Het is zondagavond en twee extra verlofdagen liggen nog in het verschiet. Meteen de eerste twee die ik mezelf gun dit jaar. Een mens moet ooit beginnen met het opsouperen van zijn door hard labeur vergaarde aantal vakantiedagen en nu lijkt het me wel een geschikt moment. Waarom dat zo is weet ik eigenlijk niet, maar ter wille van het dramatisch effect en met het oog op het verhogen van het relatieve belang van volgend stukje tekst in de maatschappij, zal ik onomwonden stellen dat de reden te vinden is in het betreffende volgend stukje tekst. Zo ben ik dan weer wel.
Het voorval vond dinsdag plaats, op 1 april nota bene. Een van m'n vele huisgenoten (ik heb ze nog niet exact geteld, maar hun aantal moet rond de vijf schommelen) besloot toen zich te goed te doen aan een stevige hap spaghettisaus. Normaal geschiedt zoiets zonder al te veel ophef, met hooguit een vervelende vlek op de kleding tot gevolg. Maar dit keer liep het anders. Een laurierblad achtte zijn moment de gloire gekomen, schreed onopgemerkt mijn huisgenoots' mond binnen en blokkeerde zijn luchtpijp. Ik hoef u er niet bij te vertellen dat het hier om een wel erg snood laurierblad ging, een laurierblad dat het zelfs niet verdient ook nog maar ooit door íemand opgegeten te worden. Doch daar was mijn huisgenoot maar weinig mee. Hij had het te druk met nauwelijks lucht krijgen, en op dat moment kon ik die keuze begrijpen.
Nu was het aan mij om in actie te treden. Ik had nog nooit zo'n noodsituatie meegemaakt, heb nooit een EHBO-cursus gevolgd en zelfs doktersseries op tv zijn mij vreemd, maar ik kan met wat meeval wél gemakkelijk 250 keer met een bal jongleren. Helaas, je zal het altijd zien: de vaardigheden die je bezit, heb je net níet nodig als er zich eens een prangende situatie voordoet. Ik ging dus over tot plan B: het zoeken naar een eventueel plan B. Dat mislukte deerlijk, had ik al vrij snel in de smiezen. Dan maar een andere huisgenoot opgetrommeld en die had gelukkig wel een plan B: naar spoed ermee. Ja, zó kan ik het ook!
Een toevallige (eigenlijk zijn wij helemaal niet populair) bezoeker stelde zijn rijkunst en auto ter beschikking, zodat we ongeveer een kwartier later de spoeddienst van Gasthuisberg betraden. Nooit gedacht dit vanbinnen te zien zonder dat er alcohol in het spel is. Nooit gedacht ook dat zelfs hier de bureaucratie voor alles gaat, getuige daarvan de toch wel discutabele uitspraak "eerst papieren invullen, anders kunnen wij niks doen." Als de administratieve vereenvoudiging er ooit komt, laat het dan in eerste instantie de stervenden ten gunste komen.
Maar goed, de nodige gegevens werden neergekrabbeld, de voorrangssituatie afgekondigd en ik maakte me klaar de op til zijnde - ongetwijfeld spectaculaire - reddingsoperatie zo goed mogelijk te volgen, teneinde achteraf alle plotwendingen in geuren en kleuren exclusief in mijn blog te kunnen beschrijven. Wat volgde was een laatste van ver komende hoest en ... het laurierblad, dat doodleuk te voorschijn kwam uit de mond waar het een uurtje eerder naar binnen ging - tot op zekere hoogte is zo'n laurierblad wel nog consequent. Aansluitend schalde tot tweemaal toe 'Annulatie voorrang' uit de speakers en begaven wij ons met het hoofd tussen de schouders terug naar buiten. Een licht beschaamde aftocht, bizar genoeg ingegeven door de onverhoopt perfecte afloop van de penibele situatie. Het sociale verkeer kent vreemde bochten.
