Een klein anderhalf jaar geleden. Ergens aan het eind van de achtste maand van het 2006e jaar na de geboorte van Jezus Christus, de romanfiguur die de teller op 0 zette. Toen was het dat ik mijn allerlaatste examen tot een goed einde bracht. 't Is te zeggen: op mijn manier tot een goed einde bracht. In tweede zit, na een nacht het kortetermijngeheugen volgemest te hebben en een dankbare wandeltocht richting examenlokaal waarin de laatste 35 bladzijden erdoor gejaagd werden. Om dan een vijftal minuten te laat aan het examen te beginnen en drie uur lang met alle macht van de wereld ernaar te streven het laatste restje extreem vluchtige kennis tijdig bij de lurven te vatten. Een procédé dat zich elk examen opnieuw herhaalde, van de eerste dagen van de winter tot de laatste dagen van de zomer.
Hoewel ik nu van de hoogdagen van slaapgebrek, leerstofovermaat en ersatz-Red Bull verlost ben, komen er onwillekeurig weer herinneringen aan die tijd bovendrijven. De examenperiode is immers opnieuw in het land, om niet te zeggen in het huis. Twee huisbewoners staan momenteel midden in hun semestriële beproeving. Bij de ene gaat dat al wat beter dan bij de andere. En vice versa. Zelf houd ik eraan de behoeftige de nodige moed in te spreken, als het kan de relativiteit van het hele gebeuren te duiden. Genre: "Denk eens aan de kindjes in Afrika. Daar zijn er ook bij die naar de universiteit gaan, en die maken ook weleens een slecht examen." De peptalk in het rond zwieren, dat is nu mijn missie. In tijden van nood gedijt zelfs de grootste charlatan.
Totnogtoe kunnen mijn schrijfsels ruwweg ingedeeld worden in de categorieën 'werk', 'uitgaan' en - last, least en immer met vertraging - 'de NMBS'. Ook in dit stuk zal het vruchteloos zoeken zijn naar iets wat op een leven lijkt. Zo ik al goede voornemens gemaakt zou hebben op het vlak van variatie (zoals daar is: méér variatie), nakomen doe ik ze niet. Net als - hier zijn we weer - de NMBS overigens. Zondag leidde de ijzeren afvaardiging van deze maatschappij mij zoals verwacht naar Leuven. Weliswaar via het idyllische Luik-Guillemins en derhalve met een uur vertraging.
Hoe het zover is kunnen komen, daarover ga ik hier na enige overpeinzing toch maar niet doorbomen. Laten we het erop houden dat de NMBS het nodig vond zonder voorgaande aankondiging of boe of ba het vertrekuur met een kwartier te vervroegen. Het alternatief liet zich raden. In de zin dat we het raden hadden naar het alternatief. Zeker was dat niemand er veel voor voelde zijn status van wachtende met nog eens 45 minuten te prolongeren. De hulp kwam uit de hoek waar we 'm het minst verwachtten: van de NMBS zelf. Een zeldzaam hulpvaardig exemplaar van deze organisatie wist te melden dat er best geopteerd kon worden voor de trein richting Luik. Nog een vertraging bovenop de gebruikelijke vertraging en een veel langere reistijd later, werd er met dik een uur oponthoud voet gezet op Leuvense grond. In elk geval heeft de NMBS haar naam als een der laatste Belgische bastions weer alle eer aangedaan, want naar Leuven reizen via godbetert Luik: faut le faire.
Na al doorbomend over de vertragingen zowel mijn woord te hebben gebroken als mijn overpeinzingen gedevalueerd (ik houd mezelf wel bezig, tijdens zo'n schrijfsessie), nog een uitsmijter met betrekking tot onze geliefde bondscoach. Blijkbaar krijgt hij uit erkentelijkheid voor zijn goede prestaties nu ook de beloften op de Olympische Spelen onder zijn hoede. Write my lips: voor het juli is, selecteert René in hoogsteigen persoon de hockeyploeg, de 4X100 meter en wordt hij aangesteld als begeleider van Justine Henin. Progressie maken kan immers niet zomaar eender wie.
Vandaag in de voormiddag de opleiding 'eindejaarswerken' gehad. Dat handelt over het omboeken van de bedrijfsvoorheffing van het ene kalenderjaar naar het andere. Of was het nu RSZ van het ene kalenderjaar naar het andere. Of van het andere naar het ene. Wha'ever, mij allemaal een zorg. Mijn gedachten dwaalden dan ook onwillekeurig af naar m'n persoonlijke 'eindejaarswerken', te weten het zo nuttig mogelijk invullen van de tijd tot aan de 18e pint, bijvoorbeeld door middel van 17 intermediaire pinten.
Dat rigide stramien paste ik zowel toe op oudejaarsavond zelf als op de nieuwjaarsreceptie van mijn emplooi vorige week vrijdag. Een mens heeft structuur nodig in zijn leven, en ik nog het meest van al. Vooral oudejaarsavond was de moeite. Samen met de huisgenoten en een stuk of wat aanverwanten werd het oude jaar uitgewuifd en het nieuwe jaar gulzig binnengeklokt. Waarbij acht flessen champagne gecombineerd met veel te veel pinten een metafoor zijn voor het nieuwe jaar, dat spreekt. Al vroeg op de avond werden de contouren van wat wel eens een bacchanaal zou kunnen worden duidelijk. Collectief, met tien man, vergaten we dat er na de gourmet nog dessert voorhanden was - op die manier ging de tweede gang van ons tweegangenmenu pijnlijk de mist in.
Hierna herpakten we ons gelukkig. De serie alcoholhoudende substanties die de uren erna volgde, werd professioneel en consciëntieus afgehandeld. Losbandig als het kan, plichtsgetrouw als het moet. Zo zijn we wel. Aldus lieten we een mooie nacht voor wat het was om hem in te ruilen voor een ongewisse ochtend. Niet dat je daar iets van merkt in het kruiphol genaamd 'The Seven Oaks' (spreek uit: 'de Seven'), waar het laatste licht al lang verbannen is naar waar de zon schijnt. Maar ons geamuseerd, dat hébben we.
Gierende banden, piepende remmen, krijsende omstaanders en ramptoeristen in hoogste staat van paraatheid. Van dat alles was geen sprake vanochtend. Toch scheelde het geen haar of ik was me daar van de sokken gereden zoals nooit tevoren. Al dient natuurlijk aangestipt dat ik, als het op van de sokken gereden worden aankomt, nog maar weinig adelbrieven op tafel kan leggen. Maar toch. In een wazige mélange van moeheid, tegenzin voor weer een werkdag en gelatenheid trok ik rond 7u55min16sec de deur achter me dicht. Een zombietoestand die aanhield tot het eerste zebrapad, omstreeks 7u55min44sec. Het was daar dat vlak voor mijn ogen een auto voorbijflitste. Net als mijn leven. Wazige mélanges van moeheid, tegenzin voor weer een werkdag en gelatenheid zijn zelden een goede basis voor aandacht in het verkeer, en deze vormde daar allerminst een uitzondering op.
Soit, ik kwam met de schrik vrij en was met de klap (doch gelukkig zonder klap) ook wakker. Op de een of andere manier verkeerde ik in staat van genade, zo leek het wel. Het moet gezegd: zoiets helpt om de rest van de dag te verteren. Te laat voor de trein? Ach, voor hetzelfde geld was ik omvergeknald. Fout op het werk? Ach, liever dat dan minstens halfdood. Vervaarlijk naderende auto bij een volgende oversteek? Ach, beter nu dan daarstraks, toch ten minste een paar minuten respijt gehad. En ga zo maar door.
Op die manier beleefde ik dus omstreeks 7u55min44sec iets waar de hele dag met opluchting op kon teruggeblikt worden. De ultieme wake-up call, maar probeer het niet bij u thuis.
Vandaag de eerste echte werkdag at the office gehad. De eerste keer ondergedompeld in de routine die mij nog x-aantal jaar te wachten staat, met een beetje pech. En slechts x-aantal weken of maanden met nog meer pech. De pest, de cholera, het spreekwoord.
Nu goed, de kop is eraf. Na de verwelkoming werd ons (naast mij begon er vandaag nog één iemand) gezegd dat we eens moesten checken of alles in orde was met de computer, voor alle zekerheid. In de praktijk betekende dat: steek de pc in elkaar, zoek de ontbrekende onderdelen en bel de helpdesk tot je paswoorden bekomt die wél dienst doen. Voorts werd dag één gevuld met een kennismaking, rondleiding en meer van dat alles. Al bij al was de ervaring minder beklemmend dan ik mij de nacht voordien had voorgesteld. In een ijle droom zag ik dingen mislukken dat het een aard had, onomkeerbare malaise was mijn deel. Zo'n vaart liep het dus niet, niet in het minst dankzij het ontbreken van de middelen (= werklast) om het bedrijf in één klap naar de zooi te helpen.
In elk geval beschikken wij, newbies, de eerste maanden over een 'peter' die over onze schouders meekijkt. Zijn taak bestaat erin alvast de grootste calamiteiten te vermijden. Met dit doel voor ogen staat hij ons met raad en daad bij, zoals in: "Waarom daar een 2 moet staan? ... Goh, ik zet daar al acht jaar een 2, dus..." Toegegeven, het doet me plezier dat zelfs ervaren rotten het raden hebben naar de finesses van ons onbegrijpbare loonberekeningsprogramma.
Wat me nog meer plezier doet, is dat dag één niet - zoals je zou verwachten - gevolgd wordt door dag twee en drie at the office. Neenee, de volgende twee dagen worden opnieuw in Antwerpen gesleten. Er dient weer een extra opleiding gevolgd, de confrontatie met het échte werkleven ligt nog vier dagen voor mij uit. Ook kan ik zo nog een keer met m'n opleidingskameraad de marginale cafés, gokkantoren en Mediamarkt van Antwerpen een bezoek brengen. Een vast traject dat ons beiden bijzonder na aan het hart ligt.
Met rasse schreden. Dat is de snelheid waarmee kerstmis naderbij komt. En dat is er aan te merken ook; de slingers, feestelijke verlichting, glühwein en zeemzoete muziek is in alle velden en wegen te bespeuren. Of ik daar gelukkiger van word is me vooralsnog een raadsel. Mijn talent tot introspectie is eerder beperkt, dat moet erbij gezegd. In elk geval doe ik gretig mee aan het consumentisme dat traditioneel aan het hele kerstgebeuren vastgeklonken wordt. Jenever drinken (ik lúst dat helemaal niet), Jo Vally aanschouwen op de kerstmarkt, cadeautjes (proberen te) kopen voor de rest van de familie: niks was me te veel dit jaar.
Mijn ongebreidelde voluntarisme wordt enkel ingeperkt door de massale drukte die de eindejaarsperiode traditioneel teweegbrengt. Bovendien verhindert de ratio dat ik al te veel hierom kanker, gezien ik zelf deel uitmaak van de bijenkorf in kwestie. Het blijft dan maar bij het gelaten ondergaan van de omstandigheden. Iets waar ik wél talent voor meen te hebben, trouwens.
Goed, nu maar eens mijn bed opzoeken. Morgen is bij mij in tegenstelling tot veel anderen een werkdag. Een verplicht nummertje, hopelijk ruim op tijd afgerond, zodat ik mij nog bijtijds naar het station kan reppen om daar een nieuwe NMBS-staking te aanschouwen. Want beunhazen zijn het wel, ons verzameld treinbegeleidersgild.
"Een gestoord sein in gestoorde
overwegen". Treffender kon de NMBS-conducteur/speaker het niet verwoorden,
toen hij vorige week zijn trein nog maar eens met aanzienlijke vertraging
Antwerpen wist binnen te loodsen. De perfecte omschrijving voor de misère waaronder
onze nationale locomotieffederatie gebukt gaat.
Want ze hebben potverdorie wat aan de hand,
tegenwoordig. Vertragingen bij de vleet, een nieuwe dienstregeling waar niemand
tevreden mee is, nog meer vertragingen, een staking, nog meer vertragingen, nog
een staking enzoverder. U kent dat wel. Een gestoord sein in gestoorde
overwegen is niet alleen een kernachtige formulering, het onvatbare van dit
aforisme zorgt tevens voor een vleugje poëzie. En laat dat nu net zijn waar ze
nood aan hebben bij de Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen. Nood
aan poëzie en een goeie pets tegen de muil niet noodzakelijk in die volgorde.
PS: dienstmededeling (om in de sfeer te blijven):
het is wel degelijk de bedoeling de blogfrequentie weer naar een aanvaardbaar
niveau op te trekken. Alleen zwaait de hectiek momenteel de scepter in mijn
leven de tijd ontbreekt om het te beschrijven, kan je nagaan.
Tussen de bedrijven door nog eens tijd gevonden om te bloggen. En een aanleiding. Helaas een aanleiding, mag ik wel stellen. Onze verzamelde voetbalmachtshebbers hebben er immers niet beter op gevonden dan René Vandereycken een nieuw contract aan te bieden. Toch niet René Vandereycken de bondscoach, de enige verantwoordelijke voor de grootste Rode Duivels-crisis ooit, hoor ik u denken. Toch wel. Het gaat wel degelijk om de man die erin slaagde met een strontgetalenteerde spelersgroep afgrijselijk voetbal te serveren, met een navenant puntenaantal tot gevolg. Al is 'navenant' nog slecht uitgedrukt, want zowel Armenië als Azerbeidzjan (voetballanden die uitsluitend op alfabetisch vlak tot de A-categorie behoren) toonden zich minstens de evenknie van onze Rode Duivels.
Deze man krijgt nu voor zijn flagrante incompetentie dus een beloning in de vorm van een nieuw contract. Hiermee zorgt de KBVB meteen voor een unicum. Was iedere rechtgeaarde voetballiefhebber al onthutst door de wel bijzonder vroegtijdige uitschakeling in de campagne voor Euro 2008, dan wordt dat record nu nog eens achteloos aangescherpt: op 8 december 2007 al zien we het WK 2010 aan onze neus voorbijgaan. De laatste Belgische trots mag dus nog twee jaar verder verrotten - het lijkt wel of NVA, LDD en VB hebben elk een stevige vertegenwoordiging in het Uitvoerend Comité van de voetbalbond.
Tijden van toenemende progressie van de Duivels en recht evenredige agressie bij mij liggen in het verschiet.
Er zijn zo van die dagen dat de titel van een blogbericht geen woordspeling behoeft. 'Het Gulden Vlies', dat is nog eens een krachtige merknaam. Ideaal voor een café met een op z'n zachtst gezegd volks karakter, in de buurt van het Antwerpse Schipperskwartier. Het is daar dat mijn collega en ik rond vier uur verzeild raakten. De kroniek van een aangekondigd bezoek, kun je wel stellen. Op onze dagelijkse tocht naar het station (reisduur: ruimschoots lang genoeg om een tussenstop te rechtvaardigen) hadden we al meermaals op dit moment gealludeerd, en vandaag was het zover: Het Gulden Vlies moest en zou betreden worden.
En of het een meevaller werd! Hits van minstens 20 jaar geleden op de radio, een tooghanger van minstens 65 jaar geleden die ons terstond op wat farcen trakteert, en last but not least een hond van onbestemd ras die zijn vreugde omwille van al dat jong vlees maar met de grootste moeite weet te kanaliseren. Voor het overige bestond het clientèle uitsluitend uit mensen die ik stuk voor stuk al eens op 'Jambers' meende gezien te hebben, een jaar of 12 geleden.
Het hoeft dan ook geen betoog dat wij ons de pinten hebben laten welgevallen in Het Gulden Vlies, staminee uit het tijdperk toen marginaliteit nog gewoon volksvertier heette.
Vijfde dag van de opleiding is achter de rug. En toegegeven: het verloopt allemaal beter dan verwacht. Het tempo is oké, de lessen gevarieerd, de docenten deskundig en begripvol en de maaltijden 's middags zijn even inventief als smaakvol. Met dat laatste bedoel ik wel degelijk dat ze inventief en smaakvol zijn; dus niet het tegenovergestelde, voor alle duidelijkheid.
Vandaag hebben we ook een heus brandalarm gehad. Erg spontaan en onverwacht, iedereen kent dat wel. Het verloopt ongeveer zo: de eerste dag al word je er attent op gemaakt dat er de volgende week een heus brandalarm gaat zijn. In de bewuste week wordt er nog enkele keren naar gerefereerd en volgt stukje bij beetje een preciezere tijdsaanduiding. Op het ogenblik van het heus brandalarm zelf volgt dan wat gegrinnik en sjokt iedereen naar buiten, alwaar mensen met te veel verantwoordelijkheidszin en fluo in hun jasjes de schapen tellen en de schade opmeten. Crisismanagers ontluiken steeds op de grote momenten. Voor wie het moest interesseren: er vielen geen gewonden.
Ten slotte nog even aanstippen dat de Rode Duivels van enkele dagen blogluwte gebruik hebben gemaakt om naarstig verder progressie te boeken. Hang in there boys!
Net m'n tweede werkdag achter de kiezen. 't Is te zeggen: de tweede dag van mijn zes weken durende opleiding. Zes weken lang om kwart voor zes opstaan, teneinde een beetje bijtijds in de metroloze metropool Antwerpen te arriveren. Nu, ik ben de voorbije weken wel al vaker om zes uur 's ochtends wakker geweest, maar dat was dan zonder uitzondering vóór ik mijn bedstee opzocht. Nuanceverschillen, ze lijken wel gemaakt om in je nadeel uit te vallen.
Afgelopen vrijdag begon het dus allemaal. Wat me meteen opviel was dat het bedrijf zich tot in de puntjes had voorbereid: voor elke pupil lag er netjes een kaft, een rekenmachine, een cursusblok en wat schrijfgerief klaar. Ach, niet jokken. Het eerste wat me opviel was de disproportionele jongens-meisjesverhouding, en niet lang daarna de nóg disproportionelere mooie meisjes-niet zo mooie meisjesverhouding. Drie jongens en een twintigtal meisjes bevolken onze groep. Dan zul je denken: daar zullen vast wel een paar bevallige elementen tussen zitten, dat kan niet anders. Nee hoor. Niks daarvan. De kansberekening had blijkbaar een snipperdag en verscheurde alzo op zijn mínst één toekomstig huwelijkscontract.
Zondag blogdag. Over de Rode Duivels bijvoorbeeld, ooit een Belgische trots, nu schijnbaar beschikkend over een separatistische agenda. En laten we wel wezen: dat is grotendeels de schuld van een Vlaming, de heer René Vandereycken. Misschien kan in het regeerakkoord (gesteld dat dat er ooit komt) gestipuleerd worden dat tegenover een staatshervorming ter compensatie een Waalse bondscoach moet staan. Op die manier zouden in één klap twee staatszaken worden opgelost. Wafelijzerpolitiek op zn best.
Gisteren dus opnieuw verloren, 2-0 tegen Polen ditmaal. Toch voetbalden de Rode Duivels aardig, probeerden ze aan te vallen en waren over het geheel genomen de betere ploeg. Twee individuele fouten zorgden uiteindelijk voor de nederlaag. De verantwoordelijkheid van de bondscoach in deze was dus relatief beperkt. Al zal het uitvallen van acht (!) spelers in de aanloop naar de match daar niet vreemd aan zijn: het gaf VDE minder mogelijkheden om een totaal onlogisch elftal samen te stellen.
Nu woensdag volgt nog de verplichte trip richting Azerbeidzjan, het toetsenbordvriendelijkste land ter wereld. Als we deze voetbalgrootmacht enigszins onder de knoet kunnen houden, is een contractverlenging voor René waarschijnlijk een feit. We hebben wel geen punten gehaald, nauwelijks goed voetbal gespeeld en geen goals gemaakt, en de relatie tussen bondscoach en pers, sponsors en publiek is deplorabel, maar er is progressie merkbaar. De progressie van Echternach, moet dat zijn.
In haar jeugd ging alles fout wat er maar fout kon gaan: geboren in Wallonië, getogen in Wallonië en op haar 12e haar moeder verloren aan darmkanker. Toch is deze kleine vechtersbaas vandaag uitgegroeid tot de grootste sportvrouw ter wereld; niemand van het vrouwelijke kunne hanteerde ooit de tennisracket zoals zij dat doet. Een ode, hoe klein ook, is dan ook op zijn plaats.
Het begint te wennen. Meer nog dan Henin zelf, lijkt haar 'overwinningsroutine' het Belgische publiek aan te tasten. Een grand slam meer of minder: we kijken er niet meer van op. De Masters, ach. Slechts een 'officieus' wereldkampioenschap, zo kunnen wij het ook! Wegmoffelen die handel vanachter in Het Journaal, gepropt tussen een veldrit betwist onder Kempenzonen en een verloren gelopen Hollander en tussen iets dat op voetbal lijkt betwist onder Argentijnen en een verloren gelopen Belg.
Je verdient beter, Juju. Alle lof van de wereld namelijk. De ogen van een arend, de snelheid van Florence Griffith, de fysiek van Paula Radcliffe, de mentale sterkte van Margaret Thather, de souplesse van Jenna Jameson en de techniek helemaal van jezelf. Soms schieten vergelijkingen tekort.
Dat het Belgische voetbal niet zijn beste tijd beleeft, is een understatement. Voor onze topploegen blijkt zelfs de Uefa Cup tegenwoordig te hoog gegrepen en de nationale ploeg, daar zwijgen we liever zedig over. Meer en meer wordt België op voetbalgebied de risee van Europa. Nu ja, voetbal en politiek gingen wel vaker hand in hand.
Wat het allemaal nog erger maakt, is dat er aan de basis iets grondig fout zit. Een voorbeeld uit het (mijn) dagdagelijkse leven. In Leuven ligt sinds enkele maanden, op het domein van 'het sportkot', een gloednieuw synthetisch veld. Dat wil zeggen: het ziet eruit als gras maar het is geen gras. Revolutionair, zal u denken, heeft Pamela Anderson ook niet iets in dat genre? En toch. De voordelen van synthetisch gras zijn legio: onder alle omstandigheden blijft het veld in perfecte staat, er is geen enkele hobbel of oneffenheid te bespeuren en je hebt steeds het gevoel dat je over een duur luxetapijt loopt.
Voeg daarbij een waterig najaarszonnetje dat met zijn laatste krachten zonnestralen over de studentenstad strooit en je beseft: no way dat ik nog plaats heb om mee te voetballen. Niks van dat alles. Voor de vierde keer dit jaar beende ik vol goeie moed richting sportkot, voor de vierde keer ook keerde ik onverrichter zake terug. Ik moet het eens berekenen, maar dat lijkt me een vrij hoog percentage. Van de duizenden studenten is er blijkbaar welgeteld niemand geïnteresseerd om een voetafdruk na te laten in synthetische zaligheid. Des te opmerkelijker is dat de vorige jaren steevast het omgekeerde het geval was. Het toenmalige 'kunstgrasveld' (de aanhalingstekens staan er niet voor niks, het was eerder een mat zonder iets dat op gras geleek) was haast altijd volzet, waardoor uitgeweken moest worden naar belendende grindveldjes. Niet nu dus. Dan is een mens al eens werkloos, en dan zoiets!
Natuurlijk, de voetbalapathie van de nieuwe Leuvense studentengeneratie is niet de oorzaak van de huidige voetbalmalaise, maar toch: als teken aan de wand kan het tellen.
Er mag nog eens geblogd worden. In afwachting van het begin van mijn nieuw (vast!) werk volgende week vrijdag, trakteer ik mezelf op een brede waaier aan vrijetijdsactiviteiten. Uitgaan is daar een van, te veel drinken een ander. Minder dan een week nog heb ik om mijn door de (Leuven)jaren gecreëerd drinkpatroon aan te houden. Zes jaar waarin het ene bacchanaal naadloos overging in het andere. Al moet toegegeven worden dat ik het laatste anderhalf jaar een versnelling heb teruggeschakeld.
Maar nu mogen de zeilen een laatste keer worden bijgezet. Mijn vijf mooie studentenjaren (plus enkele werkloosheidsmaanden) dienen op gepaste wijze hulde gebracht te worden. Profiteren van elk moment, alvorens voor ten minste 40 jaar in de kolk der routine terecht te komen. Met dit doel voor ogen heb ik gisteren alvast in extremis mijn'terugkeeruurrecord' gebroken. Een passend woord heeft meneer Van Dale nooit bedacht om 'terugkeeruurrecord' te vatten, en dat is maar begrijpelijk ook: alleen zielige mensen meten het succes van een avondje uit af aan hoe laat ze 's ochtends precies thuiskomen.
Desondanks wil ik me voor een keer bij deze weinig exclusieve club voegen. Gisteren immers overviel de kouwelijke ochtendwind mij omstreeks half tien, veruit het meest late uur dat ik ooit de krochten van verschaald vertier verliet. En fier! Het feit dat ik er mijn jas bij inschoot, kon mij - net als de betreffende jas zelf - zowat gestolen worden. Een record, dat heeft nu eenmaal z'n prijs. Daarenboven was het een schrikwekkend plezánte avond, nacht en ochtend. Een niet onbelangrijk detail, zelfs niet voor een competitiebeest in een begenadigde dag.
De Leuvense horeca en ik kunnen nu dus in vrede afscheid van elkaar nemen. Al zal het definitieve vaarwel nog niet voor direct zijn, met dank aan 'de zesde en de zevende dag', door God geschapen. En de verlofdagen natuurlijk, geschapen door de sossen.
* inderdaad, dichterlijke vrijheid kent geen grenzen meer
Zo, dit is em dan, mijn 'maidenblog'. Geen idee hoeveel mensen hier andermans blog bezoeken, maar degenen die dit lezen wil ik bij deze in elk geval hartelijk welkom heten. Kiezen is verliezen, en dit aforisme heeft u net kracht bijgezet door voor mijn blog te opteren. Het honoreren van ons semantisch erfgoed gaat nu eenmaal niet zonder slag of stoot.
Het is de bedoeling dat op deze plek enkele keren per week een stukje verrijst. Dat kan gaan over uiteenlopende dingen, van film tot sport, van muziek tot literatuur, van dagelijkse beslommeringen tot globale problemen, van Leterme tot Milquet. Niks is te gek.
Het alternatief is dat deze blog na één ambitieuze worp weer op z'n gat ligt. Maar daar gaan we maar liever niet van uit.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
