O U V E R T U R E  

OPUs B A R D O L LI N O

(A N DANTE)

Het is mij dan ook deze keer weer een bijzondere eer en een grot genoegen aan de geachte lezer van onderhavig nederig ‘kolommetje’ een Grote Meneer te mogen voor het voetlicht brengen. Historici en historici, dat zijn er twee: U moet ze maar weten uit elkaar te houden.

*

Als de olifant de passie preekt, boer let dan op Uw ganzen. Dat is een spreekwoord op het lijf geschreven van Haantje-de-Voorste Joël de Ceu-ke-leure ku.

*

Die smijt in een paar dagen tijd voor de tweede keer met dozijnen bloempotten naar de kop van De Wever. Het zijn 2^de hands bloempotten, hoe raar ook, gevuld met verwekte rode slinger-hangrozen waar er meer doornen in steken dan bloemblaadjes in de verwelkte rozenknoppen.

Even niet denken aan de gelijkenis met het wegterende socialisme….

Denk liever aan de komende vrije val van hun Groten-Rode entente cordiale…

*

Wat echt aanslaat in dit artikel (deze column?) is, dat Den Cleynen Toebackzak terug wil naar de grotbewoners uit de oertijd, om het socialisme te promoten. Wist U dat deze zo geweldig verzot was op het symbolisme?

Och, veel woorden maken we er hier niet aan vuil. Ze zijn zò al smerig genoeg. Dat deed Joëlleke Suikerbilleke in onze plaats. Rijmen en dichten zonder zijn g.t op te lichten. Riekte gij dat ook?

*

BRIEVEN AAN DE WEVER

*

Uw empathie is toch vooral bestemd voor wie sterk op u lijkt, mijnheer De Wever

Aanstaande zaterdag wordt Bart De Wever voor de vijfde keer N-VA-voorzitter. Een goed moment, vond Joël De Ceulaer, voor een actuele doorlichting van het fenomeen dat De Wever onmiskenbaar is. Hij ging praten met vriend en vijand en brengt in vier open brieven verslag uit van zijn zoektocht. Vandaag neemt hij ons mee naar het einde van de 18de eeuw, waar de wortels liggen van de ideologie en het wereldbeeld van De Wever.

*

Beste Bart De Wever,

Soms is de actualiteit echt een cadeau. Een mens hoefde de voorbije weken geen dikke boeken te lezen om kennis te maken met de kern van uw politieke wereldbeeld. Af en toe naar het nieuws kijken volstond. De begeestering waarmee u en uw partijgenoten de Catalaanse kwestie beleefden, zei genoeg. Van Sander Loones tot Theo Francken: terwijl ze Carles Puigdemont en de zijnen verdedigden, hoorde ik hun harten bonzen tot in de huiskamer. De Catalaanse strijd roept anno 2017, terwijl uw communautaire project in de koelkast zit, meer emoties op dan het Vlaams-nationalisme.

U kent die emoties natuurlijk als geen ander. In het begin van de jaren 90, toen u nog geschiedenis studeerde, geloofde u dat het voor altijd zou ophouden met regenen de dag dat Vlaanderen onafhankelijk werd. Dat zeg ik niet, dat zegt Alain Mouton, die toen met u in het KVHV zat, het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond. "De Wever was in de eerste plaats een bevlogen Vlaams-nationalist", zegt Mouton. "Er werd in die tijd nog betoogd voor amnestie voor collaborateurs. Het trauma van de repressie was nog niet verwerkt. Zelfbeschikking voor het Vlaams volk, dat was toen het grote doel."

Ik ben met Alain Mouton, en een paar andere slimme mensen, gaan praten omdat ik dat wereldbeeld van u nog eens onder de loep wilde nemen. Hoe is het gegroeid? Waar staat uw nationalisme voor? Waarom bent u zo gebeten op links? En vooral: dat mysterieuze 'kostbare weefsel' waar u het altijd over hebt, wat bedoelt u daar precies mee?

Matten van linkse ratten

Laat ik u eerst en vooral feliciteren met het feit dat u een wereldbeeld hebt. Dat is niet vanzelfsprekend in de Wetstraat. Ik interviewde ooit een liberale topper die het verschil tussen 'positieve' en 'negatieve' vrijheid niet kende – u weet vast dat ik dan verwijs naar filosoof Isaiah Berlin, die daar in 1958 een boek over schreef. Ook de uitleg die Bruno Tobback ooit gaf over de wortels van zijn ideologie, staat mij nog scherp voor de geest: volgens hem was het socialisme ontstaan toen holbewoners besloten dat ze beter samen op mammoeten gingen jagen in plaats van alleen. Als u over uw ideologie vertelt, neemt u de kijker of lezer wél altijd ernstig, en dat siert u.

Veel meer dan een nationalist was u in Leuven nog niet, herinnert Alain Mouton zich. "Het KVHV bestond toen uit twee strekkingen", vertelde hij mij. "De strekking-De Wever hield zich alleen bezig met het nationalisme, ik behoorde tot de strekking die dweepte met het neoliberalisme van Margaret Thatcher en Ronald Reagan. Sociaal-economisch waren een aantal kompanen van De Wever toen nog links. Piet De Zaeger bijvoorbeeld, die nu N-VA-directeur is en de rechterhand van De Wever."

Erg luidruchtig zullen uw linkse makkers hun visie niet vertolkt hebben indertijd, want op de culturele breuklijn bevond het KVHV zich duidelijk aan de rechterkant. Mouton weet niet of u het zelf ooit geroepen hebt, maar de favoriete slogan van het KVHV – en van de extreemrechtse Nationalistische Studentenvereniging (NSV) – was toen: "Linkse ratten, rolt uw matten!" Een klassieker: die woorden weerklinken nog altijd als manifestanten een lezing van uw kroonprins Theo Francken proberen te verstoren.

U hield volgens Mouton meer van de practical joke dan van het sloganbrullen. Zo meent hij zich te herinneren dat u ooit verkleed als Stasi-agent met een dubbelganger van DDR-dictator Erich Honecker in een rolstoel opdook aan het hoofdkwartier van Veto, de Leuvense studentenkrant die werd volgeschreven door leden van de linkse, zogenaamd politiek correcte goegemeente.

Zulke grappen illustreerden perfect wat u en de uwen als een diepe onrechtvaardigheid beschouwden: terwijl de nazicollaborateurs werden uitgespuwd, heeft een deel van de linkerzijde, op zijn minst intellectueel, lang gecollaboreerd met het Oostblok – filosofen zoals Jean-Paul Sartre, die in mei '68 erg hip was, zwegen over de vele ontsporingen. Dat staat u nog altijd voor ogen als u de PVDA typeert als 'restafval van de 20ste eeuw'.

Die 'linkse ratten' zaten begin jaren 90 overal nog aan de knoppen van de macht, en clubjes zoals het KVHV waren veeleer marginaal. Dat bevestigt Louis Vos, emeritus hoogleraar en uw oud-promotor. "Het KVHV had toen geen enkele impact, maar zette zich consequent af tegen de dominantie van links", vertelde hij mij. "Media, journalisten en ook veel academici leefden toen nog in de geest van mei '68. Hun visie was dominant en misschien nogal pretentieus. De Wever is daar altijd consequent tegenin gegaan."

Tussen haakjes: wie weet dat behalve partijdirecteur Piet De Zaeger ook uw Antwerpse N-VA-schepenen Koen Kennis en Fons Duchateau tot dat clubje in het KVHV behoorden, kijkt met andere ogen naar de scène die zich vijf jaar geleden afspeelde op het balkon van het Antwerpse stadhuis, toen u riep: "'t Stad is van ons!" Het klonk als de ontlading van een man die, samen met zijn oude strijdmakkers, na twintig jaar catacomben voor het eerst een linkse rat, genaamd Patrick Janssens, écht zijn matten had doen rollen.

Een levend organisme

Vandaag is links bijna een scheldwoord geworden. De erfgenamen van mei '68 zitten hier en daar nog aan de knoppen, maar in de politiek zijn de bakens wel verzet. Dat is overal zo, dat is gewoon conform de tijdgeest, maar in Vlaanderen is die paradigmashift toch ook uw verdienste – of uw schuld, het is maar hoe het je bekijkt. U hebt de voorbije tien jaar de Vlaamse geesten stevig gekneed. Niet zozeer in het Vlaams-nationalisme, dat nog altijd beperkt blijft tot een harde kern, maar in het rechts-conservatisme, de ideologie die u hier op de kaart hebt gezet.

Uw coming-out, dat herinnert haast iedereen zich nog, dateert van augustus 2003, toen u een van de politici was die voor De Standaard een essay schreven over hun favoriete filosoof. De uwe was Edmund Burke, bekend als aartsvader van het conservatisme. "Geen politicus in Vlaanderen die zich conservatief noemt", schreef u. "Een hardnekkige karakterstoornis, die me in de ogen van velen allicht tot een arrogant en irritant kereltje maakt, geeft me alleen daarom al zin om het predikaat conservatief enthousiast te aanvaarden als geuzennaam. Al was het maar als loutere provocatie van het politiek correct denkende establishment waaraan ik een gloeiende hekel heb."

Zo deed het fameuze 'kostbare weefsel', dat later de titel werd van uw eerste boek, zijn intrede in het politieke discours. Dat weefsel is een metafoor voor de samenleving, die – kort gezegd – tussen individu (liberalen) en overheid (socialisten) staat. Het is volgens u iets organisch, en dus niet maakbaar. Daarom verzette Burke zich in 1790 zo fel tegen de Franse Revolutie, die de wereld vanuit het niets wilde herscheppen.

Ik ben daarover gaan praten met Ico Maly, de Vlaamse cultuurwetenschapper die aan de universiteit van Tilburg in 2012 zijn doctoraat maakte over uw ideologie. Volgens hem situeert uw denken zich in een lange anti verlichtings traditie. "De radicale filosofen van de verlichting, zoals Thomas Paine en Condorcet, koppelden de democratie duidelijk aan de universele mensenrechten", zegt Maly. "Hun grote droom was een globale revolutie, een steeds verdere opschaling van de democratie, zeg maar, zodat alle burgers van de wereld uiteindelijk dezelfde individuele rechten zouden kunnen realiseren."

In uw wereldbeeld, zegt Maly, is de natie belangrijker dan het individu. En de natie, dat is voor u uiteraard niet de natiestaat, maar 'het volk' dat zich zogezegd een gemeenschap voelt. Uw hart gaat niet sneller kloppen van de Spaanse, maar wel van de Catalaanse natie. Dat de Catalaanse bevolking erg verdeeld is over het separatisme van Carles Puigdemont en de zijnen, mag de pret niet drukken. Het recht op zelfbeschikking boven alles. Nooit eerder hebben u en uw vrienden zo heftig de verdediging opgenomen van mensen wier rechten mogelijkerwijze worden geschonden. Uw empathie is toch vooral bestemd voor wie sterk op u lijkt: u verdedigt het Catalaanse volk, enfin, de Catalaanse separatist, een tikje enthousiaster dan de Sudanese, Syrische of Afghaanse vluchteling.

"Dat typeert het antiverlichtingsdenken van De Wever”, zegt Maly. "Hij zal het alleen over individuele mensenrechten hebben als hij moslims of migranten de les wil lezen. Voorts gaat het over volk en natie. Dat is de kern van zijn nationalistische ideologie: het individu is een deel van de natie, en moet zich daarnaar schikken. Ieder individu moet helpen om de natie sterk en glorieus en succesvol te maken. Als de samenleving bij wijze van spreken een verzameling van individuen is, dan is dat voor De Wever een probleem. Dan leidt dat tot de degeneratie van het kostbare weefsel."

Om het concreet te maken, haalde Maly er een recent krantenartikel bij, dat mij met heel andere ogen naar uw discours heeft doen kijken. Hij wees mij op iets dat mij nog nooit zo hard was opgevallen. "Voor De Wever is de natie een levend organisme", zegt Maly. "En een organisme kan ziek worden. In een interview met Gazet van Antwerpen over de problemen in Borgerhout zei De Wever dat onlangs letterlijk, dat het weefsel 'ontstoken' is, waarmee hij bedoelt dat er te veel moslims wonen. Democratisch burgerschap is voor De Wever identitair. We zijn geen burgers van een samenleving omdat we op hetzelfde grondgebied leven, maar omdat we dezelfde, nationalistische cultuur delen."

Bendes en prostitutie

Ik was een beetje in de war na dat gesprek met Ico Maly. Bent u nu in de eerste plaats een nationalist of een conservatief? Zelf hebt u mij, toen ik u nog kon interviewen, ooit uitgelegd dat nationalisme eigenlijk geen ideologie is, maar een principe: dat de natie, de gemeenschap dus, best samenvalt met de staat. Daarom steunt u eerder de linkse Carles Puigdemont dan de rechtse Mariano Rajoy, de Spaanse premier wiens beleidskeuzes te vergelijken zijn met die van de regeringen waar uw partij in zit.

In Catalonië is het nationalisme eerder links, in Vlaanderen is het duidelijk rechts. Van de Tsjechische historicus Miroslav Hroch, die u samen met Louis Vos en uw broer Bruno De Wever ooit uitnodigde voor een colloquium, hebt u geleerd dat nationalisten pas echt succes kunnen boeken als ze de sociaal-economische noden van hun natie vertolken – de fameuze 'grondstroom' waar u altijd naar verwijst.

Is dat nationalisme van u dan conservatief? Dat ben ik gaan vragen aan Herman De Dijn, emeritus hoogleraar aan de KU Leuven, en een diep conservatief denker. "De Wever is vooral een nationalist en een Thatcheriaanse liberaal", zei die toen ik hem vroeg hoe hij uw wereldbeeld inschat. "Het nationalisme van De Wever, en ook dat van de Catalanen, gaat vooral over het bewaren van welstand, niet over het bewaren van tradities, wat voor de echte conservatief altijd primeert. Als hij een conservatief was, zou De Wever het katholiek karakter van het katholiek onderwijs beter hebben moeten verdedigen, bijvoorbeeld. Hij zou euthanasie niet goedkeuren. En hij zou aan echte armoedebestrijding moeten doen."

Uw beeld van het kostbare weefsel als een levend organisme vindt ook geen genade in de ogen van De Dijn. "Ik vind dat een heel gevaarlijke metafoor", vertelde hij mij. "De Wever creëert de indruk dat er zoiets bestaat als een gezond, homogeen sociaal weefsel. De echte conservatief weet dat zoiets nooit bestaan heeft. De samenleving is altijd al een diverse warboel geweest. Vroeger waren er ook bendes, was er ook prostitutie, werden er ook drugs gebruikt, waren er ook allerlei groepen die elkaar haatten. Wie de mensen voorspiegelt dat het sociale weefsel ooit volkomen gezond kan zijn, wil een utopisch beeld verkopen van iets wat nooit heeft bestaan en nooit zal bestaan."

Interessant. Maar is dat niet in tegenspraak met wat Ico Maly net zei? "Nee", legde die uit toen ik nog eens bij hem te rade ging. "De Wever is geen traditionele conservatief, maar wat je een 'revolutionaire conservatief' kunt noemen. Hij wil de gezonde, homogene natie als het ware creëren. Dat zie je vandaag overal bij partijen die ik 'nieuw rechts' noem: een enorm geloof in de maakbaarheid. De natie is iets wat voortdurend geconstrueerd moet worden. Ook hier. De meeste Vlamingen herkennen zich nog niet echt in die Vlaamse natie. Vandaar de culturele strijd die De Wever en de zijnen voeren."

Van de kleur van het verkeerslicht, over het logo van de overheid tot het leeuwtje aan de burgemeesterssjerp: het zijn geen details, maar subtiele verleidingstrucs om de Vlaamse harten te veroveren. U zult niet rusten tot ieder van ons zich een fiere Vlaming voelt. Of toch bijna ieder van ons, want hoort iedereen er wel bij? Daar kom ik morgen op terug.

Een factuur van Mouton

Ik probeer een conclusie te trekken. Ofschoon u het altijd erg goed kunt uitleggen, is dat wereldbeeld van u toch maar een rare cocktail. Een echte conservatief bent u niet. Een echte nationalist wel, natuurlijk. Tenminste: op verplaatsing in het buitenland, want in België zitten die emoties in de koelkast, tot u meer draagvlak hebt geschapen.

Wat blijft er dan over van uw ideologie, vandaag, in eigen land? Wel, het neoliberalisme, zoals dat door Margaret Thather en Ronald Reagan werd beleden. Dat zeg ik niet, dat zegt Alain Mouton, uw oude makker bij het KVHV, die als journalist bij Trends uw beleid beter kan inschatten dan ik. Hij heeft perfect in de gaten wat Johan Van Overtveldt, zijn oude hoofdredacteur en uw huidige minister van Financiën, precies bezielt.

"Wat Van Overtveldt aan het doen is, heet: starve the beast", legde Mouton mij uit. "Dat is wat Reagan destijds deed in de Verenigde Staten. Je zorgt er heel bewust voor dat de overheid minder inkomsten heeft, zodat je uiteindelijk verplicht bent om te besparen. Je verhongert het beest dat overheid heet. Dat beleid verdedigde ik dus vroeger al, begin de jaren 90, toen De Wever alleen nog maar met nationalisme bezig was. Maar ik heb daar toen vaak met hem over gepraat. En kijk nu."

Mouton lachte eens. "Ik heb ooit gezegd dat ik hem daarvoor een factuur zou moeten sturen. Maar hij heeft toen al laten weten dat hij die niet zal betalen."

Morgen, mijnheer De Wever, onderzoek ik het verschil tussen N-VA en Vlaams Belang. Tot dan.

*

Bron & Link

https://www.demorgen.be/politiek/uw-empathie-is-toch-vooral-bestemd-voor-wie-sterk-op-u-lijkt-mijnheer-de-wever-b8039aab/

*

T E   O N T H O U D E N

OP ONZE VASTE SCHIJF

*

Hanen kraaien meestal van hoog op ’n mestvaalt

Hoe meer mest, hoe breder hun orizon. En dat laten ze dan ook graag horen.

Liefde en haar zijn twee gevoelens die dichte familie zijn aan elkaar. Voor onstabiele naturen is het dikwijls ze uit elkaar te houden.

Feit is anderzijds, dat hoge bomen veel wind vangen…Tenminste, zo lang die rechtstaan. Enne, Joëlleke, U weet het ook: aan een winnende ploeg dringt men ook geen nieuwe leiders op!  

Nu nog de letter ‘A’ in de partij-naam door de letter ‘B’ vervangen, en klaar is Kees. Nieuw Vlaams Belang klinkt beter dan Niwe Vlaamse Arrogantie.

*

(Hemelreiker)