|
O U V E R T U R E
OPUs B A R D O L LI N O
(A N DANTE)
die soms uit n klavier hier op deze weblog
springen, ook al zijn die nog zo nietszeggend, zouden dus columns
moeten zijn. Anders zijn die niet in de mode van de dag en is diegene
die ze losliet in the clouds n vervelende conservatief. En God-beware-ons, zelfs een
Vlaams Nationalist. Das een pesoon die in een sociaal-democratisch
land zelfs al van in de wieg de dood met de kogel verdient. Alles voor
ikke en de rest kan stikke.
*
Over
Lenin, Marx en andere vetzakkende infame wereldverbeteraars die heden
ten dage onze Samenleving verzieken, is iedereen vrij e denken wat
zij/hij wil. Ik voor mij, met het beetje weldenkend verstand dat ik van
mn ouders meekreeg, heb ze al doorzien van in de wieg. Zeg nu zelf:
hamers en sikkels zijn gewone werktuigen maar ze kunnen ook
(net als een aardappelmesje) misbruikt worden om om de strotten van hele
volkeren af te sikkelen of erop te kloppen (op onze koppen) en.
Wie er anders over denkt, mag het zeggen. Bewijzen oo tafel, anders
telt het niet. Wie zich in de vingers snijdt met een aardappelmesje, is
geleerd voor de rest v zijn leven. Wie hamert en sikkelt geraakt daar
nooit meer van af, tenzij als lijk tussen miljoenen andere lijken.
*
Dar klop- sleuitel en snij-symbool, zelfs naar links gericht,
staat dus perfect symbool voor wat het bedoelt en er dan ook voor ons
in de kortste keren zit aan te kome
Builen, blutsen en tot in de
wortels afgesikkelde levens.
Het is volgens Orwell (U leest het hieronder), eierschalen breken zonder ooit iets te realiseren in de richting van de beloofde omelet.
*
De bloederige eeuw van het communisme
De
machtsgreep van de bolsjewieken in het Rusland van 1917 staat dan wel
bekend als de Oktoberrevolutie, in onze Gregoriaanse kalender had die
**eigenlijk plaats op 7 november.
*
Dinsdag
was het 100 jaar geleden dat de meest moorddadige ideologie uit de
geschiedenis voor het eerst de leiding van een staat in handen kreeg.
Nieuwsfeit van de week
Gezien
de uiterst noodlottige gevolgen van deze gebeurtenis, mag de povere
aandacht voor deze verjaardag opvallend heten. Het gebrek aan
belangstelling is helaas ook tekenend voor het gebrek aan lessen die er
zijn uit getrokken.
De medereizigers
Het
einde van de Tweede Wereldoorlog werd gevolgd door een denazificatie
van Europa. Dat hield in dat alle personen die enige band hadden gehad
met het verslagen regime werden verbannen uit het publieke leven, maar
ook dat alle ideeën die een zekere verwantschap vertonen met het
nationaalsocialisme voorgoed in een schutskring werden geplaatst.
Merkwaardig
genoeg gebeurde dat alleen met het eerste deel van de ideologie. Het
socialistische onderdeel van het nationaalsocialisme, de totalitaire
opvatting die de nazis van het communisme geleend hadden, bleef buiten
schot.
*
Dat
de Sovjets mee de overwinning op Hitler hadden behaald, speelde
uiteraard een rol in de verschillende behandeling van de totalitaire
tweeling. Maar de moordpartijen onder Stalin werden al voor de Tweede
Wereldoorlog genegeerd. In 1931 won Walter Duranty, journalist van The
Times, de prestigieuze Pulitzerprijs voor een artikelenreeks waarin de
door Stalin bewust gestuurde hongermoord op miljoenen Oekraïners werd
ontkend.
Het
voorbeeld van Duranty zette de toon voor het decennialange
wegkijk-gedrag van westerse journalisten en intellectuelen,
ondanks de opstapelende bewijslast tegen het communisme na de Tweede
Wereldoorlog. Vele opiniemakers en artiesten bleken fellow travellers,
die stiekem meer sympathie koesterden voor communistische regimes en
rebellen dan voor de vrije wereld
waarin ze leefden.
Dichters,
schrijvers, journalisten en politici die toen intellectueel hebben
gecollaboreerd met onmenselijke regimes, werden daar nooit ter
verantwoording voor geroepen. Zij voelden ook nooit de nood om zich te
excuseren.
Geen vijanden op links
Ook na de val van het Europese communisme en het einde van de Koude Oorlog veranderde die houding niet. Er kwam nooit een demarxistificatie zoals er ooit een denazificatie was geweest.
Bij
de dood van dictator Castro vonden verschillende westerse leiders het
gepast op zijn verdiensten te wijzen. Een opinieonderzoek van deze
week in de VS wees uit dat jongeren liever in een communistische dan
een kapitalistische staat zouden wonen (al blijken ze deze begrippen
niet al te goed te verstaan, op zich al een deprimerend gegeven).
De Russen verkozen Stalin in juni tot grootste persoonlijkheid van de geschiedenis.
Communistische
partijen of strekkingen (zoals rond de persoon van Jeremy Corbyn)
hebben voor het eerst in dertig jaar weer de wind in de zeilen in
West-Europa. Marxistische filosofen krijgen respect en eretitels van
universiteiten en andere instellingen.
Op
linkse betogingen krijgen hamer-en-sikkelvlaggen nog steeds een
eervolle plaats tussen andere vaandels. Portretten van Che Guevara
sieren het aanbod van trendy kledingwinkels. Sinds oktober heeft de
Argentijnse massamoordenaar ook zijn eigen postzegel in Ierland.
In
eigen land maken sp.a en Groen nu al duidelijk dat ze bereid zijn om
Antwerpen samen met de in peilingen fors scorende PVDA te besturen, in
een toepassing van het
motto
van Alexander Kerenski: we hebben geen vijanden aan onze linkerzijde.
Het was Kerenski die in 1917 door zijn vijanden aan zijn linkerzijde
werd afgezet in de Oktoberrevolutie en moest vluchten voor zijn leven.
Alle excuses zijn goed
De
kloof tussen het milde tot zelfs positieve imago van het communisme en
wat de ideologie in de praktijk heeft aangericht, is ontzettend groot.
Het communisme blijft in de ogen van velen geassocieerd met nobele
bedoelingen, een romantische strijd voor gelijkheid en dromen van een
rechtvaardige wereld. Dat zeer aantrekkelijke beeld maakt het mogelijk
dat alle excuses aanvaard worden om het parcours van mislukkingen en
ontsporingen te verklaren: er was tegenwerking; er waren bijzondere
omstandigheden; perfide individuen hebben de revolutie gekaapt; in
het Westen leidde dit tot sociale toegevingen; zonder communisme zou
het nog slechter geweest zijn...
Wie
alle excuses in één artikel wil zien, zonder enige ironie of kritiek,
kan daarvoor terecht bij een recente bijdrage op DeWereldMorgen (een
extreemlinks opinieplatform,
uiteraard gesubsidieerd door de Vlaamse regering).
Waanzin
is steeds hetzelfde doen en andere resultaten verwachten. Dit citaat
wordt ten onrechte aan Einstein toegeschreven, maar dat maakt het niet
minder gevat.
Hoe
kan men uit de systematische mislukking van het communisme en de
seriële opeenstapeling van ontsporingen en wreedheden van ALLE
communistische regimes niet het besluit trekken dat er iets inherent
verkeerds is aan de ideologie zelf?
Communistische
systemen ontsporen omdat ze niet anders kunnen. Het gaat niet over
een slechte uitvoering van de ideeën van Marx en Lenin, maar over een
consequente en logische toepassing ervan.
Omelet
Dat
de afschuwelijke misdaden die communistische regimes begingen tegen hun
eigen bevolking (gemiddeld 1 miljoen doden per jaar sinds 1917) ergens
gecompenseerd of verantwoord kunnen worden door een gedwongen
modernisering van de achtergebleven agrarische landen in hun macht, is
eveneens een leugen. Overal waar we vergelijken wat kan vergeleken
worden, deden staten die in de invloedssfeer van het Westen kwamen het
ook materieel beter dan hun communistische evenknieën.
De
Chinezen op Taiwan bouwden zonder veel grondstoffen een welvaart op die
een veelvoud was van hun verwanten in communistisch China. Zuid-Korea
maakte grote sprongen voorwaarts terwijl de Noord-Koreanen in de
achterlijkheid bleven. Ook in de reeds geïndustrialiseerde staten vielen
de verschillen op: de welvaartsproductie per persoon in West-Duitsland
werd op korte tijd het drievoudige van die in de DDR. Je kan geen
omelet maken zonder eieren te breken, argumenteerde een verdediger van
Stalin ooit in een discussie met George Orwell. Waarop Orwell vroeg:
Waar is de omelet?
Ze zijn weer daar
Bijna
de helft van de wereldbevolking heeft de verschrikkingen van het
communisme doorstaan. Minstens 100 miljoen mensen zijn vermoord door
marxistische regimes. Nog veel meer mensen ondergingen de gevolgen van
economische achterlijkheid die deze ideologie onvermijdelijk meebracht,
en ondergaan die nog steeds.
Na
de val van de Muur dachten we dat we de nachtmerrie eindelijk achter de
rug hadden. Geen enkele ideologie is zo vaak in de praktijk getest en
heeft zo vaak gefaald als het communisme. En toch zijn de charlatans,
wegkijkers, goedpraters, apologeten, afzwakkers en progressieve
hypocrieten weer daar.
En in hun spoor degenen die het nóg eens willen proberen.
Het is godgeklaagd dat we een zo duidelijk beslecht debat steeds opnieuw moeten voeren.
Jurgen Ceder
*
T E O N T H O U D E N
OP ONZE VASTE SCHIJF
*
Waanzin is steeds hetzelfde doen en andere resultaten verwachten.
*
Prachtig verwoord, had ik nooit zelf kunnen bedenken. Daar is geen speld tussen te krijgen.
De
uitwerking van de inwerking is iets voor als de Vlaams Nationalisten
nòg dichter bij de Macht zullen zitten. Zie volgend stukje van de hand
van Joël De Ceukeleire-ku over BDW. Dit Pallieterke zou dan op iedere
school moeten onderwezen worden, en niet wat er nu gebeurt, namelijk
precies het tegenovergestelde. De waanzin van steeds om de eigen as ye
draaien. Willen en niet kunnen. Maanziek zijn
..
Waarom
verschijnen dergelijke rechtzettingen allen in t Pallieterke, en doen
de overige papiermarchands precies alsof hun neus bloedt? Weten die dan
niet, dat zwijgen gelijk staat met instemmen? Op die manier vallen die
recht in de armen van die andere onmenselijke dictatuur van de islam.
Die voert in feite, onder de Hoge Bescherming van de verheerlijkte
maansikkel, dezelfde strijd om dezelfde heerschappij. Sikkels,
kromzwaarden messen, hamers en zeissens: allemaal werktuigen die ipv n
hemel op aarde, een hel op aarde willen maken.
*
(Hemelreiker)
|
