De melkweg is een stelsel dat geen melk geeft, En Vlaanderen is een stelsel dat wèl melk geeft .
Le Standaer/Den Étandard
Vlaanderen verbruikt meer energie dan buurlanden
Per hoofd van de bevolking wordt in Vlaanderen veel meer energie verbruikt dan in onze buurlanden, zo blijkt uit cijfers van de milieuadministratie. Dat meldt de VRT nieuwsredactie.
Een Duitser verbruikt per jaar het equivalent van 4 ton olie. Een Fransman zit daar iets boven, een Nederlander verbruikt vijf ton en een Vlaming maar liefst zeven.
'Natuurlijk heeft dat ook te maken met onze industrie. Maar dat volstaat niet om het verschil uit te leggen, Vlaanderen is een slechte leerling', aldus professor Aviel Verbruggen van de Universiteit Antwerpen.
'Wij hebben veel grote en slechte gebouwen, zowel in de woningbouw als in de commerciële bouw. Systematisch zitten we altijd bijna 20 procent hoger dan Duitsland en Nederland. Onze basis is dus niet goed. Daarenboven schort er ook wat aan het beleid', zo zegt Verbruggen.
Opvallend is ook dat de meeste Europese landen tussen 1990 en 2007 efficiënter leerden om te springen met energie. Andere landen laten hun economie groeien zonder massaal meer energie te gebruiken. Ook hier hinkt Vlaanderen achterop, wij verbruiken nu wél veel meer dan twintig jaar geleden.
Digitalia denkt
Dat het hoog tijd is, dat hij de Geelse vrienden, met wie e gisteren-avond gezellig konden tafelen in de Taverne Locanda dei Briganti (of zoiets) op het hoogste rotspunt boven het Lago di Bolsena, op deze manier via deze blog kan begroeten. Zijn privacy is bij deze dan wel naar de vaantjes, maar wie weet zien we, met nog andere lezers, elkaar ooit eens terug in dat gezellig eethuisje .
Men hoeft maar het steilste deel van Bolsena te zoeken, de vroeg-middeleeuse burcht voorbij, de steilte op, waar het arendsnest (met ruime parking) U uitnodigt voor een rondblik diep en ver beneden, tot waar de lichtjes op de omringende bergen Uw blik beperken. Zo moet Mozes zich gevoeld hebben toen hij uit de verte het Land dat overliep van melk en honing, zag liggen. Of, zoals de visser Petrus voorstelde aan de Meester : Heer, laat ons hier 3 tenten bouwen want heerlijker land bestaat niet!
Uitzondering in Italië: de warmte is er (uitzonderlijk) gezellig, het eten is meer dan voortreffelijk en de Vino di Casa mag er zijn. Kortom : de sfeer is koet .Didier-le-Beau zou hier ook op zijn kemak zijn Dat de uitbater op een geniaal gemonteerd draaibaar rekje, op halve hoogte aan de stoofbuis, zijn sokken hangt te drogen, is gewoon couleur locale .We zijn tenslotte in het land der Oude Etrusken, de uitvinders van het ijzer en de erts-ovens, waarvan de Oude Grieken getuigen, dat zij van op zee s nachts in de bergen de vuurgloed konden zien. Zou het kunnen, dat Hercules (hier Ercole genoemd), de Griekse Held uit het Godenrijk, hier ooit is langs geweest, zijn voetindrukken heeft nagelaten in het grijs-zwarte vulkaanstof aan het stand? Zwart zand wordt hier genoemd, waarbij men voorgaat aan de miniem-kleine miljarden blinkende gensters van een soort glas, dat onweerlegbaar verwijst naar voorhistorische tijden en spuwende lavastromen
Terzake .
Iedereen weet toch dat sedert het goed bestuur van onze Regeringen, de energie-markt in handen is van het Franse Suez, Electriciré de France. Electrabel werd uitverkocht aan Parijs, om de begroting in evenwicht te houden. Wat wil zeggen, om het geld langs deuren en vensters te kunnen gooien. Ben ik dan verkeerd, door te stellen dat hoe meer wij in Vlaanderen verstoken, hoe beter de lichtjes van Parijs, de Lichtstad, kunnen schitteren?! De kleine Vlaming betaalt, en de Franse aandelhouder steekt zijn super-wist op zak. Vivat de Folie Bergère en de Moulin Rouge! Nog n Franch Can-Can en méér bubbels van dadde: la paysan paie .
Ieder lantaarnpaal langs de snelwegen bij ons, houdt gelijktijdig een paar rood-groene vitrine-lampen banden in het Quartier Latin in Parijs, of op Montmartre.
Onze hoog geroemde bestierders zouden eens (voor mijn part geboeid aan handen en voeten in celwagens) een week lang op de Italiaanse snelwgen moeten rondrijden. Niks verlichting, tenzij aan de afritten, met mondjesmaat). Gebeuren hier eer ongelukken? Bijlange niet! Hier (en ook in andere landen) moet men OPLETTEN in het duister, en niet zoals bij ons, half in slaap, erop rekenend dat de andere U wel zal zien door die klaarlichte verlichting lijk overdag .
Besparen! Kan toch zo moeilijk niet zijn! Al zou er wel een gehuil van alle duivels opstijgen van uit Parijs : want erger kunnen ze niet getroffen worden, die Franscouillons, dan in hun geldbuidel ..
Marc Grammens in Journaal bracht in zijn laatste nummer onlangs de enige paral aan de kroon na 15 jaar noeste arbeid van een Euro-parlement-lid in herinnering : Marianne Thyssen. Zij heeft een Europese Richtlijn verkregen waarin staat dat de speeltjes in Kindersurprise enkele millimeters groter moeten zijn. En zon intrigante (maar dat is een ander verhaal) heeft het roer in handen van de Partij die Nooit opgeeft .
Met dergelijke millimeter-gedrevenheid komen we er in de eerste honderd jaar nog niet!
Nog maar net had ik Digitalia hoofdschuddend bovenstaand staaltje van regelneverij mentaal verwerkt, of collega Roeland zette het artikeltje hieronder op zijn blog. Hij staat volgens mij meteen op de lijst van verdachte elementen die door de Staatsvuiligheid nauwlettend in het oog moeten gehouden worden. Hallo, Roeland! Slaap voortaan uithuizig, uit schrik voor de klop op de deur. Gij hebt een Hoge Staatsvrouwe en haar collegas beledigd en daarvoor zult gij hangen!
De crisis laat zich blijkbaar niet voelen in het Europees Parlement. Van de grote problemen met de euro en de immense schulden van de lidstaten, liggen de dames en heren Europarlementsleden niet wakker.De 736 leden van de vergadering zullen voortaan maandelijks 1.500 meer kosten aan de belastingbetaler. Europese parlementsleden hadden tot op heden slechts recht op 3 medewerkers, dat worden er nu 4.
Zeker geen luxe vindt Open VLDer Dirk Sterckx.
Vier medewerkers kosten maandelijks 19.040. Reken daarbij de vergoeding van het parlementslid : 7.400 per maand en 290 per zitting in Straatsburg en Brussel. En dan spreken we nog niet over de ruime onkostenvergoeding!
Ook volgend jaar komt er maandelijkse verhoging van 1.500 !
Zijn het niet de Grieken die onverantwoord met geld omspringen!
Digitalia zegt
dat het hoog tijd is dat daar schoon schip gemaakt wordt!! Allemaal gevankelijk wegvoeren, zoals Le Soir dat ooit formuleerde voor de Vlamingen : op een schip waarvan de bodem in volle oceaan kan weggeklapt worden .
Wedden dat de vissen, voornamelijk de haaien dan, geen soortgenoten vreten. Zodat er risico bestaat dat die, zoals dolfijnen het in films tonen, door hun soortgenoten de haaien, weer aan land gebracht zouden kunnen worden. Met andere woorden: we zulle als Endlösung iets anders moeten bedenken.
Wat we er kunnen aan doen?
Gewoon de in de binnenlandse politiek gebuisden (Martens, De Gucht enz.) in eigen land gevangen zetten op water en droog brood. Als ieder lidstaat dat meteen zou doen, zijn er straks geen kandidaten meer om Europa te besturen en kan het boeltje zonder meer opgedoekt worden.
Wij worden met zijn allen verstikt door het bovenmate getal van bestuurders an wie we de mond moeten openhouden. Amerika is 100 maal groter en telt 100 maal minder bestierders.
Ja, inderdaad, wij steunen Europa! Met onze eigen cash. We kunnen het met zijn allen niet rap genoeg bij elkaar brengen!
De volgende federale regering zal minstens 42 miljard moeten besparen, zo berekende het Planbureau deze week. Volgens Marc De Vos is de situatie nog ernstiger. Marc De Vos is docent arbeidsrecht aan de UGent en directeur van het Itinera Institute, onafhankelijke denktank voor duurzame economische groei en sociale bescherming.
De vergrijzing is gewoon niet gefinancierd en alle premissen en projecties terzake zijn in de vuilnisbak gegooid
Bron De Morgen
Toen Winston Churchill in 1940 premier werd van het Verenigd Koninkrijk, verklaarde hij niets te kunnen bieden dan "blood, toil, tears, and sweat". België staat niet voor een wereldoorlog, maar onze penibele budgettaire en economische positie zou de strijdende politieke partijen tot een gelijkaardige publieke bekentenis moeten bewegen. Het Planbureau haalde de hoofdlijnen van alle nieuwsmedia met de melding dat België de komende jaren minstens 42 miljard euro zal moeten besparen.
De boodschap en de cijfers zijn niet nieuw, maar de timing van het Planbureau is gelukkig. Midden in de verkiezingscampagne komt er een welkome dosis realisme.
Alleen: de cijfers van het Planbureau verbergen een nog hardere realiteit. De situatie is nog ernstiger dan de noodzakelijke besparingen doen vermoeden.
In omvang is de vereiste besparingsronde analoog met wat België in de jaren tachtig van de vorige eeuw heeft doorgemaakt. Maar toen konden de regeringen nog rekenen op een forse rentemeevaller, werd een algemene devaluatie doorgevoerd en gingen besparingen vooral ten koste van investeringsuitgaven. Geen van die pistes is vandaag nog berijdbaar: de rente staat historisch laag en dreigt zelfs de schuld nog groter te maken indien ze heropleeft, de euro verhindert de noodrem van devaluatie - denk maar aan Griekenland - en de investeringen staan al op een zeer laag pitje.
Op eenmalige ingrepen onder het motto 'verkoop de familiejuwelen' moeten we evenmin rekenen: het gaat hier om terugkerende besparingsnoden en veel juwelen zijn al verpatst. Daarenboven is het financieringsplaatje van het intussen federale België danig gecompliceerd geworden. De aankomende besparingsronde zal snel botsen op de onderfinanciering van het federale niveau en wordt dus ook een hyperbeladen communautair verhaal.
De voorspelde besparingsoefening wordt dus redelijk ongezien. Maar zelfs dat is maar voorspel. De grootste uitdaging is en blijft de vergrijzing, die in de komende jaren en tot ver in deze eeuw permanent op de budgetten zal wegen.
Een bezuiniging van 22 miljard moet onze begroting in 2015 evenwicht brengen, met een staatsschuld van boven de 100 procent van de nationale welvaart. België had gerekend op een staatsschuld van maximaal 60 procent- er is dus een bijkomend gat van pakweg 150 miljard euro dat we voor de vergrijzing nodig hebben. Ook de groeiverwachtingen van de Belgische economie blijven onder de vroegere veronderstellingen. Idem dito voor de werkgelegenheid.
Kortom: de vergrijzing is gewoon niet gefinancierd en alle premissen en projecties terzake zijn naar de vuilnisbak verwezen. Gezondheidszorg en pensioenen staan op drijfzand. Dé studie van het jaar wordt niet die van het Planbureau maar die van de Hoge Raad van Financiën, die elk jaar de kostprijs van de vergrijzing raamt. Afspraak daarvoor in juni.
Eén zaak staat op voorhand vast: de broeksriem zal na 2015 niet opnieuw de kast in kunnen. In plaats van tekorten af te bouwen, zullen we aanhoudend overschotten moeten creëren op de begroting, als we de sociale zekerheid opnieuw duurzaam willen krijgen. En de enige weg naar overschotten is meer groei, die meer welvaart oplevert.
Dan belanden we bij die andere structurele problemen van ons land: competitiviteit, innovatie, ondernemerschap, loonkosten, langer werken, betere overheden - u kent het intussen grijsgedraaide lijstje van steeds terugkerende en nooit echt aangepakte prioriteiten.
De volgende vragen zouden daarom nu beantwoord moeten worden in het verkiezingsprogramma van elke politieke partij: waarop gaat u besparen door minder uit te geven? Waar gaat u besparen door efficiëntiewinsten te maken? Wat gaat u extra belasten en wat zal daarvan de economische kost zijn? Welke strategische hervormingen stelt u voor om de gezondheidszorg betaalbaar en hoogstaand te houden? Hoe gaat u het pensioensysteem stabiliseren zonder nog meer bud- getontsporing? Welke keuzes maakt u om de Belgische economie en arbeidsmarkt in de toekomst beter te laten werken? Hoe gaat u de overheden in België efficiënter krijgen voor de burger? En wat is de kostprijs of de opbrengst van elke maatregel die u voorstelt? Dat alles kan dan naar een onafhankelijk orgaan gestuurd worden, dat alle voorstellen van alle partijen naast elkaar legt om de rekening te maken. Het zou een mooie opdracht zijn voor het Planbureau; in Nederland gebeurt het al jaren.
De inzet van de verkiezingen en van de volgende legislatuur is alvast duidelijk, en ze is drieledig.
Bloed, zijnde de offers die noodzakelijk zijn om de budgettaire ontsporing daadkrachtig en systematisch dicht te fietsen.
Zweet, zijnde de grote strategische inspanning om de organisatie en de financiering van de sociale zekerheid te herijken.
Tranen, zijnde de hervorming van arbeidsmarkt, fiscaliteit en economie voor meer dynamiek, meer activiteit en minder fraude.
En dat alles overgoten met een nieuwe communautaire saus van transparantie, werkbaarheid en verantwoordelijkheid.
Pas wanneer we als samenleving collectief en dogmavrij die grote mobilisatie aangaan, zal een Grieks vervalsingsscenario worden vermeden. Er is geen toveroplossing. Een opbod van loze verkiezingsbeloften of goedkope vijandbeelden is uit den boze.
De publieke opinie heeft recht op de waarheid, ook al is die hard.
Digitalia denkt .
Ooit, in WO II waren er 2 dames, een aan elke kant van het strijdtoneel, die met hun zwoele stem hun tijdperk voorgoed hebben getekend. Tussen het kanongebulder en het knetteren van de vlammenwerpers klonk hun jartstocht uit de kapot gedraaide grammofoons. Langs Duitse zijde was dat die Marele Dietrich, met haar soldatenwijsje Hinter der Kaserne Wenn wir uns wiedersehen later verwisselde ze van kamp, samen met haar wijsje, dat vlot overgenomen werd door de Amys en meteen even vlot verboden voor gans de Deutsche Armee Langs Engelse zijde was dat Vea Lynn, die zong over The White Cliffs of Dover. Beide schlagers uit mijn prilste jeugdjaren zijn blijven doorklinken tot op de dag van vandaag, en ik vermoed dat de jongens van beide kanten die mekaar hebben liggen, uitmoorden, dikwijls met die 2 wijsjes in hun oren, zachtjes voorgoed ziojn ingeslapen. Ze waren Ach zo jong en dat Wiedersehen of dat we meet again was niet meer aan hen besteed. Later werd er gezongen Sag mir wo die Blumen sind, wo sind Sie geblieben Sag mir wo die Gräber sind, wo sind Sie geblieben Wass ist geschen? .
Wij hebben dus de brokstukken geërfd. En veel straffe woorden ..
En nu zijn de woorden van de oorlogsstoker Winston Churchill daar opnieuw .Bloed, zweet en tranen voor het eigen volk.
Mooie regeerders zijn dat, zowel toen, als nu. Churchill won de oorlog (liever, Amerika won de oorlog voor hem) en sedertdien ligt het Gemenebestgeruïneerd en verslagen op het wereldtoneel. Germania is (met een ander bestel, gelukkig maar!), na 65 jaar opnieuw baas in Europa (Jawohol Frau Merkel!). Wat n triviale verbeelding van onze commentatoren en schrijvelaars in de Oude Media, om het werk dat de kleurpartijen-politiekers te wachten staat na de verkiezing, te vergelijken met de periode waarover Churchill bloed, zweet en tranen voorspelde!
De Vlaamse openbare opinie ziet het, denk en hoop ik, toch een beetje anders!
Net zoals Amerika in WO II der derde hond was, die wegliep met het been waarvoor Hitler en Churchill vochten, zo kan het Vlaams Parlement nu de eindzege naar zich toetrekken. Met +50% van de kiezers achter het afwijzingsfront om de CVP/SP/PVV een federale regering te laten vormen, is de klus geklaard. Niet meer, niet minder!
Want weet goed; met een nieuwe regering (qud non!) hebben de Francofonen weer jaren de tijd voor grendels, alamrm-procedures, belangenconflicten enz, zodat er een nieuwe periode van stilstand volgt, want rien ne va plus .Alle vertrouwen is zoek, want ze willen Vlaanderen verder leegzuigen ad multos annos . Alleen als ze (de Francofonen) vrezen voor het onderhoudsgeld (leefloon) dat hen van uit £Vlaanderen blijft toestromen, gaan ze toegeven. Eigenlijk toch niet, maar ze gaan beloven toe te geven Want zo kennen we ze. Ondertussen kunnen we hen voor het voldongen feit stellen : er komt geen nieuwe federale regering meer! Iedereen bestuurt zichzelf zoals hij het wil, zonder inmenging van de andere. Ziet U het plaatje? Precies alsof Vlaanderen zich ooit heeft kunnen mengen in het bestuur van Wallo/Brux. Maar zij wel bij ons!
Niet de Hejajattekötel staat op uitbarsten, maar het Koninkrijk der Sex-en Coburgers! Dat wordt een as-wolk die, met een beetje chance, gans Europa zal bedekken.
Nog eens een ander liedje over de tijden die later in de Geschiedenisboekjes (en op Wikipedia!) voor het nageslacht zullen bekend staan als de laatste dagen van een onmogelijk geworden Koninkrijk dat zichzelf heeft overleefd .
De Heer Senelle schrijft voor elck wat wils .
Hij beschrijft de tekenen des tijds, maar wil zoveel mogelijk binnen de lijntjes kleuren. Het licht van de zon (de hang naar iets anders iets nieuws iets baanbrekend en dus buiten de oude structuren dat leeft bij de brede massa) kan hij niet loochenen. Hij berijdt dus dat ros, maar probeert de teugels te wenden naar binnen de grenzen van het Konikrijk.
A horse! My Kingdom for a horse bezweert Senelle. Maar een paard, in deze tijden! Man lief, wat is die vent ouderwets! Minstens een 4 x 4 zou hij nodig hebben maar dat gaat dan weer niet, want de man heeft geen rijbewijs geldig voor de Nieuwe Tijden!.....En, wat meer is, hij speelt vals! Want de 4 x 4 waarover hij droomt, geeft hij geen wielen .
Want de partij die het dichtst bij de algehele oplossing ligt voor gans Vlaanderen, laat hij onbesproken : zij bestaat niet .Senelle meent dat hij het licht van de zon gezien heeft, maar wil daarbij alleen het licht zien, en niet de zon waaruit dat licht stroomt.
Vlaams Belang is de zon in wier licht de Niveanen zich komen koesteren. Want,moest het Vlaams Blok/Belang er niet geweest zijn, dan waren de Niveanen al 40 jaar opgelost in de CVP-gelederen. Die dan een beetje Vlaamser zou geworden zijn, net zoals Van Gheluwe als Prins der Kerk een beetje katholieker kon worden.
Boven op dus ..
Neen, mensen, den Vaderland getrouwe, ben ik van eedlen bloed .en dat staat niet in de Brabançonne!
We zijn vandaag weer een dag dichter gekomen bij de Vrije Herenigde Republiek der Lage Landen!
In tijden van crisis worden de begane paden verlaten. Ook in de politiek. Iedereen is op zoek naar killer maatregelen om het tij te keren. Vier weken lang haalt Knack het grof geschut boven en onderzoeken we telkens een paardenmiddel om uit de politieke impasse te raken. In 1991 dreigde vicepremier Philippe Moureaux (PS) met een institutionele atoombom om de belangen van de Waalse wapenindustrie veilig te stellen. En als Vlaanderen na de federale verkiezingen nu eens echt een nucleair arsenaal in stelling zou brengen?
De laatste regering-Martens werd in het najaar van 1991 verscheurd door een conflict tussen Vlamingen en Franstaligen over wapenleveringen aan het Midden-Oosten. De Vlaamse socialisten en de Volksunie hielden hun poot stijf: ze weigerden in te stemmen met de nodige uitvoervergunningen. Daarop ging vicepremier Philippe Moureaux in het offensief. Aan de verzamelde pers in de Wetstraat 16 verklaarde hij dat indien de regering er niet uitraakte, het voor de PS niet langer een Belgisch maar een Waals dossier betrof. Wallonië zou dus zelf de nodige vergunningen afleveren, ook al was het daarvoor niet bevoegd. Die uitspraak is de geschiedenis ingegaan als de institutionele atoombom. De Vlamingen in de federale regering capituleerden voor de dreiging ervan, maar enkele dagen later viel de regering toch. Philippe Moureaux vond achteraf dat de pers de zaak had opgeblazen. Maar de doorgaans zo nuchtere Jean-Luc Dehaene zag dat toch anders. 'Moureaux kan dan wel zeggen dat hij zijn atoombom niet gebruikt heeft, het feit dat ze nu bestaat, is voortaan een bedreiging voor het hele systeem', was zijn analyse.
Moureauxs (nooit uitgevoerde) dreigement met een halve staatsgreep wordt vaak als een kantelpunt in de communautaire verhoudingen beschouwd. Aan grondwet-specialist Robert Senelle de vraag wat de Vlaamse bom zou kunnen zijn, als de politieke impasse op federaal niveau na de verkiezingen compleet en uitzichtloos zou blijken. Moet Vlaanderen er dan ook mee dreigen zijns weegs te gaan, om zijn belangen en zijn welvaart veilig te stellen?
Robert Senelle: 'Ik ben gekant tegen het onafhankelijkheidsstreven van de Vlaamse Beweging - het is een bewijs van onmacht. Wij Vlamingen moeten België ombouwen tot een echte federale staat, samengesteld uit deelstaten, zoals dat ook in Zwitserland, Canada, de Verenigde Staten en Duitsland het geval is. De onafhankelijkheid van Vlaanderen uitroepen, schept een heleboel internationale problemen die we kunnen missen als de pest, met name met de Europese Unie. Maar als België onbestuurbaar zou worden, bijvoorbeeld omdat er geen federale regering meer kan worden gevormd, dan moet het Vlaams Parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams Parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat telt.'
Wat valt er te winnen met deelstaten?
Senelle: De huidige opdeling van België in gewesten en gemeenschappen is een constitutioneel onding dat in geen enkel ander federaal land bestaat. Klassieke federale staten hebben alleen deelstaten, die economisch en cultureel volledig bevoegd zijn en ruime fiscale autonomie hebben. Ik pleit dus voor een zuiver federalisme. Confederalisme biedt namelijk geen oplossing. Confederale staten vallen uit elkaar of verdwijnen.
Beslist het Vlaams Parlement na het inzetten van die atoombom dan ook welke bevoegdheden het zich toe-eigent?
Senelle: Het Vlaams Parlement zal zeggen: in afwachting van onderhandelingen en tot er een nieuw akkoord is met de andere deelstaten, besturen wij Vlaanderen zelf. Zolang zorgt Vlaanderen ook voor zijn eigen sociale zekerheid, en dat geldt ook voor Wallonië.
Vervolgens moeten Vlamingen, Walen, Brusselaars en Duitstalige Belgen samen een geheel nieuwe grondwet maken - de huidige hangt met haken en ogen aan elkaar - daarbij vertrekkend van een wit blad en zonder de Duitstalige Belgen te vergeten. Die zijn belangrijk omdat ze de culturele link vormen met het machtige Duitsland, onze voornaamste economische partner.
Wat gebeurt er met de taalgrensgemeenten in Halle-Vilvoorde en daarbuiten?
Senelle:: Die maken onherroepelijk deel uit van Vlaanderen. Op dat punt is er geen probleem.
Kan de internationale gemeenschap de deelstaat Vlaanderen niet dwingen om daar bijvoorbeeld referenda te organiseren?
Senelle:: Daar is geen sprake van. Bij de Raad van Europa zijn de Franstaligen uiteindelijk steeds weer van een kale reis thuisgekomen, en ook de Europese Unie zal zoiets nooit willen afdwingen. De Europese Unie heeft haar zetel in Brussel met daaraan verbonden de voorwaarde dat ze zich nooit ofte nimmer met het bestuur van Brussel of België moet bemoeien. Als haar dat toch zou worden gevraagd, dan neemt ze de benen.
De deelstaat Vlaanderen kan in de faciliteitengemeenten dus handelen naar believen?
Senelle: Dat klopt. Vlaanderen kan er dan voor kiezen de faciliteiten langzaam af te bouwen, wat ook moet gebeuren. Vervolgens moet in het federale België de gulden regel van het Zwitserse constitutioneel recht worden ingevoerd: qui change de canton, change de langue et de culture.
Wat zijn de nadelen van een onafhankelijk Vlaanderen, het scenario waar u geen voorstander van bent?
Senelle: Onze voorouders, die hebben deelgenomen aan de zogenaamde revolutie van 1830, waren een bende cretins. Samen met Nederland vormden wij een grote politieke en economische macht. Maar we zijn ten onder gegaan aan kuiperijen van de Franstalige bourgeoisie en van agenten van de Franse staat, die de zeventien provinciën als een gevaar voor Frankrijk beschouwden.
Maar België is er nu eenmaal. Alle internationale verdragen, onder meer over de Schelde, zijn gesloten door België. Als Vlaanderen nu België opblaast, zal dat een slechte indruk maken in het buitenland en nadelig zijn op economisch vlak, want buitenlandse investeerders afschrikken. Ik zou dat dus afraden.
Deelt u dan de mening van Mark Eyskens dat een onafhankelijk Vlaanderen een soort Kosovo zou worden?
Senelle: Nee, dat is onzin. Ik vind dat Mark Eyskens beter zijn mond zou houden of zich beter kan toeleggen op het schrijven van gedichten, in plaats van zulke on-nozelheden te verkondigen. Dan kun je evengoed zeggen dat een onafhankelijk Vlaanderen het niveau zal hebben van Stanleystad.
Maar een onafhankelijk Vlaanderen is wel Brussel kwijt?
Senelle: Nee, in elk scenario, dat van een onafhankelijk Vlaanderen of van een deelstaat Vlaanderen, blijft Brussel in Vlaanderen - dat kun je niet veranderen. Een meertalige enclave in Vlaanderen weliswaar, met grote bestuurlijke autonomie. Maar een aparte deelstaat zal Brussel nooit worden.
Kan Brussel niet ook, op grond van de legitimiteit van het Brussels parlement, de deelstaat Brussel uitroepen?
Senelle: Dat zal Brussel niet doen, om de eenvoudige reden: wie gaat dat betalen? Vlaanderen is een rijke regio, die financieel leefbaar is. Brussel is een armoedzaaier die enorme financiële steun behoeft.
Heeft een deelstaat Vlaanderen of een onafhankelijk Vlaanderen dan geen finan-ciële consequenties?
Senelle: Vlaanderen is rijk genoeg om alles zelf te regelen. Denk aan de ettelijke miljarden die Vlaanderen jaarlijks afstaat aan Wallonië en Brussel en die het dan zelf zou kunnen besteden.
Stel dat na verkiezingen de N-VA zo goed scoort dat die partij de zaken federaal kan blokkeren: is dat dan democratisch legitiem?
Senelle: Ik denk eigenlijk van niet. Maar ik vind ook dat de N-VA een strategische fout maakt. Voortdurend spreken over een onafhankelijk Vlaanderen of over confederalisme heeft geen zin. Ze zouden beter alles inzetten op het definitief omvormen van Vlaanderen tot een deelstaat. Dat zou veel slimmer zijn, want het enige wat haalbaar is, en aanvaardbaar voor Europa. De EU wordt, net zoals Europa in de 18e en de 19e eeuw, nog altijd gedomineerd door Frankrijk en Duitsland. En die willen niet dat België uiteenvalt.
Wat gebeurt er in dat hypothetische federale België met de koning?
Senelle: Dat kan niet functioneren zonder een staatshoofd dat buiten de politiek staat. Schaf de monarchie af en de boel valt uit elkaar. Kunt u zich een president van de republiek België voorstellen die Elio Di Rupo heet? Dan lopen de Vlamingen weg.
Op de Italiaanse middelbare scholen wordt de Bijbel verplichte stof. Het ministerie van Onderwijs en een groep bekende schrijvers en kunstenaars vinden het van groot belang dat leerlingen weer vertrouwd raken met hun spirituele wortels en cultuur. Na de zomervakantie gaan de eerste proefprojecten van start. Het ministerie hoopt dat de Bijbel snel vertrouwde kost wordt op alle middelbare scholen. Bijbelteksten hebben een grote invloed gehad op de literatuur, kunst, filosofie en geschiedenis. Zonder grondige kennis van de Schrift zijn onze kunstwerken niet te begrijpen, zegt een woordvoerder. Het is dus belangrijk dat jongeren weten wat er in de Bijbel staat en dat ze nieuwsgierig worden.
Hij benadrukt dat de kerk zich nooit heeft bemoeid met het project en dat het geenszins de bedoeling is religieuze sentimenten aan te wakkeren. Italië is een katholiek land. Maar juist voor de katholieken is het lezen van de Bijbel nooit zo belangrijk geweest. Het boek zal bovendien niet ter sprake komen tijdens het lesuur religie, maar tijdens de vakken Italiaans, geschiedenis en kunst.
Het thema ligt gevoelig in Italië. Vorig jaar ontstond ophef toen niet-kerkelijke ouders protesteerden tegen de aanwezigheid van kruisbeelden in de klaslokalen. Ook het verplichte religieuze uur is voor niet-kerkelijken al jaren een bron van ergernis.
Opvallend genoeg is de grote drijfkracht achter het project juist de areligieuze stichting Biblia, die in 2007 tienduizenden handtekeningen verzamelde met de petitie Redt de Bijbel. Schrijvers, kunstenaars en filosofen, onder wie schrijver Umberto Eco, verklaarden achter de campagne te staan.
Wetenschapper Margherita Hack pleit voor kennis van wat in de oude geschriften staat. Je kunt de Bijbel wel degelijk zien als een bron van wetenschap, al is het uiteraard geen wetenschappelijk boek. Het past in de cultuur van zijn tijd en kan op school gelezen worden als de Ilias of de Odyssee.
FOTO HIERONDER:
De Abdij van Senanque (Gordes, Vaucluse, Frankrijk), toevluchtsoordvoor de Middeleeuwers onderweg op bedevaart van Canterbury, via onze Lage Landen en Frankrijk, naar Rome (of Santiago di Compostella ofhet Heilig Land): bakermat van onze beschaving
Het Verdrag van Rome, inzake de Europese Grondwet, die geen Grondwet mocht genoemd worden, daar 2 landen, Frankrijk en Nederland, het Verdrag niet goedkeurden bij volksraadpleging wat achteraf gefixt werd door een nieuw Verrag van Lissabon te fabriceren) werd ondertekend aan de voeten van een reusachtig heiligenbeeld van de hand van (denk ik) Michelangelo. Oorspronkelijk werd daar voorzien dat in Art.1 zou gestipuleerd staan, dat Europa gebaseerd was op de Joods-Christelijke Beschaving. Dit feest ging, onder druk van de Loge en diergelijken, niet door. Er was, ging de toon, geen nood aan dergelijke onzin, want Europa diende gebaseerd te zijn (althans de uitleg) op de Verworvenheden der Franse Revolutie.
Aldus geschiedde, dat niet de Egel Gods, maar Dr. Guillontin de patroonheilige werd van Europa
En toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan .
Nergens werden op openbare plaatsen, de laatste maanden in Italië, meer Kruislievenheren opgericht, da sedert Europa (d.i. 4-5 raadsheren met het juiste petje op) de Italiaanse Staat opleden de kruisbeelden uit de scholen te verwijderen, omdat een (1) eenzame Italiaanse mama daartoe alle rechtbanken, van klein tot groot had afgedweild, om daar overal bot te vangen. Men zegt dat de dame sedert het Europese vonnis niet meer op straat durft te komen uit schaamte .
Mij bekruipt de goesting om de belse Staat te dagvaarden voor het instandhouden van die resem kerkelijke heiligendagen, waarvan bijna niemand meer weet waarvoor ze staan. Waarom blijven ze dan op de kalender als betaalde feestdag? Afschaffen dat ouderwetse circus en op die dagen gewoon het arbeidsproces laten doorgaan, de tijden zijn er slecht genoeg voor. De economie kan er maar baat bij hebben! Wat meer is : als die Christelijke rommel de deur uit is, hebben de Muzelmannen geen reden meer om ook hun feestdagen te claimen. December 25 wordt een gewone werkdag evenzo Augustus 15 enz.
Als men dan toch bezig is met afschaffen, doe dan maar hetzelfde met 21 Juli, 11 november, enz,: de arbeids-ethiek kan er maar deugd aan beleven.
Niet te vergeten : die 10 betaalde dagen mogen/moeten werken, betekent ook dat er bespaard zal worden. Want wie ziet men nu ook maar één Eurocent uitgeven als de aanwezigheid op de werkvloer (en op school) dat verbiedt?....
Ondergetekende houdt zich dan ook warm aanbevolen, om, mits geslaagd in het ingangs-examen dat door de PVV voortaan voor elke minister geclaimd wordt, de zware last van BiZa-minister te worden. Waar BiZa dan staat, neen, niet voor Binnenlandse Zaken, maar voor iets dat nog moet uitgevonden worden, maar in ieder geval iets dat zwaar betaald wordt .
Gezien de manifeste ongrondwettigheid van de komende federale verkiezingen en het bewuste verzuim van de meerderheidspartijen correcte verkiezingen te organiseren, wendt het Vlaams Belang zich tot de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) en tot de Raad van Europa. Beide internationale organisaties hebben tot doelstelling de werking van de democratie te stimuleren en de naleving van de Mensenrechten te waarborgen.
In dit kader stuurt de OVSE bij verkiezingen in jonge democratieën geregeld waarnemers om het regelmatig verloop van de stembusslag te controleren. In een uitvoerig schrijven aan Marc Perrin de Brichambaut, Secretaris-Generaal van de OVSE, vragen onze Senator Jurgen Ceder en onze Kamerleden Bart Laeremans, Francis Van den Eynde (lid van de Commissie Buitenlandse Zaken en van de parlementaire vergadering van de OVSE) en Alexandra Colen (lid van de Commissie Buitenlandse Zaken) een grondig onderzoek te willen instellen naar het ongrondwettig karakter van de komende verkiezingen.
Daarbij wordt onder meer verwezen naar het arrest van mei 2003 van het Grondwettelijk Hof en naar het opmerkelijke standpunt van de 12 rechtbankvoorzitters over het juridisch vacuüm waarin deze verkiezingen verlopen. Ook wordt gewezen op de afwezigheid van een onafhankelijke instantie die achteraf de geldigheid van de verkiezingen moet bevestigen. Onlangs nog deed het Europees Hof van de Rechten van de Mens over een gelijkaardig dossier een belangrijke uitspraak in het zogenaamde Grosaru-arrest. Tegelijk wordt gevraagd om waarnemers te sturen.
Bart Laeremans en Jurgen Ceder richten samen met Kamerlid Gerolf Annemans en Senator Karim Van Overmeire (beiden lid van de Raad van Europa) een gelijkaardig verzoek aan dhr. Mevlüt Çavu?o?lu, de Voorzitter van de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa.
Bruno Valkeniers Voorzitter Vlaams Belang
Joris Van Hauthem Vlaams parlementslid
o-o-o-o-o-
Digitalia denkt
Dat de Goden in het Hoogste Europese selecte gezelschap zich op dit ogenblik een aap schrikken. De kersen worden ineens opgeëist ter herverdeling .Godgeklaagd, door een partij die buiten de Wet staat. Enfin, niet buiten DE wet, maar buiten HUN wet van alles voor Alexander en niets voor een ander.
Men kan ze zien denken : (elk in hun eigen taal, zeker niet in t Vlaams) WASDANAA?
Den Belgique, dat was toch een van de vijf Glorierijkste Stichters van het Europees Circus waar wij aan rijke tafelen de mooiste kersen ter wereld mogen eten en uitdelen aan onze gelijkgezinden!? Dat was toch volgens de Heilige Gynokkiode Modelstaat? Dat is toch het land van onze glorierijke President Natte Dweil I, die de Geschiedenis zal ingaan als de Haiku-dichter die de Japanners ons benijden!? Dat is toch het land waarvan de ontslagnemende regering der lopende zaken het glorierijke 6-maandelijkse Voorzitterschap van de EU zal opnemen? Dat is toch het land van Supergeile Wilfried Martens, die op zijn 75ste op TV nog komt opgeven over zijn seksuele esbattementen met Miet Smet, beiden glorievolle Euparlementsleden?
Den Belgique, dat is toch het land dat 50 jaar geleden zo gul de negertje hun zelfstandigheid gaf? Wiens Vorst dat mag gaan herdenken in de Congo; de dag dat het Voorzitterschap zal ingaan .De zwartjes kregen bijna ongevraagd maar zeker onverwacht, wat al jaren aan de Vlamingen geweigerd wordt .
Zou het kunnen, dat die belse Hovaardigheidsbekleders dus op het podium komen met ezelsoren aangebonden? Wegens totale onbestuurbaarheid van hun twee landen in een en hetzelfde nationaal verband! Met misschien nog een bordje om de hals met de boodschap dat ze niet eens meer in staat zijn om legale verkiezingen te organiseren, zoals de eerste de beste bananen-republiek .En no-country die Internationale waarnemers nodig heeft bij elke verkiezing!?
De EU-rechters Ik zie ze al discuteren onder elkaar. De enen stellen voor het dossier te behandelen onder het klassement L, wat staat voor LATER. De anderen hadden het liever behandeld onder de letters LL, wat staat voor LATEN LIGGEN. De derde groep ziet meer heil in een behandeling LLL, wat staat voor LANGE LATEN LIGGEN.
Eerst zal er natuurlijk onderzocht worden 1° of het Hof bevoegd is. 2° of de klacht gegrond is. 3° of de klacht opportuun is. Dat kan jaren duren. Tegen dan zal de klacht waarschijnlijk zonder voorwerp zijn, want een der betrokken partijen zal inmiddels gebarsten zijn .
Wat er ook van zij, om het even : de hele wereld moet het weten, dat Vlamingen, om recht te halen, nadat alle rechtsmiddelen van het eigen land eenparig zijn uitgeput in hun voordeel, zij naar de Internationale Rechtbanken moeten trekken om in eigen land gelijk te halen Deze gerechtelijke actie met internationale allure, zou wel eens het begin van het einde kunnen zijn. Hopelijk wordt de doodstrijd niet onnodig verlengd. In afwachting wordt hier door mij aan de voeten van de Heilige Rita (der Hopeloze Zaken), een dikke bougie gebrand wat zeg ik : één dikke bougie? het worden er tenminste een dozijn om hierboven de boel te forceren. Op de Van Gheluwes moeten we niet meer rekenen : alles wat we zelf doen, doen we beter!
De Graven Egmont & Hoorn, onder Alva-de-Spaanse-bloedhond, konden elkaar toespreken de een de ander als Graaf-Zonder-Hoofd en Graaf-Zonder-Land Albèr de Laatste van Sex-en Coburg, zal straks in Congo te blinken staan als Koning-Zondr-Land .
Maar .Vlamingen, weest op Uw hoede : de Goden delen niet gaarne hun kersen .
Tanden Kunstgebit-knarsend, kopschuddend en met gebalde vuisten, nog net niet stampvoetend heb ik al mijn vaste schijven (de mijne en deze van mijn computer) tegen de muur geplakt, na de blog gelezen te hebben (zie hier onder) van
Diep in mijn hart en in mijn verstand streden de legerscharen van goed en kwaad, met dezelfde gevoelens als een hoorndragende echtgenoot die moet vaststellen dat zijn gezinsgeluk voorbij is. Met boosaardig genoegen moet ik de beeldspraak van mijn duurbare collega bevestigen over de uitgehongerde forellen die uitgezet worden ten gerieve van verwende sportvissers .Mensonwaardig en dier-venederend, maar correct ..Haarscherp en zonder tegenspraak. Miljarde Milard! Lees nu eerst wat die collega schrijft, zet U dan naast mij en aanschouw het roerloze oppervlak der visvijver .De strijd er Titanen geschiedt in de bodemloze diepten van de partij-cenakels .
Nog blijven de dure eden mij in de oren nagalmen, dat er als simpel militant even hard voor de partij kan gevochten worden dan als gevierd mandataris. Correct, dacht ik, en ik voelde mij lotsverbonden met dat harde maar vredelievende strandpunt.
Nu voel ik mij die brave huisvader die met de handen in de schoot neerkijkt op de scherven van zijn illusie . Net nu, denk ik, als de jongens groot geworden zijn
Tegen beter weten in, blijf ik denken, dat de media papegaaien, niet lonend is.
Niet aan denken! Binnen 26 dagen weten we er alles van.
o-o-o-o-o-o-o-
MOREL FOREL
Er was een tijd dat men in het Vlaams Belang steevast de lieflijke bijnaam Morelleke Forelleke gebruikte als het om , jawel , Marie-Rose Morel ging.
Die tijd ligt al een eindje achter de rug. Want Morelleke Forelleke heeft geflikt wat nooit iemand vóór haar gedaan kreeg : ze heeft het oude Blok finaal doorgehakt in twee schijnbaar niet meer te lijmen stukken.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet ingewijd ben in de interne keuken van het Vlaams Belang . Ik ga dus voort op wat in de media verschijnt en wat sommigen , die wél dicht bij het gasvuur staan , me toefluisteren.
Ik weet niet of zij met Frank Vanhecke dezelfde slaapstee gedeeld heeft . Sommigen beweren van wél . Maar tenslotte gaat het ook dààr niet om . Waar het wél om gaat is dat zij een kloof geslagen heeft tussen Frank en het Antwerpse onaantastbare duo Dewinter-Annemans . En dat hebben zelfs de meest verbitterde vijanden van het oude Blok en het nieuwe Belang nooit kunnen klaarspelen . Zelfs het cordon sanitaire en zijn geestelijke vader Jos Geysels kregen dat niet voor mekaar.
Nu is het wel zo dat het bestuur van het Belang heel ongelukkig met de affaire Morel - Vanhecke is omgegaan . Je handelt een kandidatuur voor de lijsten niet af per telefoon . En na een aantal vermoedelijk niet erg aimabele telefoontjes biedt je uiteindelijk geen verkiesbare plaatsen aan per e-mail . Het minste dat ik hierover kan zeggen dat zeker Frank Vanhecke dergelijke behandeling niet verdiend heeft.
Mijn bezoekers zullen merken dat ik hierbij Morel niet vermeldt . Ik heb daar een reden voor . Wie al eens uit vissen gaat weet dat een forel een roofvis is . Wat betekent dat hij , naast allerlei dierlijk voedsel , ook wel eens een soortgenootje durft te verslinden . Heeft Morelleke Forelleke dat ook gedaan ? Heeft zij , na een al even turbulente passage in de NV-A , ook in het Belang niet alleen kleine visjes , maar de grootste van allemaal , de voorzitter , binnengespeeld ? En hebben de anderen , zeg maar de Antwerpse tweeling , daar negatief op ingespeeld ?
Ik weet het echt niet hoor !
Al ben ik een verwoede hengelaar , forellen liggen me niet . Het zijn steevast kunstmatig gekweekte beestjes , die voor de per stuk betalende hengelaar uitgehongerd uitgezet worden en alles vreten wat hen voor gezet wordt . Geen kunst aan om ze aan de haak te slaan .
Wie slaat Marie-Rose nà 13 juni aan de haak ?.
Ik in elk geval niet !
! .
Ach Ja, denkt Digitalia .Het is moeilijk kastelen bouwen met gebroken stenen voor de fundamenten. Wat echter wèl nog kan (en moet!) dat is misschien geen kasteel, maar het Vlaams Huis helpen optrekken. Hij veroordeelt dus niemand, zodat hij zelf niet veroordeeld worde .
Rudy Aernoudt, co-voorzitter van de PP, liet vorige week in een interview met de Franstalige krant La Dernière Heure volgende opmerkelijke uitspraak noteren: «Vlamingen zijn, diep vanbinnen, landbouwers die vasthouden aan hun grond. Ze zijn niet bereid om er ook maar een centimeter van op te geven.» Voor die uitspraak zal hij zonder twijfel in bepaalde Brussels salons op enig instemmend gemonkel hebben kunnen rekenen, maar zo'n uitspraak schreeuwt natuurlijk wel om een antwoord.
Citeren we voor alle duidelijk even Rudy Aernoudt letterlijk zoals het in de krant gedrukt stond:
LDH: Politiquement, un de vos chevaux de bataille personnels est lélargissement de Bruxelles
RA: Dans ce dossier, les francophones oublient que les Flamands sont, à la base, des agriculteurs qui tiennent à leurs terres. Ils ne sont pas prêts à céder 1 cm de celles-ci.
Rudy Aernoudt houdt het dus al bij nog beleefd bij «des agriculteurs/landbouwers», maar iedereen begrijpt natuurlijk dat hij het wel degelijk over Vlaamse boerkes heeft. En niet in het minst in de Brusselse salons, waar men dit interview niet nodig had om te weten dat flamins zich nog zo beschaafd kunnen voordoen als ze willen, zolang ze geen vlekkeloos Frans spreken blijft de stank van de mesthoop rond hen hangen. (* door Digitalia)
Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar die «verdediging» van Rudy Aernoudt voor de hardnekkigheid waarmee de Vlamingen vasthouden aan elke morzel Vlaamse grond roept het beeld op van, inderdaad, een Vlaamse boerke die op zijn klompen en heftig zwaaiend met de riek in de hand dreigend een «van m'n èèèrf» roept tegen de nietsvermoedende en totaal onschuldige kampeerder toevallig een Franstalige. Die alleen maar even zijn tentje wou opslaan voor deze nacht. En de nacht daarna. En eigenlijk alle nachten daarna. En wil dat het boerke dat niet alleen duldt, maar ook nog eens elke morgen een kan melk voor zijn tent komt zetten, met de klak in de hand en met er nog eens een vriendelijke s'il vous plaît bovenop. Als het boerke dan geluk heeft, spuwt de kampeerder alleen maar in de klak, en niet recht in het gezicht. En vooral wordt van het boerke verwacht dat als hij niet hard op het veld staat te werken om dagelijks zijn tienden te kunnen afdragen aan de kampeerder, hij tenminste diens oren niet teistert door in zijn nabijheid allerlei Germaanse geluiden te staan uitbraken. Dat de kampeerder ondertussen al zijn hele familie uitgenodigd heeft en er op het erf amper nog wat plaats overblijft voor de kinderen van het boerke zelf, dat is een detail waar we Rudy Aernoudt dan nog niet eens mee willen lastigvallen.
Kampeerders? Mogen we even de metafoor van Rudy Aernoudt doortrekken, en de Franstaligen gewoonweg jagers noemen? Jagers die jachtgebied nodig hebben vandaag Halle-Vilvoorde, morgen de rest van Vlaams-Brabant, en op termijn heel Vlaanderen. Of zijn we nu onwelvoeglijk? Ik kan me in ieder geval geen enkele Vlaamse partij voor de geest halen die ergens in haar programma zou staan hebben dat het Waals Gewest dringend gebied zou moeten afstaan aan Vlaanderen of Brussel. Ze zouden eens moeten durven! Nog maar pleiten voor de strikte naleving van de taalwetgeving in Brussel is al een gedurfd standpunt, maar wanneer de Franstaligen vlotjes de aanhechting van half Vlaams-Brabant bij Brussel bepleiten, en tegelijkertijd de déflamandisationvan Brussel, dan kraait daar geen haan naar in de Vlaamse pers. En komt een Mischaël Modrikamen zich niet in een Vlaamse krant verontschuldigen voor zulk gedrag met de dooddoener dat Walen nu eenmaal jagers zijn die jachtgebied nodig hebben.
Meer zelfs, onlangs kreette Laurette Onkelinx het nog uit dat als de verkiezingsuitslag in Vlaanderen nog maar in de buurt zou komen te liggen van wat de laatste peiling van Vers l'Avenir weergaf, er wel eens gevaar zou bestaan voor een vervlaamsingvan Brussel. Ja, stel je dat eens voor zeg! «Brüssel Vlaams, ça jamais!», was dat niet ooit de verkiezingsslogan van een partij waar Laurette Onkelinx deze keer als het even kan liever niet mee onder de federale lakens wil duiken? Dat de noodkreet dan nog eens komt van de volledig verwaalste dochter van een Vlaamse inwijkeling maakt de zaak niet minder ironisch. Wie haar op TV al eens bezig gezien heeft wanneer ze zich nog eens verplicht voelt de taal van haar vader in de mond te nemen, weet genoeg. Maar misschien is Laurette Onkelinx ondertussen wel verveld tot een Brussels stadslandbouwster, die als puntje bij paaltje komt even goed geen centimeter heilige verfranste grond wil afstaan? Rudy Aernoudt kan er bij een volgend interview misschien ook eens zijn licht over laten schijnen (*bis)
(*) Over dat vlekkeloos Frans hoorde ik onlangs een interview met een of andere pipo op een Franse zender, die een boek geschreven had over Comment parler le Belge Echt iets om de Brusselse en Waalse malloten, in hun hemd gezet, van schaamte onder de grond te doen kruipen. Onder de grond van die Vlaamse boerkes dus Zelfs in de vergelijking met de Congolese évolués .waren zij nog de mindere Want van een zwarte, dat ziet men van ver dat het een zwarte is. Maar een peti belge beweegt zich als hun gelijke tussen de fijne meneertjes, tot zij hun mond opendoen .Ze kunnen nog niets eens in deftig Frans, wel tot 3, maar niet tot honderd tellen ..Het verwondert niemand toch, als ik meteen aan Mangain; dat vulgaire advocaatje van 13-in-een-dozijn dacht? .Wat moet zijn Vlaamse moeder beschaamd zijn geweest over haar zoontje .Le Crédo du Paysan
(*bis) : De ouders van ons Lauretteke? Vader, GASTON is de zoon van een uitgeweken Limburger, die in Charleroi café is gaan houden, op 10 meter van de staalfabriek aldaar. Het gezin is rijk geworden van het zweet van de uitgedroogde zwoegende Waalse arbeider, die na de shift liters bier kwam zwelgen in dat café. Fiston Gastonneke ging toen te vrijen in het café rechtover stoefte hij ooit op TV, om er zijn Germaineke te leren kennen, de maman van Lauretteke. Wat hij er niet bij vertelde, was dat Germaineke een Marokkaanse moeder had (wat zeker geen schande is); zodat ons Luaretteke voor /4de Marokkaanse is. Wt haar is aan te zien. Maar waarom verzweeg Gastonneke dat op TV? Zou dit gegeven de carrière van Lauretteke kunnen schaden, misschien? Of is hij er beschaamd voor?
Neen, beste lezer, mijn titel is totaal naast de waarheid. Er staan namelijk 2 zware onwaarheden in. Ten eerste het was niet Zuster Monica van de Antwerpse C.O.O.
Ik zet speciaal Centrum voor Openbare Onderstand (COO), zijnde de vroegere veel duidelijker benaming van het OCMW (Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn), dat verdoezelt en zand in de ogen strooit. Openbare Onderstand is tenminste duidelijk! In Italië heet zoiets een Berg van Barmhartigheid (Monte di Paschi), zoals bij ons, ten tijde dat barmhartigheid een kerntaak van de Kerk moet geweest zijn, eeuwen en eeuwen voor er sprake was van burgerlijke concurrentie .Barmhartigheid, de klanten worden immers de mond opengehouden met openbare middelen, en iedereen begrijpt dat dit ook een beetje met zijn eigen geld is. Maatschappelijk Welzijn! Dat is een begrip zonder begin noch einde net zoals de middelen (= ons geld) dat ervoor uitgegeven wordt, zonder einde, maar wel met een dagelijks hernieuwbaar begin!!
maar, voor wie beschikt over nog een beetje Bijbelse kennis (een uitstervende soort!), het was de Profeet Daniel die belandde in de leeuwenkuil. Die beestjes waren uitgehongerd, volgens het verhaal, maar ze bleven braaf luisteren naar de wijze woorden van de Profeet. Althans voortgaande op de verslaggever van ter plaatse, toen. Het zal wel iemand van de BRT-voorloopdienst geweest zijn, met een goede partijkaart! Een waarheidsgetrouw verslag van de reporter ter plaatse .opgenomen in de aanpalende studio ..We kennen dat.
Tweede onwaarheid in mijn titel zijn de leeuwen. Zuster Monica is niet in een leeuwenkuil, maar in een slangenkuil terecht gekomen. Of beter nog : in een krokodillen-kuil, waar men onderling, mens en dier, de grootste muil opentrekt om elkaar te verslinden. De Fedasil-strijders gehuld in tricolore vlag met op hun schild de Waalse Rode Haan, in het verweer, terug gedrongen door Krokodil Monca, gekapt en gelaarsd, werpend met de afgehakte handjes van al de criminelen uit haar Vaderstad Hant-Werpen .
De strijd der Titanen! En het is De Morgen die bericht! In twee delen. Vooral is Deel II de moeite : Smetje-himself beschimpt de arme asielzoekers als menselijk wrakhout, dat aanspoelt in de steden .Zelfs de meest verstokte vreemdeling-hatrer van het land heeft die sukkelaars ooit durven vergelijken met aangespoeld wrakhout. Want wrakhout, dat dient toch alleen maar om de ovens te stoken?! Desmet moet voor het Volkstribunaal gebracht worden om nog de dag zelf te worden gelyncht!
Deel I
OCMW Antwerpen dagvaardt Fedasil
De Antwerpse OCMW-raad heeft Fedasil gedagvaard voor openstaande rekeningen voor de opvang van asielzoekers. Dat maakte Hendrik Boonen, fractieleider van Vlaams Belang-Vlott, bekend en werd bevestigd door de woordvoerster van OCMW-voorzitter Monica De Coninck (sp.a).
Het gaat om de hotelkosten in twee verschillende dossiers van asielzoekers voor wie er geen plaats meer was in Brusselse asielcentra. Ondanks verschillende aanmaningen en ingebrekestellingen heeft Fedasil de facturen nog niet terugbetaald.
Begrotingstekort "De totale som van twee dossiers schommelt rond 12.500 euro", zegt Boonen. "Net nu het OCMW met een begrotingstekort kampt en in opdracht van de gouverneur waakzaam moet zijn en alle beschikbare middelen verstandig moet inzetten, is het wraakroepend dat Fedasil, dat mede aan de basis ligt van de financiële belasting van de begroting, alle verplichtingen aan zijn laars lapt."
Volgens Boonen is dit slechts het topje van de ijsberg. Hij verwacht dat er nog verscheidene dossiers zullen volgen. (belga/sps)
18/05/10 18u38 De Morgen
Deel II
Asiel
Het Antwerpse OCMW heeft het federale agentschap Fedasil gedagvaard voor openstaande hotelrekeningen, die gemaakt werden om asielzoekers op te vangen. Fedasil weigert die te betalen, ook al is de opvang van asielzoekers hun verantwoordelijkheid. Het is tekenend voor het totale failliet van het asielbeleid van deze regering dat overheidsinstanties elkaar nu beginnen te bekampen voor de rechtbank. Het is ook symptomatisch voor verschillende disfuncties binnen het systeem. Zo is het niet toevallig de grote stad Antwerpen die de kat de bel aanbindt.
De OCMW's van grootsteden worden immers bovenmatig bevraagd door hulpbehoevenden die de anonimiteit van de stad opzoeken, zonder dat daarvoor proportioneel middelen worden vrijgemaakt. En de kleinere gemeenten zien het maar al te graag gebeuren dat al het menselijke wrakhout in de steden aanspoelt, zodat zij er minder last van hebben. Die tweedeling tussen stad en platteland wordt ook inzake fiscaliteit en gemeenschapsvoorzieningen steeds groter.
Daarnaast is het ook het falen van een asielbeleid dat hier nog eens scherpgesteld wordt. Fedasil doet ook maar wat het kan, en als de regering niet voldoende middelen vrijmaakt voor bijkomende opvangcapaciteit, kan het ook niet anders dan proberen de asielzoekers zo goed en zo kwaad mogelijk kwijt te geraken.
De reden voor dat gebrek aan opvangcapaciteit is niet zo moeilijk te achterhalen: er zijn weinig stemmen te verdienen met een goede opvang voor asielzoekers en dus staat zoiets op de laatste plaats in het rijtje van beleidsprioriteiten. Vaak met zeer oneigenlijke argumenten. De regering betoogt bijvoorbeeld dat voldoende opvangcapaciteit een pervers aantrekkingseffect zou uitoefenen op nieuwe asielzoekers. Terwijl het verhaal dat je als asielzoeker in België een hotelkamer krijgt bij gebrek aan andere opvang, waarschijnlijk motiverender is.
Het probleem dateert ook niet van gisteren. Herinner u de warme oproep even voor Kerst om kamers ter beschikking te stellen voor mensen en gezinnen die anders met hun kinderen in de vrieskou in stationshallen moesten doorbrengen. Na deze warme humanitaire oproep gebeurde er vrijwel niets meer.
Men zegt wel eens dat het niveau van beschaving van een samenleving wordt afgemeten aan de aandacht die men aan de zwaksten besteedt. In dat geval scoort deze regering niet erg hoog.
Yves Desmet, die in dit artikel nog net niet spreekt als Benno Barnard, die Filip De Winter zodanig gelijkgaf, dat hij hem een Profeet durfde te noemen .Dit artiekl zou zelfs door Filip De Winter, op een rustig moment met geen verkiezingen in het vooruitzicht, kunnen geschreven zijn Het zegt mat andere woorden, dat wij niet het OCMW van de ganse wereld kunnen zijn .Of dat wij maar zoveel nieuwelingen mogen toelaten, als wij menselijkerwijze aankunnen ..
Natuurlijk zijn het weer de duiveltjes-uit-de-doosjes (Angeltjes dus) die de kat de bel aanbinden. Zie hieronder. Maar de video die zij publiceren hier neerzetten, gaat mijn petje te boven. Als U dus de bloedmooie Pamela aan het woord wil zien en horen dan dient U bij de Meesters te zijn. Niet bij het knechtje ..Om deze eerste zomerse dag af te sluiten kan dit verhaal tellen. Morgen regent het weer pijpenstelen .Je zou voor minder opstandig worden .Het moet gezegd, zowel die sakkerse Pamela als Angeltjes hebben niet 200 %, maar 2000 % gelijk.Op deze voor de Amerikanen heilige grond op een heilige verjaardag (10 jaar na 9/11) nl op 11 september 2011 een moskee zelfs al is het ook maar plannen is, sorry voor het toepasselijk woord, hemeltergend.
Als de Moslims al diep beledigd zijn over een teddy-beertje in een stripverhaal die zou luisteren naar de naam Mohammed
om nog maar te zwijgen van de gemanipuleerde opstootjes na de door Moslims met schunnige uitwijdingen aangevulde cartoons in de Zweedse dagbladen (de originele tekeningen waren maanden, zo niet jaren oud en geen haan die er naar kraaide tot de bijvullingen uit geheimzinnige hoe opdoken en het georchestreerd vuur meteen wereldwijd in de pan sloeg
hoe moet de doorsnee-Amerikaan zich dan niet voelen door deze uitdaging?
Maar laten we bij ons, in onze contreien blijven. Amerika voor de Amerikanen, en op Sint Anneke mosselen, ik bedoel : Vlaanderen voor de Vlamingen.
Op gevaar af van uitgejouwd te worden, moet ik hier van de gelegenheid gebruik maken om terzake de laffe aanval, de duizenden onschuldige doden en het geschonden imago van al de Yankees samen, mijn eigen individueelste expressie van mijn aller individueelste emotie te ventileren.
De Yankees, die o zo gaarne elders gaan bombarderen, of zelfs atoombommen gooien met hondedduizenden onschuldige burgers tot gevolg, hebben op eigen bodem op 11/9 een koekje van eigen deeg gekregen. Niet dat zoiets mij verheugt, verre van. En ik weet dat er geen toestand van oorlog heerste tussen de Islam en Amerika maar dat is een pure Amerikaanse benadering. De Moslims voelden zich wel degelijk n oorlog, net zoals de Jappen dat voelden ten tijde van Pearl Harbour. Ik weet het, het is niet mooi zo te denken. Maar er zijn nu eenmaal gedachten die spontaan opkomen en die men niet zomaar kan onderdrukken. Mortsel was ook niet in oorlog met Amerika, toen in WO II, noch waren de burgers van Dresden dat. Ze hadden niet eens het minste greintje militair nut. En toch werden ze van de kaart geveegd door Amerikaanse cowboys. JaJan het hemd is nader dan het rokje!
En nu terzake.
Waarom aanvaarden de Amerikaanse burgers deze challenge niet? Ze hebben de kans om geheel Amerika alsmede geheel het Vrije Westen achter zich te krijgen, tegen de gemeenschappelijke indringers. De bouw van de moskee biedt het forum! Het kleinste kind in de verst afgelegen rimboe-dorpen weert en kent het verhaal van Ground Zero. Iedere reactie, aan dat begrip vastgeknoopt, zal dus dezelfde echo hebben, en als een bliksem de aardbol rond gaan.
Vandaar mij idee (er kan gestort orden op mijn bankrekening) : stel de bouw afhankelijk van een tegen-gebaar. Alle Moslim-landen, van de kleinste tot de grootste, bieden bij monde van hun regeringen, hun excuses aan aan het Amerikaanse Volk. Zij zorgen er voor, dat in iedere hoofdstad, deze Amerikaanse burger kan bijdragen voor een 9/11 Memorial, die, zoals de grond waarop de Ambassade, Amerikaans grondgebied en dus onschendbaar zal zijn. Deze laatste situaties zijn overbekend voor iemand die de Gemenebest-begraafplaatsen kent op de slagvelden van WO I : daar staat dat deze grond ten eeuwigen dage geschonken werd door een dankbare bevolking en voortaan als Brits grondgebied geldt.
Ik denk dat de moskee er in die omstandigheden er nooit komt. En dat dus de kous af is : De Muzelmannen en de internationale Islam-oorlog hebben weer een veldslag verloren .
Na Poitiers, voor de Poorten van Wenen en na Ground Zero zal hun derde invasie-leger afgeblokt zijn. De lust zal hen voor een paar eeuwen misschien wel weer vergaan. En kan de reconquista weer ingezet worden. Filips III van Spanje zette in de late jaren 1700 de toon .
En met een visademke kijk ik uit naar de andere mogelijkheid : de Islam geeft toe en eindelijk is het bewijs geleverd dat de Islam ook vredelievend kan zijn. Al zal een levendige waakzaamheid geboden blijven! In alle eeuwen der eeuwen. Amen.
o-o-o-o-o-o-
Bij Angeltjes stond er dus:
Amerikaanse moslims plannen de oprichting van een grote moskee nabij Ground Zero (waar de WTC Towers door moslim-extremisten werden neergehaald). De opening is gepland op 11 september 2011 tien jaar na de afschuwelijke misdaad die 3000 onschuldigen het leven kostte. Het is alsof Duitsers nabij Auschwitz een monument zouden oprichten ter ere van het Derde Rijk en zijn deugnieten.
U hoort in deze reportage van Fox News, Pamela Gelller aan het woord : het meisje dat niet op haar mond gevallen is en verwijzingen maakt naar de manier waarop andere religies behandeld worden in de Prachtlanden. New York is verdeeld over deze doordachte onbeschaamdheid van de moslims. Een kaakslag, een uitdaging voor velen en voor een aantal simpele duiven is het een mooie geste.
Een andere kwestie is de financiering van dit project : het blijft duister waar de gelden vandaan komen. "Uit onze gemeenschap" liegt een woordvoerder, die zich steunt op de koran, want liegen is gans normaal, zeker als het tegen ongelovigen is.
In het raam van de verovering van het Westen door de islam, wordt geld geleverd uit Arabische en alleszins extremistische hoek. Wat een cynisme : zij die de laffe aanval organiseerden op het hart van de Vrije Wereld, laten 10 jaar later op diezelfde symbolische plaats een monument oprichten voor de religie die waar zij ook verschijnt dood en verderf zaait. En er zijn idioten die dit slikken.
Vlaams Belang : Nieuwsbrief Alexandra Colen: Weg met de Vangheluwes !
(17/05/2010) Vlaanderen is geTRAUMAtiseerd: * De Grondwet wordt niet nageleefd. * De politie wordt met kalashnikovs beschoten. Vandaag in Brussel. Morgen in uw straat. * Er moet een einde komen aan de alles-kan-alles-mag-mentaliteit die tot normvervaging leidt en uitwassen zoals pedofiele bisschoppen heeft mogelijk gemaakt.
De Vangheluwes zitten niet alleen in de kerk, maar ook in de media en de politiek. Normale gezinnen vaders en moeders en kinderen, die trouw zijn aan elkaar wie spreekt er nog voor hen? Kerk en samenleving lieten hen in de steek. Maar er komt verandering. Als de mannen niet vechten, zullen de vrouwen het doen. Alexandra Colen roept de ouders en grootouders van Vlaanderen op om respect voor wet en orde te eisen en te strijden voor het herstel van het fatsoen in onze samenleving. Maak aan media en politiek duidelijk dat er een einde moet komen aan de permissiviteit die onze kinderen bedreigt. Steun Alexandra. Stel op 13 juni in het stemhokje EEN KLEINE DAAD MET GROTE CONSEQUENTIES: Stem de alles-kan-alles-mag-mentaliteit weg! Help de boodschap van Alexandra verspreiden. Stuur deze email door. Alexandra Colen, de zuiverste stem Lijstduwer provincie Antwerpen www.alexandracolen.nu
Met de reproductie van onderstaand artikel, belegen als oude wijn, sluit ik mijn achterstand in de politieke actualiteit af. 28 April, het lijkt de pre-historie van de politieke crisis. Sedertdien heb ik duizenden kilometers afgelegd naar en weg van het Land der Oude Gewaden en heb ik moeten vaststellen dat al-bij-al mijn nieuwe Vaderland nog zo slecht niet is. Hier heeft men een Premier die zich kan en mag verlustigen in de beschrijving der Italiaanse Schonen, maar ondertussen, volgens de opeenvolgende stembus-uitslagen, met de dag sympathieker overkomt, niet door leuke one-liners, maar door degelijk bestuur. Daar in de Heimat lopen rancuneuze lastigaards rond, die geen oog hebben voor de Gaven der Natuur. Zeker niet voor de noden van hun Eigen Volk. En van de wederomstuit geen oog hebben oor de werkelijkheid van elke dag, en zeker niet voor degelijk bestuur. Zij moeten daar de illusie van Eendracht in stand houden, en hier smeden ze eendracht!
Marc Platel is geen dwazerik, al kan ik zijn artikel vandaag afronden met bovenstaande titel. Zoals de pastoor vroeger zong toen de Hoogmis uit was : gaat allen heen, het feest is over. Ite missa est!
Politiek Vlaanderen wil nieuwe verkiezingen, Franstalig België wil vooral geen verkiezingen. De Wetstraat zit met smachtende ogen te kijken naar de koning der Belgen, die nu maar een Belgisch salomonsoordeel moet uitspreken: toch naar de stembus en dus voortaan als de Belgische koning der Vlamingen door het koninklijk leven gaan of geen verkiezingen en koning van Franstalig België worden! En dat voor een koning van wie men ons vertelt dat men hem de overblijfselen van zijn politieke macht wil ontnemen! Wie kan nog langer ontkennen dat we nog altijd niet aan de definitieve epiloog van het Belgische verhaal toe zijn?
Epiloog of proloog? Zo staat het boven het slotwoord van mijn boekje België op zijn kop (1). Het was een poging om het trieste verhaal te brengen van de pijnlijke mislukking van Yves Leterme, die er na zijn indrukwekkende electorale overwinning van juni 2007 niet in slaagde echt Belgisch premier te worden. Ik schreef dat besluit begin augustus 2008: Het verhaal is natuurlijk niet af. Zo schreef ik in die zomermaand, bijna twee jaar geleden. Of er ooit een einde aan komt en zo ja, hoe dat einde er zal uitzien kan niemand einde augustus 2008 met enige zekerheid voorspellen. De enige zekerheid is dat er geen staatshervorming kwam, dat er geen oplossing voor BHV kwam. Yves Leterme kon of wilde zijn Vlaamse verkiezingsbelofte niet waarmaken. Weinigen geloven dat hij die belofte ooit nog zal kunnen waarmaken. Het traditionele Belgische overlegmodel is immers aan het einde van zijn Latijn. Zoals Yves Leterme zelf toegaf. Geen Belgisch politicus waagde het tot nu toe om dat zo openlijk toe te geven. We zijn nu net geen twee zomers verder: weinigen ontkennen vandaag nog dat het toen inderdaad de epiloog van het Belgische verhaal was, een epiloog die vooral een proloog zal blijken te zijn. (p. 110) Het België van vandaag kan zelfs niet meer kiezen tussen verkiezingen of niet? Meer nog, als er dan toch verkiezingen komen dan kan niemand ons vandaag vertellen of we dat volgens de letter van het Belgische boekje wel kunnen doen zonder het vooruitzicht van nadien een juridische chaos te moeten vrezen. Er is nu eenmaal een Belgische rechtbank die ooit stelde dat nieuwe verkiezingen alleen maar konden als men eerst grondwettelijke orde op zaken bracht in de grondwettelijke foute organisatie van die stembusgang. Het schijnt nu dat we ons over die gerechtelijke uitspraak geen zorgen moeten maken: het nieuw verkozen parlement kan na de stembusgang immers beslissen dat de verkiezingen wel volgens het grondwettelijk boekje verliepen. Zo maar....Men kan er zich alleen nog over verwonderen waarom de rechters van het grondwettelijk hof er niet als één groep de brui aan geven, hun uitspraken hebben politiek toch geen enkel belang. Uitspraken die nochtans het gezamenlijk werk zijn van evenveel Nederlandstalige als Franssprekende rechters. Het zieltogende Belgische federale model Het was toen dus inderdaad de proloog van de epiloog, die twee zomers lange zoektocht naar een Belgisch onderdak voor de winnaar van de Belgische verkiezingen van 2007 in Vlaanderen. De epiloog van het Belgische verhaal is vandaag onomkeerbaar ingezet. Met nog meer al dan niet Koninklijke bemiddelaars die toch of te Vlaams of te Fransgezind zijn, nog andere ministers van staat, nog meer wijzen die een schoteltje staatshervormende borrelnootjes mogen achterlaten, komen we er nooit meer uit. Het bewust torpederen van wat Dehaene na vijf maanden discretie voorstelde, was het nekschot voor het toch al zieltogende Belgische federale model. Dit is uiteraard geen inhoudelijke uitspraak. De man uit Vilvoorde had het trouwens snel door dat er rond de zoveelste staatshervormende tafel geen Belgische eer meer te rapen viel. Hij was zo vriendelijk zijn telefoonnummer achter te laten voor het geval men hem misschien toch nog iets wilde vragen. Van Gaston Eyskens wordt verteld dat hij begin van de jaren zeventig op eenzelfde manier afscheid nam van de Belgische Wetstraat. Dehaene begreep dat een Belgische oplossing niet meer kon, dat de middelpuntvliedende krachten die men door de jaren heen in dat Belgische zogenoemde overlegmodel inbouwde hun verwoestend mollenwerk gedaan hadden. Middelpuntvliedende krachten die nochtans bedoeld waren om dat toch al wankele Belgische kaartenhuidje na weer flink wat Vlaamse storm en Waals onweer toch nog iets langer overeind te houden.(2) Onbetwistbaar goed bedoeld, ik maakte er zelfs een boek over met tekeningen om duidelijk te maken hoe het voortaan in dat andere België zou verlopen.(3) En inderdaad, het Belgische model bleef langer overeind dan men ooit had kunnen hopen, maar nu is het gedaan. We kunnen vandaag zelfs niet meer beslissen of we naar de stembus gaan of niet! Een Vlaamse bemiddelaar alleen kan niet meer, ze moeten met hun tweetjes zijn beide landstalen! Er zijn er die ons nu willen doen geloven dat het na die stembusgang allemaal beter wordt, dat we een nieuwe start zullen kunnen nemen. Dat we dan een regering in elkaar zullen knutselen die werk zal maken van de problemen die de mensenecht bezig houden. Dat is een zonder twijfel prijzenswaardige instelling. Alleen zitten na de verkiezingen dezelfde mannen en dezelfde vrouwen rond weer een andere tafel om met dezelfde dikgevulde mappen dezelfde oplossingen voor dezelfde problemen voor te stellen. Dezelfde mensen die nu onder het oog van de televisiecameras weigeren om elkaar nog de hand te geven. En dat alles omdat politiek België nog altijd niet wil zien wat iedereen die niet ziende blind wil blijven al langer dan gisteren ziet. Wat zelfs Yves Leterme twee jaar geleden al wist: het aloude Belgische model dat zonder twijfel heel lang een prima instrument was, heeft zijn onomkeerbaar eindpunt bereikt. Nog meer knutselwerk is nog meer tijdverlies. Het moet dit keer iets helemaal anders worden. Dit is niet eens een gezamenlijk falen, het is een feitelijke vaststelling. Niemand moet zich daarvoor schuldig voelen, iedereen heeft ooit zijn steentje bijgedragen om dat toen al doodzieke België toch zo ongeschonden mogelijk overeind te houden. Zelfs wat toen nog de Volksunie was, zat meer dan eens met veel inzet mee rond de tafel. Hoe dat anders er moet uitzien? Misschien kunnen we van wat nu een vechtscheiding wordt toch nog een onderhandelde echtscheiding met wederzijdse toestemming maken? Een confederaal model met onafhankelijke deelstaten die willen afspreken wat ze nog samen willen doen? Het is niet aan de niet-politieke koning om op die vraag een antwoord te geven, wel integendeel, het zijn ook niet de zelfverklaarde deskundigen die elkaar en ons om de oren slaan met hun uitleg vaak zonder veel historische achtergrond, het zijn integendeel zij die nu de onomkeerbare epiloog schrijven van het Belgische verhaal die moeten leren weten wat ze willen en dat dan ook durven zeggen. Die moeten durven toegeven dat inderdaad het aloude Belgische model naar het woord van Yves Leterme tegen de muur is gelopen. Dat het tussen Vlamingen en Franstaligen nooit meer zal zijn zoals het ooit misschien was. Nog meer Belgavoxconcerten en commissies van tien provinciegouverneurs om het huishouden in Vlaamse randgemeenten onder controle te houden zullen daaraan niets verhelpen.
(Marc Platel is oud-journalist en leidde de studiedienst van Volksunie en N-VA)
"Als ik mij niet vergis , wat overigens altijd best mogelijk is , hebben wij zoiets van een 55 ministers en secretarissen in een land ter grote van een keukenschort , als je weet dat deze gemiddeld tussen 17000 en 15000 ontvangen elke maand , ga jij maar werken , inleveren en veel belastingen betalen om deze profiteurs samen met circa 300.000 inwijkelingen en nieuwe belgen een opperbest bestaan te geven. Onkelinx ,Reynders ,Milquet, Vandeurzen, De Crem ,De Gucht ,Michel Ch, Dewael, Laruelle , Magnette ,Turtelboom ,Vervotte , Arena , Van Quickenborne allemaal 16.667 per maand Schouppe , Devlies ,Laloux, Wathelet , Chastel ,Clerfayt , Fernandez , Demotte , Daerden, Simonet, Fonck , Lalaan ,Tarabella,Antoine , Courard , Marcourt , Donfut , Lutgen, Peeters , Van Mechelen ,Vandenbroucke, Vanackere , Anciaux ,Bourgeois , Crevits , Keulen ,Van Brempt , Ceysens , Piqué ,Vanhengel ,Cerexhe ,Smet, Huytebroeck, allemaal 15.000 per maand - Staatssecretaris Depuis ,Kir , Grouwels , Minister CG Karl-Heinz Lambertz , Gentges ,Paasch , Weykmans ook allemaal 15.000 per maand - Totaal 55 ministers 10.209.000 + 55 CHAUFFEURS : 2.310.000 + circa 55 mensen personeel van ministers : 26.400.000 + 503 gedeputeerden 35.210.000 - Frankrijk en Engeland hebben veel meer inwoners en elk hebben zij 15 ministers ! Tis maar dat je weet voor wie je alle dagen je nikkel gaat afdraaien en denk eraan als je in dat hokje staat op 13/06 En ja laat Belgie nu echt een keertje echt ROCKEN !!!"
Mogen wij stellen dat deze man van 99% der Vlamingen een decoratie mag verwachten? De 1% die denkt van niet, dat zijn de mininstriëlen die aan het bewind zijn.
Toch maakt de Heer Snaremans één kapitale fout. Al kan het ook, dat Knack een beetje creatief heeft omgesprongen met zijn lezersbrief. Van Knack kan men inderdaad alles verwachten en daarom is dat roddelblad van de familie Nolf dan ook te weren als de pest. Met wie men verkeert, wordt men vereerd : de nog resterende lezers wezen gewaarschuwd! Knack is duizendmaal erger dan Humo en Dag Allemaal samen!
Meneer Snaremans maakt dus de enige mogelijke conclusie niet, en het is nochtans de innige wens van meer dan 50% van de Vlamingen (de V-partijen) Stop met dat federaal gedoe. Vlaanderen, minder dan 10 % groot van Frankrijk en/of Engeland, kan dus ook perfect bestuurd worden door hooguit 10% van de Ministers aldaar. Allez, laten we breed denken : door 50% ervan, wat dan zou neerkomen op 7-8 stuks (gedreven en bekwame) Excellenties die trouw moeten zweren aan de Wetten van het Vlaamse Volk.
Zou Gendarm Genez niet ergens in die richting beginnen denken, om het nodige geld te vinden voor de beloofde pensioen-opslag van 200 per man en per maand? Met de uitgespaarde Koninklijke Dotaties daarbij, zou dat zelfs 250 kunnen worden. Dan hebben de meesten van ons meteen de benodigde cash om zich een abonnement op een digitaal Pallieterke te kunnen veroorloven .
A propos : U weet toch dat het Zwart Moniteurke vandaag zijn 65ste Verjaardag viert? Van uit mijn persoonlijke getuigenis, kan ik bevestigen dat dit rioolkrantje er beter uitziet dan ondergetekende op zijn 65ste ..Niet te geloven, maar waar! Tegen de dag dat er maar 7-8 Ministers meer zouden zijn (=doordenkertje) worden er best geldschieters aangetrokken om van dit weekblad een dagblad te maken. Mijn voorstel aan de Hoofdredacteur is nu al geweest de zieltogende De Morgen over te nemen. Niet om deze te redden van het faillissement, maar om op een goedkope manier aan de benodigde infrastructuur (tegen een schappelijk prijske) te geraken. We zouden als titel De Nieuwe (Morgen) kunnen nemen, in zwarte letters op geluw veld, geflankeerd door twee klauwende leeuwen. Met in beide bovenhoeken op het mantelblad de letters AVV-VVK. Zulks om duidelijk te maken dat de lezers van De Standaer voortaan weer weten waar ze hun eigen vertrouwde nieuwsbron kunnen terugvinden.
Ten gerieve van onze Franstalige Zuiderburen zou een binnenbladzijde kunnen toegevoegd worden, in de taal van Robespiere. Het zou hen aanzetten met weemoed terug te denken aan de belgique-de-papa. Wie weet zou het hun intellect wat bijscherpen, zodat ze in staat zouden zijn om onze taal te begrijpen. En vooral om te begrijpen wat ze weggegooid hebben.
Moraal van dit verhaal : op 12 Juni kunnen wij de eerste stap zetten om tegen aan de 50 werkloosheidsformulierenC4 uit te reiken aan de overtollige ministers en staatssecretarissen. Een Onafhankelijk Vlaanderen heeft genoeg aan 7-8 Ministers. Die we goed kunnen controleren of ze wel goed werk leveren. En indien niet : hen het gat van de timmerman wijzen!
Meisjes en jongens : wat beleven we spannende tijden! 180 jaar uitbuiting volstaan!
Pssst
Voor geval 13 Juni tegenslaat, bied ik aan de Heer Snareman aan, om politiek asiel te vragen in Berlusconi-land. Sedert de communistische socialisten hier op hun bakkes gekregen hebben, is democratie hier de regel. Wat meer is, nergens ter wereld zijn de Signoras zo bevallig als hier. Gewoon altijd indachtig zijn dat de meesten de beschikking hebben over een jaloerse echtgenoot, en Kees is klaar. Kees mag dus kijken, maar niet aankomen ..
Nader bij U mijn God, U naderbij .Het waren de laatste noten van het scheepsorkest op de zinkende Titanic .Net zoals de aterlingen nu door elkaar kronkelen, in de hoop de dans van 17 Juni te ontspringen.
Er wordt gereisd dat het een lieve lust is. Voor velen de reis van de laatste kans op kosten van de gewone belastingsbetaler.
Zijne Hoveerdigheid, de Graaf van Vlaanderen (overigens een titel die hem staat als een tang op een varken! : hij spreekt niet eens de taal!) Philps de Taaie, kan nu eindelijk, 50 jaar oud geworden, bewijzen wat hij waard is. Niet veel dus. Maar nu Mattil blijkbaar niet mee is, kan hij met gerust hart de bloemetjes buiten zetten. De vrouwtjes in Brazilië zijn als warm ebbenhout en vallen zeker bij bosjes voor zijn reputatie! De toekomstige koning van een land dat zo rijk is als de zee diep, ant het kan alle armoezaaiers ter wereld onderhouden!
Maar wat ik niet begrijpt: als het om Vlaamse ondernemers gaat, in een materie waarvoor Vlaanderen bevoegd is (Buitenlandse handel) dan zie ik niet goed wie of wat die hansworst vertegenwoordigt. Men kon, waarschijnlijk met meer effect, beter de Lorre afgevaardigd hebben. Die kan tenminste lollig uit de hoek komen. Om aapjes te laten dansen op zijn kop, bijvoorbeeld.
Mattil tot haar Prins-Gemaal : Mais non cher Philippe, en Flamand on ne dit pas wat maakt U, mais hoe maakt U het. Niet WAT, maar HOE! Oefen dus maar van nu tot dan, dat ge daar weer niet staat lijk Petit Pierre Snot .Ik schaamde me dood, die vorige keer, met de cameras op U gericht! Het gezicht van de aangesproken ondernemer viel de een na de ander in een komische plooi, bij Uw begroeting, waarin gij U sympathiek probeerde te doen overkomen: Ik ken U. Wat maakt U?, daar waar gij geleerd werd te zeggen : Ik herken U (van vroeger). Hoe maakt U het .En dat wil koning worden!
Niet één minister van de federale regering begeleidt prins Filip op handelsmissie naar Brazilië, nochtans een van 's werelds belangrijkste economische grootmachten. Dat is nooit eerder gebeurd. De prins zal bij officiële ontvangsten met Braziliaanse hoogwaardigheidsbekleders enkel minister van Staat Jos Chabert (CD&V) naast zich hebben.
Prins Filip staat aan het hoofd van de economische missie die gisteren afreisde naar Brazilië maar de verantwoordelijkheid en de organisatie ligt bij de federale regering. Bij officiële ontvangsten is het de geplogenheid dat naast de prins ook een minister van de federale regering aanwezig is.
Niet deze keer dus en dat is nooit eerder gebeurd. Te druk met campagne voeren voor de nakende verkiezingen? 'Daar heeft het niets mee te maken', zegt woordvoerder Bart Ouvry ter verdediging van zijn minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere (CD&V). 'De minister is zaterdag naar Egypte afgereisd voor een diplomatieke missie door het Midden-Oosten. Hij heeft een keuze moeten maken en dacht dat deze reis relevanter zou zijn zeker nu ons land binnenkort het Europese voorzitterschap op zich neemt. Het was voor alle partijen de enige datum die nog kon.'
Geen tijd
In zijn plaats had minister van Ondernemen Vincent Van Quickenborne (Open VLD) kunnen meegaan. De reis naar Brazilië is immers in hoofdzaak een handelsmissie, vergezeld van 227 Belgische zakenmensen en met als hoofddoel belangrijke deals te kunnen afsluiten. Maar ook minister Q heeft forfait gegeven omdat hij in een federale regering in lopende zaken zetelt.
'Het is aan elke minister om voor zichzelf uit te maken welke activiteiten kunnen worden uitgevoerd als lid van een ontslagnemende regering', zegt zijn woordvoerder Timothy Verhoest. 'Minister Van Quickenborne heeft beslist om niet deel te nemen aan geplande buitenlandse activiteiten tot de verkiezingen van 13 juni.'
'Trouwens waarom is de Vlaamse minister-president Kris Peeters niet mee op deze missie?' De voormalige minister van Buitenlandse handel Patricia Ceysens neemt het op voor haar partijgenoot én co-ondervoorzitter Van Quickenborne. 'Het agentschap buitenlandse handel, waar de prins voornamelijk mee meereist, is in handen van de gewesten niet van de federale overheid. Ik vind het vreemd dat de Vlaamse minister-president nooit meegaat op prinselijke missies.'
Een scherpe uithaal waarover Kris Peeters officieel geen polemiek wil starten. Maar hij wil ook niet als reservespeler aantreden. Vlaanderen is overigens wel vertegenwoordigd met leden van Flanders Investment and Trade. Peeters was eerder al in Brazilië en vertrekt volgende week op missie naar China, een reis die meer dan een jaar geleden werd gepland en voorbereid.
Als de verzamelde media ons doodzwijgen, brengen we onze boodschap en onze standpunten zélf tot bij de kiezer. Daarom pakte het Vlaams Belang zaterdag uit met zijn eerste online campagnejournaal. Tot de verkiezingen krijgt u elke week campagnenieuws, interviews, reportages en een voorstelling van de lijsttrekkers.
15-05-2010 - Julien Borremans & Johan Sanctorum - knack
Bron Iskander
In haar streven naar een beter bestuur en meer democratie, kiest de Nieuw-Vlaamse Alliantie logischerwijs voor een onafhankelijk Vlaanderen, lidstaat van een democratisch Europa.
Dit staat te lezen in de beginselverklaring van de N-VA van 13 oktober 2001. In een interview in een aantal interviews van de afgelopen dagen maakt Bart De Wever daar komaf mee.
Separatisme heeft volgens De Wever een groot nadeel, het heeft een zeer revolutionaire bijklank. Vlamingen en revolutie gaan niet samen. Zo zitten wij niet in elkaar. Volgens de N-VA-voorzitter zijn wij meer Lamme Goedzak, dan Tijl Uilenspiegel. Onlangs verklaarde hij nog dat separatisme beelden oproept van Joegoslavië, miserie, ellende en burgeroorlog.
Daarmee maakt de voorzitter duidelijk dat hij de N-VA in het politieke landschap wil herpositioneren. Hij wil af van het rauwe onafhankelijkheidsdiscours.
In 2006 dacht hij daar nog anders over. Onder de veelzeggende titel Waarom Montenegro Vlaanderen kan inspireren hield hij toen een vurig pleidooi voor een maximale soevereiniteit binnen een supranationale samenwerking.
Dat lijkt toch op een beduidende koerswijziging. We gaan niet kleinzerig doen en Bart De Wever verdenken van plat politiek opportunisme. We gaan ook niet zeuren over een aantal ferme standpunten die de N-VA overboord heeft gekieperd inzake houding naar de media toe (Enkele jaren geleden pleitte Geert Bourgeois nog voor een verbod om als politicus deel te nemen aan spelprogrammas...).
Wel verontrustend lijkt ons dat Bart De Wever zijn partij wil omturnen naar een uitgesproken Vlaamse CD&V-versie. De komst van Siegfried Bracke is daarom een geschenk van de goden. De gewezen journalist pleit voor een confederalisme en zegt daarmee wat de N-VA niet openlijk kan proclameren.
De nieuwe Belgische structuur zal een confederaal model worden, dat het licht zal zien via lange, nachtelijke onderhandelingen en ingenieuze, surrealistische deals, zoals we ze altijd al hebben gekend in dit land. De eigenlijke drijfveer daarvan is machtsbehoud en streven naar status-quo. De N-VA heeft la grande boucle ingezet en zal na de verkiezingen de grote staatsraison van de CD&V overnemen.
Net als zijn leermeester Hugo Schiltz beseft Bart De Wever dat een eventuele doorbraak in de machtsdeelname ligt. Hij bereidt zijn partij daarop voor en iedere vorm van separatistisch elan moet worden weg gemasseerd. De defenestraties zijn al bezig, ook persoonlijke zuiveringen horen bij die bocht.
Machtsdeelname vraagt immers een reiniging van de partij van haar pioniersretoriek. Speciaal in de Belgische context van het eeuwige compromis zijn partijen met een duidelijke missie stoorzenders. Dus staat men voor de keuze: het spel weigeren en verder radicaliseren, of verwateren.
Zoals de Volksunie koos de N-VA voor het tweede. Maar de tragedie is, dat de mislukking zich nu al aankondigt. Het Belgisch compromis is namelijk de wortel van het kwaad, waardoor dit land niet meer functioneert.
Om zijn ideeën te realiseren koos Hugo Schiltz voor een deelname aan de macht en was hij bereid om compromissen te sluiten en toegevingen te doen. Net als zijn leermeester is de N-VA voorzitter uit op een historisch vergelijk, een pact. Hij heeft lessen getrokken uit het conventio ad excludendum, waardoor de Italiaanse communisten decennia verstoken bleven van iedere vorm van machtsdeelname en uiteindelijk ten onder gingen.
Bart De Wever trekt parallellen met de Belgische context en ziet ook hoe het Vlaams Belang, als anti-establishmentpartij, door dat politieke establishment deskundig wordt geïsoleerd, met behulp overigens van de cultuursector en de media. De strategie is vervolgens om dat cordon mee in stand te houden en er tegelijk zorgvuldig buiten te blijven. Hij maakt zich bij de traditionele partijen aanvaardbaar door zijn communautaire verhaal wat te milderen maar ook door het cordon in stand te houden. Alles wat maar enigszins radicaler klinkt dan zijn retoriek, wordt als onhaalbaar, onverantwoordelijk en compleet misplaatst beschouwd. Zo neemt hij stilaan het discours van de gevestigde partijen over. Opdracht geslaagd? Of...terug naar af?
Maar even terug naar het Italiaanse verhaal. Door de onafgebroken regeringsdeelname van de centrumpartijen kon de corruptie welig tieren, terwijl een daadkrachtig economisch herstel uitbleef. Toen de Milanese onderzoeksrechter Antonio di Pietro in 1992 een aantal corruptiezaken begon uit te spitten, barstte de etterbuil open. In een mum van tijd bracht de operatie Schone Handen vrijwel het volledige politieke establishment in diskrediet.
Dit leidde, samen met de kieshervormingen van 1993, tot de implosie van de gevestigde partijen en het einde van de Eerste Republiek.
Bart De Wever, die zich opwerpt als leider van de Lamme Goedzakken, is verwittigd wanneer hij de manoeuvres van zijn leermeester volgt. De gelijkenissen zijn frappant. Net voor zijn fatale botsing met de onhaalbaarheid van een stapsgewijze hervorming van de federale structuren genoot Hugo Schiltz een enorme populariteit. Hij was erudiet en scherp van tong. Hij dwong ontzag af.
Enkele jaren later was het sprookje uit en was diezelfde Hugo Schiltz, dé zondebok van de Vlaamse Beweging, die zich opnieuw radicaliseerde. De N-VA kan maar beter twee keer nadenken voor ze zich waagt aan de zoveelste Copernicaanse revolutie om creatief bezig te zijn van wat er van België overblijft.
En misschien moet toch eens opnieuw overwogen worden hoever de macht reikt van een radicaal Vlaams onafhankelijkheidsfront, gemaakt door de drie V-partijen. Hun antwoord op de Belgische chaos zou wel eens veel verreikender én realistischer kunnen zijn.
Julien Borremans (sociaal-flamingant) Johan Sanctorum
Wij hebben, in lang vervlogen dagen, toen we hakkelden ongeriefd van woorden waren, met velen de lokstem van deze voorvechter van Vlaanderens grootheid gevolgd. Schiltz met de pijp in de mond was het boegbeeld van de Vlaamse Ontvoogdingstrijd. Zelf vereerd zijnde met een congé payé op Staatskosten in de onzalige repressie-tijden in een of ander HK (Hechteniskamp), werd hij aanzien als een der onzen .Zijn partij, de Volks Unie, kon Vlaanderen jarenlang smeden en begeesteren tot er een ogenblik kwam waarop de Held in de huid van een overtuigde belgicist kroop, nadat hij door de slogan Gedaan met geven en toegeven aan de macht gebracht, dacht dat hij zich werkelijk alles kon permitteren. Zelfs de uitverkoop van Vlaanderen.
Toen haakten de meesten af, afkerig van al dat politiek gedaas, dat louter op eigenbelang gericht scheen. We lazen interviews van de Held, vriendelijk koutend met Franscouillonse verdrukkers. Hij verscheen in de tuinen en in de salons der elite, deed zaken en zaakjes met hen en keek steeds van hoger neer op de volkse massa die hem groot had gemaakt.
Ondergetekende dacht hem definitief te hebben doorzien, toen hij beroepsmatig ergens in Brussel bij ergens een Departement van Financiën Hugo Schiltz in de gang tegen het lijf liep. Letterlijk omver liep. Hij, verstrooid-weg, lurkend aan zijn pijp de deur uitkomend en bijziend turend naar het papier in zijn hand, ik haastig de hoek omlopend met een zware boekentas. Spontaan groetten we elkaar, en mijn Dag, Mr Schitlz moet opgewekter geklonken hebben dan bedoeld, want hij reikte mij joviaal de hand, kwansuis zoekend in zijn geheugen naar mijn naam alsof ik zijn beste vriend was. Hij kwam niet verder dan : Dag Meneer , want hem helpen wilde ik niet. Toen droop hij af, nog even omkijkend, verwonderd dat er mensen waren die hem, de Grote Schiltz, durfden negligeren
Toen dacht ik : wat een komediant: die eet van alle walletjes, het is een omnivoor, die vreet wat hem voor de voeten komt. Het is een politieker, en die soort lustik niet. Ik lust ze niet, zeker niet rauw en alleszins al niet als ze badend in zelfvoldaanheid, lopen te blinken in hun eigen vat.
Een Heer-van-Stand, in zijn positie, zou de nobele onbekende die ik toch voor hem was, in die duistere gang, met een hoofdknikje voorbij zijn gelopen. Voor zo iemand had ik respect kunnen opbrengen. Nu was hij voor mij op dat ogenblik gewoon een clown.
Jarenlang heb ik me toen afzijdig gehouden, want al dat geruzie is voor niemand goed. Inzake de politiek had ik voortaan mijn eigen mening : als men iets wil, neme men het als kan. En als het niet kan, zwijge men er over. En gaat men over tot de orde van de dag.
Tot in 2004 het Hof van Beroep in Gent met zijn uitspraak tegen het Vlaams Blok mij ineens terugbracht naar de Krijgshoven van 1945-1950 : de repressie was terug in het land. Even hard als toen en even onverbiddelijk. Nog dezelfde dag schreef ik mij in als strijdend lid van de NieuwePartij, omdat ik las dat de rechtbank oordeelde dat elk lid even hard diende gestraft te worden als de mandatarissen. Zij werden gewoon buiten de Wet gesteld, en daar wilde ik bij horen!
Achteraf heeft men die redenering niet meer durven doortrekken : de verkiezingsuitslag was inderdaad niet van aard om de Flaminganten nog verder te treiteren ..
En nu lees ik de latere uitspraken van Hugo Schiltz Post mortem stijgt hij weer een beetje in mijn achting. Want hij is niet te beroerd geweest om de dwalingen zijns weegs in te zien. Al hebben we er niet veel meer aan .
En het zoontje?
Ach, met het voorbeeld van Thomas Leysen, zoon van die andere Zwarte voor ogen, durf ik wedden dat Willem-en-nog-wat zijn kinderen thuis opvoedt in het Frans .
Siegfried Bracke wil 'in de traditie van Hugo Schiltz' stappen. Willem-Frederik Schiltz (Open VLD) grijpt (DS 5 mei) deze passage aan om te benadrukken dat die traditie zou betekenen 'niet onverzettelijkheid etaleren, maar wel op zoek gaan naar banden van vertrouwen, over partij- en taalgrenzen heen'. Dat is dan toch helemaal niet in overeenstemming met wat Schiltz in een van zijn laatste interviews aan het maandblad Doorbraak (oktober 2005) vertelde. Over 'Vlaamse wil' zei hij toen het volgende: 'De socialisten plakten voor de Eerste Wereldoorlog heel Vlaanderen vol: Heel het raderwerk valt stil, als uw sterke arm het wil... Waar zit die sterke arm van de Vlamingen? Het zijn uiteindelijk de Vlamingen zelf die het zullen moeten doen hé! Als men morgen zegt: Het heeft nu lang genoeg geduurd, sorry, er komt geen regering meer!,, wat zou er dan gebeuren? Als de Vlaamse regering de macht in handen neemt, wie zou dat kunnen tegenhouden?'
Uit die passage blijkt dat vader Schiltz - in tegenstelling tot wat zijn zoon nu suggereert - alvast in zijn laatste levensjaren al helemaal niet zo'n voorstander was van 'de delicate balans tussen krachtige overtuiging en realistische haalbaarheid', maar vijf jaar voor de politieke crisis van vandaag - behoorlijk helderziend - de weg wees waar zijn zoon hem niet volgt: trek de stop uit het federale niveau. Het Vlaams Parlement moet de autonomie grijpen.
De schrik voor de internationale gemeenschap noemde Hugo Schiltz 'het meest belachelijke argument' tegen Vlaamse autonomie. 'Wat kan de internationale gemeenschap doen als men dat wil, op voorwaarde natuurlijk dat de Vlaamse bevolking aantoont dat ze dat ook wil? Tsjechië en Slowakije waren in een-twee-drie gesplitst... Nationalisme, als het goed opgevat is, leidt tot pacificatie.'
Open VLD deed de regering-Leterme vallen. Schone schijn? Dat was 'a' zeggen, maar geen 'b'. De erfenis van de 'flamingante Belg' Guy Verhofstadt bepaalt nog iets te veel het denkkader van de partij. Aangemoedigd door een vrij gunstige peiling trok Open VLD de stekker uit de regering. Tactisch slim gespeeld, zo denkt men, want CD&V had dit in het najaar liever zelf gedaan. Maar het manoeuvre was wellicht meer geïnspireerd door electorale berekening dan door een plots herwonnen Vlaams-radicale reflex.
Beide traditionele partijen willen zich blijkbaar blijven profileren als gematigd, en op zoek naar 'banden van vertrouwen over de taalgrenzen heen', op het pad van 'de dialoog'. Hugo Schiltz wist in 2005 wel beter. Het is niet denkbeeldig dat zijn inzichten meer kiezers zullen overtuigen dan die van zijn zoon. Open VLD moet nog veel pap eten om mee 'de sterke arm van de Vlamingen' te kunnen zijn. De tijd is kort.
Pleidooien voor samenvallende verkiezingen (Filip Rogiers, DS 5 mei) en een federale kieskring (Pavia-groep, idem), kaderen volledig in dezelfde sfeer van 'dialoog' en 'vertrouwen'. Maar op een gegeven moment is een mens wel eens uitgepraat. Het zijn sporen waarvoor vader Schiltz zonder de minste twijfel zou hebben gepast.
September 1955 Kazerne Etienne de Hemtinne/Heverlee. Een bende pummels bij elkaar gedreven om afgebeuld te worden binst de dag door schoonmoeders-sergeanten, en om savonds bij elkaar op een klontje, de lange uren door te brengen. Een lichting KROOs, onderweg om te leren roken als Turken en om met drie strepen op de mouw, het Vaderland te dienen.
Een kale soldaten-kamer, een van de velen op rij Links (net zoals rechts) een lange rij ijzeren stapelbedden. Met gemillimeterde gevouwen matrassen overspannen met het onderste deel van de matras-beschermer. Alles strak gespannen en militair in t gelid .Ge-inspecteerd met het liniaal en goedgekeurd Eerste bed: boven : de Karel,onder ikzelf. Aan het andere uiteinde, tegen het venster,: een West Vlaamse blozend-gezonde brul-aap, die iedereen die hem niet aankon, bij t couilloneren aansprak met Pee Krieke Die gast tiranniseerde de ganse groep .
En de Karel was zijn geprivilegieerd slachtoffer. Die zei nooit iets terug, bang voor de grove grappen, en las s avonds Goethe uit een pocket-boek. Karel was veel te stil om de plaaggeest van antwoord te dienen. Daarom nam ik het, in hetzelfde West Vlaams als de plaaggeest, op voor mijn kameraad, wat algauw de rust in de kamer terugbracht. Pie Krieke had schrik van mijn vuisten .
Karel en zijn Goethe (of was het Schiller?) is mij bijgebleven als de dag van gisteren, maar ook de onhandige rekel die hij was, om zijn lange benen in zijn te korte broek te beheersen bij de lange dagmarsen. Karel was, dat zag je zo, geen buitenjongen. De fourier had hem voorzien van een helm die veel te klein boven op zijn (groot) hoofd stond te dansen en iedere keer dat ik mijn souvenir-fotos boven haal, zie ik dat gepijnigde bezwete gezicht voor mij van de Karel. Die had een hele resem broers thuis (en zussen? daar hoorden we niets van) waar later ene rebel, ene zekere Johan Anthierens voor mij compleet het tegendeel scheen van de brave Karel.
Ennu vind ik die Karel, na al die jaren, ineens terug. Op de barricaden. En deze keer laat hij zich niet ringeloren door die andere Pee Krieken ..
Dag Karel : hoe ist jong?! Weette nog wier ik ben? Toendertijd moet ik U veel verteld hebben over mijn lief, ik was er vol van. Dat moette gij nog weten, want gij vond dat fijne zever
Lang ben ik daar op die kamer niet gebleven, want van gebuisde KRO liep mijn weg over de Gerbe de Blé-kazerne in Leuven naar de TTR Team Supply in Sijssele, voor 10 of meer lange maanden. Tot ik via het Kamp van Beverloo (Leopoldsburg) en de Pantzers begin 1956 eindelijk aan mijn burgerleven en aan een nieuw lief kon beginnen.
Weet U, in al mijn naïviteit had ik mijn toegangsexamen voor KRO in Everberg afgesloten met een verplichte verhandeling over Mijn Vaderland of zo. Ik had daar met vuur het ros bestegen van de Fronters van 14-18, zodat ik verhoopte Vlaanderen het best te kunnen dienen als Vlaams-bewuste meerdere. Dat moet minder goed bevallen zijn bij de examinatoren, want na 3 dagen werd ik uit de vlaggengroet (!) weggeroepen naar de Korps-Commandant, kreeg daar een serieuze preek over de ware vaderlandsche gevoelens en werd overgeplaatst naar de KROO-afdeling. Samen met nog een tiental balorige universitairen, die na een paar dagen naar Duitsland vlogen .
Waarom ik den Armee Belge als officier wilde vervoegen? De soldij was heel wat aantrekkelijker, want als soldaat-milicien Nr 55.53173 bedroeg deze de ronde som van 10 BEF Ons moeder had die centjes als KRO goed kunnen gebruiken! Het was trouwens zij die mij opgestookt had : het nuttige aan het aangename paren, zei ze ..Ja, ons Moeder is altijd een beetje fier geweest op haar stand .
Och, Karel, we hebben over die dingen vroeger veel en lang gepraat maar dat zal je wel vergeten zijn. Ik niet. Want sedert die tijd heb ik geleerd dat men beter vuisten maakt in zijn broekzakken
Pssst.
Onnodig te vermelden dat daar in Heverlee, in September 55, mijn laatste vlaggengroet werd gebracht?
Over Lars Vilks
(Artikel gepikt bij Angeltjes)
In de rechterbenedenhoek van pagina 43 in DM 12/5 vind ik een acht centimeter hoog berichtje: 'Zweedse Mohammedcartoonist aangevallen'. Het gaat om Lars Vilks, die ooit Mohamed heeft getekend met het lijf van een hond, en vorige dinsdag in Uppsala een lezing wilde houden over - uitgerekend - vrijheid van meningsuiting. Twintig mensen hebben geprobeerd Vilks aan te vallen, hij kreeg een kopstoot en verloor in het geharrewar zijn bril.
En dat staat dus onderaan pagina 43 (drieënveertig!), niet op de voorpagina. Zijn wij allemaal gek geworden? Vinden wij de vrijheid van meningsuiting dan geen heilig goed meer? Of hangt het er maar van af over wiens en over welke mening het gaat?
Ik heb hetzelfde, bijna misselijk makende gevoel gehad bij de reacties op de geaborteerde lezing van Benno Barnard in Antwerpen. Ineens werden ook door goede, zeg maar linkse, vrienden van mij allerlei argumenten aangedragen die er twijfel over moesten zaaien of het Barnard wel paste te praten waarover hij wilde praten, of zijn stellingname wel koosjer was en of hij zelf niet een onverdraagzaam mannetje was. Met andere woorden: wij zijn voor vrije meningsuiting, op voorwaarde dat het over een mening gaat waarmee wij het eens zijn, en over een spreker (tekenaar, schrijver) van in onze ogen onverdachte levensbeschouwelijke overtuiging.
Tot voor kort dacht ik dat het niet uitmaakt wat iemand wil zeggen en hoe hij dat wil doen, wat hij in het verleden beweerd, geschreven, verklaard heeft: iedereen moet voor om het even welke mening kunnen uitkomen. Maar ook het incident met de Zweedse cartoonist bewijst dat wij ons hoe langer hoe minder verzetten tegen aanslagen op de vrijheid van meningsuiting en dat wij er blijkbaar mee leren leven. Daarom bereiken berichten daarover hooguit nog een hoekje op pagina 43.
Karel Anthierens, voorzitter Press Cartoon Belgium
Wie gelooft die mensen nog, en nu dus ook onze vriend Roeland? Hij kletst maar wat uit zijn nek. Bijvoorbeeld dat de nobele vriendin des Konings/Du Roi gisteren bij de betoging waarover de Staatszender zo enthousiast bericht uitbracht, geld zou opgehaald hebben. Wij geloven dat niet, anders had de BRT dat wel vermeld. En wij geloven alleen wat de BRT vertelt, want gewoonlijk wordt dat de volgende dag in De Morgen bevestigd, en die gazet schrijft, zoals U weet, alleen de waarheid. Blog-schrijvers zijn stoorzenders en die moesten, zoals tijdens de Oorlog, abgeschossen worden. Of bij elkaar gertrommeld en op transport gezet, richting N und N. Nacht und Nebel, als U dat beter begrijpt.
Het crimineel verleden van deze mieve hondsgetrouwe belgica-vriendin ophalen, dat kan ie, maar de aanwezigheid in de rangen bij de Goede Vaderlanders van zowel Bracke als De Tjever laat ie onverlet Als dat geen kiezersbedrog is!
Vandaar dat wij bij deze oproepen om beginselvast en standvastig te blijven : Lijst N° 1 wil geen revolutie (zoals Dewever beweert), maar stelt gewoon de Vlamingen Eerst! Als U Vlaming bent en dat bent U toch, zelfs als U dat niet wil!) kan dat alleen in Uw belang zijn! Wij willen gewoon in vrede leven met iedereen, maar ook baas zijn in eigen huis!
Wat een flop die belgenbetoging
De betoging kwam op initiatief van Marie-Claire HOUARD, de Luikse madam die in 2007zogezegd 140.000 (voornamelijk Franstalige) handtekeningen verzamelde voor haar petitie voor de eenheid van België.
Vandaag stapten er 1800 (nieuwe belgen inb.) mee in de betoging voor de eenheid van dit onzalige land.
Het persagentschap belga heeft met een vergrootglas moeten zoeken naar bekende belgen. Ze vonden er drie: oud-judokampioene Ingrid Berghmans, madame Non en Isabelle Durant (die het luchtverkeer in Zaventem om zeep heeft geholpen).
Misschien was de aanwezigheid van de initiatiefneemster Marie-Claire HOUARD een doorn in het oog van de eventuele deelnemers die hun tricolore kat stuurden. De angst om bestolen te worden. Ja, want een mens vergeet vlug.
Even ter herinnering: dat vrouwmens kwam in opspraak omdat ze in 2000 200.000 oude belgische franken (zowat 4.900) gestolen had van klanten van De Post. .
Houarddie in die periode in een Luiks postkantoor werkte haalde onrechtmatig geld van de rekeningen van voornamelijk oudere klanten. Zij misbruikte het vertrouwen van deze bejaarden.
Ook op de betoging van vandaag was ze geld aan het ophalen. Voor wie dat bestemd is laat ik in het midden.
We zullen het geweten hebben! En de kleine man is weer de pineut!
Beide kunstmatige opgeblazen waterhoofden staan op springen: de vraag is alleen wie als eerste de lucht ingaat. Halen ze zelfs 1 Juli, de datum waarop het on-land belgië de voorzittershamer mag hanteren van het groter geheel, geschapen naar zijn beeld en gelijkenis, namelijk op de uitbuiting van de gewone man, die overal buiten gehouden wordt.
Inspraak in de open gezette sluizen der volksverhuizingen? Inspraak in de opgelegde regelneving en hoogmoedswaanzin van een natte dweil als Président? Inspraak in het opzij zetten van elk nationaal volksbesef? Inspraak in de werkingskosten en de verloning van deze seuper hovaardigheidsbekleders?
Op Amerika willen gelijken, maar dan reus zijnde op lemen voeten: geen leiding, geen gezag, geen leger .maar wel veel bla-bla-bla .
Moeten wij nu triomferen?
Verre van! Integendeel! De idee van een Verenigde Staten van Europa is een noodzakelijk kwaad, maar dan moet het geheel gebaseerd zijn op een Europa der Volkeren en niet op een Europa der Nationale Staten, die allemaal gebaseerd zijn op een 19de of 20ste Eeuwse diplomatie à la Bismarck die al jaren zonder zin of betekenis elkaar in wankel evenwicht proberen te houden. Het zijn die artificiële Staten die in 2 verschroeiende wereldoorlogen elkaar hebben geprobeerd uit te roeien en vandaag onderduims elkaars bloed nog altijd kunnen drinken.
Het is spijtig om zeggen: maar laat inderdaad de Amerikaanse natie-vorming als voorbeeld dienen. Na een harde confrontatie tussen Noord en Zuid was daar het menselijk potentieel aanwezig die een duurzame vrede kon bewerkstelligen die alle verschillen kon overbruggen.
Ik hoop dus dat men op het hoogste niveau tot inzicht komt. Zo niet wacht ons eenzelfde pijnlijke bevalling als die waarin The Founding Fathers de teugels opnamen. Weet dat The Constitution amper meer woorden telt dan het Onze Vader. En die woorden zijn universeel en voor iedereen duidelijk zonder meters dikke wetboeken.
Weet U, de Europese Grondwet mocht niet verwijzen naar de christelijke wortels van onze beschaving In Amerika lezen we als eerste zin : In God we trust .
En als vandaag onze Superman Guynokkio uit na-ijver de Europese Leiders vraagt te stoppen met hun gekakel dan weten we pertinent dat deze Staatsman die de wereld ons benijdt, klaar staat om de fakkel over te nemen en om Europa definitief te kelderen, zoals hij zijn eigen no country om zeep heeft geholpen.
Mensen als Nigel Fargare hebben we nodig! En Presidenten als natte dweils dienen afgevoerd naar het borstelkot, waar ze thuishoren!
EU-ministers radeloos: Hoe komen we uit de 'euro-hel'?
zondag 16 mei 2010 11:31 ELSEVIER
De ministers van Financiën in de eurolanden gaan maandag opnieuw in overleg over de eurocrisis en de aanhoudende ellende op beurzen. Ze snappen niet waarom de munt in waarde blijft dalen ondanks de reddingsplannen.
De euro zit in een 'hel' en de EU-ministers hebben geen oplossing
Redding? Maandag komen de ministers bijeen op zoek naar een oplossing voor de eurocrisis. Namens Nederland neemt minister Jan Kees de Jager (CDA, Financiën) plaats in het overleg. Vorige week kondigden de zestien eurolanden een groot reddingspakket voor de euro aan, dat bestaat uit een investering van 500 miljard euro. Het IMF pompt nog eens 220 miljard euro in de euro.
De munteenheid en de Europese beurzen zakten de afgelopen weken steeds verder weg door de schuldencrisis in landen als Griekenland, Spanje en Portugal.
Einde euro De reddingsplannen van vorige week leken een eind te maken aan die vrije val, maar dat bleek van korte duur. Vrijdag sloten alle Europese graadmeters in de min en de euro staat momenteel op 1,236 dollar. Dit is het laagste niveau sinds september 2008, toen de Amerikaanse bank Lehman Brothers failliet ging.
Onlangs waarschuwde de Duitse bondskanselier voor het einde van de EU en de euro en dreigde de Franse president Nicolas Sarkozy uit de euro te stappen.
De president van de Europese Centrale Bank, Jean-Claude Trichet, noemt de huidige gang van zaken 'de meest moeilijke situatie sinds de Tweede Wereldoorlog'.
