De
Christenen zijn wereldwijd de meest vervolgde religieuze groep: 10% van
de 2 miljard gelovigen. Hun vervolgers noemen de missionering een
hoofdreden voor de vijandschap. Klopt dat historisch? De geschiedenis
van de missionering sedert 1750 is slechts smalletjes
onderzocht. Zijn kolonisering en missionering twee zijden van één munt?
Iets om over na te denken nu het Africa Museum de deuren heropend heeft.
Oktober
1966. De avond-nevel op de luchthaven van Ndjili bij Kinshasa ruikt
naar vuur en rook. Mijn neus memoreert die mix tot vandaag. Met een
pick-up rijd ik naar de universiteit Lovanium. Mijn kamergenoot is een
Haïtiaan die wiskunde zal geven in Mbandaka. In 1966-1967 leefde ik een
schooljaar als leraar in Lemfu, een missiepost in de brousse van de Lage
Congo. Mijn buren op het Collège Christ-Roi waren directeur Kitende,
drie jezuïeten, tien blanke lekenleraren en 350 scholieren.
Hij en zijn landgenoten zagen de negatieve én de positieve kanten van een eeuw missionering en kolonisering
Zes
jaar na de onafhankelijkheid en in een van de makkelijkst toegankelijke
streken van de ex-kolonie betaalde de missiepost de lonen van de
ambtenaren en de pensioenen uit. De nieuwe Staat was een
administratieve puinhoop, ook op 150 kilometer van de hoofdstad. s
Avonds aan tafel na een schotel Chinese kool, het standaardmenu, dreven
de politieke verhalen van voor en na de onafhankelijkheid, (de Dipenda)
van 1960, naar boven. Directeur Kitende had discriminatie aan den lijve
ondervonden, maar kruidde die anekdotes met waardering voor de
moderniserende rol van de paters, hun kerstening van Afrika en de kansen
die zij hem gegeven hadden. Het Bisdom Kisantu, waar Lemfu onder
ressorteerde, werd geleid door
Monseigneur Kimbondo,
een charmante en goedlachse Bantoe, die evenmin tijdens de regelmatige contacten bloedstollende herinneringen ophaalde.
*
Hij
en zijn landgenoten zagen de negatieve én de positieve kanten van een
eeuw missionering en kolonisering. Lemfu was katholiek territorium en
tussen dat dorp en de havenstad Matadi hadden Amerikaanse en Zweedse
zendelingen scholen, hospitalen en landerijen. Voor een brave Kempenaar
was de kosmopolitische missionering in Congo bizar en onbekend.
Missionarissen en Christianofobie
Zelfhaat
en cultuurrelativisme zijn kenmerken van de westerling van vandaag. Hij
laat zich mythes aanpraten die meestal onderlijnen hoe wild, barbaars,
vernietigend hij is te werk gegaan bij de kolonisering van Afrika,
Latijns-Amerika en Azië, meende Valeer Neckebrouck, priester,
oud-missionaris en wetenschapper, later in een gesprek dat ik met hem
had.
Rustig en breed onderzoek toont dat het missioneringsverhaal niet zwart is, wel wit-zwart, een zebra.
In
januari 2013 praatte ik voor Tertio in Londen met Rupert Shortt, de
auteur van Christianophobia, een analyse van de vervolging van
Christenen in twintig landen. De slotsom van dit evenwichtige onderzoek
van de Brit is dat 10% van de christenen vandaag wordt vervolgd. Niet
gediscrimineerd bijvoorbeeld als airhostess die geen kruisje mag
dragen op haar uniform wel lijfelijk, geestelijk, familiaal, kerkelijk
aangevallen, verminkt, vermoord, verdreven.
*
wetenschappelijk onderzoek naar de relatie tussen missies en kolonialisme is beperkt tot onbestaande
Een
belangrijke reden die de vervolgers aanhalen is dat de vijandschap
tegen de Christenen een gevolg is van de kolonisering: de missionarissen
hadden hun traditionele cultuur en waarden vernietigd en de kolonialen
geholpen om de inboorlingen te knevelen, uit te buiten, over de kling
te jagen. Het wetenschappelijk onderzoek naar de relatie tussen missies
en kolonialisme is beperkt tot onbestaande. Op deel-aspecten van de
betrekkingen tussen de missionarissen en de kolonisatoren werd
gestudeerd. Een groot, overzichtelijk onderzoek ontbreekt.
Antropoloog-theoloog Neckebrouck kende geen titel van een al-omvattend boek over de missionering in Congo:
Dat bestaat niet. Wel kan je onderzoek vinden naar bijvoorbeeld de rol van de Norbertijnen in een deelgebied van Congo.
Rol missionarissen was beperkt
Rupert
Shortt citeert in Christanophobia de studie Missions and Empire, een
verzamelbundel uit 2005 onder de leiding van Norman Etherington, een
Ph.D van Yale, in de reeks Oxford History of the British Empire. De
bibliotheek van Missio in Brussel heeft een exemplaar. Etherington en
zijn team overspannen tweeënhalf eeuwen en drie continenten waarbij de
focus het Britse imperialisme is. De besluiten zijn: in verhouding met
de bereikte resultaten de kerstening van Afrika, Latijns-Amerika en
delen van Azië was het aantal en de rol van de westerse missionarissen
zeer beperkt want de hoofdresultaten zijn geboekt door de landeigen
catechisten en christenen; de missies waren soms bondgenoten van de
kolonisatoren echter even vaak waren zij tegenstanders (één voorbeeld:
in de anti-slavernij-campagnes); erg logisch vervolgens, de
dekolonisering was een vrucht van de missionering door de paters en
zusters die de revolterende elites van de kolonies schoolden.
Valeer
Neckebrouck: Wat Norman Etherington en zijn co-auteurs vinden, schreef
ik jaren voordien in grote lijnen in boeken als De Stomme Duivelen,
het anti-missionair syndroom in de westerse kerk van 1990, heruitgegeven
in 2002, en Het dubbele rentmeesterschap, missionaire verkondiging en
sociale actie van 1994. Over de rol van de missies in de kolonisering
is een eenduidig antwoord onmogelijk. Elke zogenaamde of vermoede
alliantie tussen de missionarissen en de kolonisatoren moet concreet
bekeken worden: welke Europese staat was de kolonisator, de Belgen
hadden hun specifieke aanpak, evenals de Fransen, de Engelsen, de
Portugezen en de Duitsers; welke nationaliteit had de missionaris
onze Congo was het werkgebied van Belgen, maar evenzeer van
Scandinaven, Schotten, Grieken, Amerikanen ; over welke christelijke
kerk praten wij waren het calvinisten, anglicanen, gereformeerden ;
over welke periode praten wij soms was er een vriendschappelijke band
tussen missie en kolonie, op andere ogenblikken stonden die lijnrecht
tegenover mekaar over de rechten van de Afrikanen, de
Latijns-Amerikanen, de Aziaten.
Verhalen
blijven vertellen over de westerse missionaire rovers die Afrika en
Latijns-Amerika naar hun menselijke, culturele en economische ondergang
zouden geduwd hebben is vals en verwerpelijk. Minstens moet er zeer
genuanceerd en factueel naar het terrein gekeken worden.
Mede
door de reactie tegen de zogenaamde uitbuitende en vernietigende
missionering groeide een houding en praktijk om missionaire actie gelijk
te stellen aan ontwikkelingshulp, aan het werken aan de materiële
vooruitgang van de Derde Wereld, met als onderbewuste achtergrond dit
is de boete voor onze rol bij de kolonisering.
Valeer
Neckebrouck: Die ontwikkeling was en is fout. De missionaire
verkondiging en de sociale actie zijn geen rivalen of zijn evenmin van
elkaar gescheiden. Dat zegt elk kerkdocument over de missionering. Dat
betekent anderzijds niet dat zij met elkaar mogen verward worden, tot
elkaar herleid of met elkaar geïdentificeerd worden. Integendeel.
De geschiedenis van de missionering, van de realiteit in Afrika, Latijns-Amerika en Azië, blijft tot vandaag braak liggen.
Op
de vooravond van de Boekenbeurs doken enkele Doorbraak-medewerkers in
hun bibliotheek om de beste boeken van 2018 te selecteren. Diezelfde
redacteurs kregen ook de vraag voorgeschoteld wat voor hen het beste,
belangrijkste of meest bepalende boek is geweest dat ze ooit hebben
gelezen.
Het
zorgde voor een bijzondere variatie, een bibliotheek op zich. Laat het
haardvuur knetteren en laat in u inspireren door dit alternatieve
boekenlijstje.
Van Koran tot Kant
Een monnik uit de 5de eeuw slaagde erin mij tot andere inzichten te brengen en gewoonten en gedachten te doorbreken.
De
hoofdredacteur gaat op zondag ter kerke, zoals hij zelf pleegt te
zeggen. Het is dan ook geen verrassing dat hij a priori voor het Nieuwe
Testament kiest. Wat doorvragen brengt hem bij een boek van Wil Derkse: Een levensregel voor beginners,
Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijkse leven. Het gaat over
de regel van Benedictus. Die schreef na veel vallen en opstaan in de 5de eeuw
zijn kloosterregel, een regel voor beginners; iedereen blijft zijn
leven lang een beginner. Die regel noemt Bauwens meer een wegwijzer dan
een wet, en is na de Bijbel het meest verspreidde christelijke boek.
Het is na 15 eeuwen nog altijd actueel en kan ook vandaag een leidraad
bieden in het leven. Bij mij deed het dat ook. Een monnik uit de 5de
eeuw slaagde erin mij tot andere inzichten te brengen en gewoonten en
gedachten te doorbreken. Pieter zou het zichzelf moeten verplichten het
boek elk jaar eens te lezen. De eerste nieuwjaarsbelofte is daarmee
gemaakt.
*
In
dezelfde sfeer antwoordt Othman El Hammouchi. Hij kiest evident
niet voor het Nieuwe Testament maar al even evident voor de Koran.
Maar na wenkbrauwen-gefrons verkiest hij dan toch Kritik der Reinen Vernunftvan Kant.
Het heeft mijn metafysische en epistemologische mening vormgegeven,
die voor mij zeer belangrijke zijn. Maar het heeft me ook in
fundamentele zin leren denken en redeneren, en eigenlijk ook schrijven.
Sam Van Rooy blijft bij de islamkritiek waarover hij publiceert. Hij twijfelt voor het beste boek tussen Soumission van Michel Houellebecq en Waarover men niet spreekt, het opus magnum van zijn vader Wim.
Ludo Abicht
zoekt het dan weer in de Joods-christelijke mystiek. Hij noemt het boek
Das Prinzip Hoffnung van Ernst Bloch een synthese van
joods-christelijke mystiek, verlichtingsdenken en dialectisch
materialisme. Een mooiere en vooral authentiekere synthese kan ik mij
niet indenken. Vandaag en morgen méér dan noodzakelijk, al zie ik ook
niet hoe dit de volgende decennia politiek vertaald kan worden.
Cultuur, taal en religie worden de determinerende factoren van de internationale politiek
Julien Borremans
vindt het een moeilijke keuze. Maar alvast één boek heeft een diepe
indruk op hem gemaakt: The Clash of Civilizations and the Remaking of
World Order van Samuel Huntington. Het is willens nillens een antwoord
op het voluntaristische The End of History and the Last Man van
Francis Fukuyama, die na de val van de Muur de triomf van de liberale
democratie blies. Borremans: We zijn ons nu wel bewust dat dit idee
niet meer was dan een ijle illusie. De mondiale ordening verloopt
allerminst zoals Fukuyama en vele anderen zich hadden voorgesteld.
Huntington doorprikte Fukuyamas ballonnetje. Borremans stelt vast dat
de Amerikaanse politicoloog werd onder een storm van kritiek begraven,
maar jaren later kunnen we alleen maar vaststellen dat hij de vinger in
de wonde legde. Het tijdperk van de westerse dominantie ligt achter ons. De nieuwe scheidslijnen tussen de volkeren worden niet langer ideologisch, politiek of economisch, maar cultureel bepaald. Cultuur, taal en religie worden de determinerende factoren van de internationale politiek. Toekomstige conflicten zouden zich afspelen op de grenzen van de verschillende culturele machtsblokken.
Borremans:
In eerste instantie spraken de feiten hem niet tegen. De strijd op de
Balkan, de oorlog in de Kaukasus, de strubbelingen tussen India en
Pakistan en de toenemende problemen tussen China en de Verenigde Staten
pasten aan het eind van de jaren negentig goed in zijn theorie. Het
aanzwellend conflict tussen de islam en het Westen bevestigt andermaal
zijn theorie. Samuel Huntington is verguisd en zijn boeken raakten in
de vergetelheid, maar de stelligheid waarmee hij begin jaren 90 zijn
boek verdedigde in een oceaan van misplaatste liberale arrogantie en
overmoed, was een verademing, zegt Borremans. Zijn boek las als een
trein en zorgde voor barsten in het liberale paradigma.
Cultuur en literatuur
Sommige medewerkers willen niet veel woorden vuil maken aan hun keuze.
Alsof die voor zich staat. Marc Vanfraechem kiest met stip, en zonder nadenken, voor Moby Dick. Hij schreef er eerder over en was erover te gast bij de jongens van het Radio 1-programma Interne Keuken.
*
Oud-hoofdredacteur van Het Nieuwsblad Mathias Danneels gaat voor De avonden van Gerard Reve.
Ook Italiëcorrespondent Philip Roose blijft bij de Nederlandse
literatuur. Omdat Ernest Claes mij het plezier van lezen heeft doen
ontdekken, kiest hij voor De Witte.
Vlaams Parlementslid voor Groen
Björn Rzoska
zoekt het in Portugal. Hij kiest voor de indrukwekkende roman Het evangelie volgens Jezus Christus.
Rzoska:
De Portugese Nobelprijswinnaar werd voor dit boek in de ban van de
Portugese kerk geslagen. Nochtans leverde hij met dit boek een
indrukwekkende roman af.
Zijn Vlaams Belang-collega CHRIS JANSSENS
is ook een literatuurliefhebber. Eén titel kiezen valt hem moeilijk, en dus gaat hij meteen voor het volledige oeuvre van Jeroen Brouwers. een combinatie van het allerbeste wat er in de diverse literaire genres in het Nederlandse taalgebied is gepubliceerd.
Gaston Durnez noemt het een moeilijke vraag. Maar uit de vele hem bepalende boeken kiest hij vandaag G.K. Chesterton: Orthodoxie.
Nu in een nieuwe vertaling en met een voorwoord van Antoine Bodar
verschenen bij Uitgeverij De Blauwe Reiger. Dit spitsvondig en
blijmoedig (Bodard) boek verscheen voor het eerst in 1911 maar het
heeft niets van zijn frisheid en strijdlust verloren. Voor wie
nieuwsgierig mee wil varen in Chestertons plezierboot is het een
ontdekkingsreis in onze eigen paradijselijke tuinvijver.
Reis naar het einde van de nacht van Louis-Ferdinand Célineis het boek dat theatermaker en acteur Guido Lauwaert het meest heeft geraakt.
Waar
ik voordien geen greep kreeg over bepaalde aspecten van mijn wilde
karakter, is dat door het lezen van de eerstgeborene van Céline wel
gelukt. Zijn drift, taalmuziek en ongezouten mening over de mensen zijn
mijn voedselbank. Het heet geen toeval dat Lauwaert een succesvolle
monoloog maakte van het boek.
Kameraden?
Philip Clerick antwoordt op de vraag met een tekst over Karel van het Reve.
Het geloof der kameraden van Karel van het Reve werd uitgegeven in 1968.
Ik
moet het gelezen hebben rond 1988. Daarmee kwam een einde aan mijn
geloof in het communisme dat meer dan 15 jaar had standgehouden. Zonder
het boek zou ik mijn militante leven ook wel achter mij hebben gelaten,
maar was ik een soort saloncommunist geworden. Mijn boekenkast zou er nu
heel anders uitzien.
Het
kameradenboek had voor mensen zoals ik een sterke overtuigingskracht.
Het heeft ook de vader van Van het Reve, de oude Vanter, van zijn
levenslange geloof afgebracht. Dat komt omdat het zich niet bezighoudt
met de misdaden van het communisme. Die misdaden zijn voor de gelovige
geen argument. Die tien miljoen doden van Lenins burgeroorlog kun je evengoed aan zijn tegenstanders toeschrijven. Die
twintig miljoen doden van Stalins terreur kunnen best verzinsels zijn
van de burgerlijke geleerden. Ook de slechte economische resultaten
zijn geen argument, want de cijfers op de partijcongressen en de mooie
kleurenfotos in magazines op glanspapier vertellen een heel ander
verhaal. Nee, met misdaden en slechte economische resultaten overtuig je
geen communist. Misdaden en economische resultaten behoren tot het rijk
van de feiten, en feiten controleren is een hachelijke zaak als je zelf
niet overal bij kunt zijn. Burgerlijke specialisten kunnen je van
alles wijsmaken.
Het was alsof de auteur zijn boek speciaal voor mij had geschreven
Karel van het Reve deed het anders. Hij legde zich toe op de léér van het communisme, het marxisme-leninisme.
Die
leer kun je wel controleren in elke goed uitgeruste bibliotheek. En van
die leer kun je dan met huis-tuin-en-keukenlogica laten zien dat
bepaalde onderdelen geen steek houden. Van het Reve toonde aan dat het
marxisme waaraan miljoenen mensen geloven en die soms door zeer
ontwikkelde mensen wordt aangehangen, stellingen bevat waarvan een kind
de onredelijkheid kan inzien. Karel speelde de rol van dat kind en
toonde die onredelijkheid aan in eenvoudige woorden, zinnen en
redeneringen.
Wellicht
zou het boek niet zo overtuigend geweest zijn als daar niet de
kenmerkende stijl en toon waren bijgekomen. Die stijl en toon waren
buitengewoon geschikt om een communist uit zijn harnas te krijgen. Van
het Reve voerde een heel eigen koers tussen ernst en ironie, tussen
concreet en abstract, tussen spreektaal en schrijftaal, tussen
hoofdzaken en bijzaken en tussen helderheid en doordenkertjes. Het proza
leek moeiteloos uit de pen gevloeid, al was er tien jaar aan gewerkt.
Het was alsof de auteur zijn boek speciaal voor mij had geschreven, mijn
diepste twijfels had geraden, en precies die bezwaren onder woorden
bracht waar ik net niet zelf was opgekomen.
Migratie
In
het Boekenbeurslijstje dook Theo Franckens boek Continent zonder
grens vaak op. In dit lijstje grijpt Nick Mertens naar Het land van
aankomst van de Nederlandse sociaaldemocratische prof. Paul Scheffer. En
wel omdat hij als eerste een degelijke analyse maakte van de
(Nederlandse) immigratie. En ook de vinger durfde te leggen op de wonden
van de multiculturele samenleving (wat hem trouwens niet in dank werd
afgenomen). Sindsdien boeit het thema mij mateloos.
Psychologie
In ieder van ons huist wreedheid. Soms aan de oppervlakte; soms verborgen
John
Dejaeger, oud-CEO van BASF Antwerpen, is de enige die voor een
psychologisch boek gaat. In ieder van ons huist wreedheid. Soms aan de
oppervlakte; soms verborgen. Wie of wat zet mensen er toe aan wreed te
zijn en gruweldaden uit te voeren? De veel te vroeg overleden Jan De
Laender schreef er Het hart van de duisternis: Psychologie van de
menselijke wreedheid over. Dejaeger: vlotte taal, zeer toegankelijk,
confronterende levenslessen. Het boek vertrekt vanuit de geschiedenis
van de Tweede Wereldoorlog. Eigenlijk zou dit een standaardboek moeten
zijn in het secundair onderwijs, zegt Dejaeger.
Geschiedenis
Harry
De Paepe ontpopt zich in Doorbraak-kolommen en -vergaderingen als de
bedachtzame en milde conservatief. Geen wonder dat hij De wereld van
gisteren van de Oostenrijker Stefan Zweig zijn persoonlijke favoriet
noemt. De Paepe: Ik heb sowieso een zwak voor de historische periode
vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Hoe hij de exit uit Oostenrijk van de
laatste Habsburgers keizer beschrijft, vind ik een van de knapste
beschrijvingen van het einde van een tijdperk: De douaniers, de
agenten, de soldaten leken verlegen en keken beschaamd een andere kant
op, omdat ze niet wisten of ze het oude eresaluut nog mochten brengen,
de vrouwen durfden niet echt op te kijken, niemand zei iets en zo hoorde
je plotseling het zachte snikken van de oude vrouw in rouwkleding, die
van wie weet hoe ver gekomen was om nog één keer haar keizer te
zien.
Ook Jan Van Peteghem koos voor Zweig. Elke letter blijft tot op vandaag actueel, onderstreept hij zijn keuze.
Uitgever Karl Drabbe noemt het oeuvre van Jared Diamond.
Misschien niet het beste, maar wel van het meest bepalende dat ik las.
Op de universiteit krijg je geen geschiedenis in het groot mee,
althans ik toch niet. We leerden verbanden leggen tussen gelijktijdige
Evenementen, maar niet tussen culturen, en al helemaal niet
diachronisch, op de lange termijn. En biologie en geografie kwam al
helemaal niet aan bod. Nochtans is de impact van mens op milieu en
vooral omgekeerd dé eeuwige wet van de geschiedenis. Paarden,
zwaarden en ziektekiemen is zijn klassieker en betekende zijn doorbraak,
maar Ondergang is al even belangrijk. En van De wereld tot gisteren of
De derde chimpanseeleer je veel relativeren van de Geschiedenis van
Evenementen, geschreven door koningen, keizers en kardinalen.
Geschiedenis van onderuit is zoveel boeiender en relevanter.
Diamond schreef Big history avant la lettre
*
Diamond
schreef Big history avant la lettre. Hij was de eerste die een breed
publiek bereikte met zijn analyses, en inspireerde ondertussen een hele
generatie alfa- en betawetenschappers.
Politiek & filosofie
Wido Bourel is van Frans-Vlaamse afkomst, maar woont al decennia in Vlaanderen. Nu Big Brother in aantocht is,
zo zegt hij is Het woud als toevlucht van Ernst Jünger nog steeds een
aanrader. Hij noemt het boek een houding voor verzet hier en nu, al
dateert het origineel Der Waldgangal uit 1951.
Ook Dirk Rochtus
zoekt het in Duitsland, al mag dat niet verrassen. De auteur doet dat
misschien wel. Rochtus kiest voor Herbert Marcuse. Die ontvouwt in
Vernunft und Revolution, Hegel und die Entstehung der
Gesellschaftstheorie. Het beeld van Hegel als filosoof die het denken
over de maatschappij revolutioneerde. De Vernunft, de Rede, is voor
Hegel dialectisch en als dusdanig datgene wat de maatschappij in
beweging zet.
Ik heb deze aartspessimist er nooit op kunnen betrappen dat hij ongelijk had
Ook Wim van Rooy
vervloekt de vraag: dat is een moeilijke, zo niet een instinker. Maar
laten we proberen. Arthur Schopenhauers Parerga en Paralipomena is niet
alleen nog steeds mijn favoriete lectuur maar deze verbale strooisels
hebben me ook ingrijpend gevormd. Het is tegengif tegen alle
verbositeit. De Schop neemt je mee in zijn gezond verstand-exercitie.
Het is tegelijk literatuur en filosofie met veel common senseen geknor.
Maar Arthur heeft altijd gelijk. Wie deze kleine filosofische
geschriften (in het Nederlands 1436 bladzijden) mondjesmaat tot zich
neemt, zal inzien dat Schopenhauer op een brisante en weergaloze wijze
kleine studies over uiteenlopende onderwerpen onderneemt, de parerga
(bijzaken) en paralipomena (zaken waaraan men stilzwijgend voorbijgaat).
Maar het paradoxale is, dat deze parerga en paralipomena eigenlijk
juist géén bijzaken zijn. Zo zit Arthur niet in elkaar. Ik heb deze
aartspessimist er nooit op kunnen betrappen dat hij ongelijk had, zijn
stijl is meeslepend en soms ontzettend grappig. Strooigoed en restanten,
zo noemt vertaler Hans Driessen deze wonderlijke geschriften.
De
eerste druk verscheen in 1851; vele van deze puntige essays hebben nog
steeds niets aan belang ingeboet, terwijl een tijdgenoot én rivaal als
Hegel vandaag alleen nog door Fukuyama wordt geciteerd. Hegels gedachten
(kathederkolder noemt Arthur het sardonisch) hadden volgens
Schopenhauer veel weg van zeepbellen die de grond van de realiteit niet
kunnen raken zonder uit elkaar te spatten. Brompotten hebben, in
tegenstelling tot wat door iedereen wordt geloofd, altijd gelijk. Leve
de knorpot: lees hem en geniet.
*
U wil méér lezen? Eerder publiceerden we de voorkeur op het vlak van non-fictie en fictie van enkele Doorbraak-auteurs.
Ook
de voorbije week werden veel vragen gesteld en waren er ook vragen
die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de
nieuwe week kunnen er misschien daarvan nog enkele vragen opgeworpen
worden. Zoals:
Wie fluistert in het oor van de koning?
*
LIP-LREZN IS ARLEMTANIRE TAAL GEWORDEN¨ .
*
(Aan
de reporters aan de poorten van Het Paleis, die zich blindstaren op het
vervoersmiddel van partijvoorzitters die de koning bezoeken maar ons
niet informeren over de manoeuvres achter de schermen. Wie heeft nu echt
beslist dat er geen verkiezingen komen? Wie heeft bepaald dat PVDA wél
en het VB en Vuye & Wouters niet welkom zijn? Welke telefoontjes
heeft kabinetschef Vincent Houssiau gepleegd?)
*
Waarom hebben we amper iets gehoord over de aanslag op Skai TV?
Pas de vagues
*
(Aan de Vlaamse journalisten, die nauwelijks aandacht hadden voor de aanslag van Maandag 17 December 2018
op het Griekse Skai TV. De zender heeft een rechts imago en zou te
kritisch zijn voor de radicaal-linkse Syriza-regering in Athene. Een
rugzakbom van 10 kilo verwoestte het omroepgebouw en richtte in de hele
omgeving flinke schade aan. Stel je voor dat een linkse TV-zender
slachtoffer was geworden van een rechtse terreuraanval in een Europees
land: zou er dan meer dan één Vlaamse krant over geschreven hebben?)
Niet alleen ten paleize hebben sommige populisten een streepje voor
(Aan De Standaard, waar ze een heel pak eufemi
smen openscheuren om te schrijven over communisten:
*
Rapil Hedebouw (°1977)
P.V.D.A. en marxistisch politicus
is
een bijzonder vlotte spreker die in debatten wel eens themas en
cijfers vreemd durft te interpreteren of bizar bij elkaar te klutsen om
zijn punt te maken. Zeer lastig voor wie tegenover hem zit. Vergelijk
dat stroperige taaltje eens met de giftige manier waarop geschreven
wordt over het VB of N-VA. Niet alleen ten paleize hebben sommige
populisten een streepje voor.)
*
Waarom lezen we dit soort eufemismen nooit over Donald Trump?
*
(Aan
hoogleraar Europese Politiek Hendrik Vos, die alles uit de kast haalt
om de fratsen van Jean-Claude Juncker mooi te praten: Je kunt zeggen
dat hij een duur kapsel om zeep hielp, maar het is niet meer dan dat. Het diplomatieke protocol heeft geen greep op hem.
Je zou zelfs kunnen stellen dat hij net authentiek en oprecht is. Net
omdat hij het protocol doorbreekt, kan hij op EU-toppen makkelijker
dingen scherpstellen.)
*
Hoe lang gaat dat niet-bindend pact nog niet-bindend blijven?
*
(Aan
de Marrakeshpartijen, die nog altijd volhouden dat het Migratiepact
niet-bindend is. Vorige woensdag, (19/12) toen het Global Compact
nog maar net beklonken was in New York, verscheen
er op de website van de VN meteen een verklaring van het UN Network on
Migration: een nieuwe netwerkor-ganisatie die het Migratiepact van
Marrakesh nu in de hele wereld wil omzetten in beleid. Met zon lobbymachine zal het niet-bindende pact niet lang niet-bindend blijven.)
*
Wat is de echte beleidsdoelstelling van Vluchtelingenwerk Vlaanderen?
En politiek actief bij je zal het altijd zien Groen
(Aan
Ann Vermeulen, die voor een interview in De Morgen heeft uitgerekend
hoeveel mensen er nog opgevangen kunnen worden in België:
Er
is plaats. Als alle leegstaande panden in ons land zouden worden
opgevuld, dan kunnen we 6 miljoen mensen méér opvangen dan we nu doen.
De
Morgen vergeet het erbij te schrijven, maar mevrouw Vermeulen is de
beleidsmedewerker van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. En politiek actief
bij je zal het altijd zien Groen.)
*
Hoe weten we zeker dat mevrouw El-Bazioui over 3 jaar nog altijd een hoofddoek zal dragen?
(Aan iedereen die jubelde over de eerste Vlaamse schepen met een hoofddoek, terwijl
Hafsa El-Bazioui
eigenlijk
pas in 2022 schepen zal worden van Personeel, Noord-Zuid samenwerking
en Facility in Gent. Mevrouw El-Bazioui draagt op dit ogenblik een
hoofddoek, maar zal dat over 3 jaar nog altijd zo zijn? Moeten we niet
iedereen het voordeel van de twijfel geven? Mogen we niet hopen dat
mevrouw El-Bazioui in de komende 1000 dagen tot betere inzichten zal
komen?)
Wat als een N-VA-burgemeester dit had geflikt?
(Aan
de nieuwe Brugse burgemeester Dirk De fauw (CD&V), die nog voor
zijn eedaflegging besloot om de hoogste communicatieambtenaar van zijn
administratie opzij te schuiven.
Clusterhoofd Jonathan Nowakowski
*
zou
namelijk te dicht bij de sp.a staan. Stel je even voor dat dit zou
gebeuren in Antwerpen: De Standaard zou er een week lang een vette kluif
aan hebben. Nu haalt het alleen De Krant van West-Vlaanderen.)
*
Wat ma
akt de ene poll tot nieuws en de andere niet?
ook gewoon een poll Maar misschien dit keer met de juiste winnaar?
(Aan
VRT-ombudsman Tim Pauwels, die niet zo lang geleden in De Zevende Dag
heeft gezegd dat de nieuwsdienst voortaan weg moest blijven van polls,
wegens niet wetenschappelijk genoeg.
Dat
was net na een VRT-poll over het Migratiepact, waarin 80% van duizenden
deelnemers zich had uitgesproken tégen Marrakech. Vorige week besloot
de nieuwsdienst om toch veel aandacht te geven aan de verkiezing van
moordstrookje
tot Woord van het Jaar: nochtans ook gewoon een poll Maar misschien dit keer met de juiste winnaar?)
Sinds wanneer zijn dát adelbrieven om lijsttrekker te mogen worden?
*
(Aan
Conner Rousseau, die bij de volgende verkiezingen voor het Vlaams
Parlement lijsttrekker zal zijn voor sp.a in kieskring Oost-Vlaanderen.
De 26-jarige jongeman kan 2 adelbrieven voorleggen: hij verzorgt al 3
jaar de communicatie van John Crombez en hij is de zoon van Christel
Geerts, gewezen sp.a-burgemeester van Sint-Niklaas. Er zijn nu 2
mogelijke verklaringen. Ofwel vervalt de politieke vernieuwing van
sp.a al meteen in het soort jeunisme en nepotisme dat ons eerder Freya
Van den Bossche schonk. Ofwel vinden ze bij SP.a dat de communicatie van
Crombez een beloning verdient.)
*
Welke vrouwelijke politici gooien hun charmes in de strijd?
*
(Aan
VTM-verslaggever Dirk Van den Bogaert, die in het decembernummer van
het VVJ-blad De Journalist een tipje van de sluier oplicht: Aan
sommige vrouwelijke politici moet je als journalist bijna vragen of ze
alstublieft wat afstand willen houden. Sommige zijn er bijvoorbeeld op
uit om je bij elke begroeting een kus te geven, om zo een zekere
vertrouwelijkheid te creëren. Maar dat hoef je echt niet toe te laten. )
*
Hoe goedgelovig denkt u dat wij zijn?
Het was dus geen ideologische outing: het was moedig vorserswerk!
(Aan
politicoloog Carl Devos, die in Het Nieuwsblad uitlegt waarom hij
vroeger in zijn eigen gemeente kandidaat was voor sp.a: Ik wilde weten
hoe het er aan de binnenkant van de politiek aan toegaat. Het was dus
geen ideologische outing: het was moedig vorserswerk! Een lokale
sp.a-afdeling in Izegem is nu eenmaal dé plek waar alle geheimen van de
Wetstraat geopenbaard worden.)
PORTRET
- Elke dag, echt elke - zelfs godvergeten - dag van 2018 stond Kris
Peeters (CD&V) in de krant, in het nieuws, in de spots. Er is geen
ander die de nominatie meer verdient dan hij. Want Kris Peeters is geen
gazettenpoliticus. Neen, neen, neen,
*
hij
is wijzer dan dat. Immer rustig, immer beschouwend, immer het overzicht
behoudend, gooit hij zich in elke verloren strijd waarvoor de partij
hem roept of niet roept.
Rot-klusjesman
Het is dus wijs om Krist Peeters te nomineren als Doorbraak persoonlijkheid van het jaar.
Als
er één politicus is die dit jaar de debatten heeft gedomineerd, dan is
dat wel Kris Peeters. De held van de natie voor de ene, de tragische
anti-held voor de andere. Maar wij zijn vol vertrouwen, op het einde van
het verhaal heeft hij, met een knipoog,
zijn schaapjes op het droge.
*
Kris Peeters wordt onderschat. Hij wordt beoordeeld op de criteria van de korte termijn, Peeters ziet de lange termijn.
Kris Peeters kan dat, hij staat daar boven.
Kris Peeters is de man die alle rot-klusjes voor de CD&V moet opknappen.
*
Iemand nodig om altijd maar weer de CD&V op de kaart te zetten in de regering? Kris Peeters.
Hoop blijven geven aan de arco-spaarders? Kris Peeters doet dat.
Een regering zonder meerderheid proberen te doen regeren zonder vertrouwen in De Kamer? Kris Peeters verdedigt dat.
Een
vrijwilliger nodig om de verkiezingen te verliezen in Antwerpen? Kris
Peeters staat paraat. De risee van het Schoon Verdiep met een verhuis
die niemand gelooft? Kris Peeters doet het.
Kop van Jut bij Kaaiman in De Tijd? Kris Peeters geeft present.
ris Peeters kan dat, hij staat daar boven.
*
Dé Vlaming Kris Peeters
de man zonder eigenschappen, de Vlaming
Maar
wanhoop niet. Kris Peeters weet wat hij doet. Hij is de vleesgeworden
CD&V, de staatsraison boven alles en als de partij vraagt, staat
Kris paraat.
In
dienst van het land, in dienst van de partij. Kris Peeters is zo dé
Vlaamse politicus bij uitstek geworden. Hij is meer nog dan als
Minister-President, Mister Vlaanderen. Dé underdog, dé antiheld, kortom dé Vlaming. Een wonder dat een politicus met dat palmares nog vernoemd en geprezen wordt door DE STANDAARD.
Tenzij je zijn pure Vlaamsheid ziet of kadert als een ontkenning van
het Vlaams-zijn. De identiteit van de politicus als anti-identiteit. De
pur(s)e Antwerpenaar, de geïntegreerde trans-migrant die zichzelf bleef,
de man zonder eigenschappen, de Vlaming.
*
Als
je het zo bekijkt, begrijp je waarom Kris Peeters straks de Europese
lijst trekt voor CD&V. Hij is de belichaming van het Europese ideaal
zoals de Europese grootheden dat uitdragen. Hij is alles en niets
tegelijk. Klaar voor de kosmopolitische elite. Die zijn ook van alle
markten thuis.
Kris van Oranje
Neen,
Kris Peeters staat voor de nieuwe CD&V. Hij zal volgend jaar
oogsten na jarenlang zaaien. Ondertussen heeft de Antwerpse politicus
(😉) zoveel krediet opgebouwd als anti-held dat Vlaanderen hem koestert
of zal koesteren.
*
Vlaanderen
zal hem in 2019 belonen voor zijn Vlaamse identiteit. Dat hij een
bescheiden plaats inneemt in de lijst van meest geliefde politici,
bevestigt enkel dat hij als echte underdog aan de race begint.
KRIS VAN ORANJE PEETERS
*
Kris
Peeters is meer nog dan de belichaming van de echte Vlaming de nieuwe
van Oranje. Neen, we zijn geen echte fans van die kermis van nieuwe
adel die elk jaar opnieuw de nodige slippendragers aan het systeem wil
binden. Maar als de Sire toch nog eens adelbrieven uitdeelt is Kris van
Oranje Peeters met stip onze kandidaat.
*
De wapenspreuk heeft hij al: Point nest besoin despérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer(Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden).
Voor iemand met een aanleg om zich in de verloren strijd te werpen, de
ideale keuze. Hij heeft al bewezen zijn spreuk te verdienen.
Kris
Peeters is dé man van 2018. Hij verdient het om figuur van het jaar te
worden als opmaat naar 2019. Waar zijn genie zal blijken. Wij bij
Doorbraak hebben het gezien. Wij alleen.
Het kind Trump ruimt de rotzooi van de volwassenen op
President
Donald Trump beslist de Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken
en ook nog eens de helft van de soldaten uit Afghanistan. Zijn minister
van Defensie, Jim Mattis, werd niet geraadpleegd.
Mattis was het oneens met het besluit en besloot zijn ontslag aan te bieden. Hij gaat weg eind februari.
Een hoop beslissingen
Het
is de afgelopen dagen druk in Washington, zoals steeds op het eind van
het jaar. Tijdens deze periode vorig jaar werd de grote
belastingverlaging goedgekeurd. Dit jaar is er voor politieke junkies
opnieuw veel lekkers.
Gazet & Kijkbuisvuller in ware gedaante
*
Ondergesneeuwd, want een groot succes voor Trump, is de hervorming van straffen voor criminelen.
Van
Jones, een linkse activist en politiek commentator, zei dat het dankzij
de president was dat deze hervorming eindelijk tot stand komt. Jones,
die Trump op CNN vaak zwaar op de korrel neemt, was aanwezig tijdens de
ondertekening en kreeg een pen uit de handen van de president. Vele
niet-gewelddadige veroordeelden, disproportioneel veel Afro-Amerikanen,
zullen hierdoor vrij komen en een nieuwe kans krijgen in de samenleving.
Verder is er nog de shutdown, de sluiting van een gedeelte van de overheid.
Maar
het dominante nieuws van afgelopen 48 uur was toch wel de terugtrekking
van de troepen en het daarbij horende ontslag van minister van defensie
Mattis.
Soldaten terug naar huis, Partij voor Oorlog ontevreden
Voor de mensen die lijden aan het Trump Derangement Syndroom
(TDS) zijn het weer moeilijke dagen. Ook in de pers kwamen hysterische
TDS-lijders weer volop aan bod naar aanleiding van de aangekondigde
terugtrekking van 2.000 (?) Amerikaanse troepen die gelegerd zijn in
Syrië. Ook 7 000 soldaten uit Afghanistan (zowat de helft van de
aanwezige soldaten) komen terug naar huis.
Als
we de media moeten geloven is dat een enorm dwaas besluit. De
experten politieke commentatoren, liberale internationalisten,
neoconservatieve Republikeinen en andere genieën die werken in de
denktanks van Washington DC verenigen zich in hun veroordeling van de
president.
Deze mensen zijn ook bekend onder de term: de Partij voor Oorlog.
Donald
Trump, die in de ogen van deze experten een absolute idioot is die
totaal ongeschikt is voor het presidentschap, heeft van de wereld weer
een onveiligere plaats gemaakt. Trump deed dat al eerder met
Noord-Korea.
In
de ogen van deze mensen kan de wereld enkel maar veiliger zijn als de
wereld kennismaakt met het beste westerse exportproduct: democratie. De Founding Fathers
van de Verenigde Staten wilden deze export stimuleren door deze
Verenigde Staten als voorbeeld te laten dienen. Volgens de hedendaagse
experten gaat dat allemaal te traag en moet het Amerikaans leger deze
onmogelijke taak op zich nemen.
Mijn
vraag luidt eerlijk en oprecht: wie gelooft die mensen nog? De
Verenigde Staten zijn vandaag al meer dan 17 jaar verstrikt (én in feite
al veel langer) in het wespennest van het Midden-Oosten. Kan er iemand met de hand op het hart zeggen dat het Midden-Oosten daarvan beter is geworden?
*
In Afghanistan
zitten de Amerikanen al 17 jaar en nog moeten John, Troy, Hector,
Stacy, Erica en Keisha, naar het andere eind van de wereld vliegen om
het land te gaan verdedigen. Ten tijde van de Irak-oorlog, zei de
linkerzijde nog: Yankee, go home!. Omdat Trump de troepen wil
terugtrekken, zet die linkerzijde zich nu op één lijn met de
neoconservatieven en moeten de Amerikaanse troepen overal ter wereld
blijven. Een zuiver voorbeeld van het
Trump Derangement Syndroom.
Inzake
Syrië heeft Trump altijd gezegd dat de missie duidelijk is: IS verslaan
en terugkeren. Nu IS zo goed als verslaan is, is het de logica zelve
dat de Amerikanen terugkeren. Critici zeggen: Zie je wel dat Trump een
Russische agent is! Hij geeft Syrië over aan Poetin! En wat dan nog?
Who cares?! Voor liberale internationalisten en neoconservatieven zullen
er nooit te weinig redenen zijn om jonge Amerikanen als helden te laten
sterven voor het vaderland. Dat die locatie van overlijden 10 000
kilometer van hun woonplaats ligt, is slechts een detail.
Daarnaast
is de menselijke tol onder de ontvangende bevolking torenhoog. Ze zien
de Amerikanen niet als bevrijder, maar als bezetter. Dan zwijgen we nog
over de astronomische kostprijs van al die oorlogen. De schattingen
lopen uiteen, van 6.000 tot 8.000 miljard dollar.
Dit moet eindigen.
Trump moet zich focussen op non-interventie
Met
Mattis vertrekt één van de laatste volwassenen uit het Witte Huis.
Met die term bedoelt men mensen die op goedkeuring van het establishment
kunnen rekenen. Want, dat was wel opvallend. De tranen over het vertrek
van Mattis gecombineerd met het gejammer over het feit dat generaals
John Kelly en Herbert McMaster ook vertrekken of vertrokken. De krokodillentranen van de Democraten zijn echter nogal ongeloofwaardig. De
Democratische senator Kirsten Gillibrand verzette zich twee jaar
geleden tegen Mattis zijn benoeming en zei toen de burgerlijke controle
over het leger is een essentieel punt van onze democratie.
Trump
heeft getoond dat hij, desnoods tegen de generaals in, beslissingen
neemt over Defensie. Hij, de President, buigend op een
verkiezingsoverwinning, heeft daar ook alle recht toe. De legerleiding
in het Pentagon mag advies geven, maar het is de verkozen President die
finaal de marsrichting van het buitenlands beleid en het leger bepaalt.
Trump
moet nu echter doorgaan. Hij moet het principe van non-interventie, dat
nauw aansluit bij zijn geliefde term America First eindelijk omzetten
in beleid. Hij kan beginnen met de volledige terugtrekking uit
Afghanistan, waar de VS nu onderhandelt met
de Taliban.
*
Maar
hij kan vooral het debat starten over het einde van de Amerikaanse
oorlogen in het Midden-Oosten. Iedereen kan er maar wel bij varen. De
President ook. Zijn voorgangers Richard Nixon en Dwight Eisenhower namen
de populaire beslissing om troepen terug te trekken. Ze werden er
electoraal voor beloond.
Starheid, het is het worm-vormige aanhangsel van Prinzipienreiter.
Als dat ontsteekt (niet toevallig aan het uiteinde van de
blindedarm), is het hele lichaam in gevaar en is een dringende operatie
noodzakelijk.
**
Doordrammer
*
De
samenleving is zon lichaam, en wie blindelings de wet laat voorgaan op
menselijkheid, riskeert een dodelijke infectie. Want ook wetten zijn
des mensen, en daarom onderhevig aan ontwikkeling en wijziging.
Fascistische erfenis
Dat
radicale staatsnationalisten en een verknipt systeem van ultra
conservatieven meer dan eens een ontsteking oplopen, daarvan getuigt de
moderne en hedendaagse geschiedenis. De koloniale oorlogen, de
Wereldoorlogen, de implosie van Joegoslavië, de Syrië crisis, de
zogenaamde Arabische Lente, de ontwikkelingen in Hongarije, het zijn
maar enkele voorbeelden van hoe misbruik van de wet in naam van de wet
tot spanning, koorts en onderhuidse aandoeningen leidt.
*
Het meest voor de hand liggende voorbeeld is allicht Spanje, dat nooit afscheid heeft genomen van zijn fascistische erfenis.
Partido Popular
*
De kwelduivel heet nog altijd de Partido Popular. Officieel van centrumrechts-christelijke strekking, in de aderen de regelrechte opvolger van de Falange onder dictator (caudillo, Führer of Leider) Franco. Ik herinner me hoe ik met Wilfried Martens destijds naar Madrid vloog om José María Aznar
kleinzoon van een Baskisch fascist en zelf leider van de
falangistische studentenbeweging FES te verwelkomen als volwaardig lid
van de
*
Europese
Volks Partij in 1991. De rillingen liepen over mijn rug toen de
aanhangers leuzen riepen en met gestrekte rechterarm
fascistisch-nationalistische liederen zongen. Ik was niet vergeten dat
de PP gewoon haar naam had veranderd. Eerder heette ze Allianza Popular,
na Francos dood opgezet om zijn politieke ideeën voort te zetten. Ze
was gesticht door Francos minister van Binnenlandse Zaken Manuel Fraga.
De PP heeft nooit blijk gegeven van enige inschikkelijkheid, op wat
kosmetische ingrepen na toen ze Baskische en Catalaanse steun nodig had
om een regering te vormen in 1996. Ik ben Guy Verhofstadt nog altijd
dankbaar dat hij mij gered heeft van Aznars lijfwachten, toen ik
ongewild de Spaanse premier tegen de grond werkte in mijn ijver
Verhofstadt te interviewen in Madrid.
Genegeerde spoken
Mariano Rajoy,
voormalig
woordvoerder van Aznar, en door hem opgetild tot
vice-secretaris-generaal en ettelijke keren minister, was even
gebiologeerd door soevereiniteit en ondeelbaarheid van het land als zijn
politieke voogd. In de Catalaanse crisis toonde hij zich nog
onbuigzamer en nog minder vergevingsgezind dan Aznar. Dat hij
uiteindelijk de baan moest ruimen door geïnstitutionaliseerde
financiering van zijn partij (sinds 2000) mag al een wonder op zich
heten. Dat zon man dan de grondwet en de scheiding der machten inroept
om niet over devolutie overleg te plegen, is op zijn minst pervers te
noemen.
De Brexit had duidelijk spoken opgeroepen die liefst genegeerd werden.
Natuurlijk
had Spanje geen uiterst rechtse partijen nodig, aangezien de PP op
sluipende wijze iedereen had opgeslorpt die de nostalgie naar de
dictatuur hoog in het vaandel voerde. Er was een koning nodig om de
prille democratie van 1975 te redden op 23 februari 1981, toen
ex-luitenant-kolonel Antonio Tejero gewapenderhand het parlement
binnenstormde en legerleiders de noodtoestand uitriepen. Dát was geweld.
In de Catalaanse afscheiding van 2017 kwam het enige geweld, andermaal,
uitsluitend van diezelfde Guardia Civil tegen vreedzame betogers na de
volksraadpleging. De Raad van Europa en de Commissie van Venetië hebben
daarop aanbevelingen gedaan, die Madrid gewoon naast zich neergelegd
heeft. Een koning was deze keer afwezig. Felipe VI had zich, naar het
woord van Duits ALDE-coördinator en FDP-ijveraar Wolf Wiegand mit einer
unsensiblen Rede bereits selbst disqualifiziert om tot een vreedzaam
gesprek te komen. Ook de EU en met name Commissievoorzitter
Jean-Claude Juncker keek nadrukkelijk de andere kant op met als
voorwendsel dat alleen de grondwet gold en het dispuut uitsluitend een
interne Spaanse kwestie was. (De manier waarop Juncker twee decennia de
Luxemburgse banken uit de wind heeft gezet laat dan een wrange nasmaak
na). De Brexit had duidelijk spoken opgeroepen die liefst genegeerd
werden.
Het radicaal nationalisme van Vox
Vox wil de restauratie van de autoritaire, conservatieve staat.
De verrassing bij de verkiezingen in Andaloesië van 2 december kan dan ook alleen de naieven verbazen.
Spanje achtte zich gevrijwaard van uiterst rechtse populisten. Dat
blijkt nu wishful thinkingte zijn, het fascisme heeft onderhuids altijd
voortgebroed. Het ranzige partijtje Vox, dat zelfs rechtse NVAers als
Sander Loones de kriebels geeft, klopte alle peilingen en pakt 12 van de
109 zetels in het deelstaatparlement. De zelfingenomenheid van de PP
lag aan spaanderen, want de stemmen heeft Vox niet gehaald bij de
regerende socialisten van de PSOE (die zware verliezen leed maar de
grootste partij blijft met 33 in plaats van 47 zetels), wel bij de PP,
die ook stemmen verloor. Natuurlijk is een rechtse combine nu het
lekkers dat men zich voorspiegelt, want net als de PP is ook de PSOE
al goed 36 jaar aan de macht in Andaloesië verwikkeld in endemische
corruptieschandalen. Dat verklaart hun terugval, mede door de blijvende
hoge werkloosheid (23%, en zelfs het dubbele voor jongeren) én de fors
toegenomen inwijking van Afrikanen (50.000 dit jaar), die als goedkope
arbeidskrachten snel in de landbouw worden ingezet, terwijl de overheid
een oogje toeknijpt. Vox had ingezet op die twee feilen, maar reed
tegelijk hoog mee op de golven van radicaal nationalisme. Vox eist de
afschaffing van de zelfstandige deelstaten (die, in vergelijking met
pakweg Vlaanderen, meer bevoegdheden en financiën hebben), de opheffing
van alle plaatselijke tv-zenders, het terugschroeven van de
bevoegdheidoverdrachten (waar in België ook Didier Reynders aan werkt,
zeker op het vlak van buitenlandse handel die overigens voor 86% door
Vlaanderen wordt gerealiseerd en dat van de diplomatie, getuige zijn
onwil om de Vlaamse regering te verdedigen als Spanje de diplomatieke
banden verbreekt vanwege een strenge veroordeling voor ondemocratisch
gedrag door parlementsvoorzitter Jan Peumans). Vox wil de restauratie
van de autoritaire, conservatieve staat. Herstel van de
godsdienstprivileges voor de (destijds sterk collaborerende) kerk,
migratie afblokken, behoud van de stierengevechten (Hemingway zal blij
zijn), afschaffing van homohuwelijken en wetten tegen huishoudelijk
geweld, en dies meer.
Dat
zon klein fascistisch partijtje, amper gesticht in 2014, nu kingmaker
kan worden in Spanje laat het ergste vermoeden. Want zowel de PP als de
nochtans liberale Ciudadados (Cs) vrijen Vox op om toch maar een
rechtse regering te vormen die terug kan naar de veilig geachte,
gesloten, afgeschermde eenheidsstaat. Dat openbaar aanklager Pablo
Llerina al vier maal (in Brussel, Duitsland, Schotland en Zwitserland)
een blauwtje heeft gelopen inzake de vervolging van liefst 18 Catalaanse
separatisten voor rebellie (een nogal fantaisistische interpretatie
van de grondwet, die uitdrukkelijk melding maakt van een gewelddadige
opstand), raakt hen niet. Dat het Grondwettelijk Hof zich niet gehouden
heeft aan een uitspraak na ten hoogste dertig dagen over de voorlopige
hechtenis van negen gevangen politici, wordt onder de mat geveegd. Dat
Llerina zelf zich moet verantwoorden voor de Brusselse rechtbank voor
misbruik van macht is een voetnoot. Al trekt de regering 540.000 euro
uit voor zijn verdediging, terwijl Catalonië beschuldigd wordt van
misbruik van overheidsgeld om het onafhankelijkheidsreferendum op te
zetten. Dat een van de aanklagers Vox is! Dat de vertragingstactiek
door de EU aanvaard wordt, is hemeltergend want natuurlijk staan
Spanje drie verkiezingen te wachten in 2019. Wellicht begint het proces
tegen de Catalanen voorjaar 2019, een handige manier om politiek
ongeschonden uit de stembusgang te komen. Het Hooggerechtshof denkt dat
zon proces zeker drie maanden zal duren, genoeg om de fatidieke datum
van 25 mei te overschrijden voor een verdict. Waarbij opvalt dat de
openbare aanklager forsere straffen vraagt dan de staat (17 dan wel 12
jaar tegen Oriol Junqueras). Carles Puigdemont blijft vogelvrij
verklaard, al is hij een vrij man in de rest van de Unie.
Spaanse Spook
Het is wachten op de eerste verstandige en vastberaden Spanjaard
Wat
zich nu voordoet is wat Willy Vandersteen al beschreef in Het Spaanse
Spook. De gratie die de Spaanse koning verleende aan het
onafhankelijkheidsgezinde Kriekebeek wordt door Alva in het haardvuur
gegooid om zijn ongehoorzaamheid aan de wet te verbergen, en zijn wraak
toch te laten doorgaan. De geest van Don Persilos, die door drankzucht
een machtsgreep niet kon verijdelen en daarvoor moet boeten, grijpt
gelukkig in en redt de vrijbrief. Het is wachten op de eerste
verstandige en vastberaden Spanjaard om in alle openheid een gesprek aan
te gaan, en te dokteren aan een vergelijk liever dan de poorten van
de Inquisitie opnieuw open te zetten. Pierre De Geyter componeerde in
1888 al de Internationaleop woorden van Henriette Roland-Holst: De
staat verdrukt, de wet is logen. Als Europa dat ter harte neemt, zal
veel van het scepticisme en het identitaire discours verdwijnen.
22 DECEMBER 2018
Lukas de Vos
Voormalig VRT reporter
*
Naschrift
bij deze reproductie.
*
Het
woord ranzig verraadt de schrijver. Al is de rest van het opstel
i.v.m. het te verwachten Arrest over de Catalaanse Onafhankelijkheid
(rond 25 Mei 2019) best interessant. Als tenminste tegen die datum deze
EU nog bestaat .
Hieronder krijgt de lezer de ware toedracht der feiten rond de zoveelste Regering in weg-lopende welstandzaken..
Al
vraag ik me toch af, of het niet te vroeg is, dat de kaarten nu al
herschud dienen te worden. Het is minstens nog zes maand wachten
vooraleer de Kiezer de juiste richting kan aangeven.. Hoe wij het
ondertussen zullen van af moeten brengen om te overleven, is in Gods
handen.
*
Hoe ondergaand Marxistisch Linkxs wel is, moge blijken uit het stukje van de hand van Lukakske Devos
dat in voorbereiding is. Die richt de blikken naar Andalousië in Spanje
en is er niet goed van. Gaat dat ranzige gedoe van de herbronning
daar nu ook al beginnen?
In België
Coburgia, het erfgoed van Polle-met-den-Baarde, de negerkiller, kan je
geen verkiezingen winnen. Want dat Land is een Bananenrepubliek.
*
Het laatste wapenfeit van Michel II was net zo idioot als zijn Marrakesch-demarche.
Generaal
Michel II trok met zijn trollenleger naar de slag om de begroting, het
werd zijn Waterloo. De Waalse smurfen-calvarie chargeerde op links maar
bleef steken aan de Gaverbeek waar het voetvolk van Peter De Rover hem
opwachtte. De Vlaamse smurfen waren het niet eens met hun franskiljonse
leider en trokken op rechts ten aanval, waarop het rode leger een
schijnaanval door het midden plaatste. Meer was niet nodig om de premier
slagzij te doen halen. Het laatste wapenfeit van Michel II was net zo
idioot als zijn Marrakesch-demarche.
In
zijn strijd om internationaal zijn gezicht te redden, maakte Charles
Michel zich in België grenzeloos belachelijk. Hij trok als David ten
strijde tegen Goliath maar vergat zijn slinger en er lagen geen stenen
onderweg. Zijn strijdmakkers Peeters, De Croo, De Block en De Crem
kregen een verzwaard harnas, maar vielen van hun paard nog voor ze hun
stal uit kwamen gewaggeld.
Lakens commedia dellarte
*
De
nederlaag van zijn Mexicaans leger erkennend trok Michel II na zijn
tiendaagse veldslag van politieke incompetentie naar het Paleis om het
ontslag van zijn dwergregering aan te bieden. Na enkele keren te hebben
aangebeld opende Koning Filip de deur in zijn tricolore pyjama.
Michel gij ier zo laat, ge weet toch dat ik na de buurtpolitie ga slapen?
Ja maar de regering is kevallen verdedigde Charles zich.
Oei en eeft ie zich pijn gedaan? schertste de Koning.
Charles
lachte zo groen als Calvo en werd van woede zo rood als Di Rupo. In
feite was de nu technisch werkloze Koning verheugd met dit nieuws, hij
mocht eigenlijk nog eens doen alsof hij werkte.
de commedia dellarte van het Lakens theater
*
Nadat
de partijvoorzitters op de koffie mochten bij een regeringsleider
zonder regering, konden ze koninklijke petit fourtjes gaan smullen bij
een koning zonder land. Wat er na de commedia dellarte van het Lakens
theater ook beslist wordt, vervroegde verkiezingen of niet, we krijgen een regering van slepende zaken tot aan de verkiezingen van 26 mei 2019.
Hoewel
Leterme pas echt een goede premier werd toen hij 541 dagen niets mocht
doen, deed hij dat niet tijdens een verkiezingscampagne. Een regering
zonder meerderheid voor elk dossier naar het parlement sturen waar
electoraal ingegraven politieke partijen elkaar in volle campagne-modus
de kop afbijten, is onbestuurbaarheid en immobilisme installeren.
Er is geen ontkomen aan, de parlementaire campagne messen worden geslepen en persoonlijke verwijten zullen niet gespaard worden.
De ene bocht is de andere niet
*
Wie water en vuur wil verenigen ziet water verdampen of vuur uitdoven.
Wie
dacht dat politici die elkaar de verdoemenis in wensen niet samen
willen besturen vergist zich. In Antwerpen hebben Bart De Wever en Tom
Meeuws elkaar het laatste jaar meermaals de politieke dood toegewenst. Dat ze nu elkaars lijk opwarmen tijdens het smeden van een machtsverbond, is spugen in het aangezicht van hun kiezers.
Dat Vlaams-nationalistisch geel en socialistisch rood samen het
hypocriete oranje van de CD&V wordt, is geen toeval. De bocht naar
links van De Wever moet niet onderdoen voor de ruk naar links van Michel
II. De Wever loopt in dezelfde val als destijds Verhofstadt. Het
sociaal blazoen van uw partij opblinken met rode boenwas is verdampen
tot een traditionele partij van de middelmatigheid. Wie water en vuur
wil verenigen ziet water verdampen of vuur uitdoven.
De
VLD van Verhofstadt had als rebelse rechtse partij in de peilingen ooit
28%, maar tuimelde als softe centrumpartij al snel naar 15%.
Icarus ..
*
Frankenstein
België is een Frankenstein van dode ledematen en een Cerberuskop
Onze
democratie en ons electoraal systeem daveren op hun grondvesten en
vertonen meer barsten dan de viaduct van de E17 in Gentbrugge. Mochten
we vandaag vrije verkiezingen hebben met stemrecht, dan trekt amper 50%
van de Belgen naar de stembus. In België kan je geen verkiezingen
winnen. Je kan ze enkel winnen in rechts Vlaanderen, groen Brussel of
links Wallonië. De federale regering heeft geen echte democratische
waarde, maar is eerder de consensus van een consensus op basis van
verschillende verkiezingen met andere partijen, politici en ideologieën.
Wanneer je dan nog eens een beleid moet voeren met een Waalse en een
Vlaamse media die verschillende interpretaties van de realiteit brengen,
is de chaos compleet. België is een Frankenstein van dode ledematen en
een Cerberuskop.
*
Hervorm het volledige systeem of hervorm het land, want ooit val je zonder stroom om Frankenstein tot leven te wekken.
*
23 DECEMBER 2018
Jasmijn Walldorf
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Mijn persoonlijke bezorgdheid situeert zich a.h.w. tussen hemel en aarde. Dit is tussen hoop en vrees.
De
oude tricolore gewaden zijn door en door versleten, en de weefstof voor
de eigen soevereiniteit voor de nieuwe samenleving moet in gans het
Avondland nog aaneen genaaid worden Van Andalousië, over de Laars van
Italië tot in het van levenskracht trillende Noorden. Want daar leven
mannen zoals Vaclav Klaus, de realisator van de Fluwelen Scheiding
tussen Tjechië en Slowakije. Het is ook dààr dat de Visegrádgroep het
voortouw hebben opgenomen op de wilde immigratie aan banden te leggen .
Hoe hard ook Georges Soros de zich schatrijk gestolen Hongaarse Jood
en boezemvriend van dc Hitlary Clan
*
zijn best doet, hij krijgt de vernieuwer Viktor Orban
daar niet van de Macht. Want de Hongaren, dat is een door-en-door
traditioneel Christelijk volk dat alles af weet van Marxistische
dwingelandij, het stokpaardje van de mislukte Moslim Broeder Mohbama.
*
Het
Nationalisme van vroeger is een veel te beladen term geworden en
wordt best stilaan vervangen door het begrip soevereiniteit wat een
ander woord is voor zelfstandigheid en onafhankelijkheid.
*
Adios, la Belgica. Geen Merciie voor de lift doorheen de laatste 200 jaar. En tot nooit meer .
Al jàààren duurt de konkelfoezrij over de nutteloosheid van de Senaat. Kost alleen maar hopen geld (dat al even lang uit de zakken der Vlamingen wordt getrommeld) en brengt niets op.
De
enige verdienste ervan is, dat het de schijn heeft de Elite van
Coburgia van de nodige zuurstof te voorzien. Via de zuurstof-leiding uit
Vlaanderen. Eenrichtingsverkeer, dat spreekt vanzelf. En misschien wel
via ondergrondse pijpleidingen van wel 10 meter diameter. Jammer genoeg
altijd zonder zinkgaten omdat geldstromen veel geruislozer verlopen dan
drinwaterstromen
*
En nu, met zicht op de kerstboom, pleegt een beruchte kijkbuis-vuller een artikel vol zelfbeklag over diezelfde Senaat.. Net nu Zaan Pier Van Rossem er niet meer is om te sakkeren dat het begot allemaal godgeklaaagd is
*
Ons Ma Zaliger zei daarover dan altijd dat ons Here van eljk zijn getal moest hebben en ze had nog gelijk ook.
De
vraag die ik mij stel, is alleen wat een ge-autoriseerde lettervreter
komt doen op onze Sociale Media. Of zou het kunnen, dat die stoemelings
heeft vastgesteld dat buurmans gras toch weer wat groener is?
Toch
bedankt voor de fijne veropenbaring uit de koker van een klokkenluider
of spijt-optat. Cijfermateriaal om duimen en vingers af te likken.
Welkom, vriend Jan, in de vriendenkring. En vergeet vooral niet deze
bijverdienste te vermelden op je Aangite Aj 2019 bij de Belastingen .
De
begroting van de Senaat voor 2019 is vastgelegd op 40.000.000 euro. Dat
is nog altijd een smak geld, maar toch alweer 4,76% minder ten opzichte
van vorig jaar. In 2013, net voor het begin van deze legislatuur,
bedroeg de senaatsbegroting nog 69.881.000 . Het huidige budget ligt
dus 42,67% lager. Weinig overheidsinstellingen doen beter. Het overgrote
deel van de dotatie (45,90%) gaat naar de lonen van het statutaire
personeel. Op 1 januari 2019 telt de Senaat nog 187 voltijdse
personeelsleden. In 2019 gaan er nog eens 14 met pensioen. Anderen,
zoals het veiligheidspersoneel, vallen sinds 2018 ten laste van de
Kamer. Voor de Senaat een besparing, maar aangezien hun lonen hoe dan
ook betaald moeten worden, maakt het voor de belastingbetaler weinig
uit. Ook op andere posten wordt er bespaard, maar dat is peanuts
vergeleken met de personeelskosten.
Minder goed nieuws is, dat 40 miljoen euro beschouwd wordt als het minimum minimorum
De
Senaat kost de Belgen dus elk jaar minder en dat is het goede nieuws.
Minder goed nieuws is, dat 40 miljoen euro beschouwd wordt als het
minimum minimorum, althans volgens SP.aer Bert Anciaux, die naar
jaarlijkse gewoonte de begroting mocht toelichten in het halfrond.
Volgens de socialistische fractieleider komt de werking van de Senaat in
het gedrang als de dotatie nog verder krimpt. Bij de voorstelling van
de begroting in 2015 zei Anciaux, dat de relevantie van de Senaat zou
worden afgemeten aan de kostprijs van de instelling. Hij bedoelde
daarmee dat de bevolking en de rest van de politiek het bestaan van de
Senaat zouden blijven aanvaarden op voorwaarde dat de instelling niet te
veel kost. Toen leek een bodembudget van 20 miljoen euro hem mogelijk,
op voorwaarde dat nog meer uitgavenposten ten laste zouden vallen van de
Kamer. Zoals met het veiligheidspersoneel gebeurd is.
De zingende castraat
daarom zal deze politieke castraat het vermoedelijk nog wel een tijd uitzingen
Maar
een dergelijke vestzak-broekzakoperatie is volgens de voorstanders van
de Senaat niet wenselijk. De Senaat nog verder budgettair uitkleden zou
het prestige van de Eerste Kamer nog meer kelderen, en dat willen de
aanhangers uiteraard niet. Zij dromen van een Senaat die desnoods nog
100 jaar meegaat, liefst met bevoegdheden die worden uitgebreid. En
daarom zal deze politieke castraat het vermoedelijk nog wel een tijd
uitzingen. Minstens nog een legislatuur, want voor 2024 kan er niets
veranderen. Een opheffing van de Senaat, of een nieuwe aanpassing van
zijn bevoegdheden, vereist immers een grondwetswijziging. Die kan alleen
doorgaan als het huidige parlement de grondwet, of bepaalde artikelen
daaruit voor herziening vatbaar verklaart.
Ik
zie weinig aanleiding daartoe, integendeel. Tijdens haar
afscheidstoespraak (ze wordt eerste schepen in haar geboortestad Luik)
stak ex-voorzitter
Christine Defraigne
de
loftrompet over de nieuwe Senaat, waarin ze 15 jaar zitting had waarvan
5 als voorzitter. Defraigne pleitte ook onverbloemd voor het
herfederaliseren van bevoegdheden. De Vlaamse partijen zijn dus
gewaarschuwd, want het heimwee naar la Belgique à papa is bij sommigen
nog zeer levendig. En niet alleen in Franstalig België. Ook in
Vlaanderen zijn er nog heel wat politici die de nostalgie naar een
viriele Senaat en het oude België koesteren.
*
22 DECEMBER 2018
JAN BECAUS
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Volgens
mij is als Meneer de Senator in taal en beeld aangesproken worden,
een eervolle zaak voor de hele familie tot in heet 7de
knoopsgat. Maar moet dat dan blijven zoveel geld kosten? Het baat immers
om een bedrag dat de pensioenen van zoveel mensen bijna zou kunnen
verdubbelen.
Ik
zie het eerder omgekeerd. Laat de Dames en Heren tegen elkaar opbieden
om een van die vele tientallen postjes te mogen bekleden. En dus de zo
fel begeerde titel te mogen voeren. Dat zou een mooie Vaderlandse
geste zijn die vooral de (lege) Schatkist zou ten goede komen.
De
uitverkorenen, d.i de meest biedcenden zouden dan bijvoorbeeld
eenmaal per jaar en in ceremonie-kledij (verplicht) op de koffirklets
kunnen gevraagd worden bij het Staatshoofd. Uiteraard op diens kosten en
in het Fransoos..
*
Enne,
o ja. Voor ik het vergeet. Per gepresteerd dienstjaar zouden die recht
moeten hebben op een jaarlijks herhaalde Staatsbegrafenis. Met daar
boven op een plechtig TE DEUN LAUDAMUS in de kathedraal van St Goedele
in Broeksèl. Plechtige Vaderlaandse Dienst, met trompetstoten,
voorgegaan door de Kardinaal in volle ornaat. Et recht om daarna tekens
wer voor eeuwig en een dag ter ruste te worden gelegd onder een mooi
witgekalkte grafsteen.
Na
de snelle en gemakkelijke veroveringen van de moslims die werden
geschetst in deel 1, verliepen hun verdere gebiedsuitbreidingen die in
dit deel 2 worden geschetst, trager en moeilijker.
*
Veroveringen van de Maghreb, Spanje, Centraal-Azië en Indus-vallei
De Profeet Mohammed
(570-632)
Echte naam Muḥammad ibn ʿAbdullāh
Bijnaam Al-Amin (de betrouwbare)
*
Deze
gebieden liggen veel verder van Medina en Damascus dan de tot A.D. 650
veroverde gebieden. Damascus was sedert 661 de hoofdstad van de Umayyaden dynastie. Deze nieuwe veroveringen waren moeilijker en langduriger. De Maghreb ligt ten westen van Egypte en bestrijkt de hele noordkust van Afrika of het huidige Libië, Tunesië, Algerije en Marokko.
*
Centraal-Azië
behelst het gebied tussen de oostgrens van het huidige Iran tot de
meest westelijke provincie in het huidige China, Sinkiang. Dat gebied
omvat de volgende huidige landen of delen ervan, volgens de klok: Turkmenistan, Oezbekistan, Kazakhstan, Kirgizië, Tajikistan, Afghanistan en Pakistan. De gouverneurs van de kaliefen in respectievelijk Fustat, het latere Caïro, en Merv, organiseerden die veroveringen.
De Maghreb en Spanje
Na
de inname van Egypte rond 650 zullen een 60 jaar nodig zijn om de
Maghreb in te nemen. De taaie Berbers zorgen er voor tegenwind, meer dan
de Byzantijnen. De val van Carthago, de belangrijkste Byzantijnse stad
in de Maghreb, in 698, en wat later de bouw van de buitenpost Tanger in
het uiterste westen tegenover Gibraltar, voltooiden de verovering van de
Maghreb.
De overtocht naar Spanje in 711 door de islamitische Berberleider Tariq
in dienst van de Arabieren was waarschijnlijk bedoeld als rooftocht ter
compensatie van het gebrek aan soldij. Maar deze plundertocht werd het
begin van de Arabische aanwezigheid in Al Andalus gedurende 800 jaar.
Er
was wrevel tegen de uitbuiting door de islamitische veroveraars van de
Berbers als slaven. Er volgden vele Berberse opstanden. Ook als
bekeerlingen tot de islam werden de Berbers lang als onbetrouwbaar
beschouwd. Zij apostaseerden vaak.
In 698 werd een grote opstand onderdrukt die onder leiding stond van
de Berbervrouw Kahina
in het Aurèsgebergte. Vanuit deze bergen in het oosten van het huidige Algerije startte ook de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Fransen in 1954.
*
Dat
was niet het laatste Berbers verzet. Hun grote opstand in de Maghreb in
740-741 zou er mede voor zorgen dat na de nederlaag van de Spaanse
islamieten tegen de Franken in 732 in midden-Frankrijk, geen nieuwe
pogingen werden ondernomen om ten noorden van de Pyreneeën door te
stoten.
Potiers
*
In de 11de eeuw, na het verval van het Cordoba-kalifaat van de Umayyaden in de 10de eeuw, namen de islamitische Berberse Almoraviden
de leiding van het islamitische Spanje van de Arabieren over. In de
12de eeuw grijpen eveneens islamitische Berbers, de Almohaden, de macht.
Die waren puriteinser, intoleranter en wreder dan de eerste
veroveraars.
Centraal-Azië en de Indusvallei
Na
de verovering van Merv in 651 zou de onderwerping van het toch niet zo
omvangrijke Transoxanië, dat grotendeels samenvalt met het huidige
Oezbekistan, met de legendarische steden Bukhara en Samarkand op de zijderoute,
nog 100 jaar duren. Deze veroveringen werden brutaler. Die volkeren
waren reeds lang zelfstandig. Ze lieten zich niet gemakkelijk
onderwerpen. De rijkdom van de streek prikkelde de plunderzucht. De
zijderoute liep erdoor. Vóór de islamieten kregen de Perzen er slechts
moeilijk voet aan wal, maar hun culturele invloed was er groot. Velen
spraken er Perzisch of Perzisch-getinte dialecten of talen zoals in het
huidige Tajikistan en Afghanistan.
Deze
veroveringen werden ook vertraagd en bemoeilijkt door twisten tussen de
verschillende Arabische stammen, een oud zeer dat moeilijker kon
bestreden worden door de 4000 km afstand van Damascus, de zetel van het
kalifaat. In dit verre gebied lag de broeihaard van de burgeroorlog van
743 tot 750, waarna de Abbasiden vanuit Bagdad de plaats innamen van de
Umayyaden in Damascus.
De
invloed van de Perzische cultuur, die zelf reeds was bevrucht door de
Griekse, werd dominanter. De perzificatie van de islam zette zich
door. Gedurende eeuwen was de Perzische cultuur een unicum. Die werd dan
ook snel geassimileerd door zowel de Arabieren als door latere Turkse
dynastieën die over Perzië regeerden. Ook de Spaanse Umayyaden lieten
zich beïnvloeden door de Perzische cultuurelementen van hun
aartsvijanden, de Abassiden. Naast beïnvloeding is er ook beïnvloed
worden. Zo was de Perzische dynastie van de Achaemeniden (559-330 v.C.)
een welwillende voedingsbodem geweest voor assimilatie van de cultuur
van overwonnen of aangrenzende volkeren zoals de Griekse, Egyptische,
Mesopotamische, hindoeïstische en boeddhistische. Een ingesteldheid die
vaak leidt tot grote culturen.
Op de grens met het Verre Oosten
In
Transoxanië bestonden vele vorstendommen met hoofse, ridderlijke
gewoonten en een sterke onafhankelijkheidsdrang. Die drang werd ook
gedeeld door de nomadenstammen van Turken, volkeren die eeuwenlang
vanuit het Altaï gebergte, ten noorden van Mongolië, zuid- en
zuidwestwaarts waren getrokken. Ook Mongolen zijn ten dele een
Turkenvolk. Het Oezbeeks en het Turkmeens zijn Turkse talen.
Toch werd China door Arabische en autochtone moslims verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan
Die
grensgebieden hadden trouw gezworen aan de Chinese keizers van de
Tang-dynastie (618-907). Door plaatselijke vorsten en nomadische Turken
werden de Chinezen aangezocht mee te strijden tegen de Arabieren. Maar
de Chinezen hielden de boot af. Die gebieden lagen te ver af van hun
belangencentrum. Toch werd China door Arabische en autochtone moslims
verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan.
Een nederlaag die zonder gevolg bleef omdat de moslims nooit verder
naar het oosten optrokken.
De
benedenloop van de Indus in het huidige Pakistan was reeds in 711-712
veroverd. Ook tot daar had de Perzische invloed gegolden. Een aanleiding
voor deze verovering zou de piraterij zijn geweest vanuit dit gebied op
Arabische handelsschepen.
Indusvallei
lag op de zeeweg die een alternatief vormde voor de Zijderoute over
land om handel te drijven met het Oosten. Ook hier profiteerden de
veroveraars van de verdeeldheid tussen hindoekrijgers en pacifistische
boeddhisten.
Snelle verovering is soms duurzaam
De
islamitische veroveringen zijn uitzonderlijk zowel wat betreft hun
snelheid als hun duurzaamheid. Deze veroveringen van Spanje tot de Indus
en Sinkiang, een 9.000 km, voltrokken zich over iets meer dan één eeuw
en de blijvende invloed ervan is groot, niet op politiek, maar op
godsdienstig vlak.
Enkele historische voorbeelden ter vergelijking brengen dit in perspectief.
We
starten met een voorbeeld dat enigszins analoog is aan het
islamitische. Vanaf de 8ste eeuw v. C. koloniseerden de Grieken, toen
een 150 stadstaten, de kust rond quasi de hele Zwarte Zee en grote
stukken van de kust van de Middellandse Zee, namelijk in het huidige
Oost-Spanje, Frankrijk, Zuid-Italië, Sicilië, Albanië en Libië. Andere
kustgebieden van wat de Romeinen de Mare Nostrum noemden, stonden onder
de invloed van de Carthagers, zoals Zuid-Spanje en de Maghreb, en van de
Feniciërs, zoals het huidige Libanon, Syrië en Israël.
Roets 2019
Met
de campagne van Alexander de Grote van Macedonië tussen 336 en 323 v.
C. werd wellicht een historisch snelheidsrecord van territoriale
uitbreiding gevestigd: van Klein-Azië en Egypte, over Perzië tot in
Centraal-Azië, of tot in het huidige Turkmenistan, Oezbekistan,
Kazachstan, Tadzjikistan, Kirgizië, Afghanistan en Pakistan. Maar na
Alexanders dood verdween zijn rijk snel. Zijn generaals verdeelden het
onder elkaar. Maar haar invloed bleef nazinderen, niet politiek, maar
cultureel: de hellenisering, de verspreiding van de Griekse cultuur, via
onder meer de Ptolemaeën in Egypte en de Seleuciden in Perzië, tot in
Indië en China.
maar zeker niet altijd
De
volgende drie voorbeelden illustreren de basisregel: snelle
veroveringen hebben geen of weinig blijvende invloed, trage veroveringen
hebben langdurige invloeden.
Rome
deed er vier eeuwen over om haar maximale gebiedsuitbreiding te
bereiken onder keizer Trajanus bij de aanvang van de 2de eeuw, een
gebied grosso modo gelijk aan dat van de islam in 750 en dat van de
Perzische Achaemeniden rond 500 v.C. De blijvende invloed van Rome was
groot.
De Mongolen onder
Genghis Khan
hadden
er slechts de eerste helft van de 13de eeuw voor nodig om, weliswaar
met grote wreedheid, een veel grotere oppervlakte in te palmen dan de
Romeinen in 400 jaar en de Arabieren in 100 jaar: van de Zwarte Zee tot
de Stille Oceaan. Maar na verval rond 1335 en een opflakkering in de
tweede helft van de 14de eeuw onder de nog brutalere Mongool Timur, met
meer dan een halvering van het voorheen veroverde gebied, bleef het
bergaf gaan. Met weinig blijvende invloed.
Een
recenter voorbeeld van een snelle verovering waar niet zoveel van
overbleef, was die van Napoleon, althans niet buiten Frankrijk, en met
uitzondering van zijn Code. Op het hoogtepunt in 1812 was het onder zijn
voogdij staande Europa iets groter dan de Europese gemeenschap bij haar
stichting in 1957.
Het
lijkt logisch dat snelle veroveringen vaak gepaard gingen met het snel
wegebben van hun invloed. Maar niet die van de Arabieren. Die invloed
bleef lang nazinderen, vooral religieus. En dit tot vandaag. Ook
Alexander de Grotes veroveringen waren een uitzondering op de regel: een
snelle verovering met een langdurige invloed, niet politiek, maar
cultureel.
De Arabieren en de islam vandaag
Tussen
750 en ongeveer 1000 bleven de grenzen van de islamitische wereld
ongeveer dezelfde. Rond 1000 vond de verovering van Voor-Indië plaats.
Daarna vond de islam verder ingang in Klein-Azië, Azië, Afrika en
Zuid-Oost-Europa. Maar de Arabische eenheid en hun politieke gewicht
verzwakte geleidelijk tijdens de Abbasidendynastie. Die duurde van 750
tot formeel 1258. Maar reeds vanaf circa 800 namen regionale dynastieën
over. Die waren overwegend niet Arabisch, maar van Perzische, Berberse,
Turkse en Mongoolse oorsprong.
Vandaag bestaan nog drie dynastieën van Arabische oorsprong: de Hasjemieten in Jordanië, de Alavieten in Marokko en de Saoudis in Saoudi Arabië.
De
langst durende en belangrijkste dynastie was die van de Turkse
Ottomanen die aanving in de 14de eeuw in het huidige Turkije. Die
bereikte een hoogtepunt in de 16de eeuw, na de verovering van Constantinopel in 1453, om dan te verzwakken tot haar opheffing na de eerste wereldoorlog. Daarna kwam het seculiere Turkije van Ataturk (1881-1938).
*
Op
een wereldbevolking van 7,3 miljard in 2015 waren 1,8 miljard islamiet,
een 24%. Slechts een 5% daarvan zijn Arabieren. Op de eerste plaats
stonden de christenen met 31%. Hindoes, boeddhisten en joden hadden
aandelen van respectievelijk 15%, 7% en 0,2%. Bij extrapolatie van
huidige trends in fertiliteit en mortaliteit zouden in de volgende halve
eeuw de islamieten de christenen voorbijsteken.
Na
de snelle en gemakkelijke veroveringen van de moslims die werden
geschetst in deel 1, verliepen hun verdere gebiedsuitbreidingen die in
dit deel 2 worden geschetst, trager en moeilijker.
*
Veroveringen van de Maghreb, Spanje, Centraal-Azië en Indus-vallei
De Profeet Mohammed
(570-632)
Echte naam Muḥammad ibn ʿAbdullāh
Bijnaam Al-Amin (de betrouwbare)
*
Deze
gebieden liggen veel verder van Medina en Damascus dan de tot A.D. 650
veroverde gebieden. Damascus was sedert 661 de hoofdstad van de Umayyaden dynastie. Deze nieuwe veroveringen waren moeilijker en langduriger. De Maghreb ligt ten westen van Egypte en bestrijkt de hele noordkust van Afrika of het huidige Libië, Tunesië, Algerije en Marokko.
*
Centraal-Azië
behelst het gebied tussen de oostgrens van het huidige Iran tot de
meest westelijke provincie in het huidige China, Sinkiang. Dat gebied
omvat de volgende huidige landen of delen ervan, volgens de klok: Turkmenistan, Oezbekistan, Kazakhstan, Kirgizië, Tajikistan, Afghanistan en Pakistan. De gouverneurs van de kaliefen in respectievelijk Fustat, het latere Caïro, en Merv, organiseerden die veroveringen.
De Maghreb en Spanje
Na
de inname van Egypte rond 650 zullen een 60 jaar nodig zijn om de
Maghreb in te nemen. De taaie Berbers zorgen er voor tegenwind, meer dan
de Byzantijnen. De val van Carthago, de belangrijkste Byzantijnse stad
in de Maghreb, in 698, en wat later de bouw van de buitenpost Tanger in
het uiterste westen tegenover Gibraltar, voltooiden de verovering van de
Maghreb.
De overtocht naar Spanje in 711 door de islamitische Berberleider Tariq
in dienst van de Arabieren was waarschijnlijk bedoeld als rooftocht ter
compensatie van het gebrek aan soldij. Maar deze plundertocht werd het
begin van de Arabische aanwezigheid in Al Andalus gedurende 800 jaar.
Er
was wrevel tegen de uitbuiting door de islamitische veroveraars van de
Berbers als slaven. Er volgden vele Berberse opstanden. Ook als
bekeerlingen tot de islam werden de Berbers lang als onbetrouwbaar
beschouwd. Zij apostaseerden vaak.
In 698 werd een grote opstand onderdrukt die onder leiding stond van
de Berbervrouw Kahina
in het Aurèsgebergte. Vanuit deze bergen in het oosten van het huidige Algerije startte ook de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Fransen in 1954.
*
Dat
was niet het laatste Berbers verzet. Hun grote opstand in de Maghreb in
740-741 zou er mede voor zorgen dat na de nederlaag van de Spaanse
islamieten tegen de Franken in 732 in midden-Frankrijk, geen nieuwe
pogingen werden ondernomen om ten noorden van de Pyreneeën door te
stoten.
Potiers
*
In de 11de eeuw, na het verval van het Cordoba-kalifaat van de Umayyaden in de 10de eeuw, namen de islamitische Berberse Almoraviden
de leiding van het islamitische Spanje van de Arabieren over. In de
12de eeuw grijpen eveneens islamitische Berbers, de Almohaden, de macht.
Die waren puriteinser, intoleranter en wreder dan de eerste
veroveraars.
Centraal-Azië en de Indusvallei
Na
de verovering van Merv in 651 zou de onderwerping van het toch niet zo
omvangrijke Transoxanië, dat grotendeels samenvalt met het huidige
Oezbekistan, met de legendarische steden Bukhara en Samarkand op de zijderoute,
nog 100 jaar duren. Deze veroveringen werden brutaler. Die volkeren
waren reeds lang zelfstandig. Ze lieten zich niet gemakkelijk
onderwerpen. De rijkdom van de streek prikkelde de plunderzucht. De
zijderoute liep erdoor. Vóór de islamieten kregen de Perzen er slechts
moeilijk voet aan wal, maar hun culturele invloed was er groot. Velen
spraken er Perzisch of Perzisch-getinte dialecten of talen zoals in het
huidige Tajikistan en Afghanistan.
Deze
veroveringen werden ook vertraagd en bemoeilijkt door twisten tussen de
verschillende Arabische stammen, een oud zeer dat moeilijker kon
bestreden worden door de 4000 km afstand van Damascus, de zetel van het
kalifaat. In dit verre gebied lag de broeihaard van de burgeroorlog van
743 tot 750, waarna de Abbasiden vanuit Bagdad de plaats innamen van de
Umayyaden in Damascus.
De
invloed van de Perzische cultuur, die zelf reeds was bevrucht door de
Griekse, werd dominanter. De perzificatie van de islam zette zich
door. Gedurende eeuwen was de Perzische cultuur een unicum. Die werd dan
ook snel geassimileerd door zowel de Arabieren als door latere Turkse
dynastieën die over Perzië regeerden. Ook de Spaanse Umayyaden lieten
zich beïnvloeden door de Perzische cultuurelementen van hun
aartsvijanden, de Abassiden. Naast beïnvloeding is er ook beïnvloed
worden. Zo was de Perzische dynastie van de Achaemeniden (559-330 v.C.)
een welwillende voedingsbodem geweest voor assimilatie van de cultuur
van overwonnen of aangrenzende volkeren zoals de Griekse, Egyptische,
Mesopotamische, hindoeïstische en boeddhistische. Een ingesteldheid die
vaak leidt tot grote culturen.
Op de grens met het Verre Oosten
In
Transoxanië bestonden vele vorstendommen met hoofse, ridderlijke
gewoonten en een sterke onafhankelijkheidsdrang. Die drang werd ook
gedeeld door de nomadenstammen van Turken, volkeren die eeuwenlang
vanuit het Altaï gebergte, ten noorden van Mongolië, zuid- en
zuidwestwaarts waren getrokken. Ook Mongolen zijn ten dele een
Turkenvolk. Het Oezbeeks en het Turkmeens zijn Turkse talen.
Toch werd China door Arabische en autochtone moslims verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan
Die
grensgebieden hadden trouw gezworen aan de Chinese keizers van de
Tang-dynastie (618-907). Door plaatselijke vorsten en nomadische Turken
werden de Chinezen aangezocht mee te strijden tegen de Arabieren. Maar
de Chinezen hielden de boot af. Die gebieden lagen te ver af van hun
belangencentrum. Toch werd China door Arabische en autochtone moslims
verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan.
Een nederlaag die zonder gevolg bleef omdat de moslims nooit verder
naar het oosten optrokken.
De
benedenloop van de Indus in het huidige Pakistan was reeds in 711-712
veroverd. Ook tot daar had de Perzische invloed gegolden. Een aanleiding
voor deze verovering zou de piraterij zijn geweest vanuit dit gebied op
Arabische handelsschepen.
Indusvallei
lag op de zeeweg die een alternatief vormde voor de Zijderoute over
land om handel te drijven met het Oosten. Ook hier profiteerden de
veroveraars van de verdeeldheid tussen hindoekrijgers en pacifistische
boeddhisten.
Snelle verovering is soms duurzaam
De
islamitische veroveringen zijn uitzonderlijk zowel wat betreft hun
snelheid als hun duurzaamheid. Deze veroveringen van Spanje tot de Indus
en Sinkiang, een 9.000 km, voltrokken zich over iets meer dan één eeuw
en de blijvende invloed ervan is groot, niet op politiek, maar op
godsdienstig vlak.
Enkele historische voorbeelden ter vergelijking brengen dit in perspectief.
We
starten met een voorbeeld dat enigszins analoog is aan het
islamitische. Vanaf de 8ste eeuw v. C. koloniseerden de Grieken, toen
een 150 stadstaten, de kust rond quasi de hele Zwarte Zee en grote
stukken van de kust van de Middellandse Zee, namelijk in het huidige
Oost-Spanje, Frankrijk, Zuid-Italië, Sicilië, Albanië en Libië. Andere
kustgebieden van wat de Romeinen de Mare Nostrum noemden, stonden onder
de invloed van de Carthagers, zoals Zuid-Spanje en de Maghreb, en van de
Feniciërs, zoals het huidige Libanon, Syrië en Israël.
Roets 2019
Met
de campagne van Alexander de Grote van Macedonië tussen 336 en 323 v.
C. werd wellicht een historisch snelheidsrecord van territoriale
uitbreiding gevestigd: van Klein-Azië en Egypte, over Perzië tot in
Centraal-Azië, of tot in het huidige Turkmenistan, Oezbekistan,
Kazachstan, Tadzjikistan, Kirgizië, Afghanistan en Pakistan. Maar na
Alexanders dood verdween zijn rijk snel. Zijn generaals verdeelden het
onder elkaar. Maar haar invloed bleef nazinderen, niet politiek, maar
cultureel: de hellenisering, de verspreiding van de Griekse cultuur, via
onder meer de Ptolemaeën in Egypte en de Seleuciden in Perzië, tot in
Indië en China.
maar zeker niet altijd
De
volgende drie voorbeelden illustreren de basisregel: snelle
veroveringen hebben geen of weinig blijvende invloed, trage veroveringen
hebben langdurige invloeden.
Rome
deed er vier eeuwen over om haar maximale gebiedsuitbreiding te
bereiken onder keizer Trajanus bij de aanvang van de 2de eeuw, een
gebied grosso modo gelijk aan dat van de islam in 750 en dat van de
Perzische Achaemeniden rond 500 v.C. De blijvende invloed van Rome was
groot.
De Mongolen onder
Genghis Khan
hadden
er slechts de eerste helft van de 13de eeuw voor nodig om, weliswaar
met grote wreedheid, een veel grotere oppervlakte in te palmen dan de
Romeinen in 400 jaar en de Arabieren in 100 jaar: van de Zwarte Zee tot
de Stille Oceaan. Maar na verval rond 1335 en een opflakkering in de
tweede helft van de 14de eeuw onder de nog brutalere Mongool Timur, met
meer dan een halvering van het voorheen veroverde gebied, bleef het
bergaf gaan. Met weinig blijvende invloed.
Een
recenter voorbeeld van een snelle verovering waar niet zoveel van
overbleef, was die van Napoleon, althans niet buiten Frankrijk, en met
uitzondering van zijn Code. Op het hoogtepunt in 1812 was het onder zijn
voogdij staande Europa iets groter dan de Europese gemeenschap bij haar
stichting in 1957.
Het
lijkt logisch dat snelle veroveringen vaak gepaard gingen met het snel
wegebben van hun invloed. Maar niet die van de Arabieren. Die invloed
bleef lang nazinderen, vooral religieus. En dit tot vandaag. Ook
Alexander de Grotes veroveringen waren een uitzondering op de regel: een
snelle verovering met een langdurige invloed, niet politiek, maar
cultureel.
De Arabieren en de islam vandaag
Tussen
750 en ongeveer 1000 bleven de grenzen van de islamitische wereld
ongeveer dezelfde. Rond 1000 vond de verovering van Voor-Indië plaats.
Daarna vond de islam verder ingang in Klein-Azië, Azië, Afrika en
Zuid-Oost-Europa. Maar de Arabische eenheid en hun politieke gewicht
verzwakte geleidelijk tijdens de Abbasidendynastie. Die duurde van 750
tot formeel 1258. Maar reeds vanaf circa 800 namen regionale dynastieën
over. Die waren overwegend niet Arabisch, maar van Perzische, Berberse,
Turkse en Mongoolse oorsprong.
Vandaag bestaan nog drie dynastieën van Arabische oorsprong: de Hasjemieten in Jordanië, de Alavieten in Marokko en de Saoudis in Saoudi Arabië.
De
langst durende en belangrijkste dynastie was die van de Turkse
Ottomanen die aanving in de 14de eeuw in het huidige Turkije. Die
bereikte een hoogtepunt in de 16de eeuw, na de verovering van Constantinopel in 1453, om dan te verzwakken tot haar opheffing na de eerste wereldoorlog. Daarna kwam het seculiere Turkije van Ataturk (1881-1938).
*
Op
een wereldbevolking van 7,3 miljard in 2015 waren 1,8 miljard islamiet,
een 24%. Slechts een 5% daarvan zijn Arabieren. Op de eerste plaats
stonden de christenen met 31%. Hindoes, boeddhisten en joden hadden
aandelen van respectievelijk 15%, 7% en 0,2%. Bij extrapolatie van
huidige trends in fertiliteit en mortaliteit zouden in de volgende halve
eeuw de islamieten de christenen voorbijsteken.
Het was een koude winterdag in Madrid toen Luis Carrero Blanco op 20 december 1973 terugkeerde van een eucharistieviering.
Carrero Blanco
Hij
was een half jaar tevoren door de Spaanse dictator Generaal Franco tot
premier benoemd en was daarmee de gedoodverfde politieke erfgenaam van
het Spaanse Staatshoofd.
*
Rond
halftien reed zijn wagen door de Calle de Claudio Coello toen plots de
grond onder de wagen het begaf. Een zware explosie slingerde de wagen
tientallen meters in de lucht over de daken van de huizen om aan de
andere kant op een binnenkoer te belanden. De chauffeur en de
meerijdende lijfwacht waren op slag dood, Carrero Blanco overleed enkele
uren later in het ziekenhuis. De explosie was uiteraard niet zomaar een
ongeval. Een commando van de ETA had de aanslag zorgvuldig voorbereid.
Ze hadden gedurende twee weken een gang onder de weg gegraven. De tunnel
werd volgeladen met explosieven die op het moment dat de wagen er over
reed tot ontploffing werden gebracht. Alleen maar omdat Carrero Blanco
elke dag nauwgezet hetzelfde uurschema volgde was een dergelijke goed
voorbereide aanslag succesvol.
20 december 1973: de ETA onthoofdt het Franco-regime.
*
De aanslag op Carrero Blanco was een wraakoefening voor de executie van een aantal Baskische separatisten
*
De
Baskische afscheidings-organisatie ETA was op dat moment een kleine
vijftien jaar oud, maar was pas eind jaren 60 met gewelddadige aanslagen
begonnen. Intern zat de organisatie sterk verdeeld tussen een groep die
volop voor de gewapende strijd wilde gaan en een meer doctrinaire groep
marxisten-leninisten die via een brede mobilisatie van Baskenland een socialistische staat wilden maken een populaire zinsbegoocheling in die tijd.
De aanslag op Carrero Blanco was een wraakoefening voor de executie van
een aantal Baskische separatisten. Het was één van de eerste dodelijke
aanslagen van de ETA, maar meteen ook een aanslag met verstrekkende
gevolgen.
*
Een stervende dictator
tot in de laatste dagen bleef de regering van Franco een zeer repressief regime
Vanaf de jaren 70 was het Franco-regime gepreoccupeerd door de nakende dood van de caudillo. Dat de 80-jarige generaal het niet lang meer zou trekken was duidelijk, wie hem zou opvolgen was dat minder. Het nationalistische kamp waarmee Franco in 1939 de burgeroorlog in zijn voordeel had beslecht was steeds een amalgaam van verschillende fracties geweest.
Dat
hadden ze trouwens gemeen met het republikeinse kamp waar anarchisten,
socialisten, communisten en autonomisten vaak meer over elkaar heen
rolden dan dat ze het nationalistische kamp bevochten. Bij die
nationalisten vochten, zij aan zij, fascisten, nationaal-syndicalisten,
conservatieve antimarxistische katholieken en monarchisten, die dan op
hun beurt nog eens verdeeld waren over welke troonpretendent ze
steunden.
Spanje
onder Franco werd een éénpartijstaat, steunend op een Movimiento
Nacional die zowat alle aspecten van de maatschappij overvleugelde. Maar
die eenpartijstaat betekende natuurlijk niet dat er geen verschillende
facties en verschillende politieke strekkingen bestonden. Zo boette
bijvoorbeeld de fascistische vleugel aanzienlijk aan macht en invloed in
naargelang de jaren vorderden, de welvaart toenam en een nieuwe
middenklasse ontstond.
Wat wel overeind bleef: tot in de laatste dagen bleef de regering van Franco een zeer repressief regime.
Carrero
Blanco, tijdens de burgeroorlog opgeklommen tot stafchef van de marine
en een nauw medewerker van Franco, was één van die mensen die dat
repressief regime van 1943 tot aan zijn dood in 1973
als procureur mee gestalte gaf. In 1967 werd hij vicepremier. Alhoewel
hij dus in de kern van het repressi-eapparaat zat, speelde hij ook een
cruciale rol in het terugdringen van de invloed van de fascistische
politici op het Franco-regime. Hij behoorde tot de conservatieve
katholieke strekking, met onder meer zeer sterke banden met Opus Dei.
Hij was één van de zogenaamde technocraten die het bestuur van het
land moderniseerden en vooral ook een vrije of vrijere markteconomie
voorstonden, met als ultieme doel de aansluiting van Spanje bij de
Europese Economische Gemeenschap, de voorloper van de EU. Anderzijds
heeft men hem nooit echt kunnen betrappen op veel sympathie voor een
grotere politieke liberalisering. Of het dus ooit tot grotere politieke
vrijheid zou zijn gekomen is zeer de vraag. Gezien zijn leeftijd hij
zou bij het overlijden van Franco 71 jaar geweest zijn zou zijn
regeringsperiode wellicht niet heel lang hebben geduurd.
*
Democratische transitie
De moordaanslag ontnam het Franco-regime definitief iedere overlevingskans.
had
misschien wel de wil om de regering van Franco voort te zetten, maar
niet de politieke macht om dit ook te doen. Dat kwam vooral door de
opvolger van Franco als staatshoofd, koning Juan Carlos, nochtans zelf
door Franco als nieuw staatshoofd aangeduid. Juan Carlos stuurde wel aan
op politieke liberalisering, en zo werd Arias Navarro de eerste premier
die, in feite tegen zijn zin, de strakke teugels van het politieke
systeem moest lossen. De echte liberalisering werd ingezet onder zijn
opvolger
Adolfo Suarez (1932-2014),
die
daarvoor in 1977 beloond werd met een verkiezingsoverwinning bij de
eerste vrije verkiezingen in Spanje sinds de burgeroorlog.
Onder zijn leiding werd een grondwet uitgewerkt die op 27 december 1978 door
Juan Carlos ondertekend werd. Voor Spanje was die grondwet toen een
grote stap voorwaarts in de democratische transitie. Het is echter
diezelfde grondwet die momenteel de Catalaanse democratie fnuikt en als
repressieapparaat wordt gebruikt.
*
Op
de dood van Carrero Blanco na verliep de transitie van het rechtse
eenpartij-regime naar een pluralistische en liberale democratie zonder
geweld. Begin jaren 70 telde Europa naast Spanje nog twee dergelijke
regimes, in Portugal en in Griekenland.
In
Griekenland was na een staatsgreep een militaire junta aan de macht
gekomen, het zogenaamde kolonelsregime, die onder druk van massale
studentenprotesten in 1973 terug van het toneel verdween.
Pioniers in Europa
In Portugal was al langer een autoritaire leider aan de macht.
In de jaren 20 had de militaire junta er de hoogleraar Antonio de Oliveira Salazar
tot minister van Financiën benoemd om het staatshuishouden terug op
orde te brengen. In 1932 werd hij premier. Is een hoogleraar als
autoritair leider al uitzonderlijk, hij was wellicht de enige die ooit
een gezamenlijke opstand van fascisten en marxisten heeft moeten
afslaan. Salazar bleef minister tot hij dusdanig dement werd dat hij in
1968 vervangen werd door Marcello Caetano, ook een hoogleraar overigens.
Salazar heeft nooit geweten dat hij als regeringsleider opzij werd
geschoven, men heeft hem tot aan zijn dood in de waan gelaten dat hij
nog steeds de macht had. Portugal was ondertussen meegesleept in
langdurige en bloedige koloniale oorlogen die enorm
drukten op de Portugese samenleving. Portugal was historisch de eerste
koloniale mogendheid, en tegelijk het land dat het langst en
hardnekkigst aan zijn kolonies heeft vastgehouden. Het was dan ook
symbolisch dat pas twee jaar nadat Groot-Brittannië van Hongkong
afscheid had genomen Portugal op 20 december 1999 Macau overdroeg aan China.
De Anjerrevolutie die in 1973
een einde maakte aan de regering van Caetano vormde voor de
machthebbers in Madrid een schrikbeeld dat ze absoluut wilden vermijden.
De transitie naar democratie in Oost- en Centraal-Europa die zich
dertig jaar geleden afspeelde staat in ons geheugen gegrift. De beelden
van de mislukte staatsgreep in Rusland, de Fluwelen Revolutie in Tsjecho-Slowakije,
de val van de Berlijnse Muur ze behoren tot ons collectieve memorie.
De democratisering die zich vijftien jaar voordien afspeelde waarbij een
aantal rechtse autoritaire regimes gearchiveerd werden is een pak
minder bekend. Niettemin waren ze minstens zo bepalend voor heel wat
Europeanen.
De
excentrieke ex-rechter Walter De Smedt hij weigerde soms vonnis te
vellen vertelt in Knack dat hij de échte reden kent waarom de N-VA
zich tegen het migratiepact verzette. Jij en ik dachten dat N-VA zich
tegen dat pact verzet omdat de partij migratieregels graag strenger wil
zien, en niet soepeler. Maar neen, er is dus een échte reden.
*
Vastrijden en doorgaan
En als je verzopen bent, moet je doorzwemmen, dat is de goede oplossing.
De
Smedt is een liefhebber van beeldend taalgebruik. Door te hameren op
het migratieprobleem heeft N-VA zich vastgereden, schrijft hij, en
eens vastgereden moet je doorgaan. Doorgaan als je vastgereden bent,
uiteraard, zeker. En als je verzopen bent, moet je doorzwemmen, dat is
de goede oplossing. Ook noemt hij Bart De Wever een schipper aan wal
die over migratie niet rechtstreeks communiceert maar via zijn
mannetje Theo Francken. Dat lijkt mij een onredelijk verwijt. De Wever
communiceert graag rechtstreeks, geloof ik, en hij heeft daar volgens
sommigen zelfs een zeker talent voor. Ik heb een stukje van het Ter
Zake-interview van deze week met De Wever gezien, en dat ging heel goed,
ook zonder zijn mannetje.
Soevereiniteit is fake news
De
Smedt is op zoek gegaan naar de échte beweegreden van N-VA omdat hij de
opgegeven redenen niet kan aanvaarden. N-VA beweert bijvoorbeeld dat
het pact de soevereiniteit van landen ondergraaft. Zonder die
soevereiniteit kan ons land niet meer zelf beslissen hoe open of
gesloten het zijn grenzen wil. Maar De Smedt noemt dat fake news omdat
wij die soevereiniteit al lang hebben afgestaan door het aanvaarden
van de de universele mensenrechten.
soevereiniteit die je kunt verliezen kun je ook herwinnen
Je
kunt daar drie dingen op antwoorden. Eén: de uitdrukking fake news
wordt alweer niet correct gebruikt. Twee: een deel van je soevereiniteit
afstaan wil niet zeggen dat je ook de rest ervan wil verliezen. En
drie: soevereiniteit die je kunt verliezen kun je ook herwinnen. De loop
van de geschiedenis ligt niet vast. Onze leraar in het middelbaar,
Bruno Creus, zag in de ontwikkelingsgang der mensheid zelfs overal
pendelbewegingen.
Ook
een andere N-VA-reden wordt door De Smedt verworpen. N-VA, schrijf hij,
vreest dat het pact door rechters kan worden aangegrepen om
vluchtelingen meer rechten te geven. Dat dacht ik ook toen ik het pact
las. Maar volgens De Smedt wordt dat gerelativeerd doordat de andere
partijen in het Parlement vóór het pact stemden. Hoe zoiets de vrees van
N-VA kan relativeren is mij volslagen onduidelijk. Die andere
partijen vinden wellicht dat vluchtelingen inderdaad meer rechten
moeten krijgen. Zoiets moet de vrees van N-VA aanwakkeren, zou je
denken, en niet relativeren.
Als beschrijving zou dat kunnen gelden alhoewel! maar toch zeker niet als verklaring
Maar
goed, de ongeduldige lezer wil nu zoetjesaan de échte reden kennen
waarom N-VA het pact verwerpt. De echte reden, lieve lezer, is pas op,
hier komt hij dat N-VA bij de volgende verkiezingen veel stemmen
wil halen. Ik hoop dat dat waar is en dat het ook waar is voor de andere
partijen, anders zijn ze allemaal gek, en ik heb liever geen gekken aan
het stuur. N-VA wil stemmen halen, redeneert De Smedt, door zich op het
migratievlak enerzijds te onderscheiden van de andere democratische
partijen en anderzijds dezelfde boodschap van het Vlaams Belang te
brengen. Als beschrijving zou dat kunnen gelden alhoewel! maar toch
zeker niet als verklaring. Het is alsof je zou zeggen dat je, om zoveel
mogelijk van product A te verkopen, het zoveel mogelijk moet
onderscheiden van product B, maar het zoveel mogelijk moet laten lijken
op product C. Dan kun je het evengoed zoveel mogelijk laten lijken op
product B en het zoveel mogelijk onderscheiden van product C.
Berekeningen en misrekeningen
Veel van die partijmensen geloven zelf ongeveer wat ze zeggen
Ach,
die stemmenwinst zal wel een rol spelen. Die partijmensen zijn sluwe
kerels die over het stemgedrag van de burger allerlei berekeningen en
misrekeningen maken. Dat is allemaal erg ingewikkeld. Maar aan de andere
kant is het ook heel eenvoudig. Veel van die partijmensen geloven zelf
ongeveer wat ze zeggen. De Wever van N-VA gelooft echt dat
massa-immigratie kan en moet worden gestopt. Verherstraeten van CD&V
gelooft écht dat immigranten opvangen een werk van naastenliefde is. De
Croo van Open VLD gelooft écht dat we van massa-immigratie een
economisch succesverhaal kunnen maken. En Filip De Winter van VB gelooft
écht dat we alle immigranten die niet snel integreren kunnen en moeten
terugsturen.
Er is toch geen oplossing
Als
je zelf een of meerdere van bovenstaande beweringen gekheid vindt, is
het moeilijk om aan te nemen dat anderen er wel in geloven, maar toch is
het zo. De Smedt bijvoorbeeld ziet de kwestie van immigratie als volgt:
Oplossen kan je het vluchtelingenprobleem niet. Mensen die honger
hebben of vervolgd worden kan je niet zonder meer tegenhouden. Maar je
kan er wel wat aan doen om het menselijk en ordelijk te laten verlopen.
Zelf vind ik dat dat gekheid is. Als je nog vele honderdduizenden
immigranten in ons land toelaat bovenop de vele honderdduizenden die er
al zijn**, dan vrees ik dat er nog weinig zal zijn dat erg ordelijk
verloopt, ook de immigratie niet.
Maar ik ben er zeker van dat De Smedt dat wél gelooft. Ik ga niet op zoek naar de échte reden waarom hij zoiets zegt.
*
Dat vastrijden van De Smedt maakt deel uit van een rare redenering. Het
vreemdelinge-nprobleem, zo redeneert hij, is een van de onderwerpen
waarover de burger misnoegd is en eisen stelt, maar die burger stelt ook
andere eisen. N-VA maakt de fout om zich alleen toe te leggen op de
immigratie en geen oog meer te hebben voor andere accenten. Dat is,
alweer volgens De Smedt, de reden waarom Groen afhaakte bij de Antwerpse
coalitieonderhandelingen. Zei ik al dat het een rare redenering was?
** Iedereen zal wel begrijpen dat ik hier niet doel op de echte arbeidsimmigratie die vooral inter-Europees is.
En weer zijn onze plaatsekijk wereldberoemde gazetten- en kijkbuisvullers voor de zoveelste keer op rij zwaar in de fout gegaan.
Door
te doen alsof ze niets afweten van wat er in November laatstleden in
Istanbul is voorgevallen. Een islammerij samenzwering, zegt U?
Et alors?
Ach
ja! Was ik even vergeten. Die van de poco Media doen hun werk wel goed,
voor zover ze hett aankunnen om de eseentie onder te sneeuwen, maar de
Turkse of de Arabische taal: daar hebben ze geen Goudaa van gegeten. We
zullen het wel zien, als het zover is, wat daar tegen ons werd besloten.
En och, de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend..
Pas de vagues, wet U nog?
*
Als de Dames en Heren gazetten- en kijkbuisvullers toch maar even kort zouden willen nadenken over de diverse soorten religie overschrijdende lidmaatscappen er nu al vorkomen in onze Samenlevingen?.
Voor
de hand liggend zijn bij voorbeeld de deelnemende landen aan de Nato en
de Europese Unie. Daarvan is Griekenland een mooi voorbeemd.
Als een kat op een heet zinken dak
*
*
Islamitische Unie Congres: Erdogan in 2023 leider van wereldwijd Kalifaat
Maakt president Trump met terugtrekken troepen uit Syrië weg vrij voor aangekondigde Turkse interventie?
De eerste Kalief van een verenigd islamitisch wereldrijk? Afbeelding: Getty Images (2).
*
Tijdens
het tweede Internationale Islamitische Unie Congres in november in
Istanbul hebben tal van hoge moslim organisaties en officials zich
achter het streven van de Turkse dictator Recep Tayyip Erdogan opgesteld
om in 2023, precies 100 jaar na de val van het Ottomaanse Rijk, een
nieuw wereldwijd Kalifaat onder zijn leiding op te richten.
*
Uit
eerdere toespraken is gebleken dat dit Kalifaat zich zal uitstrekken
tot Oost en Centraal Europa, Noord Afrika en het grootste deel van het
Midden Oosten. Kortom: er doemen heel wat islamitische
veroveringsoorlogen op aan de horizon.
*
Ga
naar Syrië, Irak, Noord Afrika, het Midden Oosten of de Balkan... ze
zijn ons Turken allemaal dankbaar, beweerde Erdogan in een toespraak
ruim twee jaar geleden. Ja, het is een eeuw geleden dat wij in die
landen waren, maar het wachten en de hoop van de mensen daar is nooit
verdwenen... Besef dit: Turkije is groter dan Turkije. We kunnen niet
gevangen zitten binnen 780.000 km2 (de oppervlakte van het huidige
Turkije).
Islamitische supermacht
Naast
de Turkse regering en het leger waren op de tweede Islamitische Unie
Conferentie in Istanbul, georganiseerd door de ASSAM (het door Erdogan
geleide Strategische Centrum voor de Verdedigers van Gerechtigheid)
vorige maand ook diverse grote internationale moslimorganisaties
aanwezig, zoals de UMAD en de IUMS.
*
Uit
de diverse toespraken kwam naar voren dat de hele moslimwereld snakt
naar een islamitisch wereldrijk dat de 1,6 miljard moslims met elkaar
verenigt. En die nieuwe supermacht moet het door Turkije geleide
herstelde Ottomaanse Rijk worden.
De
Turkse onderminister van Financiën, Nurettin Nebati, noemde Erdogan in
zijn toespraak letterlijk de leidende imam van de ummah (de
moslimwereld). Is er iemand wiens macht groot genoeg is om degene die
vertrouwt op Allah te verslaan? vroeg hij retorisch.
De beruchte, extreem antisemitische Egyptische moslimgeestelijke en terreur promotor
Yussuf al-Qaradawi,
voorzitter
van de Unie van Moslimgeestelijken, sloot zich daarbij aan. Turkije
ziet zich geconfronteerd met intriges van het Westen en degenen die niet
willen dat dit land groot wordt. Zonder de steun van Allah voor
president Erdogan en zijn broeders zouden die intriges zijn gelukt.
Zolang de ware moslims achter hem staan zal Allah Erdogan helpen om te
overwinnen.
Komende jaren samenwerking defensie en buitenlands beleid
Al
op de eerste ASSAM conferentie in november 2017 besloten organisaties
en afgevaardigden van 29 moslimlanden te streven naar eenheid in de
islam door de oprichting van een confederatie van islamitische
landen. Daar werd zelfs een heuse pro forma grondwet voor opgesteld. De
hoofdstad van dit islamitische wereldrijk, het herleefde Ottomaanse
Rijk, wordt Istanbul. De algemene wet wordt de Sharia, die zich
uitstrekt tot tenminste vier landen die in Europa liggen, te weten Albanië, Bosnië-Herzegovina, Kosovo en Macedonië, waar de bevolking binnen afzienbare tijd in meerderheid moslim zal zijn.
*
Het
is de bedoeling om tot 2023 ieder jaar een ASSAM conferentie te
organiseren. In 2019 en 2020 de focus op samenwerking en eenheid op het
gebied van gezamenlijke defensie; in 2021 op een gezamenlijk buitenlands
beleid, en in 2022 op een gezamenlijk (op de Sharia gebaseerd)
justitieel systeem. In 2023 zou de Islamitische Unie dan een feit moeten
zijn.
Convergentie tussen Europese Unie en de Arabische Liga gebaseerd op gedeeld anti-Israëlisme
*
Macedoniërs wachten al 100 jaar op ons
Keren
we terug naar Erdogans toespraak uit 2016, waarin hij duidelijk liet
blijken dat de huidige grenzen van Turkije wat hem betreft met militaire
middelen fors worden uitgebreid tot en met het Midden Oosten, Noord
Afrika en Oost Europa. Zo vertelde hij een waar verhaal over een
Turkse official die in een dorpje in Macedonië hartelijk werd onthaald
met de woorden Waarom zijn jullie zo laat? We wachten al 100 jaar op
jullie.
Onze
broeders in Mosul, Kirkuk (Irak), Aleppo, Homs (Syrië), Misrata
(Libië), Skopje (Macedonië), de Krim (Rusland) en de Kaukasus bevinden
zich dan misschien buiten onze fysieke grenzen, maar ze zijn allemaal
binnen de grenzen van ons hart, aldus de Turkse dictator en aspirant
Kalief en volgens sommigen zelfs Mahdi (verlosser)- van de
moslimwereld.
Voor
de duidelijkheid: om Macedonië te bevrijden zal Turkije in ieder
geval mede-NAVO lid Griekenland de oorlog moeten verklaren.
Maakt Trump weg vrij voor Turkse invasie Syrië?
Vandaag
heeft president Trump aangekondigd dat de Amerikaanse troepen zo snel
mogelijk uit Syrië worden teruggetrokken. Die bevinden zich voornamelijk
in het noordoosten van het land, precies daar waar de Turken vorige
week een nieuwe militaire interventie aankondigden met de bedoeling om
de Koerdische opstandelingen uit te roeien.
Maakt
Trump met zijn besluit de weg vrij voor de eerste daadwerkelijke
uitbreiding van het komende herstelde Turks-Ottomaanse wereldrijk?
Nog maar iets meer dan 4 jaar
2023
is hoe dan ook nog maar iets meer dan 4 jaar. De wereld, en onze
toekomst, zou er dan wel eens heel erg anders uit kunnen gaan zien. Het
zouden zomaar de laatste paar vreedzame (?) jaren kunnen worden voordat
het òf tot een grootschalige militaire confrontatie komt, of nog erger
- tot een willoze capitulatie van de toch al steeds sterker naar de
islam neigende Europese Unie voor zijn nieuwe heerser: Recep Tayyip
Erdogan.
In ons eigen land staat diens islamofascistische partij (DENK) virtueel al op 7 zetels, dus het politieke bruggenhoofd
is naast de vele door Turkije geleide moskeeën waar volgens sommigen
een toekomstige moslimopstand tegen de autochtone bevolking wordt
gepland en georganiseerd - inmiddels een voldongen feit.
Bij
ons in Vlaanderen zijn Turken als Nieuwkomers een vast begrip
geworden. Ze zijn als een der onzen al op veel plaatsen goed in de kaas
geraakt. En gaan ze als weelderige burgers met twee paspoorten met heel
de familie 2 tot 3 keer per jaar op vakantie naar hun thuisland. Van
op die verheven lanceer- platforms binnen de instelligen zullen die de
definitieve invasie van hun landgenoten uit het islamitisch
Eind-Kalifaat vooral in goede banen kunnen leidden.
Geloofsgenoten
van hen zijn zelfs hoofd van de stedelijke Politie, zoals in Leuven,
waar Linxe Lowie van Leuven de weg heeft geëffend. In de Kempen krioelt
het van de ex-mijnwerkers die het vertikt hebben, om na de sluiting van
de koolmijnen, terug naar Turkije te verhuizen. Het zijn in hoofdzaak
trouwe aanhangers van der Tïrken Führer Erdogan die hard zullen meevechten voor het bekomen van Ein Vollk, ein Reich, ein Führfer zoals ooot vruchteloos in Eiropa betracht door Nonkel Dolf; de Socialist met et hart op de enige juiste plaats.
*
Ook
Gent, de fiere rode Stede, bulkt an vele jaren van jet Turkse Fruit.
Meestal afkomstig van de werkloze gastarbeiders in derde en voerde
generatie. Zelfs hun zwakke geslachten zitten r als Schepenen in het
Stadsbestuur. Al beweerde dat jonge sprot op de Teevee de dag na haar
aanstelling, kopvod altijd demonstratief op het hoofd, dat ze perfect
het onderscheid zou respecteren tussen haar religie en haar werk
In de Koekestad regeert met ijzeren ting het aangespoelde Turkse kikkervrouwtje, de Gif-Groene almachtige Almacy.
*
Door het feit dat ze in Antwerpen is geboren, denkt ze het recht te hebben zich daar de baas te voelen.
De
Turkse gebedshuizen die in feite samenzwerings-kazernes tegen ons
zijnn, worden door onze collavoratie-politici en met òns geld, in stand
gehouden en uitgebrfeid. Terwijl onze kerken n kathedralen tot puin
vergaan.
Wie de Belgische politiek wil begrijpen, moet iets van opera kennen, of in een psychiatrische inrichting werkzaam zijn
(Charles Michel)
De Premier zette vandaag een glansprestatie neer, is het twittercommentaar (18/12 om 11u28) van
Koen Geens
De ARCO mededader
*
op de wanhoopspoging van Charles Michel om zijn geamputeerde regering overeind te houden.
Een
glansprestatie. Dat woord reserveer je doorgaans voor atleten na een
marathon of pianisten na een Rachmaninoff-concerto in de Koningin
Elisabethfinale. Meteen reduceert Koen onbewust het politieke bedrijf
tot zijn ware betekenis: iets tussen sport en kunst.
En
zo heb ik politiek ook altijd geapprecieerd, als een kruisbestuiving
tussen theater en krachtpatserij. Het is de manier hoe de media haar ten
tonele voert, en dat is volledig waarheidsgetrouw. Elke poging om er
iets ernstigs van te maken, iets dat buiten de krijtlijnen van het spel
valt, is bij voorbaat ten dode opgeschreven.
Rigoletto (let op de Belgische driekleur over zijn linkerschouder)
*
Sport
en kunst, acrobatiek en pathos. Koppelt men die dimensie dan terug naar
de recente prestatie van Michel in de Kamer (ik deel ik een zak geld
uit aan iedereen maar laat mij leven), dan opteer ik enerzijds voor
een nieuwe discipline in de Paralympics, namelijk hardlopen voor lammen
(ook wel genoemd: lopende zaken), of een van mijn lievelingsstukken uit
het operagenre: het moment waarop de gebochelde nar Rigoletto uit de
gelijknamige opera van Verdi om genade smeekt en uitroept Ah! voi tutti
a me contro venite! (iedereen is tegen mij!). De harde heldentenor
Bart De Wever haalde diezelfde aria boven, toen hij opeens bijzonder
emotioneel werd ( dat mijn integriteit door de modder wordt gesleurd, maakt me heel verdrietig), wat toch bewijst dat het pathos alle grenzen tussen partijen overstijgt.
Politieke
pathetiek dus. Het fenomeen van gespeelde gevoelens die echt worden
omdat de acteur er zo in opgaat, met alles er rond in zijn zog. Het
nuchtere feit dat de Belgische natie geboren werd uit een operavoorstelling op 25 augustus 1830, met de vreselijke draak van de in vergetelheid geraakte Daniel François Esprit Auber La Muette de Portici, blijft afstralen op het huidige gebeuren.
België zal daar nooit uit weg geraken, en al wie in de Belgische politiek speelt, flamingant of niet, wordt daarin meegezogen.
Geen echte ramp
*
One Flew Over the Cuckoos Nest (Milo Forman, 1975)
*
Een
bijzonderheid aan La Muette is dat de hoofdfiguur stom is en dus
gedurende de hele opera geen noot zingt. In plaats daarvan danst zij en
maakt ze veel gebaren met haar armen, een enorme vondst.
aralympics
dus, en dat geeft nog een andere dimensie aan het politieke theater
slash arena: het feit dat deze mensen ook ons mededogen verdienen. We
blijven machthebbers (of wat daarvoor doorgaat) zien als kwaadaardige
kwelgeesten, terwijl ze zelf gekweld worden door de obsessie om hun
beperking te overstijgen.
Politiek
talent bestaat gewoon niet, het is het pathos van de bultenaar. Ik ken
geen enkele politicus die zich normaal gedraagt: er kleeft altijd een
geur aan van hypertheatraliteit, overdrijving en zelfmedelijden.
De
kiezer is dan niet de knullige onderdaan die zijn stemplicht vervult
terwijl de partijen het toch met elkaar op een akkoordje gooien, maar de
verpleger die het spel meespeelt in de inrichting. Heel de santenkraam
van verkiezingen, coalitievormingen, plus de daarmee gepaard gaande
broeder- en zustermoorden, moties van vertrouwen, wantrouwen, verlangen,
afkeer, behoren tot een pathologisch universum dat uitsluitend via
grote meesterwerken kan geëvoceerd worden, zoals de
gekkenhuis-tragikomedie One Flew Over the Cuckoos Nest. Of in de
opera dus. Frescos van waanzin en ontspoorde egos.
En jawel, dat kost allemaal geld, veel geld, maar democratie mag iets kosten.
Demo
wat? Wel kijk, hier kom ik tot mijn oude stelling dat men beter
symbolische broedermoorden kan organiseren dan echte. Zoals kunstenaars,
zeker moderne, hun sadisme kunnen uitleven in onschuldige performances
en installaties, geldt ook voor de politicus dat zijn biotoop hem
toelaat moord en doodslag op een symbolische manier te beleven. Ontneem
die mensen hun speelkamer, en er ontstaan échte catastrofes.
(S)lopende
zaken, aflopende zaken, strompelende, vallende en knielende zaken,
voorlopige twaalfden: de val van de regering is dus helemaal geen echte
ramp, het is een kartonnen evenement ergens in een decor. Idem dito voor
de solos van alle De Roovers, Calvos, Michels, plus het koor
daarachter, beter bekend als de mainstream-media: een glansprestatie.
Stop
met moraliserende bespiegelingen over Oude Politieke Cultuur, bekijk
het als iets esthetisch, een spektakel in de ware zin van het woord. Met
een Koning als echte deus-ex-machina, want nu opeens beseffen we weer
dat hier ook nog een zwaar geval met een kartonnen kroontje rondloopt.
Al die heisa voor niks, de wereld draait toch verder maar België doet altijd nog een danspas extra
En
nu lees ik net dat het fameuze Marrakesh-pact in New-York is
goedgekeurd, met of zonder de Belgische stem, die doet er helemaal niet
toe. Al die heisa voor niks, de wereld draait toch verder maar België
doet altijd nog een danspas extra, een toegift, helemaal gratis, zoals
La Muette. Wie de Belgische politiek wil begrijpen, moet iets van opera
kennen of in een psychiatrische inrichting werkzaam zijn.
Wetstraat-watchers, een workshop wacht u.
Europa verliest met Robert Spaemann een groot eigenzinnig denker..
kwam vrijheid voort uit denken tegen de trend in
Hoe waren de reacties op je boek? Best fijn, antwoordde Martin Mosebach,
auteur van Die 21. Ins Land der koptischen Märtyrer. Nou, dan moet
je je afvragen wat je fout gedaan hebt. Die laatste reactie tekende de
vraagsteller ten voeten uit: voor de Duitse filosoof Robert Spaemann (1927-2018)
kwam vrijheid voort uit denken tegen de trend in. De emeritus
hoogleraar filosofie was niet beschroomd om door het leven te gaan als
conservatief en als filosoferende katholiek.
Fataal
Robert
Spaemann stamde uit een links-cultureel Berlijns milieu. Zijn vader,
Heinrich Spaemann, was kunsthistoricus en redacteur van het tijdschrift
Sozialistische Monatshefte, zijn moeder, Ruth Kraemer, danseres in de
traditie van de expressionistische dans van Mary Wigman. In 1930
bekeerde het ouderpaar zich tot het katholicisme.
Na
het vroegtijdige overlijden van zijn vrouw studeerde Heinrich theologie
en liet hij zich in 1942 tot katholiek priester wijden door bisschop Clemens August von Galen, de Leeuw van Münster zoals deze genoemd werd omwille van zijn verzet tegen het nationaalsocialistische regime.
*
Ook
de jonge Spaemann deelde niet het enthousiasme van veel van zijn
leeftijdsgenoten voor het nationaalsocialisme. Een Hitler-karikatuur had
hem in het voorlaatste oorlogsjaar fataal kunnen worden als de
weliswaar nationaalsocialistische schooldirecteur een onderzoek van de
Gestapo niet had tegengehouden.
Political Correctness
dat een democratische staat een rechtsgemeenschap is waarin niet alle mensen dezelfde waarden hoeven te delen.
Die
ervaring verklaart misschien mede de opvatting die hij zich na de
oorlog eigen maakte, namelijk dat een democratische staat een
rechtsgemeenschap is waarin niet alle mensen dezelfde waarden hoeven te
delen. Van de mensen mag en moet de Staat verlangen dat ze aan zijn
wetten gehoorzamen, maar niet dat ze zich bekennen tot unsere
Werteordnung. Als de Staat een waardengemeenschap was, zou het gevaar
van liberaal totalitarisme dreigen.
Vanuit
die gedachte leefde Spaemann ook verdraagzaamheid, in die zin dat hij
bij alle scherpe polemiek het gesprek met de andersdenkende niet uit de
weg ging. Political correctness was hem, de rebelse conservatief, dan
ook vreemd, of zoals hij het zelf uitdrukte: Dem vom Mainstream
Abweichenden wird nicht mit Argumenten erklärt, inwiefern er irrt,
sondern es wird ihm gesagt: Das hättest du nicht sagen dürfen.
(Degene
die afwijkt van de mainstream wordt niet met argumenten bijgebracht in
hoeverre hij zich vergist, maar er wordt hem gezegd: dat had je niet
mogen zeggen).
Onaangepast
Zijn liefde gold de Franse cultuur in de brede zin van het woord
Spaemann
promoveerde in 1952 aan de universiteit van Münster bij de bekende
filosoof Joachim Ritter (vader van de journalist Henning Ritter) met een
proefschrift over de Franse monarchist Louis de Bonald. Ook dat was
kenmerkend voor hem, dat internationaliteit niet per definitie gelijk
stond met opgaan in de wereld van het Engelstalige. Zijn liefde gold de
Franse cultuur in de brede zin van het woord, getuige zijn verdere
studies over de filosoof Jean-Jacques Rousseau en de theoloog François
Fénelon. Van 1962 tot 1992 doceerde Spaemann als professor in de
wijsbegeerte aan de universiteiten van Stuttgart, Heidelberg en München.
Daarnaast
publiceerde hij meer dan twintig boeken en mengde hij zich in het
maatschappelijke debat. Dat laatste deed hij het woord van de apostel
Paulus getrouw: Past u niet aan de wereld aan. Tot die onaangepastheid
behoorde zijn onwrikbaar geloof in God: ( .) da die Existenz Gottes
der ontologische Grund beider und in ihnen impliziert ist, beseitigt die
Leugnung Gottes die Grundlage aller Wahrheitsansprüche und aller
sittlicher Überzeugungen
(aangezien
het bestaan van God de ontologische grond van beide en in hen
geïmpliceerd is, vernietigt de loochening van God het fundament van alle
aanspraken op de waarheid en van alle morele overtuigingen).
De dood van God
de gedachte van Friedrich Nietzsche dat de dood van God ook de ondergang van het waarheidsbegrip inhoudt
*
Spaemann
herinnerde aan de gedachte van Friedrich Nietzsche (1844-1900() dat de
dood van God ook de ondergang van het waarheidsbegrip inhoudt, maar
draaide haar tegelijk in positieve zin om: Wenn und weil es Wahrheit
gibt, ist Gott (Als en omdat waarheid bestaat, is God).
Denken zonder waarheid (wat zou gebeuren door Gott weg[zu]nehmen) zou
leiden tot de Selbstabschaffung der Moderne (het zichzelf afschaffen
van de moderniteit). Zonder waarheid zou je alleen nog maar de
subjectieve perspectieven van de mensen overhouden, maar niet meer het
ware, want universele perspectief van God.
Die
opvatting over de waarheid bracht Spaemann tot het natuurrecht als
fundament van de ethiek. De volgende uitspraak van hem past in die lijn:
Der Relativismus, der heute die Voraussetzung des politisch Korrekten
ist, signalisiert den Verzicht auf Wahrheit. (Het relativisme dat vandaag de dag voorwaarde is voor het politiek correcte, signaleert het afzien van waarheid).
Dat de vorige paus, Benedictus XVI, in 2005 waarschuwde voor de
Dictatuur van het relativisme, ging terug op de invloed van Spaemann.
Ecologisch georiënteerd
In
het centrum van het denken van Spaemann stond, zoals Die Zeit schreef,
die Rettung des Lebendigen. Dat maakte hem in de Bondsrepubliek tot
een van de eerste ecologisch georiënteerde filosofen (Der Spiegel).
Hij verzette zich tegen de Verdinglichung van de mens het reduceren
van de persoon tot object ten gevolge van een ongebreideld geloof in
de maakbaarheid van de maatschappij en de technische vooruitgang.
De Groenen juichten echter te vroeg als ze daarom in hem een van de hunnen zagen
Concreet
hield dat zijn verzet in tegen dierenproeven, kernenergie,
stamcel-onderzoek en genetische manipulatie. De Groenen juichten echter
te vroeg als ze daarom in hem een van de hunnen zagen, want Spaemann
verwierp vanuit zijn verdediging van het leven als geschenk zowel
abortus als euthanasie (wanneer dit laatste geïnterpreteerd werd, niet
als hulp beim, maar als hulp zum Sterben). Volgens de linkse
socioloog Claus Leggewie verweet Spaemann de Groenen dat ze stonden voor
einen halben Lebensschutz (een halve bescherming van het leven). De
overtuiging van Spaemann dat bewaard moet worden wat het bewaren waard
is, bracht hem er ook toe in oktober 2017 samen met onder meer Roger
Scruton en Matthias Storme het initiatief te nemen tot de
Verklaring van Europa,
waarin
het respect voor de christelijke wortels van Europa wordt afgezet tegen
degenen die niet de gebreken herkennen van de post-nationale,
post-culturele wereld die ze najagen.
DE ODYSSEE NAAR EEN (NIET)ERKENNING ALS BEROEPSJOURNALIST
In
2018 waren er 2.326 beroepsjournalisten (volgens het rapport
Media-concentratie 2018). En na een jaar aanvragen, gehoord worden, in
beroep gaan en gehoord worden, ben ik er geen.
Ik verdien te weinig en Doorbraak bleek uiteindelijk een opinie-platform volgens de Erkenningscommissie. Of hoe klerken zonder creativiteit de zaak naar de verdoemenis helpen.
Vast in dienst
Beroepsjournalist
worden is makkelijk als je vast in dienst bent van een of andere grote
redactie. Je doet een aanvraag, toont je contract, vult de juiste
woorden in op de juiste formulieren en klaar is Kees.
*
Als
je een freelancer bent, dan wordt het een pak moeilijker. De
Erkenningscommissie eist niets minder dan inzage in je hele boekhouding.
Die pluizen ze uit op zoek naar één mogelijke publireportage of
commerciële activiteit die je zou gemaakt hebben om je karig loon aan te
vullen. Als ze die vinden, dan kan je naar je verkenning fluiten. Op
elke factuur moet staan dat het journalistiek werk betreft. De juiste
woorden tellen voor pennenlikkers, niet de realiteit.
Uit principe
Ik
diende uit principe een aanvraag in om erkend te worden als
beroepsjournalist. Ik werk al sinds 2010 voor Doorbraak. Sinds 2014 als
hoofdredacteur van
Dat
iseen voltijdse job, die ik nog nooit voltijds heb kunnen doen, wel
deeltijds en voor een beperkt loon. Doorbraak kan maar betalen wat het
heeft aan inkomsten. Ik ben al die tijd met volle overtuiging blijven
lesgeven in het secundair onderwijs.
Makkelijk
combineerbaar is dat nooit geweest. Na zes uur lesgeven, thuis aan de
slag gaan voor Doorbraak. Met volle goesting was dat niet altijd.
Bovendien was dat zonder de zekerheid dat er ooit loon naar werken zou
volgen. Idealisme heet dat.
We pionieren met Doorbraak.be in de nieuwe media in Vlaanderen omdat dat nodig is.
Onze exponentieel stijgende cijfers tonen ook dat er een behoefte, een
publiek voor is. Ik had gedacht daar in de beroepsgroep der journalisten
enige erkenning en respect voor te krijgen. Niet dus bij de
Erkenningscommissie.
Hoofdberoep
Mijn
argument om erkend te worden als beroepsjournalist is eenvoudig: ik
spendeer het meeste van mijn arbeidstijd aan Doorbraak en dus is
journalistiek mijn hoofdberoep.
De
Erkenningscommissie hanteert maar één criterium om te beslissen of
iemand beroepsjournalist is: het hoofdinkomen moet journalistiek zijn en
je mag geen commerciële nevenactiviteiten hebben die je
onafhankelijkheid in gevaar brengen. Copywriting is uit den boze!
Tijdsbesteding erkennen ze niet als criterium, want ik kan mijn tijdsbesteding niet bewijzen
Bij
mij is de rekening snel gemaakt: mijn hoofdinkomen is mijn halftijdse
onderwijsopdracht. Volgens mij geeft me dat de vrijheid om een
onafhankelijk journalist te zijn. Volgens de Erkenningscommissie is dat
een reden om aan mijn onafhankelijkheid te twijfelen én ervan uit te
gaan dat journalistiek niet mijn hoofdopdracht is. Tijdsbesteding
erkennen ze niet als criterium, want ik kan mijn tijdsbesteding niet
bewijzen.
Uiteindelijk
erkende de Beroepscommissie (maar dan zijn we al bijna tien maand, twee
beroepen en twee hoorzittingen verder) dat verloning niet het enige
criterium kan zijn. Maar die 5.000 euro die ik per jaar verdien, dat is
toch te weinig. (Wie ongerust is over mijn inkomen, het ligt in 2018,
een jaar waarin Ghelamco ons geen SLAPP bezorgde, gelukkig al hoger.)
Opinieplatform
Doorbraak is volgens de Beroepscommissie een opinieplatform en dus geen redactioneel product
Misschien
voelde de Beroepscommissie zich zelf niet helemaal comfortabel met die
weigering op basis van mijn inkomen. Ze kwam met een nieuw argument.
Doorbraak is volgens de Beroepscommissie een opinieplatform en dus
geen redactioneel product. Sterker nog, en ik citeer uit het verslag van
de Beroepscommissie: de feitelijke algemene (nieuws)berichtgeving en
de nieuwsgaring zijn zeer schaars. Nieuwsfeiten die worden aangehaald
strekken er quasi enkel toe de weergegeven analyses en opvattingen te
argumenteren. Lees: al besteed je daar het grootste deel van uw
werktijd aan, het is geen journalistiek.
Die
redenering is fundamenteel fout, een platform publiceert bijdragen
van medewerkers zonder tussenkomst van een redactie. Je sluit aan bij
het platform en publiceert waar je zin in hebt. Doorbraak is een
redactioneel geleide website, wij vragen auteurs om artikels te
schrijven, mee te werken aan artikelenreeksen en weigeren ook artikels.
Dat is makkelijk te weerleggen, maar er is geen beroepsmogelijkheid
meer, tenzij met een advocaat.
erkenningscommissie
ik ben niet alleen. Ik ben wel de enige die er openlijk over spreekt
Verschillende
volgers reageerden op mijn tweet over deze zaak. Ze oordeelden dat die
weigering politiek geïnspireerd is en tegen Doorbraak gericht is. Ik
vrees dat dat niet waar is. Het is nog véél erger dan
dat. Want ik ben niet alleen. Ik ben wel de enige die er openlijk over
spreekt. De meeste zwijgen naar buiten, misschien hebben ze daar goede
redenen voor en ik respecteer dat. Ik ben niet bang van (zelf)kritiek en
aan omerta doe ik niet mee.
De
Erkenningscommissie heeft bijvoorbeeld een groot probleem met
eindredactie. Wie in de aanvraag tot erkenning zet enkel
eindredactie te doen, een onmisbare schakel in goede journalistiek,
kan het vergeten. Volgens de Erkenningscommissie is eindredactie geen
journalistiek. Het gaat hier ook over eindredacteurs bij de grote
groepen, tot in de VRT toe.
Ook
andere journalisten die voor online media werken, hadden in het
verleden de grootste moeite om de commissie te overtuigen om erkend te
worden. Mits het voorleggen van hun volledige boekhouding kon het bij
hen wel. Wie dat wil weten in de journalistieke wereld, weet over wie
het gaat.
Echte
freelancers, dus geen schijnzelfstandigen met een vaste opdracht,
worden door de Erkenningscommissie behandeld als verdachten. Heb je als
freelancer een eigen website met plaatselijk nieuws? Dan moet je komen
bewijzen dat je daarvoor geen reclameboodschappen schrijft, kan je dat
niet, dan is het over en uit met je erkenning als beroepsjournalist.
Hetzelfde
geldt voor persfotografen. Sta je dag en nacht paraat om fotos te
maken van wat er ook gebeurt? Oh, u bent ook in dienst van een bedrijf
voor bedrijfsfotos, dan kan u geen erkenning krijgen. Maar bekende
tv-journalisten die aan politici goed betaalde mediatraining geven,
hebben nog nooit lastige vragen gekregen van de Erkenningscommissie.
Verraad van klerken
Het
is dus geen complot. Het is erger. Het is onkunde. Dit is wat er
gebeurt als je de erkenning overlaat aan klerken. Klerken die
overtuigd zijn dat ze belangrijk zijn en dat ze het hele systeem moeten
bewaken en bewaren.
Wat
ze doen is op de winkel passen. Hun eigen winkel. Ze zorgen dat alles
blijft zoals het altijd was, verstoken van het intellectuele inzicht dat
de wereld verandert. De commissie leeft in zwart-wit, in de tijd dat
redacteurs in vaste loondienst een artikel tikten voor krant of
tijdschrift. Met een sigaar in de mond, een glas whisky op tafel en een
knappe deerne op de schoot. Een tijd die nooit bestond.
En
o wee diegene die in hun winkel komt zeggen dat de wereld veranderd is.
Ze hebben niet de intellectuele reflex of capaciteit tot zelfreflectie.
Door krampachtig het oude systeem, los van de veranderende
werkelijkheid, in stand te houden, breken ze het af. Maar dat zien ze
niet in.
Is er dan geen steun van de Vlaamse Vereniging van Journalisten?
Neen. Je kan hun middelmatigheid aflezen aan de manier waarop ze zich
gedragen hebben tegenover hun eigen journaliste na de commotie in De
Journalist met Rik Torfs. Dapper zijn ze niet. Toen ik de zaak van
Doorbraak uiteen mocht zetten voor de commissie Media in het Vlaams
Parlement, kreeg ik een schouderklopje, een begripvolle blik en
medeleven. Daar moest ik het mee doen.
Ik
moet er eerlijkheidshalve ook aan toevoegen dat ik weiger lid te worden
van de VVJ zolang ik niet erkend ben als beroepsjournalist. En eens ik
lid ben zal ik kandidaat zijn op elk bestuursniveau in de VVJ én
kandidaat om lid te worden in de Erkenningscommissie.
Ik zeg het maar om misverstanden te vermijden. Een verwittigd lezer
Er bestaan inderdaad veel gelijkenissen met de jaren 30 van vorige eeuw. Denk daarbij aan de Conferentie van München (30/9/1938) Toen ging het om de Tsjecho-Slowakije, Sudeten Duitsers, om Heim ins Reich en om de Corridor naar Dantzig
Minder dan n jaar later viemen de Diotqe Socialisten van Nonkel Dolf het buurland Polen binnen
Allemaal afleidingen om de hoofdreden (Hoogmoed), namelijk wraakneming voor he vernederende Verdrag van Versailles uit 1919 waarmee WO I besloten werd.
*
Drie grote verschillen. Ten eerste de snelheid van de tegenwoordige communicatie via Tinternet. Ten tweede de intellectuele gedrevenheid van Trump en Poetin, de huidige twee bijzonderste machthebbers ter wereld. Ten derde,
last bit not least, de alerte oplettendheid van de man & vrouw in
de straat. Die nu al, lang voor het gevaar acuut wordt, in gans Europa
verandering willen
*
Het
is een verandering die de Gevestigde Waarde-bepalers (rreds in vrije
val, zonder dat te bneseffen) minachtend omschrijven als populisme en
Extreem Rechts EXTREEM omdat die maar àl te klaar zien.
Regeringen
komen en gaan. Vooral in Coburgia. Maar iedere stap in de goede
richting, hoe klein ook, die de volgende stap niet belet, is een goede
stap.
*
Enne,
wat met Zwitserland al die jaren goed geslaagd is, een eiland van
welstand en vrede in het hart van de Europese heksenketel, is
binnenkort, nà de VLExit, ook mogelijk voor de Republiek Vlaanderen, zijnde de Vrfije Herenigde Republiek der Lage Landen.
May God bless the Trump-America.
*
Analist London Global Policy Institute: 70% kans op oorlog tussen NAVO en Rusland
Waarom solliciteert het Westen zo openlijk naar deze toekomst? (Afbeelding: Getty Images (2)).
*
Dit
is een extreem gevaarlijke tijd, want er is vrijwel geen publieke
kritiek meer op beleid dat op een (kern)oorlog kan uitlopen.
De in New York levende Hongaarse researcher
George Szamuely,
werkzaam voor het London Global Policy Institute, waarschuwt dat er inmiddels 70% kans is op een oorlog tussen de NAVO en Rusland.
Hij
heeft geen goed woord over voor het Westen, dat volgens hem de feiten
verdraait en doelbewust uit lijkt op een militaire confrontatie over het
conflict in Oekraïne.
Waar
hij zich ook grote zorgen om maakt is dat er geen enkele publieke
kritiek (in de Westerse media) is op deze oorlogs-hitserij. Erger nog:
dat stemmen die deze nieuwe oorlog niet willen en weer in gesprek willen
gaan met Moskou als Russische pionnen of agenten van het Kremlin
worden weggezet. Dit is een extreem gevaarlijk moment in de tijd.
Sinds
2014 woedt er een proxy oorlog in Oekraïne, waar de NAVO achter het
regime van Poroshenko staat, en het Kremlin de Russische sprekende
dissidenten en separatisten in het Oosten steunt. Ook in het conflict om
de Straat van Kerch staat de NAVO achter Oekraïne.
Zodra NAVO soldaten Russische soldaten doodschieten of vice versa, dan
ontstaat er een schietoorlog. Wie er ook als eerste begint, de andere
kant zal zich gedwongen zien te reageren, en dan heb je een oorlog
tussen Rusland en de NAVO of een NAVO lidstaat.
*
In
Oekraïne zijn vooral Amerikaanse en Britse special forces actief, dus
die lijken het eerst betrokken te raken bij hete vijandelijkheden met
de Russen.
Oekraïne provoceert Rusland, niet andersom
Szamuely
zegt dat in het hele conflict om de Straat van Kerch en de Krim de
Russen het gelijk aan hun kant hebben, en niet het Westen. Zo hebben
Moskou en Kiev jaren geleden afgesproken dat Oekraïense schepen vrij van
de Straat van Kerch gebruik mogen maken, mits ze een Russische loods
gebruiken. Onlangs stuurde Oekraïne echter een paar kleine marineschepen
door de Straat zonder gebruik te willen maken van zon loods. Omdat het
om Russische territoriale wateren gaat, was het niet meer dan logisch
dat die ingrepen.
En
die reactie was beslist niet buitenproportioneel, betoogt de analist.
Waren het de Amerikanen, dan hadden ze die (Oekraïense) schepen meteen
vernietigd. Wat Oekraïne deed was dan ook een bewuste provocatie,
waarmee Poroshenko vermoedelijk opnieuw probeerde om de VS en de NAVO
uit te lokken in te grijpen en zo vrijwel zeker een oorlog te beginnen
tegen Rusland.
De Krim hoorde altijd al bij Rusland
Ook
wat de Krim betreft wordt er in het Westen misleidende propaganda
verspreid. Het schiereiland hoorde meer dan 200 jaar bij Rusland en
heeft altijd al een autonome status gehad. In de jaren 50 werd de Krim
puur om administratieve redenen bij Oekraïne, toen nog vallend onder de
Sovjet Unie, gevoegd. Na de val van het IJzeren Gordijn vergat
president Boris Yeltsin mogelijk omdat hij vrijwel continu een slokje
teveel op had - deze onnatuurlijke situatie te herstellen, waardoor
uiteindelijk de huidige crisis is ontstaan.
Van
annexatie van de Krim door Rusland, zoals de Westerse media en
politici steevast beweren, is dan ook geen enkele sprake. Net zo min van
een Russische bezetting of invasie, want Russische troepen bevonden
zich in het kader van een verdrag met Oekraïne al tientallen jaren op
de Krim. Bovendien sprak de bevolking van de Krim zich in een
democratisch referendum bijna unaniem uit voor vrijwillige aansluiting
bij Rusland.
Westen erkent alleen regimes die het zelf aan de macht helpt
Als
het Westen betrokken is bij een opstand, zoals in Oekraïne, erkent
het de onafhankelijkheid van de regering die het zelf aan de macht
helpt. Maar het erkent niet de constitutionele autonomie van de Krim,
die er eerder was dan de Oekraïense revolutie of illegale coup, hoe je
die ook noemt, omdat dit niet in hun plannen past.
Geen Russische, maar Amerikaanse/NAVO agressie
De
VS en Rusland hebben altijd om plausibele redenen afspraken gemaakt om
te voorkomen dat ze in conflicthaarden in het buitenland op elkaar
zouden gaan schieten. Toen President Trump in april 2017 de Russen van
tevoren waarschuwde dat hij een basis in Syrië met kruisraketten zou
gaan bestoken, was dat dan ook niet meer dan logisch, zo stelt Szamuely.
Maar Hillary Clintonen de media
begroetten het als bewijs dat de hele operatie door Trump en Putin was
bekokstoofd om de aandacht van Russiagate af te leiden. Wat een onzin.
Daarbij
komen de elkaar voortdurend opvolgende massale NAVO oefeningen zoals
onlangs in Scandinavië, waar ook het voorheen neutrale Finland en Zweden
aan meededen. Dat zou allemaal bedoeld zijn om de Russische agressie
af te schrikken. Echt belachelijk, vervolgt de analist. Het zijn
juist de Amerikanen die hun troepen en bases over de hele wereld en
langs de Russische grenzen hebben. Rusland heeft geen (permanente)
militaire bases buiten zijn grenzen, die
nu min of meer net zo omsingeld zijn als in 1939, toen de USSR was
omgeven door landen die zich maar al te graag bij Hitler aansloten.
Washington
noemt Rusland een existentiële vijand... en de NAVO partners staan zij
aan zij tegen Russische agressie, wat in realiteit Russische
verdediging is. Nu hebben we dus een explosieve situatie die zomaar op
een oorlog kan uitlopen.
Verbijsterend dat er geen publieke kritiek meer is op dit beleid
Ik
vind het verbijsterend dat we zoveel jaren na de Koude Oorlog op het
punt zijn gekomen dat er bijna geen publieke kritiek is op beleid dat
ertoe heeft geleid dat de VS een belangrijk wapenverdrag gaat opzeggen
(het INF verdrag uit 1987). Er is vrijwel geen publieke kritiek dat de
VS op de drempel van Rusland bij een gewapend conflict betrokken raakt,
in Oekraïne, Syrië, Iran, of mogelijk zelfs Scandinavië.
Buitengewoon gevaarlijke tijd die op kernoorlog kan uitlopen
Aangezien het in 2011 gesloten New Strategic Arms Reduction Treaty
in 2021 verloopt en er niets op wijst dat er iets voor in de plaats
komt, is dit een buitengewoon gevaarlijk moment in de tijd.
Veel
hiervan hebben we te danken aan de liberalen* (*in de VS de term die
doorgaans enkel voor linksen en links-liberalen / de Democraten) wordt
gebruikt, en inmiddels ook van toepassing is op veel Europese partijen
zoals de VVD), besluit de analist. Zij hebben de anti-Russische agenda
omarmd. Tijdens de Koude Oorlog hadden ze nog het standpunt dat we op
zijn minst wapenreductie verdragen moesten nastreven. We hadden dan wel
niets met de communisten, maar we hadden wel verdragen nodig om een
kernoorlog te voorkomen.
Die
voorzichtigheid hebben ze niet meer. Iedere vijandigheid tegen Rusland
is nu goed en gerechtvaardigd. Er is vrijwel geen weerstand meer tegen
het pad naar een oorlog met Rusland, zelfs niet als dit een kernoorlog
kan worden.
*
En
dat de 70% (!!) kans op die oorlog beslist niet overdreven is blijkt
wel uit de recente oproep van de Atlantische Raad, de meest invloedrijke
denktank van het Westen, aan Oekraïne om een terreur- en/of oorlogsdaad
tegen Rusland te begaan, en dan de NAVO uit de nodigen om in te grijpen
(zie link 2 december onderaan).
Als
je dan zó openlijk solliciteert naar een oorlog moeten we straks niet
vreemd opkijken als er inderdaad plotseling een overweldigende zwerm
raketten uit het oosten op ons wordt afgeschoten. De totale
verwoestingen die dan volgen zullen we dan geheel en enkel aan onszelf
en aan ons blinde vertrouwen in de media en politiek - hebben te
danken. Alleen zal er dan waarschijnlijk vrijwel niemand meer in leven
zijn om de verantwoordelijken daarop aan te spreken.
En
dan zijn daar de alternatieve media, waar er geen Groot Kapitaal
achter steekt, zoals bij de zelfverklaarde kwaliteitsmedia met alsmaar
tanende oplage-cijfers voor hun duur betaald gazetten-plp.. De lullen
mar onder elkaar uit hun nek en verspreiden hun eigen (verkochte) mening
als de enige juiste voor alles wat leeft.. Journalistiek, een beroep
met een missie, is verworden tot ordianar kopieerwerk door dik betaalde
klerken van laag alloi.
*
Van
familie, vrienden en kennissen verneem ik dat haast niemand ze nog in
huis haalt. Uitzondering gemaakt voor t Pallieterke, dat al 60-70 jaar
vecht tegen de overmacht.
Dat
(vechten tegen de overmacht) doe ik nu al sedert jaren, sè. En dat komt
vooral niet dor mijn slechtziendheid, maar door mijn betere smaak.
Zelfs De Krantenkoppen op Tinternet hebben afgedaan. Omdat ik voordien al weet wat er niet zal te lezen staan.
*
Ook
al omdat de zeldzaam schijnbar actuele artikels alleen tegen betaling
leesbaar zijn. Daar waar we nog geld zouden moeten toe krijgen om ze te
wlllen lezen!
Eerst betalen, tenzij ze gaan over negatieve berichtgeving in verband met andersdenkenden.
*
Maar zo lang er vrije menngs-garing bestaat, zijn daar gelukkig de idealisten van Het Goede Woord.
Vandaar
dat de lezer hier regelmatig op deze blog sedert enkele dagen DOOBRAAK
vindt, een platvorm dat inderdaad aan de Goede Kant van de
Geschiedenis staat. Het helpen verspreiden is mijn manier om hen te
steunen, door hun bestaan zoveel mogelijk uit te dragen.
Ook
de voorbije week werden veel vragen gesteld en waren er ook vragen
die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de
nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen meer opgeworpen
worden. Zoals:
Heeft een failliet bedrijf een afgeslankte kas?
(Aan
de VRT, waar ze het operette-kabinet Michel II maar blijven omschrijven
als een afgeslankte of vervelde versie van Michel I.
De rode loper, altijd n perpetuum mobile..
*
Mensenlief, de federale regering is gevallen. Tel de resterende Kamerzetels en trek uw conclusies.)
Wat is er misgelopen in jullie jeugd?
(Aan alle landgenoten die in Marrakesh én in Katowice zo wanhopig graag bij de besten van het internationale klasje willen horen.
*
Zij
zouden tekenen voor de meest onhaalbare ambities, ongeacht de gevolgen,
om toch maar op een goed blaadje te staan bij de wereldgemeenschap.
Enkele toppolitici klauwen natuurlijk naar een uitbol-baantje bij een
supranationale instelling, maar wat bezielt al die andere mensen om
blind te hengelen naar de goedkeuring van globalisten?)
Sinds wanneer is de zaligverklaring van een Vlaming geen nieuws meer?
(Aan
de Vlaamse kwaliteitskranten, die de voorbije twee weken geen letter
hebben gewijd aan de zaligverklaring op 8 december van Charles Deckers.Deze Witte Pater uit Antwerpen
stierf in 1994 de christelijke martelaarsdood in handen van de
Algerijnse Groupe Islamique Armé (GIA). De Standaard, De Morgen en De
Tijd raken nooit uitgeschreven over Pater Damiaan, maar misschien ligt
lepra politiek niet zo gevoelig.)
Hoe loyaal hebben jullie samengewerkt met Theo Francken?
(Aan de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ), die luttele uren na het ontslag van Francken op eigen houtje
besloot om een ontradings+campagne offline te halen. DVZ deed dat
zonder overleg met de nieuwe voogdijminister Maggie De Block. Wat zegt
deze gretigheid over DVZ? Hoe lang borrelt bij de dienst al onvrede over
de migratie-kritische koers van Francken? En welke impact heeft dat
gehad op de samenwerking?)
Wat vinden jullie nu eigenlijk zo verkeerd aan de term Marrakesh coalitie?
*
(Aan
de media die nu al vier jaar schrijven over de kamikaze coalitie en
het kibbelkabinet, maar Marrakesh coalitie plots te gekleurd vinden.
Welke kwalijke connotatie kleeft er misschien aan Marrakesh? Of Marokko?)
Hoe ver bent u buiten uw bevoegdheden gegaan om Alibaba naar Luik te halen?
(Aan Charles Michel, nu De Tijd schrijft dat het kabinet van de premier zware politieke druk heeft uitgeoefend om een verdeelcentrum van de Chinese internetreus Alibaba naar Luik te halen. Twee conclusies uit dat artikel:
1) Dit hele zaakje stinkt uren in de wind.
2)
De sluwe Chinezen hebben Charles Michel zo goed als zeker gerold, want
opeens zijn de plannen van Alibaba veel kleinschaliger en is alleen een
beperkte investering van 75 miljoen euro echt concreet vastgelegd. De
beste gronden aan de luchthaven van Luik zijn nu wel verpatst.)
*
Wat zegt dat over dit land?
(Aan Mark Eyskens,
die in Dag Allemaal het falen van Charles Michel en ook zijn eigen
falen als premier in 1981 probeert te relativeren met de opmerking:
Ach, in België mislukken ten slotte álle eerste ministers.)
Hoezo, niemand wil open grenzen?
(Aan iedereen die volhoudt er is niemand die pleit voor open grenzen, nu 2/3de van het Europees Parlement pleit voor een humanitair visum
dat verkrijgbaar moet zijn in elke Europese ambassade. Met zon systeem
kunnen massas mensen zeer makkelijk naar Europa komen en worden de
grenzen nog meer opengezet. Groen, SP.a en Open VLD steunen dit systeem
en ook CD&V had niet de ruggengraat om tegen te stemmen. Om te
onthouden.)
Viel de aanslag in Straatsburg al onder de nieuwe media-richtlijnen uit het Migratiepact van Marrakesh?
(Aan
de auteurs van berichten over de schietpartij (=aanslag) in
Straatsburg, waar een schutter (=terrorist) toesloeg. Zijn
jihadistisch motief werd zoveel mogelijk in de marge gehouden, terwijl
het de essentie is. Je vraagt je af waarom de opstellers van het
Migratiepact de moeite hebben gedaan om de media een migratievriendelijk
discours voor te schrijven. De meeste media censureren zichzelf al heel
lang.)
Hoe zou deze klantvriendelijkheid nu misplaatst zijn?
(Aan Nathalie Debast van de
vzw Mycadis,
die
met de volle steun van N-VA-minister Philippe Muyters
praktijk-testen uitvoert bij dienstenchequebedrijven. Na 1.350 mystery
calls is de steen des aanstoots gevonden: klanten die vragen of er een
vrouw kan komen poetsen en dus géén man. Vaak gaat het bedrijf in op
zon vraag uit misplaatste klantvriendelijkheid, maar het blijft
discriminatie. En wat dan met de bejaarde weduwe, die zich niet veilig
voelt met een vreemde man in huis? Als gehoor geven aan haar vraag
misplaatst is, dan wil ik niet goedgeplaatst zijn.)
Knack zet op die website
Alles over vzw Mycadis
Vlaamse dienstenchequesector gaat mystery calls invoeren tegen discriminatie.
In
de loop van volgend jaar komen er zogenaamde 'mystery calls' bij
Vlaamse dienstenchequebedrijven. De bedoeling is om na te gaan hoe zo'n
bedrijf reageert op een discriminerende vraag van een klant en hen
hiertegen te wapenen. Het initiatief voor de mystery calls gaat uit van
de werkgevers, ter uitvoering van het actieplan van minister van Werk
Philippe Muyters (N-VA) tegen discriminatie in de dienstenchequesector.
*
Wat was de échte reden voor uw vertrek uit New York City?
(Aan choreograaf Andros Zins-Browne,
die tien jaar geleden naar België kwam om, volgens De Morgen, het
erbarmelijke cultureel-economische beleid in New York te ontvluchten.
Wij dachten dat New York een van de culturele en economische hoofdsteden
van de wereld was? Maar nu blijkt dat het culturele en economische
klimaat veel beter is in het kunstencentrum Netwerk van de Oost-Vlaamse provinciestad Aalst, waar
(Aan de Universiteit van Ghana, waar een standbeeld van Mahatma Gandhi verwijderd werd na een racisme-rel. Gandhi heeft de Afrikanen namelijk weleens kaffers
genoemd, toen hij nog een jonge Indiase advocaat in Zuid-Afrika was. Op
een dag zal nog eens blijken dat iedereen die geboren werd voor het
jaar 2000 een vieze vuile racist was.)
*
Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.
Blair accuses Nigel Farage of 'stigmatising' foreigners to win over angry white working class voters
*
In
een interview verklaarde de oud-premier van het Verenigd Koninkrijk dat
een tweede Brexit-referendum almaar waarschijnlijker wordt. Nigel Farage, sinds kort partijloos, herhaalde dat gevoel op een bijeenkomst van Leave means Leave.
Dat is een platform voor eurosceptici van allerlei pluimage. Zowel
parlementairen van Labour, de Conservatives als de DUP maken er deel van
uit. En Farage.
*
Flauw afkooksel van Thatcher
*
achtte
men de optie van een tweede referendum over het Britse Lidmaatschap van
de Europese Unie als iets onrealistisch. Alleen verbolgen Remainers
geloofden daarin. Echter, de voorbije tumultueuze weken waarin premier
Theresa May haar Brexit Plan probeert te verkopen aan het parlement én
de natie, hebben dit (de remaining) veranderd.
*
De
Premier redde dan wel haar politieke nekvel in de eigen partij, ze
staat nog steeds voor de onmogelijke opdracht om haar gecontesteerde
akkoord door het Lagerhuis te krijgen. Ondanks haar Thatcheriaanse
handtassen-gezwaai in Brussel, waarbij ze zelfs Jean Claude Juncker boos
aanpakte voor zijn denigrerende houding, willen de leiders van de EU
van geen wijken weten.
*
Juncker noemde May nebulous of onduidelijk. Zij sprak hem boos aan. En dit maken de Britten ervan. TheresaMay nebulous = Britsehumor
Welke
opties liggen er nog op de politieke tafel? Theresa May dreigde er
tijdens haar zogezegde Thatcher moment in Brussel mee haar plan toch
nog voor Kerstmis aan het afkerige Lagerhuis voor te leggen.
*
Dat
dreigement waarmee het hele akkoord in duigen ligt, maakte blijkbaar
weinig indruk. Dus zal ze ongetwijfeld nog terugkeren naar de EU-tafel
in de hoop iets van toegevingen al waren het maar wat holle woorden op
papier los te weken om de twijfelende tegenstanders in Londen aan
haar kant te krijgen.
Een softe brexit?
*
Dit bezorgt haar de vrijheid om een softere Brexit-deal uit te werken dan diegene die ze nu in handen heeft.
Doordat
ze de vertrouwensstemming in de eigen partij won, behoeden de
partijregels haar een jaar tegen een nieuwe motie van wantrouwen. Dit
bezorgt haar de vrijheid om een softere brexitdeal uit te werken dan
diegene die ze nu in handen heeft. Door het VK bijvoorbeeld toch binnen de Europese Markt te houden.
Zo kan ze een deel van de Labourfractie verleiden haar toch te steunen.
May riskeert daarbij wel dat ze nog verder vervreemdt van een
belangrijk aandeel van de eigen partij. Die boze parlementairen kunnen
dan de hele werking van de regering beginnen boycotten.
Nieuwe verkiezingen?
Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis.
En dan is er nog de zogezegde nucleaire optie
van Labour. Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij
een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis. Als de 117 boze Tory
parlementairen zich daarbij aansluiten, is het sowieso over and out voor
May. Er volgen dan parlementsverkiezingen. Maar de DUP is als de dood
voor prime minister Jeremy Corbyn, net als die 117
conservatieve opstandelingen. Is de Brexit hen dat waard? Bovendien zit
indien Labour die verkiezingen wint Corbyn plots met de hete
brexit-aardappel. Wil hij zich daaraan wel verbranden? Zowel voor de DUP
en de conservatieve factie als voor Labour is dit pad bewandelen
uitermate riskant.
Jeremy Corbyn (°194) , Leider Labour Party
*
Een tweede referendum?
De premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt een volksraadpleging.
Zo
komen we bij dixit Theresa May de absoluut uitgesloten optie: een
nieuw brexitreferendum. De premier verklaarde ooit met even veel
zekerheid dat ze nooit verkiezingen zou uitschrijven. Tot ze die
uitschreef en daarmee zelfs Buckingham Palace verraste. Naast de Queen,
was ook de modale Brit not amused door die zet van de Premier. Ze
hield er een minderheidskabinet aan over dat nu overleeft dankzij de
steun van de DUP. Meer dan een jaar lang speechte de Maybot zoals ze
spottend wordt genoemd dat no deal beter was dan een bad deal.
Tot ze een akkoord aan de natie presenteerde dat door iedereen een bad
deal wordt genoemd. En nu zweert ze bij hoog en bij laag dat no deal
geen optie is in het belang van de natie. Dus, moet men haar dan nog
geloven als ze even resoluut een tweede referendum blijft afwijzen?
De
Premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt
een volksraadpleging. Maar hoe verloopt dat pad precies?
Praktisch verloop
*
Officieel verlaat het VK de EU op 29 maart 2019.
Een nieuw referendum kan enkel plaatsvinden wanneer het parlement
daarvoor de juiste wetgeving voorziet. Volgens The Guardian moet je voor
dat hele proces minstens 22 weken rekenen. Dat betekent dat een nieuw referendum ten vroegste einde mei kan plaatsvinden. Het VK stelt de brexit dan uit. Het Europese Hof verklaarde vorige week nog dat het land dat kan.
Deze timing bezorgt nog een bijkomende kopzorg. Er vinden immers in die periode ook Europese verkiezingen plaats.
Wat doet het VK in dit geval? Die verkiezingen toch laten plaatsvinden
om de verkozen parlementairen bij een nieuwe brexitstem kort te
laten zetelen in het Europees Parlement? Of de verkiezingen niet
organiseren en riskeren dat het VK bij een niet-brexitstem er geen
vertegenwoordigers heeft?
De vraag van 17,4 miljoen kiezeers
Want, welke opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU blijven?
Maar
welke vraag zou er op het stemformulier staan? Niet zo eenvoudig, zo
blijkt. De premier kan proberen de bevolking te laten kiezen tussen haar
deal en geen deal. Maar je kan er donder op zeggen dat het parlement
zon voorstel amendeert. En dan wordt het ingewikkelder. Want, welke
opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU
blijven?
Het
staat vast dat op deze manier geen enkele optie 50% van de stemmen
haalt. Dat zorgt ervoor dat het resultaat gecontesteerd blijft.
Men kan ook werken met een tweede keuze-optie. In de zin van als uw keuze het niet haalt, waar kiest u dan wel voor?.
Het
hoeft niet te verwonderen dat zelfs eurofiele parlementairen zeggen dat
een tweede referendum toxic is voor de stemming in het VK. De
overtuigde brexiteers zien er een typische EU-truuk in: laat de
bevolking stemmen tot ze juist stemt. Tot ze stemt zoals de EU dat
wil. De meest overtuigde Remainers vinden dat er maar twee keuzes moeten
zijn op het stemformulier: de deal van de premier of in de EU blijven.
*
(*) 17,4 miljoen kiezers stemden op 23 juni 2016 voor een brexit.
Blair accuses Nigel Farage of 'stigmatising' foreigners to win over angry white working class voters
*
In
een interview verklaarde de oud-premier van het Verenigd Koninkrijk dat
een tweede Brexit-referendum almaar waarschijnlijker wordt. Nigel Farage, sinds kort partijloos, herhaalde dat gevoel op een bijeenkomst van Leave means Leave.
Dat is een platform voor eurosceptici van allerlei pluimage. Zowel
parlementairen van Labour, de Conservatives als de DUP maken er deel van
uit. En Farage.
*
Flauw afkooksel van Thatcher
*
achtte
men de optie van een tweede referendum over het Britse Lidmaatschap van
de Europese Unie als iets onrealistisch. Alleen verbolgen Remainers
geloofden daarin. Echter, de voorbije tumultueuze weken waarin premier
Theresa May haar Brexit Plan probeert te verkopen aan het parlement én
de natie, hebben dit (de remaining) veranderd.
*
De
Premier redde dan wel haar politieke nekvel in de eigen partij, ze
staat nog steeds voor de onmogelijke opdracht om haar gecontesteerde
akkoord door het Lagerhuis te krijgen. Ondanks haar Thatcheriaanse
handtassen-gezwaai in Brussel, waarbij ze zelfs Jean Claude Juncker boos
aanpakte voor zijn denigrerende houding, willen de leiders van de EU
van geen wijken weten.
*
Juncker noemde May nebulous of onduidelijk. Zij sprak hem boos aan. En dit maken de Britten ervan. TheresaMay nebulous = Britsehumor
Welke
opties liggen er nog op de politieke tafel? Theresa May dreigde er
tijdens haar zogezegde Thatcher moment in Brussel mee haar plan toch
nog voor Kerstmis aan het afkerige Lagerhuis voor te leggen.
*
Dat
dreigement waarmee het hele akkoord in duigen ligt, maakte blijkbaar
weinig indruk. Dus zal ze ongetwijfeld nog terugkeren naar de EU-tafel
in de hoop iets van toegevingen al waren het maar wat holle woorden op
papier los te weken om de twijfelende tegenstanders in Londen aan
haar kant te krijgen.
Een softe brexit?
*
Dit bezorgt haar de vrijheid om een softere Brexit-deal uit te werken dan diegene die ze nu in handen heeft.
Doordat
ze de vertrouwensstemming in de eigen partij won, behoeden de
partijregels haar een jaar tegen een nieuwe motie van wantrouwen. Dit
bezorgt haar de vrijheid om een softere brexitdeal uit te werken dan
diegene die ze nu in handen heeft. Door het VK bijvoorbeeld toch binnen de Europese Markt te houden.
Zo kan ze een deel van de Labourfractie verleiden haar toch te steunen.
May riskeert daarbij wel dat ze nog verder vervreemdt van een
belangrijk aandeel van de eigen partij. Die boze parlementairen kunnen
dan de hele werking van de regering beginnen boycotten.
Nieuwe verkiezingen?
Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis.
En dan is er nog de zogezegde nucleaire optie
van Labour. Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij
een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis. Als de 117 boze Tory
parlementairen zich daarbij aansluiten, is het sowieso over and out voor
May. Er volgen dan parlementsverkiezingen. Maar de DUP is als de dood
voor prime minister Jeremy Corbyn, net als die 117
conservatieve opstandelingen. Is de Brexit hen dat waard? Bovendien zit
indien Labour die verkiezingen wint Corbyn plots met de hete
brexit-aardappel. Wil hij zich daaraan wel verbranden? Zowel voor de DUP
en de conservatieve factie als voor Labour is dit pad bewandelen
uitermate riskant.
Jeremy Corbyn (°194) , Leider Labour Party
*
Een tweede referendum?
De premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt een volksraadpleging.
Zo
komen we bij dixit Theresa May de absoluut uitgesloten optie: een
nieuw brexitreferendum. De premier verklaarde ooit met even veel
zekerheid dat ze nooit verkiezingen zou uitschrijven. Tot ze die
uitschreef en daarmee zelfs Buckingham Palace verraste. Naast de Queen,
was ook de modale Brit not amused door die zet van de Premier. Ze
hield er een minderheidskabinet aan over dat nu overleeft dankzij de
steun van de DUP. Meer dan een jaar lang speechte de Maybot zoals ze
spottend wordt genoemd dat no deal beter was dan een bad deal.
Tot ze een akkoord aan de natie presenteerde dat door iedereen een bad
deal wordt genoemd. En nu zweert ze bij hoog en bij laag dat no deal
geen optie is in het belang van de natie. Dus, moet men haar dan nog
geloven als ze even resoluut een tweede referendum blijft afwijzen?
De
Premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt
een volksraadpleging. Maar hoe verloopt dat pad precies?
Praktisch verloop
*
Officieel verlaat het VK de EU op 29 maart 2019.
Een nieuw referendum kan enkel plaatsvinden wanneer het parlement
daarvoor de juiste wetgeving voorziet. Volgens The Guardian moet je voor
dat hele proces minstens 22 weken rekenen. Dat betekent dat een nieuw referendum ten vroegste einde mei kan plaatsvinden. Het VK stelt de brexit dan uit. Het Europese Hof verklaarde vorige week nog dat het land dat kan.
Deze timing bezorgt nog een bijkomende kopzorg. Er vinden immers in die periode ook Europese verkiezingen plaats.
Wat doet het VK in dit geval? Die verkiezingen toch laten plaatsvinden
om de verkozen parlementairen bij een nieuwe brexitstem kort te
laten zetelen in het Europees Parlement? Of de verkiezingen niet
organiseren en riskeren dat het VK bij een niet-brexitstem er geen
vertegenwoordigers heeft?
De vraag van 17,4 miljoen kiezeers
Want, welke opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU blijven?
Maar
welke vraag zou er op het stemformulier staan? Niet zo eenvoudig, zo
blijkt. De premier kan proberen de bevolking te laten kiezen tussen haar
deal en geen deal. Maar je kan er donder op zeggen dat het parlement
zon voorstel amendeert. En dan wordt het ingewikkelder. Want, welke
opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU
blijven?
Het
staat vast dat op deze manier geen enkele optie 50% van de stemmen
haalt. Dat zorgt ervoor dat het resultaat gecontesteerd blijft.
Men kan ook werken met een tweede keuze-optie. In de zin van als uw keuze het niet haalt, waar kiest u dan wel voor?.
Het
hoeft niet te verwonderen dat zelfs eurofiele parlementairen zeggen dat
een tweede referendum toxic is voor de stemming in het VK. De
overtuigde brexiteers zien er een typische EU-truuk in: laat de
bevolking stemmen tot ze juist stemt. Tot ze stemt zoals de EU dat
wil. De meest overtuigde Remainers vinden dat er maar twee keuzes moeten
zijn op het stemformulier: de deal van de premier of in de EU blijven.
*
(*) 17,4 miljoen kiezers stemden op 23 juni 2016 voor een brexit.
oorbraak.be.
