|
1027 - DE BELANGRIJKSTE EN MEEST BEPALENDE BOEKEN
*
Boeken
*
De Nottebohmzaal van de Erfgoed-bibliotheek Conscience in Antwerpen.
*
https://doorbraak.be/39779-2/
Op
de vooravond van de Boekenbeurs doken enkele Doorbraak-medewerkers in
hun bibliotheek om de beste boeken van 2018 te selecteren. Diezelfde
redacteurs kregen ook de vraag voorgeschoteld wat voor hen het beste,
belangrijkste of meest bepalende boek is geweest dat ze ooit hebben
gelezen.
Het
zorgde voor een bijzondere variatie, een bibliotheek op zich. Laat het
haardvuur knetteren en laat in u inspireren door dit alternatieve
boekenlijstje.
Van Koran tot Kant
Een monnik uit de 5de eeuw slaagde erin mij tot andere inzichten te brengen en gewoonten en gedachten te doorbreken.
De
hoofdredacteur gaat op zondag ter kerke, zoals hij zelf pleegt te
zeggen. Het is dan ook geen verrassing dat hij a priori voor het Nieuwe
Testament kiest. Wat doorvragen brengt hem bij een boek van Wil Derkse: Een levensregel voor beginners,
Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijkse leven. Het gaat over
de regel van Benedictus. Die schreef na veel vallen en opstaan in de 5de eeuw
zijn kloosterregel, een regel voor beginners; iedereen blijft zijn
leven lang een beginner. Die regel noemt Bauwens meer een wegwijzer dan
een wet, en is na de Bijbel het meest verspreidde christelijke boek.
Het is na 15 eeuwen nog altijd actueel en kan ook vandaag een leidraad
bieden in het leven. Bij mij deed het dat ook. Een monnik uit de 5de
eeuw slaagde erin mij tot andere inzichten te brengen en gewoonten en
gedachten te doorbreken. Pieter zou het zichzelf moeten verplichten het
boek elk jaar eens te lezen. De eerste nieuwjaarsbelofte is daarmee
gemaakt.
*
In
dezelfde sfeer antwoordt Othman El Hammouchi. Hij kiest evident
niet voor het Nieuwe Testament maar al even evident voor de Koran.
Maar na wenkbrauwen-gefrons verkiest hij dan toch Kritik der Reinen Vernunftvan Kant.
Het heeft mijn metafysische en epistemologische mening vormgegeven,
die voor mij zeer belangrijke zijn. Maar het heeft me ook in
fundamentele zin leren denken en redeneren, en eigenlijk ook schrijven.
Sam Van Rooy blijft bij de islamkritiek waarover hij publiceert. Hij twijfelt voor het beste boek tussen Soumission van Michel Houellebecq en Waarover men niet spreekt, het opus magnum van zijn vader Wim.
Ludo Abicht
zoekt het dan weer in de Joods-christelijke mystiek. Hij noemt het boek
Das Prinzip Hoffnung van Ernst Bloch een synthese van
joods-christelijke mystiek, verlichtingsdenken en dialectisch
materialisme. Een mooiere en vooral authentiekere synthese kan ik mij
niet indenken. Vandaag en morgen méér dan noodzakelijk, al zie ik ook
niet hoe dit de volgende decennia politiek vertaald kan worden.
Cultuur, taal en religie worden de determinerende factoren van de internationale politiek
Julien Borremans
vindt het een moeilijke keuze. Maar alvast één boek heeft een diepe
indruk op hem gemaakt: The Clash of Civilizations and the Remaking of
World Order van Samuel Huntington. Het is willens nillens een antwoord
op het voluntaristische The End of History and the Last Man van
Francis Fukuyama, die na de val van de Muur de triomf van de liberale
democratie blies. Borremans: We zijn ons nu wel bewust dat dit idee
niet meer was dan een ijle illusie. De mondiale ordening verloopt
allerminst zoals Fukuyama en vele anderen zich hadden voorgesteld.
Huntington doorprikte Fukuyamas ballonnetje. Borremans stelt vast dat
de Amerikaanse politicoloog werd onder een storm van kritiek begraven,
maar jaren later kunnen we alleen maar vaststellen dat hij de vinger in
de wonde legde. Het tijdperk van de westerse dominantie ligt achter ons. De nieuwe scheidslijnen tussen de volkeren worden niet langer ideologisch, politiek of economisch, maar cultureel bepaald. Cultuur, taal en religie worden de determinerende factoren van de internationale politiek. Toekomstige conflicten zouden zich afspelen op de grenzen van de verschillende culturele machtsblokken.
Borremans:
In eerste instantie spraken de feiten hem niet tegen. De strijd op de
Balkan, de oorlog in de Kaukasus, de strubbelingen tussen India en
Pakistan en de toenemende problemen tussen China en de Verenigde Staten
pasten aan het eind van de jaren negentig goed in zijn theorie. Het
aanzwellend conflict tussen de islam en het Westen bevestigt andermaal
zijn theorie. Samuel Huntington is verguisd en zijn boeken raakten in
de vergetelheid, maar de stelligheid waarmee hij begin jaren 90 zijn
boek verdedigde in een oceaan van misplaatste liberale arrogantie en
overmoed, was een verademing, zegt Borremans. Zijn boek las als een
trein en zorgde voor barsten in het liberale paradigma.
Cultuur en literatuur
Sommige medewerkers willen niet veel woorden vuil maken aan hun keuze.
Alsof die voor zich staat. Marc Vanfraechem kiest met stip, en zonder nadenken, voor Moby Dick. Hij schreef er eerder over en was erover te gast bij de jongens van het Radio 1-programma Interne Keuken.
*
Oud-hoofdredacteur van Het Nieuwsblad Mathias Danneels gaat voor De avonden van Gerard Reve.
Ook Italiëcorrespondent Philip Roose blijft bij de Nederlandse
literatuur. Omdat Ernest Claes mij het plezier van lezen heeft doen
ontdekken, kiest hij voor De Witte.
Vlaams Parlementslid voor Groen
Björn Rzoska
zoekt het in Portugal. Hij kiest voor de indrukwekkende roman Het evangelie volgens Jezus Christus.
Rzoska:
De Portugese Nobelprijswinnaar werd voor dit boek in de ban van de
Portugese kerk geslagen. Nochtans leverde hij met dit boek een
indrukwekkende roman af.
Zijn Vlaams Belang-collega CHRIS JANSSENS
is ook een literatuurliefhebber. Eén titel kiezen valt hem moeilijk, en dus gaat hij meteen voor het volledige oeuvre van Jeroen Brouwers. een combinatie van het allerbeste wat er in de diverse literaire genres in het Nederlandse taalgebied is gepubliceerd.
Gaston Durnez noemt het een moeilijke vraag. Maar uit de vele hem bepalende boeken kiest hij vandaag G.K. Chesterton: Orthodoxie.
Nu in een nieuwe vertaling en met een voorwoord van Antoine Bodar
verschenen bij Uitgeverij De Blauwe Reiger. Dit spitsvondig en
blijmoedig (Bodard) boek verscheen voor het eerst in 1911 maar het
heeft niets van zijn frisheid en strijdlust verloren. Voor wie
nieuwsgierig mee wil varen in Chestertons plezierboot is het een
ontdekkingsreis in onze eigen paradijselijke tuinvijver.
Reis naar het einde van de nacht van Louis-Ferdinand Célineis het boek dat theatermaker en acteur Guido Lauwaert het meest heeft geraakt.
Waar
ik voordien geen greep kreeg over bepaalde aspecten van mijn wilde
karakter, is dat door het lezen van de eerstgeborene van Céline wel
gelukt. Zijn drift, taalmuziek en ongezouten mening over de mensen zijn
mijn voedselbank. Het heet geen toeval dat Lauwaert een succesvolle
monoloog maakte van het boek.
Kameraden?
Philip Clerick antwoordt op de vraag met een tekst over Karel van het Reve.
Het geloof der kameraden van Karel van het Reve werd uitgegeven in 1968.
Ik
moet het gelezen hebben rond 1988. Daarmee kwam een einde aan mijn
geloof in het communisme dat meer dan 15 jaar had standgehouden. Zonder
het boek zou ik mijn militante leven ook wel achter mij hebben gelaten,
maar was ik een soort saloncommunist geworden. Mijn boekenkast zou er nu
heel anders uitzien.
Het
kameradenboek had voor mensen zoals ik een sterke overtuigingskracht.
Het heeft ook de vader van Van het Reve, de oude Vanter, van zijn
levenslange geloof afgebracht. Dat komt omdat het zich niet bezighoudt
met de misdaden van het communisme. Die misdaden zijn voor de gelovige
geen argument. Die tien miljoen doden van Lenins burgeroorlog kun je evengoed aan zijn tegenstanders toeschrijven. Die
twintig miljoen doden van Stalins terreur kunnen best verzinsels zijn
van de burgerlijke geleerden. Ook de slechte economische resultaten
zijn geen argument, want de cijfers op de partijcongressen en de mooie
kleurenfotos in magazines op glanspapier vertellen een heel ander
verhaal. Nee, met misdaden en slechte economische resultaten overtuig je
geen communist. Misdaden en economische resultaten behoren tot het rijk
van de feiten, en feiten controleren is een hachelijke zaak als je zelf
niet overal bij kunt zijn. Burgerlijke specialisten kunnen je van
alles wijsmaken.
Het was alsof de auteur zijn boek speciaal voor mij had geschreven
Karel van het Reve deed het anders. Hij legde zich toe op de léér van het communisme, het marxisme-leninisme.
Die
leer kun je wel controleren in elke goed uitgeruste bibliotheek. En van
die leer kun je dan met huis-tuin-en-keukenlogica laten zien dat
bepaalde onderdelen geen steek houden. Van het Reve toonde aan dat het
marxisme waaraan miljoenen mensen geloven en die soms door zeer
ontwikkelde mensen wordt aangehangen, stellingen bevat waarvan een kind
de onredelijkheid kan inzien. Karel speelde de rol van dat kind en
toonde die onredelijkheid aan in eenvoudige woorden, zinnen en
redeneringen.
Wellicht
zou het boek niet zo overtuigend geweest zijn als daar niet de
kenmerkende stijl en toon waren bijgekomen. Die stijl en toon waren
buitengewoon geschikt om een communist uit zijn harnas te krijgen. Van
het Reve voerde een heel eigen koers tussen ernst en ironie, tussen
concreet en abstract, tussen spreektaal en schrijftaal, tussen
hoofdzaken en bijzaken en tussen helderheid en doordenkertjes. Het proza
leek moeiteloos uit de pen gevloeid, al was er tien jaar aan gewerkt.
Het was alsof de auteur zijn boek speciaal voor mij had geschreven, mijn
diepste twijfels had geraden, en precies die bezwaren onder woorden
bracht waar ik net niet zelf was opgekomen.
Migratie
In
het Boekenbeurslijstje dook Theo Franckens boek Continent zonder
grens vaak op. In dit lijstje grijpt Nick Mertens naar Het land van
aankomst van de Nederlandse sociaaldemocratische prof. Paul Scheffer. En
wel omdat hij als eerste een degelijke analyse maakte van de
(Nederlandse) immigratie. En ook de vinger durfde te leggen op de wonden
van de multiculturele samenleving (wat hem trouwens niet in dank werd
afgenomen). Sindsdien boeit het thema mij mateloos.
Psychologie
In ieder van ons huist wreedheid. Soms aan de oppervlakte; soms verborgen
John
Dejaeger, oud-CEO van BASF Antwerpen, is de enige die voor een
psychologisch boek gaat. In ieder van ons huist wreedheid. Soms aan de
oppervlakte; soms verborgen. Wie of wat zet mensen er toe aan wreed te
zijn en gruweldaden uit te voeren? De veel te vroeg overleden Jan De
Laender schreef er Het hart van de duisternis: Psychologie van de
menselijke wreedheid over. Dejaeger: vlotte taal, zeer toegankelijk,
confronterende levenslessen. Het boek vertrekt vanuit de geschiedenis
van de Tweede Wereldoorlog. Eigenlijk zou dit een standaardboek moeten
zijn in het secundair onderwijs, zegt Dejaeger.
Geschiedenis
Harry
De Paepe ontpopt zich in Doorbraak-kolommen en -vergaderingen als de
bedachtzame en milde conservatief. Geen wonder dat hij De wereld van
gisteren van de Oostenrijker Stefan Zweig zijn persoonlijke favoriet
noemt. De Paepe: Ik heb sowieso een zwak voor de historische periode
vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Hoe hij de exit uit Oostenrijk van de
laatste Habsburgers keizer beschrijft, vind ik een van de knapste
beschrijvingen van het einde van een tijdperk: De douaniers, de
agenten, de soldaten leken verlegen en keken beschaamd een andere kant
op, omdat ze niet wisten of ze het oude eresaluut nog mochten brengen,
de vrouwen durfden niet echt op te kijken, niemand zei iets en zo hoorde
je plotseling het zachte snikken van de oude vrouw in rouwkleding, die
van wie weet hoe ver gekomen was om nog één keer haar keizer te
zien.
Ook Jan Van Peteghem koos voor Zweig. Elke letter blijft tot op vandaag actueel, onderstreept hij zijn keuze.
Uitgever Karl Drabbe noemt het oeuvre van Jared Diamond.
Misschien niet het beste, maar wel van het meest bepalende dat ik las.
Op de universiteit krijg je geen geschiedenis in het groot mee,
althans ik toch niet. We leerden verbanden leggen tussen gelijktijdige
Evenementen, maar niet tussen culturen, en al helemaal niet
diachronisch, op de lange termijn. En biologie en geografie kwam al
helemaal niet aan bod. Nochtans is de impact van mens op milieu en
vooral omgekeerd dé eeuwige wet van de geschiedenis. Paarden,
zwaarden en ziektekiemen is zijn klassieker en betekende zijn doorbraak,
maar Ondergang is al even belangrijk. En van De wereld tot gisteren of
De derde chimpanseeleer je veel relativeren van de Geschiedenis van
Evenementen, geschreven door koningen, keizers en kardinalen.
Geschiedenis van onderuit is zoveel boeiender en relevanter.
Diamond schreef Big history avant la lettre
*
Diamond
schreef Big history avant la lettre. Hij was de eerste die een breed
publiek bereikte met zijn analyses, en inspireerde ondertussen een hele
generatie alfa- en betawetenschappers.
Politiek & filosofie
Wido Bourel is van Frans-Vlaamse afkomst, maar woont al decennia in Vlaanderen. Nu Big Brother in aantocht is,
zo zegt hij is Het woud als toevlucht van Ernst Jünger nog steeds een
aanrader. Hij noemt het boek een houding voor verzet hier en nu, al
dateert het origineel Der Waldgangal uit 1951.
Ook Dirk Rochtus
zoekt het in Duitsland, al mag dat niet verrassen. De auteur doet dat
misschien wel. Rochtus kiest voor Herbert Marcuse. Die ontvouwt in
Vernunft und Revolution, Hegel und die Entstehung der
Gesellschaftstheorie. Het beeld van Hegel als filosoof die het denken
over de maatschappij revolutioneerde. De Vernunft, de Rede, is voor
Hegel dialectisch en als dusdanig datgene wat de maatschappij in
beweging zet.
Ik heb deze aartspessimist er nooit op kunnen betrappen dat hij ongelijk had
Ook Wim van Rooy
vervloekt de vraag: dat is een moeilijke, zo niet een instinker. Maar
laten we proberen. Arthur Schopenhauers Parerga en Paralipomena is niet
alleen nog steeds mijn favoriete lectuur maar deze verbale strooisels
hebben me ook ingrijpend gevormd. Het is tegengif tegen alle
verbositeit. De Schop neemt je mee in zijn gezond verstand-exercitie.
Het is tegelijk literatuur en filosofie met veel common senseen geknor.
Maar Arthur heeft altijd gelijk. Wie deze kleine filosofische
geschriften (in het Nederlands 1436 bladzijden) mondjesmaat tot zich
neemt, zal inzien dat Schopenhauer op een brisante en weergaloze wijze
kleine studies over uiteenlopende onderwerpen onderneemt, de parerga
(bijzaken) en paralipomena (zaken waaraan men stilzwijgend voorbijgaat).
Maar het paradoxale is, dat deze parerga en paralipomena eigenlijk
juist géén bijzaken zijn. Zo zit Arthur niet in elkaar. Ik heb deze
aartspessimist er nooit op kunnen betrappen dat hij ongelijk had, zijn
stijl is meeslepend en soms ontzettend grappig. Strooigoed en restanten,
zo noemt vertaler Hans Driessen deze wonderlijke geschriften.
De
eerste druk verscheen in 1851; vele van deze puntige essays hebben nog
steeds niets aan belang ingeboet, terwijl een tijdgenoot én rivaal als
Hegel vandaag alleen nog door Fukuyama wordt geciteerd. Hegels gedachten
(kathederkolder noemt Arthur het sardonisch) hadden volgens
Schopenhauer veel weg van zeepbellen die de grond van de realiteit niet
kunnen raken zonder uit elkaar te spatten. Brompotten hebben, in
tegenstelling tot wat door iedereen wordt geloofd, altijd gelijk. Leve
de knorpot: lees hem en geniet.
*
U wil méér lezen? Eerder publiceerden we de voorkeur op het vlak van non-fictie en fictie van enkele Doorbraak-auteurs.
KARL DRABBE
24 DECEMBER 2018
|
