Wondermooi sprookje dat dit jaar zijn 150ste verjaardag viert. Het is eens iets anders dan 14-18 en The Last post.
Kan vandaag nog iemand van een Wonderland dromen terwijl dat in 1865 dagelijkse kost was? Zorgde de afgelopen eeuw niet voor één lang ontluistering (Entzauberung) van de werkelijkheid? Alles is wat het is en je moet daar niet teveel bij-bedenken. Wij zijn zo ontwikkeld dat wij geen blaaskens meer nodig hebben.
Tiens?
Als ik al die mensen zie die zich opwinden rond een sportgebeuren, rond die god-verwendemultimiljonairs uit het grote voetbal, op de weides van al die festivals, bij het wedervaren van de Thuis- Familie- Kampioenenpersonages,allemaal gebeurtenissen waar NIETS is wat het is. Waar de kijker, luisteraar, supporter, lezer meegetroggeld wordt in een sprookje dan denk ik dat er vandaag meer dan ooit van alles en nog wat wordt bij-gedacht.
Soit. Geen man overboord. Beter dan vechten en doodschieten.
Dus Wonderland is nog altijd niet gesloopt, en vrij toegankelijk voor de liefhebbers. Twee principes: 1. je moet er onvoorwaardelijk in geloven en 2. Iedereen heeft recht op zijn Wonderland.
En geven we dan maar ruimhartig toe dat IEDEREEN (dus ook Paus Frans, premier Michel, Guy Cassiersen Marc Coucke) zijn sprookjesland cultiveert. Ze doen maar.
En ikzelf natuurlijk op de eerste plaats.
Alleen, mijn sprookjesland durft nogal eens variëren. Ik ben nogal rap uitgekeken op het voorlaatste sprookjesland. Maar voor vandaag weet ik het zeker: ik zit in het sprookjesland van een dik boek dat ik op mijn verjaardag cadeau kreeg en waar ik nu eindelijk aan het lezen toe ben.
De bestseller van Michael Pye: Aan de Rand van de Wereld -Hoe de Noordzee ons vormde. Michael Pye is een Brits historicus, journalist, schrijver en omroeper. In dit boek heeft hij het over een periode van 1000 jaar in de geschiedenis waar de meeste niet doorgestudeerdehistorici menen dat er eigenlijk zo goed als niets gebeurd is.Hij schreef een boek over de periode tussen de jaren 700 en 1700.
Vraag aan een doorsnee ontwikkeld mens één historisch feit te noemen tussen Julius Caesar en de Franse Revolutie dan zal hij het moeilijk krijgen (een NVA kiezer heeft gelukkig nog de Guldensporenslag daartussenin). Wel, ik ben dus aan de hand van de rasverteller die Pye is, verdwaald in dat millennium. En de attracties rijgen zich meer dan 400 paginas aan elkaar.
Eén citaat, en koop daarna dat boek maar.
Pye centreert, heel origineel, zijn verhaal niet rond de Middellandse Zee maar rond de Noordzee. De zee die ons vormde. Het is natuurlijk een redelijk Brits uitgangspunt. Maar in dat verhaal krijgen bijv. de Noormannen, de Vikings dus, een grote rol. Woestaards, rovers, koene zeevaarders, lepe plantrekkers, we gaan met die gasten mee op stap. Ik ga er niet op in, lees gewoonHoofdstuk 3. De wereld van de Sagen.
Wel haal ik graag één verhaal aan.
ik lees daarin dat ene Leif, zoon van Erik de Rode, een Groenlander ,rond het jaar 1000 met drie schepen door de Noordelijke winden en in de dikke mist op drift was geraakt, en na lang dolen plots op onwaarschijnlijk witte stranden stootte. En toen zijn slaaf Tyrkir iets dieper het land was ingegaan stootte die op druiven en wijnranken.Ze noemde het land dan ook Vinland, maar hadden geen benul waar ze dat land op de kaart moesten zetten. Alleen stootten zij ook op nog woester (dan zijzelf) uitziende inboorlingen, die zich bijzonder agressief opstelden tegenover deze nooit geziene bezoekers. Een soort half mensen. En zo agressief en zo niets ontziend, dat deze woestelingen het er hooguit 10 jaar hebben uitgehouden en dan met hun Noormannenstaart tussen hun Vikingbenen zijn gaan lopen.Ze hadden alles getrotseerd, maar dat was er nu zelf voor een Viking iets over.
Vijfhonderd jaar voor Columbus was een handvol Vikings op hetAmerikaanse continent geland.
Vinland, waar ze plots wijnranken vonden.
Van zon verhaal geniet ik evenveel dan mijn kleinzonen van een wereldgoal van Messi.
Het zijn heftige dagen. En zolang in de Franse bossen nog twee bandieten rondzwerven met zwaar geschut en Allah bij de hand, is geen zinnig mens zijn leven nog zeker. En onze cultuur zwaar bedreigd.
Over heel de beschaafde wereld (ik heb nog geen Charlies gehoord uit China, Singapore of Mexico) put men zich uit in het samenkomen om rouwend te protesteren en zichzelf tot Charlie uit te roepen. In Frankrijk moet deze maand de Marseillaise zeker bovenaan in de Top10 van de maand komen.
Op de Place de la République met z'n 10.000 (Rijkswacht 1500) de Marseillaise zingen. Als dat geen statement is.
Het is en blijft natuurlijk Grave wat daar die 7 januari op de middag gebeurd is.
En toch
Welke de omstandigheden ook zijn, dit mag ons niet beletten elke redelijke reflectie die tegen de mainstream ingaat, een kans te geven. Dat is in concreto ook de vrije meningsuiting, waarover het allemaal ging.
Ik denk dat ik, als Opus1932 dat aan mezelf verplicht ben.
Zoals mijn bedenking in mijn vorige post . ons blad hangtgeen enkele ideologie aan, ons gaat het er enkel om wekelijks een bepaald soort humor te debiteren. Een soort gedrukte stand-upcomedian. Het is immers maar om te lachen. En daar moet men maar tegen kunnen, ook als jouw smaak niet de onze is. ?????
Of die bijzonder leerzame Reyers Laat van 7 januari waar Mia Barones Doornaert en Bart De Wever het woord kregen, moedig opgevangen doorMeyrem Almaci en Alex Agnew. Heel leerzaam, en wat mij betreft een verscheurend discours. Iedereen heeft het bij het rechte eind maar ze spreken mekaar diametraal tegen.
Ik onthoud bijv. de De Wever metafoor van onze Westerse Beschaving die zich enkele decennia uitputte om zijn gehele software te deleten, zodanig dat wij nu enkel met een goede geoliede hardware overblijven. God is dood, en de rest ook, het komt er allemaal niet meer zo op aan als de economie maar draait of herneemt. Dat is de grote lege doos die de massaal ingestroomde nieuwe Belgen, hoofdzakelijk van Islamitische huize, hier aantreffen. En wie denk je, vraagt Bart zich af, dat vandaag nog in staat is die lege doos op te vullen?. Gelijk wij aan zelfvernietiging hebben gedaan .
U wist het (of niet) maar ook deze OPUS1932 kent zon kritische Blog-watcher die mij heel regelmatig terug bij de les haalt en vaak de levieten leest. Geven we de man de denkbeeldige naam van Walter. Een zekere Walter dus. Walter is, dat wil ik toch meegeven, van een tot op de graat betrouwbare sociale insteek.
Ik citeer nu uit een mail van Walter van 8/1:
Dag Herman,
De koele cijferaar in mij wordt weer wakker. Gelukkig heel wat minder gevaarlijk dan die koele moordenaars die misschien beter eerst eens naar deze cijfers hadden gekeken.
Normale oplage Charlie Hebdo: 45.000 ex.
Aantal Fransen: 66.000.000
Ong. 0,07% van de Fransen koopt dus het blad
Als we het beschouwen als een Parijzerfenomeen:
Aantal (Groot)Parijzenaren: 11.000.000
Ong. 0.41% van de
Normale oplage t Pallieterke: 18.000
Aantal Vlamingen: 6.410.000
Ong. 0,24% van de
Oplage (= max. aantal kopers) is niet gelijk aan aantal lezers (wat dus meer zal zijn).
Vermits we volgens Charlie Hebdo met alles moeten kunnen lachen (hierin treed ik ze bij, alleen wil dat niet zeggen dat ik met alles kan/moet lachen): die percentages lijken me wel de rente op spaarboekjes
Dag Allemaal haalt 4,92% (zonder commentaar, maar zo een spaarboekje zou ik wel willen).
Je zou soms zeggen: je moet niet argumenteren, je moet niet discuteren, kijk gewoon naar de feiten, die kunnen niet liegen. En trek dan zelf de conclusies die voor de hand liggen. Het was de Engelse filosoof John Locke die voor die opvatting de term Empirisme algemeen gangbaar maakte.
Dus de feiten en niets dan de feiten. We zullen eens proberen of dat vandaag ook nog telt.
TWEE FEITEN.
FEIT 1: In de luwte tussen kerst en Nieuwjaar moest in Frankrijk de socialistische president François Hollande met de staart tussen zijn rode benen zijn uitgebazuinde taks op de superrijken intrekken. Bleek dat deze taks in het voorbije jaar amper iets had opgebracht. Die superrijken zaten inderdaad niet op mijnheer Hollande te wachten.
Conclusie. - Ah, nu is het toch duidelijk wat een paljas die Hollande is en het is meteen ook duidelijk dat dat hele socialistische (lees communistische) discours helemaal niet klopt. Rood staat, als dat nog nodig was, weer eens in zijn blootje.
- Ah, nu is het toch duidelijk, en het is nog vele erger dan je had durven verwachten: die graaizucht van superrijken kent gewoon geen grenzen. Met alle middelen (ontwijkende en ontduikende) zullen ze de lasten van de gemeenschap van zich afschudden en zoals steeds op de kleine man afwentelen. Doorgaan tot we ze echt te pakken krijgen.
Feit 2. Ik krijg regelmatig van die glossy brochures in mijn bus, mij toegestuurd door heel ernstige financiële instellingen die zich specialiseren in het begeleiden van de belegger. In hun luxueus gepresenteerde jaarverslagen doen ze verslag hoe goed ze er het voorbije jaar weer in geslaagd waren hun klanten nog rijker of minstens minder arm te maken/houden. De pijl op hun grafieken staan altijd schuin omhoog. Alleluja. Maar het had nog beter gekund, lees ik in een bijgaand artikeltje, als wij in dit land niet zon wispelturige, hebzuchtige, onberekenbare overheid hadden die om de haverklap, als het hun uitkomt, de spelregels naar hun hand zetten. Voorbeeld van dit jaar: de door ons ineengestoken successieplanning ligt zwaar onder vuur en werd hier en daar serieus kort gesloten.
Conclusie.
- Ah ja, nu zie je het zelf hoe onbetrouwbaar de politiek kan zijn, vooral hoe gulzig onze overheid is. Die mannen ontzien niets of niemand om toch maar meer geld uit de zakken van de hardwerkende burger te halen. De spelregels veranderen, wie doet dat nu? Ja, onbetrouwbare mensen doen dat. Gelukkig hebben we (de kiezers van 25 mei) die Crombez een rode kaart gegeven. En hebben we nu een NVA-er op die plek en kan die een en ander rechtzetten.
- Ah ja, die mijnheer Crombez, van welke partij hij ook moge zijn, was goed bezig. Je ziet wel, fraudebestrijding, daar was hij voor betaald, je leest het nu zelf in die brochure dat hij ze te pakken had met hun dure vluchtroutes, om toch maar niets te moeten meebetalen en alles af te schuiven op mensen die geen successieplanning nodig hebben.Het is zoals in Frankrijk, die superrijken hebben nooit genoeg. Crombez, reviens.
En dat dat empirisme niet deugt... daarvoor vandaag nog eens een bewijs.
De Feiten.
En dan, het griezelige nieuws uit Parijs over het gebeuren op de redactie van Charlie Hebdo. 12 doden, daders voortvluchtig. Allah Akhbar.
Hier zijn de feiten toch te klaar om niet tot een unaniem besluit te komen.
Dat dacht je dan maar.
Conclusies.
- En toch blijf ik erbij dat die mannen niet goed bezig waren omdat zij duidelijk provoceerden om te provoceren, en dat ze nu kregen waar ze heel de tijd om vroegen. Dat. Het is in feite een geval van justice immanente zoals Leonard het zo mooi uitdrukte. Dat kunde toch weten.
- En toch blijf ik erbij dat die mannen juist heel goed bezig waren omdat zij de moedige bakens waren van een vrije pers en de vrije meningsuiting, recht dat zelfs moet stand houden in geval van provocatie. Dan juist. Dat is nu een klaar geval van martelaarschap voor de heilige zaak van: la Laïcité.
Natuurlijk heb jij je mening, en daar valt weinig op af te dingen.... .... dacht je.
ps.... vanmorgen gehoord op TV, een (overlevende) medewerker verklaart dat Charlie Hebdo in se geen enkele ideologie aanhangt, voor niks opkomt en dat zij met hun blad en vooral met hun cartoons geen andere bedoeling hebben dan het plegen van een speciaal soort humor. Het is dus, als ik het goed begrijp, "allemaal om te lachen". ik vond het gisteren alleszins "niet om te lachen". Dat is ook "een feit".
Nog heel even doorgaan op de eindejaarssfeer en dan stoppen we er echt mee.
Over de techniek van het cadeautjes geven.
Op de keper beschouwd is het een mooie traditie om, bij bepaalde gelegenheden, mekaar cadeautjes te geven. Kerst en Nieuwjaar zijn daarvoor bijzonder geschikt, de mensen zijn in the good mood. en de middenstand pikt ook nog een graantje mee.
Maar je hoort het vaak: wat moet je de mensen nog geven, ze hebben alles ? En als ze het niet hebben kopen ze het zelf.
Ik vind, maar sommigen zullen dat niet vinden, een boek, à la limite een boekenbon, meestal een goede oplossing. Beide hebben ze hun voor- en nadeel.
Met een boekenbon kun je je niet vergissen, de man of vrouw kan zelf kiezen. Je schenkt dan gewoon de aanschafwaarde van het boek. Eleganter dan centen.
Maar als je een bepaalde titel durft geven dan zie ik toch een meerwaarde. Het is een gift met een supplément dâme. De gever schenkt hier bovendien de inhoud, de ideeën, de schoonheid van dat bepaalde boek. Meestal maakt hij de redenering: ik vond dit boek zo geweldig, en ik zou heel graag dat gevoelen met jou delen. Dat is inderdaad een serieus supplément dâme.
Natuurlijk kan dat eens tegenvallen, En wat dan nog? Ik apprecieer vooral de inspanning die de gever doet om een soort intellectueel contact te leggen. En dat is met geen geld te betalen.
Ik kreeg voor mijn verjaardag een boek dat ik helemaal niet kende: Van de Engelse auteur Michael Pye: Aan de Rand van de Wereld. Hoe de Noordzee ons vormde. Ik ben sedert enkele dagen in die 400 bladzijden gedoken en eerlijk, de geefster (mijn schoondochter) moet me heel goed kennen want dat is voor mij puur van-de-wereld-lectuur.
Ik had voor mijn verjaardag nog een ander boek cadeau gekregen. Een roman. Fictie dus. En niet de eerste de beste: Lichtjaren van James Salter, een de wolken in geprezen boek. Vermoedelijk de beste roman van dit jaar recenseert HP/De Tijd.
Dus, ik ben dan niet zon romanlezer, maar als ik er een lees, dan graag de beste van het jaar.
Moedig de eerste zin aangevat: We zwepen de zwarte rivier, zijn zandplaten glad als steen. Geen schip, geen schuitje, niet één schreeuw van wit.
Ja, dat zal seffens wel duidelijk worden, denk ik, en lees moedig verder. Tot ik, drie weken geleden, zij het moeizaam, vijftig van de vier honderd bladzijden was opgerukt, en daar op p.48 weer zon halve bladzijde als deze uitkom (ik doe de moeite ze over te tikken)
De volmaakte dag begint als de dood, in het beeld van de dood, in diepe overgave. Het lichaam is zacht, de ziel is haar weg gegaan, met alle energie, zelfs de adem. Er is geen kracht meer tot goed of kwaad, het lichtende oppervlak van een andere wereld is nabij, omsluit je, de takken van de bomen trillen buiten. s Morgens wordt hij langzaam wakker, alsof zonlicht over zijn benen strijkt. Hij is alleen. Hij ruikt de geur van koffie. De taankleurige vacht van zijn hond drinkt het brandende licht in. Als de dag zich wil ontplooien, moet die in zijn blauwheid, zijn immensiteit, de samenzwering verbergen waar hij van leefde, verbergen maar ook omsluiten, onzichtbaar, als sterren in de lucht van overdag.
En dan herneemt het verhaal.
Ik ga nog eens rap kijken, ja 397 bladzijden, ga ik dat volhouden? vraag ik me af.
Misschien eerst de vraag beantwoorden: ben ik nu zon slechte lezer geworden (altijd geweest?), of is mijn geest zodanig vergiftigd door een overgecultiveerd rationalisme? (waar zouden de takken van de bomen anders trillen dan buiten?)
Ik besef het natuurlijk wel: te lang geen moderne roman gelezen. En dus raak je al snel de draad kwijt als je de afspraken niet kent, als binnen eenzelfde hoofdstuk (al blij zijn als er hoofdstukken zijn) op dezelfde pagina, zonder enige overgang (al blij zijn als er alineas zijn) twee totaal vreemde, niets met elkaar te maken passages in elkaar overvloeien. Soms zit daar gemakkelijk 50 jaar tussen of springen we, zonder gedoe, over vanhet Louvre naar een dompige scène in een hoerenkot in Bangkok.
Moet kunnen.
Maar ik moet ook nog mee-kunnen, denk ik dan.
Toch lees ik moedig door.
We spreken ons nog aan pagina 397. Dacht ik.
Naschrift: aan pagina 198 heb ik, kort voor Nieuwjaar, heb ikhet boek voor goed opgeborgen. Ik was totaal de draad kwijt en wist bij benadering niet meer wie wie was. Shame on me.
Toch benieuwd waar ik de afslag miste, of waar zij een andere straat insloegen.
En nu ga ik er toch maar voor een paar dagen uit. Ik ga jullie gerust laten tot volgende week (denk dus niet dat ik zonder "stof" zit)
ik zocht het onnozelste prentje dat er op google staat
Dus voor Nieuwjaar enkel nog mijn Beste Wensen aan al mijn trouwe bezoekers, "en vooral een goede gezondheid"....
Ik heb vorige week, na rijp beraad, de titel voor "Beste Kerstwens van het jaar" voor de zesde keer op rij aan dezelfde afzender toegekend. (de winnaar werd door ons persoonlijk gecontacteerd)
Dit jaar parafraseerde hij Willem Vermandere.
En hij besluit met twee zinnetjes die ik, met bronvermelding dus, overneem:
Soms, in een gesprek met een volger van Opus1932, vraagt men mij, waar ik telkens weer mijn onderwerpen blijf vinden voor deze blog?
En dan moet ik toegeven dat dit eigenlijk een koud kunstje is. Gewoon in je leven van alledag, je ogen en je oren de kost geven. De wijsheid die op straat, op de tram of aan de kassa van de Lidl voor het oprapen ligt. Als je maar permanent tegelijk intellectueel en emotioneel on line bent.
En natuurlijk is er ook, de in mijn ogen nieuwe situatie met het huidige Radio en TV aanbod. Geef toe dat wij de laatste tijd op Canvas en Ned2 verwend worden.
Wij, dan bedoel ik dat handjevol geestesgenoten, dat vindt dat je TV aanzetten om naar de commerciëlen te kijken, zelden de prijs van de verbruikte elektriciteit waard is. Men spreekt van zuinig zijn met energie... awel.
Ik geef wel toe dat ik voor mijn Tv altijd een dikke kladschrift (cahier de brouillon) en een potlood bij de hand heb. Soms om letterlijk quotes te noteren maar nog vaker om mijn directe reflecties op te schrijven. En daarmee ga je dan nadien aan de slag. (ik heb al wel drie volle kladschriften in reserve liggen)
Voorbeeld. De twee uitzendingen van De Ketter en de Kerkvorst, dat is voor mij à boire et à manger.
Hebben jullie ook zo genoten van dat elegante intellectuele steekspel tussen bisschop Leonard en filosoof Vermeersch, met een uiterst discrete Joël De Ceulaer op de achtergrond. Schitterend bij momenten.
Etienne genoot er blijkbaar ook van, maar de charme van zijn gastheer, die in het bisschoppelijk paleis in Mechelen een thuismatch speelde, belette hem niet de vragen te stellen die ik ook graag zou stellen, en dan geformuleerd zonder enige wolligheid eromheen. Scherp dus.
En zowat alles passeerde: God in Auschwitz, het krampachtige celibaat, de homseksualiteit en de bijhorende "justice immanente", de dramatische groei van de wereldbevolking, natuurlijk mochten abortus en euthanasie ook niet ontbreken, de ontkerkelijking en het mogelijk verdwijnen van de religie, het buiten de kerk geen heil, de goddelijke natuur van Jezus, zijn opstanding uit de dood.... Allez y.
In voetbaltermen uitgedrukt vond ik, maar jij mag anders denken, dat de thuisploeg tegen een sterke tegenstrever moedig (en bijwijlen geloofwaardig) weerwerk bood. Ik zou de score op 2-2 zetten.
Maar de echte winnaar voor mij is de beschaving, het beschaafde omgaan met mekaar ook als we diamteraal van mening verschiillen. Noem het la civilisation immanente du discours. Twintig jaar geleden was zo'n gesprek gewoon ondenkbaar, daar spetterde toen de grimmigheid van af, en dat eindige geheid in een kerkelijk verbod en een zondig verklaren. Daar zijn we vorige week ver van verwijderd gebleven.
Ik kom er in de loop van volgende jaar nog op terug. Als u mij toestaat. En als u mij niet toestaat, dan merk ik dat wel aan de teller die bovenaan het aantal bezoekers bijhoudt. (ik kijk daar wel naar, zo ijdel ben ik nog)
En om de vorige post helemaal af te sluiten, wil ik toch graag het eind van het artikel van Koen Kleijn in de Groene weergeven.
Het artikel "Vandalisme als dialoog" besluit als volgt:
De schermutseling over zo'n werk op de Place Vendôme lijkt te bewijzen dat de kunst relevant is, omdat het tot opschudding en polemiek leidt, maar je denkt wel eens dat het precies het tegenovergestelde is. Zoals Jean-Louis Harouel het formuleerde: dat de kunst er niet wezenlijk meer toe doet, omdat ze zich verscholen heeft achter een cordon sanitaire en zich heeft verkocht aan de dogma's van de 'hedendaagse kunst'. Je mag geen klappen uitdelen, en geen kunstwerken leksteken, natuurlijk niet. Ondertussen raken hedendaagse kunst en hedendaags leven steeds verder van elkaar verwijderd.
Ik heb net het dubbeldik Kerstnummer van De Groene Amsterdammer van 18/12/2014 helemaal uitgelezen.. 148 grote bladzijden met een dertigtal stuk(jes)ken rond het thema DE VIJAND.
En er zijn, zo blijkt, nogal wat vijanden waarvoor we moeten uitkijken. Alle soorten vijanden die rondwaren in onze omgeving en nog het vaakst binnen onszelf: onze complexen, onze frustraties, onze waanbeelden en ga zo maar door.
Ik pik er nog één uit: de vijandschap tussen de Hedendaagse Kunst en het Hedendaagse leven. Natuurlijk geschreven door Koen Kleijn, iemand van de redactie Kunst & Letteren.
Eerste het verhaal.
Dit jaar werd op de Place Vendôme te Parijs een 24 meter hoge sculptuur opgesteld, om daarmee de Fiac, dat is de internationale beurs voor hedendaagse kunst in die stad, luister bij te zetten. Het opblaasbaar ding in plastic was gemaakt door de Amerikaanse kunstenaar Paul McCarthy (°1945) en heette Tree, een goede titel, omdat het veel had van een gestileerde dennenboom. Het was groen.
dat is Tree op de Place Vendôme
Natuurlijk bedoelde de kunstenaar helemaal niet een dennenboom af te beelden. De bedoeling was uitdrukkelijk het choqueren van de goegemeente. En dat lukte de man nog behoorlijk wat al bleek toen hij bij de onthulling van een onbekende man drie klappen in zijn gezicht kreeg. Groot tumult. Tot enkele dagen later de boom omver ging en werd lek gestoken. Het kot in Parijs was weer te klein en de Zeer Grote Franse Woorden waren alweer niet uit de lucht.
Vendôme vandalisé. Paris humilié. Obscurantisme. Artistieke schepping. Vandalisme als dialoog van een reactionair allegaar. En die andere Franse opblaaspop dan die nu al twee jaar in het Elysée zit.
Het progressieve kunstgilde bleef echter pal achter de oude McCarthy staan die met zijn installaties steeds opnieuw alle grenzen van het burgertje-provoceren sloopt. En dat is, zeggen de kenners, nu juist wat de rol van de kunst is: de soezende, zelfgenoegzame goegemeente wakker schoppen. Confrontatie zoeken. Ik citeer: zij willen u niet alleen iets duidelijk maken, ze willen u opvoeden, sturen, begeleiden, veranderen, vermanen, pesten, stimuleren, frustreren, de ogen openen, iets leren.
Toe maar.
Intussen. Staat (stond) die reuze opblaaspop daar, midden op de Place Vendôme. En dat is iets anders dan op het Sint Jansplein of het Koningsplein in Antwerpen. Dat is de privé speeltuin van de mondiale klasse van de hyper rijken die zich ophouden tussen Louis Vuitton, Van Cleef & Appels, Cartier en het Ritz Hotel.
En waarom staat die opblaas Tree juist daar? Om luister bij te zetten aan de toen pas geopende FIAC, dat is de internationale beurs voor hedendaagse kunst. De FIAC waar de hyper geld elite verzamelen blaast, waar geen bonus-baron of Luxi-leaker kan ontbreken. Wat zouden die anders met hun vele geld doen dan aan duizelingwekkende prijzen Hedendaagse Kunst kopen en weer doorverkopen?
Eerlijk, wie gelooft die mensen nog? En die zouden ons willen opvoeden, sturen, begeleiden enz En al die serviele slippendragers daaromheen die, met inzet van hun opgebouwd gezag, meejoelen dat de keizer toch weer zulke mooie kleren aanheeft.
Ik zeg altijd dat ik doodgraag eens de CD-collectie van zon doorsnee FIAC bezoeker zou zien. Wedden dat daar André Rieu tussenzit. En een verzamelplaat met The Best of The Mattheus Passion.
Kalmeer man, Kerstmis is pas voorbij. En dat nummer van De Groene Amsterdammer ging toch over De Vijand.
Ik weet het niet, maar ik vermoed dat jij donderdagnacht, na een heerlijke schotel (gestoofde) Zondebok in rode wijn, niet naar de nachtmis gaan.
Geen probleem, ik ga ook niet, ik heb het niet meer voor zo'n plaasteren kindje Jezus.... liever een van vlees en bloed.
Niks te 'religieus kerstmissen' dus voor u?
Spijtig dan.
Ik haalde dat recept van die gestoofde zondebok uit een artikel met als titel:
Een klimaat van onverzoenlijkheid. Laten we God een tijdje ALLAH noemen van Marcel ten Hooven
Dit laatste is niet zomaar een leuke titel, maar een letterlijk citaat van Tiny Muskens (1935-2013) bisschop van Breda. En eigenlijk een fantastisch idee: als alle christenen hun God nu eens een tijdje aanspraken als Allah....
Dit en nog meer behartenswaardige ideeën vind je in dat artikel. Veel te lang om hier af te drukken, ik voeg het onderaan integraal als bijlage toe.
Als... als je toch even zin moest krijgen kun je het daar ophalen en er in deze kersttijd, even de filosofisch meditatieve toer mee opgaan.
Ik citeer enkel de laatste zin: "Vergeven is mooier dan niet vergeven, maar beide zijn menselijk".
Als taal (woorden) meer verwarring schept dan oplichting.
- Hoe gaat het met U? - Het kan niet beter.
Wat is het nu ? Leef jij in de hoogste sferen, of zit jij aan de grond en zie jij echt geen opening hoe het nog kan beteren?
Ander voorbeeld (dit keer Lost in Translation)
Twee weken geleden is daar weer zon pipo van een NVA minister die het nog eens over de collaboratie wil hebben. Hij zegt: dat de mensen die toen in de collaboratie zijn gestapt daarvoor wel "hun redenen hadden.
Wie zal de man tegenspreken? Natuurlijk hadden die hun redenen om zo te handelen.
s Anderendaags is het kot in de Franstalige media alweer te klein. Un ministre fédéral du NVA en fonction, a déclaré que les collaborateurs pendant la guerre avaient raison.
Raison, daar zit zelfs raisonable in, en dat wordt dan zelfs: redelijk, verstandig. Puur Verlichtingsdenken. Alleen is avoir raison en avoir des raisons iets geheel anders.
En hoe zit het in België met de communautaire tegenstellingen ?
Vinland, waar ze plots wijnranken vonden.
Iedereen Charlie.....
![[Billede: Her ses en tegning af et gammelt fysikforsøg.]](http://pub.uvm.dk/2001/fysik/images/delv_img01.gif)
bekijk het zo eens.....
ik zocht het onnozelste prentje dat er op google staat
dat is Tree op de Place Vendôme
een kar te vroeg....
