Sorry, ik kan het niet laten, elke week een dosisje Loesje...
Woensdag 12 maart
(dit keer een rugversie, op elk kalenderblaadje vind je ook een rugzijde, dat is een poster uit het verleden die Loesje weer ophaalt. deze keer is dat een poster uit Maart 1993)
ER IS GEEN KRISIS
ALLEEN ONRECHT
Loesje
Onderschrift: In 1993 was het weer eens crisis en wat toen gold geldt nu ook. Je kan alleen niet steeds dezelfde poster plakken.
Het woord alleen al, KLEINKUNST, doet zo ouderwets aan, minstens gedateerd, dat je het amper nog hoort. En toch zijn er een paar generaties, toevallig ikzelf en mijn kinderen, die ermee opgegroeid en doorgeleefd zijn geworden. De jaren 70-80. Met een Vlaamse en een Nederlandse tak. Eigenaardig toch dat men bij het Franse chanson nooit van kleinkunst spreekt. Maar Brel, Brassens, Ferré, Gréco en Piaf verdragen zich niet met het woord klein, vind ik. Idolatrie? Ja dan maar.
In de Nederlandse tak kan men van drie generaties spreken: 1. De Grote Drie Wim Kan, Toon Hermans en Wim Sonneveld 2. opgevolgd door Paul Van Vliet, Stef Bos, Gerard Cox, Rob De Nijs, Boudewijn de Groot (en sorry als ik er hier nog 20 andere vergeet mee te noemen) en 3. op hun beurt opgevolgd en vervangen door Youp van t Hek, Paul De Leeuw , Freek de Jonghe enz. en daarna maakte het cabaret definitief plaats voor de POP en de festivals. Een onafzienbare rij popgroepen(jes) nam het over. Een groepje moeizame stand up comedians probeert nog de meubelen van het cabaret te redden. Tevergeefs. En haakte ik af.
Reden voor die nostalgische opstoot. Vrijdag 7 maart zie ik, boenk verloren, om half acht op Ned 2, bij wie anders dan bij VPRO, een uur Herman van Veen. Zomaar. Kunt u niet nog eens . De Herman van Veen 2014, vermoed ik. Een vol uur wegsmelten. In mijn nostalgie, maar dan format 2014.
Eerst een 20 minuutjes opwarmen met vrolijke Herman, de harlekijn, Vrolijk, zo vrolijk maar in een hoog tempo aan elkaar gezongen. Daarna een intiem middendeel, héél muzikaal maar met bescheiden middelen: Erik van de Wurff aan de vleugel (50 jaar samen!), twee gesofistikeerde dames aan de viool, een briljante akoestische gitaar, en Herman zelf aan al die instrumenten tegelijk. Daarbij dan zijn sobere teksten, zijn stem, zijn dictie, zijn mimiek. En vooral zijn onvergelijkelijke timing. Humor domineert niet langer maar is wel permanent te voelen, als de zeste van een citrusvrucht op een verfijnd gerecht.
En dan om af te sluiten twee wereldnummers van Brel die door Herman in een Nederlandse vertaling een tweede leven gingen leiden: la Chanson des vieux amants en Ne me quitte pas. En dan de verrassing: Ne me quitte pas in het zuiver Afrikaans Moei nie weggaan nie. Bloedstollend mooi.
In de marge..... Vanwaar toch die intense prikkel die ik ervaar telkens als ik Afrikaans hoor spreken, in dit geval zingen. Afrikaanse poëzie. Dat Afrikaans wordt voor mij de geësthetiseerde vorm van het doffe Nederlands is. Een Nederlands waarin de zon doorzindert. En tegelijk de taal van die internationaal uitgespuwde apartheid, de taal van de bewakers van Mandela op Robbeneiland. En dan van Veen die daar een onuitsprekelijke tederheid overheen legt, gevoelens die je bij een boer niet zou verwachten. Moei nie weggaan nie,moesten ze het mij zo vragen, ik zou direct blijven.
Nie weggaan nie. ik ben er mee gaan slapen en s morgens langoureus mee opgestaan.
(Wij beseffen gewoon niet wat een steengoed programma onze Vlaamse TV dagelijks wegsteekt in een nachtelijk uur gelukkig s anderendaags altijd terug te bekijken voor de vroegslapers)
Zoals bijna steeds een handvol eminente gasten bij een altijd eminente Lieven Van Gils, (hiermee geen woord kwaad over Katleen Cools) : 110 jaar Radio wordt herdacht met twee radio-iconen Guy De Pré en Sven Ornelis, bisschop Luc Van Looy over Paus Frans en Herman van Veen.
Herman van Veen dus die weer in België is met 50 (!!) voorstellingen van zijn nieuwe show en die overal laaiend onthaald wordt. Vijftig jaar bezig en laaiend onthaald.
Laat mij niet weer wegzweven in langoureuze beschouwingen rond die figuur en vooral die persoon van van Veen, maar nu ook vanavond weer Luc Van Looy had net zon intiem beeld geschetst van zijn vriend Frans in Rome,wel gewoon die stralende en toch zo gewone verschijning van die man. Frans en Herman, figuren voor deze tijd?
Aan het eind moest hij (niet bisschop Van Looy natuurlijk) toch iets zingen uit zijn nieuwe show. Hij koos het liedje Lucas, waarvan ik u hierna graag de tekst cadeau doe. Zegt van Veen: en Ik word hierbij begeleid dooreen der mooiste gitaristen ter wereld: Edith Leerkens.
(eerlijkheid gebiedt de naam van de tekstschrijver mee te geven, dat is ene M. Haayema, mij volslagen onbekend, enkel de muziek is van Herman)
En nog één laatste keer van Veen in Reyers Laat van 12/3
Eerst wordt er bij zon gesprek zo wat rondgepraat als aanloop. Over oud worden, en vroeger, en nu enz., zegt van Veen
Elk van mijn shows heeft een soort dagboek scenario, ik zing over dingen die nu gebeuren, terugkijken kan soms wel, maar dan enkel om iets uit het nu te accentueren. Omkijken is immer niet zo efficiënt, je loopt ook het gevaar ergens tegenaan te lopen
De alsmaar omkijker die vroeg of laat boenk-ik hou die term even vast-ergens in het nu dan, tegenaan te lopen. En dat is naast inefficiënt bovendien niet prettig.
Moest een dezer dagen een verjaardagswens sturen aan iemand die mij zeer lief is, ik had toen Reyers Laat nog niet gezien, en dat wou ik haar op haar redelijk gevorderde leeftijd meegeven, en nu richt ik mij tot mijn leeftijdgenoten en daar in de buurt , verdwaal niet in het verleden, leef in het NU, en haal dat verleden enkel terug om op bepaalde momenten het NU wat bij te kleuren als het iets te grauw wordt.
En eigenlijk is dit evengoed besteed aan mijn jongere bezoekers, daar krijg die van veeniaanse raad nog een dimensie bij: leef en denk in het NU, het verleden daar verander je toch niets aan en de toekomst . daar weet je zo weinig over tenzij één ding: dat ze zeker anders verloopt dat jij je nu voorstelt.
Dat beeld van ergens tegenaan knotsen in het NU .. wie kent het niet?
ik verklein opzettelijk deze twee beelden niet, zo mooi....
La Grande Bellezzadeed ons dus de das om.
Natuurlijk dat Broken Circle Breakdown moest winnen, maar dat zindede anti-Vlaamse Linkse Intellectuele Elite wellicht niet en werd het, met inzet van Belgische diplomaten, zo geregeld dat dit landje, dat over twee maanden in handen komt van een extreem rechts nationalisme, die trofee niet gegund werd. En zo werd het die Italiaanse flutfilm die amper in de Vlaamse zalen te zien was toen hij in november 2013 uitkwam.
Overigens... een beetje lobby had volstaan om Marina een Oscar te bezorgen.
Maar nu even alle gekheid apart, toen half november de Italiaanse film La Grande Bellezza uitkwam kreeg die direct de hoogste quoteringen. De kritische Groene Amsterdammer haalde er in zijn filmrubriek zowaar de grote superlatieven voor boven.
Deze film van Paolo Sporrentino en Toni Servillo was zonder meer de opvolger van La Doce Vita van Fellini (1960)Het beste wat Italië in huis heeft. Een must dus voor iedere filmliefhebber. Dus ik moest en wou en zou die film zo haast mogelijk gaan zien. En waar is die film te zien?
Gekeken op Cinebel (steengoede filmwebsite) en daar las ik dat er die week van die film in totaaal 21 vertoningen waren waarvan 16 in Brussel, vioer in Henegouwen en geen enkele zaal In Vlaanderen, buiten in drie lokale filmclubs (Geel, lier en Gent)
Ter vergelijking had ik de keus (in Vlaanderen) tussen: Gravity kon ik 926 keer gaan zien, Thor the dark World 789 keer, Marina 571 en Sinterklaas en de Pieten 131 keer. Zeg niet dat Vlaanderen niet cinefiel is .
Ik ben er toen, helemaal niet tot mijn spijt, speciaal voor naar Brussel gereden.
Dag Vlaanderen. Of ben ik weer oikofoob bezig? (oikofoob is het tegengestelde van xenofoob, oikos is het eigen huis, xenos is de/het vreemde en fobos is afkerig, vijandig)
De quote van deze week. Op het zoveelste bezette plein ergens in de wereld, dit keer het Majdan Plein in Kiev, gevuld met een unieke mix van eerlijk verontwaardigde burgers, extreem rechts crapuul en regelrecht gemaskerd geboefte, duikt ineens, als een deux ex machina, onze bloedeigen Guy Verhofstadt op, midden op een podium met allemaal mensen groen van der adrenaline.
En hij spreekt daar de historische woorden:
Kameraden, Jullie moeten niet Europa danken, Europa (en dat ben ik) dankt jullie. Jullie hebben ons de weg getoond en het voorbeeld gegeven
En dan gij weer, en dan ikke. Morgen zien we dus gemaskerde parlementairen in het Europees Parlement. Kalasjnikov wel afgeven in de vestiaire.
Guy, ben jij nu zot geworden? Ooit zon verstandige jongen. Geweest.
En nu maar hopen dat, net als onze ervaring met onze bobsleemeisjes in Sotchi en The Broken Circle breakdown in LA, De Rode Duivels tegen Ivoorkust, dat voorzitterschap van de Europese Commissie ons net niettoekomt.
De Standaard weekend 22 februari. Een halve kilo papier, leesvoer voor minstens drie weken (voor een snelle lezer)
dS Weekblad Editoriaal van Ine Roox, daarin lees ik:
Drie jaar na de val van Moebarak is nog geen enkele eis van de revolutionairen ingewilligd
Error, dat moet natuurlijk zijn: . is nog geen enkele eis van de revolutionairen gerealiseerd
Een wereld van verschil.
Egypte of Oekraïne , weer eens gezien hoeveel makkelijker het iseen grote massa op één lijn te krijgen (met of zonder Kalasjnikovs en Molotov Cocktails) zolang je je doeleinden uitsluitend negatief mag formuleren. Dàt, die daar is de vijand. Even later, als de bouc émissaire geslacht is, is het gegarandeerd uit met de pret. Alles moet nu anders, maar hoe is anders? Om dat te bepalen heb je natuurlijk weereen dictator nodig die dat voorschrijft.
En daar zal Poetin dan wel in voorzien.
.... ik durf het bijna niet zeggen, maar ik heb iets met die Poetin
OPTIMISME Dan krijgt ik zei het toch een heel andere betekenis.
Welke andere betekenis dan wel? Ben je mee? (er zijn verschillende mogelijkheden) Hoe verhouden zich deugd van het Optimisme (vooraf) en het gezegde ik zei het toch(achteraf)? Meer uitleg is een affront aan jouwReinen Vernunft.
dat is de bemoedigende reactie die ik van trouwe bezoeker ontving op mijn shoppingstukjes van vorige week. Nou,bemoedigend , ik krijg gelijk en word bevestigd. De man had nog een straffer verhaal bij Media Mart.
Maar om bij wie dan ook onder mijn bezoekers enige neiging tot wanhoopsdaad te neutraliseren hier dan het goede nieuws
Ik heb een vermoeden dat een tijd geleden bij Delhaize een rondschrijven is gestuurd aan alle medewerkers , en daarin moet haast zeker gestaan hebben:
Beste Collegas, Als een klant u vraagt waar in de winkel hij een bepaald product kan vinden, dan laat u vallen wat valt en gaat u met die klant mee tot aan het bewuste rek en je legt finaal uw hand op het gezochte product.Hier zie, Mijnheer. (einde citaat)
Ik weet het uit eigen ervaring, soms tot op het genante af.
Doe de proef maar eens in een Delhaize, en vraag waar de havermout staat. (waar zou jij spontaan, met jouw shopervaring, havermout gaan zoeken?), Je krijgt gegarandeerd een begeleide wandeling langsheen alle rekken van de winkel tot bij datbij de afdeling havermout (ze zetten dat bewust niet in de pak, denk ik, je moet wel een heel rare zijn om havermout te lusten)
Uit een nationale opiniepeiling onder de bezoekers van deze Blog blijkt dat nogal wat klanten vinden dat 1932 soms iets te vaak de filosofische toer opschiet en vooral dat er veel te veel woorden in voorkomen die je moet opzoeken. Spreek eens iets meer gewone taal is het advies.
En dus .
Soepel als we zijn: een nieuwe rubriek met uitsluitend huis- tuin- keuken- en shopping onderwerpen.
Geestelijke Gezondheid .
Geen zin om vanmiddag ergens in een lokale taverne de kleurlozekaart af te struinen. Minder variatie dan in een zwerm spreeuwen, zo onveranderlijk als de bijbel Dus snel evenbroodje halen bij de lokale Panos. Lekkere broodjes, niet duur,pittige snelle hap, wat snippers groen en klaar is kees.
Ik ben even na spitsuur, één wachtende voor mij. Achter hun geel wit zwarte toog, keurig in de Panosschortje de protagonisten:ik noem ze Christa en Debby.
Christa aan de kassa, Debby prepareert à demande de broodjes. Taakverdeling. Efficiency.
Ik stel mij voor hun toog, zonder dat één van de twee mij een blik gunt, Ze zijn in gesprek. Ik wacht.
- En wat zei de Steve daarvan? vraagt broodjesmaakster Debby. -Niks die was altijd maar bezig metKellymompelt Brigitte - En zag die dat dan niet? valt Debby uit de lucht. - Dien is altijd alleen met zijn eigen bezig weet Christa.
Tot Debby mij ineens opmerkt en aanspreekt
-Zeg het maar hoor, mijnheer. - Voor mij een bruin stokbroodDeluxe. Serrano. Mozarella Debby schiet in gang. - Ik vind dat eigenlijk straf. Maar nu is voor u toch de jacht weer open? geeft Debby haar collega weer uitzicht.
Ik ken de procedure bij Panos, en ga al naar de kassa om af te rekenen. Vlotte doorstroomnoemen ze dat zeker in hun trainingssessies.
- k weet het niet, hervatde kennelijk bedrogen Christa, - ik moet datnog een paar dagen laten bezinken denk ik, (zonder overgang) en dat is dan 3,90 voor u Mijnheer - Moet dat met pesto mijnheer, neemtDebby even over, - Ja met pesto antwoord ik, gegeneerd om deze therapeutische sessie te onderbreken. - Maar die zou bij mij nogal ne post pakken schakelt Debby weer over naar de positieve modus, terwijl ze het flesje met pesto beet pakt. .
Broodje ingepakt, met elastiekje en het bekende Panosservetje er omheen. Professioneel.
- Dat is dan ne juste zegt Christa. Ik gaf gepast geld om de meiden niet verder af te leiden.
Ik heb wat ik nodig had en verlaat stilletjes de zaak. Ik blijf wel met de vraag en hoe nu verder met die Christa en hare Steve gaat aflopen. Maar bedenk toch , hoe een mens op het verkeerde momentop een verkeerde plaatskan terechtkomen.
En Panos is voor mij nu definitiefkandidaat Numner 1 voor Beste Werkgever 2014. Als je uw medewerksters die ruimte laat om wederzijds mekaars emotionele gezondheid te coachen. En daarbij dan nog lekkere, goedkope broodjes kunt afleveren (met pesto).
Ik ken één plaats waar het nog ergeris, dat is bij Kruidvat. Daar had ik een kassierster met ringen door alle pierceerbare lichaamsdelen, plus dan nog een ijzingwekkende tattoo op haar vlezige rechterarm.Een griezel van een meisje.
Soit. Vooreerst dit: goede winkel, volledig aanbod in die kruideniersfeer, juiste prijzen. Alleen, ge moet er wel wat bijnemen: 1. je struikelt er niet over een teveel aan personeel, 2. Ge moet wel tegen wat rommel tussen de rekken kunnen waar ik regelmatig mijn weg moet banen tussen nog niet uitgepakte kartonnen dozen of spullen die niet meer bij op het rek konden.
Soit bis, want ik vind wat ik zoek (ik weet het stilletjes aan allemaal wel staan). Kassa, één kassa open, één kassierster, een rij van 10 wachtenden,
Soit ter. Eén kassierster dus, en ik heb ruim de tijd om haar te bemonsteren. Het is aan mij met één doosjes brilpoetsdoekjes. Humide. Plus een flesje haarshampoo, neutraal, voor regelamtig gebruik.
Toen bleek dat het ding nog kon spreken ook: Zakske? Ja, zakske. Dat is 7.50 plus 20 voor het zakske. 7.70 euro. Das dan gepast
Ik had een nieuwe kruimeldief nodig. Vrij nuttig huishoudapparaat dat ik nogal multifunctioneel inzet. Wat moet er in een menselven allemaal niet opgezogen worden? Dus : op naar zon grote winkel met elektrische dingen (merk hoeveel moeite ik doe aan mijn eenvoudige taal)
Helemaal toevallig verzeil ik bij Krëfel (umlaut op de e ???).
Midden op een weekdag, zo goed als lege parking, ook lege winkel met een onoverzichtelijk overdaad aan elektrische gedoe. Vooral beeld en klankmateriaal heb ik zo de indruk. Uitsluitend mannelijk personeel, dat valt direct op. Ik zie vier (VIER !) hippe gasten in keurig Krëfel outfit samenhokken achter de toonbank/kassa. Ze zijn alleszins in druk overleg gewikkeld. Mijn binnenkomst maakt duidelijk geen enkele indruk. Dus ik trek op zoek naar de afdeling kruimeldieven.
Onbegonnen job. Ik vind alles behalve een spoor van kruimeldief.
Kan niet.
Ik diskreet naar die toonbank. Waar zou ik de kruimeldieven kunnen vinden richt mij tot een van die vier. Heel vriendelijk: Daar zie en wijst in zuidelijke richting van de winkel tweede laatste rayon links, tegenover de elektrische thermometers. Dat is tenminste duidelijk.
Ik daar naartoe. En inderdaad daar zie ik twee kruimeldieven van het merk hupppeldepup, een grote en een kleine. Gewoon het nummer aflezen op het staal en dan onderaan de corresponderende verpakking uitzoeken. Maar de kleine is te klein en de grote is te groot, vind ik. Dus ik terug naar die samenscholing achter de toonbank.
Met mijn vraag: heeft u nog andere merken van huppeldepup En nu besluit de aangesprokene even te verletten en mee te gaan kijken in het rek.
En inderdaad, onderaan waar al de verpakkingen staan met kruimeldieven wijst hij mij nog wel zes andere mogelijkheden van kruimeldieven van de merken hippeldepip, hoppeldepop en er is er zelfs een van het merk happeldepap.
En dan mijn nogal evidente vraag: en waarom staat er van die andere merken zo geen staal uitgepakt en geprijsd? En dan het nog verrassender antwoord: We hebben nog geen tijd gehad om die allemaal uit te pakken.
En nu weet in meteen waarover die vier zo intens aan het overleggen waren toen ik binnenkwam: hoe gaan we die uitpak van die nieuwe kruimeldieven organiseren. Eerst eens goed overleggen.
Kennen jullie dat gevoelen ook? Ik heb ervaar dat bijwijlen zeer intens.
In feite een nonsens gevoelen: schaamte over een feit, een handeling, een gebeuren, waarbij jij persoonlijk in de verste verte niet betrokken bent enwaarop jij onmogelijk kunt aangesproken worden.En toch ontstaat bij jou, enkel maar door de confrontatie metdat feit, die daad, een gevoel van diepe schaamte in hoofde van de persoon achter dat feit, die daad, die gebeurtenis. Echte schaamte.
Ik schaam mij dood in zijn/haar/hun plaats. Voor een familielid zou men het nog kunnen uitleggen, de oneer treftmijn familie. Maar ik ken dat gevoelen ook bij een minder gesmaakt optreden van een complete derde.
Direct een concreet voorbeeld:uit het mailverkeer. Ik ontvangsoms van die mails waarvoor ik me in naam van de afzender lettermlijkplaatsvervangend schaam.Gewoon het feit dat iemand zoietsnog maar bedacht krijgt,laat staan rondstuurt.
En dan heb ik het niet meteenoverdie kilos borstenzo groot als meloenen die regelmatig in mijn mailbox rollen. Sommige mensen vinden dat grappig, echt waar!. Ik heb het veeleer bijv. over een bepaald racisme dat er echt over gaat. Meestal is het gewoon stuitendedomheid, met één vaste constante: een totale afwezigheid van enige goede smaak. En dat die afzender aan mij denkt om mij dat te bezorgenomdat hij allicht vermoedtdat ik dat leuk vind, dat is natuurlijk de pointe.Ik voel dat alleszins als een affront.
Per extensie is er dus ook de PLAATSVERVANGENDE TROTS
Het voorbeeld aller voorbeelden: FIENTJE, de grootmoeder van veldrijder Kevin Pauwels (nog zon idool van mij). Daar word ik van binnen geheel warm van. En plaatsvervangend ook heel gelukkig.
Weet je waarover ik het hier heel de tijd heb? Ik heb het over doorleefde empathie.
Hoe God op het idee van de VRIJHEID kwam (eerste bekend geval van serendipity)
serendipity is: op iets anders en veel spectaculairder uitkomen dan wat je eigenlijk aan het zoeken was.
schoolvoorbeeld: de uitvinding van de peneciline
ander voorbeeld: het zoeken van een speld in een hooiberg en eruit rollen met een boerenmeid
Even het decor schetsen: het Aards Paradijs. Maandagvoormiddag na de scheppingsweek. De zaterdag voordien had de Schepper zijn strafste toer uitgehaald: hij had de mens geschapen. Het was dan wel in twee schuifkens: eerste een probatie met Adam en dan de betere definitieve versie Eva. Met borsten, welvingen en lang haar.
Helemaal naar zijn beeld en gelijkenis. Dus twee kleine godjes.Zet zon koppel dan in een hyper Efteling, je ziet van hier wat dat gaat geven. Die twee moesten niets anders doendan zichzelf zijn,hun proto-goddelijke natuur volgen.
Maar de Schepper, wijs als die was, wilde toch nog een ietsie pitsie afstand laten tussen mens en God, tussen dat koppel en Hemzelf: komt hij op de idee van die ene boom van goed en kwaad waar de mens moest afblijven. Eén boom op een heel park . Buiten die ene boom kon de mens doodleuk gewoon zijn gang gaan.
maandagvoormiddag.... bingo
Maar ja, je weet hoe het afliep. De vrouw, uiteraard het geperfectioneerde prototype bingo, vond er niet beters op dan de maandvoormiddag al, uitgerekend van die boom een appeltje te plukken. En zo is het dus allemaal gelopen.
Natuurlijk dat zoiets sofort uitkwam. Het koppel , met pek en veren die grote speeltuin uitgejaagd. "Zoek het nu zelf maar uit", dat was de slotverwensing die weerklonk toen de paradijspoort achter hungatdichtsloeg.
En dat, goede vrienden, was het beste wat de jonge mensheid kon overkomen: het recht om het zelf uit te zoeken en af te wijken van zijn voorgeprogrammeerde semi -goddelijke staat. Het recht om er, bij tijd en wijl,een potje van te maken. We zouden ons Paradijselijk bestaan best kunnen vergelijken met een eeuwig lopende klok die nooit één seconde achter of voorloopt. Een eindeloos tik tak tik - tak. Zo dodelijk voorspelbaar.Wel het was toch maar weer een vrouw, die van die geboden ontsnappingsmogelijkheid gebruik maakte.
Ik weet niet of God het zo bedoeld had, maar op het moment van dat idee met die boom, heeft God die maandag, in zijn oneindige wijsheid, de vrijheid geschapen, en meteen de creativiteit, de originaliteit, de menselijke individuele uniciteit. Hoe de mensineens boven al de rest uittorent.
Dank U God zou ik zo zeggen, met een knipoog naar Eva. En Adam die wist natuurlijk van niks, die hebben ze het later allemaal moeten uitleggen.
Wie treurt er nu om dat we als mens niet perfect zijn? Dat ieder van ons op zijn beurt er van tijd tot tijd een rommeltje van maakt. Maar het is dan wel mijn rommeltje.
Het mocht dan vorige week wel Valentijn zijn, overdrijven moet je nooit doen. Daarom een weekje later, om mijn lieve bezoekers niet in het ongewisse te laten, even een kijkje hoe het met de liefde ook anders kan lopen. Luister naar Cornelis Vreeswijk in Het Rozenblad. (of ga even langs op You Tube "Cornelis Vreeswijk Rozenblad" en je kunt het hem horen zingen)
Cornerlis Vreeswijk 1937 - 1987
HetROZENBLAD Cornelis Vreeswijk
Er was er eens een rozenblad
het groeide aan een roos en die was rood
En op een dag ging dat roosje zo maar dood
ze daalde zachtjes naar de grond - en dat was dat.
Maar toen kwam er een dolle wind voorbij
Die blies haar van het zuiden naar het noord
en hij zei dingen die ze nog nooit had gehoord
Kom, zei de wind, kom liefje, ik maak je blij
Ze kon die dwaze wind maar niet weerstaan
en gaf hem alles waar hij maar om vroeg
De wind nam alles aan, want hij kreeg nooit genoeg
Ze dansten samen heen en weer, en af en aan
Maar t windje was een heel slecht exemplaar
hij droeg haar wel heel aardig in t begin
maar op een slechte dag woei ze de modder in
Toen blies hij vrolijk verderop - en liet haar na.
U heeft misschien een rozenblad gezien
in t vuilnis, in de goot van deze stad
Weet dat was eens een heel mooi rozenblad
De wind is weg, maar zij is er nog wel - misschien?
Het spel waaraan zij deelnam werd haar dood
En de wind die ze zo lief had die woei maar door
ik geloof dat ik haar soms nog aan mijn voordeur hoor ik noemde haar: een rozenblad - haar kleur was rood.
voor Valentijn 2014 l'amour vécu.... het mooiste liefdesgedicht uit de weredliteratuur (en ik meen dat!)
Jacques Brel LA CHANSON DES VIEUX AMANTS 1967
Bien sûr nous eûmes des orages Vingt ans d'amour c'est l'amour fol Mille fois tu pris ton bagage Mille fois je pris mon envol Et chaque meuble se souvient Dans cette chambre sans berceau Des éclats des vieilles tempêtes Plus rien ne ressemblait à rien Tu avais perdu le goût de l'eau Et moi celui de la conquête
Mais mon amour Mon doux mon tendre mon merveilleux amour De l'aube claire jusqu'à la fin du jour Je t'aime encore tu sais je t'aime
Moi je sais tous tes sortilèges Tu sais tous mes envoûtements Tu m'as gardé de pièges en pièges Je t'ai perdue de temps en temps Bien sûr tu pris quelques amants Il fallait bien passer le temps Il faut bien que le corps exulte Finalement finalement Il nous fallut bien du talent Pour être vieux sans être adultes
O mon amour Mon doux mon tendre mon merveilleux amour De l'aube claire jusqu'à la fin du jour Je t'aime encore tu sais je t'aime
Et plus le temps nous fait cortège Et plus le temps nous fait tourment Mais n'est-ce pas le pire piège Que vivre en paix pour des amants Bien sûr tu pleures un peu moins tôt Je me déchire un peu plus tard Nous protégeons moins nos mystères On laisse moins faire le hasard On se méfie du fil de l'eau Mais c'est toujours la tendre guerre
O mon amour... Mon doux mon tendre mon merveilleux amour De l'aube claire jusqu'à la fin du jour Je t'aime encore tu sais je t'aime.
Geen zinnig mens die het riskeert de absolute suprematie van de wiskunde onder de wetenschappen te ontkennen. Het moet de wetenschap der wetenschappen zijn. Wiskunde dus die al haar kunstjes doet met 10 cijfertjes: van nul tot negen. Ja, daar hoort dus nul ook bij.
zero zero zero
Filosofisch is het toch niet zo simpel: een symbool speciaal om niets aan te duiden. NUL, wat zegt dat dan eigenlijk? Nul drukt de numerieke hoeveelheid uit van een niet-bestaan. Maar waarom hebben we dan een symbool nodig, zul je vragen?
En toch zien we zeer snel dat Nul is niet zomaar een getal tussen die 9 andere, nul is een heel bijzonder cijfer. Bijvoorbeeld als we het over cijfers na de komma hebben moeten daar eerst zoveel nullen tussen. Neem nu: 0,0003, die nullen staan daar in hun naakte nulheid toch niet voor spek en bonen. Zal wel.
Nu lees ik in Filosofie Magazine over dat getal nul, dat wij in het Westen het getal nul slechts hebben ingevoerd na de kruistochten. Meegebracht toen van ginds. Maar zolang bedreven wij wiskunde zonder nul. En dat ging ook prima. Euclides en al die anderen waren toch ook geen snullen.
Filosofie Magazine herinnert er ook aan dat het rijk van Alexander de Grote zich in 326 voor Christus tot in India uitstrekte. En dat deden die mannen met een wiskunde zonder nul. Zo belangrijk zal onze moderne wiskunde dan wel niet zijn denk je dan, als je zulke straffe toeren kunt uithalen met een wiskunde zonder nul.
Misschien zat hierin de verborgen superioriteit van die oude volkeren, dat daar dus ook geen (s)nullen tussen zaten ???
Toch nog even doorgedacht over die NUL.
Nul is inderdaad wel een specialleke tussen die negen andere cijfers.
NUL betekent op zichzelf staande inderdaad niets, een niet bestaan. Een overbodig getal dus. Maar, anders dan die 1 tot 9 ontleent NUL al zijn betekenis aan zijn omgeving. NUL is volledig op zijn omgeving aangewezen om iets te betekenen.
Heel makkelijk aan te tonen: 00007 , in dit geval staan die nullen daar niks te doen. Net hetzelfde als 7. en zéro zéro zéro zéro zéroblijft nog altijd zéro
Maar het verschil tussen 700 en 70000 maakt heel veel uit.
En bij 0,3hangt die nul weer helemaal af van die komma om iets te betekenen. En bij 0,03 of 0,00003 bepalen die nullen alles.
Nu een klein filosofisch overstapje
Zijn wij mensen, ben IK, geïsoleerd en helemaal op mezelf ook niet een beetje een nul?
En ontleen ik ook niet al mijn waarde en betekenis aan mijn omgeving, in de eerste plaats die andere nullen rondom mij? Samen vormen wij een groot getal. Alleen samen stellen we iets voor.
ik zie het Di Rupo niet nadoen...
maandagvoormiddag.... bingo
zero zero zero 
