Je hebt het allicht zelf al eens meegemaakt dat je voor een verscheurende, niet te ontkomen keuze werd gesteld. Een situatie waarin het onmogelijk was de beste keuze te maken.
Zeg niet nee, want gewoon de keuze van een levenspartner is, sorry WAS in onze tijd, zo'n hartverscheurende keuze: het was die ene witte prins(es) of die 3 miljard andere prinse(se)n waaraan je moest verzaken. Gelukkig is daar nadien op verschillende manieren aan tegemoet gekomen.
(dat is eigenlijk de foute redenering in zo'n situatie: je denkt dat je maar keus hebt tussen twee mogelijkheden, terwijl er bijna altijd een derde keus is en dat is niets doen. "Wette wada woale goan doen? Woale goan woale nitch doen")
Hoe dan ook, zo'n situatie noemt men een dilemma.
Dat is, zoals Van Dale dat zo netjes omschrijft een toestand waar tussen twee wegen een keus moet worden gemaakt die beide grote bezwaren opleveren.
Als ik het doe neem ik een verpletterend risico, maar als ik het niet doe is het risico nog verpleterenderderder.
Zo overkwam het ook Winston Churchill.
De operatie Katapult.
We zijn in de zomer 1940. Het geallieerd front stort over de ganse lijn in onder de druk van het oprukkende Duitse leger. In juli is alleen Engeland nog geen bezet gebied maar de Duitsers kunnen zo het kanaal overwippen.
En dan ziet Churchill zich voor volgende situatie geplaatst: de grote Franse vloot ligt totaal gedesoriënteerd rond te dobberen voor de Algerijnse kust en kan zo in handen van de Duitsers vallen.
Als dat gebeurt vestigen de Duitsers meteen hun heerschappij over de oceaan, dus geen aanvoer meer van grondstoffen, voedsel en eventueel militaire hulp vanuit de USA. En wat nog erger was, Europa werd afgesloten van zijn koloniën.
Dilemma dus.
3 juli 1940: Churchill geef bevel voor een Engelse aanval op Mersz-el-Kebir.
De Britse luchtmacht ziet zich verplicht de Franse vloot te bombarderen en te vernietigen.
Er vallen welgeteld 1297 doden aan Franse zijde. En de Franse vloot zakt naar de bodem van de Middellandse Zee. Het is nadien nooit meer goedgekomen tussen Churchill en Frankrijk.
Goede vraag.
Welke onbeschaafde maatregelen mag je nemen om de beschaving te redden?
Waar begint het doel dat alle middelen wettigt?
Hoe voelt u bijvoorbeeld mee m:et de Amerikaanse president Harry Truman, die een paar jaar nadien het sein op groen moet zetten om twee atoombommen te droppen op Hiroshima en Nagasaki? Gewoon omdat in het andere geval, de oorlog met Japan vandaag nog zou voortduren? Zegt men.
Eén troost: het leven kan lastig zijn, ook voor de Groten der aarde.
Natuurlijk geen woord kwaad van televisiemaakster Annemie Struyf. Allemaal mooi in de stijl en het inlevingsvermogen van Annemie. Toch bleef ik deze keer met een aantal, beetje wringerige nagevoelens. (twee woorden die mijn spellingcorrector weigert, maar jullie verstaan mij, niet?)
Mag ik ze op een rijtje zetten?
1.Dat kind, die twee ouders, die situatie, die pijn en die emotie. Moet dat allemaal zo in de brede openbaarheid gegooid? Is dat nu mediavoer? Zou jij er mee akkoord gaan om dat allemaal zomaar ten toon te spreiden voor 5 miljoen Vlamingen? Meespelen in een soap? Morgen op de cover van Dag Allemaal?
2.Hoe ging dat tijdens die opnames? Die kleine Julie (8 jaar!) moet daar heel diep gaan in het exploreren van haar gevoelens. Omringd door hoeveel personen: een cameraman, ene voor het geluid, ene voor de belichting, allicht Annemie daar ook in de buurt, en wie nog allemaal? En als een sequens niet goed was, moest dat kind dat dan opnieuw doen?
3.Wat moeten we nu onthouden? Zoals die kleine Lucie zijn er vandaag in Vlaanderen een paar honderdduizend kinderen in deze of nog ergere situatie. Kunnen die allemaal op zoveel aandacht, tijd, begeleiding, zorgvuldigheid rekenen? Moet er dan in ieder dorp, in iedere wijk een Bleekweide komen,met eskadrons therapeuten?
4.En wat als één van de ouders of beide niet meespelen? Wat met ouders die amper voor zichzelf kunnen instaan? Bijv. vierde-werelders. Geen woorden, geen gevoelens, geen denkvermogen, geen benul van wat op spel staat? Wat bij een rauwe vechtscheiding waar ouders uitsluitend oog hebben voor afrekening? Gaan die op hun knieën spelletjes spelen?
5.Tenslotte: zulke intense therapie zal altijd een extreem gepersonaliseerd gebeuren zijn: Julie is vast een uniek kind, en haar ouders zijn unieke mensen in een unieke situatie. En wat is er nog wat wij niet weten? En wat met die hele wijde omgeving rond dat gebeuren? De nieuwe partners aan weerskanten, de broertjes en zusjes, de grootouders, en wie nog allemaal? De materiële problemen die om het hoekje loeren bij een scheiding en de periode erna (het eenoudergezin) enz. Zou allemaal mee in kaart moeten.
Was het maar zo simpel .. toch geboeid blijven kijken. En uitkijken naar Aflevering 2.
Prof. Anne Marie Schaerlaekens is Leuvense emeritus die haar leven lang bezig was in het domein taalontwikkeling en stoornissen.
Mw. Schaerlaekens maakt melding van een Facebookpagina "Poëzie van een kleuter".
Hier kunnen ouders allerlei grappige, rake, soms gênante opmerkingen van hun kleuter kwijt. Een soort humor die een inkijk geeft in de denkwereld van zo'n kleuter. Naar het schijnt krijgt een kleuter slechts vanaf zijn zes jaar aanvoelen van humor, dat wil zeggen dat ze bedoelen iets grappigs te zeggen. Daarvoor is het meestal een consequent doordenken in hun eigen leefwereldje.
Twee pareltjes pluk ik uit de Campuskrant van de K.U.Leuven (die ze zelf oppikten bij Het Laatste Nieuws)
Een kleintje op vakantie bij haar grootouders bij het zien van de maan... zegt apetrots dat ze die thuis ook hebben.
Een ander kleintje (3 jaar) vraagt aan haar mama waarom ze de regen niet afzet. als mama de tv, de stereo en de wasmachine aan en uit kan zetten, dan toch ook de regen?
Maar ook gelezen in de Campuskrant, ook over mensen opgesloten in hun leefwereldje
In Campuskrant is er een vaste rubriek De Congresganger. Hierin komen professoren en onderzoekers vertellen over de ervaringen die ze hebben opgedaan en welke nieuwe wetenschappelijke stromingen ze ontdekten tijdens een recent wetenschappelijk congres dat ze bijwoonden.
Aan het woord deze week prof. G.K., de man is onderwijspedagoog. Zijn onderzoeksdomein is de schoolontwikkeling. In welke mate beïnvloeden organisatiestructuren en relaties tussen directies en leraren de leerlingen. Het Congres voerde als titel: International Conference for School Effectiveness and Improvement. Eindelijk jubelt G.K., want het stond al langer op mijn lijstje. Vooral het tweede luik School Improvement- is helemaal mijn ding: hoe kan je onderwijs verbeteren.
En ik citeer nu even letterlijk G.K. : Welke informatie heb je daar voor nodig buiten de resultaten van de leerlingen. Het aangename was dat er niet alleen over meetmethodes en technieken werd gediscuteerd, maar ook over de theoretische onderbouw. Pedagogen moeten niet alleen meten, ze moeten ook nadenken over wat wenselijk is, waar ze naartoe willen met het onderwijs.
De match Anderlecht Standard van 4 februari ll (2-2) en vooral daarin de uitsluiting van sterspeler Jovanovic (verder Jov genoemd).
Heel kort de feiten (maar over die feiten zullen we verder nog hebben): het draait niet lekker voor Anderlecht, de 11e zege op rij is alles behalve zeker. Frustratie. Zwaar contact Jov met de struise Standard achterspeler Daniel Opare (verder Opa). Op een moment werkt Opa Jov nogal onzacht buiten de lijnen, knal tegen de reclameborden van de afsluiting. Jov kruipt recht, loopt in gestrekte draf richting Opa en ramt hem tegen de vlakte. Opa valt kermend en voor dood neer. Rode kaart. Einde verhaal.
Maar wat is daar nu juist gebeurd?
Je kan het op You Tube beeld per beeld terug bekijken. En toch lopen de versies van de waarheid over dit geval nogal uiteen.Allemaal over dezelfde feiten.
Anderlechtsupporter: En wat als Jano nu eens een open schedelbreuk had opgelopen tegen die reclameborden? Een rode kaart voor die reclamebroden misschien?
Standardsupporter:Le bourreau du Parc Astrid est de retour. Un digne compatriote de Milosovic.
Racist 1 : nu heeft die Opa nog chance, want die Oost-Europenaen hebben doorgaans een groot mes op zak
Racist 2 : Nen Oost-Europese gangster en ne neger die mekaar de kop inslaan, wat is het probleem ?
De Pastoor: U hebt gehoord dat er gezegd is : Oog om oog en tand om tand. Maar ik zeg u verzet u niet tegen wie u kwaad doet. Als iemand u op de rechterwang slaat, draai hem dan ook de linkerwang. (Matteüs 5:38-39)
De Neuropsychiater: Een courant geval van hormonale doorwerking. Een lichte opstoot van adrenaline dan is deze reactie onvermijdelijk. Geen sprake van vrije wil. Schuld bestaat niet, dus straffen al helemaal uit den boze.
De Servische nationalist : (maar dan in het Servisch)Onze broeder Jov deed het juiste wat gedaan moest worden. Verdedigen van de eer van de familie) Jovanovic. Doet hij dat niet dan kan hij bij ons in Belgrado of in Novi Sad niet meer veilig op straat komen. Watjes, dat zijn jullie.
De Moralist : Na die Turnhoutse jongeren in Eindhoven nu dit nieuwe geval van zinloos geweld. Hopelijk komt er de komende dagen spontaan een stille tocht met allemaal Anderlecht en Standard supporter, met kaarsjes. Tegen het zinloos geweld.
Anderlechttrainer van den Brom : Die zei niets. Die wierp enkel een blik, of beter die gunde Jano geen blik , toen die voorbij de trainersbank naar de kleedkamer strompelde. Een niet geworpen blik die gelijk stond voor klootzak.
Jano zelf: (maar dan weer in het Servisch) Godverdomme, t is weer van dat.Leer ik dat nu nooit af?
Guy Cassiers van Toneelhuis: genoteerd die naam van Daniel Opare. Als we nog eens een acteur nodig hebben om voor dood neervallen te acteren .
Opus 1932 : Hoogdag van het Voetbal. Meer van dat. Dan kan er eindelijk eens zinnig over het Voetbal gediscuteerd worden. Bijv. wat is Waarheid in het voetbal. Bestaat schuld in het voetbal? Wat heeft Matteüs te zeggen aan het moderne voetbal?
Je hadhet kunnen denken dat het niet bij die vorige blog zou blijven.
Ik moet erop terugkomen en ik kom er graag op terug na het beluisteren van het persoverzicht op Radio 1 waar ik Yves Desmet hoor beweren dat Bart De Wever een fantoomprovocateur is. Iemand die er een sport van maakt om fenomenen die er niet eens zijn te problematiseren en erover te provoceren.
Ik had het in die voorgaande blog uitdrukkelijk niet over Bart De Wever, laat dat allereerst duidelijk zijn, ik had het over een (groot) deel van zijn aanhang die ik niet omarm. Die onverdraaglijke en het onverdraagzame variant van het flamingantisch nationalisme. Maar dat is een mening, dus ga er niet op in als het je niet zint. Maar gelijkelijk afstotend in deze materie die culturele monopoliehouders in Vlaanderen, die bende verslaafden aan het subsidie-infuus (dat is een uitdrukking van Wilders ).
Dit weekend toevallig twee verhelderende artikels over Bart De Wever in de kwaliteitspers. Een interview in De Standaard en een grote reportage in De Groene Amsterdammer. Vooral die laatste is heel relevant. Je kent de basiskleur van dit Amsterdams weekblad: stevig links-liberaal-progressief, het grachtengordeldenken, die een van hun topredactieleden naar Antwerpen sturen om, tegen een berg van vooringenomenheden in, BDW te ontdekken. Ze ontmoeten een redelijk nationalist.
Ik stuur u hierbij de twee artikels bij in attachment. Lees ze als je de moed hebt, en zo niet, zwijg dan verder over BDW, je weet er niks van. Aanbevolen lectuur ook aan alle Lannoyes, Van Istendaels, Tuymanssen maar de kans is redelijk klein dat zij mijn blog bezoeken. Toch .
De Royalty's,Blauw Bloed,De Boekskes, het kapsalon .
Weer even helemaal in de aandacht: dag Beatrix, kom-erin Willem Alexander En bij ons? Na 2014. Misschien. 30 jaar opwarmen. We zien wel En dat was, samen met de Receptie voor de Gestelde Lichamen , woensdag ll. het onderwerp in de Kruitfabriek bij VT4. Rond de tafel : Jan Peumans van de NVA, voorzitter van het Vlaams Parlement en Frederik De Swaef, die piepjonge hoofdredacteur van Story. Spijtig genoeg had Dag Allemaal zijn kat gestuurd.
Jan Peumans, die omhoog gevallen tuinkabouter uit Riemst, mocht weer eens zijn nummerke doen: vier keer uitgenodigd als gesteld lichaam, en vier keer vierkant geweigerd. Wat een heldendaad. Dat gastje krijgt stilaan een Jan Breydel statuur.
En wat vind jij, mijnheer Peumans,van die troonswissel in Nederland? vraagt Tom Lenaerts.
Dat laat mij steenkoud. Ik heb diezelfde morgen nog naar Guy Tegenbos van de Standaard gebeld met de vraag waar die het haalt om, uitgerekend in mijn krant, eerst zes bladzijden over dat koningsgedoe te brengen en dan pas het serieuze nieuws. Ik lees dat dus niet. Ja, mijn moeder leest dat wel.
Repliek Frederik De Swaef. Maar de mensen die de boekskes kopen, en dat zijnalleen voor Story en Dag Allemaal,wekelijks meer dan een half miljoen Vlamingen, die lezen dat wel. En graag.
En wat lees jij dan wel? vraagt Tom.
Ik lees alleen wetenschappelijke werken over de verhouding van het koningshuis en de Vlaamse Beweging.
En dat ging zo maar door met die Kabouter Knorpot in een glansrol, die overtuigd is dat De Standaard ZIJN krant is en hij dus de inhoud kan bepalen, en die meteen miljoenen Vlamingen plus zijn oude moeder, die wel die boekskes lezen, tot in de grond van hun ziel schoffeert. Beledigt.
Drie persoonlijke reflecties (dat zijn opinies, geen feiten, en daar mag je het dus vierkant oneens mee zijn .)
Dat unanieme NVA bashen in de media en in de weldenkende kringen staat mij ook niet aan. Maar, toegegeven, hetmaakt mij ook niet vrolijk hoe in Vlaanderen extreem rechts met zijn vuile manieren opnieuw aan bod is. Een onaangename vorm van arrogant flamingantisme met alles erop en eraan, een stijl Vlaams Blok wat ons land zoveel reputatieschade bezorgde. Zolang de Leeuw kan klauwen.... op de loer naar weer een kaakslag.
Schofferen. Vroeger kenden wij dat woord niet, dan zegden we tegen het zere been stampen.Peumans doet dat hier op een stuitende manier tegenover zoveel simpelen en minder simpele Vlamingen. Hij leest wetenschappelijke boeken, god-nog-aan-toe. Laat ieder toch eens zijn aparte voorkeur: ik hou van veldrijden, jij van het Briggs deeltje. Et alors.
Royalties. Ook zoiets, je houdt ervan of je haalt je schouders op. Of het modieuze republicanisme dat ook zo intellectueel klinkt. Maar ook hier: die Gedanken sind frei. Maar dan moet je ook wel even verder kijken dan je neus lang is. Bijvoorbeeld eens naar Nederland kijken (zou je vaker moeten doen ) en het editoriaal lezen van de Groene Amsterdammer van deze week. Hoe de redactie van dat blad, fors links liberaal en republikeins denkend, over de monarchie spreekt. En hoe die drie woorden die Willem Alexandergebruikte centraal in hun waardering staan: samenbindend, vertegenwoordigend en aanmoedigend optreden. Willen de tegenstanders rechtsstaan. Als je de link hieronder aanklikt kun je dat korte editoriaal lezen. En denk dan nog eens na, mijnheer Peumans. Zo stom is uw moeder ook weer niet.
Mag ik nog even doorgaan op mijn vorige inlas: Oorzaak Gevolg?
Ik stelde voor eens goed na te denken.
Ik struikelde zelf achteraf over dat zinnetje: drie redenen waarom wij soms , dat automatisch samenvallenoorzaak/gevolg moeten afwijzen.
1. Iets afwijzen, wil nog niet zeggen dat het niet bestaat.
Een vrouw wijst de mogelijkheid van ontrouw van haar man af
2. Je kan er ook niet omheen:Verliefdheid is onbetwistbaar een hersenfunctie, wat zou het anders zijn? Idem voor elke schoonheidservaring, elkesoort altruïsme, elk zelfbewustzijn is niets anders dan een verhaal van neuronen en synapsen. Dus heeft Dick Swaab, die Nederlandse neurobioloog en hersenonderzoeker, gelijk als hij zijn laatste bestseller de titel geeft Wij zijnons brein. Daar veranderen we met dat afwijzen niets aan.
3. En dan de comble: dat afwijzen is op zich ook een breinfunctie. Wie of wat zou er anders iets afwijzen?
En toch, denk ik, dat ik het juist voorheb als ik stel dat wij, als beschaafde mensen, die ijskoude herleidingSOMS moeten afwijzen. Zie de voorbeelden, die spreken voor zichzelf. Goedheid, schoonheid, het sublieme.
Of willen we nu werkelijk heel ons bestaan ONTLUISTEREN (ontdoen van luister)?
Vergelijk: welke normale ouder wil zijn kind die paar jaar Sinterklaasplezier ontzeggen? Of nog duidelijker: een prachtige film gezien, welke zot(tin) gaat nu heel de tijd zitten memmen dat het toch allemaal maar gespeeld isen in feite niks meer dat een lichtstraal op een plat wit doek. Doe maar zo, dat is dan het einde van alles.
Alleen....
is er nog dat woordje SOMS,
Wanneer WEL, wanneer zeker NIET ?
toch een beetje oppassen met het te zeer koesteren van illusies......
Hoort er, volgensu, bij ELK GEVOLG een (of meerdere) OORZAAK(aken) ?
Niet moeilijk maken: er gebeurt iets, jij stelt iets vast, MOET daar altijd een oorzaak aan voorafgaan? Omdat daardoor. Eén oorzaak of een sliert van oorzaken (meestal het geval), daar gaat het nu niet over. Maaktook niet uit of ik die oorzaak ken, feit alleen is dat ik ervan uitga dat er een oorzaak moet zijn. En dat de wetenschap niets anders moet doen dan alle onzichtbare oorzaken opsporen. Zodat we op de (heel) lange duur het hele bestaan begrijpen als een lange oorzaak gevolg keten.
..........
Soms is een oorzaak heel zichtbaar: gasvuur vergeten af te zetten, soep overgekookt. Soms is dat iets ingewikkelder: ik sta aan de kook, er wordt aan de deur gebeld, het is de postbode met een aangetekend schrijven, en dat aangetekend schrijven komt van mijn huisbaas om de achterstallige huur te eisen, en zo ben ik vergeten dat mijn soep op het vuur stond. Dus is mijn huisbaas de oorzaak van die soep. Of ikzelf? ik had stipter mijn huur moeten betalen, dan was er geen aangetekend schrijven gekomen enz Snapt u?
Ik wilde u dus alleen vragen of u denkt dat er zich iets kan voordoen of iets kan bestaan, zonder enige aanwijsbare of zelfs niet aanwijsbare oorzaak? Dus zomaar, stoemelings, van zijn eigen, plomp verloren toeval.BOENK, en dat gebeurt? Het is er. Dat impliceert dan dat zoiets uit zichzelf, zonder toedoen van eender wat,tot stand komt. Een luster die zomaar van het plafond naar beneden valt .. kan dat?
Waarom ik die onnozele vraag stel?
Omdat ik drie redenen wil aangeven waarom wij soms , dat automatisch samenvallen oorzaak/gevolg moeten afwijzen.
1.Wegens het betoonde chagrijn. De claimcultuur. Omdat wij de slechte gewoonte hebben om oorzaak en schuld gelijk te schakelen. Er mag gebeuren wat wil, of dat nu over Kim De Gelder, de Fyra trein of de sluiting van Ford Genk gaat, wij rusten niet voor we de schuldige te pakken hebben. Wij willen de slechte in het verhaal kunnen aanwijzen, zodat wij ons zeker niets verwijten hebben.
2.Wegens de domme pretentie. Omdat wij daardoor niet meer accepteren dat iets gebeurt wat wij niet begrijpen. Dat ons overstijgt. Omdat we verslaafd zijn aan het idee dat alles meetbaar en kenbaar is. En dus maakbaar. En vergeten dat de echte grote wetenschap, vanuit elke oplossing naar een nieuw en nog groter raadsel opschuift.
3. Wegens de ontluistering. Omdat wij daardoor elk soort betovering, vervoering, transcendentie, geheim en mysterie ontkennen. Omdat wij negeren dat wij schepsels zijn met ideeën, fantasieën en onverwachte vergezichten. Dat schoonheid, goedheid, altruïsme, mededogen, liefde geen oorzaak behoeven. Dat ik weiger mezelf te herleiden tot een klomp neuronen en synapsen in actie.
Uit het interimkantoor !! Ik heb hieronder enkele anekdotes letterlijk uitgeschreven zoals we ze ook daadwerkelijk binnenkrijgen op kantoor.
Je moet op ons computersysteem bij inschrijving via de pc vermelden of je "alleenstaand", "single", e.d. bent. Deze kandidaat geeft alle (te veel) info tegelijk: "Feitenlijk alleenstaand single en wonend in een gekocht huis dat van men eigen is" . Je moet ook je competenties ingeven. Dit is een kandidaat die reeds bij "Maiski" had gewerkt. - Salaat in pottekes doen - Salaat kuisen - Salaat sorteeren - Alles wat met salaat maaken heefd
Dit was een spontane geschreven sollicitatie van een meisje dat werk zocht in de verkoop: "Ik kan goet met mensen om, mensen hebben mij graag en ik hun, ik zoek dus een werk als vertegenwoordiger of in de verkoop omdat ik van menselijk kontact houd. Ik ben dus zeer contactvaardig. Ik ben neig sociaal. Ik ben direkt vrij want ik zen alleen." Ook een spontane sollicitatie via mail: "Ik wil werken in den ALDI want daar gaan ik graag. Den Delhais is niks voor mij." Iemand die een job in de horeca wilt en bij het vak 'competenties' het volgende schrijft: "Ik kan opdienen met 3 borden, het aantal glazen weet ik ni, want als ne platoo vol sta hang et er van af of er bv e duvelglas of ne coca op staat. Den ene platoo is dus voller als den andere" Via mail: "Ik kan ni lang rechtstaan want ik hem platvoeten.Daar is niks aan te doen.Den doktoor zegt dat ik zo gebooren ben" Idem:
"Ik wil werk. Ik heb mijn kinderen om de 2 weken. Ik zoek dus e werk waar ik 2 weken wel en 2 weken ni werk. Ik wil alles doen." Deze is van een poetsvrouw: "Hallo, ik zen Rita en zen 56 jaar, ik kuis graag. Mijn man zegt, ga dan iets verdienen met te kuisen want dat kunt ge goed. Ik zoek dus een werk om te kuisen. Ik zen een proper op men eigen, maar zekers ook in huis. Liefst 1 of dagen in de week, maar ni op woensdag, want dan kuis ik zelf bij mij. Ik breng zelf alles mee, want ik kuis enkel met MR Proper of ST Marc, da zijn de beste."
Deze van een zwangere vrouw: "Ik ben reeds 5 maand in verwachting. Ik weet niet of ik daarna nog kan werken, want als de kleine van Benny is moet ik van hem niet meer gaan werken, maar als Ludo de vader is dan is het dringend dat ik een werk nodig heb, want dan wilt Benny er niks meer mee te maken hebben, en Ludo heeft ook geen werk." Dit meisje was ontslagen bij "Maiski", en mailt ons de reden: Hij zee (haar personeelsverantwoordelijke) doet uw piercing uit. IK zee: nog voor de konink nie Hij zee: dan moogt ge het afstappen Ik zee niks en heb hem recht oep zenne smikkel geslagen. NIKS respekt hebbe ze daar in de MAISKI
De laatste. Ook iemand die na een vechtpartij bij "Maiski" onstlagen was:
"Den Dennis smeet een kiekebil recht in me bakkes, ik heb dan op ze bakkes geslagen, want ik moet me tog ni laten doen? Hij is begost, en ik zen buiten gesmeten. Is da eerlijk????? Ik hem nog gezegd ik steek de banne van uwe otto plat, maar da was ik ni van plan. Ik zen in me recht. Wa vind gelle daarvan??????"
En nu komt voor mij de pointe, de clou . Deze correspondent uit dat Uitzendbureau wil ons vooral niet in de onzekerheid over haar eigen superioriteit tegenover deze kleine mensen in een benepen situatie.
Lees:
Zo zie je maar, saai zal het in de uitzendsector niet snel worden...
P.S. De spellingsfouten zijn dus ECHT. Ongelooflijk hé!!!!!!!
Nota van Opus 1932:
Ongelooflijk hé!!!!! (let op die !!!!) En tegelijk mooi hé, dat in dat laatste zinnetje een spellingfout staat (en geen spellingsfout). Misschien is het op zon uitzendkantoor zo plezant dat ze geen tijd hebben om zelf correct Nederlands te leren schrijven.
* * *
en omdat we nu toch bezig zijn... misschien toch maar de eerste persoon enkelvoud van het hulpwerkwoord ZIJN veranderen van "ik ben" naar "ik zen" Zo evident (zijn - ik zen) en zo ingeburgerd.... Ik zen akkoord.
Ik vond dat ik jullie het weekend niet kon insturen zonder de volledige tekst van het EK Lied: In dichte drommen.
1. In dichte drommen staat o heer Uw kruisleger bereid In d' ogen de gloed van uw ogen gebrand En hakend naar de strijd
Refrein: Heil Jezus onze koning U zweren wij de eed Te stormen naar u met het kruis in de vuist Tot daverend dreun onze zegekreet
2. Met ijzeren wil geharnast staan Uw trouwe strijders pal De lippen nog rood van Uw kostbaar bloed Dat zwakken stalen zal
Refrein.
3. Ons harten laaien van het vuur Dat uit uw Harte gloeit Een vlammende zee die de wereld omspoelt En stijgende immer groeit
Refrein.
4. De klokken luiden feestelijk De heilige kruistocht in God wil het! Te wapen! Maria voert aan Ten kamp als koningin
Refrein.
5. De kruisvlag wappert hoog die ons Naar het kleurende Oosten wijst Wijl boven onz' hoofden de zegezon De stralende Hostie rijst
Refrein.
6. Vooruit! Harop! Den vijand in! De stormklok nu geluid Door Hem die ons sterkt met Zijn lichaam en bloed De zege is ons! Vooruit!
Refrein.
Heel ver staan we met deze literatuur niet af van het Leon Degrelle REX discours.... Of zie jij meer affiniteit met een Roomse Intifada? Schoon gezelschap, dat alleszins.
Maar trek het toch maar niet te zeer uit zijn tijdcontext. Dank u.
Ik stel mijn bezoekers voor een niet mis te verstane keuze. Niet mis te verstaan? Allo.
Ik kreeg van hier en daar een geprikkelde reactie.
1.Die foto links was, zo blijkt nu, een bekende kop (nou, niet alleen de kop is bekend, vermoed ik). Al wat je ziet en wat je kunt vermoeden hoort toe aan ene Ann Lesley Poppe, vermoedelijk een achternichtje van Priester Poppe uit Moerzeke, de man van de eucharistische kruistocht, de EK - niet te verwarren met Europees Kampioenschap. "In dichte drommen staat o Heer uw kruisleger paraat". Dus geen woord kwaad over dat soort volk. Goe Volk.
2.En dan nog. Dom, ik ga bij Van Dale kijken en daar staat: niet gemakkelijk begrijpend, beperkt van verstand. Maar ook De Dikke maakt er hier een potje van. Niet gemakkelijk begrijpend > wat begrijpend, er is zoveel dat ik niet begrijp, dus ben ik heel dom? Beperkt van verstand > verstand van wat? De ene kan goed haarsnijden en de andere de fijnste neurochirurgisch ingreep tot een goed einde brengen. Wij hebben ze alle twee nodig, waarom dan die rangschikking?
3.Tevreden. Hoe kun je nu een keuze laten maken voor niet tevreden. Dat is pas een domme veronderstelling, dat iemand zou kiezen voor niet tevreden) zijn. Bekijk tevreden eens etymologisch (natuurlijk dat de domme dit woord niet verstaat, et alors?). In tevreden zit de stam vrede, en te moet je aanzien als te huis, te Antwerpen, ter plekke: dus ergens aangekomen op een bedoelde bestemming. Te Vrede. Ik ken geen fijner begrip, sorry, maar ja dat zal aan mijn beperkt verstand liggen.
4.En nu serieus. Eigenlijk is zon vraag stellen heel dom, gewoon omdat het leven zich zo niet voordoet. Was het maar zo simpel dat we met een liniaal een lijn konden trekken tussen zin en onzin, tussen verstandig en onverstandig, tussen juist en fout. (herlees mijn Tiens .) Het leven, ons bestaan is al ingewikkeld genoeg dat je geen situaties of keuzes moet verbeelden die zich zo nooit voordoen. Hetzelfde bezwaar geldt voor elke vraag die begint met Stel dat Stel dat je dertig jaar geleden in slaap was gevallen en vandaag pas wakker wordt dat soort werk. Weg ermee.
Dus.
Ja, dus wat? Laat ons toch maar voorzichtig zijn en aannemen dat Ann Lesley Poppe, op tijd en stond ook kritisch, geïnformeerd en bewust zal zijn (dat heeft ze dan alavst voor op haar heeroom). En dan nog daar bovenop: tevreden, dan is mijn keus rap gemaakt.
In sommige winkels voor dameskledij is er een zithoekje voor geduldige mannen, een gemakkelijke lederen zetel, soms zelfs een tasje koffie, allemaal om niet ongedurig te worden. Maar steevast ook een stapeltje verstrooiende lectuur En daar heb ik het opgedaan .
Begin deze week, een modehuis ergens in de Huidevettersstraat in Antwerpen. Ik beland in zon zwarte leren fauteuil, ik pak zo t eerste beste boekje beet dat daar ligt.
Boekje nee, zeg maar boek. Een extreem glossy ding op dik glanzend papier, met als titel:PRESTIGE ANTWERPEN 2011 en als subtitel (hou u vast) Quality is a way of Life
Niets vermoedend begin ik te bladeren Dat gaat van het verhaal van Fernand Huts, een naam die bijna synoniem zou zijn van quality, Het verhaal van Porsche, voor minder gaan ze niet Met een Ferrari door Toscane, en dan al die Italiaanse renaissance, Harmonie tussen Tuin en Zwembad, tuindesign Ludo Dierckx aan het woord, Whisky, de duurste whiskyflessen ter wereld, top of the bill een fles van 523.000 , Vlak daarna een van slechts 183.000, maar die moet ge wel met drie flessen kopen .
En dat gaat zo door, 300 blinkende bladzijden lang.
Ik heb al een half doosje Renniekes binnen, negen glazen Alka Selzer, zelfs 3 tabletten Motillium bleven zonder effect die misselijkheid wil maar niet overgaan.
Ten einde raad start ik morgen, als het niet beter is, met een Realtinekuur. En als dat niet helpt neem ik een half jaar een abonnement op Dag Allemaal, als tegengif.
OPUS 1932 houdt zijn woord: 2013 niks dan positieve signalen.
Ik wil mijn bezoekers al lang deelachtig maken van mijn verslaving, mijn verslingerd zijn op een programma bij VT4. Het is uiteraard een oud Woestijnvisproduct: De Rechtbank. Je neemt er met plezier de drie reclameonderbrekingen bij.
Gewoon een human interest reeks waarbij de camera ons meeneemt naar het concrete alledaagse gebeuren in de gerechtszaal, dat gaat van politierechtbank en Vredegerecht tot Hof van Beroep. Daar passeert de kleine man in al zijn kleine gedaanten voor die misschien laatste instantie in onze samenleving die nog respect afdwingt: de rechtsprekende macht. Je moet nauwelijks nog fictieverhalen lezen, of naar de film gaan: luister en kijk naar die mensen en bewonder vooral de doorgaans sublieme manier waarop die rechters met die brokjes kleine of soms grote ellende omgaan. Je leert al heel snel dat die blinddoek voor de ogen van Vrouwe Justitia niets meer is dan een symbool. De werkelijkheid is zo anders.
Rechter D'Hondt zie je nadenken...
Gisteravond (09-01) misschien een relatief hoogtepunt meegemaakt in die reeks. Uiteraard stonden we voor de toog van onvergelijkelijke rechter DHondt in Dendermonde. Een stokoude man (80 sic) moest komen uitleggen waarom hij, ergens in de straten van Dendermonde, met zijn auto was doorgereden nadat hij met zijn zijspiegel een accidentje had veroorzaakt. Eerlijk mijnheer rechter (maar dan in dat carnavaleske Dendermonds) ik heb niks gehoord of gezien. Ja later zag ik dan mijn zijspiegel was ingedrukt. "Jamaar, zo'n ingedrukte spiegel, dat geeft nogal een saflette, hé mijnheer, dat kan toch niet?" En dan die spitse dialoog tussen rechter D'Hondt en die man. Daar mag Geert Hoste en al zijn makkers comedians, nog jaren voor oefenen om dit soort invoelende humor te presteren.
Maar er is in De Rechtbank niet alleen dat onnavolgbaar humorgehalte van de gewone mens en het woordspel met de zittende magistratuur. De Rechtbank is nog zoveel meer. Vooral als het niet meer om te lachen is. Een leerschool in alle soorten menselijke gevoelens tegelijk, noem ik het.
Een leerschool in empathie en sociaal invoelen. Zo vaak mompel ik in mezelf: wat moette daarmee doen? Aan zon geval is geen enkele goede kant te breien, en toch moet die rechter iets uitspreken. Een leerschool in mededogen, mildheid en nuance. Luister eens goed naar die mens en beweer dan maar eens met het hand op het hart dat er slechts één oplossing is: de blinde zero tolerance. Zo vaak zeg je zelf: die gast den bak in steken maakt het allemaal maar erger. Maar wat moette daar dan wel mee doen? Een leerschool in burgerzin. Hoezeer we ons gelukkig mogen prijzen in dit democratisch bestel te zijn geboren. Geen 10% van de wereldbevolking kent de luxe van dit soort justitieel apparaat. En dan hou je wel je mond als er soms eens iets misloopt. Genoeg stof om na te denken tijdens de onderbrekingen waar ze je van de ongelooflijke kortingen bij Citroen proberen te overtuigen.
Kerstboom afgebroken, de herdertjes ingepakt, lege flessen naar de container we beginnen er opnieuw aan.
Een heel zinnige nieuwjaarswens vind ik: en dees jaar wat minder zagen . Maar het is geen Driekoningen of we zijn weeral bezig. Tegen wie zegdet?
En toch gaat Opus1932 een poging doen. Positiever moet het worden.
Maar ik vraag nog één laatste uitzondering, om het af te leren dan, om nog voor de allerlaatste keer een grimmig stukje te plegen. Nou, grimmig, het komt uit een heel warm hart. Lees verder.
Het gaat over de actie van Studio Brussel eind vorige jaar: Music for Life 2012. Ik lees op hunwebsite als nabeschouwing: Een week om dementie nooit te vergeten, beter kunnen we Music For Life 2012 niet beschrijven. Herbeleef alle hoogtepunten van 7 dagen Songs For Life.
Op zich wel geestig een week om nooit te vergeten dat zeg je tegen een demente. Ik heb geen pin gekocht, laat staan opgestoken, ik heb er nauwelijks wat bij gevoeld. Om drie redenen: 1. Altijd hetzelfde bij dit soort acties, of het nu Bono, Nick Balthasar of Het Glazen Huis is, het goede doel wordt heel snel het goede middel, om aandacht te krijgen en zichzelf te promoten. 2. Maar ten gronde: wat is eigenlijk het maatschappelijk probleem met dementie? Ik heb het wellicht niet goed begrepen. Het treft vaak je hoogbejaarde (groot)ouders en dan ga je ze met heel de familie, in normale omstandigheden, nog met meer tederheid omringen. 3. En voor de demente zelf is het probleem evenzeer onduidelijk. Met een wegdeemsterend bewustzijn verdwijnt grotendeels ook de pijn en de schaamte om deze finale aftakeling.
Oké, allemaal wat kort door de bocht van mij, maar als men het mij had gevraagd (quod non)had ik een veel schrijnender probleem. Het is een belendend perceel van de dementie: ik zou veel liever een actie zien die pleit voor een meer genuanceerde omgang met het veel tragischere fenomeen dat men vlotjes met één term depressie noemt.
Ook voor mijn voorkeur heb ik drie redenen: 1. Deze plaag (want dat is het) treft alle leeftijden en alle lagen van de bevolking. De aandoening, want dat is het, is heel moeilijk behandelbaar, veroorzaakt onnoemelijk lijden en kent niet zelden een tragische ontknoping. 2.Deze aandoening mist quasi elke maatschappelijke acceptatie. Het wordt zo vaak als een zwakte aanzien (terwijl de genetische component zeer groot is) en regelmatig in de pers wordt het overgebruik van alle soorten psychofarmaca geculpabiliseerd. Er wordt een sfeer van schaamte gekweekt. Je wordt op slag economisch, maatschappelijk, cultureel uitgerangeerd. Het woord zot is nooit ver weg. 3. En dan het ergste: de depressie treft niet enkel de zieke maar richt zeer vaak een ware ravage aan in het gehele gezin en omgeving. Niemand in een gezin van de zieke blijft overeind. En weer die schaamte. Heel het gezin lijdt mee.
En weer oké, er zijn gradaties, maar een, actie die zou aansporen iets meer genuanceerd over dat onderwerp te kletsen ik zou er misschien een pin van kopen.
Geen 24 uur na het posten van mijn vorige Blog verneem ik, via KLARA, dat mijn boodschap in Wenen is aangekomen.
Het kan geen toeval zijn dat, zo korte tijd na mijn bericht, de leden van de Wiener Philharmoniker solidair besloten dat het zo niet verder kan.
Ze beginnen met de verkoop van de tickets voor 2014 anders te organiseren. Democratischer. Je kan vanaf vandaag al tickets voor het Nieuwjaarsconcert van 1 januari 2014 bestellen, maar dan enkel via het internet waarop een soort loterijsysteem is aangebracht. Jij koopt een lot en als jouw nummer uitkomt, heb jij je ticket beet. Democratischer kan het haast niet. Alhoewel de prijzen voor een ticket ongewijzigd blijven. Op de derde rij, waar die Japanse madam in kimono zat, betaal je nog altijd 950 om binnen te komen (vestaire en programmaboekje niet inbegrepen)
Maar ja, je junt het allemaal niet ineens overhoop gooien. Dat begrijp ik.
Allo, mannen van de Wiener. Nog een idee van mij, voor 1 januari 2015 dan. Als je nu eens al die kozijns en achternonkels van de familie Strauss een dagje vrijaf gaf, en iets hedendaagser en niet zo smal Weens wilde programmeren?
Bijvoorbeeld. (ik zeg zomaar wat) La Mer van Charles Trenet. uit 1943 !
Of De Lichtjes van de Schelde is ook goed.
>>>> Doen, zou ik zo zeggen, anders riskeert, tegen 2019, André Rieu jullie plaats in te nemen in de Goldene Saal.
Het is natuurlijk een open deur zo groot als de hemelpoort (die staat tegenwoordig, gezien het weinig volk dat zich aanbiedt, dag en nacht open, je kan in en uit zonder controle) te beweren dat een normaal mens niet zonder muziek kan. Wat muziek met een mens kan doen en doet. Ten goede en ten kwade. Wat is dat toch wat een mens heeft met muziek?
Deze periode van de Jaarwende een dubbele ervaring in dat verband.
De absolute TOP 1000 Klassiekers van Radio 2
Vijf dagen hebben ze er op Radio 2 aan gedraaid (ach ja, plaatjes draaien niet meer )om uiteindelijk op 31 december, rond zes uur in de vooravond, het woord te geven aan Louis Tobback om de nummer één aan te kondigen. Het werd (niet verrassend) Bohemian Rhapsody van Queen, die heeft daar een abonnement op. Vermoed ik. Maar als ik zo hoor rond mij, en ook in de commentaren op Radio2 zelf, hoeveel mensen met die 1000 vrij simpele morceaukes in hogere sferen zijn beland. Er was zelfs een chauffeur van een federale minister die belde dat hij de hele week, samen met zijn excellentie, tweestemmig in de auto al die bekende nummers heeft meegebruld. Er is wat afgezongen in die laatste dagen van 2012. Prachtig toch. Dat goede radio maken ZOOOOO simpel kan zijn. Dat Charles Trenet met La Mer op de 882ste plaats stond was voor mij een persoonlijke belediging, maar dat dit liedje uit 1943 (de Hongerwinter!) er toch nog bij was, kon mij nog iets troosten.
Het traditionele Nieuwjaarsconcert van de Wiener Philarmoniker vanuit Wenen
En na vele jaren had ik, in afwachting van het Schansspringen, nog eens afgestemd op het Nieuwjaarsconcert. De Goldene Saal van de Wiener Musiekverein stond er weer te pronken alsof Johan Strauss himself ieder ogenblik op de pupiter kon verschijnen. Een zee van bloemen, lichtjes, massieve kristallen luchters, die mannen en madammen van de Wiener in hun mooiste rokkostuum. Maar vooral dat heel chic volk in de zaal dat zich daarbij zichtbaar ongelooflijk belangrijk zat te vinden. Ik bemerkte op de derde rij een Japanse diplomatenvrouw in een brokaten kimono (kostprijs 60.000 Euro lees ik op Wikipedia). Tot daaraan toe. Maar die muziek, jongens, dat is niet (meer) te aanhoren. Ik vermoed dat indien ze, in plaats van 15 verschillende nummers, één stuk 15 keer na elkaar zouden spelen, dat de meeste mensen het niet zouden merken. Zo gedateerd en vooral zo monotoon dat die Weense 19de eeuwse muziek en vooral dat sfeertje daar omheen klinkt, voelt en ruikt. Je ziet zo die (asociale) Weense bourgeoisie paraderen en gloriëren. Vermolmd, dat is het woord. Dat klinkt allemaal hetzelfde, of het nu een wals of een polka of een mars is, maakt niet uit, maar na drie morceaukes heb je het wel gehad.
Reflectie Ik denk dat we hier in feite, in een notendop, de geschiedenis van Oostenrijk van de laatste drie eeuwen in beeld krijgen. Een grandioos verleden, op een ogenblik politiek wereldleider, toonaangever op ongeveer alle gebied: wetenschap, kunst, filosofie, progressief denken. En dan, na 150 jaar, op 1 januari 2013, zon spektakel de wereld insturen als Nieuwjaarsgroet van de Oostenrijkse natie aan de beschaafde wereld . Twee eeuwen lang niks veranderen en hopen dat ja, hopen wat eigenlijk? Dat de rest van de wereld ook niet veranderd is? Voor mij, je hoeft deze keer (en ook anders niet) met mij niet akkoord te gaan, maar dit lijkt mij het levende bewijs hoezeer immobilisme en fout begrepen conservatisme, de zelfvernietiging in zich dragen. Zeg nu eerlijk, dit soort show, dat doet André Rieu op het Vrijthof in Maastricht in Tokio of in Yaka Maka tien keer beter.
Kunst, en vooral kunst, eist voortgang, verandering, vernieuwing, experiment. En daar heeft de Top 1000 van Radio2 een punt voor op de Goldene Saal: mijn kleinkinderen vinden die Top 1000 maar niks, als er daar 10 nummers bij zijn die genade krijgen zal het veel zijn. Een nieuwe generatie die zich ongegeneerd aanbiedt. Over 25 jaar moet Radio2 met deze Top 1000 niet meer afkomen .
Jij vindt dat spijtig? Mogelijk, maar je ziet het nu al gebeuren: Charles Trenet op 882 dan weet je het wel.
Speciaal dubbeldik Kerstnummer van de Groene Amsterdammer
Eindejaars komt De Groene altijd met een dubbeldik themanummer. Dit jaar: de vaderloze samenleving.
Alles wat je wilt en kunt weten over De Vader, vroeger, nu en morgen.
Vorige blog pikte ik reeds die schitterende term "Bakfietsvader" op. Daar kan ik nu nog zo'n term aan toevoegen: "de POLDERLULLO" .... heb je'n hem?
Nog enkele pareltjes uit die 134 volgedrukte grote pagina's
Het jaar 3369 De laatste twintig jaar is het aantal vaders dat één werkdag in de week heeft ingeruild voor een zorgdag gestegen van twee à vijf procent naar vijf à zeven procent (....) Omgerekend volgens de meest gunstige rekenmethode zal over 1357 jaar (dat is dan in 3369) elke vader aan de zorgdag zijn.
De papa van het jaar volgens Flair Dat is de Nederlandse zanger Guus Meeuwis. Ooit had hij een papadag, vertelde hij in een interview. Nu niet meer. "Maar de woensdagmiddag is heilig: dan probeer ik zoveel mogelijk thuis te zijn". Dat is fijn. Maar stel je voor de aardigheid een moeder voor die datzelfde zegt: ik werk de hele week, maar op, woensdagmiddag probeer ik zoveel mogelijk thuis te zijn. Zou zij kans maken tot mama van het jaar te worden uitgeroepen? Of zou zij publiekelijk aan de schandpaal worden genageld?
Nick Crews En dan nog het schittererende verhaal van Nick Crews (67) een Britse gepensioneerde marineofficier. Die bestond het een brief aan zijn drie volwassen kinderen te sturen waarin hij hen hun drie mislukte huwelijken , hun verkeerde keuzes en hun gebrek aan volwassenheid verwijt. Nick Crews schrijft: "It is obvious that none of you has the fainest notion of the bitter disappointment each of you has in your own way dished out to us (...) We are constantly regaled with chapter and verse of the happy, succesful lives of families of our friends and relatives and being asked of news of our own children and grandchildren. I wonder if you realise how we feel - we have nothing to say which reflects any credit on you or us" En dat gaat zo door. Einde verhaal, geen van de drie kinderen zet nog een voet in het ouderhuis. Op de vraag aan Nick of dit nu beter is en of hij zijn brief niet berouwt?, antwoordt Nick geheel ontdaan: jamaar, ze hebben mijn brief niet goed gelezen. Ze hebben niet gemerkt hoeveel liefde er onder die woorden verborgen gaat.....
Tussen de lijnen van het gaarne zien lezen, een hele kunst....
Prof. Anne Marie Schaerlaekens is Leuvense emeritus
een ervaring om nooit te vergeten.....
Santiago de Chile
......
....
of 
.jpg)
Rechter D'Hondt zie je nadenken...
1 januari 2014, niks dan gewoon volk
