Voor wie het mocht interesseren, morgen rommelmarkt in Luigem, dit is een wijk van Merkem. Hoe komt die wijk in hemelsnaam aan zo'n naam???? Merkem, waar morgen ook de Ijzerwake plaats vindt...
Alhoewel héél groot (ca 1000 standhouders) en héél lange afstanden kan ik hier kort over zijn. Ongelooflijk veel rotzooi. Dus geen pluim voor de organisatoren. Zoveel medewerkers en zoveel werken om standhouders een plaatsje te geven, puur verloren werk. En dan al die politiemensen die al van 's nachts de boel moeten helpen regelen. En de zeer slechte bereikbaarheid van het parcours : elk jaar hetzelfde liedje. En het lange (urenlange?) aanschuiven van de standhouders voor ze het rommelmarktparcours op kunnen... Mij zullen ze daar niet meer zien! Zonde van mijn tijd!
Na twintig jaar is het eindelijk zo ver. De oude begraafboeken, en later ook de doop- en trouwregisters van Eggewaartskapelle, worden eindelijk ontsloten. Vele jaren geleden al ontcijferde ik vele maanden aan een stuk deze parochieregisters. De in het rijksarchief bewaarde begraafboeken starten in 1668 en lopen tot en met 1796. De doop- en trouwregisters lopen van 1599 tot 1796. Gelukkig werden ze niet verwoest tijdens WO I, zoals bijna alle parochieregisters van bv. Ramskapelle aan de Ijzer en die van Kaaskerke.
Deze boeken lagen vele jaren lang onder de wasbak in het bijkeukentje van de pastorie van Eggewaarts, zo vernam ik vroeger van pastoor Emiel Coulommier zaliger. De pastoorsmeid - en ten tijde van pastoor Delrue waren er zelfs twee want inhun eentje durfden ze niet bij deze pastoor wonen - liet al het water van het poetsen weglopen onder die wasbak. Dat 'oud papier' wilde men niet weggooien maar lag daar toch niet in optimale bewaringstoestand... Pastoor Coulommier ontdekte deze kostbare documenten, hing ze wat te drogen aan een waslijn in de pastorietuin, legde alles in een doos en bezorgde dit alles aan het rijksarchief in Brugge, dit moet in de zeventiger jaren van de vorig eeuw gebeurd zijn. Gelukkig maar. Maar om een lang verhaal kort(er) te maken : door die waterschade zijn behoorlijk wat gegevens (geschreven in inkt) verloren gegaan of heel moeilijk leesbaar geworden...
Gelukkig heeft een goed verstaander maar een half woord nodig, letterlijk hier. Maar zelfs dan nog : enkel doordat ik heel vertrouwd ben met de namen van wie ooit in Eggewaarts woonde gedurende de voorbije eeuwen, kon ik met veel moeite heel veel gegevens ontcijferen. Maar lang niet alles, zo zie ik nu in mijn nota's van vijftien tot twintig jaar geleden...
In het rijksarchief in Beveren-Waas heeft men de afgelopen jaren alle parochieregisters die men vroeger gefotokopieerd heeft, nu ook ingescand. De akten zijn nu dus digitaal raadpleegbaar. De kwaliteit van die scans is véél beter dan die van de fotocopies op papier, de foto's op microfiche en -film, waarin de akten raadpleegbaar waren de laatste decennia. Nu hoop ik met behulp van deze scans nog heel wat ontbrekende info op te snorren.
Gelukkig is Eggewaarts een klein dorpje met weinig inwoners. Toch zullen er duizenden akten ingevoerd moeten worden maar ik doe het graag want het is en blijft voor altijd 'mijn' dorp!
Het is nu alweer enkele weken geleden dat ik terugkeerde van een reisje naar Normandië en Bretagne. Veel mooie dingen gezien maar te weinig tijd om Bretagne echt door te reizen. Spijtig maar dat haal ik binnenkort wel weer in. Eén van de mooiste herinneringen van mijn reis vorig jaar in Bretagne is de bombarde, een blaasinstrument dat gecombineerd kan worden met doedelzak of orgel. Ik hoorde de muziek voor het eerst in een eeuwenoude kerk ergens in een Bretoens stadje. Ik was meteen betoverd want die mooie muziek gecombineerd met kerkorgel is echt hemels. Heel verheven muziek, het bracht me naar hogere sferen. Die betoverende klanken lieten me echt niet los en ik zat zeker een uur lang te luisteren naar die goddelijke tonen. Dan op zoek naar cd's, ik kon er een drietal bemachtigen, stuk voor stuk fenomenaal!!! Dit instrument klinkt anders dan gelijk welke andere. Eén cd is gewijd aan klaagzangen, 'Pardonou' of zo genoemd. Heel indringende, smekende muziek, die de hemelingen hierboven zeker beroeren (en dat zouden er toch velen moeten zijn...).
Ik kan nauwelijks wachten om terug te keren naar Bretagne om verder te genieten...
Ik kijk nu uit om meer van die prachtige muziek te vinden... Moest iemand tips hebben...
Ze zeggen daddik een 'stieve droeve' toenge heb...
Bij gebrek aan een betere afbeelding van een tiran heb ik hier een zwaluwstaartkoningstiran geplaatst...
Ze zeggen dat ik een 'droeve' toenge heb... En ze hebben allemaal gelijk. Mijn hart ligt op mijn tong. Als het mij niet aanstaat dan zullen ze het wel horen... Sommige dingen moeten eens gezegd worden, hoe moeilijk dat dat ook moge zijn.
Maar ik moet er ook aan toevoegen dat ik een olifantenvel heb, voor alle duidelijkheid ik bedoel dat hier enkel figuurlijk hé!!! Ik wil niet vergeleken worden met die dikhuiden. Ik kan dus veel verdragen en dit vooral van wie mij heel nauw aan het hart liggen. Maar... wee wie mij minder nauw aan het hart liggen... Die zullen het geweten hebben!!!
En ondanks het feit dat ik in mijn leven al wat tegenslagen heb gekend, denken we hierbij in de eerste plaats aan de dubbele verbanning uit het grootseminarie in Brugge, denk ik toch dat ze hier boven een boontje voor mij hebben. Ik heb al veel mooie dingen mogen meemaken, en af en toe iemand gelukkig of gelukkiger mogen maken, wat kan ik me nog meer wensen??? Hierboven luisteren ze wel degelijk naar wie iets goeds wenst voor een ander. Wat niet wil zeggen dat ik niet liefste van al priester was geworden, ik zal dat blijven herhalen tot mijn laatste snik!!!
En nu verder over wie het geweten zal hebben... Let op, sommigen zullen denken dat ze deze snoodaard ergens van kennen...
Neem nu Hitler (niet de echte maar eentje die soms nog erger was dan the real one...). Een tiran eerste klas, een dictator die zich almachtig waande ... en spijtig genoeg nog altijd waant... Een hereboer die zich honderd procent thuis zou voelen in de middeleeuwen : elke dag een pakske slaag voor de vrouw en al zijn kinderen, voor al de kinderen althans die bij hem op de hoeve wonen. Eigenlijk weet hij zelf niet eens hoe rijk aan telgen zijn nageslacht is. Want... boer Bavo kneep en knijpt de katjes in het donker. Hij deed het bij nacht... En boer Bavo had wel meer zaakjes lopen die het daglicht niet mochten zien.
Bavo of Hitlertje dus zal ooit nog eens ferm verschieten. Eens hij hij het tijdelijke met het eeuwige zal verwisselen zal hij - zoals iedereen - moeten aankloppen aan de hemelpoort. Hij zal daar staan met al zijn zakken vol geld. Sinte Pieter zal de poort op een kier openen en zeggen : moa Hitler toch, wa peize gie toch? Je wit toch daje me zo ne name ier nie binnen meugt!!! En met een strafblad van ier na gunter! En mi heel je familie die al heel hun leven rondlopen met blauwe plekken. En gie die meer kan liegen dan da achttien peirden kunnen trekken... Zorgt daje ier weg ziet of ik gon u keer ferme begunnen met godferen!!!
En boer Bavo zal dan hopelijk tot inkeer gaan. Misschien mag hij - als hij het heel beleefd vraagt aan Sinte Pieter - nog een tweede kans krijgen indien hij zijn fouten op aarde probeert te herstellen... Maar da's lange nie zeker, want ... d'er zien gin zekerheden nie mi vandage de dag.
Dus : boer Hitler : gebruukt vor ene keer je groot verstand waarvoor je het gekregen hebt van hierboven, bedenk wat je je vrouw en kinderen hebt aangedaan en doe wat da God in je hert stikt, doe dat watda je moet doen. Doet tadde voor daddut te loate is!!!
Ik kun da moa vragen he, misschiens zoddut kunnen helpen als we er allemaal een beetje samen voor lezen (bidden dus).
Wandeling in Vladslo : de Handzamevaart en omgeving
De Sint-Martinuskerk te Vladslo, links de merkwaardige herdenkingskapel voor de gesneuvelde soldaten tijdens WO I
Gisterenavond heb ik een zeer mooie wandeling gemaakt in Vladslo. Een natuurvereniging organiseert elke woensdagavond in de grote vakantie een mooie wandeling in het Houtland, de streek tussen Diksmuide en Brugge of zo. Telkens wordt een mooi natuurplekje bezocht. Uitleg over de geschiedenis van die plaats en uitleg over natuur en dieren die er leven. Telkens zijn er een dertig à veertig deelnemers.
Zalig zoveel parkeergelegenheid, een luxe die in Brugge niet bestaat. Ik was ruim een uurtje te vroeg en besloot om een wandeling te maken op het kerkhof. Eerst even het kerkgebouw bekeken. Mooie plaats om eventueel een winkel te beginnen, veel mooier dan de kerk van Kaaskerke. Maar dit gebouw is natuurlijk nog niet ter beschikking. Wanneer ik aan de voorkant van de kerk kom schrik ik me een hoedje. Er ligt een man op de grond aan het portaal. Ik kuch even en de man opent één oog, gelukkig leeft hij nog. De man is gewoon moe na een lange fietstocht, hij neemt straks ook deel aan de wandeling. Eén van de voorgevels van de kerk is er nogal slecht aan toe. De bakstenen zijn er beschadigd, wellicht is de kwaliteit van deze naoorloogse stenen van minder goede kwaliteit. Ik zag vroeger al verschillende boerderijen waarvan zowat alle gevels van het woonhuis en de stallingen zwaar zijn aangetast. Eigenlijk enkel nog het afbreken waard...
Op het kerkhof zie ik een grafmonument voor kloosterzusters, sommigen zijn al overleden eind 19e eeuw. Ik zie geen recente overlijdens dus zal er ergens nog een ander graf bestaan op dit kerkhof. Echt bijzonder waardevolle grafmonumenten zijn er niet, natuurlijk is dit vooral te wijten aan de vernieling van heel het dorp tijdens de eerste wereldoorlog. Mooi is een kapel gebouwd uit een soort steen in dezelfde materie als kasseistenen, de kapel werd gebouwd ter nagedachtenis van de gesneuvelden uit de 'Groote Oorlog'. Van de vele honderden familienamen noteerde ik enkele : Vonderlynck - De-vreker - Decaestecker - Dick - Muylle - D'Haene - Trio - Joye - Annys - familie Proot-Proot - Zwaene-poel - Lammens - De-puydt - Haerynck - Dereepere - Steen - Baert - Leterme - Plaisier - Elisa Gat - Tempelaere - Crevits - Luy-paert - Depestel - Scharlaeken - Ver-hel- le - Devrome - Hoet - Dejaegher - De-wulf - Ryc-landt - Calle-waert - Minne - De-wilde - Vul-steke - Des-rats - Hemeryck - My-ny - Compt-daer - Velle - Perdu - enz. (What's in a name?) Ook het (vernieuwde) grafmonument voor onderpastoor en flamingant Karel Van der Espt. Een groot graf voor familie Kervyn de Lettenhove-de Meeuws. Tijdens mijn kort maar leerrijk verblijf op het kerkhof hoor ik verschillende malen de kerkklok, zo te horen van groot formaat...
In de zijgevel die aan het dorpsplein paalt is een arduinen gedenksteentje gemetseld, wellicht daterend uit eind 19e eeuw. Een familie waarvan verschillenden in de dienst van de kerk gewerkt hebben, hier volgen de namen :
Hosten Petrus, grafmaker 54 jaar hier, kerkbaljuw 58 jaar. Oud Napoleonist (?soldaat onder Napoleon?). °Vladslo 1795 - +Vladslo 1882. gehuwd met Anna '(moet dit 'Covemaecker' zijn?) °Vladslo 1798 - +Vladslo 1877. Hosten Desire, grafmaker 12 jaar, °Vladslo 1826 - +1878, gehuwd met Marie Carbonez, °Koekelare 1820 - +Vladslo 1879. Hosten Emiel, grafmaker 1 jaar (=1878, hij heeft het blijkbaar minder lang 'gerokken' dan zijn vader en grootvader) °Vladslo 1856 en er +1940 Hosten Jules, °Vladslo 1863 en er +1888). Geen enkele verdienste vermeld hier...
Rond de jaren 1960 of 1970 was er hier een (onder)pastoor Foulon. Hij leefde blijkbaar in onmin met andere geestelijken van het bisdom, waaronder bisschop Desmedt en met de bewoners van het kasteel van Vladslo. Hij schreef enkele boeken en boekjes waarin hij een en ander hekelt en aan de kaak stelt. In eentje beweert hij dat voornoemde bisschop kinderen zou hebben en mogelijks met bepaalde religieuzen van het zusterklooster van het dorp... Wat er ook van aan is, in elk geval zouden zijn boeken niet verspreid mogen worden wegens laster en eerroof. Ik herinner me nog dat een jaar of 10-15 geleden op de rommelmarkt hier in het dorp een klein rood autootje arriveerde, volgeladen met boeken geschreven door Foulon. Ik kon me enkel één exemplaar veroorloven toen. Volgens mijn schreef Foulon vier boekjes waaronder 'Kikkerwijsheid' en 'Moordhol van Gods Herders'...
Intussen arriveren uit alle windrichtingen wagens met wandelaars. Vanuit richting Esen, vanuit richting Beerst en vanuit richting Koekelare. Aan het café aan de overkant van de kerk staan enkele interessante infoborden. Ze leren ons heel wat over het verleden van Vladslo en over de eerste wereldoorlog uiteraard. We steken het plein over en volgen een betonbaantje, dat we na een kilometer ruilen voor een aardeweg die naar de dijk van de Handzamevaart loopt. Blijkbaar was dit een belangrijke waterweg, bevaarbaar bovendien. We wandelen op de dijk en zien er allerlei mooie en soms zeldzame planten en bomen. Vooral de 'kardinaalsmuts' valt me op. De bessen/vruchten zijn (kardinaals)rood en bestaan uit een viertal deeltjes die doen denken aan een priester en door zijn rode kleur aan een kardinaalshoed. Langs de vaart ligt een populierenbosje dat illegaal zou zijn. De gids zegt dat populieren hier in dit landschap eigenlijk niet passen. Ik vraag me af wat de bedoeling is van het aanplanten van dit bos, volgens mij zou het meer opbrengen en zou het meer opbrengen als weide of maaigras. Na een heel eind wandelen komen we aan een bruggetje, een ferme betonnen balk met metalen leuningen. Hier verlaten we de dijk en volgens de gids lag hier in de middeleeuwen een soort haventje. En inderdaad, ik zie een stuk weide dat beduidend lager ligt dan de omgevende gronden.
Een zichtje op de Handzamevaart.
Aan de overkant van de vaart zien we de kerk van Esen. Diksmuide en nog andere parochies ontstonden uit die van Esen. Esen is vooral gekend van zijn brouwerij 'De dolle brouwers' met zijn Boskeun, Oerbier, Arabier, Stille Nacht en Dulle Teve. Een kleinschalige brouwerij maar met lekker gerstenat! Meer info op www.dedollebrouwers.be
Esen, met binnenin een mooi schilderij door Esenaar Theunynck, de IJzervlakte afbeeldend.
Een overgrootmoeder van mij, Elisa Desmyter, werd in Esen geboren. Familie van de gekende drukkersfamilie uit Diksmuide en Veurne. Ze huwde met mijn overgrootvader Henri Sanders. Ze boerden in Ramskapelle nabij de Ijzer en vluchtten met het hele gezin naar Normandië toen de grond (letterlijk ) te heet onder hun voeten werd. Na de oorlog rentierde ze met haar man in de Witte Brigadelaan te Nieuwpoort. Weduwe geworden en op hoge leeftijd kwam ze wonen op de boerderij te Eggewaartskapelle, bij haar dochter en schoonzoon, mijn grootouders Gerard Moenaert en Alice Sanders. Een andere dochter van Elisa, Julia Sanders, huwde met Marcel Declerck en boerde te Koksijde. De andere kinderen van Elisa bleven in Frankrijk en bouwden er een nieuw bestaan op. Van de hoeve te Ramskapelle schoot er na de eerste wereldoorlog natuurlijk niets meer over en er werd een volledig nieuwe hoeve opgetrokken. Van die gebouwen is vandaag maar weinig meer over en de hoeve is nu in handen van de familie Dhondt afkomstig van Knokke.
Nu keren we in een grote boog terug naar het dorp van Vladslo, dwars door velden en daarna weer een betonbaantje volgend tot op de grote baan van Werken naar Vladslo. De dag wordt beëindigd met een frisse pint. Tussen pot en pint wordt nog wat nagekaart over van alles en nog wat. Heel gezellig. En zoals gewoonlijk hadden de afwezigen weer ongelijk.
'De Yzertoren moet verdwijnen!' De Witte Brigade en de Zwarte Brigade van Staden
Vandaag werd in tijdens mijn opzoekingen in het rijksarchief opgebeld door iemand die belangwekkende zaken over de Witte en Zwarte Brigade van Staden aanbood. Ik natuurlijk heel nieuwsgierig! Na het sluiten van het archief spoedde ik me met de wagen richting Roeselare om alles te bekijken en zo mogelijk aan te kopen.
Ik word heel vriendelijk onthaald en bekijk met stijgende verbazing een aantal uitgaven van de Witte Brigade. Zo geven die lijsten met de Stadense leden van het VNV, met naam en straat. Schoolmeesters worden vervangen daar ze blijkbaar tot de 'Zwarte Bende' behoorden.
Over de Ijzertoren lezen we het volgende : 'De Yzertoren moet verdwijnen! Dat men de overblijfselen van de helden van 1914-18 eerbiedig begrave : genoeg politieke comedie met hun lijken! Daarna een bom onder het monument van volksbedrog en het zinnebeeld van politieke leugen!' Zware woorden...
Ene Goemaere wordt er hard aangepakt. Men schrijft over hem oa het volgende : 'Het lot van Goemaere, een van de slechtste menschen van de gemeente, is voor altijd bezegeld!'
Nog enkele citaten :
'Wat doen met onze verraders na hun veroordeling? Een simpel voorstel : Dat men Duitschland verplichte in het vredesverdrag de onwaardige Belgen die Duitschers wilden zijn (,) binnen haar grenzen op te nemen! Plaats zal er genoeg zijn in Duitschland en wij zijn ons slecht volk kwijt!'
'De tijden van de Gestapo zijn voorbij. Men kan vrij ademen, vrij spreken. Als gij feiten kent tegen een persoon, die bewijzen dat hij tegen zijn medeburgers handelde ten voordeele van den vijand, komt het ons zeggen! Wij maken dossiers op voor het Belgisch gerecht. Een klein feitje kan ons op het spoor brengen van een lid der Vlag of van de Gestapo. Wij willen die slechte elementen onder ons volk uitroeien.'
'Sommige personen misbruiken de naam van de Witte Brigade om anonieme brieven te zenden met bedreigingen, om zwarte kruisen te schilderen. Die personen zullen vervolgd worden! Komt alle verdachte handelingen aanmelden op ons bureau.'
'Een andere waarschuwing richten wij tot enkele landbouwers. Binst den oorlog werden er zeer gevaarlijke waakhonden gekweekt om de hoeve te verdedigen. Men kan dat aannemen 's nachts, maar er bestaat geen reden om die dieren gedurende den dag op het hof los te laten. Kwade honden zijn dikwijls op de hoeve het zinnebeeld van den hondschen boer, die aldus de sukkelaars, de bedelaars en de hongerige kinderen van zijn drempel hield. Die gewoonten moeten verdwijnen! Indien er boeren zijn die denken dat zij aldus onze mannen zullen verschrikken, dan zeggen wij : kwade honden die niet vastliggen en onze jongens, zooals het gebeurd is, aanvallen, worden neergeschoten, om maar te zwijgen van gebeurlijke schadevergoeding.'
'Waarschuwing aan de Zwarte Bende : Hier en daar steekt er weer een zijn kop op of laat hij een venijnige tong sissen. Er zijn er die nog niet geprofiteerd hebben van de les en de volkswoede voor goed gecalmeerd geloven.
Maar opgepast! Er kan nog beweging komen onder ons volk, waneer onze Politieke Gevangenen terugkomen, indien de uitzuivering en de boete niet volledig is. Daarom nog een waarschuwing. Houdt u stil, mannen van de Zwarte Bende en, indien gij uw mond niet kunt houden of uw geweten u niet met rust laat, verdwijnt van de parochie!'
Uitgever van de bladen - die niet gedateerd zijn maar wellicht in 1944 werden verspreid - is G. Bouckaert, namens de Witte Brigade van Staden. Eenmaal wordt ook de drukker vermeld : A. Monthaye.
Zware tijden moeten dit geweest zijn voor Staden...
Apen bij de vleet? In Doornik wel maar niet in Brugge!
Normaal gezien zat ik nu uren naar apen te kijken. Iets heel anders dan die andere apen die ik vijf dagen lang in Doornik aan mijn stand zag passeren. Gelukkig waren er ook enkele normale mensen bij, hun bezoek - vooral op de laatste dag gisteren - stel ik bijzonder op prijs! Nee, alle gekheid op een stokje, ik zou deze avond normaal gezien gaan kijken naar de nieuwe film over de Apenplaneet of zo. Ik weet nog dat decennia geleden die reeks apenfilms op tv kwam en nu maakten ze een nieuwe film over wat aan die apenfilmreeks voorafging. Daar de commentaren bij filmrecensoren heel positief zijn wilde ik zeker gaan kijken. Maar er kwam wat tussen, ondere andere (nietwaar dingske???) zodat dat feestje niet doorging. Spijtig maar afstel is geen uitstel. Tot zover de verklaring van die beestige titel boven mijn blog...
Na een heel lang en bijzonder schraal weekend - op financieel vlak althans (morgen zet ik hierover een en ander op de blog) - te Doornik ben ik blij om terug in Vlaanderen te kunnen toeven. Brugge is oltied schone, zo zong Willy Lustenhouwer, en terecht!
Vandaag dinsdag, mijn 'rust'-dag, mocht ik een hele dag verblijven op het rijksarchief. Een schat aan oude documenten over Eggewaartskapelle, het dorpje mij zo dierbaar. Het huidig afdelingshoofd, dhr Maurice Vandermaesen, is een buitengewoon vriendelijk en hartelijk man. Zijn medewerkers zijn uiterst behulpzaam om de bezoekers zo veel als mogelijk te begeleiden in hun zoektocht naar hun voorouders, geschiedenis van hun stad of dorp, enz. Net voor het sluiten rond 16u30 sprak ik dhr Vandermaesen en uitte mijn diepgemeende dankbaarheid voor de excellente service. Jammer, heel jammer, dat hij binnen enkele maanden op pensioen moet - zoals hij zelf zegt - gaan. Meer dan 30 jaar ervaring en wijsheid die dit paradijs voor de genealogen en geschiedvorsers zal verlaten... Velen zullen zijn wijze raadgevingen en bemoedigingen missen. Gelukkig kan hij zijn opvolger al klaarstomen voor de toekomst. Ik kom al twintig jaar lang in het rijksarchief, van in de tijd dat ik voor de eerste keer studeerde aan het grootseminarie. Een pijnlijke herinnering van uit die beginperiode van mijn opzoekingen is dat ik door een bepaalde prof uit het seminarie gewoon verboden werd opzoekingen te doen tijdens het schooljaar. Je mocht wel gaan voetballen, zwemmen, lopen en pintelieren of zo, maar ik mocht niet aan mijn stamboom werken. Die snoodaard (sorry voor het woord maar ik druk me eigenlijk nog zacht uit) loopt nog steeds rond om mensen te ambeteren. Zo moeit hij zich ook graag met bepaalde bisschopskwesties... waar hij eigenlijk geen zaken mee heeft en ... eigenlijk heeft hij zelf ook 'boter op zijn hoofd'... een stom spreekwoord dat het laatste jaar te pas en te onpas naar elkaars hoofd geslingerd werd.
Binnenkort start ik met het invoeren van alle akten van de parochieregisters van mijn geliefde Eggewaartskapelle, zo zullen vorsers veel vlugger hun voorouders terug kunnen vinden. Het kadert in een ambitieus en schitterend project dat uitgaat van het rijksarchief. Het is immers de bedoeling om alle akten van parochieregisters en burgerlijke stand (grosso modo de periode eind 16e eeuw tot 1900) te ontsluiten. Een titanen werk dat uitsluitend door vrijwilligers wordt verricht, onder leiding van de heel werkzame Nicole Cornillie uit Sinte-Pieters. Met fameuze ondersteuning vanwege het rijksarchief. Dus zelf wil ik ook mijn steentje bijdragen.
Wat blijkt vandaag? Voor zover ik wist zijn voor mijn dorp volgende parochieregisters bewaard : dopen en huwelijken van 1599 tot 1796 en de overlijdens van 1668 tot 1796. Vandaag echter ontdekte ik dat er nog oudere overlijdensregisters bewaard zijn in het rijksarchief te Beveren-Waas, vanaf ca 1631. Dus 37 jaar verder terug dan ik tot nu toe wist. Een ferme aanwinst dus.
Uiteindelijk is het mijn bedoeling een database aan te leggen met àl wie ooit in mijn dorp geboren is of gewoond heeft. Dat gaat uiteraard over duizenden mensen en natuurlijk kan zo'n werk nooit volledig zijn. Te meer omdat er voor de periode van 1599 weinig bronnen voorradig zijn. Tussen 1599 en 1796 zijn er zo'n 6000 Eggewaartsnaars geboren, dus zo'n 30 per jaar, tel daar nog de periode 1796 tot heden bij en het zal de moeite zijn! Plus al de mensen die elders geboren zijn en hier ooit woonden... Ik gok dan toch op een 20 000 personen, niet niks voor een dorpje dat vandaag minder dan 200 inwoners telt...
Ik kwam dus binnen in dat appartement en zij stelde het kleine mannetje voor als haar 'man'. Ze vertelde dat het ventje beroepsmilitair was geweest. 'In een heel kleine kazerne', voegde het ventje er guitig aan toe. En ik :'Dat zal wel, je zal je daar wel goed thuisgevoeld hebben!' Gelukkig heeft het ventje niet door dat ik maar wat zit te lachen. Bij mezelf dacht ik : ze waren daar vet mee met zulke soldaten in Duitsland. De Duitsers zullen gedacht hebben dat ze te maken hadden met kindsoldaatjes of zo. Toen ik hem vroeg wat hij allemaal heeft verwezenlijkt tijdens zijn legerloopbaan antwoordde hij - nog altijd op guitige toon : 'Ewel, geen al te grote dingen...' Nu kan ik echt niet meer, het wordt me te veel en ik begin te lachen. Het ventje vervolgt dat hij kok was en dat er in de keuken daar nog van die dwergjes werkten en dat ze samen alle problemen overwonnen zoals het sleuren met zware kookpotten en zo. Ze vormden een hecht team en hebben er gewerkt tot aan hun zestigste. Ferm verhaal voor zo'n klein mannen...
Jenny kwam nu op de voorgrond en dat zou zo blijven voor de rest van het bezoek. Ze toonde me al haar boeken en albums met postzegels. Massa's materiaal ja, maar allemaal rijp voor het stort. Encyclopedieën zoveel als een mens van kan dromen (of in mijn geval nachtmerries krijgen). Reisgidsen die half aan flarden hingen. Honderden schilderwerkjes van het - wat denk je - allerlaagste niveau... geen grote kunst dus. Het ventje zei : 'Mooi hé, mijn portretten?' Ik : 'Jaja, je moet groeien in zo'n hobby!' en aangezien hij niet reageerde ging ik verder als volgt : 'Ja, later als je groot bent...'. Nu begon hij me toch wantrouwig te bekijken : 'Ben je aan het lachen met mij?' En ik : 'Neen natuurlijk niet, ik wil maar zeggen dat je later als je beroemd bent wellicht nog meer gewaardeerd zal worden...'. Het ventje van bij de 90 (jaar én centimeter - grapje, ca 130 cm) straalt van geluk. De boeken waren dus allemaal waardeloos en omdat ik niet graag ergens vertrek met lege handen bekijk ik heel het appartement. Bedroevend eigenlijk : ik vind gewoon niets wat me kan bekoren... De Jenny wil perse commerce doen en begint al de kasten te openen, ik voel me wat ongemakkelijk want straks zou een geweer te voorschijn kunnen ... toveren en me dwingen haar rommel te kopen. Gelukkig komen er geen wapens te voorschijn. Laden vol met pilletjes voor dit en voor dat, wellicht groeipilletjes en zo... Dan wordt ik een drankje aangeboden. Vriendelijk maar kordaat bedank ik hiervoor want ik betrouw haar drankjes voor geen haar. Stel dat ze me een of andere vergift doet slikken, neen, feestelijk bedankt. Het ventje hangt aan de rokken van zijn vrouw. Volgens mij moet hij de hele dag braaf in de zetel zitten en madame bedienen op haar wenken : haal eens mijn glazen bol, of : zoek eens waar mijn bezemsteel ligt, of : waag het niet het venster te sluiten wanneer ik gaan vliegen ben... Arm ventje!
Nadat de dame des huizes heel haar inboedel onderste boven gedraaid heeft, tot groot ongemak voor mij want ik ben er steengerust in om al die rommel te bekijken, blijft er nog één meubel over in de gang. Dat zit vol met heel oude paternosters, kleine tinnen kelkjes enz. om de mis te spelen door kinderen, medailles oa een zwaar exemplaar uit 1947, uitgegeven nav het H. Bloedspel in Brugge in dat jaar. Heel oude poppenkleedjes enz. Een heel mooi antiek wijwatervaatje enz. Ook enkele kruisbeeldjes... dat maakt me achterdochtig : geen enkel kruisbeeld in huis, behalve hier enkele exemplaren die mooi ingepakt weggestoken zijn. Wanneer ik vraag hoeveel ze wil hebben voor dat alles zegt ze : zeg zelf maar wat je wil geven en kijkt me hierbij aan op een indringende manier... Ik denk eventjes dat ze straks probeert in mijn hals te bijten, wie weet heeft ze wel geen vampierbloed in zich... Ik knoop uit alle veiligheid het bovenste knoopje van mijn hemd dicht en doe een stap acheruit. Gelukkig heb ik lang haar zodat ze me niet in 1 2 3 kan te pakken krijgen...
Vervolgens doe ik een bod en Jenny is akkoord. Ze zegt wel dat ze nog naar mijn winkel komt later... Daar wordt ik niet vrolijk van... Dat wordt dus snel plannen hoe ik zonder kleerscheuren uit dit avontuur kan geraken... Ik hang nog meer kruisen op dan nu al het geval is. Ik haal wijwater en vul daarmee het pas gekochte wijwatervaatje en probeer haar hoofd ongezien met een paar druppeltjes te besprenkelen. Als er dan een zwarte rook opstijgt uit haar luizige haardos, als ik het wijwater in haar hoofdhuid hoor branden dan weet ik dat ik zo vlug als mogelijk de benen moet nemen. In de galerij hang ik netten zodat ze niet onopgemerkt de winkel kan binnenvliegen. Voortaan eet ik elke dag knoflook zodat haar appetijt minder groot wordt als ze me nadert. En ik omring me met antieke ijzeren kandelaars, elk met een ferme pin zodat ik me kan verdedigen als ze haar pollen niet thuis kan houden. Nu ik dit alles heb gepland voel ik me wat meer gewapend tegen mogelijk onheil. Ik steek alles in een grote doos en neem afscheid. De vermeende toverkol wil me embrasseren maar ik zeg dat ik dat niet mag van mijn dokter. Ze kijkt me ongelovig aan en haalt haar schouders op. Haar ventje lacht me geheimzinnig toe. Ik muis er van onder, terug naar de wereld van de mensen.
Soms vraag ik me af of ik de enigste normale mens ben hier in mijn winkel. Gisteren liet een dame een onuitwisbare indruk op mij na. Stokoud of beter gezegd zo oud als de (kassei)straat, te lelijk om te helpen donderen, te dom om gras te eten en zo scheel als een otter. Sorry voor deze harde woorden maar ik vind geen betere, ze geven perfect weer wat ik gisteren voor ogen kreeg rond 17u00. Een echte nachtmerrie voor mij die zo graag mooie dingen en mooie mensen zie. Hopelijk blijft het bij één nachtmerrie... eentje bij klaarlichte dag dus... maar ik vrees er eigenlijk een beetje voor. Om het ding een naam te geven zal ik haar gewoon Jenny Tanghe noemen, je weet wel, van dat soort droeve nunne (niet te verwarren met de vele brave zustertjes/ nonnetjes die me zo nauw aan het hart liggen!) die je de daver op het lijf brengt. Een soort tiranniek manwijf dat voor niets achteruit gaat en die - als ze haar zin niet krijgt - je met haar kolenschoppen van handen te lijf zou gaan. Een soort furieuze heks die je in een pad kan veranderen. Ze heeft een reputatie om U tegen te zeggen. Ik kan enkel maar hopen dat ze dit niet leest of ze mogen me morgen in de krant zetten bij de rouwberichten...
Welnu, hoe lelijk en bot ze ook moge zijn, dit maal was ze de vriendelijkheid zelve. Een familielid zei me : als vrouwen niet mooi zijn, als ze door de goede God vergeten werden toen hij de mooie gezichten uitdeelde, dan is er maar één ding meer dat hen nog kan redden : de vriendelijkheid en valsheid... Deze woorden indachtig zijnde was ik dus uiterst op mijn hoede. Mij zou ze er niet onder krijgen (neen... in geen enkele betekenis - laat ik duidelijk wezen!).
De hamvraag was en bleef natuurlijk : wat wil ze aan de man (!) brengen, wat wil ze mij opdringen, waar wil ze mij op-solferen... Eigenlijk wilde ik het echt niet weten, maar ze bleef ze zo indringend aankijken gisterenavond dat ik er niet van tussen uit kon. Ze duldde geen afwijzing of tegenspraak. Ze zei : 'Ik heb heel mooie boeken die je zullen interesseren. Ik verwacht je morgenochtend om 8u00.' Ik zag de bui al hangen, ik zag trouwens de hele dag al van die buien hangen maar géén leek zo dreigend als deze... Maar misschien zijn het wel boeken over hekserij of zwarte magie, als dit een echte heks is zal ze zich wel bedienen van kennis uit de boeken, ze kan moeilijk alles uit haar lelijke zwarte muts toveren. Ik vraag haar dus wat ze in huis heeft (op vlak van boeken laat ons duidelijk zijn) en het kr... zegt dat ik dat wel op tijd en stond zal zien. Ik overweeg om pepperspray te kopen of zo een apparaatje dat elektrische schokken cadeau doet (zoals men gebruikt om lastige varkens of koppige koeien de beestencamion op te jagen) maar waar kan ik dat nog vinden op dit uur? Zal niet lukken denk ik, daarom richt ik mij tot alle lieve heiligen hierboven om me te beschutten tegen alle mogelijk onheil dat dit mens kan ontketenen. Ook verlaat ik onze afspraak tot 10u00, zodat ik toch enigszins uitgeslapen ben voor ik op visite ga.
Deze morgen dus rijd ik - met gemengde gevoelens - naar het opgegeven adres en bel aan. Ze woont op het zevende verdiep. Ik bel nog eens en denk bij mezelf : 'De bel doet het niet! Dus kloppen dus, maar hoe geraak ik aan die deur? Ik kijk nog even buiten. Misschien is Jenny met haar bezem op boodschappen of zo en kan ze elk moment thuis komen van haar helse bezemrit. Ik ben immers een kwartiertje te vroeg. Enkele minuten later komt een bewoner van het appartementsgebouw langs en ik glip naar binnen. Met de lift kom ik op het zevende en heel erg op mijn hoede zoek ik het appartement. Ik bel aan maar niemand doet open, enkele ogenblikken later hoor ik een luid gestommel. Wellicht was het mens in al haar haast om tijdig op de afspraak te zijn wat onzacht geland op het balkon aan de achterzijde van haar woning. Ik hoor een raar gelach en voetstappen in de gang. Een heel klein ventje doet open. Zijn ogen liggen diep in de oogkassen en zijn zwart omrand. Ik denk onmiddellijk aan de paus in Rome, precies van die zwartomrande vampieroogjes... Het ventje heeft geen tanden in de mond, zijn gezicht is helemaal ingevallen. Wellicht al zijn tanden er uit geklopt door de dame des huizes. Hij wauwelt maar wat en ik doe teken dat hij uit de weg moet gaan zodat ik binnen kan. Hij doet een stapje opzij, een heel geoliede beweging, hoe kan het ook anders als je met zo'n niemand of niets ontziend mens samenwoont en die hem gewoon zou vertrappelen indien hij in de weg zou lopen. Het ventje slaakt een kreet zoals de man zonder verhemelte destijds op tv : 'Aria, om u eer ier, ezoek! Nu hoor ik de stem die ik eigenlijk nooit meer wou horen en mijn hart krimpt wat in mekaar. 'Wie is daar?' Wat een stomme vraag! Ik antwoord : 'Sinterklaai van Sint-Andries!' Antwoord : 'Aja, kom maar verder!'
En toen... en toen.... wat er gebeurde er met hem, ja wat gebeurde er met hem - met mij bedoel ik natuurlijk : zie volgende bijdrage want ik heb nu even tijd nodig om andere katten te geselen...
De vele durvers die vandaag deelnamen aan de Zandfeesten hadden het niet onder de markt... Afgeschrikt door de weersvoorspellingen kwam de markt maar heel traag op gang. Zowel de standhouders zelf als de bezoekers lieten nogal lang op zich wachten. Standhouders hadden veelal tenten en grote marktparaplu's mee om hun rommel of noem het antiek... en zichzelf te beschermen tegen eventuele regenbuien. Aanvankelijk bleef het droog en ik liep op het gemak enkele malen het parcours af op zoek naar interessante zaken. Meer dan twee uren rondparaderen en niets gevonden behalve dan een triestigaard van een heiligenbeeld met nen noend, de H. Rochus die blijkbaar (ook) de pest in had, gelukkig enkel hij letterlijk...
Dus, niet veel soeps, dat wordt stilaan een trieste gewoonte. Ik heb soms - en meer veel dan soms - de mottige indruk dat vele standhouders weinig moeite doen om interessante zaken aan te bieden. Veelal komen ze met echte rommel opdraven, de afval dus, hetgene wat niet in hun kraam (... thuis) past en die ze dus hier zo mooi mogelijk etaleren in hun 'boetiekje' op de markt. Zelf zou ik zo niet willen werken en zo kan ik natuurlijk niet werken want dan mag ik de boel sluiten.
De hele godganse mottige regendag kreeg ik complimentjes naar het hoofd geslingerd dat ik het mooiste 'kraam' van de markt had, dat hoor ik wel vaker natuurlijk maar daar ben ik v.. mee. Verkopen, dat is de boodschap, dàt wil ik zien gebeuren want er moet brood (of frietjes) op tafel komen. Gelukkig kwamen veel trouwe klanten langs om een en ander mee te nemen. Sommige klanten zie ik enkel op de rommelmarkten hier op het Zand, anderen zie ik ook regelmatig op antiekbeurzen en in de winkel. Werkelijk honderden mensen kwamen gedag zeggen en een aantal onder hen nam een en ander mee naar huis, gelukkig maar.
Rond elf uur deze morgen kreeg ik het ferm te verduren. Eigenlijk had ik er zelf om gevraagd... De laatste weken bestormen ik en nog anderen de hemel om hulp van hierboven. Ze hebben ons daarboven heel goed gehoord en leven mee met ons. Hele hordes hemelingen barstten echter rond elf uur allen samen in een onbedaarlijke schreibui uit en een ferme stortvlaag was het resultaat. Gelukkig kreeg ik de hulp van een engelbewaarder om in allerijl mijn kraam af te dekken met plasticfolie zodat ik eigenlijk geen schade leed. Nog uren lang diende de boel af en toe afgedekt te worden wanneer de hemel warme tranen plensde. Dankbaar om de steun en begrip van de hemelingen maar ook een beetje kwaad om de slechte timing, gedurende mijn deelname aan de rommelmarkt dus, droogde ik zo goed en zo kwaad als het kon alle 'traantjes' op. En, enkele goeie vrienden zullen snappen hoe blij ik was dat diegene waarvoor de hemel dagenlang geweld aangedaan werd (in de positieve zin natuurlijk) plots voor mijn neus verscheen, stralend van geluk. Mijn dag kon niet meer stuk... Engelbewaarder van ....... En wat ik nog niet eerder meemaakte, een hele reeks verkopen gebeurd als het ware zonder veel 'moeite'. Mensen namen iets vast, vroegen de prijs en ze betaalden zonder veel morren (normaliter is er nogal vaak gemor, 'geween' en tandengeknars bij het vernemen van de prijs... Dus, ik denk hier weeral de hand van hierboven in te herkennen...
Vorige keer was ik even voor drie uur 's nachts thuis van de rommelmarkt. Nu was het even over eenentwintig uur. Moe en tevreden. Met dank aan de klanten en het aangename gezelschap deze dag!
Morgen is het weer zover : de tweede rommelmarkt op het Zand. Traditiegetrouw de minste van de drie. Overal is het moeilijk om handel te drijven zo ook hier op deze markt, alhoewel deze beurs toch een stevige reputatie heeft.
De hele dag was ik flink in de weer om alles klaar te zetten. Op de vorige markt op het Zand, een maand geleden, had ik werkelijk massa's materiaal mee. Veel bewondering, veel interesse, veel praatjes maar weinig boemboem... Dus dit keer vat ik het niet zo groots op en beperk me tot kleinere devotionalia en boeken. Welke boeken ik meeneem staat nog niet vast, ik moet ze straks nog gaan uitzoeken. Keuze genoeg trouwens maar ik zal toch de nadruk leggen op boeken over lokale geschiedenis.
Vandaag ging in Damme de jaarlijkse meerdaagse boekenmarkt van start. Het weer was niet optimaal want deze namiddag heeft het hier in Brugge geregend, dus in Damme wellicht ook. Ik kreeg deze namiddag enkele mensen over de vloer die deze morgen naar Damme trokken. En weer datzelfde liedje : heel veel rommel, weinig kwaliteit. Wel veel romannetjes en goedkope brol die iedereen wel kan betalen. Mooie collectie zullen die thuis hebben... Enfin, ik had deze morgen al zo'n voorgevoel en ben lekker in bed blijven liggen.
Morgen verwacht ik heel wat klanten die weer speciale zaken zullen komen zoeken. Eentje, een goeie vriend, zal er niet zijn wegens ziekte. Heel spijtig en ik hoop dat hij er spoedig weer bovenop geraakt.
Na vier dagen antiekbeurs in Ciney was het tijd om eventjes uit te blazen. Dus ging het richting Normandie en Bretagne. Een familiezaak en wat rondtoeren.
Boulogne, op de achtergrond de koepel van de kathedraal. Eerst ging het naar Boulogne waar de mooie kathedraal bezocht werd. Spijtig genoeg was de crypte gesloten : in deze crypte staan immers heel wat mooie houten heiligenbeelden, afkomstig van kerkjes in de buurt. Om veiligheidsredenen werden de beelden hier ondergebracht, hier kunnen ze niet gestolen worden. De crypte is heel groot, volgens mij is de kathedraal quasi volledig onderkelderd. Dan via de kust richting Dieppe. In Dieppe bestaat het strand volledig uit grote witte keien. Wellicht wat oncomfortabel als je ze vergelijkt met onze Vlaamse zandstranden. Je kan er met de auto tot helemaal tegen het strand rijden, net als in Le Touquet.
De Pont de Normandie over de Seine.
Dan verder, nog steeds via de kust, en over de indrukwekkende Pont de Normandie, om hierover te rijden betaal je 5,5 euro. Je kan de muntstukken gewoon in een soort grote trechter gooien en de slagboom gaat open. Aan de overkant van de brug ligt Honfleur. Honfleur is een heel mooi stadje aan de zee met gezellige winkelstraten. Opmerkelijk is ook een heel oude kerk, voor het grootste deel in hout gebouwd. Er is een piepklein antiquariaat maar met weinig interessante boeken en nogal prijzig. Inschecken dan in het hotel waar een barman of zo bezig is aan het 'bereiden van een avondmaal'. Eerst een platic zakje rijst opwarmen in de microgolfoven, dan de rijst in een koffietas prakken en pletten. Dan de koffietas ondersteboven op een eetbord uitkloppen. Dan enkele stukjes kip opwarmen op dezelfde manier en dan een zakje saus uitkieperen over dit alles. Lekker!!! Maar dan toch beter op een ander gaan eten...
Honfleur : de klokkentoren van de kerk.
Mont St-Michel
De dag nadien gaat het richting Mont-St-Michel. Een hele reeks dorpjes en stadjes wordt doorkruist en af en toe wordt halt gehouden aan antiekzaakjes. Velen zijn enkel open tussen 15u00 en 18u00, pech dus, maar ook goed voor de portemonnee... De Mont St-Michel zie je van vele kilomters ver. Eerst als een kleine spitse rots in de zee en al naderend alsmaar groter wordend. Aan de voet van de rots is staan een paar duizend auto's geparkeerd, ook hier dient betaald te worden maar het is dan ook de moeite waard. Binnenkort wil men van de rots opnieuw een echt eiland maken, de verzande baai wordt dus deels uitgegraven zodat er rondom rond water zal zijn. Een brug zal het vasteland met de rots verbinden.
St-Malo
Na dit bezoek, het is intussen avond aan het worden, gaat het verder, richting St-Malo. Er wordt gereden via de kust waar er heel wat ronde stenen windmolens te zien zijn, weliswaar slechts eentje mét wieken. Sommige zijn omgevormd tot woonhuizen. St-Malo is een heuse vestingsstad. Bordjes met de vermelding 'Intra Muros', binnen de muren dus, verwijzen de bezoekers naar de ommuurde versterking. De huizen zijn er heel hoog, dikwijls vijf verdiepingen tellend. In het midden staat de mooie kathedraal. Binnen deze kerk is het nogal donker, ik merk er een paar mooie reliekenkapellen. Er zijn enkele winkelstraten met allerlei horecazaken. Nabij de toegangspoorten tot de vestingstad zijn er heel wat gezellige terrasjes met live optredens. Tijdens het avondmaal komt een kunstenaar me vragen te poseren voor een portret. Ik weiger eerst maar hij blijft aandringen. Dan zeg ik dat hij een foto mag nemen en daarmee zijn plan trekken want ik heb helemaal geen zin om daar een half uur stil te gaan zitten... De man zegt een uurtje werk te hebben, dus dan maar een mooie wandeling maken op de vestingmuren. Je kan zowat om heel de stad wandelen, heel mooi, vooral de zeekant waar een paar eilandjes liggen. De kunstenaar blijkt veel meer werk aan het hoofd (mijn hoofd dus) te hebben dan voorzien. Uiteindelijk is de krabber bijna vier uur aan het werk, maar het resultaat mag dan ook gezien worden. Ik vind zijn tekening bijna beter dan het origineel... Hieronder zie je het resultaat :
Bezoek aan boekendorp of -stad Bécherel. Heel gezellig maar zoals àlle boekendorpen weinig aantrekkelijk aanbod van boeken : veel rommel. Enkele boekenverkopers verkopen ook thee en taart, anders komen ze wellicht niet rond... Een luie kat op één van de tafeltjes buiten slaat met haar klauwenpoot op mijn hand als ik haar wil aaien. Vlug kijk ik eventjes rond : gelukkig voor het zwarte mormel dat haar baasje net aan het kijken is want anders lag ze met enen schop aan de andere kant van het plein...
Bucht van boeken...
De laatste dag gaat het riching Caen, hier zijn enkele antiquariaten en antiekzaken gevestigd. Bij aankomst is het zoals gewoonlijk zoeken om een parkeerplaats te vinden. Een kranige tachtiger maakt echt obscene gebaren omdat ze denkt dat ze uitgelachen wordt omwille van haar bedenkelijk parkeergedrag (het mens staat met de helft van haar vehikel op de rijweg), om je ... rot te lachten!
Caen.
Enkele zaken zijn verdwenen. In het mooiste antiquriaat wordt je door de zowat 60-jarige uitbaatster zowaar 'buitengekeken' voor je binnenkomt. Iets aanraken is nauwelijks toegelaten. Ok dus, ze mag het allemaal houden. Een ander antiquariaat is eveneens peperduur en ik zie dezelfde boeken liggen als de jaren voordien, een 'vaste' collectie noemen ze dat... De antiekzaken hadden weinig moois in huis. Veel peperdure schilderijen, enkele houten beelden, ... maar ook heel duur zodat er helemaal niets aan te verdienen was. Tijd dan om naar huis terug te keren. Zoals steeds bij een bezoek aan Caen is het even zoeken om de juiste weg riching Belgie te vinden. Op de ring zie ik een afrit 'Douvre la Délivrande' staan, hier woonde of woont nog familie. Ook een bordje 'Creuilly', daar woont een nicht van mijn vader die er met haar man een hotel en restaurant oprichtte, nu overgenomen door haar dochter en Westvlaamse (Wevelgemse) schoonzoon. De verleiding is groot om een bezoekje te brengen maar dan ben ik voor dagen zoet... daarom onmiddellijk richting Pont de Normandie en dan verder via de snelweg naar ons mooie Vlaanderen...
Zozie, 't heeft lang geduurd maar hier zijn enkele foto's van mijn reis naar Italië. Ik voeg ze later ook nog toe aan mijn mijn reisverslagen zelf.
Ons eerste hotel, in Zwitserland. Blij dat we konden uitrusten na een hele dag rijden.
Zicht op Florence bij onze aankomst. We daalden de heuvel af en kwamen zo aan de Arno en het oude stadscentrum.
Zichtje op het kolossale Collosseum.
De Sint-Pietersbasiliek te Rome.
Een tochtje met de gondel te Venetië. Ik zwaai heel enthousiast maar houd tegelijk mijn hart vast. Dat ding schommelt geweldig en ik durf me nauwelijks bewegen uit vrees dat de boel kapseist.
Toevallig vond ik een rouwbericht van een familielid op internet. In de rechtermarge massa's publiciteit, oa advertenties voor vrijgezellen (kwestie van niet zonder te blijven), renovatie van heel het huis (met een nieuwe lei beginnen...), hoe je huis verkopen (?door de versbakken erfgenamen?).
Grappig op het eerste gezicht maar of het ook grappig is voor de partner van de overledene? Het zou alvast niet grappig mogen zijn...
Het is weer Veurne-Kermis - Een berooide boerin keert terug naar haar streek... ziehier haar leed, wanneer haar recht?
Vanavond ging de kermis van Veurne weer van start. Vroeger woonde ik de start bij op de Grote Markt. Om 20u00 werd de kermis geopend door vier klaroen(?)blazers in groen kostuum (kleuren van Veurne wellicht) op de vier zijden van de toren van de St-Niklaaskerk. Indrukwekkend en feestelijk.
Morgenochtend is er de pontificale hoogmis vele jaren mocht ik meezingen in het kerkkoor. Ik zing heel graag en bewaar de allerhartelijkste herinneringen mee van de vele koorleden. Op vrijdagavond was er steevast repetitie. Een veeleisende dirigent zorgde dat zingen steeds een feest was voor onszelf en de toehoorders.
Morgen trekt de Boeteprocessie door de stad. Begeleid door de trage en zware klokslagen vanuit de toren van de St-Niklaaskerk. Uren voor de processie loopt de St-Walburgakerk in het park vol met deelnemers. Honderden mensen uit het Veurnse en ver daarbuiten komen er, elk met hun eigen intenties, dikwijls met hun zorgen en smeekbeden voor familie en geliefden. Sommigen stappen mee om hulp te vragen voor de vele zorgen waaronder mensen gebukt gaan.
Het meest indrukwekkend zijn de heel grote groep kruisdragers. Gehuld in een bruine pij met kap over het hoofd dragen honderden mannen en vrouwen een houten kruis, kruisen van heel licht en klein tot stukken van tientallen kilogrammen. Zelf ben ik zo'n tien jaar lang meegestapt, eigenlijk doordat mijn groottante, Irma Moenaert, hier ook altijd aan deelnam. Telkenjare zag ik veelal dezelfde mensen binnenkomen in de St-Walburgakerk. Steevast deed ik onmiddellijk na het binnenkomen een pij aan om dan anoniem rustig te kunnen bidden en nadenken over aan wie ik mijn deelname zou opdragen. Met de kap over het hoofd zodat niemand mij zou herkennen want ik kwam daar niet om te tonen 'Kijk een keer hoe godvruchtig ik wel ben of zo...' Ook omdat men mij niet zou vragen om te helpen aan het dragen van een of andere statie van de kruisweg. Ik wilde gewoon een zwaar houten kruis meedragen en bidden voor vele intenties. Daar ik echter sinds enkele jaren af en toe last van mijn rug heb neem ik niet meer deel en ga gewoon kijken. Met veel eerbied en veel devotie...
Sommige buitenstaanders zullen bij het bekijken van de processie misschien oordelen dat er nogal veel verschil is met de Brugse H. Bloedprocessie en dat is ook zo. In Veurne is er geen grote pracht en praal. Dat past niet in een Boete-processie. Alles wordt heel eenvoudig gehouden en in goede banen geleid door de inrichtende Sodaliteit. Vroeger waren er dikwijls kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders aanwezig. Zo herinner ik me dat Mgr Roger Vangheluwe regelmatig naar Veurne kwam, samen met voormalig chaufeur wijlen André en de twee lieve Zusters die het huishouden deden van de bisschop. De bisschop reed zelf met de auto want André zaliger was al hoogbejaard toen. De laatse keer dat Mgr Vangheluwe naar de processie kwam zag ik hem uitstappen en hielp hem met het dragen van oa de koffer waarin de bisschopsstaf was opgeborgen. Die staf bestond uit verschillende stukken die ineengevezen dienden te worden.
Tijdens de processie moeten alle foorattracties hun boeltje sluiten. Nadat de laatste boetelingen zijn gepasseerd gaat het feest weer door. 's Avonds is de Grote Markt dé place to be voor alle oud-Veurnaars om kennissen en vrienden te ontmoeten. Alhoewel er vroeger wel veel meer volk was uit de eigen streek en we zowat alle nonkels, tantes, neven en nichten ontmoetten. Nu is er minder plaatselijk volk en meer toeristen van aan de kust. Jammer. De vorige jaren zag ik steeds minder bekenden de revue passeren. Steevast neem ik met moeder plaats op het terras van Verdonck's vanwaar we iedereen zien passeren. Velen zwaaien dan even of komen een babbeltje maken.
Minder fraai zijn enkele boeren, letterlijk en figuurlijk, die hun gezin verlieten voor een of andere s..l - bijzit. Ze zijn dan bijzonder fier dat te demonstreren hoe 'rijk' ze wel zijn... ze paraderen met hun nieuwe vlam die echter meestal weinig voorstelt. En die nieuwe vlammetjes, veelal oud en lelijk maar wel met poen... lopen er steeds heel ongemakkelijk bij. En ze weten heel goed waarom. Ze maakten immers een gezin en vaak een hele familie kapot om de gort op te gaan met een oude lelijke maar rijke boer... zo zielig. Ze weten dat iedereen hen gadeslaat en misprijzend aanstaart. Beter bleven ze in hun kot. Want ze hebben weinig om fier op te zijn.
nieuw vlammetje van boer Wortel...
Zo ken ik een dame, die destijds op een grote boerderij woonde in een dorpje in de buurt. Ze werd volledig berooid buitengegooid door haar man, boer Wortel of nog boer Charles, en ingeruild voor een oud gemeen (sorry voor het woord... 'verlept' en gerimpeld) oud wijf (met een blinkende 'mule') dat er op uit is om een ferme slag te slaan. Eigenlijk zou ze deze dag beter meelopen in de heksenstoet in Beselare. Daar zal ze méér gewaardeerd worden dan hier. Ze kan meteen meelopen in de stoet, zonder masker of zo. Ze krijgt daar de eerste prijs voor lelijkste heks van de Westhoek. Ze laat alle andere kandidaten vér achter zich!!! God zal het haar lonen met ... Hopelijk kent ze geen geluk met haar snode daden. Dat ze zich maar voorbereidt op een warm onthaal wanneer ze het tijdige met het eeuwige verwisselt ... want de hél bestaat écht.
De arme boerin denkt de hele avond aan het harde leven dat ze kende met haar echtgenoot waar ze zoviel van hield en waarvoor ze echt alles heeft gedaan om die gelukkig te maken. Met veel hartpijn denkt ze aan de vele jaren nu al dat ze strijdt voor gerechtigheid, een woord dat in Veurne vele verschillende betekenissen heeft blijkbaar. Waar zijn de rechtvaardige rechters gebleven????????? Hopelijk zal ze niet de hele avond willen schreien om het vele onrecht dat haar is aangedaan. Nu woont ze in een stad vele kilometers van Veurne verwijderd... Misschien jammer, ongetwijfeld, maar aan de andere kant is ze dan toch een eind weg van de tiran die haar en haar hele gezin heeft kapotgemaakt... Maar vandaag, op kermiszondag, wil ze hier zijn, in het Veurne waarvan ze zoveel houdt en waar ze zo lang heeft gewoond. Hopende op een betere en vooral rechtvaardige toekomst. Moge het haar goed gaan. Moge haar goedheid voor haar gezin beloond worden. Moge ze nog vele jaren leven, bemind door wie haar blijft respecteren.
Alhoewel ze tijdens haar leven op de boerderij heel weinig te zien was op straat kent iedereen deze fiere ingoede ondanks alles jongogende dame. Honderden mensen weten haar elk jaar terug te vinden op haar vaste plaatsje op een terras. Honderden mensen kijken elke maal steeds opnieuw naar de dame die ondanks haar miserie - weinig geëvenaard in de streek - vriendelijk lacht naar iedereen. Ze knikken haar vriendelijk toe of zwaaien of komen een babbeltje slaan. Anderen voelen zich duidelijk schuldig omwille van het feit dat ze de dame niet gesteund en geholpen hebben toen de nood het hoogst was. Schande! En nog anderen kijken héél schuldig de andere kant op wanneer ze het bewuste terrasje passeren. Ze weten duivels goed dat ze heel veel kwaad hebben aangericht met hun leugenachtige getuigenissen voor de rechtbank, getuigenissen die door de 'rechtvaardige' rechters maar al te graag voor waar werden aangenomen alhoewel ze héél goed wisten hoe de vork werkelijk in de steel zat, héél goed bewust van wat ene onrechtvaardige beslissing teweeg zou brengen voor de doodgetergde landbouwster. En nog anderen, het ergste tuig dus, kijkt de landbouwster nijdig aan om haar nog meer de dieperik in te boren. Ze weten deksels goed hoe hard ze het mens hebben geduveld en weten nog van geen stoppen. Beschamend onrechtvaardig. Later zullen ze het hierboven mogen gaan uitleggen... vooraleer ze naar de verdoemennis van de hel geschopt worden. Branden zullen ze! Gelukkig is de vrouw weerbaarder geworden. Ze kent haar beulen. Ze weet heel goed wat iedereen die passeert met haar voorheeft, voor haar voelt. Gelukkig zijn de Veurnaars heel goed op de hoogte van de feiten zodat ze recht kunnen oordelen. Resultaat : bijna iedereen laat duidelijk blijken hoe geliefd ze is, hoezeer men de vrouw begrijpt, hoezeer ze het haar aangedane onrecht verafschuwen.
Ik wens deze ingoede boerin dan ook een schitterende dag toe morgen. Moge ze des avonds gesterkt terugkeren naar huis, vol goede moed op een betere toekomst waarin gerechtigheid moge zegevieren. Amen.
Valse noten in Te Deum in Brussel en mottige sfeer in Brussel vandaag.
Op hotel kijk ik - niet met gemengde gevoelens - dus met een zeker onbehagen naar het circus in Brussel vandaag.
Aartsbisschop Leonard repte zich vandaag wellicht vanuit zijn woninkje in Anderlecht bij de Walen naar de kathedraal van St-Michiel en St-Goedele. Bij het aanheffen van het Te Deum slaat zijn stem over of hapert hij in elk geval aan die paar eenvoudige woorden. Het klinkt in mijn oren ook niet plechtig genoeg... maar wie ben ik hé? Twee dagen eerder zag ik op een computer hoe het Te Deum klonk twee jaar geleden in de kathedraal in Brugge, dat klonk veel mooier, gemeender en vooral waardig!
Waar is de tijd dat ik in het leger zat, om hahahaha... het vaderland te dienen... Als het oorlog zou worden zou het wel weer worden zoals in de Eerste Wereldoorlog, de Vlamingen die de boter mogen eten, kanonnenvlees. In mijnen tijd was er de crisis in Iran of zo en de dreiging om te moeten gaan vechten was toen heel reëel. Gelukkig bleef het bij ons beperkt tot een strenger bewaken van de kazerne in Dellbrück (Keulen). Precies twintig jaar geleden moest een groot deel miliciens van onze kazerne naar het défilé in Brussel. Weken voordien werd hard geoefend, gedrilld. De luitenanten brulden dat alles perfect moest zijn : één enkele verkeerde beweging tijdens het drillen en we vlogen er uit, en dan dus geen optredentje in Brussel. Dit was bij mij duidelijk niet in dovemansoren gevallen en ik smeedde onmiddellijk boze plannen. Het idee om vele uren in de bus te moeten zitten tijdens een helse rit naar Brussel, daar mottig eten krijgen en dan uren wachten voor de parade begint, en dan een uurtje marcheren... en dan heel het eind terug in die oude legerrammelbakken... Neen hoor, mij niet gezien. Nu nog kijken hoe ik deze dans kon ontspringen. Dus harkte ik al mijn moed bijeen en probeerde ik uit de maat te geraken tijdens het marcheren. Niet eenvoudig om anders te doen dan alle anderen... maar na een drietal pogingen lukte ik in mijn kwaad opzet. Luitenant Snijckers, een heel sympathiek beroepsmilitair en onze pelotonsoverste ('bravopeleton'), brulde : 'Soldaat milicien Moenaert, godverdomme, je ligt er uit! Je mag niet mee naar Brussel!' Ik trok een verbouwereerd gezicht en betoonde me uiterst teleurgesteld en ik riep 'T'is toch geen waar hé!' En ik mocht lekker in Dellbrück blijven een paar dagen later.
Ik bracht onmiddellijk mijn schietgeweer terug naar het wapendepot. En repte me naar mijn werkplaats : het bureau van de legeraalmoezenier. Padre Ward Heymans lachte zich onnozel toen hij mijn kapriolen hoorde. En toen zei ik : 'Daar ben ik nu eens mooi vanaf, de 'krabbers' die zich lieten afbeulen tijdens het drillen zouden 's morgens héél vroeg uit bed gelicht worden om naar Brussel te gaan, geen pretje dus voor hen. Maar ze krijgen daar wel allemaal een dag extra verlof voor!' Daarop zei de padre dat al wie de mis op juli zou bijwonen en er in het koortje zou meezingen ook een dag verlof kreeg. Ik had dat héél goed gehoord en bracht enkele vrienden op de hoogte waarop die de volgende dag ook 'schuinmarcheerden' en het koor zouden 'versterken'. Die 21ste juli hoorde ik voor het eerst het Te Deum zingen en dat was een buitengewone belevenis. Het werd - als ik me goed herinner - gezongen door de nieuwe padre, Para Johan Vandeneeckhout, afkomstig uit Oost-Vlaanderen. Indrukwekkend en perfect. Sindsdien heb ik heel wat Te Deum's gehoord, maar afgezien van deze in de Brugse kathedraal waren deze niet om over naar huis te schrijven.
Na de volkse dansen van gisterenavond, wellicht vooral uitgevoerd door de grote Waalse krekeldanskampioenen, en bijgewoond door onze jolige prins Laurent en gezinnetje, was het vandaag tijd voor een ernstige noot. Alhoewel dat er vandaag helemaal geen reden was tot vieren... De koninklijke familie, zonder prins Laurent, en het gros van de politiekers, en vele anderen woonden in de kathedraal van Sinte Michiel en Sint Goedele het Te Deum mee. Deze dag en dit Te Deum startten alvast met een verschrikkelijk valse noot. Mgr Leonard geraakte er bijna niet uit : de woorden Te Deum klonken echt vals en bovendien sloeg zijn stem plots over. Als je niet honderd procent zeker bent dat je die eerste zin (op een correcte manier) kan 'uitzingen' dan moet je dat aan een ander overlaten. Ik herinner me hierbij hoe een andere bisschop zich liet vervangen, niemand die daar problemen had.
Wie segd kij dat iek bin?
Vooraan in de kathedraal staan dan dat stelletje muletrekkers, die we politici noemen. Als ze zelf niet gelovig zijn of enkel maar deze dag in een kerk komen dan moeten ze hier ook geen comedie komen spelen. De meesten kwamen duidelijk om 'hun tronie' te laten zien op tv. Di Rupo met zijn blinkende smoel... toen ik vanmorgen rond 7u00 aan zijn deur passeerde (de stad Bergen dus) was hij waarschijnlijk al bezig met het ombouwen van zijn smikkel en aan het trainen om een brede grijns op zijn gezicht te toveren later op de dag... En ja, Di Rupo leek wel de gelukkigste mens ter wereld toen hij de trappen van de kathedraal besteeg... Wat later toont de tv Joëlle Milquet, net La Vache qui rit, ook zij heeft de afgelopen maanden vooral doorgebracht in een reeks Beauty-farms, het valse kreng denkt werkelijk dat ze belangrijk is. Op de voorste rij van de kathedraal zie ik een vreemd schouwspel : terwijl iedereen netjes voor zich uitkijkt zie ik Didier Reynders staan. Net zoals bij de hazen staan zijn ogen aan de zijkant van het gezicht... Terwijl het lijkt of hij naar voren kijkt zitten zijn beweeglijke oogjes het gebied schuin achter hem te bespieden. En zoals iedereen weet is het héél moeilijk een haas te vangen. De beste pensjagers zijn diegenen die wat scheel kijken... Wie Reynders dus wil vangen zal dus best wat scheel kijken of scheel zijn...
Allo, en weet kij ook wie kik ben?
Zoals elk jaar werden weer enkele mensen opgevoerd die het nationaal volkslied moeten zingen voor de camera. Vandaag heeft de pers zichzelf overtroffen : een ongelooflijk oude lelijke opgetutte halfdemente kwezel werd bereid gevonden het volkslied uit te schreeuwen. Wanneer ze plots iets lijkt te twijfelen wordt de camera op ... iets mooiers gericht... Een andere dame begint te zingen en wanneer ze het vervolg niet meer weet gaat het van tralalala tralalala enz. Echt lachwekkend. Dan een jongen van een jaar of twaalf, uit een krekel-familie... die begint te kwelen in het frans... Niet normaal toch? Ik heb dat lied nooit geleerd op school en wil het nu ook niet kennen want ik heb nu eenmaal een andere overtuiging.
Wat voeren ze nog op voor het oog van de camera? Een oude dikke boerin die achterstevoren gezeten is op ...!!! het achterste van een dikke koe. Waar eindigt het eerste en waar begint het tweede wezen??? Wat wil dat mens daarmee bewijzen? En hoe is ze met die koebeeste tot bij het koninklijk paleis geraakt? Misschien is de oorzaak te vinden bij de politieke koehandel. Koeien genoeg dus en dan valt het niet op dat er tijdens de nationale feestdag ook zo'n dame rondwaart in de straten van Brussel.
Opvoering van de parade. De koning kijkt heel nukkig, nijdig zelfs. Waar is de tijd dat onze vorst de hele tijd grapjes maakte en soms giert van het lachen? Alhoewel ik niet koningsgezind ben koester ik toch wel respect voor de mens achter de vorst, hij heeft het nooit gemakkelijk gehad. Vroeg zijn moeder verliezen, de koningskwestie, na het overlijden van zijn broer vorst worden en dit toch op latere leeftijd, en nu die politieke waanzin in zijn landje... Ook Flipke doet zijn best nu, hij doet er alles aan om zijn imago op te krikken, tenslotte wordt hij onze volgende koning... En Laurent vind ik een sympathieke tiep, hij is wat extravagant, loopt graag in de kijker maar heeft een goede inborst. Spijtig dat hij niet welkom was bij zijn vader vandaag. En Paola, die mag leren Vlams klappen... En Astrid mag bij haar Duits blijven. Het gevoel dat vandaag alles wat in mineur verloopt wordt volgens mij nog versterkt door een muziekkorps die eerder ingetogen deuntjes speelt.
Stilaan heb ik genoeg krekelmanieren gezien en besluit ik het niveau van mijn namiddag wat te verhogen. Ik vlam verder door berg en dal. Uiteindelijk zie ik een wegwijzer 'Redu'. Geen enkele andere wagen in de buurt op deze nationale feestdag, een Belgische driekleur hangt als een ordinaire vod uit een venster. Omdat het vod niet op de grond zou terechtkomen hebben ze er een paar bloempotten op gepoot. En de kleuren hangen niet juist, de vlag is een kwart gedraaid en eventjes denk ik dat hier een Duits woont...
Ik rijd het dorpje binnen en zie nauwelijks tien wagens staan. Dat belooft. Dat wordt hier weer een heel mager beestje... Ik zie de bui al hangen als ik een eerste winkeltje binnenstap, ik ben er helemaal alleen. Ook in een andere winkel ben ik de enigste gast. En aangezien dat ik thuis niet echt met een groot tekort aan boeken kamp, ben ik uiterst kieskeurig. Toch wil ik niet buitengaan zonder één enkel boek en ik zoek tot ik iets vind. Daarna nog een tweetal winkeltjes bezocht : eentje is niet te spreken over de verkoop het laatste jaar. Elk jaar gaat de verkoop achteruit maar dit jaar is het werkelijk héél moeilijk aan het worden. Niet dat het veel zal uithalen maar ik koop toch een heel interessant werk die ik nog dit weekend zal kunnen verkopen, het tijdschrift Illustration over WO I. Het mottige gevoel dat ik meestal overhoud aan Redu is nu veel minder dan anders want ik vermijd de mottigste winkels vandaag.
Armoede troef dus voor boekhandelaars die volledig moeten leven van hun boekenwinkel. Niet te vergelijken dus met de meeste andere winkels, waar gepensioneerden een centje proberen bij te verdienen, maar kunnen terugvallen op hun pensioen... Ook in Damme is dit zo, bijna alle handelaars en 'handelaars' zijn gepensioneerden die van een mooi pensioen genieten en die nog 'wat' bijverdienen. De handelaars hebben zodanig veel concurrentie van bijverdieners dat het heel moeilijk is om goed hun brood te kunnen verdienen. Dat geldt ook in andere branches zoals de antiekwereld : iedereen verkoopt tegenwoordig antiek, ik hoorde gisteren nog hoeveel omzet een aantal particulieren haalden op de rommelmarkt op het Zand : om te duizelen gewoon... Aan de andere kant mag voor mij iedereen wat bijverdienen natuurlijk.
Maar niet enkel boekhandelaars hebben het moeilijk in Redu : bij het verlaten van het dorpje zie ik aan de fontein enkele jongere mensen staan die grote kuipen water vullen en die in hun wagen hijsen. Weer wat geld uitgespaard... des Walens duivelszak is nooit gevuld!
Antiek (- en rommelmarkt) in Ciney, in de adem-benemende Ardennen.
Vanmorgen héél vroeg heb ik mijn wagen ... volgeladen ... met .... oude ... antiek dus. Ik wilde het eigenlijk gisterenavond al doen maar door de feestelijkheden in de stad was het moeilijk om bij mijn winkel te geraken. Om 5u00 en het volgende uurtje propte ik dus de wagen vol. Rond 6u00 op naar de Ardennen. Ik zou aanvankelijk via Gent en Brussel rijden maar koos uiteindelijk voor de langere maar rustigere weg via Kortrijk, Mons en Namen. Ruim twee uurtjes later arriveerde ik in Ciney. Omdat ik de vorige edities nogal last had van halsstarrige en arrogante Waalse en Nederlandse kettingrokers die voortdurend de elektrische poort naast mijn stand wilden openen om te gaan paffen, vroeg ik een andere standplaats. Op mijn plaats staat nu dus een ander die me zegt dat hij daar geen problemen mee heeft en die eigenlijk vooral tevreden is dat hij mijn plaatsje helemaal tegen de parking kon inpikken. Afwachten maar tot zondagavond, dan piept hij wel anders... Voor mijn part doen de Walen en Hollanders weer ambetant de volgende dagen, het is nu aan de Piet Wijsneus aan de poort om de kastanjes uit het vuur te halen.
Terwijl ik op mijn dooie gemakjes alles uitpak, doe ik af en toe een rondje door de zaal om te zien of er niets interessants ligt voor mij. Neen dus, da's nieuw, maar ik ben dan ook uiterst op mijn hoede. Dingen waarvan ik niet honderd procent zeker ben dat ze ik ze kan verkopen moet ik niet en als de lieve collega's te veel vragen mogen ze het houden. Eerst verkopen en als er geld over is zien we wel... In de zaal loopt 'Babyface' zenuwachtig rond, hij heeft hier geen stand en mag hier dus niet komen. Ondanks zijn nogal dik hoofd, vandaar de naam 'babyface', komt deze arrogante Westvlaming overal binnen zonder toelating. Een tweede ambetanterik, een Waal..., zie ik ook dikwijls voortijds binnensluipen, zo oa in de antiekbeurs in Luxemburg begin dit jaar. Vandaag zag ik hem nog niet en dat vind ik raar. Vermoedelijk is hij samen met alle andere Walen ferm feest aan het vieren op onze kosten!
Opvallend trouwens hoeveel nationale vlaggen uithangen op de nationale feestdag. In Brugge zag ik deze morgen slechts één lelijke driekleur hangen. In de Walen echter krioelt het van die ondingen. En Walen weten wel waarom. Zolang er geen nieuwe regering is kunnen ze rustig verder rusten op hun 'lauweren'.
Overal in Wallonië is men vandaag duchtig aan het feesten. Op de baan is er gewoonweg geen kat hier. Na het opstellen van mijn stand ben ik wat gaan crossen in de streek. In het dorpje Ave was er een rommelmarktje. Ik parkeer de wagen en ga uiteraard een kijkje nemen. Enkelen waren al hun stand aan het opruimen, het was immers al 16u00 gepasseerd. Zoals op elke markt komen op het einde de profiteurs en gierigaards opdagen om op het laatste van de markt nog wat 'koopjes' te doen. Ik zie inderdaad nog grote stukken van eigenaar vervangen. Zelf zie ik een oud kadertje met met drie foto's van feestelijkheden in Rochefort ca 1920. Mooi en raar dat dat nog niet verkocht is op dit late uur. Ik neem het kadertje vast om de foto's van nabij te bekijken en na enkele seconden vraagt een Waalkop naast mij hoeveel men vraagt voor het kadertje dat ik in mijn handen heb. Drie euro, klinkt het. Ik denk ok ik koop dit maar dan begint de Waal aan te dringen en zegt dat hij het wil kopen voor de lijst alleen, dat de foto's hem niet interesseren. Ik wil mijn arme landgenoot helpen en zeg hem : ik koop het kader en neem de foto's, de lijst mag je gratis hebben. De Waal begint op mij te foeteren en ik overhandig het kadertje en zeg dat hij alles voor zich mag houden en dat hij in het vervolg wat eerlijker moet zijn, hoe moeilijk dat dat ook is voor een Waal. Het ventje werd woedend maar nam het kadertje toch aan. En omdat hij zo ongenietbaar is mag hij het zelf betalen. Die Walenmentaliteit maakt me ziek...
Maar geen erg, waar er Walen zijn is het (altijd wel ergens) feest! Ik rijd verder en kom aan in Transinne. Het hele dorp is afgesloten van de buitenwereld omdat ze een feestje willen bouwen. Ik laveer tussen de versperringen en rijd tot dicht bij de kerk, zie je wel dat ik overal door geraak! Maar ... dat is buiten de waard gerekend. De hele straat is afgezet met twee meter hoge ijzeren hekkens. Geen doorkomen aan. Ik kijk nader toe wat er hier eigenlijk te beleven valt : overal zijn kinderen aan het dansen. Dat belooft! De kinderen worden al van jongsaf klaargestoomd voor het liederlijke Waalse feest dat heel hun leven is... Op affiches lees ik dat er in deze dagen maar liefst twee dagen naeen vuurwerk afgeschoten wordt. Geld zat hé?
Ja, overal in Wallonië zijn er vandaag van die plezante Krekelfeesten. De krekels dansen trouwens heel het jaar door, ze zaaien niet en ze maaien niet... en toch zijn ze getooid met de mooiste veren... De donkere (vandaag gelukkig voor hen, enkel nog maar regen)wolken boven hun hoofden kunnen hen niet deren. Ze zijn zich van geen kwaad bewust (alhoewel???). Ze dansen lustig verder tot plots het (Vlaamse) geld op zal zijn. Hopelijk laten de Vlamingen zich niet nog eens bij het eenenvijftigste zetten bij de regeringsvorming. Eigenlijk moeten de Vlamingen één front vormen en zeggen : 'Vrienden Walen, wees heel goed bewust dat jullie op onze kap leven, dat jullie elke dag opnieuw ongelooflijk veel onverdiend geld binnenrijven, en dat dat grapje niet kan blijven duren. Dus, vrienden krekels, luister naar ons - mieren - en bereid je voor op moeilijkere dagen. Er zullen tijden komen dat het dansen zal gedaan zijn, dat jullie zelf zullen moeten werken. En... als de krekels niet luisteren moeten de mieren de geldkraan dichtdraaien. Benieuwd of de krekels dan anders gaan zingen. De Walen draaien de hele tijd rond de pot, ze willen de waarheid niet bekennen, ze profiteren van ons Vlamingen, punt uit! Dus, Walen, wees eerlijk en verzamel zélf het geld om te gaan dansen!!!
Engelbewaarder van .......
Boulogne, op de achtergrond de koepel van de kathedraal.
De Pont de Normandie over de Seine.
Mont St-Michel
Bucht van boeken...
Caen.
nieuw vlammetje van boer Wortel...
Wie segd kij dat iek bin?
Allo, en weet kij ook wie kik ben?
