Ik kwam dus binnen in dat appartement en zij stelde het kleine mannetje voor als haar 'man'. Ze vertelde dat het ventje beroepsmilitair was geweest. 'In een heel kleine kazerne', voegde het ventje er guitig aan toe. En ik :'Dat zal wel, je zal je daar wel goed thuisgevoeld hebben!' Gelukkig heeft het ventje niet door dat ik maar wat zit te lachen. Bij mezelf dacht ik : ze waren daar vet mee met zulke soldaten in Duitsland. De Duitsers zullen gedacht hebben dat ze te maken hadden met kindsoldaatjes of zo. Toen ik hem vroeg wat hij allemaal heeft verwezenlijkt tijdens zijn legerloopbaan antwoordde hij - nog altijd op guitige toon : 'Ewel, geen al te grote dingen...' Nu kan ik echt niet meer, het wordt me te veel en ik begin te lachen. Het ventje vervolgt dat hij kok was en dat er in de keuken daar nog van die dwergjes werkten en dat ze samen alle problemen overwonnen zoals het sleuren met zware kookpotten en zo. Ze vormden een hecht team en hebben er gewerkt tot aan hun zestigste. Ferm verhaal voor zo'n klein mannen...
Jenny kwam nu op de voorgrond en dat zou zo blijven voor de rest van het bezoek. Ze toonde me al haar boeken en albums met postzegels. Massa's materiaal ja, maar allemaal rijp voor het stort. Encyclopedieën zoveel als een mens van kan dromen (of in mijn geval nachtmerries krijgen). Reisgidsen die half aan flarden hingen. Honderden schilderwerkjes van het - wat denk je - allerlaagste niveau... geen grote kunst dus. Het ventje zei : 'Mooi hé, mijn portretten?' Ik : 'Jaja, je moet groeien in zo'n hobby!' en aangezien hij niet reageerde ging ik verder als volgt : 'Ja, later als je groot bent...'. Nu begon hij me toch wantrouwig te bekijken : 'Ben je aan het lachen met mij?' En ik : 'Neen natuurlijk niet, ik wil maar zeggen dat je later als je beroemd bent wellicht nog meer gewaardeerd zal worden...'. Het ventje van bij de 90 (jaar én centimeter - grapje, ca 130 cm) straalt van geluk. De boeken waren dus allemaal waardeloos en omdat ik niet graag ergens vertrek met lege handen bekijk ik heel het appartement. Bedroevend eigenlijk : ik vind gewoon niets wat me kan bekoren... De Jenny wil perse commerce doen en begint al de kasten te openen, ik voel me wat ongemakkelijk want straks zou een geweer te voorschijn kunnen ... toveren en me dwingen haar rommel te kopen. Gelukkig komen er geen wapens te voorschijn. Laden vol met pilletjes voor dit en voor dat, wellicht groeipilletjes en zo... Dan wordt ik een drankje aangeboden. Vriendelijk maar kordaat bedank ik hiervoor want ik betrouw haar drankjes voor geen haar. Stel dat ze me een of andere vergift doet slikken, neen, feestelijk bedankt. Het ventje hangt aan de rokken van zijn vrouw. Volgens mij moet hij de hele dag braaf in de zetel zitten en madame bedienen op haar wenken : haal eens mijn glazen bol, of : zoek eens waar mijn bezemsteel ligt, of : waag het niet het venster te sluiten wanneer ik gaan vliegen ben... Arm ventje!
Nadat de dame des huizes heel haar inboedel onderste boven gedraaid heeft, tot groot ongemak voor mij want ik ben er steengerust in om al die rommel te bekijken, blijft er nog één meubel over in de gang. Dat zit vol met heel oude paternosters, kleine tinnen kelkjes enz. om de mis te spelen door kinderen, medailles oa een zwaar exemplaar uit 1947, uitgegeven nav het H. Bloedspel in Brugge in dat jaar. Heel oude poppenkleedjes enz. Een heel mooi antiek wijwatervaatje enz. Ook enkele kruisbeeldjes... dat maakt me achterdochtig : geen enkel kruisbeeld in huis, behalve hier enkele exemplaren die mooi ingepakt weggestoken zijn. Wanneer ik vraag hoeveel ze wil hebben voor dat alles zegt ze : zeg zelf maar wat je wil geven en kijkt me hierbij aan op een indringende manier... Ik denk eventjes dat ze straks probeert in mijn hals te bijten, wie weet heeft ze wel geen vampierbloed in zich... Ik knoop uit alle veiligheid het bovenste knoopje van mijn hemd dicht en doe een stap acheruit. Gelukkig heb ik lang haar zodat ze me niet in 1 2 3 kan te pakken krijgen...
Vervolgens doe ik een bod en Jenny is akkoord. Ze zegt wel dat ze nog naar mijn winkel komt later... Daar wordt ik niet vrolijk van... Dat wordt dus snel plannen hoe ik zonder kleerscheuren uit dit avontuur kan geraken... Ik hang nog meer kruisen op dan nu al het geval is. Ik haal wijwater en vul daarmee het pas gekochte wijwatervaatje en probeer haar hoofd ongezien met een paar druppeltjes te besprenkelen. Als er dan een zwarte rook opstijgt uit haar luizige haardos, als ik het wijwater in haar hoofdhuid hoor branden dan weet ik dat ik zo vlug als mogelijk de benen moet nemen. In de galerij hang ik netten zodat ze niet onopgemerkt de winkel kan binnenvliegen. Voortaan eet ik elke dag knoflook zodat haar appetijt minder groot wordt als ze me nadert. En ik omring me met antieke ijzeren kandelaars, elk met een ferme pin zodat ik me kan verdedigen als ze haar pollen niet thuis kan houden. Nu ik dit alles heb gepland voel ik me wat meer gewapend tegen mogelijk onheil. Ik steek alles in een grote doos en neem afscheid. De vermeende toverkol wil me embrasseren maar ik zeg dat ik dat niet mag van mijn dokter. Ze kijkt me ongelovig aan en haalt haar schouders op. Haar ventje lacht me geheimzinnig toe. Ik muis er van onder, terug naar de wereld van de mensen.
