Valse noten in Te Deum in Brussel en mottige sfeer in Brussel vandaag.
Op hotel kijk ik - niet met gemengde gevoelens - dus met een zeker onbehagen naar het circus in Brussel vandaag.
Aartsbisschop Leonard repte zich vandaag wellicht vanuit zijn woninkje in Anderlecht bij de Walen naar de kathedraal van St-Michiel en St-Goedele. Bij het aanheffen van het Te Deum slaat zijn stem over of hapert hij in elk geval aan die paar eenvoudige woorden. Het klinkt in mijn oren ook niet plechtig genoeg... maar wie ben ik hé? Twee dagen eerder zag ik op een computer hoe het Te Deum klonk twee jaar geleden in de kathedraal in Brugge, dat klonk veel mooier, gemeender en vooral waardig!
Waar is de tijd dat ik in het leger zat, om hahahaha... het vaderland te dienen... Als het oorlog zou worden zou het wel weer worden zoals in de Eerste Wereldoorlog, de Vlamingen die de boter mogen eten, kanonnenvlees. In mijnen tijd was er de crisis in Iran of zo en de dreiging om te moeten gaan vechten was toen heel reëel. Gelukkig bleef het bij ons beperkt tot een strenger bewaken van de kazerne in Dellbrück (Keulen). Precies twintig jaar geleden moest een groot deel miliciens van onze kazerne naar het défilé in Brussel. Weken voordien werd hard geoefend, gedrilld. De luitenanten brulden dat alles perfect moest zijn : één enkele verkeerde beweging tijdens het drillen en we vlogen er uit, en dan dus geen optredentje in Brussel. Dit was bij mij duidelijk niet in dovemansoren gevallen en ik smeedde onmiddellijk boze plannen. Het idee om vele uren in de bus te moeten zitten tijdens een helse rit naar Brussel, daar mottig eten krijgen en dan uren wachten voor de parade begint, en dan een uurtje marcheren... en dan heel het eind terug in die oude legerrammelbakken... Neen hoor, mij niet gezien. Nu nog kijken hoe ik deze dans kon ontspringen. Dus harkte ik al mijn moed bijeen en probeerde ik uit de maat te geraken tijdens het marcheren. Niet eenvoudig om anders te doen dan alle anderen... maar na een drietal pogingen lukte ik in mijn kwaad opzet. Luitenant Snijckers, een heel sympathiek beroepsmilitair en onze pelotonsoverste ('bravopeleton'), brulde : 'Soldaat milicien Moenaert, godverdomme, je ligt er uit! Je mag niet mee naar Brussel!' Ik trok een verbouwereerd gezicht en betoonde me uiterst teleurgesteld en ik riep 'T'is toch geen waar hé!' En ik mocht lekker in Dellbrück blijven een paar dagen later.
Ik bracht onmiddellijk mijn schietgeweer terug naar het wapendepot. En repte me naar mijn werkplaats : het bureau van de legeraalmoezenier. Padre Ward Heymans lachte zich onnozel toen hij mijn kapriolen hoorde. En toen zei ik : 'Daar ben ik nu eens mooi vanaf, de 'krabbers' die zich lieten afbeulen tijdens het drillen zouden 's morgens héél vroeg uit bed gelicht worden om naar Brussel te gaan, geen pretje dus voor hen. Maar ze krijgen daar wel allemaal een dag extra verlof voor!' Daarop zei de padre dat al wie de mis op juli zou bijwonen en er in het koortje zou meezingen ook een dag verlof kreeg. Ik had dat héél goed gehoord en bracht enkele vrienden op de hoogte waarop die de volgende dag ook 'schuinmarcheerden' en het koor zouden 'versterken'. Die 21ste juli hoorde ik voor het eerst het Te Deum zingen en dat was een buitengewone belevenis. Het werd - als ik me goed herinner - gezongen door de nieuwe padre, Para Johan Vandeneeckhout, afkomstig uit Oost-Vlaanderen. Indrukwekkend en perfect. Sindsdien heb ik heel wat Te Deum's gehoord, maar afgezien van deze in de Brugse kathedraal waren deze niet om over naar huis te schrijven.
Na de volkse dansen van gisterenavond, wellicht vooral uitgevoerd door de grote Waalse krekeldanskampioenen, en bijgewoond door onze jolige prins Laurent en gezinnetje, was het vandaag tijd voor een ernstige noot. Alhoewel dat er vandaag helemaal geen reden was tot vieren... De koninklijke familie, zonder prins Laurent, en het gros van de politiekers, en vele anderen woonden in de kathedraal van Sinte Michiel en Sint Goedele het Te Deum mee. Deze dag en dit Te Deum startten alvast met een verschrikkelijk valse noot. Mgr Leonard geraakte er bijna niet uit : de woorden Te Deum klonken echt vals en bovendien sloeg zijn stem plots over. Als je niet honderd procent zeker bent dat je die eerste zin (op een correcte manier) kan 'uitzingen' dan moet je dat aan een ander overlaten. Ik herinner me hierbij hoe een andere bisschop zich liet vervangen, niemand die daar problemen had.
Wie segd kij dat iek bin?
Vooraan in de kathedraal staan dan dat stelletje muletrekkers, die we politici noemen. Als ze zelf niet gelovig zijn of enkel maar deze dag in een kerk komen dan moeten ze hier ook geen comedie komen spelen. De meesten kwamen duidelijk om 'hun tronie' te laten zien op tv. Di Rupo met zijn blinkende smoel... toen ik vanmorgen rond 7u00 aan zijn deur passeerde (de stad Bergen dus) was hij waarschijnlijk al bezig met het ombouwen van zijn smikkel en aan het trainen om een brede grijns op zijn gezicht te toveren later op de dag... En ja, Di Rupo leek wel de gelukkigste mens ter wereld toen hij de trappen van de kathedraal besteeg... Wat later toont de tv Joëlle Milquet, net La Vache qui rit, ook zij heeft de afgelopen maanden vooral doorgebracht in een reeks Beauty-farms, het valse kreng denkt werkelijk dat ze belangrijk is. Op de voorste rij van de kathedraal zie ik een vreemd schouwspel : terwijl iedereen netjes voor zich uitkijkt zie ik Didier Reynders staan. Net zoals bij de hazen staan zijn ogen aan de zijkant van het gezicht... Terwijl het lijkt of hij naar voren kijkt zitten zijn beweeglijke oogjes het gebied schuin achter hem te bespieden. En zoals iedereen weet is het héél moeilijk een haas te vangen. De beste pensjagers zijn diegenen die wat scheel kijken... Wie Reynders dus wil vangen zal dus best wat scheel kijken of scheel zijn...
Allo, en weet kij ook wie kik ben?
Zoals elk jaar werden weer enkele mensen opgevoerd die het nationaal volkslied moeten zingen voor de camera. Vandaag heeft de pers zichzelf overtroffen : een ongelooflijk oude lelijke opgetutte halfdemente kwezel werd bereid gevonden het volkslied uit te schreeuwen. Wanneer ze plots iets lijkt te twijfelen wordt de camera op ... iets mooiers gericht... Een andere dame begint te zingen en wanneer ze het vervolg niet meer weet gaat het van tralalala tralalala enz. Echt lachwekkend. Dan een jongen van een jaar of twaalf, uit een krekel-familie... die begint te kwelen in het frans... Niet normaal toch? Ik heb dat lied nooit geleerd op school en wil het nu ook niet kennen want ik heb nu eenmaal een andere overtuiging.
Wat voeren ze nog op voor het oog van de camera? Een oude dikke boerin die achterstevoren gezeten is op ...!!! het achterste van een dikke koe. Waar eindigt het eerste en waar begint het tweede wezen??? Wat wil dat mens daarmee bewijzen? En hoe is ze met die koebeeste tot bij het koninklijk paleis geraakt? Misschien is de oorzaak te vinden bij de politieke koehandel. Koeien genoeg dus en dan valt het niet op dat er tijdens de nationale feestdag ook zo'n dame rondwaart in de straten van Brussel.
Opvoering van de parade. De koning kijkt heel nukkig, nijdig zelfs. Waar is de tijd dat onze vorst de hele tijd grapjes maakte en soms giert van het lachen? Alhoewel ik niet koningsgezind ben koester ik toch wel respect voor de mens achter de vorst, hij heeft het nooit gemakkelijk gehad. Vroeg zijn moeder verliezen, de koningskwestie, na het overlijden van zijn broer vorst worden en dit toch op latere leeftijd, en nu die politieke waanzin in zijn landje... Ook Flipke doet zijn best nu, hij doet er alles aan om zijn imago op te krikken, tenslotte wordt hij onze volgende koning... En Laurent vind ik een sympathieke tiep, hij is wat extravagant, loopt graag in de kijker maar heeft een goede inborst. Spijtig dat hij niet welkom was bij zijn vader vandaag. En Paola, die mag leren Vlams klappen... En Astrid mag bij haar Duits blijven. Het gevoel dat vandaag alles wat in mineur verloopt wordt volgens mij nog versterkt door een muziekkorps die eerder ingetogen deuntjes speelt.
Wie segd kij dat iek bin?
Allo, en weet kij ook wie kik ben?
