Jullie zullen nooit weten waar ik vorige week heb uitgehangen. Da's jammer, want in bovenstaande titel zitten nochtans elementen verborgen die hieromtrent een tipje van de sluier lichten. Niks minder dan Praag was de plaats van uithangen. Praag is een bijna onwezenlijk mooie stad met een brede schare bezienswaardigheden. Schoonheid is zelfs zo alom aanwezig dat de gewenning dreigt op te treden. Om die gewenning voor te zijn, hebben we als groep dan ook de nodige maatregelen genomen. Een gouden tip in dit verband, is zo weinig mogelijk bezichtigen. Of om het met de woorden van reisgenoot Geert te zeggen: "Dat kunt ge toch overal doen, dingen bezichtigen. Daarvoor moet ge nu toch niet in Praag zijn, allez."
Niet dat we helemaal niks gezien hebben. Het door de stad slenteren overdag bracht ons bijvoorbeeld keer op keer bij de beroemde Karelsbrug, die in onze besloten kring algauw een cultstatus bereikte. Het spontaan opgewelde "Carl's Bridge - Probably the best bridge in the world" kan de toeristische dienst van Praag misschien nog ooit van pas komen. Voor het overige stond vooral het nachtleven op het voorplan. Uiteraard, een nachtleven is er op de juiste uren overal, maar een nachtleven met inheemse Boheemse schonen is al minder alomtegenwoordig.
Daarenboven is ook het culturele aspect van het nachtleven niet voor onderschatting vatbaar. Sommigen volkeren geven hun eigenheid pas bloot wanneer het bier in de man is en er kort nadien langs dezelfde weg weer uitkomt. Afgaande op het uitzinnige enthousiasme is de 80's & 90's Video Party een courante thema-avond. Nu is er in die jaren ook wel coole muziek gemaakt (denken we maar aan de grunge, de Britpop en de eurodance), maar die wordt hiermee voor alle duidelijkheid niet bedoeld. Een meisje counterde mijn vraag "Wat is je favoriete groep?" met het antwoord "The Kelly Family". Daar had ik niet van terug. Gelukkig speelde ook op dat moment de soundtrack van een zeemzoete romantische jarentachtigfilm op de achtergrond, want de stilte ware nog vele malen pijnlijker geweest. Gezien het uiterlijk van mijn gesprekspartner, werd me toen pas weer duidelijk dat werkelijk nobody perfect is. Het komt er dan op aan een groots gebaar te stellen en vergevingsgezind over het hart te strijken. Haar slechte smaak op het ene gebied moet mijn goeie smaak op het andere gebied toch niet in de weg staan, dat is nu toch te gek? En daarbij, The Kelly Family zou het vast zo gewild hebben.
Ik heb een bewogen weekend achter de rug. Het feit dat ik daar nu pas, zo ongeveer een weekend verder, over schrijf kunnen we best geheel en al wijten aan het moeizame verwerkingsproces. Ten eerste, om de opsomming maar eens op de vertrouwde manier van start te laten gaan, heb ik me zelden zo buitengesloten gevoeld. Het was zelfs meer dan een gevoel. De deur van de studio achter je dichttrekken terwijl de sleutel nog binnen ligt, verschaft een uitstekende objectieve basis om van buitensluiting te gewagen. Dat vormt op zijn beurt dan weer een uitstekende subjectieve basis om over te gaan tot zelfbeklag. In een weekend getekend door twee katers en één hond, was dat misschien wat te veel van het goede.
De ontstaansgeschiedenis van de katers gaat terug tot respectievelijk vrijdag- en zaterdagavond. Het had zelfs niet zozeer met het overmatige drankgebruik te maken (toegegeven: ook niet met het ondermatige), maar eerder met een algemeen gevoel van onbehagen in combinatie met slechte nachten. De oorzaken van het onbehagen waren legio. Ik verkies hier vooral de bovenstaande buitensluiting en het pijnlijke ontwerchteren aan te halen. Hetgeen echter de doorslag gaf, was de hond. In tegenstelling tot de eerder genoemde katers mag dit letterlijk geïnterpreteerd worden. 't Is dus niet zo dat ook 'de hond' tegenwoordig een uitdrukking is die een zekere lichamelijke gesteldheid impliceert. De hond is te allen tijde een viervoetig huisdier dat zich niet inlaat met het verlenen van zijn naam aan de gevolgen van een nachtje stappen of van wat voor handeling dan ook.
De hond is dus de hond en in dit geval is de hond Kira. Ik heb die naam niet zelf gekozen en ben daar blij om. Ik heb de hond ook niet zelf gekozen en ben geneigd daar eveneens blij om te zijn. Het dreigt hier zowaar een vrolijke boel te worden. Kira moet in mijn Limburgse thuis de leemte vullen na het verscheiden van Rakker. Zij doet dat met veel enthousiasme, dat mag gezegd. De staart kwispelt in die mate dat het hele lijf volgt, een slang-op-speed waart door het huis. Weet zij veel dat ik van overdreven enthousiasme niet bepaald gelukkiger word. Hoe dan ook, er rest mij niet veel anders dan aan de situatie te wennen, zo'n hond gaat toch al gauw een jaar of tien mee. Ik kan intussen de tijd doden met velerlei dingen, waarvan opsommingen op een vertrouwde manier laten starten maar allerminst op een vertrouwde manier verderzetten, er slechts één van is.
Werchter 2012 was een Werchter met een grote W. Natuurlijk, de spellingsregels laten op dit vlak weinig twijfel, zowel plaatsnamen als namen van evenementen worden standaard van een hoofdletter voorzien. Toch mag de recentste editie van het muziekfestival dit hebbeding ook op andere gronden claimen. De grote W is een logisch uitvloeisel van de ook al grote Sfeer, het navenante Weer en uiteraard de Muziek. Drieëndertig verlofdagen resten mij nog dit jaar, maar beter wordt 2012 niet meer. Een top-5 van deze editie is dus meer dan op zijn plaats.
1. Red Hot Chili Peppers: Under the Bridge
Als middelmatige middelbare schoolstudent had je twee albums grijs te draaien: 'Americana' van The Offspring en 'Californication' van Red Hot Chili Peppers. Het was in de tijd dat we nog echt cd's kopieerden in plaats van ze gewoon te downloaden, zoals die verwende opdonders nu. Op Werchter maakten de Peppers naadloos de brug met de tijd van toen. De voorbije tien jaar leken anderhalf uur lang weggevaagd door middel van een uit de kluiten gewassen overspanning. Onder die brug was het lekker toeven, visuals die in het jaar 2000 nog ondenkbaar waren incluis. Een gedroomde afsluiter.
2. Lana Del Rey: ijsprinses doet smelten
Bij sommige optredens is de strijd op voorhand al beslecht. Tot die categorie behoort zonder twijfel Lana Del Rey. De nieuwe tent 'The Barn' barstte al minuten van tevoren zowat uit zijn voegen van extase. Lana Del Rey, een geplastificeerd relict uit de toekomst, schreed over het podium, priemde gedecideerd de zaal in en bedwelmde het publiek met wondermooie versies van haar nu al tijdloze songs. Nog dit, om het voor eens en voor altijd duidelijk te stellen: ik was níet aan het wenen. Mijn lens zat gewoon verkeerd. Lenzen.
3. Jack White: band- en bandeloos
The White Stripes, The Dead Weather, The Raconteurs,... Jack White heeft al in zoveel groepen gezeten dat er op muziekquizzen stilaan punten staan op het noemen van vijf bands die hij vergeten is te bevolken. Solo is White nog het meest zichzelf, en dat zal Werchter geweten hebben. Furieuze uithalen stuwden de tremolo in zijn stem naar steeds nieuwe hoogtepunten. De stijl varieerde van rock tot blues tot country. Het niveau varieerde van verbluffend tot geweldig tot fabelachtig. Een wervelende show kortom, die met 'Seven Nation Army' een even onverwacht als toepasselijk orgelpunt kreeg.
4. Editors: splinterbommen die hout snijden
Editors horen bij Belgische zomerfestivals zoals de film 'Home Alone' bij kerstavond: onlosmakelijk met elkaar verbonden maar al te vaak gezien. Dachten we. Zaterdagavond spatte het vuurwerk namelijk letterlijk en figuurlijk van het podium. Letterlijk, omdat er vuurwerk van het podium spatte. Figuurlijk, omdat zanger Tom Smith uitzonderlijk goed bij stem bleek en iedere hit vakkundig tot een splinterbom kneedde. Naar een gewillig menselijk schild was het alvast niet lang zoeken.
5. Florence & The Machine: heksenjacht anders bekeken
Is Lana Del Rey de ijsprinses, dan is Florence de manische heks uit de donkere wereld. Geen afstandelijke indoctrinatie voor deze laatste. Zij gelooft meer in furieuze bezweringen, strikte verordeningen met enkel de volledige overgave als einddoel. Het publiek moet offers brengen, daarna zal Florence wel zien wat ze kan doen. Ze zag wat ze kan doen. Met de ganse wei aan de voeten zette Florence haar machine onbedwingbaar in gang. Aan het einde restte slechts een slaafse massa, snakkend naar meer.
Ras zijn de schreden waarmee een nieuw hoofdstuk in mijn grote Werchter-boek nadert. Nog enkele uren slechts, en ik zal met tegenzin uit bed kruipen (dat verandert nooit), onder de douche springen en me richting Leuvens bekendste naburige boerengat begeven. Niet meer met de fiets zoals vroeger maar met de bus zoals nu. Me ongetwijfeld afvragend of ik hier niet te oud voor word, terwijl een zwik pubers net- en trommelvlies teistert. Eens ter plaatse aangekomen, zal ik terug weten waarom ik het doe. De zware tocht van busstation naar camping wordt alras beloond met een pintje en mijn kop eraf als het er geen twee zijn. Een derde kan ook en wie weet wat volgt. De traditionele culinaire opener 'vidé met sandwiches' zal ook nu weer het gastronomische hoogtepunt van het jaar blijken. Het aansluitende middagdutje doet deugd, de lokroep van de festivalwei weerklinkt. De weg ernaartoe ligt bezaaid met tientallen heuglijke déjà vu's.
De wei voor de eerste maal betreden vertoont veel gelijkenis met de voetballer die voet aan de grond zet op Wembley, alleen staan de toeschouwers hier op het veld. Het feest kan beginnen, zoveel mag duidelijk zijn. De perfecte cocon is opnieuw geschapen, wereldse besognes zijn een tijdlang veraf. Vier dagen lang gaan we bijlange nog niet naar huis, een pret die slechts bedorven wordt op het einde van dag 4, wanneer we bijlange wel naar huis moeten. Klaar om wat slaap in te halen. Niet alleen van Werchter zelf, ook van de nacht die eraan voorafgaat. Het gewoontedier in mij heeft namelijk de onhebbelijkheid ontwikkeld om aan de vooravond van het hele gebeuren een blog de wereld in te sturen. Om de slaapschade niet te hoog te laten oplopen, steel ik op dit eigenste moment de blogtitel van de Werchter-vooravond 2009. Sommige dingen dekken ook drie jaar na dato nog de lading.
Waar was ik vorige vrijdag, zo tussen de noen en vier uur? Een ogenschijnlijk willekeurige vraag, zorgvuldig geselecteerd door de schrijver. Mocht ik nu niet in een sterrenrestaurant gezeten hebben, ik zou ze waarschijnlijk niet stellen. Maar ik zat nu eenmaal in een sterrenrestaurant, dus de vraag of ik de vraag in voornoemd geval wel of niet zou stellen, stelt zich niet. Dit tekstje schiet lekker op zo. Een sterrenrestaurant dus, daar zaten we. En ik bedoel dat wel degelijk in de Michelin-zin van het woord. Drie gangen, aangepaste wijnen en wc's met opgerolde minihanddoekjes om de handen te drogen. Als jullie weten dat de kwaliteit van de keuken vaak correleert met de kwaliteit van de wc's, weten jullie ook meteen dat het culinair allemaal in orde was. Drank en voedsel gingen in opperbeste omstandigheden zowel naar binnen als naar buiten.
Uiteraard heb ik niet zelf voor de eetervaring betaald. Het enige wat ik ervoor moest doen, is bijna vijf jaar op geregelde basis mijn beroepsmatig bureau bevolken. Na vijf jaar volgt er dan een anciënniteitsetentje, waarna er opnieuw vijf jaar een bureau bevolkt wordt tot het volgende etentje. Op den duur ga je toch een zeker patroon ontwikkelen in zo'n professionele carrière. Een ander patroon in mijn professionele carrière, is dat ik om de zes maanden iets zots moet doen. Dat gaat van te veel maaltijdcheques bestellen tot te weinig maaltijdcheques bestellen, werkelijk niks is te gek. Vandaag kwam zotternij 1 nog maar eens aan het licht. Voor 160 werknemers dubbele maaltijdcheques besteld. Dat is dan even slikken en vloeken over die immer terugkerende halfjaarlijkse dip. Nadien kwam echter de morele rechtvaardiging: niet iedereen krijgt anciënniteitsetentjes in sterrenrestaurants aangeboden, soms mag je dus best de minder gegoeden een handje toesteken. Resten nog zes maanden om alvast een volgende verschoning te verzinnen.
Wie dacht dat ik nooit iets wereldschokkends meemaak, komt nu even bedrogen uit. Enfin, nu nog niet. Na dit tekstje gelezen te hebben bedoel ik. Wie wil blijven denken dat ik nooit iets wereldschokkends meemaak, kan dus maar beter dit tekstje niet lezen. Het zou wel eens een desillusie kunnen worden. Om te beginnen schets ik de situatie. Die laat zich vrij gemakkelijk samenvatten, dus dat treft. Peter, Tom en ik zijn namelijk gezeten in mijn studio. Het is dinsdagavond, de immer tikkende klok heeft zelfs al 30 minuten van de daaropvolgende woensdag weggeknabbeld zonder dat iemand daar erg in heeft. We drinken een biertje en praten voor de gelegenheid over serieuze onderwerpen. Over het boerkaverbod (pro), het pauselijke gezag (contra) en het belang alsook de schoonheid van onze moeders (immens) wordt een consensus bereikt.
Dan is er de knal die het gesprek doet verstommen. Een geluid dat het best te vergelijken valt met een auto die op volle snelheid tegen een andere auto botst. Gedrieën springen we uit de zetel, stormen naar het raam en zien dat er blijkbaar een auto op volle snelheid tegen een andere auto is gebotst. Het is hier dat de geoefende ramptoerist zich onderscheidt van de amateur die nooit het maximum uit zulke situatie zal kunnen halen. In een wip staan we buiten, klaar om de eerste woorden van de aangeredene op te vangen. Het is een man van een jaar of vijftig, de bierbuik en de snor zijn assorti met de rest van zijn persoon. Duidelijk in shock stamelt hij dat de andere "gelijk ne zot" kwam aangevlogen. Hier kunnen we mee verder. Op naar de andere wagen, die 50 meter verderop tegen de muur gespind is. Net als automobilist 1 is hij gelukkig niet zwaargewond - zó'n ramptoeristen zijn we nu ook weer niet -, hij staat reeds zijn verhaal te doen tegen twee hulpvaardige studenten die dezelfde reflex hadden als ons. Niet van de streek, geen idee dat hier voorrang van rechts was, luidt zijn betoog.
Na de eerste minuten van spektakel kan de neiging optreden om de aandacht te laten verslappen. Dat is nu net wat je niet mag doen, als zichzelf respecterende ramptoerist. Het komt er op aan strategische posities in te nemen, de ruimte zo intelligent mogelijk te vullen. Op die manier creëer je de illusie dat er best wel veel ramptoeristen ter plaatse zijn - een belangrijk gegeven bij accidenten van enige omvang. Helaas voor ons viel de publieke belangstelling wat tegen. Geef toe, er gaat toch niks boven de eigen versie van de feiten (eventueel vaagweg gebaseerd op getuigenissen van de slachtoffers, liefst subtiel aangedikt) uit de doeken doen tegenover concurrerende ramptoeristen, die evenmin iets met de zaak te maken hebben.
Het deed me zowaar vol mijmering terugdenken aan mijn heimat, het dorp Hees. Midden jaren '90 was het, en Hees werd 's nachts onverhoeds opgeschrikt door watersnood. 't Is te zeggen, er liepen enkele kelders onder. Dat belette hoegenaamd het gánse dorp niet om de caoutchouc botten aan te trekken en een toer rond Hees te maken. De gummizwabberende mededorpelingen kregen een hart onder de riem gestoken, steevast vergezeld met de melding dat het aan de andere kant van het dorp "nog veel erger" was. Want ja, als er iemand het kon weten, dan toch wel de dienstdoende ramptoerist zeker. De blank staande garage kreeg nog een laatste blik toegeworpen, waarna net niet likkebaardend koers gezet werd naar een volgende plek des onheils. Het moet zijn dat ik de stiel daar geleerd heb.
Goed nieuws: deze blog heeft van de week de kaap van de 10.000 lezers gerond! Meer dan 10.000 lezers per dag, dat moet je verdienen natuurlijk. Zelfs meer dan 10.000 lezers per jáár moet je verdienen. Ik kan dus maar beter een beetje mijn best gaan doen, met mijn 10.018 lezers op vier en een half jaar tijd. Waarvan naar schatting 18 unieke lezers, mezelf met gebruik van een achttal aparte IP-adressen meegerekend. Deze blog heeft dan ook nooit op de grote massa gemikt. Tenzij misschien de eerste maanden, toen nog niet duidelijk was dat ik maar beter niet op de grote massa kon mikken. Intussen zijn doelstelling en resultaat echter perfect op elkaar afgestemd. Het doel is dat er af en toe iemand op mijn webpagina terechtkomt, per ongeluk of niet, en dat is exact wat er gebeurt. Mijn businessplan valt met andere woorden moeilijk te overtreffen.
Toch wil ik bij het nemen van deze symbolische klip (zomaar een gedachtegang, mét smiley, onderweg: op het overschrijden van de volgende grens met enige symbolische waarde is het wel héél lang wachten :-/ ) een toegeving doen naar het grote publiek. En hoe kan dat beter dan door de introductie van een Bekende Vlaming, ook wel BééVéé genoemd? Nu zullen jullie unisono zeggen van "maar Tsigalko gekkerd, jij bent toch zelf een BééVéé, als tweede van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal 2009, tevens beste Vlaming plus morele winnaar, wat ons betreft?" Dan antwoord ik minzaam als altijd: "Jaja, dat weet ik natuurlijk wel (lacht minzaam). Maar er zijn verschillende gradaties van bekendheid, moeten jullie weten (lacht minzaam). Bij sommige groten der aarde brengt het een aura van onaantastbaarheid met zich mee, waar anderen meer bereikbaar lijken voor het gewone volk (lacht minzaam). Ik laat het aan jullie over om uit te maken tot welke categorie ikzelf behoor (lacht minzaam doch veelbetekenend). Tot slot wil ik hier ook nog eens aanstippen dat ik een minzaam man ben, omdat het kan."
Goed, euh, misschien wijken we wat te veel af. Gedeelde verantwoordelijkheid hoor, ik ontloop ze niet. De BééVéé in kwestie, die over luttele letters in mijn blog zal figureren, is Dries Mertens. Dries Mertens is een dwerg (lengte: iets tussen de 80 centimeter en de anderhalve meter, ruw geschat) met een Hollandse tongval, die desondanks vanwege andere prestaties de tijdelijke roem heeft verworven. Als voetballer van PSV en de Rode Duivels ben ik hem de voorbije week niet één, niet drie, maar liefst twéé keer tegengekomen in het Leuvense nachtleven. Zowel na de wedstrijd thuis tegen Montenegro als in Engeland zakte hij af naar het veelbelovende nieuwe etablissement 'Barvista'. Dit is uiteraard het moment dat ik één allesverpulverende anekdote moet bovenhalen, dat begrijp ik ook wel. Maar helaas, het zit er niet in. Dries Mertens stond daar zoals u en ik met een cocktail en een bimbo. Hij gaf geen krimp, wat gezien zijn al geringe lengte inderdaad een verdedigbare keuze is. Daarmee is meteen ook duidelijk waarom deze blog niet de populairste bestemming van het gehele internet en ver daarbuiten is. Tweemaal op rij dezelfde BééVéé gespot, met als resultaat een verslag waar zelfs Dag Allemaal niet voor zou willen betalen. Tienduizend lezers op vier en een half jaar is niet meer of minder dan topkwantiteit.
Bestaat er iets mooiers dan bloggen met de finale van het Eurovisiesongfestival op de achtergrond? Nee hoor. Of het moet zijn dat ik het bloggen opspaar tot na het savoureren van mijn favoriete guilty pleasure. Want voor ik het weet mis ik iets belangrijks, met dat multitasken altijd. Ondertussen rijgen de hoogdagen zich aan elkaar. Ga maar na: twee dagen verlof dankzij onze Heer en zijn Hemelvaart, één dag verlof voor Pinksteren, fantastisch weer, eerste halve finale Eurosong, tweede halve finale Eurosong, finale Eurosong. Een goednieuwsshow bijna, ware het niet dat er wel degelijk weerhaken zijn.
Weerhaak 1: vanaf morgen is het opnieuw 51 weken wachten op de volgende halve finale Eurosong. Een welhaast ondraaglijk vooruitzicht, het begrip 'zwart gat' dreigt een nieuwe dimensie te krijgen. Het wordt dringend tijd dat de frequentie omhooggaat en dat elke week een ander Europees land dit zangfeest organiseert. We zijn ongeveer met 52 intussen, het zou dus een beetje belachelijk zijn om deze opportuniteit te laten liggen.
Weerhaak 2: ik heb vorige week de feestdagen aangegrepen om af te gaan. Op míjn terrein dan nog wel. Het begon ook allemaal met een bedenkelijk idee. Pieter, ex-huisgenoot in al zijn poriën, nodigde de vrienden uit voor een bierproef op donderdagmiddag. Als jullie denken dat ik daar fris en zonder lichte kater van de avond voordien toekwam, dan kennen jullie mij nog niet. Ik kwam daar dus lamlendig en met een lichte kater van de avond voordien toe, zette me plichtsbewust aan het blind proeven van acht zware bieren en bleek er uiteindelijk welgeteld twee juist te hebben. Om het compleet te maken, rangschikte ik Chimay blauw, officieus een van mijn lievelingsbieren, als voorlaatste in de eeuwige smaakranglijst van die dag. Ik ben duidelijk meer een drinker dan een proever.
Weerhaak 3: de Champions League-finale Bayern München - Chelsea. Maar genoeg hierover.
Dit gezegd zijnde, heeft Zweden intussen het Eurovisiesongfestival overtuigend gewonnen. Terrasjesweer en terrasjesdrank moeten de volgende dagen het menselijke leed verzachten dat schuilgaat achter 51 weken zonder groots opgezet interstatelijk zangconcours. Balsem op de wonde, al is dat natuurlijk niks vergeleken met de schrijnende situatie in Irak of Zuid-Soedan, die zoals bekend buiten Europa liggen en dus niet mogen deelnemen, en waar bovendien nauwelijks een deugdelijke kabelverbinding aanwezig is.
De bondscoach van de genaamde Rode Duivels die het zomaar afbolt en ik zou het er niet over hebben zeker. Dan zien jullie natuurlijk van hier. Deze tekst is exclusief gewijd aan de heer Georges Leekens, de gladste aal uit de vijver waar ik desondanks een vreemdsoortige sympathie voor voel. Want je moet het maar doen, keer op keer aan een langetermijnproject beginnen zonder er ooit ook maar één af te maken. En er nog mee wegkomen ook. Georges Leekens doet het, met de glimlach. Mocht hij zijn getekende contracten allemaal hebben uitgedaan, hij had op zijn minst 180 jaar moeten worden, and counting. Ik heb Leekens ooit eens beschreven als de man die geheid de lotto wint als hij eens zou besluiten mee te spelen. In werkelijkheid heeft hij allang zijn eigen lotto ontwikkeld, een tweejaarlijkse jackpot die het leven gemakkelijker maakt.
De opzet is even simpel als geniaal. Leekens arriveert bij zijn nieuwe club, land of desnoods bingovereniging (zolang er maar de nodige flappen op tafel komen) en hangt meteen een krankzinnig positief verhaal op. De vijfjarenplanning wordt met een smile van oor tot oor uit de doeken gedaan, de toekomst behoort meer dan ooit toe aan zijn actuele werkgever, dat mag duidelijk zijn. Sponsors, pers en supporters raken willens nillens in de ban van zoveel bevlogenheid, de af en toe idiote kwinkslagen nemen ze er maar weer bij. Moet kunnen. Ergens in het brein van de massa wordt die rare blije man nu eenmaal geassocieerd met succes; de beelden van de euforische introducties bij zijn vorige 18 clubs zijn op een bepaalde manier blijven hangen - weten sponsors, pers en supporters veel dat ze gemindfuckt worden waar ze bij staan.
Eerlijk is eerlijk: meestal zijn de initiële resultaten niet rotslecht te noemen. Georges wint eens een keertje en verliest eens een keertje, en heeft bovenal het talent om het merendeel van die verliezen aan de buitenwereld te verkopen als overwinningen. Na een jaar of anderhalf begint de klad er een beetje in te komen. De eerste kritische stemmen duiken op, het wordt maar eens tijd dat die praatjesman van een Leekens de resultaten begint te halen die hij beloofd heeft. Tegen dat het zover is, is onze protagonist al tijden in de weer met zijn plan B: het schip verlaten langs een zelfverklaarde grote poort. Op het moment dat niemand het verwacht, zet je de tv aan en zit Leekens daar met diezelfde smile, bij een andere club. Het werk bij de vorige werkgever was in feite wel grotendeels af, op hier en daar een detail (resultaten) na. Zijn decennialange carrière telt tot op heden 2 bekers en 1 landstitel. De laatste prijs dateert van 21 jaar geleden. Georges Leekens is een held.
