|
Waar was ik vorige vrijdag, zo tussen de noen en vier uur? Een ogenschijnlijk willekeurige vraag, zorgvuldig geselecteerd door de schrijver. Mocht ik nu niet in een sterrenrestaurant gezeten hebben, ik zou ze waarschijnlijk niet stellen. Maar ik zat nu eenmaal in een sterrenrestaurant, dus de vraag of ik de vraag in voornoemd geval wel of niet zou stellen, stelt zich niet. Dit tekstje schiet lekker op zo. Een sterrenrestaurant dus, daar zaten we. En ik bedoel dat wel degelijk in de Michelin-zin van het woord. Drie gangen, aangepaste wijnen en wc's met opgerolde minihanddoekjes om de handen te drogen. Als jullie weten dat de kwaliteit van de keuken vaak correleert met de kwaliteit van de wc's, weten jullie ook meteen dat het culinair allemaal in orde was. Drank en voedsel gingen in opperbeste omstandigheden zowel naar binnen als naar buiten.
Uiteraard heb ik niet zelf voor de eetervaring betaald. Het enige wat ik ervoor moest doen, is bijna vijf jaar op geregelde basis mijn beroepsmatig bureau bevolken. Na vijf jaar volgt er dan een anciënniteitsetentje, waarna er opnieuw vijf jaar een bureau bevolkt wordt tot het volgende etentje. Op den duur ga je toch een zeker patroon ontwikkelen in zo'n professionele carrière. Een ander patroon in mijn professionele carrière, is dat ik om de zes maanden iets zots moet doen. Dat gaat van te veel maaltijdcheques bestellen tot te weinig maaltijdcheques bestellen, werkelijk niks is te gek. Vandaag kwam zotternij 1 nog maar eens aan het licht. Voor 160 werknemers dubbele maaltijdcheques besteld. Dat is dan even slikken en vloeken over die immer terugkerende halfjaarlijkse dip. Nadien kwam echter de morele rechtvaardiging: niet iedereen krijgt anciënniteitsetentjes in sterrenrestaurants aangeboden, soms mag je dus best de minder gegoeden een handje toesteken. Resten nog zes maanden om alvast een volgende verschoning te verzinnen.
|
