De ontstaansgeschiedenis van de katers gaat terug tot respectievelijk vrijdag- en zaterdagavond. Het had zelfs niet zozeer met het overmatige drankgebruik te maken (toegegeven: ook niet met het ondermatige), maar eerder met een algemeen gevoel van onbehagen in combinatie met slechte nachten. De oorzaken van het onbehagen waren legio. Ik verkies hier vooral de bovenstaande buitensluiting en het pijnlijke ontwerchteren aan te halen. Hetgeen echter de doorslag gaf, was de hond. In tegenstelling tot de eerder genoemde katers mag dit letterlijk geïnterpreteerd worden. 't Is dus niet zo dat ook 'de hond' tegenwoordig een uitdrukking is die een zekere lichamelijke gesteldheid impliceert. De hond is te allen tijde een viervoetig huisdier dat zich niet inlaat met het verlenen van zijn naam aan de gevolgen van een nachtje stappen of van wat voor handeling dan ook.

De hond is dus de hond en in dit geval is de hond Kira. Ik heb die naam niet zelf gekozen en ben daar blij om. Ik heb de hond ook niet zelf gekozen en ben geneigd daar eveneens blij om te zijn. Het dreigt hier zowaar een vrolijke boel te worden. Kira moet in mijn Limburgse thuis de leemte vullen na het verscheiden van Rakker. Zij doet dat met veel enthousiasme, dat mag gezegd. De staart kwispelt in die mate dat het hele lijf volgt, een slang-op-speed waart door het huis. Weet zij veel dat ik van overdreven enthousiasme niet bepaald gelukkiger word. Hoe dan ook, er rest mij niet veel anders dan aan de situatie te wennen, zo'n hond gaat toch al gauw een jaar of tien mee. Ik kan intussen de tijd doden met velerlei dingen, waarvan opsommingen op een vertrouwde manier laten starten maar allerminst op een vertrouwde manier verderzetten, er slechts één van is.