Ras zijn de schreden waarmee een nieuw hoofdstuk in mijn grote Werchter-boek nadert. Nog enkele uren slechts, en ik zal met tegenzin uit bed kruipen (dat verandert nooit), onder de douche springen en me richting Leuvens bekendste naburige boerengat begeven. Niet meer met de fiets zoals vroeger maar met de bus zoals nu. Me ongetwijfeld afvragend of ik hier niet te oud voor word, terwijl een zwik pubers net- en trommelvlies teistert. Eens ter plaatse aangekomen, zal ik terug weten waarom ik het doe. De zware tocht van busstation naar camping wordt alras beloond met een pintje en mijn kop eraf als het er geen twee zijn. Een derde kan ook en wie weet wat volgt. De traditionele culinaire opener 'vidé met sandwiches' zal ook nu weer het gastronomische hoogtepunt van het jaar blijken. Het aansluitende middagdutje doet deugd, de lokroep van de festivalwei weerklinkt. De weg ernaartoe ligt bezaaid met tientallen heuglijke déjà vu's.
De wei voor de eerste maal betreden vertoont veel gelijkenis met de voetballer die voet aan de grond zet op Wembley, alleen staan de toeschouwers hier op het veld. Het feest kan beginnen, zoveel mag duidelijk zijn. De perfecte cocon is opnieuw geschapen, wereldse besognes zijn een tijdlang veraf. Vier dagen lang gaan we bijlange nog niet naar huis, een pret die slechts bedorven wordt op het einde van dag 4, wanneer we bijlange wel naar huis moeten. Klaar om wat slaap in te halen. Niet alleen van Werchter zelf, ook van de nacht die eraan voorafgaat. Het gewoontedier in mij heeft namelijk de onhebbelijkheid ontwikkeld om aan de vooravond van het hele gebeuren een blog de wereld in te sturen. Om de slaapschade niet te hoog te laten oplopen, steel ik op dit eigenste moment de blogtitel van de Werchter-vooravond 2009. Sommige dingen dekken ook drie jaar na dato nog de lading.
|