Als middelmatige middelbare schoolstudent had je twee albums grijs te draaien: 'Americana' van The Offspring en 'Californication' van Red Hot Chili Peppers. Het was in de tijd dat we nog echt cd's kopieerden in plaats van ze gewoon te downloaden, zoals die verwende opdonders nu. Op Werchter maakten de Peppers naadloos de brug met de tijd van toen. De voorbije tien jaar leken anderhalf uur lang weggevaagd door middel van een uit de kluiten gewassen overspanning. Onder die brug was het lekker toeven, visuals die in het jaar 2000 nog ondenkbaar waren incluis. Een gedroomde afsluiter.

Bij sommige optredens is de strijd op voorhand al beslecht. Tot die categorie behoort zonder twijfel Lana Del Rey. De nieuwe tent 'The Barn' barstte al minuten van tevoren zowat uit zijn voegen van extase. Lana Del Rey, een geplastificeerd relict uit de toekomst, schreed over het podium, priemde gedecideerd de zaal in en bedwelmde het publiek met wondermooie versies van haar nu al tijdloze songs. Nog dit, om het voor eens en voor altijd duidelijk te stellen: ik was níet aan het wenen. Mijn lens zat gewoon verkeerd. Lenzen.

The White Stripes, The Dead Weather, The Raconteurs,... Jack White heeft al in zoveel groepen gezeten dat er op muziekquizzen stilaan punten staan op het noemen van vijf bands die hij vergeten is te bevolken. Solo is White nog het meest zichzelf, en dat zal Werchter geweten hebben. Furieuze uithalen stuwden de tremolo in zijn stem naar steeds nieuwe hoogtepunten. De stijl varieerde van rock tot blues tot country. Het niveau varieerde van verbluffend tot geweldig tot fabelachtig. Een wervelende show kortom, die met 'Seven Nation Army' een even onverwacht als toepasselijk orgelpunt kreeg. 

Editors horen bij Belgische zomerfestivals zoals de film 'Home Alone' bij kerstavond: onlosmakelijk met elkaar verbonden maar al te vaak gezien. Dachten we. Zaterdagavond spatte het vuurwerk namelijk letterlijk en figuurlijk van het podium. Letterlijk, omdat er vuurwerk van het podium spatte. Figuurlijk, omdat zanger Tom Smith uitzonderlijk goed bij stem bleek en iedere hit vakkundig tot een splinterbom kneedde. Naar een gewillig menselijk schild was het alvast niet lang zoeken.

Is Lana Del Rey de ijsprinses, dan is Florence de manische heks uit de donkere wereld. Geen afstandelijke indoctrinatie voor deze laatste. Zij gelooft meer in furieuze bezweringen, strikte verordeningen met enkel de volledige overgave als einddoel. Het publiek moet offers brengen, daarna zal Florence wel zien wat ze kan doen. Ze zag wat ze kan doen. Met de ganse wei aan de voeten zette Florence haar machine onbedwingbaar in gang. Aan het einde restte slechts een slaafse massa, snakkend naar meer.