Tussen de bedrijven door nog eens tijd gevonden om te bloggen. En een aanleiding. Helaas een aanleiding, mag ik wel stellen. Onze verzamelde voetbalmachtshebbers hebben er immers niet beter op gevonden dan René Vandereycken een nieuw contract aan te bieden. Toch niet René Vandereycken de bondscoach, de enige verantwoordelijke voor de grootste Rode Duivels-crisis ooit, hoor ik u denken. Toch wel. Het gaat wel degelijk om de man die erin slaagde met een strontgetalenteerde spelersgroep afgrijselijk voetbal te serveren, met een navenant puntenaantal tot gevolg. Al is 'navenant' nog slecht uitgedrukt, want zowel Armenië als Azerbeidzjan (voetballanden die uitsluitend op alfabetisch vlak tot de A-categorie behoren) toonden zich minstens de evenknie van onze Rode Duivels.
Deze man krijgt nu voor zijn flagrante incompetentie dus een beloning in de vorm van een nieuw contract. Hiermee zorgt de KBVB meteen voor een unicum. Was iedere rechtgeaarde voetballiefhebber al onthutst door de wel bijzonder vroegtijdige uitschakeling in de campagne voor Euro 2008, dan wordt dat record nu nog eens achteloos aangescherpt: op 8 december 2007 al zien we het WK 2010 aan onze neus voorbijgaan. De laatste Belgische trots mag dus nog twee jaar verder verrotten - het lijkt wel of NVA, LDD en VB hebben elk een stevige vertegenwoordiging in het Uitvoerend Comité van de voetbalbond.
Tijden van toenemende progressie van de Duivels en recht evenredige agressie bij mij liggen in het verschiet.
Er zijn zo van die dagen dat de titel van een blogbericht geen woordspeling behoeft. 'Het Gulden Vlies', dat is nog eens een krachtige merknaam. Ideaal voor een café met een op z'n zachtst gezegd volks karakter, in de buurt van het Antwerpse Schipperskwartier. Het is daar dat mijn collega en ik rond vier uur verzeild raakten. De kroniek van een aangekondigd bezoek, kun je wel stellen. Op onze dagelijkse tocht naar het station (reisduur: ruimschoots lang genoeg om een tussenstop te rechtvaardigen) hadden we al meermaals op dit moment gealludeerd, en vandaag was het zover: Het Gulden Vlies moest en zou betreden worden.
En of het een meevaller werd! Hits van minstens 20 jaar geleden op de radio, een tooghanger van minstens 65 jaar geleden die ons terstond op wat farcen trakteert, en last but not least een hond van onbestemd ras die zijn vreugde omwille van al dat jong vlees maar met de grootste moeite weet te kanaliseren. Voor het overige bestond het clientèle uitsluitend uit mensen die ik stuk voor stuk al eens op 'Jambers' meende gezien te hebben, een jaar of 12 geleden.
Het hoeft dan ook geen betoog dat wij ons de pinten hebben laten welgevallen in Het Gulden Vlies, staminee uit het tijdperk toen marginaliteit nog gewoon volksvertier heette.
Vijfde dag van de opleiding is achter de rug. En toegegeven: het verloopt allemaal beter dan verwacht. Het tempo is oké, de lessen gevarieerd, de docenten deskundig en begripvol en de maaltijden 's middags zijn even inventief als smaakvol. Met dat laatste bedoel ik wel degelijk dat ze inventief en smaakvol zijn; dus niet het tegenovergestelde, voor alle duidelijkheid.
Vandaag hebben we ook een heus brandalarm gehad. Erg spontaan en onverwacht, iedereen kent dat wel. Het verloopt ongeveer zo: de eerste dag al word je er attent op gemaakt dat er de volgende week een heus brandalarm gaat zijn. In de bewuste week wordt er nog enkele keren naar gerefereerd en volgt stukje bij beetje een preciezere tijdsaanduiding. Op het ogenblik van het heus brandalarm zelf volgt dan wat gegrinnik en sjokt iedereen naar buiten, alwaar mensen met te veel verantwoordelijkheidszin en fluo in hun jasjes de schapen tellen en de schade opmeten. Crisismanagers ontluiken steeds op de grote momenten. Voor wie het moest interesseren: er vielen geen gewonden.
Ten slotte nog even aanstippen dat de Rode Duivels van enkele dagen blogluwte gebruik hebben gemaakt om naarstig verder progressie te boeken. Hang in there boys!
Net m'n tweede werkdag achter de kiezen. 't Is te zeggen: de tweede dag van mijn zes weken durende opleiding. Zes weken lang om kwart voor zes opstaan, teneinde een beetje bijtijds in de metroloze metropool Antwerpen te arriveren. Nu, ik ben de voorbije weken wel al vaker om zes uur 's ochtends wakker geweest, maar dat was dan zonder uitzondering vóór ik mijn bedstee opzocht. Nuanceverschillen, ze lijken wel gemaakt om in je nadeel uit te vallen.
Afgelopen vrijdag begon het dus allemaal. Wat me meteen opviel was dat het bedrijf zich tot in de puntjes had voorbereid: voor elke pupil lag er netjes een kaft, een rekenmachine, een cursusblok en wat schrijfgerief klaar. Ach, niet jokken. Het eerste wat me opviel was de disproportionele jongens-meisjesverhouding, en niet lang daarna de nóg disproportionelere mooie meisjes-niet zo mooie meisjesverhouding. Drie jongens en een twintigtal meisjes bevolken onze groep. Dan zul je denken: daar zullen vast wel een paar bevallige elementen tussen zitten, dat kan niet anders. Nee hoor. Niks daarvan. De kansberekening had blijkbaar een snipperdag en verscheurde alzo op zijn mínst één toekomstig huwelijkscontract.
Zondag blogdag. Over de Rode Duivels bijvoorbeeld, ooit een Belgische trots, nu schijnbaar beschikkend over een separatistische agenda. En laten we wel wezen: dat is grotendeels de schuld van een Vlaming, de heer René Vandereycken. Misschien kan in het regeerakkoord (gesteld dat dat er ooit komt) gestipuleerd worden dat tegenover een staatshervorming ter compensatie een Waalse bondscoach moet staan. Op die manier zouden in één klap twee staatszaken worden opgelost. Wafelijzerpolitiek op zn best.
Gisteren dus opnieuw verloren, 2-0 tegen Polen ditmaal. Toch voetbalden de Rode Duivels aardig, probeerden ze aan te vallen en waren over het geheel genomen de betere ploeg. Twee individuele fouten zorgden uiteindelijk voor de nederlaag. De verantwoordelijkheid van de bondscoach in deze was dus relatief beperkt. Al zal het uitvallen van acht (!) spelers in de aanloop naar de match daar niet vreemd aan zijn: het gaf VDE minder mogelijkheden om een totaal onlogisch elftal samen te stellen.
Nu woensdag volgt nog de verplichte trip richting Azerbeidzjan, het toetsenbordvriendelijkste land ter wereld. Als we deze voetbalgrootmacht enigszins onder de knoet kunnen houden, is een contractverlenging voor René waarschijnlijk een feit. We hebben wel geen punten gehaald, nauwelijks goed voetbal gespeeld en geen goals gemaakt, en de relatie tussen bondscoach en pers, sponsors en publiek is deplorabel, maar er is progressie merkbaar. De progressie van Echternach, moet dat zijn.
In haar jeugd ging alles fout wat er maar fout kon gaan: geboren in Wallonië, getogen in Wallonië en op haar 12e haar moeder verloren aan darmkanker. Toch is deze kleine vechtersbaas vandaag uitgegroeid tot de grootste sportvrouw ter wereld; niemand van het vrouwelijke kunne hanteerde ooit de tennisracket zoals zij dat doet. Een ode, hoe klein ook, is dan ook op zijn plaats.
Het begint te wennen. Meer nog dan Henin zelf, lijkt haar 'overwinningsroutine' het Belgische publiek aan te tasten. Een grand slam meer of minder: we kijken er niet meer van op. De Masters, ach. Slechts een 'officieus' wereldkampioenschap, zo kunnen wij het ook! Wegmoffelen die handel vanachter in Het Journaal, gepropt tussen een veldrit betwist onder Kempenzonen en een verloren gelopen Hollander en tussen iets dat op voetbal lijkt betwist onder Argentijnen en een verloren gelopen Belg.
Je verdient beter, Juju. Alle lof van de wereld namelijk. De ogen van een arend, de snelheid van Florence Griffith, de fysiek van Paula Radcliffe, de mentale sterkte van Margaret Thather, de souplesse van Jenna Jameson en de techniek helemaal van jezelf. Soms schieten vergelijkingen tekort.
Dat het Belgische voetbal niet zijn beste tijd beleeft, is een understatement. Voor onze topploegen blijkt zelfs de Uefa Cup tegenwoordig te hoog gegrepen en de nationale ploeg, daar zwijgen we liever zedig over. Meer en meer wordt België op voetbalgebied de risee van Europa. Nu ja, voetbal en politiek gingen wel vaker hand in hand.
Wat het allemaal nog erger maakt, is dat er aan de basis iets grondig fout zit. Een voorbeeld uit het (mijn) dagdagelijkse leven. In Leuven ligt sinds enkele maanden, op het domein van 'het sportkot', een gloednieuw synthetisch veld. Dat wil zeggen: het ziet eruit als gras maar het is geen gras. Revolutionair, zal u denken, heeft Pamela Anderson ook niet iets in dat genre? En toch. De voordelen van synthetisch gras zijn legio: onder alle omstandigheden blijft het veld in perfecte staat, er is geen enkele hobbel of oneffenheid te bespeuren en je hebt steeds het gevoel dat je over een duur luxetapijt loopt.
Voeg daarbij een waterig najaarszonnetje dat met zijn laatste krachten zonnestralen over de studentenstad strooit en je beseft: no way dat ik nog plaats heb om mee te voetballen. Niks van dat alles. Voor de vierde keer dit jaar beende ik vol goeie moed richting sportkot, voor de vierde keer ook keerde ik onverrichter zake terug. Ik moet het eens berekenen, maar dat lijkt me een vrij hoog percentage. Van de duizenden studenten is er blijkbaar welgeteld niemand geïnteresseerd om een voetafdruk na te laten in synthetische zaligheid. Des te opmerkelijker is dat de vorige jaren steevast het omgekeerde het geval was. Het toenmalige 'kunstgrasveld' (de aanhalingstekens staan er niet voor niks, het was eerder een mat zonder iets dat op gras geleek) was haast altijd volzet, waardoor uitgeweken moest worden naar belendende grindveldjes. Niet nu dus. Dan is een mens al eens werkloos, en dan zoiets!
Natuurlijk, de voetbalapathie van de nieuwe Leuvense studentengeneratie is niet de oorzaak van de huidige voetbalmalaise, maar toch: als teken aan de wand kan het tellen.
Er mag nog eens geblogd worden. In afwachting van het begin van mijn nieuw (vast!) werk volgende week vrijdag, trakteer ik mezelf op een brede waaier aan vrijetijdsactiviteiten. Uitgaan is daar een van, te veel drinken een ander. Minder dan een week nog heb ik om mijn door de (Leuven)jaren gecreëerd drinkpatroon aan te houden. Zes jaar waarin het ene bacchanaal naadloos overging in het andere. Al moet toegegeven worden dat ik het laatste anderhalf jaar een versnelling heb teruggeschakeld.
Maar nu mogen de zeilen een laatste keer worden bijgezet. Mijn vijf mooie studentenjaren (plus enkele werkloosheidsmaanden) dienen op gepaste wijze hulde gebracht te worden. Profiteren van elk moment, alvorens voor ten minste 40 jaar in de kolk der routine terecht te komen. Met dit doel voor ogen heb ik gisteren alvast in extremis mijn'terugkeeruurrecord' gebroken. Een passend woord heeft meneer Van Dale nooit bedacht om 'terugkeeruurrecord' te vatten, en dat is maar begrijpelijk ook: alleen zielige mensen meten het succes van een avondje uit af aan hoe laat ze 's ochtends precies thuiskomen.
Desondanks wil ik me voor een keer bij deze weinig exclusieve club voegen. Gisteren immers overviel de kouwelijke ochtendwind mij omstreeks half tien, veruit het meest late uur dat ik ooit de krochten van verschaald vertier verliet. En fier! Het feit dat ik er mijn jas bij inschoot, kon mij - net als de betreffende jas zelf - zowat gestolen worden. Een record, dat heeft nu eenmaal z'n prijs. Daarenboven was het een schrikwekkend plezánte avond, nacht en ochtend. Een niet onbelangrijk detail, zelfs niet voor een competitiebeest in een begenadigde dag.
De Leuvense horeca en ik kunnen nu dus in vrede afscheid van elkaar nemen. Al zal het definitieve vaarwel nog niet voor direct zijn, met dank aan 'de zesde en de zevende dag', door God geschapen. En de verlofdagen natuurlijk, geschapen door de sossen.
* inderdaad, dichterlijke vrijheid kent geen grenzen meer
Zo, dit is em dan, mijn 'maidenblog'. Geen idee hoeveel mensen hier andermans blog bezoeken, maar degenen die dit lezen wil ik bij deze in elk geval hartelijk welkom heten. Kiezen is verliezen, en dit aforisme heeft u net kracht bijgezet door voor mijn blog te opteren. Het honoreren van ons semantisch erfgoed gaat nu eenmaal niet zonder slag of stoot.
Het is de bedoeling dat op deze plek enkele keren per week een stukje verrijst. Dat kan gaan over uiteenlopende dingen, van film tot sport, van muziek tot literatuur, van dagelijkse beslommeringen tot globale problemen, van Leterme tot Milquet. Niks is te gek.
Het alternatief is dat deze blog na één ambitieuze worp weer op z'n gat ligt. Maar daar gaan we maar liever niet van uit.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
