In haar jeugd ging alles fout wat er maar fout kon gaan: geboren in Wallonië, getogen in Wallonië en op haar 12e haar moeder verloren aan darmkanker. Toch is deze kleine vechtersbaas vandaag uitgegroeid tot de grootste sportvrouw ter wereld; niemand van het vrouwelijke kunne hanteerde ooit de tennisracket zoals zij dat doet. Een ode, hoe klein ook, is dan ook op zijn plaats.
Het begint te wennen. Meer nog dan Henin zelf, lijkt haar 'overwinningsroutine' het Belgische publiek aan te tasten. Een grand slam meer of minder: we kijken er niet meer van op. De Masters, ach. Slechts een 'officieus' wereldkampioenschap, zo kunnen wij het ook! Wegmoffelen die handel vanachter in Het Journaal, gepropt tussen een veldrit betwist onder Kempenzonen en een verloren gelopen Hollander en tussen iets dat op voetbal lijkt betwist onder Argentijnen en een verloren gelopen Belg.
Je verdient beter, Juju. Alle lof van de wereld namelijk. De ogen van een arend, de snelheid van Florence Griffith, de fysiek van Paula Radcliffe, de mentale sterkte van Margaret Thather, de souplesse van Jenna Jameson en de techniek helemaal van jezelf. Soms schieten vergelijkingen tekort.
Dat het Belgische voetbal niet zijn beste tijd beleeft, is een understatement. Voor onze topploegen blijkt zelfs de Uefa Cup tegenwoordig te hoog gegrepen en de nationale ploeg, daar zwijgen we liever zedig over. Meer en meer wordt België op voetbalgebied de risee van Europa. Nu ja, voetbal en politiek gingen wel vaker hand in hand.
Wat het allemaal nog erger maakt, is dat er aan de basis iets grondig fout zit. Een voorbeeld uit het (mijn) dagdagelijkse leven. In Leuven ligt sinds enkele maanden, op het domein van 'het sportkot', een gloednieuw synthetisch veld. Dat wil zeggen: het ziet eruit als gras maar het is geen gras. Revolutionair, zal u denken, heeft Pamela Anderson ook niet iets in dat genre? En toch. De voordelen van synthetisch gras zijn legio: onder alle omstandigheden blijft het veld in perfecte staat, er is geen enkele hobbel of oneffenheid te bespeuren en je hebt steeds het gevoel dat je over een duur luxetapijt loopt.
Voeg daarbij een waterig najaarszonnetje dat met zijn laatste krachten zonnestralen over de studentenstad strooit en je beseft: no way dat ik nog plaats heb om mee te voetballen. Niks van dat alles. Voor de vierde keer dit jaar beende ik vol goeie moed richting sportkot, voor de vierde keer ook keerde ik onverrichter zake terug. Ik moet het eens berekenen, maar dat lijkt me een vrij hoog percentage. Van de duizenden studenten is er blijkbaar welgeteld niemand geïnteresseerd om een voetafdruk na te laten in synthetische zaligheid. Des te opmerkelijker is dat de vorige jaren steevast het omgekeerde het geval was. Het toenmalige 'kunstgrasveld' (de aanhalingstekens staan er niet voor niks, het was eerder een mat zonder iets dat op gras geleek) was haast altijd volzet, waardoor uitgeweken moest worden naar belendende grindveldjes. Niet nu dus. Dan is een mens al eens werkloos, en dan zoiets!
Natuurlijk, de voetbalapathie van de nieuwe Leuvense studentengeneratie is niet de oorzaak van de huidige voetbalmalaise, maar toch: als teken aan de wand kan het tellen.
Er mag nog eens geblogd worden. In afwachting van het begin van mijn nieuw (vast!) werk volgende week vrijdag, trakteer ik mezelf op een brede waaier aan vrijetijdsactiviteiten. Uitgaan is daar een van, te veel drinken een ander. Minder dan een week nog heb ik om mijn door de (Leuven)jaren gecreëerd drinkpatroon aan te houden. Zes jaar waarin het ene bacchanaal naadloos overging in het andere. Al moet toegegeven worden dat ik het laatste anderhalf jaar een versnelling heb teruggeschakeld.
Maar nu mogen de zeilen een laatste keer worden bijgezet. Mijn vijf mooie studentenjaren (plus enkele werkloosheidsmaanden) dienen op gepaste wijze hulde gebracht te worden. Profiteren van elk moment, alvorens voor ten minste 40 jaar in de kolk der routine terecht te komen. Met dit doel voor ogen heb ik gisteren alvast in extremis mijn'terugkeeruurrecord' gebroken. Een passend woord heeft meneer Van Dale nooit bedacht om 'terugkeeruurrecord' te vatten, en dat is maar begrijpelijk ook: alleen zielige mensen meten het succes van een avondje uit af aan hoe laat ze 's ochtends precies thuiskomen.
Desondanks wil ik me voor een keer bij deze weinig exclusieve club voegen. Gisteren immers overviel de kouwelijke ochtendwind mij omstreeks half tien, veruit het meest late uur dat ik ooit de krochten van verschaald vertier verliet. En fier! Het feit dat ik er mijn jas bij inschoot, kon mij - net als de betreffende jas zelf - zowat gestolen worden. Een record, dat heeft nu eenmaal z'n prijs. Daarenboven was het een schrikwekkend plezánte avond, nacht en ochtend. Een niet onbelangrijk detail, zelfs niet voor een competitiebeest in een begenadigde dag.
De Leuvense horeca en ik kunnen nu dus in vrede afscheid van elkaar nemen. Al zal het definitieve vaarwel nog niet voor direct zijn, met dank aan 'de zesde en de zevende dag', door God geschapen. En de verlofdagen natuurlijk, geschapen door de sossen.
* inderdaad, dichterlijke vrijheid kent geen grenzen meer
Zo, dit is em dan, mijn 'maidenblog'. Geen idee hoeveel mensen hier andermans blog bezoeken, maar degenen die dit lezen wil ik bij deze in elk geval hartelijk welkom heten. Kiezen is verliezen, en dit aforisme heeft u net kracht bijgezet door voor mijn blog te opteren. Het honoreren van ons semantisch erfgoed gaat nu eenmaal niet zonder slag of stoot.
Het is de bedoeling dat op deze plek enkele keren per week een stukje verrijst. Dat kan gaan over uiteenlopende dingen, van film tot sport, van muziek tot literatuur, van dagelijkse beslommeringen tot globale problemen, van Leterme tot Milquet. Niks is te gek.
Het alternatief is dat deze blog na één ambitieuze worp weer op z'n gat ligt. Maar daar gaan we maar liever niet van uit.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
