Lees mee in de glazen bol van Marc Grammens. Voor méér dient U zich te abonneren. Schrijven naar betrokkene, Stationstraat, 200, 1770 LIEDEKERKE. Het is niet goedkoop, mar dan krijgt U ook waar voor Uw geld!
Altijd interessant om weten wat hoge Heren bekokstoven, en waaroverde media, zoals U weet, gewoonlijk niet (mogen) schrijven
Bergen duidt geen concurrentie.
Het staat (vermoedelijk) nergens geschreven maar het is geen geheim dat bij de vorming van de regering-Leterme de Waalse socialist en burgemeester van Bergen, Di Rupo, verkregen heeft dat zijn stad, Bergen (Mons), door België zou worden voorgedragen als culturele hoofdstad van Europa voor het jaar 2015, als België opnieuw mag meedingen naar de titel.
Reeds kregen Antwerpen (1993), Brussel (2000) en Brugge (2002) die kans. Nu was het de beurt aan Wallonië, zo werd geargumenteerd, en Leterme heeft dat aanvaard. De meeste kosten voor stadsverfraaiing enz. komen te laste van de Belgische staat, die op deze manier zorgt voor een bijkomende overdracht van middelen naar Wallonië. Er is een probleem: het Europese reglement voor de keuze van Europese culturele hoofdstad vereist dat er een jury wordt aangesteld die alle kandidaturen moet onderzoeken. Mooi, maar in België kan dit dus niet, want er is al een politiek akkoord om de eer aan Bergen te gunnen. Mechelen, dat zeer graag kandidaat was geweest, moet op bevel van VLDvoorzitter Somers, tevens burgemeester van de stad, de kans laten voorbijgaan, zo niet riskeert de regering hierover te vallen. In hetzelfde geval bevindt zich Luik, dat zich in alle opzichten ver boven Bergen verheven acht. Luik had al een comité opgericht om de kandidatuur van de stad voor de titel van Europese culturele hoofdstad in 2015 te promoten. maar op bevel van de burgemeester heeft dit comité zijn activiteiten gestaakt. Nu nog afwachten of de Europese Kommissie zal aanvaarden dat er voor het eerst een stad uitverkoren wordt die geen concurrentie had te trotseren.
Volgens Le Soir zou de regering van de Franse Gemeenschap Luik willen bedenken met de honoraire titel van metropool. Geen hoofdstad dus, maar metropool. Nu nog zien dat Leterme daar evenveel geld voor over heeft als het bedrag dat aan Di Rupo was toegezegd. Van een kommissie die Europa zou moeten adviseren bij de keuze van Bergen verneemt men niets meer.
Dat schrijft Marc Grammens in JOURNAAL van 4 December, en met wat hij besluit in dat artikel heb ik persoonlijk niet de minste moeite .Alleen wenste ik dat Meneerke Lowie uit Leuven, en de Grote Jos Gheysels, beiden notoire kaviaar-socialisten,konden optreden, om publiekelijk een reuzengrote mea culpa te slaan
Stelt zich alleen de vraag of er moet ingegrepen worden, voor het te laat is, en door wie ..Maar als de Overheid het niet doet, is dat dan niet de plicht van het Volk om zelf in te grijpen, van ons allemaal? In vroeger tijden riep het Volk om de brandstapel. Op wie of wat wachten wij?.....
Deze keer heb ik de indruk, dat Marc Grammens niet voluit durft te schrijven, dat hij vreest voor het Vlaams Belang. Waarom anders telkens die VB, ipv v o l u i tVlaams Belang .En waarom spreekt hij alleen van mensen van het VB (Zou het voor hem misschien ook een brug te ver zijn geweest, om Frank VanHecke en Marie Rose Morel met naam en titel te vernoemen, om hen op deze wijzer een soort van collectief eerherstel aan te bieden?
.../ Journalistiek is een te edele roeping om het uitoefenen ervan open te mogen stellen voor vuilbekkende pubers, die willen laten zien hoe bruut ze wel kunnen zijn. Maar het is wellicht ook symptomatisch voor een samenleving die geen normen meer erkent. Zoals prof. Mark Elchardus ooit schreef (in Knack, 5.7.06): Er zijn geen toelaatbare vormen van ontoelaatbaar gedrag. Wat Knack uitgespookt heeft, - d.w.z. de ruimte die de uitgever een redacteur geboden heeft om alle respect voor de privé-sfeer van mensen overboord te gooien, én het initiatief dat de uitgever genomen heeft om van dit in geen enkel opzicht enigszins relevant verhaal een verkoopsargument te maken (cover), - is een vorm van ontoelaatbaar gedrag, die niet toelaatbaar wordt gemaakt doordat het om aangeschoten politiek wild gaat. Want wat gebeurt er nu onvermijdelijk? Loslopende gekken leren daaruit dat als dit kan in Knack, zij het ook mogen doen, op hun manier dan wel, d .w.z. op de manier van een rapgroep (zo genoemde muzikanten) die een liedje hebben ingeblikt. waarin ze Filip Dewinter van het VB toeroepen: De uitspraken die je maakt, zal je betalen met je leven, (...) je f zal sterven door een dodelijke schotwond, kanker racist (Het Laatste Nieuws, 22.11.08).
Bezin u, collegas, voordat het te laat is: er loopt een rechte lijn van alle middelen zijn goed van Tobback naar de schotwond van een stelletje morele wrakken, over - helaas ja - de openlijke verkondiging door Knack dat het privéleven van mensen van het VB niet dient te worden ontzien. Als hun privéleven geen respect meer verdient, is het toch vanzelfsprekend dat zieke geesten daaruit afleiden dat ze een stapje verder mogen gaan en dat het leven zelf van de betrokkenen niets meer waard is? Zien de toch intelligente uitgevers van Knack dat niet?
Die totale karakterloze morele platzakkigheid ... De verdorvenheid die een genadeloze partijpolitiek in de geesten heeft aangericht ... Dit exhibitionistisch individualisme dat lak heeft aan de belangen en gevoelens van anderen ... Deze nare samenleving met nare verwende mensen (Pim Fortuyn).
Bij Angeltjes (die zijn een soort God-de-Vader, die over Moeder Vlaanderen àlles weten, net als Sinterklaas en de Belastingen) een interview gevonden met ee zekere Jan Verheyen, die een bekroond Vlaams filmmaker in het Brusselse blijkt te wezen.
Meneer Jan Verheyen, die mij, anafabeet in alles wat film, de zo gezegde Vijfde Kunst aangaat, voordien onbekend was, vergeet ik nu nooit meer in al mijn levensdagen. En dat, Mijne Dames en Heren, is de verdienste van de blog-collega, die net als ondergetekende, gewoon wèg was (weg moet geweest zijn) van de luchtige toon waarmee (in zijn dankwoord voor de verzamelde pers-genodigden), bepaalde evidenties gekrast werdenin de tere zieltjes van zijn toehoorders .Van velen zullen de oren geflapperd hebben (ze zijn misschien net niet opgestaan om weg te gaan ) en die hebben dus het schoentje aangetrokken, voor anderen moet het als een fris Mozart-stukje geklonken hebben, en voor nog anderen, de meer kritischen, zoals ik, zal het de wenkbrauwen hebben doen optrekken. Want niet radicaal genoeg .
Twee van die slagzinnen hen ik in geel gezet, maar de derde waarheid als een koe, heb ik, uit respect voor betrokkene, ongerept gelaten Daar waar hij spreekt over de volksjury bij de Nack
Moest ik aanwezig geweest zijn in de zaal, zou dat voor ons, gelijkgezinden, het signaal geweest zijn, voor een daverend applaus. Doe mij een plezier, en zoek die volzinnen nog eens op .Ze staan in de voorlaatste alinea .
Filmmaker Jan Verheyen durft zich te outen als Vlaming
Brussel - "Het Vlaams Komitee voor Brussel wou dit jaar iemand uit de culturele sfeer onderscheiden, en is dus bij mij terechtgekomen een duidelijker schrikbeeld van hoe weinig hip het adjectief 'Vlaams' is in de culturele sferen, is nauwelijks denkbaar." Jan Verheyen kreeg zopas de erepenning Albert De Cuyper uitgereikt. Dit is zijn dankrede.
Als zelfs een sympathieke, apolitieke collega als Erik Van Looy zich in interviews nadrukkelijk positioneert als belgicist en weleens aanschuift voor een bouchée à la reine in Laken, dan mag je aannemen dat dezer dagen het zich outen als Vlaming - of daar gewoon al niet beschaamd voor zijn - het equivalent is van het uit de kast komen van Will Ferdy in de jaren stillekens.
Overigens heeft het nog niet eens te maken met al dan niet gepaste fierheid. Het volstaat om in Vlaanderen geboren te worden om Vlaming te zijn. Daar is, net als aan jarig zijn, geen verdienste aan. Het is meer een feitelijkheid. Vanwaar dan die drang van onze culturele en artistieke intelligentsia, ook bekend als 'de smaakpolitie', om dat bij voorkeur te negeren of, liever nog, beschaamd te loochenen?
Ik vermoed dat het voor een groot deel te maken heeft met het collectieve trauma dat links heeft opgelopen op Zwarte Zondag, en de vele Zwarte Zondagen daarna. Het begrip 'Vlaams' was plots bezoedeld, gekaapt als het ware door uiterst rechts. En vanuit een bijna pavloviaanse reflex - rechts is fout, dus Vlaams is fout - en uit angst om uit de politiek-correcte kerk te worden gebannen, rende onze elite blind de andere kant uit, alwaar zij zich - bien étonnés de se trouver ensemble - aanschurkten tegen de monarchie.
Waar in normale landen de artistieke wereld bijna per definitie kritisch staat tegenover kerk en staat, is ze hier verworden tot de schoothond van de meest antidemocratische instelling die er bestaat: het koningshuis, laatste symbool van de erfelijke macht. Arno op het verjaardagsfeestje van de koning, alleen in dit land wordt dat niet als toppunt van absurdisme beleefd.
Overigens denk ik, hoop ik, dat het hier niet zozeer om een krachtig politiek statement gaat, dan wel om een soort groepsgedrag waarvan het politieke gewicht niet hoger moet worden ingeschat dan de bereidheid opiniestukken en petities te ondertekenen waar de juiste namen onderstaan. De meeste mensen willen nu eenmaal tot een club behoren - Dirk Draulans zou dat ongetwijfeld op onderhoudend-wetenschappelijke wijze kunnen terugbrengen tot de stammen in de oertijd.
Het lijkt me in ieder geval een plausibele en niet-bedreigende analyse, gezien het feit dat het wereldbeeld van nogal wat culturo's zich situeert ter hoogte van de eigen navel en enig politiek engagement zich doorgaans beperkt tot het op de barricaden springen voor om het even welke al dan niet bedreigde minderheidsgroep. Béétje jammer dat daarbij over het hoofd wordt gezien dat ze, als Vlamingen in denial, zo onderhand zélf behoren tot een minderheidsgroep. Meer: als een minderheidsgroep die zichzelf, als het enigszins zou kunnen, zou uitroeien om zo het stigma van Zwarte Zondag voor eens en altijd uit te wissen.
Terwijl dat stigma zeer relatief is, en in essentie niet veel meer dan een hysterische overreactie ik zie nog altijd niet in waarom je niet Vlaams én verdraagzaam én solidair kan zijn én open naar de wereld, eigenschappen waarvan het alleenrecht nu wordt geclaimd door de leden van de politiek-correcte kerk.
Aanmatigende onzin, die ondertussen wel zo diep is doorgedrongen in het maatschappelijk discours dat het voor waarheid wordt aangenomen. Immers, als je iets maar lang en luid genoeg roept, en daarvoor ook een aantal welwillende media ter beschikking hebt, dan wordt het op den duur inderdaad ook voor waar aangenomen.
Poortbewakers Misschien is dit ook het moment om te bekennen dat ik een en ander weliswaar met verbazing en, toegegeven, soms irritatie gadesla, maar dat het me verder niet buitengewoon veel kan schelen. Ik lig niet wakker van Europa, België of Vlaanderen, ik zal al blij zijn als we efficiënt bestuurd worden - wat dus uitdrukkelijk niet betekent dat een op wereldschaal onbetekende stad als Brussel recht heeft op iemand die zich, zonder daarbij zelf in lachen uit te barsten, minister-president noemt. Ik bedoel maar: New York heeft een burgemeester.
Ik geloof dat een land of het er nu een is van tien dan wel van zes miljoen inwoners, en bij voorkeur een republiek beter af is met één regering, en een belastingdruk die zich niet noodzakelijk in de Europese topdrie situeert. En ja, er is een oorzakelijk verband. Ik geloof ook dat Vlamingen evenveel recht hebben op het uiten van hun eigen cultuur als pakweg Denen, Ieren, Basken, Portugezen. Ik vind dat vanzelfsprekend, en ik vind zelfs dat dat los staat van trots of chauvinisme of nationalisme. Het is simpelweg een deel van wie we zijn. Ik ben dus Vlaams, verdraagzaam, solidair en open voor de wereld.
Maar ik vind wél dat het schijten op, of kleineren van, die Vlaamse cultuur - of dat nu gebeurt door de smaakpolitie, de muziekmaffia, of welke andere zelfuitgeroepen groep poortbewakers ook - misplaatst en unfair is en vooral getuigt van een pover zelfbeeld.
Een andere interessante vaststelling is dat die jammerlijke breuklijn zich cultureel vertaalt in een aanscherping van de veronderstelde tegenstellingen tussen de zogenaamde high en low culture. Grof gesteld komt het erop neer dat wie zingt in het Engels en/of weleens in een rokerige club in een voorstad van Londen performt, meer au sérieux zal worden genomen dan de kloefkapper die in het Vlaams optreedt. 'I love you' is geloofwaardiger dan 'Ik zie u graag', dat fenomeen. Idem voor theater, waar je toch alleen maar kunt vaststellen dat het repertoiretheater in een paar decennia tijd moedwillig is uitgeroeid, en het alternatieve (wat, voor alle duidelijkheid, nodig is en zuurstof levert aan een creatieve sector) de norm is geworden. Jan Decorte played Shakespeare last night. Shakespeare lost.
Hetzelfde geldt in de filmwereld, waar een prijs op een festival waarvan je voorheen nog nooit had gehoord, in appreciatie zwaarder weegt dan hoge bezoekcijfers in eigen land. Ik citeer in dit verband graag een Vlaamse filmmaakster die in een radio-interview beleefd werd gevraagd of het niet teleurstellend was dat er ondanks al die prijzen zo weinig mensen naar de film waren komen kijken. Ze zei: "Dat kan me niet zoveel schelen. Al komen er maar duizend mensen kijken, zolang het maar de juiste mensen zijn." (...) Het is nog altijd knus toeven in de ivoren toren, en succes is per definitie verdacht en uiteraard artistiek corrupt.
Dat brengt me bij een van mijn favoriete anekdotes. Een paar jaar geleden, het moet in 2001 geweest zijn of daaromtrent, werd ik door de lezers van het weekblad Knack uitgeroepen tot Man van het Jaar in de categorie Cultuur. Het was het jaar van Team spirit, dus u heeft weinig fantasie nodig om u de identiteitscrisis binnen de cultuurredactie van Knack voor te stellen. Bij de uitreiking werd ik in de laudatio op subtiele wijze geschoffeerd, en het jaar daarna werd het reglement aangepast: om dit soort uitglijers te vermijden, zouden voortaan de lezers niet langer worden geraadpleegd. De verschillende redacties zouden voortaan zelf nomineren en uit die genomineerden de laureaat kiezen. Democratie, de stem van het volk, allemaal goed en wel maar we moeten daar ook niet in overdrijven, nietwaar.
Ik dank het Vlaams Komitee voor Brussel voor deze erepenning, ik dank Johan Sanctorum voor zijn niet-schofferende laudatio, en ik beloof dat ik mijn uiterste best zal doen om de komende jaren nog meer mooie, relevante Vlaamse films te maken voor een zo breed mogelijk publiek.
Onderstaand leentje-buur van bij Angeltjes, uit amusement, maar niet uit amusement alleen. .Neen! Door hem Copyleft te kopiëren kan ik het regelmatig herlezen, zonder dat de Staatsvuiligheid, Afd. CGKR, het daar gaat opvorderen voor vernietiging. We weten inmiddels dat men ons nauwlettend in de gaten houdt!
Moest ik de Arabische taal machtig zijn quid non dan zou ik op deze plaats tussen haakjes schrijven: Bonjour les copains. Comment va Madame?
My Home is my Castle, aan mijn eigen computer raakt er niemand, tenzij het ooit zo ver komt, dat er s morgens om 05 uur op de deur gebonsd wordt. In Nazi-Duitsland vreesde men dat uur en dat gebons: de gevreesde roze-rode brief werd aan huis besteld: dat heette toen daar Schutzhaft, (in Uw eigen belang in bescherming nemende gevangenschap). Via Nazi-Rechters kwam men dan in Nazi-gevangenschap. Met een beetje geluk mocht men daar, mits de heropvoeding succesvol bleek, enkele jaren doorbrengen met (dwang)arbeid ten voordele van de Nazi-leiding
Dat denkbeeld an die 4schutzhaft moet als een heerlijk toekomstbeeld de linkie-winkie Toleros, de nieuwe Nazis in eigen land, voor ogen zweven .
Maar, change is coming en het is bijlange gelukkig nog niet zo ver. Eerst de volgende verkiezingen (of misschien de daarop volgende ) afwachten. Wie weet, als de kansen keren Dan zijn de verdoemden van vandaag ineens de meesters in t land Dat is toch evident! Een verkenner zou dat toch moeten weten!
Senior zet de puntjes weer eens op de i : Angst !
De reden dat V.B, niet gehoord wordt door de verkenner, spruit voort uit angst, angst en nog eens angst !
De partij wordt steevast afgeschilderd in de poco-media als "ondemocratisch" en als dusdanig behandeld. Men kent de eisen van het V.B, die van bij het ontstaan onwrikbaar dezelfde zijn en men wéét dat er niet met compromissen, postjes of andere zoetigheden koopjes te doen zijn. De standvastigheid en de trouw aan de idealen plus de één miljoen V.B kiezers zijn een reuzedoorn in het oog van de poco-grafdelvers.Al jaren doen ze al het mogelijke, met legale maar meer nog illegale middelen, om V.B te nekken.
Tot op heden is hen dat nog voor geen millimeter gelukt ! Elke poging tot sabotage bracht V.B nog meer kiezers op en dit tot grote ergernis en frustratie van de poco-losers èn ...van de leefloners in Laken!
De huidige, reeds 18 maanden durende onderlinge vetes,waarbij kaakslagen, nekslagen, trappen in het kruis,roddel,jaloezie,achterklap, leugens en bedrog de dienst uitmaakten en het uiteindelijk tot de implosie kwam van dit zootje onbewame machtswellustelingen, is bij de vele slechtzienden en slechthorenden, die om diverse redenen verknocht waren aan de partijen die dit alles aanrichtten,toch blijven nazinderen en zal hen beter tot nadenken stemmen.
Daarom ook dat V.B angstvallig geweerd wordt in de media, omdat de poco's goed weten, dat V.B het niet zal nalaten de deksels van de beerputten te lichten als zij de kans krijgen en daar zijn de dames en heren van de "democratie" zéér beducht voor. Daarom ook dat alles in het werk zal gesteld worden om vervroegde verkiezingen te vermijden, ook al zijn daar leugens, intriges en bedrog voor nodig.
De belgische troon staat te wankelen en de vele dikbetaalde overbodige postjesjagers zijn er niet gerust meer in. Of men nu V.B al dan niet(pro forma!) uitnodigt voor een koele babbel is voor mij van geen belang.De 'leefbaarheidsdatum' van dit onland is bereikt en het 'ontbindingsproces' gaat met de dag sneller.
Geen keuning,Prins of Pimpermans zal dit kunnen beletten !
Is het U ook al opgevallen dat wereldwijd er stemmen opgaan die de Vlaamse Beweging proberen uit te leggen? We zijn dus op goede weg. Want onbekend maakt onbemind
Dat de stamboom van Filip De Winter, in de marge, even aangeraakt wordt: al iets over gelezen of gehoord in onze eigen media? Als men er over zwijgt, is dat dus het bewijs dat ze Zwartzakken waren? O, die linkse Goebeliaanse slangendansers .
De afscheiding van Zuid-Nederland in 1830 was voornamelijk een stokpaardje van de Franstaligen. Vlamingen hebben zich hier wel tegen verzet, waarbij het soms tot hevige ongeregeldheden kwam, maar uiteindelijk het onderspit gedolven. Sindsdien hebben zij het flink te verduren gehad in "België". Van sommigen* mag je er zelfs nu nog niet mee aan tafel zitten.
Vanaf het ontstaan van België in 1830 zijn Vlamingen als tweederangs burgers behandeld. Pas in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog versterkte het Vlaamse patriottisme zich: er was de Vlamingen enige autonomie toegezegd indien zij er hun best zouden doen. Maar niet alleen waren vrijwel alle officieren Franstalig, ook de bevelen waren in het Frans. Bij de eerste gesneuvelden bleek dat de Franstaligen hun oude streken alleszins verleerd hadden: Vlaamse gevallenen kregen kruisjes met "Mort Pour La Patrie" op hun graf.
In de loopgraven en daarbuiten werd gecollecteerd (door het Comité voor Heldenhulde) voor Vlaamse grafkruisjes (later zerkjes), in de vorm van een Keltisch kruis met daarop AVV / VVK "Alles Voor Vlaanderen, Vlaanderen Voor Kristus". In de loopgraven bevonden zich ook veel Ierse soldaten, die thuis, onder het Britse juk, in een enigszins vergelijkbare positie verkeerden als de Vlamingen onder het Franse juk. Zij waren beiden ook nog eens Katholiek.
Eén van de eerste zerkjes voor Vlaamse soldaten werd ontworpen door de Vlaams-Ierse soldaat Joe English. In 1925 werden honderden ervan opzettelijk vernietigd door de (door Walen overheerste) Dienst der Militaire grafstenen.
Van de toegezegde autonomie kwam dus niets. Tijdens de Tweede Wereldoorlog probeerden ook de Duitsers de Vlamingen te paaien door (enige) autonomie in het vooruitzicht te stellen. Daar trapte een enkeling in, maar de grote meerderheid geloofde er niets van en wilde niets met die nationaalsocialisten te maken hebben. Dewinters vader bijvoorbeeld werd opgepakt en weggevoerd om in Duitsland tewerkgesteld te worden en zijn grootvader zat in het verzet in Blankenberge.
Begrijpelijk moge hierna zijn dat Vlamingen iets heel anders denken bij het woord "nationalisme" dan huidige Nederlanders. Tevens is duidelijk dat de Walen, die inmiddels uitgebreid aan het door de Vlamingen gevoede infuus liggen, er alles aan doen de Vlamingen eronder te houden en zelfs middels "bevolkingspolitiek" (lees immigratiepolitiek) hun machtsbasis versterken.
Ook het socialisme trekt zijn spoor. De ideologie die streeft naar "de Internationale" en dus wél Linkse fascistische terroristen in de derde wereld steunt, maar beschaafde democratische politici als Frank Vanhecke en Filip Dewinter liever kwijt dan rijk is. Het extreemlinkse "Blokwatch" bijvoorbeeld, had tot taak dagelijks op het Vlaams Blok (en na diens opheffing op het Vlaams Belang) in te hakken (demoniseren) met alles wat los en vast zat en uit de duim gezogen kon worden, en werd indirect gefinancierd door een flink linkse vakbond.
De Freisleriaanse processen die ertoe leidden dat het Vlaams Blok verboden werd, waren politieke processen, en niets anders dan een poging deze onafhankelijkheidsbeweging kalt te stellen: "Natuurlijk is dit een politiek proces. Een kind weet dat [ ] De politieke bedoeling lag er zo dik bovenop, dat een rechter [een kennis van de toenmalige premier Verhofstadt] stekeblind zou zijn als hij het niet zou merken." [ ] "Niemand hoeft zo naïef te zijn om te denken dat een vermenging van politiek en gerecht vroeger niet voorkwam de Vlaams Blok-processen waren daarvan een sprekend voorbeeld," schreef Luc Van der Kelen, journalist en commentator van het dagblad Het Laatste Nieuws.
Maar het Vlaams Belang (opvolger van het Vlaams Blok) is niet alleen een onafhankelijkheidsbeweging of bevrijdingsbeweging. Het is tevens een "liberale" partij in de goede zin van het woord en zelfs een conservatieve partij te noemen. Het is pro Amerika, pro Israël, pleit voor een vrije markt en kleine overheid, is onverkort pleitbezorger van de vrijheid van meningsuiting en voor het behoud van eigen cultuur en (Vlaams) patriottisme. Daarnaast zijn ze vóór Europese samenwerking, maar tegen de oncontroleerbare, ondemocratische giga bureaucratie zoals die is voorzien in de "grondwet" (Verdrag van Lissabon) van de EU.
Het is dus een keurige democratische partij die de beginselen der rechtsstaat onderschrijft en wat het migrantenvraagstuk betreft gewoon eist dat men assimileert of ten minste de Vlaamse taal en cultuur respecteert. Criminele immigranten met een dubbel paspoort mogen het in het eerste thuisland verder uitproberen en Arabisch Nationalisme mag, maar liever niet in Vlaanderen. Ze hebben al genoeg te verduren gehad van de Fransen, en zijn niet van plan het onderspit te delven onder nog een extra juk.
Wat het VB in Vlaanderen, maar ook de PVV in Nederland en de Pro-beweging in Duitsland bijvoorbeeld voorstaan, is juist het tegenovergestelde van socialistische of multiculturalistische politiek, en het tegenovergestelde van fascisme.
Nu de EU Grondwet (die vrijwel alle macht uiteindelijk aan ongekozen Commissieleden overdraagt) zonder volksraadpleging de volkeren door de strot wordt geduwd, en zelfs de antisemitische moslim-terreurbende Hezbollah (met diepe wortels in het nazisme) al in het Belgische parlement mag aanschuiven, is het hoog tijd dat "Rechts" in Europa, zoals o.a. de PVV en het VB, tegen al dat soort bedenkelijke idioterie eindelijk eens een democratisch front gaat vormen, en publiekelijk breeduit samen aan tafel gaat zitten.
Disclaimer: Schrijver dezes woont niet in Vlaanderen en behoort daardoor niet tot het (potentiële) electoraat van het Vlaams Belang. Na de onafhankelijkheid van Vlaanderen kan dat natuurlijk wijzigen. Het bovenstaande stukje heeft niet de bedoeling Walen als individu of bevolkingsgroep te beledigen.
Dicht tegenaan Kerstmis komt er een beetje de weemoed, die niemand kan verklaren - maar door de prachtige zon en de blauwe lucht (eindelijk terug, na een helse week van regen, sneeuw en hagel!) is de gedachte aan de voorbije heerlijke zomer, de reden om even terug te blikken op die dagen, om ze nogmaals, in gedachten, te herbeleven Inderdaad!
Deze zomer, om precies te zijn op 15 Augustus, vond ik toevallig onderstaand artikel in TROW, en aangezien Firenze (Florence voor de vrienden) van bij ons maar een loopje is
35 Km door het Toscaanse landschap langs kronkelwegen tot aan de Auatostrada del Sole (in Orvieto) en dan 2 uurtjes op een zachtzoevend asfalttapijt: het geheel is op zichzelf al een prettige verlofdag! Zonder dan nog te spreken van het altijd ontroerend moment dat men de bloemenstad bereikt. Als de legende juist is, dat Julius Caesar op deze plaats de stad stichtte, omdat hij er een geweldig bloementapijt aantrof, en haar de naam Fiori gaf(fleur, bloem), dan kan dat niet anders dan juist zijn. Si non è vero, è ben trovato Want de omgeving is overweldigend en het licht is er zo intens, dat het meverwondert dat P.P. Rubens en de vele andere Vlaamse Grootmeesters in de schilderkunst, die naar Italië kwam wegens het uitzonderlijk helder licht (naast de Kunst en ander Schoon waarschijnlijk), zich ooit van deze plaats konden losmaken. Deze hemelse indruk wordt nog versterkt door het gevoel van rijkdom dat niet alleen in de lucht hangt, maar ook weerspiegeld wordt in de vele kastelen op de heuvelruggen, of in de prachtige villas der patriciërs rondom. Firenze is de uit het water rijzende Venus van Boticelli onder de Italiaanse steden, en gelijktijdig de Madonna van Michel Angelo.
Firenze! Waarmee onze Vlaamse kunststeden in de Middeleeuwen niet alleen de rijkdom deelden, maar ook de fierheid en de koopmansgeest! Toscane is nog altijd een begrip, wereldwijd en voor Vlaanderen daagt de zonne in t Oosten .
Die koopmansgeest heeft Vlaanderen, na eeuwen verslaving, er thans eindelijk weer (bijna) boven op gebracht. Maar de fierheid die we terugvinden in onze belforten en kathedralen, ligt nog altijd gekneveld onder vreemde arrogantie!
*************
Vlaamse Meesters op Zegetocht in Florence,
was de kop van het artikel in Trouw, en als zo iets geschreven wordt door Nederlanders is dat dubbel zo veel waard! Want het beklemtoont een beetje onze verbondenheid doorheen de tijden van voor die onzalige godsdienstoorlogen. Wij, in het Zuiden moesten van Spanje Rooms blijven, zij, in het Noorden hadden de vrijheid om hun geweten te volgen .Vele van onze beste (en rijkste) krachten ontvluchtten onze landen in een stroom van bloed werden Nederlanders en zij die het hoofd bogen en bleven, werden dom gehouden door de Pastoor, en arm door de Baron
Maar ik wijk af. Want de daad bij het woord voegend weerspiegelde Trouw meteen der Ouderen Glorie door een zwierige rondgang aan te bieden in het Palazzo Pitti, en vooral in de Galeria degli Uffizi, het wereldberoemde museum waar al wat het mensdom aan moois heeft voortgebracht, verzameld wordt. Gewoonlijk geraak je er bijna niet binnen, door de eeuwige drukte, die al begint zo gauw U de binnenstad bereikt. Want Firenze is meteen een openlucht museum en dat zal de stroom toeristen geweten hebben De terrasjes aan de Arno-rivier zijn maar al te dikwijls een laatste toevluchtsoord voor rust en verpozing. (1)
Voor iedere Italie-liefhebber die iets meer wil dan de gewone stadsgids, kan ik het boek Firenze, anecdotisch van Luc Verhuyck aanraden. (Athenaeum-Polak & Van Gennep Amsterdam 2001 ISBN 90 253 5889 6/NUR 512 Ziewww. klassieken.nl . Het is een pareltje!) Voor romantische zielen is er ook nog Toscane, een moteraire ontdekkingsreis door Patrick Lateur. Davidsfods Het Spectrum ISBN 90-806759-1-1 NUR 471
Tijd om de auteur Cees Strauss, en TROUW, terug aan het woord te laten.
Italianen claimen graag dat zij onder aanvoering van Michelangelo, Rafael en Leonarda da Vinci de renaissance hebben bedacht. Een Nederlands kunstinstituut in Florence toont nu aan dat de basis voor de wedergeboorte van de kunsten al in Vlaanderen werd gelegd. Een expositie in het hol van de leeuw.
In de Nederlandse, vaak nog uit de Middeleeuwen daterende heraldiek speelt de leeuw als symbool van trots, moed en kracht en ook trouw een grote rol. Laat-middeleeuwse schilders die veelal voor de kerk of de adelstand actief waren, verwerkten het beestje maar wat graag in hun voorstellingen.
Het leidt ertoe dat de leeuw bijna als een schoothondje zijn aanhankelijkheid aan zijn baas of bazin moet tonen. Echt wild en exotisch is het beest dan ook helemaal niet als Jan van Eyck het opneemt in zijn schilderij waarin hij een studerende Jeronymus in zijn werkcel afbeeldt. De heilige laat zich flankeren door zowat alles wat hem van pas kan komen van boeken, wiskundige instrumenten tot een tijdmeter in de vorm van een zandloper. En natuurlijk ligt het leeuwenbeest onder voet-of handbereik bij hem.
De Italiaanse schilder Domenico Ghirlandaio (1440-1494) blijkt zeer geïnspireerd te zijn door deze en soortgelijke schilderingen van Van Eyck. Hij kopieerde (liet zich althans door hem inspireren) de Vlaamse meester ministens één keer op een fresco dat in de Chiesa di Ognissanti in Florence is te zien. Ghirlandaio handhaaft zowat alle attributen waarmee Jeronymus zich bij Jan van Eyck omringt, maar laat de leeuw opvallend genoeg achterwege.
De hele context van de schrijvende figuur, die daarbij uiterst reflecterend bezig is (bij Van Eyck leest hij) is trouwens sterk afwijkend. Van Eyck kiest voor een klop-kiop eiken kabinet met een manshoge lambrisering. Ghirlandaio steekt de heilige in een rijke draperie, textiel dat ook aan de muur en over de werktafel hangt.
De schildering die zich op een los muurfragment bevindt, is kortelings overgebracht naar het Palazzo Pitti, niet zo ver van de Arno waar de Ognissanti ook overheen kijkt. Met de Van Eyck zijn dit twee bewijsstukken voor een tentoonstelling die op solide wijze betuigt dat de sterke vernieuwingsdrang van de zogeheten Italiaanse primitieven al een begin vond in de Vlaamse schilderkunst die zich in Brugge concentreerde.
Het is met name de stad Brugge waar een schilderkunst werd ontwikkeld die vervolgens een zegetocht door Italië maakte althans volgens de samenstellers van het NIKI (onder wie Bert Meijer voor de schilderijen en Wouter Kloek, die de tekeningen in het Uffizi voor zijn
rekening nam), het kunsthistorische instituut dat met Florence een vooruitgeschoven baken midden in de Italiaanse wetenschappelijke wereld aan de gang houdt. De kennis die het jubilerende instituut (dat in 1958 werd opgericht door een groepje eminente kunsthistorici, onder wie Frits Lugt, Godefridus Hoogewerff en Jan van Gelder) in Florence genereert, heeft een geweldige uitstraling, zowel naar het eigen land als naar Italië.
In Brugge gebeurde het allemaal in de l5de eeuw. Artistiek, maar in de eerste plaats economisch beleefde de stad, die toen nog een rechtstreekse verbinding met de Noordzee had, een enorme bloei. Zoals er nu banken zijn die hun hoofdkantoor op strategisch goede plekken willen vestigen, zo was dat in de late Middeleeuwen ook. Onder de beroemdste bankhuizen bevond zich ook een filiaal van de Medici.
Deze adellijke familie had Florence uitgekozen als het centrum van haar vele economische activiteiten, maar was er bepaald niet vies van om ver van huis nevenactiviteiten te ondernemen die met Italiaans geld (florentijnen) betaald werden. Niet voor niets is het wapen van de Medici, dat overigens door de eeuwen heen vaak veranderde, een veld met een aantal bollen die waarschijnlijk geldbuidels moeten voorstellen.
Nota van mij: neen, volgens de overlevering zouden het pillen zijn, die verwijzen naar het medisch beroep van de stamvaders der Medici .
Behalve dat ze gek op geld waren, hadden de Medici passie voor kunst en cultuur. Ze lieten in het hart van de stad de prachtigste palazzi aanleggen (zie het beroemde Medici-Riccardi-paleis) waarvoor de ene na de andere grote meester werd aangekocht. De verzamelwoede van Cosimo en Lorenzo met de bijnaam de Schitterende was legendarisch. Maar zoals dat altijd gaat, wekten de Medici met hun artistieke mecenaat ook veel jaloezie. Met name kooplieden die niet tot de adelstand konden worden verheven, vonden in de schilderkunst, althans in het aankopen ervan, een goede uitlaatklep voor hun gevoelens jegens de aristocratie.
Voor de Medici werkte Tommaso Portinari in Brugge. Het is aan hem te danken dat de Florentijnse schilders geattendeerd werden op de hernieuwde schilderkunst van twee- en drieluiken in Brugge.
Het beroemde Portinari-triptiek dat op zijn voorstel door Hugo van der Goes werd geschilderd, kwam al in 1483 in een Florentijnse kerk (de kerk van het Hospitaal van de Santa Maria Nuova) terecht. Daar vormde het een onuitputtelijke bron van bestudering voor ieder die zich door het werk voelde aangetrokken. Het werk is later door de Italiaanse staat aangekocht voor de Uffizi-collectie, zodat het voor een nog breder publiek toegankelijk is.
Net als zijn collegas Tani en Baroncelli gaf Portinari opdrachten om zich te laten portretteren. Eén schilder stak er in Brugge met kop en schouders boven uit: Hans Memling. Hij vernieuwde het portret door er onder meer een landschap achter te zetten en het heel realistisch en minutieus weergeven van de sitter.
Waren Memlings werken eenmaal in Florence beland, dan waren de loftuitingen niet van de lucht. Op de tentoonstelling wordt aangetoond dat minstens één grote meester, namelijk Rafael, van Memlings verworvenheden heeft geprofiteerd. In zijn Ritratto Virile blijft hij heel dicht bij zijn grote voorbeeld, maar versterkt hij de exceptionele kwaliteiten van zijn voorbeeld door zelf naar monumentaliteit te streven.
Het zijn niet uitsluitend Memlings portretten die in Italië van grote invloed waren. Ook zijn religieuze voorstellingen (Cosimo schonk de Maria Nuovo een Christuspassie) trokken flink de aandacht. Zo is van Gaspare Sacchi, die tussen 15 17 en 1536 in Imola actief was, bekend dat hij de panoramische opbouw voor het Lijdensverhaal met al zijn rijke detailleringen in een Passione di Cristo toepaste. Religie bleef boven alles het hoofdonderwerp van zowel de Brugse als de Florentijnse schilders. Ook al kregen ze hun opdrachten van edelen of rijk geworden burgers, de meeste werken waren uiteindelijk bestemd voor de kerken.
De invloed van de Brugse schildersschool neemt af als de schilderkunst meer werelds wordt, en zeker na 1580, als de Antwerpenaren huis en haard moeten verlaten op vlucht voor de Spanjaard. Brugges rol op economisch vlak is dan al lang voorbij en daarmee verdwijnen de nauwe relaties met Florence. Wat daar overblijft, is een formidabele hoeveelheid kunst die voorlopig in kerken en palazzi werd bewaard. De staat maakte ondertussen van de Uffizi, en in mindere mate van de Pitti
(zo genoemd naar de aristocratische familie die er resideerde), een ware uitstalkast van de schoonste kunsten.
Nu nog kun je in Italië horen dat in Florence een nieuw soort schilderkunst tot stand kwam. Nu de bewijzen van het tegendeel er letterlijk naast hangen, is ook die mythe ontkracht.
Expositie in de Uffizi
Florence en de oude Nederlanden: dialoog tussen kunstenaars als Jan van Eyck en Ghirlandaio, Memling en Rafael 1430-1530,
t/m 26 okt. Palazzo Pitti in Florence, di-zo 8.15 - 18.50 uur, ma gesloten.
In het tekeningenkabinet van de Uffizi worden t/m 2 sep. tekeningen uit de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden uit eigen bezit getoond. Beide tentoonstellingen, die door het NIKI in Florence (Nederlands Interuniversitair Kunsthistorisch Instituut) zijn opgezet, maken deel uit van het Festival Olandiamo.
Het boek Firenze, Anecdotisch (472 blz) leest als een TGV van de 2de Generatie. Op blz 30, over de Arno-rivier, ontmoet U Césare Borgio, de zoo, van de Spanjaard, Il Borgo, Paus Alexander VI, en het universeel genie Leonardp da Vinci. We schrijven 1509 en da Vinci moest van des Pausen zoon de bevaarbaarheid nagaan en verbeteren..De kaarten worden, God-weet-hoe, in Windsor Castle bewaard Op blz 32, over de omgeving van Firenze, ontmoet U de Franse auteur en Nobelprijswinnaar (1921) Anatole France, die in zijn boek Le Lys Rouge schreef: Nergens is de natuur zo subtiel, elegant en fijn. De God die de heuvels van Florence heeft gemaakt, was een kunstenaar. Oh! Hij was juwelier, graveur, beeldhouwer, bronsgieter en schilder, hij was een Florentijn!
De rode lelie verwijst naar het stadswapen, en speelt zich dan ook voornamelijk in Florence af. Hij kreeg op de heuvels in 1955 dan ook een borstbeeld.
Volgens een Paus uit die tijden (maar het was een di Medici..) was Firenze zelfs het Vijfde Element! Naast aarde water vuur lucht
O Ja! Het is U toch al opgevallen, dat de stamvader van de florijn (ander woord voor de Nederlandse gulden, die altijd als Fl. werd afgekort ) zijn wortels had in Firenze? Door de Euro echter zal die nu wel rap in de vergetelheid geraken .
Op Blz 221 leest U het verband tussen La Reine Margot en de Medici .Op Blz218 en 271 leest U hoe een Catharine di Medici, gehuwd op 14)jarige leeftijd met de Koning van Frankrijk en dus Koningin van Frankrijk, op 23 en 24 Augustus 1572 in Parijs 20.000 Hugenoten liet ombrengen, om zo te beletten dat deze in de Zuidelijke Nederlanden, waar de Hertog van Alva huis hield, hun geloofsgenoten zouden ter hulp snellen Deze gebeurtenis is bekend als de Bloedbruiloft, of de Sint Bartolomeüsnacht .Tja, inderdaad, als s Pausen dienaressen(met veel geld) proberen de Geschiedenis naar hun hand te zetten
Op Blz 291 verneemt U waar vandaan de lasagne komt, en op Blz 415 waar vandaan de uitdrukking komt paljasse parterre, maar dat zullen de arme gevangenen misdadigers (ook politieke gevangenen, toen al!), in de kelders van de Torre della Paliazzi u niet meer navertellen: ze hokten er, lijk varkens in hun eigen uitwerpselen,op stro (pallio, de la paille, stro), tot de dood er op volgde .
De ontroerendste liefdesgeschiedenis, Romea en Julietta waardig, vindt U eveneens op Blz 415, maar de eer om die na te vertellen, laat ik aan Luc Verhuyck.
In het tweede boek dat ik reeds vermeldde, Toscane, een literaire ontdekkingsreis, vindt U op Blz 143 het ware verhaal van Pinocchio, in het geboortedorp Colodi van de schrijver Carlo Lorenzini, in de Toscaanse bergen .Op Blz 274 vinden we Titus Livius terug aan het Trasimeense meer, waar Hannibal, in het plaatsje dat sindsdien heel toepasselijk Sanguineto werd genoemd, de Romeinse legioenen van Flaminius versloeg
Nog iets. Over de andere kant van Firenze . U weet toch dat Laornado da Vinci, als dank voor bewezen diensten, uiteindelijk levenslang verbannen werduit zijn vaderstad? Hij sleet zijn laatste levensjaren in dienst van de Franse koning, ergens in een van de kastelen van de Loire .
Vroeger leerden wij op school (ik toch!) Ik wil al van den kerelen zingen, al met hunnen langen baard .
Nu klinkt dat, in Tjeventaal, lichtjes onderpoederd, damesachtig, temerig en flauw. Het wordt ook niet meer gezongen, want bij de Partijleiding zijn er geen mannen met baarden meer. Als die er al ooit geweest zijn! Ik zie de laatste jaren niets anders dan sloddervossen. Wat n klasseverschil in vergelijking met de mannen en vrouwen van de Partij der Onverzoenlijken ..
Die onderteken hun Kerst en Nieuwjaarwensen Met Vlaamse en Verdraagzame Groeten. Daarvoor worden ze in een cordon opgesloten Het zou eens moeten besmettelijk zijn .
Ik heb dus de eer om onderstaand stukje, dat de CVBP mij toestuurde op mijn persoonlijke E-mail, dus onder dekking van het briefgeheim (dat toch geldt zowel voor afzenden als voor ontvanger) hier voor de leeuwen te gooien. Het bericht is wel ondertekend door Madama Thyssen, de venijnige bazin, wat er op wijst dat het belangrijk is. Ik verspreid het onder het plebs, in nederige navolging van de Eerste Burger van het Land (CVBP-Senaatsvoorzitter Herman Van Rompuy, die een Persoonlijke Vertrouwelijke mare van de Hoogste Gerechtelijke Magistraat van het Hof van Cassatie, de seconde nadien, via Decroo Magnon (en anderen), liet voorliezen voor de cameras. Hier werd geen Kroon ontbloot maar het hele circus! Dat voorlezen moet voor Gerolf Annemans, van de vermaledijde Partij der Onverzoenlijken, een diepe voldoening hebben gegeven .De malversaties van de Witgekalkte Graven te kunnen ten tonele voeren .Dan nog aan de hand van een onwrikbare getuigenis .Hod-de-Vader op de dag des Oordeels!....Alleen ontbraken engelen en bazuingeschal aan de vier hoeken der wereld ..
Ontslag regering is een daad van verantwoordelijkheid, geen schuldbekentenis
Op initiatief van premier Leterme beslist de federale regering vandaag om haar ontslag aan te bieden aan de koning.
Dit ontslag is geen schuldbekentenis. De regering wil echter niet voorbijgaan aan de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie. In het belang van de goede werking van de instellingen wil de regering een conflict tussen de machten vermijden. Daarom neemt zij haar verantwoordelijkheid.
Het initiatief ligt nu bij de koning. Nieuwe verkiezingen zijn wat CD&V betreft geen goede optie. De economische situatie laat dit niet toe. Bovendien stellen zich grondwettelijke bezwaren zolang er geen oplossing is voor het probleem van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.
CD&V beklemtoont zijn groot respect voor onze ministers en de manier waarop zij hun verantwoordelijkheid hebben genomen.
Marianne Thyssen Voorzitter CD&V
Ik heb in mijn loopbaan menig KMO en Middenstanddossier bijgestaan, wie het niet langer meer voor wind ging. Die mensen namen ook hun verantwoordelijkheid . Zij droegen de financiële consequenties, desnoods tot hun laatste spaarcent . Dergelijke dingen zijn niet om te zetten in Tjeventaal. Verantwoordelijkheid nemen heet daar ontslag nemen .
Mijn Grootmoe had voor zoiets een weinig stichtelijke vergelijking. Ze leefde dan ook in andere tijden, waar Arm Vlaanderen nog dagelijkse kost was. Van zon mensen zei ze (en het was nochtans een lief oud dametje ) Ze scheiden lijk nen hond van zn str..t ..
En nu komt mijn jaargenoot, de half-seniel driedubbel gedraaide bruidegom, de ouaarde ouielfriede, met borstel en vuilblik, om die str..t op te kuisen .Enfin, om dit minstens te proberen .Maar is het trouwens niet zo, dat hoe méér men roert in zon geval, hoe meer het stinkt?
Ten tweede. Hun maanzieke ex-collegaatjess, verblind door het eigen Grote Gelijk, doen er nog een schepje boven op! Zij feliciteren de strafrechtelijke crimineel, die als Tjeef zich boven de Wet geplaatst achtte, de CVBP Minister van Justitie voor zijn integriteit als politicus!Dat is geen Tjeventaal meer, dat is plat opportunisme (voor in de toekomst) en tegelijk misplaatste kameraadschap voor een oud-kameraad, die zich ontpopt heeft tot een Piske-bendeleider. Dat voor wat betreft het verleden .
Vindt U in onderstaande boodschap hunnerzijds iets dat wijst in de richting van een (zelfs geen stap-voor-stap) Onafhankelijkheid van Vlaanderen?De slaafse onderdanigheid aan hun Masters Voice druipt er zo van af!
N-VA-voorzitter Bart De Wever wil eerst en vooral hulde brengen aan Jo Vandeurzen. Jo Vandeurzen was niet alleen als bekwaam vakminister één van de weinige lichtpunten in de regering Leterme, hij is ook een integer politicus die zijn eer en zijn partij hoger inschat dan zijn persoonlijke carrière.
Het feit dat Vandeurzen deze regering en in het bijzonder de premier met zijn ontslag heeft moeten dwingen om eindelijk verantwoordelijkheid op te nemen, maakt van deze dag een gitzwarte dag voor de politiek. Yves Leterme, Didier Reynders en alle partijen van de meerderheid dragen voor dit alles een verpletterende verantwoordelijkheid.
Er moet nu zo snel als mogelijk een regering op de been worden gebracht die:
over een meerderheid beschikt in Vlaanderen
de zaak Fortis tot een goed einde brengt
institutioneel en financieel eindelijk orde op zaken stelt in dit land teneinde de economische crisis krachtig aan te pakken
Vandaag een lesbeurt bijgewoond (virtueel) bij Johan Sanctorum.
In mijn achterhoofd was over hem nog altijd iets bijgebleven dat rook naar Slangen & C°, zonder dat ik wist waar de klepel hing. Dat is nu niet alleen rechtgezet, maar wordt hem ook vergeven. Zie C.V .Ons aller Sanctorum is qua persoonlijkheid al even speciaal als zijn gezegende naam. Enfin, ik bedoel gezegende naam voor ons kant van de stellingoorlog. De overkant zou waarschijnlijk liever Diabolo of zo zien als naam voor deze overtuigde nationalist. Om te begrijpen gaat U best zelf eens kijken :
Copyleft: Deze website huldigt het 'copyleft'-principe: ideeën en teksten moet vrij kunnen cirkuleren, we handhaven geen enkel copyright. Bronvermelding is dan eerder een kwestie van hoffelijkheid en erkenning, dan van moetes...
Hetdoet deugd eens een algemeen overzicht te krijgen van de afgelegde weg inzake de vooruitgang van de achteruitgang. Zie artikel in kader.
Hoe ver staan we dus in de Beschaving van de Dood? O, ieder geval hebben we al Roze Kerststallen (Amsterdam): ze zijn goed bezig!
Naast de afwijking homo-sexualiteit hebben we al heel wat resultaat bereikt in de menselijke zoektocht naar zelf-destructie, voor het gemak deze keer aangemarkt als algemene of totale abortus, en dus het vernietigen van ongewenst menselijk leven. Vraag: wat is ongewenst menselijk leven?
(Tiens, dat verwijderen van ongewenst menselijk leven, was dat geen streefdoel uit de duistere jaren 30-40?)
Onze vooruitstrevende geesten in de po-co maatschappij genieten reeds de hulp van het AIDS-virus. Ja toch! Er wordt wel een andere uitleg aan gegeven, maar de feiten blijven! Aids doodt. Het doodt ongewenst leven dat zichzelf ongewenst (door ziekte) heeft gemaakt. Want hun advies is niet matigheid en trouw tussen 1 man en 1 vrouw maar ongeremde lustbeleving (die zelf in de dierenwereld niet bestaat), als er maar voorbehoudmiddelen gebruikt worden. En ondertussen schimpt men op de R.K.- Godsienst en het 6de Goddelijk Gebod: Doe nooit wat onkuisheid is door een tyîsche Goebbeliaanse redenering .Een balk verzwijgen, maar wijzen op de splinter in het oog van een ander .
Daar is ook nog de onbetwiste hulp voor die algemene zelfvernietigingsdrift die komt langs de kant van de roesmiddelen Want die leiden rechtsreeks naar aftakeling en naar menselijk leven van minderwaardig, dus te vernietigen menselijk leven. Zelfde Goebeliianse redenering. Drugs zijn onschuldig! Zie maar, ze worden wettelijk toegelaten! Tabak integendeel .
Komt me dus ook de publiciteit voor de homo-wereld goed van pas Dàt is pas, na de genotsperiode, het ultieme voorbeeld van zelf-destructie .Want de voortplantingsgraad is nihil. Daar moet men, om kinderen te hebben, beroep doen op import en kinder-maker koppels zullen we maar zeggen. Voorlopig nog altijd ergens op vulgair-natuurlijke manier, door lukraak het koppelen van mannelijke en vrouwelijke exemplaren .
Straks zal in het eindelijk kunnenin een soort Lebensborn-klinkieken. Keuze van borelingen in alle maten en kleuren Klinisch zuiver en met gegarandeerd resultaat. Lopende banden onder kunstlicht, met groeiend leven, in alle stadia. Bestemd voor rechtstreekse détail bestellingen, of desnoods voor het magazijn der afgewerkte en niet verkochte producten .Houdbaarheidsdatum in functie van de bewaringskosten .We hebben allemaal al eens een productie-ketting gezien in een autofabriek, waar, computer gestuurd, de modellen en de kleuren doorheen, van de band rollen Nu de recessie in de auto-branche toeslaat, kan men misschien tijdig beginnen nadenken over de omschakeling? In plaats van Fordjes, of Cietroentjes, of Volkswagentjes, al naar gelang het productieland, vervaardigt men Withuidekens, Japanneeskens, Chineeskens, Amerikaantjes, enz
Dat men voor die Lebensborn-klinieken misschien in de archieven van het Dritte Reich zal moeten duiken.. Ja? Wij zijn somtijds grof, en wij menen dat. Zeg nu zelf. Daar had men toch het felste SS-mannenzaad in de mooiste blauwogige blonde maagdenschoten, met als resultaat een stroom van vele duizenden felle soldaten voor de Führer? Per slot van rekening is de Apollo die naar de maan vliegt, ook ontstaan op de tekentafels van de Nazis!? Waarom zou men dan niet voortbouwen op die Lebensbornen, zo als men voort gebouwd heeft op de Vergeltiugswaffen 1 en 2, beter gekend onder de afkorting V1 en V2 ..
Verenigde Naties zijn het oneens over
gelijke rechten voor homoseksuelen
De Verenigde Naties zijn het niet eens geworden over een oproep om een einde te maken aan discriminatie van homoseksuelen. Het voorstel van EU-voorzitter Frankrijk en Nederland kreeg de steun van 66 van de 192 VN-lidstaten.
Syrië kwam met een tegenverklaring, waarin wordt gesteld dat acceptatie van homoseksualiteit onder meer zou kunnen leiden tot acceptatie van pedofilie.
Deze verklaring kreeg de steun van 60 voornamelijk Arabische landen.
Minister Verhagen van Buitenlandse Zaken noemde het desondanks een
doorbraak dat zoveel landen binnen de Verenigde Naties zich hebben
uitgesproken voor gelijke rechten voor homos.
De Organisatie van Islamitische landen OIC en het Vaticaan waren ontstemd dat het
onderwerp op de agenda van de Verenigde Naties stond. De Verenigde Staten ondertekenden de Frans-Nederlandse verklaring niet, omdat die in strijd zou zijn met de Amerikaanse wet. Homoseksuele relaties zijn in zon tachtig landen strafbaar.
In zeven landen staat er de doodstraf op, waaronder Iran, Sudan en Saudi-Arabië.
Wat er ook van zij: de wet van de sterkste zal de bovenhand halen en dat ziet er niet goed uit voor het Avondland.
Moeten we hic et nunc daarvoor homos discrimineren? Of ze juist, zonder overdrijven, als gewone mensen behandelen, maar dan als gewone mensen met een handicapg .zoals een slecht-horende of slecht-ziende door die afwijking dan nog niet van de hoogste berg dient te worden gegooid, het hoofd naar beneden .
De islam nochtans is primitief in al zijn geledingen. Als woestijnvolk mogen zij hun zaad niet nodeloos in het zand strooien om het in Bijbelse termen te zeggen Dat is een even grote halsmisdaad als levenbrengend water in het zand te morsen
Maar wij leven hier niet in de woestijn .
En zeggen, dat de Observatore Romano, recent onder leiding van een Vlaming, het botsend initiatief genomen heeft om de Islam te bedanken voor hun godsdienstijver, die als een spiegel zou moeten werken voor het katholicisme in Europa ..
Is dat inclusief het verhaal uit de Bijbel, van die duif die (of schaap dat) een vredesovereenkomst sloot met de leeuw?
Onder Copy Right voor DE WERELDKRANT van BVN, voor de Expats, dat is een mooi nieuw Nederlands woord voor displaced persons personen in de diaspora. In gewoon Vlaams: voor Nederlands sprekende mensen verspreid over de aardkloot, deze bijdrage over de Spaanse Burgeroorlog.
Laatste standbeeld van Franco in Spanje weg
In Spanje is het laatste standbeeld van oud-dictator Franco weggehaald. Het stond op een plein in de Noord-Spaanse stad Santander. Honderden mensen keken in de stromende regen toe hoe het ruiterstandbeeld door een hijskraan werd weg gehesen.
Het beeld komt in een museum.
Vorig jaar nam de socialistische regering van Zapatero een wet aan die voorschrijft dat
alle standbeelden van Franco uit het straatbeeld moeten verdwijnen.
Inderdaad: de tijd verslindt de steden, geen tronen blijven staan .Voor ons is, wat in Spanje gebeurt, niet erg. Het laat alleen zien wat proletariërs aller landen doen met het respect voor hun (verslagen) vijanden Voor de Spanjaarden, volgelingen van Il Generalissimo, de gelijkgezinden, de Republikeinen, moet dat erg zijn. Il Caudillo, hij ruste in vrede. R.I.P.
Nieuwe meesters, nieuwe wetten
Al zal de maatregel wel niet gespeend zijn van bergen wraakgevoelens
Drie bedenkingen.
1° Al is hij omstreden, hij heeft toch maar mooi de communistische stortvloed die in de jaren dertig zijn land, en van daar uit, gans Europa dreigde te overspoelen, een halt toegeroepen.
Weliswaar met de hulp van Mussolini en des Führers Luftwaffe, die grandioos generale repetitie mocht gaan houden, om de falanxen plaat te gooien Wij hebben er de Geuernica aan te danken (!).
Een tweede verdienste van Generaal Franco is geweest, dat hij zijn land grandioos uit de Tweede Wereldoorlog heeft gehouden. Met de Engelsen had hij kwebbel wegens Gibraltar, en door zijn Joodse geslepenheid kon hij Hitler aan het lijntje houden met vele beloften Spanje was niet klaar voor de Krieg en de Führer moest hem helpen op alle mogelijke manieren met de levering van de grondstoffen die het Derde Reich zelf zo broodnodig zou hebben. Dan zou hij wel zien
Het was de enige potentaat, die Hitler méér dan 1 uur op het perron durfde laten wachten, toen zijn Spaanse trein een Spaanse vertraging opliep .De Führer had begrepen en heeft verder niet meer aangedrongen
2° Wat in ons land met die vele Coburgers die straten en pleinen ontsieren?
Voor mijn part mogen ze blijven staan, echter met voor ieder beeld een toegevoegde eigentijdse appendix met elk zijn eigen specialiteit.
Voor Pol I: een schare zeer jonge naakte meisjes en een piemel van Brussel tot in Parijs. Voor Pol II: een koppel negerslaven met afgehakte handen, met zijn eigen handen in rood koper hergoten. Liefst met vlotte schare blote Baronesjes Want de Coburgers zijn erg aan de natuur gehecht.De blote natuur. Voor Berre I: een paar Vlaamse IJzerjongens aan de executiepaal en een mooi rotsblokje om van af te vallen.
Voor Pol III een nest blote dames met swastikas op de kont,
(Voor Karel, de Prins-Regent: die wordt omringd met executiepalen, met daaraan telkens een vermoord lijk. De Prins zelf wordt getooid met een van zijn vele Koninklijke pispotten.)
Voor Baldewinus: een koppel nonnen aan zijn voeten, en een heiligen-aureool rond zijn hoofd. Rode handen kunnen.
Voor Berre II, bijgenaamd de laatste: een schare blote zéér jonge dames voor hem, naast hem (L) ontelbare foetusjes, en (R) een jonge vrouw in papier-maché. Achter hem, met lasso verbonden, een bende (4) Christus-paardjes.
Met achter elk ezeltje, weer een tros kleine ezeltjes. De Keuning zelf draagt een paarden-eetmand rond zijn muil, waarop staat: Staatsruif.
Iedere gelijkenis in bovenstaande beschrijving, met bestaande personen of toestanden, is louter toevallig. Want dergelijke onmensen kunnen in werkelijkheid niet eens bestaan hebben. Ze behoren louter tot de roddelrubriek en tot de verbeelding van de kleine man. Of ze zijn het voorwerp van spot bij een Vlaams Blokker zoals Paul Beliën. Met deze beschrijving is zeker niet bedoeld het eigen Koningshuis, dat, zoals iedereen weet, verheven is boven alle twijfel.
Zelfs boven de twijfel van deelname aan de Roze Baletten, want hiervoor werd voor een ontluisterend (franstalig) boek publicatieverbod in het land afgekondigd. Toen de eis van betrokkene in Parijs (om de publicatie dààr tegen te houden) werd afgewezen, kreeg deze als troostprijs (wat moet dat niet gekost hebben!) de toelating dat in ieder exemplaar een los blad met rechtzetting tegen de beschuldiging zou toegevoegd worden
Toen het boek verscheen, was de verkoop binnen de belse landsgrenzen verboden.
Men moest om het te kunnen kopen over de schreve en vanzelfsprekend werd het een succesverhaal .
In het boek staan de wildste verhalen en de losse flyer weerspreekt deze, voor wat Prins Albert betreft, door te verkondigen dat Hij, na onderzoek door de belse Justitie, 2000% van alle blaam gezuiverd werd. Terwijl wij allemaal weten dat het onderzoek, zodra het richting Laekenof Belvédère ging, verplicht stopgezet werd Uit schrik dat men de kroon zou ontbloten of juist iets anders?
Dat is geen laster of eerroof. Het boek mètflyer staat in mijn boekenkast Ieder jaar met Kerstmis denk ik dat Sire er zal uit voorlezen Om na een paar jaar de thuiskomst van de verloren gewaande tweede dochter te vieren Men gaat toch in die contreien geen armoe lijden om een mondje méér? Desnoods verhogen we de dotaties. De persen, nu er inflatie is, lopen immers gesmeerd!
3° Wat kunnen mensen, volkeren toch onderling van elkaar verschillen?
Nergens is er in de jongste tijden meer tweespalt en burgeroorlog geweest dan in Italië. 90% van de mensen bejubelde Il Duce, toen het goed ging. Zij supporters verminderden na het bloedverbond Mussolini-Hitler, en toen de oorlogskansen definitief keerden, had hij ineens geen enkele aanhanger meer. Hij werd, op het einde van de oorlog, toen het Italiaans leger reeds met de Amerikanen meevocht, maar nu tègen de Duitsers, samen met zijn minnares (wat is dat toch met die Staatshoofden) neergekogeld (uit voorzorg?) door het Communistisch Verzet, zonder de minste vorm van proces. De verstijfde dode lichamen werden nadiens onder de luifel van een benzinestation in Milaan, bij de voeten, hoofd en armen naar beneden, opgehangen
Pas s anderendaags mocht een bezorgd priester de rokken van de jonge Clara Petacci aan de knieën samen binden waar ze de hele tijd naakt was blijven hangen want het koppel had de nacht voordien de liefde bedreven, was bij zonsopgang onverwacht door hun beulen uit bed gesleurd, en had amper de tijd gehad hun kleren aan te trekken.
Zeg nu nog dat de Italiaanse geschiedschrijvers geen oog hebben voor détail! En voor wie het niet gelooft: er zijn voldoende (en klare) fotos Zelfs vervaardigd door Amerikaanse G.I.s, die met bungelende sigaret in de mond, op de achtergrond de massa in bedwang houden, de stengun losjes in de arm .
Welnu, in die korte maar hevige burgeroorlog, van anti-fascisten tegen fascisten, en van gewone burgers onderling, wegens allerlei familie-vetes, werd de strijd beslist door de overwinning van de communisten en de anti-fascisten. Ganse gezinnen, ganse dorpen waren verdeeld. Koning (Umberto, gehuwd met Marie José von Saxen Coburg Gotha, zuster van Leopold III en vertrouwelingen van den Dolf, wat een beetje de huisstijl van die familie was) werd weggestemd in een volksreferendum. (Zij, ons bloedeigen Coburg-mens, Marie Josée, was koningin slechts gedurende 23 dagen .
Er werd, met nipte en zelfs een in vraag gestelde meerderheid gekozen voor de Republiek, waar mits enige strubbelingen, de Heer Silvio Berlusconi, de vroegere cabaret-artiest, heden ten dage de flamboyante Premier van is. Berlusconi is Gematigd Rechts, en in die situatie de pispaal van gans po-co Europa Men vergeeft het Italië nooit, dat het, eens aan de leiding van de sovjet-verheerlijking, heden zo goed als geen enkele communist meer telt En dat zijn er dan nog die de Zondag altijd naar de Mis gaan
Het Geslacht Savoye (de mannelijke leden) werd voor altijd verbannen uit het land, maar die altijd duurde slechts tot 2002. Sedertdien is de toestand genormaliseerd, en de eigenlijke troonopvolger (kleinzoon van) heeft zich ontpopt tot casino-uitbater, pooier en handelaar in blanke slavinnen .Jonge Savooikes echter kunnen weer huwen en hun kindjes laten dopen in Assisi ..En ja , Koningskinderen hebben het dikwijls lastig! Is het niet met hun financiën, dan is het met hun hormonen .
En toch is er een groot deel van de bevolking dat hunkert naar vroeger Zo ligt er iedere dag een ruiker verse bloemen op het praalgraf van de jonge Clara Petacci, op het Campo Santo in Rome .Zo ook geeft de Staatszender Rai Uno bijna iedere morgen een minuut Italiaanse Geschiedenis uit. Zowel over de gloriedagen van de Duce als over zijn prestaties. Zelfs over de oorlogsfeiten: zowel de succesrijke als de vernederende
Standbeelden van Mussolini weet ik niet staan. Daarvoor ben ik te laat naar hier gekomen. Blijkbaar zijn ze al lang verdwenen. Waarschijnlijk niet naar een museum .Want hier was links ook vele decennia aan de macht. Heb er ook nooit naar gezocht. Maar weet dat op veel antiekmarkten fotos van Mussolini en casettes met zijn speeches als relikwieën verhandeld worden Voor ruiterstandbeelden wende men zich best naar Firenze: daar staan beroemdheden van Echt Grote Mannen die geliefde zijn gebleven doorheen de eeuwen Zelfs volgend opschrift op een van hen mag (voorlopig?) blijven: Cosimo I Medici: ik werd gegoten uit het brons der buitgemaakte Turkse kanonnen Tiens, wat deden die kanonnen in Firenze, in de jaren 1570? Antwoord: ze stonden op de Turkse piraten-schepen, die de Mare Nostrum onveilig maakten. In Allahs Naam?
Wel vindt men aan monumenten, in kerken, op pleinen,herdenkings-plaketten in marmer met triomfantelijke opschriften over heldenfeiten en memorabele data, waarop Koning Victor-Emanuele II, de kleine koning die zijn Eerste Minister, Mussolini de vrije hand liet, inzake veroverd grondgebied in Ethiopië, Eritrea en weet-il-veel in herinnering gebracht wordt .Hoe hebben die de volkswoede overleefd?
Ook dat, zegt de man in de straat, is deel van onze glorieuze geschiedenis .
Er is recent een populaire film in Italië uitgekomen met het romantisch uitgesponnen verhaal van voormeld Coburg-lid, getiteld:
Marie-José, LUltimo Regina dItalia .
De regisseur behandelt in het verhaal het vaderland van de Bruid als de Hemel-op-Aarde, en de koninklijk omgeving als het Aards Paradijs, waar alles romantiek en maneschijn is, met als apotheose de komst van de romantische Prins op zijn Witte Paard
Het is voorwaar een film die de familie Coburg te veel eer aandoet. Maar ja, Italianen zijn romantische zielen. Maar zij zijn de fiere erfgenamen van het 1.000-Jarig Romeinse Rijk .
Dus eerder gemengd pragmatisch: naast een populaire Berlusconi duldt men een notoir communist, sympathiek geworden door ouderdom, als Président ..Maar ere wie ere toekomt: Signore Napolitano is een hübcher Kerl
Gisteren avond laat nog even, in de euforie van de blijde gebeurtenissen in Brussel (!), nog even doorgezakt, neen, niet doorgezakt in de klassieke betekenis van het woord, maar doorgezakt in de gallacie van het Wereld Wijde Web. Hoe ik op die
ben terecht gekomen, is niet meer te achterhalen. Weet nog begonnen te zijn bij de links van Björn Roose, ben terecht gekomen bij de links van een zekere Barbara Bonte en nog een paar tussenstations, om te eindigen bij de man die mij verraste met een smeuïg infootje over den Bleiter De man is Volksvertegenwoordiger voor de Goeden! ergens in de Kempen en dat moet ons dochter A.C., die ergens in die contreien woont en werkt, geweten hebben. Zodat ze eindelijk een goede reden kan hebben om als 40-jarige haar burgerplicht te gaan vervullen bij de volgende verkiezingen, waarvan de Moeder Aller Verkiezingen die er nu wel zit aan te komen .Dat in plaats van al jaren na-een te brossen. Wat al een vooruitgang is bij de tijd toent ze, de ondankbare dochter, zwoer bij Anders Gaan Leven .
En neen, mijn kennis van Volksvertegenwoordiger Pieter Huybrechts, dat is de naam, was voordien niet groot. Helemaal niet. Ze was zelfs onbestaande Nu weet ik zelfs nog niets meer. Maar die man had een blog (blijkbaar volgens de teller nog jeugdig en fris) die mij onmiddellijk beviel. Kort en krachtig. U weet wel: In der Beschränkung zeigt sich der Meister
JaJa. Al goed. Ik ben van een ander kaliber. Maar dan ook geen volksvertegenwoordiger, maar een pover klein accountantje op (welverdiende maar niet-goed verdiende rust).
Ik heb vanzelfsprekend een reactie geplaatst, met de vraag om dat stukje over Anciaux te mogen overnemen Maar ons kent ons ik wacht niet af. Het zal wel mogen. En indien niet, dan zal het te laat zijn. Want hier komt het. Van mijnentwege geen bezwaar om verder door te geven. Roddel kan het niet zijn, want Volksvertegenwoordigers roddelen niet .En zo zal ons Bertje nog een paar stemmetjes bijwinnen, waarschijnlijk .Baat hete niet, zo schaadt het niet.
Ons Damienne zal waarschijnlijk op zijn volgende verkiezingsaffiche staan. Met de kopvod, zoals het grote Vl.Pr.-voorbeeld, Betina van Aimé .Mocht dat waar zijn, dan trok ik hem voor de Rechtbank, om hier mijn ID gestolen te hebben ..
Maar nu. In alle ernst. Hier komt hete plagiaat.
Vlaams minister Bert Anciaux (die omwille van de poen onlangs naar SP.A is overgelopen) heeft naar aanleiding van het Islamitisch offerfeest van vorige week maandag, wenskaarten rondgestuurd naar alle Islamitische organisaties en moskeeverenigingen uit het Brusselse om hen een 'prettig offerfeest' te wensen. Tevens nodigde hij - naar aanleiding van het offerfeest - op dinsdag 9 december om 12u alle betrokkene verantwoordelijken van de aangeschreven Islam-verenigingen uit, op zijn kabinet voor een hapje en een drankje.
Niet alleen plooit Bert Anciaux voor de Islamiseringsvloedgolf maar tevens voert hij op kosten van de belastingbetaler campagne voor zichzelf. Het initiatief van Anciaux past immers in de strategie van links om de moslimkiezers voor de electorale kar te spannen.
Stuurt Bert Anciaux eveneens wenskaarten naar alle katholieke organisaties en kerkfabrieken naar aanleiding van het Kerstfeest ? Worden de Joodse organisaties en de rabbijnen uit het Brusselse op het kabinet uitgenodigd naar aanleiding van het Paasfeest ? Uiteraard niet.
Ik behoor niet tot die mensen die belgië nog met hoofdletter schrijven. En het spijt me niet. Ooit redeneerde ik zoals later JMDD: met dat land als het kaan, der zonder als het moet maar na het Arrest van Gent tegen het Vlaams Blok ben ik radicaal veranderd. Sedert dezelfde dag trouwens ben ik lid geworden van dat Blok, niettegenstaande, of juist dààrom, omdat in de gazetten geschreven werd, dat al wie lid was van die bende eveneens veroordeeld zou worden. Spijtig genoeg is daar niks van in huis gekomen Men zou, zoals in 44-45 50 voor de Zwarten opnieuw kampen, te velde, en omringd met prikkeldraad en wachttorens hebben moeten inrichten om ons gevangen te zetten. Een soort bels Guantanamo Gefundens Fressen voor CNN!...Voor deze keer, en dan voor de allerlaatste, allerlaatste keer wil ik een uitzondering maken (die Hoofdletter), omdat het bijna-laatste Heilig Huisje van Justitie het vandaag begeven heeft. De voetbalbond is ook al een tijdje goed bezig met splijten, en was me dat een steengoed nationaal bindmiddel! Dat en het Koningshuis. Maar dat is zelf-uitdovend door inteelt. Het allerlaatste bindmiddel, Brussel? Verkondig ik hier al jàààren: verkopen aan de meest-biedende, desnoods de gok-Chinees, en met de opbrengst de Staatsschuld delgen. Opgekuist staat netjes! Ooit al eens iemand met hangende pootjes zien terugkomen?
Het onwaarschijnlijk-maar-waar verhaal van Leterme's adviseur die een substituut-procureur afdreigt i.v.m. een eventuele ongeldigverklaring van de Fortis-uitverkoop, is eigenlijk maar het einde van een lang anti-democratisch degradatieproces. Er gebeurt veel achter de schermen dat de burger niet hoeft te weten. De tegenstanders van complot-theorieën zullen het moeilijk krijgen, want steeds meer sporen wijzen in de richting van een constructie, door het Belgisch-francofoon establishment opgezet, om Fortis in Franse handen te spelen, kwestie van sterk te staan bij een eventuele rattachement à la France.
Dat Leterme bij dit spel betrokken is, bewijst natuurlijk eens te meer dat België een dodelijke draaikolk is vol fatale "democratievervuiling".
Wat de wegdeemstering betreft van het fameuze principe van de "scheiding der machten", is het echter alleen Luc Van der Kelen (HLN, 19/12/08), die de link legt tussen Fortisgate en bv. de politieke processen tegen het voormalig Vlaams Blok. Ook de actuele juridische stalking van VB-politicus Frank Vanhecke wijst op een osmose tussen politiek en gerecht. De partij die van het einde van België zijn hoofddoelstelling heeft gemaakt, wordt op politiek aansturen gerechterlijk vervolgd. Daar heeft wel nooit een voorzitter van het Hof van Cassatie een brief over geschreven, maar iedereen weet het, dus...
Johan Sanctorum - 19/12
************************
Bovenstaand artikel, dat ik gelijktijdig als tijdsdocument en als relikwie wil bewaren, stond vandaag, 19 december 2008, om 21 uur, bij Aanklacht op zijn blog, afkomstig van Johan Sanctorum.
Met voorbijgaan van alle Sabam-regels en verder alle regeltjes ter wereld, maar met enorme dankbaarheid, veroorloof ik me het hier integraal over te neme, om aante bieden aan de vrienden op mijn eigen blog Johan, bedankt. Aanklacht: je hebt vandaag de persprijs van de speurneuzen gewonnen. Althans bij mij. Ben toch het hier het enige jury-lid .
Op dit uur zwoegt Vrouwke-lief mee met de jury in een of ander debiel spelletje op de BRT. De titel Sterren op de Dansvloer alleen was voldoende om mij naar de veilige computer-hoek verwezen te weten .
Revenons à nos moutons. Moeten wij, voor het anti-Blok arrest van 2004 (Gent) misschien ook wachten tot op het doodsbed van de jugepee, loge-verkochte frascouillon in kwestie, zoals dat het geval was voor de Leider der Witte Brigade, die op zijn sterfbed bekende Irma Laplasse valselijk beschuldigd te hebben van verklikking, zodat hijzelf toendertijd vrijuit ging voor de beschuldiging in de strijd laffelijk op de vlucht te hebben geslagen, en aldus de dood op zijn geweten te hebben van zeven van zijn verzetsmensen. Oost-Duinkerke, september 1944 Een onschuldige vrouw werd ge-exécuteerd, de familie gebroodroofd, maar na die bekentenissen kreeg ze een nieuw proces voor een ander Krijgshof, waar ze werd veroordeeld tot levenslang. En de wereld zweeg.
Moeten wij, de CVP-bemoeienissen rond dit Fortis-arrest van de 18de Beroepskamer in Brussel indachtig, een commando afvaardigen om die man van zijn bed te lichten? Dan vervoeg ik het leger van de hardvochtigen, waarover ELVEEBEE onlangs schreef, dat 20 commandos volstonden om de Wetstraat binnenste buiten te keren. Onderdaad, een operettte-staat moet men met operette-middelen bestrijden
Moest het echter gebeuren, dan zou gans Vlaanderen, na een ogenblik van stomme verwondering, hartgrondig in de handen gaan klappen. En wie weet, nu de hele wereld toekijkt op Fortis, zou diens bekentenis misschien het Beroep tegen de dwaze beschuldiging van racisme toewijzen aan een nieuwe, onafhankelijke Rechtskamer. Liefst na een grondige zuivering. Maar dan na de eedaflegging van trouw aan de Vrije Herenigde Republiek der Nederlanden.
Nu Vandeurzen op heterdaad betrapt is, en er met ontslag veel te goedkoop vanaf komt, kan er meteen kort spel gemaakt worden met het CGKR en die Willoxkx-klucht tegen Frank Van Hecke. Seponering gevolgd door klacht door Van Hecke, wegens laster en eerroof tègen die witgekalkte graven
Waarlijk, met de minuut komt het einde dichterbij
Om het even wat nu gebeurt, het volk heeft eindelijk gesnopen dat er met dit land geen land meer te bezeilen valt. Alles is communautair, de energieprijzen, de economische crisis, de bankcrisis, zelfs de lucht die wij uitademen, het water dat wij drinken en het voedsel dat wij nuttigen om in leven te blijven Laat het AUB niet meer lang duren.
Om het even wat er gebeurt. Volgende verkiezingen wettelijk of niet: als het Vlaams Front schouder aan schouder wil blijven staan, is de franscouillonse arrogantie voorgoed de adem afgesneden!
Juist. Voor deze ene keer! Als t goed is, zeggen we het ook! Zelfs als het van de Nak komt. In voorkomend geval: van de Week-End Knack, die af en toe bij mij elektronisch en o n g e v r a a g d, binnenvalt. Mijn E-mailadres onthouden van een vroegere lezersbrief? Waarschijnlijk. Of ooit eens domweg op een af ander polletje gereageerd? Weet ik veel! Maar t is geen erg. Een cursorke verder en een clicske en Nakvliegt waar hij thuishoort: naar de maan! En in ieder geval naar de digitale ruimte .Misschien zelfs naar de Melkweg. Want van melk word men groot!
Mijn gewone lezers mogen dus gerust zijn: mijn mening over dat bedrukt papier van Roularta is (spijtig, dat wel) nog altijd van geen haar gebeterd
U kunt waarschijnlijk al raden waarom ik dit artikel overneem, met uitdrukkelijke verwijzing naar de bron? Komaan zeg. Lees eerst mee.
Weekend Knack kiest Dries Van Noten tot 'Man van het Jaar '
Dankzij enkele belangrijke internationale modeprijzen stond de Belgische modeontwerper Dries Van Noten in 2008 weer volop in de schijnwerpers. De Weekend Knack-redactie was het er dan ook snel over eens dat hij dit jaar de 'Man van het Jaar' zou worden. Net vijftig geworden en creatiever dan ooit.
Dries van Noten startte in 1976 aan de Antwerpse Modeacademie. Bij zijn afstuderen wordt hij samen met Ann Demeulemeester, Walter Van Beirendonck, Dirk Bikkembergs, Dirk Van Saene en Marin Yee tot de Zes van Antwerpen gedoopt. Tien jaar later lanceert hij zijn eerst collectie en in 1989 opent hij in Antwerpen zijn boetiek, het Modepaleis. Ondertussen heeft Van Noten negen eigen winkels wereldwijd, en meer dan vierhonderd verkooppunten.
In 2004 mag hij al vijftig collecties op zijn naam schrijven en dat wordt gevierd met een groot feest en het boek Dries Van Noten 01-50.
2008 is een nieuw hoogtepunt in zijn carrière. Hij krijgt de Award voor Beste Internationale Ontwerper, uitgereikt door de Amerikaans Council of Fashion Designers. De prestigieuze prijs wordt ook beschouwd als de mode-Oscar. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat Hollywoodsterren als Cate Blanchett zijn creaties op de rode loper dragen. Ook nog dit jaar ontving hij de Nederlandse Prix de la Mode en werd hij in Groot-Brittannië benoemd tot Royal Designer for Industry. En in oktober oogstte hij in Parijs unaniem lof toen hij zijn collectie voor de lente en zomer van 2009 voorstelde.
Een gesprek met Dries Van Noten leest u deze week in Weekend Knack.
Elke Lahousse/Trui Moerkerke.
Kijk, dat zijn nu eens toestanden waarin wij doorheen de recente geschiedenis tot een soort klootjesvolk zijn gedegradeerd .Rond een uitzonderlijk mooie Vlaamse edelsteen, wordt een vuile belse driekleur gedrapeerd. Elk zegg het voort: Vlaandere is dood! Vive la Belgique!.
Met recht en reden schrijven beide dames over de eervolle loopbaan van onze succesrijke landgenoot.Zij onthullen de wondere wereld van het vrouwelijk bewustzijn (de mode) waar ik in ieder geval aalleen met ogen van be- en verwondering kan naar opkijken. Ikzelf zou hem echter veel glorieuzer bejubeld hebben. Meer van de gelegenheid gebruik gemaakt hebben, om uitvoerig de vroegere wereldvermaarde Vlaamse Kunstzin te beschrijven.. voor wie zelfs de Italiaanse Grootmeesters nederig het hoofd moesten buigen. Want die man is een lichtbaken [U1]voor anker aan [U2]onze Vlaamse kust, zoals een vuurtoren de hongerige zeeman wenkt naar de weelderige tafelen in het huis mijns vaders waar hij, als genode, zich rijkelijk kan aan tegoed doen (iets in die zin, zoals Karel Vande Woestijne ooit zo weemoedig dichtte, in Het huis mijns vaders, waar de dagen trager waren
Moeten die twee hekseùoes nu persé een belse modeontwerper van hem maken? Heeft Roularta nu ook al de Le Stanader-virus binnen gehaald? Volte face, van AVV-VVK naar de driekleur, want omwille van het subsidiesmeer, likt de kat de kandeleer .
Akoord, het is nu (voorlopig) eenmaal zo: de belse parasiet heeft zich op de Vlaamse stam gezet, van de wortel tot de takken, en heeft daardoor de eeuwenoude Vlaamse naambekendheid over de ganse wereld versmacht en tot de zijne gemaakt. Zoals parasieten voor bekend zijn, zuigen ze het leven uit hun slachtoffer, als echte bloedzuigers .Tot de dood er op volgt.
In plaats van de gelegenheid te baat te nemen, om deze bekroning toe te dichten aan de Antwerpse modeontwerper, gaan de dames zich aanschurken tegen de belse parasiet Ze konden (diplomatisch) voorbij gegaan zijn aan het belg-zijn. Ze hoefden ook niet te zwaaien (wat wel het minste zou geweest zijn) met het Vlaamse wierookvat: als de klanten kopen en hun aankoop wereldwijd bejubelen, dan is het vlaggetje daarbij van minder belang. Hoofdzaak is (want ik weet de voorkeuren niet van de gevierde) dat de eigen afkomst niet verloochend wordt: de bekroonde is n Antwerpenaar, en die stad, tot spijt van wie het benijdt, ligt door de handen van de Schepper , voor eeuwig en een dag veilig geborgen in de Vlaamse moederschoot. Daar kan zelfs een mode-koning geen jota aan veranderen!
Trouwens, de historische woorden van Johanna van Navarra, Koningin van Frankrijk, toen deze met haar Gemaal, de (verfoeielijke) Koning Philips de Zoveelste, in Brugge voor het volk, dat het koppel toen nog toejuichte, verscheen?
Sire zei ze, ik dacht hier de Koningin te zijn, en ik zie niet anders dan Koninginnen rond mij
Kijk dames van de Week-End Knack, moesten jullie al eens meer iets in die richting publiceren, denk ik dat Uw verkoopcijfers wel eens gevoelig zouden kunnen stijgen. Niettegenstaande de crisis in de krantenwereld. En daar is het U toch om te doen, nietwaar? In afwachting verdenk ik er jullie van, nestbevuilers te zijn! Foei!
Wil dus deze (bescheiden) bijdrage gewoon aanzien als een lezers-reacite op wat jullie bazen mij ongevraagd in de bek duwen .
Psst. Ik kan me vergissen, daar niet van. Zou dat artikel op papier geheel moeten kunnen lezen. Als men dit weekend nummer nastuurt in Italië, wil ik gaarne de eventuele rechtzettingen grondig toelichten.
Psst. Dames! Alvast één tip: als U dan toch up to date wilt schrijven, hadden jullie beter gekopt: de Europese modeontwerper. Snappie?
Psst. Zou het kunnen, dat jullie, in de lessen Geschiedenis op school niet hebben uitgeblonken? Of waren die lessen (voortgaande op jullie jeugdig elan) in jullie tijd misschien al vervangen door een soort werkelijkheidsonderricht, zo iets in de zin van Moderne Wiskunde waar nooit iemand een jota van heeft begrepen, en ondertussen al lang weer is afgevoerd?Met achterlating van een paar generaties cijfer-anafabeten
(Verschenen in "Achter het Nieuws", december 2008)
Ik moest even de ogen uitwrijven, die maandagmorgen 8 december, toen ik in de opiniepaginas van De Standaard op blz. 19 een alarmerend stuk aantrof over de kwaliteitspers die onder zware druk van bezuinigingen staat. Vooral het lijstje van ondertekenaars is historisch te noemen: een journalist van De Morgen (Bert Bultinck), broederlijk verenigd met Steven Samyn en Wouter Verschelden van de Standaard, plus wat mindere goden van Corelio-filiaal Het Nieuwsblad.
Welk punt wilden deze coalitietroepen van de Vlaamse geschreven media maken? In de vorm van een open brief aan Minister-President Kris Peeters, die na het vertrek van Geert Bourgeois ook nog even snel de media-portefeuille naar zich had toegetrokken, wezen de heren op het belang van een kwalitatieve pers voor de democratie, en het gevaar van cost-cutting en winstmaximalisatie in deze sector. Eenvoudig gesteld komt het erop neer dat ze overheidssteun vragen voor de pers-in-nood.
Een eerste opmerking gaat natuurlijk over de usurpatie vanwege journalisten van hun eigen media als het over hun job gaat. Over heel dit stuk hangt een corporatistische schaduw van eigenbelang. Springen deze bevlogen journalisten in de bres voor overheidssteun aan de wankelende auto-industrie, de zieltogende horeca, de naar adem snakkende bouwsector?
Neen, maar hier is de inzet ook veel groter: Onze democratie is bedreigd, beste mensen, dit is een kantelpunt! Daarmee gaat het stuk van Samyn, Bultinck en C° door een tweede korte bocht: de milde vorm van chantage die spreekt uit het linken van steunmaatregelen voor de pers aan het principe van de vrijemeningsuiting en de kwaliteit van de democratie in deze samenleving. Dit is gewoon grotesk.
Zelfs al zouden de Standaard en de Morgen samen op één dag tot niets verdampen: het zou een drama zijn voor de journalisten en hun gezin, maar niét voor onze democratie. De vraag stelt zich zelfs, of onze democratie er niet wel zou bij varen, gezien de voortdurende nieuwsmanipulaties die we voortdurend bij beide media vaststellen, de modderstukjes van DM-papparazi als Tom Cochez, het misbruik van de opiniebladzijden om steeds weer dezelfde mensen over dezelfde themas een forum te geven, de obscure zwarte-lijst-cultuur bij De Standaard, waar Frank Thevissen het in een vorige editie van dit magazine al over had, enz.
Ik maak me daar dus maar weinig zorgen over. Op dit moment lijkt me het internet de échte corsa dorsalis van de 21ste-eeuwse democratie en de bijbehorende vrijemeningsuiting, en dat zal alleen maar toenemen.
Tenslotte, ten derde, zouden de journalisten van De Standaard beter hun brief richten aan hun eigen hoofdredacteur Peter Vandermeersch, marketeer-van-het-jaar 2007. Hij is de man die van De Standaard een product heeft gemaakt, dat vooral aan normen van winstmaximalisering moet beantwoorden, en daar hoort dus ook enige cost-cutting bij op tijd en stond. De gladde jongens hebben het allang overgenomen en nieuwe regels gesteld.
In het zog van de neoliberale marketinghype is het journalistiek idealisme door lui als Vandermeersch opgeofferd aan de dictatuur van oplagen, omzetten en winst. Deze verpulping in hun eigenste stukje verpaupering genoemd-, is een proces dat zich onvermijdelijk op langere termijn tegen hen zal keren. En ze hebben er allemaal aan meegewerkt, Samyn en C°. Het DS-pakket van een halve kg papier dat ik elk weekend in mijn bus krijg, heeft een onvoorstelbaar licht soortelijk gewicht, en is alleen maar journalistiek piepschuim om de publicitaire boodschappen efficiënt te verpakken. Daar heeft Corelio dik aan verdiend, commercieel valt daar niks op aan te merken. Maar nu het krisis is, buiten, vallen er natuurlijk ook klappen in de publicitaire sector, en is zon pulpkrant het eerste slachtoffer. Want journalistiek blijkt de krant veel minder te kunnen overtuigen.
In overeenstemming met de vrijemarktgedachte die Peter Vandermeersch zo lief is, zou ik zeggen: laat ze maar eens goed zweten in dit kantelpunt, mogen de besten winnen, en als er enige collateral dammage is onder de goedbetaalde inktkoelies, so be it. Voor de rest is er niks mis met mensen die voor werkzekerheid opkomen. Maar laat vooral de democratie en zo erbuiten. Het kantelpunt van hogervernoemd gezelschap bevindt zich ter hoogte van hun portefeuille, zoals bij welhaast alle andere zeven miljard aardbewoners. Dat is al meer dan genoeg.
Natuurlijk hebben onze media geen tijd (en vooral, ze weten er zich geen raad mee!..) hoe het reilt en zeilt in Zuid Afrika.
Het Binnenlands Product Openlucht Schouwspel trekt teveel de aandacht van zowel de opvoerders/spelers als de toeschouwers. Het doet mij denken aan 1830 en De Stomme van Portici .De voorlaatste poot is weggezaagd van onder de Troon en de Comedia DelArte van de zogezegde Scheiding der Machten wordt op de keien van de Wetstraat opgevoerd ..De Drie Machten, zoals Drie Godheden, van hun voetstuk gehaald. De Vierde Macht, de Media vallen er vanzelf af, zodra hun lezersaantal beneden een bepaalde grens komt
Moest ik Breughel zijn in deze tijden, ik maakte nu een Nieuw Meesterwerk! Geblinddoekte Wetgevend Parlement, die Rechterlijke Macht en Uitvoerende Macht vooruithelpen door het brandend struikgewas der Vierde Macht De vroegere ondertitel kan herbruikt worden: Als de ene blinde, de Andere leidt
We mogen het ondertussen niet vergeten! In Zuid Afrika is er een genocide aan de gang. Ik zal niet nalaten om altijd voort op dezelfde nagel te kloppen. Dag na dag! We moeten onze volksgenoten ginder helpen, door hun boodschap zoveel mogelijk te helpen verspreiden. Daarom nogmaals kopij van wat A. GRIFON een paar dagen geleden op zijn blog plaatste. Gaat het lezen wat l a n g z a m e r , dan dringt de boodschap misschien water beter door, al zult U hier en daar een glimlach moeten onderdrukken, over die prachtige woordvondsten Wat dacht U van een weblogeen praatgat te horen noemen?
Vra hulle om hierdie adresse na almal op húl poslyste te versprei sodat die nuus om die wêreld trek - volksmoord vind in Suid-Afrika plaas.
Vra jou buitelandse kontakte om die mense daar in te lig en briewe aan die media te skryf.
Basuin dit uit op elke forum en praatgat op die Net. Een klein stem kan 'n magtige koor word.
Verder nieuws uit dat prachtland (Bron: tScheldt) waarvan wij weeral onwetend worden gehouden: het alleen zaligmakend ANC valt in twee .
Anders gezegd, ook daar begint de democratie en de onenigheid onder de overwinnaars Of, zoals Marc Grammens vertederend zegt: Mandela herwon de vrede op een teken van zijn hand Het is nu eenmaal zo, als vroegere terroristen het pleit gewonnen hebben. Dan ligt de apartheid op de grond, en zij, die terroristen, worden verheven op het schild als Nobelprijswinnaars van de Vrede...
Die C0P
Die CoP (Coness of the People) gaan eers op 16 Desember amptelik gestig word. Dit is n vakansiedag in S-A. Die politiek korrektes noem dié dag Versoeningsdag.
Dit is die dag waarop almal (alle kleure en geure in S-A) moet hande vat om saam die reënboognasie te vorm.
Oud-biskop Desmond Tutu, asook oud-president Nelson Mandela, het met die naam Rainbow Nation vorendag gekom, om te help bou aan n utopia in Donker Afrika.
16 Desember is egter ook vir die Boerevolk belangrik.
Dit is een van die Boerevolk se heiligste dae. Hulle noem dit - Geloftedag - omdat hulle in 1838 n gelofte aan God gemaak het dat, indien Hy hulle teen die oormag van Zoeloe-impis sou help, die Boerevolk dié dag vir ewig as dankdag sal vier. God het hul gebede verhoor en die oorwinning aan die Boere gegee. In die laer van die Boere was daar minder as 300 mense, maar hulle het n oormag van 10 000 Zoeloes afgeweer.
Geen Boer het in die skermutseling gesterf nie, maar meer as 1 000 Zoeloes se lyke het Bloedrivier se water rooi gekleur.
Boerskot
Te onthouden: Geloftedag was de overwinningsdag van die Boerevolk Mooie naam voor straks, na de Onafhankelijkheid, om aan 11 Juli, de Nieuwe Vlaamse Feestdag te geven? Neen geen nieuwe betaalde verlofdag. De oude 21 Juli zou inmiddels al lang afgevoerd zijn
Alles wat ons niet kapot krijgt, maakt ons sterker.
Onze strijdmakkers van Angeltjes hebben vandaag blijkbaar de vuurproef glansrijk doorstaan, en ik voeg mijn diepste gemeende gelukwensen toe aan het koor van getrouwen, dat veel groter en machtiger is dan zij denken! Eendracht maakt Macht. Waar hebben wij dat nog gehoord? Maar afgesproken, we zullen onze mentor, de goede Pascal Vyncke van SeniorenNet geen grijs haar doen krijgen. Maar ieder vogeltje zingt toch zoals het gebekt is?
Hier Digitalia, eens te meer door God-de-Vader-himself en de Weerman eens te meer drie dagen lang van het scherm weggehouden. Straalverbinding gestoord. Misschien op voorspraak vanSepp Weiss van de Gedapo, wie weet. Kom dus gelukkig nog op tijd om de gelederen te vervoegen.
Dat een nieuwe repressie voorbereid wordt, wisten we al lang. De voorgaande is bloedig geweest, onverbiddelijk en hard maar is alleen kunnen gebeuren, omdat het regime 1° het aantal slachtoffers kon overzien, en 2° omdat onder hen effectief landverraders (hoe weinig ook en met reden ook uit gespuwd) voorkwamen, en 3° omdat er jaren na het uitbreken van de vrede, valselijk en moedwillig de fictie van de oorlogstoestand werd in leven gehouden.
Wat hebben we dus geleerd? Het land is niet in oorlog, er gelden dus geen oorlogswetten. Nergens zijn verraders/verklikkers van eigen volk bekend. We moeten het dus hebben van ons aantal. Als we met genoeg zijn, zullen ze ons niets durven/kunnen doen. Hun gerechtshoven, rechtbanken en gevangenissen zijn nu al overbelast door import-draaideur criminelen. Trouwens, hun Lange Arm van de Wet staat meestal aan onze kant. En ook er bestaan nu heel wat betere communicatie-mogelijkheden dan in de jaren 40/50. We zullen onze eer en hun schande voor de ganse wereld kunnen in de verf zetten. Desnoods met bloed en tranen. Wat ze, voor korte tijd wel kunnen, is ons treffen in onze portemonnaie. Maar dat duurt slechts zo lang, tot de Macht van kamp is gewisseld. Denk aan des dichters Galgenlied, waar de bossen stom bauwden in koor .En toen de koord in dhoogte ging, in iedere lus een rechter hing .
Blijven wij dus hameren op het democratisch recht van ieder volk om zichzelf te besturen. De Vlamingen hebben voor dit principe al naambekendheid sedert de vroege Middeleeuwen. Wij hebben het recht, neen, wij hebben de plicht om elke tirannie te bestrijden, om de erfenis van onze voorvaderen te beschermen en door te geven. Want wij zijn er geen eigenaren van. Slechts vruchtgebruikers! En wij zullen dus rekenschap moeten geven!
Laat ons praktisch wezen. Hebben jullie al een Advocaat gekozen? Best ware het een syndicaat te vormen, stijl Deminor. Want syndicaten zijn Heilige Koeien in dit land.
Zijn we bereid om in eigen naam, en zonder alias, de strijd te voeren? Laten we de vrienden van de Staatsvuiligheid liefst niet op kosten jagen om veel tijd te doen verliezen met opzoekingen. Ze hebben betere dingen te doen. Wij leggen nooit bommen, noch molesteren oude vrouwtjes. Laten ze tenminste hun eigen maandloon waard zijn!
Posten we uitsluitend op SeniorenNet? Dat zou spijtig zijn, want dezelfde tekst op nog 10 andere sites zetten, is kinderspel. Op klembord spiesen, en vooruit! Zelfs the sky is no longer the limit! De virtuele wereld is quasi oneindig, zo helpe mij God .De waarheid! De hele waarheid. En niets anders dan de Waarheid!
Helpen we elkaar met beschermde sites om stoom af te laten en waar we veilg zitten voor de belse Staatsvuiligheid en waar deze meteen behandeld wordt naar verdienste, ttz met minachting, omdat ze zich gemakshalve voornamelijk tegen de eigen onschadelijke medeburgers afzet, in plaats van tegen het wereldwijde islam-terrorisme?Hebben wij, liefst in het Engels, hun recente wapenfeiten met een zekere, neen geen Alibaba, maar toch van diens 40 Rovers, Marokkaans Staatsburger, zesvoudige moordenaar in ons land, maar in dienst bij die Dienst? Ook die vrouwelijke terroriste, Malinka , eveneens geronseld door hen? Die zaaide geen haat. Neen, ze zaaide gewoon direct bommen! Anders was ze werkloos!
Ha! Het CGKR zou verlangen dat een merel verzaakt aan zijn eigen zuiver lied, om koekoek te roepen! Wij hebben het niet nodig Straat zonder Haat uit te hangen. Wij leven zonder haat. Maar als gastheer stellen wij, in ons huis, de wetten. Niet de gasten.
Ach Meisjes en Jongens! Als Christene mensen beminnen wij onze vijanden. Zo goed de binnen- als de buitenlandse. Maar de ander wang aanbieden? Aan ideologieën die het oog voor oog, en tand voor tand huldigen? Gôe zot, zeker! Nie neuten!
Dit Grammeke is geen lammeke, maar een koteraar in rood gloeiend hellevuur .
Dat gaat zo, met dezelfde scherpe pen, in licht sarcasme gedoopt maar overspoeld met een meeslepende overtuigingskracht, om de veertien dagen, en over alle geledingen van onze maatschappij, met nimmer falende speurzin, en met rake bewoordingen, die daarenboven lezen als een sneltrein Voor wie gelooft in reïncarnatie: die hoeft er de Ouden maar op na te lezen, om meer dan één voorganger te vinden. Die, deden ze daar dikwijls de gifbeker drinken, omdat de Waarheid hen te kwetsend overkwam .
Waarom zou ik, bloggerke van 13 in een dozijn, verder in de weg lopen van de Meester, om deze te willen in de schaduw zetten? Ik verdwijn uit zijn zonlicht want: Uit mijn zunne, of k stekeu, zei de bie, zoals het klonk bij die andere Grootmeester van het Woord .(De Averulle en de Bie, G. Gezelle)
JOURNAAL
Veertiendaags opinieblad Verantw. Uitgever
(tevens korrespondentie-adres)
Mark Graminens Stationsstraat 200 1770 Liedekerke
tel. 0477/62.92.01 fax 053/68.08.27
Losse nummers zijn niet te verkrijgen.
JOuRNAAL wordt uitsluitend bezorgd op abonnementsbasis.
Abonnementsprijs 89,00 per jaar (23 afleveringen)
te storten op een van volgende rekeningen:
000- 14505 83-45
430-0372691-08
779-5936298-29
***********************************************
Links marginaliseert zichzelf in de crisis
Het onvermogen van de politieke en vooral van de intellectueel-politieke linkerzijde om de financiële en economische crisis te zien als een uitdaging, om te beginnen een uitdaging om zich uit vastgeroeste denksystemen te bevrijden en nieuwe horizonten te verkennen, is nogal opvallend. Het is elders in West-Europa niet veel beter dan in Vlaanderen, maar dat is geen excuus. Men probeert te leuren met Obama in de hoop dat iets van diens succes op Europees links zal afstralen zonder dat men in de gaten heeft dat zijn Yes, we can al in de jaren dertig van vorige eeuw in Vlaanderen bekend was van de strijdkreet Het moet, het kan, op voor het Plan, waarmee bedoeld werd het Plan-De Man voor het herstel van de werkgelegenheid (Plan van de Arbeid), genoemd naar de toenmalige Vlaamse voorzitter van de Belgische Werkliedenpartij (BWP-POB), Hendrik de Man.
De Man putte zijn ideeën hoofdzakelijk uit de succesrijke economische praktijk van het in 1933 in Duitsland aan de macht gekomen nationaal- socialisme, was consequent met zichzelf en pleitte na de Belgische capitulatie in mei 1940 als eerste nationale politicus voor collaboratie met de bezetter, zeker op het terrein van arbeid en economie. Het dankbare België veroordeelde hem na de oorlog ter dood. Hij overleed in ballingschap in Zwitserland bij een treinongeval.
De Man (... is de man, zei men in Vlaanderen) was een socialist die open stond voor nieuwe denkbeelden als ze maar beantwoordden aan zijn socialistisch project, en zoals Miel Swillens, een oude bekende uit de linkse polemiek, onlangs in herinnering bracht (in Tertio, 30.7.08), in die tijd, zoals ook nog vele jaren na de oorlog, was je links als je voorstander was van het nationaliseren van de basisindustrie en de grote banken.Socialisme was, en is, of zou dat moeten zijn, vandaag nog steeds het streven naar gemeenschapsbezit van productiemiddelen, - niet dus het afschaffen van privaat eigendom, niet nationaliseren van alles en nog wat (de verstaatsing van de landbouw is van bij de aanvang een van de grootste fouten van de socialistische landen van Oost-Europa geweest), maar wel het onder gemeenschapstoezicht plaatsen van de middelen waarmee industriële productie wordt voort- gebracht, dat zijn de grondstoffen en basisnijverheden, en vanzelfsprekend de kredietinstellingen die het geld moeten fourneren voor de productie.
Dat was waarmee links zich wezenlijk van rechts onderscheidde, en als dit vandaag niet slechts theoretisch maar ook in de praktijk nog altijd zo was geweest, dan zou Europees links niet met de crisis in de problemen zitten maar zou het zijn antwoord daarop klaar hebben.
Dat is nu niet het geval, omdat de hoofdaandacht is uitgegaan naar maatschappelijke minderheidsproblemen. Wie vijftig jaar geleden zou zijn opgekomen voor bijvoorbeeld het homo-huwelijk zou door linkse partijen zijn uitgemaakt voor een decadente bourgeois, zoals Swillens zich terecht herinnert. Alleen het vredesideaal kon toen ter linkerzijde nog bestaan naast het sociaal-economische ideaal. De nieuwe themas die sinds eind van de jaren zestig op de linkse agenda zijn gekomen feminisme, ecologie, solidariteit, gelijke kansen, welzijn (en niet slechts welvaart), seksuele en laatstelijk ook etnische minderheden, en vele andere - zijn ongetwijfeld erg interessant maar hebben volgens Bart Tromp (in Het sociaaldemocratisch programma, dat gaat over de beginsel- programmas van socialistische partijen 1878-1977, uitg. Bert Bakker, Amsterdam, 2002, 682 blz.) de ideologische consistentie van de sociaal-democratie ernstig aangetast. Men ziet niet meer dat links een systeem dient te bestrijden, en men verliest zich in marginaliteiten zonder maatschappelijk-structurele betekenis.
Met in Vlaanderen, zoals De Standaard (19.11.08) heel terecht schreef, als uniek hoogtepunt een optreden van SP-Kamerlid Maya Detiège in Terzake, om er haar nieuw lief Dusauchoit voor te stellen.
Pak maar eens een economische krisis aan met zon soort mensen, waarbij in het algemeen misschien wel eens betreurd mag worden dat de SP (zoals trouwens ook enkele andere partijen, want dit is een zeer Vlaams verschijnsel) een soort dynastiek bezit is geworden van de families Detiège, Van den Bossche, Tobback, Van Velthoven, en nog enkele andere namen op lokaal vlak. De partij betaalt een loodzware prijs voor het systematische nepotisme dat de laatste twee decennia werd bedreven, aldus Marc Hooghe (in De Standaard, 20.10.08), die blijkbaar meent - het zou nader onderzoek wettigen - dat in dit nepotisme een van de redenen moet worden gezocht voor het feit dat de SP in Vlaanderen electoraal slechts de helft haalt van het percentage kiezers dat socialistische partijen halen in de buurlanden. Een andere reden zal wel zijn dat te veel boegbeelden de strijd hebben gestaakt om aan zelfverrijking te doen, zoals de burgemeester van Antwerpen of de gouverneur van Limburg. Deze laatste treft de meeste persoonhijk schuld voor de achteruitgang van zijn partij. Hij beloofde immers veel, maar pakte zijn biezen zodra hij de kans kreeg om een goed betaalde vaste job in de wacht te slepen voor de rest van zijn leven. Wie stemt nog voor een partij met zulk een voorman?
In de ontreddering van het moment wordt dan maar uitgekeken naar de komst van een Verlosser. Zo pleitte senator dr. Marleen Temmerman voor een rode Dedecker (in een VRT-praatprogramma op 16.10.08). David van Reybrouck houdt zelfs kort en goed (met de titel van zijn boek) een Pleidooi voor populisme (Uitg. Querido, Amsterdam, 2008,79 blz.). Hij droomt van een populistisch-linkse partij, want vandaag kunnen mensen die zich door het populistische discours laten verleiden, alleen terecht bij rechts. Het is een uitdagende stelling, en toont aan dat er weerstand begint te ontstaan tegen een socialisme dat nog weinig meer is dan een vlag die een politiek-correcte maar inhoudloze bestuurderspartij moet dekken, verbonden met belangengroepen die als enig politiek doel lijken te hebben de subsidiestroom uit Brussel veilig te stellen.
Ondertussen begint de crisis steeds ernstiger vormen aan te nemen, en beginnen de berichten over ontslagen en bedrijfssluitingen beangstigend te worden, waarbij Vlaanderen het gelag betaalt voor een Waals beleid dat alleen heil ziet in begrotingstekorten, waarna we (Vlaanderen) weer een paar generaties lang massale brokken van onze welvaart zullen moeten inleveren. Waar met wat geluk de crisis ook had kunnen fungeren als een breekijzer voor ideologische indolentie, zijn het de Waalse en niet de Vlaamse socialisten die het beleid van de regering-I.ererme bepalen, maar het zijn wel de Vlaamse linksen die er electoraal zullen voor opdraaien. - en ze zien het niet eens.
°: St Maria-Horebeke (12/02/1) + Knokke (6/7/1939)
Onderstaande biografie in dank ontvangen, als bijlage bij Voorpost van begin December 2008, weliswaar met een paar foutjes in de tijdstabel, maar die heb ik met liefde en toewijding recht gezet. Een kleine wederdienst aan zowel A.Hans, als aan Roeland Raes.
Ik draag gaarne mijn steentje bij aan dat van jeugd en onstuimigheid, Voorpost dus, om de herinnering aan deze mooie, bijna vergeten figuur uit de Vlaamse Ontvoogdingsstrijd op te frissen.
Als er iemand, op een verloren tweedaagse of week-end, zijn GPS wil richten naar een plaatsje waar (ongelofelijk maar waar) de tijd 200 jaar is blijven stilstaan, Sint Maria Horebeke, en Corsele, de protestante enclave aldaar: hij zal er levenslang met evenveel enthousiasme terugkeren als wij, toen wij op een dromerige namiddag eerder toevallig bij de A. HANS uit mijn kinderjaren terecht kwamen. Wij waren in het Oudenaardse de sporen van die heerlijke rebel, kunstschilder Adriaan Brouwer, aan het uitpluizen Die troubadour, die Pallieter, die levensgenieter van vóórdie woorden waren uitgevonden, was een kerel naar ons hart, over wie wij nooit genoeg wisten! En toen, na de Kwaremont, Staf Stientjes, Valerius De Saedeleer in Etikhove en de Ooike-Mullemse slagvelden van 1708, waar Malbroek sen va-t en guerre! ooit slag leverde, eens te meer tegen de Fransozen, kwam Sinte Maria Horebeke, en A. HANS!
Het geuzenkerkhof, het protestantse kerkje, het schooltje, met eigen handen gebouwd, thans museum: onwezenlijk simpel en tegelijk zo oerdegelijk van alle tijden Wij vonden sporen van vóór 1830, toen de goede Koning Wilklem I, nog in de dood, goed zorg droeg voor zijn onderdanen, en waar dus de Brabantse Omwenteling en gans het belziekse circus aan was voorbij gegaan Een vonk van de eeuwigheid, onder het bladerdak van deze Laatste Rustplaats, waar steeds dezelfde beperkte namen op de graven terugkeren, die ook voorkomen boven de winkels van de plaatselijke ambachten. De kringloop van stilte tussen levenden en doden, in eigen beperkte kring, want de Roomse vijandige buitenwereld wordt buiten gehouden. Ook nu nog!
Abraham Hans! Het was bijna een thuiskomen bij oude bekenden! Ik rook weer het oude schoollokaal uit mijn jeugd, en bijna zag ik de Hoofdonderwijzer s winters de dijen staan warmen voor de gloeiend hete kachel, in het midden vooraan tussen de banken van het 5de en 6de Leerjaar. Meester stond daar meestal, als t kouder wier, dat was zijn vaste plaats en daar nam ons mee in de wondere wereld van de Gewijde en andere Geschiedenis, om telkens te verzeilen in de krant van de dag, vol van het Grote Wereldnieuws De Oorlog in Rusland, de bombardementen op de Duitse steden, als we s nachts de zware vliegtuigen hadden horen overkomen, Vesting Europa en de Invasie der Geallieerden, met hun vorderingen De val van Berlijn, het einde van de oorlog, en de Bevrijding Gandhi, de Tweede Wereldoorlog, waar er, net als Keizer Karel, gevochten werd om de vrede in het land te brengen .
De Repressie, het straatgeweld .Meester wist het Goede te onderscheiden van het Kade Hij leerde ons het Eviva Pio Duodecimo, de Bravezeun (4 strofen) en Naar Wijd en Zijd zingen waar een vlag staat geplant, als een wereld zo groot (Congo) en de tekenles bestond in het tekenen van een vaas, met daarin een kleindriekleurig vlaggetje, dat mooi moest staan wapperen,naast een O zo Moeilijke Engelse vlag .want dat was toen Hoogmis in die tijd .De Duitsen waren toen al weg getrokken. In wanorde en al stelen lijk de raven. Fietsen vooral Wij winsten meer over wat er leefde in de wereld, als wij uit school kwamen, dan onze ouders, die de ganse dag alleen maar gewerkt hadden, en zich liefst afzijdig hielden van Wit of Zwart . Wij leerden zang en voordracht, onder andere Het Mezennestje van Gezelle. We hadden lessen in Wellevendheid en leerden er spreken met twee woorden. We werden aangemoedigd om te lezen, al had de Gemeentelijke Bibliotheek misschien maar een paar honderd boeken, met zeker geen jongensboeken daartussen Ze waren allen Imprimatur en voorzien van de veiligste Zedelijke Quotering die Mr Pastoor had kunnen vinden .Zuster Gonzaga, bibliothecaris na elke Hoogmis (van 11 tot 12) gaf mij alle gewenste boeken mee, somtijds welwijs er aan toevoegend: Die zijn voor Uw Moeder alleen, héwetend dat ons Moeder geen tijd had om in één week die ganse stapel te verwerken Ze wist, toen al, dat Heiligenlevens, aan mij niet besteed waren .
Maar er was ook Zonnelandje, dat de Pastoor voor ons, zijn misdienaars, betaalde, en die we aan elkaar moesten doorgeven. Tezelfdertijd las ik ook nog de uitgaven van Klein Duimpje, met het embleem van datklein broekventje dat op zijn gebogen rug zoveel boeken torst dat het er krom van loopt, met daaronder de veelzeggende slogan: zoveel ik dragen kan Maar dat was eerder (door Moeder) verboden litteratuur, want die boekjes kwamen uit Vaders schuif, en de goede man was kort tevoren gestorven, amper 39 jaar oud. Ik realiseerde mij toen niet dat het voor haar relikwieën moeten geweest zijn .En Ach! Wat plunderde ik, op een hoge stoel staande, als t niemand zag, gaarne die rechter schuif van dat dennenhouten kastje (pichpine) , dat zelfs nu nog iedere keer door mij met eerbied wordt behandeld. Want dat kastje, is na Moeders tijd, via allerlei omwegen, meegekomen naar Italië, maar zal, na mij, waarschijnlijk geen nuttig gebruik meer kennen. Want te onaanzienlijk en volstrekt waardeloos.Maar toen, in mijn kindertijd, wist ik in die schuif, naast een verwarde voorraad schoenveters, de Duimpjes zitten, naast Vaders scheergerief (altijd geheimzinnig: korte breed-leren slijpriem, korte versleten kwast, gebuild tinnen potje en dat o zo vervaarlijk scheermes, dat later ook, kort, voor Grote Broer gediend heeft. Maar toen waren de tijden reeds helemaal anders, want na de bevrijding en was een rakeltje veel eenvoudiger .
Een oud verweerd boek met gele versleten bladen, zonder achterflap, met los gescheurde onderdelen, een Verzameld Werk van Meester Guido Gezelle heb ik werkelijk stuk gelezen, beetje bij beetje door de ingenaaide onderdeeltjes los te scheuren, om deze stiekem elders te gaan lezen Hetzelfde lot was voorbehouden aan een (met prentjes!) Gewijde Geschiedenis, wat ten dele mijn Eerste Plaats (op 5 leerlingen) illustreert, want al de dingen die Meester vertelde, buiten rekenen, waren mensen met vertrouwde gezichten voor mij Die twee of drie boeken moeten, in oorlogstijden, de culturele bagage van mijn lieve vader, die ik amper gekend heb, voorstellen .En met Boerke Naes heb ik veel Tantes en Nonkels doen lachen, want dat lang en geestig dichtwerkje viel bij iedereen in de smaak, terwijl niemand wist waar ik de kennis vandaan had .
Ik heb, zoals U ziet, de literatuur met de paplepel binnen gekregen, en die A. Hans, met zijn dunne boekjes in mini-formaat, was daar een van de grote bezielers van. Wist ik veel dat die A. in feite stond voor Abraham. Dat werd ons verzwegen zeker diens niet-christelijke geloofsovertuiging, want des duivels .en we lazen zowel die Hansjes als de Vlaamse Filmkens. We lazen ze niet, we verslonden ze! We lazen ze s morgens, rechtstaand, bij de boterham-met-confituur, want Meester wilde die Vlaamse Filmpjes altijd veel te vlug terug!
Op die lange winteravonden, toen ons Moeder las in Peegie van de Nieuwmarkt (W. Denys), en af en toe het boek moest terzijde leggen van het lachen, waren de droefste dagen een beetje gesleten. Later kregen we ook Warden Oom, Karel de Blauwer, de Bende van Baekelandt, August Snieders (Pijp en Toebak, n prijsboek in de Lagere Jongensschool!), ja zelfs de soldatenroman 08/15 (zérohuit/quinze, zeiden we, zoals de film, die toen een geweldig succes was) werd mij toegestaan, evenals de vele langdradige liefdesverhalen van Courts Mahler, zonder begin en zonder einde .Nog altijd spoken mij die verhalen in het hoofd, van sombere ontmoetingen van vrouwen in lange kapmantels, met hun Geliefden, die dwaalden in de duinen en langs de verlaten stranden van t Retranchement, waar ter wereld dat ook mocht wezen! Later kwam ik daar, tussen t Zoute en Cadzand, voorbij met mijn lief Ja, die lange donkere winteravonden, samen met broers en zussen, met de voeten op de Leuvense stoof, en de moor die stond te zingen (te zuien, zei ons Moeder, onwillekeurig het Brussels van haar Vilvoordse zuster imiterend) : er was geen TV, maar het was allemaal zoveel beter. De stovepot stond gloeiend rood, en de wind rumoerde zachtjes in de schouw. Buiten was hert grimmig koud, maar in de lichtcirkel van die ene lamp, was het goed te vertoeven De vijandige wereld was buiten gesloten en dus ver weg. Spoedig kwam ik met Elsschot, Walschap, Frederik Van Eden, enz, in aanraking, en tot op de huidige dag is de honger niet gestild. Standhal, Baudelaire, Ibsen, Charlotte Brönté, Selma Lagerloff, Dostojevski, Tolstoij; mijn tocht ging lang Van de Woestijne, Gezelle, en eindige bij Paul Van Ostayen. Toen werd ik ziek, werden de studies gestopt, kwam de militaire dienst, het werk, het lief, de kinderen, de eigen zaak: alles ging al maar door, sneller en sneller. Tot ik hier in Italië eindelijk, na veel omzwerven, de rust terugvond. En de draad terug opneem, die ik 50 jaar geleden heb moeten loslaten.
Maar nu, einde van de nostalgie, opgeroepen door de biografie van A. HANS, en Roeland Raes aan het woord!
Abraham Hans was geen politieke figuur, wél een gedreven sociaalvoelende flamingant die, als auteur en journalist, zijn volk wilde voorlichten en verheffen.
Abraham Hans werd geboren in Corsele, gehucht van de zuid-oost Vlaamse gemeente Sint Maria Horebeke. Corsele is, ook nu nog, een eigenaardigheid: het is de enige overgebleven kern van de historisch-protestantse kristenen in Oost-Vlaanderen. Corsele alias de Geuzenhoek heeft een protestants kerkje, met kerkhof, een domineeswoning en een cultureel Centrum dat vandaag het A. Hans-museum omvat.
Vader Bastiaan en moeder Boukje hebben 13 kinderen. Beiden zijn sociaal-voelend en graag gezien. De tegenstelling katholieken en protestanten is in die jaren nog fel: de Hansen moeten Horebeke verlaten en gaan in Roeselare wonen. Vader Hans is een gedreven publicist en schrijft o.a. in het Christen Volksblad, een soort protestants Parochieblad.
De intelligente Abraham mag studeren: eerst in de Rijksmiddenschool te Menen, later met een studiebeurs in de Groen van Pinkstererkweekschool te Doetinchem (Gelderland). Hij studeert af in de Gentse normaalschool zodat hij in Vlaanderen én Nederland kan onderrichten. Hij geeft les is Sluis, Sluiskil, Antwerpen en Kontich.
Hij huwt met Adriana Van der Meulen, met wie hij vier kinderen heeft; 3 ervan zullen in de trant van hun vader, tal van boekjes schrijven. Vanaf 1905 woont hij tot zijn overlijden in Kontich.
De wat strengogende Abraham is in de grond een romanticus die, als hij buiten Vlaanderen reist, steeds een zakje Vlaamse grond bij zich heeft!
Hans zal zich nooit met partijpolitiek inlaten, maar, hij is als jongeman op tal van terreinen Vlaams bewust actief. Hij is één van de eersten die in zijn geschriften de aandacht vestigt op Frans-Vlaanderen en de bedreigde volkstaal aldaar.
Net voôr WO T is hij met o.a. de latere activisten August Borms en Anroon Jacob actief in de Vereeniging voor beschaafde Nederlandsche uitspraak. Tijdens de oorlog neemt hij niet deel aan het Activisme (hij wantrouwt de Duitse inmenging) maar na november 1918 schrikt hij voor de anti-Vlaamse hetze, die hij vooral in Gent vaststelt. Hij pleit voor verzoening tussen radicalen en minimalisten, spreekt op amnestiemeetings en is actief betrokken bij de eerste IJzerbedevaarten. Hij spreekt op de eerste bedevaart in Steenkerke. Zijn werk als auteur brengt hem ertoe het onderwijs vaarwel te zeggen. Hij wordt reporter bij Het Laatste Nieuws en het daarmee verwante weekblad De Zweep. En daarbuiten; onvermoeibaar schrijver.
Een gedreven volksschrijver
Abraham Hans ziet zich vooreerst als volksopvoeder, hij wil aanzetten tot lezen, tot zuiver taalgebruik en de geschiedenis voor zijn oudere en jonge lezers tastbaar maken.
Hij is een verdraagzaam maar ook geëngageerd man: hij is gelovig protestant, op bescheiden wijze afwijzend tegenover het katholicisme. De katholieke hiërarchie wantrouwt hem en op veel katholieke scholen is het lezen van zijn boeken verboden. De katholieke zuil zal trouwens de uitgave van de goede pers (Averbode) als alternatief voor de Hanskens-kinderboeken gebruiken : dat worden de Vlaamse Filmkes.
Hans is een veelschrijver uit roeping: hij schrijft vaak aan vier tot vijf boekjes tegelijkertijd en gunt zichzelf (te) weinig rust. Hoeveel Hans schreef kunnen alleen specialisten uitmaken; voorlopig houdt men het op 1.500 tot 1.600 titels. Daarna vulden zijn kinderen Willem en Hans het werk jarenlang aan.
Hans is en blijft een Vlaams-bewust auteur die o.a. nog steeds boeiende boeken schreef over Keizer Karel in Vlaanderen (1921), De jonkvrouw van Wljnendaele (1924), Filips van Artevelde en Westrozebeke, De dood in Vlaanderen (1920). Daarnaast schreef hij ook biografleën als Pastoor Hugo Verriest (1914), Het leven van Hendrik Conscience (1912).
Zijn talloze jeugdboekjes handelden over alle mogelijke onderwerpen, maar ook daar was de Vlaamse achtergrond waarneembaar.
Hans, die geen sterke gezondheid had, werd diep getroffen door het overlijden van zijn jongste dochter Marie - 18 juni 1938 bij een bevalling. Hijzelf overleed in zijn kleine villa in Knokke op 6 juli 1939. Zijn graf ligt in Kontich.
Is Abraham Hans vergeten?
Tijdens zijn leven genoot Hans waardering van grote schrijvers. Zo noemde Herman Teirlinck hem de vernieuwer van Hendrik Conscience. Maar of hij nu nog gelezen wordt? Oppervlakkig gezien niet! Tot men verneemt dat er sinds 1989 in Maria Horebeke een Abraham Hans-museum bestaat, dat druk bezocht wordt. En er is het A.H.-genootschap dat er naar streeft zijn beste werken heruit te geven. De begaafde, Vlaams-bewuste auteur verdient het niet in vergetelheid te geraken!
Roeland Raes
Biblio: een goede recente biografie: Daniel Walraed Wie was toch die Abraham Hans?, uitgave protestants historisch museum Horebeke - 1996
Dàt is, wat volgens mij moet gebeuren met het rovershol, de Reyerslaan en heel de sliert van slonzen (m/v/tussensoort) die als een staartster, in haar zog de meelopers vermenigvuldigend, aan de hemel uitwaaiert, en de hele samenleving niet humaniseert, maar Humo-niseert. Humo lezen is déstructief, dat heb ik aan den lijve ondervonden bij enkele vrienden, die nu verslaafd aan hitsigheid, zowel man als vrouw, iedere week verhit de bladzijden omslaan, op zoek naar de vetste brokjes. Voorheen waren dat deftige huisgezinnen. Nu vinden ze roesmiddelen en zelfs partnerruil pas spannend! O Tempo! O Mores!
In onze (veel te brave) goede opvoeding, op christelijk-humane stellingen gebaseerd, leerden wij, dat de grootste truc van de duivel er in bestond, om de mensen te doen geloven dat hij niet bestond. Wat dus een even onzichtbare grap is, als de staat van genade waarin dezelfde brave jongeman continu diende te verkeren. Roomse hocus-pocus dus. Maar, toegegeven, hoogst waarschijnlijk met een grond van waarheid. Voorbeeld: Humo, het werk van de gevallen Godheid. Van Hem die wilde gelijk zijn aan zijn Schepper. Het a-morele verheven tot hedendaagse moraal .Het Gouden Kalf, dat Mozes en De Tien Geboden vandoen had om van zijn voetstuk te worden gehaald
En zo kom ik tot de televisie, zowel de officiële als de commerciële, de een al meer dan de andere, kampioen in banaliteit. En in herhaling van een herhaling van de herhaling. Of in nonssens-nieuws. Dure Woestijnvissen. Mat. Kleurloos. Afgezaagd. Indoctrinair. Dikke-nekken-gekte. Eigen zichzelf Aanbidders. Mouwvegers. Hoergenoten.
Waarom niet een beetje maar, de frisheid en het niveau halen van de Italiaanse televisie, om maar iets te zeggen? Met items die de kijkers iets bijbrengen. Door hun onderwerpen onder de microscoop te leggen. Maar eerst een paar jaar op leerschool gaan bij buitenlandse zenders. Om bij de BBC een beetje Britse flegma op te doen. Bij de Rai een beetje speelsheid. Bij de Duitse, de Franse, de Hollandse een beetje directheid. Dat alles gebracht op een intellectueel eerlijke manier. Zonder duiding. Zonder discriminatie. En zonder Overheidssteun ..In leven gehouden (of juist niet) door de kijker .Want, dat zal iedere ondernemer, groot of klein gaarne bevestigen: de liefde van de klant moet iedere dag verdiend worden. Niet door met hopen tegelijk zich te verschuilen achter syndicale vriendjespolitiek en zekerheid van betrekking. Zonder resultaatverbintenis.
De presentators of tricen zijn houten Klaasen, type slotkloosterzuster of type straatkat, nichten of toleranten: van alles wat, als men maar behoort tot het leger der uitverkoren abnormalen. Waar in het Land der Blinden, éenoog konig is. Waar in het duister alles katjes zwart zijn. Waar carrières gemaakt of gebroken worden tussen lakens, of in achterkamertjes. Alle debielen zijn welkom,als ze voldoen aan één gezamenlijk hoofdkenmerk: incompetentie en vooringenomenheid. Om als idioten in sommige programmas hun eigen te zitten uitlachen met wat spitsvondig of zwaar intellectueel geacht wordt. Alles kan, alles mag, als het maag vulgair is.
De kijkers zijn als kinderen: nieuwsgierig. Niet meest naar verre streken en vreemde landen. Het eigen land is rijk en schoon genoeg om doorkruist te worden: de mensen, de folklore, de geschiedenis, de musea, de cultuur, de Uilenspiegels onder ons, de vertellers, de heemkundigen, de schilders, de bouwmeesters, ons erfgoed. En ook ontspanning, en familiereeksen. Maar dan familiereeksen met niveau. Waar geen plaats is voorverheerlijking (of bijna toch) van incest, van bandeloos gedrag, waar alfa-mannetjes en dito vrouwtjes het al zowat met iedereen gedaan hebben Waar geëvolueerde, trutterige lesbiennes verheerlijkt worden omdat ze ongewenste zwangerschappen als ultiem ersatz-middel zien voor het moederschap Waar, tijdens de gezinsuren meer Kinderen Verboden dan Kinderen toegelaten snert en smart wordt vertoond .En waar bovenal goedkope Amerikaanse rotzooi wordt gedubd
Bestaan er dan geen goede films meer? Buitenlandse zenders bieden ze te kust en te keur. Het zijn dikwijls meesterwerken van wereldformaat Waarvoor de kijker graag zou betalen. Waar juist door het aantal gegadigden, de prijs zou dalen! Waar door nieuwsgierigheid de gewone mens minstens begrip zou krijgen voor vreemde talen!
En ja, Arabisch mag er zijn. Ongedwongen en leerzaam. Zonder zaken die de mensen in doorsnee niet zinnen, te willen door de keel rammen .
Door niet eeuwig en altijd afgezaagde ooit succesvolle (!) series heruit te zenden .Door geen decadent straatlawaai, drugs- en sex-misbruik in talloze festivals te verheerlijken, om de jongeren, die de weg naar bezinning en diepgang zijn verloren, op drassige weiden in tentjes te slapen te leggen. Om dit geldverslindend spektakel dan te omschrijven als het toppunt van vermaak.
Door gewoon gezond verstand te gebruiken. En niet uit te gaan van het eeuwig eigen gelijk willen hebben. Door niet te nivelleren, naar beneden toe. Geen brood en spelen om de mensen arm en dom te houden, maar brood en spelen om de wereld schoon en warm te maken ..
Als slot nog iets over de reclame. Laat in s Hemels naam de rotzooi achterwege. Beperk de duur, maar verhoog de kwaliteit (kijk eens over t muurtje). Hou bijvoorbeeld, om modern te doen, een poll om te peilen naar het wat de kijker doet als die reclameblokken er zitten aan te komen.
Of kap er mee! En stoort de stilte niet, zoals G. Gezelle het zei .
Het is, denk ik, voldoende gekend dat Danneels (° Kanegem), geboren West Vlaming, als volbloed belgicist door het leven is gegaan. En waarschijnlijk, met de zegen van Rome, onder de belse driekleur, met grote pompe een staatsbegrafenis zal krijgen. Tenzijer in de tussentijd een einde komt aan het Koninkrijk der Profiteurs. Neen, Godfriedje is nooit een Vlaming geweest, tenzij die ene dag dat hij geboren werd. Méér nog, hij is steun en toeverlaat voor al wie de vermolmde structuren van 1830 probeert recht te houden. Hij is als dusdanig, niets meer dan een volksverrader. En wat meer is, door zijn zoetsappigheid van, op kerkelijk gebied, noch mossel noch vis te zijn, is hij de eerste en grootste hoofdverantwoordelijke doodgraver van onze voorvaderlijke zeden en gewoonten. Ik denk, dat hij als gesjeesde kandidaat-paus, opvolger van de Grote Johannes-Paulus II, de Moederkerk gered heeft van de totale ondergang, door niet verkozen te worden.
Voor wie de Curie-Kardinaal Jan Pieter Schotte, zaliger, heeft gekend, die denkt met heimwee terug aan deze helaas veel te vroeg overleden West Vlaming, die naast Joseph Rathzinger, de meest intieme vriend van Woytila, Paus Johan nes-Paulus II geweest is.
En zo kom ik bij Marc Grammens (Journaal 20/11/2008, Blz 4199) die hieronder een Duet der Kardinalen opvoert .(Ik publiceer dit zonder voorafgaandelijke toelating, maar in de hoop dat er door mijn toedoen, een paar lezers bijkomen.) Want met Marc Grammens weet men maar nooit! Die man beschikt, naast een loep-zuivere pen, ook nog over een soort glazen bol. In ieder geval beschikt hij alttijd over uiterst betrouwbare informatie De nieuweling, pas terug uit Rome van een stoomcursus in het Ambt, wordt ingereden in Antwerpen (en verzorgt inmiddels zij geloofsbrieven in Laeken), om, ten gepaste tijde Aartsbisschop te worden van Antwerpen? Of van Mechelen, maar zonder Brussel
Journalistieke onwetendheid.
Het was me wel terloops opgevallen maar ik was er schouderophalend aan voorbijgegaan. Jan de Volder klaagt het nu aan in Tertio en heeft overschot van gelijk. Toen het bericht binnenliep dat Johan Bonny aangesteld was tot bisschop van Antwerpen, stonden er in de pers en werden er op radio-tv zaken gezegd die wijzen op een totale onwetendheid van de betrokken redacteuren over kerkelijke zaken. Dat is zeer beschamend voor Vlaanderen. Men hoeft geen gelovige te zijn om als journalist gewoon zijn plicht te doen en zich zorgvuldig te informeren over de onderwerpen die men aansnijdt. In dit geval hoefde dat dus blijkbaar niet, en werden termen als priester en pastoor door elkaar gehaald, zoals ook aartsbisschop (van Mechelen) en kardinaal, plus nog een rist werkwoorden. Het was alsof al deze persmensen hun lezers en luisteraars de boodschap wilden meegeven: met dit bericht heb ik niets te maken, en ik ken daar niets van omdat ik het niet wil kennen. Zou men van een economische verslaggever dulden dat hij het verschil niet kent tussen een aandeel en een obligatie, vraagt De Volder zich terecht af. Nee, natuurlijk niet, maar geen enkel hoofdredacteur stelt dezelfde eisen als het om kerk en godsdienst gaat.
Danneels blijft.
Uit de benoeming van mgr. Bonny tot bisschop van Antwerpen leidt Robert Mickens, de Vatikaanse korrespondent van The Tablet (1.11.08) af dat kardinaal Danneels nog drie tot vijf jaar zijn ambt zal uitoefenen. Mickens is ervan overtuigd dat Bonny de volgende aartsbisschop van Mechelen zal zijn. Aangenomen wordt dat Bonny enkele jaren nodig zal hebben om vertrouwd te worden met het bisschopsambt en vervolgens zal overstappen naar de zetel van Danneels. Het genereuze onthaal van Bonny door Danneels sprak boekdelen.
Psst. Ik beloof op mijn Plechtig Communiezieltje van nooit meer te stoefen met mijn geliefd West Vlaanderen, zo gauw die andere verrader, de Ieperse Geitenboer, eindelijk verslagen in het zand bijt. In plaats van als de Vader des Vaderlands in de Geschiedenisboeken vermeld te worden (wat ik hem ooit toegewenst heb! Hoe naïef kan een mens toch zijn!) zal hij er prijken als Ongekroonde Koning Onbenul die de leiding had van de laatste belse Regering. Wat dus ook een succes zou zijn .Hij is namelijk, voor het oog van de ganse wereld, het summum van verraad aan zijn eigen zichzelf. Een 800.000-karaat zuivere diamant, die bij het eerste optreden zo vals als een slang bleek te zijn.
