Dit Grammeke is geen lammeke, maar een koteraar in rood gloeiend hellevuur .
Dat gaat zo, met dezelfde scherpe pen, in licht sarcasme gedoopt maar overspoeld met een meeslepende overtuigingskracht, om de veertien dagen, en over alle geledingen van onze maatschappij, met nimmer falende speurzin, en met rake bewoordingen, die daarenboven lezen als een sneltrein Voor wie gelooft in reïncarnatie: die hoeft er de Ouden maar op na te lezen, om meer dan één voorganger te vinden. Die, deden ze daar dikwijls de gifbeker drinken, omdat de Waarheid hen te kwetsend overkwam .
Waarom zou ik, bloggerke van 13 in een dozijn, verder in de weg lopen van de Meester, om deze te willen in de schaduw zetten? Ik verdwijn uit zijn zonlicht want: Uit mijn zunne, of k stekeu, zei de bie, zoals het klonk bij die andere Grootmeester van het Woord .(De Averulle en de Bie, G. Gezelle)
JOURNAAL
Veertiendaags opinieblad Verantw. Uitgever
(tevens korrespondentie-adres)
Mark Graminens Stationsstraat 200 1770 Liedekerke
tel. 0477/62.92.01 fax 053/68.08.27
Losse nummers zijn niet te verkrijgen.
JOuRNAAL wordt uitsluitend bezorgd op abonnementsbasis.
Abonnementsprijs 89,00 per jaar (23 afleveringen)
te storten op een van volgende rekeningen:
000- 14505 83-45
430-0372691-08
779-5936298-29
***********************************************
Links marginaliseert zichzelf in de crisis
Het onvermogen van de politieke en vooral van de intellectueel-politieke linkerzijde om de financiële en economische crisis te zien als een uitdaging, om te beginnen een uitdaging om zich uit vastgeroeste denksystemen te bevrijden en nieuwe horizonten te verkennen, is nogal opvallend. Het is elders in West-Europa niet veel beter dan in Vlaanderen, maar dat is geen excuus. Men probeert te leuren met Obama in de hoop dat iets van diens succes op Europees links zal afstralen zonder dat men in de gaten heeft dat zijn Yes, we can al in de jaren dertig van vorige eeuw in Vlaanderen bekend was van de strijdkreet Het moet, het kan, op voor het Plan, waarmee bedoeld werd het Plan-De Man voor het herstel van de werkgelegenheid (Plan van de Arbeid), genoemd naar de toenmalige Vlaamse voorzitter van de Belgische Werkliedenpartij (BWP-POB), Hendrik de Man.
De Man putte zijn ideeën hoofdzakelijk uit de succesrijke economische praktijk van het in 1933 in Duitsland aan de macht gekomen nationaal- socialisme, was consequent met zichzelf en pleitte na de Belgische capitulatie in mei 1940 als eerste nationale politicus voor collaboratie met de bezetter, zeker op het terrein van arbeid en economie. Het dankbare België veroordeelde hem na de oorlog ter dood. Hij overleed in ballingschap in Zwitserland bij een treinongeval.
De Man (... is de man, zei men in Vlaanderen) was een socialist die open stond voor nieuwe denkbeelden als ze maar beantwoordden aan zijn socialistisch project, en zoals Miel Swillens, een oude bekende uit de linkse polemiek, onlangs in herinnering bracht (in Tertio, 30.7.08), in die tijd, zoals ook nog vele jaren na de oorlog, was je links als je voorstander was van het nationaliseren van de basisindustrie en de grote banken.Socialisme was, en is, of zou dat moeten zijn, vandaag nog steeds het streven naar gemeenschapsbezit van productiemiddelen, - niet dus het afschaffen van privaat eigendom, niet nationaliseren van alles en nog wat (de verstaatsing van de landbouw is van bij de aanvang een van de grootste fouten van de socialistische landen van Oost-Europa geweest), maar wel het onder gemeenschapstoezicht plaatsen van de middelen waarmee industriële productie wordt voort- gebracht, dat zijn de grondstoffen en basisnijverheden, en vanzelfsprekend de kredietinstellingen die het geld moeten fourneren voor de productie.
Dat was waarmee links zich wezenlijk van rechts onderscheidde, en als dit vandaag niet slechts theoretisch maar ook in de praktijk nog altijd zo was geweest, dan zou Europees links niet met de crisis in de problemen zitten maar zou het zijn antwoord daarop klaar hebben.
Dat is nu niet het geval, omdat de hoofdaandacht is uitgegaan naar maatschappelijke minderheidsproblemen. Wie vijftig jaar geleden zou zijn opgekomen voor bijvoorbeeld het homo-huwelijk zou door linkse partijen zijn uitgemaakt voor een decadente bourgeois, zoals Swillens zich terecht herinnert. Alleen het vredesideaal kon toen ter linkerzijde nog bestaan naast het sociaal-economische ideaal. De nieuwe themas die sinds eind van de jaren zestig op de linkse agenda zijn gekomen feminisme, ecologie, solidariteit, gelijke kansen, welzijn (en niet slechts welvaart), seksuele en laatstelijk ook etnische minderheden, en vele andere - zijn ongetwijfeld erg interessant maar hebben volgens Bart Tromp (in Het sociaaldemocratisch programma, dat gaat over de beginsel- programmas van socialistische partijen 1878-1977, uitg. Bert Bakker, Amsterdam, 2002, 682 blz.) de ideologische consistentie van de sociaal-democratie ernstig aangetast. Men ziet niet meer dat links een systeem dient te bestrijden, en men verliest zich in marginaliteiten zonder maatschappelijk-structurele betekenis.
Met in Vlaanderen, zoals De Standaard (19.11.08) heel terecht schreef, als uniek hoogtepunt een optreden van SP-Kamerlid Maya Detiège in Terzake, om er haar nieuw lief Dusauchoit voor te stellen.
Pak maar eens een economische krisis aan met zon soort mensen, waarbij in het algemeen misschien wel eens betreurd mag worden dat de SP (zoals trouwens ook enkele andere partijen, want dit is een zeer Vlaams verschijnsel) een soort dynastiek bezit is geworden van de families Detiège, Van den Bossche, Tobback, Van Velthoven, en nog enkele andere namen op lokaal vlak. De partij betaalt een loodzware prijs voor het systematische nepotisme dat de laatste twee decennia werd bedreven, aldus Marc Hooghe (in De Standaard, 20.10.08), die blijkbaar meent - het zou nader onderzoek wettigen - dat in dit nepotisme een van de redenen moet worden gezocht voor het feit dat de SP in Vlaanderen electoraal slechts de helft haalt van het percentage kiezers dat socialistische partijen halen in de buurlanden. Een andere reden zal wel zijn dat te veel boegbeelden de strijd hebben gestaakt om aan zelfverrijking te doen, zoals de burgemeester van Antwerpen of de gouverneur van Limburg. Deze laatste treft de meeste persoonhijk schuld voor de achteruitgang van zijn partij. Hij beloofde immers veel, maar pakte zijn biezen zodra hij de kans kreeg om een goed betaalde vaste job in de wacht te slepen voor de rest van zijn leven. Wie stemt nog voor een partij met zulk een voorman?
In de ontreddering van het moment wordt dan maar uitgekeken naar de komst van een Verlosser. Zo pleitte senator dr. Marleen Temmerman voor een rode Dedecker (in een VRT-praatprogramma op 16.10.08). David van Reybrouck houdt zelfs kort en goed (met de titel van zijn boek) een Pleidooi voor populisme (Uitg. Querido, Amsterdam, 2008,79 blz.). Hij droomt van een populistisch-linkse partij, want vandaag kunnen mensen die zich door het populistische discours laten verleiden, alleen terecht bij rechts. Het is een uitdagende stelling, en toont aan dat er weerstand begint te ontstaan tegen een socialisme dat nog weinig meer is dan een vlag die een politiek-correcte maar inhoudloze bestuurderspartij moet dekken, verbonden met belangengroepen die als enig politiek doel lijken te hebben de subsidiestroom uit Brussel veilig te stellen.
Ondertussen begint de crisis steeds ernstiger vormen aan te nemen, en beginnen de berichten over ontslagen en bedrijfssluitingen beangstigend te worden, waarbij Vlaanderen het gelag betaalt voor een Waals beleid dat alleen heil ziet in begrotingstekorten, waarna we (Vlaanderen) weer een paar generaties lang massale brokken van onze welvaart zullen moeten inleveren. Waar met wat geluk de crisis ook had kunnen fungeren als een breekijzer voor ideologische indolentie, zijn het de Waalse en niet de Vlaamse socialisten die het beleid van de regering-I.ererme bepalen, maar het zijn wel de Vlaamse linksen die er electoraal zullen voor opdraaien. - en ze zien het niet eens.
°: St Maria-Horebeke (12/02/1) + Knokke (6/7/1939)
Onderstaande biografie in dank ontvangen, als bijlage bij Voorpost van begin December 2008, weliswaar met een paar foutjes in de tijdstabel, maar die heb ik met liefde en toewijding recht gezet. Een kleine wederdienst aan zowel A.Hans, als aan Roeland Raes.
Ik draag gaarne mijn steentje bij aan dat van jeugd en onstuimigheid, Voorpost dus, om de herinnering aan deze mooie, bijna vergeten figuur uit de Vlaamse Ontvoogdingsstrijd op te frissen.
Als er iemand, op een verloren tweedaagse of week-end, zijn GPS wil richten naar een plaatsje waar (ongelofelijk maar waar) de tijd 200 jaar is blijven stilstaan, Sint Maria Horebeke, en Corsele, de protestante enclave aldaar: hij zal er levenslang met evenveel enthousiasme terugkeren als wij, toen wij op een dromerige namiddag eerder toevallig bij de A. HANS uit mijn kinderjaren terecht kwamen. Wij waren in het Oudenaardse de sporen van die heerlijke rebel, kunstschilder Adriaan Brouwer, aan het uitpluizen Die troubadour, die Pallieter, die levensgenieter van vóórdie woorden waren uitgevonden, was een kerel naar ons hart, over wie wij nooit genoeg wisten! En toen, na de Kwaremont, Staf Stientjes, Valerius De Saedeleer in Etikhove en de Ooike-Mullemse slagvelden van 1708, waar Malbroek sen va-t en guerre! ooit slag leverde, eens te meer tegen de Fransozen, kwam Sinte Maria Horebeke, en A. HANS!
Het geuzenkerkhof, het protestantse kerkje, het schooltje, met eigen handen gebouwd, thans museum: onwezenlijk simpel en tegelijk zo oerdegelijk van alle tijden Wij vonden sporen van vóór 1830, toen de goede Koning Wilklem I, nog in de dood, goed zorg droeg voor zijn onderdanen, en waar dus de Brabantse Omwenteling en gans het belziekse circus aan was voorbij gegaan Een vonk van de eeuwigheid, onder het bladerdak van deze Laatste Rustplaats, waar steeds dezelfde beperkte namen op de graven terugkeren, die ook voorkomen boven de winkels van de plaatselijke ambachten. De kringloop van stilte tussen levenden en doden, in eigen beperkte kring, want de Roomse vijandige buitenwereld wordt buiten gehouden. Ook nu nog!
Abraham Hans! Het was bijna een thuiskomen bij oude bekenden! Ik rook weer het oude schoollokaal uit mijn jeugd, en bijna zag ik de Hoofdonderwijzer s winters de dijen staan warmen voor de gloeiend hete kachel, in het midden vooraan tussen de banken van het 5de en 6de Leerjaar. Meester stond daar meestal, als t kouder wier, dat was zijn vaste plaats en daar nam ons mee in de wondere wereld van de Gewijde en andere Geschiedenis, om telkens te verzeilen in de krant van de dag, vol van het Grote Wereldnieuws De Oorlog in Rusland, de bombardementen op de Duitse steden, als we s nachts de zware vliegtuigen hadden horen overkomen, Vesting Europa en de Invasie der Geallieerden, met hun vorderingen De val van Berlijn, het einde van de oorlog, en de Bevrijding Gandhi, de Tweede Wereldoorlog, waar er, net als Keizer Karel, gevochten werd om de vrede in het land te brengen .
De Repressie, het straatgeweld .Meester wist het Goede te onderscheiden van het Kade Hij leerde ons het Eviva Pio Duodecimo, de Bravezeun (4 strofen) en Naar Wijd en Zijd zingen waar een vlag staat geplant, als een wereld zo groot (Congo) en de tekenles bestond in het tekenen van een vaas, met daarin een kleindriekleurig vlaggetje, dat mooi moest staan wapperen,naast een O zo Moeilijke Engelse vlag .want dat was toen Hoogmis in die tijd .De Duitsen waren toen al weg getrokken. In wanorde en al stelen lijk de raven. Fietsen vooral Wij winsten meer over wat er leefde in de wereld, als wij uit school kwamen, dan onze ouders, die de ganse dag alleen maar gewerkt hadden, en zich liefst afzijdig hielden van Wit of Zwart . Wij leerden zang en voordracht, onder andere Het Mezennestje van Gezelle. We hadden lessen in Wellevendheid en leerden er spreken met twee woorden. We werden aangemoedigd om te lezen, al had de Gemeentelijke Bibliotheek misschien maar een paar honderd boeken, met zeker geen jongensboeken daartussen Ze waren allen Imprimatur en voorzien van de veiligste Zedelijke Quotering die Mr Pastoor had kunnen vinden .Zuster Gonzaga, bibliothecaris na elke Hoogmis (van 11 tot 12) gaf mij alle gewenste boeken mee, somtijds welwijs er aan toevoegend: Die zijn voor Uw Moeder alleen, héwetend dat ons Moeder geen tijd had om in één week die ganse stapel te verwerken Ze wist, toen al, dat Heiligenlevens, aan mij niet besteed waren .
Maar er was ook Zonnelandje, dat de Pastoor voor ons, zijn misdienaars, betaalde, en die we aan elkaar moesten doorgeven. Tezelfdertijd las ik ook nog de uitgaven van Klein Duimpje, met het embleem van datklein broekventje dat op zijn gebogen rug zoveel boeken torst dat het er krom van loopt, met daaronder de veelzeggende slogan: zoveel ik dragen kan Maar dat was eerder (door Moeder) verboden litteratuur, want die boekjes kwamen uit Vaders schuif, en de goede man was kort tevoren gestorven, amper 39 jaar oud. Ik realiseerde mij toen niet dat het voor haar relikwieën moeten geweest zijn .En Ach! Wat plunderde ik, op een hoge stoel staande, als t niemand zag, gaarne die rechter schuif van dat dennenhouten kastje (pichpine) , dat zelfs nu nog iedere keer door mij met eerbied wordt behandeld. Want dat kastje, is na Moeders tijd, via allerlei omwegen, meegekomen naar Italië, maar zal, na mij, waarschijnlijk geen nuttig gebruik meer kennen. Want te onaanzienlijk en volstrekt waardeloos.Maar toen, in mijn kindertijd, wist ik in die schuif, naast een verwarde voorraad schoenveters, de Duimpjes zitten, naast Vaders scheergerief (altijd geheimzinnig: korte breed-leren slijpriem, korte versleten kwast, gebuild tinnen potje en dat o zo vervaarlijk scheermes, dat later ook, kort, voor Grote Broer gediend heeft. Maar toen waren de tijden reeds helemaal anders, want na de bevrijding en was een rakeltje veel eenvoudiger .
Een oud verweerd boek met gele versleten bladen, zonder achterflap, met los gescheurde onderdelen, een Verzameld Werk van Meester Guido Gezelle heb ik werkelijk stuk gelezen, beetje bij beetje door de ingenaaide onderdeeltjes los te scheuren, om deze stiekem elders te gaan lezen Hetzelfde lot was voorbehouden aan een (met prentjes!) Gewijde Geschiedenis, wat ten dele mijn Eerste Plaats (op 5 leerlingen) illustreert, want al de dingen die Meester vertelde, buiten rekenen, waren mensen met vertrouwde gezichten voor mij Die twee of drie boeken moeten, in oorlogstijden, de culturele bagage van mijn lieve vader, die ik amper gekend heb, voorstellen .En met Boerke Naes heb ik veel Tantes en Nonkels doen lachen, want dat lang en geestig dichtwerkje viel bij iedereen in de smaak, terwijl niemand wist waar ik de kennis vandaan had .
Ik heb, zoals U ziet, de literatuur met de paplepel binnen gekregen, en die A. Hans, met zijn dunne boekjes in mini-formaat, was daar een van de grote bezielers van. Wist ik veel dat die A. in feite stond voor Abraham. Dat werd ons verzwegen zeker diens niet-christelijke geloofsovertuiging, want des duivels .en we lazen zowel die Hansjes als de Vlaamse Filmkens. We lazen ze niet, we verslonden ze! We lazen ze s morgens, rechtstaand, bij de boterham-met-confituur, want Meester wilde die Vlaamse Filmpjes altijd veel te vlug terug!
Op die lange winteravonden, toen ons Moeder las in Peegie van de Nieuwmarkt (W. Denys), en af en toe het boek moest terzijde leggen van het lachen, waren de droefste dagen een beetje gesleten. Later kregen we ook Warden Oom, Karel de Blauwer, de Bende van Baekelandt, August Snieders (Pijp en Toebak, n prijsboek in de Lagere Jongensschool!), ja zelfs de soldatenroman 08/15 (zérohuit/quinze, zeiden we, zoals de film, die toen een geweldig succes was) werd mij toegestaan, evenals de vele langdradige liefdesverhalen van Courts Mahler, zonder begin en zonder einde .Nog altijd spoken mij die verhalen in het hoofd, van sombere ontmoetingen van vrouwen in lange kapmantels, met hun Geliefden, die dwaalden in de duinen en langs de verlaten stranden van t Retranchement, waar ter wereld dat ook mocht wezen! Later kwam ik daar, tussen t Zoute en Cadzand, voorbij met mijn lief Ja, die lange donkere winteravonden, samen met broers en zussen, met de voeten op de Leuvense stoof, en de moor die stond te zingen (te zuien, zei ons Moeder, onwillekeurig het Brussels van haar Vilvoordse zuster imiterend) : er was geen TV, maar het was allemaal zoveel beter. De stovepot stond gloeiend rood, en de wind rumoerde zachtjes in de schouw. Buiten was hert grimmig koud, maar in de lichtcirkel van die ene lamp, was het goed te vertoeven De vijandige wereld was buiten gesloten en dus ver weg. Spoedig kwam ik met Elsschot, Walschap, Frederik Van Eden, enz, in aanraking, en tot op de huidige dag is de honger niet gestild. Standhal, Baudelaire, Ibsen, Charlotte Brönté, Selma Lagerloff, Dostojevski, Tolstoij; mijn tocht ging lang Van de Woestijne, Gezelle, en eindige bij Paul Van Ostayen. Toen werd ik ziek, werden de studies gestopt, kwam de militaire dienst, het werk, het lief, de kinderen, de eigen zaak: alles ging al maar door, sneller en sneller. Tot ik hier in Italië eindelijk, na veel omzwerven, de rust terugvond. En de draad terug opneem, die ik 50 jaar geleden heb moeten loslaten.
Maar nu, einde van de nostalgie, opgeroepen door de biografie van A. HANS, en Roeland Raes aan het woord!
Abraham Hans was geen politieke figuur, wél een gedreven sociaalvoelende flamingant die, als auteur en journalist, zijn volk wilde voorlichten en verheffen.
Abraham Hans werd geboren in Corsele, gehucht van de zuid-oost Vlaamse gemeente Sint Maria Horebeke. Corsele is, ook nu nog, een eigenaardigheid: het is de enige overgebleven kern van de historisch-protestantse kristenen in Oost-Vlaanderen. Corsele alias de Geuzenhoek heeft een protestants kerkje, met kerkhof, een domineeswoning en een cultureel Centrum dat vandaag het A. Hans-museum omvat.
Vader Bastiaan en moeder Boukje hebben 13 kinderen. Beiden zijn sociaal-voelend en graag gezien. De tegenstelling katholieken en protestanten is in die jaren nog fel: de Hansen moeten Horebeke verlaten en gaan in Roeselare wonen. Vader Hans is een gedreven publicist en schrijft o.a. in het Christen Volksblad, een soort protestants Parochieblad.
De intelligente Abraham mag studeren: eerst in de Rijksmiddenschool te Menen, later met een studiebeurs in de Groen van Pinkstererkweekschool te Doetinchem (Gelderland). Hij studeert af in de Gentse normaalschool zodat hij in Vlaanderen én Nederland kan onderrichten. Hij geeft les is Sluis, Sluiskil, Antwerpen en Kontich.
Hij huwt met Adriana Van der Meulen, met wie hij vier kinderen heeft; 3 ervan zullen in de trant van hun vader, tal van boekjes schrijven. Vanaf 1905 woont hij tot zijn overlijden in Kontich.
De wat strengogende Abraham is in de grond een romanticus die, als hij buiten Vlaanderen reist, steeds een zakje Vlaamse grond bij zich heeft!
Hans zal zich nooit met partijpolitiek inlaten, maar, hij is als jongeman op tal van terreinen Vlaams bewust actief. Hij is één van de eersten die in zijn geschriften de aandacht vestigt op Frans-Vlaanderen en de bedreigde volkstaal aldaar.
Net voôr WO T is hij met o.a. de latere activisten August Borms en Anroon Jacob actief in de Vereeniging voor beschaafde Nederlandsche uitspraak. Tijdens de oorlog neemt hij niet deel aan het Activisme (hij wantrouwt de Duitse inmenging) maar na november 1918 schrikt hij voor de anti-Vlaamse hetze, die hij vooral in Gent vaststelt. Hij pleit voor verzoening tussen radicalen en minimalisten, spreekt op amnestiemeetings en is actief betrokken bij de eerste IJzerbedevaarten. Hij spreekt op de eerste bedevaart in Steenkerke. Zijn werk als auteur brengt hem ertoe het onderwijs vaarwel te zeggen. Hij wordt reporter bij Het Laatste Nieuws en het daarmee verwante weekblad De Zweep. En daarbuiten; onvermoeibaar schrijver.
Een gedreven volksschrijver
Abraham Hans ziet zich vooreerst als volksopvoeder, hij wil aanzetten tot lezen, tot zuiver taalgebruik en de geschiedenis voor zijn oudere en jonge lezers tastbaar maken.
Hij is een verdraagzaam maar ook geëngageerd man: hij is gelovig protestant, op bescheiden wijze afwijzend tegenover het katholicisme. De katholieke hiërarchie wantrouwt hem en op veel katholieke scholen is het lezen van zijn boeken verboden. De katholieke zuil zal trouwens de uitgave van de goede pers (Averbode) als alternatief voor de Hanskens-kinderboeken gebruiken : dat worden de Vlaamse Filmkes.
Hans is een veelschrijver uit roeping: hij schrijft vaak aan vier tot vijf boekjes tegelijkertijd en gunt zichzelf (te) weinig rust. Hoeveel Hans schreef kunnen alleen specialisten uitmaken; voorlopig houdt men het op 1.500 tot 1.600 titels. Daarna vulden zijn kinderen Willem en Hans het werk jarenlang aan.
Hans is en blijft een Vlaams-bewust auteur die o.a. nog steeds boeiende boeken schreef over Keizer Karel in Vlaanderen (1921), De jonkvrouw van Wljnendaele (1924), Filips van Artevelde en Westrozebeke, De dood in Vlaanderen (1920). Daarnaast schreef hij ook biografleën als Pastoor Hugo Verriest (1914), Het leven van Hendrik Conscience (1912).
Zijn talloze jeugdboekjes handelden over alle mogelijke onderwerpen, maar ook daar was de Vlaamse achtergrond waarneembaar.
Hans, die geen sterke gezondheid had, werd diep getroffen door het overlijden van zijn jongste dochter Marie - 18 juni 1938 bij een bevalling. Hijzelf overleed in zijn kleine villa in Knokke op 6 juli 1939. Zijn graf ligt in Kontich.
Is Abraham Hans vergeten?
Tijdens zijn leven genoot Hans waardering van grote schrijvers. Zo noemde Herman Teirlinck hem de vernieuwer van Hendrik Conscience. Maar of hij nu nog gelezen wordt? Oppervlakkig gezien niet! Tot men verneemt dat er sinds 1989 in Maria Horebeke een Abraham Hans-museum bestaat, dat druk bezocht wordt. En er is het A.H.-genootschap dat er naar streeft zijn beste werken heruit te geven. De begaafde, Vlaams-bewuste auteur verdient het niet in vergetelheid te geraken!
Roeland Raes
Biblio: een goede recente biografie: Daniel Walraed Wie was toch die Abraham Hans?, uitgave protestants historisch museum Horebeke - 1996
Dàt is, wat volgens mij moet gebeuren met het rovershol, de Reyerslaan en heel de sliert van slonzen (m/v/tussensoort) die als een staartster, in haar zog de meelopers vermenigvuldigend, aan de hemel uitwaaiert, en de hele samenleving niet humaniseert, maar Humo-niseert. Humo lezen is déstructief, dat heb ik aan den lijve ondervonden bij enkele vrienden, die nu verslaafd aan hitsigheid, zowel man als vrouw, iedere week verhit de bladzijden omslaan, op zoek naar de vetste brokjes. Voorheen waren dat deftige huisgezinnen. Nu vinden ze roesmiddelen en zelfs partnerruil pas spannend! O Tempo! O Mores!
In onze (veel te brave) goede opvoeding, op christelijk-humane stellingen gebaseerd, leerden wij, dat de grootste truc van de duivel er in bestond, om de mensen te doen geloven dat hij niet bestond. Wat dus een even onzichtbare grap is, als de staat van genade waarin dezelfde brave jongeman continu diende te verkeren. Roomse hocus-pocus dus. Maar, toegegeven, hoogst waarschijnlijk met een grond van waarheid. Voorbeeld: Humo, het werk van de gevallen Godheid. Van Hem die wilde gelijk zijn aan zijn Schepper. Het a-morele verheven tot hedendaagse moraal .Het Gouden Kalf, dat Mozes en De Tien Geboden vandoen had om van zijn voetstuk te worden gehaald
En zo kom ik tot de televisie, zowel de officiële als de commerciële, de een al meer dan de andere, kampioen in banaliteit. En in herhaling van een herhaling van de herhaling. Of in nonssens-nieuws. Dure Woestijnvissen. Mat. Kleurloos. Afgezaagd. Indoctrinair. Dikke-nekken-gekte. Eigen zichzelf Aanbidders. Mouwvegers. Hoergenoten.
Waarom niet een beetje maar, de frisheid en het niveau halen van de Italiaanse televisie, om maar iets te zeggen? Met items die de kijkers iets bijbrengen. Door hun onderwerpen onder de microscoop te leggen. Maar eerst een paar jaar op leerschool gaan bij buitenlandse zenders. Om bij de BBC een beetje Britse flegma op te doen. Bij de Rai een beetje speelsheid. Bij de Duitse, de Franse, de Hollandse een beetje directheid. Dat alles gebracht op een intellectueel eerlijke manier. Zonder duiding. Zonder discriminatie. En zonder Overheidssteun ..In leven gehouden (of juist niet) door de kijker .Want, dat zal iedere ondernemer, groot of klein gaarne bevestigen: de liefde van de klant moet iedere dag verdiend worden. Niet door met hopen tegelijk zich te verschuilen achter syndicale vriendjespolitiek en zekerheid van betrekking. Zonder resultaatverbintenis.
De presentators of tricen zijn houten Klaasen, type slotkloosterzuster of type straatkat, nichten of toleranten: van alles wat, als men maar behoort tot het leger der uitverkoren abnormalen. Waar in het Land der Blinden, éenoog konig is. Waar in het duister alles katjes zwart zijn. Waar carrières gemaakt of gebroken worden tussen lakens, of in achterkamertjes. Alle debielen zijn welkom,als ze voldoen aan één gezamenlijk hoofdkenmerk: incompetentie en vooringenomenheid. Om als idioten in sommige programmas hun eigen te zitten uitlachen met wat spitsvondig of zwaar intellectueel geacht wordt. Alles kan, alles mag, als het maag vulgair is.
De kijkers zijn als kinderen: nieuwsgierig. Niet meest naar verre streken en vreemde landen. Het eigen land is rijk en schoon genoeg om doorkruist te worden: de mensen, de folklore, de geschiedenis, de musea, de cultuur, de Uilenspiegels onder ons, de vertellers, de heemkundigen, de schilders, de bouwmeesters, ons erfgoed. En ook ontspanning, en familiereeksen. Maar dan familiereeksen met niveau. Waar geen plaats is voorverheerlijking (of bijna toch) van incest, van bandeloos gedrag, waar alfa-mannetjes en dito vrouwtjes het al zowat met iedereen gedaan hebben Waar geëvolueerde, trutterige lesbiennes verheerlijkt worden omdat ze ongewenste zwangerschappen als ultiem ersatz-middel zien voor het moederschap Waar, tijdens de gezinsuren meer Kinderen Verboden dan Kinderen toegelaten snert en smart wordt vertoond .En waar bovenal goedkope Amerikaanse rotzooi wordt gedubd
Bestaan er dan geen goede films meer? Buitenlandse zenders bieden ze te kust en te keur. Het zijn dikwijls meesterwerken van wereldformaat Waarvoor de kijker graag zou betalen. Waar juist door het aantal gegadigden, de prijs zou dalen! Waar door nieuwsgierigheid de gewone mens minstens begrip zou krijgen voor vreemde talen!
En ja, Arabisch mag er zijn. Ongedwongen en leerzaam. Zonder zaken die de mensen in doorsnee niet zinnen, te willen door de keel rammen .
Door niet eeuwig en altijd afgezaagde ooit succesvolle (!) series heruit te zenden .Door geen decadent straatlawaai, drugs- en sex-misbruik in talloze festivals te verheerlijken, om de jongeren, die de weg naar bezinning en diepgang zijn verloren, op drassige weiden in tentjes te slapen te leggen. Om dit geldverslindend spektakel dan te omschrijven als het toppunt van vermaak.
Door gewoon gezond verstand te gebruiken. En niet uit te gaan van het eeuwig eigen gelijk willen hebben. Door niet te nivelleren, naar beneden toe. Geen brood en spelen om de mensen arm en dom te houden, maar brood en spelen om de wereld schoon en warm te maken ..
Als slot nog iets over de reclame. Laat in s Hemels naam de rotzooi achterwege. Beperk de duur, maar verhoog de kwaliteit (kijk eens over t muurtje). Hou bijvoorbeeld, om modern te doen, een poll om te peilen naar het wat de kijker doet als die reclameblokken er zitten aan te komen.
Of kap er mee! En stoort de stilte niet, zoals G. Gezelle het zei .
Het is, denk ik, voldoende gekend dat Danneels (° Kanegem), geboren West Vlaming, als volbloed belgicist door het leven is gegaan. En waarschijnlijk, met de zegen van Rome, onder de belse driekleur, met grote pompe een staatsbegrafenis zal krijgen. Tenzijer in de tussentijd een einde komt aan het Koninkrijk der Profiteurs. Neen, Godfriedje is nooit een Vlaming geweest, tenzij die ene dag dat hij geboren werd. Méér nog, hij is steun en toeverlaat voor al wie de vermolmde structuren van 1830 probeert recht te houden. Hij is als dusdanig, niets meer dan een volksverrader. En wat meer is, door zijn zoetsappigheid van, op kerkelijk gebied, noch mossel noch vis te zijn, is hij de eerste en grootste hoofdverantwoordelijke doodgraver van onze voorvaderlijke zeden en gewoonten. Ik denk, dat hij als gesjeesde kandidaat-paus, opvolger van de Grote Johannes-Paulus II, de Moederkerk gered heeft van de totale ondergang, door niet verkozen te worden.
Voor wie de Curie-Kardinaal Jan Pieter Schotte, zaliger, heeft gekend, die denkt met heimwee terug aan deze helaas veel te vroeg overleden West Vlaming, die naast Joseph Rathzinger, de meest intieme vriend van Woytila, Paus Johan nes-Paulus II geweest is.
En zo kom ik bij Marc Grammens (Journaal 20/11/2008, Blz 4199) die hieronder een Duet der Kardinalen opvoert .(Ik publiceer dit zonder voorafgaandelijke toelating, maar in de hoop dat er door mijn toedoen, een paar lezers bijkomen.) Want met Marc Grammens weet men maar nooit! Die man beschikt, naast een loep-zuivere pen, ook nog over een soort glazen bol. In ieder geval beschikt hij alttijd over uiterst betrouwbare informatie De nieuweling, pas terug uit Rome van een stoomcursus in het Ambt, wordt ingereden in Antwerpen (en verzorgt inmiddels zij geloofsbrieven in Laeken), om, ten gepaste tijde Aartsbisschop te worden van Antwerpen? Of van Mechelen, maar zonder Brussel
Journalistieke onwetendheid.
Het was me wel terloops opgevallen maar ik was er schouderophalend aan voorbijgegaan. Jan de Volder klaagt het nu aan in Tertio en heeft overschot van gelijk. Toen het bericht binnenliep dat Johan Bonny aangesteld was tot bisschop van Antwerpen, stonden er in de pers en werden er op radio-tv zaken gezegd die wijzen op een totale onwetendheid van de betrokken redacteuren over kerkelijke zaken. Dat is zeer beschamend voor Vlaanderen. Men hoeft geen gelovige te zijn om als journalist gewoon zijn plicht te doen en zich zorgvuldig te informeren over de onderwerpen die men aansnijdt. In dit geval hoefde dat dus blijkbaar niet, en werden termen als priester en pastoor door elkaar gehaald, zoals ook aartsbisschop (van Mechelen) en kardinaal, plus nog een rist werkwoorden. Het was alsof al deze persmensen hun lezers en luisteraars de boodschap wilden meegeven: met dit bericht heb ik niets te maken, en ik ken daar niets van omdat ik het niet wil kennen. Zou men van een economische verslaggever dulden dat hij het verschil niet kent tussen een aandeel en een obligatie, vraagt De Volder zich terecht af. Nee, natuurlijk niet, maar geen enkel hoofdredacteur stelt dezelfde eisen als het om kerk en godsdienst gaat.
Danneels blijft.
Uit de benoeming van mgr. Bonny tot bisschop van Antwerpen leidt Robert Mickens, de Vatikaanse korrespondent van The Tablet (1.11.08) af dat kardinaal Danneels nog drie tot vijf jaar zijn ambt zal uitoefenen. Mickens is ervan overtuigd dat Bonny de volgende aartsbisschop van Mechelen zal zijn. Aangenomen wordt dat Bonny enkele jaren nodig zal hebben om vertrouwd te worden met het bisschopsambt en vervolgens zal overstappen naar de zetel van Danneels. Het genereuze onthaal van Bonny door Danneels sprak boekdelen.
Psst. Ik beloof op mijn Plechtig Communiezieltje van nooit meer te stoefen met mijn geliefd West Vlaanderen, zo gauw die andere verrader, de Ieperse Geitenboer, eindelijk verslagen in het zand bijt. In plaats van als de Vader des Vaderlands in de Geschiedenisboeken vermeld te worden (wat ik hem ooit toegewenst heb! Hoe naïef kan een mens toch zijn!) zal hij er prijken als Ongekroonde Koning Onbenul die de leiding had van de laatste belse Regering. Wat dus ook een succes zou zijn .Hij is namelijk, voor het oog van de ganse wereld, het summum van verraad aan zijn eigen zichzelf. Een 800.000-karaat zuivere diamant, die bij het eerste optreden zo vals als een slang bleek te zijn.
Terwijl iedereen de mond vol heeft van (ABN) PARIBAS geef ik er de voorkeur aan om, in navolging van die Stomme van Portici nu (de tijde, zijn er rijp voor ), de juiste woord-orde te gebruiken, door aan te geven waarover het in werkelijkheid gaat. Om de macht. Of liever, om de knieval voor de macht uit Parijs. Die we niet willen.
Daarom zeggen wij, géén Parisbas, maar à bas Paris!
Met wortel en tak! Uitgeroeid en in het vuur geworpen! Moest het effect kunnen sorteren (quid non) dan zou ik aan de Bestuurders van het Geestelijk College St Vincentius in Ieper (tiens, zou die oude naam nog bestaan?) een Open Brief willen richten, om de schrapping als Oud-Leerling van Yves Leterme te bepleiten. De persoon dient, met pek en veren bekleed, te worden verbannen naar Hottentotten- of Zoeloeland. Ik wil niet langer, dat zijn naam voorkomt in dezelfde palmares als de mijne en de vele duizenden andere, die de juiste strijd gestreden hebben of nog altijd aan het strijden zijn. Scharminkelen, moet het!
Dat Geestelijk College, sieraad van mijn Vaderstad, heeft bij bosjes Oud-Leerlingen die de naam hoog dragen. Mgr. De Haerne is er slechts één van. En ja, nogmaals tiens, Mr Directeur (wij zegden Mr Principaal!) waarom komt er geen bloemlezing van diens en van andere beroemdheden hun leven? Maar die Leterme? Die moet er uit! Zonder verder omhaal of tijdverlies, want het komt nooit meer goed met die man!
Ik denk aan Mr Maeckelbergh (Veurne), ooit een doordeweeks belastingsambtenaar, die er in geslaagd is, in Brussel, in hert hol van de leeuw, een Nederlandstalige Fiscale Hogeschool uit de grond te stampen, enig en met een onvergelijkbare reputatie in het Vlaamse land. Dàt zijn nog eens mannen! Zelfs mannen met baarden!
Als U wilt, Mr Directeur, moogt U bij nader toezien, zijn naam toch laten staan, op voorwaarde dat zijn openbaar CV aangevuld wordt met, ten gerieve van nakomende geslachten studenten, onderstaande ere-titels, telkens zo bloemrijk mogelijk te omschrijven:
-Judas voor de Vlaamse Ontvoogding in Ronse
-Finale Saboteur voor BHV
-Judas voor de dialoog tussen de Gemeenschappen
-Terminator van het Vlaams Bankwezen
-Laatste Premier van de belziek
-Hielenlikker der Keuning
-Wit gekalkt graf en notoir schuinsmarcheerder
-Woordbreker, beloftenschenner, volksmisleider.
-Heiliger dan ieder heiligenbeeld in iedere kerk en kapel van t land
-Titularis van ieder scheldwoord in het Groot Scheldboek (365 blz)
Dat is, hoop ik, het laatste wat ik over Leterme geschreven heb. Doodzwijgen, moet men hem! En dat het Eeuwig Licht hem verschijne. In Paradisum, te ducant Angeliï !!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!! !!!!!!!!!
Overal (bij velen toch) bij de blogvrienden en in de weinig onafhankelijke media sijpelen de berichten door over de verdrukking van en genocide op ons blanke broedervolk in Zuid Afrika. In de regime-pers? Oorverdovende stilte
Gaarne draag ik mijn steentje bij, om het wereldgeweten wakker te schudden. Zelfs Marc Grammens lijkt nog alttijd in de ban van de anti-apartheid (Journaal 4/12), want Nelson Mandela herstelde de rust op een teken van zijn hand ..
/ Het antwoord op terrorisme van enige betekenis kan niet komen van leger of politie, maar van de samenleving in het algemeen en van de politiek in het bijzonder, want terrorisme vindt altijd zijn voedingsbodem in onrecht of in wat als onrecht wordt aangevoeld. Door het Brise imperialisme bekampt en vernederd, zat Ierland meer dan een eeuw lang in de greep van het terrorisme, maar ziet: zodra er in het laatste betwiste plekje, Noord-Ierland, een gesprek op gang was gekomen, ook met de terroristen, en een voor alle partijen tenminste op dit moment aanvaardbare regeling tot stand was gebracht, was het terrorisme verdwenen. Zo is het ook elders gegaan. Wie herinnert zich niet dat de Amerikaanse president Ronald Reagan het Zuidafrikaanse ANC van Mandela uitschold voor terroristen, nauwelijks enkele jaren voordat Mandela de Nobelprijs kreeg, nog wat later president werd en de rust in zijn land herstelde op een teken van zijn hand? ../
tSCHELDT timmert al, sinds ik abonnee ben, op dezelfde nagel van het ANC-banditisme. En daar kon ik van maand tot maand lezen hoe de toestand van dramatisch naar dodelijk evolueerde Maar omdat ik dacht daarmee maar één klok te horen, ben ik gaan zoeken op het Internet ..Resultaat? Het is nog veel erger dan gevreesd.
En wat doen onze media? Wat doet Amnesty International en al die andere bietekwieten die de mond vol hebben over mensenrechten voor de vele sukkelaars (?) die echter genoeglijk in onze contreien rondneuzelen? Daar waar aan de andere kant van de wereld blanke hoogbeschaafde volksgenoten letterlijk als offerdieren gekeeld worden door zwarte beroepsmoordenaars? Kunnen ze nog altijd, zonder dat er een groot zwart kruis op hun voorhoofd verschijnt, beweren van Wir haben es nicht gewusst? Als we hen (en vooral onze Overheid ) bestoken met lezersbrieven, zullen ze ons horen? Of zullen ze hun meute bloedhonden op ons loslaten, omdat die moordpartijen van de lieve vriendjes helemaal niet mogen bekend raken? Misschien tot de strijd gestreden is, faute de combattants ..
En hier gaat dan een van de Z.A-bladzijden van t SCHELDT Geschreven in de enige vreemde taal ter wereld, die bijna net zo goed kllinkt als de onze .Rechtsreeks uit de pen van hun Zuid-Afrikaanse correspondent Hij tekent met de naam Boerskot, maar het is volgens mij helemaal niet zeker dat dit zijn eigen naam is
DIE NUWE PARTY
Die nuwe party wat onlangs d dr wegbre rs van die ANC gestig is, het n naam gekry. Nadat verskeie na os South African National Con gress, South African National Conventionl, en vele ander, oorweeg is, is daar op die naam Con gress of the People besluit.
Die ANC het probeer om weer n stokkie daarvoor te steek, deur te sê dat die naam Congress aan die ANC behoort. Mnr Sam Shilowa, wat as die eerste leier van die party aangewys is, sê hulle gaan hulle nie aan die ANC se protes steur nie. They are not the sole owners of the word con gress, neitherof the word people, het mnr Shilowa gesê
SWART POLISIEBEAMPTE RASSISTIES
Daar word reeds jare lank vermoed dat ontevrede swart polisiebeamptes van die groot sondaars is wat rassehaat in S-A aanwakker. Tydens n rooftog waarin die voertuig van n blanke gesin van agter gestamp is, en waarin die blanke dame se handsak deur een van die ander voertuig se 3 insittendes gegryp is, het n swart polisiebeampte besluit om die blanke slagoffers verder te straf. Die polisie-inspekteur van Tembisa naby Johannesburg, het geskree: Dit is tyd dat julle blankesjul goed vat en fuck off uit ons land.
Die beampte het geweier om n swart verdagte op die ongelukstoneel te arresteer, en om n saak van roof te open, nadat die wit gesin deur verskeie swartes omsingel is, en hulle vuurwapens op die blankes gerig het. Die inspekteur het ook blanke polisielede, wat later op die toneel verskyn het, verhinder om die swartes se voertuig te deursoek. Hy het op sy blanke kollegas geskree: Julle wit honda! Hy het sy R5-geweer oorgehaal en die loop in die gesig van n vroulike blanke polisie-beampte gedruk, en vir haar geskree: Julle wit honde moet uit die land padgee.
n Ander polisie-beampte, n swart vrou, wou n saak teen die blankes oopmaak, omdat hulle kwansuis wou inmeng met die polisie se werk. Sy het die blanke dame se handsak aan die regmatige eienaar teruggegee, nadat sy die inhoud uitgegooi en gekonfiskeer het. Dit het kontant, visitekaartjies en haar ldentiteitsdokument ingesluit. Die gesinshoof, mnr Nic Lubbe, het die volgende dag na die Norchem Parkpolisiekantoor gegaan en n saak van gewapende roof, en van poging tot kaping aanhangig gemaak. Die polisie se hoofwoordvoerder, Superintendent Eugene Opperman, het tydens n perskonferensie gesê die polisie sien hierdie voorval in n uiters ernstige lig, en dat die saak deeglik ondersoek gaan word.
MENSEREGTEKOMMISSIE NEEM KENNIS
Die VF+ (Vryheïdsfront Plus), watdie enigste politieké party in clie parlement is wat vir die Afrikanervolk stry, het aangekondig dat hy die swart polisie-beampte wat aan die blanke slagoffers van n gewapende rooftog gesê het hulle moet uit die land fokkof, by die Menseregtekommissie gaan aangee. Die party se woordvoerder, mnr Pieter Groenewald, het ook gesê dat hy die Minister van Veiligheid en Sekuriteit gaan versoek om die betrokke swart polisiebeampte onmiddellik moet skors. Dit is te betwyfel of die minister dit sal doen. Die voormalige Minister van Veiligheid en Sekuriteit, mnr Charles Nqakula, het self in die parlement gesê: Daardie blankes wat nie met die nuwe Suid-Afrika tevrede is nie, moet hul goed vat en uit die land padgee. Volgens kenners het daardie gewraakte woorde groot invloed gehad op die nuwe vlaag van rassehaat onder alle bevolkingsgroepe. Der duisende blankes, wat hoogs geskoolde mense is, het inderdaad hul goed gevat en gefokkof.
Mnr Groenewald sê, hierdie was nie n geïsoleerde geval nie, maar is n tendens wat toenemend voorkom, en wat van oud-president Nelson Mandela se sogenaamde rainbow nation n klug maak. Daar kan geen versoening wees, en die publiek kan geen vertroue in die polisiediens hê, as sulke dinge gebeurnie, het hy gesê.
Hieronder de zoveelste verwijzing naar www.geenstijl.nl , met de bedoeling dat hun woorden ook zouden doordringen bij ons, in de Zuidelijke Nederland dus
Veel kan ik er niet aan toevoegen, net zoals de beste slijper ook maar één karaatje zou kunnen toevoegen aan een edelsteen .
Plasterk zegt: "Krantjes, val lekker dood"
Grote consternatie bij onze gewaardeerde vrienden van de dode boom. In een brandbrief(PDF) deden maar liefst veertig uitgevers, hoofdredacteuren en CEO's van noodlijdende dagbladen en tijdschriften hele dikke boehoe over subsidieplannen van Minister Plasterk van Cultuur. Die kondigde gisteren aan 4 % (circa 8 miljoen euro) van de reclame inkomsten die de publieke omroep genereert cadeau te zullen geven aan de gedrukte media.
Als extra deken tijdens de recessie. Bedoeld voor digitale innovatie dinges. U moet weten, de papieren advertentie markt ligt volledig op haar gat en met hun online activiteiten verdienen de kranten geen reet. De publieke omroep daarentegen toucheert jaarlijks 200 miljoen euro aan reclame en zit de kranten bovendien in de weg met concurrerende nieuws-websites. Maar he! Het is 2008. Banken worden genationaliseerd, dus waarom zouden de jongens en meisjes van de onafhankelijke pers dan geen recht hebben op een smak geld?
Update: DEN HAAG (ANP) - Minister Ronald Plasterk (Media) is niet van plan de positie van de dagbladpers te verstevigen door de publieke omroep af te knijpen. Voor een stevige, serieuze en onafhankelijke journalistiek is zowel een goede dagbladpers als een sterke publieke omroep essentieel, liet hij zondag weten. Toedeledokie, dode bomen!
Ziedaar een paar woordjes Italiaans, die iedereen zonder woordenboek ook wel zal begrijpen. Vooral als er op de Italiaanse TV, in het morgennieuws, dan nog beelden komen van de Tiber, die in Rome buiten zijn oevers is getreden, over ½ meter sneeuw op de daken der huizen in Turijn, en over metershoge sneeuw in de Abruzzen, waarvan we de hoogste toppen weten uitsteken aan de rand van onze horizon, dan weten we het wel. De Noorderse Koning Winter heeft het land in zijn greep.
En al wringen de linksen nog zoveel tegen om de besparingsplannen van Berlusconi te bekampen, de winter gaat door. Noch een (De) Winter noch een Berlusconi laten zich zo maar doen!
Die tempi cativi en die perturationi nemen we er dan maar gratis bij. Après tout, dat zijn hier zeldzame dingen in vergelijking met thuis Maar dat wil wel zeggen, dat ik deze morgen wakker werd door een warme hondenpoot pardaf! boven op mijn deken: onze César, de liefste van de drie puppies Duitse Herdershonden (13 maanden oud en volwassen!), zat stilletjes mijn gezicht te bestuderen, zijn natte snuit onbewegelijk op nog geen 10 cm van mijn neus .t Beest was stilletjes de slaapkamer binnen geslopen, en zat daar nu al geruime tijd, met in zijn trouwe hondenogen de grote verwondering waarom baasje nog altijd niet verroerde Per slot van rekening was iedereen al lang te been, terwijl het slechte weer, hé ik zelfs niet wakker was geworden van de geur van de verse koffie .
En dan lees ik in de regime dagbladen .gewoon niets van enige waarde. Tenzij dat de muntjes van cent 1,- na een geslaagd experiment (?) uit omloop zullen genomen worden. Werkelijk, een daadkrachtige regeringsbeslissing! Dàt, samen met de palingstreken van Leterme om de Rechter van het Brussels Hof van Beroep op straat te zwieren, is het enige vermeldingswaardige. Buiten een carjacking door een gemaskerde, midden de dag, in Desselgem, gevolgd door een waar gangsterverhaal, waarbij de bandiet op het einde is kunnen ontsnappen
Dan maar liever eens gaan koekeloeren bij GeenStijl.nl .en bij de immer uit deinende groep van blogvrienden. Bij hen, aan de koffietafel, wordt het gezellig, en de gierende wind, die buiten voor mijn raam de golven van het meer bijna tot manshoogte opzwiept, is beeld voor de weerman van Rai Uno
Zeer tussen haakjes: ik zou die van ons (BTY & VTM, weermannen M/V/Onz) eens op stage willen halen naar hier. Onderwerp: Hoe breng ik een kort en goed weerbericht, en wat schort er aan ons houterig stuntelig voorkomen?
Maar daarvoor heb ik geen woorden. Ga daarom zelf eens zien op Rai Uno: deze zender zit nog altijd op de kabel. Kijk s morgens, om het uur .Het beneemt U nog geen 2 minuten van Uw kostbare tijd ..
Het Nieuwsblad - Streeeknieuws
WAREGEM - Betalen we binnenkort alleen nog afgeronde bedragen en verdwijnt het kleinste kopergeld uit onze portemonnee? Het voorbije half jaar hebben zowat tweehonderd winkels in Waregem dat alvast geprobeerd. Het proefproject eindigt vandaag en lijkt een groot succes.
Gedaan met het gerammel van een kilo waardeloze centjes? Als het van de proefpersonen in Waregem en Wezet (Visé, in de provincie Luik) afhangt, is het einde van de 1- en 2-eurocentjes nabij. Onder impuls van de Unie van Zelfstandige Ondernemers (Unizo) en de Franstalige tegenhanger UCM begon zes maanden geleden een proefproject, waarbij handelaars het totale bedrag van uw aankopen steevast afronden tot vijf cent. Daardoor worden de muntjes van één en twee cent overbodig.
Verder kan ik auteurs van het genre Witse, Aspe en Dan Brown misschien wijzen op een nieuw gat in de markt, die zij nog niet ontdekt hebben? De politieke schien-fictio- thriller Only in Belgium ..
Onderstaand résumeetje uit Le Standaer zou reeds kunnen dienen voor de achterflap van hun eerste boek!
De procureur-generaal bij Cassatie zou op zeer korte termijn (in theorie vandaag al) moeten nagaan of er in de aanloop naar het arrest van vrijdagavond en tijdens de totstandkoming ervan onregelmatigheden zijn gebeurd. Zijn verslag zou kunnen dienen om een voorziening in Cassatie in te leiden, maar ook om raadsheer Paul Blondeel, de voorzitter van de 18de kamer bij het hof van beroep die het arrest uitsprak, te laten wraken. Eén element daarbij is dat in het arrest staat dat het in openbare zitting is voorgelezen, wat niet het geval was. Dat laatste is het gevolg van een conflict dat vrijdag losbarstte tussen het hof van beroep en de overheid. De overheid 'voelde' toen al dat een ongunstig arrest in de maak was en stond klaar met een verzoek om raadsheer Blondeel te laten wraken. Die had intussen zijn arrest echter al gewezen.
Nu mijn scan-installatie de kinderziekten blijkbaar voorbij is, kan ik mijn digitaal geheugen beter bijhouden. Onderstaand uittreksel komt uit t Pallieterke van 12/11/2008, en speelde in op de Vaderlandse Plechtigheden, waarbij noch Coburgers, noch Kardinalen vertegenwoordigd waren. Ik plaats het op mijn weblog, in de hoop dat het ergens op een paar memos gezet wordt, voor de Viering van 2009. Al luk ik er maar in om slechts één man meer in die St Walburguskerk (Apen) te krijgen, dan nog voel ik gelukt in mijn poging.
In afwachting dat er, binnen zeer afzienbare tijden, een TV-uitzending kan aan gewijd worden door de nog op te richten Echte Vlaamse Omroep, de EVO. Waarvan de begin-generiek geen zinloze wentelende bollen van alle kleuren en formaten zou zijn, maar, om maar iets te zeggen, een koppel helpende handen .
Maar geef ik het woord aan Pallieter .
Vlaamse Zieledienst.
Meer volk dun vorig jaar op de Vlaamse zielendienst in Sint-Walburgis aan de Antwerpse Volkstraat, nu al zo vele jaren lang een zinvolle en mooie traditie. Al even traditioneel werd de dienst voorgegaan door Pater Aernouts, die zich andermaal opwierp als een onbeschroomde priester. Al in zijn welkomstwoord verkondigde hij de ongezouten mening dat de Vlamingen vertegenwoordigd zouden moeten zijn in alle kerkraden, parochieraden en andere raden die de Kerk in Vlaanderen rijk is. Zouden moeten, maar niet dus. Nochtans, zei de pater, is het christelijke gedachtegoed ruim genoeg om âlle meningen aan bod te laten komen. Dat wij als groep worden uitgesloten, noemde hij gevaarlijk. Wij mogen dat niet laten gebeuren, bezwoer hij en daarna zong het Scheldekoor van Jan Fossey de Psalm van Rodenbach met die klaar klinkende bede: Zegen de eed door allen trouw gezworen: Vlaanderen, Vlaanderen bovenal
Als zaden in het zand.]
Die kerkelijke uitsluiting van Vlaamsgezinde gelovigen moet die goeie pater Aernouts heel hoog zitten, want in zijn preek kwam hij er uitgebreid op terug. Het was eigenlijk een striemende aanklacht tegen een instelling die een regimekerk in plaats van een volkskerk is. Wij zijn met zn allen, wij zijn met velen gelovige mensen, klonk het, en het past niet dat wij worden uitgesloten. Onze gefusilleerden, vervolgt de predikant, dat zijn mensen die heilig geweest zijn. Borms, Vindevogel, Laplasse zijn mensen die op een bijzondere wijze de dood zijn in gegaan, de dood waarvan zij wisten dat die hun te wachten stond. Wij zien hen als heiligen, zei de pater, en ook de mensen die in Rusland hun leven zijn gaan riskeren. Die mensen hadden voorgangers: de eersten waren mannen van Scheut, onder wie pater Lievens die in China gruwelijk is vermoord. Andere voorgangers waren die Antwerpse zusters, die in 1900 allemaal op één nacht zijn vermoord in de Boksersopstand. Zij gingen de Oost fronters vooraf die door de Heer niet zijn tegengehouden en gegaan zijn met grenzeloze toewijding en daarom verdienen dat wij hen eren en groeten op een bijzondere manier. De predikant dacht ook aan de doden die geen graf hebben door de slordigheid van België en misschien ook wel omdat hun familie te lang heeft gewacht om hen te gaan zoeken. Blijf trouw aan uw voorgangers die veel geleden hebben, klonk heten tot slot:
Wij leven met een verscheurend verleden. Laat ons groot genoeg zijn om onze doden te gedenken Met meer dan dertig waren ze, de doden wier namen vorige zaterdag door Elke Heyien en Hans Bogaert met diepe genegenheid, voor eerbiedig rechtstaande uitgestotenen zijn uitgesproken. Onder hen mensen die ook in dit blad herdacht zijn, zoals Miel Claus, Willem Cuyvers, Frans de Meyer en René van der Haeghen. Laat hen en die andere dierbaren, naar het woord van dat andere slachtoffer van de repressie, Dom Modest van Assche, zijn als zaden in het zand, voor een oogst van vrede.
De VSWJoe English, kunstschilder,
deelt ons mee dat de verkoopprijs van de kunst- catalogus joes kunst 20,00 euro bedraagt (niet 15,95) en kan besteld worden via mail co_english@euphonynet.be of www.joeenglish-kunstschilder.be. Deze kun via post bezorgd worden na storting van 25,00 euro op rekening 12 1-0405563-84 met vermelding: Joes kunstDit boekje is uitgegeven door de vzwJoe English, kunstschilder, bevat ongeveer 60 kleurreproducties van zijn schilderijen en vlagontwerpen, naast nog een 40-tal zwart-witfotos van tekeningen en schetsboeken uit zijn volledige kunstenaars- loopbaan (1899 - 1918). 1-let tweede boek is een uitgave van VZW Ijzertoren, uitsluitend over het leven en werk van Joe tijdens 1914-18 en kost 16,00 euro.
Uit een oud Pallieterke ( 27/8/2008) ben ik nog een amusant stukje verschuldigd, rondom de commotie van De Gordel. Dit jaar was er, naast punaises en weggedraaide wegwijzers, ook franscouillonse concurrentie. Maar dat wist U al.
Daar ik ondertussen gelezen heb, dat elke sticker van het VNJ o.a. in Antwerpen aangemerkt zal worden als verboden flyer en als dusdanig beboet, stel ik mij de vraag naar het aantal processen-verbaal voor die vandalenstreken. Kwestie van 2 maten en 2 gewichten, h& Is er ooit al sprake geweest van schadevergoeding voor beschadiging van gemeentelijk straatmeubilair (wegwijzers)? Ik verneem van Vlaanderen Vlagt², dat zij in de gebeden stonden van een stedelijke flik. Niet omdat zij wandelden voor Vlaanderen, maar omdat zij aan de agent een kalendertje met uitleg over hun actie hadden uitgedeeld. Kalendertje = flyer, en Lap! De stadskas vaart er wel bij
Mijn stukje is voorbij gestreefd. Weet ik. Maar het heeft het voordeel, dat mijn bakje in, links van mij, nu een stuk leger is. Want naar uit Trouwens, vandaag hebben de weergoden in Italië weer eens hun duivels ontbonden. Ik kon toch niet anders doen.
Het woord is aan KNIN van t Pallieterke, met dank voor deze wetenswaardigheden ..
Jan Bretelle
Men hoort sommige Vlaamse bewegers wel eens met weemoed spreken over toen de Gordel, de bekende jaarlijkse wandelen fietstocht door de Rand rond Brussel, nog een uitgesproken politieke manifestatie was. De eerste editie - inmiddels zijn we al aan de 28ste toe - vond in 1981 plaats, nauwelijks enkele jaren na het Egmontdebacle. En volgens de legende verschenen die dag precies 1.302 deelnemers op het appel. In de loop der jaren kende de Gordel een forse groeibeweging. Steeds meer deelnemers maakten hun opwachting (de kaap van de 100.000 werd zelfs enkele keren overschreden) en het aantal routes en sportieve mogelijkheden nam stelselmatig toe. Onvermijdelijk gevolg van deze schaalvergroting is dat de sportieve betekenis van het gebeuren de politieke betekenis wat naar de achtergrond heeft gedrumd. Toch onderstreepten de organisatoren dat het benadrukken van het Vlaamse karakter van de Rand dé politieke boodschap is die de Gordel uitdraagt.
De perceptie van deze jaarlijkse fiets- en wandeldag is aan Franstalige kant helemaal anders dan in Vlaanderen. Zij zien vooral een politiek statement, met de gekende tegenacties voor gevolg. Het verplaatsen van wegwijzers en het uitstrooien van spijkers is een constante geworden, ook al lijkt de intensiteit van de sabotage-inspanningen van jaar tot jaar te verschillen. Een tip:
laat de avond van 7september het nieuws op de Vlaamse zenders voor wat het is en kijk naar RTBF en RTL. U zult er ongetwijfeld een boeiender verslag van de Gordel te zien krijgen dan wat de Vlaamse journalisten u zullen voorschotelen. Meer zelfs:
u zult de indruk krijgen dat het om twee verschillende manifestaties gaat.
De voorbije jaren werd ook binnen de grenzen van het Brussels gewest een soort van alternatieve Franstalige Gordel georganiseerd. Veel heeft dit nooit voorgesteld, met als gevolg dat er in Vlaanderen wellicht nooit aandacht aan is besteed. Dit jaar worden de grenzen schijnbaar verlegd. Een Yvan de Beauffort, een gemeenteraadslid uit Schaarbeek, verkozen op de lijst van burgemeester Clerfayt (FDF), organiseert dit jaar een Franstalige Gordel - la Bretelle genaamd - die naar eigen zeggen in alle sympathie (sic) vrijwel hetzelfde parcours als de Vlaamse Gordel zal volgen. De bedoeling is om aan de Brusselse hinterland een bezoekje te geven en onze verbintenis met zijn gemeenten te benadrukken (resic), lezen we op de webstek van de man. Voor geval de formulering van deze zin uw wenkbrauwen doet fronsen: naar verluidt heeft De Beauffort de twee laatste jaren van zijn humaniora in een Nederlandstalig college in Aalst doorlopen.
Op diezelfde webstek kan men niet alleen laten weten te zullen meefietsen, ook wie niet van de partij kan zijn maar het initiatief een warm hart toedraagt, kan zich met naam en toenaam kenbaar maken. Het overlopen van de lijst is best leerrijk. Heel wat namen met accenten en kleine ds, precies zoals men het kan verwachten. Toch is er één naam die er wat uitschiet:
Sébastien Breydel de Groeninghe....
Een grap? Allerminst. Die Sébastien bestaat écht en is een van de ongeveer acbt mensen die in dit land de naam Breydel dragen. Allen, naar eigen zeggen, afstammelingen van de beroemde Jan Breydel die in het Brugge van einde I3de, begin I4de eeuw het mooie weer maakte. Sébastien is één van de zonen van Michel Breydel, MR- gemeenteraadslid in Elsene. Ongeveer elk jaar rond 11juli zoekt een of ander medium de man wel op. Hij behoort namelijk tot de 22ste generatie na zijn beroemde voorvader Jan. Zijn overgrootvader woonde aanvankelijk nog in Brugge, maar verhuisde naar Elsenè. En ook de familie Breydel onderging een verfransingsproces dat zo kenschetsend was r die jaren. Het resultaat is er ook naar: deze man die decennialang zijn boterham verdiende als vertegenwoordiger in Portugese wijnen, spreekt geen gebenedijd woord Nederlands meer (zijn broer naar eigen zeggen nog wel). Erg jammer, vindt hij dit. Ook voor mijn kinderen, want de toekomst in dit land is aan de tweetaligen, verklaarde hij in een interview. Het hele conflict tussen de Vlaamse steden en de Franse koning draaide toch niet rond taal, maar had sociaal-economische achtergronden, voegt hij er snel aan toe. Op 11juli hangt hij ook steevast de vlag uit... de Brugse. Pikant detail: Michel Breydel - jaren geleden kreeg hij toestemming om de Groeninghe aan zijn naam toe te voegen - is ook bestuurder bij Pro Belgica. Als dit geen verhaal is voor het land van Magritte?
De man is interessant voor zijn folkloristisch gehalte. Historisch heeft hij veel minder betekenis. Historici hebben in het verleden trouwens al meer dan eens vraagtekens geplaatst bij zijn verwantschap met de bekende slager uit het Brugge van weleer. Maar dat kan Michel niet deren. In de Brugse stadsarchieven zit een afrekening van Jan Breydel: hij kreeg veertig ponden voor het verlies van zijn paard, dat de Slag der Gulden Sporen niet overleefde, stelt hij. Zoonlief Sébastien moest alvast niet vrezen dat zijn fiets la Bretelle niet zou overleven. Je ne serai pas présent(e) mais je soutiens cette initiative, staat achter zijn naam te lezen. Met zon helden wordt het moeilijk om voor deze eerste editie 1.302 deelnemers bij mekaar te krijgen.
Als er ooit, maar liefst zo vlug mogelijk, een bijhuis in Vlaanderen komt van GeenStijl.nl, dan zou ik hun logo voorstellen, met daarin verwerkt hun huisstijl, met bovenaan de nieuwe titel Vlaamse GeenStijl. Bestemd voor lezers uit het Nederlandstalig gebied van het land.
Om onze franscoullonse landgenoten te plezieren, en om hun verstandelijke vermogens niet al te zeer te belasten, zou ik bij ieder artikel een vertaling brengen. Ingekort en samengevat. Onderaan, en in kleine letter. Met waar nodig, voor de omschrijving van moeilijke woorden of lastige begrippen,verwijzing naar en uittreksels van de Petit Larousse Illustrré.
In deze shocklog zouden vooral berichten komen die in de Pers, geschreven en gesproken, verzwegen, verdraaid of naast de kwestie gebracht worden. Er zou een vast secretariaat moeten komen, met vaste medewerkers, die de binnenkomende tips ontvangen, en liefst driedubbel checken. Ze kunnen op de leer gaan bij ELVEEBEE. Er zouden verschillende ploegen in t veld moeten kunnen worden gestuurd, voorzien van het meest gesofistikeerde materiaal oor beeld en klank. Dat moet, door de voorziene besparingen, tweedehands voor een prikje te krijgen zijn bij de BRT. Captatiewagens mèt personeel inclusief.
Als redacteuren zullen de huidige bloggers kunnen aangesproken worden. Niets ùoet. Alles kan. Loon naar werken .
Liefst zou de vereniging opteren voor een VZW, zodat, mits een intelligent formuleren van het maatschappelijk doel, met vrucht kan gelobbyd worden voor subsidies en werkingstoelagen, terwijl er meteen geen persoonlijke verantwoordelijkheid voor de initiatiefnemers meer bestaat. Hiervoor gaat men best te rade bij de spcialisten-raadgevers van de vele allochtone VZWs, die, mits de nodige voorzieningen, hun talent deze keer ook ter beschikking zullen willen stellen van reguliere zaken.
In de statuten zou de werking kunnen omschreven worden in de bewoordingen van GeenStijl.nl. Vanzelfsprekend met de nodige aanpassingen qua werkingsgebied, en mits bekrachtiging van de samenwerking door deze vereerde confraters. Alhoewel wij vinden dat de beschrijving van hun huisstijl de perfectie benadert. In alle bescheidenheid van onzentwege .
Wat is GeenStijl?
Veel mensen noemen GeenStijl voor het gemak een weblog. Dat dekt de lading niet, maar goed. Op GeenStijl wisselen nieuwsfeiten, schandelijke onthullingen en journalistiek onderzoek elkaar af met luchtige onderwerpen en prettig gestoorde onzin. De redactie informeert dagelijks ruim 120.000 bezoekers over de andere kant van het nieuws. De site behoort tot de top 10 van best bezochte actualiteitensites van Nederland.
We zijn altijd op zoek naar journalistiek talent. Ervaring in de tijdschrift- internet of dagbladjournalistiek is een must. Een scherpe pen is verplicht.
Als target functioneren alle toestanden en/of personen M/V die behoren tot het publieke domein. Inzonderheid wordt gedacht aan het (verborgen) openbaar leven van onze politici (alle niveaus), gezagdragers, magistraten, clerici, functionarissen, hovelingen, ambtenaren, artiesten, enz, dat alles als inzonderheid de feiten of de gebeurtenissen in verband staan met openbare fondsen.
Onze bronnen zullen onder de meest strikte geheimhouding vallen. Daarom, en omdat wij onze Pappenheimers kennen, zal de Administratie gevoerd worden van uit het Buitenland. Wij willen ons namelijk niet verlagentot het niveau van het zoveelste boulevardblaadje, genre Knack of Story, geplaagd door Rechten van Antwoord en procedures wegens laster en eerroof.
Wij stoppen onmiddellijk onze aandacht voor elk target dat zich voortaan gedraagt, en de veroorzaakte morele of materiële schade voor de Gemeenschap heeft vergoed.
In het blikveld staan heden: 1 CVP-minister, 2 VLD-ministers, diverse politie-kopstukken, een resem franscouillonse (en andere) dieven en oplichters die de Schatkist ten eigen bate plunderen, diverse topsport-bestuurders, syndicale afgevaardigden, ziekenbond -bazen, leden van het establishment bedrijvig in de financiële sector, enz. Er kan, onder geen enkel beding, gediscrimineerd worden. Wat de facto wil zeggen, dat zowel Oude, als Nieuwe Belgen geviseerd worden. Daar er geen Arabisch sprekende medewerkers voorzien zijn, zal ieder gebeurtenis uit deze richting, zonder verder verhaal, door verwezen worden naar de Dienst Vreemdelingenzaken, terzake bevoegd voor de uitwijzing. Zaak waarop wij nauwlettend zullen toezien; zodat de Wet in zijn strengste vorm zal dienen te worden toegepast.
Zelfs na de totstandkoming van de Vrije Herenigde Nederlanden zal de werking worden verder gezet, met dien verstande dat vooral diegenen die voordien het cordon sanitaire tegen bepaalde landgenoten gepromoot hebben, zullen genieten van driedubbele aandacht.
Krijgt U, een beetje vroegtijdig, via mij, van t SCHELDT. En in overeenstemming met het Jaargetijde, past bij uitzondering naast al de luim, deze keer de ernst. En, voor onder de kerstboom, de meditatie ..
Laat mij toe te zeggen, dat de lijfspreuk van de heldin van het verhaal, Florence Nichtingale, van toepassing is op àlle aspecten van het leven .Niet alleen in de verpleegkunde. Niet hetzelfde, maar daaruit volgend is, wat Multatuli zei, en die kon het weten, dat het plezier van het eten van salie ligt niet in het eten van de salie, maar in het eten van salie die men zelf gekweekt heeft. Iets in die zin. Waaraan we met zn allen beter maar goed geloven. Om te komen tot wat de goede Gaston Geens, Vlaams Minister-President ooit voorhield: wat we zelf doen, doen we beter
t Is nog minder hetzelfde, maar wat op t schouwberd staat in t Brugse Vrije, is ook juist: Plus est en Vous .
Wat we doen, we doen het goed. Een goed diner is beter dan een goed kookboek!
Het kerstfeest van De Telegraaf staat dit jaar in het teken van de Zorg. Uit de door dit dagblad gehouden enquête bleek dat alles wat met verpleging te maken heeft, ondergewaardeerd wordt. Men was het meest te spreken over de laagstbetaalden in de zorg. Dat zijn dus de verpleegkundigen, de mantelzorgers en de vrijwilligers. Uitermate ontevreden was men over hoog gesalarieerde managers en andere bureaucraten die nooit een patiënt zien, maar wél bezuinigen op noodzakelijke hulp. Vandaar vandaag enkele persoonlijke herinneringen aan die vaak onderschatte zorgverleners.
Mijn eerste echte contact met verpleegkundigen had ik al voor de Tweede Wereldoorlog, als jongetje van acht jaar. Op vakantie in Zandvoort aan Zee had ik mijn arm gebroken. Ik werd met spoed vervoerd naar de toenmalige rooms-katholieke Mariastichting in Haarlem, het dichtstbijzijnde ziekenhuis. De meeste verpleegkundigen aldaar waren nog echte kloosternonnen met indrukwekkende, bijna middeleeuwse kleding. Van een van die nonnen kreeg ik een ouderwetse ethernarcose toegediend, want moderne anesthesiologie bestond nog niet.
Pas de volgende dag kwam ik moeizaam weer bij kennis, op een grote zaal met meer dan twintig bedjes vol met katholieke jongetjes. In die tijd had ik een katholiek boezemvriendje dat precies wist hoe het er in de hemel uitzag. Alles was daar in wit en goud gehuld. Hij vond het jammer dat ik niet katholiek was, want nu kwam ik met zekerheid niet in dat witgouden hiernamaals terecht en konden we dus nooit meer samen spelen.
Supernon Opeens ging de deur van de grote ziekenzaal open. Er kwamen twee schitterend in wit en goud geklede mensen binnen. Een soort supernon met een witte kap, voorzien van wijd uitstaande vleugels. Daarnaast een man in een witte toga, met een goudkleurige stola om. De witte engel droeg een soort dienblad met een paar kommetjes. Ik wist toen zeker dat ik de ingreep niet had overleefd. Ik was dood. Die vrouw was een superengel en de man in toga was natuurlijk Petrus. Ze gingen van bed tot bed, zeiden wat en stopten de patiëntjes wat in de mond. Ik wist niet wat het was, en wat er van mij verwacht werd. Ik stond doodsangsten uit dat ze zouden ontdekken dat ik niet het juiste geloof had en de hemel zou worden uitgegooid.
Petrus kwam naar mij toe met een ouweltje tussen zijn vingers. Maar op dat moment schoot de witte engel naar voren en siste: Déze niet! Dat is een heiden!! En zo ging de heilige communie aan mij voorbij. De engel bleek de hoofdzuster te zijn, Petrus was de huispastoor en ikzelf lag gewoon op een ziekenzaal met een loodzwaar gips om mijn arm. Maar de Mariastichting had medisch en verpleegkundig wel prima werk afgeleverd.
Veertig jaar later was ik hoogleraar in de anesthesiologie, met een grote staf van anesthesie- en intensivecareverpleegkundigen. Ze zagen er niet meer uit als blinkende engelen, maar bleken dat wél te zijn. Hun aandacht voor de patiënten ging veel verder dan wat er in hun cao stond beschreven. Hun toewijding en vakkennis was een van de factoren die ertoe bijdroegen de veiligheid in operatiekamers te verhogen en het werk tot een plezier te maken. Hun zorg strekte zich ook uit tot de jonge en nog onervaren arts-assistenten die nog in opleiding waren. Maar dat systeem bleek alleen goed te werken als er een grote mate van vertrouwelijkheid en collegiale vriendschap bestond tussen artsen en verpleegkundigen.
Deze positieve werkinstelling werd echter ernstig bedreigd door het opkomende management van beroepsregelaars die niet wisten hoe een patiënt eruitzag en die ook nooit op de werkvloer kwamen. Die zagen de geneeskunde alleen als een verzameling rekenmodellen en megalomane theorieën vanuit de universiteit Nyenrode, het zogenaamde managementwalhalla aan de Vecht. Daar had ook onze vroegere premier WimKok onder meer de truc met zijn benzinekwartje geleerd. Over dit soort management kreeg ik onlangs een brief van een tweetal zorgverlenenden, een arts en een verpleegkundige uit een groot ziekenhuis. Ik laat de schrijvers thans zelf aan het woord:
Ons werd aangeboden een Training Kwaliteit. Voorwaar, een gat in de markt in het ziekenhuiswezen van deze tijd, zou je denken. Eindelijk, verzuchtten wij, nu eens aandacht voor het welzijn van de patiënt: begeleiden, luisteren, verbeteren van de verzorgende en medische taken. Maar we hadden het natuurlijk kunnen weten. Wat werd ons op die cursus voorgeschoteld? Kwaliteitszorg in de vorm van documentenbeheer, opstellen van documenten, resultaatgebieden, stroomschemas, werkprocessen, procesanalyse, management van materialen, protocollen en procedures, procesindicatoren en ga zo maar door.
Wederom ontbrak het belangrijkste woord: PATIËNT! Zou de kwaliteit niet aanzienlijk verbeteren wanneer de tijd die men besteedt aan bovenstaande gebakken lucht zou worden gegeven aan de patiënt zélf, met al zijn/haar zorgen en noden? En zou het plezier in het werk daarmee niet geweldig verbeteren? Wie weet wordt het vak van verpleegkundige dan zelfs weer aantrekkelijk.
Geest van Florence Tot zover de noodkreet uit de zorgsector, waarmee vermoedelijk enige honderdduizenden werkers in de zorg het volmondig eens zullen zijn. Maar ook honderdvijftig jaar geleden leed de zorg onder het onbegrip van een kil en harteloos management. De eigenlijke uitvindster van de verpleging was FlorenceNightingale (1820-1910). Een getalenteerde, jonge vrouw uit een Engelse elitefamilie. Zij wijdde haar leven aan de zorg voor zieken. Die bestond eigenlijk nog niet in die tijd. Ziekenhuizen waren toen veelal poelen van ellende en zogenaamde verpleegsters waren dikwijls dievegges, alcoholistes en prostituees die verplegen als een soort werkstraf moesten verrichten. Florence zag kans door een hoog moreel, een rotsvast geloof in haar zaak en zeer lange werkdagen dit negatieve beeld in één mensenleven te veranderen. Zij verhoogde de sociale status van de verpleegkundige van alcoholische prostituee tot een bijna heilige professional. Doch ook toen moest zij vechten tegen kortzichtige, arrogante maar hooggeplaatste Britse hotemetoten met hun protocollen en managementwartaal. Maar Florence kreeg ze plat met de unieke zin: Gentlemen, reading a cookery book is unlike a good dinner (Het lezen van een kookboek is niet hetzelfde als een goed diner). Wanneer komt de geest van Florence terug in de zorg?
Io confesso. Ik beken. Ik ben een beetje achterhaald door de gebeurtenissen. In JOURNAAL van 20 November 2008 (blz 4199) en slechts dààr alleen vond ik een beetje resultaat (vervolg) op de (beredeneerde en gefundeerde) vraag van het Ronsens Stadsbestuur om AUB af te geraken van hun statuut van tweetaligheid. Ronse was en is in hoofdzaak Vlaamstalig, maar met een sterke kliek van archaïsche katholieken, die na de trieste oorlogsjaren, de Vlaamsvoelende Senator Leo Vindevogel door het bels establishment hebben kunnen doen vermoorden. Zonder zijn Parlementaire Onschendbaarheid op te heffen, en met valse beschuldiging van verklikking van medeburgers, die, na de Duitse kampen overleefd te hebben, voor het Krijgshof verklaarden dat niet de beschuldigde voor hun wegvoering verantwoordelijk geweest was.Niets mocht baten: het vonnis zou uitgevoerd worden. Want de Prins Regent, bij wie het genadeverzoek was ingediend door een van de eerlijkste tegenstanders van Vindevogel, had die dagen andere bezigheden. Van de soort waarvoor de Coburgers bekend zijn .In Eerste Aanleg was het vonnis levenslang, maar in Beroep werd het Dood met de Kogel Want de Voorzitter van het Beroepshof (Gent) had juist de dood door oorlogsomstandigheden van zijn eigen zoon vernomen .We weten allemaal welke trieste reputatie dat Hof van Beroep heeft in Gent Onlangs nog bewezen door het Vlaams Blok te veroordelen.
Tenzij ik mij vergis, vond ik weeral nergens anders iets meer over de behandeling van hun motie. Ronse is een Oost Vlaams stadje, die nog altijd de vorige textielcrisis niet overleefd heeft. Als West Vlaming van de aanpalende regio weet ik waarover ik spreek. Doorkruis de straten, en U waant zich niet in de Vlaamse Ardennen, maar in Charleroi. En dat, terwijl een boogscheut verder, de West Vlaamse industrie alom probleemloos welstand en vrede brengt In t Vlaams!
En nu Marc grammens aan het woord, in een scan uit twee delen .
Ronse wil geen faciliteiten meer.
Bij het minste incident dat door Franstaligen wordt veroorzaakt in een van de faciliteitengemeenten van Vlaams-Brabant berichten de Vlaamse media daar uitvoerig over. Daar is niets op tegen, maar hoe komt het nu dat een recente motie van de gemeenteraad van de stad Ronse, waarin met aandrang wordt gevraagd om de daar eveneens ingevoerde officiële faciliteiten voor Franstaligen af te schaffen, vrijwel volledig werd doodgezwegen? Een meerderheid van de gemeenteraad, bestaande uit CD&V en VLD, met steun van het Vlaams Belang, heeft namens de stad Ronse aan de Vlaamse minister-president Peeters gevraagd om de Ronsische vraag tot afschaffing van de faciliteiten mee te nemen naar het praatcafé Van Gemeenschap tot Gemeenschap en die vraag daar als een Vlaamse eis te formuleren. In de gemeenteraad van Ronse heeft de SP zich onthouden bij de stemming over de motie, en stemde de enige tweetalige partij Gemeentebelangen-Intérêts Cornmunaux tegen. De burgemeester behoort tot de partij van Peeters (CD&V). De stad Ronse ondervindt alleen maar nadelen van de faciliteiten: ze hebben een imniigratie van francofonen uit Brussel op gang gebracht, en die beschouwen de faciliteiten als een recht om het voorts zonder Nederlands te kunnen stellen, wat veel werkloosheid onder deze groep tot gevolg heeft, precies zoals in Brussel.
Leterme laat Ronse vallen.
Niet minister-president Peeters maar. de Belgische premier Leterme diende Ronse van antwoord. Over de kwestie ondervraagd in de Kamerkomniissie van Binnenlandse Zaken (door een Waalse liberaal), antwoordde Leterme dat de motie van de gemeenteraad van Ronse zonder voorwerp was omdat de faciliteiten die daar werden ingevoerd, deel uitmaken van ons institutioneel evenwicht (het was in het Frans:faitpartie intégrante de notre équilibre constitutionnel). De Waalse interpellant, Crucke uit Anvaing in Henegouwen, zei dat hij door dit antwoord was gerustgesteld.
Onderstaand artikeltje komt uit een veel gelezen en alom gerespecteerd weekblad(je), waarvoor ondergetekende al meer dan eens reclame heeft gemaakt op deze blog. Als er, ten gevolge aan deze blog ook maar één nieuwe abonnee bijkomt, zal men mijn schaamteloos plagiaat wel niet kwalijk nemen. Sint Sabam is gewoonlijk onaantastbaar, maar voor deze ene keer .En weetewa? Ikzelf zou het zo mooi niet kunnen verwoorden.
Ik heb het artikel bijna veertien dagen laten bezinken. En bij mezelf goed nagedacht. Ben ik nu beledigd, of voel ik mij niet eens aangesproken? Die Blooten Kooninck heeft niet helemaal ongelijk is mijn besluit. Elkendeel neme zijn kruis op, en volge mij
DE E-TERREUR
Puur toeval wellicht, maar vorige vrijdag ontving uw dienaar opvallend veel elektronische post. Net op de emailloze dag. Vele correspondenten wisten nochtans van het initiatief want begonnen of eindigden hun e-postje met een zinnetje in de geest van ik weet het, vandaag zou ik niet mogen mailen, maar...
We versturen teveel e-post, met alle economische gevolgen vandien. Specialisten ramen het tijdverlies op zowat 5 miljard per jaar. Iedereen stoort zich er aan en iedereen doet er aan mee. Smsjes zijn nog zon pest. En toch wipt iedereen zenuwachtig van zijn stoel als een nieuw bericht binnenpiept, rept zich naar het mobieltje, gesprekken, kookactiviteiten, afwas of waarmee ze ook bezig zijn latend voor wat het is. Naar verluidt staken sommige jongeren zowaar hun intieme bedactiviteiten als de gsm overgaat. Dat hebben we van horen zeggen want a) we zijn niet meer piepjong en b) we zetten onze gsm op de juiste momenten af Maar ook ondergetekende verstuurt nutteloze smsjes. Gevolg van zijn opvoeding. Wanneer antwoord je niet meer? Niet reageren als iemand je aanspreekt is onbeleefd staat in de ongeschreven catechismus die mijn ouders me in de hersenen hebben geprent. Dus eindigt mijn sms-verkeer met ok?ja, okAllez danGoed, in ordeTot nog eensJa, tot nog eens. En amuseer uGij ookBedankt. Tot meerdere eer en glorie van Mobi-dik-star en co.
En nu we toch de markt van de elektronische ellende afschuimen, moeten we ook de blogs noemen. Vroeger ontplooiden viswijven hun activiteiten aan schoolpoorten, tuinhagen en marktkramen. Nu zijn daar blogs voor. Die dan wel het voordeel van de anonimiteit opgeven. Het mes snijdt aan beide zijden.
Het lijkt er op dat onze voornaamste draad met de buitenwereld draadloos is geworden. Met alle gevolgen van dien. De codes van de kredietkaart van de buurvrouw zijn op het internet te koop voor drie euro.
Wie schrijft, die blijft. Het tafereel van een zatte minister die zich even ontspant na een lange werkweek, was vroeger voer voor roddelend gefluister. Vandaag is dat blognieuws, bewaard voor eeuwig en aanleiding tot parlementaire debatten. E-postverkeer tussen twee bevriende politici wordt voorpaginanieuws van een gereputeerd weekblad. Er vlot aan voorbijgaand dat elke veertienjarige e-postjes kan manipuleren. Mailtjes gewisseld tussen een politica en een journalist, leidt jaren later tot het ontslag van deze laatste (Roger Van Houtte bij Gazet van Antwerpen). Of beter: de interpretatie van dat verkeer in genoemd gereputeerd blad leidt tot het ontslag. Omdat mailtjes eeuwig blijven bestaan en als een zwaard van Damocles levenslang boven het hoofd blijven hangen.
Wie zich door indiscreties geschaad voelt, voeren de verdedigers van het elektronische verkeer aan, kan altijd naar de rechtbank stappen. Alsof de schade daarmee vergoed wordt. Neen, we zijn gewoon niet beschaafd genoeg om fatsoenlijk om te gaan met de elektronica. Zoals het geval is met buskruid, autos en zakmessen. Moeten we mee leren leven.
Maar wanneer worden een roddelblog of een discreet e-postje echt een probleem? Als de goede oude ambachtelijke pers ze op pikt. Want anders blijft die blog doorgaans een veelgeschreven een weinig gelezen hoopje rommel op de overvolle internetzolder. En het mailtje een herinnering verborgen in het postvak in Het gebrek aan beschaving bij de pers is dus hét probleem.
Eenmanscollectief
DEN BLOOTEN KOONINCK
U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@ hotmaiLcom, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres
*****************
Kijk! Dat ene zinnetje een veel geschreven en weinig gelezen hoopje rommel op de overvolle internetzolder ..Is dat niet om dood te vallen?
Leedvermaak is een christelijke ondeugd en het is derhalve verre van mij, om nu (op zn Iepers ) sliepe-sliepe te doen naar mijn mede-parochiaan, Notarisklerk-Geitenboer (en tijdelijk, bij de genade van 800.000 Vlaamse stommerikken +1 Rwa + 3.000.000 francouillons) Eerste Minister van dit Apenland.
Maar nadat hij met klank gebuisd is als Vader des Vaderlands nu ook nog grandioos in zijn hemd gezet door de Gerechtelijke Macht! Ondank is s werelds loon ..De Messias, verworden tot de Verpersoonlijking der Onbenulligheid, ad vitam eternam! en als Staatsman-Redder in Nood onderuit en wie weet, misschien nog, samen met anderen, aansprakelijk voor alle veroorzaakte schade
Hij kan het niet. Heeft het nooit gekund. Zal het nooit kunnen!
Niemand kan het nog. Want met die Rwa en die franscouillons valt er geen land te bezeilen. Hoelang moet dat nu nog duren, voor de man in de straat dat snapt!
En toch schrijft De Ampersand, ledenblad van de CVP, ùet de moed der wanhoop, tot op vandaag, dat Leterme en Peeters leiderschap vertonen in onzekere tijden
Le Standaer lichtte deze morgen uitgebreid de toestand toe. Zonder ook maar één verwijzing naar de correcte toepassing van het Vennootschapsrecht en de essentie van het aandeelhouderschap. Dat zou te simpel zijn! Liever heimelijk rond de pot draaien, zoals echte Tjeven dat doen
*********
/ 'Dit arrest kan de basis vormen om betere voorwaarden te verkrijgen van de kopers', zei Erik Bomans, partner van Deminor, die toegaf dat zijn concurrent Modrikamen een historische zege binnenhaalt. 'Het hof past de wet en de statuten toe.' /
/ In het overheidskamp was de verslagenheid groot. Daar reageerden de uitgeputte onderhandelaars met ongeloof. Weken crisiswerk eindigen in een nachtmerrie .
/.. Advocaten stelden gisteren alvast nieuwe procedures in het vooruitzicht, los van een cassatieprocedure. In kringen van aandeelhouders was er gisteravond spontane vreugde. Sommigen trokken rond 22uur naar het gerechtsgebouw om er uiting te geven aan hun opluchting /
/ De uitspraak van het Brusselse Hof van Neroep inzake Fortis maakt de weg vrij voor schadevergoedingen voor aandeelhouders. Dat heeft Peter Paul de Vries, voorman van belangenvereniging Euroshareholders /
/ De Vries acht schadeclaims tegen de Belgische staat waarschijnlijker. 'De Belgische regering treft meer blaam omdat ze het bestuur van Fortis buitenspel heeft gezet. Voor aandeelhouders is dit geweldig. Of ze krijgen de hele onderneming terug, of een schadevergoeding', aldus De Vries. /
Bedenking
Kan er zo geen Rechter gevonden worden die eenzelfde oordeel velt over het regeringswerk sedert de verkiezingen van Juni 2007? De situatie bevriezen zoals ze was na de verkiezingen, de wil van het Volk doen respecteren door de aanstelling van (alle) verkozen partijen, en dus de verliezers VLD+SP+PS) doen uitsluiten, en met vergoeding voor de aangerichte schade!?
Wat is daar nu zo moeilijk aan?! 5 Minuten politieke moed volstaan!
Mijn lijfsblad van deze week; die door de echte Prins Filip (die van de laatste der Vier Seizoenen, Dewinter!) zelfs in de Vlaamse Parochieraad ter sprake kwam in de bespreking van de subsidies voor de noodlijdende media
Ik heb hier 't Pallieterke bij. Het bestaat al 63 jaar en heeft nog nooit een frank van de overheid ontvangen. Er staan nauwelijks advertenties in. Er worden iedere week tienduizenden exemplaren verkocht, zonder probleem. Het is dus perfect mogelijk. En men schrijft wat men wil, men laat toe wat men wil en men laat niet toe wat men wil.
schreef, op Blz 10, deze wekelijkse brief aan Sire le Rwa/De Keuning. Nagels met koppen, zoals iedere week, daar niet van, maar vooral het eindbesluit wil ik helpen propageren liefst verspreid over de ganse wereldbol: om het belziekse overeind te houden is een geweten blijkbaar van geen tel .Dan wordt de nationale leuze in t vervolg misschien beter, in plaats van Eendracht Maakt Maakt: Zonder moraal klopt het allemaal!
Sire,
In het kleine groothertogdom van Uw neefje Henri, zoon van wijlen Uw zus Josephine-Charlotte, is het hommeles. De doorgaans brave Hendrik heeft er niet geheel onverwacht getoond dat hij een geweten heeft. Net als zijn ook al overleden nonkel Baudouin heeft hij het bestaan een onder zijn neus geduwde wet - die voortaan euthanasie moet toelaten - omwille van gewetensnood niet te ondertekenen. Henri wordt zelfs vaker het spiegelbeeld van zijn oom Boudewijn genoemd.
Net als toen in 1990, Sire, toen Uw broer eenzelfde reden inriep om de wet die de moord op het ongeboren leven moest legaliseren niet te ondertekenen» heeft Henri moedig en trouw aan zijn levensvisie en geloofsovertuiging gepast om zon wet van zijn hanenpoot te voorzien. Hoewel iedereen zegt begrip te kunnen opbrengen voor zijn houding, is de politieke kaste er niet echt blij mee. Want - net als toen ten onzent - wordt de bal weer in hun kamp gelegd. En bovendien ligt de zaak in het groothertogdom erg gevoelig: Het resultaat van de parlementaire stemming was maar erg nipt, wat dus veel zegt over de verdeeldheid bij het kleine half miljoen inwoners van het kleine staatje.
Terwijl, Mijnheer de Koning, hooggeleerde grondwetbonzen destijds de truc verzonnen om de kandidaat-hei1ge twee dagen in de onmogelijkheid te plaatsen om te regeren, gaat men in Luxemburg een stap verder. Daar gaat men doodleuk de grondwet aanpassen om de macht van de groothertog in te perken. Hij moet een wet voortaan niet meer goedkeuren, hij moet die alleen nog afkondigen zonder zich nog ten gronde te kunnen moeien. Op zich lijkt dat allemaal heel democratisch en voor mi - dat weet Gij middelerwijl - mag zelfs een democratisch verkozen president in plaats van niet-verkozen monarchen de Natie vertegenwoordigen. Maar ook voor dezen - de laatste en hoogste verantwoordelijke bij het in voege stellen van wetten - moet mijns inziens altijd de mogelijkheid overeind blijven om in geweten iets wel of niet te doen.
Gij, Sire, hebt dat bij mijn weten bij voorliggende wetten als de Belze euthanasiewet nog niet gedaan, ondanks uw katholieke achtergrond. Gij tekent wetten op bevel omdat Gij zeer goed weet dat als Gij Uw geweten zoudt inroepen, het finaal gedaan is met Het Edel Land. Om het Belzjiekske overeind te houden, is klaarblijkelijk een geweten van geen tel. Maar ook dat is niet echt nog spectaculair nieuws...
Salut, Sire, tot volgende week en denk er eens over na. Over Uw koninkrijk en al de rest.
Ik begreep al sinds enkele tijd waarom Het Laatste Nieuws de meest gelezen Vlaams gazet zou geworden zijn, alhoewel het gewoon bedrukt en dus verspild papier blijft. Het doet me dubbel plezier wegens een tweede vaststelling. Omdat daarnaast meteen de belse Staatsvuiligheid voor de zoveelste keer in zijn hemd wordt gezet ..
Onderstaand artikel legt duidelijk de juiste klemtonen, 1° om, aan de hand van waarheidsgetrouwe gegevens, de lezer de correcte informatie te geven (waarover hij zelf kan oordelen) en 2° om op een niet-omfloerste wijze de achtergrond ter kennis te brengen over de werkwijze (met resultaten) van een Staatsdienst, die ons moet beschermen tegen buitenlands terrorisme.
Vandaar mij titel: maakt de belse Staatsvuiligheid door zo te handelen, dan geen deel uit van dat terrorisme volgens een redenering naar analogie met de Cosa Nostra: bommen bij de anderen, de onzen beschermen wij. M.a.w. als tegenprestatie voor onze bescherming, doen jullie maar op (elders) zo lang je ons maar gerust laat ..
Maar wat nu, nu de overeenkomst verbroken is?
Hier dan bedoeld artikel integraal.
De Belgische staatsveiligheid heeft de gisteren aangehouden Malika El-Aroud, de "mama van al-Qaida in Europa", uit Afghanistan gered in 2001. Haar toenmalige echtgenoot had twee dagen voor de aanslagen van 9/11 op vraag van Osama bin Laden de leider van de Noordelijke Alliantie in Afghanistan en de zwaarste tegenstander van het taliban-regime vermoord.
"De Belgische intelligentiediensten wisten toen al dat ze te maken hadden met een gevaarlijke extremiste. Maar ze hoopten dat ze door de redding hun landgenote konden overtuigen naar hun kant over te gaan", vernam HLN.BE uit Amerikaanse bronnen.
Malika, die in Afghanistan verbleef in een speciaal kamp voor vrouwen van al-Qaida-leden, was in de klauwen gevallen van medestanders van de vermoorde Massoud. Voor die wraak konden nemen, werd er tussengekomen en mocht ze naar België, haar thuisland, terugkeren. Staatsveiligheid zou uit de geste een slaatje slaan was de redenering. Uit dankbaarheid zou Malika wel even "naar de andere kant komen".
Staatssteun "Dat plan viel in duigen. Eenmaal terug in België begon El-Aroud nog extremer campagne te voeren voor al-Qaida. Ze kreeg daar in uw land meer dan duizend dollar staatssteun per maand voor." Waarmee onze bronnen doelen op de werkloosheidsvergoeding die mevrouw El-Aroud kreeg.
"Erg gevaarlijk" Ons land is al heel vroeg en al heel lang gewaarschuwd over Malika. En niet alleen door de Amerikanen. In 2002 liet het toenmalige Franse hoofd van de terrorismebestrijding, Jean-Louis Bruguière, weten dat de Belgische vrouw degene was die de materialen had gesmokkeld voor de bom waarmee Massoud werd vermoord door haar toenmalige man. "Ze is erg radicaal, erg sluw en erg gevaarlijk", waarschuwde Bruguière zijn Belgische collega's.
Haar grote frustratie El-Aroud werd al meermaals opgepakt in ons land, maar telkens weer vrijgelaten bij gebrek aan bewijs. Ze krijgt al jaren een uitkering in België. Ze speelt ook al jaren een sleutelrol in de strijd van al-Qaida tegen de Amerikanen en hun bondgenoten. Ze heeft contacten met de hoogste kringen van al-Qaida, maar, tot haar grote frustratie, wordt door de top in Afghanistan en Pakistan vooral gebruikt en niet toegelaten. Ze was naar verluidt razend in april van dit jaar, melden onze bronnen, toen Ayman al-Zawahiri, de nummer twee van al-Qaida, liet weten dat "de echte strijd door mannen moet worden gestreden".
Interview De Amerikaanse nieuwszender had in 2006 al een omstreden interview met de gesluierde weduwe. Daarin verklaarde ze de liefde van vele moslims voor al-Qaida-leider Osama bin Laden. "Hij was het die de onderdrukten hielp", zei Malika El-Aroud in het interview. "Hij was degene die onze grootste vijand, de VS, bestreed. Daarom houden we van hem. Voor een moslimvrouw is het een uitzonderlijk voorrecht om de weduwe te zijn van een martelaar."
Belgische gerecht Het schrijnende in deze zaak is dat Malika El-Aroud ook in België al meermaals vastzat en zelfs een uitkering kreeg. De 49-jarige weduwe van Dahmane hertrouwde in 2003 al snel nadat ze werd vrijgesproken bij gebrek aan bewijs ("Uw ideeëngoed is zeer extreem, maar daar kan ik u niet voor veroordelen", zei rechter Claire Degryse destijds in haar vonnis) voor haar aandeel in de moord op Massoud.
Zwitserland Haar nieuwe man is de tien jaar jongere Tunesiër Moez Garsalloui, ook een extremist die een cruciale rol zou spelen in de strijd tegen de VS in Afghanistan. Samen woonden ze een tijdje in de Zwitserse stad Fribourg, waar ze ook gearresteerd werden voor het opzetten van haatwebsites. Malika kreeg zes maand voorwaardelijk en vluchtte terug naar ons land.
"Ik heb recht op die uitkering" Ze geneert zich geenszins voor de uitkering die ze hier al jaren ontvangt. "Ik heb recht op die uitkering, want ik heb jarenlang in een Belgisch bejaardentehuis gewerkt, ik heb daar recht op." Vorig jaar belandde ze weer in een Belgische cel toen ze betrokken was bij een poging om terrorist-voetballer Trabelsi uit de gevangenis te helpen ontsnappen. Omdat er ook aanslagen op de Brusselse metro waren gepland, werd het bekende algemene terreuralarm afgekondigd.
Doelwit? Het is nauwelijks te vatten dat Malika El-Aroud weer werd vrijgelaten. Gisteren werd ze weer opgepakt. Nu werd er opnieuw een zelfmoordaanslag verijdeld. Het doelwit is nog niet duidelijk, maar het wordt niet uitgesloten dat dat de EU-top in Brussel was. De opgepakte zelfmoordenaar is Hicham Beyayo, een zware crimineel. De twintiger uit Anderlecht komt uit een familie van topgangsters. Twee van zijn broers werden vorige week nog opgepakt wegens extremisme en een andere broer zit in de cel wegens een tigerkidnapping. Het gerecht schaduwde hen al geruime tijd.
Waarom ze werd wat ze is El Aroud werd in 1959 geboren in het Marokkaanse Rif-gebergte. Haar voorvaderen waren "nobele verzetsstrijders" tegen de Spaanse bezetter. Ze wilden een islamitische republiek stichten, maar haar grootvaders sneuvelden. Haar vader kwam in 1963 naar België. Hij werd straatwerker.
Puber In 1964, Malika was toen 5, kwam de hele familie naar ons land. Malika werd zeer streng opgevoed. Feestjes en muziek waren verboden. Als puber begon ze te revolteren. Ze droeg alleen nog jeans, veroorzaakte heibel op school en verdwaalde in het nachtleven, vol drugs en stoute jongens. Ze kreeg een kind van een ver familielid, dat haar verliet. Een tweede en derde man kwamen en gingen. Ze hoorde op een nacht plots een stem, zegt ze. Die zei: "Alleen het gebed en Allah kunnen je redden." Waarop Malika een sluier aantrok, begon te bidden en uiteindelijk de extremist Abdessatar Dahmane ontmoette.
In verdenking El-Aroud is deze voormiddag samen met vijf anderen in verdenking gesteld van lidmaatschap van een terroristische organisatie.
Pszst(door mij): Met gesluierde weduwe wordt hier wel, volgens de beelden van de BRT, een gemaskerde weduwe bedoeld
Pssst 2 (ook door mij) haar voorouders waren nobele verzetstrijders ..Ligt in deze woorden geen wereld van wederzijds onbegrip? Of is hier het woord van een zekere J. Christus niet beter geplaatst, van een die een slang aan zijn boezem heeft gekoesterd?....Maar ook ik zal niet oordelen, om niet veroordeeld te worden. De Staatsveiligheid echter heeft andere prioriteiten!
Meisjes en Jongens! Eens te meer een beetje Iskander, maar dan van de hand van ene Rik Torfs, die om een of andere reden bij mij niet (meer) in de bovenste schuif ligt. Maar de man schijnt dus toch uit het goede hout te zijn gesneden. Hij kan zelfs guitig zijn. Lees en geniet mee. Zelfs al komt het uit Le Standaer
La DOUCE FRANCE11-12-2008 - Rik Torfs - de standaard
Op de cover van het Parijse weekblad Le Point staat in grote gele letters de volgende tekst: 'Si la Wallonie devenait française...' Het gaat om een mijmering. Let op de drie puntjes. Geen vraagteken. Omdat er van een echte vraag geen sprake is.
In het artikel komt onder meer de eeuwige rattachist Paul-Henry Gendebien aan het woord. Afkomstig uit een aloud Belgisch geslacht. Geboren in Hastière-par-delà op een paar kilometer van de Franse grens. In 1939. Bijna zeventig jaar is hij dus. Maar springlevend. Enthousiast. Want nu gaat het gebeuren. Gendebien voelt dat hij een afspraak heeft met de geschiedenis. Helaas is dat al jaren zo. Telkens weer wacht de oude gentleman met lichtjes mismoedige blik in de regen op zijn Franse geliefde. Een prachtige ruiker houdt hij krampachtig in zijn handen. O regen. O somberheid. Weinig dingen zijn even treurig als bloemen die vergeefs van hun wortels afgesneden zijn, en die langzaam verwelken zonder ooit aan iemand hun vluchtige schoonheid te kunnen tonen.
Want Wallonië wordt nog niet meteen een deel van Frankrijk. Dat blijkt alleen al uit de plaats die het artikel over onze Waalse vrienden in Le Point krijgt toegewezen. Het prijkt er in de rubriek 'monde', naast spannende verhalen over andere exotische landen zoals Pakistan en Thailand. Zoveel is duidelijk: Frankrijk houdt afstand. Het wil wel naar Wallonië kijken, op voorwaarde dat dit gebied rustig aan de andere kant van de wereld blijft liggen.
Zelfs de Walen die zich binnenkort Fransman willen noemen, vallen op door aarzeling en wankelmoedigheid. Zo ook Daniel Ducarme. Gewezen minister-president van het Brusselse gewest. Zijn belangrijkste verwezenlijking was zijn ontslag. Dat kwam er in 2004, nadat hij, een enkele uitzondering niet te na gesproken, vijf opeenvolgende jaren vergat zijn belastingsaangifte in te dienen. Ducarme ziet de toekomst van Wallonië rooskleurig in, en wel dankzij artikel 77 van de Franse grondwet. Daarin biedt la République overzeese gebieden onderdak aan voor zover ze de Franse idealen gestoeld op vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid genegen zijn. Frans-Polynesië maakte van deze optie gebruik. Waarom dan Wallonië niet? Oké, overzeese gebieden, dat klopt niet helemaal. Maar toch: pour les Wallons la même chose.
Hoe dan ook, de grote afstand tussen Wallonië en Frankrijk blijkt alleen al uit de landen die ertussen liggen, in alfabetische volgorde Pakistan, Polynesië en Thailand.
De verzuchtingen van Gendebien en Ducarme laten nog twee andere dingen zien. Vooreerst is er de ongelooflijke toevalligheid van het land waartoe iemand behoort. Identiteit is vaak meer toeval dan eigenheid. Wereldkaarten worden getekend met eenzelfde lichtzinnigheid waarmee huwelijken worden gesloten. Niet zo erg. Goed dat er nog lichtzinnigheid bestaat. Anders zouden wij misschien helemaal geen beslissingen meer nemen.
Vervolgens willen zowel Gendebien als Ducarme absoluut tot een groot land behoren. Enfin, groot. Frankrijk is groot voor een Franstalig land, maar het is kleiner dan China of de Verenigde Staten alwaar, toegegeven, de kennis van het Frans dan weer minder is ontwikkeld. Schandelijk, niet, dat laatste?
Zo herinner ik mij een kort nieuwsbericht uit 1981, toen ikzelf in Straatsburg woonde, een stad gelegen in Frankrijk, maar toch vooral in de Elzas. François Mitterrand was juist tot president van Frankrijk verkozen. Algemene euforie. Een beetje zoals vandaag met Barack Obama, hoewel die geen Fransman is, en geen socialist, ondanks alle verleidingspogingen van Caroline Gennez. Socialist was Mitterrand trouwens ook veel minder dan zijn kiezers. En dan zijn kiezers dachten dat hij was. Soit. Op een gegeven moment had Mitterrand zijn eerste ontmoeting met Ronald Reagan. Op de radio, die ik op mijn wat sombere kamer in de rue Louvois des middags beluisterde terwijl ik aan een ficelle met Bleu de Bresse-kaas knabbelde, werd gewag gemaakt van de wat moeizame gesprekken tussen de beide presidenten, car Monsieur Reagan ignore le français. Die Reagan toch. Nooit een boek gelezen, wisten we al. En nu ook nog eens het Frans niet machtig. Dat laatste kon van Mitterrand niet worden gezegd. Zijn Frans was vlekkeloos. Hij schreef er zelfs een paar boeken in, die op een heerlijke manier nergens over gingen. La paille et le grain bijvoorbeeld, uit 1975.
Ach, de arrogantie van de zogenaamde grote culturen. Kleine landen worden niet groot. En grote landen blijven klein. Toch een goede raad. Als de Walen tegelijk Belgen blijven, vinden buitenlanders hen lief. Want zij spreken Frans en worden verdrukt. Maar als ze plotseling het grote Frankrijk vervoegen, houdt niemand meer van hen. Want dan blijkt dat ze geen Engels spreken, en anderen verdrukken.
Als ik Waal was, zou ik non zeggen tegen la douce France.
Ieder weekeinde bekom ik van het Secretariaat van het Vlaams Belang een E-Mail met een korte inhoud van wat deze week politiek relevant is geweest. Het is de ongezouten waarheid, waarvan ik dikwijls lees: Ach Ja! t Komt van het Vlaams Belang! Daarom zet ik het op het Net, met de vraag: wat zien jullie in deze samenvatting dat grondig verschilt met wat U elders hoort of leest?
Nadenken is gratis, en kan nooit kwaad!
De terreur komt dichtbij
In de loop van deze week pakte de federale politie in een grootscheepse razzia 14 personen op die nauwe banden zouden hebben met de islamitische terreurorganisatie Al Qaida. Een van hen zou op het punt gestaan hebben om een zelfmoordaanslag te plegen. De zaak zou gelinkt zijn aan het terreuralarm dat eind vorig jaar in Brussel werd afgekondigd. Sommigen, zoals Jean-Marie Dedecker, hadden het toen smalend over een eindejaarsshow die werd opgevoerd.
Het Vlaams Belang heeft er steeds voor gewaarschuwd dat de terreurdreiging ernstig moet genomen worden. Zeker na de moordende aanslagen in Madrid en Londen is duidelijk geworden dat de jihad zich ondertussen ook in en tegen Europa manifesteert. En het is bijzonder naïef te denken dat wat zich elders in Europa reeds afspeelde, ons niet zou kunnen overkomen. Te meer omdat (ook) dit land een aanzienlijke moslimgemeenschap herbergt. Het is natuurlijk niet zo dat die moslims allemaal fundamentalisten zijn, laat staan terroristen. Maar even onloochenbaar is het feit dat in de schoot van de nog steeds groeiende en afgescheiden gemeenschappen het fundamentalisme gedijt. In De Morgen (12.12.2008) formuleert terrorisme-expert Claude Moniquet het als volgt: In ons land circuleren misschien niet zoveel echte leden van Al Qaida, maar er zijn veel sympathisanten.
De spilfiguur in het opgerolde Al Qaida-netwerk is een zekere Malika El-Aroud. Deze moslimfundamentaliste riep via het internet op tot de jihad, waarvoor ze uit Zwitserland werd uitgewezen en vervolgens in dit land terechtkwam. Ze kwam eerder reeds in de kijker te staan tijdens het proces tegen Nisar Trabelsi, de ex-voetballer die een aanslag wou plegen tegen de luchtmachtbasis van Kleine Brogel. Zij ging toen vrijuit. De rechter verfoeide toen haar fundamentalistische opvattingen, maar stelde dat hij haar daarvoor niet kon veroordelen.
Nochtans worden in dit land wel degelijk meningen vervolgd. Racisme, weet u wel. Een begrip dat de voorbije jaren dermate werd verruimd dat zowat alles wat de multiculturalisten en politiekcorrecte lobby niet bevalt als dusdanig gecatalogeerd wordt.
Dat mocht gewezen Vlaams Belang-voorzitter Frank Vanhecke ondertussen nog eens ondervinden. Na de reeds lopende zaak diende een francofone Belg van Kameroenese afkomst daarin gesteund door een tiental Franstalige antiracistische organisaties een nieuwe klacht in voor een complete absurditeit. Het Brusselse gerecht neemt de zaak kennelijk ernstig, aangezien het de gerechtelijke politie van Brugge reeds meermaals aanmaande om werk te maken van het verhoor van de leider van de extremistische partij. In een reactie vraagt Frank Vanhecke zich ondertussen af of het Brusselse gerecht écht geen andere zorgen heeft.
Ook Groen! laat zich ondertussen niet onbetuigd. De partij diende deze week immers een klacht in tegen Filip Dewinter omwille van een pamflet waarin de barbaarse praktijk van het rituele slachten aan de kaak wordt gesteld.
Begin deze week werden ter gelegenheid van het islamitische offerfeest opnieuw duizenden schapen op rituele wijze geslacht. Deze slachtingen zijn zondermeer in strijd met onze normen inzake dierenwelzijn, maar voor rituele slachtingen wordt een uitzondering gemaakt. Het Vlaams Belang is van mening dat wetten en regels niet kunnen aangepast worden aan inwijkelingen en eist dan ook een algemeen verbod op rituele slachtingen. Om deze eis kracht bij te zetten, voerde het Vlaams Belang op verschillende plaatsen in Vlaanderen actie.
Momenteel worden in zowat alle landen grote herstelplannen aangekondigd om de wereldwijde economische crisis te lijf te gaan. Maar zoals deze week uit de plannen van de regering-Leterme duidelijk werd, hinkt dit land ook op dat vlak achterop. De torenhoge staatsschuld en het budgettaire wanbeleid dat onder Verhofstadt werd gevoerd, maken immers dat er vandaag voor zon politiek geen geld is. Maar er is meer. In tegenstelling tot andere landen is het bestuur in dit land uitgegroeid tot een kluwen van elkaar tegenwerkende structuren en machtsinstellingen, waar niemand nog wijs uit raakt, die enorm geldverslindend is, en bovendien elk coherent beleid onmogelijk maakt. Kortom: indien Vlaanderen zijn welvaart wil verdedigen, zal het België moeten opdoeken.
Een goed artikel (the richt man on the richt place, ziet U ) hoeft niet lang te zijn, om blijvend indruk te maken. ISKANDER gaf ons gisteren, de dag zelf, een heerlijk voorbeeld, dat niemand, die hoort of leest over DeUniversele Verklaring van de Rechten van de Mens, het ooit nog kan vergeten.
Voor mij was gisteren (vanaf 08 uur tot 10 uur) ook onvergetelijk, het morgenconcert (met een enorme bezetting) op Rai Uno, de Italiaanse officiële Staatszender, in het Auditorium van het Vaticaan, in aanwezigheid van de hoogste Kerkelijke en Wereldlijk Leiders. De dirigente was een bewegelijke beeldschone Aphfrodite, wiens mimiek alleen al bijna voor de leiding zou kunnen volstaan hebben. Een volmaakt optreden, dat jammer genoeg voor de debielen aan de Reyerslaan weer niet in aanmerking kan komen.
Nederland probeerde in 1948 God in de preambule te krijgen van de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens. Die poging mislukte. De verklaring bestaat vandaag zestig jaar.
De concepttekst van de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens lag er al toen een VN-comité zich in 1948 boog over het vaststellen van de definitieve tekst. De opstellers waren met name de Amerikaanse voormalige First Lady Eleanor Roosevelt, een Canadees, een Fransman, een Chinees en een Libanees. De Nederlandse politici Marga Klompé (KVP) en Hilda Verweij-Jonker (PvdA) waren bij enkele voorbereidende vergaderingen geweest.
Het VN-comité moest de puntjes op de i zetten. De belangrijkste Nederlander daarin was een priester, Leo Beaufort (1890-1965). De KVPer was een franciscaner pater (kloosternaam Didymus), die theologie, wijsbegeerte en rechten had gestudeerd. Hij was in 1947 benoemd tot hoogleraar volkenrecht. Beaufort wilde God vermeld zien in de preambule van de Verklaring en diende een amendement in dat de erkenning van mensenrechten gebaseerd is op de goddelijke oorsprong (van de mens) en zijn lotsbestemming. Dat niet iedereen in die goddelijke oorsprong geloofde, wist Beaufort wel. Maar het zou tegemoet komen aan de overtuiging van de meerderheid van de wereldbevolking, meende hij. En atheïsten en agnosten werden volgens hem niet beledigd, omdat ze het zinnetje ook konden negeren en zo onwetend mochten blijven.
De communisten voelden zich aangesproken. Sovjetafgevaardigde Bogomolov herinnerde Beaufort eraan dat na de Franse revolutie in 1789 in de Verklaring over de Rechten van de Mens en de Burgers er ook geen verwijzing naar God was gekomen.
De Poolse Kalinowska stelde dat een VN-verklaring niet ging over metafysische vragen. En als iedereen zinnen in de preambule mocht negeren, konden ze dat met de rest van de verklaring ook gaan doen.
Beaufort vond dat onzin. Hij hekelde de communisten door op de bittere recente ervaringen te wijzen, die het gevaar hadden getoond van het monsterlijke idee dat de mens slechts een instrument is in dienst van de Staat.
De communisten waren echter niet de enige met bezwaren. Atheïsten en agnosten lieten zich niet graag als onwetend bestempelen, en sommige religieuzen vonden dat religie en moraal gescheiden moesten blijven. De Chileense afgevaardigde zei dat zijn land vrijwel geheel katholiek was, maar dat er desalniettemin geen verwijzing naar God in de grondwet stond. De Fransman oordeelde dat een verdeeld comité over dit onderwerp afbreuk zou doen aan de wens van de opstellers om de verklaring zo universeel mogelijk aanvaardbaar te maken.
Te weinig steun dus. Beaufort trok zijn amendement in. Mensen zijn, volgens artikel 1 van de Verklaring, begiftigd met verstand en geweten. Maar anders dan Nederland had gewild, stond er niet in dat God daar verantwoordelijk voor is.
PS. M.E.S. uit het woord "begiftigd" blijkt natuurlijk dat God er impliciet wel in staat. Wie zou anders de schenker zijn ?
