De Schandaard (zie hieronder) doet een beetje denken aan dat ander fenomeen, de ex-apotkeres (omgeving Falconplein Apen) Maya Detiège en de zorgenkindjes die ze van Tuur Van Wallendael geërfd heeft. U kent ze wel : Maya liep daar rond, van onder tot boven gefilmd door ATV, lijk een pauw met open staart op een mestvaalt. Ze kon blijkbaar met kennis van zaken spreken over wat er daar allemaal te koop of liever te huren was, achter de gekleurde vensterramen. Socialistisch bestuur op zijn best!
Zo ook verhuurt De Schandaard zijn kolommen om mee te profiteren met om het even wat die voorbijkomt. Het fenomeen Morel piekt op de hitlijst in de boekenwereld? Hey! De mensen gaan dit lezen : hier zit omzet in, en geldgewin ..
Zo denken de vrouwen en meisjes in de Antwerpse hoerenbuurt ook
Dat zij, de elitaire kwal-krant, de taaie belgicisten, ondertussen meewerken om het cordon sanitaire te doorbreken, hebben ze voor deze keer vergeten. Business as usual! Maar het is pronken met andermans veren. Het is bijna lijkenpikkerij .met op het einde een tikkeltje afgunst : kijk eens hoe haar doodgaan Vlaanderen gegrepen heeft
Neem niet weg, dat er, bovendien dik tegen hun goesting, moet bijgeschreven worden, dat de opbrengst van beide boeken naar Kom op tegen Kanker moet gaan. Niet alleen kan een Vlaams Blokster zeer menselijke trekjes hebben, ze is daarenboven niet eens een geldwolf! Onderverzwegen : dat zou onze favorieten, Brusselmans, Hemmerechts, Lanoye, enz., niet overkomen!
Ik denk aan die kopers van al die boeken : als ze voorheen van een andere gedachtenwereld waren : zullen die nu niet een beetje beginnen naadenken?
Moet een mens eerst gestorven zijn, vooraleer hij begrepen wordt?
----------------------------------
Morel beheerst boeken top-10
·woensdag 16 maart 2011
--------------------------------
Marie-Rose Morel staat postuum op nummer één en twee in de Boeken Top 10.
In de officiële Boeken Top 10 die de ranglijst weergeeft van de meest verkochte boeken, prijkt de voormalige Vlaams Belang-politica Marie-Rose Morel bovenaan.
De non-fictieboeken worden deze week aangevoerd door 'Geloof, hoop en liefde', een boek dat de columns verzamelt die Morel voor Het Laatste Nieuws schreef. Er hoort ook een nieuw voor- en nawoord bij en een uitgebreid fotoalbum.
Het boek is nieuw in de non-fictielijst en kwam dus, zoals dat heet, meteen binnen op de eerste plaats. De opbrengst van de verkoop is voor Kom Op Tegen kanker.
Op de tweede plaats bij de non-fictie staat 'Leve het leven'. Dat boek bezette vorige week de vierde plaats.
'Leve het leven' bestaat vooral uit haar internetdagboek dat ze bijhield toen een eerste keer de ziekte werd vastgesteld. Het beslaat de periode tot een half jaar later wanneer ze genezen verklaard wordt.
De Boeken Top Tien bewijst hoe zeer het leven en de dood van Marie-Rose Morel Vlaanderen gegrepen heeft.
Nadat voorgaand artikel verteerd is, kunt U stilletje aan dit nieuw gedeelte beginnen, waarvan de titel wel degelijk met opzet zeer misleidend gehouden werd.
Wat bedoeld wordt, is dat de bestaande blogwereld van allemaal kleine mensjes moet aan banden gelegd worden, liefst zo verstikkend mogelijke banden, bij zodanig dat zij, de grote jongens de vrijgekomen ruimte zouden kunnen innemen. Om daarna gewoon over te gaan tot de orde van de dag! Dat daarbij als kwansuis de suggestie geopperd wordt voor subsidies, is zuiver toeval .
Besluit (zie hier onder) : weeral probeert Linx rechts voorbij te steken, door onmatig veel aandacht te besteden aan de bijkomstigheden zoals Facebook en Twitter : wie daar kakelt moet inderdaad, zoals elk kieken, een ei kwijt.
Eén ding moet ze bovenal steken : al die webloggers werken gratis (uitzonderingen bevestigen de regel) en toch winnen ze dagelijks aan belang. De geldwolf van de publiciteit heeft geen vat op hen. En, al mocht er door al dat blog-geschrijf, per blog ook maar één medemens afgewend worden en gered van hun indoctrinatie, dan nog zou het opzet geslaagd zijn.
Het internet, een pest en een zegen
Waar gaat het heen met de journalistiek? Naar de afgrond, zo lijkt het wel in het boek De vierde onmacht dat een hoop kritiek op de pers verzamelt. Enkele auteurs dromen van het internet als de redding voor gedegen journalistiek.
Een nieuw jaar, en dus een nieuwe agenda van de VVJ (Vlaamse Vereniging van Journalisten), tenminste voor beroepsjournalisten. Voor 2011 is het een groenachtig exemplaar, zoals altijd verlucht met illustraties van cartoonist Zak. Achteraan staan de gegevens van alle Belgische mediahuizen opgelijst. Opvallend: er is ook een pagina Zuivere internetjournalistiek. Daaronder vinden we Apache en De Wereld Morgen terug.
Mediatycoons
Pol Deltour: Digitale technologie verhoogt ontegensprekelijk het democratische gehalte van het nieuwsproces
Heerlijk. Wat doet het deugd om het adjectief zuiver opgestempeld krijgen. Alsof er ook ónzuivere internetjournalistiek is. Of wilde de VVJ beklemtonen dat internetjournalistiek zuiverder is dan wat de klassieke media brengen? Helaas niet. Apache en consorten worden aldus omschreven omdat zij enkel een internetpoot hebben en (nog) niet in een papieren versie door het medialandschap fladderen.
Toch duiken in De vierde onmacht enkele auteurs op die het internet omarmen als een kans om weer zuiverdere journalistiek te plegen. Eén van hen is Guido Van Liefferinge, de bedenker en voormalige uitgever van bladen als Dag Allemaal, Joepie en Goed Gevoel. Van Liefferinge ziet welmenende internetters en blogs uitgroeien tot een vijfde macht, een beweging die zelfs niet door de almacht van de mediatycoons zal kunnen worden gebroken. Die vijfde macht kan niet alleen een alternatief bieden voor de gecontesteerde reguliere media, maar fungeert ook als waakhond voor de vierde macht.
Ongevoelig
N-VA-voorzitter Bart De Wever is zich eveneens bewust van de invloed die digitale media hebben. De mainstream media hebben geen sluitend monopolie meer op politieke berichtgeving, stelt De Wever vast. Web 2.0 heeft het ritme van de politiek weliswaar weer een gradatie hoger gezet, maar het biedt ook mogelijkheden voor de kritische burger om zich te informeren en zelf inhoud te creëren op het web, vindt de politicus. Weliswaar staat dit nog in zijn kinderschoenen en is de politieke relevantie daarvan momenteel eerder beperkt, maar het schept onloochenbaar mogelijkheden voor de toekomst om op een andere manier aan burgerparticipatie te doen.
De Vierde Onmacht, samengesteld door Frank Thevissen. Niet alle gastschrijvers zijn overtuigd van de deugdelijkheid van digitale media.
Pol Deltour, nationaal secretaris van de VVJ, sluit zich daarbij aan. Digitale technologie geeft de gebruiker de mogelijkheid onmiddellijk te reageren op wat hem aangeboden wordt. Dat verhoogt ontegensprekelijk weer het democratische gehalte van het nieuwsproces, zegt Deltour. De auteur ziet dat de meeste nieuwssites bulken van de mediakritiek, en vindt dat niet slecht. Redacties houden wel degelijk rekening met die bedenkingen. Zo ongevoelig zijn journalisten niet, en bovendien is het ze ook commercieel geraden, analyseert Deltour.
Extremistische opvattingen
Samensteller van het boek Frank Thevissen, die samen met Johan Sanctorum eerder al voorganger Media & journalistiek in Vlaanderen kritisch doorgelicht afleverde, juicht toe dat de beheersing van opinies en meningen niet langer het quasimonopolie van traditionele mediaredacties is. Die ervaren het internet niet onterecht steeds meer als een geduchte concurrent, constateert Thevissen. Meningen en opinies die niet tot de reguliere pers kunnen of mogen doordringen, vinden via het internet tegenwoordig een laagdrempelige uitlaatklep, maar hebben door de versnippering duidelijk met een gezagsprobleem te kampen. En hoe langer hoe meer ook met een imago- en veralgemeningsprobleem.
Thevissen citeert tevens het standpunt van VRT-journalist Louis Van Dievel dat het internet een verzamel- en kweekplaats van extremistische opvattingen is. En dus worden er op www onbelemmerd en ongeremd de meest krankzinnige ideeën en opvattingen gespuid, aldus Van Dievel. De journalist verslikt zich haast in zijn afkeer van intellectuele internetpiraten, waarmee hij zijn pijlen vooral lijkt te richten op Victa placet mihi causa, de erudiete maar vaak beenharde blog van Marc Vanfraechem:
Ze bouwen hun eigen blogs, hun eigen websites. Ze geven zichzelf en hun websites Latijnse namen. Helaas worden die niet echt druk bezocht, het blijft inteelt onder vrienden. Echt bevredigend is het niet. Behept als ze zijn met de dwanggedachte dat hun mening door iedereen moet gekend zijn, stellen ze zich niet tevreden met hun eigen platformen, neen, ze nestelen zich als parasieten op andere forums en blogs, die in tegenstelling tot hun eigen winkel, wel druk bezocht worden. Koekoeken zijn het.
Collectieve mening
In het voorwoord laat Luc Van der Kelen, politiek commentator bij Het Laatste Nieuws, zich eveneens laatdunkend uit over wat het internet te bieden heeft. Laat het mij maar eens zeggen: de burgerjournalistiek is de pest van het internet. Ze bedreigt de ernstige journalistiek van professionele journalisten, naarmate hun bladen de vuiligheid op hun cover zetten of op hun website of waar ook, schrijft Van der Kelen. In een wereld waarin ook iedere kwaadaardige gek een fotocamera op zijn telefoon heeft staan, moet zelfs de meest mediageile politicus beginnen nadenken, als hij nog eens een camera in zijn wereld laat binnendringen.
Veel heil ziet de journalist niet in de mogelijkheden die sociale media bieden. Ik zie bij collegas dat journalisten, politici en politicologen onder elkaar twitteren, dag na dag. Moeten die niet werken?, vraagt hij zich af. Hebben die nog een eigen mening of hebben ze alleen nog een collectieve mening? Missen ze iets in hun leven? Je zult mij nergens terugvinden op een van die sociale sites. Mijn privéleven is van mij en niemand anders. Geen Facebook, geen Twitter, geen wat weet ik ook al weer ten huize Van der Kelen.
Konkelfoezen
Dat sociale netwerksites een journalistieke tool kunnen zijn, neemt Van der Kelen niet in overweging. Hij is ervan overtuigd dat Facebook en Twitter enkel dienen om je privéleven in de etalage te plaatsen. Maar zeker Twitter geeft journalisten de mogelijkheid om direct én in alle openbaarheid in contact te komen met collegas, professoren, bedrijfsleiders, politici en lezers. De discussies zijn vaak stevig en de kritiek van gewone Twitteraars zit er vaak patat op.
Luc Van der Kelen: Ik zie bij collegas dat journalisten, politici en politicologen onder elkaar twitteren, dag na dag. Moeten die niet werken?
Frank Thevissen zelf is wel aanwezig op Facebook, maar voelt vaak enige weerzin voor wat hij daar ziet gebeuren. Nergens komt het onderlinge geflirt tussen opiniemakers en mediafiguren uit het politieke, journalistieke en culturele netwerk zo prominent aan de oppervlakte als op Facebook, schrijft hij. Als Herman Van Rompuy op 17 juli 2010 zijn via zijn Facebook-prikbord meldt: Pas terug van Brasilia en São Paulo. Het volgende vliegtuig is met bestemming: vakantie, gaat meteen de duim van Lisbeth Imbo en Johny Vansevenant omhoog want ze vinden dit leuk. Enige afstand is inderdaad wenselijk, maar het voordeel van Facebook is wel dat het er (betrekkelijk) transparant aan toegaat. Als politici en journalisten zitten te konkelfoezen, kijken er vaak honderden friends mee.
Bedenkingen
Reclameman Wim Schamp gelooft er echter geen bal van dat jongeren het internet ooit gebruiken om zich te informeren over nieuws dat ertoe doet. Hoe weten jongeren wat er in de wereld gebeurt?, vraagt Schamp zich vertwijfeld af. Het antwoord is dat ze daarover weinig of niets weten, ondanks de lovenswaardige inspanningen die het onderwijs zich op dat gebied getroost. Jongeren zijn vooral gefocust op hun nieuws. Dat nieuws creëren ze zelf, via hun eigen media. Die media heten Facebook en Twitter. De nieuwsstroom die zij op gang brengen, behandelt relevante onderwerpen als Vanmiddag geslapen tot één uur, en jij?, Ik ben in badpak naar de les geweest, of Heb jij ook gesupporterd voor Nederland? Het ontgaat Schamp dat die twee sociale netwerksites intensief gebruikt worden om nieuws te delen of te ontdekken.
Surfen op het internet gebeurt met heel andere bedoelingen dan zoeken naar informatie over wat er in de wereld gebeurt, merkt ook voormalig VRT-journalist Walter Zinzen op. Hij heeft zijn bedenkingen bij de burgerjournalisten die bijdragen aan De Wereld Morgen. Amateur-journalisten zou een beter woord zijn, omdat het om liefhebbers gaat die berichtjes doorsturen zonder zich al te veel om deontologie te bekommeren, vindt Zinzen.
Kakofonie
Anderzijds zijn het vaak burgerjournalisten die de wereld inlichten over toestanden die lokale potentaten liever in het duister verborgen houden, nuanceert de auteur. Amerikaanse soldaten in Irak vertelden op hun blog, mét fotos, hoe de toestand aan het front werkelijk was. De professionele journalisten, die embedded waren, hadden het nakijken. Het protest in Iran tegen de herverkiezing van president Ahmadinejad zou nooit in zijn volle omvang tot ons zijn doorgedrongen, als de deelnemers ons niet via hun gsm en internet met de neus op de feiten hadden gedrukt.
Ook Zinzens oud-collega Jef Lambrecht, die een zeer verhelderende bijdrage leverde over de tijd dat Siegfried Bracke (N-VA) nog rondliep bij de VRT, kijkt met enige weemoed naar de opkomst van het internet:
Op een dag viel de chaotische kakofonie van dicterende redacteuren, schrijfmachines, ratelende en bellende telexen en rinkelende telefoons stil en schreed het internet geruisloos de gewijde stilte binnen om dit levende geheugen overbodig te maken. Het internet, een hooiberg die niet corrigeert uit eigen beweging.
Lambrecht betreurt dat de pers zijn rol van vierde macht aan het verkwanselen is, en lijkt niet te geloven dat digitale media daar iets aan kunnen doen. De waakhond, de buldog is dood, stelt de gepensioneerde journalist vast. Het forum is weg. Het internet bestaat uit wijkpleintjes. Het heeft geen centrum. Het wordt gedomineerd door een centrifugale kracht.
Piepkleine lezersmarkt
Guido Van Liefferinge: De nieuwe online-intiatieven zijn nog te vaak in hetzelfde bedje ziek van de reguliere media waartegen ze een dam willen opwerpen
Dirk Barrez en Han Soete, de oprichters van De Wereld Morgen, zijn er echter van overtuigd dat online media méér dan dag- en weekbladen voor onafhankelijke journalistiek kunnen zorgen. Die media selecteren en jagen het echt belangrijke nieuws na, stellen de cruciale vragen en vormen de motor van het publieke debat over onze belangrijkste uitdagingen en de oplossingen daarvoor, schrijven zij met enige bombast. Dergelijke nieuwe media zullen de volgende jaren het medialandschap fors hertekenen en opnieuw democratiseren. Eén cruciale basisvoorwaarde moet dan wel zijn vervuld: die media moeten in handen zijn van hun journalisten, en geworteld zijn in en gedragen door de samenleving.
Toch is er nog een andere basisvoorwaarde, eentje waar de redactie van Apache nogal dagelijks mee geconfronteerd wordt: ook internetjournalistiek moet betaald worden, terwijl er nog géén rendabel businessmodel is. De logistieke kosten van een site zijn vele malen kleiner dan die van een gedrukt blad dat over heel Vlaanderen gedistribueerd moet worden, maar helaas: de inkomsten zijn dat ook. Zeker in een piepkleine lezersmarkt als Vlaanderen.
Belangenvermenging
Lang kan het niet meer duren voor er een rendabel businessmodel gevonden is, hoopt Pol Deltour. Momenteel drijft het overgrote deel van de initiatieven in de nieuwe media nog te vaak en te veel op de goodwill van enthousiaste maar onbetaalde en onderbetaalde vrijwilligers en op giften van maatschappelijk geëngageerde sponsors en gebruikers, stelt Guido Van Liefferinge. Hij vindt dat er voldoende en stabiele financiële steun moet komen van de overheid, alsook van de lezers en van het middenveld. Met een jaarbudget van minder dan één miljoen euro kan een nieuwssite zijn ambities waarmaken. In vergelijking met de 350 miljoen jaarlijkse overheidssteun voor de klassieke commerciële media, is dat opvallend weinig, zegt de oud-uitgever.
Maar een businessmodel is niet de enige uitdaging. De nieuwe online-intiatieven zijn nog te vaak in hetzelfde bedje ziek van de reguliere media waartegen ze een dam willen opwerpen (vooringenomenheid, gebrek aan onafhankelijkheid, belangenvermenging, blind corporatisme ). Het ontbreekt daardoor aan zweepjournalistiek die de sector op zijn grondvesten zou moeten doen daveren en de beroepsgroep grondig dooreen schudden, schrijft Van Liefferinge scherp. Professionalisering dringt zich dus op. Durf is een must om de paden van de onderzoeksjournalistiek te betreden.
Kortom: zolang er durf is, is er hoop. Nu nog zorgen dat er geld binnenkomt.
De Vierde Onmacht, Frank Thevissen e.a., Uitgeverij Van Halewijck, november 2010, 400 paginas. Te koop bij Bol.com en Azur/Proxis.
Al geruime tijd voelde ik al dat er iets nieuws waaide. Ik hoorde het zelfs luiden, maar wist in Italië niet waar de klepel hing. Ni vind ik ineens en toevallig op het Internet een bibliotheek vol met gegevens : Googelen rond het boek De Vierde Onmacht is een vloedgolf van commentaren over Uw hoofd roepen. Maar of het schoentje iemand past?
Men is zich blijkbaar aan het beramen.
Media kunnen uw gezondheid schaden.
Met die striemende waarschuwing trapten Frank Thevissen en een rist medeauteurs vorig jaar op zere tenen. Ook voor zijn vervolgboek De vierde onmacht kon Thevissen bekende namen uit pers en politiek strikken en opnieuw sneuvelen er heel wat heilige huisjes. Stof genoeg voor een gesprek.
Over mediahypes en incidenten. Over politieke vedetten en smakeloze tv-zoenen. Over nepkogels. Over de val van een senator en de ontmaskering van een journalistieke huurling. Over Hongarije en de media-aanpak van het Vlaams Belang.
Mijnheer Thevissen, ook nu pakken jullie uit met een provocatieve cover. Een gebroken potlood in de vorm van een kruis en de titel De vierde onmacht. Dat vraagt een woordje uitleg.
Het beeld van het gebroken potlood was oorspronkelijk een reactie op de rel over de Deense Mohammed-cartoons. Maar het beeld past perfect bij de titel en het concept van het nieuwe boek. In welke mate vertegenwoordigen de media een macht en hoe machtig is die vierde macht nog? En is dat de macht zoals die oorspronkelijk bedoeld was? Daarop proberen wij in het boek antwoorden te geven.
In de nasleep van jullie eerste boek verscheen in De Standaard een opgemerkte artikelreeks van Geert Buelens. Zijn mea culpa kan bij u op weinig bijval rekenen. Een door pyromanen opgezette brandoefening, lees ik in het boek.
Ja, ik vond dat ik daarin eerlijk moest zijn. Die reeks bracht eigenlijk niks nieuw. Het stuk moest eigenlijk dienen als aanvaardbare mediakritiek. Onder het mom van kijk eens hoe kritisch en zelfkritisch we zijn. Maar de echte taboes bleven taboes: de transparantie rond commerciële belangen, politieke agendas die spelen, de omertas, de aantasting van de beroepseer (denk maar aan de liquidatie van Roger Van Houtte bij Gazet van Antwerpen). Daar werd in een wijde boog omheen gefietst. Geert Buelens wekt de illusie dat het al bij al gaat om kleine uitschuivers of slordigheden: een verkeerd berichtje of een krantenkop die wat overdreven is. Maar dat is zoiets als een patiënt die op de operatietafel ligt nadat hij door een tientonner is overreden en waarbij men vaststelt dat hij een oogontsteking heeft
Media leven steeds meer bij de waan van de dag. De media spelen in op hypes of creëren ze zelf. Kijk maar naar De Slimste Mens. De impact van zon spelletje is gigantisch. Verrast u dat?
Het is ongetwijfeld een kijkcijferkanon en ook een leuke format. Maar het klopt dat men hypes creëert of versterkt rond dingen die eigenlijk heel triviaal zijn. Hoeveel krantenartikels zijn er gepubliceerd over De Slimste Mens, hoe vaak was dat zelfs voorpagina-nieuws? We hebben dat onderzocht en het staat in ons boek. Vaak gaat het om autopromotie en de promotie van bepaalde figuren en BVs die ook commerciële belangen hebben. Als je ziet hoe men dezer dagen iemand als Lieve Blanckaert promoot in allerhande programmas - De Zevende Dag, De Laatste Show, De Slimste Mens - dat is toch niet gezond.
De fameuze inner circle. Ons kent ons.
Inderdaad. Het is me de voorbije weken nog eens opgevallen hoe altijd weer dezelfde figuren opduiken en aan bod komen. En dan heb ik zoiets van: tja, die openbare omroep heeft wel altijd de mond vol over diversiteit, maar waar is die diversiteit? Het zijn steeds dezelfde mensen die gepromoot worden. Er is nu een decretale bepaling waardoor kijkers gewaarschuwd worden als er product placement (PP) (eigenlijk verdoken reclame voor een product) opduikt in een programma. Eigenlijk zou je de kijker ook moeten waarschuwen voor people placement. Ik zie dat die fameuze diversiteit in de praktijk heel beperkt is en dat steeds dezelfde personen elkaar uitnodigen én bevestigen.
Bart De Wever schreef een bijdrage voor jullie boek en noemt zichzelf daarin een exponent van politiek vedettisme. Politici en journalisten zitten niet alleen in dezelfde restaurants aan hetzelfde tafeltje, maar ook in dezelfde spelprogrammas. Ze bekampen elkaar, maar vaak is dat maar schijn en zijn het de beste maatjes. Is dat geen probleem
Natuurlijk is dat een probleem! Het legt een smet op de hele politieke en journalistieke geloofwaardigheid. Die doorgedreven personalisering en het verengen van de politiek tot vedetten is zo intensief dat je een stevige vervorming krijgt van het politieke debat, die ook leidt tot ontsporingen en irrationaliteit bij de publieke opinie.
België moet zowat het enige land ter wereld zijn, waar toppolitici en zelfs ministers opduiken in quizzen en dwaze tv-spelletjes. Eva Brems liet zich uitvoerig kussen door Bart Peeters en ook Annemie Turtelboom kon blijkbaar niet aan de verleiding weerstaan.
Ik heb dat twee minuten kunnen aanzien en toen moest ik echt wegzappen. Politici weten dat mensen politiek afhaken en dus gaan ze het op andere domeinen zoeken. En zo komen ze terecht in een show als Mag ik u kussen?
Die mensen durven ook niet meer nee zeggen.
Willen ze wel nee zeggen? Ik vraag het mij af. Als ik Turtelboom daar zie zitten, overvalt me niet alleen plaatsvervangende schaamte, maar vraag ik me ook af: hebben die mensen dan geen adviseurs die hen tegen zichzelf beschermen als de mediaverslaving zo hard toeslaat dat ze blind ingaan op dergelijke uitnodigingen. Of vanuit de waanidee dat dit electoraal iets zou bijbrengen.
Dit is eigenlijk nooit gezien. Als je een vergelijking zou maken met eender welk land ter wereld, zou je zien dat het nergens zo compleet uit de hand is gelopen als hier bij ons. Politici duiken op in dwaze spelletjes, lifestyle- en modereportages, of geven zonder enige schroom inzage in hun privéleven. Ze gaan er blijkbaar nog altijd van uit dat dit een toegevoegde waarde zou opleveren, terwijl het natuurlijk een van dé redenen is waarom politici niet meer ernstig worden genomen. Het Vlaams Belang wordt altijd geweerd uit zulke programmas: wel ze mogen de makers en de productiehuizen daarvoor dankbaar zijn.
Media kunnen politici maken of kraken. Dat beeld werd nog eens bevestigd in de affaire rond N-VA-senator Kim Geybels. De ene dag aanbeden door de pers en de volgende dag al verguisd.
De affaire-Kim Geybels was volgens mij een van de journalistieke dieptepunten van 2010. Alles wat je journalistiek en deontologisch fout kan doen, is in de berichtgeving over die zaak ook consquent toegepast. Eigenlijk weten we niet wat daar echt gebeurd is in Thailand. Men is dan maar ongeremd gaan spitten in haar privéleven, in dat van Bas Luyten, in dat van de echtgenote van Bas Luyten. Dat was echt beschamend. Het is een nieuwe grensverlegging. De privacy van politici is niet langer meer veilig, schreef Yves Desmet (De Morgen). Hij vertelde er alleen niet bij dat dit wel erg selectief gebeurt. Terwijl men zedig zwijgt over de escapades van gevestigde waarden en echt invloedrijke politici. Inzake druggebruik, buitenechtelijke relaties of zaken die wel een invloed hebben op hun politiek functioneren. Men maakt een politiek talent kapot, klonk het achteraf in het pro-kamp. Excuseer, Geybels is even voorzitter geweest van de jongerenafdeling, maar politiek had ze nog niets kunnen bewijzen. Je ziet dat blinde hypemechanisme ook in de manier waarop sommige journalisten om welke reden dan ook bijvoorbeeld Jean-Jacques De Gucht probeerden te promoten. Plots was die ministeriabel, vanuit het niets. Of neem Mathias De Clercq, door sommige journalisten plots paginagroot opgevoerd als de nieuwe Verhofstadt. Waar haalt men zoiets? Kijk naar Freya Van den Bossche. Zonder de quasi onvoorwaardelijke journalistieke steun of mediatieke hype was zij waarschijnlijk een illustere onbekende gebleven. Uiteindelijk zijn dat ongezonde journalistieke praktijken waar noch de beroepsgroep van journalisten, noch de politieke klasse, noch de kiezer mee gebaat is.
Freya Van den Bossche werd mee groot gemaakt door Siegfried Bracke. Verbazen de onthullingen over zijn politieke verleden u?
Maar neen, iedereen wist dat. Je mocht het alleen niet luidop zeggen, want dan klonk je verzuurd of was je paranoïde. In die zin is het goed dat die zaken nu boven komen drijven. Je kan natuurlijk niet zeggen dat een journalist geen lid mag zijn van een partij. Maar anoniem hand- en spandiensten verlenen aan een partij is nog wat anders. En als je daarin eerlijk en transparant bent, dan is dat ook heel wat anders dan iemand die dat allemaal ontkent, het zich niet meer kan herinneren of zich na het uitlekken van de ware toedracht in alle mogelijke bochten moet wringen.
Bracke zegt dan wel dat je van zijn vriendschappelijke relatie met de SP.a in zijn journalistieke werk bij de VRT niks zal terugvinden. Ja sorry hoor, mijnheer Bracke. Maar we weten dat journalistiek voor het overgrote deel selectie is, wie en wat de media wel of niet haalt. 95% van wat er gebeurt, haalt de media niet. Wat hebben Bracke en zijn kompanen bijvoorbeeld niet allemaal achtergehouden, ten dienste van de partij? Een paar maanden geleden vermeldde ik bij wijze van voorbeeld in P-magazine hoe Bracke zelf een dossier uit de media hield dat Johan Vande Lanotte in een lastig parket kon brengen. Bracke was razend en dreigde meteen met een proces, want hij had in heel zijn journalistieke loopbaan nooit informatie achtergehouden.
Wat politieke beïnvloeding en favoritisme betreft, leeft bij sommige journalisten nog altijd een zeker negationisme. Persoonlijk herinner ik me nog levendig hoe in 1995 onder andere Bracke, een aantal SP-kopstukken en academici waaronder professor Kris Deschouwer, fanatiek samenklitten om het Groot Referendum van de VLD gezamenlijk journalistiek, politiek en wetenschappelijk in discrediet te brengen. De verzuiling was toen officieel al een hele tijd achter de rug om professor Huyse te parafraseren, en de media waren al jaren vrij en onafhankelijk.
Kris Hoflack chef Nieuws en Duiding bij de VRT heeft niet zolang geleden ook toegegeven dat bepaalde feiten en berichten bewust uit het nieuws werden geweerd omdat ze koren op de molen van het Vlaams Belang zouden zijn.
Een bekentenis van formaat, maar tenminste een bekentenis en daarin verschilt hij alvast van de negationisten. Alsof dat trouwens de taak van journalisten zou zijn. In een democratie hoort men de regels van de parlementaire democratie te accepteren en dus speel je het spel ernstig of je speelt het niet, ook als een politieke strekking je niet zint. Punt. Wel, ik stel vast dat de architecten van het cordon het democratische spel dus niet ernstig spelen, waardoor ik figuren als Jos Geysels bijzonder wantrouw: zij hebben de democratie in dit land hoe dan ook geen dienst bewezen. In een democratische rechtstaat die naam waardig, moet je immers ook je politieke vijanden altijd met open vizier bekampen. In dat opzicht is het cordon een politiek en journalistiek zwaktebod geweest, dat vooral maatschappelijke schade heeft veroorzaakt. Men begint trouwens in te zien en toe te geven dat het cordon over de hele lijn niet heeft gewerkt.
Er zijn niet alleen politieke vedettes, maar ook politieke parias die zelden of nooit aan bod komen en al helemaal niet aan het woord worden gelaten. Waarover de media niet berichten, heeft niet plaatsgevonden. Wie onzichtbaar blijft in de media bestaat niet, staat ergens in uw boek. Dat is wat het Vlaams Belang vandaag overkomt.
Dat klopt. Al zitten er wel golfbewegingen in dat onzichtbaar maken. Hier een daar duikt een schuchter mea culpa op. Ook bij de openbare omroep zijn er nu mensen die openlijk toegeven dat men bij de aanpak van het Vlaams Belang in de fout en over de schreef is gegaan. Maar grosso modo ziet men dat de oude gewoontes en zeden nog altijd overeind blijven. Men kan nog altijd niet op een normale manier omgaan met een partij als het Vlaams Belang. Dat is een gevolg van die consensusjournalistiek en van het politiekcorrecte denken. In wezen is het een onhebbelijk procedé dat we van bedenkelijke regimes hebben overgenomen. Ik heb ook nooit begrepen waarom die journalistieke missioneringsdrang zo groot is in Vlaanderen. Doe je job, laat de politiek zijn werk doen en wees voor alle partijen kritisch, en die waarvoor je het meest affiniteit voelt nog het meest. Pas op, het cordon ondersteunen was geen verdoken strategie, maar een openlijke missie: Wij voelen het als onze democratische plicht om een bepaalde partij te bekampen. Journalistiek gesproken is dat volstrekte onzin. Over 50 jaar beschaamd op die episode terugkijken en volgende generaties journalisten zullen zich verbaasd afvragen hoe zoiets kon.
De geloofwaardigheid van de VRT kreeg nog meer rake klappen. Zo was er ook nog die vervalste reportage uit Haïti, met het intussen beruchte nepschot.
Inderdaad, maar wat mij nog het meest geschokt heeft, is dat men dat incident vanuit bepaalde hoek nog heeft aangemoedigd. Goeie journalistiek. Je doet geen afbreuk aan de feiten, riep Bruno Weyndaele enthousiast. Een beetje aandikken, moet kunnen. Hallo? Dat was een zware deontologische fout, zoiets als een zware medische blunder. Het was trouwens niet de eerste keer dat Robin Ramaekers in de fout ging. Herinner u zijn beruchte undercoverreportage over de zogenaamde nazi-onthaalmoeder uit Hoboken. Wat mij daarbij vooral stoorde, is dat men - net zoals bij Kim Geybels - de held speelt en scoort op de kap van gemakkelijke slachtoffers. Dapper is dat niet, zeker als je bedenkt dat men invloedrijke politici die heel wat meer te verbergen hebben, vaak niet durft of wil aanpakken.
Het incident dat vorig jaar ongetwijfeld het meeste stof deed opwaaien, waren de nepberichten van een fictief onderzoeksbureau Data Driven (Woestijnvis). Zowat alle media - kwaliteitsmedia incluis - trapten er met open ogen in.
Klopt. En ook daar was er volgens mij niks nieuw onder de zon. De hele zaak was te herleiden tot het checken of niet checken van bronnen, toch één van de pijlers van goede journalistiek. Dit was eigenlijk een flinke lakmoesproef. Daarom heeft men ook zo gepikeerd gereageerd in de pers: Woestijnvis neemt ons in de maling. Terwijl het in feite een manier was om de waterdichtheid van de journalistieke controle te testen. En die controle is dus niet waterdicht. De media kropen onmiddellijk in een slachtofferrol, terwijl men dat soort PR-berichten elke dag zonder scrupules overneemt en publiceert in kranten en tijdschriften.
Is er nog een fundamenteel onderscheid tussen wat we hier de kwaliteitspers noemen en de boekskes? En hebben we überhaupt wel kwaliteitskranten?
Dat is een discussie die ook regelmatig aan bod komt in het boek. We zitten met een kwaliteitspers die zichzelf graag zo noemt, maar dat is zoals iemand die zichzelf Napoleon noemt, die wordt ook niet geloofd. Dat is dus geen juist criterium. Laten we eerlijk zijn, wij hebben geen echte kwaliteitspers, zoals de grote voorbeelden in het buitenland.
Welke criteria zou u dan hanteren? Het strikte onderscheid tussen feiten en commentaren, lezen we vaak bij Mark Grammens (Journaal).
Dat is in elk geval een belangrijke waardemeter. We zouden moeten terugkeren naar de Angelsaksische visie en traditie op wat de pers moet zijn: eerst facts en figures.
Meningen zijn vrij, maar feiten zijn heilig.
Inderdaad. Zorg eerst dat uw publiek over de relevante zaken degelijk en betrouwbaar is ingelicht en organiseer dan het debat. Hier bestaat heel sterk de neiging om die essentiële stap over te slaan. Er is een heel sterke drang om te polariseren en dus jaagt men iedereen tegen elkaar op. Het is ook gemakkelijk en goedkoop om daarvoor wat opiniemakers in te huren. Je ziet ze elke dag weer opduiken in kranten als De Morgen en De Standaard, vaak niet gehinderd door enige kennis van zaken.
Men creëert de illusie van een debat
Ik zou het anders zeggen: ze organiseren wel een debat, maar waarover? Wat is de zin, de relevantie en de kwaliteit van die debatten? Kijk, als je wekenlang iemand als Tom Lanoye opvoert om de grofste hatelijkheden te spuien, krijg je natuurlijk controverse en potige reacties. Zo verkoop je kranten. Maar brengt het ook wat bij aan het debat of aan de samenleving?
Dat is ook één van de dingen die Nick Davies aanklaagt in Flat Earth News (bij ons vertaald als Gebakken lucht): de scheiding tussen informatie, infotainment, entertainment en PR is weg.
Ja, dat loopt voortdurend door elkaar. Media stemmen hun boodschap vandaag af op 12- of 14-jarigen. Bracke heeft heel dat proces van verkleutering mee in gang gezet. Met alle gevolgen van dien. Kijk naar De Zevende Dag, of Reyers Laat. Dat is toch huilen met de pet op. En Reyers Laat loopt dan nog op Canvas, het net voor de meerwaardezoeker. Dan vraag je je toch af hoe durven jullie dat uitzenden?
De ondraaglijke lichtheid
Ja, zo kan je dat wel noemen. Ik moet dat af en toe wel volgen, maar als je dat dagelijks moet ondergaan Als je dag in dag uit gehersenspoeld wordt door dezelfde acute domheden, die door steeds dezelfde figuren worden gespuid. De platitudes en trivialiteiten waarmee ze ons om de oren slaan. Dan begrijp je onze waarschuwing media kunnen uw gezondheid ernstig schaden.
Het is maar een boutade, maar je zou bijna hopen op een media-observatorium naar Hongaars model dat toeziet op een correcte en objectieve berichtgeving.
Nee, liever niet: hou de overheid op een zo groot mogelijke afstand, omdat dat in ons land nagenoeg synoniem is voor politieke inmenging. Maar ik begrijp wel wat je wil zeggen. Ik sta zeer wantrouwig tegen een overheid die zich begint te moeien met de media.
Het was ook maar een boutade. Eén van de strafste stukken uit uw boek gaat overigens over het Vlaamse mediaobservatorium en de politieke grijparmen van minister Lieten en haar SP.a-vriendjes
Absoluut. Ik vraag mij af waar wij het recht vandaan halen om verontwaardigd te doen over wat er in Hongarije gebeurt. Bij ons is het vele malen erger. Ginder gebeurt het tenminste openlijk en kan het dus ook openlijk aan de kaak worden gesteld, hier gebeurt dat in het geniep, achter de coulissen en dat maakt het verschijnsel meteen ongrijpbaar. De SP.a is van nature bezeten door controle over de media. Als je dat netwerk uittekent en voor je ziet, vraag je je toch verbijsterd af: wat is dat hier voor een ongehoorde partij-politieke verstrengeling? Ik ben ervan overtuigd, zo bruin durven ze het in Hongarije niet eens bakken. En daar kraait dus geen haan naar. Ook dat is verontrustend. Ik ben verontwaardigd als ik zie hoe iemand als Guy Verhofstadt in het Europees Parlement tekeer gaat en moord en brand schreeuwt: de democratie is in gevaar. Dan denk ik: is er in Vlaanderen dan geen enkele journalist die van zijn stoel dondert, weer recht krabbelt en zegt mijnheer Verhofstadt, kom eens hier. Ik heb toch wat kritische bedenkingen bij die opmerkingen: behoorde u, samen met kompanen als De Gucht, Slangen en Robert Stevaert niet tot degenen die de pers intimideerde als geen ander en er niet voor terugdeinsde om ongewillige pennen te breken en desnoods te broodroven in de beste Stalinistische traditie? Ik vind dat ongelooflijk dat men dat anno 2011 allemaal zomaar laat passeren. Als men één verhaal had moeten oppikken uit dit boek, dan is het wel dàt van de VRM (Vlaamse Regulator voor de Media). Maar blijkbaar heeft iedereen boter op het hoofd en houdt men die potjes dus liever gedekt.
In het eerste boek haalden jullie al zwaar uit naar de vooringenomenheid in de media, naar de eenzijdige berichtgeving en de consensusjournalistiek. Die kwalen zijn duidelijk nog niet weg?
Nee, dat is ook iets wat je niet zomaar met een boek kan rechtzetten. Al krijgt dit nieuwe boek wel meer aandacht dan het eerste. Maar je hebt gelijk. Die consensusjournalistiek en dat politiekcorrect denken zijn onhebbelijkheden die vergroeid zijn met een dominante journalistieke cultuur. Dat krijg je niet zomaar uitgeroeid. Voor een echte omslag moeten we zeker nog 10 of 15 jaar wachten. Misschien moeten we wachten op een hele nieuwe generatie van kritische en zelfkritische journalisten. We hebben nog een lange weg te gaan, maar intussen moeten we blijven timmeren aan de weg. Soms doet dat pijn. Maar wie het goed meent met de media en de democratie moet pers en politiek op tijd en stond een spiegel voorhouden. En dat is wat we met ons boek willen doen en ook in de toekomst gaan blijven doen.
Natuurlijk verzinken die paar doden in het niets, in vergelijking met de hel die over Japan is neergedaald. Die honderdduizenden doden waarvan zelfs de namen ons niet meer zullen bereiken, zullen hopelijk niet voor niets gestorven zijn.
Het zijn apocalyptische beelden uit de oudste menselijke herinnering, zoals die zijn verhaald in het Sprookjesboek voor Grote Mensen, de Bijbel. Op de vier hoeken van de wereld zouden Engelen staan meet bazuinen. Maar het blijken nucleaire wolken te zijn uit de kapotgeslagen atoom-centrales in Fukishima
Veel minder spectaculair is hoe de levensdraad van die Joodse familie in Israël onder de handen van hun beulen werd afgesneden : daarover wordt gezwegen. Wordt liefst zo vlug mogelijk vergeten. Is een inconvenient non-event Want de moordenaars zijnde vrienden van onze elitaire leiders, die de mond vol hebben over solidarité om hun eigen vel veilig te stellen.
Beide nieuwsfeiten, de natuurramp en de moord op 5 mensen alleen omdat ze Joods waren, hebben één ding met elkaar gemeen. Dat is dat er een grens bereikt is, die niet overschreden mag worden. De technologie is ontspoord, maar ook de menselijke verhoudingen. De natuur wreekt zich.
Denkt U dat men overal ter wereld jarenlang ongestoord aardolie mag oppompen, zonder dat de ondergrond daardoor verstoord wordt? Het is een natuurwet, dat iedere vrij gekomen ruimte automatisch ingenomen wordt door iets anders. Niemand ziet wat zich onderaards voordoet, we zien alleen de gevolgen bovengronds en we horen van over elkaar heen schuivende aardplaten....
Bovengronds geldt dezelfde natuurwet : de vrijgekomen ruimte overal in Europa wordt ingenomen door vreemde vloedgolven en maatregelen ter voorkoming worden niet genomen .De grens is bereikt!
De aarde moet nog een eeuwigheid mee, zong Louis Neefs. Maar aan dat tempo zal die eeuwigheid niet meer lang uitblijven.
------------------------
Moord op Iraelisch gezin door moslims.
BEN KOK - 13 MAART 2011
Het Vrije Vol
-----------------
Geen nieuws voor nagenoeg alle media of misbruikt nieuws.
Moord op Israelisch gezin: nergens in het nieuws, verslag Arutz 7
De rest van de media is alleen in Japan geinteresseeerd, ook kranten als ND hadden niets hierover te melden over dit vreselijke nieuws over een moordpartij op shabbath nacht (vr. op za.); Trouw wijdde er 2 regels aan in een groter artikel over de toestemming van Israel voor het meer bouwen van huizen, net als de NOS. Alleen het RD had zaterdag een verslag met een video van de IDF woordvoerder, zie http://www.refdag.nl/nieuws/buitenland/israelisch_gezin_vermoord_op_westelijke_jordaanoever_1_539407
Zelfs als er een voor ieder mens verbijsterende moord op een gezin gebeurd, weten Trouw en NOS het nog zo te brengen, dat het de schuld van Israel is, dat deze gruwelijke moord gebeurt. Anja Meulenbelt , 1e kamerlid SP, doet hetzelfde op haar weblog.
http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/142853 zie verslag van de begrafenis van ouders met kinderen : baby, 5 en 8 jarig kind, alleen de oudste kwam later thuis en leeft verder met 2 broertjes , die in een andere slaapkamer sliepen en niet werden ontdekt.
http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/142857 lees hier hoe de PA zelf tot haat aanzet via de islam als haat en moordideologie. Vriendelijk verzoek dit aan de CU door te sturen in uw omgeving, die stellen nog steeds, dat de islam een gelijkwaardige religie is, welke in onze democratie op een volwaardige plek recht heeft.
Doorsturen aan Gretta, Anja, Dries, Sabeel, al die fijne kerken met hun vervangingstheologie en gezwets, dat moslims met hun koranafgod Allah in de zelfde God geloven , die de we in de Bijbel kennen als de God van Abraham, Isaak en Jacob, van liefde en gerechtigheid. Doorsturen aan de idioten, die vandaag in Amsterdam in verbroedering een keten vormen tussen synagoge, moskee en kerk.
Dit drama motiveert me alleen maar nog meer om pal te staan voor Israel. Shalom, uit het diepst van mijn hart; ondanks alles weet ik, dat het de God van Abraham,Isaak en Jacob nooit uit de hand loopt, er valt geen mus ter aarde, zonder dat Hij het weet! Ben Kok (joods-chr. pastor) http://www.tora-yeshua.nl
-----------------------
Pssst
Telkens gaat het over volkeren die vanwege hun taaie zelfbeheersing en hun groot intellect, onze bewondering verdienen. De Mossad, de geheime Israëlische Staatsveiligheid, kaapt (vandaag) met slechts 13 man een vrachtschip dat tot aan de nok gevuld was met Iraakse raketten om vanuit de Gazastrook Israël te bestoken. Irak antwoordt dat het met de hele zaak niets et maken heeft, doch dat het hoopt dat Israël zo spoedig mogelijk in zee zou verzinken. Waarlijk Ahmandien Is Zat verdient werkelijk de lof de Europese leiders hem toezwaaien! In Japan wordt niet geplunderd, noch vermoord noch verkracht : door de houding van de overgrote massa verdienen ze ons respect. Ook nu weer zien we met eigen ogen, hoe Made in Japan werkelijk het Land van de Rijzende Zon v verbeeldt.
13-03-2011 - René Hoksbergen - katholiek nieuwsblad
Bron Iskander
-----------------------------------------
Kan een spermadonor gedwongen worden alimentatie te betalen voor zijn kind? Volgens emeritus hoogleraar René Hoksbergen spelen er tal van vragen op dit gebied die dringend beantwoord dienen te worden. Voor de eerste keer vernemen we dat een zaaddonor door de (lesbische) moeder van zijn kind wordt aangesproken om bij te dragen aan de onderhoudskosten van zijn kind (de Volkskrant van 5 maart 2011). De kwestie speelt in Duitsland. Daar is de wetgeving rond spermadonatie minder duidelijk dan die in Nederland. Moeten onze gedachten over deze kwestie beperkt blijven tot de formele wetgeving? Naar mijn mening niet. Het gaat hier om handelingen van mensen die als gevolg de geboorte van een mens hebben. Mensen die deze handelingen plegen zijn verantwoordelijk voor het gevolg daarvan. Dat is toch volkomen vanzelfsprekend? Voor mij is het daarmee ook vanzelfsprekend dat een spermadonor en de sperma-adoptant (de toekomstige moeder) beiden de verantwoordelijkheid hebben voor de nieuwe mens, in psychologische en materiële zin. Elk kind zou ervan uit moeten kunnen gaan dat hij door beide verwekkers gewenst, goed verzorgd en opgevoed wordt.
Dat de Duitse spermadonor wordt aangesproken om bepaalde onderhoudskosten te betalen en hij dat niet wil, laat alleen maar zien hoezeer deze mensen gevangen zitten in een niet-educatief stramien van denken. Sperma doneren is nu eenmaal iets anders dan bloed doneren of een nier afstaan. Daar waar handelingen als consequentie hebben dat een nieuwe mens wordt geboren, ben je voor die nieuwe mens verantwoordelijk. Ten onrechte worden zaken als zaad-, eiceldonatie, embryodonatie als vrijwel puur medische zaken beschouwd.
De mogelijkheden met inschakeling van een of andere medische techniek een kind te krijgen, hebben zich de laatste decennia spectaculair uitgebreid. Het is steeds gemakkelijker met behulp van derden een kind te krijgen. Deze 'derden' zijn de ingeschakelde gynaecoloog, de donoren van eicel, zaad of embryo en de draagmoeder. Bij dit alles berust het monopolie van de uitvoering vrijwel geheel bij medici. De psychologische en ethische component krijgen veel te weinig aandacht. Toch zijn aan de moderne manieren van voortplanting onlosmakelijk, praktische en psychologisch-ethische consequenties verbonden. Laat ik even kort in de historie duiken.
Aanvankelijk ging het bij de moderne voortplanting alleen om Kunstmatige Inseminatie (al dan niet) met gebruik van een donor. Vanaf 1948 wordt deze methode in ons land toegepast. Gynaecologen hadden de overhand bij de ethische discussies over het gebruik van KID, daarbij geholpen door de behoefte aan geheimhouding bij het grootste deel van de ouders. Het werd als een ingreep gezien om mensen met een fysiek probleem te helpen. Door de nadruk bij de 'vrager' om hulp, was er nauwelijks aandacht voor de consequenties van de medische handeling: het kind, de veranderingen in het gezin en de plaats van de donor. Mentale en praktische gevolgen van het op deze wijze geboren worden, zijn veronachtzaamd. Artsen namen aan dat het kind door beide ouders gewenst was en dat de plaats van de donor alleen een gevende was.
Vanaf het begin komen echter vanuit psychiatrische hoek veel kritischer geluiden. Later ook van pedagogen en psychologen. Ook vanuit juridische hoek bestaat er weerstand tegen de uitsluitend vrager-gerichte praktijk. Minister van Justitie Hirsch Ballin verwoordde het in 1992 in zijn inleiding tijdens de studiedag 'Ouderschap en recht' als volgt: "Het ouderschap is geen product van het recht, noch van de mens. Er is geen recht op een kind, hooguit zou men kunnen spreken van het recht van het kind op ouders."
Ik zou willen benadrukken dat, waar sprake is van niet-biologisch ouderschap, de ouder zich realiseert dat er antenatale adoptie, dus adoptie die al voor de geboorte plaatsvindt, plaatsvindt. Gynaecologen wezen er steeds weer op dat zij met deze eenvoudige techniek hun patiënten een groot plezier deden. Het is een daad van medemenselijkheid met volgens hen alleen maar positieve gevolgen. Hoe het kind erover zou denken niet zijn vader te kennen of niet door de biologische vader te worden opgevoed kwam nauwelijks ter sprake. Toch werd in Duitsland in 1989 en in Nederland in 2004 de anonimiteit van de donor opgeheven, een eerste positieve stap voor het KID-kind.
Als we naar de praktijk van de voortplantingstechnologie kijken, zouden we wensen dat er internationaal overleg hierover komt, dat er afspraken en duidelijke wetten worden gemaakt. En vooral dat aan mensen bij gebruik van een van deze technieken voorlichting wordt gegeven over de gevolgen voor het kind en voor henzelf. Aan het primaat van de vrijheid van voortplanting zitten door de ontwikkeling van de voortplantingstechnologie grote problemen. Laten we ons die nu eens gaan realiseren in het belang van de zo verwekte mensen en ook voor die van zijn ouders. Deze (toevallig) in Duitsland spelende kwestie is slechts één voorbeeld van wat er allemaal kan spelen. Want hoe zal met name dit kind later op deze hele kwestie reageren? Allereerst is een zorgende vader hem door zijn lesbische moeder bij voorbaat ontnomen en de verwekker ziet zijn verantwoordelijkheid niet.
Dr. René Hoksbergen is emeritus hoogleraar adoptie
----------------------------------
Pssst
Als het niet zo in-triestig was, zouden we er om kunnen lachen. Daarom ga ik rap over naar de orde van de dag : als de mens Frankenstein wil spelen, is het resultaat er naar.
Een beetje ver gezocht, maar de wijsheid is niet nieuw : wie een wijf trouwt om het lijf, verliest het lijf en houdt het wijf. Wie om de verkeerde motieven een beslissing aangaat, krijgt gewoonlijk te maken met niet-ingecalculeerde risicos. Zonder te spreken van de hoogmoed die met die dingen samen gaat.
Overal moet men diplomas kunnen voorleggen, met meestal daarbij nog beroepservaring. Maar om deel te nemen aan het belangrijkste mensenwerk, de instandhouding van de soort, is er helemaal niets nodig. Er gelden niet eens meer de wetten van de jungle, of de wet van de sterkste of de wet van de slimste : een heleboel witte jassen staan klaar om een handje toe te steken Terwijl het orgel Money, Money, Money speelt .
De mens vindt zodanig veel uit, dat hij straks nog zichzelf zal uitvingen. De wetenschap is al aardig op weg. Met machines die gevoelens als haat, liefde, onverschilligheid, enz., genereren. Een digitale gesprekspartner, die zwijgt zodra het deksel van de laptop wordt toegeklapt .Watn die zal uitgerust zijn met een brein dat duizendmaal sterker en beter is dan dat van een menselijk genie. En bovenal : die machines sterven niet. Zij zijn, net als de God uit onze kinderjaren, gewoon onsterfelijk. Zij weten alles, zij kunnen alles zodat er geen enkele reden meer is om noch hun maker, noch de oorspronkelijke Schepper nog te kennen.
Vraag : hoe zullen de godloochenaars dan reageren, eenmaal zij met eigen ogen zien, en met eigen oren horen?
Dat de wereld ondertussen zal bevolkt zijn met ouderloze mensen : wat dan? Stelt zich de vraag of er dan überhaupt nog mensen van vlees en bloed zullen nodig zijn! Zeker niet qua rentabiliteit, want de machines met kunstmatige intelligentie zullen veel omvattender zijn.
Misschien dat die vaderloze baby waarvoor de moeder nu onderhoudsgeld eist, later intelligent genoeg zal zijn om alles bij het oude te laten?
Hopen, bidden en onze harten openzetten voor veel medevoelen.
Terwijl op ditzelfde moment dat ik dit schrijf, op de nuchtere Nederlandse TV een realistisch verslag gebracht wordt over de situatie inJapan, die van minuut tot minuut opgevolgd wordt, lees ik de opgeklopte kommer en kwel in de vaderlandse nieuwsflitsen in de gazetten die vol geschreven staan door ramptoeristen..
Een verschil van dag en nacht. Bij ons : zo zwart mogelijk. Bij onze Noorderburen hoor ik verkondigen, dat daar alles maar dan ook alles vernietigd is : autos, firigos, radios, compiters, telefonie, TV-toestellen, kortom alles, de doorsnee Japanse mens nu alles nieuw zal moeten kopen. Zal geen probleem zijn, daar zij daarvoor de nodige spaarmiddelen onder de hand hebben hebben Infrastructuur, spoor, wegen : alles is herleid tot puin. Met hun spreekwoordelijke harde werklust en hun doorgedreven technische kennis geraken ze er vlugger bovenop dan gedacht. Er zullen bijlage geen nood-ophalingen nodig zijn, zoals in bepaalde landen waar Allah zijn mensen beschermt. .Integendeel : er zal wereldwijd een flinke stuiver te verdienen vallen .
Nucleaire dreiging : hun correspondent seint, dat in Tokyo een gemeten straling heerst vaan krek dezelfde als die hij moet ondergaan bij het nemen van een Röntgenfoto van zijn thorax.
Ik zou (maar doe dit niet, tenzij meet uiterste schroom) kunnen wijzen op het einde van WO II, dat voor Japan, zoals U weet, eindigde op de nucleaire ramp van Hiroshima en Nagasaki, met meer dan 500.000 doden en gewonden, nadat de Amerikaanse Flying Fortress Enola Gay daar was voorbij gekomen. Het helpt natuurlijk niet hier te stipuleren dat de piloot van die rampvlucht achteraf monnik werd. Uit berouw?
Wat de Amerikanen toen door atoomkracht vernietigd hebben, helpen ze nu redden in Fukushima. Men zou zich kunnen afvragen, waarom oorlogen zoveel mensenlevens moeten vernietigen, als met een beetje zeewater net hetzelfde kan bereikt worden.
---------------------------------
Twee mensen levend van onder het puin gehaald
dinsdag 15 maart 2011, 13u50
Vier dagen na de verwoestende aardbeving in het noordoosten van Japan zijn twee mensen levend van onder het puin gehaald. Het gaat om een 70-jarige vrouw en een man van wie de leeftijd niet meegedeeld werd.
Hulpverleners troffen de vrouw aan in de stad Otsuchi, in de prefectuur Iwate. Ze was onderkoeld, maar het kranige oudje is niet in levensgevaar. De man werd gered in de stad Ishimaki, in de prefectuur Miyagi, die het dichtst bij het epicentrum van de aardbeving vrijdag lag.
Volgens een officiële balans van de Japanse politie hebben nu al 3.373 mensen het leven gelaten bij de aardbeving. Het aantal doden zou echter boven de 10.000 kunnen stijgen.
Volgens een Indonesische geoloog, die onderzoek heeft gedaan naar de verwoestende tsunami van 2004, zou het echt een wonder zijn als het uiteidelijke dodental onder de tienduizend blijft.
In 2004 kwamen in de landen die door de tsunami werden getroffen in totaal 230 duizend mensen om het leven. Van slechts 184 duizend zijn de stoffelijke resten geborgen.
De dubbele tragedie van vrijdag heeft de inwoners van het rijkste land van Azië de grootste ontberingen sinds de Tweede Wereldoorlog gebracht.
Sinds de aardbeving zitten 1,4 miljoen huishoudens zonder leidingwater en 1,9 miljoen zonder elektriciteit. Volgens de Japanse omroep NHK verblijven 430.000 mensen in opvangcentra of bij familie.
----------------------
Pssst
De dag dat de nucleaire fall out (die er zeker komt) hetzij de Amerikaanse Westkust, hetzij Europa bereikt, gaan de poppetjes eerst echt aan het dansen. Japan zal dan ineens aan onze achterdeur blijken te liggen.
Misschien dat dan eindelijk geluisterd wordt naar de bevrijdende klanken vande waterstof-energie? Bye Bye petrol. Bye Bye Islam-dreiging. Bye Bye fossiele brandstof. Bye Bye atoom-energie. Water en zuurstof zijn onuitputtelijk, schoon, en bovenal ze zijn goedkoop. Waarom aarzelt de wereld?
Wacht men misschien tot er terzake een soort van vlaktaks op planetair niveau is uitgevonden?
Ik geef toe : het is geen zicht! Het is not done, al heeft ze zelf nog zon grote bek. Dat de Poco-Menschen waarvan zij het exponent is, nu dreigen geconfronteerd te worden met doorgezette armoede (zie hieronder), omdat de immigratie uit de hand is gelopen, is niet haar schuld alleen. Maar voor het ogenblik draagt zij wel de verantwoordelijkheid. Samen trouwens met de gehele Vlaamse Regering, die al een eeuwigheid als konijnen naar de lichtbak van de PS zijn blijven zitten kijken.
De titel bovenaan dit stukje, is zoals U ziet, een mengsel (alles moet gemengd worden de dag van vandaag, zowel de volkeren als de beesten) van twee spreekwoorden : de hond die achter zijn staart hapt, en de slang die zichzelf oppeuzelt, te beginnen bij de staart. Maar eigenlijk bedoel ik La Lieten, het lief van Steve Stunt uit het bronsgroen eikenhout.
Als Madam de Ministeres nu nog eens wilde de statistiek bekend geven van de Vlaamse kinderen, de half-om-half-Vlaamse kinderen en de niet-Vlaamse kinderen die vervat zijn in haar cijfers. Als dat tenminste geen staatsgeheim is. Wat het wel degelijk is.
Goed. Dan maar de eigen ramingen naar voren schuiven :
Niet-Vlaamse : 45%
Half-om-half : 35 %
Vlaamse: 15%
Diverse : 5%
Bron : de schoolbevolking zoals die momenteel is inde wachtklasjes.
Verre van mij om onmondige kinderen van om het even wat te beschuldigen, wijs ik gewoon naar de verantwoordelijken voor die janboel. Met de vraag: wie zal die massa voeden eenmaal ze allen volwassen zullen geworden zijn!? Proefondervindelijk zien we dat slechts 20 % van de niet-100%-Vlamingen langs beide ouders, een inkomen uit arbeid haalt, zodat max de helft van 30% van de bevolking werkzaam zal zijn, om 85% te voorzien van de eerste levensbehoeften. Wat laat veronderstellen, dat de inkomsten uit criminaliteit gevoelig zullen moeten stijgen. Wat de omzet van kalasnikovs zekerlijk zal ten goede komen.
Waarvan de ouderen dan zullen leven, is iet s dat de Vlaamse Regering, met mannen en vrouwen van beton en teflon, nog moeten bij elkaar peinzen. Gestemd dat ze eindelijk VIA worden ..
VIA : Vlaanderen in Actie .
---------------------------------
Kinderarmoede in Vlaanderen neemt alarmerend toe
Het aantal kinderen dat geboren wordt in een kansarm gezin is op twaalf jaar tijd verdubbeld. Vooral in steden als Antwerpen en Gent neemt de armoede toe.
De meest recente armoedecijfers zijn niet echt positief. Vlaanderen heeft nu een eigen armoederisicobarometer en die toont aan dat nog 1 op de 8 Vlamingen kansarm is. Echt zorgwekkend zijn de cijfers over kinderarmoede. In 1997 werd 4 procent van de kinderen geboren in een kansarm gezin. Dat aantal is in 2009 verdubbeld tot 8,3 procent. Bijna de helft van die kinderen woont in Antwerpen of Gent, steden waar bovendien nog een sterke bevolkingsgroei wordt verwacht.
Toekomst Armoedebestrijding is volgens het Vlaams regeerakkoord een van de prioriteiten van de huidige Vlaamse regering. Die keurde vorige zomer een plan goed met 194 acties die de armoede in Vlaanderen moeten terugdringen. Van die 194 acties zijn er nog maar 14 afgerond. Hoewel heel wat andere acties in uitvoering of in de pijplijn zitten, vindt minister Lieten, bevoegd voor Armoedebestrijding, dat er dit jaar een tandje bij gestoken moet worden.
Minister Lieten roept intussen haar collega's in de Vlaamse regering op om samen een pakket maatregelen uit te werken om de kinderarmoede aan te pakken. "De stijging van kinderarmoede kunnen we niet tolereren. Dit is een hypotheek op onze toekomst", zegt de sp.a-minister. Op 24 maart komt er alvast een rondetafelconferentie met specialisten om de problematiek verder te bespreken. (belga/lvl)
Onze goede vriend Guvaal (http://blog.seniorennet.be/guvaal/) heeft zich, in onderstaand stukje, weer eens van zijn beste kant laten zien. Hij is, net als een chirurg dat doet met een scalpel, weer eens aan het spitten geweest in het achtertuintje der menselijke herinneringen, waar de broodschrijvers van de zelfverklaard kwaliteits-pers, al lang niet meer aan toe komen. Want in dat achtertuintje groeien alleen maar de distels en doornen der kortzichtige onbekwaamheid, waarover ze liefst alles meteen zouden vergeten. In de hoop dat hun lezers dat ook doen. Tot heil maar vooral tot glorie van de nieuwe machthebbers. Die zouden de vorigen de kop kunnen afbijten, om nog beter te doen!
Totdat op een mooie lentedag een wijze zonderling het tuinpoortje wagenwijd openzet
Kijk, volgens de geldende officiële meningen, zouden zon mensen onder curatele moeten staan. Zal trouwens niet lang meer duren! Zou nooit gebeurd zijn bij wijlen de USSR of de DDR. Daar werden reactionaire tegenwringers meteen afgevoerd naar de vergeetputten van een of andere psychiatrische inrichting. Zodra bij ons de EUSSR voldoende sterk ontwikkeld is, gaat heel dat SeniorenNet.be tegen de vlakte. En liefst meteen onderde vlakte! Moet dringend vervangen worden door een JuniorenNet.be, dat halal poco-teksten aflevert volgens de nieuwe Nihil Obstat Imprimatuur.
Energie op zijn belgisch
Op communautair vlak blijft het oorverdovend stil. De algemene perceptie is, dat Beke nog nergens staat, maar men kan hem dat niet kwalijk nemen. Feitelijk mogen we al blij zijn dat N-VA voor een deadline gekozen heeft. De partij is niet zinnens zich in een federale regering te laten afslachten zoals dat eerder al eens met haar voorloper, de Volksunie, is gebeurd en zoals dat - onder Verhofstadt I - met de groenen heeft plaatsgevonden. Ondertussen is het misschien wel eens nuttig te zien hoe die vorige Belgische regeringen, die het allemaal zoveel beter konden (althans volgens Tobback Sr, Eyskens en Co) zijn omgegaan met het energievraagstuk. Het is één grote klucht geworden: - Eerst verkochten ze Electrabel aan Frankrijk, zodat ons land daarvan afhankelijk werd en dan nog via kernenergie. - Dan werd besloten stapsgewijs uit die kernenergie te stappen, alhoewel men ook toen reeds wist dat ze dan stroom te kort zouden hebben. - Ze zouden dat tekort met alternatieve energie opvangen en/of desnoods de beslissing tot sluiten terug draaien. Dat eerste lukte niet en het tweede evenmin, omdat ondertussen de regering was gevallen. De huidige regering in lopende zaken kan blijkbaar alles en nog wat en kleurt dagelijks over de lijnen, maar dat kernenergiebesluit kan dus niet. - Dan werd er maar besloten stroom in te voeren, tot bleek dat er daarvoor onvoldoende hoogspanningslijnen waren. - Een voorstel tot het installeren van een moderne kolencentrale in de Antwerpse haven (waarbij de CO2 uitstoot onder de grond zou gepompt worden), werd hooghartig afgewezen. - Het opstarten van windmolens werd telkens een procedureslag wegens allerlei vergunningen en protest van omwonenden (het Nimby-effect). Daar waar geen onwonenden waren, op zee, was men vergeten dat die daar opgewekte stroom ook moest vervoerd worden. - Gelukkig waren er nog de zonnepanelen en de isolatie van de huizen. De plaatsing daarvan werd echter overgesubsidieerd, zodat men dat laatste moest terugschroeven. Voorwaar, die vorige regeringen leverden prachtig werk. Niet voor niets verwijten ze de N-VA dat het geen "ervaring" heeft. Ervaring in het knoeien dan...
Vlaanderen en Wallonië beschikken over een regering die werkt. En dat moeten wij koesteren want daarin ligt ook de oplossing besloten voor het uitzichtloze politieke conflict op federaal niveau. Een nuttig en doortastend werkende federale regering vormen is niet meer mogelijk. Dat is een keiharde vaststelling. Waarom nemen de Vlaamse en de Waalse regering dan niet alle bevoegdheden over zodat Vlaanderen en Wallonië kunnen regeren als volwaardige onafhankelijke staten?
Het momentum om deze voor de hand liggende stap te zetten is er volop. Daarover moeten dus de onderhandelingen gaan. Europa en de internationale gemeenschap willen niet anders dan een snelle, duidelijke en efficiënte oplossing. En die is er dus. De Vlaamse en Waalse politici mogen niet langer wegvluchten en dienen zich nu te gedragen als echte pragmatische staatslui met een nieuwe staatsvormende visie. Zij moeten beseffen dat België versneld en onomkeerbaar wegzinkt in het rottend Brusselse moeras... België is kapot (Dixit Carl Devos).
Brussel moet ondertussen in de wacht worden geplaatst want de politieke denkruimte zal er voor Brussel plots gans anders uitzien. Brussel ligt immers volledig in Vlaanderen. Niet langer in België (= perceptiechock). Brussel is geen Waalse stad. Bijgevolg heeft Wallonië in Brussel geen territoriale rechten(1)en heeft Brussel bovendien niets te bieden. Dat zijn belangrijke aandachtspunten die tot nadenken stemmen.
Vlaanderen moet zich met spoed sterk organiseren tot een dynamische staat met een krachtige en aantrekkelijke uitstraling in Europa en in de wereld (niet versluierd door het Franstalig imago van een bureaucratisch en anti-Vlaams Brussel). Vlaanderen moet het nieuwe politieke en economische machtscentrum worden. Niet Brussel. Niet een megaregio Brussel. Vlaanderen moet internationaal gezien worden als een grote metropool die stoelt op een gouden netwerk van aantrekkelijke en performante Vlaamse steden. Dat is de opdracht. Een onafhankelijk Vlaanderen biedt als metropool(2) ongeëvenaarde kansen.
Werkgroep Vlaanderen Onafhankelijk
Guido De Schuyteneer Coördinator werking.
(1)Vl en Wl hebben een band met Brussel voor de "persoonsgebonden" materies. (2) Economisch geograaf Richard Florida uit Toronto (Canada) ziet een megaregio in wording.
-------------------------
Pssst
Het is een Wet van Meden en Perzen, dat bij verstandige mensen vroeg of laat het gezond verstand de bovenhand haalt.
Benieuwd wat Goedele van bovenstaand gedachtengoed zou vinden, dat toch zo ongeveer hetzelfde moet zijn geweest als dat van de betreurde Marie Rose Morel. Curieus hoe een medelevend gezichtje, waar normaal de ondeugendheid van af druipt, ineens zo verkrampt kan worden, als dergelijk gedachtengoed ter sprake komt. Zeg me niet dat Goedele dom of achterlijk is!
Zeer tussen haakjes, en met alle sympathie voor het verdriet van Ere- Voorzitter Frank VanHecke, maar ik vind dat hij daar beter was weggebleven. Zijn rol is uitgespeeld. Van de Grote Meneer die hij altijd geweest is, is hij herleid tot Treurende Weduwnaar, die er voor uitkomt, te willen gaan leven vivre heurex, vivre caché. Laat de act in het circus Goedele de zwanenzang zijn van die twee koningskinderen, elk aan de eigen kant van de eeuwigheid. Voor versteend verdriet geef ik de voorkeur aan Het Treurend Ouderpaar van Kate Kollwitz op het Duits Oorlogskerkhof van Vladslo.
Het zaadje van de cordon-vretende plant moet nu een grote sterke boom worden. Van 2004 (Marie Rose bij het Vlaams Blok) tot 2011 (sterdatum) : dat waren voor gans Vlaanderen, de Zeven Magere Jaren. Na de 7 Magere, komen nu de 7 Vette Jaren
Ook dat was duidelijk te zien bij Goedele : zij stond zo goed als alleen met haar viscerale afkeer voor dat gedachtengoed dat helemaal niet het hare was!
Bij de media-aandacht voor Alexia Leysens oproep om in de vasten minder vlees te eten (die overigens mijn sympathie heeft) viel mij op hoe men er telkens bij vermeldt dat dit 'met geloof of religie niets te maken heeft' (DS 9 maart). Anno 2011 kunnen we ons op het publieke forum niet vlug genoeg van de religie distantiëren. Nochtans hoorde ik motieven als: bewuster willen leven en ethische reserves tegen de overconsumptie. Zulks zou dus met religie niets te maken hebben, want dat zijn we gaan verengen tot blinde onderwerping aan dictaten van kerkleiders.
Diezelfde dag pleitte een kamerlid voor het verbieden van religieuze symbolen in het parlement, omdat deze instelling 'neutraliteit moet uitstralen'. Dat het parlement als ruimte van de uitvoerende macht best neutraal oogt, lijkt me logisch. Maar de leden zelf van het parlement? Als er één instelling is waar je voor je wereld- en maatschappijvisie moet (kunnen) uitkomen en waar de diverse opvattingen tegen elkaar opbotsen, dan is dat toch wel in het hart van het democratisch debat: het parlement?
Aan de wagens waarmee parlementsleden zich naar de koning begeven of het pak waarin zij het spreekgestoelte bestijgen, kunnen we vaak aflezen met welke sociale rang zij zich associëren en welke maatschappijvisie zij voorstaan. Niemand die daarom maalt, en terecht. Maar als een uiterlijk teken iets over de religieuze visie van de betrokkene reveleert, lijkt de hele democratie in gevaar.
Vreemd, die krampachtigheid waarmee wij in ons land omgaan met religie. Wij kunnen ze blijkbaar alleen associëren met hetzij willoze onderwerping en fanatisme, hetzij uitbanning en verbod. Omtrent oriënterende principes niet verder raken dan het dilemma 'onmondige gehoorzaamheid of rebels verzet': in het gewone leven noemen we dat de fase van de puberteit. Die is noodzakelijk, maar we hopen toch ook dat elke puber ooit verder geraakt?
--------------------------
Pssst
Bovenstaand artikel zou, in de zweefvliegwereld, de eerste prijs in uitmuntendheid verdienen. Het raakt in glijvlucht de geviseerde pijnpunten aan van op een hoogte van meerdere duizend voet.
Het is een knap werkstuk, omdat ieder voor zich de meegevoerde bom van de eigen overtuiging als besluit kan loslaten.
Mijn bom? Het spreekwoord van de twee honden. Als twee honden vechten voor een been, dan loopt de derde ermee heen .Onze beschaving is het been waarvoor gevochten wordt, de ene hond is de ongelovigheid, en de andere de christelijke geloofsleer. De derde hond?
Nee Nee : dat schrijf ik niet neer, want dan zou ik meteen beschuldigd worden van racisme.
HET ANTIEKE GRIEKENLAND VEEL MODERNDER DAN U DENKT
HET ANTIEKE GRIEKENLAND VEEL MODERNDER DAN U DENKT
Heden besteld bij de Paasklokken : als het voor iemand een waardevolle tip kan zijn? Niet dringen. De voorraad is ruim voldoende en de bediening is zeer vriendelijk.
Het is een wijsheid zo groot en zo breed als de Roomse Sint Pietersbasiliek met de colonnades van Bernini ervoor, (en minstens even mooi) te kunnen aanvoeren dat de Geschiedenis zich voortdurend herhaalt. Alles is al eens gebeurd, zelfs meerdere keren. Uit die wetmatigheid der dingen kunnen we dus een grote levenswijsheid voor het heden en zelfs voor de toekomst puren. Wat zegden de Ouden er over?
Kijk, voor 28,79 denk ik niet dat U dat kunt laten liggen.
Het wrede ontwaken van een nieuwe wereld
Michael Scott, geboren in 1981(!), doceert in Cambridge oude geschiedenis en bewijst met Het wrede ontwaken van een nieuwe wereld, zijn eerste boekwerk, dat hij een meesterlijk verteller is. De ondertitel Ondergang en herrijzenis van het antieke Griekenland licht een tip van de sluier op: dit is oorlog en vrede meer dan 2000 jaar geleden! Het boek behandelt de vergeten 4e eeuw voor Christus, de eeuw die voor Athene begon met het verval van de democratische waarden, en eindigde met, na de dood van Alexander (De Grote), de verering van een levende mens als god en de toekenning van de koningstitel aan Demetrius. Volgens de schrijver krijgt deze eeuw alles behalve de aandacht die ze verdient, vooral wat betreft de maatschappelijke en bestuurlijke evoluties in Athene en, bij uitbreiding, Griekenland. Het was een erg turbulente periode, met opportunistische stadsstaten als Athene, Thebe en Sparta in volle glorie, verdragen die werden verbroken voor ze goed en wel gesloten waren, oorlogen tegen de Perzen en een ratjetoe van allerlei oorlogen en pacten in Griekenland zelf. Het sluitstuk wordt gevormd door Philippus en Alexander die een volk van geitenhoeders konden brengen tot het veroveren van (het huidige) Iran, Irak en Afghanistan.
De rode draad doorheen het boek wordt gevormd door Isocrates, een Atheense burger die zo goed als gans de 4e eeuw v. Chr. meemaakte. Bovendien vond hij er een zeker genoegen in om zijn gedachten en ideeën op schrift te stellen. Hij schreef brieven en aanbevelingen aan koningen en volksvergaderingen, en placht nogal vooruitziend en analyserend uit de hoek te komen.
Het boek start op het einde van de 30-jarige Peloponnesische oorlog, een uitputtingsslag die Sparta en Athene verweesd achter liet. Door Perzische hulp kon Sparta uiteindelijk de overmacht krijgen. Zon 60 jaar later is Athene opnieuw een bloeiende doch wispelturige stad die ontwaakt in een nieuwe, post-Alexander, wereld. Het enige zekere op dat moment, is de onzekerheid: niets zal nog hetzelfde zijn.
Scott is een waarlijk begenadigde verteller die, in een relaas doorspekt met grapjes en verwijzingen naar de moderne wereld, een boeiend beeld schetst van deze periode. Onvermoeibaar volgt en onderzoekt hij de wisselende posities van alle partijen in dit conflict, van de helden en het voetvolk. Gevechten, omkoping en moord, alle smeuïge details komen onverkort aan bod en tonen hoe deze periode van Griekenland het slagveld van de antieke wereld kon maken.
Alleen al voor de literaire kwaliteit van dit werk, zou ik het aanbevelen. De auteur brengt deze les in de Griekse geschiedenis op een werkelijk fantastische manier tot leven. Een uitstekend geschreven boek over een periode die ook nu nog doorwerkt in de Westerse beschaving dat mag in geen enkele boekenkast ontbreken. Een absolute aanrader.
Philip van Laenen serveert hieronder de opgeklopte lulkoek in mooie gladde plakjes.
Ik bedank langs deze weg de dames politicas voor hun steengoede recept van die lulkoek : Madame NON, Madame TONGKUS, de rondborstige (echt waar!) Almaci en nog een paar mindere godinnen. Inzonderheid de inktkoelies van De Schandaard verdienen een woordje van lof. Inch Allah!
Maar! Zou her Hema-meisje na al die jaren in de Islam-wereld, haar eigen moedertaal nogg voleoende beheersen?Begrijpt ze, eenmaal thuisgekomen waar niemand haar ziet, nog wel voldoende de draagkracht van het spreekwoord Eigen ruiten ingooien? ? Ik vrees van niet.
Kijk, met al die Islammerij en de stille dreiging die er van uit gaat : waarom gaan wij, simpele Vlamingen en Jannen-met-de-pet, niet spontaan in STAKING?
Ik leg uit. We staken, op voorwaarde dat onze vrouwen op tijd onze boterhammen brengen, tot op het bod. We leggen, zoals de kleursyndacaten ons dat regelmatig voordoen wegens allerlei drogredenen, alles plat. Zo plat mogelijk! Wij blokkeren het openbaar leven. Wij zetten de boel op stelten, zowel bij dag als bij nacht. Ons stakingsrecht is heilig, wordt ons voorgezegd en ons loon loopt door! Wij zijn de angst in onze straten beu. Wij zijn de angst binnen in onze huizen beu. Wij staken tot alle zichtbare en onzichtbare bewijzen van de Islam en de vreemde buitenlandse bezetting (terreur, criminaliteit, drugshandel, carnavalskledij, haatbaarden, enz) uit het straatbeeld verdwenen zijn. Zodra de Muzelmannerij zeichzelve weer onder controle heeft, kunnen wij praten. Maar bij het minste teken van hervallen, gaan ze er onverbiddelijk uit : de relschoppers, de oproerkraaiers, de criminelen, de fanaten. Zij, maar ook hun beschermers, van hoog tot laag. Alleen fatsoenlijke mensen worden geduld.
Als zij zo gehecht zijn aan woestijn-gebruiken en woestijn-zeden uit de tijd der Aartsvaders : we houden hen niet tegen. Maar hier leven wij volgens onze eigen gebruiken.
Ho! U zegt dat wij dan discrimineren?! Hoe kan men nu twee totaal verschillende zaken willen gelijk berechten?
Kijk, ik dacht dat beschaafde leefgewoonten voorbehouden waren voor wie beschaafd wil leven. Wie vraagt om 1400 jaar terug te gaan in de beschaving, doet dat (meestal? altijd?) uit vrije wil en sluit zichzelve dus uit van onze leefwereld.
In Genk werd deze week de wereld nog maar eens op z'n kop gezet. Een werkneemster die ontslagen was bij HEMAomdat zij weigerde haar hoofddoek af te zetten, dicteerde niet alleen dat zij terug aangenomen moest worden, maar ook de modaliteiten van haar contract en haar werkomstandigheden. Bij HEMA houden ze zich daarom best klaar om straks speciale kassa's in te richten waar alleen nog moslimvrouwen met halalproducten zullen mogen aanschuiven. Of beter nog: dhimmi-kassa's, voor wie zich nog niet in de nieuwe maatschappij geïntegreerd heeft. Of gaat deze door en door racistische werkgever haar moslimkassiersters werkelijk verplichten christenhonden te bedienen die een reepje spek willen kopen?
Joyce van op den Bosch heet het wicht dat erin slaagde uitgerekend op de Internationale Vrouwendag alle media in rep en roer te zetten. Stel je immers voor: de winkelketen HEMA was zo dom geweest te denken dat de klant nog steeds koning was in haar winkels, niet beseffend dat het eigenlijk deze tot de islam bekeerde Vlaamse was die zich de rol van keizerin toemat. Met in haar zog natuurlijk alle usual suspects, gaande van de nog steeds actief gehypete Groen!-politica Eva Bremsover de minister van Arbeid en Gelijke Kansen Joëlle Milquet tot het onvermijdelijkeCGKR, dat voor één keer wel eens snel op de bal kon spelen. Het werd een ongelijke strijd, waarbij het op voorhand al vaststond dat HEMA in de media aan het kortste eind zou trekken. Enige kritische vragen over waarom Joyce van op den Bosch zo nodig en zo nadrukkelijk met een hoofddoek aan de kassa moest zitten werden natuurlijk nergens gesteld. Of wat dacht u?
Bij al dat mediageweld viel het op dat de ivoren torens waarin het islamofiele gedeelte van Vlaanderen nog steeds huist volledig intact zijn. En door de media ook stevig verdedigd worden. De hoofddoek voorgesteld als het toppunt van vrije meningsuiting en vooral ook vrijgevochtenheid van de moslima, het is zo grotesk dat je je soms afvraagt of het misschien niet net de verdedigers van de multicultuur zijn die zich nog nooit buiten de schaduw van de eigen kerktoren hebben gewaagd. De argumentatie waarmee men de hoofddoek van Joyce van op den Bosch wil verdedigen én tegelijkertijd HEMA veroordelen wegens discriminatie op basis van godsdienst, is echter overduidelijk met zichzelf in tegenspraak.
Want inderdaad, als de keuze van Joyce van op den Bosch om een hoofddoek te dragen werkelijk een vrije keuze is, en dus niet opgelegd door haar godsdienst, dan kan er van religieuze discriminatie toch geen sprake zijn, om de eenvoudige reden dat het dan met godsdienst dus niets te maken heeft. Of het zou moeten zijn dat HEMA alleen moslimvrouwen verbiedt een hoofddoek te dragen wanneer ze aan de kassa zitten, terwijl christenen dat dan wel zouden mogen. Als dat echter niet het geval is, en er toch sprake zou zijn van religieuze discriminatie, dan impliceert dit dat Joyce van op den Bosch binnen haar godsdienst blijkbaar geen baas is over haar eigen hoofd, en dat hoofddoeken helemaal niet symbool kunnen staan voor de vrije keuze of de vrije meningsuiting van de moslima. En dan kan het alleen maar verbazen dat uitgerekend het vroeger zo papenvretende deel van het politieke spectrum vandaag de hoofddoek zo fervent verdedigt.
Ik zou trouwens van de verdedigsters van de hoofddoek eens willen vernemen waar precies in de Koran geschreven staat dat vrouwen een hoofddoek moéten aandoen. Want van twee dingen één: ofwel staat het erin, ofwel niet. Als het erin staat, dan weten we meteen welke vrouwen wel goede moslims zijn, en welke niet, en waar we aan toe zijn met de islam. En als het er niet in staat, dan kunnen we de discussie meteen helemaal sluiten. Dan is het immers inderdaad de vrije keuze van Joyce van op den Bosch, en niet iets dat met godsdienst te maken heeft, om een hoofddoek te dagen, en is het ook haar vrije keuze om liever thuis te blijven en er een uitkering op te strijken dan de hoofddoek af te leggen en te gaan werken. De vrijheid van een werkneemster om voor zichzelf regeltjes te verzinnen want dat is het dan kan toch moeilijk boven het recht van een werkgever staan om te bepalen hoe de werkomgeving ingericht wordt, en hoe de klanten ontvangen worden? Of mag ik morgen misschien ook op de verdediging van Joëlle Milquet, Eva Brems en het CGKR rekenen als ik vind dat ik als katholiek op mijn werk moét verschijnen met een opzichtelijke groene krullenpruik? Het staat wel niet in het Nieuwe Testament of de catechismus, maar kijk, net zoals Joyce van op de Bosch vindt dat ze een hoofddoek moet dragen om een goede moslim te zijn, kan ik dan net zo goed vinden dat ik zo'n groene krullenpruik moet dragen om een goede katholiek te zijn.
Of beter nog: misschien kan ik dan wel vinden dat niet ik, maar mijn vrouw, zo'n groene krullenpruik moet dragen. Om haar te beschermen tegen de blikken van andere mannen, ik zeg maar wat.
Want laten we het maar zeggen zoals het is: die hoofddoek dient om het terrein van de islam af te bakenen, en vooral om vrouwen, zussen en dochters onder de knoet te houden. Anders liepen de moslimmannen immers ook met een hoofddoekje rond. Of zou de bekeerlinge Joyce van op den Bosch er zo geen behoefte aan hebben om met haar hoofddoek aan de kassa te gaan zitten pronken. Dat laatste voorlopig nog om iedereen te bedienen, maar het is maar de vraag wanneer de eis zal opduiken geen mannen meer te hoeven bedienen. Of liever geen haramproducten meer te moeten aanraken. Of nog met christenhonden in contact te moeten komen tout court. Want als Joyce van op den Bosch volgens haar godsdienst volledig vrijwillig overal een hoofddoek moet aandoen, laat haar godsdienst haar dan ook toe contact te hebben ook al is het maar zeer vluchtig, en amper de naam contact waardig met mannen die geen directe familie zijn? Je weet immers maar nooit of er eentje tussenzit die hoofddoekjes net sexy vindt.
Ze kunnen daarom bij HEMA misschien best al eens beginnen nadenken hoe ze hun winkels binnenkort in België zullen herinrichten. Nu kan het nog vrijwillig; anders zal de minister van Arbeid en vooral Gelijke Kansen Joëlle Milquet het CGKR nieuwe instructies moeten geven om uit te vissen hoe één en ander best geregeld kan worden. Kwestie van duidelijk te maken wie er echt de baas is in de winkels van HEMA
------------------------
Pssst
Het kan ook zijn dat Joyceke lief en fijn politica wil zijn .Dat ze solliciteert naar een verkiesbare plaats op een Rood-Groen gestreepte kiezerslijst. Of zelfs verschijnt al kopvodden-trekster van een nieuwe nog op te richtenMuzelman-partij, in dat geval Muzelvrouw-partij. Genk : dat is toch een bijhuis van Turkije? Of is het eerder Klein-Marokko?
Ik vind het stom, dat wij het in ons taalgebruik altijd hebben over de Islam, of de Moslims. Franstaligen hebben die gêne niet : in de taal van Marianne is Molsim of Moslima gewoon : Muselman .
Daarom ; Genkenaars. Jullie hebben zich laten in de luren leggen : verlaat de plaats met opgeheven hoofd, en laat Uw rijkdom in handen van de nieuwkomers. Nu kan het nog vrijwillig. Straks wordt U misschien gedwongen.
Pssst
U weet toch dat U hier bij een politiek rechtuite blog bent beland? Voor kromspraak moet U elders zijn. Zich wenden CGKR.
Straks een Happy End aan de regeringsonderhandelingen!!!
--------------------------
De wonderen zijn de wereld niet uit! Het zit er dik in, dat met Pasen wij voortaan niet meer allen de Verrijzenis van de Here Jezus zullen mogen vieren, maar meteen ook de Verrijzenis van ons eigen vaderland.
Of dat nu een Republiek der Vrije Herenigde Lage Landen wordt, een Republiek Vlaanderen of een Eendracht-Maakt-Macht Koninkrijk der Belgen : mij om het even, als de kolonisator-manieren van de Francofonen maar definitief gestopt worden! Voor de troep in Laeken zal er wel rap een plaatsje vrijkomen in Bokrijk. Of verkiezen wij toch de leeuwenkooien in de Antwerpse zoo? Als die verblijven ooit gerievig gtenoeg waren voor Flaminganten, dan moeten ze dat toch ook zijn voor
Achterbakse slmavendrijvers en wijventoekers?!
Onze Gravensteenlijke Voorvechters! Niet te geloven! Niet dat we ze hen niet konden of wilden vertrouwen, maar met wat ze nu voor de dag komen, tart wel alle verbeelding.
Dat, wat U hieronder leest, treft elke rechtgeaarde Vlaming dan ook tot inzijn diepste vezels : op een kordate maar beleefde manier wordt de Francofonen de koord gereikt waar ze zich kunnen mee ophangen. Kan ons niet schelen wat ze ermee doen : het land zal hierna nooit meer hetzelfde zijn!
Curieus hoe de Francofonie nu (niet) reageert. We zijn vandaag 5 dagen verder, en van twee dingen een : ofwel rapen ze al hun moed samen en trappen ze het af, ofwel liggen ze groggy in een hoekje. Al kan het natuurlijk zijn, dat ze afgesproken zijn : we kennen onze Pappenheimers : het zal wel koelen zonder blazen. Onze Sire heeft nog wel andere pijlen op zijn boog!
--------------------------------
7de Gravensteenmanifest: "Ontgrendel de democratie"
zo, 13/03/2011 - 17:14 redactie Nieuw Pierke
De Gravensteengroep publiceert zijn zevende manifest. Dit keer met een voorstel van drie onderhandelingsprincipes als de noodzakelijke voorwaarden voor een democratische toekomst voor België. Indien de Franstalige partijen die drie principes niet onderschrijven, moeten de Vlaamse parlementsleden de institutionele blokkeringsmechanismen, vastgelegd in de Belgische grondwet, eenzijdig opzeggen. Als signaal dat ze het herstel van de parlementaire democratie in België ernstig nemen.
Vrijdag 11 maart publiceerde de Gravensteengroep zijn zevende manifest in De Morgen, onder de (heel waarschijnlijk door De Morgen bedachte) titel 'Landgenoten, nemen jullie het herstel van de democratie ernstig?' (Op de website van de groep heeft het manifest als titel "Ontgrendel de democratie").
Samenvatting van het zevende manifest:
Mechanismen die bedoeld waren om de Franstalige gemeenschap grondwettelijke bescherming te bieden, hebben er mede toe geleid dat de wil van de democratische meerderheid in dit land permanent wordt afgeblokt. Deze voortdurende institutionele blokkering wordt verantwoord met het argument dat ze de solidariteit redt en de consensus beschermt, terwijl het enige effect is dat alles bij het oude blijft. Het Belgische consensusmodel verbergt vandaag een diepgeworteld conservatisme. Op die manier verbrokkelt het politieke draagvlak van de Belgische samenleving zienderogen en wordt ook de basis voor de solidariteit op federaal vlak onderuit gehaald.
De Gravensteengroep stelt drie onderhandelingsprincipes voor en roept alle Belgische democratische partijen, dus ook de Franstalige, op om deze principes te onderschrijven.
Het eerste principe is dat van de territorialiteit, die eens en voorgoed erkend moet worden als het unieke politieke fundament van deze staat, zoals dat ook het geval is in de Zwitserse federatie.
Daaruit volgt onmiddellijk het principe van de niet-inmenging. Vlaamse onderhandelaars stellen geen enkele eis ten voordele van Vlamingen die zich in Wallonië vestigen of gevestigd hebben. Franstalige onderhandelaars stellen geen enkele eis ten voordele van de Franstaligen die zich in Vlaanderen vestigen of gevestigd hebben. Deze twee uitspraken vormen samen een perfect egalitair en rechtvaardig geheel. Niemand doet hier een "toegeving". De Gravensteengroep veroordeelt ook het expansionistisch nationalisme van de Franstaligen.
Het derde principe, het gelijkheidsbeginsel, moet onverkort op de Brusselse situatie worden toegepast. De positie van Brussel moet in ieder geval berusten op de ondubbelzinnige en actieve invulling van het gelijkheidsbeginsel. Brussel moet een duidelijk en in de dagelijkse praktijk herkenbaar tweetalig statuut behouden waarbij zowel de Nederlandse als de Franse cultuur er actief gesteund moeten worden. Cultuur, onderwijs, gezondheidszorg en andere persoonsgebonden aspecten van het maatschappelijke leven kunnen geen exclusieve Brusselse bevoegdheden zijn. Als Brussel de hoofdstad van de Belgische staat wil zijn, moet het zich schikken naar de democratische en solidaire principes van een Belgische confederatie of unie.
De groep doet een meer specifieke oproep tot het Vlaamse parlement. Indien nu zou blijken dat de Franstalige partijen de drie democratische onderhandelingsprincipes niet kunnen of willen onderschrijven, meent de Gravensteengroep dat de Vlaamse parlementsleden de institutionele blokkeringsmechanismen, besloten in de Belgische grondwet, eenzijdig moeten opzeggen als signaal dat ze het herstel van de parlementaire democratie in België ernstig nemen.
De ondertekenaars zijn dezelfden als bij manifest nr 6, behalve Chris Michel (gastheer voor het eerste manifest in de buurt van het Gravensteen, nu woordvoerder van minister Bourgeois) en Peter De Graeve (filosoof) die dit keer niet meetekenden en dus ook niet meer voorkomen in de lijst van de huidige leden van de Gravensteengroep op hun website
Manifest nr 6 staat ook hier .... (op deze website) waar onderaan het artikel een link staat naar eerdere manifesten en commentaren op de manifesten.
Waarom wij moeten leren leven met de Muzelmanse godsdienst : als hun geloof verbiedt bij U te komen werken : Inch Allah!
Waarom de media zo getrouw (lijk uitgehongerde straathondjes voor een Hema-wordt) de Muzelmnnen, maar vooral de Muzelvrouwen blijft in bescherming nemen.
Waarom wij niet mogen weten, dat de Islam inopmars is, en waarom een bonte verzameling van Anttwerpenaren op een schoolkoer scandeert Allahu Akhbar wat in onze taal zoiets betekent als Onze Allah is de Grootste., die woordelijk dezelfde leuze is waartegen onze voorouders ooit ten strijde trokken .Dat was het geval bij de Spaanse Reconquista, die een einde stelde aan de 700 jaar durende bezetting door de Muzelmannen, maar ook bij de Bevrijding van het Heilig Land (1096), waar de Graaf van Vlaanderen toen als Koning van Jeruzalem werd verkozen, maar de naam koos van 1ste Beschermer van het H. Graf.
NU bakken de nakomelingen van de Kruisvaarders, onder de leiding van doodsbange hoernalisten, platte broodjes voor de nakomelingen van de Saracenen.
In het verleden werd het rijke en welvarende Europa altijd binnen gevallen op een primitieve manier, met de kracht van wapens. Die bleken nooit voldoende te zijn, en nu probeert men het opnieuw, door hen toe te laten onze middelen te gebruiken : de langzame indoctrinatie, door middel van de democratie. Maar onderhuids woekeren de oude leuzen : Allahu Akhbar .
Er is dus indie 1.000 jaar bijna niets veranderd.
Vòòr het Jaar A.D 1096, lang daarvoor, is er het verhaal van de Zondvloed. Ik zou zeggen : Les jours se suivent, mais ne se rassemblent pas. De Geschiedenis herhaalt zich voortdurend maar de ene tsunami is de andere niet .
-----------------------------------
Zucht: weer hoofddoekenherrie
By Ph. Van den Abeele
Aangemaakt 14/03/2011 - 22:01
Nieuw Pierke
----------------------------------
Het was gelukkig een tijd stil rond de hoofddoekenkwestie. Een koppige Vlaamse moslima-bekeerlinge zorgt weer voor rumoer, want zonder hoofddoek wil ze niet werken. Voor de scholen heeft Eva Brems dan weer een 'geniale' oplossing in petto: wettelijk verbieden de hoofddoek te verbieden.
Over Eva Brems, nu niet meer docente aan de vakgroep Publiekrecht aan de UGent, maar ondertussen een professor die de vakken Grondige Studie Mensenrechten (in het Engels), Recht en Gender en Islamitisch recht ('Inleiding tot de klassieke shari'a') doceert en de leiding heeft over 'haar' Centrum voor Mensenrechten (Persbericht Vakgroep Publiekrecht: "Op vrijdag 18 maart 2011 organiseert het Centrum Voor Mensenrechten van prof. dr. Eva Brems een expertenseminarie"), tevens volksvertegenwoordiger voor Groen! in de kieskring Leuven, en tot voor kort voorzitter van Amnesty International Vlaanderen, over Eva Brems dus en haar incoherente praat over de islam, een specialist mensenrechten onwaardig, hadden we het hier al eerder. Voor Eva Brems is islamkritiek hetzelfde als racisme. Hiermee zit ze op dezelfde lijn als de islamfundamentalisten die kritiek op de islam willen verbieden en op dezelfde manier als racisme willen strafbaar maken. 'Mensenrechtenexperte' Eva Brems ondergraaft zo een echt mensenrecht, het recht op vrije meningsuiting. ('Sluipend gif van Eva Brems'[1] 30.08.10).
Naar aanleiding van de Internationale Vrouwendag, dinsdag 8 maart, krijgt ze samen met professor Liesbet Stevens (docente aan de KULeuven over 'Strafrecht en seksualiteit', tevens SP.a gemeenteraadslid in Leuven) een interview in de Standaard. Dat geeft Brems weer de gelegenheid om onzin te vertellen. Brems heeft een 'mensenrecht' gevonden waartegen een hoofddoekverbod zou zondingen, namelijk genderdiscriminatie: "Wat niemand nu nog durft tegenover vrouwen in het algemeen, namelijk hen in bescherming nemen, dat doen we wel met allochtone vrouwen. De tegenstanders gaan er ook aan voorbij dat een hoofddoekenverbod genderdiscriminerend is, want je treft er alleen vrouwen mee." Heerlijk voor zo iemand toch, al die soorten mensenrechten. Het aantal zogenaamde 'mensenrechten' groeit steeds aan, en op de duur zijn het er zoveel dat ze met elkaar in conflict moeten komen. Dat geeft anderzijds weer de mogelijkheid aan zelfverklaarde specialisten een blik mensenrechten à la carte open te trekken, en het mensenrecht op te dienen dat net in het betoog van vandaag past. Dus heeft ze een nieuw argument gevonden waardoor vrouwen altijd en overal een hoofddoek moeten mogen dragen: 'genderdiscriminerend'! Prachtig wel als vonst. Het zou passen als sketch van de Kakkewieten of van een of andere standup comedian, maar moeten we dat nu lezen in een krant die zichzelf een 'kwaliteitskrant' noemt? En hoe zit het dan met genitale verminking van vrouwen? Is het dan ook genderdiscriminerend daar tegen op te komen, want het betreft toch alleen vrouwen? En dat verbod een hoofddoek te dragen is bovendien iets wat niemand nu nog durft tegenover vrouwen in het algemeen, namelijk hen in bescherming nemen, zegt Brems, echter wel nadat ze in het interview stelde een fervent voorstander van opgelegde quota voor vrouwen in raden van bestuur te zijn...
Het interview gaat verder met de vraag aan Brems: U bent tegen elk verbod? (bedoeld: van hoofddoeken) Brems: Ja. En ik ben sowieso tegen het algemeen verbod in het gemeenschapsonderwijs. Ik begrijp hoe het ervan gekomen is, maar ik ben ertegen. Stevens naar Brems: Hoe zou je de situatie die rond het atheneum in Antwerpen was ontstaan, dan anders aanpakken? Brems: Door alle scholen ertoe te verplichten hoofddoeken toe te laten. Als het overal mag, zal het activisme wegdeemsteren.
Een wettelijk verbod voor alle scholen dus om de hoofddoek te verbieden. Is dat nu praat van een mietje met de kalfsogen? Alsof de verplichting voor alle scholen om de hoofddoeken toe te laten, alle problemen zou oplossen. Is dat naïviteit of bewuste volksverlakking? Dan zitten we straks met meisjes op alle scholen die, misschien zelfs als ze geen moslim zijn, een hoofddoek dragen om van ettertjes van 'kutmarokkanen' af te zijn en niet permanent voor hoer te worden uitgemaakt. Want zo liep het toch uit de hand in het atheneum van Antwerpen? Als men het nergens mag verbieden, zal er juist overal activisme opduiken, want 'ge kunt mij toch niets doen'.
Hema Diezelfde dinsdag was de hoofddoek hèt wereldnieuws van de dag op de voorpagina van De Standaard: 'Hema ontslaat winkelbediende voor hoofddoek'. (Naast de foto's van 23 vrouwen die naar aanleiding van 'internationale vrouwendag' het in het blad hebben 'over zichzelf, hun moeder en mannen').
Woensdag ging het editoriaal hierover, als aanzet voor publicaties rond dit non-event tijdens de rest van de week. Waarover gaat het? Een uitzendkracht kreeg geen jobverlenging als interim bij Hema in Genk wegens het dragen van een hoofddoek. Het bedrijf kreeg klachten over haar islamitische sluier en vroeg haar verder te werken zonder hoofddoek. Zij koos voor haar hoofddoek en dus voor werkloosheid. Einde verhaal eigenlijk.
Dat is dus zonder De Standaard gerekend, die heel de zaak opklopt tot wereldnieuws: Dit is niet het probleem van Hema. Dit is ons probleem. Wij hebben blijkbaar kennelijk moeite met het bediend worden door een vrouw met hoofddoek, schrijft hoofdredacteur Bart Sturtewagen in het editoriaal op woensdag. Het komt blijkbaar niet in hem op dat het omgekeerde nog meer geldt: die vrouw had veel meer dan 'moeite' ermee 'ons' zonder hoofddoek te bedienen, ze weigert dat zelfs categoriek. 'Ons' zonder hoofddoek bedienen: geen sprake van. Dezelfde dag krijgen we twee bladzijden reportage over hoofddoekendraagsters in winkels, en als premie een opiniestuk van Groen parlementslid Meyrem Almaci met de vraag'of we wel willen samenleven'[2] . Goeie vraag natuurlijk, die al een vorm van antwoord kreeg diezelfde dag, twee bladzijden verder, in een van de zeldzame lezersbrieven die De Standaard nog gepubliceert: "Toen mijn uitstekende huishoudhulp in een té afgelegen gemeente ging wonen, vond de regionale Randstad-afdeling een andere poetsvrouw voor mij. De jonge vrouw bood zich aan met hoofddoek, vergezeld van een man. Na een verkenning van mijn woning en gesprek over het aangeboden werk, werd afgesproken dat zij de daaropvolgende maandag zou beginnen. Twee uur later volgde een telefoon van Randstad dat de overeenkomst niet kon doorgaan, omdat de vrouw wegens haar geloof geen werk mocht aannemen bij een alleenwonende man (ik was toen 76 en al 17 jaar weduwnaar, wat Randstad wist)". Karel Van Poeck (Bazel-Kruibeke).
Net als Brems, draait Almaci de zaken om. De onderdrukkers kunnen blijven onderdrukken, zolang de onderdrukten het huis uit mogen om te werken, met een hoofddoek: "Door de hoofddoeken te verbieden, snijd je sommige van die vrouwen af van de arbeidsmarkt. Ze eindigen thuis, met alle gevolgen van dien. Wie denkt de 'onderdrukkers' te treffen door de 'onderdrukten' hun zelfstandigheid af te nemen, met alle respect, die dwaalt." En nog meer worden de zaken omgekeerd: een verbod invoeren op het dragen van een hoofddoek in het kader van kledijvoorschriften is blijkbaar geen recht meer van de werkgever, maar komt neer op niet minder dan een (impliciet) beroepsverbod. Almaci, haar linkse roots indachtig, steekt de fout natuurlijk grotendeels op 'de overheid', die het slechte voorbeeld geeft: "Het meest trieste dieptepunt was het loketverbod in Antwerpen, waar vanuit een puur machtsoverwicht, van de ene op de andere dag een beroepsverbod werd ingesteld voor loketbedienden. En dus begrijp ik de moeilijke situatie waarin Hema zich bevindt. Want eerder dan het debat aan te gaan heeft de overheid jarenlang de kop in het zand gestoken. Ze heeft het anti-hoofddoekendiscours actief gevoed door haar keuzes. Het is de overheid die de vraag 'willen we wel samenleven' telkens uit de weg is gegaan, en gezwicht is voor de clichés over de islam zonder de tijd te nemen ook de sentimenten en connotaties van vele hoofddoekdragers zelf mee te nemen." Almaci maakt de vergelijking met de zaak Remmery: "Natuurlijk ben ik teleurgesteld over de reactie van Hema. Maar het verschil tussen het klimaat ten tijde van de zaak-Remmery in 2004 en het klimaat in 2011 is erg groot. Wat destijds werd gepercipieerd als racistische uitlatingen, is nu aanvaardbaar geworden. Het is nu politiek correct om te zeggen dat wie de hoofddoek draagt, zelf verantwoordelijk is voor het al dan niet vinden van een job." Noteer dat Almaci in navolging van Brems, mogelijke islamofobie in de zaak Remmery gelijkstelt met racisme, terwijl er in die zaak helemaal geen sprake was van 'racistische perceptie', wel dat een werkgever anonieme bedreigingen kreeg om een medewerkster met hoofddoek te ontslaan. Waarbij nooit duidelijk geworden is wat de eigenlijke reden was. Bovendien stond die medewerkster niet in een winkel of achter een loket, wat het dus tot een heel andere zaak maakt dan bij Hema of de stad Antwerpen. Almaci vergeet eventjes dat we ondertussen de zaak 'atheneum Antwerpen' meegemaakt hebben in de zomer van 2009, waarbij een imam zegde dat als de meisjes geen hoofddoek meer mochten dragen, ze dan thuis moesten blijven, en een bende moeders (?) aan de poort een teken stond te doen van 'kop eraf' naar de directrice.
(Ter opfrissing, over de zaak Remmery: een eerste dreigbrief bij Remmery viel half november 2004 in de bus. De achtste - en laatste - dreigbrief kwam half mei 2005 aan bij de krant Het Nieuwsblad en niet bij Remmery zelf. Daarna was het over en uit. In de eerste brief dreigde de auteur met brandstichting als Naïma haar hoofddoek niet uitdeed. Daarna werden de dreigementen alleen maar erger en persoonlijker. Van Nieuwenhuyse werd persoonlijk met de dood bedreigd, er zaten kogels bij de brieven, Naïma moest ontslagen worden, de producten zouden met kwik vergiftigd worden. Alle brieven waren ondertekend met NVV, wat staat voor 'Nieuw Vrij Vlaanderen', een niet-bestaande organisatie. In juni 2007 vroeg het Kortrijkse parket dat de enige verdachte buiten vervolging zou worden gesteld. De dreigbrieven waren ondertussen al twee jaar gestopt. Vannieuwenhuyse had zijn bedrijf verkocht. De zaak blijft een mysterie.)
Donderdag prijkt de foto van de Hema hoofddoekendraagster niet minder dan op de voorpagina van De Standaard met de uitspraak 'Ik wil het liefst weer bij Hema werken, maar niet zonder hoofddoek', en krijgt ze een volle bladzijde interview onder de titel 'Hoofddoek is mijn vrijheid'[3] . Daarin lezen we dat ze "nog maar net in Genk was komen wonen, en haar verhuis was verteerd. De twintigjarige Antwerpse was haar man gevolgd, een Limburgse Marokkaan die ze via chatberichten op internet had leren kennen. 'Moslima was ik al langer', zegt ze. 'Als tiener had ik veel moslimvrienden en zo was ik in de islam geïnteresseerd geraakt. Vijf jaar geleden ben ik beginnen te bidden, een hoofddoek te dragen en heb ik me bekeerd.'... 'Vijf jaar geleden ben ik mijn hoofddoek beginnen te dragen omdat de islam voorschrijft dat alleen het gezicht en de handen van vrouwen onbedekt mogen blijven. Intussen is die hoofddoek een deel van mij geworden, ik ben mezelf niet als ik zonder hoofddoek zou buitenkomen.' De jonge vrouw verzet zich tegen het idee dat de hoofddoek een symbool van onderdrukking is. 'Integendeel, voor mij is dit een symbool van vrijheid. Het is een manier om mij te onderscheiden, om mij te uiten als moslima.'" (Een symbool van vrijheid? Niet eerder een symbool van verslaving als ze niet eens meer buiten kan komen zonder, en als een doek een deel van haarzelf is geworden?). Eduard Ciuba daarover op de website Catholica: "De slachtofferrol is aanstootgevend want het zijn ongesluierde vrouwen wereldwijd die bedreigd en aangevallen worden, niet zij die het dragen. In vele islamlanden zijn het ook niet-moslimvrouwen die sluiers dragen om probleemloos buiten hun eigen regio of wijk te kunnen komen." (Artikel 'Islam is Vrede Vrijheid is Slavernij'[4] )
Vrijdag krijgt Jan Denys van Randstad een opiniebladzijde over 'Compromissen op de werkvloer'[5] : "Dit betekent dat werknemers nog altijd een stukje van hun identiteit inleveren als ze aan het werk zijn. Een werknemer die op dit vlak geen enkel compromis wenst te sluiten, moet accepteren dat de kansen op werk afnemen. Zo'n werknemer ontkent het recht van de werkgever in deze materie. De realiteit leert dat dit uitzonderingen zijn. Joyce, wier contract niet werd verlengd, komt met haar onverbiddelijke keuze om een hoofddoek te dragen uitgebreid in de krant en groeit misschien uit tot een rolmodel, maar is helemaal niet representatief voor de meerderheid van moslima's in Vlaanderen, die wel degelijk bereid zijn om hun hoofddoek uit te doen als de werkgever hierom vraagt. Net zoals duizenden werknemers op vraag van hun werkgever piercings verwijderen op het werk of opzichtige tattoos bedekken. De media-aandacht voor de Hema-case dreigt de blik op de arbeidsmarkt wat te vertroebelen. De realiteit is dat in de grote meerderheid van de gevallen goed wordt omgegaan met de spanning tussen individuele voorkeuren van werknemers en collectieve voorschriften van bedrijven."
Zaterdag krijgen we op de middenbladzijden nog met zijn allen een sneer over zoveel Vlaamse onverdraagzaamheid: 2 bladzijden met foto's van tieners en vrouwen met hoofddoek, die in Breda aan het werk zijn 'en die de hoofddoek om de drommel niet zouden afnemen als hen dat werd gevraagd'.
Maandag 14 maart volgt dan nog een grote foto, bijna een halve bladzijde, van de minibetoging van zaterdag in Genk. Op kop van de stoet, met megafoon: Joyce Van Op den Bosch. Hopelijk heeft De Standaard er nu zelf genoeg van?
Het Hema-meisje zegt dat het dragen van de hoofddoek voor haar een islamregel is, dat ze zich hiermee wil uiten als moslima. Is werken aan de kassa van een winkel wel de juiste plaats om met een opzichtig godsdienstig attribuut rond te lopen? Men zou misschien wel veel verdraagzamer kunnen zijn, en een kassierster met hoofddoek aanvaarden. Maar men is zeker niet onverdraagzaam, en al zeker - per definitie - geen racist, als men dit liever niet heeft. Er is toch niets mis mee niet met opzichtige religieuse tekens geconfronteerd te willen worden als men op boodschap is. Er is een heel eenvoudige oplossing: laat die hoofddoek thuis, doe hem desnoods aan op straat maar niet op het werk, en de zaak is voor iedereen opgelost. Waarom is dàt zo moeilijk? Of gaat het toch om iets anders dan een persoonlijke religieuse zaak: terrein veroveren voor de islam?
Allahu akhbar Dat er bij de drang om een hoofddoek te dragen meer achter zit dan de individuele vrijheid om zijn godsdienst te beleven werd toch duidelijk in de zaak van het Antwerps atheneum. Wat lezen we in het boek van directrice Karin Heremans: "De speelplaats stond die avond bomvol. Op het binnenplein hadden zich zo'n vijftig mensen verzameld. Het was niet duidelijk wie tot de school behoorde, wie ouder was en wie naar de school was gekomen om keet te schoppen. ... Tot mijn allergrootste verbazing kwam hij (imam Taouil) onze afspraak van enkele uren daarvoor niet na, maar begon hij de kinderen op de speelplaats op te ruien. Hij riep de leerlingen op niet langer naar de athenea van Antwerpen en Hoboken te gaan zolang het hoofddoekenverbod van kracht is'. De islam is aan expansie toe. Men is bang van ons. Dit is de wil van Allah.' Waarop de hele speelplaats de takbir begon te scanderen: Allahu akhbar. Ik zag de monden van de journalisten openvallen. Precies omdat ze dat moment hebben meegemaakt, is de pers me altijd erg gunstig gebleven. Zij hebben ter plaatse kunnen ervaren waarom ik die beslissing heb genomen. Na Taouil kwamen er nog wat extremisten de boel opruien en Koranverzen reciteren. Als ze deze beelden straks uitzenden, staat Vlaanderen op z'n kop, dacht ik. Het pleit voor de verantwoordelijkheidszin van de pers dat ze dat niet gedaan heeft..." (Artikel 'Vlaanderen mocht niet op zijn kop staan'[6] )
De pers blijft dus haar zogenaamde 'verantwoordelijkheidszin' opnemen, dit keer door een hoofddoekenstory op te blazen tot wereldnieuws van de dag en er dan dagen over door te zeuren en de lezers een slecht geweten te schoppen.
De Hema gaat ook wel niet vrijuit in dit non-event. Eerst kreeg die Joyce nog een hoofddoek mat Hema logo, en later werd haar interimcontract niet verlengd, omdat ze haar hoofddoek niet wou uitdoen. Nu heeft Hema haar een nieuw interimcontract aangeboden waarbij ze achter de schermen in het magazijn zou werken, en wel haar hoofddoek zou mogen dragen. Dat is niet naar de zin van die Joyce, die in De Morgen zaterdag laat optekenen: 'Ik blijf strijden voor werkplekken mét hoofddoek'.
Toemaat over berichtgeving in de kranten
Zaterdag 12 maart ging een betoging door in Genk om te eisen bij Hema een hoofddoek te mogen dragen. Op kop van de stoet, met megafoon: Joyce Van Op den Bosch. Om te weten hoe de vork in de steel zat, moest men wel twee websites consulteren: op deze van De Standaard stond andere info dan op de website van Le Soir. Volgens de ene waren er driehonderd en volgens de andere duizend deelnemers. Zelfs het parcours was verschillend. Geloof dus nooit zomaar wat je in de kranten leest.
DS: Het initiatief van de betoging ging uit van Houcine Talmssou namens de islamitische geloofsgemeenschap. LS: Linitiative a été lancée au nom de la communauté musulmane par Houcine Talmssou, conseillère communale dans la cité limbourgeoise. DS: Volgens burgemeester Wim Dries (CD&V) daagden een driehonderdtal betogers op. LS Un millier de manifestants à Genk pour le port du voile chez Hema. DS: 'De optocht eindigde niet aan de Hema-winkel en is er ook niet gepasseerd. Dat was immers al eerder afgesproken. De optocht, die rustig verliep, werd ontbonden achter het stadhuis. LS: Le cortège de manifestants est parti vers 14 heures de la gare de Genk et a rejoint en fin de parcours le magasin Hema situé dans le centre de Genk.
------------------------
Pssst
Dat Hema-meisje, dat in de vuurlinie wordt gestuurd (wie zijn haar mentors? Hallo : is er een hoernalist in de zaal?), heeft waarschijnlijk een verborgen agenda. We hebben ooit nog zo iemand gekend : een beenhouwersvrouw die haar kans inde media rook. Maar die speelde het meer open en bloot.
Eén ding (van de vele!) blijft mij verwonderen : de Muzelvrouw moet volgens haar geloof onderdanig zijn aan de man. Ons Joyceke is een goede moslima, zegt ze zelf. Waarom zien we dan nooit haar Marokkaanse echtgenoot omdat die altijd thuis op de kleine past? En de Imman van haar moskee o wee : heeft de Staatsvuiligheid die wel goed gescreend? Zijn er geen banden met Al Quada of met de Moslim Broederschap? Waarvan leeft het koppel? Er zijn toch geen banden met de in Genk welig tierende drugshandel?
Ik denk dat veel mensen gaarne eens een paar bladzijden in de gazet zouden lezen daarover. Zodat onze instinctieve reactie van Ban de Bom gelinkt aan karnavalskledij als sneeuw voor de zon kan verdwijnen. Aan ons zal t niet liggen. Wij zijn geen helden tegen elke prijs!
Alles moet zijn tijd hebben. Altijd valt alles wel weer op zijn plaats. Zelf de kat haar start is gekomen, en die is zo lang .Wij (d.i. gans weldenkend Vlaanderen, maar ook de rest, de anderen) hebben ze gemist : Angeltjes. Die kleuren je dag zoals 10 VTM-schermen boven elkaar.
Kom, zet U bij. Ik trakteer! Wat mag het zijn? Een lekker glaasje arme-mensen-champagne, à 5,- de fles? Het is een Proseco 2008 uit de heuvels rond Orvieto, de vestingstad hoog op een rotsplateau van het pre-Romeinse Etruskenvolk. Wie deze godendrank eenmaal geproefd heeft, weigert voor eeuwig en altijd de Franse over-geprijsde fluitjes-bubbels.
Lees eerst wat gisteren, voor het eerst in meer dan 30 dagen, op hun website stond, en wat ik daarop geantwoord heb. Door het hier te herhalen, blijft het bewaard voor dezelfde eeuwigheid als die waarin de prosecp bewaard wordt.
Het is verder onnodig te vragen, of Angeltjes nog altijd bovenaan Uw favorieten staan? Op de ereplaats? Voor zover nodig : http://blog.seniorennet.be/angeltjes/
-----------------------------
Hong-Kong maakt sedert 1997 deelt uit van de Chinese Volksrepubliek met bevoorrecht statuut, dat tot 2047 in voege blijft. De regering in Peking houdt zich tot hiertoe zorgvuldig aan deze overeenkomst. De Hong-Kongers hebben een grotere bewegingsvrijheid en een ruimere vrije meningsuiting dan de rest van China.
Wij hebben ons dertig dagen bewust afgesloten van alle belgische wantoestanden om ons intens onder te dompelen in de adembenemende verwezenlijkingen die het Verre Oosten te bieden heeft. Stel u voor : gisteren, zaterdagmorgen 12 maart tjokten wij nog door het gigantische Peking, dat meer inwoners telt dan Nederland (17 miljoen) en de week voordien waren we in Shanghai dat de bevolkingen van Nederland, Vlaanderen en Denemarken samen, benadert (27 miljoen). Zijn dit nog leefbare stedelijke gemeenschappen die hun inwonersproblemen beheersen ?
Deze cijfers zijn ramingen, want er lopen, niettegenstaande alle strenge controles, miljoenen illegale inwijkelingen rond uit het agrarische binnenland. Deze twee steden vormen de uithangborden van het "Chinese Land van het Midden" dat tijdens het obligate Partijcongres van voorbije week de economische groei teruggeschroefd heeft tot 7% op jaarbasis. China heeft 1,35 miljard inwoners van wie 50 miljoen lid zijn van de communistische partij die zonder enige tegenspraak haar zin doet en haar plannen drastisch en zonder tegenspraak ten uitvoer brengt. Een natte droom voor de duizenden dictatortjes in Europa.
Wij waren op tocht met een internationale groep, onder wie twintig Vlamingen en een tiental franstalige weledelgeborenen uit Bruxelles en "Knokke-le-Zoute". Ons voornemen was duidelijk : wij zouden niet aan politiek doen. Willem Elsschot was echter even uit onze gedachten verdwenen : tussen droom en werkelijkheid staan praktische bezwaren in de weg.
14 05 MAAR DIE KAT KOM WEER
Gedurende een maand hebben wij met de meerderheid van deze twintig Vlamingen, als ijverige missionarissen het woord van Vlaanderen verspreid zonder pathos, noch fanatisme, met gedegen argumenten, met de logica van de waarheid en tussendoor gesteund door de botte domheid van de franstalige jammerhouten die enkel in staat waren zich te uiten in hun bargoens dieventaaltje. Frans stond in dat internationale milieu op hetzelfde niveau als Swahili en de beoefenaars van het arrogante gekwaak werden als dusdanig behandeld : met een goedwillende neerbuigendheid. "Allez, Francois, doet Manneke Pis nog eens na."
Wat vooral opviel, was de volstrekt unanieme houding en argumentatie van al de Vlamingen over de partijgrenzen heen : het land B gaat voor de bijl door de arrogante taaldwang van de franstaligen én hun niet ophoudende financiële eisen. Een van de Vlaamse vrienden vertelde bij het afscheid aan Britse en Amerikaanse reisgenoten, dat hij dringend terug aan de slag moest om geld te gaan verdienen om de Walen in leven te houden. Zo'n gevatte uitspraak is meer waard dan een ingewikkelde poging om de transfers uit te leggen
Het bleek al na enkele dagen dat het kluitje Vlamingen dat wij vormden op heel wat sympathie kon rekenen omdat wij ons uit de slag trokken in verschillende talen. Zeer veel buitenlanders bleken geïnteresseerd in de belgische crisis, zeker na het behalen van de belgische kampioenstitel, en zij begrepen niet dat een land bijna een jaar zonder regering kan bestaan. Lopende zaken of een overgangsregering, dat zijn in een normaal democratisch bestel, uitzonderingsmaatregelen van hooguit enkele weken. Erg dankbare opmerkingen, die wij aangrepen om het belgische artificiële onland met enkele welgemikte torpedo-voorbeelden de dieperik in te boren. Waterhoofd Brussel met zijn 1 miljoen inwoners, een eigen regering met parlement, 19 burgemeesters en circa 700 politieke mandatarissen, illustratief voorgesteld met een gegoogelde foto van het Brussels drankorgel, burgemeester Freddy Beulemans, vormde vaak een hilarisch hoogtepunt.
Daartegen waren de franstaligen met hun eeuwige "je ne comprends pas"- gejammer niet opgewassen. Zij hingen samen met een groepje aanstellerige staatsfransen en enkele minoritaire Quebec-Canadezen en even gefrustreerde Zwitsers. De man uit Knokke-le-Zoute die er de eerste dagen prat op ging dat hij niet bilingue was, versomberde met de dag toen hij de Vlaamse ambassadeurs bezig zag en hoorde die in wisselende opstelling kontakten hadden met Zweden, Ieren, Amerikanen, Engelsen, Duitsers, Denen, Canadezen, enz.
Wij hebben ons serieus de vraag gesteld hoe het komt, dat binnen de internationale organisaties, zoals ondermeer de Verenigde Naties of de Raad van Europa, de belgische Vlamingen er niet beter in gelukken zich te profileren als goedmenende, democratische en overtuigde burgers die géén enge, xenofobe lieden zijn. Wij waren in onze vrijwillige rol echter niet gehinderd door de dubbelzinnige hypocrisie van de belgische leugen. Een reden te meer om correct maar kordaat het belgische pornowinkeltje te sluiten.
Ray
---------------------------------------
Wel cowboys!
Eindelijk terug uit het Land de Spleetogen? t Werd tijd! Jullie dachten toch niet dat wij dat hier ondertussen allemaal alleen gingen oplossen?!
Allez, t is goed. Voor ene keer! Omdat jullie je best hebben gedaan om ginder ter plaatse die paar a l l o c h f o n elandgenoten (uit de groep) een poepje van eigen deeg te hebben laten ruiken.Hun superioriteitsgevoelmoet nu toch wel diep onder het nulpunt gezakt zijn. Precies de juiste ingesteldheid om met zijn allen voortaan wat gewilliger te worden. Of echter hun bekering blijvende gevolgen zal hebben? Valt te betwijfelen, want arrogantie is een gebrek dat aan de ziel blijft kleven.
Een zekere olieverfschilder PéPé Rubens moet in zijn tijd ook een soort ambassadeur geweest zijn. Al blonk hij meer uit in het schilderen. En hij geraakte ook nooit zo ver als jullie deden, en of het taalgebruik toen ook al Vlaams is geweest heb ik nog nergens gelezen. Hij was dan ook maar een gezant tussen koningen en heersers : het toenmalige establishment. Jullie waren gezanten van en voor en tussen het volk, in Internet-tijden de echte adel. In ieder geval : wij zetten jullie ferm in de bloemetjes!
Jullie verhaal klinkt als een Jules Verne-verhaal, dat in menig Vlaams Nationalistisch huisgezin nog aan de kleinkinderen zal verteld worden in lengte van jaren.! Net op tijd thuis om de rampen in dat werelddeelvoor te zijn gebleven. Het jaar 2011, het rampjaar in de Geschiedenis van De Rijzende Zon, en het jaar waarin Angeltjes in het Verre Oosten rondzwierven .maar toch blij waren om te kunnen terugkeren.
Nu niet naast jullie schoenen beginnen te lopen, maar dapper aan het werk om ons, de lezers schadeloos te stellen voor de tijd dat we op onze honger moesten blijven zitten. Buiten het cordon sanitaire dat aan het afbrokkelen is, is hier eigenlijk niet veel gebeurd. De situatie is het best te vergelijken met die half-herstelde weg in Wemmel waarover wij beiden iets geschreven hebben : de Vlaamse kant is als een biljardlaken herdaan, de WalloBruxelse kant ligt er bij als een maandlandschap vol kraters.
Een Belgen-mop om na te sturen naar de Spleetogen!
Goedele praat met Frank Van Hecke over Marie-Rose Morel
Een maand na het veelbesproken overlijden van Marie-Rose Morel praat haar echtgenoot Frank Vanhecke voor het eerst over dit pijnlijke verlies. Een gesprek over rouwen en liefhebben, met een paar opmerkelijke ontboezemingen. Ze waren amper een paar weken getrouwd, maar de twee hadden al jaren een innige band. Morel en Vanhecke hebben een amoureuze relatie steeds ontkend, maar nu geeft Frank toe al jaren verliefd geweest te zijn op Marie-Rose. En hij heeft spijt dat hij daar nooit eerder voor uitkwam.
Ad van den Berg is voorzitter van Martijn, in Nederland ook wel de pedopartij genoemd. Naar aanleiding van een veroordeling van een Gentse veertiger wegens het bezit van naaktfotos van tieners, ijvert Ad van den Berg voor het legaliseren van kinderporno. Hij gaat in debat met Erika Frans, experte seksueel grensoverschrijdend gedrag bij Sensoa.
De hoogzwangere ex-Miss België Annelien Coorevits wil niet dat haar man en profvoetballer Olivier Deschacht de bevalling van te dichtbij meemaakt. Aan het hoofdeinde van het kraambed mag hij haar steunen, maar down under mag hij niet kijken. 'Anders komt ons latere seksleven in gevaar.' Goedele wil weten wat andere zwangere vrouwen daarvan vinden? En wat denken hun mannen;
--------------------------------
Pssst
Goele Liekens is nu niet direct een reputatie, maar in tijden waar de vriend van de Brugse bisschop, de SM-Deken van de Gulden Sporenstad gaan dartelen in The Golden River, mogen we niet op een kleintje kijken.
Zoals Heert Goste al zei : een kleintje met mayonaise kan totaal iets anders zijn, hetzij voor Stout Rogeetje als voor BDW.
Dat La Liekens van geen kleintje vervaard is, (met of zonder mayonaise?) blijkt wel uit Deel II en Deel III van haar nummertje. Warvoor hier natuurlijk geen reclame gemaakt wordt. Of wat dacht U!
Wij kijken alleen om de Frank te horen over on ze Parel vanVlaanderen. En nu dat ge t zegt, ook een beetje om die man van de pedo-partij in Nederland te horen.
Want die is, samen met La Liekens, verantwoordelijk voor de aardstralen die mij de muze van de neerhof-Goele brachten.
Ja, ik weet het! Voor zijn Roosje zou de Frank door nog veel heter vuren lopen. Maar dat la Liekens haar programma schikt zoals ze zelf wil : daar zal hij wel niet aan gedacht hebben. En zo haalt ze (La Liekens) haar slag weer thuis : met klasse. En Roosie? Even goed, zou ik denken, want weer zullen een paar zielen doorheen het cordon kijken
Vraag : wie zet nu wie een hak? Gesteld dat er hakken gezet worden .
---------------------------
(*) Een goele (of barbride) is een zwaar Oost Vlaams dialectwoord voor een tamme neerhof-eend (gas?) die bij voorkeur op drassige bodem, in kleine sloten of op mestvaalten flaneert. In de paartijd durven ze wel eens een stuk meevliegen met wilde eenden. Het zijn zeer goede viissers en kunnen minuten lang onderwater blijven. Ze worden gekweekt voor hun vlees en kunnen wel tot 25 kuikens als paternosterbolletjes achter zich aan krijgen. Is een liefelijk beeld, op vaarwaarde niet dicht te naderen .Met een slag van de vleugel breekt de woerd een volwassen man gemakkelijk de arm
Als de hoofdverpleger van de afdeling zijn rapport heeft uigeschreven, dan knikken de leerlingen : zij zien dat hun Afdeling behoorlijk bestuurd wordt.
Waarom toch heeft het Vlaams Belang altijd van die charismatische figuren in de hoofdrollen? Hebben die mensen een speciale media-training achter de rug? Het moet toch meer zijn dan de kleren die de man maken!
Weet U : samen met zoveel anderen zijn we op deze blog niet alleen fier om Vlaming te zijn, maar we zijn des te fierder dat we deel uitmaken van het Algemeen Vlaams Belang : het A-VB. Want dat (of iets gelijkaardigs) zal de naam zijn van de nieuwe Vlaamse alliantie, die straks schouder aan schouder naar de stembus zal trekken. De tijd met de Tjeven, die dan voor altijd voorbij zal zijn, zal louterend gewerkt hebben voor BDW en zijn Niveanen : het origineel is altijd beter dan de kopie, ze zullen het geweten hebben!
----------------------------------
HET ANTI-GIFCENTRUM RUKT UIT
Misschien beseft u het nog niet, maar wij Vlaamsgezinden zijn ongeneeslijk ziek. Mentaal gehandicapt zoals Herman De Croo zich ooit liet ontvallen. Zwaar vergiftigd, met het Vlaamsnationalisme als een nieuwe variant van agent orange, het beruchte ontbladeringsmiddel dat door het Amerikaanse leger op grote schaal werd ingezet in Vietnam. Chemische rotzooi, die het brein en het zenuwstelsel van steeds meer Vlamingen aantast. Zeg dat Mathias De Clercq het gezegd heeft.
Belgisch VLD-offensief
"De verrotting duurt te lang", prevelde de rijzende ster aan het VLD-firmament. Daarmee gaf hij het startschot voor wat ik eerder al een politiek Ardennenoffensief heb genoemd. De Clercq geldt als de politieke zoon of schoothondje van Guy Verhofstadt. Niet meteen iets of iemand om van wakker te liggen dus, maar De Morgen werd bereid gevonden het gekef gewillig te noteren en te publiceren. Ook de oude VLD-tanks werden in stelling gebracht en braakten vuur, al waren het vooral losse flodders. Eerst was het de beurt aan Karel De Gucht: Mogen we het nog oneens zijn met het nationalisme? Of hoe De Standaard, ook al zonder enige gêne, haar kolommen vrijmaakte voor een rondje De Wever-bashen en armworstelen binnen de VLD. Tot slot mocht Verhofstadt nog zijn tricolore duit in het zakje doen. Arme Alexander De Croo. Mogen de liberalen eindelijk weer mee aan de onderhandelingstafel zitten, wordt hij onderuit geschoffeld door de oude krokodillen van de partij. Die zijn officieel dan wel naar de coulissen verhuisd, maar laten af en toe nog horen wie er écht aan de touwtjes trekt. Zij zweren nog altijd bij het versleten Belgische model. Zelfs een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar bij de VLD slagen ze er wonderwel in. Nadat ze - net als de CD&V - door de Vlaamse kiezer werden afgestraft voor een uitgesproken Belgische of Belgicistische campagne gaan ze nog een tandje bijsteken. Nationalisme is een gif, zingen De Clercq, De Gucht en Verhofstadt in koor. Vlaamsnationalisme wel te verstaan. Met Belgisch nationalisme is niks verkeerd
Goed en Kwaad
"Soms stel ik vast dat bepaalde Franstaligen zich nationalistischer opstellen dan de Vlamingen. Ze zijn er heilig van overtuigd dat zij het kamp van de Goeden uitmaken en het verzet vormen tegen de Kwaden." Een nuchtere vaststelling. Een opmerkelijke vaststelling ook, want ze komt uit de mond van Claude Demelenne, een Franstalige journalist. Hopen maar dat Verhofstadt en co. het ook hebben gelezen.
Demenelle vindt het onbegrijpelijk dat de Franstalige pers unaniem de verdediging van Fernand Koekelberg opneemt, de Franstalige baas van de federale politie. Koekelberg gooide in Qatar maar liefst 92.000 euro over de balk om zijn persoonlijke kandidatuur voor een hoge functie bij Interpol te promoten. Weggegooid geld. Volgens Demenelle (De Standaard, 08.03.11) hebben de Franstalige politiek en media elke realiteitszin verloren als ze zelfs nog maar overwegen dat een verspilling van 92.000 euro voor persoonlijk gewin in een democratie mag beschouwd worden als de normale gang van zaken.
"De 92.000 euro die de hoge politiehiërarchie heeft verkwanseld, ware honderd keer beter besteed aan de veiligheid in de Molenbeekse wijken waar jong rapaille brave burgers terroriseert en een kordaat optreden van Franstalige overheden uitblijft", merkt Demenelle fijntjes maar scherp op. We zien u al ja-knikken.
Bedenkelijke solidariteit
Het blijft een raadsel waarom de vakbonden de normvervaging aan de top van de politie blijven minimaliseren of goedpraten en waarom ze Koekelberg de hand boven het hoofd blijven houden, tegen alle aanklachten en bewijzen in. Een bedenkelijke vorm van solidariteit die de vakbondsbonzen overigens ook etaleren in hun aanhankelijkheid aan het unitaire België. Al zal hieraan ongetwijfeld ook het eigenbelang niet vreemd zijn. Zolang België overeind blijft, kunnen de vakbonden voor de uitbetaling van werkloosheidsbijdragen ongegeneerd graaien in de staatskas. Wie van dat bizarre systeem - uniek in de wereld - beter wordt? Alleen de vakbonden
Solidariteit. Ja, laten we daar eens over hebben. Terug naar Claude Demenelle: "Ik begrijp de verontwaardiging bij mijn Vlaamse vrienden, die door de Franstalige media systematisch worden afgeschilderd als halve racisten. De houding van sommige Franstaligen is onbetamelijk: ze eisen enerzijds solidariteit van het noordelijk landsdeel als het om de financiën gaat, maar spugen tegelijk op diezelfde Vlaamse landgenoten."
De Franstalige journalist beklemtoont meermaals dat hij huiverachtig staat tegenover het Vlaamsnationalisme, maar hij houdt de Franstaligen een spiegel voor en die confrontatie is erg pijnlijk. De oproepen tot federale solidariteit klinken immers vals. "De bedelaar spelen en de Vlamingen vragen nieuw geld te pompen in de pover bestuurde Brusselse gemeenten terwijl je die gulle Vlaamse schenkers beledigingen naar het hoofd slingert, is op het randje van het onfatsoenlijke." Demenelle wijst erop dat Brussel mismeesterd wordt "omdat de Franstalige baronnen hun macht willen behouden en hun terrein afbakenen." Een analyse die wij jaren geleden al maakten en die nu ook uit onverdachte hoek onderschreven wordt. "En in die omstandigheden verwacht Philippe Moureaux (PS) dat Vlaanderen nog eens 500 miljoen euro op tafel zal leggen om dergelijke waanzin verder te financieren?"
Van Tripoli tot Brussel
Ook linkse kringen grijpen voortdurend naar het argument solidariteit. Maar solidariteit is een hol begrip als het niet wederzijds is. Het tricolore anti-gifcentrum draait de voorbije weken en maanden overuren. Het zegt veel over de toestand van deze gefaalde staat. In de straten en theaters van Brussel wordt krampachtig met Belgische vlaggen gezwaaid. Het heeft wat weg van de pro-Khaddafi-betogingen in Tripoli, al blijft het hier beperkt tot een verbaal bombardement van holle slogans en nepargumenten. De zelfverklaarde culturele elite keert zich tegen het volk, niet beseffend dat de klok ook in België niet meer is terug te draaien.
Sommige Facebookers lijken - net zoals Khaddafi of comical Ali, de toenmalige Iraakse minister van defensie - elke voeling met de realiteit kwijt te zijn. Bij de laatste Belgen is het bon ton om te zeggen dat de Vlaamse autonomiegedachte een hersenspinsel is van marginale flaminganten en dat alleen de politiek in Brussel wakker zou liggen van communautaire kwesties. Onzin natuurlijk en als antidemocratisch statement kan het tellen. Zijn de verkiezingsresultaten van 13 juni dan al vergeten? Pakweg 45% van de Vlaamse kiezers sprak zich in de stembus uit voor meer of volledige Vlaamse autonomie. Dat zegt nog altijd meer dan die twintig- of dertigduizend betogers in Brussel, waarvan driekwart Franstaligen.
Wat willen die brave of naïeve lui dan die dromen van een terugkeer naar het oude België? Zullen we de verkiezingen dan maar afschaffen? Omdat ze de oude zekerheden (?) op de helling hebben gezet. Het is zoals de oude communisten in Rusland (en elders) die nog altijd heimwee hebben naar die tijd van toen. Maar die tijd komt nooit meer terug.
Quid N-VA?
Bij onze vrienden van de N-VA moet de spreidstand stilaan ondraaglijk pijn doen. En ze hebben nog zo hun best gedaan. Wij zijn voor een grote staatshervorming, voor de revolutie moet je bij een andere partij zijn, sneerde Bart De Wever keer op keer. Separatisme? Nee, hoor. Ook aan de onderhandelingstafel toonde de partij zich uiterst flexibel. Maar het mocht niet baten. De Waalse vis bijt niet. De basisnota die De Wever op tafel legde, zorgde voor rode flikkerlichten en nachtmerries binnen de Vlaamse beweging. De N-VA is niet bereid tot compromissen klinkt het in de Franstalige pers. Het deuntje wordt vrolijk nagekakeld door Verhofstadt en co. en laffe journalisten die de waarheid niet of nauwelijks durven zeggen of schrijven.
De N-VA wou zo graag meespelen met de grote jongens en heeft de salonfähigheid verheven tot hoogste gebod. Maar wat heeft het opgebracht? De beloofde Copernicaanse omwenteling is verder af dan ooit. De gematigde De Wever wordt in de Franstalige pers afgeschilderd als een halve nazi en Le Soir suggereerde ooit hem en zijn medestanders met een boot de oceaan op te sturen en dan te kelderen. Intussen doen de Franstalige partijen er alles aan om De Wever te dumpen en een noodregering - zónder N-VA - in het zadel te helpen. Een scenario dat ook een aantal Vlaamse partijen - nog niet openlijk, maar toch - meer en meer in overweging nemen. Onder het mom van het algemeen belang natuurlijk, het raison détat.
Als dat gebeurt, belandt de N-VA dus ook in een cordon sanitaire, en zeggen dat ze er werkelijk alles aan gedaan hebben om dat te voorkomen. Van het spuwen naar het Vlaams Belang, tot het begraven van een reeks verkiezingsbeloftes. Het beruchte cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang heeft weinig of niets met ons kordate immigratiestandpunt te maken, maar veel zo niet alles met onze compromisloze strijd voor een onafhankelijk Vlaanderen. Dat blijkt nog maar eens. We hebben het vaak voorspeld: van zodra de N-VA echt een bedreiging vormt voor het voortbestaan van België - niet zozeer omwille van hun uitgesproken pleidooi voor Vlaamse onafhankelijkheid maar vanwege hun electorale sterkte - is het uit met de liefde en belanden ook zij in een politieke schutkring.
Boedelscheiding
De N-VA heeft gegokt, maar hun participatiestrategie heeft niet de verwachte oogst opgeleverd. En dus krijgt het Vlaams Belang andermaal gelijk. De Franstaligen willen geen staatshervorming, want een grondig hervormde, rechtvaardige en democratische Belgische staat heeft voor hen geen enkele meerwaarde en hoeft dus ook niet meer. Onderhandelingen voor een staatshervorming zijn bijgevolg tijdverlies. Dat beseft ook Claude Demenelle die we nog één keer aan het woord laten: "Ik geloof niet langer in de toekomst van dit land. We leven in twee verschillende democratieën en moeten daaruit conclusies trekken. Vroeg of laat zullen we niet moeten onderhandelen over een grote staatshervorming, maar over een grote scheiding."
"Sterft gij oude vormen en gedachten. Slaaf geboornen, ontwaakt! Ontwaakt!" De bekende strofe uit de Internationale klinkt vandaag als het strijdlied van de revolte die door de Arabische wereld raast. Maar ook in België klinkt de Vlaamse vrijheidskreet steeds luider.
We kunnen iedereen geruststellen: Vlaamse onafhankelijkheid zal niet het gevolg zijn van een wilde straatrevolutie, laat staan wapengekletter. Die onafhankelijkheid komt er met de nuchtere vaststelling dat het niet meer mogelijk is om een federale Belgische regering op de been te brengen. Net zoals dat in het voormalige Tsjecho-Slowakije gebeurd is, waarop het mislukte huwelijk met een minnelijke schikking werd ontbonden. Daar zitten we hier echt niet ver meer af. De Vlaamse onafhankelijkheid komt eraan!
Ja Ja! Uitleg is er wel. Bla bla bla en het is de schuld van de ander! Het Wemmels verhaal, dat men aan de straatstenen niet kwijt geraakt, is het Belgische mega-verhaal op Lilliput-schaal. Men wil wel, maar kan niet
Komt daar nog bij, dat, voor geval de Vlaamse Regering er voor iets of wat tussen zit om de aannemer te betalen, deze nog jarenlang op zijn centjes zal mogen wachten : ook daar wil men wel, maar kan men niet (meer)
Binnenkort liggen al de wegen in Franstalig België er zo bij lijk die ene straatkant in Wemmel. Om dan in Brussel te geraken, zal het te paard zijn, of hoogstens met paard en kar. Maar men zal er wel Frans spreken!
Dat heel het waterhoofd, dat Bruksèl wil heten, en niet Brussel, ons als Vlaming nog interesseert? Laten we eerst afwachten tot de huidige hoofdstedelijke dictators aan de kant zijn gezet, dan kan er nog eens geklapt worden. Geen Vlaams? Geen centen!
Hoe graag ook ik hier in Italië deze foto had willen verspreiden (als illustratie over de politieke toestand die hier toch geen kat begrijpt), ik zal het niet doen. Want wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht. Laat dat de job zijn van de Natte Dweil of van de Terminator, om aan Europa uit te leggen waarheen het gaat met de neus van deze état-fondateur.
Over naar de actualiteit. Vandaag komt onze twee buurman, een Noor, terug uit het land der Vinkingen. Hij zal weer niet uitgepraat geraken over zijn vaderland : de diepe fjorden, de hoge bergen, het Noorderlicht, de mensen. Noorwegen, met een levensstandaard van driedubbel zo hoog als het arme Italië .Waar een koffie 4,- kost, en hier sedert deze winter slechts 0,80. Viva Italia, waar man en vrouw s avonds op restaurant gaan, elk n pizza eten, en buitenkomen met een rekening van 16, want de landwijn die gedronken werd kostte toch al rap 4
Onze vriend zal zowat 4 maand weg geweest zijn, en genoeg verdiend hebben om hier een vol jaar te leven, en daarenboven nog hun huis af te werken. Noorwegen, pas sedert 1904 afgescheiden van Zweden en nu alle twee welvarend
How is Belgium now, André, zal hij weer vragen en aan de hand van deze straat in Wemmel zal ik het hem gemakkelijk kunnen uitleggen.
Als naar gewoonte zal het gesprek dan weer eindigen, dat we allemaal groot gelijk hebben naar Italië te zijn gekomen. Net als zij. Want hier schijnt de zon, zelfs in de winter, zijn de dagen hier dubbel zo lang als bij hen, en hier is tenminste niet alles socialistisch ..
We zijn allemaal niet Berlusconi-gezind, maar moeten toch in elk gesprek onszelf gelijk geven, dat hij nog van de slechtste niet is
------------------------------
WEMMEL - Op de Romeinsesteenweg in de buurt van de Heizelpaleizen, rij je met de wagen maar best aan de juiste kant van de weg. De ene helft is opgeknapt. Dat is de Wemmelse kant. De andere helft ligt nog vol putten. Dat is de Brusselse kant. Dit moet België zijn.
De Romeinsesteenweg is een bron van gehakketak want hij ligt op het grondgebied van de stad Brussel, de Vlaamse gemeenten Wemmel, Grimbergen en Vilvoorde en voor een stukje is zelfs het Brussels Gewest bevoegd.
Er was een afspraak tussen de stad Brussel en de Vlaamse gemeenten om de steenweg te laten vernieuwen en de kosten te delen. Het Wemmels-Brusselse deel zou in 2012 aan de beurt zijn. Maar daarop kon Wemmel niet wachten. De putten waren te groot, vond het gemeentebestuur.
Vorige donderdag lag er een laagje asfalt, zo berichtte Brussel Deze Week. Netjes alleen op de Wemmelse helft. Brussel reageerde meteen boos vanwege deze solo slim die een akkoord doorkruist waar twee jaar over onderhandeld werd.
Het lijkt voor de hand te liggen deze frictie in een communautair licht te zien maar dat gaat niet op. Wemmel is een faciliteitengemeente en de bevoegde schepen van Openbare Werken, Roger Mertens, is een Franstalige van de partij Intérêts Communaux.
Al meermaals is voorgesteld om de steenweg over te hevelen van gemeentelijk naar gewestelijk niveau. Maar de Vlaamse regering weigert alsnog het Vlaamse deel te beheren, en de Stad Brussel wil haar stuk niet afstaan aan het Brussels Gewest omdat het een strategische toegang naar de Heizel is.
O Ja Diesel kostte hier verleden week nog 1,411; maar was vandaag al opgelopen tot 1,611, omgerekend 8 oude befkens Zonder atoombom op de Magreb wordt dat straks nog een heel stuk meer. Als daarbij de Apocalyps in Japan nog uitbreiding neemt, zal er ook geen stroom meer zijn.
Waarom wordt waterstof als bron van energie dan nog altijd weggehouden?
We gaan op de duur nog verplicht zijn, om Leven in de Brouwerij te brengen, en om de alternatieve toer op te gaan. Pater Versteylen, leeft gij nog?
Onderstaand extreem kort berichtje uit Gazet van Antwerpen heb ik al diverse keren herlezen, en begrijp er nog altijd niets van. Of liever : op gezegende ouderdom zie ik mij verplicht opnieuw te geloven in het bestaan van Sinterklaas. Die komt dus helemaal niet uit Spanje, maar uit het weelderige Walenland, waar de gebraden kiekens U zo maar in de mond vliegen.
Kijk, dat is weer typisch de GVA : in het weekeinde schrijft de thuiswachtersploeg een beetje van alles, die anders nooit zou ontsnappen aan het alziend oog van Big Brother : het vergrootglas op misbruiken uit het Zuiden. Is nieet goed voor de Eenheid van het Land!
Hoog tijd dat er in Vlaanderen eens een operette geschreven wordt over Rosen aus dem Süden maar dan in een aangepaste versie van Malversations du Sud
---------------------------------------
De Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening heeft vorig jaar een wachtuitkering gegeven aan 665 schoolverlaters ouder dan 50 jaar. In totaal gaat het om een bedrag van 5 miljoen euro.
In 2010 ontvingen gemiddeld 587 mensen zo'n uitkering. Samen kregen ze 5.054.216 euro of gemiddeld 8.610 euro per persoon. Deze mensen hebben zich minstens 20 jaar geleden ingeschreven op basis van hun studies. Zij hebben sindsdien nooit gewerkt of niet lang genoeg om rechten als werkende op te bouwen.
Volgens een krant van verblijft 71 procent van de eeuwige schoolverlaters in Wallonië, vooral in het arrondissement Luik.
Beeld: Photonews
--------------------------------
Pssst
Het gaat dus over schoolverlaters ouder dan 50 jaar. Die sukkelaars kunnen maar wettelijk schoolverlaters zijn aan 18 jaar, wat neerkomt op 32 jaar een uitkering ad 8.610 krijgen als tegenprestatie om nix te doen. Moet een wereldrecord zijn! Het komt neer op 717,50 per maand, wat circa 100,00 meer is dan een zelfstandigen pensioentje zoals de Belgische Staat mij maandelijks toestopt, na meer dan 45 jaar torenhoge bijdragen te hebben betaald.
Zo bezien lijkt het logisch dat onze pensioenen zo laag zijn! Het geld is op!
Wedden dat de gelukzakken allemaal een mooie bloedrode lidkaart hebben? En misschien wel een donker vel?! Dat er intussen dapper bijgeklust werd? Mooie ronde bedragen aan kindergeld werd opgestreken voor kroost die misschien in een ver vreemd land werd groot gebracht .
Waarop wacht de Sociale Inspectie om op te treden? Waarom werd er 30-40 jaar niet opgetreden? Zullen wij hier ooit nog van horen?
Over waar Abraham de mosterd haalt. Of liever : waar staat de mosterd-container?
Naar aanleiding van de derde verjaardag van het bedrijf, en om de krantentitels beter te profileren als zakelijke, financiële en beurskranten zullen L'Echo en De Tijd vanaf mei 2009 op zalmkleurig papier gedrukt worden.
De Persgroep
De Persgroep NV is een Vlaamsmediabedrijf, dat volledig eigendom is van de in Vlaanderen bekende ondernemersfamilie Van Thillo.
Over gezegde Familie Van Thillo, een der rijksten van België, kan ik alleen de raad geven verder op zoek te gaan op het Internet. Hou daar bij, als Vlaams Nationalist goed in de mot : iedere keer dat U een van de hierboven vermelde publicaties koopt, U het fortuin van de bende rond de Van Thillos verstevigt, en daarmee het voortbestaan van België.
Het is ook belangrijk te weten, dat telkens een van hun uitgaven op het Internet verschijnt, U in feite de echos van His Masters Voice leest Want Van Thillo Jr gaat, dat is geweten, desnoods als lijkenvreter, liefst de sociale ladder op, via de rug van zijn landgenoten. Een echte Oude Belg dus .
Reclame over een boek door Dirk (broer van) Verhofstadt en Etienne Vermeersch de godgeleerde godloochenaar.
Hier onder, in een artikel van de hand van zijn hand inDe Morgen, zult U kunnen vaststellen, dat hoog geleerde bollen ook wel eens domme praat kunnen uitslaan. Enfin, het vat kan maar geven wat het inhoudt .
Niet dat ik slimmer wil zijn dan een weggelopen Jezuïet, maar het staat me toch voor dat er op onze planeet een soort van zelf-regulerende krachten aan het werk zijn. Zeg niet, dat het nu de eerste keer is, dat de mensheid spectaculair aangroeit en later spectaculair weer verdwijnt.
Bij de meest primitieve volkeren leeft de herinnering aan een zondvloed, die niet noodzakelijk dezelfde is, die de gehele aarde verzwolg buiten Noë en zijn ark .Wij weten toch allemaal dat de natuur maar ook de mensheid één heen- en weergaande beweging uitmaakt. In versneld tempo zien we ieder jaar de seizoenen voorbijtrekken, en de wetenschap houdt ons voor dat dezelfde slingerbeweging op grote schaal de wereld in een wankel evenwicht houdt. Onder het 3.000 meter dikke Poolijs, bevindt zich, zoals de wetenschap recent ontdekte,een zoetwatermeer de grootte van Europa. Het ding zou ouder zijn dan de uitgestorven dinausauriërs
Vermeersch S.J. die in God noch Zijn gebod gelooft en daar fier op is, zoals wij fier zijn Vlamingen te zijn, moet gewoon eens te rade gaan bij Darwin, zijn eigen half-god en af en toe eens een rondgangetje maken in archeologische museums.
Het zou ook helpen, als hij de Bijbel eens opnieuw moest ter hand nemen, om deze te lezen met de ogen van een nieuwsgierig kind die de kennis en de waarheden uit Grote-Mensenland- voorgeschoteld krijt op zijn eigen kinderlijke maat. Een beetje zoals elk sprookje de op kindermaat gesneden weergave is van de werkelijkheid Zie Roodkapje en de Boze Wolf, die staan als een soort verkeersbord en waarschuwing tegen alles wat er anders uitziet dan het is, en besluit : braaf kind, vertrouw geen vreemdeling.
Het zou hem, de Grote Geleerde, nuttig zijn, eens te willen bladeren in de geschiedenis der oer-godsdiensten, om daar te lezen over zondvloeden allerhande, die de mensheid op een paar uitzonderingen na, van de aardbodem deed verdwijnen. Een paar vrolijke frisse oorlogen helpen ook, of nu en dan een flinke aardbeving, gevolgd door vloedgolven die hele volkeren wegvegen. Zijn probleem kan al grotendeels opgelost worden, door toevallige inzet van de wapens waarover de mensheid thans beschikt. De nucleaire afval zal vele plaatsen, wie weet zelfs de halve wereld, nog honderden jaren totaal onbewoonbaar maken. Probleem Vermeersch opgelost!
Ik, zonder de Jezuïet te willenuithangen, zou het meer zoeken in het bij hoogdringendheid brengen van welstand in al die armoe-landen met overbevolking. Zie maar hoe het ons de laatste 100 jaar is vergaan. Sedert we rijk zijn geworden aan genotsmiddelen, aan geld in de eerste plaats, is de kinder-rijkdom radicaal achterwege gebleven. Meer nog : we zijn letterlijk aan het uitsterven .
Natuurlijk wil modernist Vermeersch overal richtlijnen uitvaardigen, genre China : richtlijnen voor minder, en dan weer richtlijnen voor meer kinderen : hij en zijn Paars Rode soort zijn dol op richtlijnen van boven naar beneden. Dat heeft vooral als voordeel dat zij zichzelf dan veilig weten.
Waarom toch willen wij ons altijd moeien met dingen die ons petje te boven gaan? Alles willen weten, en willen regelen (met richtlijnen?), is Gode gelijk willen zijn. Weet U het nog : dat is het sprookje van Adam en Eva, die uit het Paradijs werden verdreven .
Anders gezegd : hadden zij in den beginne van onze tijdrekening niet geproefd van de boom van kennis dan leefde de gehele mensheid op aarde nog altijd gelukzalig in een Paradijs. Want er staat ook : in die dagen zagen de zonen der Goden dat de dochters der aarde bekoorlijk waren, en zij namen zich dezen tot vrouw.
Zonen der Goden? Zou dat geen verspreking zijn van de sprookjesverteller die de Bijbel ontwerpen heeft?
De Jezuïet Vermeersch zou daarover beter eens een boek schrijven! Hij is tenslotte een ervaren theoloog.
----------------------------------
Wanhopig op weg naar 10 miljard
12/03/11, 09u34
Etienne Vermeersch, professor emeritus filosofie aan de Universiteit Gent, begrijpt niet dat niemand zich bekommert om de overbevolking. Hij dringt aan op een politiek die rechtstreeks gericht is op geboorteregeling. Omdat de wereld de bevolkingsexplosie volgens hem simpelweg niet zal aankunnen.
Als de bevolking stijgt tot 10 miljard, dan betekent dat ook een stijging van de productie. Denk eens in wat de gevolgen zijn: uitputting van grondstoffen, vervuiling en uitroeiing van ecosystemen
Zover als mijn geheugen als denkend wezen teruggaat - laat ons aannemen tot ongeveer 10 jaar - is het voor mij een raadsel geweest dat er mensen zijn die niet inzien dat op een eindige aardbol de bevolking niet onbeperkt kan blijven groeien. De verbijstering hierover is gegroeid toen bleek dat de 2 miljard mensen die er bij mijn geboorte leefden toenamen tot 3, 4, 5 en uiteindelijk 6 miljard. Reeds tijdens mijn noviciaat in de Sociëteit van Jezus had ik daarover discussies met de novicemeester, omdat ik de leer van de Kerk over contraceptie onbegrijpelijk vond. Hij antwoordde dat men nog zoveel woestijnen kon ontginnen. Het kwam niet bij hem op dat ook die woestijnen eindig waren. Toen ik over de noodzaak van geboorteregeling sprak met de linkse studenten die ik in de jaren zestig ontmoette aan de Gentse universiteit kreeg ik te horen dat dit geen probleem was. Het volstond dat men de levensstandaard van de mensen verhoogde: dan zou hun conceptiegedrag wel volgen. Bij hen kwam het niet op dat die levensstandaard niet verhoogd kon worden als immense kinderaantallen de mogelijkheid van minimale scholing onmogelijk maken.
Hoe absurd dat 'linkse' standpunt was, werd nog eens duidelijk toen op de Bevolkingsconferentie van Boekarest in 1974 bleek dat Mao en de paus het over de rol van contraceptie roerend eens waren. Dat illustreerde meteen het intelligentieniveau van Mao. Dit standpunt krijgt soms een geleerde formulering in de theorie van de 'demografische transitie'. Die theorie, die er, in de gepopulariseerde versie, op neerkomt dat er bij een behoorlijke levensstandaard uiteindelijk een evenwicht tussen geboorten en sterfgevallen zal ontstaan, hoor ik nu al vijftig jaar, maar de solide argumenten die men ertegen kan inbrengen, dringen maar niet door.
Alleen al bij de vergelijking tussen Nederland en België in de negentiende en twintigste eeuw kan die theorie slechts met een serie ad hoc-hypothesen (met kunst en vliegwerk dus) volgehouden worden. Maar de recente geschiedenis van de landen die sinds de Tweede Wereldoorlog een drastische daling van de bevolkingsaantallen gerealiseerd hebben, levert het verpletterende bewijs dat een politiek die rechtstreeks gericht is op geboorteregeling de juiste weg is.
Voorbeeld Taiwan Japan is het eerste voorbeeld. Na de oorlog heeft men daar beseft dat het waandenkbeeld van territoriale uitbreiding volledig voorbij was. Overigens met weinig hoogstaande bedoelingen werd een wet ingevoerd die in de praktijk abortus op vrij ruime schaal toeliet. Tengevolge van ongeveer een miljoen abortussen per jaar werd het geboortecijfer gereduceerd. De methode was betwistbaar, maar het resultaat heeft de snelle wederopstanding van Japan mogelijk gemaakt.
Het tweede voorbeeld is China. Na de waanzin van Mao heeft Deng de 'één kind'-politiek ingevoerd. Bedenkelijk vanuit humaan standpunt, maar het resultaat was ernaar: de explosie van de bevolking is stopgezet. Maar er zijn ook voorbeelden die aantonen dat men een drastische reductie van het geboortecijfer (en tengevolge daarvan een stijgende levensstandaard) op een volstrekt humane wijze kan bereiken.
In Taiwan werd vanaf 1967 door de regering een programma uitgewerkt dat als voorbeeld voor alle landen zou kunnen dienen. Men vormde een indrukwekkend aantal sociale werksters die zich in essentie voor de geboortecontrole moesten inzetten. Letterlijk van huis tot huis werden de vrouwen bezocht en met informatie, argumentatie en concrete methodes voor geboorteregeling benaderd. Zonder enige dwang heeft men op korte tijd de voorziene daling van het geboortecijfer bereikt, lager dan dat van China. Een vergelijkbare ontwikkeling heeft zich in Thailand voorgedaan, onder leiding van de geniale Mechai Viravaidya, die niet alleen een immense publiciteit rond geboorteregeling tot stand bracht, maar zelfs speciale leningen voorzag voor mensen die contraceptie gebruikten, zodat ze machines konden kopen en duidelijk inzagen dat hun productie niet zou dalen door een geringer aantal kinderen, integendeel.
Die enkele voorbeelden tonen aan dat je zonder 'demografische transitie' snel een toestand van een aanvaardbare geboortecontrole kunt bereiken en op basis daarvan, door de gestegen mogelijkheden van opleiding van de jongeren, een redelijke vorm van welvaart kunt bereiken. Daarvoor is het niet echt nodig dat de politieke en wereldbeschouwelijke leiders intelligent zijn. Ze moeten alleen niet extreem dom zijn.
Hoewel in principe de kans bestaat dat de wereldbevolking rond 2050 gestabiliseerd wordt op 9 à 10 miljard, blijft er het probleem dat ik in mijn boek 'De ogen van de panda' het ethisch-ecologisch dilemma noem. Dat probleem bestaat er ten eerste in dat in onze moderne maatschappij de gemiddelde productie en consumptie van een doorsnee bewoner van de rijke landen minstens tien keer meer bedraagt dan die van de doorsnee Afrikaan of Aziaat. Vanuit een ethisch standpunt hebben alle mensen op deze wereld het recht op dezelfde wijze te genieten van alles wat die wereld te bieden heeft. Met andere woorden: de Afrikaan heeft het recht op een consumptie die minstens tien keer het huidige niveau haalt. Maar wat is het ecologische gevolg als deze ethische norm tegen 2050 bereikt zou zijn?
Laten we het simpel houden: als de bevolking stijgt van 7 tot 10 miljard, en we veronderstellen dat er nu 3 miljard 'rijken' zijn (die de 'tienvoudige' consumptie reeds bereiken), dan komen er in feite 7 miljard mensen bij van wie de consumptie moet vertienvoudigen. Dat betekent dus ook een stijging van de productie. Probeer eens in te denken wat de gevolgen zijn: uitputting van grondstoffen (in het bijzonder energiebronnen en water), productie van pollutie (in het bijzonder broeikasgassen) en uitroeiing van ecosystemen.
Iedereen kan toch inzien dat zowel een daling van de wereldbevolking als een algemene daling van de consumptie per persoon absoluut noodzakelijk zijn? En aangezien wij, in de rijke landen, per persoon een veel hogere druk betekenen op al die ecologisch relevante factoren, is het vooral bij ons dat zowel de geboortebeperking als de beperking van het consumptieniveau een absolute voorrang moeten krijgen.
Hoe evident dit alles ook is, de conclusies zullen niet getrokken worden, en daarom schrijf ik in mijn laatste boek ('Dirk Verhofstadt in gesprek met Etienne Vermeersch, Een zoektocht naar waarheid') dat ik een behoorlijk leven gehad heb, maar dat ik zal sterven met de wanhoop dat men het bevolkingsvraagstuk niet zal oplossen. Dat is geen intellectuele denkoefening: wie zich even voor ogen tracht te halen wat dat voor die miljarden van honger stervende mensen, kinderen inbegrepen, zal betekenen, kan nog moeilijk met enig optimisme op deze wereld rondlopen.
