Als de hoofdverpleger van de afdeling zijn rapport heeft uigeschreven, dan knikken de leerlingen : zij zien dat hun Afdeling behoorlijk bestuurd wordt.

Waarom toch heeft het Vlaams Belang altijd van die charismatische figuren in de hoofdrollen? Hebben die mensen een speciale media-training achter de rug? Het moet toch meer zijn dan de kleren die de man maken!

Weet U : samen met zoveel anderen zijn we op deze blog niet alleen fier om Vlaming te zijn, maar we zijn des te fierder dat we deel uitmaken van het Algemeen Vlaams Belang : het A-VB. Want dat (of iets gelijkaardigs) zal de naam zijn van de nieuwe Vlaamse alliantie, die straks schouder aan schouder naar de stembus zal trekken. De tijd met de Tjeven, die dan voor altijd voorbij zal zijn, zal louterend gewerkt hebben voor BDW en zijn Niveanen : het origineel is altijd beter dan de kopie, ze zullen het geweten hebben!

----------------------------------

HET ANTI-GIFCENTRUM RUKT UIT

Misschien beseft u het nog niet, maar wij Vlaamsgezinden zijn ongeneeslijk ziek. ‘Mentaal gehandicapt’ zoals Herman De Croo zich ooit liet ontvallen. Zwaar vergiftigd, met het Vlaamsnationalisme als een nieuwe variant van ‘agent orange’, het beruchte ontbladeringsmiddel dat door het Amerikaanse leger op grote schaal werd ingezet in Vietnam. Chemische rotzooi, die het brein en het zenuwstelsel van steeds meer Vlamingen aantast. Zeg dat Mathias De Clercq het gezegd heeft.

 Belgisch VLD-offensief

"De verrotting duurt te lang", prevelde de ‘rijzende ster aan het VLD-firmament’. Daarmee gaf hij het startschot voor wat ik eerder al een politiek ‘Ardennenoffensief’ heb genoemd. De Clercq geldt als de ‘politieke zoon’ of schoothondje van Guy Verhofstadt. Niet meteen iets of iemand om van wakker te liggen dus, maar De Morgen werd bereid gevonden het gekef gewillig te noteren en te publiceren. Ook de oude VLD-tanks werden in stelling gebracht en braakten vuur, al waren het vooral losse flodders. Eerst was het de beurt aan Karel De Gucht: ‘Mogen we het nog oneens zijn met het nationalisme?’ Of hoe De Standaard, ook al zonder enige gêne, haar kolommen vrijmaakte voor een rondje ‘De Wever-bashen’ en armworstelen binnen de VLD. Tot slot mocht Verhofstadt nog zijn tricolore duit in het zakje doen. Arme Alexander De Croo. Mogen de liberalen eindelijk weer mee aan de onderhandelingstafel zitten, wordt hij onderuit geschoffeld door de oude krokodillen van de partij. Die zijn officieel dan wel naar de coulissen verhuisd, maar laten af en toe nog horen wie er écht aan de touwtjes trekt. Zij zweren nog altijd bij het versleten Belgische model. Zelfs een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar bij de VLD slagen ze er wonderwel in. Nadat ze - net als de CD&V - door de Vlaamse kiezer werden afgestraft voor een uitgesproken Belgische of Belgicistische campagne gaan ze nog een tandje bijsteken. ‘Nationalisme is een gif’, zingen De Clercq, De Gucht en Verhofstadt in koor. Vlaamsnationalisme wel te verstaan. Met Belgisch nationalisme is niks verkeerd…

Goed en Kwaad

"Soms stel ik vast dat bepaalde Franstaligen zich nationalistischer opstellen dan de Vlamingen. Ze zijn er heilig van overtuigd dat zij het kamp van de Goeden uitmaken en het verzet vormen tegen de Kwaden." Een nuchtere vaststelling. Een opmerkelijke vaststelling ook, want ze komt uit de mond van Claude Demelenne, een Franstalige journalist. Hopen maar dat Verhofstadt en co. het ook hebben gelezen.

Demenelle vindt het onbegrijpelijk dat de Franstalige pers unaniem de verdediging van Fernand Koekelberg opneemt, de Franstalige baas van de federale politie. Koekelberg gooide in Qatar maar liefst 92.000 euro over de balk om zijn persoonlijke kandidatuur voor een hoge functie bij Interpol te promoten. Weggegooid geld. Volgens Demenelle (De Standaard, 08.03.11) hebben de Franstalige politiek en media elke realiteitszin verloren als ze zelfs nog maar overwegen dat een verspilling van 92.000 euro voor persoonlijk gewin in een democratie mag beschouwd worden als de normale gang van zaken.

"De 92.000 euro die de hoge politiehiërarchie heeft verkwanseld, ware honderd keer beter besteed aan de veiligheid in de Molenbeekse wijken waar jong rapaille brave burgers terroriseert en een kordaat optreden van Franstalige overheden uitblijft", merkt Demenelle fijntjes maar scherp op. We zien u al ja-knikken.

Bedenkelijke solidariteit

Het blijft een raadsel waarom de vakbonden de normvervaging aan de top van de politie blijven minimaliseren of goedpraten en waarom ze Koekelberg de hand boven het hoofd blijven houden, tegen alle aanklachten en bewijzen in. Een bedenkelijke vorm van ‘solidariteit’ die de vakbondsbonzen overigens ook etaleren in hun aanhankelijkheid aan het unitaire België. Al zal hieraan ongetwijfeld ook het eigenbelang niet vreemd zijn. Zolang België overeind blijft, kunnen de vakbonden voor de uitbetaling van werkloosheidsbijdragen ongegeneerd graaien in de staatskas. Wie van dat bizarre systeem - uniek in de wereld - beter wordt? Alleen de vakbonden…

Solidariteit. Ja, laten we daar eens over hebben. Terug naar Claude Demenelle: "Ik begrijp de verontwaardiging bij mijn Vlaamse vrienden, die door de Franstalige media systematisch worden afgeschilderd als halve racisten. De houding van sommige Franstaligen is onbetamelijk: ze eisen enerzijds ‘solidariteit’ van het noordelijk landsdeel als het om de financiën gaat, maar spugen tegelijk op diezelfde Vlaamse landgenoten."

De Franstalige journalist beklemtoont meermaals dat hij huiverachtig staat tegenover het Vlaamsnationalisme, maar hij houdt de Franstaligen een spiegel voor en die confrontatie is erg pijnlijk. De oproepen tot federale solidariteit klinken immers vals. "De bedelaar spelen en de Vlamingen vragen nieuw geld te pompen in de pover bestuurde Brusselse gemeenten terwijl je die gulle Vlaamse schenkers beledigingen naar het hoofd slingert, is op het randje van het onfatsoenlijke." Demenelle wijst erop dat Brussel mismeesterd wordt "omdat de Franstalige baronnen hun macht willen behouden en hun terrein afbakenen." Een analyse die wij jaren geleden al maakten en die nu ook ‘uit onverdachte hoek’ onderschreven wordt. "En in die omstandigheden verwacht Philippe Moureaux (PS) dat Vlaanderen nog eens 500 miljoen euro op tafel zal leggen om dergelijke waanzin verder te financieren?"

Van Tripoli tot Brussel

Ook linkse kringen grijpen voortdurend naar het argument ‘solidariteit’. Maar solidariteit is een hol begrip als het niet wederzijds is. Het tricolore anti-gifcentrum draait de voorbije weken en maanden overuren. Het zegt veel over de toestand van deze gefaalde staat. In de straten en theaters van Brussel wordt krampachtig met Belgische vlaggen gezwaaid. Het heeft wat weg van de pro-Khaddafi-betogingen in Tripoli, al blijft het hier beperkt tot een verbaal bombardement van holle slogans en nepargumenten. De zelfverklaarde culturele elite keert zich tegen het volk, niet beseffend dat de klok ook in België niet meer is terug te draaien.

Sommige ‘Facebookers’ lijken - net zoals Khaddafi of ‘comical Ali’, de toenmalige Iraakse minister van defensie - elke voeling met de realiteit kwijt te zijn. Bij de laatste Belgen is het ‘bon ton’ om te zeggen dat de Vlaamse autonomiegedachte een hersenspinsel is van marginale flaminganten en dat alleen ‘de politiek in Brussel’ wakker zou liggen van communautaire kwesties. Onzin natuurlijk en als antidemocratisch statement kan het tellen. Zijn de verkiezingsresultaten van 13 juni dan al vergeten? Pakweg 45% van de Vlaamse kiezers sprak zich in de stembus uit voor meer of volledige Vlaamse autonomie. Dat zegt nog altijd meer dan die twintig- of dertigduizend betogers in Brussel, waarvan driekwart Franstaligen.

Wat willen die brave of naïeve lui dan die dromen van een terugkeer naar het oude België? Zullen we de verkiezingen dan maar afschaffen? Omdat ze de oude zekerheden (?) op de helling hebben gezet. Het is zoals de oude communisten in Rusland (en elders) die nog altijd heimwee hebben naar ‘die tijd van toen’. Maar die tijd komt nooit meer terug.

Quid N-VA?

Bij onze vrienden van de N-VA moet de spreidstand stilaan ondraaglijk pijn doen. En ze hebben nog zo hun best gedaan. ‘Wij zijn voor een grote staatshervorming, voor de revolutie moet je bij een andere partij zijn’, sneerde Bart De Wever keer op keer. ‘Separatisme? Nee, hoor’. Ook aan de onderhandelingstafel toonde de partij zich uiterst flexibel. Maar het mocht niet baten. De Waalse vis bijt niet. De basisnota die De Wever op tafel legde, zorgde voor rode flikkerlichten en nachtmerries binnen de Vlaamse beweging. ‘De N-VA is niet bereid tot compromissen’ klinkt het in de Franstalige pers. Het deuntje wordt vrolijk nagekakeld door Verhofstadt en co. en laffe journalisten die de waarheid niet of nauwelijks durven zeggen of schrijven.

De N-VA wou zo graag meespelen met de grote jongens en heeft de ‘salonfähigheid’ verheven tot hoogste gebod. Maar wat heeft het opgebracht? De beloofde ‘Copernicaanse omwenteling’ is verder af dan ooit. De gematigde De Wever wordt in de Franstalige pers afgeschilderd als een halve nazi en Le Soir suggereerde ooit hem en zijn medestanders met een boot de oceaan op te sturen en dan te kelderen. Intussen doen de Franstalige partijen er alles aan om De Wever te dumpen en een ‘noodregering’ - zónder N-VA - in het zadel te helpen. Een scenario dat ook een aantal Vlaamse partijen - nog niet openlijk, maar toch - meer en meer in overweging nemen. Onder het mom van het ‘algemeen belang’ natuurlijk, het ‘raison d’état’.

Als dat gebeurt, belandt de N-VA dus ook in een cordon sanitaire, en zeggen dat ze er werkelijk alles aan gedaan hebben om dat te voorkomen. Van het spuwen naar het Vlaams Belang, tot het begraven van een reeks verkiezingsbeloftes. Het beruchte cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang heeft weinig of niets met ons kordate immigratiestandpunt te maken, maar veel zo niet alles met onze compromisloze strijd voor een onafhankelijk Vlaanderen. Dat blijkt nog maar eens. We hebben het vaak voorspeld: van zodra de N-VA echt een bedreiging vormt voor het voortbestaan van België - niet zozeer omwille van hun uitgesproken pleidooi voor Vlaamse onafhankelijkheid maar vanwege hun electorale sterkte - is het uit met de liefde en belanden ook zij in een politieke schutkring.

Boedelscheiding

De N-VA heeft gegokt, maar hun participatiestrategie heeft niet de verwachte oogst opgeleverd. En dus krijgt het Vlaams Belang andermaal gelijk. De Franstaligen willen geen staatshervorming, want een grondig hervormde, rechtvaardige en democratische Belgische staat heeft voor hen geen enkele meerwaarde en hoeft dus ook niet meer. Onderhandelingen voor een staatshervorming zijn bijgevolg tijdverlies. Dat beseft ook Claude Demenelle die we nog één keer aan het woord laten: "Ik geloof niet langer in de toekomst van dit land. We leven in twee verschillende democratieën en moeten daaruit conclusies trekken. Vroeg of laat zullen we niet moeten onderhandelen over een grote staatshervorming, maar over een grote scheiding."

"Sterft gij oude vormen en gedachten. Slaaf geboorn’en, ontwaakt! Ontwaakt!" De bekende strofe uit de Internationale klinkt vandaag als het strijdlied van de revolte die door de Arabische wereld raast. Maar ook in België klinkt de Vlaamse vrijheidskreet steeds luider.

We kunnen iedereen geruststellen: Vlaamse onafhankelijkheid zal niet het gevolg zijn van een wilde straatrevolutie, laat staan wapengekletter. Die onafhankelijkheid komt er met de nuchtere vaststelling dat het niet meer mogelijk is om een federale Belgische regering op de been te brengen. Net zoals dat in het voormalige Tsjecho-Slowakije gebeurd is, waarop het mislukte huwelijk met een minnelijke schikking werd ontbonden. Daar zitten we hier echt niet ver meer af. De Vlaamse onafhankelijkheid komt eraan!

Bruno Valkeniers – Voorzitter Vlaams Belang