Religie

15-03-2011 - Luc Meeusen - de standaard

De Standaard

--------------------------------------

Bij de media-aandacht voor Alexia Leysens oproep om in de vasten minder vlees te eten (die overigens mijn sympathie heeft) viel mij op hoe men er telkens bij vermeldt dat dit 'met geloof of religie niets te maken heeft' (DS 9 maart). Anno 2011 kunnen we ons op het publieke forum niet vlug genoeg van de religie distantiëren. Nochtans hoorde ik motieven als: bewuster willen leven en ethische reserves tegen de overconsumptie. Zulks zou dus met religie niets te maken hebben, want dat zijn we gaan verengen tot blinde onderwerping aan dictaten van kerkleiders.

Diezelfde dag pleitte een kamerlid voor het verbieden van religieuze symbolen in het parlement, omdat deze instelling 'neutraliteit moet uitstralen'. Dat het parlement als ruimte van de uitvoerende macht best neutraal oogt, lijkt me logisch. Maar de leden zelf van het parlement? Als er één instelling is waar je voor je wereld- en maatschappijvisie moet (kunnen) uitkomen en waar de diverse opvattingen tegen elkaar opbotsen, dan is dat toch wel in het hart van het democratisch debat: het parlement?

Aan de wagens waarmee parlementsleden zich naar de koning begeven of het pak waarin zij het spreekgestoelte bestijgen, kunnen we vaak aflezen met welke sociale rang zij zich associëren en welke maatschappijvisie zij voorstaan. Niemand die daarom maalt, en terecht. Maar als een uiterlijk teken iets over de religieuze visie van de betrokkene reveleert, lijkt de hele democratie in gevaar.

Vreemd, die krampachtigheid waarmee wij in ons land omgaan met religie. Wij kunnen ze blijkbaar alleen associëren met hetzij willoze onderwerping en fanatisme, hetzij uitbanning en verbod. Omtrent oriënterende principes niet verder raken dan het dilemma 'onmondige gehoorzaamheid of rebels verzet': in het gewone leven noemen we dat de fase van de puberteit. Die is noodzakelijk, maar we hopen toch ook dat elke puber ooit verder geraakt?

--------------------------

Pssst

Bovenstaand artikel zou, in de zweefvliegwereld, de eerste prijs in uitmuntendheid verdienen. Het raakt in glijvlucht de geviseerde pijnpunten aan  van op een hoogte van meerdere duizend voet.

Het is een knap werkstuk, omdat ieder voor zich de meegevoerde bom van de eigen overtuiging als besluit kan loslaten.

Mijn bom?  Het spreekwoord van de twee honden. Als twee honden vechten voor een been, dan loopt de derde ermee heen….Onze beschaving is het been waarvoor gevochten wordt, de ene hond is de ongelovigheid, en de andere de christelijke geloofsleer. De derde hond?

Nee Nee : dat schrijf ik niet neer, want dan zou ik meteen beschuldigd worden van racisme.