(sorry dat deze inlas een ietsie pietsie langer uitvalt, aanzie het als een dubbeldikke Kerstinlas)
Advent en Zonnewende.
21 december, je weet het, we zijn op de goede weg Het zijn nog maar seconden die we winnen, oké, maar we leveren tenminste niet meer in.
Op diezelfde dag lees ik in het Parochieblad, het artikel van onze pastoor over de adventtijd en het naderend hoogfeest van Kerstmis; hoezeerwij allen verlangend uitkijken naar de geboorte van onze Verlosser: God die zomaar zijn eigen Zoon (waarom spreken men eigenlijk nooit van Gods zoontje, t is toch maar een baby?) naar de wereld stuurt, en dan nog naar een stalletje in Bethlehem, waar alleen een paar collegasvan Pietje Vogel, Suske Wiet en Schrobber Beek hem staan op te wachten. Dat is juist de betekenis van Advent, dat smachtend uitkijken naar die geboorte van Gods Zoon.
Haendel maakt het in zijn Messiah nog bonter als hij de profeet Jesaja (9:5 voor de kenners) nazingt: His name shall be called: Wonderful, Counsellor, The Mighty God, The Everlasting Father, The Prince of Peace .
Wel... ik neem aan dit soort adventieve gevoelens nauwelijks nog deel.
En toch .
Ik zou heel hard liegen als ik zeg dat ik deze tijd geheel gevoelloos doormaak. Ik deel in deze tijd van het jaar, zelfs heel intens, dat uitkijken, dat diepe verlangen, dat dromen van
Ja, van wat eigenlijk?
Het terugkerende en alles belovende licht, de warmte, de zon, de lente en de zomer, de volle akkers, het opspattende groen langs de Netedijken, de geurende bossen, ookhet duizendkleurige Nieuwpoortse strand,inclusief de kleurrijke terrasjes en joelende kinderen in een cuissetax,de minirokjes van de meisjes van 13, de bolle borstjes van hun iets oudere zussen, die eindeloze lange avonden waar het amper donker wordt het wordt ons allemaal beloofd.
Een droomwereld waar het allemaal opnieuw kan beginnen en waarvan wij geloven dat het nog beter, nog mooier zal zijn dan ooit. Maar waarvan wij, net als bij dat Kindje Jezus, weten dat er even onverbiddelijk weer een Golgotta op volgt.
En dat gevoelen culmineert vandaag, 21 december bij de zonnewende.
Je moet geen doorgestudeerde antropoloog zijn om de symmetrie te zien: dat diepe oerinstinct van de primitieve mens die leefde van en met en in de natuur , 50 of 100 duizend jaar oud, oergegeven dat zeer snel door elke soort religie werd opgepikt en gesacraliseerd totHET teken van God.
Niks op aan te merken vond Spinoza al (ca 1750): Deus sive Natura, wie God zegt, zegt Natuur.
En dan beken ik me ineens als een zeer religieus mens. Rorate
Raar toch dat de zoveel mensen rond deze tijd van het jaar zo bezig zijn met geluk, geluk wensen en gelukkig zijn. Alsof dat de 17de april of de 24 oktober niet even zinvol is.
Nu ja, dat zijn tradities en er is geen goede reden om daar tegenin te gaan. Dus... kaartjes krijgen, kaartjes beantwoorden, doe maar. (alhoewel zo van die wensen per mail... dat voelt toch een beetje aan als nep, te gemakkelijk, kost te weinig moeite)
Geluk. Geluk zoeken.
Zo gold eeuwenlang een hoefijzer boven uw voordeur als geluk brengend. (er waren ook ondubbelzinnige teklens van ongeluk, malheur) Nu mijn vraag: geloof jij, 21ste eeuwer, nog dat een hoefijzer geluk brengt? Natuurlijk niet. Te gek voor woorden. Maar als iemand u nu garandeert dat een hoefijzer boven uw voordeur OOK werkt als je er NIET in gelooft... Zie je jezelf dan toch maar zo'n ding op te hangen, vanuit de ijzeren logica: baat het niet, het schaadt niet? Je weet maar nooit.
------
Ik vrees intussen dat nogal wat mensen die zich vandaag 'gelovig' noemen, die redenering volgen.... je weet maar nooit. En kun je die mensen iets verwijten? Kun je een mens OOIT IETS verwijten?
Je moet er niks voor kennen, gewoon logisch nadenken.
STEL....
Dat jij veel tijd hebt en dat je je de afgelopen drie jaar hebt geamuseerd met alle uitslagen van de Lotto trekkingen op te schrijven.
En dat je mooi hebt uitgeteld hoeveel keer elk van die 45 balletjes uit de trommel kwam en bij de zes winnende nummers zat. En zo kwam je erop uit dat het nummer 29 slechts drie keer bij de winnende nummers zat, en dat daarentegen het nummer 34twaalf keer bij de winners zat.
En nu ga je je formulier voor de volgende trekking invullen.
Dat wetende van die zwakke 29 en die sterke 34,
-Ga je nu zeker die 34 invullen en zeker niet op die zwakke 29?
-Of omgekeerd: ga je nu juist 29 invullen en 34 vermijden?
wat doen die gasten heel die tijd aan zo'n toog....
Of iets eenvoudiger gesteld.
Iemand in een café aan de toog gooit met twee (niet getrukeerde) teerlingen negen keer na elkaar een dubbel zes.
Hoeveel zou jij inzetten op de kans dat die gast de tiende keer nog eens een dubbel zes gooit ?
En wist je dat een pientere psycholoog uit uw antwoord op deze vraag uw karakter kan afleiden?
Ik heb met name een hele nacht gedroomd dat ik de slaap niet kon vinden..... Dromen dat je niet in slaap geraakt. Met alle nare gevoels daaromheen.
Toch blijf ik met een vraag. Hoe kan ik nu zeker weten of ik nu echt een hele nacht hebben liggen woelen om de slaap te vinden... of was dat het enkel een vervelende droom was?
Ik kan het met de beste wil van de wereld niet uitmaken.
Om maar te zeggen hoe flinterdun de draad tussen droom en werkelijkheid, tussen droom en daad is.
en passant... wist je dat het drinken van een glas warme melk echt helpt?
((toch graag dat je de drie bijdragen Amour 1 2 3 in die volgorde leest)
Het zou dus een ode zijn aan de ultieme Liefde (met onbetwiste hoofdletter)liefde die meegaat tot voorbij de dood. Zover kan liefde dus reiken.
Toch een dubbel gevoel bij die ophemeling van deze histoire dAmour-. Inderdaad Georges en Anne beleven hun ultieme liefde, ooit wellicht rianter in goede tijden, nu vooral in kwade tijden. Mooi is dat. Maar wat zien we in de film gebeuren?
Allereerst is er het cruciale gegeven waar Anne die, bij haar terugkeer in een rolstoel van het ziekenhuis , Georges laat beloven dat hij haar nooit nog naar een ziekenhuis of een maison de repos zal brengen. Met andere woorden dat hij haar op hun appartement zal blijven verzorgen, tot het einde. Uiteraard stemt Georges daar in toe.
En zo zijn we vertrokken voor het lange verhaal van die twee, op dat appartement tot aan het dramatische einde.
Enkele details:
-Hun enige dochter Eva, ook een klassieke pianiste, die in Londen leeft in haar rommelige relatie met een nogal frivole Engelsman en haar twee kinderen waarop ze elke vat is kwijt gespeeld..En dan nog deze situatie van haar ouders die haar verteert. Als zij dan toch eens op bezoek komt wordt zij vrij afstandelijk ontvangen. Als Eva aandringt bij Georges dat dit alles echt zo niet verder kan, krijgt ze als antwoord: wat weet jij daarvan? Voor wie kan dat zo niet verder?
-Er is de simpele maar zeer vriendelijke buurman die echt om het koppel geeft, die boodschappen doet en in zijn Italiaans Frans altijd vraagt hoe het gaat, komt amper de drempel van het appartement over en moet het stellen met een correct maar afgemeten, merci monsieur, hoe hij ook moeite deed om zijn vriendschap te tonen.
-Het gewoon uit de hand gelopen incident met een verpleegster die door Georges bijzonder brutaal op haar nummer wordt gezet en weggestuurd om de onvriendelijke manier waarop zij Anne haar toiletteerde.Bijzonder gênante episode.
-Zelfs als hun succesvolle leerling met beste intenties op bezoek komt en bereid is Annes lievelingsstuk op de piano te spelen is dit na 2 minuten al genoeg voor Anne. In feite komt die man hier niets aan ons verhaal toevoegen.
-De voordeur is vast op slot en als er gebeld wordt eerst van achter de deur geïnformeerd wie er aanbelt. De telefoon wordt enkel opgenomen als men kan lezen van wie de oproep komt.
Dat is dus het beeld van een bezitterige liefde, een inpalmende liefde, een omknellende liefde, een liefde die insluit. Terwijl een echte liefde juist openingen maakt, ruimte biedt, kansen schept. Beweging toelaat. In deze kleine en benarde relatie hebben zij niemand nodig, is niemand gevraagd nog gewenst tussen te komen. Wij redden het. Alleen al die afgedwongen belofte: jij gaat mij nooit nog naar een ziekenhuis brengen, terwijl iedereen ziet dat dit hier echt niet langer zo kan. Vooral de behandeling van Eva, die gewoon als indringster wordt gezien, is zeer pijnlijk om aan te zien. En oneerlijk.
Te grote Liefde kan ook versmachten.
----------------------------------
Zaterdag was Rik Torfs te gast op Ned 2 in het IKON programma Het Vermoeden (terug te zien op de internet bij Ned2). En die vertelde een bijna identiek verhaal.
Torfs vertelde van zijn jarenoude haast mateloze liefde en bewondering voor zijn vader. En hoe dit gevoelen zijn hele leven (over)vulde, tot die vader overleed en Rik, ongeacht het grote verdriet en de pijn, ook plots een oneindige gevoel van bevrijding en verovering van ruimte ervoer. Plots wist hij hoe bezettend die liefde in zijn leven had gewerkt. Hij werd nadien een andere mens.
(toch graag dat je de drie bijdragen Amour 1 2 3 in die volgorde leest)
Stel het je voor: Metropolis, zaterdagavond, duizenden meestal jonge filmliefhebbers trekken voorzien van een emmer popcorn hun voorkeurfilm in. Amour speelt in, zaal 13, 650 plaatsen. Als we binnenkomen is de zaal leeg. Als de film begint zijn we met 8 liefhebbers. En met die 8 rare kwasten zullen we twee uur en zes minuten samen zijn in een appartement met twee oude mensen in hun ondergangsfase.
Nog Haneke is die gewoonte om heel vaak, soms meer dan een minuut (en dat is lang hoor), een beeld te fixeren met alleen wat achtergrondgeluid. Gewoon een beeldhelemaal laten indringen. Dat kan een beeld van het lege salon zijn, of een rommelige niet afgedekte ontbijttafel of een gootsteen vol afwas. Maar dat kan net zo goed een close up van een gezichtsuitdrukking van George of Anne zijn. Je ziet ze denken, je ziet ze voelen. Je voelt alsof het jou overkomt.. En stel je dat voor op een scherm van wel 35 meter breed.
En dan, maar daar moet je die leeftijd voor delen, die kleine indringende facetten van het ouder worden. Die sleffende wankele gang, dat steeds minder hechten aan uiterlijk (voor wie zou je je nog optutten?), en dan die meesterlijke scène als Georges van op de grond niet meer recht geraakt. Dat gesukkel .
Opvallend zijn ook de korte dialogen, zon stel heeft intussen in hun lange leven ongeveer alles gezegd wat er gezegd kon worden. Zelfs muziek beluisteren is er niet meer bij. Zij zijn nu met andere zaken beschäftigt: pampers aandoen, twee lepeltjes van een abrikozenpapje binnen krijgen, en dan vooral haar klagelijke mal, mal, mal pijn, pijn, pijn en zijn verlorenheid. Waar heb ik dat nog gehoord en gevoeld?
En dan het einde, zoals gezegd bespaar ik je het verhaal, als Haneke je dan de vrijheid laat om het helemaal in te vullen. Ga metb twee kijken, dan heb je alvast twee eindscenario's.
Nee, het is eens iets anders dan Frits en Freddy, en een vrolijk avondje uit had je je wellicht anders voorgesteld, maar dat een film je zo diep kan aangrijpen als je er zelf klaar voor bent.
En dan voor alles misschien, dit soort magistraal acteertalent van die twee Franse filmmonumenten. Dan word je weer helemaal Europeaan. Dat kan een Amerikaan niet.
(toch graag dat je de drie bijdragen Amour 1 2 3 in die volgorde leest)
Ik ga minder vaak naar de film dan vroeger, maar als ik ga ben ik een stuk kritischer in mijn filmkeuze. Deze keer was het AMOUR van de Oostenrijke regisseur Michael Haneke (Das Weisse Band, Caché, Le pianiste), de Gouden Palm in Cannes dit jaar...
Zoals steeds bij Haneke wil de maker dat zijn films iets van de kijker vragen, zodat iedereen nadien iets anders beleefd kan hebben, zoals boeken in ieders beleving anders kunnen zijn. Daarom vermijdt hij doorgaans dat hij aangeboden ideeën en theorieën al te expliciet in beeld brengt. Ennu ook weer eindigt de film vrij bruusk, op een kritiek moment wordt het scherm zwart en begint in stilte de aftiteling te lopen. Stof genoeg om door te denken.
Het verhaal kan haast niet simpeler: Georges en Anne, twee hoogbejaarde zeer gecultiveerde oud muziekleraars, gespeeld door twee Franse acteerlegendes Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva, wonen in zon typisch Parijs appartement. Buiten de beginscène verlaten we nadien geen ogenblik nog dat appartement.
De ochtend na een pianoconcert krijgt Anne tijdens het ontbijt een korte uitval. Het blijkt een lichte beroerte die na een bezoek aan het zieken,huis en een operatie degradeert tot een verlamming van haar rechter kant.
Wat we verder beleven, de film duurt ruim meer dan twee uur, is de verder aftakeling en verlies aan waardigheid van Anne en de hoploze, alles gevende liefde waarmee Georgeshaar probeert te verzorgen. Anne had, bij haar ongelukkige terugkeer van het ziekenhuis, laten beloven dat hij haar nooit of te nimmer nog naar een ziekenhuis of een maison de repos zou laten wegvoeren. Na een twee de beroert is de toestand helemaal hopeloos en volgen we het verhaal van de grote Amour tussen die twee en dit tot het dramatische einde. Ik bespaar u het einde om je kijkplezier(nou) niet te bederven als je nog wilt gaan kijken. Maar wel benieuwd welk einde jij aan de film breit .
In twee volgende stukjes deel ik graag enkele beklijvende indrukken.
Onmiskenbaar. Je kun ervoor zijn of er niet wild van worden, maar geef toe, mensen die met mekaar, in alle vriendschap en met respect voor strenge regels en afspraken, in een denkbeeldig strijdperk treden. Om ter snelst, om ter hoogst, om ter elegantst, om ter vaakst een bal door in een opening krijgen, zelfs met mekaar op de vuist gaan en zien wie het langst vertikaal blijft
Maar zoals een van de bekendste hedendaagse Nederlandse filosofen het uitdrukt: elk voordeel het se nadeel. En gelijk heeft Johan . Dus ook in de sport En meer dan één nadeel zou ik aanvullen. Soms stampen ze een lijnrechter morsdood, een andere keer drogeren ze zich suf, en de volgende keer vliegt het zwart geld met pakken in het rond, om me tot de actualiteit van de laatste uren te beperken.
Maar er is daarnaast aan sport nog één existentieel psychologisch nadeel: er is slechts één winnaar, en al de anderen zijn verliezers. Dus een duidelijke of/of situatie. En met zekere kannibalen allesvreterszoals een Merckx, Nijs en Armstrong zijn er alleen maar verliezers, geklopten, losers. Niet leuk. U dood rijden voor een tweede plaats, of om met 0-1 de boot in te gaan, ge moet er goed zot voor zijn .
Maar daar hebben wij in Vlaanderen het volgende op gevonden (wat we zelf bedenken is inderdaad altijd beter bedacht )
Na het seizoen, rond deze tijd dus, als alles stilligt (behalve dan bij die gekke veldrijders) hebben mensen die dat belangrijk vinden, zoveel verschillende soorten trofeeën bedacht, zoveelsoorten verkiezingen tot de man/vrouw van het jaar georganiseerd, vaak met de meest exotische benamingen (de kristallen fiets begot, waar blijven ze het halen) zoveel uitroepingen tot , dat niemand, maar dan ook niemand aan het eind op een of andere gala, niet minstens één trofee heeft mogen ontvangen uit de handen van zon belangrijke dikke buik. Demogelijkheden zijn gewoon onuitputtelijk (en dat is geen geintje) die trofeeën worden toegekend op alle mogelijke niveaus: europees, nationaal, Vlaams, provinciaal, gemeentelijk, zelfs hier en daar parochiaal. En dan zijn er nog speciale trofeeën bedacht voor seksueel anders geaarden, voor BMW bezitters, voor linkshandigen en voor stotteraars. Echt niemand blijft onbediend achter.
Niks dan winnaars: al die tweedes en derden en vierden die anders nergens nog in het verhaal voorkomen, die dikke buiken om ook eens op een podium te staan omringd door half uitgeklede schoonheidskoninginnen, en ook de mensen in al dieafgeladen zalen met niks dan schoon volk. Ongelooflijk hoe die sportmannen de sierwijven aan elkaar rijgen om ook nog eens met die trofeeën te kunnen uitpakken. En de journalisten die ook nog eens kunnen aanschuiven aan de erbij horende champagnebar met oesters.
Wat is het probleem? Niks probleem, iedereen gelukkig.
Maar echt waar, let er nu eens op en kijk naar het sportnieuws op TV. Van nu tot eind februari gaat ergeen week voorbij (en ze zijn al een paar weken bezig) of ergens wordt op een gala, met een nog meer glitterdecor,weer een held bedolven onder een niet te torsen troféé .
En misschien morgen een voorstel om het De Coninckplein gewoon het Nick Nuyensplein te noemen, einde alle discussie...
Eigenlijk een droomvoorbeeld om in de les economie het begrip inflatie uit te leggen.
(en idem dito is het met de prijzen die rondvliegen in de wereld van de beste radio of TV programmas. Niemand blijft ongelauwerd achter.En altijd met die ene constante: pelotons sierwijven)
Dat zijn die groepuscules die, zelf benoemd en vastgeplakt aan hun stoel, hun autoriteit en daarbij horende macht doen gelden tegenover kleine luiden die, van niet beters wetend of durvend, zich schikken naar die machten. De altijd vernieuwde kleren van de keizer, weet je wel.
Een rode lap voor iedereen met een embryonale anarchistische aanleg. Gemeten aan mijn afkeer van dit soort machten meen ik een begin van zulke aanleg in mijn karakter te mogen afleiden.
Natuurlijk zijn er zittende machten in tal van domeinen. maar allemaal onveranderlijk met dezelfde basiskenmerken: blind overtuigd van zichzelf, eigengereid, arrogant en het ergste met een nauwelijks verholen misprijzen voor andersdenkend onderop.
Vandaag een voorbeeld in de zeer spraakmakende wereld van de kunst, de kunstenaars, de kunstkenners en vooral van de kunstverkopers, die het exclusief voor het zeggen hebben van wat er in naam van de kunst, met de subsidies moet gebeuren.
Vlamingen verdiept in de gedichten van Herman De Coninck
De Coninckplein
Zo ineens is er daar ene die vindt dat de tijd van Pieter De Coninck nu lang genoeg achter ons ligt en dat het tijd is om die voornaam te vervangen. Keus genoeg ten andere: Herman, Monica, Brouwerij om het bij die drie typische Antwerpse kandidaten te houden. Gisteren ontving ik een geëmotioneerde mail van een mij heel goed bekende die met de wijk meer dan vertrouwd is. Hij schrijft:
Super-belachelijk deze discussie,70% van de bewoners rondom dit pleintje zijn van buitenlandse origine en kennen noch Pieter noch Herman De Coninck. De andere 30% zijn verpauperde Antwerpenaars,mensen zowat door iedereen in de steek gelaten, vooral door " onze culturele elite", zoals H.Camps. . Misschien moeten de mensen van 'Behoud de Begeerte" is gaan eten in "De Zeven Schaken", een sociaal restaurant even verder.Dan zullen zij misschien bewust worden van hun "pietluttige" discussie!
Smaak in Hasselt Smaak in Brussel
Tijd van de reuzen Kerstbomen
Och, we doen het al sinds onheuglijke tijden , proberen een beetje kerstsfeer te brengen in onze steden en dorpen. En dan vinden we weinig beter dan her en der een reuzen kerstboom neer te poten. Met lichtjes en Stille Nacht. Och, t zal al gauw genoeg 2 januari zijn. Dus, doe maar, zou je zeggen, het zijn in barre tijden leuke dingen voor de mensen.
Maar dat is niet de opvatting van mensen uit de zittende kunstmacht die vinden zon boom van een dergelijk proletische wansmaak (goede smaak is hun prioritair domein) dat zij het ,weer zonder slag of stoot, gedaan kregen dat er, eerst op de Grote Markt in Brussel nadien - ochhere- ook op de markt in Hasselt , een erg opzichtige alternatieve kunstboom rechtgezet werd.
In Brussel een afzichtelijk elektronisch gedrocht en in Hasselt een collectie zjatten en talloren aan een boom .
De spontane commentaren van de mensen eromheen waren niet mis te verstaan, maar, dat is voor de zittende machten enkel een feilloos teken dat we goed bezig zijn: de mensen zijn gechoqueerd. Zalig Kerstfeest.
* * *
Het zou de moeite lonen een volgende keer ook eens langs te lopen bij de collegas zittende machten in belendende domeinen. Zoals de kerk, de sport, de media, de financiële machten en al die andere feodale realiteiten, Het groot manco: respect en mededogen buiten de eigen kring.
Tiens, dat hebben we nog niet gehad. Och, het kan niet altijd de Week van de Platte Kaas of van de Bakfiets zijn. tIs eens wat anders.
De Armoede dus.
En weet je,we zitten op een zucht van de eindejaars consumptieorgie, dus de mensen een beetje schuldgevoelens inwrijven, het kan nooit kwaad, redeneren dan die profesoren. Alhoewel, denk ik dan (en het is niet mijn enige alhoewel ) als die mensen op kerstavond allemaal boterhammen met choco zouden eten, wordt de armoede nog groter.
Maar ja, dan is er opnieuw werk voor de mensen die het Jaarboek Armoede en Uitsluiting 2012 van de Universiteit Antwerpen uitgeven. Elk jaar opnieuw, met aangepaste percenten , plus de percentages van hoeveel die percenten op één jaar gestegen zijn. Goed om weten natuurlijk. Maar ja, dat is natuurlijk zwaar reken- en telwerk. Dat zit zeker in een gewichtig PROJECT.
En dus trokken ze, zoals het hoort, ook dit jaar met hun Jaarboek weer naar de media. Vanochtend kregen ze de micro van het radionieuws en 's avonds nog eens tien minuten à la une in het TV-journaal. Professor Danielle Dierckx van OASES, uitgever van het jaarboek gaf toelichting.
Wat vernemen we in dat Jaarboek?
Je gelooft je oren niet: 1 op 7 Belgen leven beneden de armoedegrens (nee, dat is niet om te lachen ). OASES U.A. telde in 2012 ook: meer faillissementen, meer werkzoekenden, rijken die rijker en jawel armen die armer werden, mensen krijgen het moeilijker, groei van de schuldenberg, ongelijkere samenleving . Je vindt dat alles met de juiste %%%% in het Jaarboek.
Natuurlijk wil je meer weten over die armoede. Ook daar gingen die mensen van OASES naar op zoek. En wat vinden ze, na lang zoeken en tellen?
Grootste problemen zitten bij eenouder gezinnen - problemen zijn ook veel groter in de concentratiesteden dan op platteland en vooral voor allochtone jongeren wordt de situatie dramatisch bevonden. Allemaal uitgedrukt in % % % % % % % en vergeleken met de vorige jaren. En dan natuurlijk, liefst toch ook iets positiefs, is er onderzoek gedaan naar wat en hoe eraan te verhelpen. En daar kwam men erop uit dat er vooral op lokale vlak veel gebeurt,vaak op basis van vrijwilligheid. Sociale restaurants, voedselbanken, bijkomende bedden voor daklozen in de vrieskou zijn een weldaad enz...
Alhoewel .
Ik twijfel geen seconde aan de nobele drijfveren van die mannen en vrouwen van dat Jaarboek. Maar stellen die zichzelf ooit de vraag : welke kiezel in de armoede rivier hebben wij verlegd met deze , jaarlijkse vrij duur gesubsidieerde aanpassing van de procenten? Zoveel jaren al (20 ga eens kijken bij Google wat daar allemaal bij te pas komt ) wordt dat Jaarboek gemaakt, gedrukt en verspreiden het is, spijt dat onderzoek, in al die jaren alleen maar erger geworden.
Nee, ik trek geen conclusie uit mijn wat grimmig artikeltje (excuus: ik ben snip verkouden). Doe dat zelf maar. Of misschien toch maar een grote pot Nutella in huis halen tegen Kerstmis? Gewoon voor de geste...
Dat klinkt wel even anders wanneer je het in het Engels hoort:News of the World, the worlds greatest newspaper (1843-2011). De wereld van de 83-jarige Rupert Murdoch.
Nu is die Murdoch niet zomaar een ranzig uitgevertje van een vies boekske. Rupert is (was) wellicht dé Londens society figuur , op wiens jaarlijks tuinfeest in Kensington Gardens, een koninklijk park in het chique Zuid Londen, tussen de champagne en de oesters de crème de la crème van de UK mekaar weervond. Men drumde mekaar van de trappen om erbij te zijn.
Bovendien had Rupert nog wel wat anders in huis dan borstenen billen, seks en vettige sensatie, omkoping en afpersing. Zonder Murdoch waren er simpelweg een stuk minder kranten. Naast het schreeuwerig vulgaire boulevardblad The Sun hoorden ook de stijve Times met bijhorende Sunday Times en zijn wereldberoemd The Times Literary Supplement onder zijn dak thuis. Maar de echte big business dat was toch News of the World, lees 7,5 miljoen (jawel, je leest goed miljoen) lezers.
We hebben het allemaal, met aandacht of losjes, gevolgd het schandaal en de val van mediamogul Rupert Murdoch en zijn zoontje. De hel barstte los met de Milly Dowleraffaire. De bal kwam aan het rollen, toen The Guardian uitbracht dat in 2002 die gasten van News of the World de voicemail hadden afgeluisterd van Milly Dowler, een Engels schoolmeisje dat destijds ontvoerd en later vermoord werd teruggevonden. Nu hadden die mannen niet beter gevonden dan in te breken op de telefoon van het meisje om de voicemail berichten te kunnen gebruiken als voer voor hun artikelen. En zo Millys ouders valse hoop geven dat hun dochter nog in leven was. 7,5 miljoen lezers moet je onderdaad verdienen.
Rupert houdt nu vol dat hij van die praktijken niets afwist, wat ook niet kon met 52.000 mensen wereldwijd in dienst. Er lopen op dit ogenblik verschillende strafrechtelijke onderzoeken in Engeland en in de VS (want daar is Murdochs hoofdkantoor gevestigd) naar wie er wat wist van de ranzige praktijken van het journaille dat werkte voor News Corp. en de kans dat hij en zijn zoontje hangen is niet onbestaande,
Waarom ik dit verhaal in mijn blog binnensleur?
Niet om nog eens het verhaal te doen (dat ik zomaar oppikte bij jawel dGA) en ons allen, in deze naderende kersttijd nog eens te doen galopperen op onze goede gevoelens en het inzicht hoe goed wij toch bezig zijn .
Maar wel om één paragraafje uit dat Groene artikel, ter meditatie, met u te delen.
En dan bedenken dat voor iedere journalist die bereid was om in te breken op een voice mail er honderdduizenden krantenlezers waren die smulden van wat er op die manier geoogst werd. Nous sommes tous des assasins
Tot daar mijn STORY van vandaag. Dag Allemaal !
maar a propos... hoe zou dat nu juist zitten met dat jongetje dat vorige vrijdag in Ternat van die.... je weet wel?
Direct in het oog springt dat negen van deze tien stories hiervoor, zonder uitzondering inzetten op nog meer technologie, nog meer experimenteren met het perfectioneren (beter equiperen) van ons lichaam, nog meer geloof in een maakbare wereld,.
Dus alles steeds meer van hetzelfde.
Ik bedoel, als alles wat ik hiervoor een beetje ludiekerig beschreven heb, zo doorgaat, en misschien schoot mijn verbeelding nog te kort,
wat gewordt er dan van de kleine individuele mens? mag die nog mee doen? komt die nog ergens voor in aanmerking? wordt er nog naar hem of haar omgekeken?
Nergens in dat lijstje één spoor van wat er aan de mens als mens, en aan zijn manier van samenleven als medemens, zou kunnen veranderd zijn. Waarom toch altijd op die technologie rekenenen het aan nog straffere chips overlaten ?
En het is zo simpel een beetje beter omkijken naar elkaar
Misschien, god weet, dat er intussen wel weer een nieuwe pater Versteylen (#2) is opgestaan die een nieuwe beweging AGALEV zou oprichten die nu ook, voorbij de geitenwollen sokken, in de breedte aanslaat. Yes we can, als we willen .
ANDERSGAANLEVEN. en daarvoor moeten we niet wachten tot 2037.
Op dit prachtig visioen ga ik nu toch slapen. Tot zolang.
Maar ik ben nog niet klaar met Mijn 2037 Want helemaal nerd zijn ze in 2037 ook nog niet geworden.
Men is in 2037 ook tot inzicht gekomen dat ook voor de meestverbeeldingrijketechnologie er een grens bestaat, waar voorbij die technologie geen vat krijgt.
En dat is het meten en mogelijks reguleren, manipuleren van s mensen wijsheid. En dat is iets geheel anders dan geleerdheid, kennis, intellectualisme, slimste-mens toestanden
De wijsheid
die het doelproduct is van elk soort filosofie. En waarvan de filosofie vandaag al weet dat dit doel, de absolute wijsheid, nooit zal bereikt worden.
De filosofie die zelf toegeeft dat zij niet de wetenschap (het is ten andere geen wetenschap ) is van de goede antwoorden maar veeleer van de juist gestelde vragen. Wie ben ik, van waar kom ik, wat doe ik hier en waar ga ik naartoe? Hoe moet ik leven?
Het zijn de vragen die de oude Grieken en na henImmanuel Kant midden de 18de eeuw ook al stelden.
De kern van dit probleem is dat er een totaal gebrek aan eensgezindheid is over de vraag:
wat is wijsheid, wat is wijs en wat is onwijs?
De filosofen van 2037 zullen,net als die van 2012 en 1987, niet technisch werkloos zijn geworden; Zij blijven aan de slag met dit soort vragen.
Misschien een tip laat uw achterkleinkinderen voor alle veiligheid filosofie studeren. Ze komen in 2042 zekere aan de bak.
En nu, ik had het beloofd, de kleinste maar de meest ingrijpende innovatie in 2037.
Het 21ste eeuwse ei van Columbus. Niet eens zon sensationeel technisch hoogstandje (vergeleken bij de voorgaande fantasieën)
Door het veralgemeend invoeren van de streepjescode op de menselijke persoon, beleven we de definitieve buiten gebruik stelling vanhet begrip privacy.
We hebben ons er ons al lang bij neergelegd dat privacy niet makkelijk nog langer houdbare waarde is. Maar met deze lichamelijke streepjescode staat de deur open om onze volledige identiteit te vatten in zulke streepjescode en meteen leesbaar te maken met één klik van de goede leespen..
Naast alle mogelijke en onmogelijke fysieke, juridische, economische, financiële data is het bijzondere dat deze ultieme streepjescode ook inlichtingen zou bevattenover iemands karakter, temperament, morele kwaliteit en waarom ook niet zijn seksuele geaardheid, zijn strafregister en zijn diplomas .(toch één lichtpuntje ?)
Natuurlijk is het idee niet zo nieuw. De Nazis met hun niet te ontkennen zin voor grundlichkeit, hadden in Auschwitz dat idee al in praktijk gebracht .
Toppunt is nu wel dat, alweer met de juiste leespen, die code ook op afstandl eesbaar is , zodat je, bij wijze van spreken, over de Meir zou wandelen en, alweer in bezit van de juiste leespen, de geschiedenis van elke passant zou kunnen lezen .
En voor deze achtste tip gaan we op stap met de politie.
Lang voor 2037 waren die mensen het echt kots beu om heelder nachten in de kou op onze wegen te staan om telkens weer dezelfde zatlappen achter het stuur te halen. En met steeds minder effect op het rijgedrag van de andere chauffeurs. (en dan voor zo preeke )
Daar is intussen inderdaad iets beters op gevonden. En zois de miserie met dronkenschap aan het stuurook zo goed als uit de wereld geholpen.
En alweer diezelfde techneuten die in vorige tips actief zijn hier tussengekomen.
Ze hebben een extragevoelig stuurwiel uitgevonden (en inmiddels wettelijk verplicht gemaakt) dat gewoon door het vast te nemen automatisch een ontleding maakt van je bloed, je urine en je speeksel. Het stuur kent natuurlijk de wettelijk vastgestelde parameters. Is een van de parametersniet in orde dan springt, alweer automatisch, het stuurslot minstens voor zes uur in lock. (nee, dat van die niets doorlatende handschoenen hadden ze ook wel voorzien)
Hetzelfde voor mensen die een gerechtelijk rijverbod negeren, kan het stuur de overtreder, wiens coördinaten in het systeem zijn ingebracht, kort sluiten. Dat is dan weer mogelijk door Tip #9 die u morgen leest: de menselijke streepjescode.
De moralisten onder ons zouden voor morgen alweer beter een dagje vrijaf nemen want het ziet er alweerniet zo goed uit voor onze klassieke mensenrechten.
Heeft u ook al door dat het in 2037 met die mensenrechten niet zo goed gesteld meer is. Collateral dammage van de vooruitgang heet dat dan.
24 decembner 2012
wat doen die gasten heel die tijd aan zo'n toog....
Vlamingen verdiept in de gedichten van Herman De Coninck
Smaak in Hasselt 
Smaak in Brussel
Poverello Leuven
Academie van Plato 387 VC
