Bidprentjes kijken : een paar duizend priesters en zusters...
Onlangs kon ik een mooie verzameling bidprentjes verwerven voor een heel zacht prijsje. Velen wisten dat deze collectie te koop werd aangeboden maar zoals gewoonlijk zweeg iedereen als vermoord, benieuwd wat de prijs zou zijn en indien die belachelijk laag zou zijn dan toeslaan... Enkele van die gasten zag ik enkele dagen tevoren en die klemden de kaken op elkaar, ik had dan ook de grootste lol toen ze vroegen of ik geen interessante zaken op het oog had... en ze met geen woord repten over dat uitzonderlijke aanbod van doodszantjes...
Maar geen probleem hoor, ik was heel goed op de hoogte, en daar iedereen 'van krommen aas gebaarde' vroegen ze me niet om die collectie eventueel samen aan te kopen of om aan hen de kans te laten die verzameling zelf te kopen... Dus alle vrijheid om mijn kans te wagen...
Via allerlei media vernam ik dat het om 1 000 000 (één miljoen) stuks ging. De collectie in het VVF (Vlaamse Vereniging voor Familiekunde) te Oostende kennende, waar er ook een klein miljoen liggen, en dan die te koop aangeboden collectie bekijkende, zag ik onmiddellijk dat het hier om beduidend minder zantjes ging... hooguit een half miljoentje, maar toch nog de moeite! Dit alles was afkomstig van een boerin die nogal gebeten was door verzamelwoede... De instelprijs was 50 euro maar klom al snel naar een getal met vier cijfers. Ik wachtte geduldig aan de telefoon tot al die liefhebbers in de veilingzaal hun vingertjes niet langer in de lucht hielden, ik hoorde dat er een twaalftal bieders waren. Dan deed ik nog een bod en ik had prijs!
Maanden dolle pret dus, ik verzamel zelf bidprentjes van de eigen familie, naamgenoten en eggewaartskapellenaren en zoutenaaienaren en priesters, zusters en andere religieuzen.
Daags na de veiling repte ik om alles op te halen, heel mijn Kangootje stapelde ik boordevol met blikken koekendozen, een zestigtal grote verzamelmappen en een paar tientallen bananendozen. Een verzamelaar vroeg me of ik dit alles voor me zelf zou houden en ik zei dat ik alles eerst wou bekijken en vroeg hem waar hij interesse in had. Ik noteerde de familienamen die hij verzamelt voor zijn genealogische opzoekingen en zijn adres. Zijn familienaam zei me eigenlijk niet veel maar na een weekje heb ik al een paar honderd naamgenootjes van hem opgesnord, ik hoop hem dan ook leuk te verrassen binnenkort.
Van vele dorpen in de buurt van Jabbeke, Varsenare, Oudenburg, ... vond ik honderden bidprentjes, netjes op familienaam gesorteerd. Ook een paar duizend priesters en zusters en paters en broeders, waaronder een paar Moenaert's en religieuzen uit de streek van Veurne. Blij natuurlijk! Verder ook een vierhonderd mensen van adel, zowat alles wat er moet bestaan in de streek rond Brugge van in de laatste 60 jaar, ook een paar heel oude exemplaren. Ook gesneuvelde soldaten uit eerste en tweede wereldoorlog, honderjarigen, burgemeesters, enz. allemaal onderwerpen die veel verzameld worden. Ook een hele map met bekende Vlamingen zoals acteurs, auteurs, kunstenaars, toondichters, ... Ook meer lugubere zaken zoals honderden bidprentjes van overleden kinderen en jongeren, verschrikkelijk allemaal. Ook van mensen die door ongelukken overleden : verkeersdoden, verdronken vissers, slachtoffers van vliegtuigrampen, enz. Dan een hele map met lachende mensen, zo dacht ik eerst, wat raar.... maar bij nader toezien waren het allemaal mensen met konijnentanden of zo, toch wel erg gestoord om zoiets te verzamelen... echt absurd! Het eerste wat ik deed was alles uit die map halen en al die prentjes tussen de andere stukken gestoken. Ik vind het niet erg kies om zo de zot te houden met de mensen, stel je voor dat mijn bezoekers zoiets opmerken...
Nu even enkele vondsten vermelden : bidprentjes van Paul Coeck, Ferdinand Vercnocke, Cyriel Verschaeve, Renaat Veremans, massa's bisschoppen (ook missiebisschoppen) en pausen, Karel Dubois, Djoos Utendaele, Gerard Walschap, Joris Minne, Eugeen Vansteenkiste, Armand Preud'homme, Paul Delvaux, enz. Een hoop grote Vlamingen zoals Cyriel Verschaeve, dokter Daels, Hugo Verriest... Hector Dezutter, een van de slachtoffers van de moorden van Beernem. Guido Gezelle en zijn ouders. Vele bidprentjes van missionarissen die vermoord werden omwille van hun geloof, die Chinezen hebben heel wat Scheutisten naar de andere wereld geholpen, een wreed volkje... Priesters en paters die legeraalmoezenier waren bij onze Vlaamse jongens aan het IJzerfront in WO I. Heel wat gebedenblaadjes voor zaligverklaarden en heiligen en voor religieuzen die men zalig of heilig wil laten verklaren. Wanneer ik enkele van die 60 dikke verzamelmappen opensla haal ik al na enkele minuten een paar Moenaert's uit, dat belooft, waarvan eentje met twee nn'en ipva een, dus Moennaert geschreven, een naamgenoot waarvan ik het bestaan niet kende.
Trieste kermis voor de familie van de drie jongegasten die de voorbije maand verdronken in de Brugse wateren...
Totaal onverantwoord dat er een jongerenfuifzaal ingeplant werd nabij een diep kanaal... afgezien het natuurlijk nooit aangeraden is om met een glaasje op langs het water te gaan wandelen is het onverantwoord om geen omheinig te plaatsen aan de waterkant. Ik denk niet dat er aan die kaaien nog veel 'havenactiviteiten' zijn... Ofwel kan men een omheining plaatsen enkele meter van het kanaal zodat vrachtwagens en zo nog kunnen passeren...
Onvoorstelbaar hoeveel verdriet de getroffen families moeten hebben... De jongen die van de Scheepsdalebrug viel, tja jeugdige onbezonnenheid he en ja, een heel ongelukkig ongeval. Niemand anders die daar schuld aan heeft. Intussen hoorde ik ook dat die Oostkampenaar die na een avondjes stappen in de binnenstad naar de havenzone wandelde om naar een fuif te gaan in die fuifzaal... En een échte schande dat de controle aan de ingang van die fuifzaal zo laks was (is?)! Moest men Winok Wybo niet binnengelaten hebben (want hij was te jong...) dan was die arme jongen niet om het leven gekomen. Dus dààr ligt de hoofdverantwoordelijkheid... al dat nutteloos verdriet... Ik hoop dat de familie en vrienden van al deze gasten hun verdriet kunnen verwerken en dat de verantwoordelijke overheden maatregelen treffen om dergelijk oondraagbaar leed te vermijden in de toekomst!
En iedereen zal bij deze woorden onmiddellijk terugdenken aan een bijzonder onverkwikkelijke gebeurtenis van een paar jaar geleden in een abdij in de Westhoek...
Maar de geschiedenis herhaalt zich soms... zo ook vandaag... Iemand die ik nogal goed ken was vandaag toevallig 'op tour' in Nederland. Op zoek naar mooie kunst en antiek en zo... Opeens ziet hij een wegwijzer, hier in de buurt bevindt zich een heel belangrijke trappistenabdij... Meer was niet nodig om zijn stap/auto te wenden en deze abij op te zoeken. Zoals vele trappistenabdijen lag deze een eindje buiten de 'bewoonde wereld' en na enkele kilometer doemen in de verte de contouren van twee grote spitse torens op en een groot gebouwencomplex, indrukwekkend! Heel anders dan Westvleteren waar de gebouwen zowat opgaan in het landschap met zijn bossen. De reiziger ziet een groot poortgebouw en ondanks een verbodsteken rijdt hij het domein op. Hij zoekt een plaatsje voor de auto en merkt overal verbodsborden. Aan het grote brouwerijcomplex staat dat er geen enkel bezoek toegelaten is, ook niet vvan de gasten die hier logeren. Eigenlijk mag niemand dus op het domein komen.
Links van het poortgebouw is er een kleine winkel, de man stapt binnen en ziet allerlei boeken liggen. Ook een aantal mooie cd's met voornamelijk nederlandstalige religieuze muziek. Verder truffels, andere chocolaatjes, koekjes, champoo's, allerlei soorten bier uiteraard, enz. De man achter de kassa is wellicht een vrijwilliger. In een belendende ruimte staat een trappistenpater van een jaar of vijftig brood, abdijbrood dus, te snijden (met machine). Voortdurend moet hij zijn arbeid staken om telefoontjes te beantwoorden. Elke keer plaatst hij eerder verveeld de gsm aan de oren en antwoordt telkens kort en gevat, geen woorden te verspillen dus! Onze man vertelt hem dat hij geregeld in de abdij van Westvleteren komt. Goed gekend ook in Nederland...
Dan heeft de bezoeker het over de kerkelijke plechtigheden rond Kerstmis. Hij wil immers graag de middernachtmis bijwonen. Groot is zijn verrassing als de trappist - weeral kort en gevat en droogweg - meedeelt dat er geen plaats meer is... dat je een ticket moet hebben om vannacht in de kerk te 'geraken'! Er is dus 'geen plaats in de herberg' voor deze bezoeker... Het is eigenlijk ver gekomen dat men mensen de toegang tot de kerk ontzegt... Hij reageert duidelijk zwaar teleurgesteld, waarop pater trappist zegt dat er vanavond en morgen nog andere diensten zijn overdag... Maar deze kunnen de bezoeker gestolen worden natuurlijk...
Over welke abdij het hier gaat? Koningshoeven bij Tilburg. Als je dus ooit hier in de buurt bent en de middernachtsmis wil bijwonen moet je reserveren! Zover is het dus al gekomen in Nederland! Iedereen is welkom maar...
In mijn vorige blog had ik het over die vreemde man uit mijn Brugge. Schijn bedriegt soms: niet altijd alles is zoals het lijkt...
Wat is er mooier dan een medemens in nood te kunnen helpen? De voldoening die dit meebrengt valt niet te beschrijven. En iedereen zal wel iemand in zijn buurt kennen die een steuntje in de rug verdient, die soms al met een kleine 'geste' er weer bovenop kan 'geraken'.
Moest iedereen één medemens in nood helpen dan zou de wereld er al veel beter uitzien.
Dus geen goedkope wensen en blablabla maar : daden!
Een man waarvan velen denken dat het een dikke egoïst is. Dat hij de hele dag lang geen blad verlegt en een beetje lui is dus. Dat hij enkel maar aan zichzelf denkt. Zo negatief denken velen over hem.
Maar het zal hem allemaal worst wezen, hij heeft - gelukkig - maar een olifantenvel. Hij kan dus tegen een stootje.
Hij heeft al heel wat meegemaakt in zijn leven, allerlei zware tegenslagen weten te verwerken en te overwinnen.
En elk jaar wil hij tegen het eindejaar een goede daad verrichten. Iemand écht helpen, iemands nood wat proberen te lenigen. Een échte nood dus, niet zomaar wat geld storten op een rekening van een of ander 'goed werk', waar alle centen verdwijnen in een grote pot of zo. Waar veel geld verslonden wordt door de werkingskosten van die vereniging... kortom je geeft geld maar hebt totaal geen controle of idee waar je zuurverdiende centjes naar toe gaan. Welnu, die man heeft door hard werken een nieuw bestaan opgebouwd en kan elke zuurverdiende cent heel goed gebruiken. Maar toch wil hij elk jaar dus een goed doel steunen, een welbepaald klein project om een reële nood te lenigen.m
Vorig jaar was het niet eenvoudig : hij had weet van een jonge moeder die het niet breed had, een zoontje van 14 dat er ziek uit zag telkens hij de jongen ergens tegenkwam in de oude binnenstad van Brugge. In St-Gilis meerbepaald. Hij kende de moeder al vele jaren, en de helft al van al die jaren stond zij er alleen voor om haar zoontje op te voeden. Elke keer hij hen zag had hij diepe hartepijn die sukkelaars in armoede te zien. Daarom was hij eind vorig jaar vastbesloten om de moeder een hart onder de riem te steken, niet alleen met woorden maar ook met een financieel gebaar. Maar voor de zoveelste keer bleek het kleine gezinnetje weer te zijn verhuisd, onvindbaar geworden. Ik wist dat de moeder naar een bepaalde apotheker medicamenten haalde voor haar zoontje en haarzelf maar die dame kon me het nieuwe adres niet bezorgen... of ze wilde niet... Dus bleef die gast met een ietwat wrang gevoel zitten, zo vol goede wil hij was om iemand te helpen... Niets aan te doen dus.m
Maar enkele dagen geleden bood zich een nieuwe kans aan. Al enkele weken was hij aan het uitkijken naar een nieuw 'goed doel'. Maar mensen lopen natuurlijk niet zomaar te koop met hun miserie. Vaak verkeren de grootste klagers niet echt in nood en lijden veel 'boffers' echte armoede... Omdat hij dit jaar zeker iemand echt wilde helpen 'zette' hij zich aan het chatten op het wereldwijde net... en met succes! Eerst vond hij een oproep van een jonge moeder die geld zocht voor haar doodzieke kindje. Het kindje was twee jaar oud en geboren in hetzelfde stadje als waar onze bescheiden weldoener geboren werd decennia geleden, dus het sprak hem wel aan. Maar de manier waarop de dame geld inzamelde vond hij minder 'katholiek'. In ruil voor geld wilde de moeder haar lichaam verkopen... hoe veel miserie moet je hebben om tot zo'n daden te willen overgaan. Het geld moest ergens op een internetrekening gestort worden en dan zou de dame zich gedurenden een halfuurtje 'showen' op een of andere site... Geld storten op een anonieme wildvreemde rekening wilde de man niet doen en hij vroeg of hij op bezoek mocht komen bij de moeder en haar zieke kindje, zelfs als dat in de kliniek was of zo. Maar de moeder weigerden haar identiteit prijs te geven en zo ging de gift niet door.
Kort daarop kwam hij in contact met een alleenstaande vader die grote miserie kent door een onvoorziene tegenslag. Daarom vroeg hij om financiële hulp. Ook hij wenste anoniem te blijven. Onze man wilde een deel van die schulden betalen en helpen bemiddelen om de rest te regelen om erger te voorkomen. Na een goed gesprek werd besloten elkaar te ontmoeten. Er werd afgesproken op een discrete plaats in de stad en het klikte meteen tussen de twee. De man had er een heel goed gevoel bij, dit ging om een reële nood! En de dringenste noden konden spoedig opgelost worden, een zalig gevoel voor beiden! En gelukkig dat die man was.
Moest iedereen wat meer rond zich kijken en een medemens in nood helpen zou de wereld er veel beter uit zien!!!
Iedereen die mij wat kent zal spontaan denken dat ik het over mijn winkel heb, dat ik hier spreek over mijn - vermeende - meest geliefkoosde tijdverdrijf : uitrusten na het zware werken... Als ik veel bezoek hier zeg ik immers soms al schertsend dat ik hier in de winkel 'geen oog dicht kan doen'... En dat is natuurlijk maar goed ook he, stel je voor dat ik hier geen kat zie... hoe moet ik dan rond (!) komen?
Maar goed het gaat over een andere uil nu, en neen ook niet over die kerkuil van ... je weet wel he...
Vandaag kreeg ik immers bezoek van iemand uit Sijsele die me sprak over een enorme uil die haar dorp teistert de laatste tijd. Het stond immers ook in de kranten overal. Het sujet - als je dat beest zo mag noemen - liet zich zelfs gewillig fotograferen op een balkon. Hij poseerde onbeweeglijk voor de lens. Een verstandige uil dus. Hij viel al een jonge gast aan, die hield er een serieuze schram van een kleine 18 cm en wat schrik van over. Moest ik dien uil op mijn dak krijgen zijn zijn laatste dagen geteld, een beetje de zot houden met de mensen!!! Natuurvrienden vermoeden dat het een halfwilde halftamme uil is die illegaal gekweekt werd en ontsnapt is. Ze roepen de Sijselenaren op om de bevoegde instanties te verwittigen die dan dit uiltje komen vangen... Dus hang niet zelf de uil uit en blijf er met uw pollen van!
Heel het weekend is het weer op de koppen lopen in Brugge. De horeca doet gouden zaken. Op de kerstmarkt verdringt iedereen zich voor de lekker geurende 'stalletjes' met braadworsten, gluhwein, wafels enz. Ook de klassieke horecazaken hebben handen te kort om iedereen tijdig te bedienen. Goed dus voor de 'commerce' al dat volk.
Echt massatoerisme dus, vooral veel engelsen. Een volk waaraan ik eerder een hekel heb, zeker als ze mij komen ambeteren in mijn winkel. Want ik weet vooraf reeds dat ze niets komen kopen. Ze komen enkel alles bepotelen en vragen stellen over van alles en nog wat. Je voelt ze denken van 'Zouden we hier koopjes kunnen doen, kent hij er wel iets van?' En dan polsen ze voorzichtig naar de ouderdom en het soort materiaal en ook soms naar de prijs. En dan... is hun nieuwsgierigheid voorbij. Stiekem hopen ze natuurlijk 'een slag te kunnen slaan' zodat ze dan op televisie kunnen showen met een speciale ontdekking...
Als ik dus engelstaligen in de winkel heb - en dat heb ik jammer genoeg veel te veel!!! - dan informeer ik altijd langs de neus weg van waar ze afkomstig zijn. Zijn het dus weeral engelsen dan weet ik meteen genoeg, zijn het Amerikanen dan liggen de kaarten anders. Die hebben altijd zin om speciale zaken te kopen. Ze kijken met oprechte bewondering in de zaak rond, ze vragen de prijs en als ze de prijs acceptabel vinden dan kopen ze, en zo is het leuk zaken doen. Wel spijtig dat er niet veel Amerikanen over de vloer komen, van collega's hoor ik dat er vroeger veel vaker Amerikanen in Brugge waren.
Deze namiddag kreeg ik bezoek van 6 (zes!) betweterigen engelse dames, waarschijnlijk onderwijzeressen, want ze gaven de indruk échte antiekexperts te zijn. Ook met veel kennis van boeken. Zo pakten ze zomaar een boekdeel van een Sanderusatlas beet en begonnen luidop Vlaamse woorden te brabbelen, wat natuurlijk veel hilariteit bij de andere kletsmajoors veroorzaakte. Ik was net met iemand anders aan het praten want anders had ik het zeker niet zo ver laten komen om een boek van duizenden euro wat te gaan laten doorbladeren... Toen ik het euvel in de mot kreeg nam ik mijn boek vriendelijk uit haar pollen en vroeg haar om ze geïnteresseerd was in aankoop en wat zei dat mens toen? 'Just looking!' Ik was dan ook blij wanneer het sluitingstijd was...
Wie mij kent, of mijn winkeltje, of wie bij mij thuis al is geweest, die weet dat orde niet mijn grootste kwaliteit is... Stapelen echter kan ik redelijk goed (winkel)... en dat kan dikwijls ook niet anders als ik weer eens 'een en ander' heb gekocht en ik niet meteen tijd heb om alles meteen te bekijken.
Maar ook thuis vindt een kat soms haar jongen niet meer terug... of de kater zal ik maar zeggen he, in mijn geval... Zo liggen er hier vele honderden boeken en boekjes op mijn bureau, een bureau die ik ooit nog kocht in de uitverkoop bij Philips een tiental jaar geleden. Eigenlijk is het een vergadertafel voor tien man, dus zo'n drie meter lang en anderhalve meter breed. Héél veel plaats dus in het begin en héél verlokkelijk om dat allemaal vol te stapelen. Naast die boeken ook duizenden blaadjes papier met nota's voor mijn stamboom, papieren van de zaak, en duizenden bidprentjes die ik nog moet sorteren... heel gezellig dus, in mijn ogen toch...
Gelukkig dat ik geen poetsvrouw heb want die zou hier helemaal gek worden. En ik wil er ook geen want er mag hier werkelijk geen blad verlegd worden zonder dat ik er bij ben... ik weet ongeveer waar alles ligt en als een ander zich komt moeien is het gedaan met mijn orde in de wanorde!
En daarom heb ik nu de handen uit de mouwen gestoken de afgelopen week : alle boeken in een boekenrek en alle blaadjes en documenten geklasseerd in grote dozen, per onderwerp : stamboom, papierwerk voor de zaak, krantenknipsels en alles ivm mijn dorpje Eggewaarts, bidprentjes, enz. Resultaat? Mijn bureau is bijna leeg maar er staan nu overal volle dozen verspreid in mijn appartement... Het probleem is dus gewoon wat verschoven maar het is toch een begin...
Eind juni van dit jaar gaf ik hier de tekst weer van het gedicht 'De Gierigaard', geschreven door Adriaan De Buck! Adriaan De Buck was hier pastoor, eeuwen geleden. En om nog elk mogelijk misverstand uit de weg te ruimen : dit gedicht gaat niet over een bepaalde inwoner van dit gulle dorpje... sommigen die mij en mijn Eggewaarts goed kennen zullen immers onmiddellijk een link leggen naar een bepaalde nozem... Niet doen dus!
Ik ontdekte deze tekst net tijdens het verder opruimen van mijn bureau thuis, misschien moet ik het laten inlijsten, want bij mij heeft het gedicht wel degelijk heel veel betekenis... elke keer leg ik wél de link naar ... een intriest oud mannetje...
Remedie tegen overlast van engelse toeristen : bordje met 'NO ENGLISH SPOKEN'
In Brugge stik je dezer dagen bijna door de enorme hoeveelheid engelse toeristen. Héél Engeland is de plas overgestoken om 'kerstaankopen' te doen : dus rommel en bucht te kopen die ze eigenlijk niet nodig hebben, of beter gezegd die ze in hun eigen land ook kunnen kopen...
In de bijna tien jaar - ja de tijd vliegt ongelooflijk snel!!!! - dat ik mijn winkeltje heb kan ik me werkelijk geen enkele engelsman herinneren die bij mij iets kocht.. Alhoewel ja, één keer, een eigenaardige overjaarse dame die dacht dat ze ongelooflijk zeldzame gravures zag liggen, unieke stukken dus... Het waren echter zichtjes van Brugge zoals je ze bij wijze van spreken nog bij hopen kan vinden, als ik het voorheb van ene 'Lanckneus'... De dame vroeg eerst heel luizig of de prijs op het pakketje de échte vraagprijs was. Ik vroeg haar om ze misschien méér wilde betalen dan wat ik vroeg. Ze lachte fijntjes en riep toen al haar vriendinnen binnen, allemaal van die typische betweters en koopjesjagers die zichzelf al op tv zagen paraderen met een ongelooflijke vondst die ze in Brugge bij een simpele mens op de kop hadden kunnen tikken voor een prikje... Ok laat ze maar denken...
De schamele 40 euro dat het stuk kostte kon de eerstgenoemde dame niet zelf ophoesten en allen haalden ze kleingeld uit hun plastieken saccochen... triestig hoe die engelsen naar hier komen. Ze kopen eerst een 'zak' pralienen, de goedkoopste liefst - en dus ook échte rommel uit een of andere misschien engelse fabriek - en drinken dan nog met zijn drietjes een koffie en het geld is er bijna 'door'... Wanneer ik zelf zonder geld zit - en dat gebeurt wel meer dan velen hier zullen denken - ewel dan blijf ik thuis he, en dan ga ik niet op 'schok' om anderen te gaan 'ambeteren'...
Jaren geleden had ik hetzelfde voor met een Japanese dame die eveneens wat gravuurtjes kocht, enkele uren later wilde ze die terugbrengen maar ik zei haar dat dit echt niet kon en dat ze zeker niet te veel betaald had. Daarop zei ze me dat ze een heel belangrijke journaliste was en de macht had om mensen te 'maken of te kraken'... dat ze toeristische gidsen maakte voor haar landgenoten... En ze dreigde er mee mij in haar boekjes af te schilderen als bedrieger, afzetter, kortom als een gangster eerste klasse! Ik toonde haar het 'gat' van de deur en smeekte haar dat inderdaad te doen, zodat er geen enkele Japanner het nog in zijn hoofd zou halen om mij te komen ambeteren... Het is namelijk zo dat ze toch niet echt interesse hebben in westerse kunst of boeken, en als ze met een paar tientallen binnenstromen heb ik ogen te kort om hen in de gaten te houden, ik kan trouwens nooit echt zien waar ze naar kijken, die spleetoogjes gaan zowat alle kanten op...
Een weekje geleden werd de kerstmarkt geopend. Leuk voor de toeristen maar ongetwijfeld héél nadelig voor de omringende horecazaken. Als het niet regent is het 's avonds vaak echt op de koppen lopen. En de kwaliteit van de aangeboden drankjes en snacks is vaak niet om over naar huis te schrijven... Vorige zaterdag bestelde ik enkele gluhweins op twee standen en die rotzooi was echt niet te drinken : héél kleine bekertjes met weinig zoete brollewijn... pure oplichting. Uit beleefdheid en om de verkopers niet te schofferen en temeer omdat ik in gezelschap van vrienden was, heb ik de (bittere) beker (bekertje dus) telkens tot op de bodem geledigd... Ik voelde me net Socrates die de gifbeker kreeg... maar ik heb het dus overleefd!
Boze mailtjes van kustm... : frustratie omwille van 'censuur'
Ja dat laffe oude mannetje en zijn kompanen lachen maar groen dezer dagen... Gedaan met anoniem en op een laffe manier onnozele praat te verkopen op mijn blog, onder de vorm van 'reacties'...
Ik kreeg de laatste dagen dan ook enkele woedende mailtjes van dat gespuis, ze 'vinden het niet eerlijk' dat ik 'censuur' toepas op hun pietpraat...
Maar ook dat liedje duurt niet lang natuurlijk want ik heb die gasten gewoon geklasseerd in de map 'ongewenste mail'.
Ja als je die nozems een hand geeft pakken ze een arm he!
Jan met de pet op de televisie : de schaamte voorbij...
Gisterenavond even voor 21u00 kreeg ik heel wat telefoontjes en smsjes... Dat ik onmiddellijk moest kijken naar de televisie!!! Vooreerst werkt mijn tv niet, ik moet hem nog installeren na al die maanden dat dat spel hier al staat. En ik heb nog wel andere dingen te doen he. En ten tweede wist ik natuurlijk al waarnaar ik dringend moest gaan kijken...
Een of andere pseudo-antiquair of moet ik zeggen kroegbaas of moet ik zeggen dopper zou op tv komen. Het is algemeen geweten dat de grootste onnozelaar tegenwoordig op tv kan komen... maar dit was toch de schaamte voorbij!
Die halve gare nietsnut kwam een stuk antiek tonen, een pronkstuk wellicht uit zijn 'persoonlijke' collectie... Maar enkelen lieten me via de telefoon weten dat ze een vermoeden hadden omtrent de werkelijke herkomst van dat stuk oud ijzer... en ik kan dat hier spijtig genoeg niet bekend maken want dan krijg ik hommeles met de enen en de anderen he...
'T is maar om te zeggen dat je niet alles moet geloven wat je ziet op tv!!!
Reacties enkel nog rechtstreeks aan mij sturen aub, dit wegens...
Na enkele laffe onnozele reacties van oa kusmenkloten (wellicht oude gefrustreerde gaykerel uit Westhoek die na meer dan 70 jaar nog niet uit de kast is?) en van de 'heiligemaagd' (wellicht zijn schijngeilige bijzit?) heb ik beslist dat er geen scores meer nodig zijn hier en dat - zoals voordien lange tijd genoegzaam gebeurde - alle reacties rechtstreeks naar mijn emailadres lievenmoenaert@hotmail.com mogen gestuurd worden!
Antica Namur (5) : museumbezoek en feestdag St-Livinus
Ik passeer de huisjes van plezier. Tot mijn verwondering ziet het achter de vitrines weer zwart van het volk... De zwarte dames hebben de draad weer opgenomen, ze zijn duidelijk weer prominent aanwezig... Om te weer aan het werk te gaan... alhoewel... het feit dat ik ze zie zitten of rondlummelen in hun acquarium wijst er natuurlijk wel op dat ze niet aan het werk zijn he, anders waren de gordijntjes dicht en de barkrukken leeg... maar het is natuurlijk nog lang dag. Het bijzonderste is dat de wil er is en da's toch al veel he.
Vandaag tijd voor een museumbezoek, in de Rue du Fer, pal in het centrum. Een groot herenhuis met binnenpleintje. Aan het onthaal drie personeelsleden. Eerst bezoek ik een ongelooflijk mooie collectie religieuze voorwerpen. Veel uit de veertiende eeuw : prachtige reliekhouders, edelsmeedkunst met email, enz. Afkomstig van een klooster die eeuwen lang zorgde voor de goede bewaring van al deze kunstschatten. Ook privepersonen schonken zaken of gaven stukken in bruikleen. Ook komen bepaalde kunstvoorwerpen uit naburige kerkjes, hier komen die unieke stukken uiteraard beter tot hun recht en worden ze bovendien ook veiliger bewaard.
Op de bovenverdieping tientallen mooie houten heiligenbeelden, van romaans tot 18e eeuw. Pronkstukken zijn een groot retabel met honderden figuren, een mooie St-Nicolaas en H. Barbara. Plots zie ik een lege sokkel, in het midden een gaatje en wat houtsplinters... Verdorie hier is een dief gepasseerd!!! En meteen bedenk ik dat men mij aan de balie net vroeg vanwaar ik ben en welk beroep ik heb... dus : superverdacht misschien!!! Ik kijk rond en zie een koppel eveneens bezoekers. Ik maak hen er op attent en samen wenken we een dame, een personeelslid. Deze laatste lijkt in paniek te zijn en snelt naar beneden... Wij blijven als versteend staan tussen al die houten beelden... Even later komt de dame al blazend en puffend terug de trap op en stelt ons gerust : het beeldje van de H. Druon is weg voor restauratie. Waarop ik haar zeg dat ze dan beter gewoon een bordje op de lege sokkel plaatst met tekst en uitleg... Nu kunnen we met een gerust geweten ons bezoek verder zetten. Verder nog een mooie verzameling oude sleutels.
Dan terug naar beneden waar ik enkele heel mooie schilderijen bewonder : eentje stelt de wonderbare broodvermenigvuldiging voor.
Je auto parkeren in het centrum van Namen is geen pretje. Gelukkig kan ik mijn wagen kwijt in een priveparking van een bank waarbij ik klant ben. Het parkeren is enkel toegestaan voor de duur van het bezoek aan de bank maar daar lap ik feestelijk mijn laars aan...
Daarna wat gaan eten en naar de antiekbeurs. Vandaag is het mijn feestdag, St-Livinus. De man die men het zwijgen wou opleggen door met een tang zijn tong uit te rukken. Allemaal vergeefse moeite echter want de heilige man bleef 'klappen'!!! Dus mijn moeder heeft mij echt een passende naam gegeven 42 jaartjes terug : ook ik ben niet te stoppen als ik eenmaal op dreef ben!
En daar bedoel ik gewoon mee dat ik daar vorig jaar ook al eens op bezoek was. Het mooie oude gebouwencomplex bevat namelijk ook een winkel met allerlei religieuze zaken : boeken, wenskaarten, cd's, enz. Je kan het een beetje vergelijken met De Bron in Harelbeke en in het begijnhof te Brugge, maar het aanbod is hier veel kleiner. Maar ook anders, en daarom kom ik eens kijken naar de cd's met religieuze muziek. Ik neem een achttal stuks mee oa gregoriaanse muziek uit de abdij van Solemnes (F) en orgelmuziek met trompetten opgenomen in de abdij van Saint-Wandrille (eveneens in Frankrijk). Het personeel is uitermate vriendelijk en behulpzaam.
Ik hoor dat hier een veertigtal seminaristen studeren, ze komen uit alle Waalse bisdommen, ook zijn er een aantal (andere) buitenlandse studenten. Ik bezoek er ook de mooie kapel waar net een student het orgel bespeelt. Hier komen de seminaristen samen om te bidden.
Dan naar de beurs. Vandaag is het opmerkelijk rustig : veel minder volk. Ik zie vooral gepensioneerden die zich wat komen bezig houden. Enkelen met de kin tot aan de grond, waarschijnlijk nadat ze hier en daar schrokken van de prijs van de vele mooie stukken. Ze zien er uit net alsof ze hun einde al zien naderen... En dan komt wat ik al dagen vreesde : uit de 'saccoche' halen dames omslagen met foto's van hun eigen 'schatten'... meestal minderwaardige rommel die ze aan de straat niet kwijt kunnen, rommel die ze al aan vele anderen presenteerden, zo denk ik als ik de vele beduimelde foto's zie... 'Vlaams' aardewerk, lelijke vermolmde houten heiligenbeelden, waardeloze schilderijen, enz. Wanneer ik hen duidelijk maak dat hun spullen niet echt waardevol zijn, kijken ze me wantrouwend of bedremmeld aan. Dan vragen ze me wat ze er mee moeten aanvangen. Ik raad hen aan om de andere standhouders niet te 'ambeteren' en hun rommel naar een verkoopzaal of veilingzaaltje te brengen, ofwel de boel dumpen in het containerpark. Ik probeer dit zachtjes aan het verstand te brengen maar dit wordt meestal niet erg gewaardeerd... Maar wat wil je, ik wil hen niet voor de gek houden.
Antica Namur (4) : Wapenstilstand en opening van de beurs
De eigenlijke opening en start van het weekend. Het is heel druk opnieuw.
Op hotel heb ik twee oorlogsdagboeken mee. Eentje van Raoul Snoeck, telg van de gekende drukkersfamilie aldaar. Die man en zijn vele makkers hebben serieus afgezien aan het Ijzerfront tijdens WO I. Misschien zou zo'n een boek verplichte literatuur moeten worden voor de jeugd... dan hebben ze tenminste een realistisch beeld van wat er daar echt is gebeurd. Verrassend is dat hij regelmatig op verlof kon naar Parijs bij vrienden en kennissen. De sukkelaar sneuvelde op het einde van de oorlog, na jaren vechten voor ons vaderland. Dit dagboek was oorspronkelijk in het Frans opgesteld, maar vertaald door oud-leraar André Ghysel uit Sint-Jacobskapelle.
Een tweede boek is het verhaal van Oostendenaar Valentin Dewaele. Zijn moeder had een winkel in stoffen in Oostende en diende naar Engeland te vluchten met haar zoon en dochter. Valentin liet zich inlijven bij het Belgisch leger en kreeg opleidingen in Frankrijk. Zijn leven was minder lastig als dat van Snoeck. Verveling en sleur en moedeloosheid staken dikwijls de kop op, de oorlog bleef immers maar duren, eigenlijk onvoorstelbaar dat zo'n een stroompje als de Ijzer vier jaar lang de Duitsers kon tegenhouden... Ik vergeef het die 'Boches' nooit wat ze allemaal vernielden in mijn mooie Westhoek... al die kerkjes en grafmonumenten van mijn voorouders... Al dat onnoemelijk leed met het verwoesten van hofsteden en andere gebouwen... Al die gesneuvelden, altijd iemands vader en/of iemands kind, zoals Willem Vermandere het zo mooi verwoordt... Maar deze Oostendenaar overleeft de oorlogsgruwel en moet zelfs nog maanden in het leger blijven om de Duitsers verder als 'zwiens deur de beeten' te jagen tot in hun eigen land. Daarna het overwonnen gebied bezettten...
Normaal gezien ga ik op 11-11 graag naar het boekenmarktje (zowel antiquarische als nieuwe boeken) in Zonnebeke. Er is dan enorm veel volk en ik draai er een goede omzet. Maar sinds enkele jaren komt er daar een heel agressief ventje de boel echt verpesten. Weinigen zien hem graag komen en hij voert altijd het hoge woord. Bovendien vliegt het speeksel in het rond vanaf het ogenblik dat hij zijn bakkes openzet... Sinds kort zou hij een toontje lager zingen omdat hij een en ander op zijn kerfstok heeft... wat er allemaal van waar is weet ik niet maar feit is dat hij door zijn vroegere bazen op een zijspoor is gezet... Barstend van talent beweren velen maar zijn ogen worden groter dan zijn buikje als hij centen ruikt... En wij handelaars als ik maar btw en belastingen betalen!!!
In de Walen is er veel minder activiteit rond Wapenstilstand. Het is weliswaar ook Sint-Maarten vandaag. Het enige wat me opvalt is dat er in de roodblauw verlichte vitrines in Namen geen zwarte dames te bespeuren zijn... Misschien uit solidariteit met de zwarte mannen die niet langer de 'zwarte piet' willen spelen met de goede Sint. Misschien zeggen hun dames dan : als jullie niet werken vandaag, dan wij ook niet... (?)
En het is uiteraard ook genoegzaam bekend dat er in de eerste wereldoorlog véél meer Vlamingen sneuvelden dan Walen... Vlamingen waren namelijk het kanonnenvlees bij uitstek, zeker als ze de bevelen van hun Franstalige oversten niet correct konden interpreteren!!!
Intussen zijn we aan de voor-opening gekomen. Duizenden invitaties werden verstuurd, misschien wel tienduizenden... in elk geval is er een massa volk! Vandaag minder chique kostuums dan gisteren maar je ziet wel duidelijk dat het mensen van goeden huize zijn, mensen die echt geïnteresseerd zijn. Ook enkele freaks natuurlijk en opvallend geklede figuren oa 'de nagel van mijn doodskist', een Gentenaar die me op alle mogelijke markten komt belagen met oneerbare voorstellen, oneerbaar in die zin dat hij mijn vraagprijs negeert en daar maar een vijfde of zo wil betalen. Specialist ook in het achterhalen van mijn aankoopadressen... Hij wil eigenlijk niet echt kopen bij mij maar gewoon uitvissen waar ik de mosterd haal... Ik wens hem alvast veel geduld toe... Wie ik dit maal niet zie zijn de kabouterfamilie, drie kleine mensjes met wit haar en waarvan eentje met lange witte baard. Geniepig sluipend, alles bepotelend, ... Gelukkig maar! Ook een andere raren type met gemene tronie, lelijk vuil petje en grote rugzak is dit maal niet van de partij. Mijn geluk kan dus niet op!
Iemand komt kijken voor relieken en vroeg massa's uitleg. Hij zegt me dat hij geen verzamelaar is maar wel een heel gelovige man is en graag wat relieken zou kopen. Een zeer aangename gast die me massa's vragen stelt. Hij zegt me dat ik een goede verkoper ben, zo goed dat ik volgens hem makkelijk frigo's kan verkopen aan de Eskimo's. Ik vertel hem dat ik dat ook doe en dat ik hen ook nog zonnepanelen verkoop voor de stroomvoorziening van die frigo's.
Veel bezoekers hebben fototoestellen mee of maken filmpjes met hun gsm. Ogenschijnlijk met als doel om de foto's thuis te tonen aan anderen met de bedoeling om later terug te keren om een aankoop te doen. Maar als ik voortdurend foto's zie nemen van mijn oude kaarten uit 1797 met daarop de Maas en de vele belangrijke steden aan haar oevers, wordt het mij toch even te veel... Ik vraag hen uitleg en dan zeggen ze steevast dat ze dichtbij de Maas wonen en 'gewoon een fotootje' willen maken en dus geen interesse hebben tot aankoop. Waarop ik hen zeg dat ik de bedoeling heb om die dingen te verkopen. Ondertussen krijg ik enkele heel interessante telefoontjes. Mensen die me allerlei spullen willen verkopen waaronder een 'heel mooie Larousse encyclopedie'... ik zeg hen dat ze die boel naar de papiercontainer mogen brengen of dat in de kachel moeten steken als ze er nog iets willen aan hebben. Meestal begrijpen ze niet dat boeken die zoveel geld hebben gekost nu niets meer waard zijn.
Ik denk dat er zeker 10 000 man gepasseerd zijn. Heel mooi maar het nadeel dan is natuurlijk dat je moeilijk met iedereen een praatje kan maken, dat je eigenlijk te weinig tijd hebt om rustig met je bezoekers te praten. Ook vandaag enkele mooie zaken verkocht, aan Bruggelingen nota bene, grote kunstliefhebbers.
Daags voor het publiek op bezoek kan komen is er een 'vetting', een expertise door een hele ploeg specialisten. De enen komen de houten beelden bekijken, anderen bronzen stukken, schilderijen, meubels, enz. enz. Alles wordt aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen. Aan de standhouders wordt vriendelijk gevraagd zich van de stand te verwijderen wanneer de expertise gebeurt. Reden is natuurlijk dat de experten op die manier rustiger en onafhankelijker een oordeel kunnen vormen. Er wordt gevraagd om per stuk eventuele restauraties aan te duiden. Het is nogal logisch dat bv. veel meubelen van 300 jaar oud af en toe hersteld zijn geweest, de verkoper moet dit ook duidelijk afficheren zodat de bezoekers op de hoogte zijn van alle eventuele mankementjes (herstelde en vervangen stukken). Zowel de standhouders als de bezoekers waarderen het ten zeerste dat er een expertise gebeurt, dit kan het wederzijdse vertrouwen enkel maar ten goede komen.
Intussen is het woensdagavond geworden. Hier en daar worden nog stukken binnengebracht en wordt er nog wat getimmerd, gezaagd (in de beide betekenissen he) en geboord om de standen af te werken. Een mooi wit tapijt wordt uitgerold in de wandelgangen. Alles is klaar nu.
Donderdag om 17u00 is er de voor-voor-opening, dit werd ook vorig jaar al georganiseerd. Dit omdat men meent dat er beter geïnvesteerd kan worden in het extra verwennen van de bezoekers dan nog langer een lijvige en vooral catalogus te produceren. Die catalogus was een kanjer van zo'n halve kilogram en voor vele bezoekers een blok aan het been want ze moesten dat overal meesleuren de hele avond. Dus werd deze vervangen door een klein gidsje met alle info over alle deelnemers en een uitgebreide 'walking dinner' voor speciale genodigden. Zo ook dit jaar dus. De bezoekers zijn veelal uitgedost in kostuum maar voor mij hoeft dat niet natuurlijk, zelf ben ik meer op mijn gemak in gewone outfit. Maar ja, al die bankdirecteurs van Fortis zijn dat gewoon he. Tientallen opdieners komen met allerlei hapjes en drankjes. Een aantal genodigden stuurden hun kat, dus volgend jaar krijgen ze geen kaart meer van mij... De bezoekers kijken intussen naar het vele tentoongestelde moois, hier en daar zie ik mensen met pakjes rondlopen, de verkoop is dus begonnen. Ook ik verkoop een klein stuk aan een dame, even later blijkt dit een echte prinses te zijn, en veel prinsessen telt ons land uiteraard niet... Dat belooft dus...
Veel bezoekers komen met de trein en moeten dan ook tegen 21u00 met spijt terug naar huis vertrekken. Eentje komt klagen dat hij nog honger heeft... waarschijnlijk heeft hij van de hele dag niet gegeten en wil hij hier zijn buikje rond komen eten... Tot 23u00 worden de gasten verwend met tientallen verschillende soorten hapjes, soepjes en andere lekkernijen, dit alles 'overgoten' met drank naar believen. Er wordt steeds luider gepraat en méér gelachen... zelf drink ik niet tijdens het 'werk' behalve dan één glas champagne en wat fruitsapjes.
Dan naar het hotel. Onderweg zie ik plots een groot oranje bord met grote zwarte letters, daarop staat dat het Waalse Gewest hier investeert in de veiligheid van het wegverkeer. Bon! Maar een paar honderd meter verder moet ik op de remmen gaan staan want het verkeer vertraagt plotseling. Wat verder zie ik hoe dat komt : rode en blauwe lampen. Huisjes van plezier dus. De wegstroken versmallen zelfs en het is net file rijden, zelfs op dit toch al late uur. De chauffeurs vergapen zich aan de vele rondborstige bronstige dames achter de vitrines. De enen zitten schaars gekleed op hoge barkrukken, anderen in zetels. Ze zijn heel vriendelijk : ze zwaaien of maken niet mis te verstane gebaren naar de passanten... Zeker de helkft van de dames is zwartgetint. Zelf heb ik geen problemen met deze huisjes van plezier maar ik heb wel bedenkingen bij de ligging... levensgevaarlijk... De dubbele moraal dus van de overheid : enerzijds veiliger verkeer aankondigen en daarnaast ook poen scheppen en verkeersstremmende activiteien toelaten...
Voor de derde keer op rij neem ik deel aan de prestigieuze antiekbeurs ANTICA te Namen. Enkel Eurantica op de Heizel te Brussel en Brafa in Tour en Taxis scoren nog hoger qua niveau.
Om te kunnen deelnemen diende ik diep in de geldbeugel te tasten, deelnemen koste me zo'n slordige 6000 euro, voor mij toch een klein vermogen... Maar goed, het is me toch weer gelukt om de nodige financiën bijeen te harken en we gaan ervoor, zoals altijd! Wanneer ik in Namen arriveer - sorry voor de soms wat verfranste taal want we zitten hier toch in het buitenland hé! - is twee derden van de standen al opgesteld. Heel bewust vermijd ik om gebruik te maken van de eerste opbouwdag. Het is namelijk zo dat de ruimte rond het expogebouw heel beperkt is, er is nauwelijks plaats genoeg om met twee wagens naast elkaar te rijden, en het merendeel van de exposanten komt met bestelwagens, vrachtwagens en zelfs opliggers... Onnodig dus te zeggen dat het vele wachten en oponthoud voor wrevel zorgt, ik hoor zelfs dat er vroeger wel eens op de vuist gegaan werd : Vlamingen tegen Walen, Nederlanders tegen Fransen, Engelsen tegen Duitsers en alle andere mogelijke combinaties. Zelf de vrede liefhebbend zorg ik er dus voor mijn 'kop' niet te tonen die eerste dag. Om zeker makkelijk te kunnen werken vertrek ik 's morgens vroeg om voor de files Brussel te passeren, dan zoek ik een rustig plaatsje vlakbij de poort dichtst bij mijn stand en kan ik nog een uurtje een oogje dichtdoen. Om acht uur gaan de poorten open en onder een lichte motregen maak ik mijn auto leeg. Alles is zorgvuldig ingepakt in 'bubbeltjesplastic' en op elkaar en tegen elkaar gestapeld zodat er niets beschadigd wordt. Zonder badge raak je niet binnen, de bewaking is heel secuur, soms zie ik die gasten ons met enig leedvermaak bekijken als we met zware stukken sleuren... een helpend handje moet je niet verwachten, dat is immer niet hun taak. Maar geen nood, ik wil ook helemaal geen hulp want enkel ikzelf weet hoe alles ingepakt is en wat breekbaar is. Na een halfuurtje is de auto leeg en plaats ik hem wat verder om andere exposanten wat meer ruimte te geven.
Het terugzien van de andere exposanten is altijd heel hartelijk, door de jaren heen kennen we elkaar redelijk goed. Meestal staan we op dezelfde plaats zodat we eigenlijk 'vaste geburen' geworden zijn. Zo is er een Rus met ikonen, een Duitser met curiosa, een Waalse dame met moderne bronzen beelden, twee Westvlamingen met allerlei poetsprodukten voor hout, zilver, enz. en zijn er in de buurt standen met meubels, kroonluchters, zilver, aziatische en afrikaanse en andere kunst, te veel om op te noemen. Elke beurs opnieuw babbelen we op rustige ogenblikken over de kunst- en antiekwereld, over de vele beurzen waaaraan we deelnemen en over andere zaken. Opvallend is hoe iedereen echt keihard moet werken om de zaken bloeiend te houden. Je krijgt niets voor niets. Zeker niet in deze tijden waar mensen steeds minder de portemonnee bovenhalen voor onze produkten, die toch eigenlijk wel luxeprodukten zijn. Op de eerste plaats moeten de mensen zorgen voor kosten van gezin, woning, vervoer, ... als er dan nog centen over zijn kunnen die eventueel besteed worden aan antiek en kunst... Maar aan de andere kant heb ik de indruk dat mensen nooit rijker zijn geweest dan nu... als je ziet welke duren stukken hier telkens weer verhandeld worden. Maar misschien is het ook zo dat de middelen niet gelijk verdeeld zijn : er zijn steeds meer superrijken en de 'gewone' mensen hebben het steeds moeilijker om hun levensstandaard te behouden... Maar wat kunnen wij handelaars daar aan doen he? We kunnen enkel inspanningen leveren om mooie dingen aan te bieden en te hopen dat er een liefhebber met centen opdaagt...
