Een of andere freak, zichzelf Dieter noemend en met emailadres 'kusmenkloten@Gmail.com, vertelt me - naar aanleiding van mijn aankondiging terug reacties toe te laten op mijn blogs - doodleuk dat ik 'zo megalomaan ben als de pest' en 'geen kritiek verdraag'... Totaal gestoord blijkbaar en te laf om zijn echte naam kenbaar te maken... Triestig ventje of vrouwmens hoor!!!
Indien ik geen kritiek zou kunnen verdragen zou ik toch niet opnieuw reacties toelaten he? Ik vraag enkel maar om leuke of correcte reacties. Is dat teveel gevraagd? Ik ben er namelijk ferm gerust in om van die gekke lafaards aan het woord te laten op mijn eigen blog he, het moet plezant blijven vind ik.
Als het moet plaats ik op elke blog mijn emailadres lievenmoenaert@hotmail.com, en kan er enkel nog gereageerd worden via dit emailaddres...
Met argwaan ben ik naar tv aan het kijken... Dit omdat ik momenteel niets anders om handen heb, anders hou ik me wel met interessantere zaken bezig he. Dat lispelend vrouwmens dat haar zoon zomaar naar het verre Oosten laat gaan om daar boeddhistische monnik te worden... Alle respect voor die jongen, ik wens hem zeker veel succes toe! Maar die moeder met haar grote tanden en zelfvoldaan lachje nu op Canvas... Ik krijg heel sterk de indruk dat ze nu vooral heel blij is dat ze haar slag heeft thuisgehaald, omdat ze haar zoon enigszins geforceerd heeft om te doen wat hij nu bezig is... En dan gesteund door die Vansteenbrugghe, een advocaat die ook héél trots is op zijn vele andere 'verwezenlijkingen'... in elk geval had hij niet veel interessants te vertellen en dat zijn we dan ook gewoon van hem... Even mediageil als zijn cliënte, dat wel!
Een veel interessanter figuur is Reginald Moreels. Ik heb al vele jaren veel bewondering voor hem. Ik mocht hem jaren geleden ontmoeten tijdens de boeteprocessie in Veurne. In de St-Walburgakerk raakte ik met hem aan de praat en hij vroeg me om bij het buitengaan van de kerk, bij het vormen van de processie dus, hem wat af te schermen van de opdringerige media. Dus moest ik de verschillende tvploegen wat afdreigen... hen doen inzien dat ze de vermoeide dokter niet moesten ambeteren... en niet tot in den treure stalken! Mijn nogal brede gestalte schermde het eerdere graatmagere lichaam van de dokter wat af, er was letterlijk niet veel meer te zien van hem toen ik hem naast me plaats liet nemen. Beiden torsten we een houten kruis op de schouder om stap voor stap door mijn mooie Veurne te trekken...
En dan komt Margriet Hermans ten tonele. Met haar dochter Celientje dat nu een heuse Celien geworden is. Echt de moeite waard om te horen dat de Celien ook gezondheidsproblemen heeft, diabetes... Veel heeft de Celien niet te vertellen... zo rond als een patat. Maar zingen kan ze wel, net als haar moeder, zo blijkt uit een lied dat ze samen zingen op het einde van het program op Canvas.
Wie kunnen ze nog uitnodigen? Misschien andere bv's zoals die triestigaard uit het Ieperse waarover de laatste maanden heel wat geruchten de ronde doen? Wanneer hij het hoge woord voerde dienden de toehoorders een paraplu boven te halen om het gespuug en gespetter van de stotteraar op te vangen... Zijn vroegere medewerkers hebben meestal geen goed woord over als het om zijn persoontje gaat... ja hoogmoed komt ten val he!
Blij weerzien na 28 jaar van klasgenoot uit college in Veurne
28 Jaar geleden is het intussen dat ik 15 was en in het derde moderne in het college van Veurne op de schoolbanken zat. De klassen waren niet gemengd toen en we waren met 28 jongens : Kurt Vandenbroucke, Christof Declerck, Kris Demuynck, Alain Rocquet, Yves Mortier, Geert Moeneclaey, Pascal Didier, Filip Vannoorenberghe, Koen Demeester, Laurent Dierickx, Dimitri Stierman, Wim Bril, Chris Dejaegher, Wim Vanwalleghem, Frederik Vandendriessche, ikke, Kurt Moerman, Karel Pyliser, Ian Wittewrongel, Vincent Hocquet, Alexander Dierendonck, Gregor Ferdinande, Pieter Vandendries, Michael Desloovere, Koen Loncke, Pascal Mahute, Luc Baes en Hans Mortier (wil niet letten op de enkele schrijffoutjes die er ongetwijfel tussengeslopen zijn).
De meesten zag ik sindsdien niet meer terug, iedereen ging zijn eigen weg. Eentje had kledijwinkel, een vijftal zijn landbouwer, eentje woont op St-Andries in de buurt waar ik vroeger woonde, eentje is bankier, eentje pleegde zelfmoord, eentje is een internationaal gerenommeerde tattoo-specialist, eentje architect en eentje licentiaat die nu in het onderwijs zit. Van de helft weet ik (nog) niet wat ze tegenwoordig 'uitvreten'.
Als ik die oude klasfoto bekijk komen vele aangename herinneringen boven, de meeste klasgenoten kon ik erg appreciëren vanwegen hun vriendschap, studiecapaciteiten, sportprestaties, enz.
Met het ouder worden, ja ik ben toch al 42 nu, kijk ik graag terug op wat vroeger was. Nieuwsgierig naar wat al die oude klaskameraden nu doen, waar ze wonen, ... Van een tiental wist ik dat wel een beetje en door op internet te gaan zoeken vond ik nog heel wat info. Enkelen vond ik helemaal niet terug wat ik wel vreemd vind. Maar mijn generatie is er natuurlijk net eentje van voor het internettijdperk en zo is er over sommigen van hen niets terug te vinden. Eigenlijk ook een bewijs dat je ook zonder internet kan overleven he... En natuurlijk dat je als handelaar meer vindbaar bent dan als bv. ingenieur in een bedrijf...
Maar nu terug naar mijn bezoek. Een van mijn klasgenoten was nagenoeg onvindbaar en precies in rook opgegaan... Eén vermelding vond ik terug : een van zijn kinderen die voor school een oefening moest maken en dat op internet plaatsen, een soort van mini-stamboompje. Eén kleine vermelding maar voor mij genoeg om zo een emailadres te vinden. En zo geraakten we met elkaar in contact...
En vandaag hebben dan de hele dag hier in Brugge gezellig herinneringen opgehaald over vroegere tijden en over wat er sindsdien allemaal gebeurde in ons leven. Net als ik heeft hij heel wat meegemaakt, vreugde want een mooi gezin, maar ook tegenslagen. En nu werkzaam in het onderwijs, in Oost-Vlaanderen. Bijzonder interessant vond ik ook te horen wat klasgenoten vroeger over mij dachten : ik was een nogal verlegen type maar toch geen hele braven... en als ik kattekwaad had uitgehaald stond dat gewoon van mijn gezicht af te lezen... En mijn 'oude maat' deed ook nog een bekentenis : het heeft hem steeds gespeten mij ooit een 'ferme keunebille' te hebben gegeven op school... Op een of andere manier had ik hem boos gemaakt en kreeg ik die 'keunebille' van hem. En inderdaad, na 28 jaar herinnerde ik me plots dat ik hard door de knieën ging van de pijn. En er werd vergiffenis gevraagd en door mij geschonken...
Het werd dus een hele mooie dag, gezellig op een terrasje in hartje Brugge! Met vervolg binnen een paar maandjes...
Na een stille periode tijdens de vakantiemaanden zijn er overal weer veilingen van boeken en antiek. Dit ongetwijfeld tot heel grote schade en groot nadeel van de 'gewone' winkels. Veel verzamelaars menen immers véél meer centen op te rapen als ze hun verzameling verpatsen in een openbare veiling, ze denken daar veel meer geld op te strijken dan wanneer ze het aanbieden bij een handelaar zoals ik. Ofwel plaatsen ze het op internet, met dezelfde overtuiging.
Dat is natuurlijk allemaal goed mogelijk. En vandaag zijn veel verzamelaars en liefhebbers steeds meer en meer geneigd om in hun luie stoel te blijven zitten omdat ze bij bezoekjes aan winkels allerhande vaak van een kale reis thuiskomen. Reden? Veel handelaars hebben een karig aanbod vandaag de dag. Dit omdat ze ofwel zelf niet genoeg actief zoeken naar goed materiaal maar dus ook doordat veel zaken niet meer in de handel verschijnen doordat de eigenaars hun collectie zonder tussenpersonen verkopen. Of via veilingen ook dus. Dus vele verzamelaars kijken online de catalogi van veilingen in, en als het interessant genoeg is bieden ze eveneens via internet of verplaatsen ze zich naar de lokatie waar de veiling doorgaat.
Gelukkig - voor mij toch - zijn er ook mensen die graag écht zien waar hun boeken terecht komen, die niet willen dat hun waardevolle boeken door tientallen of honderden 'liefhebbers' bepoteld worden tijdens de kijkdagen van de veilingen. Daar heeft namelijk elke bezoeker het recht om daar om het even welk waardevol stuk in te kijken, ook al zijn de meesten niet echt geïnteresseerd in aankoop. Resultaat? Boeken kunnen zo op een week tijd veel meer beschadigd worden dan de eventuele schade die er is na vierhonderd jaar bewaring door vele opeenvolgende eigenaars... Dan is de koper op de veiling de dupe... Maar als het boek dan niet verkocht raakt krijgt de eigenaar misschien een 'vod' of beschadigd exemplaar terug...
Zo kreeg ik onlangs een telefoontje van iemand : of ik wilde gaan kijken naar een mooi getijdenboekje uit het begin van de vijftiende eeuw, mooi verlucht (versierd dus) en in goeie staat. Ongelooflijk prachtig en na wat discussie over de prijs werd de verkoop gesloten... en even later was het kostbare boek al verkocht. Met spijt in het hart want zoiets in eigen bezit hebben ware fantastisch. Het betrof een uiterste zeldzaam werk, met eerder ongewone afbeeldingen.... De nieuwe eigenaar is er in elk geval heel tevreden over.
Nauwelijks was dit werkje de deur uit of dezelfde verkoper liet me weten nog een zeldzamer getijdenboekje in bezit te hebben. Ditmaal niet in het Latijn maar in het Nederlands, middelnederlands dus, ook vroeg vijftiende-eeuws. Het werk bevat geen miniaturen maar een groot deel van de gebeden zijn niet bekend, zijn niet gebruikt in andere getijdenboeken wat het werkje bijzonder waardevol maakt. En ja, weer aan dezelfde persoon verkocht. En de prijs? Véél goedkoper dan je op een veiling zou moeten ophoesten, dus iedereen was tevreden!!!
De laatste van drie markten op het welbekende Zand te Brugge. Zoals steeds stond ik met heel mijn santenboetiek op en rond de grote ronde platte inhuldigingssteen van het concertgebouw. Een uitgelezen plaats want iedereen passeert er minstens twee keer (behalve de meeste blinden dan!).
Ik vreesde wat voor regenweer maar het bleef gelukkig bij een grijze lucht. Even zelfrondneuzen voor het uitpakken van mijn eigen materiaal leverde niets op, door het verwachte regenweer had niemand echt mooie boeken mee, en na twee vorige edities van deze markt zag het er naar uit dat velen enkel nog wat overschotten en afdragertjes meehadden. Leuk dus voor mijn financiën want geen centen moeten uitgeven he!
Opvallend was dat er minder volk was dan anders. Pas rond tien uur begon er wat leven in de brouwerij te komen, en wat later weerklonk als altijd het feestelijke klokkengelui van de kathedraal. Ik ken die klokken wel want heb ze nog met eigen handen beroerd toen ik seminarist was. Door de herstellingswerken aan de toren was het mogelijk om via de stellingen tot in de toren te 'kruipen' en dan via stenen trappen naar boven te hollen. Boven gekomen was het uitzicht werkelijk adembenemend : een schitterend uitzicht op de mooie binnenstad. Uiteraard kon ik toen niet aan de verleiding weerstaan om met enkele broeders-in-crime (enkele medeseminaristen waarvan ik hier de naam niet zal verklappen he) de klokken in beweging bracht. Iedereen dacht dat de klokken naar Rome waren (Goede Vrijdag he) maar niets was minder waar!!! Langzaam maar zeker brachten we een drietal klokken in beweging. Enkele ogenblikken later zagen we Mgr Laridon, de toenmalige en betreurde hulpbisschop, molenwiekend in zijn tuin staan... Hij snapte niet hoe op zo'n dag die klokken aan het luiden waren. Als duiveltjes in een wijwatervat amuseerden we ons ten zeerste en bleven een vijftal minuten de vrolijke tonen over de stad galmen... Dan werd het immers stilaan tijd om af te zakken (!!!) naar het doksaal in de kathedraal om er de Goede Vrijdagdienst op te luisteren met ons engelengezang. Beneden gekomen waren we overdekt met kobbenetten (spinrag voor de vrienden in Nederland) en moesten we elkaar wat helpen om die dingen te verwijderen zodat niet iedereen onmiddellijk zou zien waar we net vandaan kwamen he...
Heel wat oude en minder oude bekenden kwamen goeiedag zeggen en ik leerde een aantal mensen kennen waarmee ik zeker nog veel zaken zal kunnen doen enz.
Meer en meer boekenliefhebbers begonnen zich stilaan te verdringen rond mijn stand en die van mijn teergeliefde buren. Veel kooplust was er echter niet, en zeker niet voor de antiek... De omzet was dan ook maar de helft van die van de vorige edities maar ... we zijn niet veel gewend en rappe content!
Terug van niet weggeweest : terug mogelijkheid om (liefst positieve) reacties te geven op mijn blogs
Beste vrienden en alle andere lezers, met vreugde kan ik u laten weten dat ik weer aan de slag ga op mijn blog. De voorbije weken waren nogal druk door beurzen (en andere zaken...) zodat ik mijn blog en mijn teergeliefd lezerspubliek wat verwaarloosd heb he.
In den beginne was er ... mogelijkheid om commentaar te geven op mijn blog. Ik heb me vele uren vergenoegd en ook verkneukeld met het lezen van de vele positieve reacties en commentaren waaruit bleek dat mijn blogs door velen gesmaakt worden... Daarna schakelde ik deze mogelijkheid uit omwille van een paar heethoofden die hier 'hun zotzak kwamen uitschudden', en daar werd ik niet echt vrolijk van... Maar ik heb een olifantenhuid (...) en ik geef graag een gepast antwoord terug he. Dus, vuur maar af die vragen, opmerkingen of wat dan ook!!!
Voor de tweede keer was er in kasteel Diependael in Herckenbosch bij Roermond, Nederland dus, een kunst- en antiekbeurs. Een heel mooi kader voor zo'n beurs, wellicht wel het mooiste dat ik tot nu toe mocht ervaren.
Met 19 standhouders zorgden we voor een mooi en heel gevarieerd aanbod. Zo zag je engelse antieke meubelen, antieke juwelen, schilderijen en beelden, muziekdozen, oude landkaarten en decoratieve grafiek, antieke meubels, vitrineobjecten, oude boeken, 'tafelcultuur', Limburgse kunst, zilver, archeologie, antieke heiligenbeelden, enz.
Het hotel waar ik vorig jaar logeerde was ditmaal niet betaalbaar, de prijs was dubbel zo hoog nu... Dus dan maar een ander hotel geboekt, net over de Duitse grens. Op booking.com leek alles netjes, ook de prijs... Het hotelletje lag in een klein dorpje, pal op het drukste kruispunt(je)... Onbegrijpelijk dat er in zo'n klein dorpje zoveel auto's moeten passeren... Net voor het arriveren zag ik een raar bestelwagentje langs de weg staan, op een plaats waar parkeren niet toegelaten was. Ik vlam er voorbij en lap! Flits! Ja die gangsters hebben me dus te pakken gehad!!! Benieuwd of ze mijn adres te pakken kunnen krijgen hier in Duitsland...
Wanneer ik aanbel doet er niemand open, mooi is dat! Ik ben moe en wil wat platte rust. Ik blijf dus aanbellen totdat een oud venijnig lelijk wijf de poort openrukt en me woest vraagt wat ik wil. Dan wordt ze rustiger en laat ze me binnen. Alle lokalen en zaaltjes staan bomvol gepropt met de meest onmogelijke kitch... hertengeweien, everzwijnkoppen, opgezette keuns, allerlei rare vogels, lelijke vazen, glasraampjes voor de vensters, kerstversiering van decennia oud, ongelooflijk wat een troep zeg. Er is een restaurant waar je schnitsels en andere bucht kan eten, de keuken ziet er netjes uit maar mijn goesting is over, ik zoek wel een winkel in het dorp! Ik vraag en krijg de sleutel en zoek me een weg naar boven achteraan in een biljartzaaltje. De kamers zijn gelukkig heel modern ingericht, beter dan vele andere hotels.
Op internet stond dat er gratis wifi is, een dienst die tegenwoordig overal wordt aangeboden. Heel handig want je betaalt je anders blauw aan verbindingskosten in het buitenland. De internetverbinding duurt welgeteld een kwartiertje en dan is het uit met de pret. Omdat ik dat lelijke takkewijf, het is een Tjechische of Russische vrouw of zo, niet meer wil zien log ik dan maar in via mijn eigen internetabonnement, ik moest toch mijn mail kunnen lezen he.
's Morgens vraag ik aan dat mens hoe dat zit met die wifi en haar nog dikkere man met walrussnor begint daar een onverstaanbaar verhaaltje over slechte verbinding door de bewolking buiten... wat een onzin! Het ontbijt is het vreemdste dat ik tot nu toe voorgeschoteld kreeg : peperkoek, heel raar bruin (oorlogs?)brood, smout, ajuintjes en augurken, olijven in drie kleuren (verse, oudere en overdatum?), fetakaas, allerlei salami, ham, kaas, pruimen, peren, appels, karnemelk, magere en volle melk, 't was écht moeilijk om te kiezen! Andere gasten waren er weinig. De baas en zijn 'matrone' zaten aan een aparte tafel op mijn handen te kijken : hun achterdochtige oosteuropese oogjes volgden elke beweging van mijn handen... de volgende dag zouden ze me dat niet meer lappen want zou ik met mijn rug naar hen zitten...
En 's avonds was er steevast 'ambiance' op straat. In dit hol van Pluto valt niets te beleven, behalve dan pintelieren tot een gat in de nacht... en dan lallend langs de straten zwalpen en liedjes zingen en roepen en tieren... een echte varkensboel.
Zo zie je maar dat je altijd erg goed moet opletten als je een hotel boekt. De hotels tonen zich altijd van hun mooiste kant (ook als er geen mooie kant is...) en proberen je zo naar hun hol te lokken... Wacht maar tot ik na de beurs dit hotel moet beoordelen op booking.com, ze zullen er rooie oortjes van krijgen!!! Maar de waarheid heeft ook zijn rechten, ja toch?
Op de beurs is het redelijk rustig, je kan het natuurlijk niet vergelijken met Eurantica of Antica of zo. Het is veel kleinschaliger natuurlijk en gelukkig ook veel betaalbaarder (een tiende van de prijs van Antica Namur). De bezoekers zijn stuk voor stuk geïnteresseerde en aangename mensen. Dus geen bosjes verveelde dames op leeftijd die wat komen zeuren en kniezen, geen freaks zoals je die in grotere steden altijd binnenkrijgt, kortom een heel aangenaam publiek!
Kerk van Kaaskerke zoals voorspeld opnieuw te koop!
Zoals ik al voorspeld heb van voor de verkoop... de kerk is opnieuw te koop he! Maar nu wil ik ze niet meer!!!
woensdag 11 september 2013 - artikel uit : ediksmuide
En (bijna) te koop: de voormalige kerk van Kaaskerke
Wordt dezer dagen alvast Huize Rouzée opnieuw te koop aangeboden, ook dat ander gebouw dat het Diksmuids stadsbestuur een tweetal jaar terug verkocht en waarrond toen ook heel wat te doen was, de voormalige kerk van Kaaskerke, zou eerlang weleens opnieuw van eigenaar kunnen veranderen. Het bordje te koop hangt er weliswaar (nog) niet uit maar er heeft zich wel reeds een geïnteresseerde aangeboden, zo konden we vernemen van de huidige eigenaar Kristof Moenaert. Maar tot dusver is het nog niet tot een overeenkomst gekomen.
Kristof Moenaert, eigenaar van de voormalige Kaaskerkse kerk, houdt op vandaag nog even de boot af in afwachting dat er een overeenkomst is. Toch werd door de kandidaat-koper reeds informatie ingewonnen omtrent de verbouwingen die mogelijk zijn aan dit beschermd gebouw. Een optie zou zijn om in het gebouw boxen te verhuren die als bergruimte kunnen gehuurd worden door particulieren of bedrijven. Hiervoor onderzoekt men ook de mogelijkheid om poorten te integreren in het gebouw. Is deze optie op vandaag evenwel nog voorbarig, toch blijkt alvast uit deze gesprekken dat de huidige eigenaar wel degelijk de intentie heeft het gebouw van de hand te doen. Dat Kristof Moenaert het gebouw opnieuw van de hand zou doen, komt niet helemaal als een verrassing. Want kon men vorig jaar nog bij de voormalige kerk terecht op het terras van de Tien Geboden, dit terras was deze zomer verdwenen. Verder werd het ook heel stil in en rond het gebouw, van enige herbestemming is voorlopig geen sprake meer. Of er binnenkort opnieuw activiteit rond dit voormalig kerkgebouw komt en wat voor herbestemming een nieuwe eigenaar in gedachten heeft, daarvoor is het dus wachten op de overeenkomst tussen huidige eigenaar Kristof Moenaert en de kandidaat-koper. Diksmuide verkocht twee jaar terug dit voormalig kerkgebouw voor de prijs van 250.000 Euro. Of Diksmuide alsnog betrokken wordt bij de herbestemming bij een herverkoop, is nog de vraag. (DLD)
Haakneus, mooi is anders... Welke geheim schuilt achter dit vreselijk masker???
De tweede zondag van september is het kermis in Eggewaartskapelle. De dag erop, kermismaandag dus, is er een herdenkingsmis voor de overledenen van Eggewaartskapelle en Zoutenaaie. Zoutenaaie is immers al tweehonderd jaar lang zonder kerk en werd dan parochiaal bij Eggewaarts gevoegd. Ook de soldaten-gesneuvelden worden er herdacht.
Zoals elk jaar woon ik samen met mijn teergeliefde moeder deze dienst bij. Het doet telkens weer deugd om andere dorpsgenoten en vooral ex-dorpsgenoten te ontmoeten. Sommigen komen van heel ver.
Na het parkeren van de wagen zag ik een schrikkelijk lelijk vrouwmens aanwaggelen, een echtbreekster naar ik hoor, zo'n gemeen wijf zonder enige scrupules. Door God weet welke trucks slaagde ze er in een heel gezin en een hele familie in zak en as te brengen. Waarschijnlijk denkt ze op die manier het fortuin van boer Charles in te palmen. Een mens dat over lijken gaat? Precies een overjaarse kerstboom met veel slingers, toeters en bellen... Maar al draagt een aap een gouden ring het is en blijft een lelijk ding! En de vraag die mij al jaren bezig houdt is natuurlijk : welke verborgen talenten heeft dat mens toch, hoe slaagt ze er in om zo'n sluwe man zo in haar macht te houden? Maar boer Charles zou naar horen zeggen ook geen achterlijken zijn dus het valt echt nog te bezien of dat mens in haar opzet zal slagen... Maar ik kan niet ontkennen dat ze elkaar enigszins aanvullen en zich in evenwicht kunnen houden : de ene een grote balkong en de ander een brede derrière...
De mis werd voorgegaan door de ZEH Deken van Veurne, voor mij geen onbekende... Een heel verzorgde mis zoals ik van hem gewoon ben. Mooie teksten, mooie liederen begeleid door het orgel. Organiste van dienst de heel sympathieke Jana, die in Veurne werkzaam is sinds vele jaren.
Vooraan in de kerk staat nog steeds een grote foto van 'onze' vorige pastoor, Hubert Fraeyman, doodjammer dat hij op zo'n smartelijke manier (ongeval met auto) om het leven kwam. Helemaal vooraan in de kerk zes grote kandelaars waar mijn familienaam op staat. Giften van mijn voorvader, betoverovergrootvader Pieter Moenaert, toen burgemeester van Eggewaarts, en van ene Borgonie (merkwaardige familienaam die nu nagenoeg uitgestorven is).
Niet minder dan tien mensen die in Eggewaarts of Zoutenaaie geboren werden of woonden zijn het afgelopen jaar overleden. De meeste gekende was uiteraard EH Marcel Lannoye. Hij werd hier geboren en werd 91 jaar. De deken zei ook dat de mooie kazuifel die hij tijdens deze mis droeg, door deze priester aan de kerk van Eggewaarts werd geschonken.
Na de mis trok iedereen (nu ja, gelukkig niet echt iedereen...) naar Zoutenaaie waar geaperitiefd werd en van een lekker middagmaal genoten. Grappig is dat enkelen elk jaar tijdens het aperitief, dat in de cafetaria plaatsgrijpt, altijd vlugvlug in de feestzaal een deel tafels reserveren door de stoelen schuin recht te zetten tegen de tafel. Vorig jaar merkte ik dat opnieuw op en wat deed ik? Ik zette àlle stoelen van héél de zaal halfschuin alsof àlles gereserveerd was. Enkelen keken bij het betreden van de zaal met een 'scheef oog' naar mij, ze vermoedden - en terecht hé - dat ik die snoodaard was... Ditmaal slechts één 'reservatie' van een tafel... Het belangrijkste was natuurlijk het aangenaam samenzijn met al die 'oude' bekenden.
Ongewenst bezoek vermeden : een boosaardige deurwaarder...
Vorige week donderdag kreeg ik van een deurwaarder een omslag met als opschrift 'PRO JUSTITI' 'onmiddellijk af te geven'... Bij nader toezien bleek ik bij een verzekeringsmaatschappij in Brugge een schuld van een kleine 2500 euro te hebben!!! Ik wist bij God niet waarover dit kon gaan, zo'n bedrag! Ik herlas de brief twee maal en raakte er maar niet wijs uit.
Er werd me vriendelijk gevraagd om de dag nadien, op vrijdag dus, lekker thuis te blijven want ze zouden op bezoek komen om heel mijn inboedel op te laden om die schulden te betalen. Wel Godverlangshierenlangsginder he, we zouden dat nog eens zien he, die lelijke mensenkl...!!! De dag na de ophaling zou alles verkocht worden aan de meestbiedende in de verkoopszaal van de ge- recht(????)s-deurwaarders, in de Zwaluwenstraat in Brugge... Makkelijk he, zo iemands boel gaan verpatsen tegen om het even welke prijs?!?!
En onderaan de brief stond droogweg 'U bent verwittigd!' Wat een charlatans!
Maar plots... wat zag ik daar bovenaan? Jawel, een andere naam, het ging dus niet over mij! Blijkbaar zochten die mannen van de wet (?) naar een ander, wellicht naar een vorige bewoner van mijn woning. Maar intussen was het reeds avond geworden en kreeg ik bij die deurwaarder enkel het antwoordapparaat : 'Gelieve terug te bellen tijdens de kantooruren!' Jaja, en tegen dat je kan bellen staan ze al aan je deur zeker?
De volgende morgen belde ik die gasten op om 9u00, een norse man kwam aan de lijn en was niet al te beleefd. Hij zei me dat ze klaar stonden om mij met een bezoekje te brengen, met een politieagent en een sleutelmaker.
Ik antwoordde hem dat ze dat best niet zouden riskeren of dat ze eens tegen mijn hand zouden lopen en van een kale reist terugkeren. Het ventje zei me dat ik niet moest dreigen. Maar toen ik zei dat ze het wellicht op een verkeerde persoon hadden, op iemand die vroeger in mijn woning woonde, veranderde de toon. Ze zouden het onderzoeken en ik moest niet langer ongerust zijn.
Ik vertrok dus van huis met enige achterdocht, en 's avonds was ik echt opgelucht dat alles onaangeroerd gebleven was.
Wat minder leuk was, althans voor een of andere buur van mij..., gisterenmorgen maandag stond er een traplift voor de deur. Blijkbaar hebben ze de schuldenaar toch gevonden, blijkbaar was het toch iemand uit de buurt...
Afgelopen zondag was er weer de grote rommelmarkt in Kemmel. Eigenlijk wou ik ditmaal niet zo ver gan lopen en wilde me inschrijven voor de markt in Sint-Michiels hier bij Brugge. Maar daar werd mijn aanvraag afgewimpeld want ze willen daar geen handelaars!!! Dat is toch de omgekeerde wereld he : handelaars die geen handel mogen drijven! Ik antwoordde dat er op die rommelmarkt tientallen handelaars staan, hetzij handelaars in hoofdberoep of in bijberoep. Het mens vroeg me naar namen van die mensen maar ik zei dat ik geen nummertje 'namen noemen' wilde opvoeren en dat ze het maar zelf moest uitzoeken he. Ze willen dan mooi materiaal op hun markt en wie dan een serieuze inspanning wil leveren wordt geweerd...
Maar ja, ik belde dan maar naar Kemmel en daar kreeg ik meteen een mooi plaatsje aangeboden, pal middenin het kilometerlange parcours, op de baan tussen Ieper en Kemmel. En voor de prijs moet je het niet laten : 16 eurootjes voor tien meter stand, en de auto kan bij de stand staan. Gegarandeerd ook een paar tienduizend bezoekers van overal : massa's Nederlanders natuurlijk want die vinden in hun eigen land geen deftig of betaalbare rommel. Ook veel Fransen, wat Engelsen en zelfs een paar Chinezen.
Vele tientallen bekenden passeerden de revue, of beter mijn stand. Vele verzamelaars en opkopers die ik soms al jaren niet meer gezien had, sommigen ken ik al dertig jaar of meer... de meesten zijn natuurlijk ferm verouderd, sommigen lopen met krukken of vlammen voorbij in elektrische karretjes. Ook enkele nozems die met fietsen overal de eerste bij willen zijn, eentje is nogal gekend voor zijn lange vingers. Maar je ziet hem gelukkig van ver aan komen, met zijn roodblauwe grote bijna haarloze kop. Of je hoort zijn agressieve schelle stem van tientallen meters ver... handig hoor dan kan je tijdig je voorzorgsmaatregelen treffen he. Dan een bleutje die ik veel te veel zie eigenlijk, zowel op rommelmarkten als op mooie antiekbeurzen. Hij probeert me wat na te apen door allerlei beelden op te kopen en denkt dan dat ik op hem jaloers zou worden. Maar niets is minder waar natuurlijk, als hij zijn kot met brol wil vullen moet hij dat maar doen he, ik heb hem nochtans heel goed uitgelegd wat hij moet aankopen om wat succes te boeken. Maar als de uil niet hoort en wil... Tot mijn groot jolijt zie ik hem passeren met een grote koperen pot om konfituur te maken, echt, hij komt jaren ten achter... wedden dat hij die pot nog heeft staan binnen twintig jaar? Ondertussen zal hij zijn lieve stiefmama wel aan het werk zetten zodat ze voor haar nieuwe zoon, meneer de krekel, de rest van de zomer nog confituur kan maken. Zodat meneer de krekel, wanneer het straks gaat winteren, toch nog elke dat zijn buikje rond kan smullen. In de Westhoek noemen ze zo'n gast een 'taarteklaai' of nog beter een 'kerkuil' (let op het woord...).
Het circuit was zeker tien kilometer lang, dus twintig kilometer standen, eigenlijk bijna niet te doen, zeker niet voor oudere mensen. Heel wat handelaars deden bij mij hun beklag dat ze niets of zo goed als niets hadden gevonden. Dat de rommelmarkten niet meer rendeerden. Dat ze er de brui zouden aan geven... Tja, misschien moeten de organisatoren wat selectiever zijn he, bv. verbod om nieuwe waren mee te brengen en vooral verbod tot verkoop van oude kledij. Er geen 'schlunse markt' van maken. Of hogere deelnameprijzen vragen zodat men verplicht is om meer kwaliteit mee te brengen.
Zelf had ik door omstandigheden niet zo veel boeken mee, wat ik wel spijtig vond, maar achteraf gezien was dat niet zo erg want er waren relatief weinig boekenliefhebbers. En blijkbaar hadden de meeste bezoekers de 'plaag van Kemmel gevangen', de Kemmelnaars worden immers 'Kemmelsae Gapers' genoemd...
Doordat er zoveel bekenden rondliepen heb ik me geen moment verveeld. Velen kwamen een babbeltje slaan met mij en ik vernam op die manier weer heel wat nieuws over kennissen en familieleden...
Na een lange dag keerde ik tevreden naar huis terug.
Een paar weken terug stond ik op de boekenmarkt van Damme, twee dagen naeen, nav 'Damme boeken zoeken', en inderdaad wie echt kwaliteit zoekt kan daar soms héél lang naar zoeken... Maar laten we dat even buiten beschouwing laten he.
De dame die momenteel geen woord meer kan uitbrengen...
Rond de middag van de eerste dag kreeg ik een telefoontje van een antiquair uit de binnenstad. Hij zei me dat hij 'een inboedel opgekocht had en dat er waarschijnlijk een stuk tussenzat die mij zou kunnen interesseren'. Het ging om een kader achter glas, gevuld met tien mooie relieken. Dat interesseerde me natuurlijk. Hij vroeg er honderd eurootjes voor en daar ik het heel sympathiek vond dat hij me daarvoor speciaal opbelde stemde ik in met de prijs en beloofde hem de woensdag daarop het stuk te komen betalen en ophalen. Normaal koop ik niets zonder het gezien te hebben maar ik vertrouwde er op dat zijn beschrijving correct was.
De volgende dag kreeg ik echter een telefoontje van dezelfde 'collega'. Hij zei dat hij een ongelukje had gehad. Ik dacht meteen aan zijn vrouw die maanden geleden een soort beroerte had gehad. Dat mens was wijd en zijd bekend omwille van haar speciale talent om klanten en bezoekers in de watten te leggen (en naar ik hoor mag je dat wel héél letterlijk opvatten...). En babbelen en tateren, haar mond stond geen moment stil (en hier mag je je ook vanalles bij voorstellen maar daar ga ik hier niet op in want ik wil het deftig houden hier). En plots : geen woord meer, geen complimentje meer en zelfs geen commentaar... de dame werd met stom-heid geslagen... (mag je ook vrij interpreteren...). Haar teergeliefde echtgenoot vertrouwde me toen toe : 'Ja, vroeger kon ze geen minuut zwijgen, ze was niet te stoppen als ze op dreef was... maar nu zegt ze helemaal geen gebenedijd woord meer... en dat is nog veel erger!!!' Tja... een straf van God? Al zal God hen worst wezen denk ik want volgens mij zijn het geen echte pilaarbijters.
Dus ik dacht dat het over zijn vrouw zou gaan, maar neen hoor! Hij vertelde me dat hij na zijn telefoontje naar mij met dat aanbod hij zijn auto is gaan 'lossen', dus dat hij alles uit zijn auto naar de winkel bracht. En 'terwijl hij zijn auto aan het lossen was kwam daar toevallig een andere antiquair langs die dat kadertje met relieken zag'. Die ander vroeg hem de prijs daarvan en mijn teergeliefde 'collega' dacht - zo vertrouwde hij me toe - 'om eens een enorm, ongehoord hoge prijs voor te stellen, 300 euro'. Dus drie keer meer dan de prijs die hij aan mij vroeg. En de andere antiquair stemde daarmee toe en nam het stuk mee!!!
Ik stond versteld : Eerst verkoopt hij het stuk aan mij, want ik stemde toe met zijn vraagprijs zonder het te hebben bekeken. En dan, als een ander het wil kopen, verkoopt hij het aan die ander!!! Hij moest aan die ander gezegd hebben : sorry maar 't is al verkocht aan een ander. Maar neen... En mijn 'collega' vervolgde : 'Ja, Lieven, we mogen dan al dikke vrienden zijn, maar 8000 frang is 8000 frang he! En mijn vrouw kost me veel geld tegenwoordig, ik kan dat geld dus goed gebruiken!'
Akkoord, er zijn veel kosten aan zijn vrouw... Maar hij mag er nog een fortuin aan 'hangen', het is en blijft een ... ding, die 200 euro zal haar spraak niet terugbrengen he!
Verontwaardigd antwoordde ik hem dat hij nu echt veel te ver gegaan is. Een woord is een woord! Zelf heb ik ook al dezelfde situatie meegemaakt : al meermaals kon ik na de verkoop van een stuk een hogere prijs krijgen maar verkocht is verkocht he. Het kon de ander echt niet veel schelen en ik zei hem dan ook dat ik geen zaken meer wil doen met hem en dat hij geen geluk zou hebben met die schamele 200 euro.
Van kennissen en klanten hoorde ik al regelmatig klachten over de man, als zou hij al vele mensen bedrogen en opgelicht hebben maar ik beschouwde dat eerder als praatjes en jaloezie. Maar nu blijkt heel duidelijk dat hij echt niet te betrouwen is he, spijtig hoor maar voor mij is het dan uit met de 'liefde'...
Intussen hoor ik nog veel meer minder positieve zaken over dit 'verdachte sujet'. Eentje probeerde het mormel te vergoeilijken door zijn daad als volgt uit te leggen : die collega koopt zijn zaken vooral in Frankrijk en daar is het schering en inslag om iets dat je verkocht hebt zomaar aan een ander door te verkopen van zodra je een hoger bod krijgt... Wat een onzin!
Maar gelukkig zijn er ook veel eerlijke collega's...
Hallo allemaal, door allerlei bezigheden kwam ik er de laatste weken niet toe om mijn blog aan te vullen maar vanaf vandaag probeer ik mijn schade in te halen hoor.
Hallo allemaal, door allerlei bezigheden kwam ik er de laatste weken niet toe om mijn blog aan te vullen maar vanaf vandaag probeer ik mijn schade in te halen hoor.
Benieuwd stoof ik gisterenavond jmet de wagen richting Oostende. Eigenlijk vind ik Oostende één grote dichtgebouwde lelijke stad. Wat kan er toch voor moois te zien zijn in die contreien?
Op de autoweg Brugge-Oostende neem ik de afslag Zandvoorde. In het dorp, ongeveer ter hoogte van de (lelijke) kerk neem ik de grintweg , In het dorpje is er werkelijk niets moois te zien : allemaal gewone huizen en moderne woningen. Net buiten het dorp zie ik echter een grote waterpartij, blijkbaar ontstaan door het uitgraven van klein voor de productie voor de steenbakkerij De Keignaert. Pas sinds enkele jaren worden hier geen stenen meer gebakken.
Op het einde van de grintweg kom ik aan de Gistelsesteenweg, hier moet het ergens zijn maar ik zie geen kat. Dus rijd ik wat rond in de omgeving en vrees ik al dat ik onverrichterzake weer naar huis moet. Ik ben echter nogal vroeg en gelukkig zie ik even later langs de weg enkele mensen staan die ik ken van vroegere wandelingen. Ik parkeer mijn auto langs de weg. Naast de weg is een bos, onder dat bos één grote stortplaats... Beetje bij beetje komt er meer en meer volk toe : een veertigtal natuurliefhebbers is op post om het krekengebied te verkennen.
Om 19u30 steken we de Gistelse Steenweg over, en wandelen over een oude dijk. Eventjes verder ligt er aan de rechterzijde een soort (lelijke) hoeve : een woonhuis en een paar recente loodsen. Dit is de Oostendse 'stadshoeve'. Het is raden naar het nut van zo'n gebouwencomplex voor een stad als Oostende. Een reporter van een plaatselijke klant komt een groepsfoto maken. Wat verder leidt de weg dwars door een eerder vervallen hoeve. We zien enkele kreken : indrukwekkende waterpartijen : een waar paradijs voor vissen, vogels, planten én voor de natuurliefhebbers natuurlijk!
Volgens de gids werd heel dit gebied rond 1600 onder water gezet. Wanneer men vanaf de tweede helft van de 18e eeuw de streek weer drooglegt weet men niet precies meer wie de vroegere eigenaars waren en dus verkoopt men de grond aan landbouwers. Met de opbrengst worden werken uitgevoerd aan de haven en spuikom van Oostende. Gemakkelijk geld verdiend op deze wijze!
Ook later speelt men nog steeds met de gedachte om heel de streek onder water te zetten. De Duitsers graven zelfs brede anti-tankgrachten die tot op vandaag nog deels bewaard zijn. Doel was het gebied onder water te zetten. Vijandelijke tanks zagen dan niet waar ze reden en wanneer ze zo'n extra brede greppel inreden waren ze onherroepelijk uitgeschakeld...
We zien nu links een heel grote hoeve, eigendom van de familie Vanderbeke. Een heel grote lange stalling en schuur in baksteen met een uitzonderlijk brede gevel, het doet even denken aan de schuur van de hoeves Ten Bogaerde in Koksijde of Ter Doest in Lissewege. Ankers op de gevel geven het jaartal 1808 aan. Volgens mij merkwaardig dat er tijdens een uiterst onrustige periode als de Franse Revolutie zo'n grote nieuwe gebouwen opgericht werden. In de Westhoek zie je dat niet : de gebouwen zijn ofwel van voor de Franse Revolutie ofwel dan vanaf 1830/1840.
Ik vraag me af of er nog restanten bestaan van de hofsteden die omstreeks 1600 verdwenen door de onderwaterzetting. Aan de andere kant van de weg staat een merkwaardig object in het tarweveld : een soort opmetingspunt van ca 1850. Vanaf dit punt kan men precies opmetingen uitvoeren in de wijde omgeving. Er zouden maar drie van deze markeringspunten bestaan.
Wat verder komen we aan het oude tracé van de spoorlijn Oostende-Armentières, aangelegd rond 1870. Een 'baanhuisje' staat er nog, een gebouw zoals er blijkbaar aan alle spooroverwegen gebouwd werden. Door de aanleg van de autosnelweg werd dit tracé verlaten en werd een nieuwe spoorwegberm aangelegd. Het zand hiervoor haalde men uit Limburg, wat een titanenwerk! De herkomst van het zand verklaart ook de aanwezigheid van een bepaalde plant die normaal niet voorkomt in onze streken. Deze spoorweglijn werd maar heel korte tijd gebruikt want afgeschaft. Nu is ze gekend onder de naam van 'Groene 62' en kan men er op fietsen en wandelen.
Van op deze berm hebben we een mooi uitzicht over brede kreken. Men probeert de buurt opnieuw het uitzicht te geven zoals vroeger, zoals uitgetekend op de kaarten van Ferraris. De weinig productieve grond werd opgekocht voor 800 000 frank de hectare, wat een goeie prijs is. Die grond wordt nu verpacht aan die boeren. Zo is iedereen tevreden.
Na een paar honderd meter verlaten we de hoge spoorwegberm en via een graswegel bereiken we onze wagens.
Voor mij was dit een van de mooiste wandelingen waaraan ik deelnam tot nu toe.
Het is zo ver. Prins Filip volgt zijn vader op. Hier en daar zag ik tijdens mijn lange rit vandaag een Belgische vlag hangen : ofwel slap aan een of andere (vlaggen)stok want het was zowat windstil vandaag, of een kwart gedraaid, net alsof een Duitse vlag was. Eventjes vreesde ik al dat de Flup zijn zus Striette met haar Duits de eer van het koningschap had aangeboden Maar neen dus.
Zelf ben ik redelijk gerust in heel dat circus maar ik acht het koningshuis wel nuttig omdat het enigszins de stabiliteit van ons land waarborgt. Wanneer je naar Frankrijk kijkt... daar kan er elke vier jaar een andere president aan de macht komen, met telkens andere prioriteiten en gezindtes...
Alhoewel ik na al die jaren toch wel enige sympathie kreeg voor de vaak lachende koning Albert was ik gisterenavond teleurgesteld na zijn toespraak. Ergens hoopte ik dat hij nu eindelijk zijn vierde kind, Delphine, zou erkennen. Dàt zou de koning pas echt geliefd en gewaardeerd maken! Maar neen, hij had het enkel maar over allerlei algemeenheden zoals de ontwikkelingslanden blijven helpen, de Walen graag zien en tenslotte zoon Flupke met open armen ontvangen... Ook zijn taal was heel stroef en archaïsch. Maar hij heeft het niet makkelijk gehad en ik gun hem van harte zijn pensioen!
En Flupke mag nu zijn beste beentje voorzetten, met zijn 53 jaar is hijzelf ook al niet meer van de jongste. Ik hoop voor hem dat hij ons Vlamingen respecteert anders zal hij vast en zeker de wind van voren krijgen!
Vandaag nam ik een 'snipperdag'. Immers, héél België zou vandaag binnenblijven en naar de troonsbestijging van de Filip kijken... dus geen volk te verwachten in de winkel. Ook waren er geen beurzen die interessant genoeg waren om er zelf te gaan verkopen, bovendien zou het snikheet worden.
Eerst naar Westkapelle. Met al die rijke Knokkenaren zou er daar toch iets te rapen moeten zijn. Maar de rijke Knokkenaren staan natuurlijk niet zelf op de rommelmarkt... Na wat zoeken naar een plaatsje voor mijn auto wandel ik richting vlooienmarkt. Waardevolle zaken zie ik niet echt. Boeken ja, maar dan echte brol en voormalige bibexemplaren, dus met stempels erin, vieze plastic kaft, en meestal half kapot gelezen. Antiek, niet veel gezien, wel wat oude schouwgarnituren, maar niemand moet dat nog hebben omdat in moderne huizen geen schouwen meer zijn (centrale verwarming enz.). Oude lusters in overvloed, maar ook dat is niet mijn ding.
De standhouders ken ik veelal. Geen handelaars maar 'particulieren' die 'achter hun uren' nog 'een en ander' verkopen. Ook ken ik veel van de bezoekers, de meesten kom je op alle markten tegen. Sommigen zijn stokoud, 80 of meer, en kunnen nauwelijks nog lopen. Maar met een paar krukken of een looprekje of rolstoel wordt dit opgelost. Sommigen lopen voort als machines, ze lopen maar door, zonder naar de koopwaar te kijken... Ze lopen eigenlijk gewoon in de weg... Sommige opkopers kunnen nogal bazig uit de hoek komen. Zeker als ze zo'n schelle krijsende stem hebben : iedereen maakt dan onmiddellijk plaats! Een groot aantal bezoekers heeft grote wallen onder de ogen, ze trotseren elk weekend weer en wind om alle mogelijke markten af te schuimen, het lijkt wel of ze 24 op 24 uur werken, zo vermoeid zien ze er uit. Ik zie enkele boekenopkopers en -verzamelaars woelen in dozen met echt waardeloze boeken. De kans dat er iets interessants in zit is uiterst klein, zelf zie ik met een halve oogopslag meestal al meteen of er iets te vinden valt.
Eigenlijk was ik vooral benieuwd om de kerk te zien, de enorme schade die enkele maanden geleden door de brand werd veroorzaakt. Nu zie je eigenlijk heel goed hoe groot die kerk wel is : je ziet er alle opstaande gevels en de monumentale toren. Een aannemer vertrouwt me toe dat 'het best goed te doen is' om alles te restaureren. Tja, als er maar genoeg centen zijn natuurlijk is alles mogelijk. De vraag is eigenlijk of dat allemaal nog verantwoord is... want kerkgangers zijn er niet veel meer.
Tientallen bezoekers en standhouders vragen me of ik zelf geen standplaats heb, ze zagen mij vroeger immers vele tientallen malen op allerlei markten staan. Ik antwoord beleefdweg dat ik nu meer in de winkel wil zijn. Eigenlijk is de echte reden gewoon dat het voor mij de moeite niet meer loont. De meeste bezoekers vertikken het om centen uit te halen voor goeie zaken. Waarom zou ik dan nog de moeite doen, ik wil echt niet gaan bedelen om een aalmoes!
Uiteindelijk moet ik me in Westkapelle tevreden stellen met één boek over het Stubbekwartier in Brugge, het is een redelijk zeldzaam werkje. Omdat ik honger begin te krijgen stap ik een beenhouwerij binnen die 'broodjes' verkoopt. Het zijn inderdaad heel kleine broodjes, echt de moeite niet, en ik vertrek weer, ik vind wel iets 'hartigers' en groters.
Dan - tegen beter weten in - naar Jabbeke, vastberaden om toch nog wat meer te vinden daar. Mijn auto moet ik twee kilometer van het gebeuren parkeren. Dat zit al meteen tegen, stel je voor dat ik mooie boeken vind, moet ik die dan meer dan twee kilometer meezeulen? Tussen de caravans op de camping staan hier en daar wat standjes met de grootste rotzooi. Veel kledij maar de dame die op alle markten met 'vellen mantels' sta zie ik niet staan, wél bekijkt ze alle mogelijke 'slunsebucht'. Misschien zoekt ze ook wel een wat meer passende ouwe pruik (van een overleden hoogbejaarde vrouw of zo) zodat ze wat meer 'uitstraling' krijgt. Ook zie ik een forsgebouwde dame die het oudste beroep ter wereld uitoefent (foei! op haar leeftijd!!!). Ze zoekt wellicht wat kokette kledij om het andere geslacht te bekoren... 'Krukke' zie ik nog niet opdagen, hij was daarnet immers nog in Westkapelle op zoek naar goud en juwelen. En met zijn brommertje zal hij toch niet vlugger in Jabbeke gearriveerd zijn dan ik met de auto. Alles is hier werkelijk toegelaten : nieuwe kledij, oude kledij, vodden, nieuwe brillen en haarkammen, tomatenplantjes, buxusplanten, vers fruit (smaakvol geëtaleerd door allerlei allochtonen of nieuwe Belgen), chinezen die broodjes smeren (zeker drie standen, de hele familie was dus van de partij). Eigenlijk zouden kledij en nieuwe waren niet mogen verkocht worden op een rommelmarkt, het zorgt er enkel maar voor dat er elk jaar minder volk komt en de mensen met 'goeie' rommel geen klanten meer zien. De vodden kunnen ze dan verkopen op 'voddenmarkten' of 'schlunsemarkten', niemand die daar dan nog moet klagen over die slunsebucht. Nieuwe waren horen thuis op de braderie.
Ik vind hier helemaal niets en wandel twee kilometer verder naar mijn auto.
Nu naar Nieuwpoort, dat kan interessanter zijn. Maar helaas, neen... Weeral veel rotzooi, maar wel veel mooiere rotzooi dan in Jabbeke. Wanneer ik op het marktplein verschijn word ik verwelkomd door een heftig gebeier van de kerkklokken. Ik hou veel van dit kerkklokkengeluid, maar hier was een heel slechte accoustiek : alles weerkaatste tegen de gevels en klonk heel slecht... Maar niet getreurd, en verder gelopen. Ik zag één mooi beeld van de Pastoor van Ars maar het was nogal beschadigd, oa aan de neus. En wie zijn neus schendt schendt zijn aangezicht, dus laat ik het staan voor minder kieskeurige liefhebbers. Het wordt nu behoorlijk warm en ik versnel mijn pas. Ik wil immers nog eens naar de ruilbeurs in de vismijn want ik moet daar nog wat centen gaan ophalen. Het enige wat ik hier vind zijn een vijftal cd's met muziek (byzantijnse ritus), orthodoxe muziek dus. Blijkt hier thuisgekomen heel mooi te zijn.
Daarna naar de ruilbeurs : centjes ophalen en vrienden ontmoeten. Daarna heel lekker gaan eten in een restaurantje aan de overzijde van de vismijn. Lekker, écht lekker! En in uiterst goed gezelschap, wat wil je nog meer?
Dan naar Veurne, mijn dierbare geboortestad. Ook al hoorde ik in Nieuwpoort dat er in Veurne echt niets te zien viel op de rommelmarkt. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan wil, ik dus naar Veurne. Weeral veel rommel maar ook veel 'oude' kennissen. Elke vijftig meter wordt ik staande gehouden voor een babbel. Over vroeger, over mijn winkel, over - jawel, weeral! - over een bepaalde kerk die ik zou hebben gekocht. Dus : telkens een woordje uitleg om alle misverstanden uit de wereld te helpen.
Het is intussen heel warm geworden en ik besluit nog even naar Beauvoorde te rijden om een kijkje te nemen in de tweedehandsboekwinkel. De winkel wordt gerund door vrijwilligers, waaronde nogal veel oud-leraars uit het College te Veurne. Ik vind er wat boeken over Westvlaamse archeologie, een kiezerslijst van Veurne van ca 1950 en wat boeken over de oorlog. Helemaal niet goedkoop maar nog enigszins betaalbaar. In die winkel is het snikheet en ik haast me dan ook zo vlug mogelijk naar mijn wagen met airco. Maar niet alvorens een bezoekje te brengen aan de kerk van Wulveringem, aan de overkant van de straat. Ik heb hier veel aangename herinneringen aan. Toen ik nog student was in Veurne deed ik met de fiets graag een ommetje naar Wulveringem. Zo'n mooie stemmige rustige kerk, een ruimte waar je helemaal tot rust kon komen. Af en toe durfde ik wel eens de klokken luiden. Eentje is héél zwaar! De touwen om te luiden zijn netjes op een ijzeren haak in de muren gelegd. Vroeger moest ik me heel hard inspannen om beweging te krijgen in de klokken, vandaag echter ging dat veel en veel vlotter. Mooie klank die klokken van Wulveringem! Op het kerkhof waren wat grondwerken bezig : een soort zuil in beton, met stevige 'voeting' was men aan het oprichten, misschien een monument voor de oorlogsslachtoffers? Even verder was een grote nieuwe kelder in de grond 'gestopt', ernaast een groot grafmonument van de familie De Waele, in een drietal stukken. Misschien was het monument scheefgezakt?
Nu via binnenweggetjes terug naar Brugge. In Eggewaartskapelle gekomen, mijn dorpje, zag ik tot mijn grote verwondering dat er een groot nieuw gebouw geplaatst werd. Zoiets is al vele decennia geleden, de dorpskom werd immers al vele jaren niet meer uitgebreid daar het omringd is door landbouwgrond. En geen enkele landbouwer vindt het leuk om grond te moeten afstaan, ook al is het voor het welzijn van het dorp. Zo bleef het aantal inwoners gestaag dalen. Het nieuwe gebouw staat naast het voormalige klooster, blijkbaar op grond van landbouwer Carbonez want het gebouw heet 'residentie Carbonez' of zo. André Carbonez was tot voor kort vele jaren naast landbouwer ook schepen van de stad Veurne.
Vandaar via Lampernisse en Oostkerke richting Diksmuide. Onderweg zag ik een leegstaande kerk, onderwerp van de meest verscheidene speculaties. Dan via Esen, Vladslo, Ichtegem, Aartrijke en Loppem terug naar het mooie Brugge.
Gisteren trok ik voor een dagje naar Ciney. Net als vorige week trouwens... Bij aankomst vorige week verwonderde ik me dat er de laatste kilometers voor Ciney zo weinig verkeer op de weg was, op het terrein mocht ik binnen zonder dat er toegangscontrole was. En kijkend naar het expogebouw verwonderde ik me dat ik geen tenten zag op het voorplein... Meteen maakte ik rechtsomkeer en zag op de reclameborden dat ik een weekje te vroeg was! Wat een verloren rit! Maar tijdens de rit terug kon ik toch enkele mooie zaken op de kop tikken. En onderweg plaatsen genoeg om de innerlijke mens te versterken.
Maar nu was de rit niet verloren, althans zo hoopte ik. Daar ik dit maal niet als standhouder maar als koper kwam kon ik in principe niet binnen tot 10u00. Daarom gooide ik het op een akkoordje met enkele Oosteuropeanen : ik gaf hen tien eurootjes en ik mocht mee binnen rijden in hun camionette. Eens binnen op het terrein kon ik vooraf al een kijkje nemen op het voorplein van het expogebouw. Het gebouw zelf bleef verboden terrein tot 10u00. Om 10u00 kon ik eindelijk binnen maar er was niet veel te vinden. Tientallen standhouders vroegen me of ik ook met een stand kwam maar ik zei dat ik er geen zin meer in had voorlopig. Eigenlijk brengt deze beurs weinig op : je bent vier dagen bezig met uitpakken, toezicht houden en terug inpakken. En de meeste bezoekers komen enkel om superkoopjes te doen of om zichzelf en de anderen wat bezig te houden...
In de namiddag was er verkoop op de parkings buiten. In feite moet iedereen wachten tot 14u00 om uit te pakken maar doordat er ditmaal weinig controle was gebeurde dit uitpakken al een halfuurtje eerder. Plots hadden de organisatoren dit in de mot, als baarlijke duivels holden ze rond van stand tot stand met het dreigement dat ze de volgende keer niet meer welkom waren. Roepen en tieren... Ik stond er bij en ik keek er naar. Ik gaf vlug aan enkele exposanten de raad om zich uit de voeten te maken, zich te verwijderen van hun reeds uitgestalde waren van zodra de organisatoren naderden. Een goed idee zo bleek even later want de organisatoren krabten zich in het haar toen ze geen levende luis aantroffen en liepen verder om toch nog zoveel mogelijk andere sukkelaars te berispen en uit te maken 'voor rotte vis'.
Intussen zag ik heel veel handelaars, ook dat ventje die me een tiental dagen voordien een toer lapte in Le Mans. Navraag bij tientallen collega's leerde me dat dit individu niet graag gezien is bij andere handelaars... omdat hij nogal hebberig en hoogmoedig is. Hij zal het héél ver schoppen op die manier...
Het aanbod was niet veel zaaks. Het komt me voor alsof er steeds minder mooie dingen aangeboden worden, alsof de standhouders zich in de zomer minder moeite getroostten om goed materiaal mee te brengen. Toch vond ik enkele stukken en keerde tevreden terug naar Brugge die Schone.
Wordt dezer dagen alvast Huize Rouzée opnieuw te koop aangeboden, ook dat ander gebouw dat het Diksmuids stadsbestuur een tweetal jaar terug verkocht en waarrond toen ook heel wat te doen was, de voormalige kerk van Kaaskerke, zou eerlang weleens opnieuw van eigenaar kunnen veranderen. Het bordje te koop hangt er weliswaar (nog) niet uit maar er heeft zich wel reeds een geïnteresseerde aangeboden, zo konden we vernemen van de huidige eigenaar Kristof Moenaert. Maar tot dusver is het nog niet tot een overeenkomst gekomen.
Zandvoorde bij Oostende
