Om te kunnen deelnemen diende ik diep in de geldbeugel te tasten, deelnemen koste me zo'n slordige 6000 euro, voor mij toch een klein vermogen...  Maar goed, het is me toch weer gelukt om de  nodige financiën bijeen te harken en we gaan ervoor, zoals altijd!   Wanneer ik in Namen arriveer - sorry voor de soms wat verfranste taal want we zitten hier toch in het buitenland hé! - is twee derden van de standen al opgesteld.  Heel bewust vermijd ik om gebruik te maken van de eerste opbouwdag.  Het is namelijk zo dat de ruimte rond het expogebouw heel beperkt is, er is nauwelijks plaats genoeg om met twee wagens naast elkaar te rijden, en het merendeel van de exposa nten komt met bestelwagens, vrachtwagens en zelfs opliggers...  Onnodig dus te zeggen dat het vele wachten en oponthoud voor wrevel zorgt, ik hoor zelfs dat er vroeger wel eens op de vuist gegaan werd : Vlamingen tegen Walen, Nederlanders tegen Fransen, Engelsen tegen Duitsers en alle andere mogelijke combinaties.  Zelf de vrede liefhebbend zorg ik er dus voor mijn 'kop' niet te tonen die eerste dag.  Om zeker makkelijk te kunnen werken vertrek ik 's morgens vroeg om voor de files Brussel te passeren, dan zoek ik een rustig plaatsje vlakbij de poort dichtst bij mijn stand en kan ik nog een uurtje een oogje dichtdoen.  Om acht uur gaan de poorten open en onder een lichte motregen maak ik mijn auto leeg.  Alles is zorgvuldig ingepakt in 'bubbeltjesplastic' en op elkaar en tegen elkaar gestapeld zodat er niets beschadigd wordt.  Zonder badge raak je niet binnen, de bewaking is heel secuur, soms zie ik die gasten ons met enig leedvermaak bekijken als we met zware stukken sleuren...  een helpend handje moet je niet verwachten, dat is immer niet hun taak.  Maar geen nood, ik wil ook helemaal geen hulp want enkel ikzelf weet hoe alles ingepakt is en wat breekbaar is.   Na een halfuurtje is de auto leeg en plaats ik hem wat verder om andere exposanten wat meer ruimte te geven.  

Het terugzien van de andere exposanten is altijd heel hartelijk, door de jaren heen kennen we elkaar redelijk goed.  Meestal staan we op dezelfde plaats zodat we eigenlijk 'vaste geburen' geworden zijn.  Zo is er een Rus met ikonen, een Duitser met curiosa, een Waalse dame met moderne bronzen beelden, twee Westvlamingen met allerlei poetsprodukten voor hout, zilver, enz.  en zijn er in de buurt standen met meubels, kroonluchters, zilver, aziatische en afrikaanse en andere kunst, te veel om op te noemen.  Elke beurs opnieuw babbelen we op rustige ogenblikken over de kunst- en antiekwereld, over de vele beurzen waaaraan we deelnemen en over andere zaken.  Opvallend is hoe iedereen echt keihard moet werken om de zaken bloeiend te houden.  Je krijgt niets voor niets.  Zeker niet in deze tijden waar mensen steeds minder de portemonnee bovenhalen voor onze produkten, die toch eigenlijk wel luxeprodukten zijn.  Op de eerste plaats moeten de mensen zorgen voor kosten van gezin, woning, vervoer, ...  als er dan nog centen over zijn kunnen die eventueel besteed worden aan antiek en kunst...   Maar aan de andere kant heb ik de indruk dat mensen nooit rijker zijn geweest dan nu...  als je ziet welke duren stukken hier telkens weer verhandeld worden.  Maar misschien is het ook zo dat de middelen niet gelijk verdeeld zijn : er zijn steeds meer superrijken en de 'gewone' mensen hebben het steeds moeilijker om hun levensstandaard te behouden...   Maar wat kunnen wij handelaars daar aan doen he?  We kunnen enkel inspanningen leveren om mooie dingen aan te bieden en te hopen dat er een liefhebber met centen opdaagt...