Op hotel heb ik twee oorlogsdagboeken mee.  Eentje van Raoul Snoeck, telg van de gekende drukkersfamilie aldaar.  Die man en zijn vele makkers hebben serieus afgezien aan het Ijzerfront tijdens WO I.  Misschien zou zo'n een boek verplichte literatuur moeten worden voor de jeugd...  dan hebben ze tenminste een realistisch beeld van wat er daar echt is gebeurd.  Verrassend is dat hij regelmatig op verlof kon naar Parijs bij vrienden en kennissen.  De sukkelaar sneuvelde op het einde van de oorlog, na jaren vechten voor ons vaderland.  Dit dagboek was oorspronkelijk in het Frans opgesteld, maar vertaald door oud-leraar André Ghysel uit Sint-Jacobskapelle.  

Een tweede boek is het verhaal van Oostendenaar Valentin Dewaele.  Zijn moeder had een winkel in stoffen in Oostende en diende naar Engeland te vluchten met haar zoon en dochter.  Valentin liet zich inlijven bij het Belgisch leger en kreeg opleidingen in Frankrijk.  Zijn leven was minder lastig als dat van Snoeck.  Verveling en sleur en moedeloosheid staken dikwijls de kop op, de oorlog bleef immers maar duren, eigenlijk onvoorstelbaar dat zo'n een stroompje als de Ijzer vier jaar lang de Duitsers kon tegenhouden...  Ik vergeef het die 'Boches' nooit wat ze allemaal vernielden in mijn mooie Westhoek...  al die kerkjes en grafmonumenten van mijn voorouders...   Al dat onnoemelijk leed met het verwoesten van hofsteden en andere gebouwen...  Al die gesneuvelden, altijd iemands vader en/of iemands kind, zoals Willem Vermandere het zo mooi verwoordt...  Maar deze Oostendenaar overleeft de oorlogsgruwel en moet zelfs nog maanden in het leger blijven om de Duitsers verder als 'zwiens deur de beeten' te jagen tot in hun eigen land.  Daarna het overwonnen gebied bezettten...

Normaal gezien ga ik op 11-11 graag naar het boekenmarktje (zowel antiquarische als nieuwe boeken) in Zonnebeke.  Er is dan enorm veel volk en ik draai er een goede omzet.  Maar sinds enkele jaren komt er daar een heel agressief ventje de boel echt verpesten.  Weinigen zien hem graag komen en hij voert altijd het hoge woord.  Bovendien vliegt het speeksel in het rond vanaf het ogenblik dat hij zijn bakkes openzet...  Sinds kort zou hij een toontje lager zingen omdat hij een en ander op zijn kerfstok heeft...  wat er allemaal van waar is weet ik niet maar feit is dat hij door zijn vroegere bazen op een zijspoor is gezet...  Barstend van talent beweren velen maar zijn ogen worden groter dan zijn buikje als hij centen ruikt...  En wij handelaars als ik maar btw en belastingen betalen!!!

In de Walen is er veel minder activiteit rond Wapenstilstand.  Het is weliswaar ook Sint-Maarten vandaag.  Het enige wat me opvalt is dat er in de roodblauw verlichte vitrines in Namen geen zwarte dames te bespeuren zijn...  Misschien uit solidariteit met de zwarte mannen die niet langer de 'zwarte piet' willen spelen met de goede Sint.  Misschien zeggen hun dames dan : als jullie niet werken vandaag, dan wij ook niet... (?)  

En het is uiteraard ook genoegzaam bekend dat er in de eerste wereldoorlog véél meer Vlamingen sneuvelden dan Walen...  Vlamingen waren namelijk het kanonnenvlees bij uitstek, zeker als ze de bevelen van hun Franstalige oversten niet correct konden interpreteren!!!