Woorden die beklijven, op bidprentjes van oud-Eggewaartskapellenaars
Wijze woorden :
'Wees bereid, sprak de Heer, want op onbedachte uur zal Ik komen'
'Komen waarom? Om elkendeen te geven volgens hij zal verdiend hebben'
'Verdiend hebben naar werk, want wat de mensch zal zaaien, dat zal hij maaien'
'En maaien zal deze in overvloed, die in overvloed zal gezaaid hebben'
...
'Bloedverwanten, die den afgestorvene zoo wel hebt behandeld, gedenkt voorts zijne ziel, opdat X. het eeuwige licht verschijne in de opperste rust van hierboven'
Woorden anno 1943 op het bidprentje van een dorpsgenoot overleden in 1943... en ik zou er aan toevoegen met woorden uit een 18e eeuws boekje : 'PEIST ER WEL OP!' en Wie oren heeft hij luistere!
Het was al meer dan twintig jaar geleden dat ik nog eens op de rommelmarkt van Haringe (bij Poperinge) kwam snuisteren. Heimwee doet ons hart verlangen... Welnu, hier was altijd wel een en ander te vinden. Maar de tijden veranderen snel...
Alhoewel het niet regende voor een keer, kreeg ik toch onmiddellijk een koude douche. De grootste rotzooi van een land, de meest waardeloze rommel die je je kan indenken. En de prijzen waren niet om mee te lachen. Waarom hier niet investeren in doorgedreven afvalverwerking? Waarom geen containers plaatsen waarin men verplicht wordt alle 'bucht' te deponeren zodat de bezoekers niet elke keer op hetzelfde moeten staan kijken? Maar ja, ik heb in Haringe natuurlijk niets te zeggen.
De standhouders. Veel arme dutsen die hier nog een eurootje wilden komen bijverdienen. Rommel van het ergste soort. Tomaten en boontjes 'uit de eigen tuin' (?), dat was zowaar het enigste bruikbare die ik er zag. Ook enkele mensen met wat boeken over de oorlog en plaatselijke geschiedenis. Een goede kennis had mooie boeken in de auto liggen, omdat hij vond dat het publiek 'waardeloos' was wilde hij die niet op zijn stand leggen want hij wilde niet uitgemaakt worden voor 'jood' door ietwat hogere (maar eerlijke) prijzen te vragen (tussen 30 en 150 euro)... Er zaten heel wat zeldzame boeken in de wagen die ik nog nooit gezien had. Ook foto's uit de eerste wereldoorlog, foto's van soldatenkampementen achter het front, heel interessant. Foto's die ik wat later in de buurt al ruilde met andere zaken.
Een 'vader Abraham-figuur', een oudere man met immens lange witte baard, wenkte me. Hij riep 'voor heel de straat', dus met luide stem, dat hij belangrijk nieuws had over nonkel Roger. Tiens, tiens, ik heb inderdaad ene nonkel Roger een paar dorpjes verder, die met een boeredochter uit dit dorp gehuwd is... Maar omdat ik nog maar net gearriveerd was toen dat mens begon te roepen én omdat ik niet bijster geïnteresseerd ben wat die nonkel allemaal 'uitvreet' (met alle respect die hij verdient overigens) deed ik eerst de toer van de parochie om daar misschien interessantere zaken op te snorren. Bij het terugkeren nodigde ik de eerbiedwaardig uitziende man uit om zijn zegje te doen... Het ging echter niet over mijn eigen nonkel Roger... en de manier waarmee hij over die andere man sprak stond me niet erg aan. Dus kreeg vader Abraham een mooie preek op zijn dak. Wie zonder zonde is...
Heel wat standhouders ken ik al jaren, sommigen had ik echter al meer dan tien jaar niet meer gezien. Sommigen verwarden me met iemand anders, ik kon er niet echt mee lachen om vergeleken te worden met een 'lookalike'... Meermaals moest ik dan ook een en ander toelichten, wat ik deed met veel omhaal gezien het grote belang.
Anderen vroegen me of er hier familie van mij rondliep. Ik dacht het niet. Enkele rare snuiters, oa eentje op zijn velootje, zochten als gek naar koopjes. Geen probleem natuurlijk, als ze er maar voor betalen (!). Een haveloos typetje met een oude saccochezak op wieltjes probeerde medelijden te wekken door de hele tijd raar met zijn ogen te draaien, als eentje die ze niet op een rijtje had. De meeste mensen keken hem raar aan en hielden hem goed in het oog, je weet maar nooit met die rare snotters...
De grootste gek die daar rondliep, die met zijn grote saccoche op wielen, riep 'Mislukte paster' naar mij. Het is voor mij een eer als ze me 'paster' noemen, alhoewel ik die titel nooit heb kunnen bekomen door het toedoen van een nog grotere gek dan die die hier rondloopt. Ik zei hem : 'De pasters zijn er zo nodig voor grote zondaars als jij!'
Iemand vroeg me of ik volgend jaar zou terugkeren naar Haringe. Ik antwoordde hem dat ze mij daar de eerste twintig jaar niet meer moeten verwachten... behalve als men het niveau verhoogt.
De klokken begonnen vrolijk te luiden en blij als een kind met mijn vondsten vertrok ik naar Brugge.
Weer een uiterst betekenisvolle tekst op een bidprentje van een lid van dezelfde familie uit Eggewaarts : R.D., overleden in 1963...
'Nog voor het einde van het jaar heeft de Heer hem geroepen om rekenschap te geven van de jaren hem in dit aardse leven geschonken. Alleen God wist dat hij zo rap zou geroepen zijn en dat alles zo onverwacht zou gebeuren.
... Zo spoedig vellen wij een oordeel, maar Gods inzichten zijn onnaspeurbaar en wonderlijk zijn Zijn wegen.
R(...). was een brave man, in zijn goede tijd een sterke werker, bedrogen door de wereld heeft hij soms zijn geluk willen zoeken buiten God. Donkere gedachten bekoorden hem om roekeloos niet te achten wat God verbiedt, maar jaren van eenzaamheid en broze krankheid hebben hem gelouterd en de goede weg terug geleerd.
De dood vond hem niet voorbereid. Het kruis werd hem op de schouders gedrukt en hij heeft het aanvaard en gedragen, gelaten en moedig zoals het een volgeling van Christus past. De Heer laat geen enkele goede daad onbeloond, daarom bidden we met de Kerk "Heer, treed niet in het gericht met uw dienaar maar wees hem, die gedoopt werd in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest genadig."...
Duurbare kinderen, verwanten en geburen, ik ben de eeuwigheid ingetreden met de hoop dat God mij zal welgevallig zijn. Wil me met een gebed bijstaan om uit te wissen wat de Heer mocht mishagen.
Ik dank u voor wat ge voor mij hebt gedaan, in het licht van de dood gaat men alles heel anders bekijken dan als men in het volle leven staat.'
Zéér mooi verwoord door de pastoor. Eigenlijk letterlijk bruikbaar voor het bidprentje van sommige stakkers die nu nog rondlopen in dit aardse tranendal... Vermoedelijk steekt hier een groot familiedrama achter. Welke grote rijkdom heeft ons geloof als we mogen aannemen dat alles altijd tot het Goede terugkeert. (Laat sommigen hier eens diep over nadenken misschien.) Wie niet gelooft zal hier wellicht geen boodschap aan hebben, het zij zo, elk zijn geloof!
Rara, over wie gaat dit zeker niet? 'Hij heeft een weg van gerechtigheid bewandeld.'
Op een bidprentje van een landbouwer (O.D., +Veurne 1940) uit Eggewaartskapelle, lid van wellicht de grootste familie ooit in dit idylische dorpje staat het volgende geschreven :
'Hij was vreedzaam met eenieder en wandelde voor den Heer vol verduldigheid en zachtmoedigheid. In taaie werkzaamheid bracht hij zijn dagen over. Hij heeft een weg van gerechtigheid bewandeld, wetend dat die den Heer vrezen, welvarend zullen zijn in het uiterste.
'Toen de beproeving hem overkwam, morde hij niet. God gebenedijden tijdens de kwelling is veel voordeeliger dan duizend dankzeggingen wanneer alles wel gaat.
Dierbare echtgenoote, moedig stapten wij door het leven en nu wij hoopten rust te genieten na al onzen arbeid, zijn we plots gescheiden...
Beminde kinderen en Kleinkinderen, ik sterf gerust omdat ik steeds mijn plicht heb betracht... Vermenigvuldigt uwe liefdeblijken jegens uwe lieve moeder en toont uw dankbaarheid jegens mij door uwe vrome gebeden.'
Mooie woorden allemaal over een goede echtgenoot en een goede vader... Een landbouwer die een lang leven heeft geleid ten dienste van zijn gezin, die door hen op handen wordt gedragen. Maar het is niet overal rozeschijn en manegeur...
De rommelmarkt op het Zand eergisteren was een flop als nooit voordien. Bij mijn weten de eerste keer in vele jaren dat het regende op de septembereditie. Normaal straalt het herfstzonnetje van 's morgens tot 's avonds... Nu begon het serieus te regenen vanaf 10u00.
Ik hoorde ook praten van een 'hele rappe' boer die 'in een heel klein cafeetje', zoals in het liedje..., zijn 'blonde Agnes' heeft leren kennen. Een vrouw die heel veel in duistere kroegjes verblijft, die meer kan drinken dan drie dronkaards samen, met minder verstand dan een erwt. En toch... Van zodra boerke Naas haar zag begon hij te zweten zoals een kip aan het spit... Voor haar zou hij zonder enige scrupules vrouw en kinderen in de steek laten... Voor een boer zeg, waar gaan we naar toe in deze tijd?
Maar mooie liedjes duren niet lang : de 'bloende' Agnes zat hele dagen op zijn schoot tot - jawel - het geld op was... Zielig maar ja : 'liefde' maakt blind zeggen ze. Welnu 'bloende Agnes' zou zondag niet opgemerkt zijn op de rommelmarkt... is er amok in het menage? Of was ze bang dat ze er niet uit zou zien indien de regen ervoor zou zorgen dat de kilo's maquillage zouden gaan schuiven?
Er liepen nogal wat louche figuren rond. Wolven in schaapsvacht... Een klant van mij werd bestolen : zijn portefeuille ribbedie. Eigenlijk hoop ik stiekem dat het gewoon een uitvlucht was om niets te moeten kopen bij mij, hij ziet namelijk vaak wat kort bij kas. Indien het echter wél waar is dan hoop ik dat die dief er geen geluk mee heeft. En dat wens ik alle dieven toe. Ik mag (...) hier geen naam noemen maar er liep hier toch een notoire beurzensnijder rond. Hij is er voor gekend iedereen's geld afhandig te maken zonder dat je er zelf erg in hebt. Bij mij kwam het ventje niet langs, volgens mij uit eerlijke (?) schaamte...
Door de slechte weersvoorspellingen kwamen veel klanten gewoon niet opdagen en ik kan hen geen ongelijk geven. Waarom boeken kopen als het regent... tegen dat je thuiskomt zijn je boeken doorweekt als je niet oplet. Ook ik gaf er de brui aan na enkele uren schuilen onder een tent van de buren. Rond 14u00 was alles ingepakt, het inpakken gebeurde onder het plastic zeil dat over heel mijn 'kraam' lag, geen pretje, maar moeilijk gaat ook. Gelukkig had ik geen schade aan mijn vele boeken.
Vorige nacht werd ik opgeschrikt - ik wil zeggen wakkergemaakt - door dichtslaande autodeuren. Doordat het nog zo vroeg was besloot ik even te gaan kijken wat er gebeurde, misschien een buur die op reis vertrok en voor de files de baan op wou.
Bij de overburen stond een lange zwarte wagen die ik niet kende, misschien een huurwagen om een tripje te maken? Maar al vlug zag ik witte gordijntjes hangen aan de zijruiten achteraan... en wist ik onmiddellijk hoe laat het was. Het was dus een corbeillard, een 'lijkwagen' van enkele decennia oud.
Ik wist dat de uren van de overbuur geteld waren, hij leed immers aan botkanker. Spijtig want hij was altijd heel vriendelijk. Hij was al jaren op pensioen en zat ferm onder de slof van zijn vrouw die trouwens hier en daar nog een aanbiddertje rondlopen had en heeft. Hij dronk graag een pintje maar op veel drink-geld van zijn gade moest hij niet rekenen. Daarom namen zijn kroeggenoten het hem niet kwalijk dat hij zelf niet kon tracteren...
Merkwaardig dat de lijkwagen zomaar midden in de nacht een overledene komt oppikken, blijkbaar kon hij voor zijn weduwe niet vlug genoeg de deur uit! Verdriet zag ik niet, ze hielp de brancard met de doodskist zelfs nog buitenduwen toen die even haperde aan de voordeur...
Deze avond hoorde ik van - uiteraard - nog levende - buren dat zijn lichaam geschonken werd aan de wetenschap. Allemaal goed en wel maar deze 'schenking' zal niet enkel gemotiveerd geweest zijn door wetenschappelijke bekommernis maar vooral : dat kost dan geen cent. Het lichaam wordt dan onderzocht door wetenschappers en toekomstige dokters en zo. En uiteindelijk volgt de laatste reis : begrafenis van wat nog overschiet op kosten van de unief. Dus geen kerkelijke begrafenis, geen doodsbrieven, nada ... nieten! Toch weinig respectvol naar mijn mening, benieuwd wat de kinderen daarvan vinden...
In elk geval hou ik mooie herinneringen over aan de brave man. En eigenlijk ben ik in zekere zin blij voor hem dat hij niet te lang heeft moeten afzien, botkanker schijnt uitermate pijnlijk te zijn, ook al bestaan er heel wat pijnstillende geneesmiddelen.
Belevenissen van een collega in het zonnige Zuiden (2)
Wat voorafging : Mr X. koopt wat relieken en een houten heiligenbeeld, en wordt tegengehouden door de douane nabij Arles.
De douane vraagt Mr X. om hun combi te volgen naar hun kantoor. Heel discreet volgen twee motards van dezelfde brigade met zwaailichten en loeiende sirenes. Heel even voelt Mr X. zich heel belangrijk : wat leuk toch zo'n speciale escorte! Maar al vlug beseft hij de ernst van de situatie, door onwetendheid moet hij nu alles gaan uitleggen in het kantoor van de douanebrigade. Hopelijk kan alles vlug uitgeklaard worden (uitgeklaard : hier uiteraard figuurlijk te nemen!). Morgen de facturen opvragen, alles meenemen en wegwezen naar huis.
Maar zo vlug gaat dit niet! Mijn teergeliefde collega dient zijn autootje te parkeren op een afgesloten parking aan de achterzijde van het douanegebouw. Voor àlle ramen staan er dikke ijzeren tralies, precies een gevang. Met zo'n tien man, dus acht man en twee vrouwen, allen tussen de 25 en de 40, staan ze rond de auto. Alle spulletjes worden uitgepakt, opnieuw worden dezelfde en andere vragen afgevuurd, op een heel vriendelijke maar kordate toon. Vanwaar kom je, wat doe je van beroep, wat doe je hier, waarom heb je geen factuur want als handelaar moet je toch weten dat dit wettelijk verplicht is, waar ga je hierna naartoe, heb je nog andere zaken mee die we nog niet gezien hebben? En dan over die reliekjes : wat is dat, hoe oud is dat, bestaan er daar veel van, vanwaar komt dat, wie heeft dat gemaakt, wie is daar nu eigenlijk in geïnteresseerd, hoeveel kost dat en hoeveel is dat waard? Allemaal vragen die de evidentie zelf zijn maar ja, Mr X. is de vriendelijkheid zelf en gaat graag uitvoerig in op al die schrandere vragen...
En dan : 'Mag ik nu weg?' Geen antwoord. Alles wordt meegenomen naar binnen en uitgestald op een tafeltje. Eigenlijk allemaal niet zoveel zaaks want zelf - dus uw ootmoedige dienaar die hier het relaas van Mr X. neerpent - ken ik toch ook een en ander van relieken... En wat er daar uitgestald wordt is echt niet om over naar huis te schrijven, ik heb toch wel wat andere en belangerijkere stukken gezien... Maar ja, wie ben ik hé, ik heb daar geen vinger in de pap te brokken en kan enkel maar neerpennen wat ik vernomen heb...
Dan vragen de douaniers : 'Mr X., heb je nog andere dingen in de auto liggen?' En Mr X. : 'Ja massa's, ik bedoel : massa's papiertjes en tickets van dieselpompen enz. Mr X. heeft namelijk niet zoveel orde in zijn wagen en laat gewoon alles rondslingeren. Dat belooft : hij ziet de bui al hangen : die mannen en vrouwen hier gaan elk papiertje bekijken maar daar hebben ze helemaal niets aan, waarom niet 'to the point' komen en de zaak oplossen? Nu gaan ze met een achttal man naar zijn wagen, doen alle portieren open en beginnen inderdaad alle papiertjes te bekijken, sommige liggen daar al jaren... Een donkerhuidige douanier doet zelfs plastieken handschoentjes aan en Mr X. vraagt of hij bang is om hier een of andere plaag te 'vangen'. Net alsof hij bang is om Aids te krijgen of zo. De aangesprokene lacht zijn witte tanden bloot en begint ijverig te zoeken alsof zijn leven er van afhangt. Mr X. begrijpt het allemaal niet meer, wat heeft dit toch voor zin? Maar ja die mensen doen toch ook gewoon maar hun werk. Nu vuren ze tientallen vragen af : Wat is dit en wat is dat? En Mr X : een visitekaartje van de pastoor van mijn dorp, van een klant, van enkele winkels waar ik de voorbije jaren op bezoek was... Van de Carrefour in mijn stad, een ticketje van een of andere tombola van drie jaar geleden, enz. enz. Dan heel betekenisvolle vragen maar aanvankelijk snapte Mr X. niet waarom men hem bepaalde zaken vroeg... Zo bv. Waarom al die foldertjes van kerken en kathedralen en abdijen en kloosters? Waarom ligt dat hier, ben je misschien zo geïnteresseerd wat voor antiek er allemaal in die kerken staat? Dus doelde men op het feit dat ze Mr X. mogelijk als een 'kerkedief' mochten bestempelen... Mr X. antwoordt heel verontwaardigd dat hij gewoon heel graag kerken bezoekt maar dat men zeker niet moest denken dat hij die bezoeken koppelde aan diefstal of zo. De douaniers bleven vriendelijk, ze knikten nog van ja noch van neen, de verdenking bleeft dus rusten op die arme Mr X. Wanneer na een uurtje alles bekeken is, Mr X. geeft hen nog een breekmes in handen, denkend dat ze de voering van de zetels ook nog willen onderzoeken, stoppen ze de werkzaamheden.
Nu via de achterdeur van het gebouw met zijn allen gezellig naar het kantoor. Iedereen neemt een stoel. De verdachte zit in het midden en antwoordt op tientallen vragen. Hij vraagt zich af waarom ze altijd maar dezelfde vragen blijven stellen, misschien hebben ze wel last van een 'korte memorie'... Dus antwoordt hij tien keer hetzelfde. Vragen zoals bv. Hoe is de voornaam van je vader, hoe heet je moeder, waar wonen ze , weten ze dat je hier bent, wie weet er nog dat je hier bent, ben je hier al eerder geweest en zal je hier nog vaak komen, is dat jouw auto, ...
Dan : heb je kledij mee voor vannacht? Lap, Mr X. ziet het al voor zich : een nachtje of meer in een koude donkere cel... Maar het blijft gelukkig bij die ene vraag, wellicht wilde men hem bang maken. Het was duidelijk dat deze ambtenaren al onmiddellijk wisten welk vlees (een mager beestje in elk geval) ze hier in de kuip hadden : dit zou geen vette kluif worden, dit is gewoon een brave antiquair die zich beter vooraf goed ingelicht had wat hij moet doen bij aankoop...
En dan : Heb je geld mee en hoeveel? Kom, we gaan dat hier eens mooi tellen! Had je meer dan 10 000 euro mee? Blijkbaar mag dat was hier zeker geen probleem... want zoveel geld had hij bijlange niet bij zich. Daarna werden alle papiertje uit de portefeuille mooi op tafel gelegd en minitieus bestudeerd, ochgottekens toch! Het waren blaadjes met de namen en adressen van de hotels waar Mr X. wilde overnachten. Ook enkele kattebelletjes, dingen vlug op een papiertje gekrabbeld om ze niet te vergeten. Ze probeerden alles luidop te lezen maar dat klonk nogal mottig, precies dat een of andere Waal probeert Vlaams te spreken... Maar dat kon Mr X. hen zeker niet te kwade duiden, Fransen dienen toch geen Nederlands te kunnen spreken! In elk geval, de lol kan nu niet meer op en er heerst zelfs een goed haast vriendschappelijke sfeer.
Mr X. is van zijn eerste grote schrik bekomen en helpt ijverig mee om een lijstje op te stellen van al de gevonden 'schatten'. Het is duidelijk dat men niet gewoon is dat de bezoekers zo vriendelijk meewerken aan hun onderzoeken. Maar ja waarom niet, Mr X. heeft niets te verbergen en het zoveel aangenamer om in alle vriendelijkheid om te gaan met deze mensen die gewoon maar hun werk deden...
Nu wordt alles in de computer gepropt, met twee vingers worden bladzijden commentaar ingegeven... Intussen, om het wachten aangenamer te maken, begint Mr X. vragen te stellen, vragen staat immers vrij, zo zegt het spreekwoord. Zo verneemt hij dat ze heel veel werk hebben. Ja, dat ziet hij wel, overal hangen foto's van de hele ploeg, met of zonder hun speurhond Rataplan, een nogal dikke schaper of is het een labrador? Hier wordt blijkbaar heel veel drugs gesmokkeld maar de douane kon al heel vaak kilo's en kilo's onderscheppen. Aan al die foto's te zien moeten ze al een paar honderd kilo binnengerijfd hebben... Mr X. ziet het al voor zijn ogen : binnenkort komt hier ook een foto van de héle ploeg, met voor hen op tafel die reliekhoudertjes, maar zonder hun speurhond want die had vandaag geen dienst blijkbaar.
Aan het getokkel op de computer komt maar geen einde. Dan wil men foto's nemen van die reliekkadertjes en dat beeld. Mr X. antwoordt daarop dat hijzelf ook foto's wil maken. Twee man vergezellen hem daarop naar zijn auto om het fototoestel te halen. Ze laten werkelijk niets aan het toeval over, Mr X. ziet dat deze mensen heel veel routine hebben in hun zaken. Hij is er gerust in dat alles goed zal komen, deze mensen gaan echt professioneel te werk!
Het is reeds over vijven en Mr X. ziet ze vliegen... de honger begint te knagen... Intussen smikkelen de douaniers de hele tijd van hun boterhammetjes en pizza's... Mr X. houdt zich kranig. Eindelijk is de tikker klaar en wordt alles uitgeprint op vijf exemplaren. Mr X. moet de tekst nalezen en dan een paraar zetten op elk blad en zijn volledige handtekening op het laatste blad. Het einde is nabij! Al de douaniers die betrokken zijn bij dit intense onderzoek doen hetzelfde, na een kwartier heeft iedereen alles en overal getekend. Mr X. krijgt een exemplaar en vraagt het telefoonnummer en adres van dit kantoor. Dit om morgen de facturen te komen brengen.
Nu worden alle 'schatten' naar een klein kamertje gebracht, volgens Mr X. leende die akelige kleine ruimte zich ook als cel voor verdachten... De deur gaat op slot.
De douaniers verklaren aan Mr X. dat een expert uit Parijs naar Arles zal komen om te onderzoeken of deze spulletjes niet gestolen zijn. Mr X. is er gerust in. Binnen hier en drie weken zal men Mr X. opbellen om zijn spullen te komen ophalen. Dus : binnen een paar weken moet Mr X. een paar duizend kilometers gaan bollen om zijn eigen eerlijk gekochte zaken terug te krijgen!
Met een 'merci' en (heel stil want niet gemeend!) 'au revoir' verlaat Mr X. dit oord van verschrikking.
Hij rept zich naar zijn hotel waar hij wat uit wil blazen, bekomen van de vele emoties... Wat een man toch lijden kan?
(En wat gebeurde er met hem? En wat er gebeurde er met hem?) Ja, wat nu? De dag nadien rept Mr X. zich van zijn hotelletje naar de beurs te Avignon. Hij vraagt en krijgt er alle nodige facturen. Hij belt de douane op die pas na twee uur tekenen van leven geeft. Ze zeggen aan Mr X. dat ze die facturen niet meer nodig hebben omdat de procedure inmiddels is ingezet... Dus : wachten maar tot de douane hem opbelt, maar dat kan nog een paar weekjes duren...
Zijn me dat vodden zeg! Probeert dan maar eens je best te doen!!! Ik hoop van harte dat ik dat zelf nooit moet meemaken! In elk geval houdt mijn collega mij op de hoogte en dan laat ik wel een bericht na op mijn blog over de afloop van dit echtgebeurde verhaal.
Belevenissen van een collega in het Zonnige Zuiden in Frankrijk : wat een antiquair toch lijden kan!
Terwijl er hier in Vlaanderen van die gasten zijn die slapend rijk willen worden, die als een échte fils-à-papa de 'leegaard' uithangen... zijn er ook echt gemotiveerde hardwerkende mensen.
Zo ken ik er eentje die net als ik naar het Zuiden trok om wat oude snuisterijen te vinden, een antiquair die ik redelijk goed ken.
Wat hij echter meemaakte was niet om mee te lachen! Alhoewel, wanneer hij 'in het vuur van zijn vertellen' bezig is houd ik het niet meer! Dat kan nu toch echt geen waar zijn! Net alsof ik een film voor mijn ogen zie 'afdraaien'. Ik leef zodanig mee met hem dat ik zijn betoog bijna woordelijk onthouden heb. Ik wil dit echt gebeurd verhaal aan mijn trouwe lezers zeker niet onthouden.
Omdat ik de identiteit van deze collega niet mag prijsgeven, omdat de man in kwestie toch niet echt trots is op zijn 'heldendaden', en omdat hij toch wat bang is om de rest van zijn leven uitgelachen te worden, kan ik niet veel gegevens lossen omtrent zijn persoon. Het enigste dat ik kan vertellen is dat hij niet van de dikste is en dat hij weinig haren op zijn hoofd heeft staan. Voorts dat hij al jaren antiquair is, door velen bejubeld en natuurlijk - zoals je jammergenoeg steeds merkt - door een aantal echte malloten verguisd wordt.
Zodus... Eerst bezocht hij de beurs te Béziers maar daar viel niet veel te vinden. Mijn teergeliefde collega is namelijk nogal kieskeurig. Geen brol in zijn zaak, enkele curiosa. Hij wil zijn klanten in de watten leggen met eerlijke en mooie antiek.
Dan Montpellier. Tijdens het wachten op de opening moet hij zich weren om niet platgeduwd te worden tussen al die kooplustige collega's. Hij ziet veel zigeuners en/of Oosteuropeanen en hij houdt zijn centen goed in het oog. Op de beurs koopt hij een en ander bij handelaars die hij al ontmoette in Béziers. De stukken die hij daar wilde kopen waren zodanig duur dat hij er niets meer kon aan verdienen. Hier echter kon hij dezelfde stukken nu voor de helft goedkoper inkopen. Mooie spulletjes (ik zal hier niet zeggen wat precies, op uitdrukkelijk verzoek van mijn teergeliefde collega) die zijn klanten dolgelukkig zouden maken. Klanten die echt geen zin hebben om 1200 kilometer naar het Zuiden te bollen, zonder vooraf natuurlijk te kunnen weten of ze iets interessants zullen vinden. Dus betalen de klanten graag wat extra als hun antiquair al die moeite doet voor hen... Leuk, zo'n klanten die niet zeuren over een paar eurootjes meer of minder...
Moe maar voldaan verlaat hij de beurs en zoekt zijn wagen die helemaal achteraan op de parking staat. Tijd om een hapje te eten. Mager als mijn collega is, hoeft hij geen karrenvracht eten, wat fruit is voor hem voldoende. Omdat het nog maar middag is besluit hij nog wat cultuur op te snuiven. Gewoon wat rondrijden en mooie oude stadjes bezoeken. Een man naar mijn hart trouwens want zelf doe ik dat ook graag...
Dus rijdt hij de autosnelweg op richting Arles, een mooie namiddaguitstap lag dus in het verschiet... Maar... en nu komt het... dat was nu eens echt helemaal buiten de waard gerekend... Pas heeft hij aan de péage wat muntstukken in de automaat gegooid of daar staat een vriendelijke meneer die iets wil vragen... Eerst dacht mijn collega dat het een ruitenwasser was, zoals er overal zoveel te zien waren in het Zuiden. Typen die je vensters van je wagen komen schoonmaken tegen een kleine vergoeding...
Maar neen, het was een douanier. Aan elke kassa van deze péage stonden vriendelijke douanebeambten die heel vriendelijk vroegen wat er zich in de wagen bevond. Natuurlijk wisten deze douaniers af van de deballage in Montpellier en wilden ze - voor Vadertje Staat natuurlijk - een graantje of zoveel mogelijk graan meepikken. Eigenlijk een noodzaak want de nieuwe president, Hollande, wil Kerstmannetje spelen... en natuurlijk niet met zijn eigen geld... dus : er moet geld in het laatje komen.
Mijn collega - ik zal hem voortaan Mr X. noemen - antwoordt heel eerlijk : ja ik kom van de antiekbeurs en heb wat kleine spulletjes gekocht, en ook een houten heiligenbeeld van een meter hoog. En dan gebeurt het : de douanier vraagt vriendelijk om wat verder rustig te gaan parkeren. Vier man, of beter gezegd twee mannen en twee vrouwen, komen nieuwsgierig kijken. Mr X. doet de deur van zijn auto open en vier paar ogen speuren naar opzienbarende zaken... en die schijnen ze quasi onmiddellijk te vinden.
Nu ga ik wat uit de biecht klappen en de dingen toch bij naam noemen : de vriendelijke ambtenaren hadden vooral veel aandacht voor enkele kleine reliekhoudertjes. Kleine houten kadertjes, achter glas enkele stukje bot (?) van heiligen of zo. De douaniers zijn heel sterk onder de indruk en ze roepen er nog een paar collega's binnen. Iedereen kan nu ongegeneerd de péage passeren, sommigen zullen een zware zucht van verlichting geslaakt hebben...
De controleurs weten niet wat relieken zijn of doen toch alsof, tot grote verwondering van Mr X. Iedereen kent dit toch en zo bijzonder of zo zeldzaam zijn zulke dingen toch niet! Maar dan... dan doen ze de ontdekking van hun leven : een halve doodskop, een echten dan nog wel, het bovenste deel van een eeuwenoude menselijke schedel. De onderkaak ontbreekt. Zoiets zie je bijna op alle rommelmarkten liggen. Een beetje luguber dat wel. Zo'n zaken dienen met respect behandelt te worden want zelf zou ik ook niet graag hebben dat ze jaren na mijn dood met mijn knokken beginnen te rammelen!!! Die halve doodskop is vernist en is zo wat donker gekleurd.
De douaniers kijken nu ietwat anders tegen het geval Mr X. aan, ze hebben misschien wel een lugubere ontdekking gedaan. Misschien denken ze wel met een (serie)moordenaar te doen te hebben : die schedel en dan al die stukjes bot 'achter glas'!!! Maar ze blijven vriendelijk. Met een zestal man (en vrouwen) beginnen ze verder te zoeken in de wagen, in afwachting dat hun grote baas komt. Na een kwartiertje is de grote baas daar en begint ook die vragen te stellen, de meest uiteenlopende en heel indringende vragen. Ze begrijpen het allemaal niet meer, wat is dit allemaal en waar komt het vandaag. Mr X. verklaart, geheel naar waarheid, dat hij die spullen in Montpelliers kocht, op de deballage diezelfde morgen. De douaniers vragen of Mr X. een factuur heeft van al deze aankopen. Mr X. kwam hier echter pas voor de eerste keer en was dus nog helemaal niet op de hoogte van deze geplogenheden. Hij wist helemaal niet dat je voor élk stuk antiek dat je koopt in Frankrijk een factuur moet vragen. Het is immers zo dat er in dit grote land zodanig veel wordt achterovergedrukt dat de overheid maatregelen moet nemen. Facturen maken dus bij elke aan- of verkoop. Voor Mr X. geen probleem, hij beloofde aan de douane dat hij de dag erop, in Avignon dus, facturen zou laten maken. En hij vroeg of hij nu verder mocht reizen... Maar dat zou dus geen waar zijn...
Deballages in het Zuiden : tweede bestemming = Montpellier
Montpellier. Van een stadsbezoek kwam niet veel in huis. Er was ongelooflijk veel verkeer en nergens ook maar één plaatsje om te parkeren, alle ondergrondse parkings waren eivol, dus... heb ik maar wat rondjes gereden... Wat mooie kerken gezien van de buitenkant, mooie gebouwen, een soort Arc de Triomphe, een reusachtig groot modern kantoorgebouw of zo, veel mooie beplantingen, enz. Na een uurtje was ik het hartgrondig beu.
Dan het hotel opgezocht : moeilijk vindbaar. Net als het 'Parc des expositons' van Montpellier. Telkens zocht ik de vooravond van de beurs de juiste ligging op om de dag zelf niet te veel te moeten zoeken. Daar de GPS niet steeds te vertrouwen was door de vele veranderingen in het straatbeeld gedurende de laatste tijd (nieuw rondpunten, nieuwe kruispunten, nieuwe straten, ...) wilde ik zekerheid. Montpellier ligt dicht aan de zee. Er zijn heel grote waterpartijen, omgord door nauwe of minder nauwe landstroken. Eens je de verkeerde kant op aan het rijden bent kan je makkelijk tien of twintig km terug moeten rijden... Enfin na lang zoeken heb ik het toch gevonden. Een straatnaam zag ik niet dus schreef ik de naam van een naburige straat op om morgen niet te verdwalen.
Ook in Montpelliers een grote 'bende' handelaars van de partij. Hier geen drummen om binnen te geraken, ik arriveerde immers om vijf over acht. Gisteren was de toegang gratis, hier moest tien euro betaald worden. De meeste standen stonden binnen in een tiental grote zalen, veel handel herkende ik van de beurs in Béziers. Sommigen hadden 'nieuw' materiaal bij, anderen gewoon wat minder want een deel was - gelukkig maar - de eerste dag toch verkocht geraakt. Ook veel 'nieuwe' (meestal oude!!!) gezichten.
Ook hier constateerde ik dat vooral grote decoratieve zaken een nieuwe eigenaar vonden. En dat net als in Béziers de prijzen heel hoog waren. Wel is het zo dat je op het einde van elke beurs toch een flink stuk kon 'afpingelen'. De verkopers beseffen dan namelijk dat het 'nu of nooit' is, dat ze enkel door de prijs te verlagen nog wat kunnen verkopen. Voor de koper is het natuurlijk een risico, dat lange wachten... Ze kunnen enkel maar hopen dat de dingen die ze echt willen kopen geen andere afnemer vinden. Soms is het wachten de moeite waarde, zo ervaarde ik zelf.
Rond twaalf uur, 's middags dus zie je de meeste mensen vertrekken, het is dan heel rustig geworden, het wordt ook steeds maar warmer en de handelaars die geen schaduwplaatsje vinden zie serieus af. Zelf kan ik niet tegen die grote hitte en het is dan ook het ogenblik om de site te verlaten en vlug in mijn wagen te stappen en de airco haar werk laten doen.
(Ter info : deze bijdrage wordt later nog aangevuld : bezoekjes op de heenweg - foto's - enz.)
Omdat vele collega's me al jaren aanraden om eens naar de befaamde deballages van 'het Zuiden' te gaan ben ik vorige week afgereisd naar Zuid-Frankrijk. Drie grote verkoopdagen van antiek stonden op het programma : enkel door en enkel voor handelaars. Telkens vele honderden verkopers die met al hun materiaal op de proppen komen : in opliggers, kleinere vrachtwagens en bestelwagens.
Zelf was ik vooral benieuwd wat er te vinden was op vlak van boeken en allerlei zaken in papier + religieuze zaken : heiligen beelden dus. Het resultaat was echt niet om over naar huis te schrijven of om een blog mee te vullen... Qua boeken lag er bijna niets, of ze waren in een heel slechte staat van bewaring. Veel standen die gravures meehadden, maar de kwaliteit en vooral de staat lieten veel te wensen over. Misschien weten ze niet dat vochtigheid en straf zonlicht vijanden zijn van papier, dat alle papier kapotgaat aan die zaken... Er waren ook heel veel postkaarten, en hiervoor waren veel liefhebbers. Het was moeilijk om inzage te krijgen want overal stonden groepjes verzamelaars te wachten... Bijna alle beelden in hout waren lelijk of nep, onverkoopbaar dus. Ongelooflijk dat 'handelaars' met zo'n materiaal durven naar buiten komen.
Verder waren er veel meubelen te koop, grote tafels, monumentale stukken decoratieve zaken, stenen beelden, ijzerwerk, enz. Eerder voor wie een groot landhuis heeft of een grote tuin.
De verkoop? Was heel matig, ik zag weinig tevreden handelaars. Ik hoorde dat er enkele opkopers waren die alle min of meer specaculaire zaken, in de betekenis van monumentale/grote decoratiestukken van de markt haalden. Tientallen mannen waren dan ook de hele tijd bezig om met grote karren al de verkochte stukken op te halen om alles in grote opleggers te proppen. Vervoerfirma's die hun diensten aanboden aan iedereen die zelf over geen vervoer beschikte. Handig. Ook enkele Westvlamingen stelden zich zo ten dienste van streekgenoten.
De standhouders. Meestal doorgewinterde handelaars, vele tientallen ken ik van op markten in België. Belgen, waaronder enkele Westvlamingen, enkele Nederlanders, Duitsers en natuurlijk vooral Fransen. Ik bewonder hun moed om zoveel tijd en moeite te steken in een verkoop van een artikel dat niet zo vanzelfsprekend is.
De vele duizenden bezoekers waren echter allemaal gemotiveerd om te kopen, het was geen rommelmarktpubliek. Natuurlijk wilde iedereen koopjes doen en dààr wringde het schoentje : de prijzen vond ik hoog tot zeer hoog ('des prix de malade' of zo, zoals ik de hele tijd hoorde mompelen of roepen...
Zelf vond ik een paar kleinigheden, vooral zaken die ik voor mezelf wil houden.
Beschrijving van de drie deballages : 1. Béziers. Nabij het voetbalstadion op het 'Parc des expositions'. Veelal is de straat niet vermeld zodat het nogal wat zoeken is om de deballageplaats te vinden. Eigenlijk moet je gewoon kijken waar alle auto's naar toe rijden om het parkeerterrein te vinden. In Béziers was het even voor achten één grote chaos, steeds zijn er van die Franse heethoofden die zich in alle mogelijk bochten wringen om toch maar enkele collega's voor te kunnen steken, om enkele seconden vlugger op het terrein te komen. Gevolg : alle verkeer wordt gestremd en de gemoederen geraken verhit. Ik zag de bui gelukkig tijdig hangen en stapte even uit de auto om een alternatieve weg te zoeken. Toeval!!! maar achter mij stond een collega-antiquair uit Brugge en hij nam een andere weg en in twee minuutjes vonden we een goede parkeerplaats op de parking van het voetbalstadion. Een paar duizend man stond elkaar te verdringen voor de ingang van het beursterrein. Om acht uur werd een poort geopend en iedereen drumde naar binnen, ik was op mijn hoede voor gauwdieven want hier kon men makkelijk het geld uit je zakken toveren zonder dat je er iets van voelde. Enkele grote gebouwen en de rondliggende terreinen stonden vol voertuigen die alle op het zelfde moment uitgeladen werden. Eigenlijk een eerlijke manier om iedereen de kans te geven iets te vinden. Gejaagd liep iedereen vele kilometers op zoek naar koopjes. Ik liep op mijn duizend gemakken langs de vele honderden standen. Eerst tijdens het uitladen en daarna nog eens rustig een rondje maken wanneer alles mooi uitgepakt was op de grond en op tafels. Ik zag er verschillende antiquairs en handelaars uit het Brugse en het Kortrijkse. Op het einde ook nog twee goeie kennissen uit Damme, échte BD'ers (bekende Dammenaars), aan wie ik een paar dagen voordien vertelde dat ik naar hier zou komen...
Ik bezocht ook de stad zelf, met zijn mooie kathedraal en mooie oude centrum. Daar het openmonumentendag was kon je overal binnen, althans in de kerken.
Als je tot me spreekt, doe het dan : kalm, bezadigd en zonder mij te kwetsen...
Zoniet :
krijg ik hartkloppingen mijn bloeddruk stijgt mijn maag trekt samen mijn zenuwen raken overspannen mijn lever zwelt mijn nieren weigeren dienst mijn bloedsomloop raakt van slag
en zonder het echt te willen verlies ik dan mijn aangeboren vriendelijkheid en word ik snel ongenietbaar! Bij voorbaat sorry ( een verwittigd man/vrouw is er twee waard)
Nog eventjes geduld voor het vervolg van mijn reisverslag
Beste lezer,
Het duurt nog eventjes voor ik het verdere verloop van mijn reis naar Portugal kan toelichten. Geduld is een mooie deugd. Dit omdat ik momenteel mijn handen vol heb met allerlei nogal tijdrovende zaken...
Vorige zondag, drie dagen geleden dus, was er sinds heel wat jaren weer een priesterwijding. De wijdeling is afkomstig uit het mooie Alveringem maar woont al jaren in Veurne, vandaar dat de wijding in Veurne gebeurde.
Zelf was ik er heel graag bij geweest maar ik heb het nog steeds moeilijk met de omstandigheden waardoor ik zelf tot twee maal toe 'buitengebonjourd' geweest ben. En de flauwe en leugenachtige uitleg die sommigen hardnekkig hebben willen verspreiden. Voor mij is het belangrijk om - als ik gelijk heb - ook gelijk te krijgen... En sommigen kunnen dat nog altijd niet vatten. Wie me niet of nauwelijks kent vraagt zich af hoe dat kan : tweemaal buitengekieperd worden uit een grootseminarie. Welnu, vraag het me maar zelf want sommige van die 'gods-leugenaars' denken nog steeds dat ze de waarheid kunnen verdraaien.
Desalniettemin ben ik zeer gelukkig dat er nog eens een priester gewijd wordt in mijn geboortestad. Ik heb de wijdeling weten intreden in het seminarie en hoor sindsdien niets dan goede dingen verhalen over hem. Na een lange mooie voorbereiding van zeven jaren groeide hij toe naar dit mooie moment. Ik wens hem dan ook een mooi en gelukkig priesterleven toe!
Op de decanale website vind je het volgende :
9 september Priesterwijding Frederik Ghesquiere.
Frederik Ghesquiere priester gewijd Het gebeurt niet meer zo vaak dat zich in een jongvolwassene de roeping door God zo duidelijk kenbaar maakt. Dus was het groot feest in Veurne op 9 september toen bisschop Jozef Frederik de wijding toediende. Het blijft een speciaal gebeuren, waarin je het goddelijke mysterie kan ervaren. De diepte van de roeping herkende ik meteen in het communielied dat de versbakken priester zelf zong. Betere woorden kan ik niet vinden .(J.S.)
I the Lord of sea and sky. I have herad my people cry. All who dwell in dark and sin, My hand will save. I who made the stars of night, I will make their darkness bright. Who will bear My light to them. Whom shall I send?
Here I am, Lord, is it I, Lord? I have heard You calling in the night. I will go, Lord, if You lead me I will hold your people in my haert.
I the Lord of snow and rain, I have born my peoples pain. I have wept for love of them. They turn away. I will break their hearts of stone, give them hearts for love alone. I will speak My word to them. Whom shall I send?
I the lord of wind and flame I will send the poor and lame. I will set a feast fort hem. My hand will save. Finest bread I will provide, Till their hearts be satisfied. I will give my life to them. Whom shall I send?
Vandaag was het weer kermismaandag in mijn Eggewaartskapelle. Wat er gisteren, op kermiszondag, in het dorp gebeurde weet ik niet echt. Vroeger waren er allerlei activiteiten maar nu...
Om halftien was er de mis voor de overledenen van het voorbije jaar en de soldaten uit ons dorp, gesneuveld in de eerste wereldoorlog. Naar schatting een hondertal mensen woonden de dienst bij. Vele inwoners en oud-inwoners vonden zoals elk jaar de weg terug naar Eggewaarts. Een aantal mensen waren er niet meer bij : pastoor Hubert Fraeyman die in november vorig jaar plots overleed, pater Frans Lava die al wat ouder was maar eveneens onverwacht het tijdige met het eeuwige verwisselde... Ook André Vander Heyde die al een tijdje ziek was en heen ging in het verre Limburg. En landbouwer Gilbert Melis en Paula Verslype. Zes mensen op een jaar tijd, weliswaar meestal geen inwoners meer van ons dorp, maar toch een hoop mensen die tijdens één jaar tijd wegvielen. Een hele hoop dus naar de normen van een klein dorp met 150 inwoners...
In de dienst ook een raar vrouwmens (of mannenmens???, geen mens die dat duidelijk kan uitmaken hier!) : een klein hoofdje op een enorme romp... Het leek wel net of het enorme gewicht van die romp en enorme borstkas de zwaar geplamuurde hoofdhuid rimpeloos strak trok... Vorig jaar was er daar nog veel werk aan maar nu waren de plooien/rimpels dus helemaal gladgestreken... Het 'geheel' dichtgesnoerd' met een grote witte oude slagersschort... nog nooit eerder heb ik zoiets gezien... Geen echte Eggewaartskapellenaar in elk geval want 'die van ons' hebben volgens mij toch wel wat meer verstand... en vooral wat minder capsones. Eigenlijk wil ik ook helemaal niet weten wat dat schepsel hier komt doen. Misschien speelt ze het hoofdnummer in een of ander freakshow aan de kust? Het tekort aan verstand kan misschien verklaard worden door het heel kleine volume van dat hoofd? Gelukkig staat er aan de kerkhofmuur een gebodsbord : dieren aan de leiband houden! Duidelijk is gelukkig dat het baasje (ook al lijkt hij (of zij?) nogal veel op een zelfvoldane ronde patat) deze goede raad niet in de wind geslagen heeft, de 'lisse' ligt rond haar nek(je).
De tamme huis-eend...
De dienst werd voorgegaan door de nieuwe deken van Veurne, ZEH Frans Essel, een priester die ik nog heel goed ken van in het Grootseminarie. De katholieken van Veurne en omstreken zijn héél tevreden met de nieuwe deken, wat ook wel logisch was na een voorganger die dikwijls wat ziekjes leek. Voor het eerst was er op het einde van de mis ook het Vlaamse Volkslied te horen, vroeger beperkte men zich och arme tot het brabançonnetje. Begeleiding door mijn oudleraar plastische opvoeding Jean-Marie Gryson op de piano.
Na de mis was er een vriendenmaaltijd in het restaurant van Zoutenaaie. Het menu is altijd hetzelfde en we lieten het ons smaken. Mijn teergeliefde moeder was ook van de partij en heel veel mensen waren zoals elk jaar heel erg bezorgd en polsten even hoe het met haar ging. Vooral de eigen familie was nog veel hartelijker dan ooit. Veel beter dus dan vroeger! Veel beter dan - zoals we daarnet in de kerk zongen in het lied 'Lieve Vrouwe van ons land' - "na zo meen'ge bange nacht..."! Vele nieuwe zaken zagen vandaag het licht... ongelooflijk waartoe sommige 'mensen' toe in staat zijn als ze een eurootje meer in hun zakken kunnen proppen... straffe verhalen waarvan je denkt dat ze enkel in de film gebeuren...
Ook werd ik tientallen keren geconfronteerd met verontruste reacties naar aanleiding van het toenemende alcoholisme in bepaalde contreien van onze streek... Hoe het verder moet met iemand die méér drinkt dan al zijn klanten samen. Ik beloofde hen allen hier voor te bidden... maar méér kan en mag ik werkelijk niet doen... Zoals steeds vertrouw ik op Hier Boven, op Hem die alles uiteindelijk naar het Goede stuurt.
Reis naar Portugal (deel 2) : Profiel van enkele medereizigers
Zoals altijd is het vooraf koffiedik kijken met wie je op de bus zal zitten. Zal het een aangenaam reisgezelschap zijn of niet? Meestal valt dit reuzengoed mee want uiteindelijk wil iedereen die op reis gaat zich amuseren en een aangename tijd doorbrengen.
De meeste mensen zijn op pensioen. Velen hebben kinderen en kunnen pas als deze het huis uit zijn zich wat meer veroorloven, kinderen opvoeden kost dan ook een bom geld. Sommigen hebben hard gespaard om op reis te gaan, zo hoor ik, en hebben een klein budget mee om tijdens de reis te spenderen. Eén koppeltje leende zelfs bij de bank om naar Portugal te kunnen reizen... Dat zou ik zelf nooit doen : lenen om op reis te gaan en daarna maandenlang of misschien een jaar lang afbetalen voor iets dat al lang voorbij is, neen dan blijf ik liever thuis. Anderen hadden tijdens hun loopbaan een goedbetaalde job en kunnen nu zalig genieten van hun spaarcentjes. Iemand zei me ook dat hij geen kinderen had en zijn geld niet aan vadertje Staat wilde schenken. Groot gelijk!
Zelf wilde ik gewoon eens een paar weekjes weg, zonder zorgen, en mooie dingen zien. Mooie gebouwen, mooie natuur en een andere cultuur.
Enkele medereizigers vielen nogal op... Zo was er iemand met nogal grote rechtstaande oren, al gauw noemde men hem Jumbo of Mister Spock. Grappig. Ook was er een blinde ik bedoel een dove jongedame. Doofgeboren of zo. Eerst dacht ik dat ze werkelijk potdoof was al verwonderde het mij dat ze ons niet rechtstreeks aankeek terwijl we tot haar spraken, normaal verwacht je dat ze liplezen. Wat later bleek dat ze toch wat hoorde via een hoorapparaatje... Wellicht zal het voor haar bijzonder leerrijk geweest zijn om toch te horen wat anderen luidop van haar dachten (in de waan dat ze potdoof was...).
De max was echter een nogal rondbuikige dame van rond de zeventig... Tijdens de uitstapjes hoorde ik soms een aanhoudend zuchten en fluisterend geklaag of zo. Op een gegeven moment stond de dame vlak achter me, ik schrok me een hoedje. Precies een heks die boosaardige bezweringsformules fezelde... Echt angstaanjagend het eerste ogenblik. Haar man, even rondbuikig, bewaarde het zwijgen. Een getekend man zoveel was duidelijk. Moegetergd? Doodsbang? God weet het... Een geluk bij een ongeluk : iemand beweerde dat hij hardhorig is en dus niet alles of (hopelijk) niets meer hoort wat zijn vrouw uitkraamt...
Eén dame is beeldend kunstenares. Een heel vriendelijke dame, net als haar echtgenoot. Een gelukkig koppeltje dat met volle teugen van het leven geniet.
Om 4u55 's morgens stopt de autocar aan de achterkant van het station hier in Brugge, mooi op tijd. Een twintigtal personen stapt op, oa een negentiger-plusser die een fervent WO II-verzamelaar is en de plaatsen wil bezoeken waar Hitler ooit woonde en werkte. Dan gaat het richting Groot-Bijgaarden waar iedereen 'afgezet' wordt en dan de bus zoekt die naar de uiteindelijke bestemming rijdt.
Op mijn bus, die via Zuid-Spanje naar Portugal rijdt, zijn er weinig West-Vlamingen : ikzelf, een jong reislustig koppeltje uit Ieper, een naar het Brusselse uitgeweken Torhoutenaar met sympathieke vriendin en - zoals ik pas na twee dagen ontdek - ook nog twee vriendinnen uit Brugge en Roeselare. Ik hoop dat ik ditmaal aangenaam gezelschap heb naast mij want vorig jaar in Italië zat ik naast een graatmager oud ventje dat wel dood leek... Dus begeef me naar mijn genummerde zetel, naast mij zit iemand uit Heist-op-den-Berg, een sympathiek ogende man. Wanneer ik zie dat er enkele vrije zitplaatsen over zijn midden in de bus, verplaats ik me toch maar, ik maak me vlug uit de voeten om het mij en vooral mijn buur wat makkelijker te maken, wat meer bewegingsvrijheid te geven... Rond 7u30 is iedereen opgestapt en kunnen we vertrekken.
Mijn nieuwe buren knikken vriendelijk en al gauw bleek dat ze mij kenden van op antiek- en boekenbeurzen. Vorig jaar bekeken ze mijn grote missaal met miniaturen. Ze zijn werkelijk van alle markten thuis : ze kennen iedereen en alle mogelijke antiekbeurzen. Tijdens de reis zal ook blijken dat ze heel geroutineerd op zoek gaan naar antiek. Dat belooft : we zullen heel wat aangename gesprekken voeren. Ik ben blij wat te kunnen babbelen want op zo'n groepsreis weet je immers nooit vooraf of het gezelschap zal meevallen. Belangrijk als je samen 14 dagen op reis gaat.
De reis gaat via Henegouwen naar Parijs. Om de drie uur wordt er een sanitaire stop ingelast, steeds in een wegrestaurant waar dan ook van een natje en een droogje kan genoten worden. Rond 10u00 is er een stop nabij Péronne, om 13u45 een stop met middagmaal een flink eindje over Parijs. Ik bestel lekkere gebakken ham met gebakken aardappeltjes en groentjes. De mensen voor mij aan de kassa kijken me zuur aan want zij betalen dezelfde prijs voor de helft minder... Mits wat aanporren krijg ik een extra grote portie want ik heb grote trek. Héérlijk! Daarna nog een lekker dessertje en ik kan er weer voor een poosje tegen. Deze morgen in Brugge was het heerlijk fris : zo'n 20°, hier is het al bijna 35°... de hitte overvalt me en ik ben blij dat de airco in de bus goed marcheert!
De gids, een zestiger afkomstig uit Okegem bij Ninove, geeft wat uitleg over de steden en gebieden die we voorbijrijden en doorkruisen. Hij blijkt over een degelijke historische kennis te beschikken, wat ik ten zeerste waardeer. Hij plaatst alles in een ruim kader : heel summier wordt de geschiedenis van Europa uit de doeken gedaan, beginnende met de periode voor Christus. Zijn stem is echter niet zo krachtig zodat je heel aandachtig moet luisteren om alles te begrijpen. Soms op een guitige manier, met wat dubbelzinnige toespelingen. Zo bv. zegt hij : 'Ja, Jeanne d'Arc verstond blijkbaar de kunst om de soldaten moed in te pompen. Op een of andere manier was ze daar héél goed in!'
Onze chauffeur dient wettelijke rusttijden te respecteren, zodat onze pauzes soms drie tot vijf kwartier duren. Om de week een volle rustdag wat geen probleem is voor ons reizigers want dan kunnen wij ook wat uitblazen of ter plaatse het openbaar vervoer gebruiken. Wat lang naar mijn mening maar geen erg want we zijn niet gehaast : het is immers vakantie. Tijdens het rijden kunnen we tegen een heel schappelijke prijs gekoelde drankjes bekomen, dus geen dure prijzen zoals we in sommige horecazaken gewoon zijn. Ons einddoel voor de eerste dag is Bordeaux, een tochtje van 850 km. Onderweg passeren we Blois, ons allen welbekend daar hier een BV onderdak vond na een ware heksenjacht in zijn eigen Vlaanderen. We passeren Orléans en Tours. We zien de Dordogne en de Tarne, die later samenkomen en van naam veranderen : de Garonne. Overal duiken nu wijngaarden op. Eerst de streek van de Cognac, nu de wereldberoemde Bordeauxwijnen.
De kathedraal van Bordeaux
We naderen Bordeaux, hierboven een foto van de mooie kathedraal. Vervolgens de luchthaven en zo eveneens onze eerste overnachtingsplaats. Er zijn nogal veel hotels in de buurt en we (hiermee bedoel ik de chauffeur en de gids) moeten wat zoeken. De chauffeur tracteert gul enkele gratis rondjes (aan de 'rondepunten' wel te verstaan!) en uiteindelijk bereiken we onze bestemming. We krijgen een welkomstdrankje aangeboden. Een aantal oudere mensen grijpen vliegensvlug een glas beet want ze weten wat honger en dorst is, ze maakten immers de oorlog mee! Ze doen dit nog voor ze de bagage wegbrengen want ze willen niet het risico lopen te laat te komen! Dit doet me denken aan de antiekbeurzen in oa Hasselt en Luxemburg waar iedereen zo vlug en veel mogelijk glazen binnenkiepert want hier moet niets voor betaald worden!
Aangezien het al redelijk laat is, ca 20u30, moet alles vlug gaan. De verantwoordelijke dient vliegensvlug alles op nadat hij eerst heel rustig alle bestellingen voor de drank opgenomen heeft. Eens hij zeker is van die bestellingen kan het niet vlug genoeg gaan. Ik vind de man nogal opdringerig, op het rand van onbeschoft zelfs want hij zit sommige medereizigers gewoon uit te lachen.
Toen hij het welkomstdrankje aanbood riep hij immers al : 'On vous offre une boisson! Profitez-on, c'est gratuit!' Even later zal blijken dat de wijntjes, wél zelf te betalen, peperduur zijn... Ik bestel bier, da's nog altijd het beste. Maar we hebben allen honger gekregen gedurende de lange trip en we laten het ons smaken. De kelner gooit de bordjes met het voorgerecht op tafel : het ligt vol sla (dat kost immers niks!) en er liggen een paas sneetjes geitenkaas op. Enkelen schrikken wat van de 'rappe' service zodat ze vergeten te bedanken. 'Merci beaucoup' sist de kelner dan terwijl hij eigenlijk 'lomperik' of zo bedoelt. Iemand moppert : 'Maar dat is toch niet warm!' Ik : 'Inderdaad, ongeveer 30 graadjes, wat ook de omgevingstemperatuur is. Daarna ratatouille (zegt men) : wat gestoofde groentjes, wat witte en wat wilde rijst en een gebakken kippenfilet. Pech nu voor mij en mijn buurman want ze 'vergeten' ons twee. Grote lol natuurlijk want de meest hongerige persoon van het gezelschap mag op zijn kin kloppen... Na herhaaldelijk aandringen komen we ook aan de beurt. Maar het loont de moeite : wij krijgen een écht verse kippenfilet voorgeschoteld! In een mum van tijd is hongermaaltje opgepeuzeld. Men zegt soms : 'Je moet met goesting van tafel gaan.', wat wil zeggen dat je je niet vol moet proppen tot barstens toe maar met een voldaan gevoel moet van tafel gaan. Welnu, ik ben met honger van tafel gegaan! Gelukkig sloeg ik onderweg wat extra mondvoorraad in. De kamers liggen in een héél lange gang, maar zijn heel mooi, ruim en netjes.
Er zijn van die typen die er nooit genoeg van krijgen... van het melken dan bedoel ik. Alhoewel ze zich nooit doodgewerkt hebben. Maar als ze geen échte koeien meer hebben zoeken ze het plezier (!) elders...
Dan zoeken de onverlaten nieuwe horizonten op..., nieuwe uitdagingen... Andere koeien waarop ze hun lusten kunnen op botvieren... Op het internet staat een beschamende foto van zo'n 'kastaar'. Boer Wortel die een plastieken koetje onder handen neemt... Wie had dat van hem kunnen denken?
Neen, ik was niet in de Walen... Wel in Portugal (via Zuid-Spanje uiteraard). Heel veel mooie zaken gezien, vooral heel mooie kerken. Nogal iets anders dan sommige kerkgebouwen bij ons (...). Geen kale muren waar de verf afbladdert, geen ontwijdende activiteiten in of rond de kerk... Mooie beelden, schitterende intererieurs, mooi verzorgde ruimtes schoven voorbij op mijn netvlies.
Veertien dagen lang snoepen van al dat moois, het zal me nog heel lang bijblijven. Eigenlijk even mooi als die onvergetelijke reis naar Italië vorig jaar.
De komende week geef ik een uitgebreid verslag van mijn indrukken. Ook soms rare dingen gezien, zoals honden op drie pootjes, nepbedevaarders, lelijke duvels, enz. Over medereizigers Mr Spock (Jumbo) en een raar vrouwmens dat de hele tijd boosaardig klinkende bezweringsformules prevelde... Ook over het nieuwste wonder van Fatima...
Net terug gisterenavond om 22u00 was ik om halfvijf al weer aan het werk, op weg naar een beurs.
Een collega-antiquair was héél voorzichtig in alles wat hij tegen me zei, want - zo vertrouwde hij me (met een ietwat bang?) hart toe : 'Ik moet opletten met jou want alles wat ik zeg of doe kan op je blog verschijnen...'.
Tja... en dus bewaarde hij dan maar het zwijgen... 't Was van 'breek mijn mond niet open!'...
Magere Hein is een merkwaardig man. Hij verlegde nog geen strootje gedurende zijn hele leven. Graatmager als hij is denk ik steeds dat hij doormidden zal breken telkens ik hem op de rommelmarkt zie bukken om een of andere prul te bekijken. Maar voor de rest een toffe peer : altijd vriendelijk en altijd in voor een babbeltje.
Maar met zijn vrouw is het anders gesteld. Die loopt ook rond op elke rommelmarkt, ze bekijkt écht alles. Vooral juwelen zijn haar ding... Als een echte ekster vliegt ze op alles wat maar enigszins blinkt. Of ze ook veel schatten vindt is een andere kwestie... Ze schept in elk geval graag op wat voor mooie en waardevolle dingen ze telkens weer op de kop heeft kunnen tikken de voorbije week. Als dat allemaal waar is dan is ze nu echt 'binnen', snotrijk dus.
Wanneer ze 'tenden' is van de vele kilometers rondlopen en wanneer ze 'uitverteld' is, dan gaat ze op zoek naar een laatste slachtoffer. Liefst iemand die een stoel over heeft op zijn stand en die wat te eten en/of te drinken heeft. Het is een mee-eter zoals men zegt. Een profiteur dus.
Een tijdje terug was ze weer ferm aan het mee-eten op een standje en ik passeerde toevallig. Ik vroeg prijs van iets en schrok omdat ik de prijs al te hoog vond. Madam moeial mengde zich in het gesprek en toen werd het me toch te veel. Ik ging naast haar staan en vroeg haar : 'Madam, ben jij soms ook antiquair en heb jij hier nu ook al iets te zeggen, ben je nog niet moegebabbeld? Eet verder en hou in hemelsnaam je snaveltje dicht voor de rest van de tijd dat ik hier sta.' Ik had 'een tere plekke' geraakt en ze deed haar mond niet meer open. Operatie geslaagd! Ik zei de verkoper dat ik nog wel eens terug zou komen, in minder woelige tijden... wachten dus tot Magere Hein haar mee zou voeren...
De tamme huis-eend...
