Nog eventjes geduld voor het vervolg van mijn reisverslag
Beste lezer,
Het duurt nog eventjes voor ik het verdere verloop van mijn reis naar Portugal kan toelichten. Geduld is een mooie deugd. Dit omdat ik momenteel mijn handen vol heb met allerlei nogal tijdrovende zaken...
Vorige zondag, drie dagen geleden dus, was er sinds heel wat jaren weer een priesterwijding. De wijdeling is afkomstig uit het mooie Alveringem maar woont al jaren in Veurne, vandaar dat de wijding in Veurne gebeurde.
Zelf was ik er heel graag bij geweest maar ik heb het nog steeds moeilijk met de omstandigheden waardoor ik zelf tot twee maal toe 'buitengebonjourd' geweest ben. En de flauwe en leugenachtige uitleg die sommigen hardnekkig hebben willen verspreiden. Voor mij is het belangrijk om - als ik gelijk heb - ook gelijk te krijgen... En sommigen kunnen dat nog altijd niet vatten. Wie me niet of nauwelijks kent vraagt zich af hoe dat kan : tweemaal buitengekieperd worden uit een grootseminarie. Welnu, vraag het me maar zelf want sommige van die 'gods-leugenaars' denken nog steeds dat ze de waarheid kunnen verdraaien.
Desalniettemin ben ik zeer gelukkig dat er nog eens een priester gewijd wordt in mijn geboortestad. Ik heb de wijdeling weten intreden in het seminarie en hoor sindsdien niets dan goede dingen verhalen over hem. Na een lange mooie voorbereiding van zeven jaren groeide hij toe naar dit mooie moment. Ik wens hem dan ook een mooi en gelukkig priesterleven toe!
Op de decanale website vind je het volgende :
9 september Priesterwijding Frederik Ghesquiere.
Frederik Ghesquiere priester gewijd Het gebeurt niet meer zo vaak dat zich in een jongvolwassene de roeping door God zo duidelijk kenbaar maakt. Dus was het groot feest in Veurne op 9 september toen bisschop Jozef Frederik de wijding toediende. Het blijft een speciaal gebeuren, waarin je het goddelijke mysterie kan ervaren. De diepte van de roeping herkende ik meteen in het communielied dat de versbakken priester zelf zong. Betere woorden kan ik niet vinden .(J.S.)
I the Lord of sea and sky. I have herad my people cry. All who dwell in dark and sin, My hand will save. I who made the stars of night, I will make their darkness bright. Who will bear My light to them. Whom shall I send?
Here I am, Lord, is it I, Lord? I have heard You calling in the night. I will go, Lord, if You lead me I will hold your people in my haert.
I the Lord of snow and rain, I have born my peoples pain. I have wept for love of them. They turn away. I will break their hearts of stone, give them hearts for love alone. I will speak My word to them. Whom shall I send?
I the lord of wind and flame I will send the poor and lame. I will set a feast fort hem. My hand will save. Finest bread I will provide, Till their hearts be satisfied. I will give my life to them. Whom shall I send?
Vandaag was het weer kermismaandag in mijn Eggewaartskapelle. Wat er gisteren, op kermiszondag, in het dorp gebeurde weet ik niet echt. Vroeger waren er allerlei activiteiten maar nu...
Om halftien was er de mis voor de overledenen van het voorbije jaar en de soldaten uit ons dorp, gesneuveld in de eerste wereldoorlog. Naar schatting een hondertal mensen woonden de dienst bij. Vele inwoners en oud-inwoners vonden zoals elk jaar de weg terug naar Eggewaarts. Een aantal mensen waren er niet meer bij : pastoor Hubert Fraeyman die in november vorig jaar plots overleed, pater Frans Lava die al wat ouder was maar eveneens onverwacht het tijdige met het eeuwige verwisselde... Ook André Vander Heyde die al een tijdje ziek was en heen ging in het verre Limburg. En landbouwer Gilbert Melis en Paula Verslype. Zes mensen op een jaar tijd, weliswaar meestal geen inwoners meer van ons dorp, maar toch een hoop mensen die tijdens één jaar tijd wegvielen. Een hele hoop dus naar de normen van een klein dorp met 150 inwoners...
In de dienst ook een raar vrouwmens (of mannenmens???, geen mens die dat duidelijk kan uitmaken hier!) : een klein hoofdje op een enorme romp... Het leek wel net of het enorme gewicht van die romp en enorme borstkas de zwaar geplamuurde hoofdhuid rimpeloos strak trok... Vorig jaar was er daar nog veel werk aan maar nu waren de plooien/rimpels dus helemaal gladgestreken... Het 'geheel' dichtgesnoerd' met een grote witte oude slagersschort... nog nooit eerder heb ik zoiets gezien... Geen echte Eggewaartskapellenaar in elk geval want 'die van ons' hebben volgens mij toch wel wat meer verstand... en vooral wat minder capsones. Eigenlijk wil ik ook helemaal niet weten wat dat schepsel hier komt doen. Misschien speelt ze het hoofdnummer in een of ander freakshow aan de kust? Het tekort aan verstand kan misschien verklaard worden door het heel kleine volume van dat hoofd? Gelukkig staat er aan de kerkhofmuur een gebodsbord : dieren aan de leiband houden! Duidelijk is gelukkig dat het baasje (ook al lijkt hij (of zij?) nogal veel op een zelfvoldane ronde patat) deze goede raad niet in de wind geslagen heeft, de 'lisse' ligt rond haar nek(je).
De tamme huis-eend...
De dienst werd voorgegaan door de nieuwe deken van Veurne, ZEH Frans Essel, een priester die ik nog heel goed ken van in het Grootseminarie. De katholieken van Veurne en omstreken zijn héél tevreden met de nieuwe deken, wat ook wel logisch was na een voorganger die dikwijls wat ziekjes leek. Voor het eerst was er op het einde van de mis ook het Vlaamse Volkslied te horen, vroeger beperkte men zich och arme tot het brabançonnetje. Begeleiding door mijn oudleraar plastische opvoeding Jean-Marie Gryson op de piano.
Na de mis was er een vriendenmaaltijd in het restaurant van Zoutenaaie. Het menu is altijd hetzelfde en we lieten het ons smaken. Mijn teergeliefde moeder was ook van de partij en heel veel mensen waren zoals elk jaar heel erg bezorgd en polsten even hoe het met haar ging. Vooral de eigen familie was nog veel hartelijker dan ooit. Veel beter dus dan vroeger! Veel beter dan - zoals we daarnet in de kerk zongen in het lied 'Lieve Vrouwe van ons land' - "na zo meen'ge bange nacht..."! Vele nieuwe zaken zagen vandaag het licht... ongelooflijk waartoe sommige 'mensen' toe in staat zijn als ze een eurootje meer in hun zakken kunnen proppen... straffe verhalen waarvan je denkt dat ze enkel in de film gebeuren...
Ook werd ik tientallen keren geconfronteerd met verontruste reacties naar aanleiding van het toenemende alcoholisme in bepaalde contreien van onze streek... Hoe het verder moet met iemand die méér drinkt dan al zijn klanten samen. Ik beloofde hen allen hier voor te bidden... maar méér kan en mag ik werkelijk niet doen... Zoals steeds vertrouw ik op Hier Boven, op Hem die alles uiteindelijk naar het Goede stuurt.
Reis naar Portugal (deel 2) : Profiel van enkele medereizigers
Zoals altijd is het vooraf koffiedik kijken met wie je op de bus zal zitten. Zal het een aangenaam reisgezelschap zijn of niet? Meestal valt dit reuzengoed mee want uiteindelijk wil iedereen die op reis gaat zich amuseren en een aangename tijd doorbrengen.
De meeste mensen zijn op pensioen. Velen hebben kinderen en kunnen pas als deze het huis uit zijn zich wat meer veroorloven, kinderen opvoeden kost dan ook een bom geld. Sommigen hebben hard gespaard om op reis te gaan, zo hoor ik, en hebben een klein budget mee om tijdens de reis te spenderen. Eén koppeltje leende zelfs bij de bank om naar Portugal te kunnen reizen... Dat zou ik zelf nooit doen : lenen om op reis te gaan en daarna maandenlang of misschien een jaar lang afbetalen voor iets dat al lang voorbij is, neen dan blijf ik liever thuis. Anderen hadden tijdens hun loopbaan een goedbetaalde job en kunnen nu zalig genieten van hun spaarcentjes. Iemand zei me ook dat hij geen kinderen had en zijn geld niet aan vadertje Staat wilde schenken. Groot gelijk!
Zelf wilde ik gewoon eens een paar weekjes weg, zonder zorgen, en mooie dingen zien. Mooie gebouwen, mooie natuur en een andere cultuur.
Enkele medereizigers vielen nogal op... Zo was er iemand met nogal grote rechtstaande oren, al gauw noemde men hem Jumbo of Mister Spock. Grappig. Ook was er een blinde ik bedoel een dove jongedame. Doofgeboren of zo. Eerst dacht ik dat ze werkelijk potdoof was al verwonderde het mij dat ze ons niet rechtstreeks aankeek terwijl we tot haar spraken, normaal verwacht je dat ze liplezen. Wat later bleek dat ze toch wat hoorde via een hoorapparaatje... Wellicht zal het voor haar bijzonder leerrijk geweest zijn om toch te horen wat anderen luidop van haar dachten (in de waan dat ze potdoof was...).
De max was echter een nogal rondbuikige dame van rond de zeventig... Tijdens de uitstapjes hoorde ik soms een aanhoudend zuchten en fluisterend geklaag of zo. Op een gegeven moment stond de dame vlak achter me, ik schrok me een hoedje. Precies een heks die boosaardige bezweringsformules fezelde... Echt angstaanjagend het eerste ogenblik. Haar man, even rondbuikig, bewaarde het zwijgen. Een getekend man zoveel was duidelijk. Moegetergd? Doodsbang? God weet het... Een geluk bij een ongeluk : iemand beweerde dat hij hardhorig is en dus niet alles of (hopelijk) niets meer hoort wat zijn vrouw uitkraamt...
Eén dame is beeldend kunstenares. Een heel vriendelijke dame, net als haar echtgenoot. Een gelukkig koppeltje dat met volle teugen van het leven geniet.
Om 4u55 's morgens stopt de autocar aan de achterkant van het station hier in Brugge, mooi op tijd. Een twintigtal personen stapt op, oa een negentiger-plusser die een fervent WO II-verzamelaar is en de plaatsen wil bezoeken waar Hitler ooit woonde en werkte. Dan gaat het richting Groot-Bijgaarden waar iedereen 'afgezet' wordt en dan de bus zoekt die naar de uiteindelijke bestemming rijdt.
Op mijn bus, die via Zuid-Spanje naar Portugal rijdt, zijn er weinig West-Vlamingen : ikzelf, een jong reislustig koppeltje uit Ieper, een naar het Brusselse uitgeweken Torhoutenaar met sympathieke vriendin en - zoals ik pas na twee dagen ontdek - ook nog twee vriendinnen uit Brugge en Roeselare. Ik hoop dat ik ditmaal aangenaam gezelschap heb naast mij want vorig jaar in Italië zat ik naast een graatmager oud ventje dat wel dood leek... Dus begeef me naar mijn genummerde zetel, naast mij zit iemand uit Heist-op-den-Berg, een sympathiek ogende man. Wanneer ik zie dat er enkele vrije zitplaatsen over zijn midden in de bus, verplaats ik me toch maar, ik maak me vlug uit de voeten om het mij en vooral mijn buur wat makkelijker te maken, wat meer bewegingsvrijheid te geven... Rond 7u30 is iedereen opgestapt en kunnen we vertrekken.
Mijn nieuwe buren knikken vriendelijk en al gauw bleek dat ze mij kenden van op antiek- en boekenbeurzen. Vorig jaar bekeken ze mijn grote missaal met miniaturen. Ze zijn werkelijk van alle markten thuis : ze kennen iedereen en alle mogelijke antiekbeurzen. Tijdens de reis zal ook blijken dat ze heel geroutineerd op zoek gaan naar antiek. Dat belooft : we zullen heel wat aangename gesprekken voeren. Ik ben blij wat te kunnen babbelen want op zo'n groepsreis weet je immers nooit vooraf of het gezelschap zal meevallen. Belangrijk als je samen 14 dagen op reis gaat.
De reis gaat via Henegouwen naar Parijs. Om de drie uur wordt er een sanitaire stop ingelast, steeds in een wegrestaurant waar dan ook van een natje en een droogje kan genoten worden. Rond 10u00 is er een stop nabij Péronne, om 13u45 een stop met middagmaal een flink eindje over Parijs. Ik bestel lekkere gebakken ham met gebakken aardappeltjes en groentjes. De mensen voor mij aan de kassa kijken me zuur aan want zij betalen dezelfde prijs voor de helft minder... Mits wat aanporren krijg ik een extra grote portie want ik heb grote trek. Héérlijk! Daarna nog een lekker dessertje en ik kan er weer voor een poosje tegen. Deze morgen in Brugge was het heerlijk fris : zo'n 20°, hier is het al bijna 35°... de hitte overvalt me en ik ben blij dat de airco in de bus goed marcheert!
De gids, een zestiger afkomstig uit Okegem bij Ninove, geeft wat uitleg over de steden en gebieden die we voorbijrijden en doorkruisen. Hij blijkt over een degelijke historische kennis te beschikken, wat ik ten zeerste waardeer. Hij plaatst alles in een ruim kader : heel summier wordt de geschiedenis van Europa uit de doeken gedaan, beginnende met de periode voor Christus. Zijn stem is echter niet zo krachtig zodat je heel aandachtig moet luisteren om alles te begrijpen. Soms op een guitige manier, met wat dubbelzinnige toespelingen. Zo bv. zegt hij : 'Ja, Jeanne d'Arc verstond blijkbaar de kunst om de soldaten moed in te pompen. Op een of andere manier was ze daar héél goed in!'
Onze chauffeur dient wettelijke rusttijden te respecteren, zodat onze pauzes soms drie tot vijf kwartier duren. Om de week een volle rustdag wat geen probleem is voor ons reizigers want dan kunnen wij ook wat uitblazen of ter plaatse het openbaar vervoer gebruiken. Wat lang naar mijn mening maar geen erg want we zijn niet gehaast : het is immers vakantie. Tijdens het rijden kunnen we tegen een heel schappelijke prijs gekoelde drankjes bekomen, dus geen dure prijzen zoals we in sommige horecazaken gewoon zijn. Ons einddoel voor de eerste dag is Bordeaux, een tochtje van 850 km. Onderweg passeren we Blois, ons allen welbekend daar hier een BV onderdak vond na een ware heksenjacht in zijn eigen Vlaanderen. We passeren Orléans en Tours. We zien de Dordogne en de Tarne, die later samenkomen en van naam veranderen : de Garonne. Overal duiken nu wijngaarden op. Eerst de streek van de Cognac, nu de wereldberoemde Bordeauxwijnen.
De kathedraal van Bordeaux
We naderen Bordeaux, hierboven een foto van de mooie kathedraal. Vervolgens de luchthaven en zo eveneens onze eerste overnachtingsplaats. Er zijn nogal veel hotels in de buurt en we (hiermee bedoel ik de chauffeur en de gids) moeten wat zoeken. De chauffeur tracteert gul enkele gratis rondjes (aan de 'rondepunten' wel te verstaan!) en uiteindelijk bereiken we onze bestemming. We krijgen een welkomstdrankje aangeboden. Een aantal oudere mensen grijpen vliegensvlug een glas beet want ze weten wat honger en dorst is, ze maakten immers de oorlog mee! Ze doen dit nog voor ze de bagage wegbrengen want ze willen niet het risico lopen te laat te komen! Dit doet me denken aan de antiekbeurzen in oa Hasselt en Luxemburg waar iedereen zo vlug en veel mogelijk glazen binnenkiepert want hier moet niets voor betaald worden!
Aangezien het al redelijk laat is, ca 20u30, moet alles vlug gaan. De verantwoordelijke dient vliegensvlug alles op nadat hij eerst heel rustig alle bestellingen voor de drank opgenomen heeft. Eens hij zeker is van die bestellingen kan het niet vlug genoeg gaan. Ik vind de man nogal opdringerig, op het rand van onbeschoft zelfs want hij zit sommige medereizigers gewoon uit te lachen.
Toen hij het welkomstdrankje aanbood riep hij immers al : 'On vous offre une boisson! Profitez-on, c'est gratuit!' Even later zal blijken dat de wijntjes, wél zelf te betalen, peperduur zijn... Ik bestel bier, da's nog altijd het beste. Maar we hebben allen honger gekregen gedurende de lange trip en we laten het ons smaken. De kelner gooit de bordjes met het voorgerecht op tafel : het ligt vol sla (dat kost immers niks!) en er liggen een paas sneetjes geitenkaas op. Enkelen schrikken wat van de 'rappe' service zodat ze vergeten te bedanken. 'Merci beaucoup' sist de kelner dan terwijl hij eigenlijk 'lomperik' of zo bedoelt. Iemand moppert : 'Maar dat is toch niet warm!' Ik : 'Inderdaad, ongeveer 30 graadjes, wat ook de omgevingstemperatuur is. Daarna ratatouille (zegt men) : wat gestoofde groentjes, wat witte en wat wilde rijst en een gebakken kippenfilet. Pech nu voor mij en mijn buurman want ze 'vergeten' ons twee. Grote lol natuurlijk want de meest hongerige persoon van het gezelschap mag op zijn kin kloppen... Na herhaaldelijk aandringen komen we ook aan de beurt. Maar het loont de moeite : wij krijgen een écht verse kippenfilet voorgeschoteld! In een mum van tijd is hongermaaltje opgepeuzeld. Men zegt soms : 'Je moet met goesting van tafel gaan.', wat wil zeggen dat je je niet vol moet proppen tot barstens toe maar met een voldaan gevoel moet van tafel gaan. Welnu, ik ben met honger van tafel gegaan! Gelukkig sloeg ik onderweg wat extra mondvoorraad in. De kamers liggen in een héél lange gang, maar zijn heel mooi, ruim en netjes.
Er zijn van die typen die er nooit genoeg van krijgen... van het melken dan bedoel ik. Alhoewel ze zich nooit doodgewerkt hebben. Maar als ze geen échte koeien meer hebben zoeken ze het plezier (!) elders...
Dan zoeken de onverlaten nieuwe horizonten op..., nieuwe uitdagingen... Andere koeien waarop ze hun lusten kunnen op botvieren... Op het internet staat een beschamende foto van zo'n 'kastaar'. Boer Wortel die een plastieken koetje onder handen neemt... Wie had dat van hem kunnen denken?
Neen, ik was niet in de Walen... Wel in Portugal (via Zuid-Spanje uiteraard). Heel veel mooie zaken gezien, vooral heel mooie kerken. Nogal iets anders dan sommige kerkgebouwen bij ons (...). Geen kale muren waar de verf afbladdert, geen ontwijdende activiteiten in of rond de kerk... Mooie beelden, schitterende intererieurs, mooi verzorgde ruimtes schoven voorbij op mijn netvlies.
Veertien dagen lang snoepen van al dat moois, het zal me nog heel lang bijblijven. Eigenlijk even mooi als die onvergetelijke reis naar Italië vorig jaar.
De komende week geef ik een uitgebreid verslag van mijn indrukken. Ook soms rare dingen gezien, zoals honden op drie pootjes, nepbedevaarders, lelijke duvels, enz. Over medereizigers Mr Spock (Jumbo) en een raar vrouwmens dat de hele tijd boosaardig klinkende bezweringsformules prevelde... Ook over het nieuwste wonder van Fatima...
Net terug gisterenavond om 22u00 was ik om halfvijf al weer aan het werk, op weg naar een beurs.
Een collega-antiquair was héél voorzichtig in alles wat hij tegen me zei, want - zo vertrouwde hij me (met een ietwat bang?) hart toe : 'Ik moet opletten met jou want alles wat ik zeg of doe kan op je blog verschijnen...'.
Tja... en dus bewaarde hij dan maar het zwijgen... 't Was van 'breek mijn mond niet open!'...
Magere Hein is een merkwaardig man. Hij verlegde nog geen strootje gedurende zijn hele leven. Graatmager als hij is denk ik steeds dat hij doormidden zal breken telkens ik hem op de rommelmarkt zie bukken om een of andere prul te bekijken. Maar voor de rest een toffe peer : altijd vriendelijk en altijd in voor een babbeltje.
Maar met zijn vrouw is het anders gesteld. Die loopt ook rond op elke rommelmarkt, ze bekijkt écht alles. Vooral juwelen zijn haar ding... Als een echte ekster vliegt ze op alles wat maar enigszins blinkt. Of ze ook veel schatten vindt is een andere kwestie... Ze schept in elk geval graag op wat voor mooie en waardevolle dingen ze telkens weer op de kop heeft kunnen tikken de voorbije week. Als dat allemaal waar is dan is ze nu echt 'binnen', snotrijk dus.
Wanneer ze 'tenden' is van de vele kilometers rondlopen en wanneer ze 'uitverteld' is, dan gaat ze op zoek naar een laatste slachtoffer. Liefst iemand die een stoel over heeft op zijn stand en die wat te eten en/of te drinken heeft. Het is een mee-eter zoals men zegt. Een profiteur dus.
Een tijdje terug was ze weer ferm aan het mee-eten op een standje en ik passeerde toevallig. Ik vroeg prijs van iets en schrok omdat ik de prijs al te hoog vond. Madam moeial mengde zich in het gesprek en toen werd het me toch te veel. Ik ging naast haar staan en vroeg haar : 'Madam, ben jij soms ook antiquair en heb jij hier nu ook al iets te zeggen, ben je nog niet moegebabbeld? Eet verder en hou in hemelsnaam je snaveltje dicht voor de rest van de tijd dat ik hier sta.' Ik had 'een tere plekke' geraakt en ze deed haar mond niet meer open. Operatie geslaagd! Ik zei de verkoper dat ik nog wel eens terug zou komen, in minder woelige tijden... wachten dus tot Magere Hein haar mee zou voeren...
In Nederland verkocht ik enkele dagen geleden een heel mooi stuk uit de zaak. Iedereen tevreden : de klant die het in de zaak goed bestudeerd heeft en nadien telefonisch gekocht. Ik wat spijtig want mooie dingen verkopen is altijd wat moeilijk, maar de klant tevreden zien is me ook veel waard.
Vanmiddag plots echter een telefoontje : er blijken enkele mankementjes te zijn aan het voorwerp, enkele zaken die de klant nopen van de verkoop af te zien. Eigenlijk had ik heel weinig winst opgestreken, een heel mooie prijs bedongen. Speciaal een verre reis gemaakt om dit aan huis te leveren... Maar omdat ik de klant heel sympathiek vind zal ik de zaak toch terugnemen, voor één keertje wil ik dat wel doen. Wel beseffend dat ik, moest ik zoiets lappen met een collega, ik daar nooit geen voet meer zou mogen binnenzetten. Een woord is een woord, verkocht is verkocht... Maar het betreft hier een heel mooi voorwerp wat de last toch wat lichter maakt.
Een broertje dood aan werken... dieven op de Zandfeesten
Op de rommelmarkt op het Zand begin deze maand waren een aantal dieven op dreef, je weet wel, van dat soort dat een broertje (...???) dood heeft aan werken...
Een koppel dat de dag voordien veel verkocht had op Trammelant in De Haan was daags nadien dus op het Zand beland. Uren werk op de stand op te bouwen. Grote verwachtingen van deze toch heel gekende antiekmarkt.
Ze werken de hele dag 'dat de stukken er van af vliegen' en rond halfvijf is de grootste drukte voorbij en 'de buit' binnen. Maar ... dat is zonder de waard gerekend...
Verschillende mensen vragen tergelijkertijd inlichtingen. De standhouders proberen de kandidaat-kopers zo goed mogelijk te informeren. Wanneer de vrouw geld wil wisselen ontdekt ze dat haar portefeuille gestolen is. Die zat nochtans goed weggestopt in een grote boodschappentas en er lagen enkele jassen over die tas. Grote paniek natuurlijk want heel de 'recette' van daags voordien en de markt daar op het Zand was ribbedebie.
De politie werd verwittigd maar die kon natuurlijk weinig méér doen dan de diefstal noteren... De daders zijn wellicht romazigeuners, naar het schijnt liepen er nogal veel rond op die dag.
Mijn reactie op die diefstal? Nooit geld laten rondslingeren in tassen. Zelf ben ik nog nooit geld gestolen geweest omdat ik mijn portefeuille steeds op mijn lichaam bewaar. Moest iemand toch het lef hebben om me mijn zuurverdiende centen afhandig te willen maken dan zal hij mij leren kennen van een 'kant' die ze liever niet zien, geloof me vrij. Dan zal me geen beeld te zwaar zijn of geen boek te duur, om een paar meppen uit te delen... om een blijvende in-druk na te laten bij dergelijke onverlaten... Dieven zijn hierbij gewaarschuwd...
De voorbije dagen was ik in Nederland. Eigenlijk wilde ik een tochtje door Frankrijk maken maar ik kortte dit bezoek in om naar een klant te gaan met prachtstukje uit de winkel.
Van de gelegenheid maakte ik gebruik om enkele steden te bezoeken. Eerst Nijmegen. Het centrum is nogal moeilijk toegankelijk met de wagen, je moet er een heel eind wandelen voor je er iets ziet wat de moeite waard loont. Daar het al avond was kon er niets meer bezocht worden. Behalve dan de 'Waag', een prachtgebouw waar ooit boter gewogen werd. Nu een mooie horecazaak. In de buurt de St-Stevenskerk.
Amsterdam. Deze stad heeft een wereldwijde faam. De raarste snuiters, de grootste dronklappen en de wreedste drugsverslaafden komen hier aan hun trekken. Er heerst een gezellige sfeer maar de meeste bezoekers lijken me toch van lager allooi. Hun kledij laat meestal echt te wensen over, benieuwd of ze in hun eigen streek er ook zo bij lopen... Over de geur van joints of zo. Maar als puntje bij paaltje komt ben je de stad toch wel beugezien na enkele uurtjes. Ook omdat er massa's boekwinkeltjes verdwenen zijn. Ik bezocht er De Sleghte maar vond er niets dat mij echt kon bekoren, ook niet in de afdeling antiquariaat. Ofwel niet interessant en in elk geval overdreven duur. Wel héél groot. Veel grote mooie gebouwen, oa een grote toren, in het midden in de verte op de foto hieronder. Mooie beiaardklanken maar de toren lijkt nogal scheef te staan. Dus niet te dicht naderen!
Dan nog een bezoekje aan het centrum van Haarlem. Een heel mooi stadje. Vroeger zouden er hier tientallen antiekwinkeltjes geweest zijn. Busladingen Vlamingen zouden hier regelmatig op bezoek geweest zijn, zo hoor ik van een handelaar in brocante. Er heerst in elk geval een aangename sfeer. Een man met een groot muziekorgel maakt een enorm kabaal. Blijkbaar wordt zijn optreden niet steeds in dank afgenomen bij de handelaars want regelmatig verplaatst hij heel zijn rammelbak, dit door middel van een soort grasmachinemoteur die nog meer kabaal maakt dan zijn muziek. Op de maat van zijn muziek rammelt hij met zijn collectebus. Onder het middagmaal komt hij plots in de buurt staan. Opeens hoor ik een jongegast roepen uit een venster op het derde verdiep. Hij heeft een ferme kater en wil dat dat kabaal op straat ophoudt... Een bezoekje aan de grote kerk (Sint-Bavo) loont echt de moeite. Via een soort souvenirwinkel kan je er na betaling van 2,5 eurootjes binnen. De hele vloer bestaat uit grote arduinen grafplaten, meestal helemaal afgesleten. Hier en daar zie je nog een ornament zoals een doodshoofd. Grafplaten in de vloer zie je regelmatig in kerken maar zoveel als hier is toch uitzonderlijk. Er hangen grote borden met naamlijsten van dominees en 'diakens'. Vele honderden familienamen staan hierop vermeld, misschien interessant voor genealogen. Maar wat het meeste opvalt is het enorme orgel : tientallen meter hoog, versierd met allerlei figuren en engelen. En helemaal bovenaan twee enorme houten leeuwen. Zoiets zag ik nog nooit eerder. In een zijkapel waren enkele tientallen mensen aan het bidden, een middaggebed, begeleid door mooie orgelklanken van een klein orgel. Een bezoek meer dan waard dus. Terug buiten werd ik vergast op mooie beiaardklantken.
Voor wie ze niet meer uit het hoofd kent... hier zijn ze dan!
1. Bovenal bemin één God 2. Zweer niet ijdel, vloek noch spot 3. Heilig steeds de dag des Heren 4. Vader moeder zult gij eren 5. Dood niet, geef geen ergernis 6. Doe niets wat onkuisheid is 7. Vlucht het stelen en bedriegen 8. Ook de achterklap en het liegen 9. Wees steeds kuis in uw gemoed 10.Begeer nooit iemands goed
Maar nu komt het : degenen die het meest met deze woordjes zwaaien leven zelf niet helemaal volgens deze wijze woorden : hier volgt een kleine toelichting...
1. Bovenal bemin één God
Sommigen kennen God noch gebod, het geld en het bedrog is hun God!
2. Zweer niet ijdel, vloek noch spot
Sommigen hebben al vele dure eden gezworen maar hun woord heeft geen enkele waarde. 'Een mule van lientjes'... Allemaal pietpraat die uit hun mond komt.
3. Heilig steeds de dag des Heren
De zondag is voor vele mensen nog een speciale dag. Voor anderen is het een gewone dag zoals alle andere. Drinken van 's morgens tot 's avonds, andere mensen aanzetten tot drinken en hun zakken leegtoveren...
4. Vader moeder zult gij eren
Sommigen zijn kort van memorie of kunnen niet goed lezen omdat ze niet lang genoeg naar school geweest zijn... Of zijn ziende blind. Of hebben gaten in hun verstand. Ze kunnen maar één woord lezen, verder raken ze hier niet... Een selectief geheugen op zijn minst... Concreet betekent dit dat ze hun moeder laten stikken, hun moeder waaraan ze hun leven danken wordt afgevoerd naar het OCMW. Wee wie hun moeder zo behandelen, kan je dan ooit zelf gelukkig worden? Wat voor waarden hebben zo'n mensen eigenlijk nog?
5. Dood niet, geef geen ergernis
Je kan iemand de dood aandoen, dat is net iets minder dan écht dood doen. Je naaste 'duvelen', proberen in mootjes te hakken, er fricassee te maken zoals bij de beenhouwer, en dan later niet beseffen hoe het komt dat je zélf in de hel vliegt...
6. Doe niets wat onkuisheid is
Vandaag de dag zijn er geen taboes meer. Op bepaalde plaatsen verwacht je een bepaald gedrag. Bepaalde plaatsen zijn heilig. Bepaalde plaatsen verdienen respect. Maar ja, ik zei het al, er zijn geen taboes meer! Zonder daarom de kwezel te spelen natuurlijk, da's nu ook niet de bedoeling.
7. Vlucht het stelen en bedriegen
Je hebt zo van die mensen die hun hele leven geen strootje verleggen. Leven van de dauw zoals dit heet. Met andere woorden : leven van een ander zijn geld. Zelf geen enkele verdienste hebben maar wel luizig genoeg zijn om te vegeteren op een ander zijn fortuin. En natuurlijk maar hopen dat die ander dit niet in de mot krijgt! Vroeg of laat echter wordt de bedrieger zelf bedrogen! Wanneer de 'schellen' (= oogkleppen) van de rijke vrek van de ogen vallen mag je hopen dat je vlug de benen kan nemen!
8. Ook de achterklap en het liegen
Er lopen heel 'droeve' (= stoute) commeren rond in de streke. Omdat ze zelf geen verdiensten hebben, of 'een broertje dood hebben aan werken', vinden ze er niets beter op dan kwaad te klappen achter een anders 'gat'. Ze hangen de sukkelaar uit, het slachtoffer van verschrikkelijke belagers tijdens hun jeugd. 't Is allemaal de ander zijn schuld! Zoals het neefje van... Liegen dat het 'klettert'. Er is echter nog een veel erger geval bekend die loog op bestelling. Voor elke tip die hij aan zijn vriendje kon geven om een bepaalde ander te duvelen kreeg hij 250 eurootjes. Mooi verdiend natuurlijk. Maar liegen is vermoeiend. En daarom - je moet maar het lef hebben!!! - vroeg meneer het liegebeest aan de dame die hij diende te beduvelen om zelf 'tips' te verzinnen... Elke tip was immers 250 euro waard. De dame had een ingoed hart en hielp de onverlaat. Hoe goed kan je zijn?
10.Begeer nooit iemands goed
Het kan heel verleidelijk zijn om zonder een klop te doen een ander zijn goed af te troggelen. Je kan het vragen maar je kan het ook eisen. Als die persoon wat ouder wordt (bv. nadert naar de 100) zijn er nog ander middelen... De harde manier! De bel stuk maken zodat men geen contact meer heeft met de buitenwereld. De ramen dichtspijkeren zodat die niet meer open kunnen. Sommigen weten niet waar het 'scheidt', normenbesef hebben ze nooit gehad en zullen ze nooit hebben. Het is zoals met Alexander : alles voor zichzelf en nieten voor de ander!
Laat ons dan ook bidden voor die geweldenaars, dat ze hun leven ooit mogen beteren. Dat ze het 'Licht' mogen zien. En bidden we vooral ook voor de slachtoffers. Dat ze zich niet laten kisten. Dat, als de kat van huis is, de muizen niet meer op tafel dansen. Dat ... (vul hier je eigen intenties maar in).
Op de VBRO gonst het van de smartlappen met soms echte caramelleverzen... Maar dit liedje is toch van een ander niveau.
Elk kind zou moeten beseffen wat zijn moeder allemaal deed voor hem (of haar). Spijtig genoeg zijn er die dit allemaal aan hun laars lappen. Kunnen zij écht gelukkig zijn als zij hun moeder slecht behandelen of meer zelfs hun moeder met alle mogelijke middelen het leven zuur proberen te maken? Volgens mij - en de realiteit bewijst dit... - zijn zo'n mensen gedoemd om in alles wat ze uitspoken te mislukken... misschien lijkt dit wel hun verdiende loon?
Misschien kunnen deze 'kinderen' de tekst van dit lied eens goed bekijken.
Een kind zonder moeder
Een kind zonder moeder, is als een vaas zonder bloemen 't Is eenzaam, stil, en alleen Een kind zonder moeder, is als een vaas zonder bloemen Een moeder is voor een kind nummer een
Als een kindje slapen gaat, en mammie is d'r niet die even praat Dan huilt het zacht, soms heel de nacht, om haar Een moeder kijkt, een moeder lacht, een kind is blij, de hele nacht Zij vormen, toch samen, een paar
Een kind zonder moeder, is als een vaas zonder bloemen 't Is eenzaam, stil, en alleen Een kind zonder moeder, is als een vaas zonder bloemen Een moeder is voor een kind nummer een
Een klein verdriet, dat niemand telt, dat wordt alleen toch maar aan haar verteld Ze luistert dan, geduldig en, geeft raad Een moederhart, dat echt bemint, waar een kind een antwoord vindt 't Moeder toch, die 'n kind nooit verlaat
Een kind zonder moeder, is als een vaas zonder bloemen 't Is eenzaam, stil, en alleen Een kind zonder moeder, is als een vaas zonder bloemen Een moeder is voor een kind nummer een Een moeder is voor een kind nummer een
Wat men zaait zal men ook oogsten, zo wordt gezegd... En dat is ook werkelijk zo.
Een grote 'pemenboer' uit de Westhoek, 'pemenboer' genoemd omdat hij het werk op de akkers niet verzorgt (bv. door het niet uitroeien van onkruid), zal wellicht deze dagen ijverig aan het oogsten zijn. Het heel wisselvallige weer van de voorbije weken zorgde er voor dat er nog niet echt gestart kon worden met de oogst van de tarwe.
Meneer pemenboer zal er wel niet wakker van liggen want hij veegt overal zijn voeten (of botten) aan. Na het zaaien laat hij immers het groeien en bloeien over aan GoddeVader hierbovenindehemel... Met alle gevolgen vandien... Enkele jaren geleden kon je in het mooie Eggewaartskapelle het grootste kankerbloementapijt van de wereld bewonderen. Bewonderen? Ja, als 'leek in het vak' wel, héél mooi die rode bloemenpracht! Maar als landbouwer of in mijn geval landbouwerszoon doet dit je hart bloeden, bij wijze van spreken dan toch! Een landbouwer die zichzelf respecteert zet de bloemetjes buiten als het avond is, maar niet de hele godganse dag in de godganse dag uit. Kankerbloemen in je korenveld is niets om trots op te zijn, het doet de schande neerkomen over de 'boer' die dat land bewerkt... maar ook over diegene die zijn mooie land verpacht - of moet ik het 'te grabbel gooien' noemen - aan een pemenboer!
Op andere stukken grond (zelfde pachter, zelfde eigenaar) kan je massa's 'wilde zurkel' bewonderen... Echt smerig onkruid die bijna niet uit te roeien is als je de boel niet grondig aanpakt. De zaadjes blijven vele jaren lang kiemkrachtig in de grond zitten... goed voor twintig jaar schade en schande op het blazoen van al wie met de door deze plant begroeide grond te maken heeft!
Maar misschien zie ik dit allemaal veel te zwartgallig, misschien is het geen laksheid, luiheid of gierigheid die ervoor zorgt dat alle soorten onkruid welig kunnen gedijen op die mooie grond van mijn voorvaderen. Misschien heeft deze landbouwer lange studies achter de rug en kweekt hij hier gewoon biograan. Graan met allerlei vuiligheid in, enkel nog goed om 'speciale' broodjes te bakken die men dan uiteraard 'biobrood' kan noemen.
Deze avond bracht ik een bezoek aan de antiek- en (vooral) kunst-beurs te Knokke. Dit gerenommeerde evenement vindt plaats op twee locaties : Scharpoord (mij wel bekend daar ik drie jaar in de bib werkte, de bib huist onder hetzelfde dak) en de Réserve, luxehotel, gelegen aan de andere kant van het Zegemeer.
Moderne kunst is niet echt mijn ding maar ik kan het (soms) wel smaken... Schilderijen, sculpturen in metaal en andere materialen, ... Ook enkele standen met juwelen. Waarvoor ik eigenlijk kwam zijn de antiekstanden. Heel veel zijn er niet maar ze hebben wel mooi materiaal mee. Engelse antiek, houten heiligenbeelden, zilver, enz.
Ik zag er heel veel kennissen. Enkelen vroegen me waar mijn stand was, wat me wel charmeerde, blijkbaar vinden antiekliefhebbers het tijd dat ik hier ook mijn waren uit kom stallen... We zien wel. Anderen vroegen me hoe het nu met mijn winkel zat... of ik al verhuisd was naar mijn nieuwe 'stek'... Natuurlijk kan ik hier niet veel meer over vertellen maar ik legde al deze mensen uiteraard haarfijn uit hoe de vork helaas in de steel zit...
Veel volk uit de betere klasse, da's duidelijk. Ook wat mensen die enkel komen drinken maar dat heb je natuurlijk met elke beurs. Ook enkele 'verzamelaars' die zeker nooit zaken boven de 100 euro zullen kopen... en dan is de keuze in de antiekbeurs natuurlijk eerder beperkt.
De sfeer zat er in elk geval in. Ik hoop dat àlle standhouders goed mogen verkopen, dat ze een succesvolle beurs mogen hebben.
Eindelijk weer een dagje vrijaf, alhoewel... Ik werd gisterenavond uitgenodigd om wat oude heiligenbeelden te gaan bekijken. Altijd interessant natuurlijk... Gisterenavond mocht ik trouwens ook al te gast zijn bij een heel sympathieke gast die een en ander in de aanbieding had. En... gisterenmorgen was ik op bezoek bij enkele heel sympathieke dames waar ik van alles en nog wat zomaar mocht meenemen, oa een mooi eeuwenoud heiligenbeeld met reliek. Als dat geen meevaller is!
Maar vandaag moest ik dus in de buurt van de Schelde zijn, ik verklap hier natuurlijk niet precies waar. Alles wat ik hier vertel kan immers tegen mij gebruikt worden. Denken we maar aan het feit dat ik hier mijn wens om een bepaalde kerk te kopen neerpende... De gevolgen zijn gekend... Welnu, ik had ogen te kort : deze mensen hebben meer dan vijftig jaar lang boeken en antiek verzameld. Ook enkele fameuze privé-archieven uit hun streek, ik ken zeker enkele liefhebbers. Jammer genoeg betaalden ze héél veel voor hun hebbedingetjes. En nog veel jammerder : ze noteerden alle aankoopprijzen... En het jammerste van al is dat ze 'winst' willen maken : ze willen nu nog meer dan hetgene dat ze vroeger betaalden. Tja... Ik gaf hen de goede (?) raad om alles in een veiling te steken, om alles openbaar te verkopen. Daar hadden ze wel oren naar : duizenden mensen die kunnen bieden... Natuurlijk weet ik wel beter, de prijzen zijn ferm gedaald vergeleken met dertig jaar geleden en ze zullen zeker geen goeie zaak doen hiermee.
Onderweg deed ik enkele 'kapelletjes' aan, want van al dat stof-vreten was ik dorstig geworden.
Voor de tweede maal dit jaar was er een grote rommelmarkt op het Zand in Brugge. Tot bijna acht uur regende het en ik twijfelde of ik wel uit zou pakken. Dus liet ik mijn wagen op mijn stand aan het concertgebouw staan en liep rond tussen de standjes.
Heel velen hadden een dure marktkramersparasol meegebracht. Zo'n parasol kost al gauw 700 euro. Eigenlijk wel ironisch dat heel veel particulieren heel commercieel uitgerust zijn en een 'commercieel' als ik helemaal niet. Tot nu toe behelp ik me met grote stukken plastic wanneer een plensbij op komst is. Dit is echt prutsen, eer je het plastic zeil over je stand hebt getrokken is er natuurlijk al wat waterschade. En als de zon dan weer schijnt is het snikheet en heb je geen beschutting tegen de hitte. Daarom kijk ik nu uit naar zo'n grote parasol of tent. En daar het op mijn standplaats altijd heel 'winderig' is in de namiddag zal er ik maar best voor zorgen dat mijn parasol of tent goed verankerd is...
Veel volk deze editie ook al zag ik enkele 'trouwe klanten' of moet ik zeggen 'trouwe bezoekers' niet... heel speciaal denk ik dan aan een nieuwe zelfstandige. Eigenlijk te 'leeg' om te werken maar nu heeft hij een schitterende bloeiende horecazaak opgericht. Wat minder plezant is voor wie niet graag werkt want in zo'n zaak moet je elke dag zijn voor je klanten. Een soort regelmaat opbouwen qua openingsuren. Geduldig wachten op je klanten. Poen pakken zoveel je kan. Op je tanden kunnen bijten als het succes niet zo groot is als je eerst dacht. Ook als dat succes in geen verten te bespeuren is en/of blijft. Misschien eieren kiezen voor je geld en... nog eens veranderen van beroep? Een ezeltje zoeken dat geld s...... Hopen dat de gebraden kiekens binnenvliegen... ideaal natuurlijk als je een horecazaak hebt!
Heel wat aangename contacten gehad met vrienden en kennissen, nieuwe klanten ook. Aanbiedingen bij de vleet alhoewel men meestal hun rommelzolder wil leegmaken zonder zelf de handen vuil te maken. Deze morgen ging ik in twee plaatsen kijken. Mijn eerste bezoekje leverde heel wat op, heel vriendelijke mensen die mooie spullen in huis hadden (hàdden dus!). Mijn tweede adresje was ook niet mis, het kostte me andermaal helemaal niets maar vier vijfden van deze boeken 'vliegen' binnenkort naar het stort. Dan nog honderden bidprentjes gekregen waarvan heel wat stukken me goed van pas komen voor mijn eigen verzameling en die van enkele kennissen.
Een standhouder, een zot van een vent die allemaal nieuw en nep verpatst, kon het weeral niet laten commentaar te geven toen hij mij zag passeren. Het ventje mag op sommige plaatsen zelfs geen poot meer zetten omwille van zijn uiterst agressief karakter, zo hoorde ik reeds verschillende malen. Omdat hij zelf een beetje lui is, er zijn dus nogal wat luilakken te zien geweest gisteren, huurt hij vaak allochtonen in die slaafje moeten spelen in zijn 'oudijzerkraam' : de hele dag slepen en sleuren met waardeloze metalen rotzooi. Maar we moeten niet zeuren, werk is werk! De man kan dus zijn mond niet dichthouden, ondanks de scherpe vermaningen van zijn lelijke vrouw die bijna haar pruik van haar hoofd rukt om hem het zwijgen op te leggen. Ikzelf kan dan natuurlijk ook niet zwijgen en roep : 'Is dat waar dat jullie elkaar hebben leren kennen in het verbeteringsgesticht?' Een rethorische vraag eigenlijk want ik hoorde jaren geleden dat dit echt zo was. Het ventje staat met zijn mond vol tanden en draait de rug. Ja, dus! Zijn verblijf daar in het gesticht heeft hem dus niet veel aan manieren bijgebracht en nu nog zijn leven beteren, dat wordt wat moeilijk vrees ik.
In de namiddag word ik vergast op een klein buitje, net genoeg regen om de straten nat te maken maar wel genoeg om mijn boeken te beschadigen. Sneller dan mijn schaduw reageer ik : een zeil van 10 op 4 meter wordt vliegensvlug over mijn stand getrokken en na een vijftal minuutjes stopt het met regenen.
Massa's volk passeren aan mijn stand en ik krijg verschillende malen complimentjes met mijn mooie boeken en andere zaken. Mensen zien heel goed wat kwaliteit is en wat niet. De meesten weten ook dat kwaliteit 'geld' kost. Enkelen geven wel schampere reacties : 'Wablief, 25 euro voor een boek? Nieuw hebben ze minder gekost!' En dit laatste is natuurlijk waar maar na 50 jaar vind je ze natuurlijk niet meer in de gewone boekhandel. Twee klanten reclameren bij mij over de onfrisse praktijken van een 'collega' (alhoewel ik die collega niet terugvind op de lijst van handelaars in antiquarische boeken...). De man zou de bezoekers 'forceren', de mensen lastigvallen door de voorbijganger te 'pushen' om te kopen. Bovendien beweert hij de 'beste en goedkoopste' boeken van héél de rommelmarkt aan te bieden. Tweemaal gelogen dus (alhoewel hij een bepaald boek idd wel héél goedkoop zou kunnen aanbieden want het kostte hem gene eurocent!).
Rond 18u00 werd de lucht nogal zwart van kleur en wijselijk begon ik voorzichtjesaan wat in te pakken. Wanneer ik rond 20u00 alles in de auto heb gepropt valt een eerste druppel... Net op tijd dus. Ik ben tevreden dat het avond is, die rommelmarkten op het Zand zijn immers zware dagen, heel vroeg opstaan en vele uren water, wind en zon weerstaan.
Hoog bezoek daarnet... Een oud ventje, de tachtig jaar al lang voorbij, dus lang gaat dat niet meer duren..., komt mijn winkel binnengestrompeld. Zonder te groeten of zo snauwt hij me toe dat hij 'Zo'n plakkaatje om op een stokje te hangen' MOET hebben!
Alle gekheid op een stokje... Ik vraag hem uitleg en hij bekijkt me alsof ik onnozel ben. Ik zeg niets meer en blijf hem vragend aankijken, de wenkbrouwen gefronst...
Dan zegt hij dat hij een naambordje met 'Brugge' daarop zoekt, om op een houten stok te bevestigen. Die stok heeft hij al. Dit alles dient om omhoog te houden wanneer hij 'ouden van dagen' wil rondleiden in Brugge.
Wanneer ik hem vriendelijk opmerk dat hij dat toch zelf kan maken wordt hij kwaad want het moet een 'origineel bordje' zijn...
Ik blijf hem aankijken, nog steeds met gefronste wenkbrouwen... totdat hij nijdig zijn schouders ophaalt en vertrekt.
Ook zie ik nog een paar curieuzeneuzen. Ze komen om te - uiteraard - curieuzeneuzen, wat eigen is aan alle curieuzeneuzen. Eentje zegt dat ze 'er slecht van wordt, van al die heiligenbeelden'. Ik geef haar voorzichtig het advies om hier niet te veel te komen curieuzeneuzen als ze daar immers ziek van wordt...
De tamme huis-eend...
