Belevenissen van een collega in het Zonnige Zuiden in Frankrijk : wat een antiquair toch lijden kan!
Terwijl er hier in Vlaanderen van die gasten zijn die slapend rijk willen worden, die als een échte fils-à-papa de 'leegaard' uithangen... zijn er ook echt gemotiveerde hardwerkende mensen.
Zo ken ik er eentje die net als ik naar het Zuiden trok om wat oude snuisterijen te vinden, een antiquair die ik redelijk goed ken.
Wat hij echter meemaakte was niet om mee te lachen! Alhoewel, wanneer hij 'in het vuur van zijn vertellen' bezig is houd ik het niet meer! Dat kan nu toch echt geen waar zijn! Net alsof ik een film voor mijn ogen zie 'afdraaien'. Ik leef zodanig mee met hem dat ik zijn betoog bijna woordelijk onthouden heb. Ik wil dit echt gebeurd verhaal aan mijn trouwe lezers zeker niet onthouden.
Omdat ik de identiteit van deze collega niet mag prijsgeven, omdat de man in kwestie toch niet echt trots is op zijn 'heldendaden', en omdat hij toch wat bang is om de rest van zijn leven uitgelachen te worden, kan ik niet veel gegevens lossen omtrent zijn persoon. Het enigste dat ik kan vertellen is dat hij niet van de dikste is en dat hij weinig haren op zijn hoofd heeft staan. Voorts dat hij al jaren antiquair is, door velen bejubeld en natuurlijk - zoals je jammergenoeg steeds merkt - door een aantal echte malloten verguisd wordt.
Zodus... Eerst bezocht hij de beurs te Béziers maar daar viel niet veel te vinden. Mijn teergeliefde collega is namelijk nogal kieskeurig. Geen brol in zijn zaak, enkele curiosa. Hij wil zijn klanten in de watten leggen met eerlijke en mooie antiek.
Dan Montpellier. Tijdens het wachten op de opening moet hij zich weren om niet platgeduwd te worden tussen al die kooplustige collega's. Hij ziet veel zigeuners en/of Oosteuropeanen en hij houdt zijn centen goed in het oog. Op de beurs koopt hij een en ander bij handelaars die hij al ontmoette in Béziers. De stukken die hij daar wilde kopen waren zodanig duur dat hij er niets meer kon aan verdienen. Hier echter kon hij dezelfde stukken nu voor de helft goedkoper inkopen. Mooie spulletjes (ik zal hier niet zeggen wat precies, op uitdrukkelijk verzoek van mijn teergeliefde collega) die zijn klanten dolgelukkig zouden maken. Klanten die echt geen zin hebben om 1200 kilometer naar het Zuiden te bollen, zonder vooraf natuurlijk te kunnen weten of ze iets interessants zullen vinden. Dus betalen de klanten graag wat extra als hun antiquair al die moeite doet voor hen... Leuk, zo'n klanten die niet zeuren over een paar eurootjes meer of minder...
Moe maar voldaan verlaat hij de beurs en zoekt zijn wagen die helemaal achteraan op de parking staat. Tijd om een hapje te eten. Mager als mijn collega is, hoeft hij geen karrenvracht eten, wat fruit is voor hem voldoende. Omdat het nog maar middag is besluit hij nog wat cultuur op te snuiven. Gewoon wat rondrijden en mooie oude stadjes bezoeken. Een man naar mijn hart trouwens want zelf doe ik dat ook graag...
Dus rijdt hij de autosnelweg op richting Arles, een mooie namiddaguitstap lag dus in het verschiet... Maar... en nu komt het... dat was nu eens echt helemaal buiten de waard gerekend... Pas heeft hij aan de péage wat muntstukken in de automaat gegooid of daar staat een vriendelijke meneer die iets wil vragen... Eerst dacht mijn collega dat het een ruitenwasser was, zoals er overal zoveel te zien waren in het Zuiden. Typen die je vensters van je wagen komen schoonmaken tegen een kleine vergoeding...
Maar neen, het was een douanier. Aan elke kassa van deze péage stonden vriendelijke douanebeambten die heel vriendelijk vroegen wat er zich in de wagen bevond. Natuurlijk wisten deze douaniers af van de deballage in Montpellier en wilden ze - voor Vadertje Staat natuurlijk - een graantje of zoveel mogelijk graan meepikken. Eigenlijk een noodzaak want de nieuwe president, Hollande, wil Kerstmannetje spelen... en natuurlijk niet met zijn eigen geld... dus : er moet geld in het laatje komen.
Mijn collega - ik zal hem voortaan Mr X. noemen - antwoordt heel eerlijk : ja ik kom van de antiekbeurs en heb wat kleine spulletjes gekocht, en ook een houten heiligenbeeld van een meter hoog. En dan gebeurt het : de douanier vraagt vriendelijk om wat verder rustig te gaan parkeren. Vier man, of beter gezegd twee mannen en twee vrouwen, komen nieuwsgierig kijken. Mr X. doet de deur van zijn auto open en vier paar ogen speuren naar opzienbarende zaken... en die schijnen ze quasi onmiddellijk te vinden.
Nu ga ik wat uit de biecht klappen en de dingen toch bij naam noemen : de vriendelijke ambtenaren hadden vooral veel aandacht voor enkele kleine reliekhoudertjes. Kleine houten kadertjes, achter glas enkele stukje bot (?) van heiligen of zo. De douaniers zijn heel sterk onder de indruk en ze roepen er nog een paar collega's binnen. Iedereen kan nu ongegeneerd de péage passeren, sommigen zullen een zware zucht van verlichting geslaakt hebben...
De controleurs weten niet wat relieken zijn of doen toch alsof, tot grote verwondering van Mr X. Iedereen kent dit toch en zo bijzonder of zo zeldzaam zijn zulke dingen toch niet! Maar dan... dan doen ze de ontdekking van hun leven : een halve doodskop, een echten dan nog wel, het bovenste deel van een eeuwenoude menselijke schedel. De onderkaak ontbreekt. Zoiets zie je bijna op alle rommelmarkten liggen. Een beetje luguber dat wel. Zo'n zaken dienen met respect behandelt te worden want zelf zou ik ook niet graag hebben dat ze jaren na mijn dood met mijn knokken beginnen te rammelen!!! Die halve doodskop is vernist en is zo wat donker gekleurd.
De douaniers kijken nu ietwat anders tegen het geval Mr X. aan, ze hebben misschien wel een lugubere ontdekking gedaan. Misschien denken ze wel met een (serie)moordenaar te doen te hebben : die schedel en dan al die stukjes bot 'achter glas'!!! Maar ze blijven vriendelijk. Met een zestal man (en vrouwen) beginnen ze verder te zoeken in de wagen, in afwachting dat hun grote baas komt. Na een kwartiertje is de grote baas daar en begint ook die vragen te stellen, de meest uiteenlopende en heel indringende vragen. Ze begrijpen het allemaal niet meer, wat is dit allemaal en waar komt het vandaag. Mr X. verklaart, geheel naar waarheid, dat hij die spullen in Montpelliers kocht, op de deballage diezelfde morgen. De douaniers vragen of Mr X. een factuur heeft van al deze aankopen. Mr X. kwam hier echter pas voor de eerste keer en was dus nog helemaal niet op de hoogte van deze geplogenheden. Hij wist helemaal niet dat je voor élk stuk antiek dat je koopt in Frankrijk een factuur moet vragen. Het is immers zo dat er in dit grote land zodanig veel wordt achterovergedrukt dat de overheid maatregelen moet nemen. Facturen maken dus bij elke aan- of verkoop. Voor Mr X. geen probleem, hij beloofde aan de douane dat hij de dag erop, in Avignon dus, facturen zou laten maken. En hij vroeg of hij nu verder mocht reizen... Maar dat zou dus geen waar zijn...
