Belevenissen van een collega in het zonnige Zuiden (2)
Wat voorafging : Mr X. koopt wat relieken en een houten heiligenbeeld, en wordt tegengehouden door de douane nabij Arles.
De douane vraagt Mr X. om hun combi te volgen naar hun kantoor. Heel discreet volgen twee motards van dezelfde brigade met zwaailichten en loeiende sirenes. Heel even voelt Mr X. zich heel belangrijk : wat leuk toch zo'n speciale escorte! Maar al vlug beseft hij de ernst van de situatie, door onwetendheid moet hij nu alles gaan uitleggen in het kantoor van de douanebrigade. Hopelijk kan alles vlug uitgeklaard worden (uitgeklaard : hier uiteraard figuurlijk te nemen!). Morgen de facturen opvragen, alles meenemen en wegwezen naar huis.
Maar zo vlug gaat dit niet! Mijn teergeliefde collega dient zijn autootje te parkeren op een afgesloten parking aan de achterzijde van het douanegebouw. Voor àlle ramen staan er dikke ijzeren tralies, precies een gevang. Met zo'n tien man, dus acht man en twee vrouwen, allen tussen de 25 en de 40, staan ze rond de auto. Alle spulletjes worden uitgepakt, opnieuw worden dezelfde en andere vragen afgevuurd, op een heel vriendelijke maar kordate toon. Vanwaar kom je, wat doe je van beroep, wat doe je hier, waarom heb je geen factuur want als handelaar moet je toch weten dat dit wettelijk verplicht is, waar ga je hierna naartoe, heb je nog andere zaken mee die we nog niet gezien hebben? En dan over die reliekjes : wat is dat, hoe oud is dat, bestaan er daar veel van, vanwaar komt dat, wie heeft dat gemaakt, wie is daar nu eigenlijk in geïnteresseerd, hoeveel kost dat en hoeveel is dat waard? Allemaal vragen die de evidentie zelf zijn maar ja, Mr X. is de vriendelijkheid zelf en gaat graag uitvoerig in op al die schrandere vragen...
En dan : 'Mag ik nu weg?' Geen antwoord. Alles wordt meegenomen naar binnen en uitgestald op een tafeltje. Eigenlijk allemaal niet zoveel zaaks want zelf - dus uw ootmoedige dienaar die hier het relaas van Mr X. neerpent - ken ik toch ook een en ander van relieken... En wat er daar uitgestald wordt is echt niet om over naar huis te schrijven, ik heb toch wel wat andere en belangerijkere stukken gezien... Maar ja, wie ben ik hé, ik heb daar geen vinger in de pap te brokken en kan enkel maar neerpennen wat ik vernomen heb...
Dan vragen de douaniers : 'Mr X., heb je nog andere dingen in de auto liggen?' En Mr X. : 'Ja massa's, ik bedoel : massa's papiertjes en tickets van dieselpompen enz. Mr X. heeft namelijk niet zoveel orde in zijn wagen en laat gewoon alles rondslingeren. Dat belooft : hij ziet de bui al hangen : die mannen en vrouwen hier gaan elk papiertje bekijken maar daar hebben ze helemaal niets aan, waarom niet 'to the point' komen en de zaak oplossen? Nu gaan ze met een achttal man naar zijn wagen, doen alle portieren open en beginnen inderdaad alle papiertjes te bekijken, sommige liggen daar al jaren... Een donkerhuidige douanier doet zelfs plastieken handschoentjes aan en Mr X. vraagt of hij bang is om hier een of andere plaag te 'vangen'. Net alsof hij bang is om Aids te krijgen of zo. De aangesprokene lacht zijn witte tanden bloot en begint ijverig te zoeken alsof zijn leven er van afhangt. Mr X. begrijpt het allemaal niet meer, wat heeft dit toch voor zin? Maar ja die mensen doen toch ook gewoon maar hun werk. Nu vuren ze tientallen vragen af : Wat is dit en wat is dat? En Mr X : een visitekaartje van de pastoor van mijn dorp, van een klant, van enkele winkels waar ik de voorbije jaren op bezoek was... Van de Carrefour in mijn stad, een ticketje van een of andere tombola van drie jaar geleden, enz. enz. Dan heel betekenisvolle vragen maar aanvankelijk snapte Mr X. niet waarom men hem bepaalde zaken vroeg... Zo bv. Waarom al die foldertjes van kerken en kathedralen en abdijen en kloosters? Waarom ligt dat hier, ben je misschien zo geïnteresseerd wat voor antiek er allemaal in die kerken staat? Dus doelde men op het feit dat ze Mr X. mogelijk als een 'kerkedief' mochten bestempelen... Mr X. antwoordt heel verontwaardigd dat hij gewoon heel graag kerken bezoekt maar dat men zeker niet moest denken dat hij die bezoeken koppelde aan diefstal of zo. De douaniers bleven vriendelijk, ze knikten nog van ja noch van neen, de verdenking bleeft dus rusten op die arme Mr X. Wanneer na een uurtje alles bekeken is, Mr X. geeft hen nog een breekmes in handen, denkend dat ze de voering van de zetels ook nog willen onderzoeken, stoppen ze de werkzaamheden.
Nu via de achterdeur van het gebouw met zijn allen gezellig naar het kantoor. Iedereen neemt een stoel. De verdachte zit in het midden en antwoordt op tientallen vragen. Hij vraagt zich af waarom ze altijd maar dezelfde vragen blijven stellen, misschien hebben ze wel last van een 'korte memorie'... Dus antwoordt hij tien keer hetzelfde. Vragen zoals bv. Hoe is de voornaam van je vader, hoe heet je moeder, waar wonen ze , weten ze dat je hier bent, wie weet er nog dat je hier bent, ben je hier al eerder geweest en zal je hier nog vaak komen, is dat jouw auto, ...
Dan : heb je kledij mee voor vannacht? Lap, Mr X. ziet het al voor zich : een nachtje of meer in een koude donkere cel... Maar het blijft gelukkig bij die ene vraag, wellicht wilde men hem bang maken. Het was duidelijk dat deze ambtenaren al onmiddellijk wisten welk vlees (een mager beestje in elk geval) ze hier in de kuip hadden : dit zou geen vette kluif worden, dit is gewoon een brave antiquair die zich beter vooraf goed ingelicht had wat hij moet doen bij aankoop...
En dan : Heb je geld mee en hoeveel? Kom, we gaan dat hier eens mooi tellen! Had je meer dan 10 000 euro mee? Blijkbaar mag dat was hier zeker geen probleem... want zoveel geld had hij bijlange niet bij zich. Daarna werden alle papiertje uit de portefeuille mooi op tafel gelegd en minitieus bestudeerd, ochgottekens toch! Het waren blaadjes met de namen en adressen van de hotels waar Mr X. wilde overnachten. Ook enkele kattebelletjes, dingen vlug op een papiertje gekrabbeld om ze niet te vergeten. Ze probeerden alles luidop te lezen maar dat klonk nogal mottig, precies dat een of andere Waal probeert Vlaams te spreken... Maar dat kon Mr X. hen zeker niet te kwade duiden, Fransen dienen toch geen Nederlands te kunnen spreken! In elk geval, de lol kan nu niet meer op en er heerst zelfs een goed haast vriendschappelijke sfeer.
Mr X. is van zijn eerste grote schrik bekomen en helpt ijverig mee om een lijstje op te stellen van al de gevonden 'schatten'. Het is duidelijk dat men niet gewoon is dat de bezoekers zo vriendelijk meewerken aan hun onderzoeken. Maar ja waarom niet, Mr X. heeft niets te verbergen en het zoveel aangenamer om in alle vriendelijkheid om te gaan met deze mensen die gewoon maar hun werk deden...
Nu wordt alles in de computer gepropt, met twee vingers worden bladzijden commentaar ingegeven... Intussen, om het wachten aangenamer te maken, begint Mr X. vragen te stellen, vragen staat immers vrij, zo zegt het spreekwoord. Zo verneemt hij dat ze heel veel werk hebben. Ja, dat ziet hij wel, overal hangen foto's van de hele ploeg, met of zonder hun speurhond Rataplan, een nogal dikke schaper of is het een labrador? Hier wordt blijkbaar heel veel drugs gesmokkeld maar de douane kon al heel vaak kilo's en kilo's onderscheppen. Aan al die foto's te zien moeten ze al een paar honderd kilo binnengerijfd hebben... Mr X. ziet het al voor zijn ogen : binnenkort komt hier ook een foto van de héle ploeg, met voor hen op tafel die reliekhoudertjes, maar zonder hun speurhond want die had vandaag geen dienst blijkbaar.
Aan het getokkel op de computer komt maar geen einde. Dan wil men foto's nemen van die reliekkadertjes en dat beeld. Mr X. antwoordt daarop dat hijzelf ook foto's wil maken. Twee man vergezellen hem daarop naar zijn auto om het fototoestel te halen. Ze laten werkelijk niets aan het toeval over, Mr X. ziet dat deze mensen heel veel routine hebben in hun zaken. Hij is er gerust in dat alles goed zal komen, deze mensen gaan echt professioneel te werk!
Het is reeds over vijven en Mr X. ziet ze vliegen... de honger begint te knagen... Intussen smikkelen de douaniers de hele tijd van hun boterhammetjes en pizza's... Mr X. houdt zich kranig. Eindelijk is de tikker klaar en wordt alles uitgeprint op vijf exemplaren. Mr X. moet de tekst nalezen en dan een paraar zetten op elk blad en zijn volledige handtekening op het laatste blad. Het einde is nabij! Al de douaniers die betrokken zijn bij dit intense onderzoek doen hetzelfde, na een kwartier heeft iedereen alles en overal getekend. Mr X. krijgt een exemplaar en vraagt het telefoonnummer en adres van dit kantoor. Dit om morgen de facturen te komen brengen.
Nu worden alle 'schatten' naar een klein kamertje gebracht, volgens Mr X. leende die akelige kleine ruimte zich ook als cel voor verdachten... De deur gaat op slot.
De douaniers verklaren aan Mr X. dat een expert uit Parijs naar Arles zal komen om te onderzoeken of deze spulletjes niet gestolen zijn. Mr X. is er gerust in. Binnen hier en drie weken zal men Mr X. opbellen om zijn spullen te komen ophalen. Dus : binnen een paar weken moet Mr X. een paar duizend kilometers gaan bollen om zijn eigen eerlijk gekochte zaken terug te krijgen!
Met een 'merci' en (heel stil want niet gemeend!) 'au revoir' verlaat Mr X. dit oord van verschrikking.
Hij rept zich naar zijn hotel waar hij wat uit wil blazen, bekomen van de vele emoties... Wat een man toch lijden kan?
(En wat gebeurde er met hem? En wat er gebeurde er met hem?) Ja, wat nu? De dag nadien rept Mr X. zich van zijn hotelletje naar de beurs te Avignon. Hij vraagt en krijgt er alle nodige facturen. Hij belt de douane op die pas na twee uur tekenen van leven geeft. Ze zeggen aan Mr X. dat ze die facturen niet meer nodig hebben omdat de procedure inmiddels is ingezet... Dus : wachten maar tot de douane hem opbelt, maar dat kan nog een paar weekjes duren...
Zijn me dat vodden zeg! Probeert dan maar eens je best te doen!!! Ik hoop van harte dat ik dat zelf nooit moet meemaken! In elk geval houdt mijn collega mij op de hoogte en dan laat ik wel een bericht na op mijn blog over de afloop van dit echtgebeurde verhaal.
