Ik verlaat Guérande en rijd nu richting Priac sur Mer, een 'Petite vile de caractère'. Een mooi havenstadje met vele mooie oude huizen. Supergezellig nu doordat het vandaag marktdag is. Massa's groenten, fruit, vis en warme bereidingen worden op een aantrekkelijke manier gepresenteerd. De groenten zijn netjes op tafels uitgespreid, en niet zoals bij ons, in bakken op elkaar gestapeld. Alles is er wel duurder. Ook hebben ze qua hoeveelheid veel minder mee dan de markt-kramers (let op 'kramen') bij ons in Vlaanderen. Tientallen standwerkers prijzen er hun 'fantastische' produkten aan : stofzuigerkoppen, parfums, boenmiddelen voor meubels enz. Het gekste wat ik zag was een man met een 'rode tomatteneuze', een dronkaardje dus, die plastieken lappen verkoopt, dienende om je slakom en zo af te dekken tegen vliegen en ander ongedierte. Je moet het maar bedenken... De bezoekers keken meer naar zijn dronkemansneus dan naar zijn plastiek, misschien zou hij die neus beter afdekken met zijn plastiekjes... Het is precies een visser waarvan zijn neus bevriest telkens als hij naar Ijsland vaart...
In het haventje liggen heel wat zeilschepen. Tegen een zijgevel van de kerk staat een grote tent waar men tegen betaling biljart of tafelvoetbal kan spelen.
Ik rij verder langs de kust en plots zie ik een bordje 'Sainte Anne d'Auray', dat lijkt sterk op de naam die het dwergvrouwtje uit Guérande me gisteren aan de hand deed. Doordat ik niet wist dat na die d een afkappingsteken staat vond ik het gisterenavond niet terug op mijn gps en meende ik dat dat vrouwmensje wartaal uitkraamde... Ik volg de borden en arriveer in een klein stadje of beter gezegd een groot dorp. Een grote kerk, lijkend op deze te Oostakker, is toegewijd aan St-Anna. Er voor een grote esplanade of plein.
Basiliek te Saint Anne d'Auray
Hier verscheen in het begin van de 17e eeuw de H. Anna, de grootmoeder van Christus, aan een landbouwer en zei aan hem 'Ik ben de moeder van Maria'. Het intererieur is niet overdreven rijkelijk, wat ik eigenlijk wel zou verwachten van zo'n bedevaartsoord. Het is natuurlijk 'slechts' de moeder van OLV die hier verschenen is... Moest het Maria zelf zijn zou er wel veel meer pracht en praal te bewonderen zijn. Links achterin ligt onder een altaar het stoffelijk overschot van de landbouwer die de verschijning meemaakte.
Aan de basiliek zijn grote kloostergebouwen bewaard. Hierin kan je een schitterend museum bezoeken, ongezien mooie beelden van St-Anna, met dochter Maria, en met zowel Maria als Jezus. Houten beelden vanaf de veertiende eeuw, gepolychromeerd, van een uitzonderlijk mooie kwaliteit. Ook mooie reliekhouders, een enorme monstrans in goud-zilver en email (einde 19e eeuw). Boven een mooie tentoonstelling met verschillende verluchte getijdenboeken, allerlei religieuze schilderijen, devotieprenten en andere afbeeldingen, ongelooflijk mooi! Beneden aan de balie vraag ik de dames van dienst waar al dit moois vandaan komt. Veel is blijkbaar afkomstig van voormalige abdijen in Bretagne, ook zijn er veel schenkingen geweest. Echt een must voor wie van uitzonderlijk mooie religieuze kunst houdt. Het dametje in de kerk van Guérande vergat me te vertellen dat hier niets te koop is, dat alles in het museum hoort te blijven. Zo zij het!
Naast de basiliek en schuin aan de overkant van de straat zijn er enkele souvenirshops. Alle beeldjes zijn er uiteraard nieuw en nogal duur. Veel van dit alles is niet echt mooi te noemen...
Nu naar Carnac, wat menhirs bekijken. Overal staan op de naamborden de officiële naam én de naam in het Bretoens, mooi. Onderweg rijd ik door het dorpje 'Plouhamel'. Links boven de bomen zag ik een grote toren, wellicht van een klooster of zo. In het dorpje bezoek ik een brocantezaak, niets dan grote rommel, hoe kan men hier in hemelsnaam van leven? In het bedevaartsoord daarnet hoorde ik van een 'heel grote antiekzaak', ergens 'midden in de velden'... De brocanteur bevestigt dit en toont me de weg. Aan een rondpunt zie ik - ongelooflijk - een grote weide volgestouwd met grote stervormige tenten, gevuld met halfkapotte en mottige boeken, meubels, oude kleren en schoenen, enz. Dan tientallen tafels gewoon buiten in het gras, met daarop vele honderden tassen en borden, vazen, en alle mogelijke rotzooi. Enkele tafels zijn overdekt met open tenten. Maar het ergste moet nog komen : Vele vele tientallen houten paletten in het gras met daarop honderden kratten en bakken met nog meer rotzooi, hier en daar overwoekerd door gras en onkruid, echt degoutant!
Dit doet me denken aan iemand in Vlaanderen die ook zo'n openluchtrommelmarkt organiseerde op zijn boerderij. Vele generaties landbouwers bouwden de site uit tot een grote bloeiende boerderij en dan komt er een ventje, 'boer' op papier maar in werkelijkheid uitbater van een oudijzerkerkhof en marginale openluchtrommelmarkt. Een schande voor heel zijn familie en een smet in het mooie polderlandschap! Ik zal maar geen namen noemen...
Vrouwenabdij Saint Michel de Kergonan
Ik keer terug naar het dorp om naar Carnac te rijden. Ik zie een wegwijzer naar een abdij, ik rijd de dreef op en parkeer de auto. Deze abdij is gesticht vanuit de wereldberoemde abdij van Solemnes, in 1898. Eventjes door een dreef wandelen. Een oud nonnetje is met een hak onkruid aan het verwijderen aan de rand van een grasplein. Eerst naar een soort winkeltje in het hoofdgebouw, hier verkoopt men cd's en allerlei produkten (kruisjes in keramiek en metaal, confituren, gezondheidsprodukten, ...) door kloosterlingen gemaakt. Ik koop er een cd met orgelmuziek en bombarde. Dan naar de abdijkerk. De Benedictinessenabdij werd opgericht in de 19e eeuw vanuit de abdij van Solemnes. De kerk brandde af in 2007 en is pas sinds een drietal maand weer in gebruik genomen na een volledige restauratie. Alles in de abdijkerk is dus fonkelnieuw, er zijn hier ongeveer 30 zusters. Hopelijk niet allemaal stokoude nonnetjes, zodat de abdij nog lang mag blijven bestaan. Ik verneem dat er ook een mannenabdij in de buurt is, de abdij dus waarvan ik even voordien de toren zag. Dit doet me denken aan een gelijkaardige situatie nabij St-Omer, waar ook een mannen- en vrouwenabdij bij elkaar gevestigd zijn. Wanneer ik dit zalig oord verlaat, staat het nonnetje van daarnet nog op precies dezelfde plaats te 'krabben', misschien is ze wat verward of huist ze met haar gedachten in 'hogere regionen'...
Nu verder richting Carnac. Ik rijd door het centrum en zoek die wereldberoemde menhirs. Niet te vinden, aan geen kanten. Wanneer ik het vraag aan de mensen weten ze me niet te zeggen waar ik die stenen kan vinden. Bij de kerk zie ik een man in blauwe overall en zwart kledingstuk er boven, een pater, wellicht een Benedictijnermonnik denk ik. Hij is boodschappen aan het doen, verf en zo ophalen, voor werken in zijn abdij. Ook hij weet me niet echt te helpen. Hoe is het mogelijk? Ik heb echt geen zin om hier 20 km rond te toeren voor een paar grote steenbrokken en keer terug, plots zie ik op een straathoek in een weide tientallen grote stenen rechtstaan, is dit het dan? Of is het een imitatie? Nu, ik heb er genoeg van en keer hier later nog wel een keer terug.
Mannenabdij Saint Anne de Kergonan
De Benedictijnerabdij (gesticht in 1897) ligt wat verscholen, via een klein straatje kom je op een groot hobbelig plein verhard met witte kiezels of zo. Aan de overkant een muur met doorgang naar de abdij. Een bordje waarschuwt voor dieven : men verklaart niet verantwoordelijk te zijn voor diefstal van waardevolle voorwerpen die bezoekers in de auto laten liggen... Mooie verwelkoming! Eerst wandel ik door een park met gazonnen en bomen. Een pater rijdt het gras af met een kleine tractor. Ook hier is een shop met allerlei zaken. De pater van dienst is een vijftiger of zestiger die zijn taak zeer ter harte neemt. Hij antwoordt rustig en met heel veel genoegen op alle mogelijke vragen van de bezoekers. Hij laat zich niet 'opjagen' door enkele andere mensen die ook wat uitleg willen en met ongeduldige gebaren het gesprek volgen... Het is een gelukkig man, een man van God. Wanneer hij uitverteld (sorry voor de uitdrukking) is tegen een oud koppeltje vraag ik hem wat uitleg over de cd's en over het abdijleven hier. Vruchteloos zoekt hij naar bombardemuziek maar ik koop twee cd's met opnames door de abdijgemeenschap hier. Op een andere cd staan enkele paters afgebeeld, ik zeg de pater dat ik één ervan net gezien heb in het centrum van Carnac. 'Aha', monkelt de pater, 'Dààr dus zit mijn confrater!' Ik zeg hem dat zijn collega met grote verfpotten aan het zeulen was, kwestie van hem gerust te stellen... (dat zijn confrater geen dingen aan het doen is die niet stroken met het kloosterleven...).
Quiberon Nu naar Quiberon, 'le presqu'île', het bijna-eiland dus. Een paar tientallen km lange dunne landstrook voert me naar het stadje dat ook bereikbaar is per spoor. Het is er heel druk en er staan heel wat mooie hotels. De zee is er prachtig. Er is een vesting gebouwd door Vauban. Per boot kan je een excursie maken naar het eiland 'Belle-Ile'. Op de terugweg overvalt me een hongerig gevoel en ik houd halt aan een bakkerij waar men - letterlijk en figuurlijk - zoete broodjes bakt. Een soort heerlijke heel zoete koeken smaken overheerlijk. Nu van dit bijna-eiland 'afgeraken' en minder waterrijke oorden opgezocht... In Lorient vind ik beschutting voor de nacht.
Nog steeds zijn we zondag. Nu de kustlijn volgen : vele kilometers lang is de dijk en het achterliggende gebied volgebouwd met grote appartementsgebouwen, villa's en hotels. Het is er heel druk en ik besluit rustiger oorden op te zoeken. Hier wordt aan zoutwinning gedaan. Zeewater wordt in vijvertjes opgesloten, de zon zorgt voor verdamping en men kan dan het zout opscheppen. De vijvers zijn ingedeeld in kleinere plassen met dammetjes. Op enkele plaatsen in de buurt staan kraampjes langs de weg waar je van dat zout kan kopen. Ook kom ik langs een tweetal antiek- en brocantezaken. Ook hier vooral allerlei meubeltjes. Onredelijk duur, aan wie denkt men dit eigenlijk te kunnen verkopen?
Guérande
Ik vind een mooie én goedkoop hotel in Guérande, een heel mooie stadje met een 'Cité', een soort versterkt, ommuurd stadje. Zodra ik ingecheckt ben rep ik me naar het centrum want het is al halfzes en rond zeven uur worden de meeste winkels gesloten. Eerst bezoek ik de mooie maar donkere kerk. Hier kocht ik vroeger enkele heel mooie cd's met muziek (klaagzangen denk ik, begeleid met de bombarde). Het kerkpersoneel, een oud ventje en een dwergvrouwtje willen de kerk afsluiten en willen me 'buitenbustelen'. Maar dat brengt me niet van mijn stuk en ik vraag of ze nog van die cd's hebben. Het dwergvrouwtje zegt me dat ik met 'al dat haar' kan meespelen in een 'middeleeuwse ridderfilm'. Dat zei ze me trouwens twee jaar geleden ook al. Ik vat het op als een compliment. Cd's heeft ze nog maar ze wil er geen meer van verkopen omdat ze bijna zonder zit. Komt dat tegen! Ik vraag haar of er hier antiekwinkels in de buurt zijn, winkels maar religieuze antiek te koop is. Ze noemt een dorp : 'St Anne Doray' of zo. Ik zoek het straks wel op met de gps. Het 'toffe koppel-TJE' duwt me vriendelijk buiten en ik loop door de mooie straatjes. Allerlei plaatselijke lekkernijen zoals wafels en koekjes worden hier aangeboden. Restaurantjes en zo bij de vleet. Enkele antiekwinkeltjes waar men weinig mooie zaken binnen heeft. Eén beeldje, een houten St-Anna met Maria vind ik mooi, maar de prijs ligt dubbel zo hoog als wat ik zou durven (...) vragen! Beeldjes in 'Quimper', mooi beschilderd, zijn echt peperduur.
Zondagmorgen.Ik verzaak aan het ontbijt in het hotel want ik heb de hele godganse dag lang nog de tijd om de inwendige mens te versterken.Bovendien, dat hotelontbijt hier in Frankrijk stelt meestal niet veel voor
Ik zoef richting Milly la Foret, waar de beurs plaatsvindt in een mooie grote overdekte hal van 500 jaar oud.Een groot dak in leien rustend op een reusachtig houten gebinte.Het gebinte rust op stenen voetingen, voetstukken in natuursteen, om het hout te beschermen tegen water.Het is zeven uur en een twintigtal standhouders stellen hun stand op.Op hun dooie gemakjes, zoals het echte Fransen betaamt.Ik zie vooral mooie opgepoetste houten meubeltjes : allerlei kastjes en rekjes.Ook wat kleine opzet : oude werktuigen, porseleinen beeldjes, oude (?) poppen, kantwerk, enz. Best gezellig maar niet echt mijn ding.Om toch iets te kopen loop ik nog een tweede keer langs alle standen en koop een mooi beeldje met drie biggetjes.Enkele trage mannen zijn nog steeds aan het uitpakken maar ik heb echt geen zin om hier tot vanmiddag te wachten, want eerder zullen ze het karwei niet geklaard krijgen.Voor het acht uur is heb ik het dus echt wel gezien en kijk wat het dorpje verder nog te bieden heeft.Er staat een kasteel : een mooie versterkte toren met toegangspoort.De rest van het kasteel is minder fraai : de gevels zijn gecementeerd en het gebouw lijkt wel onbewoond.Voor het kasteel loopt een rivier en aan de oever staat een mooi lang overdekt gebouw met open zijde naar de rivier : de wasplaats waar de vrouwen vroeger in groep de was kwamen doen.
Kathedraal van Chartres
Nu naar Chartres.Een zeventigtal km via kleinere wegen leiden me naar deze mooie kathedraalstad.Van verre zie ik de twee torens opduiken, de stad ziet er nogal klein uit en ik bedenk dat ik in 1-2-3 bij de kathedraal zal zijn.Ik negeer de bordjes centrum en kies voor de kortste weg.Een riviertjes speelt me echt parten : telkens ik via een bruggetje de rivier kan oversteken moet ik wat verder er terug over zodat ik maar niet bij de kathedraal geraak.Dus rijd ik terug en rijd richting centrum.Een aantal straten mag je niet in en ik rijd rond de halve stad tot ik een plaatsje vind dichtbij de kathedraal, eigenlijk is dit wildparkeren want ik vond geen andere mogelijkheid dan mijn auto gewoon midden op een stoep te plaatsen, in navolging van enkele Franse autos.Voor ik kan uitstappen zie ik dat anderen mijn voorbeeld volgen en ik voel me onmiddellijk wat minder schuldig.Geen kat op straat, hoe kan dat nu in het weekend?Even later wordt het me ineens duidelijk.De kathedraal zit stampvol, ik schat zeker 1500 à 2000 man, ongelooflijk.Misschien is er op zondag in heel de stad gewoon niets anders te beleven, ik zag daarnet trouwens heel weinig winkels in de stad.
Een zestal priesters staan achter en naast het altaar, een mooi orgel begeleidt de zang.Zou er hier nog een bisschop zijn, ik zie geen gemijterd hoofd Achteraan zijn touwen gespannen zodat de toeristen de dienst niet kunnen storen.Ik stap over het touw en ga voorzichtig verder tot aan de zijkant van het hoogkoor, men is het gebouw aan het restaureren.Het deel dat al gerestaureerd is oogt schit-te-rend!Mooie muren in witsteen, heel mooie beeldengroepen, versieringen net als kantwerk.Hieronder wat meer info :
De Cathédrale Notre-Dame de Chartres (Nederlands: Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Chartres) is een vroeg-gotische kathedraal die tot de beroemdste van Frankrijk behoort. De kathedraal staat op een heuvel met uitzicht over de stad Chartres en werd gebouwd tussen 1194 en circa 1220. De kathedraal dankt haar faam vooral aan haar gebrandschilderde ramen, waardoor de gloed van het blauwe Chartreslicht schijnt. De beroemdste reliek van de kathedraal is een kleed of sluier, genoemd Sancta Camisa dat gedragen zou zijn door de maagd Maria toen zij wenend onder het kruis van haar stervende zoon Jezus stond. Andere verhalen zeggen dat Maria het droeg tijdens de annunciatie, terwijl ook gezegd wordt dat het gedragen werd tijdens de geboorte van Christus. Dit werd in 876 door Karel de Kale, kleinzoon van Karel de Grote, aan de kerk geschonken.
De huidige plaats Chartres heeft een lange traditie op gebied van godsverering. Reeds in voorchristelijke tijden werd op deze plaats een Moedergodin met kind vereerd. In Julius Caesars tijd was het een gewijde plek in het bos waar de druïden eens per jaar bij elkaar kwamen. Goethe zei in dit verband "Alsof het eeuwig-vrouwelijke in Chartres in steeds wisselende gedaanten vereerd werd".[bron?] De kathedraal is nu nog een Rooms-katholiek bedevaartsoord.
Wat me verwondert is de twee verschillende torens op de voorgevel. Wellicht raakte de tweede toren niet afgewerkt zoals de eerste wegens geldgebrek... Net zoals in Antwerpen... Spijtig want het zou nog zoveel mooier kunnen zijn.
Vlakbij de kathedraal zijn twee souvenirwinkeltjes.Net zoals in bijna alle winkels in religieuze zaken zie ik hier allerlei lelijke moderne heiligenbeeldjes te koop, met lelijk bedoel ik dat de gezichten niet mooi zijn, ze ogen te modern In de kathedraal zelf is ook een ruime shop, achteraan links, maar deze was niet open.Geen cds met orgelmuziek, hier opgenomen.Geen mooie afbeeldingen ook van de kathedraal.
Kathedraal van Nantes
Ik reis nu richting Atlantische kust.Eerst naar Nantes voor een bezoek aan de kathedraal.Kilometers en kilometers saaie straten moet ik doorkruisen voor ik het gebouw bereik.Weeral geen parkeerplaats, alhoewel Ik plaats mijn auto voor een bank, op een plaats die voorbehouden is aan de voertuigen voor geldtransport.Aangezien het zondag is parkeer ik me daar zonder enige scrupules.Nu het plein oversteken naar de Sint-Petrus en Pauluskathedraal.De bouw duurde van 1434 tot 1891.Er zijn nogal wat vernielingen geweest, de laatste was de grote brand van 28-1-1972.De restauratie duurde tot 1985 en het resultaat mag gezien zijn : het is de mooiste gerestaureerde kathedraal van het land.
Het mooiste in de kathedraal is het grafmonument van François II, in Italiaans en Belgisch marmer, van de hand van Michel Colombe (150-1507).Daarin rusten vroeger de stoffelijke resten van François II, hertog van Bretagne (1435-1488) en zijn twee opeenvolgende echtgenoten : Marguerite de Bretagne en Marguerite de Foix.Twee liggende figuren (de hertog en zijn tweede vrouw), 12 beeldjes (de apostelen), 16 figuurtjes van wachters en 4 grote beelden (de Voorzienigheid, de Soberheid, de Sterkte en de Gerechtigheid) verfraaien dit internationaal beroemd grafmonument, dat volgens Chateaubriand het meesterwerk van de katholieke kunst in Frankrijk genoemd werd.Je kan via een trap naar een verhoog klimmen van waarop je een schitterend zicht hebt op het monument.Mooi ook de leeuw en hond aan de voeten van de hertog en echtgenote.
Boven dit grafmonument zie het grootste glas-in-loodraam van Frankrijk, van de hand van François Chapuis.
Brug bij Saint-Nazaire
Vandaar naar St-Nazaire dat aan de kust ligt.Ter hoogte van de haven zie ik links een enorme brug, zo eentje van het kaliber van de pont de Normandie. Nu op zoek naar overnachting.
Vandaag naar de Lichtstad, Parijs dus.Op de grote ring is het behoorlijk druk ook als is het zaterdag.Wellicht veel mensen die vandaag op reis vertrekken.Op tv voorspelden in elk geval heel volk die per trein of met het vliegtuig zouden vertrekken vandaag.
Ik wil vandaag een heel grote antiekmarkt bezoeken, een plaats waar honderden winkeltjes bijeen staan, waar je gewoon alles kunt vinden.Een paar uur later zou ik wel beter weten
Wat boeken en papier betreft moet je je hier niet veel illusies maken.Duizenden pocketjes en romannetjes, Franse literatuur en allerlei minder interessante tijdschriften vormen de hoofdmoot in al deze boetiekjes.Weinig boeken van voor 1800, en zeker geen geïllustreerde werken uit deze tijd.Allemaal rommel die bij ons in Vlaanderen zeker niet verkoopbaar is.Toch zijn er bezoekers die alle rekken volledig uitpluizen, op zoek naar een interessant boek of een koopje. Zelf doe ik geen enkele moeite, ik zie genoeg Een specialiteit van die boucquinisten hier is het uitscheuren van publiciteit uit tijdschriften en die dan in plastic hoesjes stoppen Boerenbedrog gewoon want dat is gewoon niets waard maar sommige bezoekers willen natuurlijk bedrogen worden.Postkaarten zijn er nogal veel maar meestal zijn het kaarten zonder veel waarde.Ofwel peperduur.
Antiek en decoratie in overvloed.Heel veel antiek in hout is overdadig gedoreerd en met gepaste belichting kan dus van schitterende zaken spreken.Spiegels, meubeltjes, enz. allemaal in een gouden jasje.Religieuze antiek, dat is wat anders Moeilijk om iets te vinden, en zeker al geen mooie heiligenbeelden. Ik zie enkel lelijke mormels van Spaanse makelij en nepbeeldjes uit de Filippijnen, twee gipsen H. Hartbeeldjes en enkele Onze Lieve Vrouwen in bisquit, echt triestig.Voorts winkeltjes met designmeubeltjes en lampen, nepjuwelen, nieuw tapijten en oude kledij, In sommige winkels staat bijna niets.Ik krijg hier sterk de indruk dat vele handelaars hier weinig moeite doen om mooi materiaal aan te bieden.Dat doet me trouwen onmiddellijk denken aan iemand bij ons in de Vlaanders.Een eerste klasse leegloper die al slapend-en-drinkend rijk wil worden.De hele dag de notoire drinkeboer uithangen en dan denken dat het mannah uit de hemel zal komen vallen.En de gebraden kiekens in de half geopende kerkdeur binnen zullen vliegen O ijdelheid der ijdelheden!
Verder ook allerlei decoratie en zottigheden.Glazen globes die in een eerder leven het stof weghielden van heiligenbeelden herbergen nu opgezette vlinders die op takjes zitten.Vlinders die men anders aan de straatstenen niet kwijt kan, vlinders vastgemaakt met spelden in kaders achter glas.Ook Afrikaanse kunst : lelijke maskers en nep-beeldjes.
Na een paar uur wordt ik het hardgrondig beu om voor de gek gehouden te worden en ik ontvlucht de Franse hoofdstad, richting Bretagne, het hoofddoel van mijn uitstapje.Onderweg zijn er wegeniswerken.Een brug op een autoweg is half afgebroken en ik rijd traag voorbij de travaux.Ik zie schuin beneden een spandoek met een aankondiging voor een antiekmarkt maar kan niet alles lezen want er rijden heel wat autos achter mij Ik neem de eerst afrit om meer info te vinden.Het bedoelde stadje ligt 30 km verderop en ik rijd er naar toe.De beurs wordt maandelijks georganiseerd en ik besluit er morgen zondag naar toe te gaan.Het is intussen bijna avond en ik zoek een hotel in de buurt, weer een dertigtal km verderop, in Melun. Op het eerste gezicht is er hier niet zo veel te zien, bovendien is het reeds avond en morgen wil ik vroeg vertrekken naar dat antiekbeursje. Melun
Vandaag vrijdag was het héél kalm in de stad : weinig volk op straat. Bovendien waren een drietal collega's afwezig. Eén winkel wegens sluitingsdag, eentje was op vakantie en eentje ziek. Bovendien werd slecht weer voorspeld voor vanavond waardoor ik de jaarlijkse taptoe (optreden van militaire en andere muziekkorpsen) hier vlakbij op de Burg al in het water zag vallen. Het hele weekend werd hetzelfde rotweer voorspeld zodat ik ook de boekenmarkt in Damme niet echt zag zitten. Dus legde ik de boeken neer (letterlijk dan), enkele dagen eerder dan voorzien want normaal wou ik maandag vertrekken voor een paar daagjes Bretagne.
Ik rijdt richting Frankrijk en passeer mijn geboortestad Veurne waar ik prompt getracteerd wordt op een heus onweertje. Dan via Duinkerke, Calais en Gravelines naar Montreuil. Een mooi stadje op een hoogte. Hier zijn enkele antiek- en brocantezaken. Meestal zijn ze gesloten als ik er toevallig langs kom, ook vandaag is het weer van dat. Enkel een klein winkeltje met allerlei opzet en kleine brocante is open, een grote dikke hond ligt in de deuropening zodat ik hem eerst wakker moet maken voor hij aan de kant wil gaan. Een verkoopzaal is ook open en de uitbater haalt alle hens aan dek om me een en ander te verkopen. Een simpel gipsen beeld wil hij me verpatsen voor 900 euro, wat volgens hem een echt koopje is... Alhoewel de bisschop geen enkel attribuut heeft krijgt hij van de schrandere verkoper toch een naam : het zou om één van de 12 apostelen gaan. Nu gaat hij te ver, ik hoop dat ik op mijn verdere trip van dergelijke pietpraat gespaard zal blijven. Ik wens hem veel geluk met de verkoop en muis er van onder, richting Hesdin. Dit stadje heeft weinig te bieden, behalve dan een mooi marktpleintje met een belfort. Het belfort lijkt wel een flauw afkooksel van dat van Veurne, althans wat de toren betreft.
Belfort van Hesdin
Dan naar Amiens. Het 'stadscentrum' is afgesloten voor autoverkeer. De brede modern aandoende winkelstraten kunnen me weinig bekoren, ik heb de indruk dat ze de boel hier platgooiden tijdens de voorbije oorlog... Winkeltjes met antiek of zo zie ik hier niet, ik vraag het aan enkele uitbaters van horecazaken maar die kunnen me niet helpen... Dus wandel ik tot aan de kathedraal, een echt pareltje. Helaas is het intussen al 20u00 en is alles gesloten.
Zurkeltrutten op bezoek op een snikhete dag te Brugge
Wat een weertje hier in Vlaanderen. Te koud, te warm, te veel wind of te veel regen. Elke dag reden genoeg om te klagen voor zeurpieten...
Maar vandaag was het toch echt héél warm. Het was bij mij in de winkel zelfs bijna te warm om - om het met een woord uit eigen vak uit te drukken - een 'blad te verleggen'. Bijna letterlijk te nemen. Een uitgelezen weer om het even wat rustig aan te doen...
Dus : bidprentjes bekijken, ik heb er tienduizenden, vooral van mensen uit Bachten de Kupe. Een mooie verzameling, ik verzamel echter vooral alle bidprentjes van ieder die ooit iets met mijn Eggewaartskapelle of Zoutenaaie te maken hebben. Ze zijn er geboren en/of overleden, ze huwden met iemand uit mijn dorp, ze woonden er een tijdje, enz. Ik heb al enkele honderden stuks maar ik mis er nog heel wat meer. Ik vind er zelfs nog voortdurend terug in mijn eigen archief tussen nota's ivm opzoekingen allerlei. Het oudste van de eigen familie is een Moenaert uit 1846.
Eigenlijk interesseren me werkelijk àlle mogelijke bidprentjes. Dus wie er teveel heeft of niet meer nodig heeft of wie er wil van de hand doen : één adres. Met dank op voorhand!
Eigenlijk verwachtte ik heel weinig volk vandaag, iedereen zit immers graag op terrasjes als het warm en mooi weer is. Toch zijn er wat passanten. Zo passeert er rond 17u00 een hele groep dames van 30 tot 60 jaar. Blijkbaar onderwijzeressen uit een school uit de binnenstad. Blij als ze zijn met de twee maanden vakantie die voor hun deur staan lopen ze uitgelaten rond in 't stad. En helaas, ze komen ook voorbij aan mijn winkel. Enkele snoeshanen die al een koffietje... of een Brugse Zot? te veel op hebben stormen mijn winkel binnen en beginnen alles te bepotelen.
Ik stap op die zurkeltrutten af en vraag wat ze precies zoeken. 'Niets!, we komen ons gewoon wat amuseren', flapt er eentje uit. 'Is da ier een kerk of wadde?' Niet te geloven, wat een praat voor mensen die zo'n zware studies deden... Daarop zeg ik : 'Roept een keer al julder vriendinnetjes binnen, ik moet jullie iets heel belangrijks vragen.' Iedereen komt binnen en ik doe teken dat ze muisstil moeten zijn (hoe moeilijk dat ook moge zijn voor mensen van het vrouwelijk geslacht...). Het is echt muisstil en ik zeg : 'Inderdaad, ik hoor het zaagsel lopen!' De 'zurkeltrutten' schateren en stormen de winkel uit... Zo, doel bereikt!
Vandaag een overdosis aan Engelsen en Duitsers in de winkel op bezoek gekregen.
De Engelsen slaken kreetjes als 'Oh my God!' Ze willen alles bekijken want kijken kost immers geen geld. En geld hebben ze inderdaad niet bij die Engelsen. Echt des duivels, als er te veel over de vloer komen!
Typisch Engelse toerist : drinkeboeren met goedkope bocht van drank
En dan de Duitsers. Die zitten er meestal wél warmpjes in denk ik. Zeker daarvan ben ik echter niet daar ook zij geen cent willen besteden. Arrogant neerkijken op de Vlamingen, dat kunnen ze (nog steeds)... Voor het geval dat ze nog steeds, dus voor de derde maal, hun weg naar de Heimat niet terugvinden, overweeg ik om speciale wegbeschrijvingen uit te delen. Via Brussel naar ...
Duitsers op terugtocht...
Ik was trouwens wat aan het opruimen. Massa's boeken inpakken en zo wat meer ademruimte creëren. Wat ook het volgende inhoudt : stof vreten!
Overlijdensbericht van pater Frans Lava uit Eggewaartskapelle
Hieronder het overlijdensbericht van pater Lava :
In de hoop op de verrijzenis, is van ons heengegaan
Pater Frans LAVA
MISSIONARIS VAN SCHEUT
Hij ontving de gave van het leven te Eggewaartskapelle op 24 februari 1928.
Door zijn geloften werd hij missionaris van Scheut op 8 september 1947.
Op 3 augustus 1952 werd hij tot priester gewijd.
Zijn eerste afreis naar Kongo (Kasayi) was in 1956.
Hij was werkzaam in Katombe, Muene Ditu, Yangala, Tubeya,
Mulundu, Tshungu, Kamende, Luputa en Wikong.
In 1997 kwam hij naar België terug waar hij verschillende jaren verbleef in de huizen van Scheut te Kessel-Lo en Zuun.
Hij is totaal onverwacht overleden in het Missiehuis van Zuun op 19 juni 2012.
De uitvaartdienst, waartoe u vriendelijk uitgenodigd wordt, zal plaats-hebben in de Sint-Stevenskerk te Sint-Pieters-Leeuw (Negenmanneke) op
DINSDAG 26 JUNI 2012 OM 10 u 30.
Daarna begeleiden we hem naar zijn laatste rustplaats op het kerkhof van het Missiehuis van Scheut te Zuun, Klein-Bijgaardenstraat 27 A, 1600 Sint-Pieters-Leeuw.
Mogelijkheid tot groeten in de kerk vanaf 10 uur.
Dit melden u:
Cyriel Lava () en Leonie Peeters ()zijn ouders
Antoon Lava () en Suzanne van Nieuwenhoven
Fernand Tijteca () en Cecile Lava ()zijn broer, zus, schoonbroer en schoonzus
Joël Leeman en Francine Lava
Johan Peeters en Ingrid Lava
Francis Filieux en Christiane Tijteca
Johan Tijteca en Trui Sulmont
Walter Tijteca en Vera BoelsZijn neven, nichten en hun kinderen
De Provinciaal Overste van Scheut Jef Matton,
De confraters van de Belgisch-Nederlandse Scheutprovincie
De gemeenschap en het personeel van het missiehuis van Zuun Sint-Pieters-Leeuw
Rouwadressen: Missiehuis van Scheut, Klein-Bijgaardenstraat 27 A, 1600 Sint-Pieters-Leeuw
Joël Leeman en Francine Lava, Proostdijkstraat 1 A, 8630 Veurne
Johan Peeters en Ingrid Lava, Papegaaistraat 36, 8632 Leffinge
Confraters die wensen deel te nemen aan de broodmaaltijd na de uitvaart verwittigen de Rector van Zuun vóór zondagavond.
Vandaag was ik te gast bij vrienden in Frans-Vlaanderen. Op hun privéterrein bouwden ze een grote stenen kapel, met plaats voor een twintigtal mensen. Gebouwd in bakstenen en witsteen, afkomstig van een afgebroken kerk uit de buurt.
Het interieur is heel fraai, ik zorgde er voor dat ze passende beelden en andere ornamenten vonden. Alles oogt heel mooi en nodigt werkelijk uit tot gebed en bezinning. Dit alles zal een flinke duit hebben gekost maar het resultaat mag er zijn. Een mooiere kapel zag ik nog niet...
Uit dankbaarheid nodigden de 'bouwheren' me uit om alles te komen bekijken, na een mis door een jonge priester uit de buurt. De kapel is trouwens opgericht uit devotie, met de diepe wens om een vriend des huizes, zo'n 22 jaar nu, priester te mogen zien wijden... De seminarist was er ook bij vandaag en naar mijn aanvoelen wordt hij een goede priester! Wat een geluk om zo iemand te mogen steunen...
Gisteren pas nog waren ze bij me geweest in de winkel... Zo'n gebeurtenissen doen me veel deugd, mijn 'beroep' is zo veel meer dan kopen en verkopen! Het geeft me veel voldoening.
Scheutist Frans Lava uit Eggewaartskapelle overleden
Pater Frans Lava : onderaan de derde van links, met witte baard, op een foto met oudleerlingen van het college in Veurne
Net krijg ik bericht dat enkele dagen geleden (19-6) pater Frans Lava overleden is. Hij werd in Eggewaarts geboren in 1928 en was Scheutist ('pater van Scheut') en werkte vele jaren als missionaris in Congo. Ook al vele jaren geleden keerde hij terug naar zijn vaderland, hij woonde in het missiehuis te Zuun.
Altijd zeer opgeruimd viel mij op. Ik ontmoette hem voor het eerst op een bijeenkomst van religieuzen te Eggewaarts, ik denk in 1993 of 1995. Toen was ik seminarist en ik wilde alle religieuzen van mijn dorp samen brengen. Na een gebedsmoment in de kerk van Eggewaarts trokken we naar Zoutenaaie waar we gezellig samen aan tafel schoven.
Het was voor iedereen een aangenaam weerzien en heel wat anekdoten werden bovengehaald. Er werd veel gelachen. Antoon Lava, voormalig schoolhoofd in Eggewaarts en broer van pater Frans Lava, maakte videoopnames waarvan ik een exemplaar kreeg.
Het overlijden van deze joviale en hartelijke priester zal bij velen hard aankomen, bij zijn confraters en zeker bij zijn familie die hem allen op handen droegen.
Mooie herinneringen allemaal. Toevallig was ik een paar dagen geleden, net op 19 juni, bij het graf van zijn broer te Koskijde. En in De Pannenzijnde bedacht ik toen dat er slechts twee religieuzen van ons dorp nog in leven zijn : pastoor op rust André Lannoye die hier ergens in De Panne woont en pater Lava. Nu rest er dus maar één meer. Spijtig maar daar valt niet veel aan te doen.
De begrafenis vindt plaats in de Sint-Niklaaskerk te Veurne, nu zaterdag om 10u30. De kerk zal ongetwijfeld veel te klein zijn want iedereen in de Westhoek kende Frans Delva.
Gisteren waren er 'vodden' in Eernegem. Begrijp me natuurlijk niet verkeerd : je kan immers drie verschillende soorten uitleg verzinnen bij die eerste zin... Zelf doel ik slechts op twee betekenissen...
Ik passeerde heel toevallig in Eernegem, eigenlijk een 'schrikkelijk' lelijke gemeente, t'is te zeggen : er is niet veel moois te zien hier... Lintbebouwing en nog eens lintbebouwing. Maar toch een kerk die de moeite waard is om eens te bezoeken, ook al oogt ze niet veel soeps aan de buitenkant.
De kerk van Eernegem
Blijkbaar was er een grote ophaling van oude vodden/slunsen of moet ik zeggen herbruikbare kledij. Overal prop-volle plastic zakken langs de gevels en geveltjes. Een soort vuilniszakken maar omdat er niet aan elke deur zakken te zien waren wist ik dat het om een speciale ophaling ging.
Vele tientallen zakken dus. Op een ogenblik zie ik in de verte beweging tussen en van een aantal zakken. Twee dames die duidelijk niet in Eernegem geboren waren hebben het aan de stok met elkaar. Ik vertraag want ik wil dit schouwspel voor geen geld missen. De twee dames zijn beiden op toer met een (lege) buggy, blijkbaar met de bedoeling om zoveel mogelijk kledij te verdonkeremanen. Wellicht zagen ze op het moment dat ze elkaar kruisten een mooie Delvaux-saccoche in een zak steken en wilden ze met elkaar op de vuist gaan om het kleinood te veroveren.
Een heel koddig gezicht, ik kan mijn ogen niet geloven! Ze maken aardig wat lawaai in een - voor mij althans - onverstaanbaar taaltje. En het kan hen blijkbaar geen 'lor' (!) schelen dat de buren van achter de gordijnen het spetakel gade slaan. Intussen bracht ik de wagen zowat tot stilstand en de dames draaien zich beiden om en kijken me ziedend aan! Betrapt! Omdat ik niet wil dat ze met hun opzichtig gelakte vingernagels krassen maken in mijne carrosserie geef ik plankgas en ga er van door!
En straks kunnen de twee dames in hun luxeappartementen zich opmaken om de rest van de aanwinsten te gaan inspecteren in het OCMW... Geduld is toch een schone deugd! Gevecht...
Wel grappig, zéér goed gevonden vind ik... maar of de slachtoffers dit leuk zullen vinden dat betwijfel ik. Het ergste van heel deze onappetijtelijke zaak is dat 'de Walter' van oordeel is dat dit allemaal niet zo erg was toen... Welnu dan moet hij misschien eens goed nadenken over wat hij beweert!
En leuk voor hem dat hij er van af is met zich te excuseren. Een andere persoon moest alles loslaten en naar het buitenland trekken...
Frans Delva uit Veurne overleden : een monument in de Westhoek
Wijlen Frans Delva
Tot mijn verbijstering verneem ik net dat Frans Delva, de alom gekende zakenman uit Veurne, onverwacht overleden is.
Hij zou verongelukt zijn in Pollinkhove, verstrooid of afgeleid naar aanleiding van wegeniswerken.
Iedereen in de Westhoek kent deze man. Stichter van een dertiental bedrijven, van shoppings tot een versmarkt, enz. enz.
Velen kennen hem doordat ze bij hem aanklopten om allerlei hulp. Deze man was letterlijk van vele markten thuis en kon vaak problemen oplossen, veelal problemen typisch voor landbouwmiddens.
Op internet vinden we oa het volgende weer : 'Frans D. groeide op in een eenvoudig landbouwersgezin in Oostvleteren en groeide uit tot een begrip in agrarische middens. Hij was onder meer actief in veevoeders, shopping, vakantiehoeven, varkenshouderij, sproeistoffen, bouw, verzekeringen, transportbedrijf, '
Dit overlijden zal ongetwijfeld heel wat beroering brengen in de Westhoek.
Wat mij persoonlijk diep trof in hem was zijn groot rechtvaardigheidsgevoel. Wanneer hij mensen kon helpen dan deed hij dat, ook al waren sommigen daar niet mee akkoord. Hij ging voor niemand achteruit... Frans kon dat en Frans deed dat dan ook!!!
De dag begint met een stralend zonnetje. Vandaag neem ik voor het eerst dit jaar deel aan de maandelijkse boekenmarkt. Ergens ben ik wat bezorgd daar de weerman regen voorspelt voor deze namiddag maar ik zorg dat ik voldoende plastic folie meeneem voor het geval dat de hemelsluizen opengedraaid worden...
Niets dan bekenden op de boekenmarkt. Sommigen komen uit Antwerpen met hun boeken aandraven. Er is bijna geen kat. En vooral : ik zie nergens dat nogal agressieve ventje dat hier soms met flink wat ellebogenwerk de beste 'beetjes' opeist. Gelegenheid te over dus om te gaan snuisteren, op zoek naar interessante boeken, een zoektocht echter dat weinig 'vruchten' oplevert. Ik had trouwens ook niet anders verwacht.
Zelf nam ik heel wat mooie dingen mee waaronder een mooie 'Verheerlijkt Vlaanderen' van Sanderus, een mooie atlas in uitstekende staat. Ook een 'danse macabre' waarin 'Pietje de Dood' manifest aanwezig is. Oude reisgidsjes van honderd jaar oud. Boeken over lokale geschiedenis. Enz.
Nu wachten dus op kopers. Ijdele hoop zo blijkt. Iedereen stuurt zijn kat en ik heb iets tegen die valse beesten. Wanneer er plots zo'n échte lelijke tijgerkat passeert moet ik me inhouden om het mormel geen trap te geven. Het beestje is echter niet dom en loopt in een grote boog om me heen. Gelukkig voor haar dus! Tegen negen uur komt er wat volk, verzamelaars die elke keer opnieuw tot in Damme reizen. Sommigen tegen beter weten in want ze vinden hier toch geen zaken van enige betekenis. Erger zijn diegenen die geenszins van plan zijn ook maar iets te kopen, die zichzelf wat komen amuseren : alles bepotelen en betasten...
Een man van middelbare leeftijd vraagt de prijs van een boek, het kost 15 eurootjes. De man schiet in een 'franse colère' en roept : 'Dat zijn toch geen prijzen voor een rommelmarkt! Ik kom hier om koopjes te doen!' Eerst geef ik de man een ferme uitbrander : 'Ik begrijp het : als meneer maar 1 eurootje op zak heeft dan kan meneer hier inderdaad niet veel kopen!' En dan : 'Maar u hebt gelijk als u deze boekenmarkt een rommelmarkt noemt want heel veel kwaliteit is er hier inderdaad niet te zien!' Eigenlijk zou men het niveau van de aangeboden boeken wat mogen verhogen. Sommigen hebben enkel een hoop quasi waardeloze romannetjes mee... en dit doet vele bezoekers steigeren. Ze komen hier niet om rotzooi te bekijken, ze komen hier om een mooi en interessant boek te vinden.
Een dame kijkt naar een lijvig werk over de filmindustirie, kostprijs is 3 euro. 'Sorry', zegt ze, 'Maar dat geef ik niet voor een boek!' Ik antwoord met luide stem : 'Maar madamtje toch, als geld een probleem is, pak dat boek dan maar gratis mee!' De dame twijfelt, ze denkt dat ik haar voor de aap houd. Nu vraag ik haar of ik haar misschien geld moet 'toegeven'... Dan antwoordt ze onbewogen : 'Ik begrijp het , je geraakt dat boek anders toch aan de straatstenen niet kwijt!' Zo overwint ze haar eigen schaamte... Niet te geloven...
Veel vadertjes zie ik op deze vadertjesdag niet rondlopen. Wellicht denken ze dat deze dag enkel massa's geld kost en dat ze het minst geld 'kwijt' zullen zijn door in hun 'kot' te blijven. Want gierig is toch plezierig? De papa's die ik wel zie kijken wat zorgelijk, misschien omdat ze straks hun kroost moeten tracteren op een etentje... En veel geld om dan nog een goed boek te kopen is blijkbaarniet meer over. Arme sukkelaars toch!
Naar vaste gewoonte verloopt de verkoop dus uiterst moeizaam. Gelukkig zijn er een paar trouwe klanten die mijn aanbod weten te waarderen en zo ben ik op het einde van de dag toch tevreden.
Bijzit van Bavo, ook zij drinkt graag af en toe een pintje.
Ik wens dit natuurlijk toe aan iedereen die het geluk heeft van een goede vader te hebben...
Onwillekeurig moet ik bij het woord 'vader' soms denken aan prins Charles in Engeland... Hij had een droom van een vrouw maar was zelf een lelijke aap van een vent. Gierig ondanks het feit snotrijk te zijn... Trouw stond niet in zijn woordenboek, zijn voorkeur ging uit naar vrouwen van heel laag allooi zoals dat mens waar hij nu bij woont, zijn bijzit Camilla. Diana zocht wellicht met reden haar geluk elders... Nog maar net was zijn sprookjesprinces overleden, verongelukt tijdens de vlucht voor op sensatie beluste journalisten, of hij kwam openlijk naar buiten met zijn lelijke ventachtige bijzit. Een 'nieuwe mama' voor de twee zonen van Diana? Ongelooflijk dat de Engelse koningin die bijzit heeft aanvaard. Als ze dan toch koningin is en alle macht heeft in haar land had ze beter die echtbreekster de (kasteel)deur gewezen!!! Maar ze heet 'pragmatisch' te zijn. Ze wil de rust bewaren... Ook de kinderen van Charles lijken hun nieuwe 'mama' te gedogen... Dat ze maar goed beseft dat ze nooit hun echte moeder kan vervangen!
Maar zoals Charles zijn er nog anderen, eigenlijk nog ergere gevallen. Zo hoor ik spreken van 'Boer Charles' in Vlaanderen. Zowat de meest besproken 'boer' die er nog rondloopt... Boer Charles alias 'boer Bavo die de katjes in het donker knijpt en bij nacht' is een echt feestbeest. Thuis moeten zijn vrouw en kindjes braaf in het gareel lopen. 's Avonds mogen ze nog wat tv kijken terwijl hij zich opdost 'om bij vrienden en kennissen op bezoek te vinden'. Zelfs als het al laat in de avond is. Wanneer zijn vrouw dan vraagt waar hij naar toe gaat klinkt het heel beleefd : 'Ik ga naar waar ze nog op zijn!' (dwz : waar er nog licht brandt, dus waar men nog wakker is) In werkelijkheid gaat hij her en der vrouwen van licht allooi opzoeken (in plaatsen waar er wellicht maar weinig lichtjes branden) en gaat hij dansen op 'avondjes voor alleenstaanden'!!!!! (waar er wat meer licht is). Als boer plaatst hij zijn lamp dus niet onder de korenmaat... En zoals het zo dikwijls het geval is : iedereen is op de hoogte van die liederlijke avonturen behalve de vrouw des huizes...
Bavo kan dus niet wachten zoals Charles tot zijn vrouw het hoekje om is om het feestvarken uit te hangen...
Alhoewel het bijna niet veel scheelde... namelijk toen zijn vrouw op de Grote Markt te Brugge moedwillig ondersteboven gereden werd en zowat voor dood achtergelaten werd... Het mag een geluk bij een ongeluk heten dat deze vrouw gedurende haar huwelijk met Bavo regelmatig gemolesteerd werd en dus tegen 'een duwtje' kon... het devies van boer Bavo : een vrouw verdient elke dat haar 'pakske slaag'! Hierboven zal men gedacht hebben : deze vrouw heeft nog niet het geluk gekend waar ze recht op heeft, laat haar nog maar héél lang leven... En de vrouw krabbelde recht en kwam er vanaf met de schrik en enkele kneuzingen...
Intussen zit Bavo niet stil. Trots als een gieter - maar steeds minder trots want hij heeft ook ogen in zijn kop - paradeert hij met zijn bijzit overal waar het maar kan. Ik hoor echter dat zijn bijzit een lelijke smoel heeft, eigenlijk een nietszeggend gezicht. Dus nog veel erger dan een lelijke smoel! Misschien een doetje, een soort willoze bijzit die alles doet waar hij zin in heeft? Da's ook geen leven maar dat zal mij natuurlijk een zorg zijn. Intussen hengelt ze naar de gunst van de kinderen van boer Bavo. Eentje heeft ze al aan de haak geslagen, de 'fils à papa', eigenlijk een ventje die niet veel voorstelt. Iemand die geen stro opheft gedurende heel zijn leven tot nu toe. Die het moet hebben van de vele centjes van zijn papa, van boer Bavo dus. Aangezien Bavo zijn échte, liefhebbende vrouw wandelen stuurde heeft hij centjes te over om de wilde weldoener te spelen van zijn kwistzieke en waardeloze zoontje. Een zoontje dat liever lui is dan moe. Die een ander het geluk niet gunt zijn eigen weg te gaan. Die door lepe trucks een ander zijn dromen wil kapotmaken. Die met grote plannen rondloopt, die hele dagen zat rondloopt, die ... jawel... hoog van de toren blaast maar eigenlijk veel wind in zijn broek heeft. Meer wind dan wat anders... Een zielepoot dus.
Omdat zoontje leegloper totaal afhankelijk is van de goodwill - lees : van de centen - van boer Bavo, zal vadertjesdag morgen dus duchtig gevierd worden... Samen met zijn 'nieuwe mama' zal hij klinken op zijn 'vader uit de duizend'...
Voor Bavo is het al meer dan veertig jaar iedere dag opnieuw 'vadertjesdag' geweest, als absolute despoot was dit voor hem steeds evident.
Maar kan boer Bavo écht gelukkig zijn? Nadat hij zijn trouwe echtgenote en kinderen op straat zette? En omruilde tegen een lelijke bijzit die enkel maar uit is op zijn centen? Stilaan moet het tijd worden dat hij kan vergelijken... stilaan moet hij toch zijn misstappen inzien... Achter het masker kunnen kijken van die bijzit... Hopelijk krijgt hij ooit wroeging, we kunnen er enkel maar voor bidden...
Ocharme die arme goede vrouw die hij ooit had... meer dan ooit hongert (let op dit laastste woord!!!) zij naar gerechtigheid!
Vadertjesdag vieren is hier dus niet aan de orde, dus wordt moedertjesdag nog maar eens overgedaan. Na veertig jaar elke dag vadertjesdag vieren is de volgende veertig jaar tijd om moederdag te vieren.
Vespers in de abdij van Westvleteren : een unieke en deugddoende ervaring
Op de foto, in witte pij, links vader abt en rechts een monnik die ik ken van toen ik op het seminarie studeerde, hij was er toen gaststudent. Deze foto is genomen te Brugge, nav de H. Bloedprocessie (wellicht een paar jaar geleden).
Gisteren was ik in mijn mooie Westhoek. Doel was de vespers bijwonen in de abdij van Westvleteren. Een heel vriendelijke en hartelijke pater-portier opent de deur. We babbelen over van alles en nog wat, vooral over de nieuwbouw die net af is.
Een groot deel van de oude abdijgebouwen is reeds afgebroken en binnenkort volgt nog een immens gebouw. Spijtig enerzijds, anderzijds is het goed dat de paters het nu wat comfortabeler zullen hebben. Ik geloof immers dat het niet de bedoeling kan zijn om als Trappist zoveel mogelijk 'af te zien', asceet te 'spelen...
Ondanks de immense bouwwerken die achter de rug zijn blijven de monniken zichzelf, ze hebben natuurlijk wel hinder ondervonden van de vele werkzaamheden maar wisten uiteraard dat dit maar voor een korte tijd zou zijn. Nu is men verhuisd naar de nieuwe gebouwen en is het wat wennen.
Eventjes nam ik een kijkje in het resterende grote gebouw dat heel binnenkort gesloopt wordt. Heel eenvoudig allemaal maar heel indrukwekkend. Alles is tijdelijk... Volgens Bob Van Reeth, de architect van het nieuwe abdijcomplex, kan men zeker vierhonderd jaar verder... En abt Manu spreekt de hoop uit dat er over vierhonderd jaar hier nog steeds Trappisten mogen wonen.
De klok luidt voor de vespers. Ik begeef me dnaar de grote stemmige kerk, stemmig omdat er bijna niets in staat. Enkel zitbanken, het altaar en het orgel. En de vele monniken die een diepe rust uitstralen, wat moeten dat gelukkige mensen zijn! De monniken komen druppelsgewijs binnen. Twee broeders zitten in een karretje. Eentje is er net honderd geworden. Hij is wat onrustig maar dat zal beteren zodra de zang begint. De paters zorgen heel goed voor hun hoogbejaarden, tijdens de vespers kijken ze regelmatig of alles in orde is met hen.
Vader abt klopt met de hand op zijn bank, teken dat de vespers beginnen. Een monnik bespeelt het orgel op meesterlijke wijze. Ter meerdere eer en glorie van God, door de sobere verzorgde orgelbegeleiding is de zang nog veel mooier.
Vader abt lijkt wat vermoeid. Op een paar jaar tijd heeft hij volgens mij tien jaar geleefd. Hier weet men wat gastvrijheid is. Iedereen is hier welkom : in de totaal ontredderde mens die hier een tijdje terug hulp vroeg zag hij het gelaat van de getormenteerde, door iedereen verlaten en gekruisigde Christus! Wie doet het hem na?
Openbare verkoping te Rumbeke van de inboedel van restaurant 'Oud Stadhuis'
Een paar dagen geleden was er een grote opendbare verkoping van de inboedel van een restaurant in Rumbeke. Ik ken het 'huis' al vele jaren want ik nam er elk jaar deel aan een boekenmarkt voor genealogen. Vorig jaar paste ik want er staat daar sinds een paar jaar een ambetant agressief pseudo-handelaar boekjes te verkopen. En eigenlijk vind ik dat niet kunnen maar ja de 'markt' is er voor iedereen... In elk geval mogen ze het nu verder doen zonder mijn aanwezigheid.
Voor die veiling was heel veel publiciteit gemaakt en al wie 'poten en oren' heeft in het antiekwereldje kwam kijken naar de tentoonstellling. Na hun bezoek waren er veel bezoekers verontwaardigd want er stond voornamelijk grote rommel te koop : oude talloren, verzilverd bestek, honderden bisquit heiligenbeeldjes waarvan veel beschadigd, oude stoelen en tafels, plastieken kerstbeelden, massa's kamerplanten, enz. Voor brocanteurs was er wel heel wat waar nog aan te verdienen viel. Zelf waren er enkele loten die me interesseerden dus ik zou naar de veiling komen daags nadien.
De veiling vond plaats in een soort parochiecentrum dichtbij het restaurant. Alle loten werden vooraf gefotografeerd en geprojecteerd op het moment van de verkoop. Heel makkelijk want anders moet je alles versleuren tijdens de veiling om aan de 'liefhebbers' te tonen. De porceleinen beelden hadden veel bijval. Vele andere zaken werden verpatst voor een habbekrats.
Op sommige dingen die ik wilde kopen waren er tegenbieders. Twee daarvan zaten zowat vooraan : een oude grijsaard en een kalende lelijkaard ernaast. Twee dronkaards wellicht want ze wilde wijn kopen die al lang over datum was. Ik hoorde de veilingmeester iets roepen in de zin van 'dat past voor in je nieuw café!' Zure wijn verkopen... bach!
De afhaling van de goederen verliep nogal chaotisch. Iedereen kwam op het hetzelfde moment zijn goederen afhalen, alles moest afgehaald zijn de dag na de veiling, en dit voor 15u00. Praktisch was dit onmogelijk en die eerste dag na de veiling zag men dit in en besliste men dat er ook de dagen nadien nog materiaal worden opgehaald. Grappig om iedereen ongeduldig te zien wachten, urenlang. Ook die azijndrinkers waren er en omdat ze een beetje een 'lui gat' hebben hadden ze een hulpje mee voor het 'zware' werk.
Dus voor een goed glas lekkere wijn moet je in (censuur) zijn!!!
Ik heb geslapen als een roos, zo moe was ik.Aangezien in de kamerprijs geen ontbijt is inbegrepen, weer zon gemene truck om zogezegd wat goedkoper te zijn dan de collegas, vertik ik het om hier extra voor te betalen.Ik neem het ontbijt wel elders!De receptionist bekijkt met aanvankelijk met een bezorgde blik, dan wordt hij weer heel vriendelijk en ik weet intussen wel waarom hij zo vriendelijk is Ik geef hem geen uitbrander omwille van het ontbreken van een lift of omwille van de piepkleine ruimte in mijn kamer want die arme man kan daar toch niets aan doen Toch kan ik het niet laten om te zeggen dat zijn bazen de kamers heel anders voorstellen dan wat ze in werkelijkheid zijn, dat ze de toeristen zoals ik gewoon bij het vijfendertigste zetten Hij knikt uiterst welwillend want wellicht hoort hij dit elke dag tientallen malen en er is niets dat hij daaraan kan doen
De meeste standhouders hebben intussen hun waren uitgepakt.Voor deze antiekbeurs was er een kunstbeurs : moderne kunst en zo.Een van die kunstenaars probeerde zijn rommel nog aan te prijzen aan de bezoekers van de antiekbeurs.Uiteraard tevergeefs.Intussen komt de nieuwe huurder aan en moet hij zijn rotzooi meenemen.
Wat mij allereerst opvalt is niet de kwaliteit van de koopwaar.Wel dat zowat iedereen hier zijn haar bijkleurt Het kan niet anders of de verfindustrie doet gouden zaken in Parijs.Zowat iedereen loopt hier rond met een pikzwarte of diepgrijze haardos.Ook alle mogelijke andere kleuren zie je hier verschijnen.Normaal ongeverfd haar zie je om zo te zeggen zowat enkel bij de clochards.Zelfs Nero-achtige kaalkoppen laten de weinige haren die hen nog resten op hun kale knikker verven.Ijderlheid der ijdelheden!
Veel vrouwen zijn hun leeftijd vergeten : zeventigers lopen rond in kledij die eigenlijk gemaakt zijn voor hun kleindochters.Hoge hakken genoeg hier, levensgevaarlijk eigenlijk om die houten vloeren waar hier en daar kieren zijn tussen de planken.
Ik verwelkom enkele Westvlaamse antiquairs : drie in totaal.Niet veel dus maar er is dan ook niet zoveel interessants te vinden zo blijkt.De mooiste antiek staat in de chapiteaux, dit zijn enkele grote tenten met kunststoffen wanden, overdekt met grote zeilen.De kostprijs voor een stand daar is dubbel zo hoog als die van ons.Eigenlijk quasi onbetaalbaar.Uiteraard wordt deze kost doorgerekend aan de klanten dus Ik hoor van de vele collegas dat de verkoop niet echt denderend is.Wat ik vreemd vind want in zon grote stad als Parijs moeten er toch massas verzamelaars wonen?
Ook enkele gewone Westvlamingen.Twee uit Oostende, eentje uit Bredene en eentje uit De Haan.De rest van de beurs zou daar nog een Bruggeling bij komen en dat was het.Dan zie ik de lachebekjes, twee altijd uiterst ernstige mensen uit Vlaanderen.Ook enkele twee vriendelijke Oostvlamingen die ik regelmatig ontmoet op antiekbeurzen allerlei.
Enkele tientallen Nederlanders, enkelen ken ik of zij kennen mij: Ah de Bruggeling is ook present.Heel grappig hoe zij proberen om wat woordjes Frans te spreken je hoort onmiddellijk dat ze grote moeite hebben met de Franse taal maar ja, het Frans zal dan ook wel ontbreken op het lesschema in Nederland.
Ik ben de enigse deelnemende Vlaming buiten, naast een Vlaming die in de chapitaux staat.Ik zie ook enkele Nederlanders, een Duits en enkele anderen.De kwaliteit van de aangeboden waren varieert nogal : van heel mooie antiek tot de grootste rotzooi.Bij ons in de Nederlanden zal je op dergelijke dure beurzen weinig of geen rommel vinden.In Frankrijk echtermag je je aan alles verwachten.Ik vraag me af hoe ze met hun rommel hun stand kunnen terugverdienen.
De meeste bezoekers maken gebruik van de ondergrondse parking hier vlakbij.Heel duur, zon kleine dertig euro per dag.Als bezoeker van één dag kan je dat nog ophoesten, voor ons standhouders is dat te duur reken maar uit : twaalf dagen aan dertig euro per dag Dus is het zaak om bij aankomst i heel vroeg in de morgen een plaats te zoeken en je auto daar de hele tijd te lagen staan ofwel elke morgen een half uur zoeken naar een plaatsje.Gelukkig heb je als buitenlander een voordeel hier : je koopt eenmaal een parkeerticketje en plaatst dit achter je voorruit.Later op de dag krijg je gegarandeerd een PV onder je ruitenwisser.Die laat je gewoon zitten tot je Parijs verlaat en geen haan die er nog naar kraait.
s Avonds moet er hoe dan ook brood of iets anders op tafel komen, ook al was de verkoop heel kalm of zelfs nihil.In de vele winkelstraten kun je onmogelijk een parkeerplaats vinden, dus doe ik zoals alle Fransen : dubbelparkeren.Eigenlijk is dit ideaal : je kan je auto om het even waar zomaar op straat achterlaten en even boodschappen gaan doen.De eerste ogenblikken zijn wat moeilijk : de achterliggers claxoneren want ze moeten uitwijken naar de andere rijstrook.Maar al spoedig volgen anderen je voorbeeld en staat er een hele rij autos dubbelgeparkeerd en voel je je minder schuldig In een vitrine ligt ene berg versgebakken kippen naar mij te lonken. ..Ik kan hier natuurlijk niet aan weerstaan en koop er eentje.Lekker toch?En dan nog een stukje gegrilde rosbief, wat brood en wat boter en je avond kan niet meer stuk!De eerste avonden spelen ze op tv enkele films van Louis de Funes, leuk.
Vrouwenabdij Saint Michel de Kergonan
Melun
Belfort van Hesdin
Duitsers op terugtocht...
Wijlen Frans Delva
