Ik verlaat Guérande en rijd nu richting Priac sur Mer, een 'Petite vile de caractère'. Een mooi havenstadje met vele mooie oude huizen. Supergezellig nu doordat het vandaag marktdag is. Massa's groenten, fruit, vis en warme bereidingen worden op een aantrekkelijke manier gepresenteerd. De groenten zijn netjes op tafels uitgespreid, en niet zoals bij ons, in bakken op elkaar gestapeld. Alles is er wel duurder. Ook hebben ze qua hoeveelheid veel minder mee dan de markt-kramers (let op 'kramen') bij ons in Vlaanderen. Tientallen standwerkers prijzen er hun 'fantastische' produkten aan : stofzuigerkoppen, parfums, boenmiddelen voor meubels enz. Het gekste wat ik zag was een man met een 'rode tomatteneuze', een dronkaardje dus, die plastieken lappen verkoopt, dienende om je slakom en zo af te dekken tegen vliegen en ander ongedierte. Je moet het maar bedenken... De bezoekers keken meer naar zijn dronkemansneus dan naar zijn plastiek, misschien zou hij die neus beter afdekken met zijn plastiekjes... Het is precies een visser waarvan zijn neus bevriest telkens als hij naar Ijsland vaart...
In het haventje liggen heel wat zeilschepen. Tegen een zijgevel van de kerk staat een grote tent waar men tegen betaling biljart of tafelvoetbal kan spelen.
Ik rij verder langs de kust en plots zie ik een bordje 'Sainte Anne d'Auray', dat lijkt sterk op de naam die het dwergvrouwtje uit Guérande me gisteren aan de hand deed. Doordat ik niet wist dat na die d een afkappingsteken staat vond ik het gisterenavond niet terug op mijn gps en meende ik dat dat vrouwmensje wartaal uitkraamde... Ik volg de borden en arriveer in een klein stadje of beter gezegd een groot dorp. Een grote kerk, lijkend op deze te Oostakker, is toegewijd aan St-Anna. Er voor een grote esplanade of plein.
Basiliek te Saint Anne d'Auray
Hier verscheen in het begin van de 17e eeuw de H. Anna, de grootmoeder van Christus, aan een landbouwer en zei aan hem 'Ik ben de moeder van Maria'. Het intererieur is niet overdreven rijkelijk, wat ik eigenlijk wel zou verwachten van zo'n bedevaartsoord. Het is natuurlijk 'slechts' de moeder van OLV die hier verschenen is... Moest het Maria zelf zijn zou er wel veel meer pracht en praal te bewonderen zijn. Links achterin ligt onder een altaar het stoffelijk overschot van de landbouwer die de verschijning meemaakte.
Aan de basiliek zijn grote kloostergebouwen bewaard. Hierin kan je een schitterend museum bezoeken, ongezien mooie beelden van St-Anna, met dochter Maria, en met zowel Maria als Jezus. Houten beelden vanaf de veertiende eeuw, gepolychromeerd, van een uitzonderlijk mooie kwaliteit. Ook mooie reliekhouders, een enorme monstrans in goud-zilver en email (einde 19e eeuw). Boven een mooie tentoonstelling met verschillende verluchte getijdenboeken, allerlei religieuze schilderijen, devotieprenten en andere afbeeldingen, ongelooflijk mooi! Beneden aan de balie vraag ik de dames van dienst waar al dit moois vandaan komt. Veel is blijkbaar afkomstig van voormalige abdijen in Bretagne, ook zijn er veel schenkingen geweest. Echt een must voor wie van uitzonderlijk mooie religieuze kunst houdt. Het dametje in de kerk van Guérande vergat me te vertellen dat hier niets te koop is, dat alles in het museum hoort te blijven. Zo zij het!
Naast de basiliek en schuin aan de overkant van de straat zijn er enkele souvenirshops. Alle beeldjes zijn er uiteraard nieuw en nogal duur. Veel van dit alles is niet echt mooi te noemen...
Nu naar Carnac, wat menhirs bekijken. Overal staan op de naamborden de officiële naam én de naam in het Bretoens, mooi. Onderweg rijd ik door het dorpje 'Plouhamel'. Links boven de bomen zag ik een grote toren, wellicht van een klooster of zo. In het dorpje bezoek ik een brocantezaak, niets dan grote rommel, hoe kan men hier in hemelsnaam van leven? In het bedevaartsoord daarnet hoorde ik van een 'heel grote antiekzaak', ergens 'midden in de velden'... De brocanteur bevestigt dit en toont me de weg. Aan een rondpunt zie ik - ongelooflijk - een grote weide volgestouwd met grote stervormige tenten, gevuld met halfkapotte en mottige boeken, meubels, oude kleren en schoenen, enz. Dan tientallen tafels gewoon buiten in het gras, met daarop vele honderden tassen en borden, vazen, en alle mogelijke rotzooi. Enkele tafels zijn overdekt met open tenten. Maar het ergste moet nog komen : Vele vele tientallen houten paletten in het gras met daarop honderden kratten en bakken met nog meer rotzooi, hier en daar overwoekerd door gras en onkruid, echt degoutant!
Dit doet me denken aan iemand in Vlaanderen die ook zo'n openluchtrommelmarkt organiseerde op zijn boerderij. Vele generaties landbouwers bouwden de site uit tot een grote bloeiende boerderij en dan komt er een ventje, 'boer' op papier maar in werkelijkheid uitbater van een oudijzerkerkhof en marginale openluchtrommelmarkt. Een schande voor heel zijn familie en een smet in het mooie polderlandschap! Ik zal maar geen namen noemen...
Vrouwenabdij Saint Michel de Kergonan
Ik keer terug naar het dorp om naar Carnac te rijden. Ik zie een wegwijzer naar een abdij, ik rijd de dreef op en parkeer de auto. Deze abdij is gesticht vanuit de wereldberoemde abdij van Solemnes, in 1898. Eventjes door een dreef wandelen. Een oud nonnetje is met een hak onkruid aan het verwijderen aan de rand van een grasplein. Eerst naar een soort winkeltje in het hoofdgebouw, hier verkoopt men cd's en allerlei produkten (kruisjes in keramiek en metaal, confituren, gezondheidsprodukten, ...) door kloosterlingen gemaakt. Ik koop er een cd met orgelmuziek en bombarde. Dan naar de abdijkerk. De Benedictinessenabdij werd opgericht in de 19e eeuw vanuit de abdij van Solemnes. De kerk brandde af in 2007 en is pas sinds een drietal maand weer in gebruik genomen na een volledige restauratie. Alles in de abdijkerk is dus fonkelnieuw, er zijn hier ongeveer 30 zusters. Hopelijk niet allemaal stokoude nonnetjes, zodat de abdij nog lang mag blijven bestaan. Ik verneem dat er ook een mannenabdij in de buurt is, de abdij dus waarvan ik even voordien de toren zag. Dit doet me denken aan een gelijkaardige situatie nabij St-Omer, waar ook een mannen- en vrouwenabdij bij elkaar gevestigd zijn. Wanneer ik dit zalig oord verlaat, staat het nonnetje van daarnet nog op precies dezelfde plaats te 'krabben', misschien is ze wat verward of huist ze met haar gedachten in 'hogere regionen'...
Nu verder richting Carnac. Ik rijd door het centrum en zoek die wereldberoemde menhirs. Niet te vinden, aan geen kanten. Wanneer ik het vraag aan de mensen weten ze me niet te zeggen waar ik die stenen kan vinden. Bij de kerk zie ik een man in blauwe overall en zwart kledingstuk er boven, een pater, wellicht een Benedictijnermonnik denk ik. Hij is boodschappen aan het doen, verf en zo ophalen, voor werken in zijn abdij. Ook hij weet me niet echt te helpen. Hoe is het mogelijk? Ik heb echt geen zin om hier 20 km rond te toeren voor een paar grote steenbrokken en keer terug, plots zie ik op een straathoek in een weide tientallen grote stenen rechtstaan, is dit het dan? Of is het een imitatie? Nu, ik heb er genoeg van en keer hier later nog wel een keer terug.
Mannenabdij Saint Anne de Kergonan
De Benedictijnerabdij (gesticht in 1897) ligt wat verscholen, via een klein straatje kom je op een groot hobbelig plein verhard met witte kiezels of zo. Aan de overkant een muur met doorgang naar de abdij. Een bordje waarschuwt voor dieven : men verklaart niet verantwoordelijk te zijn voor diefstal van waardevolle voorwerpen die bezoekers in de auto laten liggen... Mooie verwelkoming! Eerst wandel ik door een park met gazonnen en bomen. Een pater rijdt het gras af met een kleine tractor. Ook hier is een shop met allerlei zaken. De pater van dienst is een vijftiger of zestiger die zijn taak zeer ter harte neemt. Hij antwoordt rustig en met heel veel genoegen op alle mogelijke vragen van de bezoekers. Hij laat zich niet 'opjagen' door enkele andere mensen die ook wat uitleg willen en met ongeduldige gebaren het gesprek volgen... Het is een gelukkig man, een man van God. Wanneer hij uitverteld (sorry voor de uitdrukking) is tegen een oud koppeltje vraag ik hem wat uitleg over de cd's en over het abdijleven hier. Vruchteloos zoekt hij naar bombardemuziek maar ik koop twee cd's met opnames door de abdijgemeenschap hier. Op een andere cd staan enkele paters afgebeeld, ik zeg de pater dat ik één ervan net gezien heb in het centrum van Carnac. 'Aha', monkelt de pater, 'Dààr dus zit mijn confrater!' Ik zeg hem dat zijn collega met grote verfpotten aan het zeulen was, kwestie van hem gerust te stellen... (dat zijn confrater geen dingen aan het doen is die niet stroken met het kloosterleven...).
Quiberon Nu naar Quiberon, 'le presqu'île', het bijna-eiland dus. Een paar tientallen km lange dunne landstrook voert me naar het stadje dat ook bereikbaar is per spoor. Het is er heel druk en er staan heel wat mooie hotels. De zee is er prachtig. Er is een vesting gebouwd door Vauban. Per boot kan je een excursie maken naar het eiland 'Belle-Ile'. Op de terugweg overvalt me een hongerig gevoel en ik houd halt aan een bakkerij waar men - letterlijk en figuurlijk - zoete broodjes bakt. Een soort heerlijke heel zoete koeken smaken overheerlijk. Nu van dit bijna-eiland 'afgeraken' en minder waterrijke oorden opgezocht... In Lorient vind ik beschutting voor de nacht.
Vrouwenabdij Saint Michel de Kergonan
