Wat een weertje hier in Vlaanderen.  Te koud, te warm, te veel wind of te veel regen.  Elke dag reden genoeg om te klagen voor zeurpieten...

Maar vandaag was het toch echt héél warm.  Het was bij mij in de winkel zelfs bijna te warm om - om het met een woord uit eigen vak uit te drukken - een 'blad te verleggen'.  Bijna letterlijk te nemen.  Een uitgelezen weer om het even wat rustig aan te doen... 

Dus : bidprentjes bekijken, ik heb er tienduizenden, vooral van mensen uit Bachten de Kupe.  Een mooie verzameling, ik verzamel echter vooral alle bidprentjes van ieder die ooit iets met mijn Eggewaartskapelle of Zoutenaaie te maken hebben.  Ze zijn er geboren en/of overleden, ze huwden met iemand uit mijn dorp, ze woonden er een tijdje, enz.  Ik heb al enkele honderden stuks maar ik mis er nog heel wat meer.  Ik vind er zelfs nog voortdurend terug in mijn eigen archief tussen nota's ivm opzoekingen allerlei.  Het oudste van de eigen familie is een Moenaert uit 1846.

Eigenlijk interesseren me werkelijk àlle mogelijke bidprentjes.  Dus wie er teveel heeft of niet meer nodig heeft of wie er wil van de hand doen : één adres.  Met dank op voorhand!

Eigenlijk verwachtte ik heel weinig volk vandaag, iedereen zit immers graag op terrasjes als het warm en mooi weer is.  Toch zijn er wat passanten.  Zo passeert er rond 17u00 een hele groep dames van 30 tot 60 jaar.  Blijkbaar onderwijzeressen uit een school uit de binnenstad.  Blij als ze zijn met de twee maanden vakantie die voor hun deur staan lopen ze uitgelaten rond in 't stad.  En helaas, ze komen ook voorbij aan mijn winkel.  Enkele snoeshanen die al een koffietje... of een Brugse Zot? te veel op hebben stormen mijn winkel binnen en beginnen alles te bepotelen.

Ik stap op die zurkeltrutten af en vraag wat ze precies zoeken.  'Niets!, we komen ons gewoon wat amuseren', flapt er eentje uit.  'Is da ier een kerk of wadde?'  Niet te geloven, wat een praat voor mensen die zo'n zware studies deden...   Daarop zeg ik : 'Roept een keer al julder vriendinnetjes binnen, ik moet jullie iets heel belangrijks vragen.'  Iedereen komt binnen en ik doe teken dat ze muisstil moeten zijn (hoe moeilijk dat ook moge zijn voor mensen van het vrouwelijk geslacht...).  Het is echt muisstil en ik zeg : 'Inderdaad, ik hoor het zaagsel lopen!'  De 'zurkeltrutten' schateren en stormen de winkel uit...  Zo, doel bereikt!



                                                  Zurkel