Eurantica : voor de eerste keer naar deze schitterende antiek- en kunstbeurs
Eurantica, een naam die in de Belgische antiekwereld klinkt als een gong. Nog mooier dan de antiekbeurs Antica in Namen.
Eergisteren heb ik mijn stand opgesteld, nadat ik op de Heizel na wat zoeken de juiste ingang vond, er zijn immers nog andere beurzen lopende in dit uitgestrekte beurscomplex. Er was een heel strenge controle op iedereen die het terrein wilde betreden en maar goed ook.
Dinsdag was de derde en laatste dag dat je je stand mocht komen inrichten, bijna iedereen was al klaar met deze klus en ik kon op het gemak al een eerste wandeling maken doorheen de grote beurszaal. Ik zag mooie antiek maar ook veel standen met eerder decoratie, met meer moderne zaken om je huis in te richten.
Ook heel wat moderne kunst. De organisatoren hebben het niet zo makkelijk meer om genoeg antiquairs aan te trekken... oa wegens het feit dat er hoe langer hoe minder antiquairs overblijven en ook omdat deelnemen veel geld kost. Er wordt dan ook nadrukkelijk beweerd dat een mengeling van oud en nieuw heel goed samengaat... Nu ja, moderne kunst... hoewel het niet mijn ding is kan ik het veelal wel waarderen. Maar of ik er ook massa's geld zou aan kunnen besteden, dat is een andere vraag!
Gisteren woensdag was er 'vetting', experts dweilden heel de zaal af om er op toe te zien dat er kwaliteit op tafel zou komen. Enfin, in elk geval dat de deelnemers een kat een kat noemen en een hond een hond, zodat de bezoeker geen kat in een zak zou kopen. De bezoekers bedriegen heeft uitsluiting tot gevolg, wat ook heel begrijpelijk is. Mensen moeten in vertrouwen kunnen kopen. Daarom moet de verkoper zijn antiek correct dateren en wijzen op eventuele restauraties. Wanneer bepaalde verkoopsobjecten afgekeurd worden voor de beurs, worden deze zaken gemerkt met het verzoek deze onmiddellijk van de stand te verwijderen daags nadien, de experts bezorgen steeds een motivatie in geval van afkeuring. Op mijn stand wordt alles goedgekeurd.
Vandaag donderdag arriveerde ik rond halftwaalf op de Heizel, ik nam uit Brugge nog wat extra boeken mee. Tegen veertien uur moest alles af zijn want dan werden de poorten geopend voor de vooropening, voor de genodigden dus. Een kwartiertje voor tijd waren er nog geen vijftig man te zien aan de deuren, dat beloofde... Maar tegen veertien uur stonden honderden mensen klaar. Tot tweeëntwintig uur was er constant enorm veel volk : de gangen tussen de standen werden gevuld door duizenden kijklustigen... ik herhaal : 'kijk-lustigen' en dit is zeker geen synoniem met 'koop-lustigen'. De hele dag door zag ik weinig mensen met plastic tassen of ingepakte schilderijen of zo rondlopen. Wie wél heel goede zaken deden waren de juweliers. Oudere mannen met jongere vrouwen drumden rond de blinkende hebbedingetjes in de toonkasten. Stukken van enkele tienduizenden eurootjes gingen vlot over de toonbank. En ik maar wachten op mijn eerste klant!
Vele tientallen bekenden passeerden aan mijn stand : antiquairs, antiquairs op rust, vele klanten en kennissen, ja zelfs een nonkel van mij, landbouwingenieur op rust en hier in de buurt wonende. Velen wisten dat ik hier stond want ze kregen massaal uitnodigingen van mij, anderen waren aangenaam verrast en prezen mijn durf om deze uitdaging aan te gaan. Veel bejaarden hoog-bejaarden, na achttien uur ook veel jongere mensen. De 'tofste' en 'slimste' bezoekers, de 'piet-wijsneuzen' van dienst, waren vooral gepensioneerde onderwijsmensen. Alles beter weten, onophoudelijk commentaar spuien, zagen en blijven zagen... ik beklaag de kinderen die daar les van gekregen hebben!
Sommigen kwamen al 'duikenekken' mijn stand binnen. Curieuzeneuzen zonder een 'goeiendag' te komen zeggen, mijn boeken vermassacreren, de prijzen zoeken en dan onophoudelijk met het hoofd schudden... misschien de eerste sympthomen van Parkinson?
Enkele tientallen mensen kwamen oude bucht en rommel aanbieden : heel oude missaaltjes uit de jaren '60, oude tijdschriften, oude go-carts, oude radio's, zelfs een soort van 'riemen waaraan de paters hun peper- en zoutvaten hingen' (vroeger). Dit laatste voorwerp was immers te zien op TEFAF in Maastricht en was daar enorm duur. Nu wilden ze mij hun 'kleinnood' opsolferen voor een gekke Tefafprijs... Plaasteren heiligenbeelden zonder hoofd en armen, houten beelden die het opbranden niet waard zijn, oude kerkkandelaars die geen 'frang' meer waard zijn, ongelooflijk hoe ze zulke vuiligheid durven presenteren. Ik stuurde ze allemaal naar de kringloopwinkel.
Ook kreeg ik heel wat foto's te zien, sommigen hadden vele tientallen foto's mee van rommel die ze van de hand wilden doen, ik bedankte voor de eer!
Alhoewel er dus heel veel volk was kwam de verkoop maar niet op gang. Op het einde van de dag stond de teller, ocharme toch, op 60 eurootjes, net genoeg om mijn parkeerkaart voor de komende tien dagen te kunnen betalen.
Waar is God op de begrafenis van de in Zwitserland verongelukte kinderen
De ramp in Zwitserland laat niemand onberoerd, zo veel is duidelijk. Héél België en veel mensen daarbuiten leven intens mee met de familie van de slachtoffers en gekwetsten.
Het is lente, 21 maart, een stralende dag. Maar voor ons land was het een indroeve dag.
De begrafenisplechtigheid in Lommel was pakkend, ik kon het grootste deel van de dienst volgen in de winkel. Alhoewel ik van Bart Peeters vindt dat hij vaak al te veel opgehemeld wordt en zijn liedjes bulken van de 'karamelleverzen' moet ik toch zeggen dat hij de herdenkingsdienst mooi geleid heeft. Pakkende getuigenissen en zang wisselden elkaar af. Pakkend, die mensen die plots uit hun woorden niet meer raakten, ook volwassenen die - overmand door diep leed - heel veel moeite hebben om te praten over hun geliefden.
Eén ding vind ik wel raar : God kwam niet echt ter sprake, al werd er wel eens 'tot weerziens' gezegd. Het viel me enorm op dat er geen mis was of zo, dat stoorde me wel wat. Misschien is een aantal van de ouders niet katholiek, de Nederlandse ouders kunnen protestants zijn, of sommige ouders zullen geen religieuze viering gewild hebben. Men zal een beslissing genomen hebben die voor iedereen aanvaardbaar was. Ik geloof dat er voor één kindje elders een apparte religieuze afscheidsdienst gehouden werd. De organisator, de stad Lommel, zal bewust gekozen hebben om de afscheidsviering heel neutraal te laten gebeuren.
Persoonlijk vond ik dit een rare ervaring, God is niet meer van doen, zelfs niet op het einde van een (jong) mensenleven... De dienst morgen, in Leuven, vindt wel plaats in de kerk (St-Pieters).
Nu begint voor al die ouders en familie en vrienden een zware periode van (hopelijk) rouwverwerking en afscheid nemen. Mooi vond ik de gedachte dat de kinderen, waar ze ook mogen zijn, niet alleen zijn, want enkele leerkrachten zijn bij hen...
Vanmorgen ben ik naar een ruilbeurs in Nieuwpoort geweest. Een ruim aanbod aan prentkaarten en bidprentjes, ik vond drie bidprentjes die ik nog niet in mijn collectie had en 30 cent is natuurlijk geen zware investering.
De gespreksonderwerpen onder de bezoekers : Eerst en vooral een standhouder die hier wellicht voor het laatst komt daar hij terminaal ziek is. Erg voor hem en zijn familie, hij is een verwoed verzamelaar die al decennia lang overal op beurzen staat. Ook werd er gesproken over zwartwerk en de fiscus die overal zoekt naar mensen die abnormaal veel verkopen zonder dat er ook maar één eurootje belastingen op wordt betaald. Zelf heb ik hier gemengde gevoelens bij. Het is natuurlijk zo dat wie elk jaar bv. voor tienduizenden euro's handel drijft in het zwart wel degelijk oneerlijke concurrentie voert met handelaars die moeten leven van die beurzen. En sommigen zijn zelfs stukken duurder dan mensen die op hun verkopen btw moeten betalen. Handelaars moeten belastingen betalen en hebben het niet makkelijk om te overleven. Iemand uit Oostvlaanderen dient een kleine 200 000 euro op te hoesten aan achterstallige belastingen en moest daartoe zijn huis verkopen. Aan de andere kant is het altijd leuke particulieren en gewone verzamelaars te ontmoeten op beurzen. Vaak hebben ze nteressante dingen mee aan goeie prijzen.
Ik zag er heel wat mensen uit de Westhoek die ik al in tijden niet meer had gezien. Allemaal vriendelijke mensen... alhoewel... Toen ik beneden kwam met mijn aankopen werd ik door een lelijk dik rost monster uitgemaakt voor al wat mooi en lelijk was. Dik kan mooi en elegant zijn, maar dit was er eentje die echt zo rond was dat ze veel bezoekers zou afschrikken om de beurs te betreden... Die rosse ros ging me net niet te lijf! Ze had commentaar op mijn blog, ze denkt (voor zover ze daar niet te dom voor is) dat ik iets schreef over haar eerste of tweede man en ze kon er duidelijk niet mee lachen. Bijna begon ze te tieren en tenslotte krijste ze dat ze uitgepraat was.
Maar die vlieger ging natuurlijk niet op : zottigheid verkopen en dan weglopen. Ik heb haar dan ook een korte repliek gegeven en haar gevraagd of ik soms leugens schrijf in mijn blog. Maar ja, met domme mensen kan je moeilijk discussiëren, ze denken immers altijd dat ze gelijk hebben.
Iedereen leeft natuurlijk mee met het verschrikkelijke busongeval in Zwitserland enkele dagen geleden. Schrijnend : al die jonge kinderen die nog een héél leven voor de boeg hadden, dood... Ik mag er niet aan denken moest het mijn kind zijn...
Zoveel verdriet bij ouders, grootouders, broertjes en zusjes, andere familieleden en kennissen. Als een ouder mens overlijdt is dit ook erg maar zo'n jonge kinderen, dat kan een mens niet aanvaarden.
Ik hoop dan ook van harte dat de vele rouwenden veel steun mogen ontvangen van familie, vrienden en zovele anderen. De bussen van De Lijn hielden daarnet één minuut stilte, een mooi gebaar.
Net kreeg ik een mailtje van een firma uit het Antwerpse die uitverkoop houdt. Toch wel wat ongepast volgens mij is het volgende : 'Anti-indommel-alarm', handig om ongelukken op de weg te voorkomen door bus- en autochauffeurs...
Deze morgen deed ik een toertje door de streek. Eerst naar Geeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeennnnnnnnnnnnnnkkkkkk. Een foeilelijke stad met niets anders dan nieuwe gebouwen die het afbreken niet meer waard zijn. Een grote kerk met vele deuren die allemaal gesloten zijn.
Dan naar Waterschei en andere voormalige steenkoolgemeenten. Soms heel grote kerken, overdreven groot, wellicht werd de bouw gesponsord door de mijnbouw... De kerktoren van Waterschei lijkt heel sterk op die van de Sint-Niklaaskerk van Veurne maar is uiteraard van véél jongere datum. Onderweg zie ik op twee plaatsen verkeersborden die er op wijzen dat het hier vol padden zit. Padden op doorreis... In de berm staat een afsluiting in plastic, honderden meters lang. Regelmatig zal men hier de padden komen zoeken en die over de weg helpen... Als je daar voor tijd genoeg hebt... heel leuk natuurlijk. Overal zie ik grond die niet bebouwd is, begroeid met heidestruiken. Wat een verschil met de vruchtbare landbouwgrond in de Westhoek!
Ik zie door de bomen het bos niet meer en rij terug naar Haaaaaaaaaaasssssselt. Onderweg passeer ik het vlooienkasteel, het hotel waar ik vorig jaar verbleef. Met van die uitbaters die meer klanten zouden hebben moesten ze wat beleefder zijn...
Vandaag is het 'Ladies Day'. Alles wat poten en oren heeft én een rok draagt mag er gratis in. Dat belooft... Ik ben een uurtje voor de opening in de antiekbeurs en zie aan de ingang massa's volk staan... het regent oude wijven!!! Daarmee doel ik natuurlijk op van die zuur en luizig kijkende dames, waaronder veel onderwijzeressen op pensioen... die geen geld in hun zakken hebben (dat zeggen ze toch) en die zich enkel wat komen bezighouden. Vrouwen die de broek dragen...
Om twee uur drummen ze binnen, gelukkig zijn er ook enkele mannen die zich vandaag tot hier waagden. Ik voer heel aangename gesprekken met enkele bezoekers, ze komen oa uit Poperinge (en ik heb het hier niet over die twee kabouters uit de hoppestad, die kabouters die hier al de eerste dag langs kwamen). Neen, dit was deftig volk. Ze hadden het de hele tijd over een tiran, een bruut die zijn gelijke niet kent in Poperinge en omstreken. Niemand durft iets te ondernemen tegen deze rare Karel.
Een zeer aangename man, wat ouder dan ikzelf, komt een babbeltje slaan. Hij vraagt wat ik hem zou aanbevelen om aan te kopen. Hij zoekt een mooie boek. Natuurlijk is hij hier aan het goede adres. We babbelen over mijn vak en over mijn 'zwaar' seminarieverleden. Uiteindelijk koopt hij een pareltje van een boek, een overvloedig geïllustreerd religieus werk. De man is apetrots met zijn aankoop. Zo'n mensen maken mijn dag goed... en ik heb het dan niet over de winst die ik kon maken. Neen, tevreden klanten zorgen er voor dat ik zelf ook veel voldoening heb van mijn job.
Eergisteren zaterdag kreeg ik op de antiekbeurs het bezoek van een gezin uit Genk. Ze toonden me wat foto's van houten heiligenbeelden en schilderijen die ze wilden verkopen. Ik maakte een afspraak voor deze avond want de beelden leken me wel interessant. Aangezien ik vlak voor de grote zaal stond en die mensen net arriveerden, en na mij gesproken te hebben vertrokken, zag ik de zaak heel positief tegemoet want doorgaans lopen die gasten de hele beurs af en lieten een hele stoet van handelaars komen kijken. Resultaat is dan dat je bot vangt... en dat meestal de laatste bezoeker de zaken kan aankopen, mits iets meer te bieden dan de reeds gepasseerde handelaars.
Daar er nog niet veel verkocht was had ik bijna geen geld op zak en daar ik mijn bankkaart niet terugvond was ik verplicht om tijdens de openingsuren van de bank geld af te halen aan de loketten.
De Fortis ligt vlakbij de kleine stadsring. In Hasselt is het soms een hele heksentoer om met de wagen je bestemming te bereiken want veel centrumstraten zijn autovrij en meestal is er eenrichtingsverkeer van toepassing. En ja, natuurlijk had ik het straatje waar ik in moest slaan net gemist... Resultaat : rondom heel die stad rijden en dit maal het straatje tijdig opmerken. Dan de auto geparkeerd op het voetpad want alle parkeerplaatsen waren volzet. Binnen in de bank zie ik maar één dame aan de vier loketten, dat belooft... En er zijn een achttal wachtenden. En de dame aan het onthaal vraagt me waarvoor ik kom en voegt er meteen aan toe dat "ze alles doet maar niets dat te maken heeft met geld!' Wat is dat nu voor gebazel??? Weet ze wel dat ze in een bank werkt?
Ik wacht dus geduldig op mijn beurt, en na een kwartier wordt ik ongeduldig. Al vijftien minuten is de enige loketbediende bezig met een stokoud dametje dat tientallen kleine diepvrieszakjes vol koperen muntjes uit haar saccoche en binnenzakken van haar konijnenvellen mantel haalt. Met een engelengeduld en trage limburgse zinnen spreekt ze minzaam met het madamtje. Ik vraag aan een andere wachtende of de bank ook over de middag open is, op een voldoende luide toon zodat de loketbediende het goed kan horen. De dame is volgens mij al de zestig voorbij, dus zowat 'over datum', bijna op pensioen bedoel ik. Ze kijkt me nijdig aan en praat nu nog langzamer. De wachtenden beginnen te morren. Ik heb gelukkig een boek bij. Ondertussen maak ik de hele tijd grapjes en al gauw heb ik de lachers op mijn hand. Zo vraag ik me hardop af hoe ik het vlugst aan geld zou kunnen geraken... Misschien met een overval? Iedereen giert van het lachen, behalve de loketbediende die doet alsof haar neus bloedt.
Na veertig minuten, het is intussen bijna middag, is het mijn beurt. Ik spurt naar het loket en de dame vraagt : 'Waarmee kan ik u van dienst zijn?' Ik : 'Ik kom hier een hoop geld halen!' Zij : 'Gebruik misschien uw bankkaart.' Ik : 'Heb ik niet bij me.' De vrouw vraagt met een zuinig en zuur gezicht hoeveel geld ik wens. Om zeker genoeg te hebben vraag ik 4000 euro. De vrouw kijkt me raar aan en vraagt men identiteitskaart. Ze zegt dat de foto niet lijkt op mij en hoe dat dat kan. Ik : 'Mijn coiffeur is dood!' De vrouw kijkt me nu ronduit boos aan en zwijgt. Ze hamert met de vingers op haar toetsenbord. Blijkbaar problemen. Het geld bevindt zich in een kleine metalen of kunststoffen bak, links van haar stoel. Je kan er enkel geld uit toveren via de computer. De vrouw bakt er echt niets van en roept luidop in de richting van een muur waarachter zich blijkbaar nog personeel bevindt : 'Wie eeft er ier die cursus gevolgd om geld uit dat machien te krijgen?' Vier andere vrouwen snellen het oudje te hulp, en elk geeft tips om de klus te klaren. Intussen bestudeer ik de bloempotten aan de loketten : sansiveria's of zo, in echte plastic, maar met echt uitziend mos op de bodem... Wat een kitsch! Voor mij staat zowat 300 jaar ervaring te prutsen met de computer. Ik zeg hen dat ze iets vergeten zijn. Vijf paar wantrouwige ogen staren me aan... Ik vervolg : 'Je moet dat spel schudden voor gebruik!' De dames vormen nu één front tegen mij en zeggen dat ik me niet moet moeien. Dus ik besluit geen woord meer te zeggen tot ik mijn centen heb. Eerst halen ze 3000 eurootjes uit die bak, meer komt er niet uit. Dan vragen ze of er wel geld genoeg op de rekening staat. Ik zeg niets meer en knik van ja, geld moet er genoeg zijn want het geld voor de deelname aan de antiekbeurs 'Eurantica' is nog niet gestort. De rest van het geld wordt te voorschijn getoverd, na lang zoeken en prutsen. Intussen is het middag... Wat een service!!!
Dan gaan middagmalen in de Lunchgarden. Normaal vind ik het eten daar helemaal niet super maar ik heb niet onmiddellijk een alternatief. Tijdens het eten krijg ik telefoon uit Genk. De bezoekers van eergisteren laten me weten dat ze de beelden nog niet willen verkopen en dat onze afspraak van deze avond dus niet door gaat. Nu ben ik kwaad, al die moeite in de bank voor niets. Ze zeggen me dat ze me terug zullen opbellen moesten ze die zaken later toch willen verkopen. Ik bedank hen om mij te verwittigen. Enkele uren later, wanneer het kalm is in de beurs, spreek ik hierover met enkele collega's en wat blijkt? Ze toonden de foto's aan verschillende collega's die tussen de ingangsdeuren en mijn stand stonden. Omdat de verkopers geen prijs wilden noemen vingen ze telkens bot. Ik stuurde daarom een smsje met de boodschap : Indien onze afspraak van deze avond niet doorgaat hoeft u me later niet meer op te bellen. Dat ze maar met een ander zijn voeten rammelen!
De hele dag is het redelijk kalm op de beurs, het is namelijk week- en werkdag. Toch had ik enkele aangename gesprekken met bezoekers. Mensen die oprecht interesse hadden in mijn waren en ook in mijn job.
Morgen is het Ladies Day, alle dames mogen er gratis in. Dat belooft... Veel gepensioneerde schooljuffrouwen zullen opnieuw hun opwachting maken... Een wreed publiek, wreed vooral voor de exposanten.
Voor de tweede keer neem ik deel aan de antiekbeurs te Hasselt. Een drietal jaar geleden bezocht ik de antiekbeurs hier en vond het een gezellige bedoening. Opvallend is dat het grootste deel van de standen bestaat uit allerlei meubels : van heel gewone meubels tot het betere werk. Ook stonden er nogal wat heiligenbeelden te koop wat mij persoonlijk het meest aantrok.
Vorig jaar was voor mij de vuurdoop. Ik kreeg een stand helemaal achterin de grote zaal, op zich niet echt een goed plaats maar er was wel het grote voordeel dat ik niet ver hoefde te sleuren met mijn boeken en antiek. Op het einde van de beurs was ik net uit mijn kosten geraakt. Bedoeling was uiteraard om winst te maken maar dat heb je niet steeds in de hand. Net als voor de beurs van Luxemburg gold hier volgens collega's 'dat de bezoekers je moeten kennen'. Ze moeten je zaak dus leren kennen...
Welnu, ik kom nu voor de tweede maal... En inderdaad, vele tientallen mensen zeiden me al : ah ja, je was hier vorig jaar ook al!
De opstelling van de standen is gewijzigd. Vroeger had je een kleine zaal bij de ingang, waar je de mooiere antiek vond. In de grote zaal vond je dan vooral meubels. Nu staat alles door elkaar. Een lange gang met tientallen standen voert de bezoeker naar de grote zaal. Naast antiek is er ook plaats voor moderne kunst, restauratieateliers en een wijnhandel uit Brussel. Een gezellige mengelmoes dus.
Het opstellen van mijn stand duurde zowat een hele dag. Een mens heeft immers hoe langer hoe meer materiaal dat hij wil aan de man brengen. Het is een gezellig weerzien van vele collega's. Enkele collega's haakten af en er kwamen nieuwe standhouders in de plaats.
De eerste dag was gereserveerd voor de handelaars. Zoals altijd zijn er onder die 'handelaars' veel particulieren : verzamelaars en voortverkopers. Er werd echter heel weinig verkocht aan die 'collega's'... iedereen is voorzichtig, bang om te veel aan te kopen, bang omdat de verkoop tegenwoordig zo moeilijk geworden is. Tja, daar zijn we natuurlijk vet mee... Later op de avond, om 18u00, gaan de deuren open voor het grote publiek, voorwaarde is wel dat ze hiervoor een uitnodiging ontvingen. En een uurtje later was er een receptie.
Geloof het of niet maar net als in Luxemburg werd ik opnieuw geconfronteerd met een (bloed?) dorstige massa profiteurs die enkel kwamen om zich te bezatten, op onze kosten dus... De tafel waarop de glazen werden gevuld werd tot tegen mijn stand geschoven en het drinkfestijn kon beginnen. Iedereen greep wat hij kon, daartoe werd gedrumd en geduwd... Net een bende halve wilden. In gedachten zie ik hier een bende oude Belgen met Ambiorixhelmen op het hoofd... Drinken zoveel men kan... Een zeventiger grijpt vier glazen en zegt me dat dit voor zijn klanten is. Ik geloof er niets van want deze man is geen standhouder... Ik volg hem enkele meters en zie hem achter een gordijn duiken, hij kiepert alles naar binnen en komt opnieuw glazen jatten. Na een dik uur is hij 'mule patat' en hij wil naar de uitgang. Ik pak hem bij de arm en duw aan de achterzijde van het gebouw naar buiten. nu moet hij een wandelingetje maken rond heel Plopsa Indoor of rond de ethiasarena en zo. Tegen dat hij dan zijn auto zal bereikt hebben zal hij hopelijk al wat klaarder beginnen zien...
Veel bezoekers dus maar weinig verkoop. Even erg als in Doornik de week voordien.
De tweede dag verloopt wat beter, er is al meer verkoop...
De derde dag is zondag. Het regent zachtjes buiten, ideaal weer dus voor de beurs. Er is heel veel volk op de been. Maar opnieuw minder verkoop. De bezoekers komen meestal met een gratis kaart en hier kunnen ze zich wat opwarmen en opdrogen.
Vandaag 41 jaar geworden. Heel veel leuke en ook lieve attenties gekregen, vooral via facebook.
Op de beurs vandaag heb ik me de helft van de tijd serieus zitten ergeren. De voorbije dagen werd mij vanalles gepresenteerd : interessant oude atlassen, heiligenbeelden, enz. Twee van die aanbieders belden af. Neem ons niet kwalijk hoor maar we doen da nie meer weg. Onze kinderen willen niet dat we dat verkopen. En.. een paar dagen geleden zeiden ze nog dat ze geen kinderen hadden. Wat een smoeltrekkers.
Een vrouw, alvast veel intelligenter blijkbaar dan ze er uit ziet : 'Neen, ik ga dat zelf verkopen, dan krijg ik er vast méér voor. Jij zou daar nog op moeten winnen!' Niet te geloven, die afgunst... Straks belt ze me wellicht opnieuw op, nadat ze vaststelt dat ze het zelf niet kan verkopen. En dan zal ze natuurlijk verwonderd zijn dat ze van mij - enkel figuurlijk natuurlijk - het deksel op de neus krijgt.
Op deze beurs ontmoette ik heel wat sympathieke mensen maar ik zag ook enkele ambetanterikken, van dat volk dat zich komt bezighouden, geld genoeg maar met een dikkop die er voor zorgt dat ze geen cent willen uitgeven. Neen, liever met geld gooien op veilingen... Ik vertik het dan ook om nog enige moeite te doen om iets voor die mensen te vinden... Alhoewel... als ze niet bij mij willen kopen in de winkel of op de beurs, dan steek ik het gewoon op een veiling zodat ze - ze noemen dat ezels - dan lekker veel geld kunnen uitgeven op de veiling, vaak een veelvoud van wat ik er zou (durven) voor vragen. Als de commerce maar draait, zeg ik dan!
Ook vandaag waren er van die 'schartelaars' op toer. Ik gooide stukjes van 1 en 2 cent op het tapijt, op zo'n vijf meter van mijn stand. Eens kijken wie het geld in zijn zakken zou stoppen. Twee gierige oudjes passeerden, met een kromme rug, handig om de vloer in het oog te houden. Een geluk met een ongeluk zeg maar. En ja, het ventje zag met zijn lodderig oog het centje liggen. Hij laat zijn vrouw los en probeert te bukken. Hij kreunt en in mijn verbeelding hoor ik zowaar botten kraken en piepen... Hij kreunt nog meer en met een gvd gaat hij door zijn knieën en grist het muntje mee. Weer een gelukkige mens, is dat niet prachtig? Alle standhouders in de buurt zitten te kijken en schudden van het lachten. Of, hoe je met 1 cent 10 euro plezier kan hebben.
Op het einde van de beurs komt er wéér iemand met een pakje foto's van boeken en antiek dat hij wil verkopen. Ik doe alsof ik doofstom ben, ik begin met handen en voeten uit te leggen dat ik hem niet versta, dat ik potdoof ben. En dat ik niet kan spreken. Dit laatste is eigenlijk wel een beetje waar... ik ben echt sprakeloos... de 'antiek' waarvan hij foto's maakte is van zo'n mottige kwaliteit dat ik op de achterkant van zijn foto's een passende bestemming voorstel : 'stort' of 'kringloopwinkel'. En ik wijs naar hem en tik met een vinger tegen mijn hoofd. Blijkbaar verliest de man nu eveneens zijn spraakvermogen want hij beent weg zonder nog een woord in de mond te nemen.
Het enige wat hier 'draait' is de cafetaria, die zit eivol. Ook in de inkomhal is er gelegenheid om wat te eten en te drinken. Ook daar is het volle bak.
Ik verlang er naar om zo snel mogelijk thuis te zijn, om 'zoals Johan Vandenberghe' ooit zong, verlost te zijn 'van alle gezaag en gezever'. Aangezien de dag bijna te einde is besluit ik het vieren van mijn verjaardag wat uit te stellen. Aangezien er geen cadeautjes waren zal ik mezelf maar een mooi cadeau doen.
In het weekend is weer rommelmarkt, georganiseerd door de werkgroep 'Oekraïne', al jaren een van de betere rommelmarkten in de streek. Nogal duur qua standgeld maar er komt dan ook heel veel volk, 'goed' volk. Mensen met centen dus. Het spijt me echt dat ik er niet bij kan zijn maar ja, ik kan me natuurlijk niet in tweeën delen. Naar het schijnt liggen er heel veel boeken maar ik heb niets kunnen zien want ik was vanavond te laat in Brugge. Sommigen zullen tevreden zijn dat ze geen concurrentie hebben van mij of denken dat ze lekker mijn klanten kunnen inpalmen. Dit laatste spruit uiteraard enkel uit zieke geesten. Voor mij mag iedereen daar staan. Hoe meer boeken'handelaars' er een stand hebben hoe meer aantrek voor de bezoekers. Al zullen velen me daar vandaag wel missen, want hun 'dikste' klant is er niet. Tja, ik heb al boeken genoeg eigenlijk en kan deze veel goedkoper kopen bij échte particulieren. Hier op de beurs probeert men het onderste uit de kan te halen, op veel begrip moet je als handelaar niet rekenen, velen gunnen het je niet dat je één cent wint op boeken die je bij hen koopt... Wat een mentaliteit zeg! Dat ze er hun plan mee trekken.
Foto van een dom blondje dat ik in het weekend echt zal missen, ze zal het hele weeken op de rommelmarkt in Brugge paraderen. Je kan haar enigzins herkennen aan haar lange wenkbrouwen en haar zwoele stem en met het verstand van een bosmier! Rara, over wie heb ik het hier?
Een dom blondje reed midden in de zomer tegen het tuinmuurtje van de buren. Lap, een grote bloempot op haar motorkap met als gevolg een ferme buil in haar carrosserie. Het blondje rijdt naar de garage waar ze hoort dat het herstellen 2000 euro zal kosten.
'Oeioeioei', zucht het blondje, 'Zo duur zeg!' De garagist bekijkt haar eens goed en zegt : 'Maar er is ook een andere, goedkopere oplossing. Je moet gewoon hard blazen in de uitlaatpijp en als je dat hard genoeg doet dan zal de deuk er wel uitgaan.'
Het dom blondje vlamt naar huis, zet haar auto op de oprit en gaat onder de auto liggen. Ze tuit haar lippen en begint te blazen, iets waar ze echt een kei in is... Na een kwartier is ze bek-af. Plots stopt een auto en een ander dom blondje roept : 'Wat ben je wel aan het doen?' Waarop het blazende meisje vertelt wat de garagist haar opdroeg en dat het tot nu toe niet gelukt was om die deuk weg te krijgen.'
Het blondje in de auto denkt heel diep na - zoals enkel domme blondjes kunnen doen... - en zegt : 'Maar natuurlijk lukt da niet, je ramen staan nog open!'
Echt gebeurd? Zou me niet verbazen... Grapje dat ik vandaag van een collega hoorde, maar met enkele aanvullingen...
'Tis carnaval, 't is carnaval, lieve kindren weet je't al?
Ja zo gaat dat kinderliedje van uit de jaren stilletjes... Welnu, op de antiekbeurs in Doornik was het drie dagen lang carnaval! Drie lange dagen zie ik de grootste lelijkaards met rooie koppen en weinig haar passeren. Grote dronkaards en magere gierigaards... niet te beschrijven.
Hun grootste plezier bestaat er in langs de standen te flaneren met hun even lelijke vrouw en kinderen, overal commentaar op te geven en minachtend neerkijken op al die mensen die hun hele weekend opofferen om een centje bij te verdienen. Gekke bekken trekken, misschien zelfs zonder dat ze het zelf beseffen, God beware me om met zo'n volk samen te moeten leven de ene godganse dag na de andere. Velen zijn echt zo lelijk dat ze geen masker nodig hebben om mee te lopen in de carnavalstoet. Gisteren dacht ik echt dat velen de échte plaats van het carnaval niet vonden, in de binnenstoet was er namelijk een carnavalstoet. Ze vonden het leuk om hier op de beurs de clown uit te hangen...
Muletrekkers in overvloed : triestigaards en anderen met een domme grijns op het gezicht, mensen die interesse veinzen en mensen die hun neus ophalen... Enkele mensen zijn 'vaste klant' aan huis, en daarmee wil ik zeker niet zeggen dat ze ooit al één eurootje achtergelaten hebben bij mij. Neen, van die ambetanterikken die al 30 jaar op pensioen zijn en die zich dood-vervelen. Oa een koppeltje uit het Poperingse, precies een kabouterkoppeltje. Met guitige maar toch valse kraaloogjes bekijken en bepotelen ze alles. 'Chipoteurs' zoals ze hier zeggen in de Walen. Een ander koppel, snotrijk maar o zo gierig... Ze komen wat babbelen maar je voelt onmiddellijk dat ze enkel willen ontdekken waar je zelf je materiaal inkoopt. Ze zouden de pieren uit je neus halen. Onnodig te zeggen dus dat je zo'n volk liever kwijt dan rijk bent. Maar : 'zie je ze moe, je zie ze nog nie kwiet'... ze blijven maar leven en zullen blijven komen tot ze er bij neervallen.
Vele bezoekers komen bij mij klagen dat het aanbod niet veel soeps is. Valse houten beelden, 'kristal die geen kristal is', enz. Zelf vind ik dat er toch wel enkele mooie kwaliteitsvolle standen zijn. Maar daarnaast is er natuurlijk een groot aanbod aan quasi waardeloze rommel.
Toch beleef ik ook veel plezier aan de beurs, en ook wat leedvermaak. De bezoekers die de kroon spannen dit weekend zijn enkele Kortrijkzanen. Ze huldigen hetzelfde principe 'Gierig is plezierig!' Het is een aartslelijk koppel, de man tandenloos maar toch met de mond vol tanden, telkens als hij uitgekafferd wordt door zijn halve trouwboek. Ja, waar dat de henne boven de hane kraait, daar is er iets serieus fout in het menagie!!! Ze spreken mij steeds aan met 'vriend', iets waar ik niet mee gediend ben want dat zijn geen vrienden... Gisteren zei ik hen dan ook : 'Vrienden brengen altijd vreugde mee, is't niet bij 't komen, dan wel bij 't gaan. Zouden ze de boodschap begrepen hebben? Ik hoop van wel!
Op de opening is er dus heel veel volk gepasseerd. Velen komen echter enkel voor wat hapjes en drankjes. Ik verkoop één stuk aan een goeie klant van mij, een klant die ik enkele malen per jaar zie op beurzen in België. Het is een goeie klant maar geen gemakkelijken. Hij weet heel goed wat hij wil en ik moet altijd een speciale prijs maken voor hem. Voor goeie klanten doe ik dat trouwens graag.
De rest van de beurs zal er veel minder volk zijn. Dat geeft me ruimschoots de gelegenheid om de bezoekers wat te observeren. Geen enkele collega uit Vlaanderen, geen enkele klant uit 'le plat pays qui est le mien'. Eigenaardig. Maar het is natuurlijk een heel eindje rijden en met die bijtende koude zijn velen bang om met de auto te reizen. Ik zie veel deftig volk. Mensen die mooi gekleed gaan, mensen die klasse uitstralen, mensen die mooie antiek duidelijk weten te waarderen. Maar natuurlijk is meer nodig dan waardering. Er moeten ook centen zijn... En wie centen heeft moet die ook willen uitgeven...
De meeste mensen zijn dus heel vriendelijk en het regent 'bonjours' en 'bonsoirs'. Handjes geven en handjes krijgen. Vele bezoekers laten blijken dat ze me herkennen van vorig jaar. Hier in Luxemburg blijkt dit nogal belangrijk : ze moeten je kennen, ze hebben tijd nodig om hun vertrouwen te schenken. Vorig jaar hoorde ik dat ook al zeggen door collega's en nu merk ik dat ze wel degelijk gelijk hebben. Een jongeman die ik herken van vorig jaar komt de tweede beursdag met een meer dan gewone belangstelling kijken naar enkele stukken. Hij vraagt de prijs en doet een tegenbod waar hij niet boven wil gaan. Zoveel en geen euro meer. Wanneer ik hem zeg dat hij één stuk ipv van twee kan kopen antwoordt hij prompt : 'Wat God samengebracht heeft mag de mens niet scheiden. Mooi gezegd en ik geef hem volmondig gelijk. Ik denk snel na, ik heb hier bijna geen winst op... maar omdat hij me heel sympathiek overkomt en ik hem geloof wanneer hij me zegt dat hij werkelijk niet meer dan dat bedrag kan besteden, stem ik toe met zijn bod. Bovendien heb ik nog wat rekeningetjes te vereffenen hier en daar. Hij telefoneert naar zijn vader om de centen te regelen. Fijne vader! Er volgt een hele discussie in het Luxemburgs, dit is een soort mengelmoes van Frans en Duits, te vergelijken met het Maldegems, totaal onverstaanbaar dus... Hij zet de gsm op luidspreker en het gesprek verloopt heel geanimeerd. Een heleboel volk verzamelt zich rondom ons en luistert geamuseerd mee. Uiteindelijk haalt hij zijn slag thuis en iedereen applaudiseert. Leuk! Hij vertrekt en ik hoop dat hij straks echt terugkeert want zolang er niet is betaald ben je niet zeker van je verkoop. Hij vertelt me trouwens dat hij ook interesse had in enkele zaken aangeboden door een collega, maar dat hij liefst bij mij zou kopen. Blijkbaar was er nogal wat commentaar van die 'collega' op mijn materiaal maar de aantrekkelijke prijs overhaalt de klant om bij mij te kopen. Een uurtje later komt hij terug en de zaak wordt beklonken. De klant is heel tevreden en belooft me op te komen zoeken in Brugge. En wanneer de klanten tevreden zijn ben ik dat ook! De stukken die ik net verkocht heb ik trouwens al een viertal jaar in bezit en het is dus tijd voor 'changement de decor'.
Een andere bezoeker zegt met dat ik de mooiste stand heb van heel de beurs. Dat doet me veel deugd. Inderdaad, er zijn weinig collega's die mooie religieuze antiek en boeken meehebben. Veel antiquairs vinden - wellicht terecht - dat religieuze zaken niet zo vlot over de toonbank gaan. Maar ja, het is net dat wat ik zelf heel graag zie... ik wil 'mijn kot' niet vullen met zaken die ik niet echt kan waarderen. Ik kies niet voor de gemakkelijkste weg maar ik voel me er wel gelukkig bij. De nog jeugdige bezoeker heeft interesse voor enkele zaken maar heeft er momenteel het budget niet voor. Ik antwoord hem dat ik zelf ook dikwijls met hetzelfde probleem worstel. En dat hij - als hij iets écht graag ziet - toch beter overgaat tot aankoop, wil hij er later geen wrang gevoel aan overhouden. Ik zie hem nadenken en hij belooft me de volgende dag terug te keren om iets te kopen. Een optie nemen wil hij niet want hij moet eerst nog thuis overleggen wat mogelijk is. Daags nadien keert hij terug om te kopen.
Een ouder koppel komt op mijn stand, ik bedoel standje. Beiden zijn de 80 al een tijdje gepasseerd. Ze kijken ietwat neerbuigend en de vrouw kijkt naar het naambord boven mijn stand en denkend dat ik geen Frans begrijp : 'Kijk eens naar dat kleine standje hier!' Het secreet spuwt nog meer commentaar en ik vraag haar of ze komt om te kijken of te kopen... En weg zijn ze! Gelukkig zijn er heel weinig negatieve kritieken dan in de winkel waar ik vaak van die domme opmerkingen krijg van achterlijke toeristen. Niet dat ik die negatieve en onterechte commentaren aan mijn hart laat komen maar zoals iedereen hoor ik liever complimentjes, wat blijken van waardering.
Een man komt de prijs vragen van een oude landkaart. Hij biedt me de helft. Wanneer ik zeg dat ik daar zwaar aan zou verliezen blinken zijn geniepige oogjes. Sommigen zijn echt waar pas tevreden als ze overtuigd zijn dat je met verlies verkoopt. Wat een mentaliteit!
Voor de gelegenheid heb ik een groot boek meegebracht. Een echt juweeltje of zeg maar 'juweel' want de afmetingen zijn ronduit gigantisch! Een man van rond de veertig stapt recht op het boek af. Op andere beurzen werd het boek geopend op tafel tentoongesteld. Met als gevolg dat werkelijk iedereen kwam 'kurieuzeneuzen', ook wie totaal geen interesse had om iets te kopen. Dus besloot ik ditmaal het boek gesloten te houden.
Ik zie dat de bezoeker echt geïnteresseerd is. Hij vertelt me dat hij hier vorig jaar ook al op bezoek kwam en het boek zag. En dat hij gehoord had dat het boek al verkocht was. En dat hij nu heel blij is het boek hier opnieuw aan te treffen. Ik vertel hem van de collega die niet zijn woord introk vorig jaar. Hij mag het boek inkijken en we discussi°ere over de prijs, na een kwartiertje zijn we het eens. De klant wandelt verder en babbelt met een Waalse collega. De Waal zag mijn boek ook al en weet heel goed wat het waard is. Wat later komt hij bij me en zegt dat hij de koper heel goed kent en dat die volledig te betrouwen is en zeker zijn woord zal houden. Ik vraag hem nog een goed woordje te doen en beloof hem hiervoor een ferm zakcentje. De Waal weigert en zegt dat hij daar niets voor wil.
Enkele uren later, tegen sluitingstijd, komt die 'collega' terug en zegt dat zijn vriend slechts (censuur) ... euro wil betalen. Meer dan een derde minder! Het lef! Een prijs is een prijs. Ik herinner de collega aan zijn woorden, namelijk dat die klant volledig betrouwbaar is. De Waal knippert met de ogen, en ik zie de valsheid in zijn ogen... Hij zegt : 'Ja maar het is toch een mooi bedrag hé?' Ik ben woedend en ik vermoed onmiddellijk dat hij een ferme beloning zal krijgen in ruil voor het drukken van de verkoopprijs. Wat een smeerlapperij! Ik antwoord hem dat ik hier ferm op verlies indien ik toestem met dat belachelijk bod. De Waal zijn ogen blinken, hij schept er duidelijk genoegen in. Sommigen zijn werkelijk pas tevreden als ze een ander bij het zestiende kunnen zetten!!! Ik zeg hem dat ik bedenktijd wil en er een nachtje wil over slapen daar ik me echt niet goed voel met het aanbod... Eigenlijk heb ik nog winst maar ik wil dit niet laten blijken... En er zijn altijd al die rekeningen die moeten betaald worden en die zaken die ik nog wil aankopen hier en daar...
De dag nadien ga ik naar die Waal en zeg hem dat ik toestem, maar dat ik het verloren geld zal moeten doorrekenen in mijn andere verkopen. De Waal straalt van geluk - en ik ook - maar ik mag het niet laten blijken! Dus : iedereen content!!!
De openingsreceptie is voorzien om 19u30. Deze vindt plaats vlakbij mijn stand. Een kleine stand met faciliteiten... Enkele uren voordien komen enkele mensen de receptie voorbereiden. Vele honderden hapjes staan op een groot rek te wachten op hun einde. Honderden glazen worden gevuld met bubbels en fruitsap. Een uur voordien al komen bezoekers vragen om al een glas te krijgen. Vriendelijk worden ze wandelen gestuurd natuurlijk. Om 19u30 is het echt drummen. Honderden schijnbaar uitgehongerde bezoekers verdringen zich rond de tafels en proberen zoveel mogelijk hapjes binnen te werken en zoveel mogelijk glazen achterover te kieperen... Echt mensonterend, komen die mensen dan enkel voor wat gratis hapjes en drankjes? Kregen ze gratis kaarten en willen ze thuis de kachel niet aansteken in deze moeilijke tijden? Komen ze zich hier gewoon wat warmen en de standhouders bezig houden? Ik hoop echt van niet. Wanneer ik aan het personeel vraag om ook eens met hapjes naar de standhouders te gaan, worden ze bijna overvallen. Om de hongerige massa te verhinderen alles op te vreten worden de plateaus met hapjes afgedekt met verschillende vellen papier maar zelfs dat blijkt niet genoeg : sommigen graaien met beide handen onder dat papier!
Ik zie geen enkele Vlaming onder de bezoekers en ik hoor geen Nederlands spreken, behalve door enkele standhouders.
Eén standhouder daagt niet op vandaag, gelukkig zijn er enkele andere mensen die de boel recht houden voor hem. Ik vraag me af waar hij uithangt want vorig jaar was hij ook al ziek... Achteraf, na de beurs, hoor ik dat zijn stoppen doorgeslagen waren daags voordien. Hij werd in de luchthaven opgepakt omdat hij overal als een gek rondstormde... komt dat tegen! Dan hebben ze hem opgepakt en in een zottekot gestoken. Waar hij enkele uren later kon ontsnappen : in adamskostuum nam hij het hazenpad in de bijtende koude. Gelukkig konden ze hem terug oppakken en werd hij in veilige bewaring gebracht. Tja, ik snap niet hoe die man op zo'n wijze een zaak kan runnen.
Voor de tweede keer neem ik deel aan deze antiekbeurs. Vorig jaar was voor mij de vuurdoop en ik had eerlijk gezegd niet al te veel zin om er dit jaar een vervolg aan te breien. De verkoop was immers nogal matig. Ik verkocht er maar enkele stukken, en dan nog wel aan Westvlamingen : waarom dan nog speciaal zo ver reizen? Dan was er de superverkoop aan een collega... die daags nadien plotseling hoofdpijn had of zo en heel de verkoop annuleerde. Alles stond netjes op papier, ondertekend en al. Gelukkig voor hem dat ik mijn goed hart getoond heb...
Maar ja, er is weer een jaar voorbij, een deel van de nare herinneringen zijn verwerkt en er is weer volop verse moed om er in te vliegen. Kan trouwens ook niet anders als je handelaar komt, er moet brood op de plank komen, en af en toe eens pistoleetjes.
Dus, met een volle wagen richting Luxemburg. In de Ardennen ligt er overal een laagje sneeuw maar de autoweg ligt er veilig bij. Na een rit van een kleine vier uur arriveer ik zonder enig zoeken in Luxexpo, de expohallen waar de beurs is. Vele bekende gezichten van vorig jaar, en de eerste uren is het dan ook leuk om wat te babbelen met de vele collega's.
Mijn stand is de kleinste van heel de beurs : 2 op 2 meter, ik dacht 6 vierkante meter te hebben zoals vorig jaar. Op de factuur stonden er maar 4 aangerekend maar ik dacht dat dit wel een typfoutje zou zijn. Neen dus... Twee op twee meter is echt krap, zeker voor mij die toch wat ruimte nodig heb om me, zonder brokken te maken, tussen mijn antiek te bewegen. Eerst pak ik alles uit om een duidelijk zicht te hebben op wat er allemaal een plaatsje moet krijgen. Eerst hang ik de muren vol, zonder te overdrijven, dus zonder alles tegen elkaar te hangen. Alles komt zo mooier tot zijn recht. Met mijn kleine auto kan ik trouwens geen grote massa materiaal vervoeren. Dan een kleine en een wat grotere tafel tegen de wanden geplaatst. Na een drietal uurtjes is alles mooi uitgestald.
Dan naar het hotel. Eventjes de autoweg op en er dan weer af, nabij de luchthaven. In het hotel zie ik heel wat collega's. Je kan hier lekker eten naar het schijnt. Ik heb echter geen hoge dunk van de kookkunsten van de Luxemburgers en heb zelf een mooie voorraad etenswaren ingeslagen. Daar het ferm vriest leg ik het eten dat ik niet meteen nodig heb buiten op de vensterbank. Hopelijk wordt er niets meegegrist door hongerige vogels of andere beesten. Ik eet dus lekker wat ik zelf wil en moet geen half uur wachten tot de kok een maaltijd klaargestoofd heeft.
Op tv is niet veel te zien, iedereen klaagt steen en been over het ijskoude weer. Het is inderdaad al lang geleden dat het nog zo koud was, en dat de vorst zo lang bleef duren. Er worden beelden getoond van mensen in de voormalige Oostbloklanden die doodgevroren zijn. Ook van zwarten die in de buurt van Parijs een huisje van karton en plastic maakten. De journalisten vragen hen of ze niet beter in hun eigen land gebleven waren want daar is het nu gezellig warm... De geinterviewden lachen eens... het mooie weer daar kan hen gestolen worden, ze willen in Europa een nieuw bestaan opbouwen. Het opvangen van al die sukkelaars heeft natuurlijk als nadeel dat iedereen naar hier kan komen. Er is dus dringend nood aan oplossingen voor die mensen in hun eigen land. Miserie en nog eens miserie dus. Hier op hotel heb ik echter ook een probleem : het is hier werkelijk snikheet en ik kan de chauffage niet zachter zetten. Dus moet ik het raam op een kier plaatsen en zo help ik ongewild mee aan de opwarming van de aarde. Op een Duitse zender is er een programma over allemaal beestjes. Ijverige groene jongens zoeken naar dieren die bezig zijn aan hun winterslaap. Opeens vinden ze een soort superdikke muis. De muis zit op zijn achterste in de handpalm van de vinder, te slapen de slaap der gelukzaligen. Net als in een tekenfilm. Het beestje zit met de ogen gesloten ferm te snurken. Het beestje ziet er heel gelukkig uit. Hopelijk zorgen de groene jongens er voor dat het beestje weer goed bedolven wordt onder een dikke laag bladeren, zodat het niet doodvriest. Maar genoeg muizenissen nu, ik heb het nu echt gezien... al die flauwekul op tv kan me verder gestolen worden. Ik neem daarom mijn toevlucht naar de parochieregisters van Eggewaartskapelle. Elke avond bestudeer ik het oude handschrift en vergelijk dit met mijn nota's van 20 jaar geleden. Hier en daar vind ik foutjes, het is dus degelijk nodig dat ik alles nog eens nazie voordat ik alles laat publiceren.
Door heel wat activiteiten, oa een grote antiekbeurs, kon ik de voorbije week mijn blog niet bijwerken. Even geduld dus iedereen tot (denk ik) donderdag.
Wat valt er te verwachten? Nieuws over antiekbeurs in Luxemburg. Over de 72-jarige kerk-dief of kerkdief... Begrafenis van pastoor op rust Jaques Hanoulle.
Lachende muizen en eenden met lange tenen? Hoe donker is 'zo donker als het achterste van een mol'? Wie huilde er peentjes? Over Chinezen die je uitmaken voor vorte vis en over andere sinezen die erreweten zitten te tellen uit verveling... Je leest het allemaal binnen een paar dagen!
Ruilbeurs in Immaculata Instituut te Sint-Michiels
Voor de tweede keer was er ruilbeurs in een school in Sint-Michiels, voordien vond deze plaats in het Sint-Lodewijkscollege. Een mooie zaal maar buiten weinig plaats om de wagen te parkeren.
Vandaag weer een groot aanbod van bidprentjes, postkaarten, allerlei chromo's en andere prentjes en 'oud papier'. De opkomst van bezoekers was matig, heel wat anders dan de heel drukke ruilbeurs in Nieuwpoort in juli.
Twee bezoekers zouden me mooie dingen meebrengen. De eerste stuurde zijn kat. Binnenkort zal hij echter met een serieuze kater zitten. Belofte maakt schuld en wie denkt de gek te kunnen houden met mij is aan het verkeerde adres. Vermoedelijk wordt eerst het mooiste uit de collectie postkaarten gehaald en krijg ik het restje voorgeschoteld... Maar ik laat deze kelk aan mij voorbij gaan. Dat hij maar een andere onnozelaar zoekt. Een voddenmarchand of zo... De tweede hield woord... alhoewel... de kwaliteit beantwoordde helemaal niet aan de beschrijving die ik enkele maanden geleden kreeg. De dame mocht haar rommel dus terug meenemen. Weer dezelfde raad : zoek maar een ander...
Het is vandaag blijkbaar heel moeilijk om een gegeven woord gestand te doen, veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven... Welnu, zelf probeer ik steeds te doen wat ik beloof. Als ik een bepaalde prijs afspreek dan hou ik me daaraan, ook al krijg ik ondertussen een beter aanbod. Een woord is een woord.
De verkoop was redelijk. Gelukkig kan ik altijd rekenen op een aantal trouwe klanten, ze willen goed materiaal voor een correcte prijs. Sommige standhouders zijn echt heel duur en komen niets van hun prijs af. Goed voor mij dus want als ik een goed bod krijg verkoop ik. Als je het onderste uit de kan wil vang je toch bot, of blijft het spelletje niet lang duren. Sommigen hebben toch commentaar op de prijzen, ik vraag hen dan of ze eenzelfde kwaliteit kunnen aanbieden aan eenzelfde prijs. En telkens blijven ze me het antwoord schuldig. De enen betalen dan toch met de glimlach, op een beurs mag je toch 'pingelen' of niet? Enkelen druipen af, het mag niks kosten en ze komen hier om batjes te doen of om in te kopen om dan verder te verkopen. Hun goed recht natuurlijk maar als een hobby geen geld mag kosten dan blijf je beter thuis.
Vandaag bracht een collega me twee mooie bidprentjes van personen geboren in Eggewaartskapelle. Twee mooie aanwinsten voor mijn collectie!
Na de beurs vlug naar de winkel want er belden enkele mensen op voor een bezoekje. De eerste was iemand die een kroon in zilver zocht voor een 'kindje Jezus' in een kerk aan de kust. Meer dan 50 euro mocht het niet kosten, ik gaf het ventje dan ook prompt een foldertje met alle antiquairs in Brugge en wenste hem veel succes.
Een dame van 'respectabele' leeftijd kwam binnen en vroeg me wat ik wel aan het doen was. Ik keek de dame aan en vroeg wat ze daarmee bedoelde. Het kon volgens haar niet dat ik boterhammen eet in een winkel vol met boeken. 'Broodkruimels zijn immers 'heel slecht' voor je boeken', vervolgde het mens. Ik antwoordde vriendelijk (zoals altijd!) : 'Madamtje, u zwaait de plak in uw huis, ik in het mijne!' Ze liet niet af en bleef glimlachen, ietwat afkeurend. 'Toch vind ik het echt niet kunnen wat u daar doet!' vervolgde ze. En ik : 'Madam, als ik een 'chef' nodig heb die me de hele dag commandeert, dan trouw ik wel, daaaaaaaaaaaaaaag!'
Vandaag kreeg ik een bezoek van een kletsekommere uit Sint-Gilis. Hij koopt nooit iets maar heeft altijd een hele zak vol met 'weetjes' en allerlei 'kommereklaps' bij. Als het rustig is in de zaak en dat was het inderdaad... luister ik wel eens naar zijn gesnater.
Hij had het over ene Duts, een grote boekenverzamelaar uit de regio. Duts is blijkbaar de bijnaam van een passionele boekenverzamelaar uit het Brugse. Toen ik vroeg waarom hij 'Duts' genoemd werd zei de roddelnonkel dat die verzamelaar heel goed leek op een of ander bekend tv-personnage... Mij volledig onbekend, ik zou na sluitingstijd van mijn winkel wel eens in de bieb mijn licht gaan opsteken.
Duts zou de grootste rommel verzamelen, je kan er al je mottigste en meest triestige papieren vodden kwijt, gratis wel te verstaan. Hij verkoopt zijn vodden enkel bij hem thuis, 's avonds na zijn werk. Je kan er boeken kopen per kilo of per container zo je wil... Gelijk wat je zoekt, hij heeft het in huis (kelder + gelijkvloers + verdieping + zolder). Heel straf dat ik die mens niet ken maar ik hoorde vroeger nog wel rare dingen vertellen. Zo zou iemand - een vrouwmens van respectabele leeftijd in Brugge-stad - zich uitgeven als aankoper voor mij... oa Popp-kaarten... En zo kon hij al meerdere malen zaken aankopen die eigenlijk voor mij bestemd waren... Maar vroeg of laat brengen de kraaien dat uit... het is een kwestie van tijd voor ik precies zal weten wie dat mormel is...
Maar nu terug naar Duts... Hij zou héél waardevolle handschriften bezitten... Maar wat zijn 'héél oude handschriften'??? Goed mogelijk dat het waardeloze vodden zijn. Toch ben ik nieuwsgierig en vroeg aan meneer kletsekommere om de naam van die 'verzamelaar', de échte naam dit maal, voor mij te versieren.
Het toeval wil dat een dame me allerlei oude waardeloze rommel kwam presenteren. Ik keek haar eens goed aan en vroeg haar hoe ze bij mij terecht kwam, waarom ze dus naar mijn winkel kwam, want ik kende haar van haar noch pluimen. Ze werd gestuurd door een collega... het lef! Mooie collega! Maar die mooie collega krijgt twee dito verkopers teruggestuurd van mij. Gul als ik ben, geef ik graag het dubbele terug! Ik zei tegen die madam : 'Madam, ik weet waar je met die 'bucht' naar toe moet, maar ik weet niet waar hij woont. Vraag maar rond naar ene 'Duts'!' En weg was ze want ze dacht wellicht dat ik de draak aan het steken was met haar. En dat ze maar denkt wat ze wil.
Deze avond keek ik in de catalogus van de bieb en vond er een dvd met de avonturen van 'Duts'. En toen ik thuis de eerste aflevering bekeek, kwam ik bijna niet meer bij van het lachen! Wat een onnozel mannetje is me dat? Een soort randdebiel zonder manieren, zo'n soort dat zegt : 'Ik ben niet helemaal juuste, dus ik doe wat ik wil! En neem me niet kwalijk!' En in welk opzicht zou hij lijken op een 'gekende' Brugse boekenverzamelaar??? Ik geraak er nog niet wijs uit maar ik kijk er al naar uit om die man ooit in levende lijve te ontmoeten!
Duts. Van die tv-reeks werden maar liefst 7 (zeven!!!) afleveringen ingeblikt! Echt te dom om dood te doen!!!
Deze namiddag stond ik wat rond te kijken in de galerij. Geen beweging meer nadat de markt gedaan was. Ik keek richting Burg want ik verwachtte een klant, nogal een verward exemplaar, die het al meermaals klaarspeelde naar de binnenstad te komen, mijn winkel te passeren, en vergat dat hij op weg was naar mij... Ditmaal zou het geen waar zijn en ik vatte post midden de galerij, hij zou niet naast me kunnen kijken...
Plots groot tumult op de Burg. Een eerder kleine gestalte snelt de galerij in maar twintig meter verder, vlak voor de souvenirwinkel, wordt hij door twee kwieke jongemannen tegen de vitrine geduwd en in de boeien geklonken. Ik dacht eerst dat men een soort stadspel speelde... maar aan het gezicht van de geboeide man zag ik dat hij niet echt happy leek. Vervolgend keek ikzelf verschrikt rond, bang dat ... ik ... hier het slachtoffer was... van een 'verborgen camera'-spel van een of andere tvzender. De twee mannen in burger deden roze armbandjes om waarop 'politie' of zo stond, maar ook dit kon natuurlijk nep zijn. Maar al gauw zag ik in dat het om echte politiemannen ging. Ze droegen microfoontjes aan de oren, met van die zwarte microfoondraadjes die verdwenen onder hun kledij. Door die zendertjes riepen ze, nog buiten adem : 'We hebben nummer twee!' De man werd in bedwang gehouden, iedereen stond met open mond te gapen want zo'n schouwspel zien we nie elke dag. Een aantal kleine zaken, wellicht gestolen spullen uit winkels werden in een plastic tas gedeponeerd.
Dan kwam er een mooie blonde jongedame op het toneel en ik vreesde opnieuw dat we bedot waren en dat dit een presentatrice van een of andere opnameploeg was. Maar toen scheurde een neutrale personenwagen tot voor de ingang van de galerij en de gangster, een oosteuropeaans uitziend type, werd in de wagen geduwd. De twee politiemannen liepen nu verder op de Burg, op de hoek van de Tom Pouce en het Breidelstraatje. Blijkbaar liepen er nog bendeleden langs de straten.
Weer een gangster minder, hopelijk is hij al niet weer terug op vrije voeten, want lang mogen die mannen blijkbaar niet vastgehouden worden...
Het is weer zover, de jacht is terug open... In verschillende bisdommen heeft men huiszoekingen uitgevoerd omdat er weer enkele ontdekkingen van misbruik zijn geweest.
Enerzijds vind ik het positief dat mgr Dekesel volledige medewerking verleent aan het gerecht. Als men zo verder doet kan het bisdom weer herstellen van al die herrie van het afgelopen jaar. De mensen zullen zien dat er goede wil is om dat heel bedroevend hoofdstuk kindermisbruik te laten verwerken. Elk misbruik moet bestraft worden. En hopelijk kan de Kerk in Vlaanderen en elders dan weer opnieuw beginnen met een propere lei.
Aan de andere kant ziet het er naar uit dat men nog voor jaren stof heeft om de kranten te vullen. Waarom iedere keer zo'n heisa maken in de media? Wordt dat ook gedaan wanneer 'gewone' mensen (buiten de Kerk) zo'n misdrijven plegen? En sommige kerkleiders gieten nog olie op het vuur, overtuigd dat ze op die manier binnen enkele jaren een nog hoger 'postje' kunnen grijpen!
En wat mij persoonlijk niet aanstaat is het volgende, en spijtig genoeg is het niet de eerste keer dat ik dit moet opmerken (en het zal ook de laatst keer niet geweest zijn) : Wie moet die misbruiken vergoeden? Wie zal dat betalen, wie heeft zo veel geld? De Belgische bisschoppen hebben - met hun grote manieren als ik het zo mag uitdrukken - leukweg beslist om iedereen die ooit misbruikt is een schadevergoeding te geven.
Op zich is dat natuurlijk volkomen gerechtigd maar de plaats waar het geld wordt gehaald spoort niet! Men wil meteen uitbetalen : 2500 eurootje voor dit, 5000 voor dat en zelfs tot 25000 euro... Allemaal uit de grote pot... maar vanwaar komt dat geld, uit omhalingen? Ik zou zeker nooit één euro schenken voor dergelijk doel! De Kerk in België wil eerst uitbetalen aan de gedupeerden en dan... daarna... wordt aan de pedofiele religieuzen gevraagd om zelf een duit in het zakje te doen... zonder enige verplichting weliswaar. Echt belachelijk!
Ook is het belachelijk welke criteria men hanteert om rech te hebben op een vergoeding. Bewijzen van het aangedane leed hoeft niet... Dus iedereen die wat krap bij kas zit kan aanbellen op het bisdom...
Ik blijf er bij dat de dader zelf en enkel de dader zélf moet ophoesten voor de schadevergoeding. Indien de dader tot een klooster hoort moet de kloostergemeenschap een vergoeding betalen, want kloosterlingen bezitten persoonlijk doorgaans niets.
Wanneer de dader overleden is dan is dit natuurlijk bijzonder jammer voor het slachtoffer, maar in de 'gewone wereld' is dit ook zo!
En Mgr Vangheluwe, die persoonlijk al heel erg moeten boeten heeft voor zijn daden, welnu het wordt tijd dat men hem met rust laat. Als men iedereen gelijk wil behandelen wel dan heeft hij al véél meer dan zijn deel gehad. Laten we menselijk blijven! Proberen we eindelijk de knop om te draaien en het doemdenken te stoppen!
Laten we hopen dat de Kerk kan omgaan met fouten en daaruit leren. En dan proberen verder te leven en samen aan een nieuwe en mooie toekomst te werken.
Hopelijk vindt de Kerk nu wat rust en krijgt ze te kans om na te denken over haar toekomst. Een toekomst waarin heel veel zal veranderen : het tekort aan priesters en de kerken die gesloten zullen worden. Nieuwe wegen bewandelen. Zien wat de Kerk vandaag (nog) als meerwaarde te bieden heeft, wat is de zin van de Kerk en het katholieke geloof?
