Eurantica, een naam die in de Belgische antiekwereld klinkt als een gong.  Nog mooier dan de antiekbeurs Antica in Namen.

Eergisteren heb ik mijn stand opgesteld, nadat ik op de Heizel na wat zoeken de juiste ingang vond, er zijn immers nog andere beurzen lopende in dit uitgestrekte beurscomplex.  Er was een heel strenge controle op iedereen die het terrein wilde betreden en maar goed ook. 

Dinsdag was de derde en laatste dag dat je je stand mocht komen inrichten, bijna iedereen was al klaar met deze klus en ik kon op het gemak al een eerste wandeling maken doorheen de grote beurszaal.  Ik zag mooie antiek maar ook veel standen met eerder decoratie, met meer moderne zaken om je huis in te richten. 

Ook heel wat moderne kunst.  De organisatoren hebben het niet zo makkelijk meer om genoeg antiquairs aan te trekken...  oa wegens het feit dat er hoe langer hoe minder antiquairs overblijven en ook omdat deelnemen veel geld kost.  Er wordt dan ook nadrukkelijk beweerd dat een mengeling van oud en nieuw heel goed samengaat...  Nu ja, moderne kunst...  hoewel het niet mijn ding is kan ik het veelal wel waarderen.   Maar of ik er ook massa's geld zou aan kunnen besteden, dat is een andere vraag!

Gisteren woensdag was er 'vetting', experts dweilden heel de zaal af om er op toe te zien dat er kwaliteit op tafel zou komen.  Enfin, in elk geval dat de deelnemers een kat een kat noemen en een hond een hond, zodat de bezoeker geen kat in een zak zou kopen.  De bezoekers bedriegen heeft uitsluiting tot gevolg, wat ook heel begrijpelijk is.  Mensen moeten in vertrouwen kunnen kopen.  Daarom moet de verkoper zijn antiek correct dateren en wijzen op eventuele restauraties.  Wanneer bepaalde verkoopsobjecten afgekeurd worden voor de beurs, worden deze zaken gemerkt met het verzoek deze onmiddellijk van de stand te verwijderen daags nadien, de experts bezorgen steeds een motivatie in geval van afkeuring.  Op mijn stand wordt alles goedgekeurd.

Vandaag donderdag arriveerde ik rond halftwaalf op de Heizel, ik nam uit Brugge nog wat extra boeken mee.  Tegen veertien uur moest alles af zijn want dan werden de poorten geopend voor de vooropening, voor de genodigden dus.  Een kwartiertje voor tijd waren er nog geen vijftig man te zien aan de deuren, dat beloofde...  Maar tegen veertien uur stonden honderden mensen klaar.  Tot tweeëntwintig uur was er constant enorm veel volk : de gangen tussen de standen werden gevuld door duizenden kijklustigen...  ik herhaal : 'kijk-lustigen' en dit is zeker geen synoniem met 'koop-lustigen'.  De hele dag door zag ik weinig mensen met plastic tassen of ingepakte schilderijen of zo rondlopen.  Wie wél heel goede zaken deden waren de juweliers.  Oudere mannen met jongere vrouwen drumden rond de blinkende hebbedingetjes in de toonkasten.  Stukken van enkele tienduizenden eurootjes gingen vlot over de toonbank.  En ik maar wachten op mijn eerste klant!

Vele tientallen bekenden passeerden aan mijn stand : antiquairs, antiquairs op rust, vele klanten en kennissen, ja zelfs een nonkel van mij, landbouwingenieur op rust en hier in de buurt wonende.   Velen wisten dat ik hier stond want ze kregen massaal uitnodigingen van mij, anderen waren aangenaam verrast en prezen mijn durf om deze uitdaging aan te gaan.  Veel bejaarden hoog-bejaarden, na achttien uur ook veel jongere mensen.  De 'tofste' en 'slimste' bezoekers, de 'piet-wijsneuzen' van dienst, waren vooral gepensioneerde onderwijsmensen.  Alles beter weten, onophoudelijk commentaar spuien, zagen en blijven zagen...  ik beklaag de kinderen die daar les van gekregen hebben!

Sommigen kwamen al 'duikenekken' mijn stand binnen.  Curieuzeneuzen zonder een 'goeiendag' te komen zeggen, mijn boeken vermassacreren, de prijzen zoeken en dan onophoudelijk met het hoofd schudden...  misschien de eerste sympthomen van Parkinson? 

Enkele tientallen mensen kwamen oude bucht en rommel aanbieden : heel oude missaaltjes uit de jaren '60, oude tijdschriften, oude go-carts, oude radio's, zelfs een soort van 'riemen waaraan de paters hun peper- en zoutvaten hingen' (vroeger).  Dit laatste voorwerp was immers te zien op TEFAF in Maastricht en was daar enorm duur.  Nu wilden ze mij hun 'kleinnood' opsolferen voor een gekke Tefafprijs...   Plaasteren heiligenbeelden zonder hoofd en armen, houten beelden die het opbranden niet waard zijn, oude kerkkandelaars die geen 'frang' meer waard zijn, ongelooflijk hoe ze zulke vuiligheid durven presenteren.  Ik stuurde ze allemaal naar de kringloopwinkel.

Ook kreeg ik heel wat foto's te zien, sommigen hadden vele tientallen foto's mee van rommel die ze van de hand wilden doen, ik bedankte voor de eer!

Alhoewel er dus heel veel volk was kwam de verkoop maar niet op gang.  Op het einde van de dag stond de teller, ocharme toch, op 60 eurootjes, net genoeg om mijn parkeerkaart voor de komende tien dagen te kunnen betalen.

Ik hoop van harte dat de verkoop morgen uitbarst.