Eergisteren zaterdag kreeg ik op de antiekbeurs het bezoek van een gezin uit Genk. Ze toonden me wat foto's van houten heiligenbeelden en schilderijen die ze wilden verkopen. Ik maakte een afspraak voor deze avond want de beelden leken me wel interessant. Aangezien ik vlak voor de grote zaal stond en die mensen net arriveerden, en na mij gesproken te hebben vertrokken, zag ik de zaak heel positief tegemoet want doorgaans lopen die gasten de hele beurs af en lieten een hele stoet van handelaars komen kijken. Resultaat is dan dat je bot vangt... en dat meestal de laatste bezoeker de zaken kan aankopen, mits iets meer te bieden dan de reeds gepasseerde handelaars.
Daar er nog niet veel verkocht was had ik bijna geen geld op zak en daar ik mijn bankkaart niet terugvond was ik verplicht om tijdens de openingsuren van de bank geld af te halen aan de loketten.
De Fortis ligt vlakbij de kleine stadsring. In Hasselt is het soms een hele heksentoer om met de wagen je bestemming te bereiken want veel centrumstraten zijn autovrij en meestal is er eenrichtingsverkeer van toepassing. En ja, natuurlijk had ik het straatje waar ik in moest slaan net gemist... Resultaat : rondom heel die stad rijden en dit maal het straatje tijdig opmerken. Dan de auto geparkeerd op het voetpad want alle parkeerplaatsen waren volzet. Binnen in de bank zie ik maar één dame aan de vier loketten, dat belooft... En er zijn een achttal wachtenden. En de dame aan het onthaal vraagt me waarvoor ik kom en voegt er meteen aan toe dat "ze alles doet maar niets dat te maken heeft met geld!' Wat is dat nu voor gebazel??? Weet ze wel dat ze in een bank werkt?
Ik wacht dus geduldig op mijn beurt, en na een kwartier wordt ik ongeduldig. Al vijftien minuten is de enige loketbediende bezig met een stokoud dametje dat tientallen kleine diepvrieszakjes vol koperen muntjes uit haar saccoche en binnenzakken van haar konijnenvellen mantel haalt. Met een engelengeduld en trage limburgse zinnen spreekt ze minzaam met het madamtje. Ik vraag aan een andere wachtende of de bank ook over de middag open is, op een voldoende luide toon zodat de loketbediende het goed kan horen. De dame is volgens mij al de zestig voorbij, dus zowat 'over datum', bijna op pensioen bedoel ik. Ze kijkt me nijdig aan en praat nu nog langzamer. De wachtenden beginnen te morren. Ik heb gelukkig een boek bij. Ondertussen maak ik de hele tijd grapjes en al gauw heb ik de lachers op mijn hand. Zo vraag ik me hardop af hoe ik het vlugst aan geld zou kunnen geraken... Misschien met een overval? Iedereen giert van het lachen, behalve de loketbediende die doet alsof haar neus bloedt.
Na veertig minuten, het is intussen bijna middag, is het mijn beurt. Ik spurt naar het loket en de dame vraagt : 'Waarmee kan ik u van dienst zijn?' Ik : 'Ik kom hier een hoop geld halen!' Zij : 'Gebruik misschien uw bankkaart.' Ik : 'Heb ik niet bij me.' De vrouw vraagt met een zuinig en zuur gezicht hoeveel geld ik wens. Om zeker genoeg te hebben vraag ik 4000 euro. De vrouw kijkt me raar aan en vraagt men identiteitskaart. Ze zegt dat de foto niet lijkt op mij en hoe dat dat kan. Ik : 'Mijn coiffeur is dood!' De vrouw kijkt me nu ronduit boos aan en zwijgt. Ze hamert met de vingers op haar toetsenbord. Blijkbaar problemen. Het geld bevindt zich in een kleine metalen of kunststoffen bak, links van haar stoel. Je kan er enkel geld uit toveren via de computer. De vrouw bakt er echt niets van en roept luidop in de richting van een muur waarachter zich blijkbaar nog personeel bevindt : 'Wie eeft er ier die cursus gevolgd om geld uit dat machien te krijgen?' Vier andere vrouwen snellen het oudje te hulp, en elk geeft tips om de klus te klaren. Intussen bestudeer ik de bloempotten aan de loketten : sansiveria's of zo, in echte plastic, maar met echt uitziend mos op de bodem... Wat een kitsch! Voor mij staat zowat 300 jaar ervaring te prutsen met de computer. Ik zeg hen dat ze iets vergeten zijn. Vijf paar wantrouwige ogen staren me aan... Ik vervolg : 'Je moet dat spel schudden voor gebruik!' De dames vormen nu één front tegen mij en zeggen dat ik me niet moet moeien. Dus ik besluit geen woord meer te zeggen tot ik mijn centen heb. Eerst halen ze 3000 eurootjes uit die bak, meer komt er niet uit. Dan vragen ze of er wel geld genoeg op de rekening staat. Ik zeg niets meer en knik van ja, geld moet er genoeg zijn want het geld voor de deelname aan de antiekbeurs 'Eurantica' is nog niet gestort. De rest van het geld wordt te voorschijn getoverd, na lang zoeken en prutsen. Intussen is het middag... Wat een service!!!
Dan gaan middagmalen in de Lunchgarden. Normaal vind ik het eten daar helemaal niet super maar ik heb niet onmiddellijk een alternatief. Tijdens het eten krijg ik telefoon uit Genk. De bezoekers van eergisteren laten me weten dat ze de beelden nog niet willen verkopen en dat onze afspraak van deze avond dus niet door gaat. Nu ben ik kwaad, al die moeite in de bank voor niets. Ze zeggen me dat ze me terug zullen opbellen moesten ze die zaken later toch willen verkopen. Ik bedank hen om mij te verwittigen. Enkele uren later, wanneer het kalm is in de beurs, spreek ik hierover met enkele collega's en wat blijkt? Ze toonden de foto's aan verschillende collega's die tussen de ingangsdeuren en mijn stand stonden. Omdat de verkopers geen prijs wilden noemen vingen ze telkens bot. Ik stuurde daarom een smsje met de boodschap : Indien onze afspraak van deze avond niet doorgaat hoeft u me later niet meer op te bellen. Dat ze maar met een ander zijn voeten rammelen!
De hele dag is het redelijk kalm op de beurs, het is namelijk week- en werkdag. Toch had ik enkele aangename gesprekken met bezoekers. Mensen die oprecht interesse hadden in mijn waren en ook in mijn job.
Morgen is het Ladies Day, alle dames mogen er gratis in. Dat belooft... Veel gepensioneerde schooljuffrouwen zullen opnieuw hun opwachting maken... Een wreed publiek, wreed vooral voor de exposanten.
