Voor de tweede keer neem ik deel aan de antiekbeurs te Hasselt. Een drietal jaar geleden bezocht ik de antiekbeurs hier en vond het een gezellige bedoening. Opvallend is dat het grootste deel van de standen bestaat uit allerlei meubels : van heel gewone meubels tot het betere werk. Ook stonden er nogal wat heiligenbeelden te koop wat mij persoonlijk het meest aantrok.
Vorig jaar was voor mij de vuurdoop. Ik kreeg een stand helemaal achterin de grote zaal, op zich niet echt een goed plaats maar er was wel het grote voordeel dat ik niet ver hoefde te sleuren met mijn boeken en antiek. Op het einde van de beurs was ik net uit mijn kosten geraakt. Bedoeling was uiteraard om winst te maken maar dat heb je niet steeds in de hand. Net als voor de beurs van Luxemburg gold hier volgens collega's 'dat de bezoekers je moeten kennen'. Ze moeten je zaak dus leren kennen...
Welnu, ik kom nu voor de tweede maal... En inderdaad, vele tientallen mensen zeiden me al : ah ja, je was hier vorig jaar ook al!
De opstelling van de standen is gewijzigd. Vroeger had je een kleine zaal bij de ingang, waar je de mooiere antiek vond. In de grote zaal vond je dan vooral meubels. Nu staat alles door elkaar. Een lange gang met tientallen standen voert de bezoeker naar de grote zaal. Naast antiek is er ook plaats voor moderne kunst, restauratieateliers en een wijnhandel uit Brussel. Een gezellige mengelmoes dus.
Het opstellen van mijn stand duurde zowat een hele dag. Een mens heeft immers hoe langer hoe meer materiaal dat hij wil aan de man brengen. Het is een gezellig weerzien van vele collega's. Enkele collega's haakten af en er kwamen nieuwe standhouders in de plaats.
De eerste dag was gereserveerd voor de handelaars. Zoals altijd zijn er onder die 'handelaars' veel particulieren : verzamelaars en voortverkopers. Er werd echter heel weinig verkocht aan die 'collega's'... iedereen is voorzichtig, bang om te veel aan te kopen, bang omdat de verkoop tegenwoordig zo moeilijk geworden is. Tja, daar zijn we natuurlijk vet mee... Later op de avond, om 18u00, gaan de deuren open voor het grote publiek, voorwaarde is wel dat ze hiervoor een uitnodiging ontvingen. En een uurtje later was er een receptie.
Geloof het of niet maar net als in Luxemburg werd ik opnieuw geconfronteerd met een (bloed?) dorstige massa profiteurs die enkel kwamen om zich te bezatten, op onze kosten dus... De tafel waarop de glazen werden gevuld werd tot tegen mijn stand geschoven en het drinkfestijn kon beginnen. Iedereen greep wat hij kon, daartoe werd gedrumd en geduwd... Net een bende halve wilden. In gedachten zie ik hier een bende oude Belgen met Ambiorixhelmen op het hoofd... Drinken zoveel men kan... Een zeventiger grijpt vier glazen en zegt me dat dit voor zijn klanten is. Ik geloof er niets van want deze man is geen standhouder... Ik volg hem enkele meters en zie hem achter een gordijn duiken, hij kiepert alles naar binnen en komt opnieuw glazen jatten. Na een dik uur is hij 'mule patat' en hij wil naar de uitgang. Ik pak hem bij de arm en duw aan de achterzijde van het gebouw naar buiten. nu moet hij een wandelingetje maken rond heel Plopsa Indoor of rond de ethiasarena en zo. Tegen dat hij dan zijn auto zal bereikt hebben zal hij hopelijk al wat klaarder beginnen zien...
Veel bezoekers dus maar weinig verkoop. Even erg als in Doornik de week voordien.
De tweede dag verloopt wat beter, er is al meer verkoop...
De derde dag is zondag. Het regent zachtjes buiten, ideaal weer dus voor de beurs. Er is heel veel volk op de been. Maar opnieuw minder verkoop. De bezoekers komen meestal met een gratis kaart en hier kunnen ze zich wat opwarmen en opdrogen.
Vandaag 41 jaar geworden. Heel veel leuke en ook lieve attenties gekregen, vooral via facebook.
Op de beurs vandaag heb ik me de helft van de tijd serieus zitten ergeren. De voorbije dagen werd mij vanalles gepresenteerd : interessant oude atlassen, heiligenbeelden, enz. Twee van die aanbieders belden af. Neem ons niet kwalijk hoor maar we doen da nie meer weg. Onze kinderen willen niet dat we dat verkopen. En.. een paar dagen geleden zeiden ze nog dat ze geen kinderen hadden. Wat een smoeltrekkers.
Een vrouw, alvast veel intelligenter blijkbaar dan ze er uit ziet : 'Neen, ik ga dat zelf verkopen, dan krijg ik er vast méér voor. Jij zou daar nog op moeten winnen!' Niet te geloven, die afgunst... Straks belt ze me wellicht opnieuw op, nadat ze vaststelt dat ze het zelf niet kan verkopen. En dan zal ze natuurlijk verwonderd zijn dat ze van mij - enkel figuurlijk natuurlijk - het deksel op de neus krijgt.
Op deze beurs ontmoette ik heel wat sympathieke mensen maar ik zag ook enkele ambetanterikken, van dat volk dat zich komt bezighouden, geld genoeg maar met een dikkop die er voor zorgt dat ze geen cent willen uitgeven. Neen, liever met geld gooien op veilingen... Ik vertik het dan ook om nog enige moeite te doen om iets voor die mensen te vinden... Alhoewel... als ze niet bij mij willen kopen in de winkel of op de beurs, dan steek ik het gewoon op een veiling zodat ze - ze noemen dat ezels - dan lekker veel geld kunnen uitgeven op de veiling, vaak een veelvoud van wat ik er zou (durven) voor vragen. Als de commerce maar draait, zeg ik dan!
Ook vandaag waren er van die 'schartelaars' op toer. Ik gooide stukjes van 1 en 2 cent op het tapijt, op zo'n vijf meter van mijn stand. Eens kijken wie het geld in zijn zakken zou stoppen. Twee gierige oudjes passeerden, met een kromme rug, handig om de vloer in het oog te houden. Een geluk met een ongeluk zeg maar. En ja, het ventje zag met zijn lodderig oog het centje liggen. Hij laat zijn vrouw los en probeert te bukken. Hij kreunt en in mijn verbeelding hoor ik zowaar botten kraken en piepen... Hij kreunt nog meer en met een gvd gaat hij door zijn knieën en grist het muntje mee. Weer een gelukkige mens, is dat niet prachtig? Alle standhouders in de buurt zitten te kijken en schudden van het lachten. Of, hoe je met 1 cent 10 euro plezier kan hebben.
Op het einde van de beurs komt er wéér iemand met een pakje foto's van boeken en antiek dat hij wil verkopen. Ik doe alsof ik doofstom ben, ik begin met handen en voeten uit te leggen dat ik hem niet versta, dat ik potdoof ben. En dat ik niet kan spreken. Dit laatste is eigenlijk wel een beetje waar... ik ben echt sprakeloos... de 'antiek' waarvan hij foto's maakte is van zo'n mottige kwaliteit dat ik op de achterkant van zijn foto's een passende bestemming voorstel : 'stort' of 'kringloopwinkel'. En ik wijs naar hem en tik met een vinger tegen mijn hoofd. Blijkbaar verliest de man nu eveneens zijn spraakvermogen want hij beent weg zonder nog een woord in de mond te nemen.
Het enige wat hier 'draait' is de cafetaria, die zit eivol. Ook in de inkomhal is er gelegenheid om wat te eten en te drinken. Ook daar is het volle bak.
Ik verlang er naar om zo snel mogelijk thuis te zijn, om 'zoals Johan Vandenberghe' ooit zong, verlost te zijn 'van alle gezaag en gezever'. Aangezien de dag bijna te einde is besluit ik het vieren van mijn verjaardag wat uit te stellen. Aangezien er geen cadeautjes waren zal ik mezelf maar een mooi cadeau doen.
In het weekend is weer rommelmarkt, georganiseerd door de werkgroep 'Oekraïne', al jaren een van de betere rommelmarkten in de streek. Nogal duur qua standgeld maar er komt dan ook heel veel volk, 'goed' volk. Mensen met centen dus. Het spijt me echt dat ik er niet bij kan zijn maar ja, ik kan me natuurlijk niet in tweeën delen. Naar het schijnt liggen er heel veel boeken maar ik heb niets kunnen zien want ik was vanavond te laat in Brugge. Sommigen zullen tevreden zijn dat ze geen concurrentie hebben van mij of denken dat ze lekker mijn klanten kunnen inpalmen. Dit laatste spruit uiteraard enkel uit zieke geesten. Voor mij mag iedereen daar staan. Hoe meer boeken'handelaars' er een stand hebben hoe meer aantrek voor de bezoekers. Al zullen velen me daar vandaag wel missen, want hun 'dikste' klant is er niet. Tja, ik heb al boeken genoeg eigenlijk en kan deze veel goedkoper kopen bij échte particulieren. Hier op de beurs probeert men het onderste uit de kan te halen, op veel begrip moet je als handelaar niet rekenen, velen gunnen het je niet dat je één cent wint op boeken die je bij hen koopt... Wat een mentaliteit zeg! Dat ze er hun plan mee trekken.
Foto van een dom blondje dat ik in het weekend echt zal missen, ze zal het hele weeken op de rommelmarkt in Brugge paraderen. Je kan haar enigzins herkennen aan haar lange wenkbrouwen en haar zwoele stem en met het verstand van een bosmier! Rara, over wie heb ik het hier?
Een dom blondje reed midden in de zomer tegen het tuinmuurtje van de buren. Lap, een grote bloempot op haar motorkap met als gevolg een ferme buil in haar carrosserie. Het blondje rijdt naar de garage waar ze hoort dat het herstellen 2000 euro zal kosten.
'Oeioeioei', zucht het blondje, 'Zo duur zeg!' De garagist bekijkt haar eens goed en zegt : 'Maar er is ook een andere, goedkopere oplossing. Je moet gewoon hard blazen in de uitlaatpijp en als je dat hard genoeg doet dan zal de deuk er wel uitgaan.'
Het dom blondje vlamt naar huis, zet haar auto op de oprit en gaat onder de auto liggen. Ze tuit haar lippen en begint te blazen, iets waar ze echt een kei in is... Na een kwartier is ze bek-af. Plots stopt een auto en een ander dom blondje roept : 'Wat ben je wel aan het doen?' Waarop het blazende meisje vertelt wat de garagist haar opdroeg en dat het tot nu toe niet gelukt was om die deuk weg te krijgen.'
Het blondje in de auto denkt heel diep na - zoals enkel domme blondjes kunnen doen... - en zegt : 'Maar natuurlijk lukt da niet, je ramen staan nog open!'
Echt gebeurd? Zou me niet verbazen... Grapje dat ik vandaag van een collega hoorde, maar met enkele aanvullingen...
'Tis carnaval, 't is carnaval, lieve kindren weet je't al?
Ja zo gaat dat kinderliedje van uit de jaren stilletjes... Welnu, op de antiekbeurs in Doornik was het drie dagen lang carnaval! Drie lange dagen zie ik de grootste lelijkaards met rooie koppen en weinig haar passeren. Grote dronkaards en magere gierigaards... niet te beschrijven.
Hun grootste plezier bestaat er in langs de standen te flaneren met hun even lelijke vrouw en kinderen, overal commentaar op te geven en minachtend neerkijken op al die mensen die hun hele weekend opofferen om een centje bij te verdienen. Gekke bekken trekken, misschien zelfs zonder dat ze het zelf beseffen, God beware me om met zo'n volk samen te moeten leven de ene godganse dag na de andere. Velen zijn echt zo lelijk dat ze geen masker nodig hebben om mee te lopen in de carnavalstoet. Gisteren dacht ik echt dat velen de échte plaats van het carnaval niet vonden, in de binnenstoet was er namelijk een carnavalstoet. Ze vonden het leuk om hier op de beurs de clown uit te hangen...
Muletrekkers in overvloed : triestigaards en anderen met een domme grijns op het gezicht, mensen die interesse veinzen en mensen die hun neus ophalen... Enkele mensen zijn 'vaste klant' aan huis, en daarmee wil ik zeker niet zeggen dat ze ooit al één eurootje achtergelaten hebben bij mij. Neen, van die ambetanterikken die al 30 jaar op pensioen zijn en die zich dood-vervelen. Oa een koppeltje uit het Poperingse, precies een kabouterkoppeltje. Met guitige maar toch valse kraaloogjes bekijken en bepotelen ze alles. 'Chipoteurs' zoals ze hier zeggen in de Walen. Een ander koppel, snotrijk maar o zo gierig... Ze komen wat babbelen maar je voelt onmiddellijk dat ze enkel willen ontdekken waar je zelf je materiaal inkoopt. Ze zouden de pieren uit je neus halen. Onnodig te zeggen dus dat je zo'n volk liever kwijt dan rijk bent. Maar : 'zie je ze moe, je zie ze nog nie kwiet'... ze blijven maar leven en zullen blijven komen tot ze er bij neervallen.
Vele bezoekers komen bij mij klagen dat het aanbod niet veel soeps is. Valse houten beelden, 'kristal die geen kristal is', enz. Zelf vind ik dat er toch wel enkele mooie kwaliteitsvolle standen zijn. Maar daarnaast is er natuurlijk een groot aanbod aan quasi waardeloze rommel.
Toch beleef ik ook veel plezier aan de beurs, en ook wat leedvermaak. De bezoekers die de kroon spannen dit weekend zijn enkele Kortrijkzanen. Ze huldigen hetzelfde principe 'Gierig is plezierig!' Het is een aartslelijk koppel, de man tandenloos maar toch met de mond vol tanden, telkens als hij uitgekafferd wordt door zijn halve trouwboek. Ja, waar dat de henne boven de hane kraait, daar is er iets serieus fout in het menagie!!! Ze spreken mij steeds aan met 'vriend', iets waar ik niet mee gediend ben want dat zijn geen vrienden... Gisteren zei ik hen dan ook : 'Vrienden brengen altijd vreugde mee, is't niet bij 't komen, dan wel bij 't gaan. Zouden ze de boodschap begrepen hebben? Ik hoop van wel!
Op de opening is er dus heel veel volk gepasseerd. Velen komen echter enkel voor wat hapjes en drankjes. Ik verkoop één stuk aan een goeie klant van mij, een klant die ik enkele malen per jaar zie op beurzen in België. Het is een goeie klant maar geen gemakkelijken. Hij weet heel goed wat hij wil en ik moet altijd een speciale prijs maken voor hem. Voor goeie klanten doe ik dat trouwens graag.
De rest van de beurs zal er veel minder volk zijn. Dat geeft me ruimschoots de gelegenheid om de bezoekers wat te observeren. Geen enkele collega uit Vlaanderen, geen enkele klant uit 'le plat pays qui est le mien'. Eigenaardig. Maar het is natuurlijk een heel eindje rijden en met die bijtende koude zijn velen bang om met de auto te reizen. Ik zie veel deftig volk. Mensen die mooi gekleed gaan, mensen die klasse uitstralen, mensen die mooie antiek duidelijk weten te waarderen. Maar natuurlijk is meer nodig dan waardering. Er moeten ook centen zijn... En wie centen heeft moet die ook willen uitgeven...
De meeste mensen zijn dus heel vriendelijk en het regent 'bonjours' en 'bonsoirs'. Handjes geven en handjes krijgen. Vele bezoekers laten blijken dat ze me herkennen van vorig jaar. Hier in Luxemburg blijkt dit nogal belangrijk : ze moeten je kennen, ze hebben tijd nodig om hun vertrouwen te schenken. Vorig jaar hoorde ik dat ook al zeggen door collega's en nu merk ik dat ze wel degelijk gelijk hebben. Een jongeman die ik herken van vorig jaar komt de tweede beursdag met een meer dan gewone belangstelling kijken naar enkele stukken. Hij vraagt de prijs en doet een tegenbod waar hij niet boven wil gaan. Zoveel en geen euro meer. Wanneer ik hem zeg dat hij één stuk ipv van twee kan kopen antwoordt hij prompt : 'Wat God samengebracht heeft mag de mens niet scheiden. Mooi gezegd en ik geef hem volmondig gelijk. Ik denk snel na, ik heb hier bijna geen winst op... maar omdat hij me heel sympathiek overkomt en ik hem geloof wanneer hij me zegt dat hij werkelijk niet meer dan dat bedrag kan besteden, stem ik toe met zijn bod. Bovendien heb ik nog wat rekeningetjes te vereffenen hier en daar. Hij telefoneert naar zijn vader om de centen te regelen. Fijne vader! Er volgt een hele discussie in het Luxemburgs, dit is een soort mengelmoes van Frans en Duits, te vergelijken met het Maldegems, totaal onverstaanbaar dus... Hij zet de gsm op luidspreker en het gesprek verloopt heel geanimeerd. Een heleboel volk verzamelt zich rondom ons en luistert geamuseerd mee. Uiteindelijk haalt hij zijn slag thuis en iedereen applaudiseert. Leuk! Hij vertrekt en ik hoop dat hij straks echt terugkeert want zolang er niet is betaald ben je niet zeker van je verkoop. Hij vertelt me trouwens dat hij ook interesse had in enkele zaken aangeboden door een collega, maar dat hij liefst bij mij zou kopen. Blijkbaar was er nogal wat commentaar van die 'collega' op mijn materiaal maar de aantrekkelijke prijs overhaalt de klant om bij mij te kopen. Een uurtje later komt hij terug en de zaak wordt beklonken. De klant is heel tevreden en belooft me op te komen zoeken in Brugge. En wanneer de klanten tevreden zijn ben ik dat ook! De stukken die ik net verkocht heb ik trouwens al een viertal jaar in bezit en het is dus tijd voor 'changement de decor'.
Een andere bezoeker zegt met dat ik de mooiste stand heb van heel de beurs. Dat doet me veel deugd. Inderdaad, er zijn weinig collega's die mooie religieuze antiek en boeken meehebben. Veel antiquairs vinden - wellicht terecht - dat religieuze zaken niet zo vlot over de toonbank gaan. Maar ja, het is net dat wat ik zelf heel graag zie... ik wil 'mijn kot' niet vullen met zaken die ik niet echt kan waarderen. Ik kies niet voor de gemakkelijkste weg maar ik voel me er wel gelukkig bij. De nog jeugdige bezoeker heeft interesse voor enkele zaken maar heeft er momenteel het budget niet voor. Ik antwoord hem dat ik zelf ook dikwijls met hetzelfde probleem worstel. En dat hij - als hij iets écht graag ziet - toch beter overgaat tot aankoop, wil hij er later geen wrang gevoel aan overhouden. Ik zie hem nadenken en hij belooft me de volgende dag terug te keren om iets te kopen. Een optie nemen wil hij niet want hij moet eerst nog thuis overleggen wat mogelijk is. Daags nadien keert hij terug om te kopen.
Een ouder koppel komt op mijn stand, ik bedoel standje. Beiden zijn de 80 al een tijdje gepasseerd. Ze kijken ietwat neerbuigend en de vrouw kijkt naar het naambord boven mijn stand en denkend dat ik geen Frans begrijp : 'Kijk eens naar dat kleine standje hier!' Het secreet spuwt nog meer commentaar en ik vraag haar of ze komt om te kijken of te kopen... En weg zijn ze! Gelukkig zijn er heel weinig negatieve kritieken dan in de winkel waar ik vaak van die domme opmerkingen krijg van achterlijke toeristen. Niet dat ik die negatieve en onterechte commentaren aan mijn hart laat komen maar zoals iedereen hoor ik liever complimentjes, wat blijken van waardering.
Een man komt de prijs vragen van een oude landkaart. Hij biedt me de helft. Wanneer ik zeg dat ik daar zwaar aan zou verliezen blinken zijn geniepige oogjes. Sommigen zijn echt waar pas tevreden als ze overtuigd zijn dat je met verlies verkoopt. Wat een mentaliteit!
Voor de gelegenheid heb ik een groot boek meegebracht. Een echt juweeltje of zeg maar 'juweel' want de afmetingen zijn ronduit gigantisch! Een man van rond de veertig stapt recht op het boek af. Op andere beurzen werd het boek geopend op tafel tentoongesteld. Met als gevolg dat werkelijk iedereen kwam 'kurieuzeneuzen', ook wie totaal geen interesse had om iets te kopen. Dus besloot ik ditmaal het boek gesloten te houden.
Ik zie dat de bezoeker echt geïnteresseerd is. Hij vertelt me dat hij hier vorig jaar ook al op bezoek kwam en het boek zag. En dat hij gehoord had dat het boek al verkocht was. En dat hij nu heel blij is het boek hier opnieuw aan te treffen. Ik vertel hem van de collega die niet zijn woord introk vorig jaar. Hij mag het boek inkijken en we discussi°ere over de prijs, na een kwartiertje zijn we het eens. De klant wandelt verder en babbelt met een Waalse collega. De Waal zag mijn boek ook al en weet heel goed wat het waard is. Wat later komt hij bij me en zegt dat hij de koper heel goed kent en dat die volledig te betrouwen is en zeker zijn woord zal houden. Ik vraag hem nog een goed woordje te doen en beloof hem hiervoor een ferm zakcentje. De Waal weigert en zegt dat hij daar niets voor wil.
Enkele uren later, tegen sluitingstijd, komt die 'collega' terug en zegt dat zijn vriend slechts (censuur) ... euro wil betalen. Meer dan een derde minder! Het lef! Een prijs is een prijs. Ik herinner de collega aan zijn woorden, namelijk dat die klant volledig betrouwbaar is. De Waal knippert met de ogen, en ik zie de valsheid in zijn ogen... Hij zegt : 'Ja maar het is toch een mooi bedrag hé?' Ik ben woedend en ik vermoed onmiddellijk dat hij een ferme beloning zal krijgen in ruil voor het drukken van de verkoopprijs. Wat een smeerlapperij! Ik antwoord hem dat ik hier ferm op verlies indien ik toestem met dat belachelijk bod. De Waal zijn ogen blinken, hij schept er duidelijk genoegen in. Sommigen zijn werkelijk pas tevreden als ze een ander bij het zestiende kunnen zetten!!! Ik zeg hem dat ik bedenktijd wil en er een nachtje wil over slapen daar ik me echt niet goed voel met het aanbod... Eigenlijk heb ik nog winst maar ik wil dit niet laten blijken... En er zijn altijd al die rekeningen die moeten betaald worden en die zaken die ik nog wil aankopen hier en daar...
De dag nadien ga ik naar die Waal en zeg hem dat ik toestem, maar dat ik het verloren geld zal moeten doorrekenen in mijn andere verkopen. De Waal straalt van geluk - en ik ook - maar ik mag het niet laten blijken! Dus : iedereen content!!!
De openingsreceptie is voorzien om 19u30. Deze vindt plaats vlakbij mijn stand. Een kleine stand met faciliteiten... Enkele uren voordien komen enkele mensen de receptie voorbereiden. Vele honderden hapjes staan op een groot rek te wachten op hun einde. Honderden glazen worden gevuld met bubbels en fruitsap. Een uur voordien al komen bezoekers vragen om al een glas te krijgen. Vriendelijk worden ze wandelen gestuurd natuurlijk. Om 19u30 is het echt drummen. Honderden schijnbaar uitgehongerde bezoekers verdringen zich rond de tafels en proberen zoveel mogelijk hapjes binnen te werken en zoveel mogelijk glazen achterover te kieperen... Echt mensonterend, komen die mensen dan enkel voor wat gratis hapjes en drankjes? Kregen ze gratis kaarten en willen ze thuis de kachel niet aansteken in deze moeilijke tijden? Komen ze zich hier gewoon wat warmen en de standhouders bezig houden? Ik hoop echt van niet. Wanneer ik aan het personeel vraag om ook eens met hapjes naar de standhouders te gaan, worden ze bijna overvallen. Om de hongerige massa te verhinderen alles op te vreten worden de plateaus met hapjes afgedekt met verschillende vellen papier maar zelfs dat blijkt niet genoeg : sommigen graaien met beide handen onder dat papier!
Ik zie geen enkele Vlaming onder de bezoekers en ik hoor geen Nederlands spreken, behalve door enkele standhouders.
Eén standhouder daagt niet op vandaag, gelukkig zijn er enkele andere mensen die de boel recht houden voor hem. Ik vraag me af waar hij uithangt want vorig jaar was hij ook al ziek... Achteraf, na de beurs, hoor ik dat zijn stoppen doorgeslagen waren daags voordien. Hij werd in de luchthaven opgepakt omdat hij overal als een gek rondstormde... komt dat tegen! Dan hebben ze hem opgepakt en in een zottekot gestoken. Waar hij enkele uren later kon ontsnappen : in adamskostuum nam hij het hazenpad in de bijtende koude. Gelukkig konden ze hem terug oppakken en werd hij in veilige bewaring gebracht. Tja, ik snap niet hoe die man op zo'n wijze een zaak kan runnen.
Voor de tweede keer neem ik deel aan deze antiekbeurs. Vorig jaar was voor mij de vuurdoop en ik had eerlijk gezegd niet al te veel zin om er dit jaar een vervolg aan te breien. De verkoop was immers nogal matig. Ik verkocht er maar enkele stukken, en dan nog wel aan Westvlamingen : waarom dan nog speciaal zo ver reizen? Dan was er de superverkoop aan een collega... die daags nadien plotseling hoofdpijn had of zo en heel de verkoop annuleerde. Alles stond netjes op papier, ondertekend en al. Gelukkig voor hem dat ik mijn goed hart getoond heb...
Maar ja, er is weer een jaar voorbij, een deel van de nare herinneringen zijn verwerkt en er is weer volop verse moed om er in te vliegen. Kan trouwens ook niet anders als je handelaar komt, er moet brood op de plank komen, en af en toe eens pistoleetjes.
Dus, met een volle wagen richting Luxemburg. In de Ardennen ligt er overal een laagje sneeuw maar de autoweg ligt er veilig bij. Na een rit van een kleine vier uur arriveer ik zonder enig zoeken in Luxexpo, de expohallen waar de beurs is. Vele bekende gezichten van vorig jaar, en de eerste uren is het dan ook leuk om wat te babbelen met de vele collega's.
Mijn stand is de kleinste van heel de beurs : 2 op 2 meter, ik dacht 6 vierkante meter te hebben zoals vorig jaar. Op de factuur stonden er maar 4 aangerekend maar ik dacht dat dit wel een typfoutje zou zijn. Neen dus... Twee op twee meter is echt krap, zeker voor mij die toch wat ruimte nodig heb om me, zonder brokken te maken, tussen mijn antiek te bewegen. Eerst pak ik alles uit om een duidelijk zicht te hebben op wat er allemaal een plaatsje moet krijgen. Eerst hang ik de muren vol, zonder te overdrijven, dus zonder alles tegen elkaar te hangen. Alles komt zo mooier tot zijn recht. Met mijn kleine auto kan ik trouwens geen grote massa materiaal vervoeren. Dan een kleine en een wat grotere tafel tegen de wanden geplaatst. Na een drietal uurtjes is alles mooi uitgestald.
Dan naar het hotel. Eventjes de autoweg op en er dan weer af, nabij de luchthaven. In het hotel zie ik heel wat collega's. Je kan hier lekker eten naar het schijnt. Ik heb echter geen hoge dunk van de kookkunsten van de Luxemburgers en heb zelf een mooie voorraad etenswaren ingeslagen. Daar het ferm vriest leg ik het eten dat ik niet meteen nodig heb buiten op de vensterbank. Hopelijk wordt er niets meegegrist door hongerige vogels of andere beesten. Ik eet dus lekker wat ik zelf wil en moet geen half uur wachten tot de kok een maaltijd klaargestoofd heeft.
Op tv is niet veel te zien, iedereen klaagt steen en been over het ijskoude weer. Het is inderdaad al lang geleden dat het nog zo koud was, en dat de vorst zo lang bleef duren. Er worden beelden getoond van mensen in de voormalige Oostbloklanden die doodgevroren zijn. Ook van zwarten die in de buurt van Parijs een huisje van karton en plastic maakten. De journalisten vragen hen of ze niet beter in hun eigen land gebleven waren want daar is het nu gezellig warm... De geinterviewden lachen eens... het mooie weer daar kan hen gestolen worden, ze willen in Europa een nieuw bestaan opbouwen. Het opvangen van al die sukkelaars heeft natuurlijk als nadeel dat iedereen naar hier kan komen. Er is dus dringend nood aan oplossingen voor die mensen in hun eigen land. Miserie en nog eens miserie dus. Hier op hotel heb ik echter ook een probleem : het is hier werkelijk snikheet en ik kan de chauffage niet zachter zetten. Dus moet ik het raam op een kier plaatsen en zo help ik ongewild mee aan de opwarming van de aarde. Op een Duitse zender is er een programma over allemaal beestjes. Ijverige groene jongens zoeken naar dieren die bezig zijn aan hun winterslaap. Opeens vinden ze een soort superdikke muis. De muis zit op zijn achterste in de handpalm van de vinder, te slapen de slaap der gelukzaligen. Net als in een tekenfilm. Het beestje zit met de ogen gesloten ferm te snurken. Het beestje ziet er heel gelukkig uit. Hopelijk zorgen de groene jongens er voor dat het beestje weer goed bedolven wordt onder een dikke laag bladeren, zodat het niet doodvriest. Maar genoeg muizenissen nu, ik heb het nu echt gezien... al die flauwekul op tv kan me verder gestolen worden. Ik neem daarom mijn toevlucht naar de parochieregisters van Eggewaartskapelle. Elke avond bestudeer ik het oude handschrift en vergelijk dit met mijn nota's van 20 jaar geleden. Hier en daar vind ik foutjes, het is dus degelijk nodig dat ik alles nog eens nazie voordat ik alles laat publiceren.
Door heel wat activiteiten, oa een grote antiekbeurs, kon ik de voorbije week mijn blog niet bijwerken. Even geduld dus iedereen tot (denk ik) donderdag.
Wat valt er te verwachten? Nieuws over antiekbeurs in Luxemburg. Over de 72-jarige kerk-dief of kerkdief... Begrafenis van pastoor op rust Jaques Hanoulle.
Lachende muizen en eenden met lange tenen? Hoe donker is 'zo donker als het achterste van een mol'? Wie huilde er peentjes? Over Chinezen die je uitmaken voor vorte vis en over andere sinezen die erreweten zitten te tellen uit verveling... Je leest het allemaal binnen een paar dagen!
Ruilbeurs in Immaculata Instituut te Sint-Michiels
Voor de tweede keer was er ruilbeurs in een school in Sint-Michiels, voordien vond deze plaats in het Sint-Lodewijkscollege. Een mooie zaal maar buiten weinig plaats om de wagen te parkeren.
Vandaag weer een groot aanbod van bidprentjes, postkaarten, allerlei chromo's en andere prentjes en 'oud papier'. De opkomst van bezoekers was matig, heel wat anders dan de heel drukke ruilbeurs in Nieuwpoort in juli.
Twee bezoekers zouden me mooie dingen meebrengen. De eerste stuurde zijn kat. Binnenkort zal hij echter met een serieuze kater zitten. Belofte maakt schuld en wie denkt de gek te kunnen houden met mij is aan het verkeerde adres. Vermoedelijk wordt eerst het mooiste uit de collectie postkaarten gehaald en krijg ik het restje voorgeschoteld... Maar ik laat deze kelk aan mij voorbij gaan. Dat hij maar een andere onnozelaar zoekt. Een voddenmarchand of zo... De tweede hield woord... alhoewel... de kwaliteit beantwoordde helemaal niet aan de beschrijving die ik enkele maanden geleden kreeg. De dame mocht haar rommel dus terug meenemen. Weer dezelfde raad : zoek maar een ander...
Het is vandaag blijkbaar heel moeilijk om een gegeven woord gestand te doen, veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven... Welnu, zelf probeer ik steeds te doen wat ik beloof. Als ik een bepaalde prijs afspreek dan hou ik me daaraan, ook al krijg ik ondertussen een beter aanbod. Een woord is een woord.
De verkoop was redelijk. Gelukkig kan ik altijd rekenen op een aantal trouwe klanten, ze willen goed materiaal voor een correcte prijs. Sommige standhouders zijn echt heel duur en komen niets van hun prijs af. Goed voor mij dus want als ik een goed bod krijg verkoop ik. Als je het onderste uit de kan wil vang je toch bot, of blijft het spelletje niet lang duren. Sommigen hebben toch commentaar op de prijzen, ik vraag hen dan of ze eenzelfde kwaliteit kunnen aanbieden aan eenzelfde prijs. En telkens blijven ze me het antwoord schuldig. De enen betalen dan toch met de glimlach, op een beurs mag je toch 'pingelen' of niet? Enkelen druipen af, het mag niks kosten en ze komen hier om batjes te doen of om in te kopen om dan verder te verkopen. Hun goed recht natuurlijk maar als een hobby geen geld mag kosten dan blijf je beter thuis.
Vandaag bracht een collega me twee mooie bidprentjes van personen geboren in Eggewaartskapelle. Twee mooie aanwinsten voor mijn collectie!
Na de beurs vlug naar de winkel want er belden enkele mensen op voor een bezoekje. De eerste was iemand die een kroon in zilver zocht voor een 'kindje Jezus' in een kerk aan de kust. Meer dan 50 euro mocht het niet kosten, ik gaf het ventje dan ook prompt een foldertje met alle antiquairs in Brugge en wenste hem veel succes.
Een dame van 'respectabele' leeftijd kwam binnen en vroeg me wat ik wel aan het doen was. Ik keek de dame aan en vroeg wat ze daarmee bedoelde. Het kon volgens haar niet dat ik boterhammen eet in een winkel vol met boeken. 'Broodkruimels zijn immers 'heel slecht' voor je boeken', vervolgde het mens. Ik antwoordde vriendelijk (zoals altijd!) : 'Madamtje, u zwaait de plak in uw huis, ik in het mijne!' Ze liet niet af en bleef glimlachen, ietwat afkeurend. 'Toch vind ik het echt niet kunnen wat u daar doet!' vervolgde ze. En ik : 'Madam, als ik een 'chef' nodig heb die me de hele dag commandeert, dan trouw ik wel, daaaaaaaaaaaaaaag!'
Vandaag kreeg ik een bezoek van een kletsekommere uit Sint-Gilis. Hij koopt nooit iets maar heeft altijd een hele zak vol met 'weetjes' en allerlei 'kommereklaps' bij. Als het rustig is in de zaak en dat was het inderdaad... luister ik wel eens naar zijn gesnater.
Hij had het over ene Duts, een grote boekenverzamelaar uit de regio. Duts is blijkbaar de bijnaam van een passionele boekenverzamelaar uit het Brugse. Toen ik vroeg waarom hij 'Duts' genoemd werd zei de roddelnonkel dat die verzamelaar heel goed leek op een of ander bekend tv-personnage... Mij volledig onbekend, ik zou na sluitingstijd van mijn winkel wel eens in de bieb mijn licht gaan opsteken.
Duts zou de grootste rommel verzamelen, je kan er al je mottigste en meest triestige papieren vodden kwijt, gratis wel te verstaan. Hij verkoopt zijn vodden enkel bij hem thuis, 's avonds na zijn werk. Je kan er boeken kopen per kilo of per container zo je wil... Gelijk wat je zoekt, hij heeft het in huis (kelder + gelijkvloers + verdieping + zolder). Heel straf dat ik die mens niet ken maar ik hoorde vroeger nog wel rare dingen vertellen. Zo zou iemand - een vrouwmens van respectabele leeftijd in Brugge-stad - zich uitgeven als aankoper voor mij... oa Popp-kaarten... En zo kon hij al meerdere malen zaken aankopen die eigenlijk voor mij bestemd waren... Maar vroeg of laat brengen de kraaien dat uit... het is een kwestie van tijd voor ik precies zal weten wie dat mormel is...
Maar nu terug naar Duts... Hij zou héél waardevolle handschriften bezitten... Maar wat zijn 'héél oude handschriften'??? Goed mogelijk dat het waardeloze vodden zijn. Toch ben ik nieuwsgierig en vroeg aan meneer kletsekommere om de naam van die 'verzamelaar', de échte naam dit maal, voor mij te versieren.
Het toeval wil dat een dame me allerlei oude waardeloze rommel kwam presenteren. Ik keek haar eens goed aan en vroeg haar hoe ze bij mij terecht kwam, waarom ze dus naar mijn winkel kwam, want ik kende haar van haar noch pluimen. Ze werd gestuurd door een collega... het lef! Mooie collega! Maar die mooie collega krijgt twee dito verkopers teruggestuurd van mij. Gul als ik ben, geef ik graag het dubbele terug! Ik zei tegen die madam : 'Madam, ik weet waar je met die 'bucht' naar toe moet, maar ik weet niet waar hij woont. Vraag maar rond naar ene 'Duts'!' En weg was ze want ze dacht wellicht dat ik de draak aan het steken was met haar. En dat ze maar denkt wat ze wil.
Deze avond keek ik in de catalogus van de bieb en vond er een dvd met de avonturen van 'Duts'. En toen ik thuis de eerste aflevering bekeek, kwam ik bijna niet meer bij van het lachen! Wat een onnozel mannetje is me dat? Een soort randdebiel zonder manieren, zo'n soort dat zegt : 'Ik ben niet helemaal juuste, dus ik doe wat ik wil! En neem me niet kwalijk!' En in welk opzicht zou hij lijken op een 'gekende' Brugse boekenverzamelaar??? Ik geraak er nog niet wijs uit maar ik kijk er al naar uit om die man ooit in levende lijve te ontmoeten!
Duts. Van die tv-reeks werden maar liefst 7 (zeven!!!) afleveringen ingeblikt! Echt te dom om dood te doen!!!
Deze namiddag stond ik wat rond te kijken in de galerij. Geen beweging meer nadat de markt gedaan was. Ik keek richting Burg want ik verwachtte een klant, nogal een verward exemplaar, die het al meermaals klaarspeelde naar de binnenstad te komen, mijn winkel te passeren, en vergat dat hij op weg was naar mij... Ditmaal zou het geen waar zijn en ik vatte post midden de galerij, hij zou niet naast me kunnen kijken...
Plots groot tumult op de Burg. Een eerder kleine gestalte snelt de galerij in maar twintig meter verder, vlak voor de souvenirwinkel, wordt hij door twee kwieke jongemannen tegen de vitrine geduwd en in de boeien geklonken. Ik dacht eerst dat men een soort stadspel speelde... maar aan het gezicht van de geboeide man zag ik dat hij niet echt happy leek. Vervolgend keek ikzelf verschrikt rond, bang dat ... ik ... hier het slachtoffer was... van een 'verborgen camera'-spel van een of andere tvzender. De twee mannen in burger deden roze armbandjes om waarop 'politie' of zo stond, maar ook dit kon natuurlijk nep zijn. Maar al gauw zag ik in dat het om echte politiemannen ging. Ze droegen microfoontjes aan de oren, met van die zwarte microfoondraadjes die verdwenen onder hun kledij. Door die zendertjes riepen ze, nog buiten adem : 'We hebben nummer twee!' De man werd in bedwang gehouden, iedereen stond met open mond te gapen want zo'n schouwspel zien we nie elke dag. Een aantal kleine zaken, wellicht gestolen spullen uit winkels werden in een plastic tas gedeponeerd.
Dan kwam er een mooie blonde jongedame op het toneel en ik vreesde opnieuw dat we bedot waren en dat dit een presentatrice van een of andere opnameploeg was. Maar toen scheurde een neutrale personenwagen tot voor de ingang van de galerij en de gangster, een oosteuropeaans uitziend type, werd in de wagen geduwd. De twee politiemannen liepen nu verder op de Burg, op de hoek van de Tom Pouce en het Breidelstraatje. Blijkbaar liepen er nog bendeleden langs de straten.
Weer een gangster minder, hopelijk is hij al niet weer terug op vrije voeten, want lang mogen die mannen blijkbaar niet vastgehouden worden...
Het is weer zover, de jacht is terug open... In verschillende bisdommen heeft men huiszoekingen uitgevoerd omdat er weer enkele ontdekkingen van misbruik zijn geweest.
Enerzijds vind ik het positief dat mgr Dekesel volledige medewerking verleent aan het gerecht. Als men zo verder doet kan het bisdom weer herstellen van al die herrie van het afgelopen jaar. De mensen zullen zien dat er goede wil is om dat heel bedroevend hoofdstuk kindermisbruik te laten verwerken. Elk misbruik moet bestraft worden. En hopelijk kan de Kerk in Vlaanderen en elders dan weer opnieuw beginnen met een propere lei.
Aan de andere kant ziet het er naar uit dat men nog voor jaren stof heeft om de kranten te vullen. Waarom iedere keer zo'n heisa maken in de media? Wordt dat ook gedaan wanneer 'gewone' mensen (buiten de Kerk) zo'n misdrijven plegen? En sommige kerkleiders gieten nog olie op het vuur, overtuigd dat ze op die manier binnen enkele jaren een nog hoger 'postje' kunnen grijpen!
En wat mij persoonlijk niet aanstaat is het volgende, en spijtig genoeg is het niet de eerste keer dat ik dit moet opmerken (en het zal ook de laatst keer niet geweest zijn) : Wie moet die misbruiken vergoeden? Wie zal dat betalen, wie heeft zo veel geld? De Belgische bisschoppen hebben - met hun grote manieren als ik het zo mag uitdrukken - leukweg beslist om iedereen die ooit misbruikt is een schadevergoeding te geven.
Op zich is dat natuurlijk volkomen gerechtigd maar de plaats waar het geld wordt gehaald spoort niet! Men wil meteen uitbetalen : 2500 eurootje voor dit, 5000 voor dat en zelfs tot 25000 euro... Allemaal uit de grote pot... maar vanwaar komt dat geld, uit omhalingen? Ik zou zeker nooit één euro schenken voor dergelijk doel! De Kerk in België wil eerst uitbetalen aan de gedupeerden en dan... daarna... wordt aan de pedofiele religieuzen gevraagd om zelf een duit in het zakje te doen... zonder enige verplichting weliswaar. Echt belachelijk!
Ook is het belachelijk welke criteria men hanteert om rech te hebben op een vergoeding. Bewijzen van het aangedane leed hoeft niet... Dus iedereen die wat krap bij kas zit kan aanbellen op het bisdom...
Ik blijf er bij dat de dader zelf en enkel de dader zélf moet ophoesten voor de schadevergoeding. Indien de dader tot een klooster hoort moet de kloostergemeenschap een vergoeding betalen, want kloosterlingen bezitten persoonlijk doorgaans niets.
Wanneer de dader overleden is dan is dit natuurlijk bijzonder jammer voor het slachtoffer, maar in de 'gewone wereld' is dit ook zo!
En Mgr Vangheluwe, die persoonlijk al heel erg moeten boeten heeft voor zijn daden, welnu het wordt tijd dat men hem met rust laat. Als men iedereen gelijk wil behandelen wel dan heeft hij al véél meer dan zijn deel gehad. Laten we menselijk blijven! Proberen we eindelijk de knop om te draaien en het doemdenken te stoppen!
Laten we hopen dat de Kerk kan omgaan met fouten en daaruit leren. En dan proberen verder te leven en samen aan een nieuwe en mooie toekomst te werken.
Hopelijk vindt de Kerk nu wat rust en krijgt ze te kans om na te denken over haar toekomst. Een toekomst waarin heel veel zal veranderen : het tekort aan priesters en de kerken die gesloten zullen worden. Nieuwe wegen bewandelen. Zien wat de Kerk vandaag (nog) als meerwaarde te bieden heeft, wat is de zin van de Kerk en het katholieke geloof?
Enkele jaren geleden leerde ik Guy Bert kennen. Hij woonde in een groot herenhuis nabij de voormalige Jezuëtenkerk in de binnenstad. Beroepsmatig verkocht hij veevoeders en dergelijke. 'In het groot', een groothandel dus. Op die manier kende hij heel de wereld van veevoederhandelaars in Vlaanderen en was hij goed op de hoogte van alles wat zich afspeelde in de wereld van de landbouwers en veekwekers. Na getroffen te zijn door een hersenbloeding of zo, ik heb hem eigenlijk nooit echt gevraagd wat hem precies overkomen is, besloot hij zijn huis te verkopen en wat kleiner te gaan wonen. Ik leerde hem kennen omdat hij in mijn winkel kwam en me vroeg om naar zijn boeken te komen kijken. Ik merkte echter dadelijk dat anderen me voor waren geweest en ik hou er niet van om een ander zijn rommel op te ruimen, dus kocht ik er omzeggens niets.
Een paar maand later kwam hij op het terrasje aan de overkant van mijn winkel zitten en begon op een gezapig tempo Duveltjes te drinken. Hij riep me bij zich en vertelde dat hij in de buurt kwam wonen, meerbepaald in een heel mooie studio hoog boven de ingang van de galerij waar mijn winkel is. Op het derde verdieping heb je een uitstekend en uniek zicht op de Burg, Brugges mooiste plein met stadhuis en H. Bloedbasiliek. Een mooi terras aan de achterkant ziet uit op de zijgevel van de H. Bloedkapel en op het terras van de Opus Latino. Zalig 's zomers!
Tijdens de grote vakanties nodigde hij me vaak uit om vanuit een bevoorrechte positie (letterlijk) te genieten van de mooie optredens op de Burg. Vooral de taptoes de eerste zaterdag van juli zullen me bijblijven, ook verschillende operauitvoeringen. Steeds waren het gezellige en gesmaakte (...) onderonsjes. Steevast bracht ik hem dan ook een kartonnetje Duveltjes mee... De laatste keer vergat ik dit en ik hoop dat hij hierdoor nooit geen dorst geleden heeft...
Op het terrasje rechtover mijn zaak kwam hij zeker drie maal per week zijn Duveltjes drinken, bij het lezen van de dagbladen. Zo kende ik hem vrij goed en mag zeggen dat het een heel intelligent en ingoed man was. Vaak maakte hij me attent op bepaalde zakenkansen en gaf hij goede raad wat ik ten zeerste apprecieerde.
De laatste weken zag ik hem niet meer en ik dacht dat hij weer op uitstap was naar Frans-Vlaanderen of Zeeland... Hij immers een gewaardeerd lid van bepaalde verenigingen zoals de Koperen Passer en de Belgisch-Nederlandse Vereniging of zo, en was daardoor vaak uithuizig. Toen er vorige week vrijdag iemand van de Koperen Passer kwam vragen of ik Guy niet gezien had was ik dan ook niet meteen ongerust en adviseerde hem aan te bellen bij onderburen van hem. Misschien wisten zij wel waar hij was. En ver moest men eigenlijk niet zoeken want toen ze de deur van zijn woning openden vonden ze hem levensloos aan op de vloer. Aangezien we hem niet meer zagen sinds enkele dagen voor Nieuwjaar en daar de brievenbus vol zat met allerlei post denken we dat hij daar al meer dan tien dagen lag... Veel details hoorde ik niet maar hij lag daar precies of hij pas net tevoren gevallen was. Guy zal het me zeker niet kwalijk nemen als ik dit zou verklaren als zou hij 'goed bewaard' zijn gebleven doordat hij voldoende 'alcool' in zijn bloed had...
Guy was niet gelovig maar respecteerde iedereen zijn gedacht. Volgens mij heeft hij zeker - ook als is dit ongewild - dubbel en dik zijn hemel verdiend! Hoeveel duvels heeft hij niet naar de andere wereld geholpen met de woorden 'Weer een Duvel minder!'? En moest hij toch warmere regionen opzoeken nu dan zal hij geen last ondervinden van de bewoners hier beneden want hij kende de 'Duvels' als geen ander!
Ondanks zijn beperkingen door ziekte heeft hij zeker met volle, ja volle teugen genoten van het leven, is dat niet prachtig?
Aangezien er nogal wat lolbroeken zijn die graag lage scores geven heb ik daar een punt achter gezet... Een punt aan de mogelijkheid om als een gefrustreerde schoolmeester zijn leerlingen met een dikke ronde nul rond te oren te meppen!
Wie mijn blog zo slecht vind hoeft trouwen geen puntjes (lees : nullen) uit te delen maar zoekt andere literatuur op het www.
Zoals iedereen die me wat kent intussen al weet : ik ga hier rustig mijn eigen gangetje, ik praat niet iedereen lekker naar de mond (zoals zovelen die ik ken wél doen), neen ik zeg hier gewoon mijn eigen gedacht! Soms tot spijt van wie het benijdt...
Ik begrijp wel dat sommigen soms zullen denken dat ze in de blob zichzelf of anderen herkennen, maar dat is allemaal puur toeval natuurlijk. Alle gelijkenissen berusten louter op eigen fantasie of ... voor bepaalde mensen op schuldgevoel???
Iedereen blijft dus meer dan hartelijk welkom op mijn blog. Reacties worden zoals steeds met plezier aanvaard.
Vanmiddag ben ik lekker gaan eten met vrienden, bijna allemaal zelfstandigen. Een dagje er tussen uit, weg van de zaak en puur genieten... Het loont echt de moeite om eens met elkaar te babbelen over de vele vreugdes en zorgen van het zelfstandig zijn.
Velen verdienen goed en laat het breed hangen... Maar mooie liedjes duren niet lang. Als je je verstand er niet bijhoudt ben je er geweest voor je het weet ... en mag je weer gaan werken (...).
Het onderonsje bestond uit een zestal antiquairs, ikkezelve en nog een antiquaar. Ongelooflijk wat die allemaal meemaken. Enkelen zitten in de big business, ze verkopen enkel superdure stukken, zelfs aan de 'groten der aarde'... Ze verdienen veel maar krijgen ook serieuze mokerslagen als klanten niet betalen. Soms komen er dure en vooral eindeloze uitputtende rechtszaken van.
Mijn collega-antiquaar is een Nederlander, heeft geen winkel en is al dertig jaar actief in het vak. Wat hem vooral de keel uit komt is dat mensen soms hun woord niet houden. Zo ging hij een paar maand op bezoek bij een heel goede klant van hem. De man was terminaal ziek en hij wou alles terug verkopen want zijn familie had geen enkele interesse voor al zijn boeken en andere verzamelobjecten. Mijn collega ging dus kijken en zag een schat aan boeken, genoeg om een grote winkel te beginnen... Meestal geïllustreerde werken uit de 17e en 18e eeuw.
Maar ... ook een andere collega had lucht gekregen van deze buitenkans. Die man was ambtenaar in hoofdberoep en handelaar in bijberoep. Nogal berucht om zijn jaloezie en achterbaks gedrag. Wat bleek nu? Deze mol pikte heel de 'handel' in voor een prikje, hij betaalde nog geen derde van de handelswaarde, en mijn brave collega ving bot. Omdat hij heel erg geïnteresseerd was nam hij toch contact op met die koper om toch enkele zaken te kunnen aankopen. De mol beloofde van alles maar uiteindelijk hield hij voortdurend de boot af want hij kon niet verkroppen dat een collega winst zou kunnen maken... Ongelooflijk. Ook hoorde ik dat de mol overal rondbazuinde waar mijn collega de mosterd haalde en voor welke prijs... Jaloesie ten top...
Die mol komt ook enkele malen per jaar inkopen bij mij. Ooit heeft hij mij eigenlijk ook aan het lijntje gehouden. Hij zou me een groot lot boeken aan de hand doen, een interessant lot. Maar uiteindelijk kwam er niets van in huis. Als men niet echt wil verkopen moet men mij zoiets niet komen presenteren, dat ze er dan over zwijgen. Ik vind het echt schandalig. Tussen de soep en de patatten werd overlegd wat we hier aan konden verhelpen. Welnu, meneer de mol moet op niet veel meer rekenen bij ons : we verkopen niet meer aan hem. Dat hij maar elders gaat zoeken.
Spijtig dat ik zo moet handelen maar zo'n valsaards ben ik liever kwijt dan rijk. Gelukkig zijn dit uitzonderingen. Ik kende die mol al lang maar vermoedde niet dat het zo'n egoïst was. Wie aan mijn vrienden raakt raakt aan mij... Boontje komt om zijn loontje.
Gisteren ben ik naar de rommelmarkt in de beurshallen te Brugge geweest. Traditioneel heel veel volk maar weinig kopers. Dus ik had er niet echt een goed oog in... De vooravond de meeste zaken al uitgepakt zodat ik gisteren zondag meteen kon starten met verkopen. Bij aankomst bleek dat ik niet mijn vertrouwde plaatsje bij de ingang had gekregen, alhoewel ik echt veel moeite doe om mooie zaken mee te brengen. Veel mensen komen speciaal voor mij, mensen die niet naar de winkel komen verwachten me hier. Enkelen, waaronder een paar mensen die moeilijk te been zijn, komen zelfs enkel naar mijn stand. Eentje schakelt daarvoor zelfs een taxi in. Ik zag onmiddellijk de bui hangen, binnen om duidelijk te zijn (want buiten was er geen vuiltje aan de lucht...). Vrijwel zeker zou ik mijn beste klanten mislopen, want die zijn er steengerust in om heel de zaal af te dweilen en niets dan brol te vinden. Elk zijn goesting uiteraard, maar mijn klanten willen antiek en mooie boeken.
Er was heel veel volk maar inderdaad weinig kopers. En die goeie klanten zag ik helemaal niet, precies zoals verwacht. Een collega, die eigenlijk pal op mijn gebruikelijke standplaats stond, kwam me leukweg vertellen dat ze het spijtig vond voor mij. En dat ik elke keer moet vragen om dezelfde plaats te krijgen, wat zij zelf ook altijd doen. Zelf vind ik dat niet nodig, de organisatoren geven me sowieso altijd dezelfde plaats, uit waardering voor mijn inspanningen. Blijkbaar viel ik dit keer uit de boot... Om toch enigszins op te vallen bracht ik een twee meter hoge neogotische zuil mee waarop ik enkele grote beelden plaatste maar de goden waren mij niet gunstig gezind.
Gelukkig zag ik veel toffe mensen passeren waarmee ik een babbeltje kon slaan, ik kreeg bijna de kans niet om een tukje te doen. Maar er moet natuurlijk ook geld in het laatje komen. Ik moet leven van deze handel. Van al de standhouders doet wellicht 95 procent mee aan deze markten om wat bij te verdienen, en een heel kleine minderheid is hier beroepsmatig.
José de pr...ee was weer overduidelijk present, in haar opzichtige bontmantel en haar dure hoge hakken van 2500 euro (zo vertelde mij een kenster) paradeerde ze zaterdagavond de zaal rond. Gisteren kwam ze pas rond 15u00 aanhollen, ze moest immers werken over de middag en denkelijk ook weer later in de avond.
Muziek klonk er niet door de zaal, enkel een enorm luid gekrijs precies van een kindje die onder een trein gekneld zit... Bij nader toezien... en werkelijk iedereen zocht de geluidsbron... bleek het een madamtje van 65 jaar te zijn, mentaal gehandicapt. Haar hoogbejaarde moeder en een nog oudere ander dame duwden dat madamtje in een rolwagen rond in de zaal. De moeder heeft kanker hoorde ik en heeft niet lang meer te leven, de dochter beseft dit blijkbaar en af en toe moet ze enkele dagen in een home verblijven. Dit zodat de aanpassing minder zwaar aankomt als de moeder er niet meer zal zijn... Het madamtje heeft veel verdriet en krijst dat het horen en zien vergaat. Ik heb echt medelijden met haar. Als er een moedertje met krijsende baby passeert probeer ik de kleine altijd te doen zwijgen door wat 'gekke bekken' te trekken. Succes altijd verzekerd. Hier durf ik dat niet want het madamtje is stukken ouder dan ikzelf en de mensen zouden denken dat ik de gek houd met dat mensje. Enfin na een hele tijd is de batterij blijkbaar op en kan ze weer lachen. Arme moeder en arm (groot) kind...
Mijn buurvrouw op de markt, een heel lieve dame, had al heel veel tegenslag in haar leven. Ik denk dat ze hier echt uit noodzaak staat, om een centje bij te verdienen, om enkele familieleden financieel een steuntje te geven. Heel veel verkoopt ze niet want de bezoekers willen enkel rommel kopen aan een euro of zo. Spijtig voor haar eigenlijk. En tot overmaat van ramp heeft ze autopech. Ze moet een takelwagen laten komen en moet 250 euro betalen omdat ze geen lid is van VTB-VAB of zo... wat een pech... De dame barst meermaals in huilen uit en ik heb erg met haar te doen.
Wat verder komt er op het einde van de markt 'blauw' binnen. Een dame zou iets voor honderd euro gekocht hebben, een briefje van 500 euro gegeven hebben, en haar wisselgeld niet teruggekregen hebben. Dat geld kan ze echt niet missen want ze leeft van het OCMW beweert ze... De standhoudster en haar buur, José de pr...ee, worden gefouilleerd. Een heel kraam met vellen mantels wordt doorzocht, iets wat ik niet zou willen doen. Al die 'astrakangs', mollen- en keunenvellen fraks, daar wil ik mijn handen niet aan vuil maken. Bovendien denk ik altijd dat die lorren vol ongedierte zitten. Is goed mogelijk natuurlijk want zo'n rek met 30 vellen fraks, dat moet echt het aards paradijs zijn voor vlooien en consoorten... Iedereen heeft het beschamende toneel gezien en knikt afkeurend... foei... een arm vrouwtje beroven... Gelukkig is de politie héél doortastend... in die zin dat ze haar onderzoek heel grondig voert. Blijkt dat dat Ocmw-mens minder dan 500 euro in de maand opstrijkt, wellicht als aanvulling op andere inkomsten en dat het dus niet kan wat ze daar allemaal beweert. De verdachten zijn opgelucht, erg dat ze ten onrechte beschuldigd werden.
Want hij knijpt de katjes in het duister, hij knijpt ze bij nacht! Deze boer 'Wortel' was zo trots dat hij zijn doodbrave vrouw kon dumpen en lekker zijn ding kon blijven doen... Maar of hij nu iets beters vond? Naar mijn oordeel zakt hij nu wel héél diep, met zo'n lelijke geblondeerde bijzit, hij komt er overal in schande mee! Toen hij zijn huidige bijzit pas kende troonde hij dat lelijke mormel, overal mee naar toe, 't was echt niet menselijk. Tot groot jolijt van iedereen!
Nu zijn de schellen van zijn ogen gevallen. Zijn bijzit, daar is hij niet langer apetrots op. De liefde (?) maakt eerst blind maar als de liefde mindert ziet hij duidelijk wat iedereen al van het begin zag en dacht : Oh my God! Wat scharminkel heb ik hier in huis gehaald??? De vos wacht tot zijn lelijke oude kraai de kaas uit haar lelijke bek laat vallen...
Het scharminkel is echter niet zo dom als ze er uit ziet en zucht onder de vele spottende blikken die haar overal volgen... wat moet ze nu aanvangen om boer Bavo te pluimen? Boer Bavo is immers niet de eerste de beste, heel zijn leven al liegt en bedriegt hij al ... Hij heeft - tot nu toe - zijn gelijke nog niet gevonden... Maar Madame Domuitziendblondje geeft het nog niet op, en ze blijft de despoot volgen als een schoothondje...
Wie uiteindelijk zal winnen, dat blijft een grote vraag... De kraaien zullen het uitbrengen!
Enkele oude luidjes hebben vandaag de schrik van hun leven beleefd bij de kerk van een héél klein dorpje. Ze waren even gaan bidden in de zijkapel in het portaal van de kerk - nu het tenminste nog kan - want iemand heeft héél bijzondere (alhoewel...) plannen met dit gebouw. Tijdens het bidden voor het behoud van de toekomstige goede zeden in dit voormalige kerkgebouw hoorden ze buiten rare geluiden. Precies gefladder van een vogel en luid gekras...
Net als ze de kerk verlaten komt een grote donkere schaduw uit de lucht vallen en scheert vlak boven de hoofden van de brave vrouwtjes. Zo rap als ze kunnen lopen en springen ze met beide armen in de lucht luid brullend richting straat.
Wat is er nu precies gebeurd? Een buitenmaats grote en lelijke grote zwarte vogel, precies een reusachtige kraai met een blonde kuif en enorme vleugels, vliegt met duizelingwekkende snelheid rond het - door God verlaten? - grote rode bakstenen gebouw. Dan rond de toren en over de leien daken... Deze mensen zijn al serieus oud en schrikken niet vlug meer maar nu stonden ze met uitpuilende ogen te gapen naar dat apocaliptisch schouwspel! Ja waarlijk, net alsof de wereld vergaat!!! Plots verdwijnt het monster en horen ze enkel nog een akelig gekrijs uit de galmgaten van de toren...
Ik kan mijn oren niet geloven, dat kan toch niet waar zijn? Onwillekeurig moet ik meteen terugdenken aan een ander fantastisch voorval, ook echt gebeurd, maar dan wel in een ander dorpje in de buurt...
Geraard de duivel ...
Ook daar gebeurden zo'n ongelooflijke dingen. De lelijkste vrouw van de hele streke - van dat soort dat je gelukkig nergens meer tegenkomt is een raar vrouwmens. Iedereen in het dorp kent haar en haast zich weg als ze haar naderbij zien strompelen! Ze wil flirten met Jan en alleman alhoewel ze lelijker is dan de nacht en te lelijk om te helpen donderen, te dom om g(r)as te eten, enzovoort... Werken doet ze niet, ze parasiteert op anderen en leeft van de dauw.
Op de duur zijn de mensen het onmens hartgrondig beu en willen er het fijne van weten. Destijds kon je de waarheid nog lospeuteren, middeltjes genoeg om de tong wat losser te maken...
De vrouw heette Elisabeth De Blaere, in de volksmond 'Bette Blaere'. Het gemene mens was zo afzichtelijk lelijk en weerzinwekkend dat niemand haar zelfs nog maar met een tang wilde vastpakken... Uiteindelijk werd het mens toch bij de lurven gegrepen en na wat aandringen (...) biechtte ze haar snode daden op. Omdat ze niet bepaald moeders mooiste is stemt ze toe om gezellin van de duivel te worden. Liefde is blind zegt men en de duivel pakt zijn vriendinnetje overal mee naar toe, blij met wat aandacht van wat 'vrouwelijk schoon'.
Auto's bestonden nog niet en het enige verkeer waar de duvel en zijn matrone zich van konden bedienen was het lucht-verkeer. Alles loopt lekker totdat de duivel in het halfdonker zijn ogen eens goed opentrekt... en dan ziet hij hoe zijn vriendinnetje er werkelijk uitziet : een afzichtelijk geblondeerde en onmenselijk (!) zwaar gemaquilleerde oude toverkol. Met lelijke vodden om het lijf gebonden. Je reinste nachtmerrie dus! Maar als lelijke duivel moet je niet te hoog van de toren blazen natuurlijk... Het ergste was echter dat gezicht : de vele facelifts die het mens ondergaan had, haar wazige varkensogen en vooral dat foeilelijke geblondeerde haar... Dus niet echt een schoonheidskoningin... Ze zag er vele malen ouder uit dan ze ooit zou kunnen worden... Kinderen had ze niet, of toch, één pleegzoontje die ook al veel van haar 'lelijke' manieren overgenomen had...
De duivel was zijn vriendinnetje na verloop van tijd spuugzat, zodanig zat zelfs dat hij komaf maakte met zijn chronisch drankprobleem... Hij wilde weer wat klaarder zien alhoewel hij wist dat dit het einde van zijn relatie zou betekenen... Zelfs voor een duivel zijn er grenzen aan tolereerbare lelijkheid! Alles deed hij om van haar af te geraken... en dat kon toch zo moeilijk niet zijn want het was niet de eerste vrouw die hij dumpte. Alleen waren ze niet allemaal zo mak en braaf als zijn vorige vrouw...
Op een dag had hij dé oplossing gevonden... Hij nodigde zijn 'vlam' uit om een vluchtje te maken rond de kerk van (...). De twee lelijkaards vlogen dus op en cirkelden rond de kerktoren en het kleine dorpspleintje. In de verte zagen ze het rovershol van de duivel liggen, mooi van verre maar verre van mooi! Een rovershol met deuren en vensters genoeg, maar deze werden niet of nauwelijks gebruikt, want ... gaten genoeg in de pannendaken... Op een gegeven moment vloog Geraard de Duivel pijlrecht de lucht in, zo hoog mogelijk, om dan zijn 'vrachtje' te lossen, hij wou zich definitief ontdoen van de zware ballast die hij nu al enkele jaren meesleurde. Als duivel was hij heel wat gewoon maar dit mormel maakte hem het leven tot een ware hel! De bedrieger bedrogen... Toen hij hoog genoeg gekomen was gaf hij Bette de heks een stomp en ze zoefde als een komeet terug naar de aarde. De heks - in alle staten want dit had ze nooit kunnen bevroeden - werd doodsbang en brulde de meest wrede verwensingen die je je maar kan indenken... Intussen ziet ze in een flits heel haar leven aan zich voorbij vliegen, al dat bedrog en al die leugens, al die moeite, allemaal voor niets! Gelukkig kon ze door middel van het uitstrekken van haar voddekleren haar val wat breken en zoefde ze recht naar de diepe gracht rond het kerkhof zodat ze enkel een paar van haar oude knoken brak. En gelukkig voor haar : krakende wagens lopen het langst...
Wat er daarna met de heks gebeurd is blijft voor de brave dorpelingen een groot raadsel... Het is immers ook al zo lang geleden. Maar de volksoverlevering - men vertelde het verhaal door van generatie op generatie - zorgt er voor dat men ook vandaag nog steeds op zijn hoede is voor van dat soort van 'valse trapen'.
Soms gaat het gerucht dat Bette Blaere teruggekeerd is in het dorp, vermomd als een oude dikke boerin zou ze soms nog rondlopen in het altijd vredige dorpje. Ze probeert zich zo goed mogelijk te integreren om niet al te veel op te vallen. Zo knapt ze soms een oud veldkapelletje op of gaat ze heel devoot bidden in de kerk... Ook wordt ze soms gespot aan de kust waar ze ergens nog een krocht zou hebben...
Dus als Bette nog niet dood is dan leeft ze nu nog...
Misschien is het wel deze heks, lijkend op een oude kraai, die men vandaag in Kaaskerke opmerkte...
Enkele toeschouwers in het dorpje namen foto's maar die mislukten allemaal (ja wat wil je?), dus maakten ze een tekening van de toverkol. Wie kent haar of wie heeft haar elders opgemerkt? Laat het mij gerust weten!
Tot slotte nog deze bemerking : alle gelijkenissen die er zouden kunnen zijn met bestaande personen berusten louter op toeval!
Onderschat haar liever niet...
