Enkele oude luidjes hebben vandaag de schrik van hun leven beleefd bij de kerk van een héél klein dorpje. Ze waren even gaan bidden in de zijkapel in het portaal van de kerk - nu het tenminste nog kan - want iemand heeft héél bijzondere (alhoewel...) plannen met dit gebouw. Tijdens het bidden voor het behoud van de toekomstige goede zeden in dit voormalige kerkgebouw hoorden ze buiten rare geluiden. Precies gefladder van een vogel en luid gekras...
Net als ze de kerk verlaten komt een grote donkere schaduw uit de lucht vallen en scheert vlak boven de hoofden van de brave vrouwtjes. Zo rap als ze kunnen lopen en springen ze met beide armen in de lucht luid brullend richting straat.
Wat is er nu precies gebeurd? Een buitenmaats grote en lelijke grote zwarte vogel, precies een reusachtige kraai met een blonde kuif en enorme vleugels, vliegt met duizelingwekkende snelheid rond het - door God verlaten? - grote rode bakstenen gebouw. Dan rond de toren en over de leien daken... Deze mensen zijn al serieus oud en schrikken niet vlug meer maar nu stonden ze met uitpuilende ogen te gapen naar dat apocaliptisch schouwspel! Ja waarlijk, net alsof de wereld vergaat!!! Plots verdwijnt het monster en horen ze enkel nog een akelig gekrijs uit de galmgaten van de toren...
Ik kan mijn oren niet geloven, dat kan toch niet waar zijn? Onwillekeurig moet ik meteen terugdenken aan een ander fantastisch voorval, ook echt gebeurd, maar dan wel in een ander dorpje in de buurt...
Geraard de duivel ...
Ook daar gebeurden zo'n ongelooflijke dingen. De lelijkste vrouw van de hele streke - van dat soort dat je gelukkig nergens meer tegenkomt is een raar vrouwmens. Iedereen in het dorp kent haar en haast zich weg als ze haar naderbij zien strompelen! Ze wil flirten met Jan en alleman alhoewel ze lelijker is dan de nacht en te lelijk om te helpen donderen, te dom om g(r)as te eten, enzovoort... Werken doet ze niet, ze parasiteert op anderen en leeft van de dauw.
Op de duur zijn de mensen het onmens hartgrondig beu en willen er het fijne van weten. Destijds kon je de waarheid nog lospeuteren, middeltjes genoeg om de tong wat losser te maken...
De vrouw heette Elisabeth De Blaere, in de volksmond 'Bette Blaere'. Het gemene mens was zo afzichtelijk lelijk en weerzinwekkend dat niemand haar zelfs nog maar met een tang wilde vastpakken... Uiteindelijk werd het mens toch bij de lurven gegrepen en na wat aandringen (...) biechtte ze haar snode daden op. Omdat ze niet bepaald moeders mooiste is stemt ze toe om gezellin van de duivel te worden. Liefde is blind zegt men en de duivel pakt zijn vriendinnetje overal mee naar toe, blij met wat aandacht van wat 'vrouwelijk schoon'.
Auto's bestonden nog niet en het enige verkeer waar de duvel en zijn matrone zich van konden bedienen was het lucht-verkeer. Alles loopt lekker totdat de duivel in het halfdonker zijn ogen eens goed opentrekt... en dan ziet hij hoe zijn vriendinnetje er werkelijk uitziet : een afzichtelijk geblondeerde en onmenselijk (!) zwaar gemaquilleerde oude toverkol. Met lelijke vodden om het lijf gebonden. Je reinste nachtmerrie dus! Maar als lelijke duivel moet je niet te hoog van de toren blazen natuurlijk... Het ergste was echter dat gezicht : de vele facelifts die het mens ondergaan had, haar wazige varkensogen en vooral dat foeilelijke geblondeerde haar... Dus niet echt een schoonheidskoningin... Ze zag er vele malen ouder uit dan ze ooit zou kunnen worden... Kinderen had ze niet, of toch, één pleegzoontje die ook al veel van haar 'lelijke' manieren overgenomen had...
De duivel was zijn vriendinnetje na verloop van tijd spuugzat, zodanig zat zelfs dat hij komaf maakte met zijn chronisch drankprobleem... Hij wilde weer wat klaarder zien alhoewel hij wist dat dit het einde van zijn relatie zou betekenen... Zelfs voor een duivel zijn er grenzen aan tolereerbare lelijkheid! Alles deed hij om van haar af te geraken... en dat kon toch zo moeilijk niet zijn want het was niet de eerste vrouw die hij dumpte. Alleen waren ze niet allemaal zo mak en braaf als zijn vorige vrouw...
Op een dag had hij dé oplossing gevonden... Hij nodigde zijn 'vlam' uit om een vluchtje te maken rond de kerk van (...). De twee lelijkaards vlogen dus op en cirkelden rond de kerktoren en het kleine dorpspleintje. In de verte zagen ze het rovershol van de duivel liggen, mooi van verre maar verre van mooi! Een rovershol met deuren en vensters genoeg, maar deze werden niet of nauwelijks gebruikt, want ... gaten genoeg in de pannendaken... Op een gegeven moment vloog Geraard de Duivel pijlrecht de lucht in, zo hoog mogelijk, om dan zijn 'vrachtje' te lossen, hij wou zich definitief ontdoen van de zware ballast die hij nu al enkele jaren meesleurde. Als duivel was hij heel wat gewoon maar dit mormel maakte hem het leven tot een ware hel! De bedrieger bedrogen... Toen hij hoog genoeg gekomen was gaf hij Bette de heks een stomp en ze zoefde als een komeet terug naar de aarde. De heks - in alle staten want dit had ze nooit kunnen bevroeden - werd doodsbang en brulde de meest wrede verwensingen die je je maar kan indenken... Intussen ziet ze in een flits heel haar leven aan zich voorbij vliegen, al dat bedrog en al die leugens, al die moeite, allemaal voor niets! Gelukkig kon ze door middel van het uitstrekken van haar voddekleren haar val wat breken en zoefde ze recht naar de diepe gracht rond het kerkhof zodat ze enkel een paar van haar oude knoken brak. En gelukkig voor haar : krakende wagens lopen het langst...
Wat er daarna met de heks gebeurd is blijft voor de brave dorpelingen een groot raadsel... Het is immers ook al zo lang geleden. Maar de volksoverlevering - men vertelde het verhaal door van generatie op generatie - zorgt er voor dat men ook vandaag nog steeds op zijn hoede is voor van dat soort van 'valse trapen'.
Soms gaat het gerucht dat Bette Blaere teruggekeerd is in het dorp, vermomd als een oude dikke boerin zou ze soms nog rondlopen in het altijd vredige dorpje. Ze probeert zich zo goed mogelijk te integreren om niet al te veel op te vallen. Zo knapt ze soms een oud veldkapelletje op of gaat ze heel devoot bidden in de kerk... Ook wordt ze soms gespot aan de kust waar ze ergens nog een krocht zou hebben...
Dus als Bette nog niet dood is dan leeft ze nu nog...
Misschien is het wel deze heks, lijkend op een oude kraai, die men vandaag in Kaaskerke opmerkte...
Enkele toeschouwers in het dorpje namen foto's maar die mislukten allemaal (ja wat wil je?), dus maakten ze een tekening van de toverkol. Wie kent haar of wie heeft haar elders opgemerkt? Laat het mij gerust weten!
Tot slotte nog deze bemerking : alle gelijkenissen die er zouden kunnen zijn met bestaande personen berusten louter op toeval!
Opgelet voor onbeschofte hoteluitbaatster in Hasselt!
Net kreeg ik een mailtje van de manager van een hotel even buiten Hasselt. Ik vroeg hun rekeningnummer om de totale som ineens op hun rekening te storten. Door hun slordigheid vergaten ze in hun antwoord op mijn vraag het rekeningnummer te vermelden. Voor ik tijd had om dat nummer nog eens te vragen kreeg ik een boze mail met het verzoek onmiddellijk te betalen.
Ik logeerde er vorig jaar al, naar aanleiding van de antiekbeurs in Hasselt. Gemakshalve wilde ik weer hetzelfde hotel boeken. De foto's van het hotel op hun website vorig jaar waren nogal misleidend want bij aankomst leek de tuin van het hotel niet echt mooi onderhouden. De naam van het hotel, die ik hier niet zal vernoemen op de blog, laat een heel ander hotel vermoeden. Ik zag gedurende al die dagen slechts één kamermeisje, een hoogbejaarde schreeuwlelijke dame die blijkbaar nog wat bijklust (misschien wel om een ingrijpende plastisch-chirurgische ingreep te bekostigen, liefst te beginnen met een zware facelift...). De manager én tevens receptioniste was niet erg beleefd. Haar man, ook niet bepaald een lachebekje, vond mijn naam niet terug op zijn lijstje, alhoewel ik voor tien dagen of meer geboekt had, en dus toch wel een 'dikke' of 'vette' klant genoemd mag worden of niet soms? Opeens viel zijn euro en blijkbaar was ik op een apart lijstje genoteerd. De man zei vervolgens : 'De prijs die je kreeg is wel belachelijk laag hoor!' Ik reageerde daar niet op want ik dacht dat hij gewoon in een slechte bui was of zo, en 50 euro per nacht voor een eenpersoonskamer is toch niet slecht betaald... Bij het reserveren (drie maand voordien) kon men vorig jaar nauwelijks twee dagen wachten op het geld.
Daarom stuurde ik hen volgend antwoord terug :
Hallo,
Uw vorig mailtje vermeldde géén bankrekeningnummer, dus ga niet jammeren alsof ik u niet wil of kan betalen. Vorig jaar maakte u al precies dezelfde fout!
Bovendien verwacht ik van u dat u wat beleefder bent tegen uw klanten, ik ben immers uw hond niet, onthou dat!
Ook vorig jaar was u niet erg beleefd. Ook uw man niet, die zei dat ik echt geluk had met zo'n belachelijk lage prijs alhoewel ik voor een duur van meer dan 10 dagen boekte. Uw personeel, of beter gezegd uw enige werkneemster, dat hoogbejaard lelijk mens, werkt - te zien aan haar schriele figuur - aan een hongerloon... Bovendien niet appetijtelijk voor uw klanten...
U mag dan ook de reservatie in de vuilnisbak kieperen, ik kom nooit meer bij u op logement. Heel uw etablissement ademt trouwens een sfeer uit van onverzorgdheid, smakeloosheid, ... Is trouwens ook de mening van twee collega's-antiquairs die reeds in uw zaak overnachtten...
Dus zoek ik onmiddellijk andere logies waar ze wél beleefd zijn en ik maak 'publiciteit' voor u, daar mag u stellig op rekenen! Indien u uw werk niet graag doet, zoek dan misschien iets anders... Liever nog ga ik elke dag naar huis slapen dan in uw vlooienkasteel! Vlooienkasteel, misschien een tip voor een meer passende naam voor uw 'hotel'.
Gelukkig dat ik niet op de Damse boekenmarkt stond vandaag...
Niet dat ik de Damse boekenmarkt geen warm hart toedraag natuurlijk! Maar in januari zien we steeds hetzelfde : bijna geen kat in Damme en dus ook niet op de boekenmarkt. Het gaat trouwens al een hele tijd bergaf met de boekenverkoop hier, zo zeggen me velen waaronder ook een aantal standhouders... Damme, la morte?
Ik zie het echter zo. Klanten binnenkrijgen, boekenvrienden aantrekken, daar moet je aan werken, elke dag opnieuw of hier tenminste elke maand opnieuw. Zorgen dat bezoekers zich gewaardeerd voelen, dat ze zien dat je als standhouder elke keer heel wat 'nieuwe' boeken meehebt, dit 'nieuw' is louter figuurlijk bedoeld. Nieuwe boeken horen hier eigenlijk niet thuis. Enkel gebruikte en liefst antiquarische boeken. En hier loopt het wat fout me dunkt... Elke keer opnieuw zie ik voor 90 procent dezelfde boeken opdoemen, elke keer hetzelfde aanbod... en dat doet heel wat mensen zuchten of nog erger ... thuisblijven. Op de duur is het de moeite niet meer om nog naar Damme af te zakken. Enkele standhouders hebben natuurlijk weinig aanvoer omdat ze gewoon wat uit eigen voorraad meenemen. In hun plaats zou ik maar enkele malen per jaar deelnemen, andere standhouders lijden immers onder dit 'steeds dezelfde boeken-imago'... Maar ja, elk moet dat uitmaken voor zichzelf.
Ook ik loop wat verveeld rond en vind eigenlijk geen enkel boek dat bruikbaar is voor mij, veel van de interessante boeken heb ik zelf ook nog in veelvoud liggen. Veel waardeloze literatuur ook zoals romannetjes en soms vodden van boeken... rijp voor de papiercontainer... Het is intussen tien uur en er zijn nog enkele lege plaatsen, blijkbaar hebben enkelen verstek gegeven. Ik wandel op mijn duizend gemakjes, zoals altijd trouwens, naar buiten en ga naar de oude school waar duizenden op elkaar gestapelde boeken wachten op een nieuw baasje of bazinnetje. Onderweg zie ik enkel gesloten winkels : eentje komt wellicht helemaal niet, een ander moet nog opendoen..., nog een ander komt pas in de namiddag toe... en op de speelplaats van de oude school stop ik voor de voor mij meest interessante zaak. Op de deur een bordje : gesloten wegens maandelijkse sluitingsdag, steeds gesloten de tweede zondag van de maand. Enkele passanten reageren verbolgen maar ik vind het wel héél kluchtig, de meest interessante zaak sluit op de 'drukste' (ik zeg drukste, wat dus helemaal niet wil zeggen dat het 'druk' is!) dag van de maand. 'The loneliest bookshop in town'... zo omschrijft de overigens heel sympathieke zaakvoerder zijn ding.
Ik vind enkele boekjes en pingel wat af want ze lijken we toch wat duur. Een collega klaagt : 'Als het hier zo verder gaat zal ik nog verplicht zijn om naar het OCMW te stappen!' Ik kijk raar op, letterlijk en figuurlijk, zeker door de grote ernst waarmee deze woorden uitgesproken worden... Niet te geloven, twee dikke pensioenen en snotrijk maar nooit tevreden... Waar gaan we naar toe? Dan terug naar de hoofdstraat waar intussen twee zaken de deuren hebben geopend, nog een boekje gekocht. Een Chinees of Japannes of andere Aziaat 'made in Taiwan' of zo komt binnen met zijn vrouw. De man ratelt maar door in zijn eigen taaltje en ik doe teken dat hij wat mag dimmen. Hij is hier immers niet thuis en dat kabaal verstoort hier de rust. De uitbater toont me een Japanees tijdschrift waarin zijn en nog een andere zaak mooi geetaleerd worden. Hopelijk komt nu heel Japan niet naar Damme, alhoewel : beter in Damme dan in Brugge! Nog steeds geen volk, hopelijk komt er hier straks verandering in.
En dan terug naar Brugge, er is immers nieuwjaarsreceptie op de Burg van 11u30 tot 12u30. Niet dat ik koste wat kost een gratis Brugse Zot wil grijpen want dat bier is werkelijk niet zo lekker als de hele tijd beweerd wordt... Het is 11u30 en ik wacht en ik wacht... maar er komt geen drank. Plots verschijnt de burgemeester, mijn teergeliefde naamgenoot Patrick Moenaert, op het balkon van het stadhuis. De laatste keer dus dat hij dat doet want stelt zich geen kandidaat meer voor de volgende legislatuur. Spijtig want het is een goed burgervader. Wie doet het beter? Dat wil ik nog eens zien... Na een korte speech vliegen de Brugse Zotten de deur uit, ook is er glühwein, fruitsap en warme cecemel voor de vele honderden mensen. Ik zie heel wat mensen uit de wijde omgeving van Brugge die hier op onze kosten komen drinken. Ook de toeristen laten het zich smaken. Enkele frisse pinten en ze kunnen weer voort de rest van de dag, de horeca mag weer op zijn kin kloppen. Tussen pot en pint babbel ik wat met de burgemeester en enkele klanten. Plots tikt er iemand mij op de schouder en vraagt : 'Was dat gisteren jouw beste prijs?' Ik draai me om en zie een koppel dat gisteren belangstelling toonde voor een en ander in mijn winkel. Ik ben in een gulle bui en zeg hen dat ze zelf een bod mogen doen. Het bod is aanvaardbaar en de verkoop is een feit. Gelukkig maar dat ik niet in Damme blijven plakken ben...
In de namiddag familiebezoek. Mijn nichtje 'leest' haar nieuwjaarsbrief voor, ik ben immers haar peter. Plots bedenk ik dat ze eigenlijk nog niet kan lezen en broere zegt dat ze gewoon alles van buiten heeft geleerd. Meer dan tien zinnetjes, flink van mijn petekindje!
Daarna nog wat gemaild. Zo kreeg ik een aanbod van oude Poppkaarten van iemand waarvan ik vroeger ook al kocht. Niet te geloven waarom ik al een hele tijd niets meer van hem hoorde het afgelopen jaar... blijkt dus dat zijn zoon ruim een jaar geleden uit het leven stapte, zonder dat de ouders weten waarom... Dat moet verschrikkelijk zijn. Bovendien is de onlangs teruggevonden jongedame in Gent een dochter van een collega van hem... Ik vraag me af wat er kan gedaan worden om zo'n wanhoopsdaden te vermijden... en daarmee ook al dat noemeloze verdriet... een kind te moeten afgeven...
Veel bezoekjes van mensen die verrast zijn me op zondag aan te treffen in mijn winkel. Velen stonden al vele malen aan een gesloten deur, gelukkig tonen ze begrip voor mij als ik hen vertel dat ik tijdens de weekends meestal op beurzen sta. Verschillende mensen willen foto's maken, van mij en de zaak, maar ik weiger. Ik heb een gloeiende hekel aan die toeristen met hun fototoestel.
In de toekomst probeer ik wat meer in de winkel te zijn op zondag. Het vele in- en uitpakken op beurzen verveelt soms en waarom heb ik anders trouwens een winkel?
Triestig dag voor West-Vlaanderen : twee begrafenissen van jonge mensen
Vandaag was een heel triestige dag voor West-Vlaanderen. Vandaag immers werden twee jonge mensen ten grave gedragen...
Eerst Frederic Coopman uit Oostkamp. Bijna vier weken lang was de jongen vermist. Blijkbaar door een (dom) ongeluk in het ijskoude water terecht gekomen en verdronken. Ik hoorde van twee mensen die naar de begrafenis gingen dat het heel moeilijk was voor iedereen. Eerst wou ik er ook naar toe om steun te betuigen maar ik heb het echt moeilijk met zulke dingen... Die onmacht en al dat verdriet verlamt een mens...
En dan Michael Cornette, die journalist uit Gits... Tijdens het maken van een reportage voor zijn werk verongelukt... Heel erg ook voor allen die hem kenden...
Tenslotte ook nog het nieuws van de jonge vrouw afkomstig van Moorslede die in Gent woonde en er dood teruggevonden is...
Hopelijk worden we nu wat gespaard van dergelijk slecht en onverteerbaar nieuws...
De grootmoeder... De overgrootmoeder (doet me aan nog iemand anders denken...
Deze namiddag bezoek van vier zwaarbeladen dames die duidelijk heel wat koopjes vonden in de Wibra, Zeeman en C&A : papieren en plastic tassen uitpuilend van 'batjes'. Héél leuk voor hen! Eentje hoorde ik zeggen : 'Kom laten we nou daar nog eens kijken : allemaal heiligenbeelden!' Nederlanders dus.
Een mooie (maar iets te opzichtig opgetutte) jongedame met buggy met daarin duidelijk ... een dochter, te horen aan het hels gekrijs... dat belooft voor later! Dan een dame van in de vijftig en een bejaarde dame met een lelijke muizevellen muts op haar hoofd. Ik zie niks anders dan 'krotte en miserie', allemaal goedkope opschik en recupmaterialen, een halve kringloopwinkel als het ware...
Samen wurmen ze zich een weg naar binnen in de winkel en ik voel me wat ongemakkelijk : als daar maar geen stukken of vodden van komen! Vervolgens ritst de oma van in de vijftig haar nepbontenkeunenvellen jas open en haalt een snoepje uit voor de kleine 'blèter'. Onder haar 'keunevel' is ze nogal schaars gekleed en ik krijg - totaal ongevraagd natuurlijk want dit is een deftig etablissement - een riant en ronduit (!) onbetamelijk inzicht in de immense balkonnade of hoe noem je dat met een deftig woord?
Ik kijk de dame wat beduusd aan en vraag haar om voorzichtig te zijn met haar openstaande jas, want alles is hier heel breekbaar. De dame lacht eventjes maar snapt het plaatje nog niet. Dan (want nog was mijn lijdensweg niet ten einde!) vervolg ik : 'Koud hé hier!' en dan valt haar euro. De rits gaat terug dicht en ik krijg weer lucht...
Om heel de meute buiten te krijgen vraag ik of ik eventjes mag passeren naar buiten. Heel het viergeslacht probeert zich te draaien en ik hou mijn hart vast... Dan bedenk ik opeens dat ze - nog afgezien van het ongewenste uitzicht daarnet waarvan ik mocht (moest!) genieten (?) - (nog meer) snode bedoelingen kunnen hebben... De truck met de kinderwagen en die 'dikke vellen fraks' doen me denken aan pickpockets. Eventjes de buggy vullen met wat oude boeken, relikwietjes en een beeldje of drie... En nog een paar boeken in die grote binnenzakken van die vellen frak... Ik hou de jongste en de derdeoudste goed in de mot tot ze helemaal buiten zijn. En denk aan die vele arme dieren die naar de andere wereld werden geholpen om deze dames te plezieren!
Waar ik echt niet vrolijk van word... mensen die hun woord niet houden
Vandaag kreeg ik het bezoek van een een Limburger die ik leerde kennen in de antiekbeurs te Hasselt, eind februari van dit jaar.
Hij vertelde me dat hij en zijn zussen een grote collectie antieke houten heiligenbeelden zouden verkopen. Ik zou de beelden, een zestiental stukken, moeten gaan schatten en dan zouden de eigenaars beslissen of ze zouden verkopen, ik zou de eerste kans krijgen om alles te kopen.
Heel mooi natuurlijk... Enkele maanden later voerde ik de schatting uit en verwachtte dan een antwoord van de verkopers. Intussen zijn er heel wat maanden voorbij gegaan en zag ik dingen die me niet vrolijk maakten... Op een deballage in de Ardennen zag ik één van die beelden opduiken... bij een collega. Een collega die ik goed ken en af en toe zaken mee doe. Toen ik hem vroeg waar hij dat beeld gevonden had - normaal gezien doe ik dat niet want dat zijn uiteraard mijn zaken niet, maar hier was ik toch bijzonder nieuwsgierig... - hoorde ik dat ook aan hem de belofte was gedaan alles te mogen verkopen na schatting. En hier had hij een eerste beeld mee.
Toen ik mijn collega mijn belevenissen vertelde vond hij het ook niet leuk dat die mooipraters iedereen voor de gek hielden en prompt stopte hij het beeld terug in de camionette om het terug te bezorgen aan de eigenaars. Ik vond dat een sympathiek gebaar van hem... Dit gebeurde in september.
Vandaag dus kwam die Limburger zijn beelden presenteren, hij had alles mee in zijn wagen. Het léf! Uiteraard doet iedereen wat hij wil met zijn spullen maar zomaar de mensen voor de gek houden en beloften niet nakomen, neen dat vind ik echt niet kunnen.
Dus zei ik hem dat hij al zijn beelden mag houden, dat ik op de hoogte was van zijn spelletjes... met de staart tussen de benen verliet hij de zaak...
Weeral een vermiste uit West-Vlaanderen : Tine Brutsaert uit Moorslede, wellicht verre aanverwante familie van mij
Niet te geloven, net verneem ik dat er wéér iemand verdwenen is. Dit maal de 27-jarige Tine Brutsaert uit Moorslede. Daar ik verre familie heb die met een naamgenoot uit dezelfde streek gehuwd is vermoed ik dat dit een familielid is...
Spectaculair! In zijn beleidsvisie (vele tientallen bladzijden) staat oa een en ander over de parochie van de toekomst... zo hoorde ik vanmiddag aan tafel van een priester die ik heel goed ken vanuit mijn seminarietijd. Veranderingen die broodnodig zijn om het bisdom deftig te kunnen 'besturen'.
Zo zouden àlle huidige parochies opgeheven, afgeschaft worden. Dan een heel gebied, bv. dat van een dekenij, omvormen tot één parochie waarin bv. 8 kerken staan.
In elke nieuwe 'parochie' moeten alle diensten van de Kerk aangeboden worden zoals Vormsel, catechese, enz. Kerken die overbodig zijn moeten ontheven worden aan de eredienst en een andere functie krijgen, bv. winkel... Er is dus weer hoop voor mij, na het fiasco van Kaaskerke!
Daarnaast ook grote veranderingen bij begrafenissen. Zo zou men standaard invoeren dat er géén mis meer is bij een begrafenis, enkel een gebedsdienst door bv. leken... Zelf zou ik daar niet mee akkoord gaan, een begraving zonder priester... Maar ik hoor dat de priesters vandaag al worden aangeraden om dit voor te stellen aan nabestaanden van hun parochianen.
Enkele cijfers nog : binnen een paar jaar resten er slechts 50 pastoors voor onze ca 360 parochies in het bisdom Brugge. En nog eens tien jaar later zal de situatie nog véél meer veranderen want er komen bijna geen priesters meer bij... De gemiddelde leeftijd van de kloosterzusters (er zijn er nu nog een kleine 2000 in ons bisdom) is ... 80 jaar! Vind ik vreselijk want we hebben zo veel te danken aan hen. Als de zusters helemaal verdwijnen zal dat volgens mij een groot verlies zijn! Mgr Emiel Jozef Desmedt noemde deze Godgewijde vrouwen niet voor niets de 'Schatten van de Kerk'!
Daarom hebben wij die handen en die armen om als het koud wordt rond ons hart elkaar te verwarmen
Wat iedereen vreesde is ook werkelijk gebeurd. Frederic Coopman is om het leven gekomen door verdrinking. Er was hoe dan ook maar heel weinig hoop dat hij nog levend zou teruggevonden worden al was er altijd die kleine kans... géén nieuws kan altijd goed nieuws zijn...
Op oudejaarsavond voelde ik diep in mij de drang om contact op te nemen met de familie van Frederic. Alhoewel ik de jongen of familie helemaal niet ken voel ik diep met hen mee. Wat spookte er nu door hun hoofden, hoe veel verdriet moesten die mensen nu niet hebben, verdriet dat nog versterkt werd door de eindejaarsdagen, dagen bij uitstek om samen te zijn met familie en vrienden... Een zoon of broer moeten missen en nog erger : niet weten wat er in hemelsnaam kan gebeurd zijn... Op zo'n momenten is het gemis nog erger dan anders en ik wilde 's avonds niet aanschuiven aan de feesttafel met mijn familie zonder een woordje van troost te brengen aan die mensen.
Kort voor de middag werd het lichaam dus opgemerkt. Het kon onmiddellijk geïdentifeerd worden door een handschoen die hij nog aanhad en de koptelefoon. Blijkbaar gaat het hier om een ongeval, een 'dom' ongeval, zoals alle ongevallen... In het water gesukkeld na een nachtje stappen...
Over de telefoon probeerde ik de familie wat te troosten, hoe ontroostbaar zo'n verlies natuurlijk ook is... door te zeggen dat ik hen als mooiste nieuwjaarsgeschenk toewenste dat ze hun zoon mochten terugzien en in geval van het ergste... tenminste zouden te weten komen wat er precies gebeurd was...
En nu dat nieuws... eigenlijk heel onverwacht vlug na die wens van mij maar ook verwacht... na zoveel tijd moest er toch iets ontdekt worden...
Eigenlijk ben ik héél héél opgelucht dat hij teruggevonden is. Nu kan men misschien nog wat meer klaarheid brengen in wat gebeurd is. Maar bovenal kan het rouwproces voor zijn geliefden nu verder gaan. Een heel moeilijke tijd voor iedereen. Ik wens de familie en vrienden dan ook heel veel moed en troost en steun toe!
Ongelofelijk!!! Alhoewel ik al vele uurtjes geleden uit bed stapte en mezelf klaarwakker achtte, moest ik daarnet toch de ogen uitwrijven. Letterlijk.
Achter mijn bureau zie ik in de galerij heel wat volk passeren. Gewoon volk en raar volk. Zo zie ik een man met nepkrullen en nogal omvangrijke postuur loeren. Ik kijk wat aandachtiger toe maar heb nog niets verdachts in de mot. Plots gaat hij weg en komt een vrouw dichterbij. Een vrouw van rond de zestig blijkbaar, met halflang haar, wat slordig uitziend. Weer een toerist zeker? Ze blijft me aan de deur aankijken, op een vranke ietwat onbeschaamde manier. Ik kijk eventje achter mij want misschien heeft ze een visioen of heeft er net een verschijning plaats boven mijn hoofd. Die rare blik blijft duren en dan besef ik dat het naar mij is dat het mens aan het gapen is. Een bewonderaarster? Geen probleem daarmee maar liever iet jonger, véél jonger!!! Dan haalt het mens haar gsm uit om een foto te maken. Ik doe teken dat ik dat niet wil maar het mens weet van geen wijken...
Ik wil dat creatuur zo vlug mogelijk weg maar hoef niet op te staan want ze beent vanzelf weg.
En plots, ja plots weet ik wie dat mens is. Een schooljuffrouw. Ze heeft dus een hele reis moeten maken om mij hier te zien. Zodra ze het gat van de deur achter zich gelaten heeft, ga ik vlug in de galerij kijken en inderdaad daar staat haar man. Een man met vele gezichten. Een man die in sommige plaatsen zijn gezicht niet meer mag tonen naar ik hoor. Maar als je vele gezichten hebt is dat natuurlijk geen enkel probleem!
De man heeft veel geluk gehad in zijn leven, ik zou het 'duivels geluk' noemen want hij kreeg het door anderen te duvelen... maar of hij gelukkig is met al 'zijn' geld??? Meneer 'nooit genoeg' (want zijn vrouw heeft een serieus gat in haar saccochke) loopt dus weg met twee derden of nog meer van de totale erfenis van zijn vader, eerste vrouw van zijn vader en zijn eigen moeder. Fraai is dat! Want daarmee heeft hij nog niet genoeg. Met man en macht zorgt die 'schone meneer' er voor dat zijn halfzus (die nochtans heel veel voor hem heeft gedaan toen hij klein was, hij was het geliefde 'kleine broertje', niet aan haar schamel erfdeel kan. Haar echte broer is geen haar beter... Beide broers, echte en halve, zijn nochtans snotrijk, ze baden in het geld maar hebben nooit genoeg.
VETTE VARKENS WETEN NIET DAT DE MAGERE HONGER HEBBEN!!!!!
Omdat 'duvels zak nooit genoeg gevuld is' proberen ze nog rijker te worden. De ene wil niet stoppen met boeren want dan moet hij zijn zus haar grond vrijgeven. De ander speelt beroepshalve met de zuurverdiende centen van anderen. Denkelijk beheert hij al de centjes van 'broerlief' en neefjes en Cie, ik zou dat niet helemaal betrouwen moest ik in hun plaats zijn... Bovendien zou hij aan de haal gegaan zijn met de zakcenten van een jeugdvereniging of zo, de schamele centjes die kinderen bijeengaarden door pannekoeken of zo te verkopen in de stad... Ze noemen deze tollenaar dan ook smalend 'Désiré' (naar die ronde patat uit Congo).
Hoeft het gezegd te worden dat niemand trots zou zijn zo'n sujet als familielid te hebben???
Spijtig genoeg zijn zijn meeste familieleden al ziende blind. De vele nonkels en tantes (inmiddels bijna allemaal overleden, op een drietal na) van nonkel Kabila en de vele neven en nichten (hartelijke en eerlijke hardwerkende mensen!) worden regelmatig vergast op leugenachtige verhaaltjes als zouden hij en zijn halve broer ferm afzien door hun hebberige halfzus/zus. Wat dus niet strookt met de werkelijkheid. Spijtig...
2011 was voor mij een heel bewogen jaar. Een jaar met veel mooie belevenissen en uitdagingen maar ook een jaar waarin minder aangename dingen plaats vonden. Luisterend naar de mooie gezangen op de cd uitgegeven door de abdij van Westvletern mijmer ik terug op het voorbije jaar.
Dit jaar mocht ik voor het eerst deelnemen aan enkele belangrijke antiekbeurzen : Luxemburg(-stad) in het gelijknamige Groothertogdom, Hasselt en de prestigieuze beurs in Namen. Ook de antiquarenbeurs te Mechelen stond op mijn lijstje. De minder interessante markten zoals de boekenmarkt te Damme (die steeds minder bezoekers trekt naar ik hoor) en een hele resem buitenmarkten liet ik aan mij voorbij gaan. Volgend jaar zal ik verder schiften : te veel beurzen dit jaar waren echt ondermaats...
Ik vond een grote mooie opslagplaats die ik vanaf volgend jaar (in maart of in oktober) in gebruik kan nemen. Misschien kan ik nu wat meer orde op zaken brengen. Het laatste jaar kreeg ik immers duizenden boeken gewoon cadeau, waaronder veel waardevolle zaken.
Ook mocht ik ervaren wat vriendschap betekent en dat is toch wel het meeste positieve dit jaar . Ik help graag vrienden waar ik kan en dit jaar mocht ik ook heel wat steun en vriendschap in ontvangst nemen... (ik zal hier geen namen noemen maar ik kreeg o.m. zomaar een mooie Italiëreis cadeau...). Een geluk bij een ongeluk, bij wijze van spreken dan, leerde me nieuwe mensen kennen die me heel na aan het hart liggen (ook hier hoef ik geen namen te noemen). Niet dat ik nood heb aan een grote massa vrienden. Neen, enkele goeie vrienden volstaan, enkelen ken ik al meer dan twintig of zelfs vijfentwintig jaar en meer... En heel af en toe komt er iemand bij... zoals afgelopen jaar. Enkele naamgenoten houden regelmatig contact, hoog tijd nu dat ik eindelijk de stamboom van de Moenaertjes op papier zet!
Enkele kleine mirakels... Enkele mensen die ik goed ken werden serieus ziek : eentje is volledig weer de 'oude' en iemand anders die terminaal ziek bleek is nu aan de beterhand door het gebruik van nieuwe geneesmiddelen. Godzijdank!
Dit jaar gebeurden er echter ook enkele minder aangename zaken waar ik wel wat van wakker gelegen heb - figuurlijk althans want ik ben een 'vaste' slaper...
Vooreerst enkele typen die denken dat ik Sinterklaas ben... Komen winkelen en niet betalen. Zwijgen dat het kraakt, van 'krommen aas' gebaren. Wachten totdat ... ik dement wordt of zo??? Dat is echter buiten de waard gerekend. Eentje, een priester die ik al vele jaren ken, heeft eindelijk zijn schulden ingelost. Al heb ik hem wel een beetje moeten 'pushen', ik stelde hem voor om zijn betaalprobleem samen te gaan voorleggen bij de nieuwe bisschop van Brugge... Twee dagen later stond het verschuldigde bedrag netjes op mijn rekening. Vervelende typen die denken dat op veilingen alles voor hen is, die men zeggen 'Jij zal hier niets kopen!' Mijn reactie hierop laat zich dan ook raden... Kopen wie kopen kan! Dan een Engelsman die ik geld leende omdat hij 'diep in de nood zat'. Voorheen een goeie klant en ik dacht : het ene plezier is het andere waard. Maar ik diende vele tientallen mailtjes te versturen voor ik (het overgrote deel van) mijn geld terugkreeg. Hopelijk volgt de rest spoedig. Dan nog een toffe peer uit Westvlaanderen die een en ander kocht op de antiekbeurs te Tielt begin dit jaar... ik wacht nog op mijn geld. Hopelijk moet ik de 'zwarte piet' niet 'uithangen' en hem een (nicodemus?)bezoekje brengen om mijn centen op te halen... Heel vervelend als je zolang moet wachten op centen. In 2012 maak ik komaf met zo'n 'commerce', boter bij de vis en daarmee gedaan. Het is immers al lastig genoeg om op een eerlijke manier je brood te verdienen in mijn vak!
Een dief pakte twee stukken mee die buiten aan mijn winkel stonden. Ik hoop dat ze - sorry dat ik het zo uitdruk - er mee onder de tram lopen... Ik heb foto's van deze zaken en ik verzeker dat het hen beste dag niet zal zijn, op de dag dat de kraaien uitbrengen waar ik mijn eigendommen terug kan vinden...
Enkele gangsters blijven buiten schot van het gerecht, ik denk hierbij aan bepaalde onmensen die decennia lang hun huisgenoten terroriseerden maar dank zij hun dikke portemonnee overal tussen de mazen van het net kunnen glippen.
Ook enkele aartsgierigaards uit het landbouwmilieu die het vertikken om iedereen te geven waar ze recht op hebben. Ik denk hier heel speciaal aan een hele grote madam, nu 67 jaar jong, en nog steeds wachtend op de kruimeltjes die overschieten van de erfenis van haar ouders. Die kruimeltjes heeft ze echt broodnodig (!) om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Zoals ik vroeger al zei : de vette varkens weten niet dat de magere honger hebben!
De kerk van Kaaskerke, toch eventjes de situatie aan de kaak stellen... Heel graag had ik daar een zaak opgericht, mijn bod echter werd genegeerd en mijn mooie plannen vielen in het water. Ik ben dan ook héél benieuwd wat er met de kerk zal gebeuren in 2012...
Heel erg zijn natuurlijk de zelfmoord en verdwijning van enkele jonge streekgenoten. Ik kan er maar niet bij dat zoiets kan gebeuren. Maar als men jonger is kan men soms worstelen met de meest uiteenlopende problemen ... soms lijken deze onoplosbaar en neemt men zijn toevlucht tot wanhoopsdaden. Met heel veel verdriet bij al wie hen kenden als gevolg. Hopelijk wordt de Oostkampse student teruggevonden... levend en wel. Dat zou een schitterend en het mooist denkbare nieuwjaarsgeschenk zijn voor al wie hem kent!
Dan is er nog de onredelijke en eigenlijk onmenselijke vervolging van mgr Roger Vangheluwe. Wat de man ook misdaan heeft, niemand verdient het om zo verketterd te worden als hij. Eigenlijk zou het gerecht alle lasteraars ook moeten vervolgen, ik denk hierbij aan de riooljournalisten die om den brode medemensen te gronde proberen te richten.
En dan nog andere mensen aanvallen die niets met deze zaken te maken hebben, en dan heb ik het hier in de eerste plaats over zuster Astère die door Humo onmenselijk hard wordt aangepakt. De gefrustreerde journalist (Antonissen of zo) wil koste wat koste iemand aan het kruis nagelen... midden in de Kersttijd! Later, als hij het tijdelijke met het eeuwige zal verwisselen, krijgt hij een ferme schop onder zijn 'viool' en mag hij kolen gaan scheppen in de hel.
Ook alle andere priesters en religieuzen die onterecht worden aangevallen hebben veel geleden afgelopen jaar. Hopelijk vinden ze steun bij elkaar. Hopelijk krijgt de Kerk vanaf nu weer wat ademruimte om tot bezinning te komen. Om te herbronnen, problemen aan te pakken en de draad terug op te nemen. Mensen kunnen fouten begaan maar het leven gaat verder. De Kerk moet zich herpakken en dat zal tijd vergen.
Ik wens dan ook iedereen een deugdoend en voorspoedig 2012 toe!
Humo heeft geld nodig : dus nonsens verzinnen over Zuster Astère
Vandaag las ik met groeiende verontwaardiging het artikel in Humo over zuster Astère en Mgr Vangheluwe. Ik kreeg onder het lezen van dit stuk riooljournalistiek heel sterk de indruk dat er nogal veel haat en nijd van mensen uit de entourage van bovenvermelde personen verscholen ligt in elke zin. Enkele personen zullen, laf als ze zijn, volledig anoniem meegewerkt hebben aan dit artikel.
Mij lijkt het artikel een mengeling van bepaalde objectieve zaken met veel fantasie. Bv. dat zuster Astère de vertrouwenspersoon was van de bisschop... Natuurlijk kenden ze elkaar door en door want de zusters, André en de bisschop leefden samen als een soort gezin. De sfeer was er heel huiselijk. Maar dan beweren dat een bisschop, een man die zoveel zaken moet beredderen in zijn bisdom, die zoveel mensen met evenzoveel vreugden en verdriet over de vloer krijgt, met al die zaken terecht kan bij een eenvoudige zuster die al een dagtaak heeft... of dan telkens zou gaan uithuilen op de schouders van die zuster... of raad vragen voor gewichtige problemen in zijn bisdom... neen dat is werkelijk een brug te ver!!! En dan die bewering dat er vele benoemingen gebeurden aan de keukentafel, dat is toch om te gieren???? Als je dat durft zeggen aan om het even welke priester dan gaan die plat liggen van het lachen! Er is daarvoor immers een benoemingsraad! Wat een gezever!
Ik las dus het hele artikel door en merkte wel enkele zaken op die mij niet vrolijk maakten. En ik hoop dat ook die dingen uit de lucht gegrepen zijn...
Zuster Astère wordt afgeschilderd als een heel bazige vrouw. Ik zou dit eerder interpreteren als heel plichtsbewust. Zo'n hoop kinderen opvoeden was een hele klus. Streng zijn is dan duizend maal beter dan met je voeten laten rammelen...
Wat betreft kinderen knuffelen, zoals de bisschop altijd deed, daar heb ik toch een bedenking bij. Zelf zou ik niet willen dat mijn kinderen door vreemden wordt bepoteld of geknuffeld of hoe je het ook wil noemen... Maar dat is natuurlijk enkel mijn persoonlijke mening. Hier was het natuurlijk wel zo dat de bisschop de kinderen wat beter kende doordat hij er vaak op bezoek kwam...
Ook las ik over misbruik door oudere kinderen van de jongste kinderen. Welnu, dat is andere koek en heeft niets te maken met zuster Astère of Mgr Vangheluwe... Zo'n zaken moeten elders besproken worden.
Ik hoorde vandaag dat Humo in slechte papieren zit en daarom meer lezers moet aantrekken... Welnu, daar zijn ze dan heel goed in geslaagd! Alhoewel ik denk dat lezers met gezond verstand stilaan zullen doorhebben wat voor smerig blaadje Humo wel is! Proficiat aan 'flutjournalist' Antonissen of zo!!! Je zal het ver schoppen... hopelijk wordt je zelf voor de rechtbank gesleept voor die vele lasterlijke aantijgingen!
Net hoor ik in het nieuws dat de directeur van Huize Godtschalck in Loker verklaart dat er géén misbruiken zijn geweest door Mgr Vangheluwe : nog in het weeshuis noch tijdens de vakanties van sommige kinderen in het huis van de bisschop...
Hoe ver kunnen die godsleugenaars nog gaan? Ik zag ooit een film van mediamensen : omdat ze geen interessant nieuw konden vinden of ... zelf 'te dom zijn om dood te slaan' maken ze zelf nieuws. De gekste dingen uitvinden om toch maar kijk- of leescijfers op te krikken...
Is dit hier ook zo'n geval? Hoe lang zal men het 'thema kindermisbruik in de Kerk' nog verder uitmelken. Het enige wat nu belangrijk is om de opgespoorde slachtoffers te begeleiden in de verwerking van wat vroeger spijtig genoeg gebeurd is.
Zo, het is weer zo ver. De onnozelaars van Humo zoeken sensatie. En als ze er geen kunnen bespeuren, dan vinden ze maar wat uit...
Zuster Astère, die vele jaren op het bisdom te Brugge woonde, is een prachtzuster. Talloze malen heb ik haar mogen ontmoeten wanneer we met de seminaristen op bezoek kwamen bij Mgr Vangheluwe, tijdens de vele liturgische diensten in de kathedraal nav de Goede Week, OLH Hemelvaart, Allerheiligen, Kerstmis, vesperdiensten, enz. Ook in Veurne want Mgr Vangheluwe kwam vaak naar de Boeteprocessie.
Zuster Astère is een heel plichtsbewuste dame. Deze vrouw trad in bij de Zusters van het Geloof van Tielt. Ik ken heel veel zusters van deze congregatie en ik durf hier zeggen dat ik héél héél veel eerbied koester voor deze 'engelen' van de Kerk. Zij offerde dus heel haar leven op voor een leven in dienstbaarheid. Dienstbaarheid aan de zwakste medemens : weeskinderen en andere kinderen in probleemsituaties...
Ze was streng, volgens de getuigenissen in Humo, maar wat is daar in hemelsnaam mis mee? Blijkbaar zijn enkele personeelsleden gefrustreerd en konden ze moeilijk om met het gezag van hun baas... Wat een muletrekkers! Voorts lees ik lovende dingen zoals het feit dat ze heel goed kon koken.
Zuster Astère was trots om te mogen zorgen voor de bisschop, da's toch de normaalste zaak van de wereld??? Ze deed het met 100 procent toewijding. Zelf mocht ik ook nog aan tafel zitten met mijn jaargenoten en ik mag zeggen dat ze inderdaad heel goed kookte. Of wij chocomousse als dessert kregen weet ik echter niet meer van buiten...
Toen Mgr Vangheluwe uit Brugge vertrok zag ik de andere zuster heel ontredderd passeren aan mijn winkel. Ik riep haar naam en vroeg even in de winkel te komen. Ze was helemaal van streek door het gebeurde en kon de zaken niet vatten... Wat moest er nu van hen geworden? Zij en haar medezuster, beiden tachtigers, kregen enkele dagen de tijd om hun woonplaats, het bisdom dus, te verlaten. Gelukkig konden ze terecht bij andere zusters van de congregatie.
Wie zuster Astère kent, weet waar zij voor staat : totale dienstbaarheid aan de Kerk. Wie andere dingen beweert zou ik enkel maar leugenaars en lasteraars kunnen noemen. Laten we dus respect hebben voor deze lieve mens!
In deze Kerstnacht ook treurende en diepbedroefde ouders...
Laten we in deze Kerstnacht héél speciaal denken aan de ouders van de studenten van Stalhille en Oostkamp, Waldo Van Raemdonck en Frederic Coopman. Terwijl veel mensen feest vieren zijn zij in diepe rouw en eindeloos verdriet gedompeld. Treurend om een overleden kind, broer, familielid, vriend of hartstochtelijk verlangend naar nieuws van een vermiste...
Ik denk hierbij onmiddellijk aan 'Het treurende ouderpaar' op de militaire begraafplaats te Vladslo. Af en toe ga ik er eens kijken. Kathe Kollwitz beitelde al haar verdriet om haar gesneuvelde 19-jarige zoon Peter uit in twee harde granietblokken. Hoe aandoenlijk is die immens diepe smart die van die beelden uitgaat. Een vader die als het ware met zijn gekruiste armen zichzelf recht wil houden en een moeder die ontroostbaar naar de aarde buigt waarin haar zoon begraven ligt. Ondraaglijke smart die je op de knieën dwingt... die je héél héél klein maakt... die jezelf een stukje doet sterven.... ondraaglijk!
Hopelijk krijgen die mensen op dit eigenste moment steun of wat hoop... Zo'n slagen verwerken zal veel moed, troost en tijd vergen.
Tags:waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck frederic coopman frederic coopman frederic coopman frederic coopman frederic coopman frederic
Ik wens jullie toe voor deze kersttijd en voor het nieuwe jaar 2012
Nu en dan een engel: met een woord van bemoediging, met een perspectief van hoop. Nu en dan een herder: met de warmte van de eenvoud, met de taal van de harde werkelijkheid. Nu en dan een vreemdeling: met een wereldwijde blik, met wijsheid uit andere culturen. Nu en dan een ster: houvast in tijden van verwarring, licht in de donkere tunnel. Nu en dan een stal: om te schuilen tegen tegenwind, tegen verkilling. Nu en dan wat stro of hooi: om uit te rusten, om te herstellen. Nu en dan een kind: om onze kwestbaarheid niet te vergeten, om onze dankbaarheid niet te verleren. Nu en dan zoals Maria en Jozef: zorg om de ander, trouwe zorg, zorg tot in de moeilijkste momenten. Nu en dan het geschenk van de vriendschap en de zaligheid van het feest, van het brood en de wijn op tafel. Zo wordt onze inzet herboren, zo blijft het komende jaar weer nieuw.
Jonger dan je denkt? Neen helaas...
