Vandaag werd in het Brugs Handelsblad een mooi artikel gewijd aan mijn nieuwste grote aanwinst : een schitterend uniek handschrift over graaf Karel de Goede. Deze graaf van Vlaanderen werd hier in Brugge vermoord op 2 maart 1127. De man zou zeer begaan geweest zijn met het lot van de vele armen in zijn graafschap. Karel de Goede
Het manuscript bevat ongeveer 80 bladzijden tekst op rijm, in sierlijk gotisch handschrift. Het is van de hand van Edmondus Petyt en er is momenteel nergens iets over dit werk terug te vinden. Spijtig aan de ene kant maar dan ook des te waardevoller. De mensen die het verkochten aan mij hadden de uitdrukkelijke wens dat het werk in Brugge zou blijven, en dan liefst in de stadsbibliotheek die een enorme schat aan Brugse drukken en handschriften bewaart. Ook ik ben natuurlijk die mening toegedragen en heb het werk dan ook aangeboden aan de bevoegde instanties. Ik hoop dat zij het willen opnemen in de Brugse collecties. Enkele andere liefhebbers heb ik dan ook gevraagd om nog wat te wachten tot ik meer nieuws kreeg van de stad. Tientallen mensen zijn het intussen al komen inzien de afgelopen weken waaronder een aantal illustere verzamelaars uit Brugge en omgeving. Vandaag, door het artikel in de krant, ook al tientallen liefhebbers over de vloer gehad.
Eigenlijk overweeg ik zelfs om het werk voor mezelf te houden, zeker als ik er geen behoorlijke prijs voor krijg. Twee 'liefhebbers' hebben al wat commentaar gespuid, maar dat doen ze telkens weer als ze iets heel graag in hun bezit willen krijgen. Intussen liet ik het werk volledig fotograferen zodat ik het boek zelf niet hoef te openen om alles te bestuderen.
Daarnet bezoek had van een heel heel heel oud kwezeltje uit het begijnhof, een dametje die daar al tientallen jaren woont en die door 'Ons Heer' of beter door de man met de zeis vergeten werd... gelukkig maar voor haar. Toen ik vorige zaterdag de vrachtwagen aan het laden was voor de antiekmarkt hier op het Zand vorige zondag, was ze met haar grote hoed en met open mond komen g... ik bedoel kijken naar al het mooie dat reeds ingeladen was. Voor haar had dat allemaal niet zo'n een waarde en ze vroeg me of ik daarmee naar het containerpark ging. Ik antwoordde van ja en dat ik haar ook wilde meenemen... Boos vervolgde ze toen haar weg naar de de mis in de H. Bloedkapel.
Nu was ze daar dus terug en ik merkte glimlachend op dat ze te laat was voor de mis, het was intussen al 14u00. Wat gepikeerd vroeg ze of ik eigenlijk echt naar het containerpark was gereden met die vrachtwagen. Ik zei : Ja, en ze hebben naar jou gevraagd! Haar blik werd grimmig en nijdig vertrok ze richting Burg, naar God weet ik waar... kwezeltje uit het begijnhof... hier samen met haar twee drielingzussen
Een halfuurtje geleden kwam hier een jongeman binnen. Nogal wat problemen gehad met drugs en daardoor meermaals in de gevangenis beland. Nu is hij op de goede weg : drugs gebruikt hij niet meer en hij leerde een meisje kennen. Hij kwam hier al een tiental keer en ik probeer hem telkens wat goeie raad te geven en hem op weg te helpen om via bijscholing een plaatsje te vinden op de arbeidsmarkt. Hij is van goeie wil en zorgt er voor ver weg te blijven van zijn vroegere 'slechte' vrienden. Chapeau! En nu kwam hij zeggen dat hij en zijn vriendin een kindje verwachten, de geboorte is voorzien voor binnen zeven maanden, dus tegen april of zo. Zo'n verzoek doet natuurlijk deugd maar ik raadde hem aan zijn halfbroertje van 12 als peter te nemen. Die zal in de wolken zijn en zal niet zo veel verschillen in leeftijd van zijn toekomstige petekindje. En ik ben al peter van een schat van een kindje!
Net een heel knap meisje van rond de 22 die naar een cadeautje zocht voor haar broer die ... uit het seminarie 'gecarelowierd' is in Canada. Dus daar gebeurt dat ook! Het meisje zei me - maar dat weet ik intussen ook zelf al heel goed - dat ze niet beseffen dat ze mensen héél ongelukkig kunnen maken als ze een echte roeping miskennen. Haar broer is al een paar jaar geleden buitengegooid en kan gelukkig zijn leven opnieuw oriënteren. Net zoals ik daar gelukkig ook in geslaagd ben...
Eigenlijk ontmoet ik hier in mijn winkeltje heel veel boeiende mensen. Iedereen draagt vreugden en verdrietige zaken met zich mee, zaak is om alles een plaats te kunnen geven en verder te gaan en proberen gelukkig te worden en een goed mens te zijn.
Bezoek aan het park rond kasteel de Maere in Aartrijke
Deze morgen was het slecht weer, de ene regenvlaag na de andere. Gelukkig was het in de namiddag mooi weer. Vanavond om 20u00 was ik present op de parking van het kasteel de Maere d'Aertrycke te Torhout. Het hele domein is eigendom van deze familie maar alles wordt verhuurd (erfpacht of zo). Het kasteel werd gebouwd in 1868-1871 in opdracht van August de Maere, vooral gekend omwille van zijn inzet voor het inrichten van de haven van Zeebrugge. Nu worden er in het gebouw feesten gegeven en kan men er logeren. Het grote mooie park met waterpartijen wordt door de provincie onderhouden.
Op het domein staan enkele heel oude bomen, geplant ca 1870. Zo ondermeer een vijftal
Aan de achterzijde van het meer staat een soort botenhuisje, met Egyptische motieven op voorzijde van gebouw. Daar achter een ijskelder, gebouwd in 1890.
Het is beter je niet om te kleden voor je gaat slapen!
Enkele weken geleden kwam een man van - denk ik - rond de tachtig de winkel binnen. Hij verzamelt allerlei religiosa en toonde veel interesse voor een groot lot grote achttiende-eeuwse heiligenprenten. Hij zou binnen een paar dagen de zaken komen halen.
Gisteren, twee weken later, kwam hij binnen en zei :'Ik kan die prenten niet van je kopen. Geld is geen probleem maar mijn erfgenaam gaat niet akkoord met deze aankoop.' Ik wrijf mijn ogen uit en vraag om dat nog eens te herhalen. Hij zegt : 'Een winkelier hier uit de buurt krijgt later alles van mij en vindt dat die prenten te veel kosten.'
Heel eigenaardig want losse prenten wil hij nooit kopen, hij wil steeds een groot lot, een grote hoeveelheid ineens kopen. En nu... Ik zeg hem dat ik er zelf ook iets aan wil verdienen. Hij doet dan een bod voor de tweederden van mijn vraagprijs en ik zeg hem dat ze mij meer kosten dan dat en dat ik zo'n belachelijke prijs ook wil betalen voor dergelijke kwaliteit. Hij zwijgt en verlaat de zaak.
Het is zo dat een koppeltje zelfstandigen hier uit de buurt de brave man - die zich nogal eenzaam voelt - al een paar jaar 'entoureert' en in de watten legt. De man past ook dikwijls op hun twee kleine kinderen. Hij wordt er in de watten gelegd en ik heb daar zeker geen probleem mee. Wat me wel erg stoort is dat dat koppeltje - dat helemaal niks kent van antiek, ongepaste kritiek levert op mijn zaken. En het ergste natuurlijk is dat zij een beetje gaan zeggen wat de brave man, die geen familie van hen is, mag kopen of niet. Kunnen ze dan niet nog een paar jaren wachten??? Een groottante van mij, met gezond boerenverstand, zei me vaak : 'Je mag je niet gaan verkleden voor je slapen gaat!'
Zondag was het weer zo ver : de eerste van drie rommelmarkten op het Zand te Brugge. De eerste markt is altijd de beste want heel wat mensen hebben een heel jaar materiaal verzameld om hier aan de man of de vrouw te brengen. En natuurlijk zijn er weer honderden handelaars of pseudo-handelaars die na een eerder zwak werkjaar hopen hier heel veel te verkopen. Iedereen deed duidelijk zijn best om zo veel mogelijk antiek en spijtig genoeg ook zoveel mogelijk rommel en rotzooi te verzamelen.
Kopers komen van heinde en verre, opvallend is steeds het grote aantal Nederlanders dat hier alles voor een prikje willen 'afdrogen' om het dan voor een hoog bedrag aan te bieden in hun eigen land. Natuurlijk zijn er ook Nederlanders die graag een goeie prijs betalen voor goeie spullen, ik heb daar enkele heel toffe collega's.
Zelf kocht ik een paar zaken maar daar hing een serieus prijskaartje aan... Voor deze gelegenheid huurde ik een kleine vrachtwagen met laadbrug en was anderhalf uur in de weer om alles uit te laden. Daarna uren werk om alles uit te pakken maar het resultaat mocht gezien zijn : velen zeiden me dat ik de mooiste stand had van heel de markt.
De verkoop van de boeken vlotte redelijk, ik had dan ook een enorm aanbod mee, ik schat ongeveer een tweeduizend stuks. Dus voor elk wat wils. Boeken van twee euro (koopjes) tot ... Tientallen mensen waren duidelijk niet van plan om méér dan 1 euro te spenderen aan een boek. Wanneer ze bv. 15 of 25 euro zagen op de eerste bladzijde betrok hun gezicht en leken ze opeens twintig jaar ouder, de sukkelaars. Sommigen waren echt verontwaardigd dat men op een rommelmarkt zoveel geld durfde vragen... en verlieten dan ook terstond mijn stand. Maar best ook... Ook waren er zoals gewoonlijk een aantal collega-genealogen, mensen dus die hun stamboom opmaken. Enkelen daarvan zijn van de grootste gierigaards (sorry voor het gebruik van dit woord maar ik vind niets passenders) die ik ken : ze hebben andere hobby's zoals het maken van wereldreizen die vele duizenden euro kosten maar 20 euro voor een goed boek kan er echt niet van af. Ze zeggen dan dat ze 'dat niet kunnen betalen' en dat ze het boek wel zullen vinden in de bib. Wat niet realistisch is want tweederden van mijn boeken vind je in geen enkele bib of kan je zeker niet ontlenen... Nu, die commentaar ken ik al zo'n beetje en ik maak me er dan ook niet druk om. Gelukkig zijn er ook veel andere bezoekers die graag wat uitgeven voor een goed boek. Ze weten dat ik me geen enkele moeite bespaar om voor een goed aanbod te zorgen en dat koken geld kost.
Tientallen kennissen en vrienden komen goeiendag zeggen. Ook familie die me heel nauw aan het hart ligt. Soms mensen die ik maar enkele malen per jaar zie, en dat doet dan extra deugd.
De meeste klanten zijn heel dankbaar : heel blij omdat ze eindelijk dàt boek vonden dat ze al jarenlang zochten. Omdat ze er foto's van voorouders in vinden of foto's van hun geboortedorp. Omdat ze het niet konden kopen op een veiling omdat het daar veel te duur was. Een aantal bezoekers kent me van op foto's in de krant en komen eens 'curieuzeneuzen'.
Iemand vertelt me dat er nog iemand staat met deels dezelfde boeken en dat hij erg opdringerig is. Héél enthousiast storend luid zijn waren aanprijzend, zich opdringend aan potentiële klanten. Ik ken het ventje van op veilingen : hij wil alles voor een prikje kopen en laat échte handelaars zoals ik niet graag een koopje doen. Resultaat : we bieden tegen elkaar op. Met als resultaat dat hij dikwijls al te hoge prijzen moet neertellen... Veel mensen in de veilingzaal klagen dan ook dat ze door zijn schuld niets kunnen kopen. Het ventje pakte enkele jaren geleden al mijn standplaats af op de rommelmarkt in Wingene, waardoor ik daar niet meer wil komen. Ook in Loppem moest ik hem een hele dag naast mij gedogen... door een stand naast mij aan te vragen dacht hij mijn klanten te kunnen afsnoepen. De schreeuwlelijk met roodgloeiend hoofd riep luidop dat hij de mooiste boeken meehad. Ik maakte er hem op attent dat dit niet waar was, dat ik dat was. Dat hij mocht dénken al wat hij wou maar dat hij slimmer ware moest hij wat meer zwijgen. En dat ik - indien hij zijn mond nog zo ver open zou 'trekken', ik hem telkens met mijn bronzen antieke schoolbel zou overstemmen. En het ventje uit het Ieperse kon zich nog steeds niet beheersen zodat ik verplicht was wat vrolijke klanken rond te strooien... Maar ja, dat ze maar proberen hé. Ik heb geen probleem met anderen die (voor een deeltje toch in vorig geval...) dezelfde dingen verkopen maar het moet op een eerlijke manier gebeuren. Bovendien is de vrouw van bovenvermelde pseudoverkoper nogal dom. Ze kan daar natuurlijk zelf niet veel aan doen, maar als je zo dom bent als haar zwijg je beter. Dit opdat ze met haar dommigheid niet nog meer mensen ambeteert...
Rond achttien uur begon het volk te 'minderen' en ik begon in te pakken. Dat inpakken duurtde totdat het duister was en dan alles weer uitpakken. Het was bijna drie uur deze maandagmorgen toen ik thuis arriveerde.
Van uitslapen kwam niet veel in ... huis, want een buurman, om 'even' weg te zijn van zijn nogal bazige vrouw, was van zeven uur al bezig met timmeren in zijn werkplaats : nageltjes in een plank slaan en ze dan weer uithalen, en dit vermoedelijk herhalen tot in den treure. Arme man. Door dit getimmer van de man (door het gezaag van diens vrouw) besloot ik op te staan en in mijn winkel dit verslag te maken.
Een uurtje geleden kwam een bezoeker me zeggen dat er vandaag een priester wordt gewijd 'ergens in de Westhoek'. Toen ik zelf aan het grootseminarie studeerde was ik natuurlijk heel goed op de hoogte van alle priesterwijdingen en ik ging er dan ook steevast naar toe. Ook toen ik uit het seminarie voor de tweede keer verbannen werd kende ik iedereen die de komende vijf-zes jaar gewijd werd. Sommigen keken me vreemd aan als ze me in de kerk zagen zitten, zo van 'Wat doet die hier nog?' Zelf was ik toen nog heel kwetsbaar, de wonde die de tweede verbanning gemaakt had zou nog jarenlang nodig hebben om enigszins te helen.
Toen mijn vroegere jaargenoten gewijd werden was ik niet overal uitgenodigd wat me redelijk hoog zat... ik was afgeschreven... Naar eentje ben ik willen gaan maar toen ik de kerk wou binnengaan viel het me zo zwaar om weer aan alles te worden herinnerd, de negatieve ervaringen uiteraard en niet de vele mooie dagen die ik er kende, dat ik terug in de auto stapte en naar huis reed. Twee anderen werden op eenzelfde dag gewijd. Ik had het parochieblad niet goed gelezen en ik wilde in de namiddag naar de wijding in Bredene gaan. Ik arriveerde er over de middag en groot was mijn verwondering dat er net massa's volk uit de kerk kwam... ik was te laat, de wijding was net voorbij.
Eventjes googelen dus en ik zie dat Bikschote vandaag een nieuwe priester krijgt. Ik ken de man van zien, ik ga immers af en toe naar de vespers in het grootseminarie op zondagavond (= de zondagen dat de seminaristen vrij weekend hebben en pas om 21u00 terug binnen moeten zijn). De toekomstige priester staat afgebeeld met 'Romeinse boord'. Velen zullen daar commentaar op hebben maar persoonlijk vind ik het mooi en zinvol. Beter dan sommige, nu vele, priesters die het kruisje op hun revers wegstoppen of er helemaal geen meer dragen. Een priester mag en moet herkenbaar zijn. Spijtig dat ik niet op de wijding aanwezig kan zijn want het zijn echt heel mooie vieringen. Vooral de litanie van de heiligen is indrukwekkend : vele tientallen heiligen wordener aanroepen. En dan natuurlijk de wijding zelf met handoplegging door alle aanwezige priesters...
Hier het lijstie met de drie priesterwijdingen in onze mooie Westhoek. 1 mei : Poperinge (St-Jan) : Dominiek Moens 1 juli : Bikschote : Mathias Parret 27 augustus : Ieper (kathedraal) : Igor de Bliquy
Dat mens uit Nederland zou vandaag aankloppen om 14u00. Collega's hier waren eveneens overtuigd dat deze dame niets anders op het oog had dan mij bij het vijfennegenste te zetten...
Om 17u40 was ze daar, tegen sluitingstijd om de boel te kunnen forceren natuurlijk. Ze beende recht naar mijn bureau en keek me met vranke blik aan en zei : 'Nou ben ik er!'. Ik antwoordde : 'Inderdaad, nu je het zegt..'. Ze kwam dus haar geschenk ophalen voor de rest was betaald. Maar dat feestje zou dus niet doorgaan, zo zei ik haar. En dan begon ze over de vele kosten in haar huis, er was namelijk huiszwam ontdekt, wat haar tienduizenden euro zou kosten. En doordat ze daardoor geen geld meer had zou een vriend van haar overmorgen, vrijdag dus, alles komen betalen. Die vriend is antiquair maar ze kende zijn naam niet van buiten... is dat dan een vriend? Ze probeerde alles om alsnog met dat geschenk te gaan lopen zonder te betalen. Tot slot zei ze : 'Ik heb eigenlijk veel haast en u ook, het is tegen zessen. Laat ons de zaak vlug regelen.' Ik antwoordde dat ik helemaal geen haast had, en dat ze de zaak enkel kon 'regelen' door te betalen. Nu werd ze boos en ze vroeg me of ik haar niet vertrouwde. Waarop ik haar duidelijk maakte dat ik vroeger al eens bedrogen werd door een landgenote van haar en dat ik nu inderdaad altijd boter bij de vis wil.
En toen zei ze dat het eigenlijk om het even was of haar vriend vrijdag zou gaan pinnen of zij vandaag... en ze vroeg naar de dichtstbijzijnde geldautomaat. Vijf minuutjes later was ze daar terug mét geld en de zaak werd beklonken. Wat een lef om me zo te willen bedotten... Goeie rekeningen maken goeie vrienden of zoals ze in Nederland zeggen : goeie maatjes maken goeie vrienden.
Gisterenavond kreeg ik een raar telefoontje van ... het spijt me dit te moeten zeggen... van een Nederlandse dame. Op de rommelmarkt van Blijmare kocht ze bij mij voor 1200 euro, ze zou later komen betalen. Daarbij kreeg ze nog een ander stuk ter waarde van 120 euro cadeau.
Twee weken later zou ze een voorschot van 500 euro komen betalen en wat later de rest. Toen ze het voorschot kwam betalen had ze slechts 200 euro bij, het begon dus al goed. Wat later belde ze dat ze de rest zou komen betalen en het gekochte goed ophalen een week later. Ik zou net op reis zijn naar Italië maar ik zei haar dat ik de spullen bij een buur kon plaatsen en dat ze daar het saldo kon betalen. Ik hoorde echter niets meer van haar en vertrok op reis. Ze belde me op toen ik in Firenze was en zei dat ze aan mijn winkel stond en de zaak niet open was. Dan beloofde ze om de week daarop terug te keren. Nu, drie weken later dus dit telefoontje. Ze stelde me doodleuk voor om haar geschenkje te komen ophalen vandaag. Omdat ze thuis met 'de zwam' zat, volgens mij de huiszwam of zo, en ze daardoor veel kosten had, zou een kennis van haar dan vrijdag de overige 1000 eurootjes komen betalen... Wat een gezwam zeg, het is niet de eerste keer dat Nederlanders me willen oplichten, maar het zal haar beste dag niet zijn straks! Ze mag een kleine preek verwachten...
Gelukkig heb ik met veel Nederlanders heel goeie contacten. Kwestie om het kaf van het koren te scheiden nu.
Soms kan je vooraf al wantrouwen koesteren wanneer je iemands gezicht ziet : foto hieronder bv. Vertoont veel gelijkenissen met de klant die ik straks verwacht...
Heel wat mensen vroegen me sinds mijn reis naar Rome meer info rond de begraafplaats van paus Johannes Paulus II.
Karol Woytyla werd geboren te Wadowice in Polen op 18 mei 1920. Toen hij op 2 april 2005 overleed en begraven werd drukten heel veel mensen de wens uit dat deze opmerkelijke man zalig zou verklaard worden. Op zondag 1 mei 2011, dus zowat zes jaar na zijn overlijden, was het dan zover. Naar schatting 100 000 Polen en natuurlijk vele anderen woonden de plechtigheid in Rome bij. Hij werd zaligverklaard omwille van het feit dat de aan de ziekte van Parkinson lijdende Franse zuster Maria Simon-Pierre door voorspraak van de overleden paus genezen zou zijn. Indien er nog een wonder gebeurt kan Johannes Paulus II heilig verklaard worden.
Naar aanleiding van de zaligverklaring werd het lichaam van de paus verplaatst van de crypte naar een tombe in de Sint-Sebastianuskapel in de Sint-Pietersbasiliek, in een kapel naast de beroemde Pieta van Michelangelo, vooraan rechts in de basiliek. In die tombe lag voordien paus Innocentius XI (1609-1689) begraven, paus van 1676 tot aan zijn dood. Zalig verklaard in 1956. Diens gebalsemde lichaam werd overgebracht naar een andere kapel.
De grafsteen van het eerste graf van Johannes Paulus II wordt overgebracht naar Polen waar een nieuwe kerk ter zijner ere wordt gebouwd, meerbepaald in Krakow waar hij van 1964 tot 1978 aartsbisschop was. Polen kreeg ook een belangrijke relikwie : een ampul met bloed.
Het graf van de paus is heel gemakkelijk te bereiken, vooraan rechts in de basiliek, zoals ik reeds vermeldde. Toen ik tijdens mijn reis aan het graf kwam stonden vele tientallen mensen te bidden en foto's te nemen. Zijn feestdag valt jaarlijks op 22 oktober, datum van het begin van zijn potitficaat.
Hierboven de ontgraving van de kist in de crypte onder de basiliek.
kist in oorspronkelijk graf De kist die je hierboven ziet is de buitenste van drie. De binnenste kist, waarin het lichaam van de paus rust, is in cypressenhout, de tweede in zink en weegt vierhonderd kilo. Deze buitenste kist is in eik gemaakt. Bij het lichaam steekt een loden houder met daarin een op perkament geschreven biografie.
Hieronder de kist die opgesteld staat in de basiliek, voor de tweede en definitieve begraving in de marmeren graftombe.
Gisteren was er weer de jaarlijkse rommelmarkt in Male. Een parcours van vele kilometers wandelplezier(???). Vele honderden zetten hun beste(?) beentje voor om deze mooie groene bomenrijke wijk om te toveren tot een enorme stortplaats van oude kledij van hun overleden ouders en grootouders, babykledij (bach, kledij van een ander dragen...). Huisgerief zoals oude talloren, soepkommen, tassen, bestekken en rijstkokers. Lelijke triestige kruisbeeldjes, oude kaders, foeilelijke oude tafels en stoelen, je kan het zo gek niet bedenken of je vond het daar allemaal. Gelukkig bleef het bewolkt tot een stuk in de namiddag, zo werd het niet te warm. Toen de zon rond 15u00 door het wolkendek piepte werd het stukken warmer, gelukkig stond ik onder een dubbele rei eiken zodat het draaglijk bleef.
In de vroege morgen zag ik enkele tientallen opkopers rondkoersen. Vooral de Nederlanders waren weer prominent aanwezig. Iedereen klaagde over het geringe aanbod van mooie zaken. Dus kochten ze dan maar minder waardevolle prijzen, op voorwaarde dat ze er bijna niets voor moesten betalen. Lelijke schilderijen van een meter hoog en twee meter breed uit ca 1960, valse gietijzeren haardplaten, monsterachtig grote Chinese nepvazen, niets was te lelijk of te groot of te zwaar om mee te zeulen. Na tien uur waren de meeste opkopers en Nederlanders op fietsjes met kleine wielen verdwenen uit het straatbeeld. Tegen de middag was het de beurt aan ... ik weet niet waar ze allemaal vandaan kwamen... een grote massa lelijke dwaaskijkende mensen, moddervette figuren, familie Flodder-figuren, en noem maar op. Ook vele invaliden die rondkoersten in hun elektrische wagentjes. Tientallen mentaal gehandicapten die met of zonder begeleider doelloos rondslenterden. Ook twee mannen die in Beernem wonen... in parakostuumpjes. En af en toe ook meer gewone mensen zoals een ex-collega uit de bib in Knokke met haar man, altijd welgezind. Standhouders die zich vervelen en zelf een toertje doen. Kennissen van overal die gedag komen zeggen. Politiemannen en -vrouwen die hier overuren komen kloppen en ondertussen hun ogen goed de kost geven. Nederlanders???
Rond halfzes in de vooravond heb ik echt genoeg van. Voorzichtigs pak ik alles in en een uurtje later verlaat ik het parcours. Zoals elk jaar opnieuw besluit ik hier nooit meer terug te keren.
Zoals voorspeld is het snikheet vandaag. Geen wolkje aan de lucht en overal mensen die zich zwetend en puffend om boodschappen te doen. Eigenlijk blijft iedereen beter thuis als de warmte zo drukkend is. En zo is het hier erg rustig.
Busladingen met ouwe Jappen, koele Duitsers en lawaaierige Spanjaarden slepen zich voort achter de gidsen. De gidsen zien er vermoeid uit en praten/roepen minder dan gewoonlijk.
In de galerij is de sfeer wat doods. Vier zaken hier zijn gesloten : eentje is waarschijnlijk naar de zee, een ander heeft zijn wekelijkse sluitingsdag, eentje is in vakantie in het buitenland (Ardennen) en een ander zijn kostuum zit in de was. Twee winkeltjes staan gewoon leeg en wachten op een nieuwe huurder. Diegenen die wel open zijn : eentje probeert haar chocolade en pralientjes koel te houden, een ander leest de krant, ik zit achter mijn ventilateur en een ander hoor ik de hele tijd kwebbelen met haar zus en met klanten.
Een madamtje komt ikonen aanbieden. Nu is het zo dat ik een gloeiende hekel heb aan ikonen : ik kan ze in mijn ogen niet zien, ik verkies een mooi Vlaams houten beeld boven de waardevolste ikoon. Ik vertel dit eerlijkheidshalve aan de dame en ze zegt dat dat niet erg is. Wat ze me toont is echte rotzooi : rommel die ze meebracht uit Rome en Lourdes, prentjes die op houten blokken zijn gekleefd. Ik raad haar aan alles te droppen in een kringloopwinkel. Madame is niet tevreden en verlaat me met opgeheven hoofd. Sommigen van deze brolverkopers worden door collega's doorgestuurd naar hier. Ze mogen er dan ook op rekenen dat ik hen ook van die interessante verkopers doorstuur.
Zaterdag was er weer veiling van boeken en grafiek in Damme. Vroeger kon je hier interessante zaken op de kop tikken voor een redelijke prijs. De laatste jaren zijn er echter steeds minder mooie boeken op veel veilingen. Vooreerst door de concurrentie van andere veilinghuizen en ook door de verkoop op internet. Zeker als handelaar is het niet gemakkelijk om bovenop de hamerprijs en ca 20 procent opgeld nog winst te maken.
Zelf koop ik mijn boeken liever particulier, de prijzen liggen er stukken lager. Sommige kopers daar zijn mensen die nooit in een winkel komen en die denken dat op een veiling alles goedkoper is...
De voorbije weken is het eerder wat kalmpjes geweest in de zaak en in de zaken. Wellicht wil men mij wat laten uitrusten nadat ze in de Tam-Tam vernomen hebben dat ik een mooie en zware reis achter de rug heb. Ook zullen de klanten me ook niet bestormen om mijn uitgaven terug te laten verdienen... want de reis kreeg ik cadeau... Ook waren er gisteren, vandaag en morgen nog solden in de stad. Iedereen koopt zich te pletter aan zaken die ze niet echt nodig hebben. Leve de platte commerce dus!
Bijna iedere passant kwam uit Duitsland, nog steeds(!) vinden ze het heel erg leuk om wat hautain en minachtend mijn winkel te komen keuren. Eigenlijk heb ik nog nooit iets verkocht aan die Duitsers, en ik heb dan ook een gloeiende hekel aan dat Herrenvolk. En dit vooral omwille van de vele schade die hun vooroudertjes hebben aangericht in mijn mooie Westhoek. Tussen die Duitse 'ouden van dagen' lopen er misschien nog enkele van die ras(!)echte oorlogsmisdadertjes van tijdens WO II tussen.
Een verpleger, werkzaam in een Westvlaamse kliniek, kwam binnen en we spraken over koetjes en kalfjes, over priesters en nonnetjes. Toen hoorde ik dat niet enkel ik een heel rare en beangstigende indruk kreeg telkens ik in het seminarie bij een bepaalde president over de vloer kwam... Hijzelf kende hem van voordrachten en van zijn boeken. Die priester loop ik eerlijk gezegd liever niet meer tegen het lijf, ik gruw van dergelijke hooghartige verwaande tiepen.
Een Luxemburger kwam goeiendag zeggen en vroeg of ik hem nog herkende. Ook toen hij me zei dat hij rond Kerstmis iets was komen kopen in de winkel wist ik nog niets méér. Toen zei hij dat we over koetjes en kalfjes hadden gesproken en ook over de vele verschillen in kwaliteit in beenham. Hij heeft een broer die slager is en die volgens hem 'de beste boerenhesp' van Luxemburg maakt. Allemaal praatjes moet ik gedacht hebben en toen moet ik hem uitgedaagd hebben dat te bewijzen. En nu stond hij verdorie in mijn winkel met een grote beenhesp van 12 kilo!!! Ik bedankte hem hartelijk en dacht : Wat is dat voor een tiep? Hij kuchte eventjes en zei dan : dat is dan 122 euro. Lap, weer meer geld uitgegeven dan ik verdiend heb vandaag... De komende weken weet ik dus wat te eten...
Sluikschrift tegen de decade-vieringen tijdens de Franse Revolutie
In een Brugs archief vond ik een sluikschrift tegen de decade-vieringen, gedateerd februari 1799. Dit clandestiene blaadje werd destijds verspreid in het Veurnse. De decadi zouden de zondag vervangen.
Die viert de decadi die moet van honger sterven : die haat den Christen dienst, die komt zyn ziel verderven. Dus viert geen decadi, verwerpt doch Plutos feest toont dat gy leven wilt, met vader, zoon en geest. Amen
Juni is traditioneel een heel kalme maand in de zaak. Ook dit jaar is het niet anders. Blijkbaar zijn vele landgenoten op reis, voor het te warm en te duur wordt. Toeristen zijn er wel, massa's... maar daar koop ik geen brood mee... Vorige week zag ik veel Duitsers, wat arrogant zoals altijd. Deze week veel Nederlanders en Engelsen.
Daarnet kwam er een Engelsman binnen met op zijn t-shirt een afbeelding van Jezus in een soort Starwars-uniform en met vlammend zwaard in de hand. De toerist komt binnen en zegt, lichtjes het hoofd buigend : 'May The Force be with you!' Totaal geschift.
Momenteel zie ik geen licht meer buiten, niets... een horde Afrikaanse hypervolslanke dames met lelijke grijnzende gezichten staren me aan vanuit de deuropening en doorheen de vitrine. Eventjes denk ik dat het de gospelkoorleden uit Rome zijn... Ik kijk terug en probeer hen te bewegen om wat verder te gaan flaneren want de lucht en het licht zijn er voor iedereen, dus ook voor mij... Volslanke dame Ze weten van geen wijken en ik doe alsof ik met een boek naar buiten wil, wijken moeten ze! Het is een boek over varkens, 'Het alomtegenwoordige varken' met op de kaft een mooie afbeelding van een deftig roos varken. De bende begint te lachen en snappen het plaatje...
Veele clappen doet veele lieghen! Ick, om niemand te bedrieghen zeggh de waerheyd t'allen houcken daerdeur veele my vervloucken.
Zo schreef een ambtenaar ca 1645 in een 'landt ende bedryfboeck' in het Poperingse... Bij de uitoefening van zijn job kreeg hij het ongetwijfeld vaak aan de stok met ontevreden belastingbetalers...
Oude spreuken op het graf van landbouwer Ludovicus Moenaert te Nieuwkapelle
Sinds meer dan twintig jaar, vanaf mijn achttiende, ben ik bezig met genealogisch en geschiedkundig onderzoek. Twee zaken dragen mijn interesse weg. De geschiedenis van Eggewaartskapelle (+ Zoutenaaie) en Veurne-Ambacht, de streek achter de Ijzer dus. Daarnaast de stamboom van de familie Moenaert (àlle naamgenoten van om het even waar). Mijn familietak is heel nauw verbonden met de geschiedenis van Bachten de Kupe.
Reeds einde 16e eeuw waren er Moenaert's in Pervijze. Mijn rechtstreekse voorouders weken begin 18e eeuw uit naar buurdorp Oostkerke en rond 1777 naar een eeuwenoude hoeve in Eggewaartskapelle, waar ik opgegroeid ben.
Een andere tak uit Pervijze week begin 18e eeuw uit naar Oudekapelle, het gezin van Pieter Ignatius. Joannes Baptista, een zoon van dit gezin kwam in Alveringem wonen, op een hoeve op 500 meter van de hoeve waar ik vandaan kom. Een zoon, Carolus Ludovicus) daarvan kocht in Nieuwkapelle een grote hoeve met kasteeltje, de Spaanse hoeve, ook 'La ferme Espagnole' geheten. Hij kocht dit van de familie Tack, een familie die eeuwenlang Heren van Nieuwkapelle waren. Deze familie bezat heel veel eigendommen, in de 19e eeuw zien we in archieven dat ze veel eigendommen verkopen, ook al was hun devies 'Tack plooit nooit', zoals op een obiit in de kerk te Cassel te zien is...
Carolus Ludovicus sterft in 1901 en op zijn graf wordt een kolossaal arduinen grafmonument geplaatst. Aan de zijkanten staan enkele mooie spreuken die aanzetten tot nadenken...
Laat hemelvreugd en hellepijn Altijd in uw gedachten zijn Denk hoe het wezen mag aldaar Waar eene dag duurt duizend jaar En peis eens hoe 't daar wezen mag Waar duizend jaar is eene dag.
O Mensch! Waar zult hij gaan? Waar zocht gij vreemde kusten? God volt u op de baan, Waar Hij u nooit laat rusten.
Nieuwkapelle, het grafmonument bevindt zich links van de kerktoren.
Het eerste stuk stta aan de rechterzijkant, het tweede aan de linkerzijkant.
Het grafmonument heeft, zoals ook nog enkele kleinere graftekens, de eerste wereldoorlog overleefd. Wel zijn er enkele inslagen van kogels of granaatscherven merkbaar.
Tijdens deze oorlog werd de kerk volledig vernield, met daarbij wellicht vele grafstenen en obiits in de kerk. Deze familie liet gedenkstenen aanbrengen binnen in de kerk. Nieuwkapelle is een van de weinige kerken die zich geen zorgen hoeft te maken als er herstellingen nodig zijn aan het gebouw daar ze heel veel eigendommen heeft, als ik het goed voorheb, vooral schenkingen van de familie Tack. Ook de Spaanse Hoeve werd volledig vernield, er bestaan een postkaart waarop het beschadigde kasteeltje te zien is. Vandaag zijn er nauwelijks sporen terug te vinden van deze hofstede, behalve dan resten van bakstenen, aardewerk allerlei, tegels, ... Ook zou je nog sporen moeten zien waar vroeger de wallen rond de gebouwen lagen.
Na de oorlog bouwde Hector Moenaert, zoon van Carolus Ludovicus, een nieuwe hoeve aan de Ijzerdijk in Sint-Jacobskapelle. Hector's zoon, Charles, volgde zijn vader op als landbouwer en werd burgemeester. Charles had slechts één kind, Gilberte. Gilberte leefde een druk en heel sociaal leven als ik vele kennissen van haar mag geloven. Zij en haar man Antoon Declercq overleden rond de vorige eeuwwisseling. En daarmee is heel die tak uitgestorven.
Hier nog een stamtafel : Pieter Ignatius, begraven te Oudekapelle Joannes Baptista, begraven te Alveringem Carolus Ludovicus, begraven te Nieuwkapelle, graf hierboven beschreven Hector, begraven te Diksmuide, graf nog bewaard Charles, begraven te Sint-Jacobskapelle, graf bewaard Gilberte, begraven te Sint-Jacobskapelle
Reis naar Italië : dag 9 en 10 : Murano en terugreis
Terug naar de aanlegsteiger nabij Venetië en met een boot naar Murano. Ditmaal kan ik een plaatse bemachtigen op het dek. Er waait een frisse bries maar dat deert ons niet. We varen rond Venetië en zien er een soort van militaire zeevaartschool met grote kerk. Het is zondagmorgen en opeens hoor ik de klokken jubelen, heerlijk gewoon. Plots draait de wind en horen we niets meer. Links zien we het ommuurde eiland dat dienst doet als kerkhof voor Venetië. Na bijna een uurtje varen komen we aan in Murano.
We leggen aan vlak bij een ambachtelijke glasblazerij waar we vergast (figuurlijk) worden een demonstratie glasblazen. De klomp glas wordt verhit tot 1500° C en wordt dan heel snel met behulp van tangen en andere ijzeren voorwerpen omgevormd tot kunstige figuren, oa paardjes, vazen, ... Na de demonstratie kunnen we originele unieke stukken kopen. Er staan heel wat grote paketten klaar voor verzending, oa voor klanten in Nieuwzeeland. Paketten die te groot en te zwaar zijn om mee te zeulen in de boot en bus. Bv. lusters. Zelf koop ik enkele mooie souvenirs, oa een heel mooi stuk voor de dame die het mogelijk maakte te avontuur te ondernemen... Voor mezelf een varkentje met lange staart, heel grappig . Deze twee foto's zijn me opgestuurd door een medreizigster, waarvoor hartelijk dank. Hier zie je de fabricatie van een paardje in glas. Op enkele seconden tijd tovert de glasblazer uit een gloeiende bol glas een mooie figuur, hier een paardje.
Daarna krijgen we ruim een uur de vrije 'loop', ook de 'brokkerijders' of 'hell's angels' zijn van de partij. Ik zie een naambordje met ... cemeterio staan en ik rep me naar het kerkhof. De begraafplaats is ommuurd. Veel muren voor het bijzetten van asurnen en overal veel plastic bloemen. De vraag is natuurlijk waar de overledenen van Murano gecremeerd worden, misschien is dit wel een gat in de markt voor de ambachtelijke glasblazers. Door de vele namaak loopt de verkoop sterk achteruit. En aangezien ze allen over een straffe oven beschikken... Vervolgens steek ik het kanaal over naar de andere helft van Murano. Overal winkeltjes met glaswerk, enkele eetgelegenheden en een mooie kerk aan het water. In het hoogkoor van de kerk twee heel grote muurschilderingen (ca 4m hoog en 10 m lang). Het rechtse stelt het Laatste Avondmaal voor. Het linkse toont de Broodvermenigvuldiging, een tafereel dat ik nog niet veel zag afgebeeld, zeker niet zo groot als hier.
Tegen de middag vertrekken we terug en een uurtje later zitten we op de bus, klaar om de terugreis aan te vatten. We rijden en rijden maar door... we zien in de verte de Dolle Mieten aankomen... Verder ... met de vlam in de pijp rijden we door de Brennerpas. 's Avonds logeren we in Zwitserland in een hotel in een dorpje vlakbij een boerderij. Die boerderij ziet er heel netje uit maar waar er beesten zijn zijn er ... vliegen. En dat hebben we geweten! Aan tafel was het een vliegen dat het een lieve lust was. Echt vervelend als je rustig wil eten. Ikzelf kon er een drietal in volle vlucht neermaaien maar dan kwamen er weer anderen ... naar de begrafenis(?)... Op de kamer één vlieg, nadat ze driemaal probeerde bloed af te tappen was ik het beu. Lichten aan en wakkergebleven totdat ik het beestje naar de andere wereld geholpen had.
De volgende morgen verder en dan Duitsland in. Door een wegomleiding verloren we over de middag wat tijd en we stopten in een klein dorp voor het middagmaal waar ik een lekkere forel voorgeschoteld kreeg. Na nog een aantal uren nog een korte pauze en dan terug België binnen.
Eerst naar Luik waar we afscheid namen van Rob, de chauffeur die ons tien dagen lang met vaardige hand door de helft van West-Europa heeft geleid. Een andere chauffeur bracht ons naar Aarschot waar enkele reizigers afstapten. Vervolgens naar Leuven waar we afscheid moesten (!!!) nemen van onze lieve 'Hell's Angels'... Dan naar Groot-Bijgaarden, Alast, Wetteren en Gent-Dampoort. In Gent stapten wij, de zeven Bruggelingen, allen samen in een taxibusje. Gelukkig mocht ik vooraan plaatsnemen, de 6 vrienden achteraan zaten echter als haringen in een ton. Na een halfuurtje waren we heel blij en tevreden dat we terug thuis waren. Het Venetië van het Noorden
Met de bus is het een kwartiertje rijden naar de aanlegsteiger waar we de boot nemen naar Venetië. We zien aan de kade allerlei boten : kleine bootjes voor 50 man maar ook oceaanreuzen en cruisemonsters met 7 verdiepingen. Met een klein vaartuig doen we er ongeveer 25 minuutjes over om de stad te bereiken. Venetië is eigenlijk een verzameling van 120 eilandjes met 150 kanalen en 400 bruggen. Onderweg zien we aan onze rechterzijde enkele eilanden met grote koepelkerken, ook een enorm hotel en kloostergebouwen. Wat een karwei om al die bouwmaterialen hier aan wal te krijgen... We meren aan op ruim een kilometer van het San Marcoplein.
Op onze duizend gemakken flaneren we langs de kade, ik bedenk dat het water hier een reële bedreiging vormt indien er storm is : het water komt tot op een half metertje onder de begane grond. We passeren de Brug der Zuchten, ik hoor echter geen enkele geluid. Veroordeelden passeerden hier vroeger, op weg naar de gevangenis... Dan komen we aan het Dogenpaleis met hoge toren uit 1902, de vroegere toren donderde in elkaar ruim honderd jaar geleden. Twee enorme stenen zuilen werden eeuwen geleden meegebracht uit overzeese gebieden, eigenlijk werden drie stukken ingeladen maar eentje viel onderweg van de boot. Het San Marcoplein is heel ruim maar de San Marcoplein is veel kleiner dan ik me altijd voorstelde. Ook zag ik er niet de karakteristieke grote zwermen duiven die men altijd op tv toonde. Ik kijk naar de mooie voorgevel en drum naar binnen. Het is aanschuiven, ook hier stikt het van de Jappen. Een Japse doet teken dat ik de andere Jappen moet voorlaten omdat ze tot haar groep behoren. Ik kijk even om en zie niets anders dan van dat volkje en ik negeer het mens. Waarop ze me begint uit te maken voor ik weet niet wat allemaal. Ik sla de maat en laat haar zien dat ze haar nummertje gerust mag uitzingen maar dat het mij allemaal niet raakt. Plots wordt het gedrum minder... hahaha... en ik zie vlug hoe dat dit komt : we naderen het altaar en daarachter moet je betalen om binnen te mogen. Ik zie er een groot soort basrelief met allerlei heiligenfiguren, blijkbaar uit massief goud. Onder het altaar zelf staat een witte stenen sarcofaag waarin de gebeenten van de apostel Marcus bewaard worden. Het overbrengen van de relieken gebeurde op een merkwaardige manier : ze werden hierheen gesmokkeld, ingepakt tussen massa's varkensvlees. De gids vertelt ons dat de Venetianen alles wat ze niet kunnen kopen gewoon stelen. Dit verklaart een en ander. Aan de rechterkant is een schatkamer met oa een aantal schitterende relieken. Zo zie ik enkele schedels liggen, oa die van de apostel 'Jacobi Minori', Jacobus de Mindere dus. Heel wat relieken zijn opgeborgen in lantaarnvormige reliekhouders, zo van die glazen lantarens die men vroeger meedroeg in processies (met kaars in). Ergens las ik dat de kerkschatten van Venetië de mooiste zijn op aarde. Terug buiten zie ik op het plein een groot terras met live muziek (piano enz.). Ze spelen klassieke muziek. Als je hier een pintje wil drinken betaal je hier 10 eurootjes, en bij de eerste consumptie betaal je 6 euro extra voor het muziek. Niet doen dus!
Nu trekken we de nauwe straatjes in. Een voordeel van die nauwe straatjes is dat de zon niet voortdurend op je hoofd schijnt. We lopen vele bruggetjes over. Bezoek aan de basiliek van St-Jan en St-Paulus. Om binnen te mogen moet er weer betaald worden. Bij ons mag je de kerk niet binnen als er een misdienst is, hier wel, als je maar afdokt. Er trouwt net een koppeltje. Een orgel speelt prachtige barokmuziek. Een sopraan zingt het Ave Maria, Panis Angelicum, ea. Er is een heel goede akoestiek. En aangezien de kerk zodanig groot is en het orgel zodanig luid speelt, zing ik uit volle borst mee. Niemand die het merkt. Veel mooie marmeren graftomben- en monumenten. Buiten blijft de hele groep kijken wanneer het gelukkige nieuwe paartje stralend buitenkomt. Enkelen, ondermeer schrijver dezes, kregen een greep rijstkorrels, om deze over de hoofden van de gehuwden te gooien. Links van deze kerk staat een oud monument, opgericht als hospitaal vele honderden jaren geleden. Op de muur staat een lang woord 'Comoditaitdecorietmonum', Joost mag weten wat dit betekent. Wanneer ik het gebouw binnenga zie ik dat het nog steeds dienst doet als ziekenhuis.
Stilaan wordt het tijd voor het middagmaal en we naderen de Rialtobrug, de mooiste brug van 't stad. Net zoals de Ponte Vecchio in Firenze staan hier tientallen winkeltjes op. Ik besluit het middagmaal te nemen aan de voet van de brug, op een terrasje tegen Le grand canal, het breedste en grootste kanaal van de stad. Adembenemend hoe onophoudelijk massa's boten en gondels elkaar (soms nipt) kunnen ontwijken. Er zijn bootjes die de stad bevoorraden met groenten en fruit, vlees, drank... Ook boten met vijftig man of meer. En dan de gondels die zich op het grote water wagen. Ongetwijfeld het mooiste plaatsje om al dat geschipper gade te slaan. Wat later ga ik op verkenning in de vele kleine straatjes met souvenirwinkeltjes en eetzaakjes. Op een grote groenten- en fruitmarkt koop ik heerlijke frambozen. Bij toeval ontdek ik een klein antiekzaakje. Binnen zie ik een heel mooi houten beeldje van St-Marcus staan, 3000 euro. Heel mooi maar voor mij toch te duur om nog iets aan te verdienen. We wisselen onze kaartjes uit en ik nodig hem uit naar Vlaanderen.
Ondertussen is het tijd om te gaan gondelen. Het grootste deel van de groep gaat mee. Aan de kleine kade waar de gondels aangemeerd liggen doe ik wat gestes en de eerste gondelier denkt me (och here toch) de mond te kunnen snoeren door me als eerste zijn gondel in te trekken. Ik ben blij dat ik op die manier de mooiste plaats krijg namelijk één van de twee zetels achterin met het mooiste zicht.... Nog vier anderen nemen plaats en we vertrekken. Alhoewel ik van geen kleintje vervaard ben zit ik toch héél stil om de boot niet te laten kapseizen. Het is snikheet en de meeste gondeliers vertikken het om hun strooien hoedje op te zetten. Met schijnbaar weinig moeite en op hun dooie gemak loodsen ze de typische bootjes tussen de hoge huisgevels. We lijken hier net in Brugge maar in plaats van kasseitjes ligt er water tussen de huizen. Opeens naderen we een groter kanaal, woeliger water dus en ik voel me niet op mijn gemak. Het is Le grand canal en we worden ten prooi aan heel wat grotere schommelingen. Gelukkig duurt da nie lang en varen we terug een klein kanaaltjes in. Een belevenis dat iedereen moet meemaken!
Na onze wateravonturen komen we weer op het droge en gaan we verder shoppen. Via allerlei nauwe straatjes en bruggetjes kom ik aan een 'antiek'marktje. Op een pleintje staan tientallen kraampjes met allerlei snuisterijen. Wat antiek en mooie brocante maar ook veel nep. Ook twee kramen met boeken. Een halfuur lang bekijk ik een mooi druksel over verdedingswerken met heel wat plannen van verdedigingsmuren rond steden, de bouw van ophaalbruggen en stenen torens. Ik krijg er kop nog staart aan want er is hier serieus mee geprutst. Het werk dat normaal uit twee volomineuze delen moet bestaan is heringebonden. Verkeerd ingebonden. De verkoopster probeert me te overtuigen dat het werk volledig is maar ik toon haar dat er een en ander ontbreekt. Heel spijtig want ik had het graag gekocht indien het compleet was. Op hetzelfde pleintje een antiekwinkeltje. Slechts één stuk kan me bekoren : een 15e eeuws eiken beeld van de H. Antonius met varkentje. Niet mooi maar wel stokoud. De verkoper zegt me dat het door een heel bekend houtsnijder is gemaakt maar kan me de naam niet geven. De prijs wel en die is ook heel mooi : 80 000 eurootjes. Ik geef hem mijn kaartje en nodig hem uit naar Brugge. Hij zegt dat hij heus niet zo ver gaat zoeken naar antiek maar ik zeg hem dat het voor mij even ver is en dat hij voor de prijs van zijn varken en heilige bij mij tientallen beelden kan vinden. Aan hetzelfde plein nog een kerkje waarin het 'Museo della musica' gevestigd is, gratis ingang... je ziet er heel wat antieke muziekinstrumenten zoals violen en grotere stukken. Je vindt er ook cd's met klassieke muziek.
Rond halfzes vertrekken we met een boot richting autocar. Onderweg zien we een viertal enorme cruiseboten en peperdure jachten. Met bus terug naar hotel.
Reis Italië : dag 7 - Hele dag rijden naar Venetië - Opgelet voor oplichters!!!
Om files te vermijden moeten we om halfacht uit Rome vertrekken. Opstaan dus om zes uur om rustig te kunnen ontbijten en onze kamer te ontruimen. Arrividerci Roma!!!
In plaats van de kortste weg nemen we de mooiste, dus van de ene kust naar de andere. We volgen de Adriatische kust met vele mooie middeleeuwse stadjes. De zee ligt vaak maar een boogscheut van de autoweg. We passeren oa Padoua.
Onderweg stoppen we ter hoogte van Rimini, voor het middagmaal. Ik bestel er een lekkere kippenbout met heerlijke gekruide en gebakken aardappelschijfjes en gebakken paprika en courgette. Heerlijk gewoon, dit is van het lekkerste dat ik deze reis al voorgeschoteld kreeg.
Na het middagmaal ga ik naar de busparking en hoor er van enkele medereizigers - achteraf gezien had ik liever dat ze het zwijgen hadden bewaard - dat ze een Belg spraken die beroofd werd op de parking. Deurslot opengebroken en geld kwijt. Ik zie hem in de verte praten met chauffeurs van mobilhomes. Het venster van de camionnette stond open en op de chauffeurszetel zit een heel lief kwispelend hondje. De sleutels staken in het stopcontact wat ik heel raar vond : de man was immers bestolen en nu laat hij zijn sleutels achter in het voertuig.
De chauffeur komt bij de camionette en zegt me dat zijn voertuig opengebroken was terwijl hij met zijn vrouw in het restaurant aan het eten was. Ik vraag hem waarom hij een Franse nummerplaat had en hij zegt dat hij het tweedehands kocht en dat hij carrossier is. Wonende in Genk en bij verdere navraag blijkt dat hij wel degelijk de omgeving kent. Hij kan het consulaat maar binnen drie dagen bereiken want ze werken vandaag niet (= de vrijdag na Hemelvaart en daarna is het weekend). Ik bedenk dat een consulaat toch dag en nacht zou moeten bereikbaar zijn voor landgenoten in nood.
Ik denk na, ik twijfel of het wel allemaal waar is, maar wil toch ook niet dat hij - indien hij wél de waarheid spreekt - met vrouw en hondje drie dagen zonder geld op die parking moet blijven staan. Ik vraag hem wat hij nodig heeft om terug te kunnen keren naar België en hij spreekt van 500 euro. Uiteindelijk geef ik hem 300 euro voor brandstof, payages en eten voor hem, zijn vrouw en zijn hondje. Tegen beter weten in maar mijn geweten laat niet toe deze mensen aan hun lot over te laten...
Op de bus komen de tongen los. De man sprak voordien de chauffeur aan maar die is heel goed op de hoogte van de vele oplichterspraktijken en gaat niet in op de vraag. Zijn gsm was hij zogezegd kwijt, zo vertelde hij me, maar medereizigers zagen hem bellen in het restaurant. Waarop ik dacht dat het een geleend toestel kon zijn. De Franse nummerplaat is inderdaad ook heel verdacht, misschien door de man gestolen... De vrouw die bij het voertuig kwam toen ik net geld had gegeven was helemaal niet vriendelijk. De man was zelf niet echt wanhopig na de vermeende beroving. Wel portefeuille kwijt maar niet zijn identiteitskaart... Allemaal heel verdacht maar ... te laat natuurlijk...
Thuis gekomen zoek ik op die naam en vind verschillende waarschuwingen in de trant van 'Opgelet, geef geen geld aan deze oplichter'. Tja, hij heeft me goed beetgenomen, zonde van dat mooie geld. Ik vond hem terug op Facebook en stuurde hem een ... vriendschapsverzoek!!! Geen antwoord vooralsnog maar ik verwittigde hem dat ik van een reisgenote verschillende foto's kreeg van hem, zijn (?) voertuig met nummerplaat... en dat hij me in de kortste keren mag terugbetalen en dat ik hem anders signaleer bij de politie. Ook de foto's met hem op internet zet.
Hopelijk voor hem komt hij me niet meer onder ogen want dat zal zijn beste dag niet zijn! Ook z'n hondje, dat zo lief met de ogen knipperde naar mij, toen ik het zag zitten in die warme cammionete mag een ferm schop onder zijn tien geboden verwachten... En... het zijn toch immers maar de bomen die elkaar niet tegenkomen!!!
Van de hond heb ik geen foto, misschien moet ik een robotfoto maken : een klein hondje, met vriendelijk doch vals smoeltje. Als geen ander knippert het mormel voortdurend met de oogjes en wekt medelijden op...
Karel de Goede
Vertoont veel gelijkenissen met de klant die ik straks verwacht...
kist in oorspronkelijk graf
