Enkele weken geleden kwam een man van - denk ik - rond de tachtig de winkel binnen.  Hij verzamelt allerlei religiosa en toonde veel interesse voor een groot lot grote achttiende-eeuwse heiligenprenten.  Hij zou binnen een paar dagen de zaken komen halen.

Gisteren, twee weken later, kwam hij binnen en zei :'Ik kan die prenten niet van je kopen.  Geld is geen probleem maar mijn erfgenaam gaat niet akkoord met deze aankoop.'  Ik wrijf mijn ogen uit en vraag om dat nog eens te herhalen.  Hij zegt : 'Een winkelier hier uit de buurt krijgt later alles van mij en vindt dat die prenten te veel kosten.' 

Heel eigenaardig want losse prenten wil hij nooit kopen, hij wil steeds een groot lot, een grote hoeveelheid ineens kopen.  En nu...  Ik zeg hem dat ik er zelf ook iets aan wil verdienen.  Hij doet dan een bod voor de tweederden van mijn vraagprijs en ik zeg hem dat ze mij meer kosten dan dat en dat ik zo'n belachelijke prijs ook wil betalen voor dergelijke kwaliteit.  Hij zwijgt en verlaat de zaak.

Het is zo dat een koppeltje zelfstandigen hier uit de buurt de brave man  - die zich nogal eenzaam voelt - al een paar jaar 'entoureert' en in de watten legt.  De man past ook dikwijls op hun twee kleine kinderen.  Hij wordt er in de watten gelegd en ik heb daar zeker geen probleem mee.  Wat me wel erg stoort is dat dat koppeltje - dat helemaal niks kent van antiek, ongepaste kritiek levert op mijn zaken.  En het ergste natuurlijk is dat zij een beetje gaan zeggen wat de brave man, die geen familie van hen is, mag kopen of niet.  Kunnen ze dan niet nog een paar jaren wachten???  Een groottante van mij, met gezond boerenverstand, zei me vaak : 'Je mag je niet gaan verkleden voor je slapen gaat!' 


Een goeie raad dus!