Eigenlijk schreef ik me voor de antiekbeurs in Luxemburg maar een maand geleden in. In Namen ontmoette ik toen de organisator van de antiekbeurs van Hasselt. Die sprak me over Luxemburg. Er was geen plaats meer en er was zelfs een lange wachtlijst. Ik drong aan om me desnoods een heel kleine stand te bezorgen en ik kreeg zes vierkante meter, een stand van twee meter breed en drie diep. Toch een dure grap want het kostte me meer dan duizend euro.
Vorige woensdag vertrok ik heel vroeg, om vier uur 's mo rgens verliet ik Brugge en kon zo rond Brussel rijden voor de dagelijkse files. Onderweg rustte ik wat uit op een parking langs de snelweg en rond negen uur arriveerde ik uiteindelijk in Luxemburg-stad. Het motregende de hele tijd en er was ijzel op sommige plaatsen, hier en daar waren er slippertjes geweest : vrachtwagens die problemen hadden door de ijzel. Op verschillende plaatsen in de provincies Namen en Luxemburg stonden lange rijen vrachtwagens langs de snelweg geparkeerd. Om uit te rusten en wellicht ook omdat ze sommige steile hellingen niet opraakten door de ijzel.
Eerst wou ik mijn hotel terugvinden, het Hilton met name. Dit vijfsterrenhotel bood immers de goedkoopste overnachtingen aan! Tweehonderdvijftig euro voor vier nachten. Net na die boeking besloot ik een dag eerder te vertrekken en dus nog een extra overnachting te boeken, dit kostte me honderdvijfendertig euro zonder ontbijt... Ik nam afslag drie en reed via een drukke invalsweg tot in het centrum. Na wat zoeken vond ik mijn hotel terug, het ligt op een heuvel en telt zowat 330 kamers. Zelf logeerde ik op het zestiende verdiep.
Vervolgens gezocht naar Lux Expo, waar de beurs plaatsvond. Een heel ruim gebouwencomplex met restaurant op het eerste verdiep. Ik kon vlot parkeren en begon mijn wagen te lossen. Twee derden van de standhouders waren al druk bezig met het inrichten van hun stand, de rest kwam later op de dag toe. Mijn stand was zoals eerder vermeld heel klein, de kleinste van heel de antiekbeurs. Ik plaatste enkele zelfmeegebrachte tafels tegen de wand en bracht heel mijn santenboetiek naar mijn stand. Eerst enkele schilderijtjes aan de muren hangen, daarna enkel beelden. De muren bestonden uit twee houten platen met een vide daartussen. De nagels die ik meehad moest ik door beide muren slaan om mijn zaken enigszins veilig op te kunnen hangen. Daarna de tafels volgepropt met boeken en heiligenbeelden.
Intussen wat rondgekeken bij collega's of die interessante dingen meehadden voor mij. Zoals eerder al gezegd liep er ook een ongenode collega rond die niet aan de beurs deelnam. Hij had dus geen recht om de zaal te betreden, heel vervelend dus.
Maar het meest vervelende moest nog komen. Bijna ongelooflijk...
Zo, ik ben net terug van de antiekbeurs in Luxembourg. Een verrijkende ervaring, maar dan niet letterlijk...
De beurs startte donderdagnamiddag voor de 'genodigden', alhoewel er ook ongenoden waren waaronder iemand die precies hetzelfde zoekt als ik. Ik krijg er de kriebels van telkens wanneer ik een bepaalde 'handelaar' langs een achterpoortje (letterlijk en figuurlijk) zie binnenglippen. 'Nou breekt mijn klomp'!!!!!! Hoe die er nu in geslaagd is om via het nochtans goed bewaakte achterste parkeerterrein het gebouw te betreden is me een raadsel. Het was echt een onaangename verrassing. Als ik deelneem aan een beurs en hier dus pakken geld moet voor neertellen, dan wil ik dan ook een 'graantje meepikken' als er zich interessante kansen voordoen. Voordeel is hier dus dat je bij de collega's kan rondneuzen voor het grote publiek binnenkomt. Maar die Piet Wijsneus was er dus ook al. Gelukkig was ik net iets vlugger geweest en had ik al een en ander op de kop getikt. Piet Wijsneus kwam van 150 km ver en keerde een uurtje later dus noodgedwongen van een kale reis terug. Maar goed ook. Als ik hem nog een keer betrap wijs ik hem het gat van de deur want dit kan echt niet. Als hij eerder binnen wil zoals ik moet hij maar een stand huren.
De volgende keer verhaal ik over de interessante dingen die ik zag...
Daar het vandaag heel rustig was in de winkel en trouwens in de hele stad, had ik alle tijd om eens na te denken over welke antiek-, rommel- en antiquariaatsbeurzen nu eigenlijk nu werkelijk de moeite lonen om er aan deel te nemen. En ook om er de nodige gelden voor vrij te maken.
Velen denken dat dat allemaal zo duur niet is maar ik denk daar toch enigszins anders over. Vooreerst moet ik de winkel sluiten want ik heb niemand die me daar kan vervangen. Soms is dit één dag, soms kan dat meer dan een week zijn want op de beurs moet je stand eerst opgebouwd worden, wat soms op zich al een hele dag vergt. Dan is er de opening met eventueel een vooropening voor de 'handelaarss'. Dan de beurs zelf en tenslotte de afbraak van de stand en het inpakken.
De prijzen variëren van 8 euro tot 2000 eurootjes. Op de grotere antiekbeurzen kost een grotere stand vaak 5000 tot 12000 euro. Eigenlijk wil ik geen optelsom maken van wat me alle beurzen samen kosten op een jaar tijd. Een pak duizenden eurootjes in elk geval. Bij elke deelname is het betalen en nog eens betalen. Dit met de hoop dat er veel verkocht wordt, meer dan in de eigen winkel. Anders moet je er natuurlijk niet aan beginnen.
Rommelmarkten zijn doorgaans heel goedkoop en er komen massa's mensen. Buitenrommelmarkten zijn gratis toegankelijk en iedereen kan er dus terecht. Ook de gewone wandelaars die eigenlijk niet van plan zijn om iets aan te schaffen. Dat kan ferm vervelend zijn maar er zijn gelukkig ook velen die wél waardevolle zaken zoeken. Een aantal mensen die meer waardevolle zaken zoeken komen hier dan niet omdat ze hier enkel rotzooi verwachten; Als ze mijn stand dan zien is de reactie meestal heel positief, anderen zeggen dan dat ik met mijn aanbod niet thuishoor op een rommelmarkt Ik doe het om veel mensen te bereiken. Overal waar ik verschijn kennen de mensen me intussen en vaak spreken ze me aan met de vraag om eens langs te gaan bij hen thuis. In tweederden van de gevallen betreft het waardeloze rommel maar soms is het toch wel eens interessant. Om ontgoochelingen ter vermijden vraag ik vooraf wat ze zoal in huis hebben...
Binnenrommelmarkten zijn duurder. Er moet een zaal gehuurd worden, verwarming betaald worden, enz. Ook de bezoeker moet toegangsgeld betalen. Op deze markten is er altijd minder volk wegens de drempel van het inkomgeld en ook vanwege van het imago van 'Het zijn altijd dezelfde handelaars en vooral pseudohandelaars die altijd maar hetzelfde materiaal meehebben'. Heel verstaanbaar. Vooral in de herst tot in het voorjaar zijn er van die overdekte markten omdat het buiten dan te koud is. Bij sommige organisatoren mag er bij de standenopbouw niemand binnen buiten de standhouders zelf. Heel interessant want dan kan je zelf rustig rondkijken zonder dat er tweehonderd koopjesjagers overal het beste meegrissen onder je neus.
Antiquariaatsbeurzen zijn bedoeld voor het aanbieden van boeken, documenten, oude kaarten, enz. In België is er eigenlijk maar één grote beurs meer over, nl. deze te Mechelen in december. Daarnaast zijn er kleinere beurzen bv. te Namen en natuurlijk de heemkundige en familiekundige beursjes bv. te Tielt, Rumbeke, Gistel, Oostende, ...Doordat veel boeken via internet verhandeld worden zijn deze beurzen steeds minder succesvol en kom je hier als handelaar nauwelijks nog aan je trekken.
Antiekbeurzen. Hier moet je zijn als je veel antiek op een kleine ruimte wil zien. Eigenlijk zijn er veel te veel antiekbeurzen, zowel in ei gen land als in de omringende landen. Vaak is de aangeboden waar weinig aantrekkelijk, soms lijkt het wel of de standhouders te weinig moeite doen en steeds met hetzelfde rondreizen. Nederlanders komen massaal deelnemen aan beurzen in België. Velen zijn echt toffe gasten maar er zijn ook meer agressieve typetjes bij. Deze laatsten roven alle goedkope zaken mee en vragen dan woekerprijzen. Wie vaak beurzen bezoekt weet al gauw bij wie men betaalbare en betrouwbare zaken kan vinden en bij wie niet. Zo ken ik een Nederlander die iedereen, ook zijn medestanders bij het achtenveertigste zou zetten bij elke gelegenheid. Hij verdraagt geen kritiek en kan liegen als de beste. Er is een spreekwoord die zegt : als je door een ... niet bedrogen wordt dan zijn ze het vergeten. Jammer genoeg klopt dat soms. Gelukkig ken ik ook anderen. Het voordeel op antiekbeurzen is dat de bezoekers doorgaans allemaal gemotiveerd zijn en echt geïnteresseerd.. Er is veel minder volk dan op andere beurzen maar zo kan je comfortabeler rondkijken. Natuurlijk zijn er bepaalde sujecten die - alhoewel ze niet van plan zijn om ook maar iets te kopen - er steeds in slagen om gratis inkomkaarten te versieren en dan nog wel liefst kaarten voor de opening, dan kunnen ze zich lekker gratis bezatten en volproppen met hapjes.
Tot slot nog dit : sommige beurzen zijn hun (stand)geld meer dan waard, op andere beurzen wordt je gewoon 'uitgemolken'. In elk geval zijn de organisatoren de beste partij : het lidgeld moet vooraf opgehoest worden, de organistoren zijn zeker van hun geld. Als standhouder ben je nooit zeker, je mag nog de mooiste spullen meenemen, indien er geen volk is of als de bezoeker geen geld wil bovenhalen, dan mag je het schudden. En als je een vijf maal in een jaar 5000 eruo verliest als antiquair - en ik hoor elk jaar verschillende collega's die dit meemaken - dan kan dit serieus doorwegen op je zaak. Uiteindelijk is het de bedoeling om winst te maken.
Zelf neem ik deel aan al de voorgaande soorten beurzen. En soms verdien ik veel meer op een gewone buitenrommelmarkt dan op een prestigieuze antiekbeurs. Daarom maak ik me nooit illusies : ik weet nooit vooraf hoeveel ik zal verkopen, en maar best ook...
Madam Spinnekop van aan de overkant is net - met slaande deuren - vertrokken uit het echtelijk huis. Meneer Spinnekop heeft waarschijnlijk niets in de gaten want ik hoorde hem een uurtje geleden stomdronken thuiskomen. Mij een raadsel hoe hij zo dronken kan zijn als hij van zijn madam geen geld meekrijgt om te gaan boemelen. 't Schijnt echter dat hij in de café's in de buurt zo'n triestige ogen kan opzetten dat hij de hele avond gratis op kosten van de anderen kan pintelieren. Zo heeft elk zijn manier van werken om zijn doel te bereiken.
Ik vraag me af waar madam Spinnekop nu naar toe is. Ofwel is naar een van haar amours ofwel is ze naar de verening waar ze als vrijwilliger werkt. Ze heeft een sleutel van het gebouw en ik hoor dat er regelmatig grote hoeveelheden kledij - die bestemd is voor de arme zwartjes en andere allochtonen van onze stad - voetjes krijgen. Duistere zaakje allemaal, in alle betekennissen...
Indien ik haar binnen twee uurtjes hoor terugkomen, want madam Spinnekop slaat graag met de deuren, dan weet ik dat ze op transport was. wanneer ik haar om zeven uur deurklappend hoor dan was ze op vriendenbezoek. Mijn zaken niet natuurlijk maar dat mens is nu eenmaal zo luidruchtig dat de helft van de straat al het klappen van de deur kent.
Vandaag had ik het geluk (?) enkele échte bjbelkenners in huis op bezoek te krijgen.
De eerste, een man van middelbare leeftijd, komt geniepig binnensluipen. Hij verschijnt met zijn markant groot hoofd op ene halve meter van mijn stoel. Moest het de duivel zijn of een vampier, ik zou niet harder kunnen schrikken hebben want ik was net wat aan het chillen. Onthaasten zeg maar, een behendigheid die ik al goed onder de knie heb.
Maar goed, dat mens doet me hevig schrikken. Vriendelijk als ik altijd ben vraag ik hem waarmee ik hem kan helpen. Hij zegt dat hij gewoon wat in de boeken wil kijken. Ik laat hem zijn gang gaan en wanneer ik zie dat hij niet meteen vindt wat hij zoekt, snel (nou ja) ik op hem toe en vraag wat hij zoekt. Hij wil een bijbel zien. Ik begin al onraad te ruiken (hopelijk is het weer geen ...) maar discreet als ik ben toon ik hem - om hem te testen want ik vrees al dat ik weet waar hij precies op uit is - netjes alle mogelijke bijbels : engelse, franse, een poolse en zelfs een tsjechische, en tenslotte een joodse bijbel. Hij kan er niet echt mee lachen en zie de ontevredenheid op zijn gezicht groeien... aha!
Tenslotte moet hij kleur bekennen en hij vraagt of ik geen nederlandstalige bijbels in huis heb. Natuurlijk heb ik er enkele maar ik zeg hem dat enkel ik de boeken vast neem en vraag hem wat hij wil zien. Nauwkeurig bestudeert hij het titelblad, vooral de uitgever interesseert hem. Hij mompetlt wat en ik vraag hem wat hij daarmee wil zeggen. Vervolgens - en nu weet ik zeker wat voor vlees ik in de kuip heb - om enkele psalmen te mogen bekijken. Geen enkel normaal (sorry hoor)mens vraagt me zoiets, behalve de volgelingen van Jehovah. Ik weet wat er nu volgen zal, hij wil één bepaalde psalm bekijken. Alhoewel ik dat nummer stilaan vanbuiten zou moeten kennen kan ik het hier niet reproduceren, ik denk dat mijn verstand dat nummer verdringt... Mijn geduld is zowat ten einde en ik vraag of hij nu tevreden is, nu hij het woordje Jehovah gevonden is. Zijn m... blinkt en hij kijkt hoe hij zo vlug mogelijk de zaak kan ontglippen want ... zoals al zijn medebroeders die ik hier al op mijn dak kreeg, is hij volgens mij helemaal niet van plan om ook maar iets te kopen. En ergens is het toch mijn bedoeling om mijn boeken aan de man te brengen want ik kan niet leven van de dauw zoals het spreekwoord zegt.
De twijfel omtrent de bedoelingen van deze man duurde welgeteld tien seconden langer dan normaal, en dit omdat het bezoek op een weekdag plaats heeft. Normaal gezien vereren deze lieden me enkel met een bezoek op zondagnamiddag, wanneer ze losgelaten worden uit hun koningrijkszaal. Je mag er gig op innemen, honderd procent zeker wie er slachtoffer is op zondag : de antiquariaten die open zijn op zondag en de mensen die bijbels meenemen naar antiquariaatsbeurzen en andere markten op zondag. Bij deze zijn àlle bijbelverkopers gewaarschuwd!!! Dit alles is voor mij zowat reden genoeg om niet open te doen op zondagnamiddag of op de vele beurzen waaraan ik deelneem de bijbels onder tafel te leggen. Als ik dan toch 'op mijn nest gepakt ben' in de winkel en als ik besef waarvoor men komt dan zeg ik gewoon : alle nederlandstalige bijbels in de boekenkasten zijn verkocht aan een rooms-katholiek priester. Meestal is dit afdoende. Enkele uitzonderingen niet te na gesproken die de 'verkochte' exemplaren toch 'even' willen inzien. Als ik zeg dat dit niet kan beginnen sommigen dan kritiek te geven op de katholieke kerk. Meer moeten ze niet doen om mij ook aan het preken te zetten.
Eerst begin ik over het ambeteren van Jan met de pet. Liefst op zondagmorgen gaan ze op stap, twee aan twee, gelukkig zijn ze van ver herkenbaar want ze dragen dikwijls een schoudertasje (gevuld met een pak 'wachttorens'). Als je snel bent kan je de rolluiken neerlanten of als je die niet hebt, je platgooien op de grond of weglopen via de achterdeur. Be, je gezien dan moet je een halfuur gelaten hun betoog aanhoren En ze komern werkelijk overal! Zo ook in mijn landerlijke Eggewaartskapelle. Ik weet nog hoe ze een twintigtal jaar geleden de dreef van onze hoeve opwandelden. Ik stond net aan het hofhekken klaar om met de fiets naar de mis te vertrekken. Ze vroegen of ik even tijd had en ik zei : 'Lat me deur, ik goan nar de messe. En riskeer het nie om over de barriere te klimmen of 't zal je beste dag nie zijn.' Beteuterd en wat pijnlijk glimlachend vertrokken ze naar de volgende bewoner, achthonderd meter verder. Ook daar zouden ze volgens mij niet welkom zijn want Stong (Gaston) was met zijn duiven aan het spelen.
Wat ik als ambeteren ervaar is voor hen wellicht een verplichting : zoveel mogelijk mensen overtuigen. De meeste Jehovah's zijn mensen die het in het leven niet zo gemakkelijk hebben, soms nogal (wat) labiel zijn of op een of andere manier negatieve ervaringen hebben met de katholieke kerk. Van uitgetreden Jehovah's hoor ik vaak dat het contact met andersgelovige familieleden ernstig verstoord of zelfs verbroken werd. Als je dan uit dat geloof stapt heb je bijna geen vrienden meer. Moeilijk dus om te ontsnappen...
Schrijnend ook dat ze geen katholieke erdeienst mogen bijwonen, ze mogen de kerk niet in tijdens de mis, zelfs neit als daar je vader of broer of vriend begraven wordt. Is dit menselijk?
En die oude mensen (ik bedoel hiermee mensen van tegen de tachtig en zo) die ik aan de ingang van de stations van Brugge, Gent en Antwerpen boekjes heb zien verkopen. Eentje zei dat ze daar moest blijven tot alles verkocht was...
Bloed geven mag niet, hoe is dat toch mogelijk? Als je kind op sterven ligt en kan gered worden door een bloedstransfusie, dan mag je je bloedeigen kind niet helpen?
Dan mag je van de katholieke kerk nog alles beweren, onze kerk heeft inderdaad ook veel zaken die niet door de beugel kunnen, maar de kacholieke godsdienst blijft voor mij nog steeds de meest menselijke en waardevolste godsdienst. Zonder de katholieken zou de zieken-, jongern- en bejaardenzorg niet zijn zoals ze vandaag is.
Wat later komen enkele mensen binnen, mijn oud-gastprofessor dhr Bastiaensen, door ons ook soms 'Bassie' genoemd. Vanwaar die bijnaam komt weet ik niet. De man die zijn volk - meer bepaald de seminatisten - leerde spreken. De man die hemel en aarde bewoog omszelf verstaanbaar te maken. De tijd dat priesters soms - en ik bedoel hier enkel letterlijk... - onverstaanbaar de mis deden is al lang voorbij. De misgangers zijn mondig geworden. Daar reken ik ook mezelf bij. Heel vaak kan ik de mis op zondag niet bijwonen daar ik veel deelneem aan beurzen in het weekend. Maar ik kiers er voor om mooie vieringen bij te wonen. De man was vergezeld van een viertal vrienden en ik liet ze voor de gelegenheid mijn grootste boek zien, Bibzilla genaamd. Vol bewondering voor zoveel mooie miniaturen en intitialen. Als mensen vriendelijk zijn kunnen ze veel bekijken in de winkel, als ze me niet sympathiek overkomen integendeel...
Een heel voornaam verzamelaar van oude handschriften kwam speciaal voor Bibzilla. Vol bewondering en met kennersogen werd elk blad bestudeerd. Misschien wel een mogelijke koper. Natuurlijk is het prijskaartje nogal hoog maar zo'n kans krijg je maar eens in je leven.
Tenslotte nog een toevallige voorbijganger die zich komt opdringen. Hij kent geen letter latijn maar zou me eens goed komen zeggen wat hij van het missaal vond. Mmm Mmm Mmm is alles wat hij zegt. Zijn belangstelling gaat vooral uit naar de vele tientallen dieren die in het boek afgebeeld staan : een pauw, geit, schaap, rund, krag, slak, kip, enz. enz. en de heel grote goudgehoogde miniaturen. Hij heeft oog voor elk detail, oa voor de figuur van Petrus die een soldaat 'een oortje lichter maakt'. En uiteraard voor het brandende hart op de titelbladzijde, verwijzend naar de eigenaar eeuwen geleden. Danig onder de indruk drukt hij zijn spijt uit over zijn leeftijd : 'Moest ik veertig jaar jonger zijn, ik kocht dat meteen!' De man heeft veel contacten in de boekenwereld en zal dit unieke werk aanprijzen aan enkele fameuze verzamelaars. We zien wel.
Vanmorgen in Assebroek een ganse bibliotheek gaan bekijken. Het stratennet van Assebroek is een echte doolhof. Een paar straten van een hoofdweg vandaan, en soms weet ik niet meer waar ik ben. Doorvlammen is dan de boodschap en uiteindelijk kom je dan weer op een grote weg en weet je meestal weer al welke kant van Assebroeke je je bevindt. Assebroek heeft ook weinig groen, alles is volgebouwd en zo lijken alle straten op elkaar.
Na wat zoeken - want ik vind mijn gps'en nog steeds niet terug - vind ik het adres. Een jong koppeltje verkoopt de boeken van een van hun ouders die overleden is.
Wanneer ik binnenkom zeggen ze dat ze de boeken nog niet meteen willen verkopen omdat ze zeker de maximale prijs willen krijgen. Wat en onzin, ik heb zin om terug naar de voordeur te gaan. Maar de nieuwsgierigheid om te zien wat er in al die dozen zit neemt de overhand en ik blijf staan. Dan zeggen ze dat er al iemand langs is geweest en enkele boeken heeft meegenomen. Nu wil ik echt onmiddellijk het huis verlaten want ze hebben me hier echt goed liggen. Toch kijk ik in de dozen. Allemaal rommel : literatuur van het genre Davidsfonds uit de jaren stilletjes. Oude reisgidsen die helemaal versleten zijn. Heel wat boeken uit de jaren 1960 met een donkere kaft (zelf ingebonden?), enz. enz. Ik zie slechts enkele boeken die een tiental euro waard zijn. Ik open alle dozen zonder ze te doorzoeken want in een oogomslag zie ik dat ik hier met een overschot te maken heb, een rest van een toch wel grote bibliotheek.
Met begerige blikken kijken ze me aan en de vrouw zegt : 'Schoon hé!" Ik antwoord dat ik zo iets nog nooit gezien heb, zoveel waardeloze boeken bijeen, te vergelijken met de rommel van boeken die ik zie in de winkels van Sue Ryder en die pseudo boekverkopers van in die zijstraat van de Scheepsdalelaan hier in Brugge. Wanneer ze me vragen wat ik er wil voor betalen antwoord ik dat ze de hele boel best naar het containerpark brengen. Duidelijk teleurgesteld zegt de man dat hij alles terug naar de zolder zal brengen, ik schat ongeveer dat die vuilnisbelt een drieduizend boeken telt. Wat een tijds- en plaatsverspilling.
Meer dan hoog tijd dan om te vertrekken. Aan de 'would be' boekenverkopers geef ik nog de raad mee niemand anders meer lastig te vallen en voortaan eerlijker te zijn, om vooraf te melden dat er al iemand voor was en dat ze vooraf moeten zeggen dat ze nog niet onmiddellijk verkopen.
Vandaag weer rommelmarkt in het Fabriekspand te Roeselare. Een mooie zaal maar met moeilijke toegang voor de auto. Iedereen wil zo dicht mogelijk van de poort rijden om eerst binnen te kunnen. Enfin, na een paar uur staat alles binnen.
Heel veel bezoekers, maar meestal niet met de intentie om iets te kopen, ik word het al wat gewoon. Het is werkelijk onmogelijk om te peilen naar wat mensen op zoek zijn. Vele bezoekers zoeken er spullen ... om weer door ter verkopen. Mij om het even trouwens, als ze maar iets kopen.
Vandaag het bezoek gekregen van twee Poperingenaars; Twee ambetanterikken die het hele land afdweilen op zoek naar koopjes. Het ventje hoort niet goed en het dametje ziet niet goed, zo zeggen de tachtigers toch maar ik geloof er niets van. Ze zien en horen alles... ze hebben een selectief gehoor en zicht.
De twee schuifelden geluidloos mijn winkel in en ik schrok me een hoedje. Een echte nachtmerrie, ze vergapen zich steeds aan mijn hele intterieur, vragen wat prijzen en gaan er dan weer vandoor. Dus ik verwachtte dit keer niet anders.
Ze waren op zoek naar een 'heiligenkop' want ze hebben thuis een OLV'tje staan zonder hoofd. Of ik dat nergens had liggen... Ik zei hen dat ik momenteel geen OLV-hoofden liggen had (wat een vraag zeg!!!) en toonde hen daarop enkele beeldjes. Toen zei ik hen dat ik mits betaling van een intact beeldje wel kon helpen om het gevraagde te bezorgen. De daad bij het woord willen voegend strek ik mijn arm uit en neem een beeldje vast tussen twee vingers. Verbijsterd en als door het Lam Gods geslagen keken ze elkaar aan en schuifelden de winkel weer uit.
Vlug stak ik hen nog een foldertje met daarop alle antiquairs van Brugge en omliggende in de grijpgrage handen. Beniewd hoe ze daar zullen ontvangen worden.
Ik hou niet van madammen met een bontjas, madammen met een bontjas zijn (soms) gemeen.
Een Brugse dame, met een groot gedacht van zichzelf, die denkt dat ze goed kan schilderen, kocht de laatste jaren regelmatig allerlei zaken aan in mijn winkel en op rommelmarkten. Soms een deel betalen en veel beloven... Intussen duurde het spelletje al een jaar of drie en ik besloot de 'dame' te vragen om haar schulden te laten vereffenen. Ze stelde - over de telefoon - voor om een mooie zilveren monstrans te brengen om die schuld van 600 euro af te lossen. Ik zei hem dat dat veel meer waard was en ik enkel die 600 euro wou.
Een uurtje later kwam ze bij de winkel en zette een groot voorwerp, mooi ingewikkeld in bubbeltjesplastiek, neer naast mijn winkeldeur. Ik kreeg niet de kans om opnieuw gewoon mijn 600 euro te vragen want ze vroeg me onmiddellijk een verklaring op papier te zetten dat alle schulden vereffend waren. Ze krijgt dit van mij en verlaat de winkel. Ik verwijder plastiek van het pak vast en zie dat er een ordinair gipsen beeld in steekt.
"Te lope' zet ik de achtervolging van dat mens in en kan haar aan haar 'vellen' mantel grijpen net voor ze de galerij wil verlaten. Vriendelijk (zoals ik altijd ben) maar kordaat trek ik haar met heel haar mantel mee naar mijn winkel en knal de deur dicht zodra we binnen zijn. Ik zei haar dat ik zoiets niet van haar verwacht had en vroeg mijn blaadje met kwijting terug. Ze weigerde dus zei ik dat ik de politie zou opbellen. Dit maakte geen indruk op haar en ik eiste dan dat haar vriend die voor de deur wachtte onmiddellijk geld moest afhalen in de bank. En toen zei ze : 'Ah, heb je geld nodig misschien? Had dat dan meteen gezegd!' Wat een onbeschaamdheid!
Haar vriendje snelde onmiddellijk naar de bank en een kwartioertje later bracht hij me het geld. Madam zie toen dat ze waarschijnlijk niet veel meer zaken zou doen met mij. Waarop ik repliceerde dat ze geen stap meer binnen mag zetten bij mij. Vervolgens begon ze weer te reclameren. Ik zei haar dat ze beter zou zwijgen of dat ik haar met naam en toenaam op mijn blog zou plaatsen. Wat dus niet gebeurd is, ze mag dus van geluk spreken.
Telkens als ik haar nu tegenkom bij collega's of in andere plaatsen, zie ik dat ze zich schaamt voor wat ze mispeuterd heeft. Ik ben alvast blij dat ik haar niet meer in de winkel zie.
Een collega zei me enkele dagen geleden dat ik 'korte metten' moet maken met wanbetalers of slechte betalers. Want terwijl ze nog schulden bij je hebben komen ze toch niets meer kopen. Beter de 'korte pijn' en dan het maanden- of jarenlang wederzijds ongenoegen cultiveren.
Alhoewel het niet echt warm was vandaag was ik op een bepaald ogenblik ingedommeld in de winkel. Om het niet te koud te krijgen zette ik de deur maar half open. Een kalme dag, je kon een speld horen vallen.
Plots was ik in één ruk wakker. Voor de vitrine zag ik een tiental grijze, witte, lichtgroene en roste (rosse bedoel ik) haardossen (of wie zal het zeggen : pruiken?) bewegen. Dit vergezeld van een luid 'Moa vint toch!' en 'Beuh Amai Kiek doar e keer!'. Wat een kabaal was me dat...
Ik wrijf mijn ogen uit, krabbel recht uit mijn gemakkelijke 'nieuwe' stoel en schrijd geluidloos naar de deur die ik in één beweging opentrek. De menigte tachtigers was op haar nest gepakt en keek me verrast aan. Daarom nam ik het woord : 'Ewel madammekes, veel commentaar hoor ik, komen jullie om te kijken of om te kopen? Is het mogelijk om de blokkade hier op te heffen zodat er ook nog jonger volk door kan? De koffieklets kan hiernaast gebeuren, in het koffiehuis.''
Eerst keken ze me verrast aan en dan stoven ze uiteen. Ik knal de deur dicht en zucht.
Maar nog is mijn lijdensweg niet ten einde voor deze dag. Voor ik mijn stoel kan bereiken hoor ik een luide knal. Een jongedame van een jaar of 30 die ze niet op een rijtje heeft en ondanks mijn opmerkingen nog steeds op de fiets door de galerij rijdt, wil blijkbaar haar remmen wat sparen of ... weet niet eens waar ze haar rem moet zoeken. Ik draai me verstoord om en doe de deur open. 'Ewel, waar is je verstand? Je weet toch dat je hier niet mag fietsen. En dààr staan je remmen, onthou dat als je wil.
De dame heeft beperkte verstandelijke vermogens en haalt soms de gekste dingen uit. Vorige week zat ze op de bank aan de overkant chips te eten uit een grote zak. Met beide handen zat ze haar mond vol te proppen en de voorbijganges bleven stilstaan om het tafereel gade te slaan. Omdat ze niet luistert naar normale argumenten zei ik haar dat ze daar geen chips mag eten omdat ik niet tegen al dat stof kan;.. Iedereen schoot in de lach en de dame muisde er van onder.
Op woensdag komt er soms nog een ander 'mirakel' langs. Een tachtiger van allochtone afkomst die hier lange tijd geleden een tijdje een winkeltje zou gehad hebben, komt hier regelmatid zijn op de markt gekochte kip binnenspelen. De hele kip wordt been voor been binnengewerkt en na een half uur raapt hij - terwijl het vet nog van zijn kin druipt - raapt de kiekenfretter dan alle beentjes bijeen
Niemand die me kent zal ontkennen dat ik nogal Vlaamsvoelend ben. Zo zou iedereen eigenlijk mogen zijn, het is een eer zich Vlaming te mogen noemen. Heel de wereld kent de Vlamingen omwille van hun werkkracht en welstand, opgebouwd doorheen de eeuwen, dikwijls in moeilijke omstandigheden.
Al jaren verzamel ik allerlei objecten ivm de Vlaamse Beweging. Dit zijn oa afbeeldiingen van de Ijzertoren : schilderijen, gipsen en stenen Ijzermonumenten, glasraampjes.
Ook bustes van Cyriel Verschaeve in verschillende groottes, glasraampjes met zijn afbeeldingen, spreuken, boeken. Verschaeve werd door velen nogal verguisd. Reeds voor WO I werd hij als Vlaamsgezinde priester naar afgelegen Alveringem (naast mijn dorp Eggewaartskapelle gelegen), daar zou hij 'niet veel kwaad kunnen doen'. Maar WO I breekt uit en Verschaeve zit midden het kleine stukje onbezet gebied dat nog overblijft, midden de vele duizenden Vlaamse soldaten die aan de Ijzer vechten, mooier kon niet;.. Tijdens de tweede wereldoorlog roept hij jonge mensen op om tegen de communisten te gaan vechten, dus samen met de Duitsers. Hij forceert of verplicht dus niemand om mee te gaan, elk maakte voor zichzelf uit of hj tegen de Russen wilde vechten. Verschaeve wordt tenslotte veroordeeld voor collaboratie, hij wordt zelrs ter dood veroordeeld. Hij moet naar het buitenland vluchten en verblijft tot aan zijn dood in Sollbad-Hal in Oostenrijk. Wat erg voor een verdienstelijk en diepgelovig priester om zo van zijn vaderland gescheiden te moeten zijn. (Ook heden werd onlangs nog een priester verbannen, ook deze man is niet meer welkom in zijn geboorteland... maar dat is natuurlijk een heel ander verhaal), Hij sterft in 1948 en wordt aldaar begraven.
Enkele decennia later, rond 1970 geloof ik, worden zijn stoffelijke resten uit dat (tijdelijke dus) graf weggenomen en naar Vlaanderen gebracht, verborgen gehouden en tenslotte begraven op het kerkhof te Alveringem. Alveringem, waar hij onderpastoor was.
Vandaag mist Vlaanderen grote redenaars en volksleiders die de mensen kunnen toespreken en aanmoedigen als Verschaeve en Verriest. Als priester kenden zij hun Vlaamse volk en wilden het doen herleven, terug tot volle glorie komen.
Wat jammer eigenlijk dat ik Verschaeve niet gekend heb, ik hoorde al vele mensen (Alveringemnaars, priesters, ... ) getuigen over hun ontmoetingen met deze priester. Telkens ik in Alveringem ben bezoek ik zijn graf, gelegen naast de adembenemende mooie Vlaamse hallenkerk.
Afgelopen weken stonden de kranten weer vol sensationele artikels rond kindermisbruik.
Vooreerst meen ik dat elk kindermisbruik misdadig is, ongeoorloofd, en moet worden bestraft. Ook kijken hoe dergelijk misbruik kan voorkomen worden.
Belangrijk ook dat beschuldigingen eerst onderzocht worden vooraleer deze onmiddellijk in alle kranten te publiceren. Een negenzeventigjarige meent plots misbruikt geweest te zijn ... vijfenzeventig jaar geleden! Sommigen zullen vooral uti zijn op een royale schadevergoeding.
Ook eventjes opmerken dat er véél meer misbruik gebeurt door niet-religieuzen, bv. in gezinsverband. Maar dat is natuurlijk niet zo interessant voor de roddelkranten.
Schadevergoeding vragen na misbruik lijkt mij logisch alhoewel de gepleegde feiten daarmee niet meer ongedaan gemaakt kunnen worden. Eigenlijk meen ik dat het bisdom als werkgever op moet draaien voor eventuele schadevergoedingen. Eigenlijk moet men de misbruiker zelf beboeten, desnoods zijn persoonlijke eigendommen aanwenden om de schade te vergoeden.
Ik vraag me af waar Mgr Vangheluwe nu zit. Maanden al is hij precies van de aardbodem verdwenen. Allerlei wilde verhalen doen de ronde. Ontvoering uit de abdij is de meest populaire denkpiste. Ontvoering in de letterlijke zin van het woord lijkt me echt onwaarschijnlijk. Wellicht zal de bisschop wél onder druk van zijn confraters een andere bestemming gekozen hebben. Best eigenlijk voor de abdij van Westvleteren want hun gastvrijheid werd door heel velen niet in dank afgenomen.
Hopelijk is hij nu op een plaats waar hij rust kan vinden, wachtend op een officiële reactie uit Rome. Vermits de feiten al lang verjaard zijn kan er enkel nog een sanctie komen vanwege de paus. Het wordt nu wel tijd voor meer duidelijkheid.
Indien men Mgr Vangheluwe terugplaatst in de lekenstatus mag Roger Vangheluwe geen vieringen meer voorgaan. Priester blijft hij echter in eeuwigheid. Net zoals niemand zich echt kan laten ontdopen : elke gedoopte blijft gedoopt, enkel wordt zijn naam doorschrapt in het doopregister. In beide gevallen verandert er wezenlijk niets fundamenteels.
Vandaag naar Zeeland geweest. Wat een verschil met West-Vlaanderen!
Allemaal grote kale stukken grond, voornamelijk akkers. Door de vele regen zijn er overal grote plassen, gelukkig is er nu geen werk op het land. Het landschap is doorkruist met hoge dijken. De hoeven bestaan meestal uit grote gebouwen, groter dan bij ons. Wat vooral opvalt is dat de hoeven er veel verzorgder en netter uitzien. De gebouwen zijn er ook veel recenter, echt oude gebouwen zag ik niet.
Persoonlijk hou ik veel meer van onze boerderijen. Meestal zijn er mooie oude pittoreske gebouwen te zien. Ook al zijn ze economisch vaak maar van weinig of geen nut meer, toch worden ze nog behouden. Zonde trouwens om oude boerderijgebouwen af te breken. Allerlei bijgebouwtjes maken de hoeve nog mooier. Boomgaarden en beplanting liggen er bij ons mooier en ongedwongen bij. Gezellige moestuinen en bloementuinen naast elkaar. Oude mooie fruitbomen naast jongere. Allerlei hagen, niet alleen op het erf maar soms ook nog rondom weilanden.
In Zeeland is alles meer berekend : je ziet er enkel moderne functionele gebouwen. Ook de beplantingen zijn er strakker en minder verscheiden. Zelden zie je beweging rond de gebouwen. De straten zijn er kraaknet.
De winter zorgt er voor dat alles er nog doodser en meer verlaten uitziet. Er is bijna geen verkeer. In Zeeuws-Vlaanderen zijn er weinig echte steden. Sluis, Aardenburg, Breskens, Axel, Terneuzen, Hulst ... lijken meer op grote dorpen.
Vele Zeeuwen willen aansluiten bij Vlaanderen in België, misschien wel een goede zaak voor ons. Dat vele mooie landbouwland zou een grote aanwinst zijn voor ons die steeds meer landbouwgrond zien verdwijnen om woongebieden en natuurdomeinen aan te leggen. Nu nog Wallonië afstoten en Vlaanderen krijgt weer meer ademruimte (in alle betekenissen).
Tertio : waar lolbroeken zich echt kunnen uitleven
Het tijdschrift Tertio vindt het blijkbaar grappig om cartoons ivm Mgr Vangheluwe en Kardinaal Danneels op te nemen. Weinig passend, vind ik. Op verzoek van een zuster uit een klooster hier in Brugge stuurde ik het tijschrift dan ook een mailtje om haar en mijn ongenoegen uit te drukken. Sommige prentjestekenaars vergeten blijkbaar maar al te vlug wat bepaalde mensen verwezenlijkten gedurende decennia trouwe dienst aan de kerk van Vlaanderen...
Ik kon het bijna niet geloven toen ik hoorde dat een groot deel van de abdij van Rochefort afbrandde. Zelf denk ik bij 'afbranden van een abdij' spontaan aan de Geuzentijd of de Franse Tijd, toen de Kerk vervolgd werd. Deze ramp echter is een gevolg van een oververhhitte stroomgenrator of zo.
Een achttal weken geleden was ik nog op bezoek in de abdij. Aan het oude deel van de abdij waren restauratiewerken aan de gang. Alles was er vredig en rustig. Gelukkig zijn de kerk, de brouwerij en de bibliotheek gevrijwaard gebleven. Hopelijk kunnen de monniken spoedig de abdij herstellen en weer bewoonbaar maken.
Als ik het afgelopen jaar overschouw, zijn er in West-Vlaanderen niet zoveel inwoners die echt opvallen.
Uitzondering daarop is volgens mij de abt van Westvleteren, Broeder Manu Vanhecke. Hij zal het zelf niet ambiëren maar wat hij heeft gedaan voor Mgr Vangheluwe, is écht bewonderenswaardig. Opkomen en meelijden met iemand die nergens nog terecht kon. Onderdak geven aan wie nergens anders welkom was. Dat is voor mij ware grootheid en goedheid.
De abdij van Sint-Sixtus is een waar oord van gebed en rust, je kan er wat energie opdoen tijdens de mooie gebedsdiensten. Ik hoop echt dat de abdj nog lange tijd mag blijven bestaan. Een zalig oord met zalige bewoners.
Het neefje van de bisschop : Westvlaming van het jaar?
Ik hoorde dat Markske, het neefje van de bisschop, mogelijks Westvlaming van het jaar zou worden. Ongelooflijk wat een pretentie. Zou hij nu echt zo trots mogen zijn op al het extra leed dat hij veroorzaakte?
Natuurlijk ben ik persoonlijk gelukkig dat mensen die misbruikt werden nu een gezicht krijgen, en dat hierdoor hopelijk potentiële daders gewaarschuwd zijn dat ze kinderen met rust moeten laten. Kindermisbruik is misdadig.
Maar ik blijf het toch heel vreemd vinden dat dat neefje zich niet durft tonen in de media. Bang om vervelende vragen voorgeschoteld te krijgen ivm het zwijggeld? Hoeveel kreeg hij nu eigenlijk precies? Genoeg in elk geval om een zwembad aan te leggen bij zijn huis...
Bisschop Roger Vangheluwe ; hoelang moet de lijdensweg nog duren?
De laatste maanden heb ik nogal wat contacten mogen hebben met mensen die Mgr Vangheluwe goed hebben gekend en ook anderen die hem blijvend een warm hart toedragen.
Sinds het vertrek van de bisschop is inmiddels een half jaar verstreken. In de media hebben ze hem onmenselijk hard aangepakt, het is net alsof ze het hadden over de duivel zelf. Ik wil nogmaals benadrukken dat de gepleegde feiten heel heel erg zijn en dat ik deze zeker niet minimaliseer.
Het is echter wel zo dat velen - en ik bedoel dan in de eerste plaats de mensen van de pers - hun boekje ver te buiten zijn gegaan. Ook veel mensen die helemaal niets met de Kerk te maken hebben voelden zich plots geroepen om eens hun zegje te doen.
Iedereen die mij kent weet dat ik weinig redenen heb om op de barricaden te springen voor de Kerk. Toch ben ik blij tot die Kerk te behoren.
Graag roep ik iedereen op om vergeving te kunnen schenken aan een zwaar getormenteerd man. Een man die sinds decennia erg geleden heeft onder zijn eigen daden. En levenslang zal lijden. Laten we ons hart spreken en ondanks de ernst van de feiten hem toelaten verder te gaan met zijn leven. Als we dat kunnen dan denk ik dat we ons hoog verheffen boven al die mensen die de gevallen bisschop enkel maar haat toedragen.
