Tertio : waar lolbroeken zich echt kunnen uitleven
Het tijdschrift Tertio vindt het blijkbaar grappig om cartoons ivm Mgr Vangheluwe en Kardinaal Danneels op te nemen. Weinig passend, vind ik. Op verzoek van een zuster uit een klooster hier in Brugge stuurde ik het tijschrift dan ook een mailtje om haar en mijn ongenoegen uit te drukken. Sommige prentjestekenaars vergeten blijkbaar maar al te vlug wat bepaalde mensen verwezenlijkten gedurende decennia trouwe dienst aan de kerk van Vlaanderen...
Ik kon het bijna niet geloven toen ik hoorde dat een groot deel van de abdij van Rochefort afbrandde. Zelf denk ik bij 'afbranden van een abdij' spontaan aan de Geuzentijd of de Franse Tijd, toen de Kerk vervolgd werd. Deze ramp echter is een gevolg van een oververhhitte stroomgenrator of zo.
Een achttal weken geleden was ik nog op bezoek in de abdij. Aan het oude deel van de abdij waren restauratiewerken aan de gang. Alles was er vredig en rustig. Gelukkig zijn de kerk, de brouwerij en de bibliotheek gevrijwaard gebleven. Hopelijk kunnen de monniken spoedig de abdij herstellen en weer bewoonbaar maken.
Als ik het afgelopen jaar overschouw, zijn er in West-Vlaanderen niet zoveel inwoners die echt opvallen.
Uitzondering daarop is volgens mij de abt van Westvleteren, Broeder Manu Vanhecke. Hij zal het zelf niet ambiëren maar wat hij heeft gedaan voor Mgr Vangheluwe, is écht bewonderenswaardig. Opkomen en meelijden met iemand die nergens nog terecht kon. Onderdak geven aan wie nergens anders welkom was. Dat is voor mij ware grootheid en goedheid.
De abdij van Sint-Sixtus is een waar oord van gebed en rust, je kan er wat energie opdoen tijdens de mooie gebedsdiensten. Ik hoop echt dat de abdj nog lange tijd mag blijven bestaan. Een zalig oord met zalige bewoners.
Het neefje van de bisschop : Westvlaming van het jaar?
Ik hoorde dat Markske, het neefje van de bisschop, mogelijks Westvlaming van het jaar zou worden. Ongelooflijk wat een pretentie. Zou hij nu echt zo trots mogen zijn op al het extra leed dat hij veroorzaakte?
Natuurlijk ben ik persoonlijk gelukkig dat mensen die misbruikt werden nu een gezicht krijgen, en dat hierdoor hopelijk potentiële daders gewaarschuwd zijn dat ze kinderen met rust moeten laten. Kindermisbruik is misdadig.
Maar ik blijf het toch heel vreemd vinden dat dat neefje zich niet durft tonen in de media. Bang om vervelende vragen voorgeschoteld te krijgen ivm het zwijggeld? Hoeveel kreeg hij nu eigenlijk precies? Genoeg in elk geval om een zwembad aan te leggen bij zijn huis...
Bisschop Roger Vangheluwe ; hoelang moet de lijdensweg nog duren?
De laatste maanden heb ik nogal wat contacten mogen hebben met mensen die Mgr Vangheluwe goed hebben gekend en ook anderen die hem blijvend een warm hart toedragen.
Sinds het vertrek van de bisschop is inmiddels een half jaar verstreken. In de media hebben ze hem onmenselijk hard aangepakt, het is net alsof ze het hadden over de duivel zelf. Ik wil nogmaals benadrukken dat de gepleegde feiten heel heel erg zijn en dat ik deze zeker niet minimaliseer.
Het is echter wel zo dat velen - en ik bedoel dan in de eerste plaats de mensen van de pers - hun boekje ver te buiten zijn gegaan. Ook veel mensen die helemaal niets met de Kerk te maken hebben voelden zich plots geroepen om eens hun zegje te doen.
Iedereen die mij kent weet dat ik weinig redenen heb om op de barricaden te springen voor de Kerk. Toch ben ik blij tot die Kerk te behoren.
Graag roep ik iedereen op om vergeving te kunnen schenken aan een zwaar getormenteerd man. Een man die sinds decennia erg geleden heeft onder zijn eigen daden. En levenslang zal lijden. Laten we ons hart spreken en ondanks de ernst van de feiten hem toelaten verder te gaan met zijn leven. Als we dat kunnen dan denk ik dat we ons hoog verheffen boven al die mensen die de gevallen bisschop enkel maar haat toedragen.
Zo, na enkele maanden afwezigheid ben ik helemaal terug. Door de vele beurzen waaraan ik deelnam en de volledige reorganisatie van mijn winkel heb ik andere activiteiten wat laten liggen. Maar nu ben ik er weer klaar voor, graag laat ik u meegenieten (?) van wat ik allemaal mag meemaken in mijn zaak.
Vroeger ontkende ik steevast alle (eerder negatief bedoelde) opmerkingen zoals 'Hij doet maar wat hij graag doet'. Nu beken ik met groot genoegen dat dit inderdaad waar is. Zoals ik zielsgraag priester wou worden zo ben ik nu handelaar geworden in wat ik zelf het liefste zie : boeken en antiek.
Eindejaarsshopping in Brugge. Elk jaar erger ik me meer en meer aan die ambetante terroriesten die met vele tienduizenden de stad overspoelen om ... ja waarom eigenlijk? Heel wat bezoekers komen de mooie gebouwen en musea bewonderen maar het merendeel komt hier gewoon een zak pralinen (veelal van héél bedenkelijke kwaliteit... kopen en zich bezatten op de kerstmarkt. Wanneer hun geld op is gaan ze wat wandelen in de stad. Ze komen met bosjes binnenvallen in de winkel en geven graag commentaar op alles wat ze zien. Als het té druk wordt, als er te veel ambetante Engelsen en Spanjaarden binnenvallen durf ik wel eens een bordje hangen met daarop 'No Spanish spoken' en 'No english spoken'. Dat scheelt al gauw 90 % bezoekers, dan kunnen mijn klanten tenminste opnieuw rustig rondkijken.
Eventjes onderbreken : kwestie van een groepje spanjaarden het gat van de deur te wijzen...
Wegens heel wat andere activiteiten ben ik een paar weken 'in de onmogelijkheid' geweest om mijn blog bij te houden. Ik probeer dit de komende weken aan te vullen.
Taptoe morgenavond op de Burg en Madame Spinnekop de ter Bueren
Morgenavond is er weer de jaarlijkse taptoe op de Burg. Elk jaar treden dan fanfares en showbands op. Voorprogramma wordt steevast verzorgd door een plaatselijke harmonie, bv. die van Dudzele. Morgen is het deze van Zedelgem. Meestal niet super hoog niveau maar steeds gezellig. De Nederlanders zijn specialisten in het geven van shows. Enkelel jaren geleden bespeelden ze hun insturment al rijdend op de fiets.
Morgen mag ik plaatsnemen in de studio op de hoogste verdieping boven de ingang van de galerij, wat een bevoorrechte ligging is. Eigenlijk zou ik hier wel graag wonen. Waar ik nu woon staat alles nogal heel vol, vele duizenden boeken en andere zaken. Als ik verhuis neem ik enkel het hoogstnodige mee : een duizendtal boeken die verband houden met eigen streek en over bepaalde onderwerpen. Ook mijn familiearchief uiteraard. Wat meer comfort zou nu wel mogen, ik woon nu al een vijftien jaar in een toch wel wat verouderd appartement en wat meer luxe zou toch mogen, ik werk immers hard genoeg. Bovendien ben ik dan verlost van madam Spinnekop, de buurvrouw met ware gendarme-allures. Ze voelt zich momenteel erg belangrijk omdat ze af en toe een kobbewebbetje kan spotten, alhoewel ik het haar nu wel serieus moeilijk maak doordat de kobbejager klaar staat om bij het minste onraad de kleinste spin buiten te borstelen. Madam Spinnekop wordt dan ook dringend verzocht om een ander slachtoffer te zoeken... Ook kan ik boven mijn winkel gaan wonen, er is een appartement te huur maar er is nogal weinig ruimte.
Brugge zucht onder de hittegolf die hier al een week heerst. Vanavond zou er onweer op til zijn, hopelijk want dan kan het wat afkoelen. Ook in de winkel hier is het snikheet. Ik ben bijna klaar met het inpakken van alles dat meegaat naar de rommelmarkt zondag. Een hele klus die telkens verschillende dagen in beslag neemt. Hopelijk is er veel volk zondag want als het te warm wordt blijven veel mensen thuis. De echte verzamelaars en handelaars zullen er natuurlijk wel zijn.
Vandaag zijn er heel veel Spanjaarden en ook nogal wat Brazilianen in de stad. Zoals gewoonlijk zijn ze nogal geïnteresseerd in religieuze zaken. Spanjaarden hebben echter hoogst uitzonderlijk middelen mee om antiek te kopen, ze geven bijna geen geld uit. Enkel water en wat eten, en overal gaan rondneuzen en alles bepotelen. Brazilianen zijn meer levensgenieters, ze genieten van het vele mooie dat ze hier zien en nemen graag wat souvenirs mee naar huis. Triestig eigenlijk, als je zoals die Spanjaarden op reis gaat en bijna geen geld op zak hebt. Dan zou ik liever thuis blijven. Het schijnt trouwens dat Spanjaarden behoorlijk grof kunnen zijn tegen de toeristen in hun land. Dat ze maar heel blij zijn met de Belgische toeristen, die houden de economie daar voor een groot stuk draaiende...
Elke bezoeker keek vandaag vol bewondering naar mijn schilderij van Ittenbach, ook werden er heel wat foto's van gemaakt. Terecht ook : hoe meer ik er naar kijk hoe liever ik het voor me zelf wil houden.
Reisje van drie dagen en mooie aanwinsten voor de winkel
De voorbije drie dagen was ik op stap in het buitenland. Eerst naar Redu, het boekendorpje in de Ardennen. Maandag om 14h00 waren er 2 (lees : twee!!!) winkeltjes open, wat een afgang. Het bezoeken nauwelijks nog waard, ware het niet van de mooie omgeving en mooie dorpjes in de buurt... Dan naar Beauraing : rond 17h00 was er werkelijk geen kat... Het was echter wel héél warm. Naast het heiligdom is er een iwnkeltje met nogal veel verschillende nieuwe heiligenbeelden. De meeste beelden zijn zo lelijk dat je beter geen beeld in huis plaatst. Leve de oude antieke beelden, toen kon men nog kunstvolle zaken maken. Dan via Givet richting Frankrijk. Daar ik geen kaart meehad bleef ik ongewild op Belgisch grondgebied. Uiteindelijk belandde ik rond 20h00 in Laon. Ik zag de stad al van op 30 km afstand liggen, op een grote heuvel, bekroond met de grote kathedraal met vier enorme torens. De volgende dag stadsbezoek en dan naar Soissons, St-Germain bij Parijs, St Valéry en Caux. Gisteren tenslotte naar Dieppe via de kustlijn, dan naar Abbeville, Montreuil en Boulogne, en vandaar naar huis.
Maar meer details hier over binnen een paar dagen. Oa over hoe ik 120 meter onder de grond kroop om de hittegolf te ontlvluchten, (ongewild) meereed in een begrafenisstoet, enkele mensen opsloot in een middeleeuwse grafkrypte, ontmoeting met een clochard, vier grote kommen mosselen at gisteren,
Enkele heel mooie aankopen gedaan. Vooreerst enkele mooie kruisbeelden met corpus uit ivoor. Heel fijn gesneden. Een kruisbeeld met een corpus ... en Maria Magdalena, in 'os', been dus. Hee.l zeldzaam met die Maria Magdalena. Ook enkele boeken. Maar het mooiste is wel een Christushoofd op doek geschilderd, van de heel gekende Duitse kunstenaar Ittenbach (19ee eeuw). Een héél aandoenlijk portret van een zwaar beproefde en getormenteerde Christus met doornenkroon. Zwaar betraande indroevige ontgoochelde ogen. Heel mooi en ideaal om op de schouw te plaatsen ipva een kruisbeeld. Vroeger had ik al eens een gelijkaardig werk van dezelfde kunstenaar en toen was het doek binnen de twee weken verkocht. Ik mag er niet te veel naar kijken of ik hou het voor mezelf.
En tenslotte een 17e eeuws dik boek over al Gods lieve heiligen. Een kleine 10 cm dik boek met heiligenlevens en per maand een groe gravure met alle heiligen van elke dag. Een gekend en gezocht werk
Volgende zondag is de eerste van de jaarlijkse drie grote rommelmarkten op het Zand te Brugge. Liefhebbers van mooie antiek zullen hier zeker aan hun trekken komen. Wie brol zoekt ook trouwens... Zelf zal ik een hondertal heiligenbeelden meenemen evenals mooie andere antieken voorwerpen. Ook een hoop oude boeken aan kleine en minder kleine prijzen, voor elk wat wils.
Vandaag had ik een Spaanse en een Portugese antiquaar op bezoek. Het duo beaoekt stelselmatig alle antiquariaten in België en Nederland, om de lokale markt te verkennen. Beide heren waren rond de vijftig en heel vriendelijk. We spraken met elkaar in het Frans daar ik geen Spaans of Portugees ken.
Beiden klagen steen en been dat ze weinig interessante antiqariaten hebben gevonden op hun tocht die nu al twee weken duurt. Met een huurauto zijn ze heel Nederland doorgereisd en vele tientallen antiquariaten bezocht die ze vonden via internet. Ze vinden dat elk antiquariaat wat op de ander lijkt qua aanbod. Veel moderne boeken en weinig oude drukken. Als er dan al eens oude drukken gevonden worden blijken ze quasi onverkoopbaar, veelal gaat het om theologische werken in het Latijn waar vandaag niemand nog iets aan heeft. De boeken in Nederland vinden ze ook veel te duur om er als handelaar nog iets aan te kunnen verdienen. Zo waren ze een hele dag op stap in Amsterdam en bezochten er de grootste antiquariaten. In de grootste zaak van de stad werden ze ronduit onvriendelijk behandeld wat me eigenlijk spijtig genoeg niet erg verwonderd gezien mijn eigen ervaringen met deze zaak een paar maand geleden. Reden was dat ze na uren zoeken weinig interessante en betaalbare boeken konden vinden.
Wat België betreft was het oordeel enigszins anders. Vooreerst zijn er heel weinig antiquariaten. Enkele in Luik en Namen en Brussel, eentje in Antwerpen, Sanderus in Gent en dan enkele hier in Brugge. Volgens hen echt niet de moeite waard. Erg hoor zo'n een verdict! Voorzichtig probeer ik hen te overtuigen dat we in België echt wel goeie zaken te bieden hebben, zowel in de winkels zelf als in veilingen allerhande.
Over mijn zaak waren ze bijzonder mild. Klein maar bijzonder interessant door de grote verscheidenheid. Moderne boeken heb ik weinig maar daarvoor zijn er natuurlijk de gewone boekhandels en tweedehandszaken. Wel heb ik volgens hen een mooi aanbod oude werken, waarmee ze bedoelen boeken van voror 1800. Veel van deze boeken zijn geïllustreerd wat vandaag een grot pluspunt is. Verzamelaars hebben al zoveel liggen dat ze enkel nog de betere uitgaven willen aankopen. Bv. boeken met emblemata of zinnebeelden zijn heel erg in trek. Ook reisverhalen en atlassen. Bij het zien van mijn aanbod aan munscriptkaarten en Poppkaarten gingen ze helemaal uit de bol, op hun wekenlange reis was dit natuurlijk de eerste keer dat ze deze zaken zagen. Ook een grote verzameling achtiende-eeuwse heiligenprenten die ik gisteren binnenhaalde werd met heel veel aandacht bekeken. Ik liet hen overal foto's nemen. Beiden kochten enkele emblematische werken en een Spaanse uitgave van de geschiedenis van Vlaanderen.
Eigenlijk hebben deze antiquaren uit Spanje en Portugal overschot van gelijk. De verleiding is heel groot om enkel boeken aan te bieden die courant zijn. Vlaamse romans, vertaalde romans, moderne boeken over geschiedenis, reiaen, dieren, religie, enz. Maar dat vind je overal en aan zo'n aanbod zie ik weinig verdiensten vanwege de antiquaar of boekhandelaar. Zelf ben ik elke dag op zoek naa echt speciale boeken, documenten en antiek allerlei. Enkel me zo'n gevarieerd aanbod blijven mensen naar de winkel komen. Ze appreciëren het werkelijk dat ik me al die moeite getroost. Natuurlijk is het zo dat ik wellicht pakken meer tijd heb dan vele collega's die een gezin hebben. Ook zijn sommige collega's wat teleurgesteld in de dalende verkoop in het antiquariaat. Soms hebben ze er zelf schuld aan omdat ze zelf te weinig moeite doen om interessante zaken op te snorren.
Het aantal antiquaren daalt vlug, kijken we maar naar Brussel en Antwerpen , waar de laatste jaren toch een tiental zaken verdwenen. Hopelijk komen er in de toekomst nieuwe zaken bij. Bv. in Brugge : hoe meer antiquariaten er zijn hoe beter. Het moet de moeite lonen om naar Brugge te reizen... Na de vakantie komt er een nieuwe collega bij in de Academiestraat, vlak naast het Rijksarchief. Eduard, een Rijselnaar van origine, huist al jaren in Damme. Hij is een heel belezen man en durft het aan om op latere leeftijd (ca 60 jaar?) nog een zaak uit de grond te stampen. Vermoedelijk zal hij de klemtoon leggen op kunstboeken. Gelegen vlak bij De Sleghte zal hij hopelijk veel volk over de vloer krijgen. Maar eerst blijft hij tijdens het toeristisch seizoen nog in Damme. Wie vodden en ouwe rommel van boeken zoekt is hier zeker aan het verkeerde adres, die zoeken beter zaken op als de kringloopwinkel en van die zaken die voor een goed doel of zo werken. (Oneerlijke concurrentie noem ik dat. Met overheidssteun boeken gratis inzamelen en duur verkopen, en hier geen belastingen op betalen... Misschien moet ik ook een vzwtje oprichten en voor een goed werk gaan werken, dat zal alvast veel meer zaad in het bakje brengen!). Ik wens Eduard in elk geval veel succes toe.
Vijf uur vanmorgen : de wekker gaat en de lucht buiten is zwaar bewolkt. Omdat ik geen zin heb om mijn boeken naar de vaantjes te hebben en eigenlijk ook omdat ik geen denderend vertrouwen heb in de kooplust en -kracht van de bezoekers van de markt, besluit ik niet deel te nemen. Spijtig van het inschrijvingsgeld maar ik neem liever geen risico's. Dus terug naar bed. Om negen uur begint het te kriebelen : een rommelmarkt zo dicht bij de deur... ik neem toch maar een kijkje onder een nog steeds zwaar dreigende hemel. Midden het parcours zie een groot 'gat' in de standen, mijn stand dus, niemand die rommel genoeg mee heeft om mijn standplaats op te vullen. Misschien ook bang om bij een stortvlaag er niet in te slagen om alles te bedekken met een zeil of zo. Zoals gewoonlijk is er weer enorm veel rotzooi te zien, ik bedenk hoeveel grote (voor de duidelijkheid : afval)containers er nodig zouden zijn om al die vodden en slunsen op te bergen. Op het einde van het parcours valt er wat regen in de lucht. Enigzijds vervult me dat met wat troost : gelukkig toch dat ik hier zelf vandaag niet sta, maar voor de standhouders is het echt balen : een stevige wind, een bewolkte hemel en af en toe een vlaagje regen... Waar ik passeer en er boeken te koop liggen kijken mensen me vaak hoopvol aan, met het verlangen dat ik hen verlos van hun voorraad onverkoopbare boeken en rotzooi. Eigenlijk zijn er maar twee die mooie zaken meehebben : een boekhandel uit Damme en iemand die zijn privécollectie verkoopt. Zo vind ik toch nog drie mooie boeken, ondanks dat het al middag is. De hele tijd door word ik aangesproken door mensen die boeken willen vekropen. Liefst laat ik ze naar de winkel komen want twee op de drie heeft weinig verkoopbaar materiaal aan te bieden. Elke keer als ik op huisbezoek ga en rommel moet bekijken voel ik me wat bedot, in elk geval vind ik het tijdverlies. Vlug haast ik me naar de wagen en vertrek richting winkel.
Zoveel volk in de stad maar hier aan mijn winkel passeert geen kat vandaag, andere dagen trouwens is het niet veel beter. Denkelijk ligt dit aan de ligging van mijn winkel. Op 20 meter van de Burg waar iedereen komt kijken naar het stadhuis en de H. Bloedkapel. Door stedelijke reglementen is het echter verboden om publiciteitsborden neer te planten in de buurt van beschermde monumenten. Bovendien vertikken de meeste mensen om binnen te gaan in een galerij, ze denken immers dat ze er niets dan rommel en toeristische bazaar zullen vinden. Niets is dus minder waar want ik doe dag en nacht mijn best om een uniek aanbod te creëren.
Je kan hier een muis horen lopen of een naald horen vallen. Het is hier zo stil als op het kerkhof. Gelaten hou ik de wacht met de twaalf apostelen, Antoon met zijn Zwientje en met nog vele andere lieve heiligen van God...
Een uurtje geleden kreeg ik drie Chinese jongedames binnen. Eentje keek enorm scheel. Ik deed mijn best om de andere kant op te kijken want ik wilde haar niet in verlegenheid brengen. Maar het is net als met die oudere dame die ik net zag passeren, met een bult op haar rug als die van een kameel of dromedaris. Je kan niet anders dan er naar te kijken... Bijkomend probleem met die Chinees was dat haar ogen beide wat naar buiten keken, vreemd hoor. Als ze de prijs vroeg van enkele zaken kreeg ik het even heel moeilijk : bedoelde ze het boek aan haar rechterzijde of aan haar linkerzijde? Daarom vroeg ik haar vriendelijk om het door haar beoogde boek aan te wijzen. Een mooi geïllustreerd werk over Uilenspiegel, in het Frans. Met zijn drieën haalden ze al hun kleingeld boven, toch één boekje verkocht vandaag...
Net kwam er een kwezeltje binnen. Ze koopt liefst kapotte gipsen beelden die ze dan zelf kan restaureren. Eigenlijk bakt ze er niet veel van. Eerst probeert ze de breuken te herstellen met haar zelfgemaakte lijm, daarna werkt ze alles bij met gips, als het nodig is maakt ze ontbrekende lichaamsdelen als een hoofd of een arm met hand na, en tenslotte een ferme couche verf er over... Telkens worstelt ze met de dwanggedachte dat elke beeld dat in haar pollen komt moet overschilderd worden. De originele kleur is altijd de beste, als er slechts enkele stukjes verf mankeren dan kleur je dat best bij. Maar deze dame vindt zichzelf zo goed dat ze elk beeld volledig opnieuw beschildert, het resultaat mag ... niet ... gezien worden. Zo lelijk als je maar denken kan. Als kleuren gebruikt ze enkel donkerbruin, donkergroen, donkerblauw en donkerrood. Je kan de door haar vermassacreerde beelden er zo uit halen. Van al haar kunstwerken maakt ze digitale foto's waarmee ze dan rond gaat leuren bij andere kwezeltjes. Gelukkig zijn de foto's van slechte kwaliteit en tonen ze de beeldjes mooier dan ze zijn. Haar beste klanten zijn waarschijnlijk blinden en slechtzienden. Gipsen beelden koop ik vooral voor de toeristen, zo zijn Nederlanders tuk op een oude Vlaamse gipsen OLV, het kost niet veel geld en het is folklore, bij hen vinden ze weinig heiligenbeelden omdat het land vooral protestants is. Ook is het zo dat vele heiligen enkel of meestal enkel in een gipsen uitvoering te vinden zijn, bv. Antonius, Donaas, Rita, ... Het mooiste gipsen beeld dat ik heb is een OLV met Jezus die de zielen in het vagevuur troost en loutert met een kroon vol bloemen. Ook enkele musicerende engelen en enkele OLV-beeldjes gemaakt door Jeanne Hebbelynck.
Het is hier zo rustig als in een mortuarium, ik zweef tussen wakker zijn en indommelen. Slapend rijk worden zit er echter niet in hier. Best dat er geen vervaldatum staat op mijn boeken en antiek.
Vandaag (ik bedoel natuurlijk gisteren dinsdag) iets heel moois op de kop kunnen tikken. Sint-Antonius met zijn varkentje, een meter hoog, in eikenhout. Een pareltje en echt zeldzaam. Hier en daar zijn er sporen van polychromie, er zijn vooral groene verfresten merkbaar. Toontje kiekt zoals hij altijd zou moeten kieken, tistezeggen verstandig, kalm en bedaard. Zijn zwientje is, zoals alle zwientjes trouwens, ook niet van de domste. Met spits(vondige) oogjes kijkt het je aan. Het beeld stond al lang te koop maar viel nogal duur uit. Velen (vele antiquairs) zijn geroepen maar weinig uitverkoren. Meestal wil men alles voor een prikje kopen en er dan grove munt uit slaan. Maar zo werkt dat volgens mij niet. Zo zag ik in Damme een soort antiquair rondlopen, op zoek naar een koopje, boeken over antiek wellicht. Vol leedvermaak keek ik hoe hij - om 16u00 notabene - nog alle boeken in de dozen ondersteboven haalde. Wat laat om nog iets interessants te vinden. Op veilingen koopt hij lelijke beschadigde schilderijen op voor een prikje. Nadat ze gerestaureerd of beter gezegd opgelapt zijn en een nieuwe lijst gekregen zijn ze plots dertig maal meer waard. Ik help graag zoeken met de mensen als ze iets specifieks willen maar voor deze man kan geen enkele hulp baten : of hij heeft het al of het is te duur of t's maar dit of maar dat... Telkens als ik hem zie denk ik 'Laat deze kelk aan mij voorbij gaan'.
Heel zeldzaam zoniet uniek is mijn aanwinst van twaalf mooie beelden van de apostelen. Ik denk dat ik ze beter voor me zelf hou want zoiets kom je geen twee maal tegen. Elke apostel is voorzien van zijn attributen. Ook de Judas zit er bij. Een dame vandaag wilde het apart kopen om het aan haar man te schenken als een laat verjaardagsgeschenk. Dat spreekt natuurlijk boekdelen. De beelden zijn een halve meter hoog en naast elkaar geplaatst is het best wel indrukwekkend.
Verder nog een mooi ja-knikkertje gekocht, een antiek exemplaar, een afbeelding die ik nog nooit eerder zag. Eén telefoontje morgenochtend en 't is verkocht.
Blij dat de NVA zo goed gescoord heeft. Hopelijk kan Bart De Wever zijn beloften waarmaken. De Walen bibberen en beven, en daar hebben ze allr reden toe. Het is voldoende bewezen dat de Walen ferm profiteren van onze welvaart en ze beseffen dat héél héél goed. Natuurlijk proberen ze hun luizenleventje te behouden. Ik heb het hier duidelijk over de luie Walen want er zijn ook veel Walen die harde werkers zijn, denken we bv. aan al de landbouwers.
Spijtig ook dat het Vlaams Belang zo veel stemmen verloor, al is hun resultaat nog behoorlijk gezien de omstandigheden. Dewinter beweert terecht dat de NVA met een groot deel van hun stemmen is gaan lopen. Natuurlijk is het VB zelf grotendeels verantwoordelijk voor die terugval. Vooreerst de onvrede met Frank Vanhecke die nochtans een heel goed politicus is, ook als mens wordt hij door al zijn kennissen diep gewaardeerd. En tenslotte is er natuurlijk de te harde taal die het VG hanteert. Misschien kunnen ze best eens kijken naar de NVA, Bart De Wever pakt de zaken veel subtieler aan.
Hopelijk moet De Wever niet te veel toegevingen doen bij de vorming van de nieuwe regering. Gelukkig staat hij veel sterker in zijn schoenen dan Leterme destijds, de tijd zal uitwijzen of er eindelijk verandering kan komen in dit apenland : rechtvaardigheid, respect en veel meer zelfstanidgheid voor de Vlamingen.
Doordat het vadertjesdag was én wegens de verkiezingen wellicht was er heel weinig volk in Damme. Weeral! Waar je zou verwachten dat op moedertjesdag vorige maand en gisteren op vadertjesdag dat mensen zich een extraatje veroorloven, wel : mis poes!
Het publiek bestond vooral uit verzamelaars die alles al hebben en eens willen kijken wat een ander in huis heeft. De hele tijd reacties als 'A ja dat heb ik ook, oh ja dat heb ik al lang, ewe ja mien boek is meer versleten... Maar daar bak ik geen brood mee.
Dikwijls ervaar ik dat mensen zelfs geen vijf euro meenemen naar de boekenmarkt, hoe kan dat nu toch? Waarom komen ze dan eigenlijk? Als ik wat krap zit, letterlijk dus, dan blijf ik liever thuis of in de winkel, in plaats van de mensen te gaan ambeteren. En geld om te gaan sneukelen of pinten te pakken dat hebben ze dan wel. Eigenlijk amusant om de mensen te bestuderen : hoe ze boeken behandelen; commentaar geven en dan weer verder lopen.
Dat beloofde dus : geen kat te zien en wie er wel was kocht niets. Zelfs de honderden boeken aan één euro, sterk afgeprijsde boeken allemaal, konden de bezoekers nauwelijks bekoren. Gelukkig kon ik wat verkopen aan collega's en was er één heel goeie klant die een mooi lithootje van Jean Milo kocht. Na een uurtje inpakken vertrok ik rond negentien uur richting Brugge die Schone.
Ingebruikname van de gerestaureerde beiaard te Brugge
Zaterdagavond was het eindelijk zo ver : de beiaard zou weer spelen, na maanden van hard werken. De oude historische klokken kregen een grondige opknapbeurt, nieuwe klokjes werden gegoten en massa's draden of kabels en andere stukken werden vervangen. Nog is alles niet af maar tegen september zou alles af zijn.
Ik was een halfuurtje voor aanvang van het concert aanwezig op de binnenkoer van de hallen. Ideale plaats om rustig naar de beiaard te luisteren. Vele honderden mensen vulden de volledige ruimte. Er werden mantels uitgedeeld aan mensen die het wat koud hadden.
Intussen schouwde ik de grote grijze voorbijrazende wolken rond de beiaardtoren. Vooravond van de verkiezingen. Dreigende onweerswolken, dat beloofde voor de volgende dag...
Rond halfnegen rolden de eerste klanken als een zacht tapijt van uit de halletoren over de hele stad. Zalig gewoon en inderdaad : de klokken klonken veel zuiverder dan voorheen. Frank Deleu, de zeer aangenamen en onvolprezen nieuwe stadsbeiaardier, verdient een flinke pluim. Samen met zijn twee medewerkers en een brass band die muziek van rond 1500 evoceerde zorgde hij voor een heel bijzondere en door iedereen fel gesmaakte avond. Ik bleef niet tot het einde want ik had geen jas mee en was nogal fris. Tijd om de wagen te laden voor de boekenmarkt te Damme.
Zoals reeds vroeger gemeld ben ik naarstig de boel aan het kuisen. De schrik zit er in : als de buurvrouw nog eens een kobbenet ziet hangen is ze in staat me aan te klagen wegens bezit en houden van dieren in huis, wat ten strengste verboden is in dit gebouw... Met nieuwjaar schenk ik haar een scherp brilletje of een betere telescoop, zo kan ze me nog beter stalken en ambeteren. Dat ze eens leert lezen of een andere hobby zoekt...
Het opruimen van mijn appartement verloopt heel heel moeizaam. Niet omdat er zoveel stof ligt of zo maar omdat ik ontzettend veel zaken heb bijgehouden de laatste vijftien jaar. En telkens zit ik te snuffelen in al die zaken. Duizenden bladzijden nota's die ik maakte in het rijksarchief hier en in andere archieven, ivm met de eigen stamboom of met de geschiedenis van Eggewaarts en de Westhoek. Of gewoon interessante zaken die ik vond. Heerlijk, neuzen in eeuwenoude documenten, misschien als eerste en misschien ook soms als laatste. Natuurlijk wil ik al deze vondsten niet voor mij alleen houden, ooit - als ik eens vijf minuten tijd heb - zaal alles uitgegeven worden in tijdschriften en andere publicaties. Binnen hier en een paar dagen zal het meeste leed geleden zijn.
Zaterdagmiddag was ik boodschappen gaan doen. Even voor de Delhaize hoorde ik schuin achter mij een iets rijden op de kasseien, ik keek om en moest onmiddellijk opzij springen voor een erg gehaaste corpulente gehandicapte in een luxerolstoel op luchtbanden en blijkbaar met een zware batterij gezien de grote snelheid. De rolstoel vlamde de Delhaize binnen en even later was ik er ook. De rolstoel belemmerde elke passage en de man was doodleuk alle broden aan het bepotelen. Ik was zo vriendelijk om zijn brood in de snijmachine te steken en het dan in een papieren zak te verpakken. De man vlamde verder de winkel binnen en pakte (sorry, ik bedoel 'nam', pas later zou het 'pakken' blijken...) overal winkelwaar en stopte het in een grote plastic tas die tussen zijn voeten stond. Enkele minuten later sta ik aan te schuiven aan de kassa om te betalen. Plots zie ik de rolstoel aan de overkant van de kassa voorzichtig richting uitgang rijden. Eén seconde kijkt de man me met eer rare blik in de ogen aan. Ik dacht dat hij nog een broodje wilde maar ... hij passeerde het broodrek. Dan dacht ik nog - wat naïef achteraf gezien - dat hij een gekoelde frisdrank wilde nemen uit de bak vlak naast de ingang. Maar daar gekomen gaf hij (onhoorbaar natuurlijk) gas en vlamde naar buiten. Ik riep naar de kassierster dat de man er vandoor ging zonder te betalen. Iedereen keek om maar de vogel was natuurlijk al gaan vliegen. Ik had zelf geen goesting om aan 25 km per uur de man te achtervolgen en dan te proberen op klaarlichte dag een gehandicapte te belagen... Wat zou men van mij niet denken? Foei, ene gehandicapte beroven...
De kassierster reageerde eerst niet, en ik vroeg of ze geen Vlaams verstond. Oeps, dat was inderdaad een probleem want madam was uit een Oostblokland hierheen gekomen en vindt het blijkbaar niet nodig om zich volledig te integreren. Toen ze de situatie doorhad haalde ze haar schouders op en werkte door, op haar trage tempo wel te verstaan.
Welnu, moest ik als werkgever horen dat mijn personneel de dieven zomaar laat weglopen (of wegrijden hier) dan vloog dat mens stande pede buiten. Want : wat een mentaliteit!
