Vandaag had ik het geluk (?) enkele échte bjbelkenners in huis op bezoek te krijgen.
De eerste, een man van middelbare leeftijd, komt geniepig binnensluipen. Hij verschijnt met zijn markant groot hoofd op ene halve meter van mijn stoel. Moest het de duivel zijn of een vampier, ik zou niet harder kunnen schrikken hebben want ik was net wat aan het chillen. Onthaasten zeg maar, een behendigheid die ik al goed onder de knie heb.
Maar goed, dat mens doet me hevig schrikken. Vriendelijk als ik altijd ben vraag ik hem waarmee ik hem kan helpen. Hij zegt dat hij gewoon wat in de boeken wil kijken. Ik laat hem zijn gang gaan en wanneer ik zie dat hij niet meteen vindt wat hij zoekt, snel (nou ja) ik op hem toe en vraag wat hij zoekt. Hij wil een bijbel zien. Ik begin al onraad te ruiken (hopelijk is het weer geen ...) maar discreet als ik ben toon ik hem - om hem te testen want ik vrees al dat ik weet waar hij precies op uit is - netjes alle mogelijke bijbels : engelse, franse, een poolse en zelfs een tsjechische, en tenslotte een joodse bijbel. Hij kan er niet echt mee lachen en zie de ontevredenheid op zijn gezicht groeien... aha!
Tenslotte moet hij kleur bekennen en hij vraagt of ik geen nederlandstalige bijbels in huis heb. Natuurlijk heb ik er enkele maar ik zeg hem dat enkel ik de boeken vast neem en vraag hem wat hij wil zien. Nauwkeurig bestudeert hij het titelblad, vooral de uitgever interesseert hem. Hij mompetlt wat en ik vraag hem wat hij daarmee wil zeggen. Vervolgens - en nu weet ik zeker wat voor vlees ik in de kuip heb - om enkele psalmen te mogen bekijken. Geen enkel normaal (sorry hoor)mens vraagt me zoiets, behalve de volgelingen van Jehovah. Ik weet wat er nu volgen zal, hij wil één bepaalde psalm bekijken. Alhoewel ik dat nummer stilaan vanbuiten zou moeten kennen kan ik het hier niet reproduceren, ik denk dat mijn verstand dat nummer verdringt... Mijn geduld is zowat ten einde en ik vraag of hij nu tevreden is, nu hij het woordje Jehovah gevonden is. Zijn m... blinkt en hij kijkt hoe hij zo vlug mogelijk de zaak kan ontglippen want ... zoals al zijn medebroeders die ik hier al op mijn dak kreeg, is hij volgens mij helemaal niet van plan om ook maar iets te kopen. En ergens is het toch mijn bedoeling om mijn boeken aan de man te brengen want ik kan niet leven van de dauw zoals het spreekwoord zegt.
De twijfel omtrent de bedoelingen van deze man duurde welgeteld tien seconden langer dan normaal, en dit omdat het bezoek op een weekdag plaats heeft. Normaal gezien vereren deze lieden me enkel met een bezoek op zondagnamiddag, wanneer ze losgelaten worden uit hun koningrijkszaal. Je mag er gig op innemen, honderd procent zeker wie er slachtoffer is op zondag : de antiquariaten die open zijn op zondag en de mensen die bijbels meenemen naar antiquariaatsbeurzen en andere markten op zondag. Bij deze zijn àlle bijbelverkopers gewaarschuwd!!! Dit alles is voor mij zowat reden genoeg om niet open te doen op zondagnamiddag of op de vele beurzen waaraan ik deelneem de bijbels onder tafel te leggen. Als ik dan toch 'op mijn nest gepakt ben' in de winkel en als ik besef waarvoor men komt dan zeg ik gewoon : alle nederlandstalige bijbels in de boekenkasten zijn verkocht aan een rooms-katholiek priester. Meestal is dit afdoende. Enkele uitzonderingen niet te na gesproken die de 'verkochte' exemplaren toch 'even' willen inzien. Als ik zeg dat dit niet kan beginnen sommigen dan kritiek te geven op de katholieke kerk. Meer moeten ze niet doen om mij ook aan het preken te zetten.
Eerst begin ik over het ambeteren van Jan met de pet. Liefst op zondagmorgen gaan ze op stap, twee aan twee, gelukkig zijn ze van ver herkenbaar want ze dragen dikwijls een schoudertasje (gevuld met een pak 'wachttorens'). Als je snel bent kan je de rolluiken neerlanten of als je die niet hebt, je platgooien op de grond of weglopen via de achterdeur. Be, je gezien dan moet je een halfuur gelaten hun betoog aanhoren En ze komern werkelijk overal! Zo ook in mijn landerlijke Eggewaartskapelle. Ik weet nog hoe ze een twintigtal jaar geleden de dreef van onze hoeve opwandelden. Ik stond net aan het hofhekken klaar om met de fiets naar de mis te vertrekken. Ze vroegen of ik even tijd had en ik zei : 'Lat me deur, ik goan nar de messe. En riskeer het nie om over de barriere te klimmen of 't zal je beste dag nie zijn.' Beteuterd en wat pijnlijk glimlachend vertrokken ze naar de volgende bewoner, achthonderd meter verder. Ook daar zouden ze volgens mij niet welkom zijn want Stong (Gaston) was met zijn duiven aan het spelen.
Wat ik als ambeteren ervaar is voor hen wellicht een verplichting : zoveel mogelijk mensen overtuigen. De meeste Jehovah's zijn mensen die het in het leven niet zo gemakkelijk hebben, soms nogal (wat) labiel zijn of op een of andere manier negatieve ervaringen hebben met de katholieke kerk. Van uitgetreden Jehovah's hoor ik vaak dat het contact met andersgelovige familieleden ernstig verstoord of zelfs verbroken werd. Als je dan uit dat geloof stapt heb je bijna geen vrienden meer. Moeilijk dus om te ontsnappen...
Schrijnend ook dat ze geen katholieke erdeienst mogen bijwonen, ze mogen de kerk niet in tijdens de mis, zelfs neit als daar je vader of broer of vriend begraven wordt. Is dit menselijk?
En die oude mensen (ik bedoel hiermee mensen van tegen de tachtig en zo) die ik aan de ingang van de stations van Brugge, Gent en Antwerpen boekjes heb zien verkopen. Eentje zei dat ze daar moest blijven tot alles verkocht was...
Bloed geven mag niet, hoe is dat toch mogelijk? Als je kind op sterven ligt en kan gered worden door een bloedstransfusie, dan mag je je bloedeigen kind niet helpen?
Dan mag je van de katholieke kerk nog alles beweren, onze kerk heeft inderdaad ook veel zaken die niet door de beugel kunnen, maar de kacholieke godsdienst blijft voor mij nog steeds de meest menselijke en waardevolste godsdienst. Zonder de katholieken zou de zieken-, jongern- en bejaardenzorg niet zijn zoals ze vandaag is.
