Wat later komen enkele mensen binnen, mijn oud-gastprofessor dhr Bastiaensen, door ons ook soms 'Bassie' genoemd. Vanwaar die bijnaam komt weet ik niet. De man die zijn volk - meer bepaald de seminatisten - leerde spreken. De man die hemel en aarde bewoog omszelf verstaanbaar te maken. De tijd dat priesters soms - en ik bedoel hier enkel letterlijk... - onverstaanbaar de mis deden is al lang voorbij. De misgangers zijn mondig geworden. Daar reken ik ook mezelf bij. Heel vaak kan ik de mis op zondag niet bijwonen daar ik veel deelneem aan beurzen in het weekend. Maar ik kiers er voor om mooie vieringen bij te wonen. De man was vergezeld van een viertal vrienden en ik liet ze voor de gelegenheid mijn grootste boek zien, Bibzilla genaamd. Vol bewondering voor zoveel mooie miniaturen en intitialen. Als mensen vriendelijk zijn kunnen ze veel bekijken in de winkel, als ze me niet sympathiek overkomen integendeel...
Een heel voornaam verzamelaar van oude handschriften kwam speciaal voor Bibzilla. Vol bewondering en met kennersogen werd elk blad bestudeerd. Misschien wel een mogelijke koper. Natuurlijk is het prijskaartje nogal hoog maar zo'n kans krijg je maar eens in je leven.
Tenslotte nog een toevallige voorbijganger die zich komt opdringen. Hij kent geen letter latijn maar zou me eens goed komen zeggen wat hij van het missaal vond. Mmm Mmm Mmm is alles wat hij zegt. Zijn belangstelling gaat vooral uit naar de vele tientallen dieren die in het boek afgebeeld staan : een pauw, geit, schaap, rund, krag, slak, kip, enz. enz. en de heel grote goudgehoogde miniaturen. Hij heeft oog voor elk detail, oa voor de figuur van Petrus die een soldaat 'een oortje lichter maakt'. En uiteraard voor het brandende hart op de titelbladzijde, verwijzend naar de eigenaar eeuwen geleden. Danig onder de indruk drukt hij zijn spijt uit over zijn leeftijd : 'Moest ik veertig jaar jonger zijn, ik kocht dat meteen!' De man heeft veel contacten in de boekenwereld en zal dit unieke werk aanprijzen aan enkele fameuze verzamelaars. We zien wel.
Vanmorgen in Assebroek een ganse bibliotheek gaan bekijken. Het stratennet van Assebroek is een echte doolhof. Een paar straten van een hoofdweg vandaan, en soms weet ik niet meer waar ik ben. Doorvlammen is dan de boodschap en uiteindelijk kom je dan weer op een grote weg en weet je meestal weer al welke kant van Assebroeke je je bevindt. Assebroek heeft ook weinig groen, alles is volgebouwd en zo lijken alle straten op elkaar.
Na wat zoeken - want ik vind mijn gps'en nog steeds niet terug - vind ik het adres. Een jong koppeltje verkoopt de boeken van een van hun ouders die overleden is.
Wanneer ik binnenkom zeggen ze dat ze de boeken nog niet meteen willen verkopen omdat ze zeker de maximale prijs willen krijgen. Wat en onzin, ik heb zin om terug naar de voordeur te gaan. Maar de nieuwsgierigheid om te zien wat er in al die dozen zit neemt de overhand en ik blijf staan. Dan zeggen ze dat er al iemand langs is geweest en enkele boeken heeft meegenomen. Nu wil ik echt onmiddellijk het huis verlaten want ze hebben me hier echt goed liggen. Toch kijk ik in de dozen. Allemaal rommel : literatuur van het genre Davidsfonds uit de jaren stilletjes. Oude reisgidsen die helemaal versleten zijn. Heel wat boeken uit de jaren 1960 met een donkere kaft (zelf ingebonden?), enz. enz. Ik zie slechts enkele boeken die een tiental euro waard zijn. Ik open alle dozen zonder ze te doorzoeken want in een oogomslag zie ik dat ik hier met een overschot te maken heb, een rest van een toch wel grote bibliotheek.
Met begerige blikken kijken ze me aan en de vrouw zegt : 'Schoon hé!" Ik antwoord dat ik zo iets nog nooit gezien heb, zoveel waardeloze boeken bijeen, te vergelijken met de rommel van boeken die ik zie in de winkels van Sue Ryder en die pseudo boekverkopers van in die zijstraat van de Scheepsdalelaan hier in Brugge. Wanneer ze me vragen wat ik er wil voor betalen antwoord ik dat ze de hele boel best naar het containerpark brengen. Duidelijk teleurgesteld zegt de man dat hij alles terug naar de zolder zal brengen, ik schat ongeveer dat die vuilnisbelt een drieduizend boeken telt. Wat een tijds- en plaatsverspilling.
Meer dan hoog tijd dan om te vertrekken. Aan de 'would be' boekenverkopers geef ik nog de raad mee niemand anders meer lastig te vallen en voortaan eerlijker te zijn, om vooraf te melden dat er al iemand voor was en dat ze vooraf moeten zeggen dat ze nog niet onmiddellijk verkopen.
Vandaag weer rommelmarkt in het Fabriekspand te Roeselare. Een mooie zaal maar met moeilijke toegang voor de auto. Iedereen wil zo dicht mogelijk van de poort rijden om eerst binnen te kunnen. Enfin, na een paar uur staat alles binnen.
Heel veel bezoekers, maar meestal niet met de intentie om iets te kopen, ik word het al wat gewoon. Het is werkelijk onmogelijk om te peilen naar wat mensen op zoek zijn. Vele bezoekers zoeken er spullen ... om weer door ter verkopen. Mij om het even trouwens, als ze maar iets kopen.
Vandaag het bezoek gekregen van twee Poperingenaars; Twee ambetanterikken die het hele land afdweilen op zoek naar koopjes. Het ventje hoort niet goed en het dametje ziet niet goed, zo zeggen de tachtigers toch maar ik geloof er niets van. Ze zien en horen alles... ze hebben een selectief gehoor en zicht.
De twee schuifelden geluidloos mijn winkel in en ik schrok me een hoedje. Een echte nachtmerrie, ze vergapen zich steeds aan mijn hele intterieur, vragen wat prijzen en gaan er dan weer vandoor. Dus ik verwachtte dit keer niet anders.
Ze waren op zoek naar een 'heiligenkop' want ze hebben thuis een OLV'tje staan zonder hoofd. Of ik dat nergens had liggen... Ik zei hen dat ik momenteel geen OLV-hoofden liggen had (wat een vraag zeg!!!) en toonde hen daarop enkele beeldjes. Toen zei ik hen dat ik mits betaling van een intact beeldje wel kon helpen om het gevraagde te bezorgen. De daad bij het woord willen voegend strek ik mijn arm uit en neem een beeldje vast tussen twee vingers. Verbijsterd en als door het Lam Gods geslagen keken ze elkaar aan en schuifelden de winkel weer uit.
Vlug stak ik hen nog een foldertje met daarop alle antiquairs van Brugge en omliggende in de grijpgrage handen. Beniewd hoe ze daar zullen ontvangen worden.
Ik hou niet van madammen met een bontjas, madammen met een bontjas zijn (soms) gemeen.
Een Brugse dame, met een groot gedacht van zichzelf, die denkt dat ze goed kan schilderen, kocht de laatste jaren regelmatig allerlei zaken aan in mijn winkel en op rommelmarkten. Soms een deel betalen en veel beloven... Intussen duurde het spelletje al een jaar of drie en ik besloot de 'dame' te vragen om haar schulden te laten vereffenen. Ze stelde - over de telefoon - voor om een mooie zilveren monstrans te brengen om die schuld van 600 euro af te lossen. Ik zei hem dat dat veel meer waard was en ik enkel die 600 euro wou.
Een uurtje later kwam ze bij de winkel en zette een groot voorwerp, mooi ingewikkeld in bubbeltjesplastiek, neer naast mijn winkeldeur. Ik kreeg niet de kans om opnieuw gewoon mijn 600 euro te vragen want ze vroeg me onmiddellijk een verklaring op papier te zetten dat alle schulden vereffend waren. Ze krijgt dit van mij en verlaat de winkel. Ik verwijder plastiek van het pak vast en zie dat er een ordinair gipsen beeld in steekt.
"Te lope' zet ik de achtervolging van dat mens in en kan haar aan haar 'vellen' mantel grijpen net voor ze de galerij wil verlaten. Vriendelijk (zoals ik altijd ben) maar kordaat trek ik haar met heel haar mantel mee naar mijn winkel en knal de deur dicht zodra we binnen zijn. Ik zei haar dat ik zoiets niet van haar verwacht had en vroeg mijn blaadje met kwijting terug. Ze weigerde dus zei ik dat ik de politie zou opbellen. Dit maakte geen indruk op haar en ik eiste dan dat haar vriend die voor de deur wachtte onmiddellijk geld moest afhalen in de bank. En toen zei ze : 'Ah, heb je geld nodig misschien? Had dat dan meteen gezegd!' Wat een onbeschaamdheid!
Haar vriendje snelde onmiddellijk naar de bank en een kwartioertje later bracht hij me het geld. Madam zie toen dat ze waarschijnlijk niet veel meer zaken zou doen met mij. Waarop ik repliceerde dat ze geen stap meer binnen mag zetten bij mij. Vervolgens begon ze weer te reclameren. Ik zei haar dat ze beter zou zwijgen of dat ik haar met naam en toenaam op mijn blog zou plaatsen. Wat dus niet gebeurd is, ze mag dus van geluk spreken.
Telkens als ik haar nu tegenkom bij collega's of in andere plaatsen, zie ik dat ze zich schaamt voor wat ze mispeuterd heeft. Ik ben alvast blij dat ik haar niet meer in de winkel zie.
Een collega zei me enkele dagen geleden dat ik 'korte metten' moet maken met wanbetalers of slechte betalers. Want terwijl ze nog schulden bij je hebben komen ze toch niets meer kopen. Beter de 'korte pijn' en dan het maanden- of jarenlang wederzijds ongenoegen cultiveren.
Alhoewel het niet echt warm was vandaag was ik op een bepaald ogenblik ingedommeld in de winkel. Om het niet te koud te krijgen zette ik de deur maar half open. Een kalme dag, je kon een speld horen vallen.
Plots was ik in één ruk wakker. Voor de vitrine zag ik een tiental grijze, witte, lichtgroene en roste (rosse bedoel ik) haardossen (of wie zal het zeggen : pruiken?) bewegen. Dit vergezeld van een luid 'Moa vint toch!' en 'Beuh Amai Kiek doar e keer!'. Wat een kabaal was me dat...
Ik wrijf mijn ogen uit, krabbel recht uit mijn gemakkelijke 'nieuwe' stoel en schrijd geluidloos naar de deur die ik in één beweging opentrek. De menigte tachtigers was op haar nest gepakt en keek me verrast aan. Daarom nam ik het woord : 'Ewel madammekes, veel commentaar hoor ik, komen jullie om te kijken of om te kopen? Is het mogelijk om de blokkade hier op te heffen zodat er ook nog jonger volk door kan? De koffieklets kan hiernaast gebeuren, in het koffiehuis.''
Eerst keken ze me verrast aan en dan stoven ze uiteen. Ik knal de deur dicht en zucht.
Maar nog is mijn lijdensweg niet ten einde voor deze dag. Voor ik mijn stoel kan bereiken hoor ik een luide knal. Een jongedame van een jaar of 30 die ze niet op een rijtje heeft en ondanks mijn opmerkingen nog steeds op de fiets door de galerij rijdt, wil blijkbaar haar remmen wat sparen of ... weet niet eens waar ze haar rem moet zoeken. Ik draai me verstoord om en doe de deur open. 'Ewel, waar is je verstand? Je weet toch dat je hier niet mag fietsen. En dààr staan je remmen, onthou dat als je wil.
De dame heeft beperkte verstandelijke vermogens en haalt soms de gekste dingen uit. Vorige week zat ze op de bank aan de overkant chips te eten uit een grote zak. Met beide handen zat ze haar mond vol te proppen en de voorbijganges bleven stilstaan om het tafereel gade te slaan. Omdat ze niet luistert naar normale argumenten zei ik haar dat ze daar geen chips mag eten omdat ik niet tegen al dat stof kan;.. Iedereen schoot in de lach en de dame muisde er van onder.
Op woensdag komt er soms nog een ander 'mirakel' langs. Een tachtiger van allochtone afkomst die hier lange tijd geleden een tijdje een winkeltje zou gehad hebben, komt hier regelmatid zijn op de markt gekochte kip binnenspelen. De hele kip wordt been voor been binnengewerkt en na een half uur raapt hij - terwijl het vet nog van zijn kin druipt - raapt de kiekenfretter dan alle beentjes bijeen
Niemand die me kent zal ontkennen dat ik nogal Vlaamsvoelend ben. Zo zou iedereen eigenlijk mogen zijn, het is een eer zich Vlaming te mogen noemen. Heel de wereld kent de Vlamingen omwille van hun werkkracht en welstand, opgebouwd doorheen de eeuwen, dikwijls in moeilijke omstandigheden.
Al jaren verzamel ik allerlei objecten ivm de Vlaamse Beweging. Dit zijn oa afbeeldiingen van de Ijzertoren : schilderijen, gipsen en stenen Ijzermonumenten, glasraampjes.
Ook bustes van Cyriel Verschaeve in verschillende groottes, glasraampjes met zijn afbeeldingen, spreuken, boeken. Verschaeve werd door velen nogal verguisd. Reeds voor WO I werd hij als Vlaamsgezinde priester naar afgelegen Alveringem (naast mijn dorp Eggewaartskapelle gelegen), daar zou hij 'niet veel kwaad kunnen doen'. Maar WO I breekt uit en Verschaeve zit midden het kleine stukje onbezet gebied dat nog overblijft, midden de vele duizenden Vlaamse soldaten die aan de Ijzer vechten, mooier kon niet;.. Tijdens de tweede wereldoorlog roept hij jonge mensen op om tegen de communisten te gaan vechten, dus samen met de Duitsers. Hij forceert of verplicht dus niemand om mee te gaan, elk maakte voor zichzelf uit of hj tegen de Russen wilde vechten. Verschaeve wordt tenslotte veroordeeld voor collaboratie, hij wordt zelrs ter dood veroordeeld. Hij moet naar het buitenland vluchten en verblijft tot aan zijn dood in Sollbad-Hal in Oostenrijk. Wat erg voor een verdienstelijk en diepgelovig priester om zo van zijn vaderland gescheiden te moeten zijn. (Ook heden werd onlangs nog een priester verbannen, ook deze man is niet meer welkom in zijn geboorteland... maar dat is natuurlijk een heel ander verhaal), Hij sterft in 1948 en wordt aldaar begraven.
Enkele decennia later, rond 1970 geloof ik, worden zijn stoffelijke resten uit dat (tijdelijke dus) graf weggenomen en naar Vlaanderen gebracht, verborgen gehouden en tenslotte begraven op het kerkhof te Alveringem. Alveringem, waar hij onderpastoor was.
Vandaag mist Vlaanderen grote redenaars en volksleiders die de mensen kunnen toespreken en aanmoedigen als Verschaeve en Verriest. Als priester kenden zij hun Vlaamse volk en wilden het doen herleven, terug tot volle glorie komen.
Wat jammer eigenlijk dat ik Verschaeve niet gekend heb, ik hoorde al vele mensen (Alveringemnaars, priesters, ... ) getuigen over hun ontmoetingen met deze priester. Telkens ik in Alveringem ben bezoek ik zijn graf, gelegen naast de adembenemende mooie Vlaamse hallenkerk.
Afgelopen weken stonden de kranten weer vol sensationele artikels rond kindermisbruik.
Vooreerst meen ik dat elk kindermisbruik misdadig is, ongeoorloofd, en moet worden bestraft. Ook kijken hoe dergelijk misbruik kan voorkomen worden.
Belangrijk ook dat beschuldigingen eerst onderzocht worden vooraleer deze onmiddellijk in alle kranten te publiceren. Een negenzeventigjarige meent plots misbruikt geweest te zijn ... vijfenzeventig jaar geleden! Sommigen zullen vooral uti zijn op een royale schadevergoeding.
Ook eventjes opmerken dat er véél meer misbruik gebeurt door niet-religieuzen, bv. in gezinsverband. Maar dat is natuurlijk niet zo interessant voor de roddelkranten.
Schadevergoeding vragen na misbruik lijkt mij logisch alhoewel de gepleegde feiten daarmee niet meer ongedaan gemaakt kunnen worden. Eigenlijk meen ik dat het bisdom als werkgever op moet draaien voor eventuele schadevergoedingen. Eigenlijk moet men de misbruiker zelf beboeten, desnoods zijn persoonlijke eigendommen aanwenden om de schade te vergoeden.
Ik vraag me af waar Mgr Vangheluwe nu zit. Maanden al is hij precies van de aardbodem verdwenen. Allerlei wilde verhalen doen de ronde. Ontvoering uit de abdij is de meest populaire denkpiste. Ontvoering in de letterlijke zin van het woord lijkt me echt onwaarschijnlijk. Wellicht zal de bisschop wél onder druk van zijn confraters een andere bestemming gekozen hebben. Best eigenlijk voor de abdij van Westvleteren want hun gastvrijheid werd door heel velen niet in dank afgenomen.
Hopelijk is hij nu op een plaats waar hij rust kan vinden, wachtend op een officiële reactie uit Rome. Vermits de feiten al lang verjaard zijn kan er enkel nog een sanctie komen vanwege de paus. Het wordt nu wel tijd voor meer duidelijkheid.
Indien men Mgr Vangheluwe terugplaatst in de lekenstatus mag Roger Vangheluwe geen vieringen meer voorgaan. Priester blijft hij echter in eeuwigheid. Net zoals niemand zich echt kan laten ontdopen : elke gedoopte blijft gedoopt, enkel wordt zijn naam doorschrapt in het doopregister. In beide gevallen verandert er wezenlijk niets fundamenteels.
Vandaag naar Zeeland geweest. Wat een verschil met West-Vlaanderen!
Allemaal grote kale stukken grond, voornamelijk akkers. Door de vele regen zijn er overal grote plassen, gelukkig is er nu geen werk op het land. Het landschap is doorkruist met hoge dijken. De hoeven bestaan meestal uit grote gebouwen, groter dan bij ons. Wat vooral opvalt is dat de hoeven er veel verzorgder en netter uitzien. De gebouwen zijn er ook veel recenter, echt oude gebouwen zag ik niet.
Persoonlijk hou ik veel meer van onze boerderijen. Meestal zijn er mooie oude pittoreske gebouwen te zien. Ook al zijn ze economisch vaak maar van weinig of geen nut meer, toch worden ze nog behouden. Zonde trouwens om oude boerderijgebouwen af te breken. Allerlei bijgebouwtjes maken de hoeve nog mooier. Boomgaarden en beplanting liggen er bij ons mooier en ongedwongen bij. Gezellige moestuinen en bloementuinen naast elkaar. Oude mooie fruitbomen naast jongere. Allerlei hagen, niet alleen op het erf maar soms ook nog rondom weilanden.
In Zeeland is alles meer berekend : je ziet er enkel moderne functionele gebouwen. Ook de beplantingen zijn er strakker en minder verscheiden. Zelden zie je beweging rond de gebouwen. De straten zijn er kraaknet.
De winter zorgt er voor dat alles er nog doodser en meer verlaten uitziet. Er is bijna geen verkeer. In Zeeuws-Vlaanderen zijn er weinig echte steden. Sluis, Aardenburg, Breskens, Axel, Terneuzen, Hulst ... lijken meer op grote dorpen.
Vele Zeeuwen willen aansluiten bij Vlaanderen in België, misschien wel een goede zaak voor ons. Dat vele mooie landbouwland zou een grote aanwinst zijn voor ons die steeds meer landbouwgrond zien verdwijnen om woongebieden en natuurdomeinen aan te leggen. Nu nog Wallonië afstoten en Vlaanderen krijgt weer meer ademruimte (in alle betekenissen).
Tertio : waar lolbroeken zich echt kunnen uitleven
Het tijdschrift Tertio vindt het blijkbaar grappig om cartoons ivm Mgr Vangheluwe en Kardinaal Danneels op te nemen. Weinig passend, vind ik. Op verzoek van een zuster uit een klooster hier in Brugge stuurde ik het tijschrift dan ook een mailtje om haar en mijn ongenoegen uit te drukken. Sommige prentjestekenaars vergeten blijkbaar maar al te vlug wat bepaalde mensen verwezenlijkten gedurende decennia trouwe dienst aan de kerk van Vlaanderen...
Ik kon het bijna niet geloven toen ik hoorde dat een groot deel van de abdij van Rochefort afbrandde. Zelf denk ik bij 'afbranden van een abdij' spontaan aan de Geuzentijd of de Franse Tijd, toen de Kerk vervolgd werd. Deze ramp echter is een gevolg van een oververhhitte stroomgenrator of zo.
Een achttal weken geleden was ik nog op bezoek in de abdij. Aan het oude deel van de abdij waren restauratiewerken aan de gang. Alles was er vredig en rustig. Gelukkig zijn de kerk, de brouwerij en de bibliotheek gevrijwaard gebleven. Hopelijk kunnen de monniken spoedig de abdij herstellen en weer bewoonbaar maken.
Als ik het afgelopen jaar overschouw, zijn er in West-Vlaanderen niet zoveel inwoners die echt opvallen.
Uitzondering daarop is volgens mij de abt van Westvleteren, Broeder Manu Vanhecke. Hij zal het zelf niet ambiëren maar wat hij heeft gedaan voor Mgr Vangheluwe, is écht bewonderenswaardig. Opkomen en meelijden met iemand die nergens nog terecht kon. Onderdak geven aan wie nergens anders welkom was. Dat is voor mij ware grootheid en goedheid.
De abdij van Sint-Sixtus is een waar oord van gebed en rust, je kan er wat energie opdoen tijdens de mooie gebedsdiensten. Ik hoop echt dat de abdj nog lange tijd mag blijven bestaan. Een zalig oord met zalige bewoners.
Het neefje van de bisschop : Westvlaming van het jaar?
Ik hoorde dat Markske, het neefje van de bisschop, mogelijks Westvlaming van het jaar zou worden. Ongelooflijk wat een pretentie. Zou hij nu echt zo trots mogen zijn op al het extra leed dat hij veroorzaakte?
Natuurlijk ben ik persoonlijk gelukkig dat mensen die misbruikt werden nu een gezicht krijgen, en dat hierdoor hopelijk potentiële daders gewaarschuwd zijn dat ze kinderen met rust moeten laten. Kindermisbruik is misdadig.
Maar ik blijf het toch heel vreemd vinden dat dat neefje zich niet durft tonen in de media. Bang om vervelende vragen voorgeschoteld te krijgen ivm het zwijggeld? Hoeveel kreeg hij nu eigenlijk precies? Genoeg in elk geval om een zwembad aan te leggen bij zijn huis...
Bisschop Roger Vangheluwe ; hoelang moet de lijdensweg nog duren?
De laatste maanden heb ik nogal wat contacten mogen hebben met mensen die Mgr Vangheluwe goed hebben gekend en ook anderen die hem blijvend een warm hart toedragen.
Sinds het vertrek van de bisschop is inmiddels een half jaar verstreken. In de media hebben ze hem onmenselijk hard aangepakt, het is net alsof ze het hadden over de duivel zelf. Ik wil nogmaals benadrukken dat de gepleegde feiten heel heel erg zijn en dat ik deze zeker niet minimaliseer.
Het is echter wel zo dat velen - en ik bedoel dan in de eerste plaats de mensen van de pers - hun boekje ver te buiten zijn gegaan. Ook veel mensen die helemaal niets met de Kerk te maken hebben voelden zich plots geroepen om eens hun zegje te doen.
Iedereen die mij kent weet dat ik weinig redenen heb om op de barricaden te springen voor de Kerk. Toch ben ik blij tot die Kerk te behoren.
Graag roep ik iedereen op om vergeving te kunnen schenken aan een zwaar getormenteerd man. Een man die sinds decennia erg geleden heeft onder zijn eigen daden. En levenslang zal lijden. Laten we ons hart spreken en ondanks de ernst van de feiten hem toelaten verder te gaan met zijn leven. Als we dat kunnen dan denk ik dat we ons hoog verheffen boven al die mensen die de gevallen bisschop enkel maar haat toedragen.
Zo, na enkele maanden afwezigheid ben ik helemaal terug. Door de vele beurzen waaraan ik deelnam en de volledige reorganisatie van mijn winkel heb ik andere activiteiten wat laten liggen. Maar nu ben ik er weer klaar voor, graag laat ik u meegenieten (?) van wat ik allemaal mag meemaken in mijn zaak.
Vroeger ontkende ik steevast alle (eerder negatief bedoelde) opmerkingen zoals 'Hij doet maar wat hij graag doet'. Nu beken ik met groot genoegen dat dit inderdaad waar is. Zoals ik zielsgraag priester wou worden zo ben ik nu handelaar geworden in wat ik zelf het liefste zie : boeken en antiek.
Eindejaarsshopping in Brugge. Elk jaar erger ik me meer en meer aan die ambetante terroriesten die met vele tienduizenden de stad overspoelen om ... ja waarom eigenlijk? Heel wat bezoekers komen de mooie gebouwen en musea bewonderen maar het merendeel komt hier gewoon een zak pralinen (veelal van héél bedenkelijke kwaliteit... kopen en zich bezatten op de kerstmarkt. Wanneer hun geld op is gaan ze wat wandelen in de stad. Ze komen met bosjes binnenvallen in de winkel en geven graag commentaar op alles wat ze zien. Als het té druk wordt, als er te veel ambetante Engelsen en Spanjaarden binnenvallen durf ik wel eens een bordje hangen met daarop 'No Spanish spoken' en 'No english spoken'. Dat scheelt al gauw 90 % bezoekers, dan kunnen mijn klanten tenminste opnieuw rustig rondkijken.
Eventjes onderbreken : kwestie van een groepje spanjaarden het gat van de deur te wijzen...
Wegens heel wat andere activiteiten ben ik een paar weken 'in de onmogelijkheid' geweest om mijn blog bij te houden. Ik probeer dit de komende weken aan te vullen.
Taptoe morgenavond op de Burg en Madame Spinnekop de ter Bueren
Morgenavond is er weer de jaarlijkse taptoe op de Burg. Elk jaar treden dan fanfares en showbands op. Voorprogramma wordt steevast verzorgd door een plaatselijke harmonie, bv. die van Dudzele. Morgen is het deze van Zedelgem. Meestal niet super hoog niveau maar steeds gezellig. De Nederlanders zijn specialisten in het geven van shows. Enkelel jaren geleden bespeelden ze hun insturment al rijdend op de fiets.
Morgen mag ik plaatsnemen in de studio op de hoogste verdieping boven de ingang van de galerij, wat een bevoorrechte ligging is. Eigenlijk zou ik hier wel graag wonen. Waar ik nu woon staat alles nogal heel vol, vele duizenden boeken en andere zaken. Als ik verhuis neem ik enkel het hoogstnodige mee : een duizendtal boeken die verband houden met eigen streek en over bepaalde onderwerpen. Ook mijn familiearchief uiteraard. Wat meer comfort zou nu wel mogen, ik woon nu al een vijftien jaar in een toch wel wat verouderd appartement en wat meer luxe zou toch mogen, ik werk immers hard genoeg. Bovendien ben ik dan verlost van madam Spinnekop, de buurvrouw met ware gendarme-allures. Ze voelt zich momenteel erg belangrijk omdat ze af en toe een kobbewebbetje kan spotten, alhoewel ik het haar nu wel serieus moeilijk maak doordat de kobbejager klaar staat om bij het minste onraad de kleinste spin buiten te borstelen. Madam Spinnekop wordt dan ook dringend verzocht om een ander slachtoffer te zoeken... Ook kan ik boven mijn winkel gaan wonen, er is een appartement te huur maar er is nogal weinig ruimte.
Brugge zucht onder de hittegolf die hier al een week heerst. Vanavond zou er onweer op til zijn, hopelijk want dan kan het wat afkoelen. Ook in de winkel hier is het snikheet. Ik ben bijna klaar met het inpakken van alles dat meegaat naar de rommelmarkt zondag. Een hele klus die telkens verschillende dagen in beslag neemt. Hopelijk is er veel volk zondag want als het te warm wordt blijven veel mensen thuis. De echte verzamelaars en handelaars zullen er natuurlijk wel zijn.
Vandaag zijn er heel veel Spanjaarden en ook nogal wat Brazilianen in de stad. Zoals gewoonlijk zijn ze nogal geïnteresseerd in religieuze zaken. Spanjaarden hebben echter hoogst uitzonderlijk middelen mee om antiek te kopen, ze geven bijna geen geld uit. Enkel water en wat eten, en overal gaan rondneuzen en alles bepotelen. Brazilianen zijn meer levensgenieters, ze genieten van het vele mooie dat ze hier zien en nemen graag wat souvenirs mee naar huis. Triestig eigenlijk, als je zoals die Spanjaarden op reis gaat en bijna geen geld op zak hebt. Dan zou ik liever thuis blijven. Het schijnt trouwens dat Spanjaarden behoorlijk grof kunnen zijn tegen de toeristen in hun land. Dat ze maar heel blij zijn met de Belgische toeristen, die houden de economie daar voor een groot stuk draaiende...
Elke bezoeker keek vandaag vol bewondering naar mijn schilderij van Ittenbach, ook werden er heel wat foto's van gemaakt. Terecht ook : hoe meer ik er naar kijk hoe liever ik het voor me zelf wil houden.
Reisje van drie dagen en mooie aanwinsten voor de winkel
De voorbije drie dagen was ik op stap in het buitenland. Eerst naar Redu, het boekendorpje in de Ardennen. Maandag om 14h00 waren er 2 (lees : twee!!!) winkeltjes open, wat een afgang. Het bezoeken nauwelijks nog waard, ware het niet van de mooie omgeving en mooie dorpjes in de buurt... Dan naar Beauraing : rond 17h00 was er werkelijk geen kat... Het was echter wel héél warm. Naast het heiligdom is er een iwnkeltje met nogal veel verschillende nieuwe heiligenbeelden. De meeste beelden zijn zo lelijk dat je beter geen beeld in huis plaatst. Leve de oude antieke beelden, toen kon men nog kunstvolle zaken maken. Dan via Givet richting Frankrijk. Daar ik geen kaart meehad bleef ik ongewild op Belgisch grondgebied. Uiteindelijk belandde ik rond 20h00 in Laon. Ik zag de stad al van op 30 km afstand liggen, op een grote heuvel, bekroond met de grote kathedraal met vier enorme torens. De volgende dag stadsbezoek en dan naar Soissons, St-Germain bij Parijs, St Valéry en Caux. Gisteren tenslotte naar Dieppe via de kustlijn, dan naar Abbeville, Montreuil en Boulogne, en vandaar naar huis.
Maar meer details hier over binnen een paar dagen. Oa over hoe ik 120 meter onder de grond kroop om de hittegolf te ontlvluchten, (ongewild) meereed in een begrafenisstoet, enkele mensen opsloot in een middeleeuwse grafkrypte, ontmoeting met een clochard, vier grote kommen mosselen at gisteren,
Enkele heel mooie aankopen gedaan. Vooreerst enkele mooie kruisbeelden met corpus uit ivoor. Heel fijn gesneden. Een kruisbeeld met een corpus ... en Maria Magdalena, in 'os', been dus. Hee.l zeldzaam met die Maria Magdalena. Ook enkele boeken. Maar het mooiste is wel een Christushoofd op doek geschilderd, van de heel gekende Duitse kunstenaar Ittenbach (19ee eeuw). Een héél aandoenlijk portret van een zwaar beproefde en getormenteerde Christus met doornenkroon. Zwaar betraande indroevige ontgoochelde ogen. Heel mooi en ideaal om op de schouw te plaatsen ipva een kruisbeeld. Vroeger had ik al eens een gelijkaardig werk van dezelfde kunstenaar en toen was het doek binnen de twee weken verkocht. Ik mag er niet te veel naar kijken of ik hou het voor mezelf.
En tenslotte een 17e eeuws dik boek over al Gods lieve heiligen. Een kleine 10 cm dik boek met heiligenlevens en per maand een groe gravure met alle heiligen van elke dag. Een gekend en gezocht werk
