Dat Barack Hussein Obama in de VS een heel-links beleidsprogramma tracht door te drukken, is geweten. Vooral vrouw Michelle lijkt hem daarin te sturen, net als extreem-linkse groepen zoals ACORN, de lerarenvakbond, Move-On, Soros en 'burgerrechten'-groepen met een geheime 'affirmative action'-agenda. Gelukkig zetelen er nog voldoende 'blue dog democrats' in het Amerikaanse Congres om de meest radicale voorstellen van Barack Obama, zoals 'universal health care', op de lange baan te schuiven. Obama heeft de laatste weken al meer primetime-speeches op televisie gegeven dan George W. Bush in diens volle acht jaar.
Obama is de man van de media, een populist in hart en nieren met een ontraceerbaar verleden, een racialist van het zuiverste water, een linkse radicaal zoals we ze in de VS nog niet vaak gezien hebben, en de speelbal van 'progressieve' belangengroepen. De centristische Washingtonkrant "The Politico" liet deze week weten dat de drie grootste lobbybedrijven in Washington het laatste jaar 55% meer omzet gedraaid hebben. Als maatstaf voor staatsinterventionisme en verkwisting van belastinggeld kan dat zeker tellen. Obama is een gevaarlijk man als het op socio-economie aankomt, en hij blijft volharden in zijn on-Amerikaans beleid, ook al zijn zijn 'approval ratings' de laatste maanden totaal in elkaar gestuikt. Is er leven na Obama? Ik hoop van wel. Vier jaar socialistisch wanbeleid kan nog teruggedraaid worden, acht jaar wordt misschien onmogelijk.
Barack Obama benoemde met Sonia Sotomayor een jonge latina-raciste als opperrechter en kiest in zijn beleid voor het cultiveren van de slachtoffercultuur als het op minderhedenbeleid aankomt. Dat de hardwerkende latino's of zwarten allemaal wel even succesvol zijn dan hun blanke evenknieën kan Obama niet schelen. Het tuig van de richel in de ghetto's van de grote steden waar tienerzwangerschappen en misbruik met drugs en alcohol schering en inslag zijn, heeft daar in de ogen van Obama en zijn kliek geen schuld aan. Alles is terug te brengen tot racisme en discriminatie. Een moderne Malcolm X in het Witte Huis dus, wie had dat gedacht? Obama zou nochtans beter moeten weten, moest zijn inspirerend levensverhaal 'from zero to hero' tenminste waar zijn. Hij wist het toch als arme zwarte in de racistische VS zonder problemen tot het hoogste ambt te schoppen.
Sonia Sotomayor is het schoolvoorbeeld van 'political correctness gone mad'. Haar carrière bij één van de 'Court of Appeals' was allesbehalve uitzonderlijk. Zij zit enkel op het Hooggerechtshof omwille van haar geslacht en etnische afkomst. Obama wou een latina als opperrechter en veel keus had hij niet. Dat Sotomayor zelf geen onbesproken blad is, kon Obama niet deren. De anti-business geïnspireerde vonnissen van deze racistische feminazi in discriminatiezaken kunnen net van pas komen in Obama's eigen rassenstrijd. Constitutionalisten zijn al helemaal niet te spreken over het 'track record' van Sotomayor als beroepsrechter. In die hoedanigheid weigerde zij vaak vonnissen te motiveren en gaf zij in gevoelige zaken systematisch de lagere rechters gelijk zodat de zaak niet aan het Hooggerechtshof voorgelegd kon worden. Dit zou ze gedaan hebben op aansturen van linkse groepen die bang waren voor een eventuele niet-linkse grondwettelijke interpretatie door het Hooggerechtshof. Die angst zal na Obama's passage en benoemingsdrift wel afnemen...
Maar persoonlijk was het toch vooral de recente uitlatingen van Barack Obama naar het adres van de politie van Cambridge, Massachussetts die bij mij helemaal in het verkeerde keelgat geschoten is. Toen 'black power'-professor Henry Louis Gates van Harvard van een zakenreis thuiskwam en geen huissleutel bij zich had, besloot hij zijn eigen voordeur te forceren. Eén van de buurtbewoners zag dat gebeuren en belde de politie die ter plaatse kwam. Gates weigerde zich te identificeren en werd door de politie gearresteerd en naar het bureau meegenomen. Dit werd een schandaal dat de Amerikaanse talkshows dagenlang in de greep hield. Gates noemde de politie een bende racisten en ook Barack Obama koos hier de kant van zijn rasgenoot. De politie deed nochtans gewoon haar plicht, de agenten in kwestie maakten ironisch genoeg zelfs deel uit van een 'racial outreach program', en Gates weigerde elke medewerking met de politie omdat hij vond dat hij als professor in zijn eigen huis geen verantwoording schuldig was. Ik zou in zijn geval blij geweest zijn met de waakzaamheid van de politie. En als president zou ik zeker geen partij gekozen hebben. Maar ja, ik ben dan ook geen zwarte haatzaaier die zijn leven in het teken van de grote rassenstrijd wil stellen... Gates en Obama kennelijk wel.
Dit opiniestuk verscheen ook op de metablogs "In Flanders Fields" en "Het Vrije Volk", en werd ook elders op het web overgenomen.
In Londen staat hij te boek als The Beast from the South East, Jos van Veldhoven, die met compagnon Keith James de fietswinkel Tour de Ville runt. De winkel is een half jaar open, maar het gonst van Tour de Ville in fietsliefhebbend Londen en daarbuiten. De twee hebben naam gemaakt .
in de cycle scene. Keith The Masterbuilder werkte jarenlang bij de gerenommeerde fietsfabrikant Condor Cycles, Joss Da Boss (28) maakte in Nederland furore als amateur wielertalent en als fietskoerier op diverse (internationale) kampioenschappen. Hij dankt zijn geuzennamen aan een stel krachtige benen.
Collectors items
Tour de Ville is geen gewone fietswinkel. Bijna alle fietsen worden ter plekke gemaakt op
basis van nieuwe oude onderdelen, ook wel New Old Stock in fietsjargon. Er hangen frames van Rossin, Benotto of Colnago, ergens ligt een remmenset van Campagnolo, een Gios voorvork, een stel Binda pedaalriempjes. Allemaal klinkende - veelal Italiaanse merknamen uit de wielersport van de jaren zeventig en tachtig. Het is allemaal heel degelijk en mooi gemaakt materiaal, zegt Jos. In die tijd ging veel aandacht uit naar detail. Racefietsenfabrikanten Rossin
en Chesini bijvoorbeeld signeerden alle fietsonderdelen met sierlijke gravures. Naast de hardware zijn er old school Castelli wielershirts te koop, herkenbaar aan het geborduurde schorpioenlogo.
In vintage vitrinekastjes liggen handschoentjes van Gios in de klassieke WK-kleuren blauw, rood, zwart, geel en groen uitgestald naast retro fietsschoenen van Ernesto Colnago, het merk dat door
levende wielrenlegende Eddy Merckx werd geadopteerd. Bijna alles zit nog in de originele verpakkingen, die vanwege het fraaie design haastcollectors items op zich zijn.
Veertig frames
De meeste spullen haalt Jos uit België, soms ook uit Nederland en Duitsland. Als voormalig junior wielertalent heeft hij daar zijn vaste adresjes. Vanuit Londen zoekt hij vooral via internet. Dat betekent voortdurend e-Bay en Marktplaats afschuimen en goed tussen de regels door lezen. Achter vage oproepen en fotos gaat vaak een schat aan materiaal schuil, is zijn ervaring.
Het openingsassortiment van Tour de Ville komt voornamelijk uit de kelder van een oude Belgische ex-profwielrenner in Tongeren. Ter oriëntatie voor het oprichten van de zaak waren we in België. Onderweg zag ik een bord hangen met Uitverkoop. Daar moest ik naar toe. Ze blonken me tegemoet: zon veertig frames uit de jaren zeventig op een rij, nog nooit gebruikt! Maar ook andere fietsonderdelen en specifiek gereedschap uit die tijd. Hier konden we in één klap onze naam mee vestigen. Het was even onderhandelen, want de oude ex-wielrenner vroeg een flink bedrag voor zijn voorraad. Maar toen ik een foto van de juniorenclub Eycken-Tongeren uit het jaar
2000 met mij erop aan de muur zag hangen, was de deal snel rond. De man wist toen dat hij met een echte liefhebber te maken had. Ik heb de bus wel tien keer volgeladen.
In de benen
De liefde voor de fiets zat er bij Jos al vroeg in. De zomers stonden bij ons in Brabant in het teken van de Tour de France en andere wielerklassiekers van bloed, zweet en tranen. Als klein ventje zat
ik met ons pap aan de buis gekluisterd. Mijn held was de Spanjaard Miguel Indurain. Die kracht, die snelheid ...dat wilde ik ook. Op zijn negende kreeg Jos zijn eerste racefiets. Een tweedehands Gazelle. Ik voelde meteen dat het goed was. Ik en de fiets. Ik had het in de benen.
Digitalliaanse Diverse Divergentia
Het is in dit verhaal (een nadenkertje..) zoals met de wijlen de Benelux: belgië de benen en Nederland de luxe .Tongeren kwam ter sprake, en Eddy Merckx, maar Joop Zoetemelk? Ka, in eigen land is die ook geen sant .
Weeral die nuchtere Hollandse koopmansgeest, hoe doen ze t toch! Met een goed idee en een pak rommel er op uit trekken naar een vreemde wereldstad, om daar een carrière uit te bouwen, gebaseerd op een hobby
Ik wou dat dit artikel, banaal in de grond, iemand op een paar goede gedachten mag brengen Want de wereld behoort aan de durvers!
Stond u al eens stil bij de vele voordelen van directe democratie in vergelijking met minder democratische (of ondemocratische) varianten zoals de zuiver representatieve? In deze Nieuwsbrief vindt u alvast een voorzet. Uw eigen aanvullingen en ideeën kunt u ook op onze webstek achterlaten (met de knop Reageer onder het artikel).
Bent u zich bewust van de enorme macht die van netwerkende burgerbewegingen kan uitgaan? In deze Nieuwsbrief leert u hoe de Freie Wähler in Duitsland de gemeentepolitiek veroveren en langzaam (maar zeker?) de klassieke beleidspartijen verdringen.
Wilt u weten waarom het Lissabon-oordeel van het Duitse Grondwettelijk Hof een mijlpaal is voor de toekomst van de EU en waarom het Lissabon-verdrag wel eens het eindpunt van de Europese eenmaking zou kunnen zijn? In maar liefst twee bijdragen leest u hier wat de Vlaamse media zelfs in deze komkommertijd niet wilden brengen.
Bij directe democratie stemmen we voor wat we willen. In onze huidige representatieve democratie stemmen we voor wie we willen, in de hoop dat zij enkele van de door hun beloofde standpunten zullen doorvoeren. Met DD vermindert de dure personencultus van politici.
Over de Freie Wähler, de grootste burgerbeweging van Duitsland, die in sommige deelstaten de lokale machtsbasis van de traditionele volkspartijen bedreigt. Voorts: voert Duitsland binnenkort het stemrecht voor kinderen in? Afsluitend enkele korte 'flitsen' over opkomstplicht, functionerend federalisme en Mehr Demokratie.
Op 30 juni 2009 maakte het Duitse Grondwettelijk Hof zijn lang verwachte oordeel over het Lissabon-verdrag bekend. Om de gapende leegte in de Vlaamse mediaberichtgeving wat op te vullen (*) volgt hier in vertaling een stuk waarin Prof. Dr. Paul Kirchhof het oordeel toelicht en duidt. Het verscheen op 4 juli 2009 in de Frankfurter Allgemeine Zeitung.
Een eerste oppervlakkige lezing van het oordeel (en ook de karige berichtgeving in de Vlaamse pers) kan de indruk wekken dat het Hof maar weinig voorbehoud maakte bij het Lissabon-verdrag. De rechters oordeelden immers dat het verdrag niet strijdig is met de Duitse grondwet. Wel moet het Duitse parlement een begeleidende wet volledig herwerken, die de rol van Bundestag en Bundesrat (het parlement, dus) 'na Lissabon' regelt. Pas daarna mag het verdrag geratificeerd worden. Maar het oordeel is ingrijpender dan de eerste euforische reacties konden doen vermoeden en betekent meer dan gewoon een paar maanden uitstel van ratificatie.
De repressieve kramp die momenteel doorheen onze samenleving trekt is gericht tegen de verworvenheden van de Verlichting. Het is daarom nodig, om de kern van deze verworvenheden in alle klaarheid te herkennen. Deze kern is ten gronde spiritueel. Wat in de Verlichting aan de oppervlakte doorbrak, en zich doorheen alle mogelijke revoluties en menselijk lijden een weg naar het bewustzijn baande, is de kiem van een spiritueel mensbeeld. Het gelijkheidsbeginsel, waarop de verwerping van de absolute monarchie en de onderschrijving van het democratisch ideaal stoelt, kan immers nooit gegrond zijn op een materialistische mensvisie. In lichamelijk opzicht zijn mensen verschillend. Sommigen beweren dat deze verschillen 'klein' en daarom in juridisch opzicht verwaarloosbaar zijn, maar deze bewering is gratuit, omdat er geen onafhankelijke maatstaf bestaat om binnen het fysieke werkelijkheisdomein een verschil als 'objectief groot' of 'objectief klein' te bestempelen. Mensen vertonen wel degelijk verschillen inzake vermogens en bekwaamheden, die maatschappelijk zeer relevant kunnen zijn.
In 24 van de 50 staten van de USA bestaat het referendum op volksinitiatief (dit in tegenstelling tot het federale niveau, waarop geen democratie voorhanden is).
Recent verscheen een 659 blz dikke turf over direct-democratische besluitvorming in de USA (Dane Waters Initiative and Referendum Almanac Durham, Carolina Academic Press, 2003). Hierin vindt men ondermeer de resultaten van de meest omvangrijke opiniepeiling inzake directe democratie, die ooit in de USA werd gehouden. In al de lidstaten werden telkens duizend burgers ondervraagd omtrent hun standpunt over direct-democratische besluitvorming. De peiling vond plaats in 1999-2000 en werd gehouden door het peilingsbureau Portrait of America (POA). De vraag luidde: In many states, citizens can place initiatives on the ballot by collecting petition signatures. If a majority of voters approve the initiative on Election Day, it becomes law. Is this a good idea? (In vele staten kunnen burgers voorstellen ter stemming voorleggen door handtekeningen te verzamelen. Indien een meerderheid van de kiezers het voorstel bij stemming goedkeurt, wordt het voorstel een wet. Is dit een goed systeem?).
Onder deze titel verscheen een bijdrage van Marc Elchardus (VUB) in 'Samenleving en politiek' (jg.6/ 1999, nr.2). Elchardus heeft een onderzoek verricht naar het draagvlak waarover de democratie in onze samenleving eigenlijk beschikt. Deze vraag is natuurlijk belangrijk, omdat bij gebrek aan voldoende draagvlak de democratie zichzelf onvermijdelijk zal opheffen: de democratische meerderheid zal de democratie afschaffen.
Dit bericht naar nog niet geregistreerde democraten doorsturen en vragen zich op de nieuwsbrief in te schrijven.
Ons op de hoogte houden van uw initiatieven en mee denken en doen, samen staan we sterk.
Lid worden (als we er in slagen om directe democratie op het niveau van het Zwitserse kanton Basel in te voeren dan zullen er burgerinitiatieven onstaan om de belastingsverkwisting terug te dringen zodat je je lidgeld op vier dagen terug verdient)
De leden van Democratie.Nu vormen een onafhankelijke en politiek ongebonden burgerbeweging die ijvert voor de invoering van het Bindend Referendum Op Volksinitiatief (BROV).
Financiële steun is welkom op rekeningnummer Triodos 523-0800751-91 van Democratie.Nu Zavelstraat 22 te 3212 Pellenberg. Om lid te worden stort u 30 op onze rekening. De verminderde bijdrage is 15 . Maak het u en ons gemakkelijk; betaal éénmalig lidgeld en wordt lid voor het leven!
200 brons
500 zilver (u ontvangt een extra publicatie)
1000 goud (u ontvangt alle lopende publicaties + gratis diensten)
2500 diamant (u ontvangt ook alle toekomstige publicaties + gratis diensten)
Hieronder geven we graag nog eens enkele formules :
Omdat Perzië stilaan weer Perzië wil worden, en niet langer Iran/Irak onder de islam-knoet, is het misschien aangeraden om even dieper in te gaan op het verleden. En op de Perzische Beschaving, die een hoge boei kende als onze voorouders nog met pijl en boog op mammoets jaagden.
Omdat mijn hoogst persoonlijke stelling dat de Islam nog nooit iets uit zichzelf heeft gepresteerd, maar altijd heeft gevegeteerd als een parasiet op de overwonnen volkeren, ben ik even te rade gegaan bij Wikepedia over een naam die klinkt als een bel .
En waarachtig .verschijnt daar meteen de Goedmoedige in persoon .Precies alsof het Christendom ook daar al over het muurtje zou gekeken hebben Ja! Ja!, stilaan komen we tot de oergodsdienst, waarover Marc Joris het had in Kort Manifest. U weet wel, het artikel over De Klei en het Vuur .
Lees mee met Wikepedia .
Zarathustra, Zarathoestra of Zoroaster was een Perzischeprofeet en de grondlegger van het zoroastrisme, de (staats)godsdienst van het Oude-Perzische Rijk. Hij was een herder en leefde in een rurale omgeving. Rond zijn 20e levensjaar voelt Zarathustra een crisis en begint hij rond te dwalen. Na tien jaar ronddwalen krijgt hij een visie van Ahura Mazda, god.
Het is niet duidelijk wanneer hij geleefd heeft; schattingen variëren van de 14e eeuw v.Chr. (gehanteerd door Iraanse nationalisten) tot rond 600 v.Chr. (gehanteerd door de Britannica). De meeste moderne wetenschappers plaatsen zijn leven tussen 1400 en 1200 voor Christus. De godsdienst die hij stichtte is een vroege vorm van monotheïsme, of eigenlijk dualisme. Er bestaat een god van het goede (Ahoera Mazda) en een god van het kwade (Angra Mainyu). De mens is ingeklemd tussen de twee en moet trachten voor het goede te kiezen. Zarathustra was de profeet voor de goede god. Ook was Zarathustra's god een geestelijk wezen en is dus niet afbeeldbaar. Volgens hem is hij de ware god en zijn alle andere goden halfgoden. De mens is geschapen om te strijden tegen de machten van het kwade. Het geloof is daarom ook niet het aanvaarden van een leer, maar het doel is het goede te denken, te zeggen en te doen.
De Italiaanse grootmeester-schilder Rafael heeft in prachtige allegorische uitbeelding op zijn schilderij De Atheense School, ca. 1510. ere gegeven aan wie ere toekwam. Op de voorgrond Ptolemeüs, de Griekse sterrenkundige, daarachter Zarathustra (fantasieportret).Van Zaratustra naar Nietsche is maar een kikkersprong ver .
Ptolomeus was de man die de Pausen eeuwenlang op het verkeerde been heeft gezet, tot Copernicus kwam, die bewees dat de aarde geen plat vlak was, zoals sommige Arabische wetenschappers nu nog altijd beweren Sinsdien weten we ook, dat de aarde rond de zon draait, en niet de zon rond de aarde
Ter informatie voor de Islam-lovers en alles wat het hart links, maar de portefeuille rechts draagt: hoe meer men zich in de Geschiedenis verdiept, hoe helderder het beeld wordt. De bende sprinkhanen uit De Vlucht naar Egypte heeft er niets aan! De Bijbel (Exodus) geeft aan hoe erg een sprinkhanenplaag wel kan zijn. Ze komt als 8ste op de 10, zodat alleen Duisternis en Dood van Eerstgeborene nog erger is ..
Het is nog altijd niet duidelijk of er een spoor is naar de drie gedetineerden die gisteren ontsnapten uit de gevangenis van Brugge. Het parket van Brugge onderzoekt enkele pistes, maar wil voorlopig niet verder communiceren over de zaak.
De drie ontsnapten uit de gevangenis van Brugge met de hulp van een helikopter. De helikopter werd ingezet om één gevangene, een zware jongen, te bevrijden en twee andere gedetineerden hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt hebben om ook te ontsnappen.
"Schrik van de flikken" Mechelaar Ashraf Sekkaki is de meest beruchte onder de drie zware criminelen. "Schrik van de flikken", lid van de "vijf zwaarste gevallen van België" en "nog net niet de BV-status van Farid le Fou, maar wel goed op weg Le Fou naar de kroon te steken": Sekkaki figureert al enkele jaren veelvuldig in de Vlaamse pers.
Sekkaki, afhankelijk van de bron 25 of 26 jaar, startte zijn criminele loopbaan op zijn 15 en is sindsdien niet uit de gevangenis weg te slaan. Gewapende overvallen, carjackings en tigerkidnappings, alles samen goed voor zestien gewelddadige feiten.
Een eerste keer zette hij het in 2003 op een lopen toen hij met een kompaan uit de gevangenis van Brugge ontsnapte. Pas na een reeks gewapende overvallen werd hij opnieuw gevat. Sindsdien is hij geobsedeerd door ontsnappen. In 2007 werd hij geestesziek verklaard en vervolgens geïnterneerd: "bezeten om te ontsnappen", luidde het in evaluaties. Regelmatig bedreigde de man cipiers met de dood.
Dubbele ontsnappingspoging Zo werd hij in 2008 samen met vier anderen veroordeeld voor bendevorming voor een dubbele ontsnappingspoging. In eerste instantie plande Sekkaki vanuit zijn cel dat gangster Zariouh Jaoide uit de rechtszaal van Dendermonde bevrijd moest worden: een handlanger zou een granaat in de rechtszaal gooien en in de verwarring die zou volgen, moest dan een geweer worden achtergelaten waarmee Jaoide kon ontsnappen. Vervolgens moest die het geld bijeensprokkelen voor de ontsnapping van Sekkaki. Ook hier was de inzet van een helikopter gepland. Het hele plan kon verijdeld worden.
Begin 2009 werd Sekkaki voor die feiten vrijgesproken omwille van de beruchte interpretatie van de wetgeving rond de Bijzondere Opsporingsmethoden (BOM) door het Gentse gerecht. Sekkaki kwam evenwel niet op vrije voeten omwille van een eerde veroordeling voor overvallen.
Eind vorig jaar haalde de gangster nogmaals de pers door zijn brieven aan de krant De Morgen waarin hij de Afdeling Individuele Bijzondere Veiligheidsmaatregelen (AIBV) in de Brugse gevangenis omschreef als het "Belgisch Guantanamo". Bron De Morgen
Digitaliaanse Diverse Divergentsia
Waarom doet dit verhaal mij denken aan Multatuli, en aan Adindas vader (of was het Saïds vader? en was Adinda het liefje?) , die zijn zoveelste buffel had gekocht? Het verhaal wordt eentonig!
Ergens heb ik gelezen dat er thans bijna 1200 Marokkaanse onderdanen in onze belse cellen vertoeven, met halal voeding en het recht om 5x daags te bidden, in de richting van Mekka, waar ze, spijtig genoeg, voorlopig niet meer naartoe kunne op bedevaart. Maar dat komt nog. Denk aan de Tour de France voor 200 gedetineerden .Er schijnt ook al jaren een uitwisselingsprogramma te bestaan, waar Marokkaanse onderdanen mogen/kunnen/moeten aan hun thuisland worden overgemaakt. En toch gebeurt dat niet!
Neen, het kan, zal en mag niet gebeuren, want die Charels hebben allemaal de dubbele nationaliteit, en een land kan nooit zijn eigen onderdanen uitleveren ..
Snappie? Of moet er een tekeningetje bij?
Het volstaat aan de strafwet een PS toe te voegen: wie gevangenisstraf oploopt, wordt meteen de belse nationaliteit voor goed afgenomen. En klaar is Kees! De gevangenissen zo goed als leeg (!) en wat meer is: de risicos van het vak worden misschien te groot voor kandidaat-zondaars
Toch wel erg dat een eerzame Blogger op dat lumineuze idee moest komen en niet van onze Grote Geesten die de macht in handen hebben
Maar ja, Marokkaanse gangsters zijn zulke lieve jongens : een engelachtig uitzicht, spreken Frans en stemmen Parti Scandale .. .
Als buitenlandse cameraploegen Nederland in beeld brengen, dan komen ze vaak ook even langs bij de fietshandel in de Amsterdamse Pijp. Frankrijk, België, Japan, Duitsland, Spanje, Zuid-Korea, Rusland en de Verenigde Staten, trots somt eigenaar Dave Deutsch de landen op waar ze op televisie zijn geweest. De cameraploegen komen voor de mediagenieke modellen die in de winkel staan, zoals de fiets voor lange mannen, de fiets zonder kettingkast, de eenwieler en natuurlijk het succesnummer: de bakfiets.
Trend
De bakfiets bestaat al lang als transportmiddel, maar is sinds eind jaren negentig ook populair onder jonge ouders. Kinderen, boodschappen, de Maxi Cosi, alles past er in. De Fietsfabriek, opgericht in 2004, heeft van het beginaf aan handig ingespeeld op deze trend, door de bakfiets in alle vormen en maten aan te bieden. Per jaar verkoopt het bedrijf 2500 fietsen in Nederland; 500 gaan naar het buitenland. Deutsch ziet veel potentie in de internationale markt. Je ziet wereldwijd overal dat er fietspaden worden aangelegd. Vroeger waren het vooral de arme sloebers die fietsten, maar nu zijn het de creatievelingen die niet langer hun kinderen met de auto vijf blokken verderop naar school willen brengen. Het merendeel van de fietsen die naar het buitenland gaan, worden verkocht via een dealernetwerk. Ze gaan naar fietsenwinkels in Europa of verder weg, zoals naar Tokio. Jaarlijks exporteren we zon 10 tot 20 fietsen naar Tokio. Japanners houden van kwaliteit en ze zijn behendig want ze kunnen al fietsen. Een tiental fietsen staat in Zuid-Korea in het Hollands Dorp. Ze hebben er een Hollands Dorp nagebouwd. We hebben hen een partij verkocht en die gebruiken ze om fotos mee te maken.
Berlijn
In Berlijn heeft de Fietsfabriektwee eigen winkels. Hier begon in 2005 hun eerste buitenlandse avontuur. Medeeigenaar Yalçin Cihangir liep in Berlijn tegen een geschikt pand aan dat te koop stond. Een voormalige motorfabriek met ongepleisterde muren en nog een ophanger voor motoren. Berlijn was niet zo duur. We dachten: we huren het pand en we zien wel. Een voormalige werkgever van Cihangir, waar hij nog had gewerkt als afwashulp, wilde wel naar Berlijn verhuizen en opende er een winkel. Sinds een half jaar hebben ze een tweede showroom in Berlijn. Hun bakfietsen zijn nog altijd een bezienswaardigheid in Duitsland, zegt Deutsch. Een klant vertelde me dat hij in München, een rijke stad, meer aanspraak heeft dan de eigenaren van alle Rolls Royces en Ferraris die er rondrijden. Sinds een paar maanden heeft de Fietsfabriek ook een vestiging in Chicago. De winkel is in handen van een Amerikaan. Deze man, Jon Lind, werkte in Nederland bij PricewaterhouseCoopers, was verliefd geworden op onze fietsen. Hij is met een paar containers die kant op gegaan. In de VS fietsen ze nog niet, zegt Deutsch, maar in Chicago en ook in New York worden wel fietspaden aangelegd. De afstanden in de VS zijn wel groter, maar Amerikanen kunnen best op de fiets naar school of op bezoek bij een vriend. Erg winstgevend is de export nog niet. De basis van de fietsen wordt gemaakt in een fabriek in het Turkse geboortedorp van Cihangir. Vervolgens worden de fietsen in Amsterdam in elkaar gezet om per container naar het buitenland gestuurd. Deutsch: We maken nu nog een bescheiden winst, maar we zien het vooral als een investering op lange termijn. Ik ben misschien niet rijk, maar ik voel me wel heel rijk als ik door Amsterdam loop en al die mensen op onze fietsen zie.
Van een hardtrappende ouder op een bakfiets vol kinderen kijkt in Nederland niemand meer op. Nu moet de bakfiets ook het buitenland veroveren. In de serie Nederlandse export
Bron De Wereldkrant
Digitaliaanse Diverse Divergentia
En weer zijn die Kaaskoppen ons te slim af geweest! De voordelen zijn haast niet te tellen! Geen CO²-uitstoot, dus goed voor het milieu. Goed ook voor de conditie en de parkeerproblemen. Goed nieuws ook voor de file-rijders!
Minder goed nieuws voor de fitness-centra, die na het algemeen invoeren van de bakfiets, hun omzet angstwekkend zullen zien dalen.
Maar weer goed nieuws dan voor de fabrikanten van regenkledij
En zo zijn we terug, daar waar het allemaal begon ..De melkboer, de bakker, de bierhandelaar : allemaal verbleekte beelden uit mijn kinderjaren, die verdrongen werden door de automobiel. Toen benzine nog nafte heette en een liter minder kostte dan een liter melk .
Ik zie ze al aanschuiven op de autosnelweg, die we dan gewoon snelweg zullen moeten noemen. Niet bumper tegen bumper, maar laadbak tegen achter-slijkweerder .Gestroomlijnde modellen, en modellen voor de brave huisvader. Sportmodellen, met 36 versnellingen.. Of mountain-bakken met overlangse vering .
Ja, dat zal het zijn! De vroegere bakfietsen hadden, bij mijn weten, geen vering, het waren maar gewone triporteurs met vaak een aangebonden reuzenhond in een stalen frame voor de paardenkracht..Nu gaan die dingen stalen veringen hebben, en in veel gevallen voorzien zijn van krachtige elektrische hulp-motoren
En als we nog vroeger teruggaan in de tijd: misschien komt er opnieuw een gouden tijd voor de handige platte traam-kruiwagen. Voor plaatselijk vervoer bijvoorbeeld, binnen de stadskern Voor meer volumineuze transporten zou de stoowagen weer kunnen herontdekt worden Voor internationaal vervoer grijpe men terug naar paard en kar. Wedden dat het er weer veel rustiger aan zal toegaan op onze wegen? En wie weet, nu, met de crisis, wordt het opnieuw à la guerre comme à la guerre, en rijden we s nachts weer met carbure-licht. En blauw papier voor de vensters, wegens mogelijk lucht-alarm .
De staat is sinds 2004 voor zowat 30 miljoen euro opgelicht via de oprichting van meer dan 600 vennootschappen die werden opgezet door boekhouders en notarissen zonder veel scrupules. Dat staat in de kranten van de groep Sud Presse. Het onderzoek, dat gevoerd werd van Neufchâteau tot Brussel, begon in 2005. Het dossier is momenteel in handen van een Brusselse onderzoeksrechter.
De praktijk bestond erin dat een bvba werd gecreëerd waarvan de officiële oprichters, stromannen van boekhouders, zich bij de notaris aanboden met een echt bankattest, volgens hetwelk ze een wettelijk bedrag van 6.200 euro zouden hebben.
De bvbas lieten vervolgens buitenlanders overkomen door hen (valse) documenten te geven op basis waarvan de gemeente hen inschrijvingspapieren bezorgde voor de Dienst Vreemdelingenzaken. De buitenlanders konden zo hun verblijf regulariseren. Uiteindelijk kregen de werknemers een C4, zodat ze konden rekenen op onder meer werkloosheidsuitkeringen.
Sinds het systeem werd opgezet, werden meer dan 600 ondernemingen als dusdanig opgericht. Via de praktijk konden minstens 5.000 buitenlandse families worden "geregulariseerd", zei Sud Presse. Sinds 2004 werd de staat zo "opgelicht" voor ongeveer 30 miljoen euro.
Momenteel ziet het er niet naar uit dat de uitkeringen zullen kunnen gerecupereerd worden. De Brusselse onderzoeksrechter is enkel gevat voor het sociale luik, en mag niet buiten dat kader gaan.
Commentaar: Het zou onbegrijpelijk zijn als hier niet bijzonder streng zou opgetreden worden en niet alles in het werk zou gesteld worden enerzijds om de regulariseringen ongedaan te maken en de onterechte bedragen te recupereren. Families die ter goeder trouw waren moeten/kunnen een beroep doen op een advocaat om hun goede trouw te bewijzen. Als ze dit niet kunnen, is er werkelijk geen enkele reden waarom ze zouden moeten geregulariseerd blijven. En hoe dan ook, de bvbas zelf kunnen niet hard genoeg aangepakt worden.
Deze berichtgeving vinden we niet in de kranten, en zeker niet bij de TV, tenzij omfloersten met veel slagroom bovenop. Het zijn weer de speurneuzen van Angeltjes die de kat de bel aanbonden. Waarvoor duizendmaal dank .
Zeker weten dat de Heer Onkelinx-Uytendinges, van beroep advocaat maar dan uitsluitend voor alles wat links en corrupt is (wat bijna synoniem is), hier een goede boterham met flink beleg zal aan verdienen. Wedden dat hij nu al flink gevorderd is in zijn zoektocht naar procedurefouten, met het oog op de nietigverklaring van gans het onderzoek?!
Ja Sire, als onderaannemers van onze Vlaamse solidarité zijn de Walen gewiekste ondernemers om op hun beurt, desnoods met een zijsprongetje, deze solidarité door te spelen naar kandidaat-nieuwe-belgen-van-overal Misschien zelfs met medehulp van het Revisorenkantoor Daerden/Luik, gespecialiseerd in stemmenzoekers. Een paar (of meerdere? Mogelijks maar ene?) accountants die de carrousel opzetten, uit grof geldgewin, of uit naïviteit en de bal gaat het rollen .Misschien was die man wel een ijverige PS-mandatris, of een syndicaal afgevaardigde, en dus onschendbaar
Zonder iemand te willen op verkeerde gedachten brengen, hierna bij wijze van proef, een korte schets van het bedrijfsleven Een vennootschapje oprichten (zonder risicos) is, goed geweten, een fluitje van nog geen halve cent. Men neme ergens de tekst van om het even welke notariële stichtingsakte en maakt daar een proper kopietje van, voorzien van de nodige personele wijzigingen. Men begeve zich naar de Bank met (vroeger) 250.000 BEF (voor een paar uur) ten einde een bankattest te bemachtigen, waarop staat dat het wettelijk minimum kapitaal volstort is.. Elke Notaris zal met vreugde Uw akte verlijden en in de kortste keren in het Staatsblad doen verschijnen. BTW-nummer en RSZ-nummer worden U zo maar toegekend, onder het motto hoe meer zielen hoe meer vreugd .En dan kunt U beginnen werkgevers-attesten en C4-formilieren uit te delen, fout : te verkopen .Natuurlijk dient U te werken met een stroman, liefst een arme djoos, die als de fraude na een paar jaar aan het licht komt, in Uw plaats op het bankje zal gaan zitten
Heeft U nu een misdrijf gepleegd? Neen, natuurlijk niet. U heeft alleen de begane paden op een creatieve manier ingevuld, om Uw medemens aan de nodige papieren te helpen!
"Iran kan terugslaan met raketaanval als Israël aanvalt"
De Commandant van n de Iraanse Revolutionaire Garde, generaal Mohammed al-Jafari, heeft zaterdag aartsvijand Israël gewaarschuwd voor de reikwijdte van de Iraanse raketten indien Israël een aanval waagt.
Antwoord op elke agressie "Bij een militaire aanval tegen Iran moet Israël rekening houden met de reikwijdte van onze raketten, heel Israël ligt binnen bereik", zei de generaal, zo meldde het Iraanse persagentschap Fars. Irans antwoord op elke agressie zal "vastberaden en hard" zijn, voegde hij toe.
Bereik van 2.000 kilometer Irans middellangeafstandsraket Shabbab 3 heeft een bereik van 2.000 kilometer, voldoende om elk deel van het Israëlische grondgebied te treffen. Sommige experten twijfelen wel of de raketten, afgeleid van Noord-Koreaanse technologie, geschikt zijn om een precieze aanval uit te voeren.
Beide landen zijn aartsvijanden. Iran erkent Israël niet. (belga/lb)
25/07/09 14u10 Bron De Morgen
Digitaliaanse Diverse Divergentsia
Och Ja, misschien vertel ik hier oud vuil, want de Vaderlandse pers is iedere dag een beetje minder aan mij besteed en voorheen was dat ook al niet veel. In de buitenlandse vind ik ook niets dat de moeite waard is. Het is precies alsof niemand de onweerswolken die zich boven het Suez-kanaal samentrekken, wilt zien. Obama kijkt de andere kant op, net zoals Europa-links dat doet .Want partij kiezen, onvoorwaardelijk en duidelijk, kan geen van beiden, want ze zitten gevangen in hun eigen leugens. De dreiging door Iran met atoomwapens de verovering van Jeruzalem in te zetten, wordt weggemoffeld, zodat er niet veel kan geschreven worden over de voorbereidingen die Israël noodgedwongen moet nemen .
Als de bom barst, dwz als Israël, uit wettige zelfverdediging, de aanval opent, zal het weer de Zwarte Piet toegeschoven worden ..
En de Palestijnse kwestie? Is leesvoer voor nuttige idioten. En doekje voor het bloeden om in het Westen vuurtje te kunnen stoken.
De bloedarmoede is zeker niet alleen het gevolg van een falend rekruteringsbeleid in de partijen. Zij is vooral te wijten aan de ombouw die dit land in de opeenvolgende staatshervormingen heeft ondergaan. (...) De honger naar bekwame politici is nu veel groter dan het aanbod
Luc Huyse zoekt oplossingen voor de scheefgroei op de politieke arbeidsmarkt. Luc Huyse is socioloog en auteur.
'België, klein land, kan slechts een beperkt aantal steengoede politici verwekken. In het verleden kwamen we daar blijkbaar mee toe. Door de vermenigvuldiging van beleidsniveaus is dat nu een ernstig knelpunt aan het worden.' En volgens Luc Huyse is meer nodig dan de benoeming van niet-politici zoals Ingrid Lieten en Philippe Muyters om dat probleem aan te pakken.
Het heeft wel wat stof doen opwaaien, die parachutering van twee niet-politici in de Vlaamse regering. In krantencommentaren, lezersbrieven en blogs was te lezen dat de promotie van Lieten en Muyters niet erg democratisch is. "Waarom dan nog kiezen?", schreef Het Belang van Limburg (13/7). Maar meer nog was te horen dat de komst van de twee technici aangeeft hoe groot de bloedarmoede in de politieke partijen geworden is. De Standaard van 13 juli legde de oorzaak daarvan vooral in de neiging van de hoofdkwartieren om niet langer in de lange termijn te investeren: beloftevolle jongeren krijgen al te weinig de tijd om rustig te groeien, net zoals in onze voetbalclubs.
Het zit, denk ik, veel dieper. België, klein land, kan slechts een beperkt aantal steengoede politici verwekken. In het verleden kwamen we daar blijkbaar mee toe. Door de vermenigvuldiging van beleidsniveaus is dat nu een ernstig knelpunt aan het worden. Er zijn honderden veeleisende posities te bemannen op federaal en gewestelijk, provinciaal en gemeentelijk, Europees en mondiaal vlak. Dat lukt ons niet meer, de visput is te klein. (Het is alsof de voetbalcoach van Standard elk weekend in zes verschillende competities spelers van formaat zou moeten opstellen.) We zitten, met andere woorden, met een vervelend probleem van human resources.
Ik heb in een tabelletje, voor wat de federale en regionale topfuncties betreft, een vergelijking gemaakt tussen de situatie in 1969 en die van nu. Er zijn, zo blijkt, nu meer dan dubbel zoveel posities te bemannen.
Er is meer. In 1969 waren er 390 parlementsleden. Nu tellen de verschillende assemblees samen 513 rechtstreeks verkozen mandatarissen, waarvan er bovendien 115 met een tweede petje op in nog een parlement zitting hebben. Al die cijfers verbergen nog andere knelpuntberoepen. De regering van Gaston Eyskens kwam veertig jaar geleden toe met net geen dertig kabinetschefs. Nu zijn er minstens driemaal zoveel nodig. Het zelfde groeipercentage tekent ook het hele organigram van de parlementen: er is een verdrievoudiging van het aantal bureauleden, fractieleiders en commissievoorzitters. Ook op gemeentelijk vlak is een probleem gerezen. Daar heeft het niet zozeer te maken met de hoeveelheid mandaten, maar met de sterk gestegen beroepsvereisten - zeker in de grote steden. Het ambt van burgemeester in Antwerpen en zo is nu te vergelijken met de functie van federaal staatssecretaris. (Dat is ook te merken aan de migratie van hooggekwalificeerde politici naar een schepencollege.) En dan vergeet ik nog de provinciegouverneurs en hun bestendige deputaties.
Vijf assemblagelijnen Op twee andere niveaus zijn dan weer geheel nieuwe posities ontstaan. Het Arbitragehof, hoeksteen van onze federale staat, heeft zes (gewezen) toppolitici nodig. Belangrijker nog zijn de ontwikkelingen op internationaal vlak. België stuurt 23 politici naar de Europese instellingen, namelijk 22 leden van het parlement en 1 commissaris. Daarnaast zetelen politici in de Raad van Europa en beëindigen anderen, een enkele keer noodgedwongen, hun carrière in instanties als het Hof van Justitie in Luxemburg of de Europese Centrale Bank.
Het talent dat al deze posities optimaal kan invullen is er niet meer. De bloedarmoede is zeker niet alleen het gevolg van een falend rekruteringsbeleid in de partijen. Zij is vooral te wijten aan de ombouw die dit land in de opeenvolgende staatshervormingen heeft ondergaan. De politiek bevat hier nu minstens vijf assemblagelijnen. De honger naar bekwame politici is daardoor veel groter dan het aanbod. Ik hoor u denken: de spreiding van politieke taken over zoveel beleidsniveaus moet het werk in elk daarvan toch lichter maken - zodat de vereiste capaciteiten, in vergelijking met 1969, ook wat minder zwaar mogen wegen. Maar is dat wel zo? De complexiteit in de wereld van de politiek is fel toegenomen. De bevolking is mondiger en, in de ogen van de politicus, lastiger geworden. De overheid moet, eisen de burgers, een oplossing vinden voor alles waarvan zij wakker liggen - zelfs nadat die overheid de laatste jaren op vraag van velen danig vermagerd is. De media van hun kant zijn politiek gezien helemaal ontvoogd. Nogal wat journalisten gedragen zich nu in hun omgang met politici als kuitenbijters. Dat maakt het politieke werk een stuk moeilijker.
Er is al gezocht naar maatregelen die de krapte op de politieke arbeidsmarkt kunnen milderen. De inzet van buitenstaanders zoals Lieten en Muyters is daar een recente demonstratie van. Trouwens, democratisch is daar niets mis mee. Ik verkies een paar bekende niet-politici in de regering boven een hoop onbekende opvolgers in het parlement. Dat zijn pas witte, want kleurloze, konijnen. De drastische verlaging van de leeftijdsgrens voor ministerabelen en kandidaat-parlementsleden is een maatregel die al wat vroeger in gang is gezet. Alleen gaat dat gepaard met een gelijktijdige inkorting van de houdbaarheidsdatum van wie op hoog niveau actief is. De winst is bijgevolg beperkt.
Nog iets langer geleden is soelaas gezocht in een voor de hand liggende richting: de ontginning van de enorme reserve aan talent in de vrouwelijke bevolking. Politieke correctheid dicteert die stap te zien als het product van twee, door ethiek gedragen, ontwikkelingen. Er is de emancipatiedrang van de vrouwen, ook in het politiek bedrijf. En er is eindelijk, zo wordt althans beweerd, de onbaatzuchtige erkenning van die drang door de mannen. Over het eerste bestaat geen twijfel. Maar is het toeval dat de doorbraak er gekomen is op het moment dat het aanbod van bekwame mannen niet meer volstond om alle politieke functies in te vullen? Iets gelijkaardigs is al eens eerder gebeurd, op een veel breder vlak dan. Met de spectaculaire groei van de economie in de jaren zestig nam de behoefte aan arbeidskrachten razendsnel toe. Import van migranten volstond niet. Ook toen is gedacht aan een veel grotere inschakeling van vrouwen. Ook toen is door de mannen met de vlag van de kansengelijkheid gezwaaid, als lokmiddel wellicht. Emancipatiebewegingen kennen het verschijnsel: zij gaan vooruit als de behoeften van de economie of van het politiek systeem als glijmiddel voor meer rechtvaardigheid kunnen dienen.
Wat te doen?
Minder assemblagelijnen in het politiek bedrijf en dus minder in te vullen functies? Dat vergt chirurgische ingrepen. De splitsing van België is er één van. Afschaffing van de provincies een andere. Iets eenvoudiger lijkt me weg te snijden van wat binnen elk bestaand beleidsniveau misschien toch overbodig is. Zou de Senaat nog zo hoogstnodig zijn? Moet het Brusselse Parlement echt bijna negentig leden tellen? Is de scheiding van het Waalse Gewest en de Franstalige Gemeenschap nog van deze tijd? Zijn bevoegdheidspakketten, bijvoorbeeld in de Vlaamse regering, niet veel homogener te maken, waardoor er minder kabinetschefs vereist zijn? Het komt nu ook te vaak voor dat nieuwe functies ontstaan omdat coalitiepartners anders niet tot een vergelijk komen. Waarom was er anders een 'regeringscommissaris, toegevoegd aan de minister van Begroting' nodig?
Los daarvan wordt er ook met talent en kwaliteit gemorst. Partijbelangen leiden er geregeld toe dat niet de meest bekwame man of vrouw in een topfunctie terechtkomt. Misschien was er in de ene partij dringend behoefte aan een gewestminister uit Oost-Vlaanderen. Of zagen de jonge krokodillen in de andere partij een slimme vijftiger, zo oud en zo eigenwijs, echt niet meer zitten.
Bron DM
Digitaliaanse Diverse Divergentia
Zoveel ik dragen kan, de oude familiespreuk van de Uitgeversfamilie De Lille uit Maldegem, die ik een beetje tot de mijne gemaakt heb voor wat betreft persoonlijke bagage dreigt nu mijn rug te breken. Ik denk, moest Klein Duimpje uit Maldegem nu geleefd hebben, dat hij de familiespreuk zou hervormd hebben tot Zoveel mij vaste schijf kan dragen .
Ne ook weer met dat nietszeggend artikel over de aller beroertste kwaliteit van onze Grote Geesten. De geleerde Perfesser vertelt niets nieuws, maar zijn werkstuk is onthoudenswaard voor de getallen die de inflatie aan onbenullen vastlegt .
En weeral moet het mij van het hart : stuur ze allen, zonder uitzondering in de woestijn. En geef de Onkreukbaren een kans. Zij die al bijna 40 jaar lang hameren op de enige 2 punten van hun doelstelling en, juist om die rechtlijnigheid, uitgesloten worden van het feest van de democratie.
Het is nochtans onafwendbaar : de Belgica is ten dode opgeschreven .De Flandria is opgetuigd, en ligt klaar om uit te varen. Aalleen nog de juiste bemanning vinden. We kennen die allemaal, maar zonder staatsgreep lukt het niet. Derhalve dan maar via de verkiezingen. Dat is niet alleen os recht, het is ook onze verdomde plicht! Daaraan iedere dag een klein beetje kunnen meewerken is een heilige plicht! Voortijds leefde er een Volk .schreef Priester-Dichter Hugo Verriest,meer dan 100 jaar geleden : dat Volk moet herleven .En dat Volk dat zij allen!
Zo moet het dus niet Vandaag las ik een bericht op de website van De Telegraaf over het feit dat vrouwen zich niet weten te kleden voor kantoor. Ze gaan vaak gekleed in weinig verhullende rokjes, slippers of diep uitgesneden shirtjes. Volgens een aantal Britse journalisten weten vrouwen niet meer waar de grens ligt. Lastig hé, grenzen (her) kennen als je zelf mag bepalen waar ze liggen.
Veel vrouwen verschijnen op het werk in een outfit die ze ook dragen als ze uitgaan of op vakantie gaan. Dat hun kledingstijl een groot effect heeft op hoe anderen hen zien dat vergeten ze voor het gemak even. Korte rokjes en een diepe decolletés geven je geen zelfverzekerde indruk, eerder een sletterige, vertelt journaliste Maureen Rice.
Is het echt zo moeilijk om een fatsoenlijke jurk (of rok), nette schoenen en een passend shirtje/overhemd uit de kast te pakken? Blijkbaar zijn we massaal vergeten dat er bepaalde dresscodes zijn voor op je werk. De dresscode voor begrafenissen zijn we ook al helemaal vergeten. Het lijkt wel een cultuurprobleem!
Op je werk draag je fatsoenlijke kleding waarmee je een goede indruk maakt en andere werknemers niet uitdaagt, op begrafenissen draag je onopvallende zwarte kleding uit respect voor de overledene. Vrijetijdskleding, de naam zegt het al, is in beide gevallen zeer ongepast. Zo moeilijk is dat toch niet?
Bron De Dagelijkse Standaard (niet te verwarren met De Standaer/Le Standaer)
Digitaliaanse Diverse Divergentia
Het mag gerust eens wat anders zijn, hé? Het oog wil ook wat, net zoals een uitstekend en smakelijk gerecht op je bord er liefst ook uitstekend uitziet. Of is dit een te sterke sexistische opmerking? Zeg niet dat U liever een gestalte in burka rond U hebt. De gulden middenweg zal wel de oplossing zijn.
Och, etiquette (in alle omstandigheden) is inderdaad een moeilijke opgave. En over goede smaak kan men urenlang doorzueren.
De oplossing? Vingerspitzengefühl en commerciële feeling! Wat ergerlijk is in de ene omgeving, kan omzet-bevorderend werken in de andere .Voorbeeld: in de dagelijkse praktijk van een accountant zijn de contacten met zo wat iedere notaris in de omgeving gesneden koek. De keuze van de notaris is immers het domein van de klant. Notarissen zijn niet altijd vlotte jongens of meisjes of even mede-werkzaam. Amaai! Zoals ze zogezegd hun eigen terrein bewaakten! Zo was er één uitzondering op die regel, en dat was Notaris D. in Z , maar de goede man is al jaren geleden gaan feesten hierboven. Jovialiteit te koop. Beroepsbekwaamheid nog veel meer. Iedere akte vond plaats bij een lekker glaasje,terwijl het secretaresje de voorlezing moest doen. Notaris leunde dan achterover in zijn zetel, luisterde met gesloten ogen naar het werk van zijn helpers, en corrigeerde waar nodig, of gaf de nodige uitleg. Het feest begon van voor de eerste woorden van de voorlezing konden uitgesproken worden. De dame werd uitgenodigd om, rechtstaande naast hem, met gevoel te beginnen aan haar taak, met de woorden :En laat maar eens goed zien wat ge zoal in huis hebt .Zo dubbelzinnig als mar kon! Want het charmante dingetje was zowat het evenbeeld van bijgaande foto Notaris tevreden, cliënt gelukkig! Iedere correctie moest zij aanbrengen, gebogen over de immense schrijftafel .De rekening moest nooit contant betaald worden. Die volgde altijd achteraf met de facteur. Maar die was altijd goed gepeperd. Was begot nog goed voor de populariteit!
Is het te verwonderen, dat de studie van Notaris X goed floreerde? En dat hij menig accountant met nieuwe cliënten aantrok die desnoods de cliënt beïnvloedden als deze twijfelachtig was over de vrije keuze van een Notaris?
En de savoir-vivre hierin? Wel, moeilijk om zeggen. Maar de toestand paste perfect bij het beeld van die man. Perfect commercieel en toch oer-degelijk! Hij was een alom gerespecteerd burger en een gelukkig huisvader. Ik weet zeker dat hij Hierboven rustig verder doet in eeuwigheid, met een gevleugeld engeltje naast hem, terwijl Ons Heer glunderend toekijkt .
Kop in de krant vandaag: 60% van alle politieagenten heeft geen plezier meer in hun werk, en maar liefst 40% overweegt een andere baan te zoeken. Ik ben diep onder de indruk. Mag ik voorstellen voor de gebruikelijke oplossing te kiezen, waar de koddebeiers naar hengelen? Een grote zak geld uiteraard. Een hele grote zak. De blauwe struikrovers willen graag mee delen in de buit. Wat ze nu vangen is niet voldoende.
Kijk, dat is oogsten wat je zelf gezaaid hebt. Want waar ik al die bromsnorren niet over hoor klagen is het feit dat ze tijdens alle bezuinigingen van de diverse kabinetten vrijwel altijd buiten schot bleven. Meestal kregen ze er zelf wat extra's bij. Omdat ze het zo zwaar hebben. Geen loonsverhoging, dat valt niet te verkopen tijdens een bezuinigingsronde. Maar een extra toeslag voor gevaarlijk of onregelmatig werk.
Verder hoor ik de agenten zeuren dat ze niet de waardering krijgen waarop ze menen recht te hebben. Pardon? Waardering krijg je als je je werk goed doet. Komt vanzelf. Als mensen je met de nek aankijken zal dat ergens door komen. Misschien vanwege het fanatisme waarmee de dienders gemakkelijke bonnetjes pennen? Een fietser die zonder licht fietst is een zware terrorist, nietwaar? Of iemand 's nachts om 3 uur een prent voor 5 km te hard rijden geven. Dat komt de verkeersveiligheid zeker ten goede. Of zou het misschien komen door de nonchalance waarmee agenten proberen aangifte te ontmoedigen? Heeft geen zin mevrouwtje. Als u echt wilt (zucht) dan nemen we uw aangifte wel op, maar dat is meer voor de statistieken. Dat een agent voor die paar centen die hij verdient niet bereid is om zijn leven te riskeren, is begrijpelijk. Dus laat je iemand rustig doodmartelen in afwachting van versterking. Zo begrijpelijk dat die koddebeiers hoogst waarschijnlijk alleen hadden ingegrepen als omstanders probeerden met geweld de deur te forceren om het arme slachtoffer z'n leven te redden. Omstanders die dat onbetaald doen, gewoon uit medemenselijkheid.
Kijk, dat zijn zaken die de burgers raken. Erg leuk om modieus medeburger in uniform te spelen, maar dat is niet iets waar de gewone burger op zit te wachten. Alleen GroenLinks en de PvdA waar deze domme reclamekreet ongetwijfeld vandaan kwam. Het feit dat iemand een uniform draagt zet hem of haar per definitie apart van de andere burgers. Of dat nou een politie- of postbode-uniform is.
De gewone burger verwacht dat hij veilig over straat kan lopen. Dat kan al decennia niet meer. Ik herinner me nog dat de eerste koopavonden ingevoerd werden. Dat was echt leuk. Maar voor mij was de lol er heel snel vanaf. Mijn leeftijdsgenoten en iets ouder misbruikten die avonden om eens flink de beest uit te hangen. Mensen pesten, kijken hoever ze konden gaan. De politie? Die stond er bij en keek er naar. Alsof ze beren broodjes zagen smeren. Dat was eind jaren 70, dus de politie doet al een knap lange tijd haar werk niet naar behoren.
Iets later gaf de politie de strijd tegen de soft-drugs op. Dat was dweilen met de kraan open. Men kon veel beter die capaciteit inzetten in de strijd tegen hard-drugs. Goed idee, maar ook die strijd is faliekant verloren. Je kunt op 98% van alle middelbare scholen in Nederland alle bestaande hard-drugs kopen. Het enige wat veel beter is geworden is de administratie van de politie. Wat vroeger door een oude hoofdagent gedaan werd, daar is nu een volledig stafbureau voor.
De misdaad gaat omlaag. Niet omdat er minder misdrijven gepleegd worden, maar meer omdat mensen minder aangifte verrichten. En tevens omdat agenten mensen gewoon adviseren om het maar niet te doen. Zo kan ik ook mijn statistieken verbeteren.
De ene keer dat ik zelf aangifte deed, vele jaren geleden, bladerde een agent door een voorbeeldenboek, zocht een passend model aangifte op en tikte met twee vingertjes het verhaaltje langzaam over. Op mijn aangifte is nooit enige respons of reactie gekomen. Dus ook toen was het percentage opgeloste misdrijven in één cijfer uit te drukken. Je zou zeggen dat met de huidige IT-techniek zo'n aangifte die toen een half uur, drie kwartier in beslag nam binnen 3 minuten klaar moet zijn. Open Word, zoek een geschikte template, vul de blanke vakjes in, printen, en klaar is Bromsnor. Niets is minder waar. Als je al aangifte (dom!) wilt doen, dan moet dat op afspraak gebeuren en je mag er snel een halve dag voor uittrekken. Die afspraak? Schikt het u, volgend jaar eind december? We hebben dan een gaatje voor u. Rond middernacht bij volle maan op onze dependance in Nergenshuizen.
De straatagent verschuilt zich achter zijn meerderen. Zijn meerderen achter de korpsleiding. De korpsleiding achter de beleidsmakers. De beleidsmakers achter de politiek. De politiek achter het gebrek aan agenten. Het gebrek aan agenten achter gebrek aan gastarbeiders nazaten. Die achter te weinig respek. Te weinig respek achter de straatagent, en zo draait het multikulcircus verder.
Oh, de korpsleiding. Dat is een verhaal apart. De laatste aanwinst, hoofdcommissaris Sitalsing, begon zijn uitspraak dat journalisten betere onderzoekers zijn dan zijn eigen afdeling recherche. Als je zo al begint, hoe ga je dan eindigen?
We hebben nog nooit zoveel politie gehad, met zoveel bevoegdheden. Hoe meer politie en hoe meer bevoegdheden, hoe belabberder ze functioneren. Het lijken wel bontkraagjes. Zet er 1 neer, en je hebt nergens last van. Zet er 10 bij elkaar en je denkt dat je in Gaza zit. Of bij de politie: dat je bij een vakbondsvergadering zit.
Sorry, maar ik heb dus niet veel goede woorden over voor de politie. Ik ben evenzeer onder de indruk van het vertrek van 40% van de politie als 33% van de allochtonen. Gewoon doen. Laat zien dat je een vent bent. Als het je niet bevalt, gewoon vertrekken. Ben beslist niet bang dat ze dat gaan doen. Politieagenten hebben een dijk van een salaris met baangarantie tot ver in het volgende geologische tijdperk en allochtonen roepen bij het minste of geringste dat ze vertrekken. Deden ze dat maar eens.
In beide gevallen heb ik een simpel advies: Respect, heren, dat moet je verdienen! Daar moet je dan wel wat voor doen.
H. Numan
Reageren? Surf naar het Pim Fortuyn Forum. Dat doet U best door zelf Het Vrije Volk bij Uw faborietste favorieten te plakken. De dag begint pas als U HVV doorbladerd zult hebben!
Digitaliaanse Diverse Divergentia
Nog een uitzonderlijke keer een integrale overname uit HVV. Deze keer omdat ik het guitige er van goed wil laten doordringen door herhaald teruglezen. Want weet U : de herhaling is de moeder van de wijsheid .
Wie heeft gelijk? De Heer H.Nunman, of Oom Agent?
Wel, laten we zeggen, dat er tussen elk koren, ook veel kaf steekt. Maar dat de vis begint te stinken aan de kop ..Waarmee ik bedoel : wie het schientje past, die moet het aantrekken : de politie-leiding, die in hoofdzaak politiek benoemd is en niet op basis van bekwaamheid of ervaring, In ons Apenland is het niet beter : daar komt de hoogste politie-leiding te pas en te onpas in opspraak, ofwel door hun eigen examen te vervalsen, ofwel dat van hun maîtresses. Ze worden zelfs geschorst en voor het gerecht gebracht voor het vervalsen van proces-verbalen Het is geen wonder als de korpsoversten van onze grote steden, Brussel, Antwerpen, Gent, op de lappen gaan in de rosse buurten, in gezelschap van hun respectievelijke burgemeesters .
Dat zijn dan de toppen van de ijsbergen die het korps overspoelen. De samenleving is verzuurd.
Diagnose? Particratie. De machtsblokken binnen de kleurpartijen.
Remedie : nieuwe politieke ideeën aan de macht/ In NL Geert Wilders, en in VL het Vlaams Belang.
Uitvoerders: ieder stemgerechtigde, in de beslotenheid van het stemhokje, waar gestemd wordt met papier en potlood, en niet met vervalst computers
En laat ons, de overtuigden, om de liefde Gods niet wachten om dit uit te bazuinen tot er weer eens een verkiezigsstrijd losbarst. Want om te oogsten moet er eerst gezaaid worden. Tussen nu en dan is dus de zaaitijd. Laten wij niet naar voor komen met slogans, wachtwoorden en marsmuziek. Het graan dat moet ontkiemen bestaat uit inhoudelijke argumenten. In de zin van de oproep van Vlaanderen Vlagt² van een paar dagen geleden:
Laten we ophouden met de Franstaligen en de Walen met alle zonden van Israêl te overladen
en onze energie niet verspillen aan het bestrijden van de verkeerde vijand.
Di Rupo, Mangain, Reynders, Milquet, Onckelinckx, Flahaut, Michel, Demotte, Daerden... zijn verkozen door Walen en/of Franstalige Brusselaars en het is hun verdomde plicht de belangen van die kiezers te verdedigen.
En zij doen dat schitterend!
Het zijn raspolitici en schitterende strategen die er in slagen met zes man en een paardenkop het Mexicaanse leger van de Vlaamse politiekers uit elkaar en van het veld te spelen.
ALLES, maar dan ook ALLES wat wij hen verwijten is gebeurd met medeweten en dus met medeverantwoordelijkheid en medeplichtigheid van alle Vlaamse ministers in de opeenvolgende regeringen.
De in Nederland opgeleide 'polderimam', die geen radicale ideeën heeft en goed Nederlands spreekt, komt in veel moskeeën niet aan de bak, omdat de oudere moskeebezoekers te conservatief zijn.
Wel werk bij overheid De vijf imams die zijn afgestudeerd aan de Vrije Universiteit in Amsterdam werken inmiddels voor de overheid, en niet voor een moskee: ze zijn geestelijk verzorger in een gevangenis of in het leger. Ook op Hogeschool In Holland wordt volgens Trouw erkend dat de afgestudeerde imams waarschijnlijk niet kunnen rekenen op een aanstelling in een moskee. Dat zegt Driss El Boujouffi van de Unie van Marokkaanse moslimorganisaties in Nederland (Ummon) vandaag in dagblad Trouw. Om radicalisering tegen te gaan en integratie onder moslims te bevorderen, wil het kabinet af van de uit het buitenland gehaalde imam.
Te duur Aan verschillende hogescholen en universiteiten zijn daarom imamopleidingen gestart. Maar imams met een Nederlands diploma zullen niet zomaar worden aangesteld door een moskeebestuur, schrijft de krant. De afgestudeerde imams zouden te duur zijn voor de vaak armlastige moskeeën. Bovendien zou de oudere generatie moskeebezoekers helemaal geen Nederlandstalige imam willen.
Belemmerend 'Het conservatisme van de eerste generatie, die in het verleden blijft hangen, werkt belemmerend,' zegt Boujouffi. Jongerenimam Yassin Elforkani zegt dat dit slechts een deel van de weerstand is die de polderimams zullen ontmoeten: 'Taalfoutjes, het gebrek aan kennis van de Nederlandse imams: daar gaan heel veel moskeebezoekers doorheen prikken.'
De immam mag niet te begrijpen zijn dat begrijpt U toch?!
Kijk, nu zeggen ze het zelf : in de moskee wordt de vertegenwoordiger van een vreemde mogendheid aan het woord gelaten, in een vreemde taal, alleen begrijpelijk voor de eigen aanhangers Onder de dekmantel van een godsdienstige sekte die vreedzaam komt luisteren naar de zalvende woorden van hun leider, vergadderen ze evengoed om daarnaast te kunnen samenzweren.
Kunt U zich voorstellen, dat een groep Christenen hetzelfde zou doen in een moslimland? Vergaderen in de geheimzinnige beslotenheid van een kerk, verboden voor ongelovigen, en waar een taal gesproken wordt die alleen de gelovigen begrijpen .En van daar uit geïndoctrineerde militanten zou uitsturen voor militaire trainingskampen in verre landen? Dat de muzelmanse Overheiden deze priesters zou betalen, zoals onze Overheden doen met al die imams?Dat daar verkondigd wordt zoveel mogelijk te blijven vegeteren in de sociale vangnetten, zodat de Overheden het zo lastig mogelijk zouden krijgen om de boel drijvende te houden?
Vreemdelingenhaat? Eigen schuld, dikke bult! Ze doen er alles aan om ons schrik aan te jagen. Want dat is een onderdeel van hun strategie Straat-oproer, gewelddadigheid, criminaliteit Vreemde cultuur. En de wereldverbeteraars slikken dat!
Dit is de tweede 'eenmalige' regularisatie sinds 1999, dus waarom zou er geen derde komen? Bovendien zal dit verhaal zich herhalen, tenzij de regering ook bereid is tot andere ondersteunende maatregelen, om een duurzame lokale verankering in de illegaliteit te voorkomen.
Dirk Vanheule mist omvattend migratiebeleid van federale regering, en vreest cyclische regularisatie. Vanheule doceert migratierecht aan de Universiteit Antwerpen.
Na een maandenlange patsituatie kwam de regering-Van Rompuy in het weekend met een akkoord over het regularisatiedossier. Volgens Dirk Vanheule blijven veel vragen onbeantwoord. 'De instructie brengt geen alomvattend en innovatief humanitair migratiebeleid. Regularisaties dreigen een cyclisch gebeuren te worden.'
De invulling van het federale regeerakkoord over de verblijfsregularisatie van vreemdelingen is er. Zij neemt de vorm aan van een 'instructie' in plaats van de inmiddels negatief beladen term 'rondzendbrief'. Inhoudelijk doet zij hetzelfde: zij legt de principes vast die de federale overheid zal hanteren bij de behandeling van verblijfsaanvragen van al in België verblijvende vreemdelingen.
Brengt deze instructie de langverwachte klaarheid in het duister? Een eenduidige visie op het migratie- en regularisatiebeleid vindt men in deze technische tekst niet terug. Sommige maatregelen zijn permanent, terwijl andere beperkt zijn tot personen die op een bepaald ogenblik in het verleden al in België verbleven. Voor de zeer diverse groep van 'sans papiers' - gaande van de onwettig verblijvende migrant die hier enkele maanden is, tot de afgewezen asielzoeker die hier al jaren verblijft - brengt de instructie geen alomvattend en innovatief humanitair migratiebeleid. Wat voorligt dreigt daarentegen regularisaties tot een cyclisch gebeuren te maken. Het is bovendien de vraag of deze instructie de zekerheid brengt waar velen de voorbije maanden naar snakten.
Meer transparantie Toegegeven, de instructie bevordert de transparantie van het migratiebeleid door de bevestiging van een aantal bestaande praktijken. Zo kunnen asielzoekers die op de vlucht zijn voor vervolging bij het langdurig aanslepen van de asielprocedure voor de asielinstanties een gewone verblijfsmachtiging krijgen van de minister. Ook de regularisatie van bepaalde vormen van gezinshereniging in overeenstemming met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens of het Kinderrechtenverdrag, is in wezen niet innovatief.
Het meest ophefmakend zijn echter de passages over de vreemdelingen 'met een duurzame lokale verankering in België' die in de periode van 15 september tot 15 december in een eenmalige procedure een aanvraag kunnen indienen. Deze procedure staat in de eerste plaats open voor vreemdelingen die minstens vijf jaar ononderbroken in België verblijven en die voor 18 maart 2008 een wettig verblijf hadden of een geloofwaardige poging ondernamen om dat wettig verblijf te bekomen, en in de tweede plaats voor vreemdelingen met een ononderbroken verblijf sinds 31 maart 2007 die een arbeidscontract voorleggen, op basis waarvan zij een arbeidskaart kunnen bekomen. De vermelding van deze data moet aanvragen door vreemdelingen die voordien niet in België verbleven uitsluiten, en zo een aanzuigeffect als gevolg van het regeerakkoord vermijden.
Beide categorieën moeten bovendien duurzame lokale verankering bewijzen aan de hand van een geheel van feitelijke elementen: sociale banden in België en de schoolloopbaan en inburgering van de kinderen, kennis van een van de landstalen of alfabetiseringscursussen, werkverleden, werkbereidheid en jobkwalificaties en -competenties, uitzicht op werk en/of voorziening in het eigen levensonderhoud.
Met het criterium van de duurzame lokale verankering organiseert de instructie zeker geen algemeen pardon voor al wie op dit ogenblik onwettig in België vertoeft. Zij is beperkt tot personen die al langer onwettig in België verblijven, geen gevaar vormen voor de openbare orde en geen manifeste fraude hebben gepleegd. Maar dit akkoord doet wel de logica van de verblijfswetgeving - wie illegaal verblijft moet vertrekken en kan uit dat illegale verblijf geen rechten halen - wijken voor een vaststelling en de daarmee verbonden humanitaire bekommernis: na verloop van drie tot vier jaar wordt het, omwille van de inbedding van hun sociale en economische leven hier, moeilijk om deze personen nog naar hun land van herkomst te doen terugkeren. Door hun verblijf in België verder te gedogen, zo kun je redeneren, heeft de overheid zélf oogluikend de verankering mogelijk gemaakt. Diezelfde redenering geldt minder ten aanzien van wie hier 2,5 jaar verbleef en uitzicht heeft op arbeid, zonder dat als voorwaarde ooit een wettig verblijf is gesteld. Het economische argument van de (toekomstige legale) tewerkstelling en van de zelfredzaamheid behaalt hier de overhand.
Geen definitieve oplossing Er is geen reden om aan te nemen dat deze situaties zich in de toekomst niet opnieuw zullen voordoen. Een belangrijke tekortkoming van het bereikte akkoord ligt in het feit dat het slechts één aspect van het migratiebeleid (regularisatie) regelt, maar andere vragen (in het bijzonder het verwijderingsbeleid), onbeantwoord laat. Vreemdelingen die nu niet aan de voorwaarden voldoen, zullen later een ononderbroken verblijf van 5 of 2,5 jaar opbouwen en zullen hetzelfde argument inroepen, dat duurzame verankering de bovenhand moet krijgen. De waarschuwing aan hun adres dat dit een eenmalige regularisatie is en dat zij dus niet meer in aanmerking zullen komen, maakt weinig indruk. Dit is de tweede 'eenmalige' regularisatie sinds 1999, dus waarom zou er geen derde komen? Bovendien zal dit verhaal zich herhalen, tenzij de regering ook bereid is tot andere ondersteunende maatregelen om een duurzame lokale verankering in de illegaliteit te voorkomen. Een grondige herziening van onder meer de complexe verblijfswetgeving, het tijdrovende administratieve vergunningen- en beslissingenstelsel dat voor zowel de overheid als de vreemdeling nefast werkt en het weinig performante verwijderingsbeleid dringt zich op. Zoniet zullen we over een aantal jaar opnieuw geconfronteerd worden met het falen van het immigratiebeleid dat niet kan opwegen tegen de humanitair precaire situatie van de vreemdeling die toch in het land verbleef.
Daarbij moet men zich ook geen illusies maken. Zelfs met het meest efficiënte immigratiestelsel denkbaar in een democratische rechtsstaat, zullen er steeds vreemdelingen voor langere tijd onwettig in het land blijven en op een gegeven moment een duurzame verankering laten gelden. De huidige instructie biedt geen oplossing voor hun situatie. Het staat de minister echter vrij om ook in hun geval op basis van zijn discretionaire bevoegdheid hun verblijf te regulariseren. Voor de geloofwaardigheid van een immigratiebeleid mag deze groep evenwel niet uitgroeien tot een structurele vorm van migratie.
Dubbelzinnige criteria Tweede heikel punt van de instructie: de concrete invulling van de 'duurzame lokale verankering'. Of de genoemde criteria meer zekerheid verschaffen is twijfelachtig. Volgens de instructie mag de minister zich niet laten leiden door één factor, het relatieve gewicht van elk van de factoren is evenwel onduidelijk. Kwantificering van deze criteria is moeilijk. De discussies over het puntensysteem in een eerder voorstel hebben dit bewezen. Maar de compromisoplossing die nu voorligt laat een invulling volgens twee onderscheiden visies op migratie mogelijk. Door meer de nadruk te leggen op sociale banden en inburgering, is er sprake van een sociale regularisatie: de vreemdeling verwerft opnieuw een wettige verblijfsstatus en de daaraan gekoppelde toegang tot sociale rechten. Legt men de nadruk op het uitzicht op werk, dan gaat het om economische regularisatie waardoor de vreemdeling kan worden ingeschakeld in het economische leven. Deze vormen van regularisatie komen overeen met onderscheiden visies op migratie (humanitaire dan wel economische) en, zo men wil, visies op de rol van de staat. De instructie maakt niet duidelijk voor welke visie de federale regering staat, als er al consensus over die visie bestaat. Hierdoor wordt de concrete invulling overgelaten aan de minister, met alle onvoorspelbaarheid van dien.
De instructie zal in het veld ook tot ontgoocheling leiden. Wie niet het vereiste ononderbroken verblijf heeft, mist de zekerheid van regularisatie. Hij of zij kan nog hooguit een beroep doen op de discretionaire bevoegdheid van de minister. Het blijft een open vraag of de minister die bevoegdheid nog zal uitoefenen buiten de gevallen bepaald in de instructie. Het laat zich raden dat ook deze vreemdelingen, in de hoop dat een aanvraag uiteindelijk toch iets zal opleveren, een aanvraag zullen indienen. Dat grote aantallen aanvragen de efficiënte afhandeling van de regularisatiedossiers niet ten goede komen, behoeft geen duiding. Het belooft een overdrukke regularisatieherfst te worden.
Overgenomen bij De Morgen
Digitaliaanse Diverse Divergentia
Veel is niet genoeg. Dat is in een paar woorden, de korte inhoud van dit artikel. Het vat meteen ook de stelling samen, van al wat zich progressief noemt : onder de mom van medelijden zo snel zoveel mogelijk vreemdelingen naar hier lokken. Om ter dienen als goed vetgemest kiesvee voor de franscouillons .
Met welke bedoeling nog?
Het gekleurd Vlaanderen van de 21e Eeuw realiseren. Ge moet maar durven! Ze zeggen het zelf! In de hoop dat niemand verder doordenkt Die kleurenrijkdom zal ongetwijfeld en stoemelings bereikt worden, met als gevolg dat er meteen geen Vlaanderen meer is, maar een lappendeken van naast elkaar levende volksstammen. En een terugval van vele eeuwen cultuur.
En het zijn de pipos lijk de auteur van dit tijdsdocument die er prat op gaan, dat zoiets achter onze rug, kan gebeuren.
Natuurlijk heeft God geen kathedralen, gezangen, liturgische gewaden en glasramen nodig. God is niet méér aanwezig in een kathedraal of een tempel dan gewoon op straat. Als onze ziel leeg blijft, dan zijn wij zelfs op de heilige berg Tabor of in de kathedraal van Chartres niet dichter bij God dan op de begane grond in een nieuwe verkaveling. De enige plaats waar we God werkelijk kunnen ontmoeten is in het diepste van onze ziel. Maar om onze ziel terug te vinden moeten wij ons kunnen los- maken uit de beslommeringen, de denkpatronen en de grauwheid van de gewone seculiere wereld. Wij moeten een sacrale ruimte vinden, of bouwen, om daar tot inkeer te kunnen komen, om ons open te kunnen stellen voor die goddelijke aanwezigheid vanbinnen. De joden, de protestanten en de Getuigen van Jehova vinden dat wij ka- tholieken gevaarlijk dicht bij afgodenverering en beeldencultus staan als wij bidden voor een kruisbeeld met de lijdende Christus, voor een Mariabeeldje, een kerststalletje of een icoon. Dat beeld is toch niet goddelijk? Natuurlijk niet, maar het helpt wel om onze rusteloze gedachten af te leiden van het gewoel van de wereld, en om ons te concentreren op iets sacraals. Het raakt een diepere, prelogische, pre-moderne symbolische laag van onze ziel, die anders misschien altijd onbewust blijft sluimeren, zonder ooit echt te ontwaken. En juist in die duistere laag kunnen we soms een glimp van God opvangen. Zelfs de primitieve mens voelde die behoefte aan een sacrale ruimte - een grot, een heilige berg, een plaats in het woud of diep in de woestijn - een plek waar hij buiten de gewone wereld kon treden en deel hebben aan een hogere, geestelijke werkelijkheid. God is niet meer aanwezig in die sacrale ruimte dan elders, maar daar staan wij meer voor Hem open. God heeft geen kathedralen, tempels of synagogen nodig, en ook geen rituelen en geen offers, maar wij mensen wel. Anders blijven we gevangen in de materiele wereld. Rituelen spreken nog in de oude, bijna vergeten symbolentaal van de ziel, uit de begintijd, toen de menselijke geest alleen met beelden was vervuld en nog niet met woorden. Ja, het christendom is waardeloos als we het alleen in de kerk beleven en er niets van meenemen naar ons gewone leven in de materiële wereld. Maar het geloof kan niet ontkiemen als het niet die afgebakende, sacrale plaatsen heeft, waar het beschermd is tegen het geraas en het gebral en de twisten en de oppervlakkigheden van de buitenwereld. Net zoals je sommige plantjes eerst in een serre moet laten ontkiemen. Pas als ze een beetje uitgegroeid zijn, kun je ze in openlucht in volle grond overplanten. Het is onzin te beweren dat de mens geen sacrale ruimte en geen sacrale rituelen nodig heeft. Er moet een afscheiding zijn tussen de sacrale en de seculiere wereld. Maar laat die afscheiding een poort zijn, geen gesloten muur.
Mystieke bewegingen
Dat het vuur niet bewaard kan blijven zonder de klei, blijkt ook uit de geschiedenis van zovele mystieke en charismatische bewegingen, die voor korte tijd geschitterd hebben en duizenden mensen konden bezielen, omdat zij na een blikseminslag het oorspronkelijke vuur hadden teruggevonden. Een vuur dat helderder en stralender brandde dan de smeulende as die in de officiכle kerk werd bewaard, soms onder een veel te dikke laag klei. Maar die bewegingen waren meestal strovuren. Ze hadden geen structuur, geen filosofie, geen theologie om de mystieke ervaring een plaats te geven, te kaderen en te interpreteren. Sommige mystieke bewegingen werden de facto nieuwe kerken, met een heleboel structurele en materiכle klei. Andere, zoals die van de Heilige Franciscus, kregen een plaats binnen de katholieke kerk, meestal als kloosterorden. Maar geen enkele spirituele beweging is in haar oorspronkelijke, ongestructureerde vorm blijven bestaan, ook niet binnen het jodendom. Zonder het omhulsel van klei dooft het vuur heel snel uit. Zelfs binnen het meest harmonische religieuze systeem zal er altijd een spanningsveld blijven tussen de oorspronkelijke mystieke ervaring van het goddelijke vuur en de structuren, dogma's, interpretaties en leerstellingen waarmee de volgende generaties proberen het vuur te bewaren en te begrijpen. In de geschiedenis van vele katholieke kloosterorden kan men heel goed zien hoe het oorspronkelijke vuur steeds minder helder straalde, hoe de mystieke ervaring van de stichters verbleekte en ver- loren ging, tot er soms alleen nog maar een leeg omhulsel van klei overbleef. En meestal trokken enkele monniken dan weg uit zo' n zielloos klooster om elders, in een ruige, onbewoonde vallei, een nieuwe orde te stichten, met regels die zuiverder en strenger waren. En dan werden de oude, bijna gedoofde sintels weer aangeblazen tot een bezielend, heilig vuur.
De stervende kerk
De klei van de katholieke kerk is in Vlaanderen nog overal zichtbaar, in honderden gebouwen, van kapelletjes tot kloosters en kathedralen. De hardware is er nog. De organisatorische structuren zijn ook nog intact. Maar vele van die gebouwen staan leeg, of er komen nog maar heel weinig gelovigen, en dikwijls zijn dat vooral oudere mensen. De structuren zijn onderbemand, en ook daar ligt de gemiddelde leeftijd angstwekkend hoog. Oudere priesters moeten drie of vier pa- rochies tegelijk onder hun hoede nemen. Er is geen opvolging. Wat is er bijvoorbeeld nog over van de jezuïeten-orde? Het grote sterven is begonnen en het zal niet lang meer duren vóór ook die organisaties doodbloeden, of overgenomen worden door leken die dikwijls alleen nog in naam christelijk zijn, die hoogstens nog een heel oppervlakkige band hebben met het oorspronkelijke vuur. De "Guimardstraat" is daarvan een heel pijnlijk voorbeeld. Er zijn gelukkig uitzonderingen, maar ze zijn allemachtig schaars. En dat zou allemaal nog het ergste niet zijn, als niet ook het vuur begon te doven. Hoe weinig priesters durven nog iets zeggen over de onsterfelijke ziel of het leven na de dood? 0 ja, men leest die frasen nog voor als ze in het evangelie of het epistel staan. Maar men durft ze verder nauwelijks meer verkondigen, zelfs niet met Pasen. De prediking en de catechese zijn verschrompeld tot leringen over het aardse leven. Maar een godsdienst, die naam waardig, moet juist antwoorden geven op de vragen die dat overstijgen. Is er leven na de dood? Is er een hiernamaals? Zullen wij geliefde overledenen terugzien? De kerk zou op al die vragen met een luidkeels "Ja!" moeten antwoorden. Ja, de ziel is onsterfelijk. Ja, de dood is slechts een poort naar een ander bestaan. Ja, dit aardse leven is slechts een overgangsfase. Een belangrijke fase, maar zeker niet het alfa en het omega, zeker niet het einddoel. Het lichaam is klei, de ziel is een onsterfelijk vuur. Maar men durft niet meer ingaan tegen het dogma van het wetenschappelijk materialisme, dat beweert dat vuur helemaal niet bestaat. en dat er alleen klei is ... Net zoals men de katholieke ethiek inzake huwelijk, gezin en seksualiteit niet meer durft verkondigen. Net zoals men geen kritiek durft leveren op de islam. Dat de kerk in Vlaanderen kleiner wordt is niet zo erg. Maar ze wordt steeds tandenlozer, steeds lauwer. Ze durft het vuur niet meer aanblazen.
Geef het vuur door
Toch moet het vuur onder de oppervlakte nog altijd smeulen. De toestand is uiterst ongunstig, maar niet helemaal hopeloos. Paus Johannes Paulus II en de huidige paus Benedictus XVI hebben bij miljoenen jongeren het vuur opnieuw kunnen aanblazen, ondanks het feit dat zij geen enkele toegeving deden/doen aan het moderne materialisme. Ja, waarschijnlijk juist dank zij het feit dat zij geen toegevingen deden. Elk van die mannen stond/staat als een rots in branding. Ze dwongen en dwingen bewondering af, omdat men achter hun woorden het vuur kon voelen. En zowel binnen als buiten de kerk is een schreeuwende behoefte aan spiritualiteit en zingeving. Miljoenen mensen voelen de "godvormige holte" aan - dixit Salman Rushdie - die het materialisme in hun hart heeft achtergelaten. Er is zeker een vruchtbare voedingsbodem voor een christelijke renaissance. Wij zijn geen bisschoppen of curiekardinalen. Wij hebben geen invloed op de structuren en de organisatie. Wij heersen niet over de klei. Maar we kunnen toch een heel klein beetje het vuur doorgeven. In de eerste plaats in ons eigen gezin. Reken er niet op dat de school uw kinderen wel de nodige katholieke bagage zal meegeven. In sommige scholen gebeurt dat nog, maar het is eerder de uitzondering dan de regel. U zult uw kinderen - of eventueel uw kleinkinderen of uw petekinderen - zelf iets van het vuur moeten doorgeven. En als u iets meer wil doen, als u niet bij de pakken wil blijven zitten, geef dan catechese voor vormelingen en plechtige communicanten. In de meeste parochies is er een schreeuwend tekort aan catechisten. Ja, u zult soms compromissen moeten sluiten met opvattingen die tè modern en tè materialistisch zijn. Maar als u het vuur hebt, zult u het kunnen doorgeven. Dat zal de kerk niet redden of het priestertekort niet opvangen. Maar u zult die kinderen op de drempel van hun tienertijd toch iets kunnen vertellen over God, de onsterfelijke ziel en het eeuwige leven. Iets wat ze misschien nog nooit gehoord hebben en later nooit meer zullen horen, ook niet van hun godsdienstleerkrachten. Ja, soms zult u op scepsis en ongeloof en onverschilligheid stoten. Soms zelfs op regelrechte spot. Maar als achter uw woorden het ware vuur voelbaar is, dan zullen zij niet verloren gaan. En zelfs als u maar één ziel kunt redden uit de modder van het materialisme, dan is het nog de moeite waard geweest. Want zoals uit één zaadje een enorme boom kan groeien, zoals één vonk een bosbrand kan ontketenen, zo kan ook het vuur weer doorgegeven worden, van mens tot mens. Het lijkt misschien een hopeloze taak. Kan iets dat zó kleinschalig is een crisis bezweren die een heel continent verziekt? Het lijkt hopeloos. Maar dat is het niet. Het kàn. Tweeduizend jaar geleden is het tenslotte ook zo begonnen.
Uit KORT MANIFEST 171
Digitaliaanse Divers Divergentia
Even stilstaan, onderweg; zou voor vele tijdsgenoten heilzaam kunnen resp. moeten zijn. Men hoeft niet perse katholiek te zijn, om deze tekst te laten doordringen, op een stil moment. En liefst nog vòòr de laatste kerk is omgevormd volgens de nieuwe riten. Niet die van Rome, of Byzantium, maar van Mekka .
Ik hoop, door hierbij Kort Manifest van de Wies Moens Stichting een zetje te geven, alleen een paar mensen te hebben kunnen doen nadenken. Mensen als Lewie Tobback zullen hun schouders ophalen, tenminste zo lang ze in zicht zijn. Anders zoals Kardinaal Van Rompuy zullen begrijpend knikken, maar er stilletjes het hunne van denken. En de echte Kardinaal? Die zal minzaam mompelen dat deze tekst niet aan hem is besteed. Noch aan de zijnen .
Hij zal dus in hoofdzaak bestemd zijn voor de afvalligen, de lauwen en .ongelovigen.
Parels dus voor de zwijnen? Of juist niet?!
PssstBen wel een paar uur zoet geweest met deze tekst in te scannen. Maar het is de moeite geweest bepaalde passages ken ik nu bijna letterlijk uit het hoofd. Al moet ik zeggen reeds vele jaren geleden mijn Plechtige Communie gedaan te hebben.
Pssst II Misschien ben ik onwillekeurig diep beïnvloed door het beeld van klei en vuur, want ik stam uit een steenbakkersfamilie uit het Ieperse .Het is wel van mijn vroegste onthoud, nog uit de oorlogsjaren, dat ik de zondagnamiddag mee mocht met onze Pa naar het briekewerk aanpalend aan ons landje. De brave man had week-end dienst waarschijnlijk, om de viering te bewaken, dwz zeggen dat het vuur diep in het binnenste van de over, niet zou doven. Een vertrouwenskwestie! Ik was toevertrouwd aan grote broer, die mocht helpen om de antraciet, waar nodig, naar binnen te kieperen, schep per schep. Aan een rammelende ketting mocht ik de vele dekseljes omhoog trekken en de half gebogen betonnen vloer was stikheet want we moesten lopen op klaar staande veel te grote klompen voor mijn kindervoetjes.Die zondagnamiddag werden dan achteraf enkele fotos genomen, waar ondergetekende fier als een pauw poseert met de geit, de levende bron van vitaminen voor de familie, het wenen nader dan het lachen, wegens de kapotte knoezels van die klompen. Van dezelfde keer dateert de kostbare familie-foto van ons Vader op zijn paard En nu ik die foto omdraai, zie ik in verbleekte inkt staan maart 1943 De volgende zaterdag was hij gestorven Bezettingsfoutje van maartse buiten bij het invorderen van paarden .Och het is een lang verhaal van repressie en menselijke ellende. Maar klei, en vuur, dat zegt me wel iets .
Op de Andaman-eilanden, voor de kust van Indië, wonen bevolkingsgroepen die al zestigduizend jaar in afzondering leven. Op grond van genetisch onderzoek veronderstelt men dat zij rechtstreeks afstammen van de eerste mensen die zich ooit buiten Afrika vestigden. Er zijn nog zo'n vierhonderd Andamanezen in leven. Ze behoren tot twee verschillende stammen. Hun talen zijn met geen enkele andere bekende taal uit heden of verleden verwant. Maar het vreemdste is dat de Andamanezen, net zoals de pygmeeën van de Akastam, nog steeds geen vuur kunnen maken. Net zoals de oermensen bewaren en vervoeren zij gloeiende sintels en smeulend hout in kleipotten. Dit vuur wordt al duizenden jaren bewaard en oorgegeven, zonder dat het ooit is gedoofd. Er zijn geen vulkanen op de eilanden, dus het vuur is waarschijnlijk afkomstig van branden die zijn ontstaan na blikseminslagen, millennia geleden, lang vóór de iramiden werden gebouwd, lang vóór in Sumerië, de Indusvallei of het huidige China de eerste grondslagen van beschaving werden gelegd. Dat vuur is ouder dan gelijk welk schriftsysteem, gelijk welk gebouw, zelfs ouder dan de primitiefste vormen van landbouw. Maar het is altijd bewaard gebleven. ïThe Book of General Ignorance, Lloyd & Mitchinson, uitg. Faber and Febet; Londen) Er is nog iets zeer merkwaardigs in de cultuur van de Andamanezen: hun oppergod Puluga lijkt heel veel op de God uit de bijbel. Hij is onzichtbaar, eeuwig, onsterfelijk en alwetend. Hij biedt de mensen liefde en troost als zij lijden, maar hij wordt woedend als zij zondi- gen, en als het te erg wordt, straft hij hen door een grote vloedgolf te sturen. Waarschijnlijk is dat het oudste zondvloedverhaal uit de menselijke geschiedenis. De herkenbaarheid daarvan is bijna ontroerend. Die primitieve mensen, die niet eens vuur kunnen maken, hebben misschien altijd al een intuïtieve kennis gehad van de Ene Ware God, lang vóór het christendom en zelfs het judaïsme bestonden, lang vóór Abraham en Echnaton.
Een sinteitje geloof
De beschrijving van die kleipotten met gloeiende sintels waarin het vuur generaties lang wordt doorgegeven, trof mij omdat ze zo'n sterke gelijkenis vertoont met het spirituele vuur dat in het christendom al tweeduizend jaar wordt doorgegeven en in het jodendom nog veel langer. Het vuur is natuurlijk het vuur van de geest, van het geloof, van Jezus en Mozes en Abraham en de profeten. De klei is de kerk. Met de hand geschreven evangelies, boekrollen met de teksten van de Thora, gedrukte bijbels uit de eeuwen na Gutenberg, houten staafkerkjes, wierook, altaren, psalmen, keppeltjes, mijters, tiara's en kathedralen, glasramen, orgels, synagogen, gebedsriemen, religieuze muziek, kruisbeelden en polyfone missen, maar ook de kerkelijk hiërarchie, het rabbinaat, de wetteksten en de theologie, de kerkfabrieken en de parochies ... Het is allemaal klei, bedoeld om het vuur te bewaren en door te geven. Soms lijkt er nog zo weinig over te blijven, alleen maar sintels en gloeiende as. Maar die vonken kunnen opnieuw aangeblazen worden, tot een haardvuur dat ons beschermt tegen de onbarmhartige vrieskou, tot vuur voor de oven met het brood, tot licht in de lampen en de fakkels en de kaarsen, en soms, als het misgaat, tot bosbranden of een vuurstorm die een hele stad verwoest. Het vuur kan niet blijven bestaan zonder het nederige omhulsel van klei. En de klei is nutteloos als er niet minstens nog een sinteitje geloof overblijft. Veel geloof is verloren gegaan omdat mensen het onderscheid tussen de klei en het vuur niet meer begrepen of niet meer wilden begrijpen. Vele religieuze leiders zijn dronken geworden van macht en hoogmoed, omdat zij dachten dat zij greep hadden op het goddelijke of dat zij Gods gezanten of uitverkorenen waren, terwijl zij alleen maar over de klei regeerden. Velen zijn gegrepen door het waanbeeld dat de klei belangrijker was dan het vuur, dat een kerk geleid kon worden als een wereldlijke staat. met legers en beulen, met inquisiteurs, paleizen, hovelingen en de verkoop van aflaten of in de moderne tijd, met subsidies en lippendienst aan de heersende politieke ideologieën. Velen stelden de klei voorop en vergaten het vuur. En soms offerden zij zelfs het vuur op aan de klei.
Eerbied of hybris
Een kind van mijn catechesegroep vroeg me eens waarom er zoveel kunstvoorwerpen in kerken stonden, zoveel goud en zilver. Was dat allemaal wel nodig? Was dat niet helemaal verkeerd? En ik ken ook enkele volwassenen die aan het christendom zijn beginnen twijfelen door de fabelachtige rijkdommen te zien van de Vaticaanse musea en Sinr-Pieters in Rome. Heeft de klei daar het vuur niet verstikt? Niet noodzakelijk. Als het goud en de schilderijen en de marmeren beelden bedoeld zijn om God te eren, om uit te drukken hoe kostbaar en verheven het Heilige voor ons is, om een scheiding aan te brengen tussen de profane en de sacrale wereld, dan is er niets verkeerds mee. Alleen de mooiste kunstwerken kunnen een glimp suggereren van de schoonheid van de spirituele wereld. In die zin zijn ze waarlijk transcendent. Zelfs arme mensen in àlle godsdiensten en àlle culturen hebben de behoefte God of de goden te eren met offers en kostbare geschenken. In Latijns-Amerika moeten priesters soms een beetje op de rem staan. Nee, het is echt niet nodig geld in te zamelen voor nóg een duur Mariabeeld of een nóg grotere monstrans. Wij hebben nu de neiging ons modern materialisme en cynisme te projecteren op het verleden en aan te nemen dat koningen, keizers en pausen alleen kathedralen lieten bouwen en religieuze kunst lieten vervaardigen om hun eigen prestige te vergroten en niet uit eerbied voor God. Dat godsdienst voor hen slechts een instrument was. Dat het hen alleen om de klei van de macht te doen was, en niet om het vuur van het geloof. Ja, machthebbers zijn waarschijnlijk altijd in zekere mate cynisch en hypocriet geweest, nu evengoed als in de Middeleeuwen of de Renaissance. Maar we weten niet of er naast dat cynisme en dat machiavellisme niet ook nog oprecht religieus gevoel was overgebleven, en waarschijnlijk ook een zekere "vreze Gods". Net zoals vele politici nu niet alleen door eigenbelang worden bewogen, maar dikwijls door ideologiën. Zijhet dan meestal absoluut immorele en onchristelijke ideologieën. Maar dat is nog altijd iets anders dan cynisme. hebzucht of eigenbelang. Als een bisschop een met goud doorstikt gewaad aantrekt uit eerbied voor God, dan stel hij een waarlijk religieuze symbolische handeling. Als hij datzelfde gewaad aantrekt om zichzelf machtig te voelen en verheven, zoals een generaal in vol ornaat verheven is boven de gewone soldaten, dan is hij alleen verwaand. Dan lijdt hij aan dezelfde hybris als wereldlijke heersers. Dan wordt het vuur door de klei verstikt. En in werkelijkheid was de situatie waarschijnlijk nooit zwartwit, waren beide motieven, het seculiere en het religieuze, ono 22-07-2009 om 16:30
geschreven door digitalia
BRUSSEL - De federale regering moet vandaag de eerste twee tests van haar Alexiusakkoord doorstaan.
Federaal premier Herman Van Rompuy (CD&V) moet vandaag het akkoord dat zijn regering bereikte over de regularisatie van de sans papiers -het Alexiusakkoord- verdedigen in de Kamer. Nog vanmiddag zal blijken of Fedasil voldoende opvang heeft voor de vrij grote groep nieuwe asielzoekers die zich, na vier dagen sluiting van de overheidsdiensten, kan aanmelden. Meteen de eerste twee tests voor het akkoord.
De staatssecretaris voor Maatschappelijke Integratie, Philippe Courard (PS), de opvolger van Marie Arena, zegt dat Fedasil en hij alle moeite hebben gedaan om de opvang van de nieuwelingen te verzekeren. De nieuwe locatie in Florennes is wellicht volgende week al gebruiksklaar. De 'uitstroom' verliep de voorbije dagen vlot: een vijftigtal van de zevenhonderd gehuurde hotelkamers zou leegstaan.
In de Kamer zal de oppositie de regering verwijten dat ze de gevolgen van haar beslissingen niet heeft berekend. De regering zal niet anders kunnen dan dit bevestigen. Ten eerste omdat niemand weet hoeveel mensen er in aanmerking komen en nog minder hoeveel daarvan een aanvraag zullen indienen, laat staan wat de maatregel zal kosten. Ten tweede omdat de regering intern, tijdens haar besprekingen, wel 'rekening hield' met het cijfer van 25.000 (DS 20 juli), maar afsprak dat cijfer nooit publiek te maken.
Hoe dan ook moet de regering beginnen met het versterken van haar eigen dienst die de aanvragen behandelt. Vandaag verwerken honderd werknemers zowat 10.000 regularisaties per jaar. Dat zal een veelvoud moeten worden. Een ander verwijt zal zijn dat de regering niet overlegde met de deelstaten, de gemeenten en OCMW's die een groot deel van het werk en de kosten moeten dragen.
Verder zal de regering te horen krijgen dat ze het grootste deel van de dossiers over asiel- en migratie naar september verschoof. Dat is de nieuwe aanpak van premier Van Rompuy, die niet langer op zijn Belgisch alle problemen tegelijk behandelt, maar één na één.
Om de misbruiken in de gezinshereniging aan te pakken zou men eisen - zoals de meeste landen al doen - dat wie familie overbrengt, voldoende bestaansmiddelen heeft. Ook over de beperking van schijnhuwelijken zou een akkoord te vinden zijn, maar het wegwerken van misbruiken in de 'nationaliteitsverwerving' ligt naar verluidt moeilijker. De Vlaamse partijen vragen dat de nationaliteit slechts gegeven wordt aan wie al een permanente verblijfsvergunning heeft. PS en CDH zien dat anders. (g.teg.) DS
Digitaliaanse Diverse Divergentsia
Das war also des Pudels Kern Hier hing dus de klepel! Het venijn zat hem in het staartje .
Alexia-akkoord
is de naam, en het gaat over 250.000 immigranten (min of meer, Eerwaarde Biechtvader, maar we mochten dat niet weten .En gezinshereniging. En schijnhuwelijken en nog andere dergelijke nonsens zitten nog in de pipe line. Daar moet op gebroed worden. Want het is een olifantsdracht die de mensen nog door de strot moet geduwd worden
Het beste moet dus nog komen.
En de OCMWs, meest in Vlaanderen, moeten nu naar de nodige middelen zoeken Terwijl in het land, volgens de RIZIV maar liefst 1.345.000 doppers zouden zijn .Met nog een hele pak te gaan .
Oproep. Kunstschilders uit de niet-gesubsidieerde sector, verenigt U AUB (Eendracht Maakt Macht!), en maak een paar mooie schilderijen, liefst naar eigen impressie, van het onderwerp :Dansen op de vulkaan Anno 2009. Als stijl gebruikt U liefst op de voorgrond de maskers van Ensor. Terwijl De Blinden van Pieter Brueghel voor de toepasselijke achtergrond zou kunnen zorgen .
Laten we ophouden met de Franstaligen en de Walen met alle zonden van Israêl te overladen
en onze energie niet verspillen aan het bestrijden van de verkeerde vijand.
Di Rupo, Mangain, Reynders, Milquet, Onckelinckx, Flahaut, Michel, Demotte, Daerden... zijn verkozen door Walen en/of Franstalige Brusselaars en het is hun verdomde plicht de belangen van die kiezers te verdedigen.
En zij doen dat schitterend!
Het zijn raspolitici en schitterende strategen die er in slagen met zes man en een paardenkop het Mexicaanse leger van de Vlaamse politiekers uit elkaar en van het veld te spelen.
ALLES, maar dan ook ALLES wat wij hen verwijten is gebeurd met medeweten en dus met medeverantwoordelijkheid en medeplichtigheid van alle Vlaamse ministers in de opeenvolgende regeringen.
Wie het schoentje past
Digitaliaanse Diverse Divergentia
Wat hier boven afgebeeld staat, is het begin van de nieuwsbrief van vandaag van Vlaanderen Vlagt². Na de eerste zinnen gingen mijn haren ten berge ..
Maar op het einde dacht ik: daar kan geen speld tussen !!!!
De kwestie is alleen maar als dat ooit gaat veranderen!!!In ieder geval weten wij nu, dat we op koers zitten tegen alles en iedereen die beweert Vlaams volksvertegenwoordiger te zijn, in de grond te boren. Iedereen die ooit geregeerd heeft, heeft boter op zijn hoofd, individueel en collectief. Ze zijn een schande voor het volk dat zij beweren te vertegenwoordigen. Dat bewijst nogmaals dat het programma van Karel Dillen, vanaf de eerste minuut, de enige juiste weg was om Vlaanderen uit het moeras te halen. Slechts regerigsdeelname in de laatste belse regering, namelijk deze die belgie ontbindt.
Hallo, Vlaamse Vrienden van de NV. Anders. Nog geen zin om een ander paar schoenen te passen? En jullie, lauwen edn halfslachtigen, die niet uit de schaduw geraken van de CVP CD&V, de partij van de 3 letters die elk voor zich een grote leugen uitmaken : Christelijk? Democratisch?Vlaams? Och ja, doe eerste twee letters, C, D kunnen er nog mee door, net zoals de SP-A ook in de naam beweert een socialistisch alternatief te bieden: het kind moet tenslotte een naam hebben. Maar die V van Vlaams die staat daar alleen als lokvogel vòòr de verkiezingen. Na de verkiezingen verbleekt die snel, om over te gaan in een staalharde B, van belgicistisch conservatief en anti-Vlaams
Besluit: zo wel in naam (Vlaams Belang) als in programma is het V.B. glashelder. Onze partij staat inderdaad voor die 2 woorden, en slechts voor die 2 woorden, het belang van Vlaanderen: Vlaams Belang. Net zoals de eed die men op de rechtbank moet zweren: de waarheid, geheel de waarheid, en niets anders dan de waarheid.
Meisjes en jongens! Herlees nog eens het begin van dit stukje (Blauwe letters) Kopieer het AUB en geef het door aan de halve wereld. Want nog niet dikwijls kregen wij zon goeie tekst onder ogen. Hij verbergt niets, is glashelder en zal overal in de geesten blijven hangen!
