Niks dan blijde mensen die zich niet lieten pramen
Om goed ingeduffeld een vroeg terrasje te wagen. Heerlijk, allemaal mensen die erin geloven: het komt weer goed.
Wij waren die namiddag door een familielid uitgenodigd om aanwezig te zijn bij zijn diakenwijding. Samen met vier gelijkgestemde (gehuwde) mannen in de middenleeftijd en meer dan duizend aanwezigen in die machtige Sint Rombouts kathedraal van Mechelen.
Wat een belevenis.Wat een stroom van gedachten en gevoelens.
Ten eerste dat onvergelijkelijk mooie stadcentrum van Mechelen. Voor mij één groot stuk werelderfgoed. Zo mooi, zo geflegd, zo thuis - dat is mijn stukje wereld -, zo alles. En dan daarbovenuit die zware dominant aanwezige kathedraaltoren.
Rond drie uur was die machtige kerk volgelopen met allemaal familie en sympathisanten van de vijf wijdelingen. Bij het binnentreden (hier komt men niet binnen, hier treedt men binnen) overvallen door een stroom van je ziel rakende klanken uit het grote Stevensorgel. Ik stelde mij voor dat Flor Peeters voor de gelegenheid nog eens naar boven was geklauterd.
En zo waren we vertrokken voor een meer dan twee uur durende plechtigheid. Geen minuut te lang voor mij. Dit is zowat van het beste wat de Roomse Kerk anno vandaag in huis heeft, dacht ik. Met ongegeneerde pump en circumstances toonde het instituut zichnog eens in zijn meest aanvaardbare verschijning: een geest van een betere wereld, een beter soort mensen, ondergedompeld in een vorm van tijdsloze esthetiek. Laat ons daaromheen maar drie tenten bouwen.
Maar boven en doorheen dit alles kleurde één persoon het hele gebeuren. Jawel, deze hele vertoning zou nog maar een rinkelend cimbaal lijken als daar niet de figuur van aartsbisschop Leonard dit geheel tot leven bracht. Wij weten natuurlijk allemaal opperbest voor welke strekking binnen de dogmatiek deze prelaat staat, maar je moet het gezien en gehoord hebben hoe die oude man (°1940) die kathedraal vervulde.
De Leonard van Alleen Elvis vonden dan weer terug in de grote receptie die na afloop werd aangeboden in zijn paleis daar aan de Wollemarkt. Beschikbaar voor iedereen met een innemendheid die zo zeldzaam is bij vele BVs (BBs eigenlijk).
Maar op zijn best hadden we de man gehoord in zijn homilie. Als je nog even wat terughoudend was daar hielp André-Jozef je wel over.
Een frappant detail heb ik bijgehouden en ik ben zeker dat jullie dat ook niet wisten: de aartsbisschop vertelde dat in België vandaag 46 jonge mannen zich voorbereiden op het priesterschap. Er zijn vandaagdus 46 Belgische seminaristen die zich klaar maken voor de dienst. En tussen die 46 zitten er, hou u vast, 5 Vlamingen . Een aantal van die andere 41 is nu bezig met een grondige studie van het Nederlands. Bedoeling is natuurlijk zich beschikbaar te stellen voor zo vele zieltogende Vlaamse parochies.
Ik dacht nog:dat is ook nog eens een transfer, maar dan in de andere richting.
Alleen zullen een aantal Vlaamse pastories binnenkort wel diep zwart kleuren .
Vlaanderen Missieland, je zegt daar wat.
't kan verkeren....
Goede, wijze André-Jozef, het ga u goed, en van dat pensioen, denk daar nog maar eens goed over na.
Het kan soms in heel kleine dingetjes zitten. Natuurlijk is dit een kwestie van gevoeligheid, maar toch.
Neem nu deze voormiddag, snel even naar Carrefour om de koelkast wat aan te vullen;
Zie ik een pancarte, ik schat van een halve meter op een halve meter met de vermelding (in koeien van letters)
VINDT U EEN ARTIKEL GOEDKOER BIJ ALBERT HEIN
DAN BETALEN WIJ U HET VERSCHIL VIJF MAAL TERUG
Uit mijn studietijd herinner ik me een vrij gedetailleerde Wet op de Handelspraktijken die het fatsoen binnen dat circuit een beetje regelde. In latere versies van die wet kwamen de consumentenrechten helemaal centraal (etikettering en zo). Maar in die tijd werden vooral de onderlinge verhoudingen tussen handelaars gefatsoeneerd.
En ik herinner me dat in die wet een artikel stond dat vergelijkende reclame verbood. Het was met name verboden in uw reclame de naam van een concurrent te gebruiken of er zelfs maar naar te verwijzen. Men vreesde negatieve reclame: den Aldi verkoopt rotte peren, proef de onze, dat soort werk.
In naam van de vrije markt, de deregulering, flexibilisering, het minder staat en god-weet-wat nog allemaal, viel die fatsoensregel weg. Flauwe kul. En dan krijg je dit.Een zware tackle (in voetbal zou dat direct rood zijn) op dien onwelkome Hollander.
ja die middenvinger... dat was ik nog vergeten,
Bij mij ruikt dat zuur. De collega, à la limite de concurrent, die vijand wordt en die we frontaal in het vizier nemen. Op zich natuurlijk geen man overboord, de consument kan er maar zijn voordeel mee doen, zou je zeggen, maar het is voor mij de geest die fout zit.
Zo ga je niet met elkaar om, toch? Op scherp, onderuit halen, name and blame,ik moet er niet van hebben: geef mij een kilo goede peren aan een goede prijs, en meer moet dat niet zijn. Ik zal zelf wel eens bij Albert Hein (sorry het was in den Aldi) gaan zien of die peren echt rot zijn.
Maar ja, het schofferen van mensen (ze hebben er dat nieuwe woord voor uitgevonden) wordt vandaag als humor aanzien. Stand Up comedians leven er van. En Charlys worden er voor overhoop geschoten.
Ik vind schofferen NOOIT geestig. Net zo min als overhoop schieten.
Doe uw ding, maar laat de andere in zijn/haar waarde, waarom altijd dat op scherp met mekaar omgaan?
Doe niet alsof dat holle frasen zijn, het is en blijft de fundamentele split in de brede opinievorming. Zij het dat links en rechts zich in ruimte en tijd voortdurend anders manifesteren, maar het blijft de basistegenstelling.
En ook in ons hoofd speelt die opdeling, in die mate dat je over twee soorten mensen kunt spreken: zij die links bedraad en zij die rechts bedraad zijn. Vind ik een mooie en nuttige metafoor overigens.: de bobijn die energie levert.
Wie enigszins getrouw deze blog bezoekt heeft allicht een flauw vermoeden van mijn bedrading. Maar ook in het bedraden zijn er belangrijke varianten o.a. hoe strak die bobijn is aangespannen en hoe los de eindjes zitten.
Is er dan geen waarheid, geen rechte eind aan al die problemen waarover mensen zo verdeeld zijn?
Nee dus, enkel deze twee vaststellingen (en meer is het niet) dat de spraakmakers binnen ons medialandschap vrij linksig bedraad zijn dit in tegenstelling tot de brede lagen van gewone mensen die er een fors rechtsig (dat is niet hetzelfde als rechts) discours op nahouden. Mag blijken uit recente verkiezingsuitslagen en prognoses met voorop: Front Nationale, Wilders, en laat ons maar toegeven het NVA succes.
Aan de andere kant zijn er dan de zo vele bezettingen van grote pleinen waar jonge mensen een happening opzetten en waar ze, na veel drinken en roepen, met wat trek- en duwwerk een gehate president doen aftreden (wat eensgezindheid vermag!)om binnen de paar weken zelf rollebollend onderuit te gaan inchaotische meningsverschillen. In het slechtste geval uitmondend in eenbarbaarse burgeroorlog. Van Kiev naar Donetsk.
En telkens weer diezelfde media die jubelend de volgende opstand van de jeugd en de intelligentsia tegen de gevestigde orde verwelkomen.We hebben al een mooi rijtje bij elkaar: Occupy, Indignados, Yes we can, en nu is het al SYRIZA en PODEMOS wat de klok slaat. En weer gaan de media-handjes de hoogte in: het is genoeg, het gewone volk herovertde democratie, de profiterende kaste moet eruit, nu is het gemeend. Heelder faculteiten Sociale Wetenschappen besluiten dat het nu de tijd is om de bourgeoisorde te vervangen door hun orde.
Grootste Gemene Deler van die bewegingen: wij zijn de stem van het gewone volk.Laat ons eerst die neo-ilberalekliek bankiers en andere graaiers verwijderen, dan neemt het volk het wel over.
Alleen .
Vrees ik dan altijd dat die professoren en hun studentjes nog nooit aan de toog van een volkscafé (of van een golfclub) hebben meegeluisterd. Wat een gruwelijk rechts, racistisch, xenofoob discours daar gevoerd wordt. En zelfs bij doorgestudeerden uit dat gewone volk sta je soms perplex van de simplismen die daar gemeengoed zijn. De doppers, de vreemden, de luieriken, de profiteurs . Allemaal in één grote container.
En dan is er nog de inconsequentie binnen dat cafébetoog dat stellig overtuigd is dat ze de rijken weer hebben laten ontsnappen, en dat een vermogensbelasting opzettelijk geweerd wordt. Laat de rijken de crisis betalen. Altijd pakken ze de kleine man.
Allemaal zo dom dat je er nauwelijks kunt op antwoorden. Wie zijn dan wel die rijken? Iedereen die huiseigenaar is? Of die 30.000 die vandaag vanuit Zaventem naar Spanje vertrokken? Of iedereen die met een BMW rijdt? Of bedoelenzede bazen van de multinationals? Van IKEA bijvoorbeeld waar ze juist zon toffe nieuwe keuken hebben besteld. En waar ge zo goedkoop kunt eten. Die balletjes in tomaatsaus. Dat ze die mijnheer Smörebröd laten betalen. Ik vrees dat die mijnheer IKEA niet braafjes zit te wachten tot die "schorenbol" van het ACV zijn miljoenen komt halen.
Je houdt er één gevoelen aan over: hopeloosheid en de neiging om in uw schulp te kruipen, en als ge de passende leeftijd hebt af te sluiten met het verlossende t zal mijn tijd wel duren.
Inderdaad, het zal jouw tijd wel duren en nog veel langer ook. Maar toppunt mijn kleinkinderen die liggen daar niet van wakker, denk ik.
ter informatie: je vindt Het Familiediner elke maandagavond om 22.10 u. op Ned1
de zoon uit Het Familiediner van 9/2/2015
Vorige maandag (en zijn altijd twee affaires per uitzending) was er wel één straf geval. Nou, het is doorgaans nogal straf, dat je zegt: hoe bestaat het.
Welnu, vorige maandag, vader (70) en zoon(50) leven, al twaalf jaar, zeg gerust, in wederzijse haat. Dat steekt de twee klein/dochters die Bert onder de arm namen. En dus trekt Bert, deze keer echt met de moed der wanhoop, op pad. Er waren inderdaad zware dingen gebeurd waar normaal een sorry niet volstaat.
En wat dacht je? Ze houden het allebei voor bekeken. Als ze Bert met zijn vrolijke kop voor de deur zien staan zegt de vader: "Ah, jij bent Bert van het Familiediner, ik weet waar jij voor komt maar je kan maar beter ineens teruggaan, want ik stap niet in. Goed gehoord. Niet." Maar Bert is een klampertje en mag toch binnen.
Bij de zoon is het al niet veel beter, en onze pronostiek staat vast: dat wordt tweemaal NUL.
En onze verbazing: twintig minuten later zien we tweemaal een goed gevulde limo voorrijden, met vrouw en kinderen.
Maar dan het weerzien binnen in het restaurant als iedereen van de verbazing is bekomen.
Zegt Bert: "en wat willen jullie na al die tijd als eerste woord tegen elkaar zeggen?"
Zegt de vader (stamelend) : maar één mogelijkheid, een grote kar zand over het verleden... Zegt de zoon (gegeneerd) : maar zo simpel is het ook weer niet, graag toch eerst een paar woordjes uitleg...
Ajamajaaa...
Wie heeft het hier bij het rechte end?
Heel lang geleden schreef ik op deze Blog dat er twee soorten mensen waren (in mijn ogen):
De TISNAZOE-mensen en de DAKANANIE-mensen
Ik denk dat we hier een ontmoeting van beide soorten. Of en hoe dat daar verder is verlopen, ik durf er niet aan denken. Maar de meisjes waren tot tranen toe gelukkig met opa en papa aan een zelfde tafel.
Dat alleen al was de moeite waard, vond Bert.
ps je kan probleemloos alle uitzendingen herbekijken op het Internet, tik in Het Familiediner.
Er zijn zo van die televisieprogramma's, zo onnozel als het achterste van een roze olifant, maar waar ik toch geen aflevering van wil missen.
Constructiefoutje bij mij? Wellicht. Ik doe er alleszins niks aan.
Ik heb het nu over HET FAMILIEDINER een programma dat al vijftien jaar loopt bij de EO (Evangelische Omroep) Presentator en animator Bert van Leeuwen is inmiddels in Nederland waarschijnlijk het bekendste gezicht binnen het BN-dom.
Het format is doodsimpel.
Goedwillende familieleden, kinderen vaak kleinkinderen, kunnen het niet langer aanzien hoe twee familieleden al jaren, men praat rap over 10 jaar, geen woord meer met elkaar wisselen en die steevast volhouden dat "zij er klaar mee zijn". "Het hoeft nu ook niet meer". De oorzaak ligt natuurlijk ook diep in het verleden en is meestal niet meer scherp te krijgen. De onmin staat wel scherper dan ooit.
Dus doen die kinderen hun uiteg aan Bert op een doorgaans chieke locatie (restaurant) en probereb zij min of meer de situatie schetsen en "hoe hartsgrondig zij hopen dat er eindelijk nog eens een glimp van herkenning komt". "Het was vroeger allemaal zo leuk, kan dat niet opnieuw?".
Vanaf dan gaan die vredezoekers aan de slag in de keuken van dat rerstaurant waar ze met de hulp van de chef kok een heerlijk diner bereiden voor die avond, in de hoop dat de twee (soms meer personen betrokken) alsnog aan feesttafel verschijnen voor een Familiediner aangeboden door de EO.
En dan begint Bert met een daglang pendeldiplomatie tussen de strijdende partijen en laat Bert de twee partijen nog eens hun uitleg te doen (Familiediner, geen sprake van. Wij zijn er klaar mee). Bedoeling is wel, ze krijgen een daglang bedenktijd, of ze diezelfde avond nog, in de immense limousine willen stappen die hen naar het Familiediner zal rijden. De wagen maakt natuurlijk twee ritten.
Heel spannend is natuurlijk de aankomst aan het restaurant en kijken of de immense wagen leeg of bevolkt is. Even spannend is natuurlijk hoe dat eerste weerzien rond die gedekte feesttafel zal verlopen. We hebben al alles gezien. Een keer een oude dame die na een halve minuut terug buitenwandelde om te kijken of de limo er nog stond.
en daar komt al de eerste limo aan.....
Simpele maar goede TV. Wij maken het altijd spannend door onder rmekaar een pronostiekje te maken: gaan ze instappen en wie gaat de limo terugsturen.
Moet zeggen dat in 2 van de 3 keren beide partijen toch opduiken. al verandert het mooie restaurant niet zelden in een grote frigo of een Iglo tent. Maat toch... ze zijn er, en we zien wel.
Maar één keer meegemaakt dat de limo twee keer leeg terugkwam. Je zult als kleindochter of nichtje maar een hele dag gekookt hebben...
De Neurosciences zijn, wat mij betreft, het meest spectaculaire wetenschapsbedrijf En ieder geval het meest relevante.
De wetenschap met de grootst aantal Aha Erlebnisse. Het genereren en ontmaskeren van foute voorstellingen. Zo zit het dus ineen ! Een kwab voor alles en nog wat.
Terwijl, inside die wetenschap, iedereen overtuigd is dat ze nog maar het topje van een ijsberg in beeld hebben.
Misschien ter illustratie eens even rondneuzen in de machinekamer van ons brein ..
A BIRD
IN THE
THE BUSH
Lees deze tekst eens luidop . en wie van jullie heeft die dubbele THE gelezen?
FINISHED FILES ARE THE RESULT OF YEARS OF SCIENTIFIC STUDY COMBINED WITH THE EXPERIENCE OF YEARS.....
Heel simpel, tel eens gauw hoeveelTser in dat tekstje zitten? De rappen onder u hebben er al snel 4 geteld. Maar het zijn er 6.
Alle smilme msenen knunen dit lzeen. Ik kon het neit glevoen teon ik het zag. Het fnemoeanle pwoer van je hrenesen deot alels op de jiutse vlogodre. Vloegns een sutide van de Unvitrieseit van Cmabrigde, makat de vlogodre van de ltretes in een wrood neits uit. Je meot aeleln zrgoen dat je de ereste en de latsate lteter op de jisute pelk zet. Daratsusen mag je er een zojote van mkaen. Dat kmot odmat je hrenesen neit lteertr per leettr lzeen, maar wel de gorep lteters bij eaklar. Luek he? Als jij dit knut lzeen, suutr het door naar je virednen!
En dat vind ik het strafste Ieder normaal mens begrijpt moeiteloos deze tekst hoewel in bijna elk woord van die tekst tikfouten zitten (letters van plaats verwisseld) BEHALVE de eerste en de laatste letter, die staan steeds op hun plaats; En die maken het verschil in de al dan niet verstaanbaarheid. Dus . met enkel de eerste en de laatste letter identificeren wij moeiteloos 95% van de woorden.
Mijn vraag: waraom dan al die moiete van die ovregie lerttes ?
Alleen de stijgende verbazing over hoe het er in die machinekamer van ons brein echt aan toe gaat. Dat is dus geen leesmachine, dat is een regelrechte tekstverwerker. Soms accuraat, soms helemaal fout.
Goede vraag: denkt die gast? Nee toch, want wij denken altijd in "taal". Heeft hij niet. En wij dan? Denk ik dan anders dan die gast, of denk ik vooral dat ik denk? En wat is dan "het echte denken"
We hadden de tickets cadeau gekregen, ik zou ze zelf niet kopen, zo groot is mijn achterdocht tegenover de moderne podiumkunsten, maar ja... ge krijgt dat.
Een opvoering van As you like it, een meer dan een half millennium oud stuk (1599) van Shakespeare in een moderne bewerking, dit als gastvoorstelling in het NTG (wat een sfeervolle schouwburg toch daar aan het Sint Baafsplein) door het Nationaal Toneel van Nederland in regie van Theu Boermans, die het aan zijn vastontwerper Bernhardt Hammeroverliet deze Shakespeare in een spectaculaire computergestuurde kijkkast te plaatsen.
Je zou van minder uw hart vasthouden, maar ja, cadeau gekregen dan ga je. Alhoewel ik nog meer schrok als ik bij het binnenkomen las dat de voorstelling omstreeks 23.15 u. zou aflopen. Dikke drie uur.
(natuurlijk is het onbehoorlijk naar het kostenplaatje van zon event te vragen, alhoewel je er wellicht de helft van de Arco-coöperanten mee uit hun miserie zou halen. Soit)
Zaal voor drie vierde gevuld. Vrij traditioneel publiek. Licht uit, doek op (jawel, er was nog een doek!). Even met de ogen knipperen, maar dat viel mee. En na 10 minuten zoeken wie nu wie was en wat met wat bedoeld werd, was ik mee en groeide met de minuut mijn inleving.
Tiens, dus ik ben een ouwe knar, ik moet niet zeveren en naar die moderne kunst gaan kijken en dan laten gebeuren wat moet gebeuren. En dan zie je wel: een fijne avond vol met binnenpretjes. Spits, geestig. En nog iets: ge moet ook niet alles "verstaan" om te genieten.
Kortom, kwart over elf, daverende ovatie, ik heb lange minuten hartstochtelijk in mijn handen geklapt. Voilà, zo gaat dat. Dat noemen ze dan een zeloot.
TOTDAT .
Ik in mijn zo vertrouwde Groene Amsterdammer een recensie lees van datzelfde stuk. Nationaal Toneel is op tournee met dat stuk in Nederland en deed zo ook Gent aan.
En wat lees ik?
Voor de pauze zag het er allemaal leuk uit, De acteurs schijnen wel figuren zo weggelopen van een animatie-tekentafel. Mooi en slim gekozen muziek. Dat vond ik ook allemaal. Tot na de pauze het doek weer opgaat.
(Ik citeer Loek Zonneveld van De Groene) Ik heb zelden een regisseur meegemaakt die zijn zorgvuldig opgebouwde materiaal na de koffiepauze zo harteloos en liefdeloos staat te verkloten.Het stuk raffelt af als een carnavalsklassieker Ik schaam me plaatsvervangend de grond in en verval in ernstig mededogen met de rest van het acterend personeel.
OEF.
Ik had daar natuurlijk niks van gemerkt, anders had ik toch niet zo geapplaudisseerd. Dus ik verneem nu dat ik er waarschijnlijk weer geen bal van begrepen heb. Je zou er de toch moed bij verliezen.
Weet je wat ik denk? Die recensenten vermoeden dat ik, het gewone -zeg maar ongeschoolde- publiek, het goed zou vinden. En dan kwam hun verheven bovenkijk in het gedrang. Want niet Shakespeare, niet Theu Boermans of mijnheer Hammer doen ertoe (laat staan dat ik er zou toe doen), centraal staat de autoriteit van Loek Zonneveld.
toch nog een uitgesteld vervolg op vorige week.....
In een vorige post hadden we wat gedold met Johan Cruijff filosoof. Maar alle gekheid bij elkaar is die uitspraak, in een notendop, de kern van wat men geredelijk LEVENSKUNST noemt. Of LEVEN tout court
Ik kom erop terug nadat ik in De Groene Amsterdammer het derde en laatste stuk in een reeks las onder de titel Kafka in de Zorg.
een boek per gezin, met 10 auteurs....
Geen land dat meer dan Nederland geïnvesteerd heeft in alle soorten opvang van mensen en gezinnen met gestapelde problemen (een kei van een eufemisme).
Het komt inderdaad vaak allemaal samen in een synchrone neerwaartse spiraal: verstandelijke beperking, verslaving, psychische stoornissen, dak- en vooral thuisloos, lage opleiding, kansloos op arbeidsmarkt, chronisch zieke kinderen, vaak erfelijk belast, geplaatst, geweld, of doodgewoon geldgebrek en ergst van al (top of the bill) een onoverzichtelijke schuldenberg die niet stopt met groeien.
En op die mensen wordt een even onvoorzienbaar leger deskundigen, goed bedoelende hulpverleners op afgestuurd, elk met aandacht voor hun deelgebied, gewapend met hun expertise. Zon toestand jaagt natuurlijk de kosten van dit soort opvang angstwekkend de hoogte in.
Al jaren roept iedereen dat er gecoördineerde zorg moet komen maar dan moet in feite het hele huis afgebroken worden. Elk soort hulp valt onder een ander budget/ verantwoordelijkheid/ overheidsinstantie/ kostenplaatje.
En dan lees ik verder, en hier gebruiken ze niet de Cruyff metafoor, maar spreken ze van waterbedeffect, je weet wel die matras waarin nooit een put komt. Opvang A moet met de dood in het hart korten op een bepaalde dienstverlening, geldtekort ofwel niet medewerking van de betrokkene of welke reden ook, maar die juiste maatregel op niveau A mondt altijd uit op een disproportionele verzwaring van de druk op Opvang B enz. Echt gelijk op een waterbed.
Voorbeeld: het geval Karima, Karima, tienermoeder, zit met dochtertje in de opvang. Kan in principe zelfstandig leven maar sleurt een schuld mee van 12.000 . Haar verblijf in de opvang mag intussen wel geschat worden op een jaarlijkse kost van 60.000. Dus het waterbed werkt: omdat de formele voorwaarden voor een schuldsanering niet vervuld zijn ( 12.000) kost dat de gemeenschap 60.000.
Natuurlijk weet iedere normale burger dat die mensen met gestapelde problemen heel vaak dan nog stommiteiten uithalen. Die dure I-phone had ze toch niet nodig! Wat is die naar Spanje gaan doen?
En dan zijn er twee Engelse professoren die een gedurfde stelling vooropzetten:
Mensen met geldgebrek hebben geen buffer voor een nieuwe tegenslag. En dan slaan ze soms helemaal door. En inderdaad, mensen met geldgebrek nemen vaak domme beslissingen. Zij zijn dus niet arm omdat ze dom zijn maar ze nemen vaker beslissingen die voor een buitenstaander dom lijken, omdat ze zo arm zijn. Er zijn voldoende tests die aantonen dat stress (net zoals forse geluidshinder of invloed van drank) verwoestend werkt op het IQ.
En dan het goede (Nederlandse) nieuws: sedert 1 januari 2015 is er zicht op beterschap: sinds begin dit jaar werd deze zorg gedecentraliseerd en van het Rijk verplaatst naar de gemeente. Met dien verstande dat de gemeente in feite een propere lei krijgt om haar hulpverlening helemaal te herdenken, te herschikken en vooral met een meer gepersonaliseerde aanpak aan de slag te gaan. Op het gemeentehuis kennen ze hun klanten, hun straten, hun wijken veel beter. Ze mogen het nu allemaal zelf bedenken.
Voordeel, natuurlijk. Enkel wachten nu op het Nadeel,
En kijken waar de matras nu omhoog komt.
En dacht jij dat er in jouw en in mijn leven geen waterbedmatrassen op en neer gaan?
Je kent ze ook, het soort mensen (M/V, alle leeftijden) met een ietwat uitdijende communicatiedrang. Vaak redelijk snel pratend,met volume knop tussen de 8 en de 9, maar hoegenaamd geen reactie of antwoord verwachtend. Jij moet alleen meegaand luisteren, nu en dan eens bemoedigend knikken wordt gewaardeerd.
We luisterden even mee .
Nu kwam ik vorige donderdag, nee het was woensdag, nu twijfel ik zie, nee donderdag want ik was s morgens nog naar ons moeder geweest in het rusthuis, ik ga altijd de donderdag voormiddag, want die stelt dat daar redelijk goed, maar ja, het is een hele verandering van zon groot huis naar een kamer van 3 op 5, ze kan dan wel naar het cafetaria, maar ons moeder, ge kent ze hé, koppig. Enfin, ik kom vorige donderdag in de Carrefour Paula tegen, ja, in de Carrefour daar zie je nog eens iemand, en dan zie je hoe mensen nood hebben aan een klapke. Ik denk meer dan vroeger, want nu met die televisie en die uren voetbal, men klapt thuis niet meer samen en dus moeten de mensen om nog eens iets te bespreken naar de Carrefour. In de tijd van mijn ouders gingen die gewoon op een stoeltje op straat zitten. En vroeger was er ook altijd de kruidenier om de hoek, maar die zijn er niet meer, want nu gaat zelfs de Delhaize van Berlaar dicht, verstaat gij dat nu, zon goede winkel, Enfin ikheb in de Carrefour Paula gezien, ge weet wel die ook haar twee borsten zijn afgezet, en zon pront mens, nooit gerookt en als ge dan zoiets hoort beseft ge maar eens wat een goede gezondheid betekent, wel Paulasprak mij zelf aan, want die is nu helemaal weer goed, ge ziet dat niet van die kunstborsten,goed gedaan, wel Paula zei me
En wat zei Paula nu eigenlijk? Nu moet het verhaal van Paula nog komen, maar daar ben je nog helemaal niet aan toe, er zijn nog zoveel zijwegen die en passant kunnen worden verkend.
Hoe ga jij daar mee om, dat benieuwt mij. Persoonlijk durf ik die mensen niet onderbreken, ik voel dat aan als onvriendelijk en zelfs onbeleefd. Ook niet simpel om daar, tijdens een adempauze, proberen iets tussen te krijgen. En toch moet je tussenkomen want die mensen hebben wel een ochtendvullend programma achter de hand. Allemaal omtrent Paula.
Ik heb de ervaring dat dit soort nogal uitdijend communicerende mensen doorgaan goede mensen zijn, alleen wat oeverloos. Ik denk dat die mensen praten zoals jij en ik spontaan denken: een wirwar van opkomende en overgaande invallen met bijhorende gevoelens, maar zij brengen die ideële tsunami onder woorden als ze een slachtoffer vinden dat wilt luisteren.
Wedden dat academische psychologen over dat fenomeen alle dikke boeken hebben geschreven en heel moeilijke woorden bedacht. In de volkstaal heet dat gewoon ratelen.
Maar wees met zo iemand getrouwd . Voor mij het soort 'ondraaglijk lijden' waarmee je voor euthanasie in aanmerking komt. Alleszins een wettelijke reden tot echtscheiding in hyper kortgeding. Ofwel die kop dicht - of inslaan.
en voor één keer gaf de kerk het goede voorbeeld: afschaffen van de preekstoel
En zich nu maar bang afvragen of al dat geblog,
Inclusief het mijne,
geen geval is van dat uitdijend-communicatiedrang-syndroom?
Het Paula-syndroom.
You talk to mutch.
Zeker weten. Maar wat doe je eraan? Zwijgen natuurlijk.
Een echte pluralist aanziet het als een must ook zijn vriendenkring pluralistisch te stofferen. De ideale vriend waarmee je, ook na lang zoeken, geen enkel punt van ideologische overeenstemming vindt tenzij dat die er niet is.
Een vriend dus om je denken en oordelen scherp te houden, je argumenten te controleren, jezelf continu te bevragen, en als het pas geeft op zoek te gaan naar betere argumenten.
Idealiter reikt zon vriend je ook de lectuur aan die jij nodig hebt. Wat baat het inderdaad duizend bladzijden te lezen die je overtuiging alleen maar bevestigen en versterken? Die moeite kon je je wel besparen. Nee, flink er tegenaan moet het.
Mijn leven lang heb ik "contraire vrienden" gefrequenteerd. Contrair, dat is het juiste woord. Ik herinner mij niet e één die ik bekeerd heb (en hij mij niet). In het beste geval, na een ferm debat, even doen twijfelen. Vandaag is mijn kring een stuk kleiner, maar ik probeer toch het tegensprekelijk peil enigszins op peil te houden.
En zo kreeg is van een donkerblauw rechts vriendje, met nogal wat libertaire trekjes, twee boeken die ik absoluut moest lezen om te genezen van mijn ideologische verwarring.
Twee Franse boeken, want reken maar dat in Frankrijk de intellectuele vlam niet op veilleuse staat. En dat de grote woorden bij onze zuiderburen nog altijd niet op rantsoen staan.
"La France se couche. La France se meurt" Eric Zemmour °1958
Het eerste cadeau van mijn ambetant vriendje
Een meer dan rechts, gewild provocatief boek van Figaro journalist Eric Zemmour die meer dan 500 bladzijden virtuoos fulmineert tegen Ces quarante années qui, depuis la mort du général de Gaulle, ont défait la France » in een stijl die, ook al steiger je vertikaal tegen de murenop, je als lezer op de duur gaat verleiden.
Vast terugkerende schietschijven zijn: de Franse revolutie, mei 68, Marx en het socialisme, het multiculturalisme, intellectualistisch links (de Loft socialisten), maar ook de hedendaagse kunst, la laideur, Canal3+, SOS Racisme, de Mensenrechtenmanie, les grandes surfaces, de slechte smaak, de agressieve homocultuur, de teloorgang van alles wat Frankrijk ooit Frankrijk maakte.
Na 50 bladzijden heb je zijn format wel door. Gewoon: vanuit een zwaar provocatief temperament en aan de hand van een onvergelijkelijke eruditie, en dat dan in een subliem barok Frans (een Frans dat niet in België gesproken wordt) gaat hij een voor een alle heikele themas af die de Franse natie sinds meer dan 50 jaar grondig verdelen in Links Rechts. En van elk van die kwesties schets hij een beeld (een meester in de detailschildering) dat boosaardig eenzijdig Rechts is. En dat is zo merkwaardig, alles wat Zemmour schrijft is juist enamper weerlegbaar, maar de man vertikt het ook maar één keer het perspectief van de andere in beeld te nemen. Geen millimeter ruimte krijgt die andere . Puur Voltairiaans: écrasonslinfâme.
Niet zo fraai natuurlijk. Waarom lees ik dat dan zo graag? De macht van die taal. De kracht van zon ongegeneerd fanatiek betoog. Een zo consequent volgehouden maar machtig geëtaleerde en gestoffeerde eenzijdigheid. En dan is er ook nog het genot van die taal zelf. Dat soort Frans waarmee je, zo gehanteerd, eender wat kunt verkopen. Vooral revoluties.
Om u een indruk te geven heb ik, compleet at random een aantal frasen genoteerd.
Un prolétariat Zolasque(op de wijze van Zola)
La folie destructrice de lépoque
1968, cette rébellion libertaire
Une mélancolie passéiste
Le racisme nest plus une opinion, mais un délit
La Babélisation généralisée(op de wijze van de Toren van Babel)
Notre monde ouvert, fluide, sans ordre ni références.
Nous ne savons plus ou nous allons, Car nous ne savons plus doù nous venons.
Cette société de consommation, pétris de culture américaine et de haine de soi nationale.
Boulimie consumériste
Plastronner ses opinions(letterlijk: op zijn plastron schrijven)
En misschien nog deze iets langere citaten:
Le complexe Van Gogh qui régnait au ministère de la Culture depuis sa création. Par peur de rater un génie, les fonctionnaires de la rue de Valois soutiennent nimporte quelle provocation, tout laideur qui se pare des atours de la transgression. Tout rappeur fut un nouveau Mozart.
Le slogan Lart ne doit pas chercher à plaire est modifié en Lart, pour plaire cherche à déplaire.
Lart comme fondamentale ligne de fracture entre classes sociales, des classes populaires rejetant un art contemporain quelles naiment ni ne comprennent, opposés à une miroclasse délites mondialisées, qui en on fait létendard de leur nouvelle puissance ».
Le Centre Pompidou. Tandis que le Président Pompidou avait lui-même imposé en plein cur de Paris historique un musée dart moderne ressemblant à une usine désaffectée.
Prachtig toch. Een iets anders dan het Editoriaal van de Gazet van Antwerpen.
Het tweede boek was er een van Alain FINKELKRAUT:Lidentité malheureuse.
Alain Finkelkraut °1947
Twee citaten hieruit en je weetwat er op het menu staat:
(in vertaling) Het dragen van een gezichtssluier is strijdig met het broederschapprincipe en bovendien met het bneginsel van de wellevendheid, de verhouding tot de ander. Een gezichtssluier dragen betekent dat je weigert in contact te komen met de ander, en meer bepaald de wederkerigheid van dat contact weigert. Een vrouw die zich op die manier kleedt, matigt zich het recht aan mij te zien en ontzegt mij het recht haar te zien. Broederlijkheid evengoed als wellevendheid zijn universele waarden die veel ouder zijn dan de Verklaring van de Rechten van de Mens.
Of iets kernachtiger uitgedrukt:
Jadisla subversion était le contraire de la tradition ; désormais la subversion est notre culture.
Och, na een paar posts met wat grapjasserij, nog eens "een serieuzeke".
Een geluk met een ongeluk
Het evangelie volgens Sint Johannes van het Cruyf
Hoe vaak al hebben we op deze blog Johan Cruyf moeten citeren: elek voordeel hèt se nadeel, en ook het omgekeerde dat elek nadeel toch se voordeel hèt. Wie beter dan een hoogbejaarde, nog half lucide blogger kan dat beamen.
We maken nog eens een Cruyfiaanse oefening in het "tweerichtingdenken".
Niemand, tenzij les cons, kijkt vandaag nog onbezorgd naar de toestand van onze planeet. Natuurlijk is er met die blauwe bol amper iets mis, de problemen komen uitgerekend van de hoogst ontwikkelde levende soort die erop rondloopt: de homo sapiens sapiens, versie 2015.
Leven en vooral fatsoenlijk samenleven schijnt niet langer evident (ooit geweest?). We hebben dan veel verstand en een, spijts alles, redelijk vrije wil , en we hebben in 2500 jaar wel wat af-geprobeerd, maar het gaat met ons samenleven van kwaad naar erger. Ik bespaar je de voorbeelden.
En toch . (het zou geen Blog1932 bijdrage zijn als die twee woordjes ontbraken)
En toch is er geen reden voor een Stop-de-Wereld-Ik-stap-Eraf. Het klinkt misschien pretentieus: maar wij, hier en nu, zitten op de juiste bus. De Europabus. Ik bedoel, jawel hou u vast and read my lips, EUROPA. Voor één keer zeg ik luid: wij lijken misschien spookrijders en toch zitten al die andere autos op het verkeerde vak. We are right.
Ik bedoel. Binnen ons Europees samenlevingsmodel schijnt sinds het einde van WOII,de grootste miserie gestopt. Wij hebben, zo lijkt het, na eeuwen zwaar vallen en moeizaam rechtkruifelen, een samenlevingsmodel gevonden dat ons, touchons du bois, nu al 70 jaar ononderbroken vrede bracht (op die ene Balkan uitschuiver na dan). En dat is niet enkel het uitblijven van wapengekletter, dat is vooral samenleven met concrete toepassing van de principes van de heilige Verlichting. Resultaat: een spectaculair breed welvaartsniveau dat zo goed als mogelijk gespreid is over brede lagen van de bevolking. Een beleefd personalisme om het wat gesofistikeerd uit te drukken.
Dat is dus Het Voordeel. Natuurlijk. Maar met se nadeel. Onze samenleving schakelde in die vredige tijd over op een puur consumentisme met daaraan vast een niet te temperen hedonistische cultuur. Hedonisme dat staat voor een genotcultuur. Vrij en onbeperkt. Ongehinderd en a fond. Alles is koopwaar en koopbaar. Collateral dammage ten overvloede: een quasi voltooide ontkerkelijking, of erger een de-spiritualisering, materialisme, debilisme, individualisme, met afschudden van elk soort ideologische veren of traditionele waarden. Waar is dat feestje Hier is dat feestje!
En toch ware het te hopen dat de rest van de wereld, en ik bedoel de wereld buitend dit deel van Europa, en in het bijzonder de huidige broeihaard van de grote misère het Midden Oosten, zo snel mogelijk op ons decadent model zou overschakelen. Ge zult die boerkas, die kalasjnikovsen die zwaardmannen nogal zien vliegen.
Niet aarzelen, want op wereldschaal gezien hebben WIJ het GOED voor.
Laat ons voor één keer samen unaniem, Europees Patriottisch chauvinist zijn.
maar dit is niet 'einde verhaal', lees het vervolg hierna. >>>>>>> want elek voordeel....
Maar het Cruyf adagium is hiermee niet aan zijn laatste station. Hier gaan we weer:
Het voordeel. De Heilige Verlichtingswaarden (als u ze nu perse Christelijk wilt noemen, voor mij niet gelaten), hier zijn ze: vrijheid, gelijkheid, tolerantie, progressief, vrije markt, scheiding Kerk en Staat, vrije meningsuiting, positief mensbeeld, getemperd door een diep gevoel voor solidariteit, een werkzame rechtsstaat, een maatschappelijk zekerheidssysteem en een welzijnsniveau met aandacht voor de zwakke.
Met als Nadeel: dat wij met al onze openheid, rechtsstatelijkheid enz. bijzonder kwetsbaar zijn voor het barbaarse terrorisme dat, zo blijkt nu, niet enkel de grauwe banlieues van onze grootsteden bereikt maar doordringt tot in, godbetert, Verviers en Liedekerke en Harelbeke. Zaak is nu het hoofd koel te houden en ons rechte eind niet te laten corrumperen door die baardmannen.
Met als Voordeel. Als we het nu eens zo bekeken, dat het terrorisme (en dat valt in Lier en in Zoerle Parwijs nogal mee .) in de plaats is gekomen van die andere gitzwarte reeks van heroïsche veldslagen en barbaarse generaals die in onze geschiedenisboekjes nog opgehemeld werden als historische hoogtepunten. (Niet langer zo In Leuven, daar werd het centrale Fochplein eindelijk het Pieter de Somerplein .) Niks meer van een nieuw Verdun, Somme, Ieper, Dresden, Stalingrad. Ja, nu hebben we 9/11, Theo Van Gogh, Madrid, Londense metro, en nu Charlie Hebdo , nee, ik durf het geen vooruitgang" noemen, maar als ik moet kiezen .
Met als nadeel. (of wat dacht je?) Het 21ste eeuws terrorisme mag dan geen Verdun zijn, en er valt in Lier en Zoerle Parwijs redelijk mee te leven, alleen, en hier komt het: het terrorisme is ook winnaar als zij erin slagen tot in de kleinste gehuchten, tot in de huiskamers, het Rijk van de Angst te installeren. En die zou politiek wel eens kunnen omgezet worden in een terugkeer van ons mooie Europese model.
Soldaten in gevechtsuitrusting en met zware wapens die een kleuterschool bewaken
Een miserie zeg dat wel. En toch (alweer): koppig volhouden en vasthouden aan onze waarden. Wij hebben het bij het rechte eind! Vincera.
Nee, dat geloofde niet, ik zou het ook niet geloven, maar gisteravond laat nog een mail van God gekregen.
Ik resumeer in mijn woorden (het Woord Gods is immers eeuwen lang "van horen zeggen" en "in eigen woorden" doorgegeven)
Dat Hij niet zo blij was met de publicatie van zijn RE. Dat met de boodschap zelf niet veel mis was. (OEF !) Maar dat hij zich vreselijk geneerde omdat er drie tik/taalfouten in staan. Dat het hemels secretariaat ook niet meer is wat het ooit was, en dat ge het eigenlijk allemaal zelf zou moeten doen.... (goddelijke zucht)
En of ik zo snel mogelijk wou verbeteren. Dat zijn onfeilbaarheid (en die van zijn aardse CEO) daardoor serieus in het gedrang kwam..
Ik ga niet nog eens een goddelijk gebod negeren. Dus....
Ze hebben een God uitgevonden in plasticine, één die eeuwig kneedbaar blijft en naargelang de omstandigheden vlug wat kan worden bijgekneed.
Soms (in feite vrij vaak) heb je ook grote commerçanten die grossieren in leugen en bedrog, dat loopt natuurlijk verkeerd af. Dan wordt God geacht het weer op te lossen.
Sommigen maken zichzelf wijd dat ik wel heb opengedaan, dat ik naar hen heb geluisterd, dat ik ze moed heb ingesproken, raad heb gegeven
Ik zie dan dat hemels secretariaat voor mijn ogen. Een oud nonneke met een brilletje dat amper met een pc uit de voeten kan. Maar ja, al jaren geleden dat daar nog eens "een jong ding" binnenkwam.
virtueel beeld van Grote Markt in Lier
En nu maar hopen dat hier morgen geen drie gemaskerde OPUS DEI seminaristen voor mijn deur staan en mij, onder het roepen van Jezus, Maria, Jozef, neerknallen.
Jullie bevinden zich in uitstekend gezelschap, want God is nu overduidelijk een attente volger van deze Blog.
Haast per kerende kreeg ik op mijn vorige post, een reactie "van daarboven" met een zachte eis tot rechtzetting.
Mijn verhaal was niet het hele verhaal en God himself zet de zaken op punt.
Hierna zijn (sorry Zijn) verhaal over de juiste afloop van dat cafégesprek.
En God pakte zijn trappist en zei zachtjes: Schol.
En verdween.
Het zou zo kunnen geweest zijn, Maar het verliep in werkelijkheid iets anders.....
En God pakte zijn trappist, dronk eens en zei zachtjes
Herman, hebt ge het nu nog altijd niet door? Ik besta niet. Een verzinsel, een sprookje. Ik ben een uitvinding van mensen, die mij hebben uitgevonden om hun leven wat zin, wat kleur, wat glans te geven. Om onbeantwoordbare vragen toch te kunnen beantwoorden. Omdat mensen nu eenmaal graag antwoorden hebben op hun vragen. Dan zijn ze gerust, dan kan hun niets gebeuren.
Ze gebruiken mij als een soort passe-partout, ze spannen mij voor hun karretje als het hun zo uitkomt. Er is altijd wel een kraam waar ik ergens in te pas kom.
Ze hebben een God uitgevonden in plasticine, één die eeuwig kneedbaar blijft en naargelang de omstandigheden vlug wat kan worden bij gekneed.
Mensen zijn opportunisten Herman, maar dat weet jij toch?
Mensen zijn ook bang van verantwoordelijkheid, zeker waar het hun eigen leven betreft. Verantwoordelijkheid is een vuil jobke, dat laten ze liever opknappen door een God (te begrijpen als HUN God). Mensen verschuilen zich graag. Ook achter hun God.
Gott mit Uns, weet je wel. Alleen is die Uns overal een andere Uns. Een rechtvaardiging voor soms de meest waanzinnige daden.
De mens is vaak niet meer dan een kleine commerçant die wat sjoemelt, wat liegt en bedriegt voor eigen profijt. Alleen hebben de meeste mensen niet door dat ze zichzelf een rad voor ogen draaien en dat ze dus zelf het grootste slachtoffer zijn van hun eigen capriolen.
Soms (in feite vrij vaak) hen je ook grote commerçanten die grossieren in leugen en bedrog, dat loopt natuurlijk verkeerd af. Dan wordt God geacht het weer op te lossen.
In goede en kwade dagen, weet je wel?
Natuurlijk hebben ze mij meer nodig in kwade dan in goede dagen. Ik zal dat maar omschrijven als menselijk. Ze staan dan op mijn dorpel, hangen aan mijn bel. Maar hoe zou ik in Godsnaam (!) kunnen opendoen? Ik besta niet!
Sommigen maken zichzelf wijs dat ik wel heb opengedaan, dat ik naar hen heb geluisterd, dat ik ze moet heb ingesproken, raad heb gegeven Ze beseffen het niet, maar in feite zijn ze weer aan het sjoemelen. Weer zijn ze zichzelf aan het beliegen. Kan toch geen kwaad zal je zeggen nee gelukkig meestal niet, totdat er weer enkele (in Parijs) gekke dingen beginnen te doen in mijn naam.
Hemel en hel dan ofte de goeien en de slechten. Dat begint al in de poppenkast van de kleuterschool en dat eindigt blijkbaar nooit. Mensen willen opdelen. Welke voorwendsels en categorieën men ook gebruikt, het komt altijd op hetzelfde neer de goeien en de slechten.
Iedereen denkt natuurlijk tot het kamp van de goeien te behoren en kan (soms) perfect voor zichzelf uitleggen waarom.
Maar wees gerust Herman, hemel en hel bestaan niet. We zullen het moeten doen met wat er hier en nu voor ons beschikbaar is. Het leven zal zelf wel een richting aangeven, maar soms zullen we zelf moeten sturen. De ene keer wijken we af richting hemel en de andere keer richting hel, maar in feite volgen we altijd een soort middenweg. Soms hebben we (of heeft iemand meer dan een ander) pech onderweg, dat is een statistisch feit, geen ontkomen aan.
Je wilt amnestie Herman?
Die krijg je. Die kan iedereen krijgen, maar je moet er weer zelf voor zorgen. Daar kan ik als niet bestaande God niks aan doen. Ieder moet voor zichzelf weten of hij of zij nog rekeningen heeft openstaan. Als er nog streepjes achter je naam staan op de spiegel achter de toog dan moet je er eens werk van maken om die weg te laten vegen. Het zal vaak neerkomen op een uitgestoken hand, een vriendelijk gebaar, een glimlach. Wat mildheid en wat vergeving. Zo simpel zal/kan amnestie zijn.
Dan hoef je niet bevreesd te zijn voor je denkbeeldige hel, dan ben je nu al in je denkbeeldige hemel.
En denk eraan Herman, als de deur achter je dichtvalt is het gedaan. De mooie woorden die men dan zal uitspreken zal je niet meer horen. Gelukkig maar, je zou gegeneerd zijn.
Mijn trappist is leeg ik ben er mee weg. Tot aan de (hemel)poort? ;-
Toffe God, after all.
(dank u Walter, je krijgt voor mij stilaan Messias allures)
Slimmere mernsen dan ik, hebben mij aangemaand niet in te gaan op STEL DAT... verhalen.
Hoe leuk dat ook kan zijn, niet doen, de echte werkelijkheid is al ingewikkeld genoeg, vinden zij.
Stel dat ons kat een koe was.... dan moesten we alle dagen om vijf uur thuis zijn om ze te melekn Dat soort werk dus.
En toch, ge moet slimme mensen niet altijd geloven, en dus in dit geval ook niet.
Zo heb ik op dit ogenblik een voldoende aantal Stal dat..'s verzameld om er binnen 1932 een nieuw rubriekje mee te beginnen.
Hier een kleine try out.
Een snelle babbel met god
STEL dat, het moet maar lukken, aan het tafeltje naast u in het café zit Hij, God. Wat zou je Hem in zon geval willen zeggen of vragen?
Kunje, met wat verbeelding, een koppel mooie sketchkes van maken.
Zoals (ik probeer er eentje)
- Dag Mijnheer God, mag ik soms vragen wat u voor mij drinkt? - Goed, nen trappist, dan pak ik er ook nog ene. - Santé zal ik maar zeggen, alhoewel dat bij U eigenlijk geen rol speelt natuurlijk (God lacht). Ajamajaa . tussen mensen zeggen wij dat zo. - Oh sorry, ik heb mij nog niet voorgesteld: Ik ben die en die en zus en zo. In mijn jeugd heel katholiek grootgebracht, maar ja, ge hebt dat misschien gevolgd, het gaat eruit en voor dat ge het beseft zijt ge ne ketter, ne goddeloze, en dus een vogel voor de kat, klaar voor de hel. - Tiens, gij loopt niet direct weg, dat valt mij wel mee. - En dus mijn vraag: laat ons zeggen dat de mens zon 100.00 jaar mens is, heeft u zelf zo een idee hoeveel volk er vandaag in de hemel zit en hoeveel in de hel? Het is maar om een gedacht te hebben
- En dan nog een tweede vraag, als ge me toestaat : had ge dat zelf voorzien, die evolutie van die bevolkingsaantallen daar boven en daar beneden? - Of heeft het u ook verrast? Waren jullie daar logistiek op voorzien? (dat is ook een domme vraag natuurlijk God weet alles, zelfs de toekomende dingen)
- Maar dan heb ik nog een ultieme vraag. Als ge nu zelf zo uw magnifieke Bergrede herleest, en ge meent dat nog altijd echt, zit het er dan niet in, dat ge het na een tijdje zelf genoeg vindt met dat eeuwig vuur, en dat er een soort amnestie komt? Eeuwig, dat houd je toch niet vol op de duur? (eerlijk gezegd reken ik daar een beetje op - maar dat heb ik niet gezegd)) En meer wilde ik eigenlijk niet weten.
En God pakte zijn trappist en zei zachtjes: Schol. En verdween.
Kan het niet laten omdat het zo geestig is. (in mijn ogen dan...)
Vanmiddag, wederuitzending van Blokken in de aanloop naar het nieuws van 13 uur.
Leuk, pretentieloos spelletje, waarin mooie prijzen te winnen zijn als je alles weet van strips en tekenfilms.
Ik vraag mij al jaren af waarom er nooit een vraag komt in de zin van: Wie was de oudste: Bach of Beethoven? of Hebben Van Gogh en Rembrandt mekaar ooit ontmoet? Ik zou dat erin willen omdat ik dan ook eens een antwoord weet.
Maar nu deze middag, toch een poging in die richting.
Ben: "Wie was de vader van de plantengenetica: Georg Friedrich Haendel of Gregor Mendel?"
Wim: (ik ben zijn echte naam vergeten, dus Wim) een Limburger, is weer de rapste, hij heeft al een schone voorsprong,
tiktiktiktiktik "Haendel" klinkt het triomfantelijk.
En Mendel, die componeerde dan waarschijnlijk The Messiah.
Mooi om weten, Wim is journalist bij Het Belang van Limburg. Om beter geïnformeerd te wezen, mis nooit één nummer van Het Belang.
Ook een kleine lapsus van Ben die een woordje duiding geeft bij Haendel: "Haendel dat is de componost van die heel bombastische muziek. Maar mooi hoor".
Volgende vraag.... Hoe was de naam van de kuisvrouw die de tent van Asterix onderhield in Asterix en de Belgen?
Wete wa? Als we het nu bij 1932 eens even wat minder grimmig maakten? De laatste tijd toch zo opgewonden bezig,
Dus nog eens zo'n onnozele, eentje zoals vroeger.
Ik had u voor Nieuwjaar verteld van mijn drie kladschriften bomvol met notas, ideetjes, aangevers, allemaal reserve stuff voor mijn Blog.
Ik heb daar in de eindejaarsluwte eens doorgebladerd en het probleem is dat ik dingen vind die wellicht goed bewerkbaar zijn voor 1932, maar dat ik begot niet weet of ik het al niet eens gebruikt heb. En begin maar eens die honderden posts uit die bijna drie jaar te herlezen. Niet te doen.
Dus op het risico van herhaling deze:
AJAMAJAA
Een populaire uitdrukking in een discussie die praktisch in elk Vlaams dialect thuis is. Ik heb ook de indruk dat bij het gebruik van die uitdrukking een lichte over en weer beweging van het hoofd van links naar rechts hoort.
Stel je voor: je zit met twee in een discussiegespreken midden daarin gooit ene het ertussen:
AJAMAJAA . wat letterlijk staat voor: ah, ja maar, ja
klaar voor het verlossende Ajamajaa....
Dan ben je nog niet veel wijzer maar ik denk dat elke Vlaamse toehoorder weet wat hier bedoeld wordt. Die uitdrukking vraagt echt niet om toelichting. Ajamajaa zegt alles en moet in deze situatie volstaan.
En dan dacht ik, laat mij nu eens proberen aan een niet Vlamingen in één tekstje, de inhoud van die repliek met al zijn nuances uit te leggen.
Ik doe een poging.
AJAMAJAA, zegt:
Op jouw laatste argument (bewering/uitleg/suggestie enz.) sta ik in feite met mijn mond vol tanden. Ik vind echt geen zinnige repliek meer op jouw aangeven. Ik heb de indruk dat al wat wij voordien hebben gezegd bij u niet is aangekomen. Ofwel heb ik met iemandanders gediscuteerd, zover zet gijnu alles op losse schroeven. Ofwel moet ik van vooraf aan alles nog eens terug uitleggen ofwel hang je de onnozele uit. Ik zie er eigenlijk tegenop nog eens met zoveel woorden jouw laatste propositie te weerleggen. Ik heb het gevoel dat we allebei aan het eind van ons discussie-bobijntje zijn.
Zeer vaak volgt op zon Ajamajaa nog een toevoeging in de aard van:
Ajamajaa, als ge zo begint Ajamajaa, dan moeten we eigenlijk niet verder discuteren Ajamajaa, dat maak je het allemaal wel heel simpel . Ajamajaa, dan moet gij dat bij haar maar eens gaan uitleggen Ajamajaa, als ge dat er allemaal bij-veronderstelt . Dan zijn wij wel uitgepraat !
Ajamajaa is de ideale afsluiter van een koppige discussie waarbij we besluiten alles maar te laten zoals het is.
Voorbeeld (echt gebeurd):
Vermeersch zegt tegen Leonard:Waar zat die liefdevolle God dan in Auschwitz? Of bij dat meisje op haar fietsje dat doodgereden werd door die vrachtwagen? Leonard antwoordt: Ik denk dat ik zonder mijn geloof in een oneindige liefdevolle God onmogelijk zou kunnen leven met het weet hebben van al dat gruwelijke kwaad in de wereld. Vermeersch dringt aan: Zeg mij dan eens wat die God van jou aan dat kwaad verandert? Leonard glimlacht: ik ben zeker dat de naam van al die lijdende mensen in de Palm van Gods hand geschreven staan. En dan moet Vermeersch zeggen (licht hoofdschuddend) AJAMAJAA
't kan verkeren....
de zoon uit Het Familiediner van 9/2/2015
en daar komt al de eerste limo aan.....
een boek per gezin, met 10 auteurs....
Loesje heeft het weer goed gezien.
Alain Finkelkraut °1947
virtueel beeld van Grote Markt in Lier
